14/9 Het feest van de Kruisverheffing volgens Pr Chris Alar - Living Faith Daily

14 september, het feest van de Kruisverheffing: Op deze dag verkondigt de Kerk dat het instrument van terreur en schaamte de sleutel tot de eeuwige overwinning is geworden. In het middelpunt van het Kruis staat niet nederlaag. In het middelpunt staat genade. Toen de lans van de soldaten Jezus‘ zijde doorboorde zagen ze Jezus' Bloed en water dat eruit vloeide. Het was de geboorte van de sacramenten, het doopsel, de eucharistie, de goddelijke barmhartigheid zelf.

Elke genade die we in de Kerk ontvangen, vloeit voort uit deze wonde. En het is een barmhartigheid die vandaag de dag nog steeds wordt uitgestort. Elke keer dat je het Kroontje van de Goddelijke Barmhartigheid bidt, sta je op Golgotha en put je levend water voor zielen. Elke mis is hetzelfde offer dat Christus opnieuw bracht voor de redding van de wereld. Als we het Kruis alleen maar als een tragedie beschouwen, missen we het Evangelie. Als we het alleen maar als geschiedenis zien, missen we de redding.

Het Kruis is de bron van barmhartigheid. Het negeren ervan is de bron van leven afsluiten. We zijn uitgenodigd om onze eigen wonden naar het Kruis te brengen: angsten, ziekte, eenzaamheid. Verenigd met Zijn zuivere zijde, zijn ze niet langer verspild. Ze worden kanalen van barmhartigheid voor anderen. Barmhartigheid is Jezus die aan hout genageld is en zich nu nog uitstort. Het feest van de Kruisverheffing gaat terug tot de vroege eeuwen van de Kerk. In de 4e eeuw reisde St-Helena, de moeder van keizer Constantijn, naar het Heilige Land.

Ze zocht met vastberadenheid naar het hout waarop Christus was gekruisigd. De traditie vertelt ons dat ze het ware kruis vond nabij de Golgotha, een ontdekking die de Christelijke wereld in vuur en vlam zette met devotie. Om deze heilige vondst te eren en de plaats te wijden waar Jezus stierf en weer opstond, wijdde de Kerk in september van het jaar 335 de basiliek van het Heilig Graf in Jeruzalem in. Vanaf die dag werd het Kruis hoog verheven, in glorie.

De Kerk herdenkt dit omdat God deze dag in de geschiedenis heeft gemarkeerd om Zijn volk eraan te herinneren dat lijden, verenigd met het Kruis, nooit zinloos is. Het is de hemelse manier om te zeggen dat pijn, gedragen met Christus, verlossing wordt. Elke 14e september verkondigt de Kerk opnieuw dat het Kruis geen einde is. Het is een poort waardoor genade en verlossing de wereld binnenkomen. Het is een verkondiging vanuit het hart van de Kerk. Op deze dag wordt het Kruis hoog geheven, zodat elke gelovige zich herinnert waar onze ware overwinning ligt.

Voor de oude Romeinen was het kruis een werktuig van terreur, een wapen om het zwijgen op te leggen en tot slaaf te maken. Maar voor Christenen is dit wapen van de dood veranderd in de boom des levens. Het gaat niet alleen over de ontdekking van Sint-Helena of de inwijding van een kerk. Het gaat erom onze ogen te richten op de realiteit dat Christus' triomf alleen door het Kruis komt. Met het verheven Kruis, herinneren we ons wat het werkelijk is. De genade van God die zonde en dood voor altijd overwint.

Het Kruis is niet alleen een teken van lijden, het is de bron van genade en verlossing. In het Evangelie van Johannes zei Jezus: "Zoals Mozes de slang in de woestijn omhoog hief, zo moet de Mensenzoon omhoog geheven worden, opdat iedereen die in Hem gelooft, eeuwig leven zal hebben." Omhoog geheven aan het Kruis, wordt Christus de bron van genade voor de hele mensheid. En Paulus wist dat elk mysterie van het geloof, elk sacrament, elke genade voortkomt uit Golgotha. De doorboorde zijde van Christus is niet zomaar een wonde. Het is de bron waaruit de kerk leeft. Pr Chris Alar herinnert ons eraan dat het Kruis de realiteit van verlossing is.

Elke druppel Bloed dat werd vergoten, wordt een druppel barmhartigheid die in de wereld wordt uitgestort. De Eucharistie die je tijdens de mis ontvangt, is de vrucht van het Kruis. De vergeving die wordt uitgestort in hett doopsel en de biecht, komt rechtstreeks voort uit dat reddende hout. Als we ons verwijderen van het Kruis, snijden we ons af van de bron van het leven.

Het Christendom zoeken zonder het Kruis is drinken uit een lege bron. Maar je vastklampen aan het kruis is staan ​​onder de waterval van genade waar de genade nooit ophoudt te stromen. Het Kruis is niet alleen de bron van genade voor ons. Het is angst voor de vijand. Dit is het moment waarop Christus de machten van de hel voorgoed ontwapende. Het Kruis werd het instrument dat de hel van zijn aanspraak op ons bevrijdde. Wanneer we het Kruis hoog verheffen, wanneer we ons er in geloof aan vastklampen, verliest het kwaad zijn greep. Het Kruis wordt niet alleen in kerken opgericht.

Het wordt ook op ons lichaam getekend, elke keer dat we het kruisteken maken. Dit simpele gebaar is een van de krachtigste gebeden die we bezitten. Het is bescherming. Het is verkondiging. Het is ons schild en onze banier. Het kruisteken heiligt je dag. Het plaatst je onder de bescherming van de Drie-eenheid. En wanneer je het met eerbied maakt, markeer je jezelf als iemand die bij de gekruisigde Christus hoort. Dit feest van de Kruisverheffing gaat over het kruis dat we vandaag dragen: pijn, ziekte, eenzaamheid, verdriet. Toch is in Christus geen enkel lijden verspild.

Wanneer verenigd met Zijn Kruis, wordt zelfs de kleinste pijn een offer van barmhartigheid voor zielen. Jezus beloofde nooit een leven zonder lijden. Hij beloofde in plaats daarvan dat ons lijden, verbonden met het Zijne, vrucht zou dragen. Het Kruis dat we in ons lichaam en in ons hart dragen, kan een kelk van barmhartigheid worden, uitgegoten voor onze families, voor de kerk, voor de wereld. Heiligen leren ons dat de waarde van lijden niet in de pijn zelf zit, maar in de liefde waarmee het wordt aangeboden.

Als we het kruis verwerpen, verwerpen we ook de weg naar de Hemel. Het is de weg die Jezus bewandelde. Hem volgen is de last van de liefde in ons eigen leven dragen. Toch ligt hier de hoop. Met Christus aan onze zijde wordt geen enkel kruis alleen gedragen en wordt elk kruis een poort naar de glorie. Heiligen vreesden het kruis niet. Zij omarmden het als de laatste naar de Hemel. De H. Faustina, de apostel van de goddelijke barmhartigheid, schreef ooit: "Lijden is de grootste schat op aarde wanneer het verenigd is met het Kruis." Ze wist dat pijn, wanneer het met Christus gedragen wordt, een verborgen vuur van genade voor de wereld wordt.

Pater Pio, die de wonden van Christus in zijn eigen vlees droeg, verklaarde: "Het kruis is de laatste naar de Hemel." Hij leerde zijn geestelijke kinderen nooit weg te lopen van lijden, maar er een geschenk in te zien, omdat het kruis alles transformeert wat het aanraakt. De H. Paulus schreef over Jezus: Hoewel Hij de gedaante van God had, beschouwde Hij gelijkheid aan God niet als iets om te grijpen. In plaats daarvan ontledigde Hij Zich, nam de gedaante van een dienaar aan en werd gehoorzaam tot de dood, zelfs tot de dood aan het Kruis. God koos ervoor om af te dalen, Zich te vernederen, om zelfs in de dood binnen te gaan, om ons op te wekken. Heiligen begrepen wat de wereld niet kan bevatten.

Het Kruis is geen vloek, maar de sleutel. Ze leren ons door voorbeeld dat het omarmen van het kruis gelijkstaat aan het omarmen van Christus zelf. En wanneer we dat doen, wordt lijden liefde en wordt liefde eeuwig leven. Hoe beleven we dit feest in het dagelijks leven? Bid het kroontje van goddelijke barmhartigheid voor een kruisbeeld. 

Breng kleine offers, een overgeslagen maaltijd, een verborgen daad van geduld, een gebed gefluisterd in pijn, en verenig ze met het Kruis voor zielen die niemand hebben om voor hen te bidden. En draag een crucifix als een constante herinnering dat je leven gekenmerkt is door een leven met de gekruisigde Christus.