Dit jaar bracht onze jeugd "JUNGLE BOOK" ten tonele. Hier enkele foto's....
Allerlei
Lana
31-01-2007
Dagboek van een kleuter
Maandag Sinterklaas gaan halen bij bomma en bompa. Alleen knikkers gekregen. Stom speelgoed. Heb knikkers op de keldertrap gelegd. Bompa naar beneden getuimeld, geen belang, bompa toch al oud en versleten, er waren geen knikkers kapot. Klop gekregen, met knikkers spelen mag niet.
Dinsdag Hele toffe dag, heb nichtje Suzy gezien op begrafenis bompa. Hele dag doktertje gespeeld. Heel plezant. Mama kwaad, papa kwaad, tante Angel kwaad, Suzy niet. Doktertje spelen mag niet. Stiel leren is verboden.
Woensdag Hier en daar in huis chocoladekorrels gelegd. Papa is muizenvallen gaan kopen. Heb korrels opgegeten. Mama viel flauw. Heb klop gekregen. Lekkere chocoladekorrels eten is verboden.
Donderdag Heb voor 20 knikkers hele mooie witte muis gekregen van kameraad in een doosje gedaan en schoon verpakt. Cadeau voor mama. Mama eerst heeel blij, daarna schreeuw gegeven, flauw gevallen. Papa weer heel kwaad. Heb klop gekregen. Cadeautjes geven is verboden.
Vrijdag Papa sloot mij op in de kelder, is plezant. Heb van patattenvoorraad frietjes gesneden om mama te helpen. Zwaar werk, wel 100 kilo patatten. Heb klop gekregen. Mama helpen is verboden.
Zaterdag Papa sloot mij op op zolder, ook heel plezant. Heb papa geholpen en dakgoot proper gemaakt. Stond veel volk op straat. Pompiers zijn me komen van dak halen. Papa kwaad, klop gekregen. Papa helpen is verboden
Zondag Papa sloot mij op in het tuinhuisje. Had kou en heb een vuurtje gestookt. Pompiers zijn weer gekomen. Toffe mensen, spuiten alles nat. Klop gekregen. Warm hebben is verboden.
Maandag Wou pompiers nog eens terugzien. Heb gebeld en ze zijn gekomen. Mama kwaad en pompiers ook. Heb klop gekregen. Pompiers graag zien is verboden.
Dinsdag Stille dag vandaag. Heb niets gedaan. Mama heel ongerust en ambetant. Niks doen is niet plezant en eigenlijk verboden.
Woensdag Op bezoek bij bomma, toen ze me zag staan kreeg bomma schuim op haar mond. Mama sloot mij op in de keuken. Stoelen van bomma veel te hoog, heb ze korter gemaakt met de zaag van bompa, nu zijn ze juist goed. Mama kreeg schuim op haar mond. Heb klop gekregen.
Donderdag Met papa naar de kliniek gegaan. Bomma en mama bezoeken. Iets kapot aan de zenuwen. Waarschijnlijk familieziekte. Dokter stak met naald in mama haar arm. Heb met de andere naald die daar lag in de stouterik zijn gat gestoken. Dokter kreeg ook schuim. Van papa klop gekregen. Mama beschermen is verboden.
Alles is verboden denk ik , behalve kinderen kloppen. Wacht tot ik groot en sterk ben. Joske.
Echt een super verhaal. (Verschenen in het verzekeringsmagazine 'De Plus' uit Nederland)
Relaas van een aangifte: In antwoord op uw schrijven geef ik u hierbij mijn uitleg over de toedracht van het accident: Zoals u weet is mijn beroep metser (zie vakje 3 van het formulier). Op de dag van het accident was ik aan het werk in een gebouw op het vijfde verdiep. Bij het beeindigen lag er nog 250 kg stenen, die terug naarbeneden moesten. In plaats van deze met de hand langs de trap naar beneden te dragen besloot ik de katrol te gebruiken met daaraan een ton. De katrol was bevestigd aan het zesde verdiep. Ik maakte het touw eerst vast op de grond en ging dan terug naar boven waar ik de ton vulde met de 250 kg stenen. Daarna ging ik terug naar beneden, waar ik voorzichtig het touw losmaakte opdat de lading met 250 kg stenen zachtjes naar beneden zou komen. In vakje 12 van het formulier zult u vinden dat ik slechts 67kg weeg. Tot mijn grote verbazing schoot ik dan opeens naar omhoog, ik verloor even mijn bezinning en vergat het touw los te laten. Onnodig te zeggen dat ik snel omhoog ging. In de buurt van de derde verdieping kwam ik de ton tegen. Dit verklaart mijn hoofdwonde en het gebroken sleutelbeen. Ik schoot verder omhoog tot de ton de grond raakte. Door de slag viel de bodem uit de ton en zonder stenen weegt de ton 25kg. Dus ben ik aan ene snelle afzink naar beneden begonnen. In de buurt van de derde verdieping kwam ik de ton tegen die terug omhoog ging. Dat verkaart de gebroken enkels en de kwetsuren aan mijn onderlichaam. De ontmoeting met de ton heeft mijn val gedeeltelijk gebroken. Toen ik tenslotte op de hoop stenen terecht kwam brak ik ook slechts twee wervels. Helaas moet ik u nog zeggen dat, toen ik beneden lag, ik van de pijn weer mijn vertegenwoordigheid van geest verloor en het touw losliet. De lege ton weegt meer dan het touw en deze kwam dus ook rap naar beneden. Hij plofte juist op mijn benen, en zo brak ik die ook. Ik hoop u hiermee voldoende informatie te hebben verstrekt over de wijze waarop het accident zich heeft voorgedaan.
Heb je dit verhaal al horen vertellen over een juf van het laatste jaar van de kleuterschool? Het is koud buiten en één van haar kleine deugnieten vraagt haar hulp om zijn laarzen aan te trekken, en inderdaad het gaat heel moeilijk. Na veel getrek, geduw en heen en weer gesleur zitten de laarzen rond zijn voetjes en de kleine deugniet zegt : " mijn laarzen zitten aan de verkeerde voeten juf!" De juf schrikt wanneer ze inderdaad merkt dat de laarzen aan de verkeerde voeten zitten. Allee... nieuwe kalvarietocht om ze uit te trekken, ze slaagt erin haar kalmte te bewaren tot de laarzen aan de juiste voeten zitten. En dan zegt de kleine deugniet : "dat zijn mijn laarzen niet!" Op dat moment moet ze al haar kalmte aanspreken om hem geen lap om zijn oren te geven! Zij probeert zich in te houden, herpakt zich en vraagt hemwaarom hij dat niet eerder vertelde. " Goed, allee dan, we trekken ze uit " zegt ze en zet zich weer aan't werk.De kleine deugniet vervolgt : " Het zijn mijn laarzen niet, het zijnde laarzen van mijn broer, maar mijn mama heeft gezegd dat ik ze moetdragen
De juf weent bijna en begint opnieuw aan het lastige her- her-heraantrekken van zijn laarzen. Met een zucht van tevredenheid zet ze uiteindelijk de kleine deugnietrechtop, doet hem zijn winterjasje aan, trekt zijn muts over zijnhoofdjeen vraagt hem : " waar zijn uw handschoentjes?
En de kleine deugniet antwoordt : " Die heb ik in mijn laarzen gestopt.....
