Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Voor al die mensen die een groot hart voor dieren hebben en af en toe kunnen helpen de wereld voor sommigen een beetje beter te maken : BEKIJK EVEN DEZE FOTO'S Deze hondjes zoeken een goede thuis. De fokteef is een schat van een hond, niet moeder's mooiste maar het beestje heeft heel haar leven in een ren gezeten, kleintjes baren, geen extra aandacht, geen aaike over het koppeke gekregen omdat ze zo goed is, niets. De puppies zijn niet gratis maar moesten er mensen zijn die net een groot ras willen, deze puppies worden nu bij een vriendin gesocialiseerd want ook zij kennen niks anders dan een ren buiten. De Duitse Herder is haar eigen hond dus neen, die is niet te verkrijgen. INTERESSE? Meer inlichtingen nick.4.you@hotmail.com of 0475/211 575 Wie weet kunnen we langs deze weg het juiste nestje vinden voor deze hondjes. Alvast bedankt aan iedereen die wil helpen. Liliane.
Tommeke is eind vorige week beginnen niezen. Ons venteke is dan ook vatbaarder door zijn gevoelige longskes. Toen we hem in huis hebben genomen had hij een heel erge bronchitis en moest 6 weken antibiotica nemen. Zijn pelske is ook nogal dunnekes en dat is waarschijnlijk de reden dat hij wat natter op zijn velleke is geworden en zo "iets opgeschaard" heeft. Tommeke moest dus naar de dokter en kreeg antibiotica. Niezen, niezen en nog eens niezen ocharme. De dokter had voorspeld dat het overdraagbaar is en JA HOOR, de anderen hebben ook van jan. Enkel nog Amy en Mi-Noes niezen niet. Emma, ons kleinste was de eerste en we zijn maar snel begonnen haar ook antibiotica te geven. Dan volgde Fientje maar dat is zo'n schrikkemie, kunnen we bijna nooit pakken om iets te geven dus dat wordt afwachten. Flupke, onze oudste, heeft het ook zwaar te pakken. Jommeke niest ook al maar dat valt nog mee tot nu toe. Nochtans willen ons beestjes toch nog naar buiten, veel minder merk ik op, maar toch, een frisse neus willen ze wel. Benieuwd hoe lang dit in huis gaat blijven hangen dus TIPS zijn altijd welkom. We verdampen eucalyptus en pulvirex (iets speciaal om te dampen).
Ares, onze buurman en mijn vriend, voelde zich direct thuis bij ons. Ik denk dat hij graag tussen veel katten zit. Nochtans hebben onze buren ook 3 katten dus zit hij niet alleen. Eerst kwam hij enkel even binnen om iets mee te snoepen, maar al gauw kwam die kerel elke dag mee aanschuiven. Omdat hij zo braaf wachtte op zijne pot, mocht hij blijven van ons. Spoedig kwam hij ook zijn dutje doen binnen, onze onze kattenpaal. Geen probleem, 't is een brave vent. %%%foto2%%% Na enkele weken vond ons mama hem achteraan op haar bed 's nachts en 's morgens. Ons mama vond dit op zich geen probleem, alleen, zijn ouders zullen hem wel missen. En bovendien krijgen wij nu elke dag zijn muizen die hij vangt! Mama en moeke (zij noemt haar tante irène) hebben besloten dat we hem een beetje moeten stimuleren om terug meer naar zijn thuizeke te gaan. Dus moeten wij dat bekopen! Ja ja, ons kleine deurtje (kattenluik) wordt 's avonds gesloten. Areske zat ocharme te miauwen en te miauwen! Ons hart brak natuurlijk. Maar het heeft geholpen. Wij zien hem nog wel elke dag maar niet zoveel meer, hij blijft niet meer slapen bij ons, hij gaat meer naar huis en geeft zijn muizen nu daar af. Maar ik (Emma) zie mijn vriendje nog elke dag op straat of in de tuin om mee te spelen, gelukkig. Wil je eens een foto zien van mijn vriendje? %%%foto1%%%
Hallo, ik ben Emma en ons mama zegt altijd dat ik een "schatje" ben. Ze bedoelt dat ik lief ben, zacht, slim, erg aaibaar, enzovoort. Ze heeft gelijk! Zo ziek dat ik ooit geweest ben, zo levenslustig ben ik nu wel hoor. Ik klim over omheiningen, breng zo een vriendelijk bezoekje aan het witte pluche beest in zijn hokje (ma noemt het een konijn) maar hij wil er niet uitkomen om met mij te spelen. Hoe zou dat nou komen? Daar staat ook een zwembad dat een hoog eind boven de grond steekt en ik vond het spannend om over de rand te wandelen (in 't donker, boehoe), en telkens als ik een bepaald punt passeerde ging er een licht aan! Keileuk zeg! Maar ons mama kwam mij halen ('t was al 00u30 's nachts), langs de kant van de boskes moest ze komen om te roepen anders zag ze mij niet. Ik speelde eerst nog efkens met haar voeten natuurlijk maar ben dan heel lief gekomen hoor. Nu ken ik het daar en is het leuke eraf. Op zoek naar iets nieuws dus.
Hallo, we zijn bijna een jaar geleden verhuisd van het eilandje in Antwerpen naar Willebroek. Het kwam er maar niet van de computer op te zetten en verhaaltjes te schrijven. Ondertussen weet ik al totaal niet meer hoe het moet om foto's hierbij te zetten, maar Alida van "Tuinkatjes" heeft we weer aangespoord om wat moeite te doen, eventueel via Photobucket. We zullen zien! Hmmm, wie laten we eerst aan het woord? Ikzelf misschien? Néééé, wij mama roepen onze katjes... Zullen we dan maar?
Vandaag was het een schone dag, schoon weer, een dag om de katjes allemaal eens buiten te laten onder een wakend oog toch nog. De meesten kennen geen zand of "echte buitenlucht", ze hebben altijd op een appartement gewoond. Behalve Tom Boonen, die komt van de straat, en oh ja, Mi-Noes heeft vroeger ook blijkbaar op straat gezeten, aan een café, vandaar dat ze mensen gewoon is waarschijnlijk. Tot vandaag gingen Emma en Mi-Noes aan de leiband buiten, in de tuin en even langs voor ook om de weg daar ook te leren kennen natuurlijk. Tom Boonen, Amy en Fientje worden hysterisch met een leibandje dus dat konden we wel vergeten. Zij mochten dus "vrij" buiten lopen. Tommeke heeft toch een viertal dagen netjes in de tuin gebleven, maar dan plots had hij daar genoeg van en was de pist in! Maar zo'n braaf en slim manneke dat hij is, kwam hij toch ook weer vanzelf terug hoor! Amai, 't was toch even spannend. Maar vandaag dus gingen we werken in de tuin en ik vond dat de katjes allemaal wel vertrouwd moesten worden om in hun eentje de wereld rondom hen te gaan verkennen. Mi-Noes was zeer in haar nopjes en is verschillende keren naar de voorzijde van het huis gelopen (is half open bebouwing). Ze heeft zelfs haar acrobatische kunsten laten zien en is op de omheining geklauterd, liep vervolgens al wankelend over de barre en verloor dan kunstig haar evenwicht! Mama was er al gauw om haar op te vangen natuurlijk. Zo'n flinke meid! Trouwens, één van de buurkatjes lijkt sprekend op haar. Dan Emma, onze kleinste schavuit (het ten dode opgeschreven katje), heeft lang in de tuin gespeeld, soms even naar voor gelopen maar ze liep eigenlijk de verkeerde kant op, niet naar het grote "veilige" stuk bemd maar naar "het straatje" dat uitkomt op een pleintje. Dus die kunnen we nog niet vertrouwen zonder toezicht. Maar ze volgde Tom, haar dikke dikke speelkameraad, tussen de omheining die terug los is gekomen van de muur, en kwam zo direct bij de buren terecht. Daar ligt een grote hoop zand (nieuwbouw heeft dat zo in de tuin) met gras en plantjes (eigenlijk is dat onkruid) en beestjes... toch zoooo leuk! En Emma kom, kom dan, hier Emma haalde niet echt veel uit, ze kwam, zag en verdween opnieuw! Amy was ook heel flink, is ook in de tuin komen kijken en snuffelen, nog wel erg op haar hoede maar ze kwam de mama regelmatig "dag" zeggen. Jommeke, onze (zo denkt hij zelf toch) macho (hmhm) heeft zijn schrik overwonnen om buiten te komen, maar verder dan het terras en de kattepaal die ik daar gezet had, is hij niet gekomen. Een echt broekventje! Flupke is ook even buiten komen kijken op het terras maar het beestje kent dat ook niet, op zijn 13 jaar heeft hij al veel verandering moeten verdragen natuurlijk + dat hij voor de verhuis nog dat accident heeft gehad dat hij van het 3e verdiep naar beneden was gevallen en een ganse nacht in de tuin had gelegen met de gevolgen vandien. Dus van onze bompa kunnen we dat best begrijpen. Er is er maar één die niet is komen piepen en dat is Fientje. Ze zal het wel op haar tempo doen zeker? <a href="http://s227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/?action=view¤t=Januari2008013.jpg" target="_blank"><img src="http://i227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/Januari2008013.jpg" border="0" alt="twee dikke vrienden!"></a> 's Avonds waren er enkele flink uitgeteld, ons Emma bijvoorbeeld lag zo gelukzalig in de zetel te slapen, dat zijn we van haar niet gewoon, toch niet als we aan het eten zijn. Ja, ik denk dat het een leuke dag was voor de katjes!
Als ik goed heb kunnen tellen, zijn we met 7. Ik dus Amy, ons Jommeke en Mi-Noes, die kleine die er nog bijgekomen was, Emma noemt ze, en dan een hele grote rosse vent, ik geloof ze hem Flupke noemen, dan die "baasspeler" die denkt dat hij alles mag, Tom Af denk ik (...) en nog een meiske, een vrij stilleke, Fientje. Daar heb ik nog ni veel last van gehad want die kruipt altijd onder de dekens in de zetel. Maar die Tom Af die kruipt verdikke in MIJN nestje! Dat is een nieuwschierige vent mannekes, ni te doen! Al veel ambras mee gemaakt, geblazen, geklopt, niks gekort! En als hij mij blijft koeieneren komt ons mama of tanteke mij ter hulp en roept dan Tom Af! 'k Moet wel zeggen, hij verstaat dat goed want hij bolt het dan toch af. En ge kunt niet gaan eten of hij staat er ook hé! Ons Jommeke heeft er al mee in de klinch gelegen want hij had een ferm krab net naast zijne neus. Noes had er ook één op hare neus, maar dat is een blaaskaak tegen 100 in 't uur mensen, die is helemaal aan't flippen. Die ziet spoken, echt waar. Als ze nog maar DENKT dat er een kat in de buurt zou KUNNEN zijn blaast ze al, en ni gewoon hé, ha neen, precies of wij zijn haar aan't killen zeg. De gedragstherapeute gaat komen voor haar want ons mama en tanteke worden er zelf onnozel van. In het begin kwam ik zeker niet naar beneden, maar nu durf ik dat wel al hoor! Flink van mij hé! Mijn lievelingsplekje is in mijn mandje op het deksel van de schildpaddenbak. Dat is daar ook lekker warm. In het begin kwamen al die "anderen" altijd maar mee op onze zolder, maar die grote rosse heeft ondertussen een ander plekje gevonden. Tom ligt nog dikwijls in mijn nestje, maar mama heeft er nog één naast gezet zodat die Tom wat minder in MIJN nestje wil liggen (hopelijk vallen we nooit door dat deksel of we zijn kletsnat en geraken daar misschien niet meer uit-hulp). Ik kan ook een nijtig dingske zijn want ik geef ook lappen hoor, kan ook goed krabben hoor, en blazen kan ik ook vanzelf hoor, soms zelfs met geknor bij (precies een varkske zegt mama). Maar we beginnen ons allemaal al beter aan te passen, we hebben lekker veel plaats. Oh ja, de garage daar snuffelen we ook graag rond, daar staat nog veel rommel om ons tussen te wringen. Moet nu effie in het bakje gaan, tot de volgende!
Omdat we allemaal gingen verhuizen en ons mama niet wilde riskeren dat één van ons buiten zou geraken (hoe haalt ze het in haar hoofd, wij toch niet zeker...) moesten we naar het pension. Het was best wel chique, met een groot buitenverblijf en verwarmde binnenruimte. We zaten per 3, wij met ons drie, Jommeke, Mi-Noes en Amy dus en de andere katten van tante Irène,Tom-Boonen, Flup en Fientje. Ons Emma mocht bij een vriendin van ons mama logeren want ze vond het te erg dat die kleine pruts al naar het pension moest (en wij dan!). Allee, we kwamen daar aan in ons mandje. Ons mama zette onze nestjes klaar maar mannekes, ikke en ons Amy hadden zone schrik dat wij ons direct onder ons dekentjes verstopt hebben. Ha nee hé, ze gaan ons hier niet pakken zenne, Bachbloesems of niet! Ons witte, Mi-Noes, die heeft gene schrik gehad, die ging direct eten hoorde ik. De mensen waren wel lief maar ge moet niet direct vreemde mensen vertrouwen zegden wij tegen mekaar, ons Amy en ik dan. Nee hoor, ons niet gezien (letterlijk dan)! Mi-Noes heeft wel buiten geweest, daar stonden ook boomkes en kattepalen en vanalles hoor, maar wij keken toch liever de kat uit de boom. Ons mama moet dat toch best niet meer doen hoor, ons naar een pension doen! En BLIJ dat wij waren toen we ze terugzagen! Nog nooit zo blij geweest ons moeke te zien amai! Maar ja, wij waren dan ook nog nooit van huis geweest. We waren dan ook zo blij dat we onze meubelen herkenden op onze ZOLDER, ONZE kattenopzolder-zolder. Het is er fijn!
Hier zijn we weer! We hebben momenteel een mini-mini-boskatje in huis. Het is niet echt een boskatje, maar het lijkt er een beetje op in het mini-mini.://picasaweb.google.nl/kattenopzolder/Webafbeeldingen Een klein hoopje ellende met hele grote groene ogen keek me aan en ik was verkocht natuurlijk. Mijn hart brak alweer van medeleven met dit kleine dutske. Ze had onder de vlooien gezeten, had bloedarmoede (misschien hierdoor want die parasieten teren op het bloed van zo'n kleine sloeberkes) en ontzettende diarree al meer dan een week. Ondanks dat het katje erg goed kon eten, bleef het er navanant compleet niet in. De diarree zag er zelfs uit alsof het eten net uit het blikje kwam. Zelfs speciale voeding voor darmklachten hielp niet. Geen enkel anti-diarreemiddel hielp. Het eten had ook de tijd niet om zijn voedingswaarden af te geven. Daarom had het beestje natuurlijk altijd maar honger. Ze was al erg afgevallen en ze was graatmager. Het katje zou het niet halen op die manier en na enkele dagen moest een beslissing genomen worden, het vieze "E"-woord (euthanasie) was gevallen. Verschrikking alom! Nee zeg ocharme, ze meenden het toch niet? Ja, toch wel. Ik vroeg of ik het katje mee naar huis mocht nemen in afwachting. Ja hoor! Doe gerust! Hm, wat vastere voeding, kipfilet dacht ik! Dus ik heb dat gekookt en onder de speciale voeding van Hill's gedaan. En ja hoor, het bleef al iets langer zitten, hoewel de kaka er soms nog wel uitliep voor ze in de kattebak stond. En ze zag ook nog bleekjes door die bloedarmoede. Paardefilet sterkt aan dacht ik, dus naar de slager. Dit heeft haar erdoor gehaald want ze had al meer kleur vonden ze. Ondertussen had ze ons Jommeke in het oog gehouden toen die met zijn muis aan het spelen was. Ik gooide een muis naar haar en poef! ze was vertrokken, spelen mannekes, ongelooflijk! Zoveel pit ineens! Ze staat nu op z/d antiallergische voeding om haar darmpjes zo min mogelijk te prikkelen en sinds vanavond is er precies geen bloed meer bij en het is al een ietsjes vaster. Het is toch zo'n schatje, komt op schoot liggen spinnen 's avonds, loopt ook mee met ons Jommeke want dat is hare vriend hoor, de enige die niet geblazen heeft naar haar en die haar allerlei dingen toont. Nog enkele weekjes in opvang bij ons en dan kan ze normaal terug naar haar originele thuis. Ze heeft geluk gehad, ons kleintje.
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden. We hebben de ganse namiddag gespeeld, mama gooit de muis weg en ik breng ze terug. Ook de volgende morgend was ik al vroeg paraat met mijn muis zonder staart op bed, maar mama vond het nog te vroeg om al te spelen denk ik want ze wilde niet spelen. Heb dan maar op mijn eentje gespeeld, op bed. Ben nu echt wel tevreden dat mijn speeltjes terecht zijn hoor. Mijn rode is ook een goeie, heeft met het materiaal te maken, die zijn anders dan die harige muizen. Bwah, die vind ik niet zo goed. Allee, ik ga nog wat spelen. Maaauw!
Even een kijkje op onze zolder nu, semi-afgewerkt.
Véél licht, heerlijk zonnetje, ze zullen gezellig in het zonnetje op de leuning van de zetel kunnen liggen, of in de tuin. Maar eerst huisgewenning zodat ze hun huizeke weten zijn hé
Dodge, onze buurjongen in Willebroek, kennen we vrij goed mogen we wel zeggen.Hij werd gevonden door 2 madammekes toen hij 2 weken was. En wéér ja, ze konden hem niet grootbrengen en het poezennestje daar kon hij om één of andere reden ook niet terecht. Wat DOE je dan? Juist ja, meenemen. Het kleine ventje bracht heel wat tumult teweeg bij de GROTE poezen. Blazen tegen 100 in't uur, behalve ons Jommeke. Van op een afstandje bleef hij het ukje bewonderen. Omdat de kleine om de 2 uur pap moest krijgen, heeft Irène (mijn tante dus) voorgesteld hem bij haar te brengen. Zij is op pensioen en dus was dit voor "Mondeeke" de beste oplossing, meenemen naar het werk ging toch ook niet! Zo gezegd zo gedaan. Maar plots kreeg hij een soort aanvallen van slapte, hing daar precies voor dood! Er was ook bloed bij zijn urine. Zou kunnen dat zo'n klein kittentje al een blaasontsteking heeft opgelopen? En ja hoor, de dokter bevestigde het vermoeden (na urine-onderzoek natuurlijk). Dus antibioticia gegeven. Elke dag een prikje in de nek. Al de dag erna was het beestje beter, ging ook weer beter eten. Ondertussen was hij al tot "Chipke" gedoopt omdat hij zo klein was als een chipke. Tot zijn 10 weken moest het meneerke PAPKE hebben. En ge moest niet proberen het af te pakken hé! Maar kleine katertjes worden ook grote katers en hoe moest de huishouding dan verlopen, wie zou dan baas mogen zijn in Willebroek, op de kattenopzolder-zolder? Hij mocht niet blijven van Irène, we moesten een goede thuis zoeken. Ergens had ze wel gelijk, maar ja, het gevoel spreekt anders dan het verstand, niwaar? Er was een BBQ in de nieuwe woonwijk om mekaar te leren kennen en zo. Zo kwamen we in gesprek met onze nieuwe buren die toch ook wel een klein katje wilden... Die kans lieten we niet onbenut! Ze zijn komen kijken en waren al direct gevallen voor het zwarte manneke. Zo werd ons Mondeeke, alias Chipke, DODGE, onze buurjongen. Hij heeft nu een grote kattepaal, een heel huis en 2 schoten voor hem alleen. Tevreden? Wie? Wij? Ook ja, zeker en vast! En hij ook hebben we al gezien, dabbend op de arm van zijn nieuwe mama. ...Maar wie gaat dan de baas van de buurt worden vraag ik me stilletjes af, met al die katers... misschien wordt het wel een kattin...
Ik wilde graag een nieuw e-mailadres, het andere is eigenlijk te lang. Maar wat is een beetje origineel dacht ik. Omdat we aan het bouwen zijn dacht ik een beetje in die richting en jawel! a name is born ... Mijn katjes en ik gaan toch op de zolder wonen (althans, daar gaat onze eigen living zijn). En zo ben ik op "kattenopzolder" gekomen. Persoonlijk vind ik het een leuke benaming. Nu wil ik jullie natuurlijk ook de ZOLDER van kattenopzolder laten ZIEN. De foto's zijn niet de recentste. Ze werden genomen toen de werfleider er met ons alle lichtpunten en stopcontacten ging overlopen. Toen stonden er overal ladders maar ze laten die natuurlijk niet staan tegen het stelen. Omdat de trappen er nog niet geplaatst werden heb ik nog geen nieuwere van de verder afgewerkte zolder. Met maar één ladder is het nogal moeilijk om die telkens omhoog te trekken om zo weer een verdiepke hoger te geraken. Eén keertje zo was genoeg vond ik, en dan was ik ook nog mijn fototoestelletje vergeten kan je wel denken... Maar binnenkort staan de trappen er en kan ik er nieuwe laten zien. Half november verhuizen we dus het begint te korten JOEPIE! Onze katjes zullen toch nog even op de zolder moeten vertoeven voor ze in de tuin losgelaten kunnen worden. En dan moeten ze nog wennen aan mekaar, Mi-Noes, Amy en Jommeke hebben nog nooit eerder Flupke, Fientje en Tommeke Boonen gezien. Wordt nog spannend! De gedragstherapeute heeft me geadviseerd ze eerst per 3 enkele dagen apart te zetten omdat de omgeving ook al nieuw is. Dan stilletjesaan er naartoe werken dat ze samen willen eten zonder gegrom, geblaas, gekrab of geslaag. Eten is een sociaal gebeuren en als dit lukt, zal het verder ook wel gaan. ALLE TIPS ZIJN UITERAARD WELKOM!
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! Wanneer ons beerke thuis kwam, ging onze Tom Boonen als direct bij hem zitten en begon vaderlijk likjes te geven (deed hij ook bij Dodge, onze buurjongen van Willebroek die we van zijn 2 weken groot gebracht hebben). Toch wel SUPERSCHATTIG zeker! We danken Flupke zijn Engelbewaarder dat hij slechts dit had en dat we hem nog kunnen meenemen naar Willebroek, naar het huis met de kattenopzolder-zolder. (ik zal hem eens tonen, die zolder). Over de omheining springen zal hij waarschijnlijk niet meer doen, maar hij kan zeker en vast nog genieten van op het gras in het zonnetje liggen! Gelukkig maar.
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... ( ). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk. Denk denk denk, jà! Het wordt dan Amy, als je dan "eeemie" roept, lijkt dat sterk op "eeemiel". Dus Emile is nu Amy. Zo zie je maar, vergissen is "menselijk" en gelukkig weet Amy niet (hoop ik toch) dat wij haar eerst voor een manneke hielden.
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Update over Flupke. Het was nog niet zo heel erg met onze Flup, gelukkig maar! Het arme ventje moest wel in de kliniek blijven ter observatie. Hij is in de couveuse op temperatuur kunnen komen want hij was wat onderkoeld. Verder heeft hij zuurstof gekregen want hij had ademhalingsproblemen. Heeft toch een "bots" op zijn borstje gekregen vermoedelijk want het bloed dat uit zijn neusje kwam, zou van de longen komen. Toch nog voorzichtig zijn, hopelijk komt het allemaal wel goed. Al bij al heeft hij nog veel geluk gehad, het had erger kunnen zijn. Oef, hij heeft ons nogal laten verschieten, ons "beerke".
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
Ik ben Geerts Liliane
Ons mama had de boekenkast leeg gemaakt, je weet wel, voor de verhuis (begrijp dat eigenlijk niet maar ik hoor haar dat zeggen). Ik, Jommeke, mocht helpen! Cool hoor, goed in de weg lopen en zien wat ze nu allemaal doet. Ze trok de kast weg en want vond ik daar? Jaaaa! Mijn lievelingsmuizen, allemaal zeg! Mijn rode, mijn grijze zonder staart, en nog één met staart. Mijn mama heeft zich voordien al zot gezocht maar mijn muizekes nooit gevonden. En nu zijn ze EINDELIJK teruggevonden.
Flupke is dus op controle geweest bij de doc, onze specialist orthopedie nog wel! Het venteke is toch wel blijvend invalide verklaard zeker! De ligamentjes van zijn voetje zijn volledig over en het kan niet meer goed komen. Een pinnetje erin kan nog wel maar dan heeft hij ook een blijvend stijf gewrichtje. Dan maar zo. Omdat hij moeilijkheden had met eten heeft hij ook in zijn mondje gekeken en moeten vaststellen dat één van zijn nog weinig resterende tandjes, afgebroken was en een andere los. Dus die moesten eruit! Zijn longen zijn gelukkig goed genezen verklaard! 
Toen Amy nog Emiletje was... ja, dat is efkens geleden. In mei 2005 kwamen er 2 kindjes op het werk, met een klein "bleitend" katje in de armen. Wij hebben dit katje gevonden! En gaan jullie het katje een thuis geven? Neen, dat mag niet van de mama. Ach zo, wel, geef het maar hier, ik zorg er wel voor. En het hevige tijgerdingetje kwam dus mee met mij. Onze dierenartsassistentes hebben hun handen vol gehad om alle teken uit het kleine lijfje te halen van dit 4 weken oude "sloorke". Wat zou het zijn? Een katertje? Een katinneke? We konden het niet goed zien, maar iedereen dacht een katertje. Ik vond een heel mooie naam in "EMILE", op zijn Frans. Ik hoorde me al roepen "eeemiel"! Schattig. Emile was ook een echte rakker, hevig in alles, een echte tijger, een echt "ventje"... (
). Het werd tijd dat Emile zijn eerste vaccinatie kreeg. Verrassing! Emile is géén Emile, het is een vrouwke! Allee seg, hoe konden wij ons zo vergist hebben? Nu ja, de wildebras, hooligan, moest dus een andere naam krijgen, dat toch een beetje lijkt op Emile. Want ondanks dat "ze" toch vrij wild tekeer kon gaan, luisterde ze redelijk snel voor zijn kleine uk.
Mi-Noes woonde gewoonde in mijn straat, bij een dame aan de overkant. Deze had jammer genoeg een tragisch iets meegemaakt en ze besliste om te verhuizen. De poes zou naar haar zuster gaan. Tot die dag was aangebroken dat ze verhuisd was. De bovenbuurvrouw was gaan kijken en wie trof ze daar aan? JAWEL, een klein wit poesje, gans alleen in een leeg verlaten appartement. De tamtam deed de ronde en kwam bij Irène (mijn tante dus) terecht. Zij had toen nog een voedingswinkel in dezelfde straat en kende veel mensen. Ik werd dus opgebeld op het werk of ik 'savonds eens wilde gaan kijken naar dat kleine witte poesje. NATUURLIJK, wacht dacht je anders. Ik had nog niet zo lang geleden mijn zwarte poes Pebbles moeten laten inslapen en was op dat moment alleen met Mira, het gehandicapte poesje. We hadden zeker wel plaats voor dit kleine katje. Ze was nochtans niet bang en kwam zeer gewillig mee. De buurvrouw met de kattebak en ik met de poes in mijn armen samen naar de overkant, waar het warm en poesvriendelijk was. Ze noemde toen "witte" maar ik heb haar Mi-Noes genoemd. Na een grondige check-up in de kliniek en het verwijderen van de nodige knopen uit haar vachtje bleek ze dus kerngezond te zijn gelukkig. Zij en Mira waren niet echt de beste maatjes en Mira heeft haar plaatsje in mijn arm in bed afgestaan aan haar. Sindsdien heb ik een nieuwe knuffel in mijn bedje, een wit ipv grijs pelsken , even warm en zacht, met de naam Mi-Noes. Een verhaaltje met gelukkige afloop voor toch weer één poesje.
Wat jarenlang gevreesd werd, is nu toch nog gebeurd. Flup is van het terras gevallen! Hoe het komt? Irène (mijn tante, de eigenares van ons huis met de kattenopzolder-zolder/living) ging 's avonds de was binnenhalen van het terras. Flup was blijkbaar op zijn sokken achter haar gekomen, iets wat hij anders nooit doet trouwens. Niets vermoedend gaat Irène slapen, denkend dat hij in de kast is gekropen want die deur staat weer open. 's Morgens komt Flupke niet eten, héél bizar! Zoeken zoeken zoeken... en dan plots, over het terras, in de hof..ooooh néé! Flupke ligt daar beneden, van de derde verdieping gevallen, in het gras. Rap rap naar beneden gestoven. Gelukkig, hij leeft nog, kan nog op zijn pootjes staan maar mankt toch wel, bloed komt uit zijn mondje. Paniek paniek natuurlijk!! Wie bel ik vraagt Irène? Anubis, onze redders in nood natuurlijk. Ze krijgt de spoedgsm van dr. Roby aan de lijn en vertel kort dat kat gevallen is, vergeet ze toch wel in alle paniek haar telefoonnummer achter te laten zeker! Ze vertrekt maar onmiddellijk, het is bijna 8 uur en hij zal daar toch al zijn. Groot geluk, daar is hij, de Roby! Beestje is onderkoeld van ganse nacht buiten te liggen ocharme. Komt zijn vetrandjes toch nog van pas, of het had erger geweest. RX genomen, gelukkig niks gebroken, pootje erg verstuikt, dat wel, en het bloed kan van de longen komen. Dus nog bang afwachten. Ondertussen wordt "beerke" in de couveuse gelegd om op temperatuur te komen. Snik, mijn lieve venteke, dat je dat nu zo kort voor de verhuis moet overkomen, zo'n trauma, en het is zo allemans vriend. Hopelijk loopt het goed af want we willen hem nog bijlangena niet afgeven hoor! Hij moet nog in het gras kunnen spelen in ons nieuw huis. Ik laat zeker weten hoe het verhaaltje (goed! stay positive) afloopt.
