Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Ik wens je sterrenlicht in je ziel, de hemel in je hart, en wonderen in je leven tijdens deze wonderlijke tijden
20-12-2014
uit de pen van
Bram Moerlandt
***
Hier en Daar, een kerstverhaal
Bij zijn geboorte al bleek zijn rechter been korter dan zijn linker. Hij merkte dat zelf pas toen hij naar school ging. De andere kinderen plaagden hem er mee. Dat maakte hem zeer ongelukkig. Dat gevoel bleef toen hij volwassen werd. In hem groeide zelfs de overtuiging dat hij niet alleen door zijn kortere been, maar ook om andere, diepere reden, geheel misplaatst was in dit leven.
Op een dag zei hij tegen zichzelf: "Wat een ellende hier. Ik ben hier niet gelukkig". En daarom besloot hij op weg te gaan om te zoeken naar het geluk. Ergens anders in de wijde wereld moest het ware geluk te vinden zijn, daar was hij van overtuigd.
Na vele jaren rondzwerven zag hij op een dag in de verte een vrouw. Door een vreemd verlangen gedreven liep hij naar haar toe. De vrouw zat stil naast een bron en wachtte rustig tot hij naderbij kwam. Ze was mooi en jong, zag hij. Ze keek hem aan met de vriendelijkste ogen die hij ooit gezien had. Hij voelde zich plots welkom op een manier die nieuw voor hem was, nog ongekend. ‘Weet u de weg?’, vroeg hij. ‘Ik ben de weg kwijtgeraakt en al jaren zwerf ik eenzaam rond zonder te weten waar ik ben.’ ‘Je bent hier’, antwoordde de vrouw. ‘Wil je een glas water uit mijn bron?’ Hij dronk en zei: ‘Dit is het heerlijkste water dat ik ooit geproefd heb. Nergens anders heb ik ooit zo'n bron aangetroffen.’ Zij antwoordde: ‘Welnee, zulke bronnen zijn er overal. Ik denk dat je nu voor het eerst geproefd hebt.’ ‘Mag ik hier blijven?’, vroeg hij. Zij antwoordde: ‘Hier, dat is de plek waar je altijd bent. Hier is de weg die je gaat. Je bestemming is altijd hier, nooit ergens anders.’ ‘Dan blijf ik dus’, zei hij. En hij begon onmiddellijk een hoge muur om de bron en de vrouw heen te bouwen. Eindelijk had hij de plek gevonden waar hij thuishoorde, meende hij, en hij was bang dat nare vreemdelingen hem weg zouden kunnen jagen. Hij was heel lang en heel druk bezig met het bouwen en verstevigen van de muur, zodat hij geen tijd had om aandacht te besteden aan de vrouw. Toen hij met de muur klaar was, zette hij zich moe en voldaan naast de vrouw neer. Maar tot zijn schrik bemerkte hij dat het wel leek alsof ze veranderd was in een lelijke heks. ‘Dwaas’, riep ze uit, ‘zie je dan niet dat je jezelf hebt opgesloten?’ ‘Maar we hebben toch samen de bron’, protesteerde hij. ‘En je zei toch dat hier mijn bestemming was?’ Ze antwoordde: ‘Wie zichzelf opsluit heeft geen bestemming.’ Hij was even stil en zei toen tegen de vrouw: ‘Ik heb dorst, ik wil nog een glas water van jouw bron.’ De vrouw lachte hatelijk en haalde een glas water uit haar bron. Het smaakte naar modder. Geschrokken spuwde hij het vieze water uit. ‘Ze heeft me bedrogen’, bedacht hij. ‘Ik heb me voor niets ingespannen met die muur, en diep teleurgesteld besloot hij de vrouw te verlaten en opnieuw de wijde wereld in te trekken.
Na nog weer vele jaren zwerven zag hij op een dag in de verte een man. Deze zag er zeer eerbiedwaardig uit. Hij was werkelijk prachtig gekleed. De man wenkte uitnodigend. Aarzelend liep hij naar hem toe. ‘Weet u de weg?’, vroeg hij. ‘Ik ben de weg kwijtgeraakt en al jaren zwerf ik eenzaam rond zonder te weten waar ik heen moet gaan.’ ‘Van alle mensen op aarde ben ik de enige die weet waar de weg is en waarheen deze leidt’, antwoordde de man. ‘Maar waarom zou ik je die wijzen?’ ‘Ik zal u al mijn bezittingen geven.’ ‘Dat is niet genoeg’, antwoordde de man. ‘Ik zal mijn leven lang met eerbied over u spreken.’ ‘Dat is niet genoeg.’ ‘Ik zal u dienen zolang u leeft.’ ‘Dat is goed’, zei de man, ‘kniel dan nu voor mij en dien mij.’ En hij knielde voor de man en diende hem, vele, vele jaren lang, wachtend en wachtend op het moment dat de man hem de weg zou wijzen. Maar de man vertelde hem de weg niet. ‘Je bent het nog niet waard’, zei hij steeds, ‘je moet mij nog langer dienen.’
Op een dag stierf de man zonder hem de weg te hebben gewezen. Daarop trok hij maar weer op goed geluk de wijde wereld in, bitter teleurgesteld in zichzelf. “Waarom was ik het niet waard?”, vroeg hij zich vertwijfeld af.
Zo rondzwervend kwam hij op een avond in een herberg. Aan een tafel zaten enige mannen met elkaar te fluisteren. Hij zette zich vlak bij hen neer, opdat hij kon horen waarover ze spraken. Ze spraken over het land Daar. ‘Het is onrechtvaardig’, zeiden ze, ‘dat er in het land Daar geluk heerst, terwijl wij Hier allemaal ongelukkig zijn.’ Hij voelde zich meteen met hen verbonden. Zou de weg misschien naar het land Daar leiden?
Die nacht bedacht hij een plan. De andere ochtend sprak hij de mannen aan. ‘Ons ongeluk geeft ons het recht het land Daar te veroveren. We moeten een menigte verzamelen zodat we sterk zijn.’ En ze verzamelden een menigte. En ze waren sterk. Maar het bleek toch niet zo eenvoudig het land Daar te veroveren. Pas na vele jaren strijd wonnen ze. En hij werd koning van het land Daar. Gezeten op zijn troon, zag hij om zich heen echter alleen maar platgebrande steden en vertrapte akkers. Iedereen was in de rouw, want iedereen had wel een man, vrouw, kind of vriend verloren. ‘De mannen in de herberg hebben mij opnieuw bedrogen’, bedacht hij. ‘Want in het land Daar is werkelijk niemand gelukkig. Er is hier alleen verdriet.’ En 's nachts sloop hij tussen de wachtposten door weer de wijde wereld in.
‘Waarom huil je?’ vroeg een kind aan hem. Hij had zich neergezet, uitgeput van zijn vlucht uit het land Daar. Zijn droeve lot overpeinzend was hij in tranen uitgebarsten. ‘Ik ben de weg helemaal kwijt,’ zei hij tegen het kind. ‘O, maar dat is helemaal niet erg,’ zei het kind bemoedigend. ‘Zal ik de weg voor je tekenen?’ En zonder het antwoord af te wachten begon het kind met zijn vingers te schrijven in het zand. ‘Kijk hier,’ zei het kind. ‘Het is echt heel eenvoudig.’ ‘Zonde van mijn tijd’, bedacht hij bij zichzelf. Hij stond op, veegde de tekens in het zand met een voet uit, en haastte zich weer verder. ‘Geeft niet hoor,’ riep het kind hem nog achterna. ‘Ik kan de weg altijd weer opnieuw voor je tekenen, waar je ook bent. Je hoeft het maar te vragen.’ Maar hij luisterde niet eens.
Vele jaren later... Op een kale plek in het bos, loopt een oude man. Hij hinkt een beetje, want zijn rechterbeen is korter dan zijn linker. Toch ziet hij er zeer eerbiedwaardig uit. Hij is werkelijk prachtig gekleed. Er lopen jonge mannen om hem heen twaalf in getal. Ze gaan zitten. De oude man vertelt: ‘Eens vroeg ik een vrouw naar de weg. Ze leidde mij naar een bron van modder. Nu weet ik dat men nooit een vrouw naar de weg moet vragen.’ Hij vertelt: ‘Er was eens een kind dat de weg tekende in het zand. Maar een weg die je zomaar uit kan vegen kan nooit de ware weg zijn. Vraag dus nooit een kind naar de weg.’ Hij vertelt: ‘Eens wees een man mij de weg en hij toonde mij waarheen deze leidt. Hij was de enige mens op aarde die de weg kende. Die man is echter reeds lang geleden gestorven en nu ben ik de enige die weet waar de weg is.’ Hij vertelt: ‘De weg leidt naar het land Daar, waar nooit eindigende, opperste gelukzaligheid heerst, en eens was ik daar koning.’ ‘Waarom bent u niet in het land Daar gebleven?’ vragen de jonge mannen. ‘Ik ben teruggekomen om jullie de weg te wijzen’, antwoordt de oude man, ‘als jullie dat tenminste willen.’ ‘Dat is wat wij willen’, zeggen de jonge mannen gretig, ‘wijs ons de weg’. ‘Maar waarom zou ik jullie de weg wijzen?’, vraagt de oude man. ‘Wij zullen u al onze bezittingen geven’. ‘Dat is niet genoeg’. ‘Wij zullen met eerbied over u spreken.’ ‘Dat is niet genoeg.’ ‘Wij zullen u dienen zolang u leeft.’ ‘Dat is goed’ antwoordt de oude man. ‘Ik zal jullie de weg wijzen zodra je dat waard bent. Kniel dan nu voor mij, en dien mij.’ En zij knielden voor de eerbiedwaardige oude man en dienden hem, vele, vele jaren lang. Ze wachten en wachten, tot hij hen de weg zal wijzen naar het volmaakte geluk in het land Daar.
Maar kijk, uit de verte komt iemand aanlopen. Het is een vrouw, mooi en jong. De jonge mannen zien dat ze de allervriendelijkste ogen heeft die ze ooit gekend hebben. Met haar vinger schrijft de vrouw geheimzinnige tekens in het zand. De jonge mannen kijken er verbaasd naar. Totdat een van hen ook in het zand begint te tekenen, en dan nog een, en nog een. Ze wijzen naar de tekens en lachen elkaar toe, alsof ze verstaan wat de vrouw hen wil laten weten. De vrouw begint te zingen. De twaalf jonge mannen vormen een kring om haar heen en dansend zingen ze mee. De vrouw straalt, en steeds als ze een van de jonge mannen aankijkt lijkt het wel alsof die even in het licht staat.
Een oude, gebogen man, verdwijnt hinkend in de verte.
De gevestigde orde ligt overhoop. Er zijn geen zekerheden meer. Veel mensen zijn op zoek, zonder dat ze weten waarnaar ze zoeken. Er is angst, er is leegte in de harten van mensen. Wat vanuit de mentale geest kon worden bedwongen, valt nu als los zand door je handen heen. Deze tijd vraagt om een diepe inkeer naar binnen, om een nieuw fundament onder de voeten.
We zijn al een tijdje onderweg op het innerlijke pad, daarom zijn wij degenen die voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Niet zozeer door iets te doen, of door actief iets te willen veranderen, maar door in vreugde te zijn wie je bent. Je mag nu werkelijk ontspannen. We zijn er. Je bent er al. De Nieuwe Aarde is er en gaat zich nu geleidelijk aan verder manifesteren.
Jouw energie is meer dan welkom nu. Wees gul met je innerlijke gaven. Deel de wijsheid die je innerlijk hebt vergaard. De stilte, de rust, het mededogen in je hart zijn je grootste geschenken. Deel ze met anderen. Verberg jezelf niet langer.
Laat je licht stromen.
“Verwelkom deze schitterende kracht in jezelf. Voel je eigen waardigheid. Voel dat jij dit mag zijn.
De tijd is rijp, de geboorte van de Nieuwe Tijd vindt nu plaats, te midden van de chaos. Juist in de chaos, Neem je plaats in, aarzel niet.
Het is steeds weer bijzonder hoe deze werken zomaar ontstaan
Geen voorstelling in gedachte
spelen met een rollertje dit keer en amper kwasten
zonder ernaar te kijken gebeurd het ineens
Voor mij is dit een ontvangende
Voel er mijzelf mee verbonden
De sluier verdwijnd zachtjes aan
totaal in het Licht mogen staan
wonderlijk mooi
en ja hoor
wederom kwam er een gedicht, dit keer van Aly
Hierbij het gedicht, gemaakt in verbondenheid in 2011 en er komt bij dat de kleur Turkoois helemaal mijn kleur is, niet alleen omdat ik deze prachtig vindt, maar vooral wat ze over mij persoonlijk zegt,
(heeft zijdelings met dit gedicht ten maken):
"Laat mij Godin van de Dageraad zijn, de dageraad van het Gouden Tijdperk, ik werk mee aan de grote verandering, dat besloten ligt in het Goddelijk Plan, de massale bewustzijnsverandering die bezig is zich te voltrekken.......... Mensen worden wakker, het bewustzijn ontwaakt, zodoende naderen wij het prachtige en belangrijke omslagpunt. Positieve krachten bundelen zich, Harmonie, vreugde en vrede aan dit alles wordt gewerkt; om plezier, geluk en liefde op Aarde te brengen............ Oude programma's lossen op in het niets, daardoor verschijnt het nieuwe paradigma. De geboorte van de Nieuwe Aarde is aangebroken, een geboorte vol van Schoonheid en Schittering, wij mensen kunnen onszelf hieraan spiegelen en onze eigen Schoonheid en Schittering voelen, dat wat we altijd al waren, dat wat altijd al in ons verborgen zat maar niet tot uiting kon komen........ Wij dwaalden angstig in de duisternis, ons voorgeschoteld door een macht, die zelf bang is voor het Licht........ Maar NU breekt de dageraad aan en de verlossende geboorte kan niet worden gestopt. Veel mensen hebben er vol ongeduld op gewacht en er altijd in geloofd dat het tij zou keren......... Wij wisten dat Aarde en Mensheid hier niet voor bedoeld waren. Manipuleren, leugens wat weer leidde tot oorlog. NU voorgoed verleden tijd. De Aarde en haar Mensen zijn het zat om geplunderd en voorgelogen te worden en dat eeuwen en eeuwen lang...... Er komt NU een eind aan, de overwinning van het Licht is groots, de duisternis zal NU wel moeten wijken, het afgescheiden zijn was een illusie, NU de Dageraad gloort, zien we de werkelijkheid, de werkelijkheid die we NU met ons allen cre-eren gaat ons verstand te boven, maar is deel van het mysterie........ Het mysterie, het Goddelijk Plan dat eindelijk tot uitvoer kan worden gebracht omdat het collectieve bewustzijn is be-invloed door de positieve gedachten van de Mensheid, daardoor wordt de duisternis voorgoed verdreven. En Universeel klinken de woorden: "Het is volbracht, het Licht schijnt overal."....... Namaste Aly.
Omdat het beter is om niet voort te borduren op het oude, heb ik mijn schrijfselpagina dit keer alsnog definitief gesloten. Van de reacties en lieve berichten die ik daar kreeg, heb ik een print gemaakt. Ik bewaar ze en wil jullie danken dat je er was. Met het achter je dichtdoen van deuren, opent er iets moois voor je.
Zo heb ik een kleine boekje samengesteld met gedichten die me het meest dierbaar zijn gebleven van de afgelopen jaren.
Met dank aan Karin voor het lenen van haar 27 mooie werken.
Een fijne samenwerking na een geweldig idee!
Het manuscript gaat deze week nog naar de drukker.
Voor wie in deze tijd wel wat steun kan gebruiken en voor wie het zich kan veroorloven deze te geven zou ik willen zeggen: Borst vooruit, kop in de wind en zie elkaar!
Ik zie in je vlak en kleurverdeling een nieuwe fase in je werk ontstaan.
De verschillende nuances in kleurtint.
Minder knal en nog zelfverzekerder.
Sereniteit. Opgaan/ of badend in het licht.
Toppie
bij deze eerste streken op t nieuwste doek
blij ermee natuurlijk
en een vriendin schreef erbij
is wit rose (liefdevol) groen (helend/harmonie levenskracht
en blauw kracht
bij de anderen stuurde je je kracht energie ernaartoe
hier komt het van boven kijk naar je handen
wordt water bron van leven
wat vinden jullie?
Vandaag schreef Ingeborg Stevens t volgende erbij
***
Transparant
Durf transparant en jezelf te zijn Laat jezelf maar zien met je angst verdriet en pijn Dat is namelijk wat iedereen heeft Ook al wordt het niet altijd zo beleefd Zo kun je jezelf helen En wellicht een voorbeeld zijn voor velen Het zelfde proces aan te gaan Door volledig in je kracht te gaan staan Kwetsbaarheid en transparantie zijn namelijk zacht en kracht Ook al had je dat misschien niet verwacht Vraag je niet af wat een ander ervan vindt, wat de mensen van je zeggen komt er niet op aan.... Als je van jezelf maar weet, ik heb mijn best gedaan..... Ik ben voor liefde in plaats van voor angst gegaan!
Kwetsbaar, dat is wat we zijn Met al onze angst, verdriet en pijn In deze wereld vol afgunst, jalouzie en haat Voelen velen zich niet eens meer veilig op straat Toch wordt het donker steeds weer ingehaald door het licht Zoveel wat een lach kan toveren op je gezicht Zonder dag geen nacht Zonder donker geen licht Laat dat laatste zijn waar je je steeds weer op richt. In deze duale wereld vol donker verdriet en pijn Is ook veel licht en zonneschijn Laat beide er ZIJN
Licht
In deze donkere dagen wellicht moeilijk voor te stellen, maar licht is wat we zijn en licht is waar we vandaan komen. Onvoorwaardelijke liefde en licht. Onze ziel heeft een jasje aan getrokken, ons lichaam, om de dualiteit van de aarde te ervaren, waardoor het licht niet altijd voelbaar is. Maar om alle donker te transformeren tot licht, zodat we steeds meer de hemel ook op aarde kunnen ervaren. Het is bijna kerstmis, de geboorte van Jezus, degene die licht naar de aarde bracht. Ons voorbeeld hoe wij ook in het leven kunnen staan, licht en liefdevol. Naar onszelf en naar anderen. Love is the message and the message is Love.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
