Net na mijn consultatie bij de psychiater en de reumatologen kwam ziekte X terug op bezoek. Dit keer feller dan voorheen. Ik kon amper lopen, kreeg met geen woorden uitgelegd hoeveel pijn ik had, had braakneigingen, zo’n hoge koorts en een uur later lag ik kletsnat van het zweet in mijn zetel te rillen van de kou.
Zelfs de spiertjes die nodig waren om kippenvel te maken deden me pijn... mijn man zag hoe het verslechte en belde de dokter op. Iedereen keek me heel bezorgd aan, en hij vroeg me of ik al in de spiegel had gekeken... Blijkbaar waren mijn ogen en gezicht fel gezwollen en zag ik er heel erg beroerd uit. De huisarts stuurde me onmiddellijk naar spoed en belde het ziekenhuis op om een dermatoloog en de reumatoloog die fibromyalgie had gediagnostiseerd te consulteren.
De weg naar spoed had ik constant braakneigingen. Het deed me zoveel pijn om me te verplaatsen en ook al was het donker buiten het licht van de lantaarns en de tegenliggers sneden als messen door mijn ogen. In spoed toegekomen kreeg ik onmiddellijk een bed en verdook ik me onder de lakens om zo het felle licht niet te moeten zien. De verpleegsters vroegen of ik extra zuurstof nodig had, of ik niet het gevoel had dat mijn keel dicht zat? Ik had keelpijn, spierpijn, mijn ribben deden zeer als ik ademende, maar dat was niet nieuw, wat wel nieuw was, was die extreme bezorgdheid, en de vraag of ik wel goed kon ademen. Weet je waar je allergisch aan bent? Euh? Huisstofmeid in mindere mate, maar anders nergens aan. Weet je dat zeker, je gezicht zit heel erg gezwollen, je bent zeker dat je ademhaling oké is he? Nu maakten ze me wel benieuwd, maar mijn hoofdpijn en spierpijn was zo erg dat het me niet echt kon schelen...
Toen de assistent van de reumatologe binnen kwam zag ik aan zijn gezicht dat hij schrok. Hij was er enkele dagen geleden aanwezig toen ik de diagnose van de reumatologe had gekregen en ik vond het heel goed dat ze me nu eens met eigen ogen zagen tijdens een opstoot. Ik vroeg hem of dit nu Fibromyalgie, spasmofilie of psychosomatisch was? Hij zei me direct, nee, er is duidelijk is aan de hand, rust nu maar en als we dit hebben uitgezocht moet je daarna maar terug een afspraak maken om rug school te volgen. Hou je goed, zei hij, en ik zag dat zijn bezorgdheid heel oprecht was, blijkbaar was mijn gezicht gezwollen genoeg om hun diagnose, vooroordeel, bij te stellen.
Ik kreeg morfine tegen de pijn en kroop diep weg onder de lakens in de hoop om vlug in slaap te vallen en van de pijn af te zijn. De volgende dag was het al stukken beter, mijn gezicht nam de normale vorm aan en ik voelde me terug opgewekter. Iedere keer ik een opstoot heb overwonnen, had ik zo de volgende dag het gevoel van, zo dat hebben we gehad, vooruit nu werk aan de winkel. Helaas werkt mijn lichaam niet zo vlug mee en ben ik zo moe en uitgeput dat ik enkele dagen nodig heb om te recuperen. In het ziekenhuis nam de dermatoloog een stukje huid in de hoop dat die biopsie meer zou vertellen wat er aan de hand is...
