Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
Gisteren zei een goede vriend van me : " vooral in deze tijd wordt het kaf van het koren gescheiden ". Het wordt in deze tijd steeds duidelijker, als je om je heen kijkt wie echt is en wie zichzelf durft te zijn. Wie het oprecht meent met jou…wie leeft vanuit een zuivere Intentie en waar liefde stroomt. We zien mensen om ons heen die zich in een transformatieproces bevinden, die zich openen voor het licht. Mensen die hun innerlijk verkennen en zich actief inzetten voor een betere wereld.
Het betekent niet dat we de mens die "anders " is, de mens die graag alles bij het "oude " wil laten of de mens waar we niet mee op eenzelfde golflengte zitten moeten veroordelen of met deze mensen zouden moeten breken. Want het mag er allemaal zijn...het is goed zoals het is. Tenzij ons leven beheerst wordt door de negativiteit van anderen, wanneer de ander bepaalt hoe we moeten leven...wanneer onze eigen wil in het gedrang komt en we ernstig beperkt worden waar het onze geestelijke vrijheid betreft. Dan kan het soms noodzakelijk zijn ( uit zelfbehoud ) om bepaalde rigoureuze stappen te moeten zetten. Dan is het goed om afstand te nemen en los te laten, soms om het contact te verbreken.
In deze tijd worden we ons steeds meer bewust van de verschillen...we leren steeds beter te onderscheiden wat goed voelt en wat niet. We komen steeds dichter bij ons gevoel...bij onze innerlijke Zon. We voelen steeds beter wie en wat bij ons past….onze eigenheid en kracht. Samen...op weg naar een betere wereld.
Jullie allen die ik mocht ontmoeten in mijn leven, jullie zijn mijn leermeesters. Aan jullie kan ik als in een spiegel aflezen wie ik ben. Van jullie krijg ik warmte, bevestiging en liefde. Daarom wil ik jullie allen dankjewel zeggen voor alles wat jullie mij geven en wat ik van jullie mag leren. Elke avond voor het slapen gaan bid ik voor jullie en draag jullie vol dankbaarheid aan God op: jullie hebben mij rijk gemaakt en geven mijn leven zin.
Makkelijk was het niet altijd: zo gauw ontstonden er ook misverstanden tussen ons, zo gauw waren er conflicten waaraan we beiden leden. En toch, steeds als het ons lukte om het vroeg of laat uit te praten en de weg naar elkaar weer te vinden, mocht ik een stille, geestelijke winst behalen: die van inzicht en van een overwinning op mijzelf. Want wie is groter dan degene die klein durft te zijn en die niet aan eigen gelijk vasthoudt? Zo mocht ik ook op die manier aan jullie groeien.
Makkelijk was het niet altijd: onderweg verloor ik ook mensen die mij dierbaar waren. Maar omdat we uit elkaar groeiden, moesten we elkaar uiteindelijk wel loslaten en het geschenk van de vrijheid geven. Als je niet blijft hangen in verwijt, of in boosheid – geef je de ander daarmee werkelijk het grootste geschenk dat maar denkbaar is: om in vrijheid op eigen wijze verder te mogen gaan. Dat is echt een geschenk.
Ik neem jullie op in mijn innerlijk, zodat jullie je daar, in mijn hart, kunnen uitspreken en daar kenbaar kunnen maken wat voor jullie wezenlijk is. Daar leer ik jullie dus écht kennen: in mijn hart. En daar draag ik jullie vol liefde in mij mee.
Jullie allen dank ik voor jullie liefde en warmte die mij tot op de dag van vandaag doen groeien. Dat wij samen in onze verbinding van hart tot hart, tot kanaal voor de geest mogen zijn. Dan worden wij tot handen en voeten van Christus en is Hij het die ons in liefde samenbindt.
Hans Stolp
Er is een kosmische wet die zegt: geen enkele weg door het donker is zinloos of vergeefs.
Ongezien rijpt je ziel in het donker en als er straks een nieuwe morgen aanbreekt zal je je verwonderen over het licht dat uit het donker geboren werd.
en ja hoor... eindelijk Mijn eerste diamantje..parel van mijn hart is alweer 40 hele jaren hier en als ik dan even vluchtig terug kijk : In verwachting van 2 mooie knullen,
zijn broertje Ilja ging halverwege de groei weer terug vanwaar die is gekomen
en zag MarcoPaulo alleen het levenslicht.. al met al een heftige gebeurtenis. Als ik alle jaren in gedachte door loop: Zo turbulent als hij kwam, hoe rustig is hij later geworden. Mijn wens werd werkelijkheid. Kunstenaar in hart en nieren, vol dromen en fantasie. Vanaf dag één tot de dag van vandaag, liefde en aandacht. Rijk ben ik met hem en natuurlijk ook met mijn zonnetje Micha. Wat is de tijd gevlogen en hoe lastig hij t ook mag vinden om geen dertiger meer te zijn,
loopt hij nu op zijn gemakje richting de vijftig. Een geweldig liefhebbende vrouw en een schat van een dochtertje rijker,
mijn hart zwelt..wat een geluk..dat ik toch zulke mooie knullen mag koesteren...
lieverd: van HARTE Natuurlijk ook Lijntje, Senne en Micha...met jou
***
Het lijkt nu wel of er een golf van liefde om mij heen dwarrelt
op zulke momenten is het zo fijn anderen te ervaren
Hoe meer ik liefde leef hoe lichter alles wordt, het is voor mij het vreugdevolle besef dat, hoe vreemd en kronkelig mijn weg ook mag lijken, alles uit liefde is geschapen en in liefde zal terugkeren...
Marja schreef;
Jaren geleden ontmoette ik de moeder van een vriendinnetje van de lagere school. Het klikte en we dronken af en toe koffie met elkaar. Ze was christen en we hadden prachtige gesprekken. We begrepen elkaar en gingen dieper en dieper. Tot ze me op een dag tijdens het eten van haar koekje streng aankeek en zei: “Marja, jij bent van de duivel!” Ik verslikte me in mijn koffie en keek haar ongelovig aan. Ik dacht dat ze een grapje maakte… maar nee… Weg was de goede sfeer en ze rukte me mijn koffie uit de handen. “Ja, want jij gelooft niet dat Jezus de enige weg is.” Dit was het eind van onze gesprekken. De koek was op.
En dan de prachtige gesprekken die ik had met een vrouw die Krishna aanbad. We hadden zoveel gemeen en we zweefden samen op golven van spiritualiteit tot ze plotseling, met haar vinger dreigend naar me uitgestoken, zei: “Je moet Krishna als God zien, anders klopt er niets van je spiritualiteit!”
Ik maakte kennis met allerlei richtingen: bij de éne mocht je geen seks en geen uien, bij de andere geen vlees op vrijdag en bij weer een andere moest je het ijskastlicht met tape bedekken op zaterdag. God zei tegen de één dat je naar het oosten moest buigen tijdens het bidden en tegen de ander dat je niet moest bidden maar mediteren. Voor sommigen moest dat vijf keer per dag en voor weer anderen drie keer. Sommigen mochten een vrouw geen hand geven en anderen moesten dat juist. Twee boeddhistische vriendinnen keken me meewarig aan en zeiden dat ik nog niet zo ver was omdat ik God niet los had gelaten. Tja, wat moet je dan? Wat is nu de waarheid? Je komt thuis na dit leven en je staat voor God. Hij kijkt je woedend aan en zegt: “Op 2 maart 1988 heb jij een ui gegeten!” Of: ”Jij hebt het licht van de koelkast aan laten staan op 3 februari 2004!” “Je hebt gevreeën op zaterdag 10 december! Foei!” “Je boog te veel naar het zuiden op 2 maart 2005 en je geloofde nog in me tot het einde, terwijl je me allang los had moeten laten!”
Binnen en buiten al die stromingen kom ik mensen tegen die de regels niet zo nauw nemen en die hun hart wijd open hebben staan. Warmte straalt me tegemoet als ik hen zie. Ik zie atheïsten die diezelfde liefde uitstralen en in de meest vreselijke oorden mensen helpen. Ik ontmoet doodgewone mensen die zomaar op een bankje in het park, levenswijsheden die niet uit boekjes komen, aan anderen doorgeven. Mensen die, al dan niet gedoopt of besneden, liefde verspreiden.
Regels en rituelen zijn middelen om de connectie met God te ervaren. Als ze echter de hoofdmoot worden, dan werken ze eerder als een blokkade. Ik ken mensen die doodsbang zijn als ze een regel hebben overtreden. Er is dan altijd iemand die zich opwerpt als boze rechter, Gods afgevaardigde op aarde. Als we gekwetst zijn in naam van God is het eigenlijk ons ego dat gekwetst is. We gebruiken God als machtsmiddel voor onze eigen strijd. We maken van God een karikatuur van ons eigen gekwetste ego. God kan niet beledigd zijn als we een regel overtreden of als we hem bespotten. Moslims zijn beledigd over spotprenten en anderen zijn weer beledigd omdat de moslims het niet pikken. Zo zijn we met ons allen beledigd en denken we het meeste recht te hebben op het slachtofferschap.
God of Allah, de bron, of hoe je hem/haar wilt noemen, is liefde. Angst blokkeert de ervaring van liefde. Die liefde en kracht zijn er altijd. Zomaar om door ons heen te laten stromen en te gebruiken en door te geven. Dat gaat eeuwig door. Soms vergeten we het en weten we niet meer waar de deur zit. Als we hem weer vinden hoeven we alleen maar te kloppen. Hoe we dat doen mogen we zelf weten.
Er is een prachtig verhaal van Tolstoj dat me elke keer weer raakt: Een goeroe stuurt zijn discipel naar een onbewoond eiland met een mantra. Na 20 jaar stapt de goeroe in een bootje en roeit naar het eiland, om te zien hoe het met hem gaat. Daar zit de monnik voor een grot zijn mantra te zeggen. “Ai”, zegt de goeroe geschrokken, “je zegt de mantra verkeerd.” “Oh jé,” zegt de monnik, “hoe was het ook weer?” De goeroe geeft de juiste mantra en zegt dat de monnik nu helemaal opnieuw moet beginnen. Mismoedig stapt hij weer in zijn bootje en half op zee hoort hij: Splash splash… Als hij omkijkt, ziet hij de monnik over het water aan komen rennen: “Wat was de mantra ook weer?”
Ooit zag ik een plaatje waarop God als stralende zon naar alle kanten schijnt. Mensen trekken met lange touwen aan hem en roepen: “Hij is van ons!!” “Nee, hij is van ons!” God trekt zich nergens wat van aan en straalt rustig zijn stralen naar iedereen om hem heen.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
