Om de olieverftechniek goed onder de knie te krijgen, heb ik een paar jaar de Belgische Kunstacademie in Arendonk bezocht.

Vooral in het eerste jaar heb ik daar veel geleerd omdat vanuit een groot aantal verschillende invalshoeken gewerkt werd. Zo waren er veel gipskoppen. Daar werd een spotlicht op gezet en de opdracht was dan de schaduwpartijen in te vullen door die met potlood te arceren in de juiste toonwaarden. Hier is zo'n gipskop van Voltaire, die het resultaat van mijn arceer-arbeid laat zien.

Jozef

 

 

Mogelijk zijn de bezoekers van dit blog wel benieuwd naar de man achter de schilderijen die al voorbijgekomen zijn.

Hier is dan een redelijk gelijkend zelfportret in aquarel - formaat 40 x 50 cm - en ik vertel er dan maar meteen bij dat mijn bouwjaar 1927 is.

Het is in de spiegel gemaakt en de enigszins strakke blik is moeilijk te vermijden. Je kunt niet een paar uur lang tegen jezelf zitten te glimlachen, dat mag helder zijn.

Jozef

 

Deze handdoek doet mij een sprong in de tijd maken van 70 jaar - achteruit wel te verstaan ! - toen er met zulke theedoeken overal werd afgedroogd bij de afwas. Ze waren onverslijtbaar en als ze tenslotte afgedankt werden, deden ze nog lang dienst als poetslap. In Boxtel had je het instituut De La Salle voor moeilijk opvoedbare kinderen, die o.a. in een weverij een vak konden leren en dáár werden dit soort theedoeken nog aan de lopende band geweven.

En in het Tilburgse Textielmuseum worden ze zelfs nu nog mondjesmaat gemaakt in wat gedemptere kleuren.

Ik heb deze nostalgische theedoek naar waarneming geaquarelleerd en om al die in de plooien van vorm veranderende vierkantjes een verantwoord plekje te geven was nog behoorlijk lastig...!

Jozef

 

 

 

De boekenweek is begonnen. Het thema is dit jaar:  Van oude menschen....  (en de dingen die voorbijgaan) , de titel van een boek geschreven door Louis Couperus.

De twee oude mensen die hier figureren hebben al heel wat dingen voorbij zien gaan. Beide aquarellen in zwart/grijs/wit horen bij elkaar en ik heb ze genoemd: "de winter van het leven", mede omdat ze ook beiden door een winterse omgeving stappen. Ik heb ze lang geleden geschilderd naar twee foto's uit een boek over Nederland, die me toen troffen omdat ze aanzetten tot fantaseren over het leven van deze twee oude mensen, waarvan zij nog het kwiekste lijkt te zijn terwijl hij er een beetje gelaten bij loopt.

Het ging me bij het schilderen ook vooral om de verschillende lichaamstaal van deze beide mensen uit te drukken.

Jozef

Bij het schilderen van witte bloemen hoort een achtergrond van donkere tinten en bij deze aquarel van een paar takken witte leeuwenbekken was dat dus niet anders. Maar ook in de witte bloemen zelf zitten hele subtiele schaduwpartijtjes die de volle aandacht van de schilder vragen. Ook is hier goed te zien dat er flink met water gewerkt is, zoals dat hoort in een rechtgeaarde aquarel en het is dat grillige spel van water en kleur, waarvan de afloop nooit tevoren vaststaat, dat mij nog altijd boeit. Een aquarel is en blijft een beetje avontuur.

Afmeting 40 x 50 cm

 

 

Een stilleven samenstellen kost meestal meer tijd dan je denkt, maar als je eenmaal weet wat je er allemaal in wilt hebben en deze voorwerpen ook verzameld hebt, ben je al een heel eind. Dan moet je nog een aantrekkelijke opstelling maken van al die onderdelen en dan kan de schilder aan de schets beginnen, tenminste... als hij voldoende heeft nagedacht over een goede compositie. In dit geval moet vooral de vis een prominente plek krijgen in het geheel want die speelt hier toch een hoofdrol.

Als achtergrond heb ik iets van een keukeninrichting willen suggereren wat ook de nodige fantasie vergt. Ik ben niet zo goed in het verzinnen van dingen, ik moet het eigenlijk gewoon voor me zien maar ja, dat kan niet altijd.

Maar de forel speelt zijn rol met verve en de witte wijn doet al denken aan het moment dat de vis lekker gebakken op je bord ligt.

Jozef

 

 

 

In een wat verfrommeld tijdschrift kwam ik een kleine zwart/wit afbeelding tegen van deze twee goedgemutste kerels die kennelijk aan een middagdutje toe waren.

Ik heb ze in hun slaap vereeuwigd  maar dan wel in fullcolor. Je hoort ze bijna snurken...!

Jozef 

 

 

 

Als schilder ben ik vaak bezig met "ontdek je plekje", ofwel een mooi landschap zoeken om vast te leggen met pen of penseel. Zelfs onder het autorijden en vooral door een schilderachtige omgeving zit ik steeds rond te kijken tot ongenoegen van mijn betere helft die mij voorhoudt dat ik voor ons beider veiligheid op de weg moet letten als ik achter het stuur zit... Ze heeft natuurlijk gelijk (zoals bijna altijd) maar het is een drang die groter is dan ikzelf en het heeft vooral tot veel aquarellen van fraaie landschappen geleid. Dit hier is er een voorbeeld van. Café Mie Pieters is in het gebied tussen Den Bosch en Tilburg een bekende pleisterplaats voor wandelaars en fietsers. Het ligt in een fraai natuurgebied bij Heukelom en Oisterwijk en in de zomer zit het terras vaak mudjevol. Onder de weg langs het café stroomt de rivier De Ley door een fraai landschap en bij een fietstocht door die omgeving maakte ik een mentale aantekening om daar eens gauw te gaan schilderen. Dus op een mooie zomerdag kon men mij daar omringd door mijn schildersspullen en een aquarelbloc op schoot op de brug zien zitten. Er is bestaat bijna niets mooiers dan zo buiten in de natuur een pittoresk stukje van onze aarde vast te leggen in een poging het onberekenbare spel van water en pigment met het penseel in je hand te dwingen om te doen wat jíj wilt!  Het vergt jaren van oefening maar als het lukt is de schilder gelukkig en gaat hij met een blij gevoel in het hart weer naar huis.

Zo heb ik ook op deze plek een paar onvergetelijke uren doorgebracht en kan ik het resultaat hier met gepaste trots laten zien.

Jozef

 

 

 

 

In een tijdschrift kwam ik deze sprekende foto tegen en werd gegrepen door de ontwapende lach en de verwachtingsvolle blik in de ogen van deze jongen, waar ook een beetje aarzeling en vertrouwen in te lezen is. Ik heb mijn aquareldoos en een pot water erbij gehaald om een en ander vast te leggen, inclusief zijn mooie krullenbol.

Het formaat van dit portret in aquarel is 40 x 50 cm.

Over het resultaat was ik wel tevreden en dat is lang niet altijd het geval want aquarelleren is een lastige techniek, omdat je weinig of niks kunt veranderen aan je penseelstreken. Alles moet ineens raak en goed zijn en dat vergt een heel directe werkwijze. Maar met geen enkele andere vorm van schilderen kun je het levendige, transparante karakter van een aquarel bereiken en ondanks dat er altijd een frisse kans is de boel onherstelbaar te verprutsen, zal ik het aquarelleren nooit opgeven.

Het blijft namelijk altijd spannend omdat je niet alles in de hand hebt .

Jozef 

 

 

Na "Boer zoekt vrouw" nog maar eens aandacht voor het mooie werk dat onze boeren dag aan dag verrichten om ons voedsel aan moeder aarde te ontfutselen. Het grommende geluid van de tractor die zijn voren trekt door de vette grond , die daardoor in glimmend zwarte kluiten uiteenvalt. Aan de rand van de akker is in de ochtendnevel de boerderij nog zichtbaar met de stallen

en misschien kun je de hond nog horen blaffen tegen de voorbij fietsende toeristen.

De romantiek van het platteland zou je dit kunnen noemen maar de boer, hij ploegde voort...! want het werk moet gedaan en zal al behoorlijk avond zijn als hij het moede hoofd te rusten kan leggen.

Als schilder heb ik getracht iets van al deze gedachten in beeld te brengen.

Jozef

Sofietje had al snuffelend op zolder een oude hoed van mama ontdekt en die moest 

ze even voor de spiegel passen. Ze was er best tevreden over. De hoed paste maar mooi op haar lange blonde haren en haar pittig snuitje.  Het sterke punt van dit geaquarelleerde portretje is het evidente contrast tussen licht en schaduw waardoor dit tafereel een grote impact krijgt.

Jozef

 

 

In deze aquarel van 40 x 50 cm heb ik "de kunst van het weglaten" geprobeerd toe te passen. Die werkwijze wordt gepropageerd door Kees van Aalst, een door mij zeer bewonderde aquarellist die zijn leerlingen aanzet tot het vermijden van (vaak overbodige) details. Ze leiden alleen maar af - zegt hij - verstoren de eenvoud en het speelse en levendige karakter van een goede aquarel.

Met die opvatting komt hij in de buurt van een nog krassere uitspraak van een mij onbekende schilder:  "het belangrijkste in een schilderij is dát, wat er  n i e t

staat" . Daar heb ik heel vaak goed over nagedacht  en kan daarin ook wel een  eind meegaan. Wel dringt zich dan de gedachte op: "maar wat er  w e l  staat

moet dan toch zeker 100% verantwoord zijn. Gedachtenspinsels van een altijd zoekend schilder.... Want in dit vak raak je nóóit uitgeleerd en dat maakt het zo boeiend.

Terug naar deze aquarel dan. Kijken we naar een sloot of naar een weg ?  Het is niet ingevuld en de beschouwer mag dat helemaal zelf uitzoeken. Heeft ie wat te doen.  Deze "blinde vlek"verleent de aquarel wel een niet-alledaags karakter en dat sprak me wel aan. Dus doe ik een high five met Kees van Aalst !

Jozef

 

 

 

In onze grote woongroeptuin staan een paar levensgrote Magnolia-bomen waarvan de knoppen al flink zwellen. Een paar losse takken zijn in onze eigen huiskamer al helemaal opengebloeid. Ieder voorjaar schilder ik Magnolia's omdat ik ze zo prachtig vind. Deze aquarel van 40 x 50 cm behoort tot mijn vroege werken en hangt nu bij mijn oudste dochter Steef ( die op die hoge paal op het strand van Zoutelande) in huis mooi te wezen op een egaalgroene muur.

Het zal niet lang meer duren of de Magnolia-knoppen aan de "tulpenbomen" in de groepstuin openen zich en laten hun prachtige wit met roze bloemen zien, ieder jaar weer een feest om naar te kijken.

Jozef

 

 

 

 

 

Deze Tilburgse straatfiguur heb ik met siberisch krijt getekend naar een zwart/wit foto van Henri Berssenbrugge, een getalenteerde Haagse fotograaf die ook in Tilburg gewerkt heeft.

Deze zwerver stond in Tilburg bekend als "Kiske de Proater" ( in ABN : "Keesje de Prater")

omdat hij mooie verhalen kon vertellen. Toen de schooljeugd uit die tijd, ik schat rond 1900,

dat ontdekt had zochten ze hem na schooltijd op om naar zijn verhalen te luisteren.

De tekening is gemaakt op grijs gekorreld papier van 50 x 65 cm en is hier en daar met wit opgehoogd.

Jozef

 

 

 

Al bijna 20 jaar woon ik in een woongroep van 50-plussers, een bijzondere woonvorm, bedoeld om op een leuke manier oud te worden. De naam van onze woongroep is "Samen Verder " en het wooncomplex bestaat uit 20 woningen met alle privacy die je wilt hebben, een gezellige ontmoetingsruimte waar de gemeenschappelijke kant van de woongroep zich kan manifesteren (bijv. door koffie-ochtenden - een maandelijks 3-gangen diner - pakjesavond met sinterklaas - oud-en nieuw-viering - jubilea - vergaderingen -

filmavonden - lezingen enz) en een enorme tuin van 1200 m2 die we zelf onderhouden en waar het de hele zomer goed toeven is, een oase van rust ondanks de lokatie dicht bij het stadscentrum van Tilburg. In onze gemeenschappelijke huiskamer geef ik ook al zolang ik hier woon tekenles voor de liefhebbers in de groep.

Onze buurvrouw is idolaat van tuinieren en je ziet haar dus vaak alleen of samen met  andere bewoners die ook groene vingers hebben aan het werk in de woongroeptuin maar daarnaast heeft ze ook een perceeltje in een volkstuincomplex een heel eind buiten de deur. Daar heeft ze o.a. een appelboom met goudreinetten en enkele van de eerste appels die ze oogstte kwam ze ons met trots overhandigen. Daarvan heb ik er een in mijn hand genomen en toen voor de spiegel geschilderd, zoals te zien op bijgaande aquarel van 30 x 40 cm,

maar we krijgen ook vaak een portie kersverse groente uit haar volkstuin.

Over het wel en wee van onze woongroep vertel ik later nog wel meer, want het is een aparte woonvorm waarover weinig bekend is maar waar de ouderwetse burenhulp en aandacht voor elkaar dagelijkse praktijk is en niemand zich eenzaam voelt.

Jozef 

 

 

 

 

 

Om je tekenvaardigheid op peil te houden teken of schilder ik regelmatig mijn eigen hand en dat doe ik altijd links, dus mijn rechterhand doet dan dienst als model en is altijd bereid om geduldig te poseren. Voor sommige houdingen moet ik dan een spiegel gebruiken. Een hand is toch een tamelijk gecompliceerd onderwerp en je kunt een hand ook nog van alles laten vasthouden zoals een pen, een wijnglas, een hamer, een fotolijstje enz.

Ik begin eerst met heel goed kijken waar de licht- en schaduwpartijen zitten en ook hoe de afzonderlijke vingers en de duim gebogen zijn. Vaak wordt een impulsieve schets met balpen of potlood maar deze heb ik eens wat meer uitgewerkt in aquarel.

Jozef

 

Hier dan de eerste aquarel op mijn kersverse blog.

Steef is mijn oudste dochter en was in haar jonge jaren een durfal. In the States noemen ze dat een "tomboy". Vaak ben ik met haar op stel en sprong naar dokter of EHBO-post gemoeten omdat ze weer bloedde als een rund vanwege een van haar roekloze akties. Dit tafereeltje speelde zich af op het strand van Zoutelande waar we vaak met ons nog jonge kroost op vakantie gingen.

Steef - ze heette toen nog Stefanie - was schelpjes aan het verzamelen vlak bij deze hoge paal en in een impuls pakte ik haar op en zette ze in één zwaai op die hoge zitplaats, benieuwd hoe ze zou reageren. Ze vertrok geen spier van haar gezicht en ging gewoon door met het bekijken van het schelpje dat ze net had gevonden. Ik heb er een foto van gemaakt en daarvan later deze aquarel in slechts één kleur sepia, maar in verschillende fasen van verdunning.

Dit was mijn eerste geïllustreerd verhaal. Er komen er nog veel meer!

Jozef