3/9 Mystieke ontmoetingen van H. Carlo Acutis met OLVrouw van Fatima - Uniquely Mary

Christine Watkins: Ik heb zoveel over hem geleerd. Hij is echt het antwoord voor onze tijd, het antwoord voor onze jeugd. En door zijn leven te bestuderen, ontdekte ik dat er zoveel bijzonders aan hem is, heel uniek, heel onwerelds. Je hoort wel eens: "O, hij was gewoon een kind, net als iedereen." Nou, ja en nee. Omdat hij door God werd uitgekozen en de verhalen eromheen, de kleine stukjes van wie hij was, leken erg op een kleine Jezus in onze tijd.

Zijn prachtige, mooie ziel. Wat waren een paar dingen die je echt verrassend vond? Zoveel, weet je, het begon al heel jong, er was duidelijk een roeping voor dit jonge kind. De ouders waren niet gelovig. Ze wonen in Italië en zijn rijk. En Carlo heeft een Poolse oppas die hem naar de kerk brengt. Hij is verdrietig dat hij de eucharistie niet kan ontvangen. Hij loopt naar het tabernakel. Hij leert over de levens van de heiligen.

En dan overkomen hem deze dingen. De moeder denkt: "Heb ik een alien opgevoed?" Ze begrijpt niet wat er aan de hand is. Bijvoorbeeld, op vierjarige leeftijd bezoeken ze het heiligdom van Pompeii. Hij is vier. Hij gaat voor een beeld van OLVrouw van Pompeii staan. Hij knielt en geeft zijn leven. Hij wijdt zichzelf toe aan Maria.

Niemand heeft hem dat verteld. En dan laat hij iedereen om hem heen knielen. Hij laat al zijn familieleden knielen. Het zijn net toeristen. Ze kijken rond naar de kunstwerken, dit en dat. Hij zegt: "Kniel. We gaan bidden voor OLVrouw." En dan gebeuren er dingen. De moeder weet niet wat ze moet doen. Ze ziet ggen geestelijke leider en de priester zegt: "Weet je, eindelijk, ik heb op je gewacht." Dat is toch niet gewoon? En dan wil Carlo ook een geestelijk leider en dan wil hij reeds vroeg de communie ontvangen, op zijn zevende.

Deze geestelijke leider wordt Carlo's geestelijk leider. Hij ontvangt reeds op zijn zevende de communie. Ze maken een speciale reis. En ze zijn onderweg en een herder steekt de straat over met een lammetje. En Carlo straalt. Hij wist en voelde dat dit een teken voor hem was, dit lammetje dat de straat overstak. En hij zei rond dat moment: "Mijn levensdoel is om altijd verenigd te zijn met Jezus."

En dat plan was buitengewoon ernstig. Wat hij bedoelde was dat hij van moment tot moment nooit gescheiden zou zijn van Jezus. En daarom voorspelt dit lammetje veel. Toen ze in Londen woonden, waar Carlo werd gedoopt, verhuisen ze kort daarna terug naar Italië, waar hij de rest van zijn leven doorbracht. Maar ze wist niet waarom. Ze was dol op zebra's en honden. Maar ze kocht hem een pluche lammetje voor zijn doopsel. En in een grootwarenhuis in Londen, kreeg ze een lammetje. En ze had geen idee waarom.

Dat zal later voorspellend zijn als ik je vertel hoe hij heel jong sterft. Als ik over zijn leven lees, denk je: dit is een mens die als een smetteloos lammetje was, en in de moderne wereld, en het is zo fantastisch. Ik heb de belangrijkste elementen van wie hij was voor kinderen neergezet, zodat ze kunnen zien hoe het is om te midden van de wereld te leven, vrienden te hebben, alle moderne gemakken te hebben die hij had. Veel kinderen niet, maar de middenklasse zal begrijpen waaraan ze worden blootgesteld. Maar de manier waarop hij ermee omging en de manier waarop hij met mensen omging, was buitengewoon.

En weet je, hij maakte een steen, een klinker die aangaf dat hij elke dag naar de eucharistie zou gaan. Hij zou elke dag aanbidding doen. Dus vóór en na de mis bracht hij nog meer tijd door met Jezus en schreef hij prachtig over de eucharistie. Hij schreef dingen die een 30-jarige zou schrijven. Hij was een computergenie. Hij was niet de beste van zijn klas of zoiets, maar als het op die gave van computerprogrammeren aankwam, had hij die reeds heel jong. Hij begon zijn tentoonstelling en zijn website over eucharistische wonderen op 11-jarige leeftijd. Hij las op die leeftijd al leerboeken over computerprogrammeren en was dat allemaal autodidactisch. Hij had ook daar een buitengewone gave.

Maar deze jongen had ook mystieke ervaringen met Onze Lieve Vrouw van Fatima, en de zienertjes. Hij was een normaal kind, maar mystieke ervaringen met Fatima. Als ik daar nu over nadenk, als we lezen over deze verschillende heiligen uit het verleden, kunnen sommige dingen eerlijk gezegd moeilijk te geloven zijn. Of we denken, dat ze leefden in een verre tijd. Maar hij is iemand die in de jaren 2000 sterft, en dit is in ons bereik en die letterlijk niet onberoerd is door zonde. Hij heeft misschien gezondigd. Ik weet het niet, maar zoals je zei, als een smetteloos lammetje en het is geweldig om dat te hebben.

En als je dan bedenkt wat hem overkomt, bijvoorbeeld toen hij vier was. En als je erover nadenkt vanuit zijn perspectief, zou hij over elf jaar sterven. God had hem nodig om sneller te groeien dan de rest van ons. Het is interessant om na te denken over deze ongelooflijke gaven in het licht van wat God hem nu laat doen. En hij wist op de een of andere manier dat hij niet lang meer zou leven, omdat hij iemand had voor de huishouding, Rajesh. Hij werd Carlo’s vriend en hij bekeerde hem. Hij kwam van een eiland voorbij Afrika en hij was een hindoe uit de Brahman-kaste, wat een priesterkaste is en die ze nooit bekeren.

Het is heel erg moeilijk voor hen om zich tot iets anders te bekeren, vooral niet tot het Katholicisme. Carlo nam hem daarom mee naar de kerk en legde de eucharistie uit, zoals elke dag, gewoon om hem erbij te hebben. Maar tegelijkertijd voelde Rajesh zich nooit onder druk gezet om Christen te zijn. Hij hield Carlo gewoon bezig, hij bleef maar zeggen hoe geweldig het was en wie Jezus was en hoe geweldig het was. En hij kende de catechismus bijna uit zijn hoofd. Dat is nog eens iets ongewoons. Hij kende de Bijbel heel goed. Dat is ook ongewoon om zo geïnteresseerd en gepassioneerd te zijn dat je gewoon niet kunt wachten om het geloof te delen. En hij was pas negen toen hij in de kerk was en hij begon te huilen.

En de priester liet iedereen hun doopbeloften herhalen. En de moeder vroeg zich af waarom hij er zo verdrietig uitzag. En hij zei: "Mam, mensen, ze weten niet wat het doopsel is. Ze maken zich zorgen om de taart. Ze houden van het feest. Ze houden van de festiviteiten. Het doopsel is het wegnemen van de erfzonde. Mensen weten niet welke genade ze ontvangen. Hij is negen en hij is bijna in tranen. Hij is zo overstuur dat mensen het niet begrijpen. Dat was zijn ziel. Het was een evangeliserende ziel. Hij zei, iedereen kan hebben wat ik heb. Iedereen kan deze hechte, intieme relatie met Jezus hebben.

Wat hij anders deed dan de rest van ons, de rest van de kinderen tegenwoordig, is dat hij elke ochtend zijn beschermengel aanriep. Hij vroeg zijn beschermengel om hem te leiden en te beschermen. Hij ging elke ochtend naar de mis. Op zesjarige leeftijd beloofde hij aan OLVrouw dat hij elke dag de rozenkrans zou bidden. Aan het eind van de dag deed hij een gewetensonderzoek en had hij een levensplan. Ik zal mijn leven in eenheid leven met Jezus. Dat is mijn levensplan. Dat is wat er anders is. Hij had de discipline en een doel. Het stellen van zo’n doel was niet van deze wereld.

Hij zei dat de dood een springplank naar de Hemel is. Hij wist op de een of andere manier dat hij niet lang zou leven. Rajesh zou klagen over zijn eigen grijze haar. En Carlo zei: "Ik zal altijd jong blijven." Dat was één ding dat hij zei. Hij zei ook: "Ik zal sterven aan een hersenbloeding." En dat is precies wat er gebeurde. Hij stierf aan een zeldzame vorm van kanker waarbij het lichaam niet genoeg rode bloedcellen, kan aanmaken en dus te snel afsterven.

En uiteindelijk stierf hij toen er een bloeding was en hij in coma raakte en dat was wat hem doodde. Hij deed veel in heel korte tijd in en bijna met een doel voor ogen. Wat betreft die bezoeken aan Fatima, dat hoorde erbij, want hij liep in een kerkprocessie. Hij was 8 jaar oud en hij zag OLV die naar hem toekwam en ze gaf hem haar Hart. Hij had ook een prachtig hart voor de armen, voor de verstotenen. Zo'n prachtig hart. Het is verbazingwekkend. Hij had een dagorde voor God en op de een of andere manier heeft dat kracht. Hij had discipline. Je moet niet alleen bidden, maar je moet gedisciplineerd bidden zodat je ergens komt.

Over OLVrouw van Fatima: ze gaf hem niet alleen haar Hart, maar ze zei ook: "Wijd jezelf toe, hij is pas acht, aan Mijn Onbevlekte Hart en aan het Heilig Hart van Mijn Zoon." Dus ze zei hem dat te doen tijdens dat bezoek. Hij kreeg nog een bezoek van de H. Jacinta. En in de verschijningen in Fatima, werd de kinderen de Hel getoond. Wat de H. Jacinta tegen Carlo zei tijdens haar verschijning aan hem, was dat menselijke woorden de verschrikking van de Hel niet konden beschrijven.

Dat was wat ze hem wilde meegeven. Daarom dacht hij daarna veel na over de Hel en zei tegen zijn moeder: weet je, het is voor altijd. Kun je je dat voorstellen? Voor altijd. En dat lag echt in zijn hart, wat hem er ook toe aanzette, net als de kinderen van Fatima, om te bidden en heilige dingen te doen en ervoor te zorgen dat niemand erheen ging. En toen Francisco, die negen was toen Maria aan hem verscheen in Fatima, verscheen ook aan Carlo en vroeg Carlo om een ​​offer te brengen, om eerherstel te bieden voor mensen die de eucharistie niet begrepen. Hij wilde dus echt dat Carlo zich inzette en zich opofferde om mensen te laten begrijpen wat de eucharistie werkelijk inhield. En dat deed hij zeker.

Daarom creëerde hij een hele tentoonstelling, een online tentoonstelling genaamd Eucharistische Wonderen van de Wereld, die nog steeds de hele wereld over gaat. Het is dus niet alleen online, maar het is ook een tentoonstelling die je overal kunt houden waar panelen zijn en je kunt lezen over de verschillende eucharistische wonderen over de hele wereld. Dat was dus onderdeel van zijn computergenie, dat God gebruikte om dat te creëren. En dan had hij ook nog zuster Lucia, die de oudste zieneres was. Ze was toen 10, maar ze stierf in 2005, toen ze denk ik 95 jaar was.

Vlak na haar dood verscheen ze ook aan Carlo en vertelde hem dat de wereld zou veranderen als mensen de eerste vijf zaterdagen van de maand zouden volgen, wat is wat Maria in Fatima ons vroeg te doen. Het is om oorlog te voorkomen, het is om de wereld veilig te houden. Ze zei: "De wereld zal veranderen als we dat doen." En ze vroeg Carlo om dat ook meer bekendheid te geven. Dus 5 maanden op een rij, elke eerste zaterdag van de maand, naar de mis gaan en biechten.

En daarbij een rozenkrans te bidden en 15 min te mediteren over alle mysteries of een van de mysteries van de rozenkrans. En je doet dit met de intentie om de beledigingen aan het Onbevlekte Hart van Maria te herstellen. Hij kreeg ook een visioen van het Sint-Pietersplein. Hij zag een heleboel mensen. Er zijn engelen met trompetten in de lucht. Het is een blauwe lucht en de lucht wordt erg donker. En toen vertelde OLVrouw van Fatima hem dat er moeilijke tijden zouden komen voor het Christendom vanwege ongehoorzaamheid.

Dat zijn de belangrijkste dingen die tussen hem en OLVrouw van Fatima en de zienertjes is gebeurd. Er is een duidelijke verbinding met dat alles. Hij leefde niet alleen een leven van gehoorzaamheid in gebed en dergelijke, maar ook zijn liefdadigheid was zo mooi. Als hij een arme bedelaar in nood zag, kon hij geen rust vinden totdat hij hem had geholpen. Het was net zoiets als Sint Franciscus, een van zijn favoriete heiligen, die zich gewoon niet op zijn gemak kon voelen als hij hen niet hielp. 

Zijn vrienden wisten dat als er iemand in nood was, hij er vandoor zou gaan en hen zijn zakgeld zou geven in een vriendelijke, vriendschappelijke uitwisseling. Hij zag in de persoon in nood Jezus en het trok hem aan als een magneet. Hij was er helemaal bij betrokken. Wie is die eenzame student die er niet bij betrokken wordt? Wie is die persoon die gepest wordt? Wie is die bedelaar op straat die bloedt? Wie zijn die mensen die zonder slaapzak buiten de kerk liggen? Daarom nam hij zijn zakgeld en vroeg zijn moeder en oma om hulp, hij kocht thermosflessen voor ze. Hij nam zijn eten mee en liep naar buiten.

Als hij buiten zijn appartement mensen in nood zag, pakte hij zijn eten, liep naar beneden, ging naar buiten en gaf het aan hen. En dan waren er buiten de kerk mensen die op karton sliepen. Daarom haalde hij slaapzakken voor hen. Er was een vrouw die buiten de kerk zat, ze had bloedende korstjes. Ze was zo depressief dat ze niet eens at. Ze was gewoon naar beneden kijken, in feite sterven. Carlo liep naar haar toe en begon met haar te praten, want hij was heel aardig. Hij was een goede prater. Hij praatte met iedereen en hij ontdekte wat er mis was.

Hij vroeg zijn moeder om hulp. En zijn lieve moeder deed dat altijd. Wat zo mooi is. Ze zei: "Nou, weet je, ze zei dan dingen als: Ik help deze persoon als je een van je cadeaus afgeeft, weet je, op je verjaardag." Oké, geen probleem. Deze vrouw belandde 45 dagen in het ziekenhuis en kreeg uiteindelijk een woning. En Carlo nodigde zijn moeder uit om deze vrouw vaak in het ziekenhuis te bezoeken terwijl ze aan het herstellen was, om haar liefde en aandacht te geven, weet je, gewoon een voorbeeld. En het maakte niet uit of je moslim was. Het maakte niet uit of je een kind was. Het maakte niet uit of je volwassen was.

Je kreeg een hamburger van McDonald's. Hij ging je uit lunchen nemen. Hij merkte het op en hij gaf om hem en hij deed wat hij moest doen. En als je erover nadenkt, is het moeilijk en uitputtend om aan liefdadigheid te doen. Als je hoort waarop sommige mensen liefdadigheid doen, dan zie je dat het voortkomt uit een vrijgevig hart, maar je kunt in hem zien dat dit een ander soort liefdadigheid is. Dit is iets bovennatuurlijks, waarbij je denkt: dat gaat verder dan iemand die gewoon een bloedend hart heeft of heel aardig is. Dit is iemand die diepgaand getransformeerd is, zoals Moeder Teresa, waarbij je denkt: "Je doet extreme liefdadigheid."

Dat komt uit een hart dat door God getransformeerd is, want dat is gewoon iets ongelooflijks. En nog een verhaal. Ik denk dat hij vier was. Zijn ouders kennen een priester Salvaldi, die deel uitmaakte van een organisatie die de armen hielp. Hij pakt zijn spaarpot. Hij gaat naar de priester. Hij gooit alles eruit. En hij zegt: "Ik wil alles aan arme kinderen geven." Hij is vier. En de priester zei: "Ik heb nog nooit een kind gezien met zo'n groot hart voor menselijk lijden." Dat is echt jong om al je spaarpotgeld eruit te willen. Hij is dol op honden. Hij is bij zijn oma. Ze laten de honden uit en hij is in een park. Ze spelen en hij kijkt in de gezwollen rode ogen van de oppas van zijn vriend, een jonge Filipijnse vrouw, en hij zegt: "Wat is er mis?"

En ze huilt tegen hem, dit kleine jongetje, en zegt: "Eh, mijn moeder is gewond door een tyfoon in mijn land. Ze kan geen hulp krijgen. Ze kan de ziekenhuisrekeningen niet betalen. Ze lijdt er echt onder." En ze huilde en huilde. En wat doet hij dan? Hij loopt naar huis. Hij maakt heel zijn spaarpot leeg. Hij vraagt ​​het aan zijn moeder. Hij vraagt ​​het aan zijn oma. Hij begint geld voor haar te verzamelen. En hij komt terug naar het park en is zo blij. En hij geeft haar alles wat hij heeft verzameld. En ze knuffelt en ze huilt. Ze zegt: "Jij bent de enige die heeft geholpen." Dat is geweldig.

En als ik denk aan deze mystieke ervaringen die hij heeft gehad, dan kon je zien hoe God iets ongelooflijks in hem deed. Ik had me daar altijd al over afgevraagd, want toen ik over zijn leven las, wist ik sommige dingen die je noemde niet en ik dacht: oké, er mist iets, zoals hoe kan dit kind nu echt heilig zijn? Mensen praten over hoe hij zo'n uur per week videogames speelde, omdat hij er dol op was. Maar deze zaken daar spreekt men niet over. Er is zoveel meer en ik wilde dat kinderen zo enthousiast over hem zouden worden dat ze hem om zijn voorspraak vragen.

Want hij gaf zelfs al op jonge leeftijd catechismuslessen en hij had zelfs een plan om kinderen heilig te laten worden. Carlo kwam in zijn klas in opstand tegen seksuele zonde. De enige. En zijn vrienden waren geschokt, zoiets van: waarom zou je hier niet helemaal voor zijn? Waarom zou je niet voor abortus zijn? Waar is die ene jongen die zich in het openbaar tegen iedereen verzet, zelfs tegen zijn vrienden? En hij zou zich uitspreken, net als kinderen die zoenen bij het zwembad op school. Hij zou tegen de badmeester zeggen: "Hé, zeg ze dat ze ermee moeten ophouden. Ze doen dat voor onschuldige kinderen die in de war zijn." Hij was rechtvaardig en toch liefdevol. En hij zei tegen kinderen dat ze moesten stoppen met vloeken.

Hij zei: je weet niet hoeveel schade je aanricht. Hij was heel streng, op een bepaalde manier. Hij zei ook tegen een vriend: waarom ben je gisteravond met een willekeurige meisje naar bed geweest? En hij zou zich gedragen als een kleine priester, maar toch van ze houden. Hij zonderde zich niet af. Hij dacht nooit dat hij heiliger was dan de rest. Hij was erbij betrokken en toch zou hij er geen vriend door verliezen, omdat hij van ze hield. Hij had gewoon een een prachtige, prachtige ziel.

Ik wilde kinderen gewoon laten beseffen: wacht eens even, ik hoef niet in de middeleeuwen te leven en een man met een zwaard te zijn om een heilige te zijn. Het hele punt is hier bekering. Het hele boek is bedoeld om het hart te inspireren. En dat is wat er met Carlo gebeurde toen hij nog heel klein was. Zijn Poolse nanny las hem de levens van de heiligen voor. Dus hier proberen we hetzelfde voort te zetten en een ouder iemand het te laten lezen op dezelfde manier als Carlo werd voorgelezen. Het werkt dus. Carlo's dood was zo mooi als zijn leven en dat hij deze diagnose kreeg, maar hij wist het eigenlijk wel.

Zijn familie dacht dat hij griep had, maar Carlo maakte een video zo'n 3 maanden eerder en hij zei: "Als ik 7 kilo ben aangekomen, ben ik voorbestemd om te sterven." En je kunt die video online bekijken en hij vouwde zijn handen alsof het zo was. Ja. En zijn moeder vond die video na zijn dood op zijn computer. En dus begon hij aan te komen. Hij kreeg de diagnose. Zelfs voordat hij die kreeg, wist hij het eigenlijk al. En hij was een grappenmaker. Hij zei: "Eh, ik offer mijn lijden op voor de Paus en de Kerk." En zijn familie lachtte: "Haha," maar hij meende het serieus.

En toen hij kort na de diagnose plotseling met een ambulance naar het ziekenhuis moest, zei hij tegen zijn moeder: "Ik ga hier niet weg. Ik ga het ziekenhuis niet uit. Bereid je voor." En in het ziekenhuis was hij opgezwollen, had hij pijn, en klaagde hij geen moment. Ze vroegen hem hoe het met hem ging. Hij zei: "Andere mensen lijden meer." Hij zei: "Het gaat goed." Hij kon een nacht niet slapen van de pijn, maar hij maakte zich meer zorgen om zijn moeder. Hij was zo in het leven. Hij schreef over de dood op de meest prachtige manier. En zijn moeder droomde over een bloedend lam en een offer voordat hij stierf.

Hij stierf snel, het was slechts 4 dagen na de diagnose dat hij bij bewustzijn leefde en dat was het. Hij had over de dood geschreven dat je er je geen zorgen hoeft over te maken. Het is een overgang naar nieuw leven. Hij had veel geschriften. Als we het leven beschouwen als een springplank naar de eeuwigheid, dan wordt de dood een overgang. Het wordt een deur. Het wordt een tussenweg. Het verliest zijn drama. Het verliest zijn fataliteit. Het verliest zijn definitiefheid.

Beoefen de dood als een exorcisme. Vergeestelijk de dood, heilig de dood. Dat is het geheim. Dan zullen we er niet over nadenken en er niet over spreken en het niet in absolute termen meten, in termen van onherstelbare totale vernietiging. Maar we zullen de dood zien in het licht, in de warmte en in de overwinning van de verrezen Christus. Het is slechts een klein fragment. Een ander fragment, geschreven in een andere tijd, luidde dat het bestaan ​​een voortdurende voorbereiding op de dood zou moeten zijn. Wanneer het bestaan ​​wordt aangevallen door ziekte of wanneer het definitieve doodvonnis wordt uitgesproken, moeten we ons graag aanpassen aan de goddelijke wil.

Bovendien is het een zeer goede oefening om ons innig te verenigen met het lijden en met de dood van de Heer. Vanuit spiritueel oogpunt moeten we voelen en weten dat we geen permanente delen van de wereld zijn. Ons doel moet het oneindige zijn en niet het eindige. Het oneindige is ons thuisland. De Hemel wacht reeds eeuwig op ons.

We moeten de vrucht zien van al zijn uren vóór het H. Sacrament en het gebed.

Hij kwam uit een rijke familie. En toch wilde hij nooit meer dan één paar schoenen. Hij repareerde liever een oude fiets dan een mooie nieuwe te kopen. Hij wilde dat allemaal niet. Hij wilde gewone kleding. Hij vond mode onzin. Hij zei: "Waarom verspillen mensen al die tijd aan hun uiterlijk en niet aan hun ziel?" Hij kon gewoon niet begrijpen waarom mensen zoveel om geld gaven. En Jezus prentte in zijn hart de woorden: Ik heb dorst. En hij kreeg het gevoel dat deze mensen die achter geld en materiële dingen aanjagen, de verkeerde kant op rijden op een snelweg, en ze zullen onvermijdelijk een ongeluk krijgen en hun bestemming niet bereiken.

Hij het tegenovergestelde van materialistisch. Hij wilde geen dingen. Het kon hem gewoon niet schelen. Rajesh wist dat Carlo naar het huis van een rijke en beroemde vriend ging. En Rajesh wilde de laatste nieuwtjes weten, de roddels weten. En Rajesh was ook materialistisch en vroeg: Oh, wat hebben ze? Mooie dingen. Wat vinden ze leuk? En daarom gaf Carlo hem hints als: "Zo is het genoeg. Ik ga het je niet vertellen. Raak niet geïnteresseerd in die dingen. Het maakt niet uit." Maar Rajesh bleef hem onder druk zetten.

En tot slot zei hij met een Rooms accent: het huis had een badkamer, een keuken en een woonkamer. Dat was alle informatie die hij zou geven. Hij is een grappenmaker en hij navigeerde gewoon zo mooi door deze wereld.