Even kon ik zwemmen in een zee van hoop
Zou zoiets moois ooit blijven duren
Hoop behandeld met verwarde gedachten

Hoe vriendschap tot liefde kan leiden
Hoe liefde tot haat kan leiden
Zelfs juist wordt plots allemaal fout

Plots weet ik niet meer hoe het verder moet
koester ik het begrip “onmogelijk”
De lach heeft mij verlaten

Schaduwen van jou achtervolgen mij
Ik hoor ze lopen in het duister
Achter me aan met stil gefluister

Jouw woorden zijn nu dodelijke wapens
Dood lijkt de tederheid
Verdwaald is vriendschap en genegenheid

In deze oorlog van liefde zijn er enkel verliezers
Tijd glijdt als zand door mijn handen
komt niet meer terug

Verloren in verwarring
Een leegte in mijn hart en ziel
Zoveel verdriet maakte mijn hart weer bevroren

Het beschermt mij tegen alle kwaad
Maar het houdt ook het goede tegen
Hoe kan je kiezen tussen vriendschap en liefde

wie zegt me hoe morgen wordt
dat liefde ooit wint van verdriet
neemt de wind je voorgoed mee in deze storm

Hoe hard het ook regent binnen in mij
Ik wil geen herhaling van een eenzaam leven
En hoop dat op een dag onze vriendschap mijn pijn overwint

Ik weet ik moet aan mijn toekomst bouwen
Steen voor steen en vol vertrouwen
Mezelf redden door jou te vergeten

Neen, Jou vergeten zal ik nooit
Gevangen zal ik vrij zijn
Echte liefde stil in mij

Nog even of eeuwig
een stempel op ‘onze’ tijd
Of nam je mijn hart voor een EEUWIGHEID?