5/10/2023 We moeten voor onze priesters bidden voor hun bescherming

Vanmorgen, terwijl ik aan het bidden was, kwam de engel en zei: Kom met mij mee. Ik wil je iets laten zien. Plotseling stond ik aan de voet van de trap die naar de kapel leidde, vlakbij het standbeeld van Johannes Paulus II. Ik stond op de eerste trede terwijl de engel een paar treden hoger stond. Plotseling zag ik zoveel zwarte insecten de trap naderen; het waren er zo veel, alsof er een leger op weg was naar de Kapel. Ze bleven maar komen, steeds meer. 

Ik zei: Oh mijn god, ik! Het staat er vol mee! Ik haat insecten. Hij zei: Ga de kruiwagen halen. 

Plotseling verscheen er een kruiwagen met twee scheppen. De engel en ik begonnen de zwarte insecten en de losse stukjes cement eronder in de kruiwagen te scheppen totdat deze vol was. We raapten de insecten niet met onze handen op, maar verzamelden ze alleen met de scheppen. 

De engel zei: Breng ze naar het park en leeg ze daar. 

Vergezeld door de engel reed ik de volle kruiwagen naar het park aan de overkant van de weg en maakte ze daar leeg. Daarna keerden we terug naar de trappen van de kapel. Tot mijn verbazing stond onderaan de trap, waar we zojuist alle insecten hadden verzameld, die uit het beton ontsproten, een kleine groene boom, ongeveer een halve meter hoog en heel vers. Opnieuw verschenen de zwarte insecten, maar deze keer omringden ze deze kleine boomscheut. Het leek wel een grote cirkel rond deze kleine boom. 

Ik dacht: Hoe kan het boompje uit beton groeien? Waar komen ze toch allemaal vandaan, deze insecten? 

Hij zei: Zie deze kleine tak, zo fris, dat is een nieuwe en zeer tedere boom die in deze kerk is ontsproten; dat is de nieuwe priester die hier de afgelopen week net is begonnen. Hij is een tak, een jongeling – klein en onschuldig, maar de duivel, de duisternis, heeft hem reeds omringd. De zwarte insecten vertegenwoordigen het kwaad. Het waren er duizenden, en ze vormden een zeer dikke krans rond deze kleine boomscheut. 

Ik zei tegen de engel: Wat gaan we nu doen? 

Hij zei: Wel, Valentina, ze wijzen allemaal naar jou. Je moet ze weer verwijderen. 

Ik haat insecten, zei ik tegen de engel. Op dat moment verscheen de Heilige Moeder. Ze stond daar, glimlachend en kijkend. 

Ze zei: Je kunt maar beter voor deze kerk gaan bidden. Ze willen deze kerk opnieuw aanvallen. 

Onmiddellijk wijdde ik de jonge priester toe aan haar Onbevlekt Hart, want zij is de Moeder van alle priesters. Ik deed wat de engel had opgedragen, en opnieuw begonnen we de zwarte insecten in de kruiwagen te scheppen en ze vervolgens weg te rijden van het kerkterrein, over de weg naar de kant van het park op het voetpad, deze keer niet in het park. We lieten ze daar achter en keken toe hoe ze allemaal de kerk verlieten. Terug bij de kapel zei de engel, glimlachend op de trap en wijzend met zijn vinger naar de kapel: Ik zeg nog steeds dat deze gebedsgroep van het Cenakel in Parramatta nummer één is. De engel was erg blij om mij dit te vertellen, want tegelijkertijd gaf hij ons de moed om te bidden. 

Het visioen eindigde toen. 

De verklaring is spiritueel. De nieuw gewijde priester wordt omringd door zwarte insecten die hem willen aanvallen. De Heilige Moeder kwam hem te hulp omdat zij de Moeder van de Kerk is, de Moeder van de priesters. Hij heeft gebeden om bescherming nodig omdat de insecten in het visioen heel dicht bij het boompje kwamen en het wilden opeten. De boze insecten vertegenwoordigen de boze geesten die klaar staan om elke priester ter wereld aan te vallen en te ontmoedigen. We moeten voor hen bidden en hen toewijden aan het Onbevlekt Hart van onze Heilige Moeder. Het zijn haar zonen, en ze houdt van ze. Dit zal hen bemoedigen.​

26/10/2023 De Gezegende Moeder neemt me mee naar Medjugorje om zielen te bezoeken

De hele nacht heb ik, zoals gewoonlijk, veel geleden, maar ik werd ook aangevallen door demonen – dat was het verschrikkelijke. Het lijden was zo intens dat ik het gevoel had dat ik het gewoon niet meer aankon. Plotseling had ik Kindje Jezus in mijn armen. De demonen waren aanwezig en probeerden Hem te grijpen en uit elkaar te scheuren. Ik probeerde onze Heer te beschermen door Hem te verbergen, en ik rende terwijl de duivel mij achtervolgde, deze kant op en dan die kant op. Tenslotte verscheen de Heilige Moeder achter mij in een prachtig lang, bordeauxrood gewaad. 

Wat een opluchting! zei ik. Er waren drie demonen: donkere, lelijk uitziende mannen die mij bedreigden. Ze zeiden: Wij zijn gekomen om je tegen te houden en te vernietigen. Dat kun je allemaal niet doen. De engel zei: Ren! Loop! Laten we weglopen! Laten we snel weggaan! 

Maar waar is de baby? vroeg ik. De engel antwoordde: Maak je geen zorgen, de Heilige Moeder heeft de Baby meegenomen. De engel en ik renden langs deze weg. Ik vroeg de engel: Waar rennen we naartoe? Vietnam, antwoordde hij: We gaan naar Vietnam. Maar ik kan me niet herinneren dat ik naar Vietnam ben gegaan, toen ik me plotseling weer in mijn slaapkamer bevond. Nadat ik naar mijn kamer was teruggekeerd, opgeblazen en buiten adem van het rennen, zag ik een hek rond mijn kaptafel, een vorm van bescherming. 

Ik dacht aan wat ik zojuist had meegemaakt: Wie zijn deze mannen die mij achtervolgen? Ik begreep dat de demonen mij aanvielen omdat dit een geestelijke strijd is – meer mensen lezen de boodschappen die ik uit de Hemel ontvang en ik heb ook meer gebedsgroepen bijgewoond. Hij wil van Jezus en mij afkomen, hij wil niet dat ik het Heilige Woord van God onder de mensen verspreid. Ik bleef bidden toen om half vijf in de ochtend de Heilige Moeder verscheen. Ze zei: Valentina, kom met me mee. Er is iets dat ik je moet laten zien en met je wil delen. We bevonden ons op een plek – ik denk niet dat het hier op aarde was, maar in de Hemel. 

Ze zei: Valentina, je weet dat je mij iets hebt beloofd, maar je bent je belofte niet nagekomen. Ik dacht: Wanneer heb ik het beloofd? Meestal bid ik de toewijding en vervul ik mijn dagelijkse gebeden en offers, maar nadat mijn zus Angela onlangs stierf, werden al mijn gebeden, gedurende twee weken na haar dood, onderbroken. De gezegende Moeder zei: Kom eens kijken. Ze opende deze hoge container. Toen ik naar binnen keek, zag ik dat er op de bodem van deze container behoorlijk wat tarwekorrels zaten vermengd met andere donkere granen. Het was niet zuiver. Ze zei: Zie je, het is niet schoon omdat je je belofte aan mij niet bent nagekomen.

Ik verontschuldigde me en zei: Het spijt me, gezegende moeder. Ik stond te kijken naar wat de Heilige Moeder mij liet zien. Ik voelde me vreselijk. Het was alsof er een mes door mijn hart ging. Maar ik dacht: Maar weten ze hoeveel ik heb geleden door het verlies van mijn zus? Maar de Hemel – zij zien de dingen anders dan wij. Alle dagelijkse gebeden en offers die ik zou brengen aan de Gezegende Moeder zouden ze voor veel verschillende dingen gebruiken. Ze was niet zo overstuur, maar ze herinnerde me zachtjes aan mijn belofte, en het gevoel dat ik had was niet erg prettig. Ze zat terwijl ze me dit liet zien, en toen stond ze op en zei: Laten we gaan. 

Glimlachend zei ze: Raad eens waar ik je nu heen breng? Ik breng je naar Medjugorje! Ik dacht opgewonden: O, naar Medjugorje! De Gezegende Moeder hoorde mijn gedachten en antwoordde: Ja, ik neem je mee naar Medjugorje om je iets te laten zien, en ik heb je nodig om mij en mijn Zoon te helpen. Plotseling bevonden we ons in Medjugorje. Ze zei: Ik neem je niet mee naar de Sint-Jacobskerk, maar we gaan naar de omliggende gebieden aan de rand van Medjugorje. Er zijn daar mensen die jouw hulp nodig hebben. Ik zag verschillende groepen mensen. Er waren groepen mannen en groepen vrouwen. Waar ik ook keek, ik kon hier en daar mensen zien. Ik herkende ook pater Slavko Barbaric (overleden op 24 november 2000). Hij zag er zo jong en zo mooi uit. Hij droeg een lang bruin kapucijnkleed. Hij glimlachte en praatte met een paar mensen in een groep. 

Ik zei tegen de Heilige Moeder: O, de priester stierf, maar kijk hem eens, hij leeft! Er waren veel mensen met wie hij sprak. Deze mensen zaten aan ronde tafeltjes. De priester praatte met hen en glimlachte naar hen, terwijl hij van de ene tafel naar de andere ging. Ik ben er zeker van dat hij vanuit de Hemel mensen in Medjugorje helpt. Pr. Slavko bevond zich niet ondergronds, maar in een open ruimte die op een tuin leek. De gezegende Moeder keek naar de groep en glimlachte. Het lijkt erop dat hij daar mensen helpt. We waren enkele meters van hem verwijderd, maar benaderden hem niet. Pr. Slavko draaide zich om en zag ons. 

De gezegende Moeder zei: Ik moet je iets anders laten zien. We merkten plotseling dat we onder bruggen door liepen en vervolgens door tunnels, zoals ondergrondse spelonken met hier en daar openingen die wat licht doorlieten. Het was heel ongebruikelijk, en deze grotten waren allemaal vuil. Terwijl we door deze nogal schemerige gangen reisden, liet het licht dat weerkaatste door de Heilige Moeder de vele mensen zien die we passeerden. Sommigen liepen in processie; ze keken naar ons, sloegen dan in een oogwenk rechtsaf en verdwenen. Dit gebeurde nogal wat keren. Ik volgde haar, en overal waar we kwamen waren er groepen mensen – mannen en vrouwen en jonge mensen. Dit waren allemaal Heilige Zielen, en ze leken allemaal ondergronds te zijn. Het was heel ongebruikelijk. Ik heb nog nooit zoiets gezien. 

Eén groep wilde ik volgen, maar ze gingen een bocht om en verdwenen snel. De gezegende Moeder zei: Nee, nee, volg ze niet. Ik wilde je alleen maar laten zien hoeveel het er zijn. Er waren links en rechts verschillende tunnels, maar wij gingen altijd naar rechts. De Heilige Moeder liet mij dan voor haar uit lopen en ik stelde haar vragen. We kwamen een groep mannen tegen die op een rotswand zaten. Ik vroeg haar: Wie zijn deze mensen en wat doen ze? Ze antwoordde: Het zijn priesters, maar ze hebben niet juist gehandeld. Eén bepaalde priester rookte een sigaret. Ik zei: O, ik wist niet dat priesters roken. Deze priester stond op en zei een paar niet zo aardige woorden. De zielen waren met elkaar aan het praten – ze klaagden erover dat ze daar moesten zijn, dat ze eruit wilden. 

De gezegende Moeder zei: Denk aan alles wat ik je laat zien; je moet ze helpen. Bidden ze in Medjugorje niet voor Heilige Zielen? vroeg ik. Sommige mensen bidden, en sommige mensen denken er niet aan om te bidden, antwoordde ze. Ik weet niet of deze zielen lokale mensen waren of degenen die op pelgrimstochten naar Medjugorje waren gekomen. De Heilige Moeder wilde mij toen nog iets anders laten zien. We kwamen treden tegen die gemaakt waren van vuil. Deze specifieke treden leidden naar de top, waar ik een opening kon zien. Ze waren erg steil en smal. Ik denk dat dit de uitweg is voor de zielen. 

De gezegende Moeder zei: Ga voor mij uit, en ik zal je volgen. Toen we de trap opliepen, stond bij elke trede een bakje met een brood erin en wat rood fruit bovenop het brood. Ik deed een paar stappen, en hoe hoger ik klom, hoe smaller de treden werden, tot het punt waarop het moeilijk voor me werd om mijn voet op de trede te zetten en te voorkomen dat ik op het brood stapte. Ik zei: Gezegende moeder, ik houd er niet van om mijn voet op het brood te zetten. 

Ze glimlachte en zei: Je hoeft niet verder te gaan. Wat ik je wilde laten zien, hebben we nu voltooid. Door hier te komen en met alles wat je hebt meegemaakt, is dit al de prachtige vrucht die je hebt voortgebracht, de genaden die al naar de Heilige Zielen komen. Al deze mensen die ik je heb laten zien, moet je aan mijn Zoon aanbieden en voor ze bidden. Bied deze zielen aan tijdens de Heilige Mis, en je moet voor hen lijden. Op elke vierkante, aluminiumachtige bak zat brood met rood fruit erop. Dat vertegenwoordigt het Lichaam en Bloed van Jezus Christus. 

Deze zielen zijn hier al heel lang op deze plaats. De plaats ligt niet ver van het centrum van Medjugorje, maar ik had het gevoel dat we richting de berg Krizevac gingen, en we bevonden ons onder de berg. Ik had zo'n goed gevoel dat ik in Medjugorje was. Het maakt niet uit dat, hoewel ik graag naar de Kerk had willen gaan, de Heilige Moeder mij de plaats wilde laten zien waar de zielen zijn. Het was zo vredig en mooi om bij onze Heilige Moeder te zijn, mij te begeleiden en dingen uit te leggen. 

23/11/2023 De engel neemt me een tweede keer mee naar Medjugorje

's Morgens, terwijl ik aan het bidden was, kwam de engel. Hij glimlachte en was heel blij. Hij zei: Kom met mij mee. Raad eens waar we heen gaan? We gaan naar Medjugorje! Verrast en blij zei ik: Weer naar Medjugorje? Plotseling bevonden we ons in de buurt van de Sint-Jacobskerk. Ik zag veel mensen buiten; sommigen zaten, sommigen liepen en anderen stonden. Ik dacht aanvankelijk dat het allemaal levende mensen waren. Toen zei de engel: Dit zijn allemaal zielen. Je kunt met ze praten.

Er was een groep dames en ze kwamen dichterbij. Eén dame zei: Het spijt me heel erg. Ik ben verschillende keren naar Medjugore gekomen (op pelgrimstochten), maar ik heb OLVrouw nooit gevraagd waarom ik hier kwam. Ik was te trots en te verlegen om het te vragen. Daarom blijf ik hier nu komen. Kan je me alsjeblieft helpen? Ik zei: Dat was de perfecte gelegenheid. Terwijl je in de kerk was, had je onze Heer kunnen vragen om je te genezen. Onze Heer vindt het niet erg dat je het Hem vraagt. Je had niet te trots moeten zijn om het te vragen. Daarom ben je op bedevaart gegaan. 

Ze zei: Nee, ik vertrouwde en geloofde niet dat er op deze plaats genezing kon komen, en vanwege mijn slechte gezondheid stierf ik. Daarom ben ik nu hier, en ik blijf hier komen, en ik heb er spijt van dat ik het Hem niet heb gevraagd. Opnieuw zei ik tegen haar: Je had het Hem moeten vragen toen je nog in de kerk was. Ze zei: Ik had niet genoeg moed en ik was bang dat Hij misschien niet naar mij zou luisteren. O ja, Hij zou luisteren, zei ik. Ik stond daar met haar te praten, en niet ver links van mij was de St. Jacobskerk. Ik zei tegen haar: Ik zal je helpen en voor je bidden. Toen was er een man die er ongeveer vijftig jaar oud uitzag. Hij kwam ook naar mij toe en vertelde me dat hij tijdens zijn leven longkanker had. Hij kwam ook op bedevaart naar Medjugorje. 

Hij klaagde: Ik was zo ziek dat ik niet kon ademen. Ik kwam op dezelfde manier uit Medjugorje als toen ik daar aankwam – hetzelfde – ik heb geen genezing gekregen. Ik vroeg hem: Heb je om genezing gevraagd? Niet echt. Ik dacht dat mijn aanwezigheid daar mij zou genezen. Plotseling bracht de engel mij een klein schaaltje wijwater. Ik doopte mijn hand in het water en wreef een deel ervan lichtjes over zijn borst en vervolgens over zijn rug, waardoor hij ermee nat werd. Zijn ziel droeg nog steeds de ziekte van schuldgevoel, vanwege wat hij tijdens zijn leven niet goed had gedaan. Hij had geen vrede omdat hij er niet op vertrouwde dat God hem zou genezen. Terwijl ik het wijwater over zijn borst en rug wreef, keek ik omhoog naar de Hemel en zei het volgende gebed: 

Moge de Heer Jezus u genezen van al uw schuldgevoelens en ziekten en moge Hij u door Zijn barmhartigheid en liefde naar Zijn Hemelse thuis brengen. Rust in vrede. 

Nadat ik dit gebed had uitgesproken, zag Hij er veel gelukkiger uit. Hij zei: Ik voel me nu zo goed. Ik voel me vredig. Het voelt alsof ik herboren ben. Ik dacht: Ik heb nooit geweten dat ik deze genade had om te genezen. Heer Jezus gaf mij de genade om hem geestelijk te genezen. Dat betekent niet dat hij genezen was van kanker, want hij was er al aan gestorven. Hij werd geestelijk genezen van de schuld die hij leed. Er waren veel andere zielen met soortgelijke verhalen, die rond de kerk liepen of stonden. Terwijl ze nog leefden, kwamen ze met ziekten naar Medjugorje, maar ze vertrouwden er niet op dat God hen zou kunnen genezen. Na hun dood werd hun verteld dat als ze maar om genezing hadden gevraagd toen ze in de kerk waren, ze weer gezond hadden kunnen worden. Onze Heer en Gezegende Moeder zouden hen genezen hebben. 

Ik zei tegen de zielen: Je had zelfs naar de lucht kunnen kijken en Jezus kunnen vragen om je te genezen – Hij zou je genezen. Hij vindt het leuk dat je met Hem praat. Daarom blijven deze zielen naar Medjugorje komen, en wachten daar tot iemand hen bevrijdt.

Daarna heb ik in de kerk al deze heilige zielen tijdens de heilige mis aan onze Heer geofferd.