Giraffe

Zoals jullie weten vlieg ik dus bijna elk jaar naar Iran. Ik heb daar ook veel veranderingen gezien. In het begin rond 1970 toen ik daar de eerste maal kwam, was alles heel modern, eigenlijk een beetje open en bloot, minirokjes, getoupeerd haar, vrijheid. Alles verandert natuurlijk. Nu met de regime is het er anders, een beetje strenger, maar de bevolking is nog wel heel warm. Er zijn veel werklozen , ook veel weduwen(oorlog) De mode is hard veranderd door het dragen van een sluier, je bent ook niet meer zo vrij om te zeggen wat je wilt. Er is dus veel tegenstand van het volk. Niettemin, ga ik er toch terug naartoe, ik wordt er zo goed ontvangen , het volk leert leven met de omstandigheden , ze maken er veel plezier met feestjes en bezoekjes. De familie hangt heel hard aan mekaar.Het is een echt mooi land, veel bezienswaardigheden, goedkoop, lekker eten, lieve mentaliteit, hulpvaardige mensen, echt een mooi volk. Tuurlijk zijn er mensen die vluchten en asiel zoeken in een ander land, zoals mijn schoonbroer die hier aangekomen is in 1987 en spijtig genoeg overleden is in 1999, hij was maar 39 jaar. (koolstofmonoxide)Normaal worden de doden gerepatrieerd, maar we hebben hem hier begraven op het islamitisch deel van het kerkhof. Elke donderdag gaan we hem bezoeken,(gewoonte van Iran)Mijn kindren zijn gemengd opgevoed. Ze zijn wel moslims, maar niet echt praktiserend. Mijn dochter loopt niet gesluierd, daarentegen de vrouw van mijn zoon wel, zelfs na 3 jaar hier in Antwerpen wil ze haar sluier niet uitdoen. In Iran en ook nog in andere landen worden de jongentjes besneden, hier neemt dat in de kliniek juist geteld 4 minuutjes. Ginder wordt er een groot feest gegeven en wordt het gedaan op latere leeftijd,(2,4,6,8 of 10 jaar) met een paar jongens tegelijk. Normaal trouwen de meisjes als maagd, traditiegewoonte. Tegenwoordig gebeuren er wel eens ongelukjes, maar dat wordt zo hersteld bij een gynaecoloog. Voor alles is wel een oplossing. Volgende keer vertel ik wat meer.