Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Turkije en Armenië hebben een eeuw na dato nog steeds ruzie over de vraag of tijdens de oorlog genocide (volkerenmoord) is gepleegd op de Armeniërs, die destijds onder het gezag van het Ottomaanse Rijk vielen. Vaststaat dat honderdduizenden Armeniërs om het leven kwamen door geweld, honger en deportaties naar de woestijn.
Turkije wil echter niet van genocide spreken en schat ook het aantal slachtoffers veel lager in dan Armenië. Veel westerse parlementen, waaronder het Nederlandse, hebben officieel vastgelegd dat wat hen betreft wel degelijk sprake was van volkerenmoord. en nu de kreet van deze zanger..! Luister toch! Gaat dit over geloof of is het gekte?
Overdenk deze verbazingwekkende mogelijkheid eens.
Je incarneerde in dit leven juist om de vreugde te ervaren dat je leeft.
Weet je eigenlijk wat je vreugde geeft?
Doe hier vandaag iets mee.
Herken je dit, je zit lekker in je vel, je voelt de liefde van binnen stromen, je voelt je in balans, alles gaat goed. Helemaal happy en tevreden. Je voelt je rustig. Je straalt van energie. Je geeft bijna licht af, zo positief sta jij op dit moment in je leven. Dat hebben we allemaal wel eens met momenten, toch?
Dan ga je naar buiten en dan word je bijna onmiddellijk geconfronteerd met iemand die zich niet zoals jij voelt, maar boos op zichzelf en de wereld, en diegene zal het niet nalaten dat ook te uiten naar jou!
Weg is je licht, je bent gelijk van slag. Je begrijpt onmiddellijk dat de ander in haar of zijn donkere stuk zit. En diegene doet er nu alles aan om jou daar ook te krijgen.
Waarom zul je je afvragen? Omdat jij jouw licht uitstraalt. Doordat jij jouw licht uitstraalt confronteer jij op een onbewuste laag waar de ander zit. Als de ander in zijn of haar donkerte zit, doet het vreselijk pijn voor diegene om jou in jouw liefde en licht te zien. Dat is het ego. Dat wil graag niet met deze gevoelens geconfronteerd worden, dus wat doet het? Het haalt alles uit de kast om jou in hetzelfde donkere stuk te brengen, en meestal lukt dat nog ook bij hooggevoeligen door hun groot empathisch vermogen! Diegene wil jou onbewust daar brengen, want dan voelt zij/hij zich minder ellendig omdat jij daar wel staat te stralen en zij/hij niet! Dat betekent eigenlijk alleen maar werk aan de winkel voor de ander, maar meestal hebben mensen daar helemaal geen zin in om zich verantwoordelijk te voelen voor hun eigen geluk(sgevoel). Het is zo gemakkelijk om alles om je heen de schuld te geven, behalve jezelf!
Daar sta je dan! Weg licht, weg fijn gevoel, weg balans, weg je gevoel van tevredenheid, je bent weer terug bij af, alleen nog wat erger. Je bent boos! Verontwaardigd! En jezelf weer kwijt en daardoor ook nog eens heel verdrietig waardoor je een dikke kans hebt je opnieuw te identificeren met je slachtofferrol! Maar hoe kom je daar dan weer uit?
Ten eerste moet je ervoor zorgen dat je dit proces door hebt. Als jij in staat bent je zo nu en dan zo goed te voelen, je eigen licht naar buiten te laten stralen, ben je al een heel eind. Nu nog daarin blijven! Je moet ervoor zorgen dat je door krijgt dat een ander dit doet uit (onbewust) eigenbelang. En dat het niets persoonlijks is naar jou toe. Dus blijf in je eigen energieveld zitten. Probeer van een afstandje naar dit (theater)stuk te kijken, betrek dit niet op jezelf en zie dat dit de worsteling is van die ander, die jij waarschijnlijk al te goed herkent.
‘Adem in je hart’ en voel compassie en blijf in je licht staan. Mocht de ander te veel uit de kast gaan halen, draai om en loop weg. Verbind je niet met de ander door iets negatiefs te zeggen, maar communiceer duidelijk, dat dit niets met jou te maken heeft en je wenst de ander op een vriendelijke manier op jouw grenzen en je zegt dat je nu weg gaat en je graag wel in contact wilt hebben om over dingen te praten als de ander respectvoller met jou omgaat. Het effect hiervan zal zijn dat de ander best wel hier van zal schrikken, en dat deze reactie net genoeg is om weer vanuit het bewustzijn na te gaan denken, vanuit het volwassen stuk waar diegene zelf mee bezig is, juist omdat jij zo redelijk bent gebleven. De energie en verwijten niet hebt overgenomen, maar bij de ander hebt gelaten. Hierdoor kan de ander het zelf weer oppakken en de verantwoordelijkheid nemen over haar/zijn deel. En zo start het leerproces van anderen die zich te vaak identificeren met het donkere deel in zichzelf waardoor zij door jouw reactie zelf ervaren dat je er voor kunt kiezen in je eigen licht te blijven. Hierdoor ontdekken ze eigenlijk wie zij in wezen zijn, ook liefde… net als jij (zonder zweverig te doen, dit is juist heel aards!)
Kort samengevat: Als jij iemand bent die straalt dan voelen sommige mensen zich bedreigd door jouw licht en ervaren dat daardoor alsof ze in jouw schaduw staan. Ze kunnen hierop reageren door jou aan te vallen of zich van jou terug te trekken. Het gaat erom hoe jij hierop reageert, dat is de sleutel tot vooruitgang. Hou jij je bewust in en doe je je kleiner voor dan je bent om de relatie met deze medemens in stand te houden? Of blijf je bij jezelf, je ware authentieke ik en blijf je je heldere licht uitstralen? Het zijn de onzekerheden van de ander die zorgen voor deze reactie op jou, dan is het juíst belangrijk dat je licht fel blijft schijnen.
Blijf trouw aan jezelf, zelfs als je je eenzaam voelt. Het zal niet lang duren voordat het licht overal doordringt en je gelijkgestemden vindt. Velen zijn met jou bezig hun licht te laten schijnen. En weet je wat het is, als je dat lukt, groeit er iets bijzonders in jouw uitstraling, waardoor het steeds gemakkelijker wordt om dit te blijven doen, het staat dan gewoon ààn!
Laat degenen los die zich door jouw licht bedreigd voelen. De machteloosheid die zij voelen is een onderdeel van de lessen van hun ziel. Jij kwam hier om jouw leven op een bepaalde manier te leiden, volgens jouw zielenopdracht, net als zij. Op een gegeven moment kun je er zelfs voor zorgen dat de mensen opnieuw hun eigen licht gaan schijnen, degenen die in het donker zaten kunnen door middel van jouw krachtige licht, ook de weg terug vinden naar die van hen.
Want in ons allemaal zit het, je moet je soms weer even her-inneren waar de lichtschakelaar ook al weer zat!
Er was eens een Kleine Ziel die tegen God zei: “Ik weet wie ik ben, ik ben het licht net als alle andere zielen.”
God lachte breed. “Dat is waar!”, zei God. “Jij bent ook het licht.” “Wow,” zei de Kleine Ziel, “Dit is toch echt gaaf. Maar weten wie ik ben is één ding, maar ik wil erváren wat het is om het licht te zijn!” “Maar je bent het licht al,” herhaalde God weer lachend.
“Ja, maar ik wil voelen wat het is!” zei de Kleine Ziel. ”Aangezien je jezelf niet kunt zien als het licht als je in het licht bent, zullen we je met duisternis omringen,” zei God. “Wat is duisternis?” vraagt de Kleine Ziel. God antwoordde: “Dat is wat je niet bent.” “Zal ik bang zijn in het donker?” vroeg de Kleine Ziel. “Alleen als je ervoor kiest om bang te zijn,” antwoordde God. “Er is echt niets om bang voor te zijn, tenzij jij ervoor kiest om dat te zijn. Want weet je, we verzinnen het allemaal, we doen alsof.” “Oh,’” zei de Kleine Ziel, en voelde zich al beter.
Toen legde God uit dat, om iets te kunnen ervaren, het tegenovergestelde aanwezig moet zijn.
“Het is een groot cadeau,” zei God, “want zonder het tegenovergestelde kun je niets ervaren. Je kunt geen warm ervaren zonder koud, geen boven zonder beneden, geen snel zonder langzaam. Je kunt geen links zonder rechts ervaren, geen hier zonder daar, en geen nu zonder toen.
Dus,” concludeerde God,”wanneer je omgeven bent door duisternis, bal je vuist niet, verhef niet je stem en vervloek de duisternis niet. Wees liever een licht in de duisternis en word er niet boos over. Dan weet je wie je echt bent en iedereen zal het weten. Laat je licht zo schijnen dat iedereen weet hoe speciaal je bent!”
“Bedoel je dat het goed is anderen te laten zien hoe speciaal ik ben?” vroeg de Kleine Ziel.
“Natuurlijk!” God grinnikte. “Het is heel goed! Maar onthoud: ‘speciaal’ betekent niet ‘beter’. Iedereen is speciaal, ieder op zijn of haar eigen manier! Alleen zijn velen dat vergeten. Zij zullen dan ook zien dat het goed is voor ze om speciaal te zijn wanneer jij ziet dat het goed voor jou is om speciaal te zijn.”
“Wow,” zei de Kleine Ziel, lachend van vreugde. “Ik kan zo speciaal zijn als ik wil!” “Ja, en je kunt nu beginnen,” zei God, die mee lachte samen met de Kleine Ziel. “Welk deel van speciaal wil je zijn?” “Welk deel van speciaal?” herhaalde de Kleine Ziel, “Ik begrijp het niet” “Wel,” legde God uit, “Speciaal zijn heeft heel veel kanten. Het is speciaal om aardig te zijn, of zachtmoedig, of creatief of om geduldig te zijn. Kun je nog meer bedenken waarin je speciaal kunt zijn?”
De Kleine Ziel zat een moment stil. “Ik kan een heleboel manieren bedenken om speciaal te zijn!” riep de Kleine Ziel toen uit. “Het is speciaal om hulpvaardig te zijn, om te delen, om vriendelijk en zorgzaam te zijn voor anderen!” “Ja!” bevestigde God, “en je kunt al deze dingen zijn, of elk ander deel van speciaal dat je wilt zijn, op elk moment. Dat is wat het betekent om het licht te zijn.”
“Ik weet wat ik wil zijn, ik weet wat ik wil ervaren!” zei de Kleine Ziel met groot enthousiasme. “Ik wil dat deel van speciaal zijn dat Vergevingsgezind zijn heet.” “Het is toch speciaal om vergevingsgezind te zijn?” “O, jazeker,” verzekerde God de Kleine Ziel. “Dat is heel speciaal.’ “Oké,” zei de Kleine Ziel, “Dat is wat ik wil zijn. Ik wil vergevingsgezind zijn. Ik wil mijzelf ervaren als vergevingsgezind.”
“Goed,”zei God, “Maar er is één ding dat je moet weten.”De Kleine Ziel werd nu een beetje ongeduldig. Het lijkt wel of er elke keer weer een complicatie is. “Wat is het?” zucht de Kleine Ziel. “Er is niemand om te vergeven.” “Niemand?” De Kleine Ziel kon nauwelijks geloven wat er gezegd werd. “Niemand!” herhaalde God. “Alles wat ik heb gecreëerd, is perfect. Er is geen enkele ziel van alle creaties die minder perfect is dan jou. Kijk maar om je heen.”
Toen realiseerde de Kleine Ziel zich dat zich een grote menigte had verzameld.
Zielen kwamen van Heinde en Ver, van overal uit het koninkrijk. Want het was als een lopend vuurtje rond gegaan dat de Kleine Ziel een ongewoon gesprek met God had en iedereen wilde horen wat er gezegd werd. Rondkijkend naar de ontelbare andere Zielen die hier bijeen waren, moest de Kleine Ziel toegeven: niemand leek minder prachtig, minder magnifiek of minder perfect dan de Kleine Ziel zelf. Dat was het wonder van de Zielen die om hem heen waren, en zó helder was hun licht.
“Wie is er dan te vergeven?” vroeg God. “Jonge, dit is helemaal niet grappig!” gromde de Kleine Ziel. “Ik wil mijzelf ervaren als vergevingsgezind. Ik wil weten hoe dat deel van speciaal voelt.”
Toen stapte een vriendelijke ziel naar voren uit de menigte. “Maak je geen zorgen, Kleine ziel,” zei de Vriendelijke Ziel, “Ik zal je helpen.” “Wil je dat?” De Kleine Ziel klaarde op. “Maar wat kan je dan doen?” “Wel, ik kan je iemand geven om te vergeven!” “Kan je dat?” “Ja” zei de Vriendelijke Ziel. “Ik kan in je volgende aardse leven komen en iets doen wat jij kan vergeven. “Maar waarom? Waarom wil je dat doen?” vroeg de Kleine Ziel. “Jij, die van zo’n ongelooflijke perfectie bent! Jij die trilt van zo’n snelheid dat het zo’n helder licht creëert dat ik het niet kan evenaren! Wat kan je reden zijn dat jij je vibraties wil verlagen zodat jouw licht donker wordt? Wat kan de reden zijn voor iemand die zo licht is om in mijn leven te komen en jezelf zo zwaar te maken zodat je dit slechte kan doen?” “Simpel,” zei de Vriendelijke Ziel. “Ik zal het doen omdat ik van je hou.” De Kleine Ziel leek verrast door het antwoord.
“Wees niet zo verbaasd,” zei de Vriendelijke Ziel, “Je hebt hetzelfde gedaan voor mij. Herinner je het je niet meer? O, we hebben gedanst samen, jij en ik vele keren. Je herinnert je het alleen niet meer. We zijn allebei alles geweest. We zijn het hoge en het lage geweest, het linker en het rechter. We zijn het hier en het daar geweest, het nu en het toen. We zijn het manlijke en het vrouwelijke geweest, het goede en het slechte. We zijn beide het slachtoffer en de dader geweest. Zo zijn we samen gekomen, jij en ik vele malen eerder; steeds de ander de exacte en perfecte gelegenheid te geven om te uiten en te ervaren wie we werkelijk zijn. En daarom,” legde de Vriendelijke Ziel verder uit, “Kom ik in je volgende leven en zal ‘de slechte’ zijn dit keer. Ik zal iets heel slechts doen, en dan kan jij jezelf ervaren als degene die vergeeft.”
“Maar wat wil je dan doen?”vroeg de Kleine Ziel een beetje nerveus, wat wil er zo erg zijn?” “Oh,” antwoordde de Vriendelijke Ziel met een glimlach, “We bedenken wel iets.” Daarna leek de Vriendelijke ziel serieus te worden, en zei met rustige stem, “Je hebt over één ding gelijk, weet je.” “Wat is dat?” wilde de Kleine Ziel weten. “Ik zal mijn vibraties moeten verlagen, heel zwaar worden en deze niet zulke leuke dingen doen. Ik zal me anders moeten voordoen dan ik in werkelijkheid ben. En daarom wil ik je als dank om een gunst vragen.” “Oh, wat je wilt, wat je wilt!” riep de Kleine Ziel, en begon te dansen en zingen, “Ik zal vergevingsgezind zijn!”
Toen zag de Kleine Ziel dat de Vriendelijke Ziel erg stil bleef. “Wat is er?” vroeg de Kleine Ziel. “Wat kan ik voor jou doen? Je bent zo’n Engel dat je dit voor me wilt doen!”.
“Natuurlijk is de Vriendelijke Ziel een Engel!” onderbrak God. “Iedereen is een Engel! Herinner altijd; Ik stuur je niets dan Engelen.”
“Wat kan ik voor je doen” vroeg de Kleine Ziel weer. “Op het moment dat ik je kwaad doe,” antwoordde de Vriendelijke Ziel. “Op het moment dat ik jou het ergste aandoe dat je je kunt voorstellen – op dat precieze moment… ” “Ja?” onderbrak de Kleine Ziel, “Ja….?”
De Vriendelijke Ziel werd nog stiller: “Herinner me als wie ik werkelijk ben.”
“O, dat doe ik!, dat beloof ik! Ik zal je altijd herinneren zoals ik je hier en nu zie!”
“Goed’” zei de Vriendelijke Ziel, “Want weet je, Ik zal zo hard bezig zijn met doen alsof, dat ik mijzelf zal vergeten. En als jij me niet herinnert zoals ik echt ben, kan ik het me misschien voor heel lang niet herinneren. En als ik vergeet wie ik ben, kan jij ook vergeten wie jij bent, en zullen wij beiden verloren zijn. Dan hebben we een andere ziel nodig om langs te komen en ons te helpen herinneren wie we zijn.”
“Nee, dat zullen we niet!” beloofde de Kleine Ziel weer. “Ik zal je herinneren! En ik wil je bedanken dat je me dit cadeau wilt geven – De kans om mezelf te ervaren wie ik ben.”
Aldus was de afspraak gemaakt.
En de Kleine Ziel ging verder in een nieuw aards leven. Vol verwachting om het licht te zijn, wat heel speciaal was en vol verwachting om dat deel van speciaal te zijn dat vergevingsgezindheid heet.
En de Kleine Ziel wachtte gespannen om de ervaring te hebben als vergevingsgezindheid en dankbaarheid aan welke Ziel dan ook die dit mogelijk maakt. En op elk moment in het nieuwe aardse leven wanneer er een nieuwe Ziel ten tonele verschijnt, ongeacht of deze nieuw ziel vreugde brengt of droefenis – speciaal als ze droefenis brengen – dacht de Kleine Ziel aan wat God had gezegd: “Herinner je ALTIJD, Ik stuur je alleen Engelen”.
Naar het boek “The little soul and the sun. ” Neale D Walsch.
Je hart wil vertrouwen... je hoofd zegt "nee"... en je Ziel vertrouwt♥
Er wordt over je gewaakt... hoe dan ook. Twijfel daar niet aan, en weet dat achter de schermen
vele engelen en lichtwezens bezig zijn met jouw Wel-zijn♥
WEES WIJS
en vul je geest niet met de zwaarte van de wereld ook al voel je haar gewicht. Adem de lichtheid van de hemel in en blijf intussen met je voeten op de aarde zodat je in de wereld maar niet ván de wereld bent. = Marcel Messing
Tegenwoordig stelt men zich in het Westen de vraag of het beter is de doden te begraven of te verassen.
Zowel de teraardebestelling als de crematie zijn goede begrafenisrituelen, maar men moet toch iets weten. Wanneer een persoon overleden is verklaard, zijn er nog banden aanwezig tussen zijn ziel en zijn fysieke lichaam. Indien men hem ter aarde bestelt, worden deze banden traag losgemaakt. Indien men hem verast, gebeurt de scheiding extreem vlug en een dergelijke scheiding kan ervaren worden als een verscheuring, een vorm van geweld, vooral indien de persoon er zich nooit van bewust is geweest dat zijn ware bestaan zich niet beperkte tot dat van zijn fysieke lichaam. Wat kan de ziel van een mens voelen, wanneer hij nooit geloofd heeft in een leven na de dood?... Hij vraagt zich af waar hij is, hij begrijpt niet wat hem overkomt. Hij heeft tijd nodig om zich vredig los te maken. In dat geval is een teraardebestelling verkieslijk.
Wie dan ook heeft vanzelfsprekend het recht zichzelf uit te roepen tot kunstenaar.
Maar de echte kunstenaar is degene die in staat is om innerlijk in contact te komen met de goddelijke wereld en deze band te behouden. Of hij nu schilder, beeldhouwer, architect, danser, muzikant of dichter is, alleen deze band met de goddelijke wereld zal in zijn werk dat element van eeuwigheid brengen, dat er een meesterwerk van maakt.
Vooraleer zijn werk te beginnen, ervaart de echte schepper de behoefte om in zichzelf te keren, teneinde van boven dat licht te ontvangen, dat zijn visie, zijn verbeelding zal verlichten. De inspanningen die hij doet om altijd verder en hoger te gaan, schenken hem de openbaring van de ware schoonheid, en ook de mogelijkheid om deze uit te drukken en over te brengen.
De kunstenaar die echt geïnspireerd is, kan meesterwerken realiseren, omdat heel zijn wezen doordrongen is van het spirituele licht dat hij ontvangen heeft. Alleen de geest in hem is in staat om onsterfelijke creaties tot stand te brengen.
~☼~
Omraam Mikhaël Aïvanhov Dagtekst van vrijdag 25 september 2015
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
