Soms laten we ons comfortabele huisje voor wat het is. Af en toe nemen we onze zak op de rug Liefst trekken wij er op uit met ons knusse huisje op wielen.
20-04-1988
Jena Lobeda - Oost-duitsland
Augustus 1988 Op een camping in Hongarije leerden we Alfred kennen. Hij was in 't gezelschap van zijn vrouw en had zijn caravan achter onze kampeerauto gezet. De eerste morgen bleef het bij een groet, een glimlach en de hand opsteken. 's Avonds spraken we hen aan en nodigden ze ons uit om een tas koffie te komen drinken. Ze kwamen uit Jena Lobeda in Oost Duitsland. Heb me later steeds schuldig blijven voelen omdat ik me op dat moment niet realiseerde hoeveel die tas koffie hen gekost had. Na een paar dagen stak Alfred regelmatig eens over om te komen praten over hun leven, het "regime" en hoe ze eronder leefden. Hij werkte bij Zeis, optische toestellen, en ze hadden het nog relatief goed. Ze kwamen al vele jaren naar Hongarije maar deze keer waren ze speciaal gekomen omdat buitenlandse ambassades vol zaten met Oost-Duitsers die hoopten van hier naar 't westen te kunnen. Daarom ook hun voorzichtigheid de eerste dagen om met ons contact te leggen. Adressen werden uitgewisseld en de uitnodiging stond om volgend jaar Pasen naar Jena te gaan. We weten niet goed hoe we hun gaan bedanken voor de ontvangst zonder ze een pijnlijk gevoel te geven. We zoeken een heel grote korf en steken die vol met al wat ginder moeilijk te krijgen was, koffie, chocola, appelsienen, enz. We weten niet goed hoe we daarmee door de grenskontrole geraken en doen ook een voorraadje sigaretten en chocolade mee voor de douaniers. Het verlaten van het westen gaat zonder veel problemen - over een brug, aan weerszijden met hoge rollen pinnekensdraak afgezet, komen we aan de eerste barelen. De kampeerauto wordt grondig geïnspecteerd en, een paar pakjes sigaretten en chocola armer, mogen we verder rijden. Pascontrole en West Marken omwisselen voor Oost Marken - per dag is er een verplicht wisselbedrag. Hoge woonkazernes vormen wallen rond het centrum van Jena en het is even zoeken voor we het juiste woonblok hebben gevonden. Aanbellen helpt niet want de bel is al jaren stuk. Navragen en opschrijven want het wordt een doolhof aangezien het op één van de hoogste verdiepen is en deze lift het niet doet. Grauw, kapotte matten... waar zijn we terechtgekomen? Het welkom is zeer hartelijk. De leefruimte klein maar heel gezellig. Alfred gaat eerst met mijn ventje terug om de auto op een veilige plaats te zetten - veilig, niet zozeer voor inbraak maar vooral voor beschadiging omdat er weinig manoeuvreer ruimte is en niemand geeft om een paar krassen min of meer op hun Trabantje. Het is er buiten tenandere één grote open garage. iedereen sleutelt aan zijn auto. De meeste Trabantjes zijn dan ook van een respectabele leeftijd. Helga was even bij de buren en het nieuws van westers bezoek doet vlug de ronde. Vooral de witte chocoladen paaseieren krijgen de aandacht want dat hadden ze nog nooit gezien. Het valt op hoe weinig uitleg ze geven aan hun buren als ze vragen vanwaar we zijn en hoe ze ons hebben leren kennen. Niemand betrouwen zegt Alfred, zelfs uw eigen kinderen niet. De Stasi is overal. Wil uw kind naar die school? dan staat daar de vraag tegenover wat ge weet van uw ouders en uw buren... Wilt ge een woning? idem. Om een auto te kopen zelfs een 2°hands en als ge er al het geld voor hebt, komt ge op een wachtlijst van jaren... even wat klikken en ge schuift een paar jaartjes op. Ze verstaan het dat sommigen onder druk bezwijken en zijn dus heel voorzichtig om hun woning of werk niet te verliezen of erger. We laten Alfred bellen voor de reservatie van een tafel in een Gaststätte omdat we absoluut onze Oost Marken moeten spenderen. Het trabantje brengt ons, met een sightseeïng omweg, veilig naar de andere kant van 't stad al denk ik herhaaldelijk dat het de laatste meters zijn die hij ooit zal rijden. Op straat staat een rij wachtenden maar omdat wij een reservatie hebben mogen we direct binnen. (oeioei zo voorsteken...zoiets zou ik thuis niet erg appreciëren) Aangezien er geen 4 plaatsen bij mekaar vrij zijn wordt er verhuisd. 'k Voel me hoe langer hoe minder op mijn gemak. Ten onrechte want het blijkt een ingeburgerd gebruik. Ook wij schuiven nog eens op om een grotere groep de kans te geven samen te zitten. Over de tafelnappen ligt op sommige plaatsen de nationale vlag waar in 't midden een groot gat is waar ooit de sikkel stond. Er broeit wat in de DDR. Linzensoep, witte kool met soepvlees en heel pikante mosterd en pudding na. Af en toe komt er iemand even praten en tegen dat de avond om is zijn verschillende tafels samen geschoven. We trakteren en zijn 's avonds een paar OostMarken lichter (we zullen lelijk moeten doen om alles op te gebruiken) De volgende dag leer ik linzensoep maken en verteld Helga hoe moeilijk het is ook maar iets te kopen. vb Als er ondergoed geleverd is in 't warenhuis doet de tamtam zijn werk en laten de vrouwen hun werk op de fabriek in de steek om zo vlug mogelijk te kunnen gaan aanschuiven in de hoop op...Een bezoek aan 't warenhuis toont ons vooral lege rekken en slechts primaire levensnoodzakelijke dingen. Koffie wordt langs de straatkant verkocht in pakjes van 25 tot 50gram en heel duur; kaviaar ook maar met de volle doos voor een spotprijs naar onze normen (Russische ruilwaar). 's Namiddags gaan we de streek verkennen. Alfred wil absoluut zelf rijden maar wij willen voor de benzine betalen en hij lacht. We rijden de stad uit want daar heeft hij een tuintje. Ze huren dat voor 1 jaar van de staat voor 1 OostMark. Hij heeft er een tuinhuisje geknutseld en onder een hoop bakken en zakken haalt hij een benzineblik te voorschijn... van de russen... geruild voor groenten uit zijn tuintje. Daarna genieten we van de mooie natuur en een paar fraaie burchten en ik zie er de "hoeve van mijn dromen" helaas aan de verkeerde kant voor mijn vrijheid. 's Avonds in de Gaststätte leren we nog 't één en 't ander over 't leven en de handel met de russische soldaten die het volgens de ossies veel slechter hebben dan zijzelf. Elke verse rekruut komt aan met een rugzak vol dozen kaviaar en de mannen met strepen zeggen daar niets over omdat zij de rest van de kramakkele bussen aanvullen met waren om te ruilen voor eten. Morgenvroeg vertrekken we en we zitten nog met een hoop ongebruikte marken. Amuseren ons om hier en daar 't één en 't ander te verstoppen. Ze zullen even nodig hebben voor alles te voorschijn komt want we hebben het zo gedaan dat ze niet gaan twijfelen of we het niet hebben verloren...zou graag hun gezicht zien...waar zouden ze het het eerst vinden? zouden ze het direct snappen en verder gaan zoeken? Heb er thuis nog dagen plezier aan gehad. We nemen niet alleen afscheid van Afred en Helga maar van een aantal lieve mensen in de hoop ze vlug terug te zien. Zomer en Alfred durft niet op verlof vertrekken. Het gonst van de geruchten maar dat zijn wij slechts later te weten gekomen. We weten niet wat er loos is en maken ons wat ongerust maar durven er niet over schrijven of telefoneren. 9 November 1989 Kot in de nacht telefoon. De muur is opengebroken en er zijn mensen ongedeerd naar 't westen gegaan. Ze gaan zelf onmiddellijk vertrekken om in Berlijn te gaan kijken. Alfred gaat eerst nog een paar bussen benzine ophalen want als iedereen naar ginder gaat rijden zullen de pompen wel leeg zijn. Wij kunnen niet meer slapen en wachten op een volgend telefoontje dat gelukkig nog diezelfde dag komt. Ze staan in 't westen en mochten van bij vreemde mensen gratis bellen om ons het nieuws te melden. Eén jaar later bezochten ze ons. Toen wij in Jena terugkeerden hebben we gesakkerd en hardop gevloekt. Overal waren wegomleidingen want de heraanleg van de banen was massaal gestart..........met Duitse grundlichkeit.
December 2006 De vreugde in 't oosten is vlug geluwd. Ze leerden ook kennis maken met de negatieve kanten van de westerse luxe-wereld. Prijzen gingen de hoogte in maar velen vielen zonder werk. Criminaliteit heeft massal ingang gevonden. De ene angst heeft plaats gemaakt voor de andere. Hoorden herhaaldelijk de laatste jaren dat velen met heimwee terug denken aan "vroeger" Het westen beloofde veel maar heeft het oosten de rug toegekeerd. De rijke westerling startte bedrijven en bevolkte ze met werkkrachten uit Polen. Hun lapje gehuurde grond werd verkocht, hun woonblok gesloopt. Dure vrijheid. Ze mogen nu onbeperkt TV kijken en daar de rijkdom en criminaliteit aanschouwen. Ze hebben het misschien beter dan vroeger maar de hoge verwachting is verre van ingelost.
Ben een heel tijdje achter met 't plaatsen van verslagen en werkjes - ga proberen ze nu aan te vullen en...daarna bij te houden!
Het weer thuis is kil en nat. we trachten naar een streepje zon. 't Ventje heeft wel last van zijn ben maar we gaan het rustigaan doen. We nemen de ons wel bekende route: Luxeuil les Bains, Villard Les Dombes, Hauterives waar de zon schijnt en we onze zetels kunnen buitenzetten - Charolls waar we graag een paar dagn blijven - Malaucene gewoon als overnachtingsplaats - St Paul Lez Durance waar de camperplek is verplaatst naar de ingang van de camping: heel schaduwrijk , water/dump en warme douches gratis maar wij missen ons mooie plekje onder de platanen maar.. we verstaan de beslissing.. niet iedereen hield zich aan de regels en dan moet men ingrijpen en het ook gezellig houden voor de inwoners - Riez: een stadje waar we van houden en een rustige plek om te staan. smsje naar de vrienden die blijkbaar niet ver af zijn. Het weer is schitterend en we beloven hen hier op te wachten. Het is notentijd en er staan veel bomen op zogezegd niemandsland. Germaine gaat wandelen en brengt zakken vol mee. Zij en mijn ventje hebben hun plezier met ze te kraken. Thuis zullen we weer voor een jaartje toekomen om notenbrood te bakken. We blijven hier wat dagen rondhangen. We vertrekken en spreken af mekaar terug te ontmoeten in Cotignac - een mooi provencaals dorp met een zeer gezellige markt en mooie wandelwegen. De vijgen zijn allemaal reeds af. Het weer valt wat tegen. Jos en Germaine genieten van de wandelingen. wij gaan verder zuidwaarts want stappen zit er voor geen van ons beide in. we spreken af in La Londe les Maures. Ook hier valt het weer tegen - het 2e jaar op rij reeds - veel wind en regen en koud. Vorig jaar stond alles hier onder water. 't Ventje komt 'smorgens met veel pijn in 't been terug van de bakker. Hij kan wel wat rondrijden met de scooter maar we betrouwen het niet echt. We beslissen maar rustigaan naar huis te rijden. Onze vrienden trekken richting Spanje We genieten eerst nog van een goeie portie mosselen aan de haven - lekker. De terugrit gebeurd met veel tussenstops. Rijden gaat redelijk zonder problemen maaar we moeten oppassen voor verstoppingen en klonters dus om de paar uren toch wat stappen voor 't ventje We komen verder heelhuids thuis zonder problemen (was ook al effe geleden dat de auto geen problemen gaf
Ben een heel tijdje achter met 't plaatsen van verslagen en werkjes - ga proberen ze nu aan te vullen en...daarna bij te houden!
