13/7 Lammeren onder de wolven - Janet Klasson

Lucas 10:1-3: Daarna stelde de Heer tweeënzeventig anderen aan, die Hij twee aan twee voor zich uit zond naar iedere stad en plaats waar Hij van plan was heen te gaan. Hij zei tegen hen: ‘De oogst is groot, maar er zijn weinig arbeiders; vraag dus de eigenaar van de oogst of Hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen. Ga op weg, en bedenk wel: Ik zend jullie als lammeren onder de wolven.

Jezus stuurde de 70 discipelen er twee aan twee op uit om de weg voor Hem te bereiden, om zieken te genezen en in Zijn naam demonen uit te drijven. Hij zei dat Hij hen als lammeren te midden van wolven uitzond.

Na bijna 20 jaar franciscaanse boeteling te zijn geweest, deed de verwijzing naar de wolf me meteen denken aan het verhaal van St Franciscus, die de wolf van Gubbio confronteerde en in feite het beest bekeerde dat de dorpelingen op wrede wijze terroriseerde.

Uit De Kleine Bloemen van St Franciscus:

Over het H. Wonder van St Franciscus bij het Temmen van de Woeste Wolf van Gubbio

Toen deSint Franciscus in de stad Gubbio woonde, verscheen er een grote wolf in de buurt, zo verschrikkelijk en zo woest, dat hij niet alleen andere dieren verslond, maar ook mensen ten prooi viel; en omdat hij vaak de stad naderde, waren alle mensen in grote paniek en pleegden ze gewapend te gaan, alsof ze ten strijde trokken. Ondanks deze voorzorgsmaatregelen, als een van de inwoners hem ooit alleen zou tegenkomen, was hij er zeker van verslonden te worden, aangezien elke verdediging nutteloos was. Uit angst voor de wolf durfden ze de stadsmuren niet te verlaten.

Franciscus, die groot medelijden voelde met de inwoners van Gubbio, besloot de wolf tegemoet te gaan, hoewel iedereen hem dat afraadde. Hij sloeg een crucifix en stelde al zijn vertrouwen in God. Hij verliet de stad, samen met zijn broeders. Maar omdat zij niet verder durfden te gaan, richtte Franciscus zijn stappen alleen naar de plaats waar de wolf zich bevond, terwijl vele mensen hem op een afstand volgden en getuige waren van het wonder.

Toen de wolf deze menigte zag, rende hij met wijd opengesperde kaken naar Franciscus toe. Toen hij dichterbij kwam, riep de heilige, terwijl hij het kruisteken maakte: "Kom hier, broeder wolf; ik beveel u, in naam van Christus, mij noch iemand anders kwaad te doen." Wonderbaarlijk genoeg had St Franciscus nauwelijks het kruisteken gemaakt, of de verschrikkelijke wolf, die zijn kaken sloot, stopte met lopen, kwam naar St Franciscus en legde zich zo gedwee als een lam aan zijn voeten.

En de heilige sprak hem aldus toe: "Broeder wolf, je hebt veel kwaad gedaan in dit land, door de schepselen van God te vernietigen en te doden zonder zijn toestemming; ja, je hebt niet alleen dieren vernietigd, maar je hebt zelfs de moed gehad mensen te verslinden, geschapen naar het beeld van God; daarvoor verdien je het om opgehangen te worden als een rover en een moordenaar. Alle mensen schreeuwen tegen je, de honden achtervolgen je, en alle inwoners van deze stad zijn je vijanden; maar ik zal vrede sluiten tussen hen en jou, o broeder wolf, als dat zo is, beledig je hen niet meer, en zij zullen je al je vroegere overtredingen vergeven, en noch mensen noch honden zullen je meer achtervolgen."

Na deze woorden te hebben aangehoord, boog de wolf zijn kop en maakte met zijn lichaamsbewegingen, zijn staart en zijn ogen een teken dat hij instemde met wat St Franciscus zei. Hierop voegde St Franciscus toe: "Aangezien u bereid bent deze vrede te sluiten, beloof ik u dat u elke dag gevoed zult worden door de inwoners van dit land, zolang u onder hen leeft; u zult geen honger meer lijden, want het is juist de honger die u zoveel kwaad heeft aangedaan; maar als ik dit alles voor u verkrijg, moet u van uw kant beloven nooit meer een dier of mens aan te vallen; doet u deze belofte?"

Toen boog de wolf zijn kop en maakte een teken dat hij instemde. St Franciscus zei opnieuw: "Broeder wolf, wilt u uw geloof zweren dat ik op uw belofte mag vertrouwen?" En hij stak zijn hand uit en nam de belofte van de wolf aan; deze hief zijn poot op en legde die vertrouwelijk in de hand van St Franciscus, waarmee hij hem de enige belofte gaf die in zijn macht lag. Toen sprak St Franciscus hem opnieuw aan: "Broeder Wolf, ik beveel u, in naam van Christus, mij onmiddellijk te volgen, zonder aarzeling of twijfel, zodat we samen deze vrede kunnen bekrachtigen die we in naam van God hebben gesloten."

De wolf gehoorzaamde hem en liep gedwee naast hem, tot grote verbazing van alle mensen. Nu het nieuws van dit wonderbaarlijke wonder zich snel door de stad verspreidde, stroomden alle inwoners, mannen en vrouwen, klein en groot, jong en oud, naar de markt om St Franciscus en de wolf te zien. Toen alle mensen verzameld waren, stond de heilige op om te prediken...

In de evangelielezing zei Jezus niet tegen de discipelen dat ze de wolven moesten ontwijken, voor de wolven moesten vluchten of zelfs maar tegen de wolven moesten vechten. Hij plaatste hen te midden van die wolven in mensenkleren, om hen te bekeren in de kracht van zijn heilige Naam, demonen uit te drijven en vrede in hun ziel te brengen, zodat ze zo gedwee als lammeren aan de zijde van Onze Heer konden wandelen.

Dit, beste vrienden, is het eindspel van de heilsgeschiedenis: de bekering van zelfs de grootste zondaars.

De wereld is vol wolven, misschien wel nooit meer en nooit meer behoefte aan bekering dan in onze tijd. In de geschriften van Luisa, met name de Vierentwintig uur van het Lijden, worden we ons pijnlijk bewust van de onpeilbare diepte van het verdriet dat Jezus en Maria ervaren om het verlies van de zielen die de vrije gave van verlossing afwijzen – van het feit dat hun schuld volledig is afbetaald tegen een onvoorstelbaar hoge prijs door Jezus, met de volledige toestemming en medewerking van Zijn Moeder.

In het voorbeeld van de 70 discipelen en de trouwe St Franciscus, worden ook wij als Zijn discipelen – in de Goddelijke Wil – geroepen om wolven te bekeren, te allen tijde en overal, niet door slimme woorden of overtuigende argumenten, niet door luider en agressiever te zijn dan zij, maar door zachtmoedigheid, moed, de Heilige Naam van Jezus en het Kruisteken, met name in de Uren van het Lijden.

We doen dit door het Fiat te leven, door te allen tijde en op alle plaatsen de verlorenen te zoeken, naar het voorbeeld van Jezus, Maria en Luisa, die niets van zichzelf spaarden zodat iedereen gered kon worden, en door, net als zij, de wolven lief te hebben zoals wij de lammeren liefhebben, en het kwaad te haten op een Goddelijke manier, zoals Jezus uitlegt in de volgende tekst:

Vol 12 - 8/4/1918: [Jezus tegen Luisa:] Heb je gezien wat leven in mijn Wil inhoudt? Het is verdwijnen en de sfeer van de Eeuwigheid binnengaan; het is doordringen in de Almacht van de Eeuwige – in de Ongeschapen Geest, en deel te nemen aan alles en aan elke Goddelijke daad, zoveel als een mens maar kan. Het is gebruik maken, zelfs terwijl men op aarde is, van alle Goddelijke eigenschappen; het is het kwaad haten op een Goddelijke manier. Het is zich onvermoeibaar tot iedereen richten, omdat de Wil die deze mens bezielt Goddelijk is.

Het kwaad haten op een goddelijke manier betekent onze medezondaars zien zoals God hen ziet, als de onschuldige kinderen die Hij hen geschapen heeft te zijn, nu verdorven door alle kwade invloeden van deze gevallen wereld, wentelend in de stank van de menselijke wil (zie gebed hieronder).

We weten heel goed dat we allen zondaars zijn, dat we, als het niet door de gebeden van anderen was geweest, zelf ook verhard zouden zijn geraakt in zonde.

Daar gaan we, ware het niet door Gods genade.

In plaats daarvan is ons, door Gods onpeilbare genade, de gave van het leven in de Goddelijke Wil aangeboden, niet omwille van onszelf, maar opdat zoveel mogelijk zielen gered zouden kunnen worden. Onze offers, gebeden, daden en ronden in de Goddelijke Wil zijn cruciaal voor deze missie van het oogsten van zielen. Het is een missie in ballingschap voor allen in ballingschap, zoals God het wil.

Natuurlijk weten we dat niet allen gered zullen worden. Maar God geeft niet op, zoals we zien in dit fragment waarin Jezus Luisa vertelt dat het moment van de dood hun dagelijkse vangst is:

Vol 35 - 22/3/1938: [Jezus tegen Luisa:] “Onze Goedheid en Onze Liefde zijn zodanig dat Wij alle wegen en middelen gebruiken om de mens van zonde af te trekken – om hem te redden; en als Wij daar tijdens zijn leven niet in slagen, maken Wij de laatste Verrassing van Liefde op het moment van zijn dood. Je moet weten dat Wij op dat moment het laatste teken van Liefde aan de mens geven, haar voorzien van Onze Genade, Liefde en Goedheid, en zoveel Tederheden van Liefde plaatsen dat het de hardste harten verzacht en wint.

Wanneer de mens zich tussen leven en dood bevindt – tussen de tijd die op het punt staat te eindigen en de Eeuwigheid die op het punt staat te beginnen – bijna op het punt haar lichaam te verlaten, maak Ik, je Jezus, Mijzelf zichtbaar, met een Vriendelijkheid die Verrukt, met een Zoetheid die de bitterheid van het leven ketent en zoeter maakt, vooral op dat extreme moment. Dan kijk Ik de ziel met Mijn Blik aan, maar met zoveel Liefde dat Ik haar een daad van berouw ontlok – één daad van Liefde, één gehechtheid aan Mijn Wil.

"In dat moment van desillusie, bij het zien – bij het aanraken met haar handen – hoeveel Wij van haar hielden, en nog steeds van haar houden, voelt de ziel zoveel pijn dat het berouw heeft dat het Ons niet heeft liefgehad; ze herkent Onze Wil als Principe en Voltooiing van haar leven en, als voldoening, aanvaardt ze haar dood, om één daad van Onze Wil te volbrengen. Sterker nog, je moet weten dat als de mens niet één Daad van Gods Wil zou doen, de poorten van de Hemel niet zouden worden geopend; de ziel zou niet worden erkend als Erfgename van het Hemelse Vaderland, en de Engelen en de Heiligen zouden haar niet in hun midden kunnen toelaten – noch zou ze willen binnengaan, wetende dat het haar niet toebehoort.

Zonder Onze Wil is er geen Heiligheid en geen Verlossing. Hoevelen worden gered door dit teken van Onze Liefde, met uitzondering van de meest verdorven en koppige; hoewel zelfs het volgen van de lange weg van het Vagevuur hen beter zou uitkomen. Het moment van de dood is Onze Dagelijkse Vangst – het terugvinden van de verloren mens."

Daarom geeft Jezus ons onze opdracht, door ons voor zich uit te sturen zoals Hij de 70 discipelen zond, om harten voor te bereiden op de grootste oogst aan zielen ooit gedacht. Maar Hij waarschuwt ons ook dat Hij ons als lammeren te midden van wolven uitzendt. Het verschil is dat wij lammeren zijn die leven in de Goddelijke Wil! Net als St Franciscus van Assisi worden wij niet alleen geroepen om de lammeren te redden, maar ook om de wolven te bekeren in de kracht van het Fiat!

Kom, Goddelijke Wil, laten we zielen redden met uw liefde! Fiat!

Gebed tot Jezus, Hersteller van verloren onschuld

Geliefde Jezus, Hersteller van verloren onschuld, ik heb U lief, ik prijs U en ik dank U dat U onze levens hebt hervormd tijdens Uw lijden in de Hof van Getsemane, en dat U Uw liefde voor ons hebt voltooid aan het Kruis. Door Uw lijden tot het mijne te maken, hervorm ik alle levens in de Goddelijke Wil, alsof niemand ooit gezondigd had of tegen wie gezondigd was.

Samengesmolten met U, in naam van allen, geef ik U een wedergave van de Goddelijke Liefde waarmee U Adam onschuldig hebt gemaakt in de Hof van Eden en waarmee U voor allen hebt geleden in de Hof van Getsemane. Met Maria en Luisa wil ik U verzoenen voor alle zonden tegen onschuld en elke verwerping van Uw vrije gave van verlossing.

Ik ledig de Hemelse Schatkamer in de Stroom van Nood, een oneindig aantal keren, en giet de Goddelijke Wil uit in elk mensenhart. Laten we zielen redden met Uw Liefde! Heilige Geest van Liefde, moge Uw koninkrijk komen en spoedig komen. Amen.