Soms laten we ons comfortabele huisje voor wat het is. Af en toe nemen we onze zak op de rug Liefst trekken wij er op uit met ons knusse huisje op wielen.
29-12-2009
Wie reist er met ons mee
Graag willen wij, mijn ventje en ik, u mee laten genieten van onze reizen. Kort na ons huwelijk nodigden de buren ons uit om te gaan kamperen in de Ardennen.Mijn ventje zocht uitvluchten om er onderuit te komen. Zijn idee van reizen was een strandvakantie op Mallorca, met de bus naar Yougoslavie enz. Ik zag het wel zitten. Reeds jong was ik in de jeugdbeweging en slapen in hooi of tenten was samen met het kampvuur zowat het hoogtepunt van het zomerkamp. Daarna werden het de jeugdherbergen. Mijn overtuigingskracht heeft het gehaald en het werd een prachtig weekske. Heel vlug werd de tent ingeruild voor een campingcar toen er kinderen kwamen en in 1968 werden we de trotse eigenaars van een kampeerauto. We voelden ons zeer vlug thuis overal in West-Europa, trotseerden de streng bewaakte grenzen naar het oostblok en ruilden chocolade en koffie voor benzinebonnen. Onze kampeerauto's groeiden mee met de kinderen, hun vrienden, de lieven. We trotseerden ijs en sneeuw en reden vast in de woestijn en in de smalle straatjes van Cordoba. 't Avontuur was nooit veraf De kinderen verlieten het huis en de wereld werd onze tuin. We vlogen in alle windrichtingen en sliepen in zowat alles wat men een bed durft noemen. We zetten onze tenten op in de Pakistaanse Himalaya, de Namibische woestijn en Yellowstone. We deelden de campsite met black bears en cape cobra's. We ruilden onze kampeerauto voor een kampeerbusje (een ingeriche Fiat Ducato) zodat we ons niet blauw moesten betalen om hem over de grote plas te verschepen.Inuït, Blackfeet, Rednecks, Maya's en Creolen trakteerden we op Belgian Chocolats, zelfgemaakte Brussels Waffles en lekkere knapperige frietjes (ipv hun vette french fries) We maakten konfituur van braambessen in British Columbia en van Mango's in Mexico. We dachten dat we alles wisten over het rijden op gravelroads na Alaska en Noord Canada tot we op de routa quaranta geraakten in Argentina. Plank gas geven in Tierra del fuego en 30 km/u op de teller. Walvissen, pinguins, condors...Gletsjers en ijsbergen. In Chili tracteerden de vissers ons op zeevruchten en 2 dagen lang hebben we de Atacama bemest. We trotseerden de Andes al moest de motor serieus naar adem snakken. Contrast met de bush in Australië. 500km Stuart Hway, no services - cattle on road maar vooral miljoenen vliegen - road trains van 50m lang - hitte en boorputten met brak water - wedgetailed aigles op de kadavers van kangoeroe's en een max. niveau verschil van een paar meter. En dan plots de jungle en salt water crocodiles, platypusses en bloemen en fruit. Nieuw Zeeland nabij de Franz Jozef waar men door een tropisch oerwoud rijdt met tegelijkertijd uitzicht op gletsjers en de oceaan. Genoeg om jaren op te teren. Zoveel mooi's, zoveel lieve mensen, zoveel avontuur. Ondertussen is het 20 jaar geleden dat we Abraham hebben ontmoet. De nieuwsgierigheid en reislust zijn gebleven. We proberen het alleen wat rustiger aan te doen en gewoon samen te genieten zowel van het uitzicht over de brabantse heuvels als de ondergaande zon boven de Mekong.
Dit is de start van mijn blog. Hopelijk blijven we lang genoeg thuis om de eerste reisimpressies te kunnen plaatsen. En anders, ja, dan zwerven we ergens rond en misschien komen we mekaar ergens tegen onderweg.
Het is al zolang geleden en ondertussen is er zoveel gebeurd dat het maar een summier verslag zal zijn maar 'k wil het toch maken, gewoon als geheugensteuntje voor ons.
Thuis is het koud en nat weer. Het is weer zolang geleden dat we nog een trip deden met ons camperke en we trachten naar een streepje zon. Na de verjaardagen van dochter en kleinzoon pakken we ons bijeen en zijn ermee weg richting zuiden. We nemen de ons zo bekende route: Luxeuil les Bains, Villard les Dombes waar het mistig is, Hauterives waar het zonneke schijnt en we met veel plezier de zetels buiten zetten, Charolls ook hier blijven we graag een paar dagen hangen, in Malaucene is er niet veel te beleven en het wordt alleen een overnachtingsstop, St Paul lez Durance waar ze de camperplek hebben verhuisd naar een plek vooraan de camping - mooie plaatsen maar slechts enkele die wat zon vangen, gratis dump, water en warme douches. Wij missen de gezelligheid van de parking onder de platanen...maar we begrijpen de beslissing...Van hier is het maar een zuchtje naar Riez: een stadje waar we steeds graag terugkomen en met een rustige camperplek onder de bomen. Een smsje vertelt ons dat de vrienden niet veraf zijn en we beloven hen hier op te wachten. Steeds fijn vrienden onderweg t ontmoeten. Het is notentijd en Germaine komt na haar wandeling terug met zakken vol. Zij en mijn ventje hebben de namiddag hun bezigheid met ze te kraken. we komen weer voor een jaarjte toe om notenbrood te maken.
.
Na een deel fijne dagen trekken we verder zuidwaarts en spreken af mekaar weer te ontmoeten op de parking in Cotignac. Een mooi dorp in de Provence met een gezellige markt en een goede parking onder de bomen aan de petanque. Voor Jos en Germaine een paradijs om te wandelen. Mijn ventje heeft hier vroeger ook veel gewandeld maar met de problemen aan zijn been is dat ook afgeschreven. Het is hier ook miezerig en koud weer. Wij blijven dus niet langer rondhangen en spreken weer af op de parking in La Londe les Maures aan de kust. Maar 't weer betert er niet op: wind en regen. Het is nu al het 2e jaar na mekaar dat we hier slecht weer hebben. Vorig jaar zelfs stormweer en overstromingen. We genieten hier wel van de heerlijke mosselen in een restaurantje aan de haven. Als mijn ventje van de bakker komt heeft hij veel pijn in zijn benen en raakt bijna niet vooruit. We zijn er niet gerust in en vrezen dat er terug zal moeten ingegrepen worden. Wij rijden dus terug naar huis. Jos en Germaine trekken richting Spanje. Het rijden valt mee en geeft geen pijn. we doen rustig aan en rijden maar korte afstanden - stoppen veel zodat mijn ventje zijn benen kan strekken. Na een 3tal dagen staan we weer thuis. Zijn blij dat we toch een deel weken hebben kunnen genieten van 't zonneke in de streek waar we ons zo goed voelen..
Een tiental dagen Zuid Frankrijk, meer zit er niet in. We rijden onmiddellijk richting zuiden. In LaLonde heeft onze vroegere parking een bareeltje met hoogtebeperking gekregen. De grote parking heeft een capaciteit van 1000 wagens maar vandaag staan er maar een tiental op. De inrit echter is juist 2m breed. We gaan het proberen.... ik stap uit om te kijken en 't lukt al hebben we niet veel overschot en.. als we er op geraken zullen we er ook afgeraken zeker. We installeren ons voor een deel dagen op de grindparking die we voor ons alleen hebben. Een boom, veel ruimte en mooi weer; meer moet dat niet zijn. Ook ik kan hier met mijn scooter goed rondrijden - rolstoelvriendelijk noemen ze dat zeker. We vernemen dat onze vrienden op slechts een 20tal kilometer verderop in StClair staan en gaan hen daar nog een paar dagen gezelschap houden. De schuifdeur wil niet meer open ..oei... garage zoeken (doen er verschillende)... ze zijn alles behalve bereid om ons te helpen; we mogen binnen een maand terugkomen ... vertaald ... trek uwe plan. We vermoeden dat ze wel zal houden tot thuis en korten ons verlof 2 dagen in. De kortste weg terug. Onderweg sneeuw op de hoogtes. Thuisgekomen in de regen. De schuifdeur werd hier in de garage op een 10tal minuten terug in haar voegen gezet....
De regen en het frisse weer moe is de bestemming van onze trip vlug gevonden: richting Zuid en zien waar we uitkomen. Geen vaste plannen - niks moet; alles kan. Het werden 2 zalige maanden met veel sterretjes in ons memory book.
Het voorjaar was ons zeer goed bevallen in Griekenland. Genieten van de zon, de sfeer van het land opsnuiven, af en toe iets gaan bezichtigen, rondhangen in haventjes en aan stranden, het bergland verkennen. Nu vertrokken we met het doel: gewoon rustig genieten. Niet teveel rondrijden. Waar we ons goed voelen blijven hangen. Dat hebben we dan ook gedaan al konden we het ons toch niet laten Corfu en Kefalonia te gaan bezoeken. Waar we ons niet aan verwacht hadden waren de zwermen muggen en vliegen. We vertoefden dus heel veel aan haventjes waar een lichte bries de beestjes weghield. We hoorden van anderen dat het op vele plaatsen in Griekenland noodweer was. Wij mochten er ook even van meegenieten in Vasilliki en Killini. De avonden waren lang en de zon ook niet zo brandend heet en recht boven ons hoofd. De zonnepanelen deden hun best maar na 5 dagen ter plaatse moesten we toch even de motor laten draaien. We hebben het genot van een compressor koelkast maar 't is ook een energievreter ... Samengevat: een heel mooie en rustige vakantie met veel zon en ..af en toe een serieuze adrenalinestoot. Bij leven en welzijn keren wij er volgend voorjaar weer.
Na een bezoekje aan Dessel voor het nazicht van mijn scooter zijn we Nederland ingereden. Vonden een mooie parking aan de start van de wandelingen. Er is er zelfs ééntje tot aan De Kluis in Achel. Veel wandelmogelijkheden met rolstoel.
Andorra is een prinsdom dat bestuurd wordt door een Spaanse co-vorst (de Aartsbisschop) en de Franse co-prins (het huidige Franse regeringshoofd) Nogal een dubbel gedoe. Voor de Euro waren er dus 2 nationale munten, zelfs Franse en Spaanse postzegels. Voor de meeste toeristen is het vooral "belastingsvrij". Daardoor zijn er veel douanecontroles. Herhaaldelijk reden we door Andorra op de heen- of terugreis. Er is slechts één doorgangsbaan. De enige andere baan loopt vanaf La Vella noordwaarts en loopt dood aan de Spaanse grens. Kan me geen enkele keer herinneren dat we niet ergens in de file stonden. Ofwel bij het binnenrijden langs Pas de la Casa (waar gelukkig een paar parkings zijn waar MH kunnen staan) ofwel bij 't doorrijden van Andorra La Viella, ofwel aan de Spaanse grens. Waar we wel steeds genoten van de mooie natuur vooral tussen Pas de la Casa en Soldeu. Ook noord van La Vella is rust gegarandeerd en is het een prachtig wandelgebied Ik hou eigenlijk niet zo van het gedoe in Andorra al hebben we er ooit zalig en rustig kunnen skieën nabij Pas de la Casa en veel gewandeld in het Noord Westen.
Ook wij deden ons voordeel met dat "taksvrij" Buiten voltanken namen we ook wat sigaretten mee voor de buren (zelf zijn we niet rokers) Voor mij was dat altijd een beetje een sport om wat meer mee te nemen dan toegelaten - mijn ventje verklaarde telkens opnieuw dat als ik het zo spannend vond ik ook maar mee moest met de pakkemannen als ze ons tegenhielden. Op één van onze terugreizen had ik dus weer 6 fardes sigaretten bij - voor ieder 2 want ook tante nonneke was mee - dus alles ok. Halfweg wilden we nog wat filmmateriaal kopen. Ik niet goed te been - mijn ventje ging alleen. Wat hij meebracht was echter alles behalve wat ik bedoelde...hij terug naar de zaak ... omruilen ging tegen andere waren niet voor geld.. zo gezegd zo gedaan en hij bracht in de plaats 27 fardes sigaretten mee. 'k Viel zowat van mijn stokken.. dat was ook voor mij wat teveel. Tante nonneke stelde ons gerust. 'k Zal mijn kap opzetten en vooraan in de auto gaan zitten. Zo gezegd, zo gedaan.... Ik bibberend en onnozel kijkend achter in de auto. En ja met een "bon voyage" mochten we door. Heb tante nonneke nooit durven vragen of ze dat ooit is gaan biechten. Sindsdien was 't ook voor mij genoeg geweest ...
Lang geleden dat we nog door Andorra reden. Als we er door moeten zal ik niet zagen maar voor 't plezier....neen. (rekening houdend dat wij dus niet meer wandelen/skieën - want daarvoor is het wel een fijne bestemming)
De dag dat Tsjechoslowakije in 2 republieken werd gesplitst verbleven wij in het land. Het betaalmiddel was de Krone. Er werden niet onmiddellijk nieuwe bankbriefjes gedrukt - er werd gewoon een stempel geplaatst op de Slowaakse en deze werd 10% gedevalueerd. We hadden met onze zwerfauto overnacht in een klein gehucht in Slowakije. 's Morgens naar de bakker maar daar wilden ze onze niet afgestempelde briefjes niet aannemen ...trots? ( hun geld was 10% minder waard -dat kwamen we later te weten -en ze woonden op een paar honderd meter van de grens). Dus wij gaan rijden richting Tsjechie om onze voorraad in te doen. Aan de grens zit een man in uniform op een stoel en er is een koord over de baan gespannen... we moeten stoppen..douane. Hij bekijkt onze passen en we krijgen een groot probleem: er staat geen stempel in dat we Slowakije binnengekomen waren. Geen Duits, geen Engels, geen koeterwaals...maar wel gebarentaal: zonder stempel niet door. We halen er de kaart bij en met gebaren vragen we hem waar we een stempel kunnen halen... We rijden er naartoe. Hier hebben ze een soort caravan als douanekantoor geïnstalleerd. We zouden zonder stempel buiten mogen maar zeker niet vergeten er één te vragen als we terug binnenrijden. We kunnen er ook een stempel op onze bankbriefjes laten zetten. Die zijn dan alleen in Slowakije geldig en niet terug inwisselbaar in een bank ofzo. Op de vraag waarom niet? De Slowaakse Kroon is 10% minder waard. We verstaan er niks van...We laten slechts een paar briefjes afstempelen om onze eerste inkopen te doen want we snakken ondertussen naar een broodje - ook een stempel in onze pas en rijden terug Slowakije in. 's Anderendaags gaan we naar de bank - ze wisselen nog geen Tsjechische kronen maar we kunnen er wel DMark omzetten in afgestempelde briefjes. Een paar weken later konden we in de bank wel ongestempelde briefjes laten omzetten in afgestempelde tegen de juiste koers. Het was wel een fijn verlof en hebben in beide landen heel veel genoten.
Eén ding is zeker, nu we de hebben zullen ons afgestempelde bankbriefjes bespaard blijven als het hier ooit ook eens tot een splitsing komt....
Augustus 1988 Op een camping in Hongarije leerden we Alfred kennen. Hij was in 't gezelschap van zijn vrouw en had zijn caravan achter onze kampeerauto gezet. De eerste morgen bleef het bij een groet, een glimlach en de hand opsteken. 's Avonds spraken we hen aan en nodigden ze ons uit om een tas koffie te komen drinken. Ze kwamen uit Jena Lobeda in Oost Duitsland. Heb me later steeds schuldig blijven voelen omdat ik me op dat moment niet realiseerde hoeveel die tas koffie hen gekost had. Na een paar dagen stak Alfred regelmatig eens over om te komen praten over hun leven, het "regime" en hoe ze eronder leefden. Hij werkte bij Zeis, optische toestellen, en ze hadden het nog relatief goed. Ze kwamen al vele jaren naar Hongarije maar deze keer waren ze speciaal gekomen omdat buitenlandse ambassades vol zaten met Oost-Duitsers die hoopten van hier naar 't westen te kunnen. Daarom ook hun voorzichtigheid de eerste dagen om met ons contact te leggen. Adressen werden uitgewisseld en de uitnodiging stond om volgend jaar Pasen naar Jena te gaan. We weten niet goed hoe we hun gaan bedanken voor de ontvangst zonder ze een pijnlijk gevoel te geven. We zoeken een heel grote korf en steken die vol met al wat ginder moeilijk te krijgen was, koffie, chocola, appelsienen, enz. We weten niet goed hoe we daarmee door de grenskontrole geraken en doen ook een voorraadje sigaretten en chocolade mee voor de douaniers. Het verlaten van het westen gaat zonder veel problemen - over een brug, aan weerszijden met hoge rollen pinnekensdraak afgezet, komen we aan de eerste barelen. De kampeerauto wordt grondig geïnspecteerd en, een paar pakjes sigaretten en chocola armer, mogen we verder rijden. Pascontrole en West Marken omwisselen voor Oost Marken - per dag is er een verplicht wisselbedrag. Hoge woonkazernes vormen wallen rond het centrum van Jena en het is even zoeken voor we het juiste woonblok hebben gevonden. Aanbellen helpt niet want de bel is al jaren stuk. Navragen en opschrijven want het wordt een doolhof aangezien het op één van de hoogste verdiepen is en deze lift het niet doet. Grauw, kapotte matten... waar zijn we terechtgekomen? Het welkom is zeer hartelijk. De leefruimte klein maar heel gezellig. Alfred gaat eerst met mijn ventje terug om de auto op een veilige plaats te zetten - veilig, niet zozeer voor inbraak maar vooral voor beschadiging omdat er weinig manoeuvreer ruimte is en niemand geeft om een paar krassen min of meer op hun Trabantje. Het is er buiten tenandere één grote open garage. iedereen sleutelt aan zijn auto. De meeste Trabantjes zijn dan ook van een respectabele leeftijd. Helga was even bij de buren en het nieuws van westers bezoek doet vlug de ronde. Vooral de witte chocoladen paaseieren krijgen de aandacht want dat hadden ze nog nooit gezien. Het valt op hoe weinig uitleg ze geven aan hun buren als ze vragen vanwaar we zijn en hoe ze ons hebben leren kennen. Niemand betrouwen zegt Alfred, zelfs uw eigen kinderen niet. De Stasi is overal. Wil uw kind naar die school? dan staat daar de vraag tegenover wat ge weet van uw ouders en uw buren... Wilt ge een woning? idem. Om een auto te kopen zelfs een 2°hands en als ge er al het geld voor hebt, komt ge op een wachtlijst van jaren... even wat klikken en ge schuift een paar jaartjes op. Ze verstaan het dat sommigen onder druk bezwijken en zijn dus heel voorzichtig om hun woning of werk niet te verliezen of erger. We laten Alfred bellen voor de reservatie van een tafel in een Gaststätte omdat we absoluut onze Oost Marken moeten spenderen. Het trabantje brengt ons, met een sightseeïng omweg, veilig naar de andere kant van 't stad al denk ik herhaaldelijk dat het de laatste meters zijn die hij ooit zal rijden. Op straat staat een rij wachtenden maar omdat wij een reservatie hebben mogen we direct binnen. (oeioei zo voorsteken...zoiets zou ik thuis niet erg appreciëren) Aangezien er geen 4 plaatsen bij mekaar vrij zijn wordt er verhuisd. 'k Voel me hoe langer hoe minder op mijn gemak. Ten onrechte want het blijkt een ingeburgerd gebruik. Ook wij schuiven nog eens op om een grotere groep de kans te geven samen te zitten. Over de tafelnappen ligt op sommige plaatsen de nationale vlag waar in 't midden een groot gat is waar ooit de sikkel stond. Er broeit wat in de DDR. Linzensoep, witte kool met soepvlees en heel pikante mosterd en pudding na. Af en toe komt er iemand even praten en tegen dat de avond om is zijn verschillende tafels samen geschoven. We trakteren en zijn 's avonds een paar OostMarken lichter (we zullen lelijk moeten doen om alles op te gebruiken) De volgende dag leer ik linzensoep maken en verteld Helga hoe moeilijk het is ook maar iets te kopen. vb Als er ondergoed geleverd is in 't warenhuis doet de tamtam zijn werk en laten de vrouwen hun werk op de fabriek in de steek om zo vlug mogelijk te kunnen gaan aanschuiven in de hoop op...Een bezoek aan 't warenhuis toont ons vooral lege rekken en slechts primaire levensnoodzakelijke dingen. Koffie wordt langs de straatkant verkocht in pakjes van 25 tot 50gram en heel duur; kaviaar ook maar met de volle doos voor een spotprijs naar onze normen (Russische ruilwaar). 's Namiddags gaan we de streek verkennen. Alfred wil absoluut zelf rijden maar wij willen voor de benzine betalen en hij lacht. We rijden de stad uit want daar heeft hij een tuintje. Ze huren dat voor 1 jaar van de staat voor 1 OostMark. Hij heeft er een tuinhuisje geknutseld en onder een hoop bakken en zakken haalt hij een benzineblik te voorschijn... van de russen... geruild voor groenten uit zijn tuintje. Daarna genieten we van de mooie natuur en een paar fraaie burchten en ik zie er de "hoeve van mijn dromen" helaas aan de verkeerde kant voor mijn vrijheid. 's Avonds in de Gaststätte leren we nog 't één en 't ander over 't leven en de handel met de russische soldaten die het volgens de ossies veel slechter hebben dan zijzelf. Elke verse rekruut komt aan met een rugzak vol dozen kaviaar en de mannen met strepen zeggen daar niets over omdat zij de rest van de kramakkele bussen aanvullen met waren om te ruilen voor eten. Morgenvroeg vertrekken we en we zitten nog met een hoop ongebruikte marken. Amuseren ons om hier en daar 't één en 't ander te verstoppen. Ze zullen even nodig hebben voor alles te voorschijn komt want we hebben het zo gedaan dat ze niet gaan twijfelen of we het niet hebben verloren...zou graag hun gezicht zien...waar zouden ze het het eerst vinden? zouden ze het direct snappen en verder gaan zoeken? Heb er thuis nog dagen plezier aan gehad. We nemen niet alleen afscheid van Afred en Helga maar van een aantal lieve mensen in de hoop ze vlug terug te zien. Zomer en Alfred durft niet op verlof vertrekken. Het gonst van de geruchten maar dat zijn wij slechts later te weten gekomen. We weten niet wat er loos is en maken ons wat ongerust maar durven er niet over schrijven of telefoneren. 9 November 1989 Kot in de nacht telefoon. De muur is opengebroken en er zijn mensen ongedeerd naar 't westen gegaan. Ze gaan zelf onmiddellijk vertrekken om in Berlijn te gaan kijken. Alfred gaat eerst nog een paar bussen benzine ophalen want als iedereen naar ginder gaat rijden zullen de pompen wel leeg zijn. Wij kunnen niet meer slapen en wachten op een volgend telefoontje dat gelukkig nog diezelfde dag komt. Ze staan in 't westen en mochten van bij vreemde mensen gratis bellen om ons het nieuws te melden. Eén jaar later bezochten ze ons. Toen wij in Jena terugkeerden hebben we gesakkerd en hardop gevloekt. Overal waren wegomleidingen want de heraanleg van de banen was massaal gestart..........met Duitse grundlichkeit.
December 2006 De vreugde in 't oosten is vlug geluwd. Ze leerden ook kennis maken met de negatieve kanten van de westerse luxe-wereld. Prijzen gingen de hoogte in maar velen vielen zonder werk. Criminaliteit heeft massal ingang gevonden. De ene angst heeft plaats gemaakt voor de andere. Hoorden herhaaldelijk de laatste jaren dat velen met heimwee terug denken aan "vroeger" Het westen beloofde veel maar heeft het oosten de rug toegekeerd. De rijke westerling startte bedrijven en bevolkte ze met werkkrachten uit Polen. Hun lapje gehuurde grond werd verkocht, hun woonblok gesloopt. Dure vrijheid. Ze mogen nu onbeperkt TV kijken en daar de rijkdom en criminaliteit aanschouwen. Ze hebben het misschien beter dan vroeger maar de hoge verwachting is verre van ingelost.
Ben een heel tijdje achter met 't plaatsen van verslagen en werkjes - ga proberen ze nu aan te vullen en...daarna bij te houden!
Het weer thuis is kil en nat. we trachten naar een streepje zon. 't Ventje heeft wel last van zijn ben maar we gaan het rustigaan doen. We nemen de ons wel bekende route: Luxeuil les Bains, Villard Les Dombes, Hauterives waar de zon schijnt en we onze zetels kunnen buitenzetten - Charolls waar we graag een paar dagn blijven - Malaucene gewoon als overnachtingsplaats - St Paul Lez Durance waar de camperplek is verplaatst naar de ingang van de camping: heel schaduwrijk , water/dump en warme douches gratis maar wij missen ons mooie plekje onder de platanen maar.. we verstaan de beslissing.. niet iedereen hield zich aan de regels en dan moet men ingrijpen en het ook gezellig houden voor de inwoners - Riez: een stadje waar we van houden en een rustige plek om te staan. smsje naar de vrienden die blijkbaar niet ver af zijn. Het weer is schitterend en we beloven hen hier op te wachten. Het is notentijd en er staan veel bomen op zogezegd niemandsland. Germaine gaat wandelen en brengt zakken vol mee. Zij en mijn ventje hebben hun plezier met ze te kraken. Thuis zullen we weer voor een jaartje toekomen om notenbrood te bakken. We blijven hier wat dagen rondhangen. We vertrekken en spreken af mekaar terug te ontmoeten in Cotignac - een mooi provencaals dorp met een zeer gezellige markt en mooie wandelwegen. De vijgen zijn allemaal reeds af. Het weer valt wat tegen. Jos en Germaine genieten van de wandelingen. wij gaan verder zuidwaarts want stappen zit er voor geen van ons beide in. we spreken af in La Londe les Maures. Ook hier valt het weer tegen - het 2e jaar op rij reeds - veel wind en regen en koud. Vorig jaar stond alles hier onder water. 't Ventje komt 'smorgens met veel pijn in 't been terug van de bakker. Hij kan wel wat rondrijden met de scooter maar we betrouwen het niet echt. We beslissen maar rustigaan naar huis te rijden. Onze vrienden trekken richting Spanje We genieten eerst nog van een goeie portie mosselen aan de haven - lekker. De terugrit gebeurd met veel tussenstops. Rijden gaat redelijk zonder problemen maaar we moeten oppassen voor verstoppingen en klonters dus om de paar uren toch wat stappen voor 't ventje We komen verder heelhuids thuis zonder problemen (was ook al effe geleden dat de auto geen problemen gaf
Ben een heel tijdje achter met 't plaatsen van verslagen en werkjes - ga proberen ze nu aan te vullen en...daarna bij te houden!
