De profetieën van de H. Don Bosco - Uit: greatmonarch-angelicpontiffprophecies.blogspot.com

Profetie over de twee zuilen (droom van 30/5/1862)

Een beschrijving van de toekomstige aanvallen op de Kerk, en blijkbaar het Tijdperk van Vrede, waar ketterijen zullen ophouden en allen zullen proberen zich bij de Ware Kerk aan te sluiten.

H. Don Bosco: Stel je voor dat je met mij aan de kust bent, of beter nog, op een afgelegen rots en geen ander stuk land ziet dan wat zich onder je voeten bevindt. Over het geheel van die uitgestrekte watervlakte zie je een ontelbare vloot van schepen in slagorde. De boeg van de schepen is gevormd tot scherpe, speerachtige punten, zodat ze overal waar ze worden gestoken doorboren en volledig vernietigen. Deze schepen zijn bewapend met kanonnen, met veel geweren, met brandgevaarlijk materiaal, met andere wapens van alle soorten , en ook met boeken en pamfletten, en ze rukken op tegen een schip dat veel groter en hoger is dan zijzelf en proberen er met de boeg tegenaan te stormen of het te verbranden of op de een of andere manier alle mogelijke schade aan te richten.

Als begeleiders van dat majestueuze, volledig uitgeruste schip (de Kerk), zijn er veel kleinere schepen, die er commando's van ontvangen en bewegingen uitvoeren om zichzelf te verdedigen tegen de vijandelijke vloot.

In het midden van de immense uitgestrektheid van de zee rijzen twee machtige zuilen van grote hoogte op, op een kleine afstand van elkaar. Op de top van de ene staat het beeld van de Onbevlekte Maagd, aan wiens voeten een groot bord hangt met dit opschrift: Auxilium Christianorum - 'Hulp der Christenen'; aan de andere, veel hoger en groter, staat een Hostie van grote omvang in verhouding tot de kolom en daaronder is een ander bord met de woorden: Salus Credentium - 'Redding van de gelovigen˙.

De opperbevelhebber op het grote schip is de Paus. Bij het zien van de woede van de vijanden en het kwaad waarin zijn gelovigen zich bevinden, besluit hij om de kapiteins van de kleinere schepen om zich heen te roepen om een ​​raad te houden en te beslissen over wat er moet gebeuren.

Alle kapiteins komen aan boord en verzamelen zich rond de Paus. Ze houden een vergadering (waarschijnlijk het Eerste Vaticaans Concilie: 1869-1870), maar ondertussen verzamelen de wind en de golven zich in een storm, en daarom worden ze teruggestuurd om hun eigen schepen aan te voeren . Er komt een korte pauze; voor de tweede keer verzamelt de Paus de kapiteins om zich heen (waarschijnlijk Tweede Vaticaans Concilie: 1962-1965), terwijl het vlaggenschip zijn koers zet. Maar de vreselijke storm keert terug. De Paus staat aan het roer en al zijn energie is gericht op het sturen van het schip in de richting van die twee zuilen, aan de bovenkant hangen aan elke kant talloze ankers en grote haken, vastgemaakt aan kettingen.

Alle vijandelijke schepen komen in beweging om het schip aan te vallen en ze proberen het op alle mogelijke manieren te stoppen en te laten zinken: sommigen met geschriften , boeken of ontvlambare materialen, waarvan ze vol zijn. Anderen met geweren, en met rammen. De strijd woedt steeds meedogenlozer. De voorsteven van de vijandelijke boten stoten met geweld, maar hun inspanningen en impact blijken nutteloos. Ze doen tevergeefs pogingen en verspillen al hun arbeid en munitie; het grote schip vaart veilig en soepel op weg. Soms gebeurt het dat het grote schip, getroffen door hevige slagen, grote, diepe gaten in zijn zijkanten krijgt; maar zodra het kwaad is gedaan, waait er een zacht briesje uit de twee kolommen en de scheuren sluiten zich en de gaten worden onmiddellijk gedicht.

Ondertussen worden de kanonnen van de aanvallers opgeblazen, de geweren en andere wapens en boegen gebroken; veel schepen worden verbrijzeld en zinken in de zee. Dan streven de waanzinnige vijanden ernaar om man tegen man te vechten, met vuisten, met slagen, met godslastering en met vervloekingen.

Plotseling valt de Paus neer en is ernstig gewond. Onmiddellijk lopen degenen die bij hem zijn om hem te helpen en ze tillen hem op. Een tweede keer dat de Paus wordt geslagen, valt hij opnieuw en sterft. Een schreeuw van overwinning en van vreugde weerklinkt tussen de vijanden; van hun schepen komt onuitsprekelijke spot. Maar nauwelijks is de Paus dood of een andere Paus neemt zijn plaats in. De kapiteins, die elkaar hebben ontmoet, hebben de Paus zo snel gekozen dat het nieuws van de dood van de Paus samenvalt met de nieuws van de verkiezing van de opvolger. De tegenstanders beginnen de moed te verliezen.

(Opmerking: hoewel velen het visioen van de dood van de Paus als letterlijk hebben geïnterpreteerd, kan het ook symbolisch zijn - dwz het pausdom zal twee keer zwaar worden aangevallen, en bij de tweede keer lijkt het alsof het de doodsteek heeft gekregen , maar een nieuwe Paus neemt onmiddellijk zijn plaats in en laat zien dat niets het Pausdom kan aanvallen. De aanblik van hun falen om het Pausdom te vernietigen, doet de tegenstanders van de Kerk hun moed verliezen.)

De nieuwe Paus, die de vijand op de vlucht jaagt en elk obstakel overwint, leidt het schip tot aan de twee zuilen en komt tussen hen in tot stilstand. Hij maakt het vast met een lichte ketting die van de boeg aan een anker van de zuil hangt waarop de Hostie staat; en met een andere lichte ketting die aan de achtersteven hangt, maakt hij deze aan het andere uiteinde vast aan een ander anker dat aan de zuil hangt waarop de Onbevlekte Maagd staat.

Dan vindt er een grote stuiptrekking plaats. Alle schepen die tot dan toe tegen het schip van de Paus hadden gevochten, zijn uiteen gebroken; ze vluchten weg, botsen en stoten tegen elkaar aan. Sommige zinken en proberen andere te laten zinken. Verschillende kleine schepen die had dapper gevochten voor de Paus varen om het eerst te zijn om zich aan de twee zuilen te binden.

Vele andere schepen, die zich teruggetrokken hadden uit angst voor de strijd, kijken voorzichtig van op verre afstand. Ze varen op hun beurt enthousiast naar de twee zuilen, en, als ze hen hebben bereikt, maken ze zich vast aan de haken van hun schepen en daar blijven ze veilig, samen met het belangrijkste schip, waarop de Paus zich bevindt. De vijandelijke scheepswrakken zijn verspreid in de draaikolken van de zee. Over de zee heerst een grote rust.

De H. Don Bosco legt zijn droom uit: De vijandelijke schepen zijn vervolgingen. De ernstigste beproevingen voor de Kerk zijn nabij... Haar vijanden worden vertegenwoordigd door de schepen die probeerden het schip te laten zinken als ze konden. Slechts twee middelen zijn achtergelaten om de Kerk te redden te midden van zoveel verwarring: DEVOTIE TOT DE ALLERHEILIGSTE MAAGD MARIA en VEELVOUDIGE COMMUNIE, gebruik makend van alle middelen en ons best doen om ze in praktijk te brengen en ze overal en door iedereen te laten beoefenen.

(Opmerking: dit kan een visioen zijn van het Tijdperk van Vrede, aangezien de zuilen in het midden van de zee grote steunpilaren zijn, maar ze moeten slechts tijdelijk zijn aangezien een schip bedoeld is om uiteindelijk een haven te bereiken, namelijk de Hemel. Het schip heeft de Hemel nog niet bereikt, maar is verankerd. Het anker is een symbool van HOOP, en zoals de H. Paulus zegt, er is geen hoop in de Hemel omdat daar geen hoop nodig is, dus de droom laat duidelijk zien dat de Kerk een tijd van grote vrede op aarde tegemoet gaat, wanneer ze verankerd is tussen Maria en het Heilig Sacrament, wat ook de H. Mis betekent. Het is van belang dat andere mystici hebben gezegd dat Maria een belangrijke rol zal spelen bij het tot stand brengen van het Tijdperk van Vrede, en Eerwaarde Bartholomew Holzhauser zei dat onze grootste steun in tijden van verwarring de leerstellingen van het Concilie van Trente zullen zijn, dat natuurlijk de vorm van de Latijnse Mis voor altijd definieerde.)

'Eerste' Profetie van 1870

Een profetie van de kastijdingen in Frankrijk en Rome, en een krijger uit het noorden met een witte vlag.

H. Don Bosco: Alleen God is Almachtig, Alwetend, Alziend. God heeft verleden noch toekomst; alles is voor Hem aanwezig, alles op een enkel moment. Niets ontgaat God. Geen persoon, geen plaats is ver van Hem verwijderd. In Zijn oneindige barmhartigheid en tot Zijn glorie alleen kan Hij de toekomst aan de mens onthullen. Tijdens de wake van de Driekoningen van dit jaar, 1870, verdwenen alle materiële dingen in mijn kamer, en ik merkte dat ik over bovennatuurlijke zaken nadacht. Het was maar een kwestie van een oogwenk, maar ik heb veel gezien. Hoewel wat ik zag op een verstandige manier aanwezig was, vind ik het buitengewoon moeilijk om het op een begrijpelijke manier aan anderen over te brengen, zoals men kan beseffen door wat volgt. Dit is het Woord van God in menselijk taalgebruik:

"Oorlog komt uit het zuiden, vrede uit het noorden. De wetten van Frankrijk erkennen de Schepper niet langer. De Schepper zal Zichzelf openbaren door haar drie keer te bezoeken met de plaag van Zijn toorn.

De eerste keer zal Hij haar trots vernietigen door nederlaag, plundering en vernietiging van gewassen, vee en mensen.

Bij Zijn tweede bezoek zal de grote hoer van Babylon, die de gelovigen treurig het bordeel van Europa noemen, (dwz Parijs), haar leider verliezen en ten prooi vallen aan chaos. Parijs! Parijs! In plaats van jezelf te versterken met de naam van de Heer, omring je jezelf met huizen met een slechte reputatie. U zult ze zelf vernietigen; uw idool, het Pantheon, zal met de grond gelijk worden gemaakt, zodat naar waarheid kan worden gezegd dat 'ongerechtigheid zichzelf heeft voorgelogen'. [Ps. 26, 12] Je vijanden zullen je onderdompelen in angst, hongersnood, terreur en de minachting van naties. Maar wee u als u de hand die u slaat niet herkent! Ik wil je immoraliteit, je desertie, je minachting voor Mijn wet straffen, zegt de Heer.

Bij mijn derde bezoek zal je onder het buitenlandse juk vallen. Van verre zullen je vijanden je paleizen in vlammen zien opgaan, je huis in puin, gedrenkt in het bloed van je helden die er niet meer zijn. Maar zie, een grote krijger uit het noorden verschijnt, een vlag in zijn rechterhand, op zijn arm het opschrift: 'Onweerstaanbaar is de hand van de Heer.' Op dat moment ging de Eerwaarde Oude Man van Rome hem tegemoet, zwaaiend met een brandende fakkel. De vlag werd toen groter en zijn zwartheid werd wit als sneeuw; in het midden stond de naam van de Almachtige in gouden letters. De krijger en zijn volgelingen bogen diep voor de Eerwaarde Oude Man en schudden de hand met hem.

(NB: het volgende fragment maakt deel uit van het visioen dat de H. Don Bosco op 12/2/1870 aan Paus Pius IX onthulde – hier is het ingevoegd met de aansporingen van de Hemel aan de Paus):

Nu is de stem van de Hemel gericht tot de Herder der Herders. (Tot Pius IX.) U bent in plechtige conferentie met uw medewerkers (het Vaticaans Concilie), maar de vijand van het goede rust nooit. Hij beraamt met sluwheid al zijn listen tegen u. Hij zal tweedracht zaaien onder uw helpers en zal vijanden onder Mijn zonen doen opkomen. (De ernstige frustraties die Pius IX leed tijdens het Vaticaans Concilie.) De machten van de wereld zullen vuur spuwen. Ze zouden graag Mijn woorden smoren in de keel van de bewaarders van Mijn wet, maar ze zullen er niet in slagen. (Dit werd reeds geprobeerd en zal nog worden geprobeerd, vooral in Pruisen.)

Ze zullen veel kwaad doen, maar alleen zichzelf. Haast je! Als knopen kunnen niet worden losgemaakt, verbreek ze. Sta niet stil bij moeilijkheden, maar ga door totdat de slang van dwaling is onthoofd (door de verkondiging van het dogma van pauselijke onfeilbaarheid). Bij deze slag zullen aarde en hel beven, maar de wereld zal worden gered en de gelovigen zullen juichen. Verzamel slechts twee medewerkers rond je, maar waar je ook gaat, ga door met de taak die je is toevertrouwd en voltooi deze (het Vaticaans Concilie). Dagen gaan snel voorbij en je jaren bereiken hun vastgestelde aantal, maar de grote Koningin zal je altijd bijstaan, en, zoals in het verleden, zal Zij altijd magnum et singulare zijn in Ecclesia praesidium [de krachtige, wonderbaarlijke verdediging van de Kerk.” (Einde van het uittreksel aan Paus Pius IX.)

De H. Don Bosco gaat verder met zijn visioen:

“Maar u, O Italië, land van zegeningen, wie heeft u in een woestenij gestort? Niet uw vijanden, maar uw eigen vrienden. Hoort u uw kinderen niet smeken om het brood des Geloofs, niet in staat iemand te vinden die het voor hen breekt? Wat zal Ik doen? Ik zal de herders slaan en de schapen verstrooien, zodat degenen die op de stoel van Mozes zitten, betere weiden kunnen zoeken en hun kudde met tederheid kan luisteren en gevoederd kan worden (een schijnbare toespeling op ontoereikend religieus onderricht.)

Maar Mijn hand zal zwaar zijn voor zowel de kudde als de herders. Hongersnood, pest en oorlog zullen ervoor zorgen dat moeders rouwen om het bloed van hun zonen en echtgenoten die op vijandelijke bodem zijn vergoten. Wat zal u overkomen, ondankbaar, zwak, trots Rome? Je hebt een punt bereikt waarop je niets anders zoekt en bewondert in je oppermacht dan luxe, vergetend dat zowel jij als je glorie op Golgotha ligt. Nu is hij oud, zwak, weerloos en onteigend. Niettemin, hoewel gevangengenomen, doen zijn woorden (van de Kerk) de hele wereld beven.

O Rome! Vier keer zal ik naar je toe komen!

De eerste keer zal Ik je gebieden en zijn inwoners treffen.

De tweede keer zal Ik slachting en vernietiging tot aan je poorten brengen. Moet dat er niet voor zorgen dat je je ogen opent?

Ik zal een derde keer komen, en Ik zal uw verdedigingswerken met de grond gelijk maken en verdedigers treffen. Op bevel van Mijn Vader zullen een bewind van verschrikking, ontzetting en verwoesting heersen (in uw stad). Mijn wijze volgelingen vluchten, maar Mijn wet wordt nog steeds onder de voet gelopen.

Daarom zal Ik een vierde keer komen. Wee u als Mijn wet opnieuw niet wordt opgevolgd. Er zal afvalligheid zijn onder zowel verstandigen als onwetenden. Uw bloed en dat van uw kinderen zullen uw overtreding uitwissen. Oorlog, pest en hongersnood zijn de plagen om menselijke trots en boosaardigheid te verslaan. Waar zijn jullie prachtige villa's en paleizen, jullie vermogende mensen? Ze zijn nu het puin op pleinen en straten geworden!

En u, Priesters, waarom werpt u zich niet neer tussen de voorhal en het altaar, wenend en biddend dat de gesels ophouden? Waarom neem je niet het schild van Geloof op en predik je Mijn Woord niet vanop de daken, in de huizen, straten en pleinen, en zelfs op moeilijk bereikbare plaatsen? Weet je niet dat dit het verschrikkelijke tweesnijdend zwaard is dat Mijn vijanden slaat en de toorn van God en de mens bedaart? Deze dingen zullen allemaal onverbiddelijk gebeuren, één na één.

De dingen volgen elkaar te langzaam op, maar de grote Koningin des Hemels is nabij; de macht van de Heer is de Hare. Als mist zal Zij Haar vijanden verstrooien. Zij zal de Eerwaarde Oude Man met al zijn vroegere klederen kleden.' (dwz de Paus?) Er zal nog een gewelddadige orkaan komen. Er is een einde gekomen aan de ongerechtigheid, de zonde zal ophouden, en voordat twee volle manen zullen hebben geschenen in de maand van bloemen (de eerstvolgende maand mei met twee volle manen volgt in het jaar 2026), zal de regenboog van vrede op aarde verschijnen.

De Grote Geestelijke zal de bruid van Zijn Koning aanschouwen, gekleed in glorie. Over de hele wereld zal een zon schijnen zo helder als nooit eerder werd gezien sinds de vuurtongen over het Cenakel (Pinksteren) tot vandaag, en het zal niet meer worden gezien tot het einde der tijden.

(Opmerking: hoewel tijdgenoten van de H. Don Bosco probeerden aan te tonen dat deze profetie te maken had met de Frans-Pruisische oorlog van het begin van de jaren 1870 bij het pontificaat van Pius IX, moesten ze tegelijkertijd toegeven dat er nog steeds veel details waren die niet klopten de gebeurtenissen van die oorlog, en daarom moet de profetie van Don Bosco verwijzen naar een toekomstige tijd. Zijn profetie past inderdaad bij de profetieën van andere mystici die de verwoesting van Parijs en de kwelling van Rome voorspellen voordat het Tijdperk van Vrede plaatsvindt door het bewind van de Grote Monarch en Pauselijke Engel. Marie-Julie Jahenny voorspelde ook dat Frankrijk door drie crises zou worden getroffen, dat Parijs zou worden vernietigd en dat de Grote Monarch zou komen in de derde crisis. Ze voorspelde ook jaren van ontbering en aanvallen op Rome.)

Tweede profetie (24 mei - 24 juni 1873)

Dit lijkt te zinspelen op de duisternis die de Kerk aanvalt vóór het Tijdperk van de Vrede, een profetie van een Paus die in ballingschap gaat met ware volgelingen van het Geloof die de neiging hebben af​​te vallen, het is ook een profetie van de kastijdingen die naar Rome zijn gestuurd - Opmerkingen tussen haakjes door Don Bosco zelf.

Het was een donkere nacht (dwalingen) en mannen konden de weg terug naar hun eigen land niet meer vinden. Plotseling scheen een zeer schitterend licht (geloof in God en in Zijn macht) in de lucht, hun weg verlichtend als op het middaguur. Op dat moment kwam uit het Vaticaan, als in processie, een menigte mannen en vrouwen, jonge kinderen, monniken, nonnen en priesters, en aan het hoofd stond de Paus. (Het lijkt te zinspelen op de onderdrukking van kloosters en scholen gerund door religieuzen en op de ballingschap van de Paus.) Maar toen brak er een hevige storm uit, die dat licht enigszins dempte, alsof licht en duisternis in de strijd waren opgesloten. (Misschien betekent dit een strijd tussen waarheid en dwaling, of anders een bloedige oorlog.) Ondertussen bereikte de lange stoet een pleintje dat bezaaid was met doden en gewonden, van wie velen om hulp riepen. De gelederen van de stoet slonken aanzienlijk. Na een mars van tweehonderd dagen realiseerden ze zich allen dat ze niet meer in Rome waren. In ontzetting zwermden ze om de Paus om hem te beschermen en hem te helpen in zijn noden.

Op dat moment verschenen er twee engelen met een vaandel die ze aan de Paus overhandigden en zeiden: "Neem het vaandel van Haar die strijdt en de machtigste legers op aarde verslaat. Uw vijanden zijn verdwenen; met tranen en verzuchtingen pleiten uw kinderen voor uw terugkeer." Aan de ene kant van het vaandel stond het opschrift: Regina sine labe concepta [Koningin zonder zonde ontvangen], en aan de andere kant: Auxilium Christianorum [Hulp der Christenen]. De Paus aanvaardde blij het vaandel, maar was zeer bedroefd te zien met hoe weinig zijn volgelingen waren. Maar de twee engelen gingen verder:

"Ga nu, troost uw kinderen. Schrijf aan uw broeders verspreid over de hele wereld dat mensen hun leven moeten hervormen. Dit kan niet worden bereikt tenzij het Brood van het Goddelijk Woord wordt gebroken onder de volkeren. Leer kinderen hun catechismus en predik onthechting van aardse dingen. De tijd is gekomen dat de armen de wereld zullen evangeliseren. Er zullen Priesters worden gezocht onder degenen die de schoffel, de spade en de hamer hanteren, zoals David voorspelde: 'God heeft de arme verheven van de velden om hem op de troon van de vorsten van Zijn volk te plaatsen.”

Toen de Paus dit hoorde, ging hij verder en de gelederen begonnen aan te zwellen. Bij het bereiken van de H. Stad huilde de Paus bij het zien van de verlaten burgers, want velen van hen waren er niet meer. Hij ging het St. Pieters binnen en zette het Te Deum in, waarop een koor van engelen zingend antwoordde: Gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis [Glorie aan God in den Hoge, en vrede op aarde aan de mensen van goede wil]. Toen het lied voorbij was, verdween alle duisternis en een felle zon scheen De bevolking was sterk afgenomen in de steden en op het platteland, het land was verminkt als door een orkaan en hagelbui, en mensen bezochten elkaar diep ontroerd en zeiden: Est Deus in Israël [Er is een God in Israël]. Vanaf het begin van de ballingschap tot het intoneren van het Te Deum, kwam de zon tweehonderd keer op. Alle beschreven gebeurtenissen besloegen een periode van vierhonderd dagen."