Met enkele mensen hebben we op zondag 5 oktober 2008 initiatie gegeven op het Bloso-domein te Hofstade. Ondanks het slechte weer zijn de vrijwilligers die verscheiden sporttakken of spelen moesten bevolken, met veel goede moed begonnen aan hun taak. De jeugd was ook present. Bij onze stand van de katapult hebben we méér dan 700 jeugdigen mogen begroeten die onze sport eens wou proberen en wat bij behoorlijk wat deelnemers ook lukte. Het was voor ons weer eens een dag om onze sport in de kijker te plaatsen. Er werden vele vragen gesteld waarop onze mensen veelvuldig hebbben geantwoord. Ondanks het slechte weer was het weer een geslaagde dag.Hopelijk volgend jaar wat beter weer voor zowel de deelnemende jeugd als voor ons die de initiatie geven.
3 van onze clubleden hebben zeer goed gepresteerd in Tsjechië. Luc Driesen was 1ste bij de mannen, Agnes Loomans 3de en Jel Malomgré was 5de bij de vrouwen. Samen met Lea Pauwels ( Geelse katapultclub ), zij werd 1ste bij de vrouwen, werden ze nog eens landenkampioen bij de vrouwen. Hieronder nog enkele persberichten.
Luc Driesen is Europees kampioen bij mannen
LICHTAART - Luc Driesen (47) uit Lichtaart is een kei in het katapultschieten. Hij won zowat alles wat er te winnen valt en werd zaterdag ook Europees kampioen bij de mannen. Hij was afgelopen seizoen ook al de beste Belgische katapultschieter.
Drie jaar geleden startte Luc Driesen met het katapultschieten op vraag van zijn buren. 'Ik hield me toen wat bezig met muziek en voetballen, maar een echte hobby had ik niet', zegt Luc. 'Ik maakte eigenhandig een katapult en startte met trainingen bij de Antwaârpse Katapultclub in Deurne.'
Luc geniet enorm van het katapultschieten. 'Zowel de wedstrijden van september tot april als de rustperiode zijn plezant', zegt de katapultschieter uit Lichtaart. 'Wat vooral plezant is, is het gezellig samen zijn onder collega's en het samen spelen.'
Katapultschieten is helemaal geen dure sport. 'Voor enkele euro's kan je al veel schieten, hoor', zegt Luc. 'De katapulten halen we niet uit de takken van de bomen, anders zouden er veel sneuvelen. We maken ze zelf uit een stevige houten plaat.'
Om als kampioen door het leven te gaan, zoals Luc, moet je vooral een vaste hand hebben, een goed inzicht, weinig stress en veel plezier in het spel. Anders lukt het niet.
Voor alle zekerheid: Luc en zijn clubleden hebben enkel een katapult op zak wanneer ze op de schietstand staan. Buiten de baan is het immers een verboden wapen.
Vrouwen behalen twee gouden medailles
LICHTAART - De vrouwen kwamen naar huis met twee medailles: Lea Pauwels (61) uit Grobbendonk individueel en de vrouwenploeg met Lea, Malomgré Daniella (46) uit Lichtaart en Loomans Agnes uit Wijnegem werd ook Europees kampioen.
Lea Pauwels had dus tweemaal prijs zaterdag. Individueel won ze een gouden medaille en met Daniella Malomgré en Agnes Loomans ook als ploeg.
'Ik ben gestart in 1989 op aanraden van een vriend', zegt Lea. 'Hij is nu mijn man en ik vind het leuk om samen naar de club te gaan.'
Katapultschieten is volgens Lea een goedkope sport. 'Een katapult kost niet veel en de knikkers zijn allemaal aanwezig op de club zelf. We betalen in totaal zeven euro.'
De vrouwen zijn enorm trots op hun titel als ploeg. 'Als je weet dat we in Tjechië met heel wat andere landen samen speelden, zijn we toch trots op de gouden medaille.'
Geelse Katapultclub scoort op Europees kampioenschap
Vorig weekend werd in Tsjechië het eerste Europees Kampioenschap Katapultschieten georganiseerd. Lea Pauwels, lid van de Geelse Katapultclub, werd Europees kampioen bij de vrouwen.
Ook andere Belgische clubs waren actief op dit kampioenschap en konden zich de grote overwinnaars van het tornooi noemen. Luc Driesen van de Antwaarpse Katapultclub werd Europees kampioen bij de mannen. De Belgische damesploeg met Lea Pauwels, Daniella Malomgré en Agnes Loomans werden eveneens tot Europees kampioen gekroond. De Belgische herenploeg behaalde een zevende plaats. De gouden medaille was hier voor de ploeg uit Tsjechië.
In het weekende van 4,5 en 6 april was het de bedoeling met de mobiele stand naar Duitsland te trekken. Op die manier konden we misschien een paar mensen laten kennis maken met onze sport.Op vrijdagmorgen verzamelden 10 schutters van de Antwaarpse katapultclub hun koffers om de reis richting Brimingen aan te vangen. Aan een wegrestaurant in Barchon vonden we, verdoken achter een tas koffie, Gust en Hilda terug. De driekleurige petjes en de cluboutfit zorgde voor verbaasde blikken en gesprekken. We hoorden het allemaal al wel : Hoe, wordt dat nog gedaan? Doen jullie dat in een competitie? Na de nodige uitleg verschaft te hebben, worden de autosleutels terug op de wagen gestoken om de resterende kilometers af te malen.
Afgesproken was een tussenstop in Bitburg te maken om daar de honger te stillen. Een lekkere maaltijd later doken we een winkelstraat in. De eerste winkel had Gust al bingo, Hilda vond hier een paar schoenen die haar wel aanstonden. Loek draaide op het marktplein een drolleke (zie de fotos) om daarna met de ganse bende de klim naar het ander einde van de etalage-gevulde straat te maken.
De benen waren wakker, de magen vol en de eerste koopjes gepleegd, tijd om de wagens naar Brimingen te sturen.
De begroeting in hotel Am Hohnersberg, een hotel dat eenzaam langs de baan Bitburg-Vianden neergeplant is, was zeer hartelijk. Na een eerste drankje werden de kamers verdeeld en de koffers ter plaatse gedragen. De kamers waren op en top, zeer verzorgd.
Zoals het echte sporters beaamt, werd hierna de stand opgesteld en de eerste knikkers verschoten. Even later was de groep compleet als de wagen van Daniël de parking opdraaide en Marie-Christine, Lea en Ludo vakkundig afgeleverd wordt. Zodra hun koffers de juiste kamers hadden gevonden, werden ook hun rekkers opgespannen. Wanneer het lekkere avondmaal achter de kiezen was gewerkt, een kaartje getrokken en de koppen en glazen uiteindelijk leeggeraakten, zochten we onze privé-stek voor het weekeinde op.
De prut pas uit de ogen geveegd, werden de benen onder de tafel geschoven voor een uitgebreid ontbijt. Waarna Ludo, Lea, Gust, Hilda, Agnes, Kelly en Luc de stapschoenen aandeden om de buurt even te gaan verkennen. Gust, de zeer vroege vogel, begon op dat moment al aan zijn 2de wandeling die dag. Machtig mooie, zeer ver-gezichten worden vastgelegd op de gevoelige plaat, de geluiden van hun vleugels breed uitslaande buizerds opgenomen. Een meestal dalende weg naar het volgende dorpje werd afgesloten met een bakje koffie in een gezellig cafeetje waar de waardin gelijk begon met de houtkachel van vuur en hout te voorzien. We hebben niet gewacht tot de zaak opgewarmd was. Wanneer afgedaald wordt, moet er ook geklommen worden. De benenwagen trok de groep een stevige heuvel op.
De jongste benen (Kelly) waren eerst boven maar ook Hilda hield er een stevige tred op na. De overige trokken in peloton naar boven. Onderweg deed Loek nog even een schietgebed bij een eenzaam kapelleke, kwestie van bijstand te vragen bij de nakende wedstrijden.
Na de maaltijdsoep en een paar pannenkoekjes besteeg iedereen, ook de Guy die eerst nog moest wateraliseren, de huifkar, getrokken door een tractor. Tijdens deze rit werd na een duik onder de banken wat geestrijke drank gevonden. Scherpe bochten zorgden ervoor dat Lea van links naar rechts schoof en Loek van boven naar onder. Bij het zien van diepe afgronden achter haar rug zocht en vond Mia genoeg steunpunten om zich goed vast te klemmen. Matthias en Yana genoten van hun met limonade gevulde flesjes flugel. Op de terugweg, na een bezoek aan een kapel (soms kunnen we ook heilig doen) werden de tongen wat losser en de gezangen aangeheven. En niet alleen de kelen maar ook de hemelsluizen werden opengezet. Bij aankomst, in afwachting van het laatste avondmaal (allé daar toch), werd daarom een boek kaarten bovengehaald terwijl anderen zich achter een tas of glas wegstaken. Wanneer de magen daarop gevuld waren met degelijke Duitse kost, was ook de zon terug van de partij en werd besloten om de katapulten boven te halen en een wedstrijdje te doen. Van de plakken beenhesp of de puree was geen sprake meer, maar de sjoekroet deed zijn werk waardoor er, buiten het fris briesje, soms een minder fris riekend windje voorbij kwam. Tussendoor werden nog een paar geïntresseerde Nederlanders ingewijd in de katapultschieterij. Wie in deze Grote Prijs Brimingen de meeste punten schoot , is een overbodige vraag. Haha. De duister had zich ondertussen neergevleid over het Eifelgebergte en zo de schutters binnengejaagd.
Binnenin het hotel mochten we gebruik maken van de schaarbaankegelbaan. Tijdens dit spel werd alles in goede banen geleid door de kleine Matthias. Na twee spelen was het tijd geworden om onder het dekbed te kruipen.
Op zondag, allen fris en monter aan de ontbijttafel. We werden wakker en keken uit op het met sneeuw bedekt berglandschap. Doch dit kon Kelly, Sandy, Loedo, Lea, Goest en Loek niet weerhouden van een fikse wandeling. Ze konden vlot doorstappen tot ze voor hun eigen Kemmelberg stonden. Gedurende een 2 à 3 km tegen 10% omhoog, er was geen sprake van vrijwillig te zweten. Met tandengeknars en over hun toeren kloppende hartkleppen trok iedereen zich toch naar boven. Terug aan onze bivak werd de katapultkooi vakkundig op de aanhanger geladen. We schoven aan tafel om een feestmenu op ons bord te zien verschijnen. Wanneer ook het nagerecht achter de laatste kiezen verdween en Daniël zijn schnaps en genevervoorraad had aangevuld werd de terugtocht aangevat. Vergast op menige sneeuwbuien kuierden we door alweer schitterende landschappen richting Luxemburg waar we de brandstoftanken volgooiden. Een tussenstopje in Barchon was meteen het laatste wapenfeit om dit weekeinde af te sluiten.
Al bij al was dit uitje toch redelijk meegevallen. Door het mindere weer konden we niet doen waarvoor we eigenlijk gekomen waren, nl. schieten. Door de afgelegen locatie en datzelfde koude weer mochten we veel minder bezoekers verwachten dan we hoopten. We kunnen dit bezien als een kort intermezzo in afwachting van de drukke komende periode zoals Belgisch Kampioenschap, Limburg mikt en de echte buitenlandse tornooien.
Hier het reisverslag van enkele katapultschutters die er niet konden aan weerstaan even over -en weer te rijden naar Tsjechië.
Voor de grap.
Paaszaterdag 2008. Telefoonverkeer tussen Lichtaart en Grobbendonk.
Zal ik Lea eens bellen, eens zien wat ze zegt? Hallo, Lea, hedde iet te doen dees wiekend? Nieë, waaroem? Willewe goan schiete?Woada?Awel, in Brezova.Mende gaa da?Joat, wa zee Ludo deraf? Wannieër zen we weg? Jommo, ge mut in Duitslaand nog winterbaanden hemme! Khem zer van de week afgedaan, kzal is moake dasser trug oep ligge.
Zo begon een weekend vol verrassingen, en die vielen deze keer niet uit de paasklokken. Twee uurtjes na bovenstaand telefoongesprek stopte de wagen van Jel en Luc voor de deur bij Lea en Ludo. De koffers werden overgeladen en de wagen richting Tsjechië gestuurd. De dag wisselde naar de nacht en het koude slechte weer in België, werd nog slechter naargelang we de Tsjechische grens naderden. In deze moderne tijden kan men bijna overal blindelings naartoe rijden, maar Isabelle, de GPS, moet dan wel mee zijn en niet thuis op de kast liggen. Waar een ouderwetse landkaart al niet goed voor is. Onderweg werd kontakt opgenomen met Petr, een voor schietbelgen bekende pensioneigenaar in Loket.
Wanneer na middernacht de Skoda voor het pensionneke stilviel werd door de voordeurbel Petr gewekt, die graag voor ons nog een kopke koffie zette. De koffers werden op de kamer en onze ruggen uiteindelijk in bed gedeponeerd.
s Morgens deed de wekker zijn werk en de douche zorgde voor verfrissing. Ondertussen werd een stevig ontbijt geprepareerd.
De auto werd terug gestart. Brezova, here we come. Maar, het cultureel centrum waar we begin november 2006 de schieting hadden gehad was niemand te zien. Met een affiche, gevonden op een aanplakbord, in de hand werden door het dorp gestuurd, om uiteindelijk 50 meter voorbij het CC terug uit te komen en we de place to be vonden. Wanneer we daar binnengingen beleefden we een moment om te koesteren. Honderden verraste ogen draaiden onze richting uit. Er was immers niemand op de hoogte van onze komst. Zelfs wij wisten 24 uur geleden nog niet dat we hier zouden zijn. Handen werden gedrukt, vragen werden vertaald.
Hebben jullie Praag bezocht ? Hoelang zijn jullie al in Tsjechië? Ongelooflijk dat die Belgen speciaal voor die schieting tot hier komen. Jarda Uller, de voorzitter van Brezova, was zodanig verrast dat hij geen goed resultaat neergezet kon krijgen. Hij verontschuldige zich zelfs wanneer hij weggeroepen werd. De 4 Belgen werden nog ingeschreven, de schieting was al begonnen om 9.30!!In tegenstelling tot ons vorige bezoek mochten wij nu met knikkers schieten. In het opgediepte bakje vonden wij munitie die verdacht veel op de knikkers leken die gebruikt geweest zijn op de Internationale Schieting in Zerkegem. Geschoten werd op een enkele plaat die telkens terug rechtgetrokken werd. De punten werden genoteerd door de jeugdige schutters. Na 3 reeksen van 10 knikkers kwam Jel uit op 14 treffers, Lea en Ludo raakten 25 maal het bordje en Luc moest afkampen met 27 rake treffers. Pavel, de opponent beschikte over een gesostificeert wapen (dubbel vizier en armsteun), Luc daarentegen gebruikte de katapult waarmee hij in wedstrijden in België voor goede resultaten zorgt. Ook de andere 3 schoten met hun gewoon schietlaptoestel. Het was dus niet de katapult, maar het ventje dat de afkamping won. Luc dus, goed voor de 6de plaats. Ludo behaalde de 10de plaats. Bij de vrouwelijke deelnemers deed Lea het beter dan de rest en Jel werd 4de in deze Paastrofee. Iedere deelnemer mocht zijn prijsje kiezen, van fles drank tot portie vlees. De jeugd, met een tiental schutters aanwezig, kregen als prijs snoep die bij hen blijkbaar het water uit de mond liet lopen. Wij werden hierop vriendelijk uitgenodigd op eenlekker middagmaal in het plaatselijke restaurantje. Na het nuttigen van deze begaven wij ons naar het trainingslokaal waar de plaatselijke schutters alles in gereedheid hadden gebracht om daar wedstrijden te beslechten. Het lokaal was uitgerust met onder andere computer, tv, tapkraan en kleine keuken. Naast de Tsjechische stand schoten we hier ook op de Belgische, en nadien op een bewegend doel. Ook hier werden de glazen terug gevuld vóór ze leeg waren en aan versnaperingen was ook geen tekort. Dat we niet moeten onderdoen voor de betere Tsjechen werd ook hier bewezen. Een paar jongere leden zorgden voor vertalingen naar het Engels, Duits en zelfs Spaans en zo hoorden en beleefden we zelf dat hieronder in de kelder veel getraind en nog meer plezier gemaakt werd. Meerdere malen moesten we horen dat er in België ook mensen zijn die hun sport in hun hart dragen. Ze zullen er alles aan doen om het Europees Kampioenschap eind juli beter te doen slagen dan datgene zij verleden jaar in Zerkegem mochten meebeleven. Uiteindelijk, half tien was reeds gepasseerd, konden we toch weggeraken. (Nog eentje, nog een kleintje, ge kent dat).
Terug bij Petr kregen we nog een lekker schotel voorgezet die dan, allee een beetje dan, doorgespoeld werden met het plaatselijke vocht. (Echt waar, de koffie is er niet te zuipen)
Het bed werd opgezocht wanneer de kleine wijzer de 12 gepasseerd was.
Na het ontbijt trotseerden we de winterse koude tijdens een wandeling door Loket om iets na de middag de terugreis aan te vangen onder een stralend zonnetje. De arenden spreidden hun vlerken breed open in de lucht en de reeën lieten met hun ranke poten sporen na in een voor de rest onbesmeurd sneeuwtapijt. Echter, 250 km verder, schoven de wolken voor het zonnetje en mochten we sneeuwstormen trotseren. Op sommige plaatsen zagen we naast de baan de witte massa 2 tot 3 meter hoog liggen. Samen met de sneeuwvlagen kwamen ook de files, blijkbaar wilden ze allemaal naar huis na het paasweekeinde.
Een paar uur en 2 tussenstops later verlieten we de autostrade in Grobbendonk en maakten hiermee een einde aan ons geslaagd weekend.
Onderweg werd de afgelopen 50 uur nog eens terug overlopen. De Tsjechen hebben er alles aan gedaan om ons leuke dagen te bezorgen en ons ervan overtuigd hun internationaal treffen te doen slagen. Het is hun bedoeling op elke stand te schieten die in Europa gebruikt wordt.
Voor ons, Jel, Lea, Ludo en Loek was dit alleszins een zeer geslaagd weekend, vol verrassingen. En we zijn er zeker van dat we hier later de vruchten van zullen plukken
Zo zie je maar tot wat een grapje leiden kan.
Pietje Pennewipper.
De Tsjechen vroegen ons alle Belgische collegas de groeten te doen.
Op zondag 20 april 2008 richt onze club het Belgisch Kampioenschap katapultschieten in. Er wordt zoals steeds gestreden in 3 verschillende klassen. De gekwalificeerde schutters zullen die dag hun beste beentje voorzetten om deze begeerde titel binnen te halen. Binnen onze club hebben we zeker in 1ste en 2de klasse potentiële kandidaten om Belgisch Kampioen te worden. Mogen we hopen op het beste.
Tijdens de Bondsbeker te Wolfsdonk heeft Loek ( Luc) Driesen nog maar eens toegeslagen. Nadat Tom Adriaens van de club Wolfsdonk 107 punten op het bord zette was voor Luc de opdracht, onder de nodige druk, om beter te doen. Na 4 maal 28 op 30 te schieten was de opdracht volbracht. Zijn totaal was 112 punten. Tijdens de wedstrijd op zich werd er in alle klassen goed gepresteerd, want nooit tijdens het huidige seizoen, werd er zoveel keer meer dan 100 punten bijeen geschoten en 30 op 30 gehaald als op deze wedstrijd.
Bijgevolg kan ik jullie, namens onze club, alleen nog maar onze wensen overmaken.
Tijdens de clubtraining van zaterdag 15 december 2007 heeft ons aller Lucske ( Loek voor de vrienden ) het gepresteerd van een maximum te schieten. We waren met de aanwezige leden een wedstrijdje aan het doen en Luc, de kalmte zelf, heeft er niet beter op gevonden dan 4 keer 30 punten te schieten. Nu hopen we dat hij dat eens kan herhalen op een wedstrijd. Dit zou een unicum zijn voor België.
Op de wedstrijd van 16 december 2007 hebben we met onze club een goed resultaat neergezet. Met 9 van de 11 aanwezige leden zijn we binnen de prijzen gevallen. Waarvan 2 maal een winnaar, 2 maal de tweede in de stand en 1 derde in de stand. In eerste klasse werd het podium door onze club bemand. Luc, Frank en Mon waren de artiesten van de dag. In tweede klasse stonden Arianne en Agnes op de 2 hoogste schavotjes. Dankzij de wekelijkse trainingen en het voortdurend bijsturen en helpen van mekaar brengen deze resultaten teweeg. Als voorzitter van deze club kan ik dan ook alleen maar een gelukkig man zijn
Persbericht verschenen op 26/11/2007 in het Nieuwsblad
Knikkerschutters katapulteren erop los
DEURNE - De Antwaarpse Katapultclub heeft de eerste superprestige van het seizoen in eigen huis afgewerkt. Tussen pot en pint kletterden de knikkers tegen stalen borden. Of hoe potsierlijk amateurisme overleeft in de sportwereld.
'Wij zijn allemaal kameraden', zegt Gerard De Meyer, voorzitter van de Antwaarpse Katapultclub. 'Het is competitie, maar vooral ook amusant.'
In een godvergeten hoek achter de hondendressuurclub aan de sportterreinen van de Ruggeveld huist de Antwaarpse Katapultclub. In totaal telt Vlaanderen acht clubs. De schutters uit Deurne verwelkomden gisteren hun collega's voor de eerste superprestige in eigen huis. Het gezelschap katapulteerde knikkers richting een constructie met zeven bordjes.
Afhankelijk van de grootte van elke bord waren er minder of meer punten te verdienen. Met de bierkraan helemaal open bleef opvallend genoeg het vizier van de schutters op scherp. 'Wat dat betreft zijn we wel professionals', lachen enkele clubleden aan de toog. 'Dat vraagt wat meer training dan het katapultschieten. Meestal trainen we een keer in de week met ons wapen.'
De lagere reeksen kwamen eerst aan de beurt. Pas in de late namiddag maakten de leden van de eredivisie hun werptuig schietklaar. In het sportlokaal doorkliefden de knikkers de sigarettendamp om 10meter verder uiteen te spatten op een stalen bord. Liefst het kleinste, goed voor tien punten. De 26Antwaarpse schutters knikkerden de tegenstand uit de wedstrijd. In de eerste klasse bekleedt de katapultclub na afloop de eerste drie plaatsen.
'Het is een echte familiesport', aldus De Meyer. 'Mannen, vrouwen en de jeugd spelen in dezelfde competitie. Mijn twee dochters schieten zelf ook.' (vjb)
Na vele jaren van proberen en de nodige teleurstellingen heeft mijn vrouwtje haar 1ste overwinning behaald. Met 99 punten was zij haar tegenstrevers vele punten voor. Het was voor haar dan ook een glorierijke dag. In eerste klasse was de overwinning voor Luc ( Loek ) Driesen, eveneens een lid van de club. Frank en Mon waren respectievelijk 2de en 4de in deze klasse. Nu ook de dochters aan een opmars zijn begonnen, kan ik alleen maar fier zijn. Met eerdere overwinningen van Ariane Lachi & Frank Tijskens heeft onze club de nieuwe competittie goed ingezet. Onze jongst schutter Jordy Daemen ( 10 jaar ) verweert zich zeer goed. Hij heeft toch ook al twee prijsjes gewonnen. Wat zeker niet slecht is. Als Jel het voorbeeld van manlief Luc nog eens volgt dan gaan we met haar ook nog vele prijzen en bekers winnen.
Wie alle uitslagen en klassementen wil bekijken kan volgende link volgen en kom je terecht op de website van de Vlaamse katapultbond. http://users.telenet.be/gerardus.de.meyer/
Hier kan je tevens alle informatie vinden.
Tot een volgend schrijfsel Met sportieve groeten Gerard
Initiatie te Hofstade,
Tijdens de Bondsbeker te Wolfsdonk heeft Loek ( Luc) Driesen nog maar eens toegeslagen. Nadat Tom Adriaens van de club Wolfsdonk 107 punten op het bord zette was voor Luc de opdracht, onder de nodige druk, om beter te doen. Na 4 maal 28 op 30 te schieten was de opdracht volbracht. Zijn totaal was 112 punten. Tijdens de wedstrijd op zich werd er in alle klassen goed gepresteerd, want nooit tijdens het huidige seizoen, werd er zoveel keer meer dan 100 punten bijeen geschoten en 30 op 30 gehaald als op deze wedstrijd. 
