Op 25 juni vierde onze vriendenkring zijn 25-jarig bestaan, iedereen van onze lichting was uitgenodigd, niet als reunie, maar het was een mooie gelegenheid om mekaar te ontmoeten. Er kwamen 8 van onze collega's en evenveel dames opdagen. Het was een ongelooflijk weerzien, moeilijk onder woorden te brengen, maar het was fantastisch, zelfs in je dromen had je het zo kunnen voorstellen!
FOTO1: vlnr, rechtstaand: Marcel Corteel, Harry Poppe, Robert Lenaerts, Alfons Jennes, Ronny Persoons en Marc Goeman. onderaan: links onbekend, dan Jackie de Lie en Henry van Haelst.
Het is lang geleden dat ik nog iets toevoegde aan dit blog, maar ondertussen heb ik niet stilgezeten en kunnen we stilaan uitzien naar een reunie, dit jaar is het 40 jaar geleden dat we naar "den troep" gingen. De mensen die in de 3° cie. waren hebben onlangs een speciaal scrijven gekregen, binnenkort is het de beurt aan die van de 2°. Ik ben nu ook op zoek naar iemand van de 1° om mee verder te werken, ook van de staf- en steuncie, gelijk wie van de klas 1968 mag mij kontakteren via dit blog. Het zou mij ook enorm plezier doen moest ik reaktie krijgen van officieren of onderofficieren, want die zijn nog het moeilijkst op te sporen. Nog een zeer interessante tip: op 29 juni is er de opendeurdag in Leopoldsburg, je vind daar ook een stand van onze vriendenkring. http://www.opendeurleopoldsburg.be. Tot binnenkort!
Enkele belangrijke dokumenten: het eerste is de goedkeuring voor de dienst. Dit kregen we aan het einde van onze "3 dagen" in het klein kasteeltje. Het tweede is het bewijs van onbepaald verlof, anders gezegd : afzwaai.
1968 was internationaal een zeer rumoerig jaar, denk maar aan de grote studentenbetogingen in Parijs! Maar wat ik mij nog best herinner is de Praagse lente. Op zeker ogenblik was er een grote dreiging van Rusland om Tsjechoslovakije binnen te vallen. Dat betekende natuurlijk internationaal groot alarm, en natuurlijk ook bij de karabiniers! Gans het bataljon stond klaar om, indien nodig, binnen enkele minuten te vertrekken. Dat zijn toch bange momenten hoor, op zo'n ogenblik ben je tenslotte zo goed als in staat van oorlog, wij waren nog maar drie maanden binnen en toch nog maar bleukes op dat gebied!
Wacht kloppen deed niemand graag, het was soms ook zeer angstaanjagend. Voor mij persoonlijk werd het wel anders sinds mijn aanstelling tot korporaal, dan sta je in voor het aflossen van de posten iedere twee uur.Toch was het een zwaar karwei, 24 uur aan een stuk. De beste wacht was aan het kleine munitiedepot op de Heidenberg achter onze kazerne. Op de Wellersberg was het een groot munitiedepot tegen een bos aan, en twee kilometer verderop was een benzinedepot. De aflossing gebeurde daar steeds te voet. Het derde depot was dat van Lutsel, deze was pas echt akelig, het was één lange gang in het bos, daar werd de aflossing per jeep gedaan. Maar als ge daar twee uur aan eenstuk stond, in een bos beweegt er altijd wel iets. Iets wat alles nog erger maakte was dat er voordien verschillende aanslagen waren geweest op munitiedepots in Duitsland. Er waren dan bijzondere maatregelen getroffen: als korporaal mocht je gedurende de ganse wacht (24 u) niet slapen!! Op zeker ogenblik voelde ik mij echt niet goed en was in slaap gevallen! Dan was er natuurlijk kontrole, het leverde mij een paar dagen PK op.
foto: SIEGEN ANNO 1968 Ondanks de extra verlofdagen, zoals vermeld in vorig hoofdstuk, duurde het soms lang voor we naar huis mochten. Normaal was het zes weken, maar ik herinner mij dat het een keer twee maanden duurde, maar dat had te maken met de regeling Kerst/nieuwjaar. Er zijn in die periode ook een aantal veranderingen gebeurd. Het eten waarvoor ge in de refter moest aanschuiven met je metalen plaat werd op zeker ogenblik aan tafel gebracht. Men moest dan aan de ingang wachten tot je met acht was om binnen te gaan en plaats te nemen, dan kwam men vanuit de keuken met een karretje waar alles op stond, bijna een hotel. Van het eten was zeker geen klagen, meer dan voldoende en lekker! Als men voor straf "PK" had gekregen moest je 's nachts in 't kachot slapen, maar dat werd daar toen omgezet naar "ballen rapen". Opeens werd dit terug verandert en zagen we regelmatig sukkelaars met hun matras op hun bult..... Het uitgangsleven voor de milicien in de BSD veranderde we totaal, want men mocht vanaf toen uitgaan in burger. Tot slot heb ik nog enkele namen: OLT Willekens, eigenlijk een veel te grote man om karpat te zijn vond ik. Onze wapenmaker, KPL Bache, onlangs las ik nog iets van hem, ik denk dat hij aktief is in de vriendenkring Limburg, laat eens iets horen! Dan is er nog SGT Paul van Camp, hij was overgekomen van de para's; streng, hard,maar toch graag gezien bij de soldaten.
Hiernaast een beeld van het sterrenrestaurant op Trupbach! De opleiding van stormfuselier was vrij zwaar, vooral de wekelijkse "uitstap" naar Trupbach, van donderdagochtend tot vrijdagavond kamperen. De weg heen en terug van het oefenterrein deden we te voet in uitrusting, op zich niet zo erg, maar we moesten telkens weer over de "bloedberg", dat zegt toch wel iets! We zijn meermalen op verplaatsing geweest. In Spich hebben we uitgebreide schietoefeningen gedaan, dat was ook het geval in Leopoldsburg. Ik herinner nog dat er tijdens onze oefeningen daar, bij een ander bataljon, een zwaar schietongeval is geweest met een blindicide. De goede kant van ons verblijf in België was dat wij ook een dagje verlof hadden en naar huis konden. We zijn ooit compagnietesten gaan doen, ik weet niet meer waar, maar het wes er zeer kud, om onze tentjes op te zetten moest er eerst een halve meter sneeuw afgegraven worden. Op het einde van onze dienst zijn we in Vogelsang geweest, zelfs voor enkele weken. Blijkbaar was dat een samenvatting of herhaling van onze opleiding. Alles werd nog eens opgefrist, allerlei aanvals- en verdedigingsoefeningen, schietoefeningen en zelfs nog een keer de vuurproef. Voor een bepaalde gelegenheid moesten we gaan defileren vóór de Prins Bouwdewijnkazerne in Schaarbeek. We logeerden toen in een kazerne in Etterbeek, en ook toen hing er een dag naar huis aan vast. Tot vijf jaar geleden passerde ik dikwijls de PB kazerne gedurende vele jaren en heb ze dan ook zien aftakelen. De ramen waren op het laatst vervangen door houten panelen, toch spijtig dat men zo'n gebouw laat onderkomen. De zwaarste opdracht was toch wel de periode in Buren, we hebben daar een maand aan een stuk wacht geklopt.
Ik was 's nachts aangekomen van de kust en 's morgens vroeg moest ik de bus al nemen, eerst naar Antwerpen en dan overstappen op de bus van Turnhout, dan was het nog een stukje te voet naar de kazerne majoor Blairon. Later passeerde ik daar dikwijls voor mijn werk, telkens denkt ge dan terug aan die tijd.Veel goede herinneringen heb ik niet van die periode. Het eten vond ik niet zo best in die ongezellige eetzaal en ik had dan nog de pech dat ik van de eerste keer al van karwei was in die refter. Het waren er ook allemaal "franse" toiletten en mits we dat niet gewoon waren had de "engelse" nacht-WC veel succes. Mijn haar was vooraf kortgeknipt, maar volgens het leger nog te lang, ik mocht mee aanschuiven bij de legerkapper. Het was een tijd om snel te vergeten, het ontbrak mij toen, zoals de meesten, aan motivatie. We waren blij dat het maar voor korte tijd was, in Siegen was het wel anders, daar was het goed. Het volgend weekend mochten we naar huis, in uniform, onze burgerkleren mochten we dan thuislaten! Op woensdag 13 juni was het zover, we mochten voor een klein jaartje op "reis". Met de autobus naar Brussel en dan de DVT op naar Siegen....
Als dit geen echte carabinier is? Deze man was afkomstig uit hoboken, ondanks het feit dat wij het samen goed konden vinden ben ik toch zijn naam vergeten! In januari 1968 heb ik mijn "3 dagen" gedaan, het waren er toen nog maar twee, gelukkig maar, want ik vond het maar een triestige bedoening en zo zou men al genoeg krijgen van het leger. Ik heb er nog een foto van, maar ik herken niemand. Zoals de meesten ben ik met de trein gekomen, aan nhet noordstation stond een grote tent die dienst deed als "innovation", kort voordien was er de grote brand geweest in de nieuwstraat waar méér da 300 slachtoffers vielen. Tijdens ons verblijf in het klein kasteeltje was gevraagd wanneer je wenste opgeroepen te worden, ik had gevraagd zo vlug mogelijk vanaf juni. Ik volgde avondschool en wist dat die vóór 1 juni afgelopen was. En zo gebeurde het, ik moest op 4 juni binnen (na het pinksterweekeinde) in Turnhout "sektie transit". Tijdens dat weekend ben ik nog naar zee geweest, het was prachtig weer, nog eens goed van geprofiteerd! Nu nog enkele namen: Malfroid, afkomstig van Anderlecht. Er waren ook twee adjudanten KRO: Noltinck en Van der Veken, deze laatste zou een zaak gehad hebben in het antwerpse, die kan ik misschien wel opzoeken. En wie kent er nog kapitei Krol, hij was onze Cie.Comd. tot september '68 en is dan als ik mij niet vergis naar de steuncompagnie gegaan, kan iemand mij dat bevestigen?
Tot op heden heb ik reeds één persoon gevonden, en wat voor één; onze cie.comd. J. Verspreet!! Ik heb ook nog enkele foto's bekomen. Ik wil ook nog enkele personen vernoemen die ik mij herinner: Schollaert, werd ook korporaal en na onze opleiding R.P. Dan ook nog een naamgenoot: Erik Lenaerts, was afkomstig uit Deurne. Sgt. Lemmens, die bruine struise krullebol die later naar een andere cie. Is overgeplaatst. Op het blog van de karabiniers herken ik sgt. De Belder en op de Site RSM Claeys, wie zou die man zich niet herinneren?
Op de eerste foto mijn "liefje" bij het monument op het paradeplein, tijdens een bezoek ter gelegenheid van de bataljonsfeesten. Amper een jaar na mijn afzwaai ben ik met haar gehuwd, dat is 37 jaar later nog altijd zo. Tien maanden later werd onze eerste dochter geboren, en 17 maanden nadien onze tweede dochter. Ze zijn beiden nu ook meer dan 11 jaar getrouwd en hebben elk ook twee dochters op de wereld gezet. Op de bovenstaande foto zie je ons allen samen ter gelegenheid van de eerste communie van de twee oudste kleinkinderen, nu twee jaar geleden. Op zeker ogenblik maakten we kennis met de toekomstige schoonouders van onze jongste dochter, en waarover praat je dan zoal? Over het leger bijvoorbeeld! Bleek dan toch wel dat hij ook een ex-karpat is, van de klas september 1968. Dat wil zeggen dat we nog 9 maanden samen in Siegen hebben gelegen. Paul Genijn is zijn naam, kent U hem nog? Voor kontakt mag je mij mailen, ik breng U dan in kontakt, hij zal dat zeker op prijs stellen. Eerder schreef ik dat mijn leven in 2004 een andere wending nam. Het was in feite een hele periode van verandering en aanpassing. Het begon bij mijn ontslag einde 2002, kort nadien zijn mijn beide ouders heel kort na mekaar overleden. In januari 2004 kwam de grootste klap, plots werd er bij mij longkanker vastgesteld! Twee weken later werd ik reeds geopereerd, mijn rechterlong moest dringend verwijderd worden. Dit mislukte echter. N a een zware periode van chemotherape werd ik vijf maanden later opnieuw geopereerd, ditmaal met succes. Het is nu ongeveer drie jaar geleden en het gaat mij zeer goed, de regelmatige kontroles zijn altijd goed. Meer ga ik er nu niet over zeggen, ik ben wel bereid er privé met lotgenoten over te praten, dat zij gerust kontakt opnemen.
Zoals ik eerder schreef ben ik benieuwd wat er van iedereen geworden is, daarom zal ik nu zelf maar het goede voorbeeld geven: vandaag over mijn beroepscarrierère. Na mijn legerdienst nam ik mijn oude baan weer op, bij de firma Thiery, liften in Antwerpen dat sinds enkele jaren is overgenomen door een grote buitenlandse firma. Niettegenstaande ik er graag werkte ben ik na enkele maanden overgestapt naar BASF in Antwerpen, ik verdiende er veel meer, het was korter bij huis, gratis busvervoer en vaste werktijden. Daar voelde ik mij door allerlei omstandigheden niet zo best en na anderhalf jaar kon ik beginnen bij GB als technieker liften en roltrappen in de centrale technische dienst. Daar ben ik na bijna 32 jaar dienst vriendelijk aan de deur gezet! "Wij hebben geen werk meer voor U meneer" terwijl het werk aan externe firmas werd uitbesteed. Dan heb ik nog ongeveer een jaar halftijds als bediende gewerkt bij een vloerder-aannemer. Begin 2004 nam mijn leven plots een heel andere wending aan, maar daar kom ik later op terug. De foto hierboven is er een van mijn kamergenoten, als ik mij niet vergis was het kamer 10, het was op de eerste verdieping tegenover de trapzaal en vlakbij de burelen. Ik ga nu schrijven wat ik nog van die kameraden weet, misschien gaat er dan wel een lampje branden! Hoebanckx-Zaventem; Année-Temse; Jennes-Ekeren; Marteau uit de buurt van Landen; Huygebaert; de tweede van links staande kwam uit Anderlecht en de middelste onderaan ui Oudenburg. Hopelijk helpt dit en krijg ik weldra respons. Ik kan wel melden dat ik na 3 dagen reeds kontakt had met de eerst gevonden. Wie is de volgende?
