Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
stapje voor stapje zet ze haar pootjes op de open plekken van Indy.
Nu begrijp ik dat ze bij de trap was gevallen
boven in het donker zit te shaken
arm puppeke
maar met mij mee als de staart operatie is
8 febr. samen
"> Er zijn nogal wat mensen die teleurgesteld zijn, en zich verraden voelen door de liefde Maar liefde verraad niet, het is de mens die verraad en het verraad is niet aan de ander maar aan de liefde zelf
Wat zich niet heeft laten aanzien als liefde dat was het dus ook niet
Want liefde vergt het bewustzijn geen oneigenlijke bestaansgrond te volgen
Maar het hart te volgen zonder gewin, egoïsme of eigenbelang
Met de vrijheid voor een ieder om de eigen weg te volgen
Met het besef dat liefde alleen in vrijheid gegeven kan worden
Terwijl we de wegen van het leven doorlopen, winnen en verliezen we keer op keer een beetje in het houden van, maar telkens weer is er hoop dat wij het toch opnieuw zullen vinden.
Bewuster in je emoties en gedachten dan voorheen, maar misschien met minder roze wolken en fladderende vlinders dan bij de eerste, tweede, derde keer.
Misschien zal het voelen alsof je vliegen kan in je dromen, maar je verwacht door inzicht en besef niet meer dat liefde van een ander jouw hart kan helen.
Misschien zal houden van in het zien van eigen ervaringen dan veranderd zijn, maar je zal een ander onvoorwaardelijk lief kunnen hebben, want de herkenning in de reflectie van hem of haar ben jij.
Een gevoel van rust is wat je in liefde in het ouder zijn zal kunnen vinden, omdat je weet dat deze zonder imperfecties net als jij niet realistisch is, niet echt bestaat, maar door begrip en acceptatie gelijkwaardig in een verbinding is of kan zijn.
om te vragen waarom juist een bepaalde boom niet gekapt was, terwijl verder het hele bos omgehakt was en de grond braak lag.
Ze vroegen aan de houthakkers:
"waarom hebben jullie deze boom niet omgehakt?" De houthakkers zeiden: "aan deze boom heb je helemaal niks. Je kunt er niets mee doen omdat elke tak zoveel knoesten heeft, nergens is hij mooi recht. Je... kunt er geen deurpost van maken,
je kunt er geen meubels van maken. Hij deugt ook niet als brandhout omdat hij rook geeft die schadelijk voor de ogen is;
je loopt gevaar er blind van te worden. Deze boom is compleet waardeloos, daarom."
De discipelen kwamen terug om dit aan Lao Tse te vertellen. Die moest erom lachen en hij zei: "Zorg dat je zo'n boom bent! Als je in deze wereld wilt overleven, wees dan als die boom. Dan heb je van niemand iets te vrezen. Als je keurig recht bent, zul je omgehakt worden, je zult een meubelstuk in iemands woning worden. Als je er mooi uitziet, zul je op de markt verkocht worden, word je koopwaar.
Wees als die boom, totaal waardeloos. Dan heb je van niemand iets te vrezen. En je zult hoog en breed uitgroeien en duizenden mensen
Alleen mijn hart kan ik je geven. Niets dan een hart dat ontroering kent en dat vertederd wordt door de rimpel in een oud gezicht, of door een glimlach op het gezicht van een spelend kind.
Niets dan een hart heb ik je te geven. Een hart dat geraakt wordt door een stil gebaar van liefde, of door een zonnestraal die door de wolkenlucht heen breekt en ons verwarmt.
Alleen mijn hart heb ik je te geven, een hart dat zelf zo dikwijls geen antwoord weet op het lijden van de ander. Een hart dat in liefde en stilte de pijn van de ander meedraagt.
'Zolang de liefde maar blijft winnen': Zolang het vuur zal blijven branden Schieten vonken naar de sterren Zolang de zee rolt op de stranden En er werk komt uit de handen Zolang de kinderen blijven zingen En alles gaat zoals het moet En als liefde maar blijft winnen Komt het allemaal wel goed
Voordat we ons boos voelen, ervaren we eerst pijn. Pijn omdat we ervan overtuigd zijn dat ons iets onredelijks is aangedaan, ons iets is ontnomen of ons iets niet is gegund. Onze perceptie van de realiteit is dat iets of iemand schuldig is aan het feit dat we niet krijgen wat we willen of denken nodig te hebben. We voelen ons benadeeld en in de kou gezet. Er is sprake van een dader-slachtoffer verhouding.
Vroege kindertijd
Vaak waren we ooit slachtoffer in een gelijke situatie. Iets wat zich heeft afgespeeld in onze vroege jeugd en/of kindertijd. Thema’s als misbruik, verwaarlozing en mishandeling liggen hier aan ten grondslag. Maar ook is het van cruciaal belang hoe jij als kind geleerd hebt met emoties van boosheid om te gaan.
Hoe gingen jouw ouders met jou om wanneer je als kleuter stampvoetend in de kamer stond? Mocht jij je uiten of was er totaal geen begrip voor jouw gevoelens? Werden jouw behoeften bevredigd door jouw ouders wanneer je dit gedrag vertoonde of werd je misschien juist gestraft?
Razernij
Wanneer we iemand schuldig bevinden aan de omstandigheden waarin we ons bevinden, betekent dat we de regie uit handen hebben gegeven. We stellen iemand anders verantwoordelijk voor ons welbevinden. Dat zou tevens betekenen dat diegene ook onze narigheid kan oplossen. Dat is natuurlijk niet waar.
En daar ligt nu het ware probleem dat onze boosheid in stand houdt en ons kan drijven tot ware razernij. We geloven, onbewust, in de illusie dat de ander ons nog kan geven wat we zo nodig hebben en dat we dat kunnen verkrijgen door onze boosheid. Het slechte nieuws is; we gaan het nooit krijgen. Het goede nieuws is: we hebben het niet meer nodig.
Slachtoffer
Het slachtoffer dat we eens waren voelen we nog steeds aanwezig in ons. We begeven ons zodoende nog altijd in een slachtofferpositie en diep van binnen willen we niets liever dan dat de ander verantwoording neemt voor zijn daden.
We hunkeren naar erkenning, wachten eindeloos tot de ander door de knieën zal gaan en ons de erkenning zal geven voor het leed dat ons is aangedaan. Maar het zal ons niets brengen. Het gat dat in onze ziel geslagen is zal de ander nimmer kunnen dichten. De regie over ons leven geven we hiermee weg, het maakt ons gevoelloos en apathisch.
Zodoende zijn we niet meer in staat tot het maken van een beweging in de juiste richting en vreet de boosheid ons van binnen op. Zo donker als het eens was blijft het omdat we nog altijd wachten tot de ander ooit het licht aan zal doen.
Ruimte geven
Het is dan ook van groot belang om die boosheid de ruimte te geven. Om er uiting aan te geven op een constructieve wijze. Daarbinnen in die boosheid zit namelijk een enorme explosieve kracht welke kan imploderen of exploderen.
In beide gevallen heeft dat een enorm destructieve werking; op onszelf of de ander. We worden ziek, of relaties lopen op de klippen. We voelen ons niet meer bij machte om het roer in eigen handen te nemen en houden de ander onbewust verantwoordelijk voor onze nare positie.
Kalmte en verlichting
Uiting geven aan gevoelens van boosheid geeft ruimte en verlichting. De energie verlaat je lichaam door bijvoorbeeld te gaan sporten, je gevoelens op te schrijven of erover te praten.
Wanneer je enigszins gekalmeerd bent, kun je jezelf de vraag stellen: wat heb ik nu nodig nu ik mij zo boos voel? Het antwoord dat volgt vanuit jouw onderbewuste, kan je totaal verrassen. Het heeft namelijk nooit met het nu te maken maar altijd met het kind dat we waren en dat we toen niet kregen wat we zo nodig hadden.
Realiteit
En het kind was niet in staat om aan te geven wat het nodig had, kon het niet benoemen. Tevens was het afhankelijk van de ouder/verzorger. De perceptie: “de ander is verantwoordelijk voor mijn behoeften”, is dus de realiteit van het kind. Niet van de volwassene. We zijn nu namelijk bij machte om onze behoeften zelf te vervullen. Indien nodig zelfs uit te stellen.
We hoeven niet langer te wachten op de ander. We kunnen onze boosheid loslaten. We zullen nooit meer krijgen wat we toen zo nodig hadden en nu hebben we het niet meer nodig. Wij kunnen nu zelf het licht aan doen.
en dus het spek en spek glad werd onder de sneeuwlaag
door de vorst die nog in de grond zat.
Micha en Marco wilden vanwege de nieuwe studio even wat klussen en de dames gezellige met elkaar de laatste loodjes van Lijntje genieten. de tijd gaat dringen daar.
Zo jammer- zijn we allemaal keurig om 7 uur ons bed uitgekomen.
Had een paar zware astma-aanvallen, jaren geleden is mijn baarmoeder verwijderd en ik had ooit een gebroken enkel.
Niet zo hemelschokkend.
Het heeft mij zelfs nog het een en ander opgeleverd, want doordat mijn baarmoeder werd verwijderd is mijn lichaam bevrijd van een hoop menstruatiepijnen en door die enkel heb ik mensen ontmoet die ik anders niet zou hebben ontmoet.
Ik werd daardoor zelfs jaren later getuige op een huwelijk en kreeg een nieuwe buurman die veel voor me betekende.
Zo zie je maar.
Dat is natuurlijk totaal anders als je kanker hebt of een andere levensbedreigende ziekte.
Ontslagen worden, is ook zo iets.
"Als je maar werk hebt."
In deze tijd is het doodeng als je je baan verliest.
We willen een gezond leven met leuk werk dat goed betaalt en een fijne relatie die gericht is op liefde, het liefst tot de dood ons scheidt.
Het leven loopt niet altijd zoals we hadden gehoopt.
Mensen worden ziek en ons lichaam gaat z'n gang en allerlei kwalen dienen zich aan.
Partners lopen weg of doen niet zoals je zou willen dat ze doen.
Of je vindt geen partner en voelt je eenzaam.
Laatst las ik een boek van een man met een geweldige carrière en een hoop geld die werd ontslagen, al zijn geld verloor en een baantje in een coffeeshop aangeboden kreeg.
Hij voelde zich, tot zijn eigen verbazing, gelukkiger dan ooit tevoren.
Terwijl hij met zijn hoofd tussen zijn handen zat te somberen in een coffeeshop werd hem gevraagd of hij toevallig een baan zocht.
Hij werd koffieschenker en bleek ervan te genieten.
Simpel koffie schenken en gezellige praatjes maken met de klanten werd voor hem een openbaring.
Hij kwam tot rust en alle ballast van vele jaren viel van hem af.
Een vriendin zei laatst: "Ik zou mijn kanker niet hebben willen missen."
Hoe kan iemand zeggen dat zij haar ziekte niet had willen missen?
Toen ik haar vroeg of ik het mocht gebruiken voor dit stuk schreef ze: "Je mag er nog aan toevoegen: voor geen goud!"
Wat ik heb begrepen heeft de ziekte voor verdieping gezorgd.
Voor een bewustzijnsverandering.
Nou ja... niet de ziekte natuurlijk,
wel de manier waarop zij ermee omging.
Ik zie wel eens mensen opbloeien, terwijl hun partner is overleden of verdwenen.
Hoe kan dat nou?
Soms wedden we op het verkeerde paard.
Blijkt dat we ons leven hebben ingericht zoals het eigenlijk niet echt bij ons past.
Op het oog lijkt het geweldig... maar er klopt iets niet.
Dan kan zelfs ziekte een uitkomst bieden.
Want het gaat uiteindelijk niet om het lichamelijke of materie, het gaat erom onszelf weer te herontdekken.
Het lijkt erop dat daar soms een heftige gebeurtenis voor nodig is.
Voor mij was dat ook zo toen ik op mijn dertigste het leven niet meer zag zitten.
Alles mislukte en ik voelde me eenzaam en alleen.
Het dramatische besluit om er een einde aan te maken, bleek het begin van een gigantische ommekeer.
Het besef dat ik niets meer te verliezen had en helemaal opnieuw kon beginnen leidde ertoe dat ik nu stukjes schrijf en werk doe waar ik mezelf helemaal in kwijt kan.
Natuurlijk kan het allemaal weer zo wegzakken.
Ik ben wakker geworden en het is zaak wakker te blijven.
We kunnen tijdelijk de weg kwijt zijn en dan gebeurt er iets om ons wakker te schudden.
Zoals mijn vader van negentig die voor het eerst in zijn leven alleen woonde en op zoek ging naar zichzelf.
Hij was er lang niet geweest.
Hij viel niet op en was stil als een muis.
Nadat mijn moeder overleed was hij er weer.
Relaties kunnen ook verdoven, werk kan in slaap sussen en geld kan afleiden van wat werkelijk in ons leeft.
Zelfs gezondheid kan ons blind maken voor het wonder dat alles werkt.
Dat onze handen doen wat we ze te doen geven.
Dat alle spieren en botjes werken en doen wat we ze opdragen.
Dat we ademen zonder erbij na te denken.
Tijdens een astma-aanval besefte ik ten diepste wat een wonder ademhaling is.
Astma schudde me wakker.
Eenzaamheid maakte dat ik geleerd heb alleen te zijn en ervan te houden.
Gelukkig hoeven we niet te wachten tot de bom valt en kunnen we elk moment onszelf wakker schudden.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
