1)Boven op de berg ligt het dorpje Taormina 2)De baai van Lettojanni. 3)Gezellig rond het zwembad water was nog koud ,begin Mei ,maar we hebben gezwommen.
Mijn moeder pracht van een vrouw.
.
Mam en Pe de ouders van mijn vader. Soms mocht ik bij haar op vakantie ,ze was dan ook mijn meter. Ik moest dan bij haar slapen .Had liever bij mijn nichtjes geslapen .Ze woonde in bij haar zoon.Als ze dan in bed lag en een wind moest laten zei ze "alweer een motocyclet die langs rijd."Maar eigelijk was het een ingoed mens en ik voelde dat ze me graag zag ook al woonde we in de Kempen .Wat toen percies zo al een beetje in de vreemde was.
Kleindochter Jorinde met haar eerste communie en als fee. Moeke was kleermaakster (met veel liefde)van dienst.
Pont D'espange
Een mooi stukje natuur op de grens van Frankrijk met Spanje. Overal duiken watervalletjes op ,je kan geen voet verzetten of je ziet weer een.
Jaarlijks vind er in Aldenbiezen een grootse bloemenhappinig door.Ze wordt bezocht door mensen van uit alle streken Je kan er uren wandelen en verzinken in een ongeziene bloemenpracht je laten verwennen door de overheersende geuren die je neus inglijden ,als een ijsje dat op een warme zomerdag in je mond.verdwijnt .
De Adriatische zee .Gekend om haar uitzonderlijke lekkere keuken. We volgen via de luchthaven van Venetie richting Riccione uit.Het zicht uit de lucht over Venetié was fasinerend .Al die baaitjes en lagune ze zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Riccione met zijn mooie stranden ,bagno's en verkopen op de deken .Als er ook maar een glimpje van politie was verdwenen ze als rook in de wind.
Onze eerste kennismaking met Spanje was Benimaldena.Viel enorm goed mee.We hadden een zeer goed hotel ,lekker eten ,correcte bediening.Er was een hele mooie tuin rond het zwembad.Het was ook de eerste keer dat men iets van ons gestolen heeft.Een mooie badhanddoek ,souvenir van een ander vakantiegebeuren.Ondanks dit negatieve iets was het toch een hele fijne vakantie.
Arabisch haventje aldaar,er stonden hele mooie jachten.en veel!!!
Het landschap was anders dan ik vermoed had.Spanje dan dacht ik alleen maar aan dorre gebieden .Ergens zal de tijd (voorjaar)dat we daar waren er wel voor iets tussen zitten.
Het strand werd elke morgen gekuist
Torremolinos lag er heel dicht bij.Daar was het wat drukker .Maar toch de moeite om af en toe eens te slenteren langs de winkels en standjes met vanalles.Om erna te genieten van een drankje op een terrasje.Alle uitstappen werden met het plaatselijke vervoer gedaan . Maribella is ook in de buurt en....nog vele andere mooie plekjes.
Hij is nu haast zeventig jaar en als de kinderen komen steeds weer een vraag. Vake ,"hoe was dat weer in die oorlogs tijd Vertel eens van vroeger hoe was dat voor jou."
En ergens zou je dan denken aan heel ,veel verdriet. Angsten en leed wat je dan gewoonlijk ziet Maar, neen, hoor, zijn ogen die gaan dan hard blinken en alles word stil, heel stil.
Hij vertelt over hoe tanks daar stonden te staan,je kon er gewoon even binnengaan. Het legermateriaal dat achterbleef Dat haalden zij allemaal beetje bij beetje ,helemaal leeg.
Er was in die dagen altijd ergens iets ,zegt hij net alsof hij de beelden nog zo voor zich ziet. Een vliegtuig dat neerstorte niet zo heel ver van hier. Massa's mensen die gingen kijken dat zijn herinneringen die blijven.
De dagelijkse douche op de mijn het kommetje soep ,een waar festijn. De chocolade van de Amerikaan en cornetbeuf die ze toen kregen. Niet alle Duisters waren slecht ze hebben me zelfs het leven gered . Toen ik, zo klein op het dak rondkroop.
Zo krijgen onze kleinkinderen van hem te horen. Dat zelfs vreselijke oorlogen het leven niet laten stilstaan. Er altijd hoop moet blijven bestaan. Hoe moeilijke tijden ook moge zijn ergens schijnt 'n lichtje dat verzacht de pijn.
Hij was een jongetje van ongeveer 10 haalde op school wel eens tien op tien. Zo ook in de boeiende natuurkundeles Daar stak men eieren in een glazen fles.
De meester die sprak over invloeden van verschillende stoffen wat allemaal kan Het eierenschaaltje dat word heel slap als je het legt in azijn .....in een tas.
Dus thuisgekomen ,de test werd gedaan een eitje, een tas en azijn bijgehaald. Dat alles moest boven op een kast staan zo kon er geen enkel mens makkelijk aan.
Maar ja, dat was buiten moeder gerekend zij kwam van de kapster ,haartjes gestreken. Het eerste waar toch haar ogen naar keken Was die tas ,wie zet dat daar, wilde ze weten.
Ze reikte haar armen naar omhoog stond op haar tenen ,ze was niet groot. Voorzichtig trok ze de tas naar voor tot de hele goedje over haar kapsel droop.
Het knaapje had alles van op afstand bekeken wist dat hij nu niet om genade mocht rekenen. Want moeders gelaat was helemaal getekend met eiwit en schalen en eigele strepen.
Manneke maan ,zie me hier staan heel in mijn eentje ,gewoon stik alleen. Kan je mij zeggen waartoe dit leid waarom mijn hart droge tranen schreit.
Donker is de nacht ,mijn gedachten zwaar hoe ik ook peins niets word er klaar. Ze komen en gaan de vele ,vele vragen wanneer zullen antwoorden opdagen.
Zeg me waar komt toch die onrust vandaan dat onzeker wezen ,....manneke maan. Is het misschien heel gewoon voor de mens dat hij zo vaak in kringetjes denkt.
Ik zie je daar staan ,zo hoog boven mij praat tegen jou ,laat mijn gedachten vrij. Gek, maar toch lijk het zinvol geweest het gesprekje met jou verlichte mijn geest.
Dinsdag, we maken ons klaar voor de terugreis.Nog een laatste ontbijt zonder koffie ditmaal.Het koffieapparaat geeft alleen maar lichtgekleurd water.Nadat ik dit gemeld heb staan ze met 4 personen errond te draaien .Geen van hen dacht eraan even in de keuken wat koffie te halen Het italiaanse denken.???????????? Dan maar zonder koffie. De auto staat gepakt ,rekeningen zijn betaald we kunnen weg. De GPS word niet aangezet want Jean word daar nerveus van.We volgen de autostrade .Eerst Genua ,dan Allexandria of Milaan ,nemen Milaan en vandaar naar via Como naar Lugano.Prachtige streek trouwens.De st Gotthard is nog altijd afgesloten voor verkeer dus dat worden weer kilometers om .Terug via de st Bernadino ,Chur ,Zurich naar Basel.Niet zo interesant ,al het verkeer in Zwitserland moet door de steden uit.Veel kans op misrijden ligt dan op de loer.We rijden Zwitserland binnen en ik zet de GPS aan .Ee beetje hulp is welkom.Zonder al te veel moeilijkheden verlaten we Zurich .Ook Basel valt nu wel mee .Wat wij van de stad zien is alles behalve aantrekkelijk.Vuile appartementblokken schuiven aan ons oog voorbij.Je zal daar maar in wonen.Even stuurt ons Eulalie ,zo heet de GPS,de verkeerde straat in.Om ons even later terug op het goede spoor te zetten.Na een tijd rijden we Frankrijk binnen. De autostrade hier zijn een ware luxe.Je moet er wel voor betalen maar het rijd zeer aangenaam.Tegen 19 uur doen we een hotel aan vlakbij de autostrade .We nemen het avondmaal en gaan naar de kamer.Op de TV is er eindelijk eens iets anders te zien dan italiaans .Maar in feite zijn we te moe en na een relax bad vallen we vlug in slaap. Woensdag morgen .Het ontbijt is genoten en we vertrekken vol goede moed.Eulalie leid ons van de autostrade af en weg belanden op Frankrijkse landwegen.Na een tijdje ,hoe kan het ,omleiding, hier had ons Eulalietje geen weet van.Telkens wil ze ons een straat in sturen maar we mogen er niet in.We doen vijf verschillende dorpen aan en hebben nog nooit zoveel verschillend van kleuren weiden gezien .Eindelijk zien we een plaatje wat naar de autostrade verwijst.Opgelucht haal ik adem.Voor Jean duurt het allemaal te lang maar 400 km daar doe je wel even over. We bereiken Saarbrucken en vandaaruit naar Metz.Dat dacht ik toch.Opeens zitten we in Luxemburg en dan riek je je thuis al............ Maar dat was wel een beetje verkeerd gerekend. Regelmatige wegenwerken remmen enorm af en Jean word al wat nerveus.Nu kan ik niet om 13 uur na de dialyse ,zegt hij.De afspraak was dat hij donderdag naar de dialyse zou gaan ,maar dit ontgaat hem telkens weer.We spreken af dat ik als we in Luik zijn ,naar de dialyse bel en vraag of hij met de late post mee kan gedaan worden. Zo gebeurd het dan ook Ik krijg een blij verraste stem aan de andere kant van de lijn .Geen probleem kom maar rond 16.45 uur dan is alles OK.Hiermee gerustgesteld rijden we naar huis. Van Luik tot thuis is maar een hazesprong.De wegen zijn bekend en dat gevoel van thuiskomen elke keer weer,een vakantie ,alleen.... daarvoor zou je het doen............
De kinderen geven nog geen teken van leven ze hebben gisterenavond onder mekaar leute gemaakt .Dus we gaan met ons beidjes ontbijten. Ook het ontbijt brengt afleiding .Je kan de anderen een beetje gadeslaan en dat op zich kan ontspannend werken. Terug boven op ons terras proberen we de zon een beetje te ontwijken.Ik heb Jean zijn zetel in de vensteropening gezet en het tafeltje over zijn benen zodat hij volledig schaduw heeft.Hij geniet van zijn sigaartje en ik speel in mijn eentje een beetje kaart .Woorden worden er niet veel gesproken ,het samenzijn op zich is voldoende. Dan horen we leven in de kamers langs ons .Rolluiken gaan omhoog. Na een vlugge, goede morgen maken ze zich klaar en wij trekken terug mee naar beneden een tasje koffie gaat er altijd in. Geen plannen vandaag , Jan en Liesbet gaan morgen terug naar huis. Zij willen het rustig houden ,de weg naar huis is lang. Samen gaan Jean en ik naar de plaatselijke supermarkt inkopen doen. Dat is zowat het enige wat er gebeurt.Een lees en zwemdagje ,een beetje relaxen.'s Avonds de dialyse en weer slaaptijd. blik op de wandelweg langs de zee. deze struiken vind je overal ze bekleden vele betonnen wanden
We zijn donderdag ,vandaag word er besloten om Monaco te gaan bezichtigen.Op amper 40 km van onze verblijfplaats gelegen kunnen we niet aan de lokroep van dit kleine prinsdom weerstaan.Op de reis ernaar toe doen we de botanische tuin van Hanbourgh aan.Hij word gepromoot in een plaatselijke folder.Naar heel wat zoek en vraagwerk ,komen we aan. De situatie ter plaatse is van die aard dat het voor Jean te moeilijk zou zijn .Veel terrassen en trappen .Ook het inkomgeld vinden we wat aan de hoge kant.Er word dan maar besloten om in directe lijn door naar Monaco te rijden.Onderweg zien we ontelbare serres .Ze liggen als grote witte vlekke verspreid over het hele gebied. Men heeft ons verteld dat de eerste tulpen ieder jaar van hier komen.Buiten toerisme is bloementeelt hier een belangrijke bron van inkomsten. Daar we gekozen hebben voor de gewone straten,zijn we getuige van een ongekende bloemenpracht die hier in alle hoeken en kanten oogverblindend mooi staat te wezen. Zeggen dat we thuis zoveel moeite moeten doen om zo'n plantje in leven te houden. We rijden langs verschillende mooie dorpen Ventimiglia is een ervan. Ze zijn mooi verzorgt en jonger dan San Remo ,ook rustiger.Spijtig dat we de tijd niet vinden om eens naar daar te gaan .ik zou er wel eens even willen kuieren. Dan zijn we in Frankrijk.Alles word precies anders .Het is zo'n beetje als Walonié en Vlaanderen.Het eerste dorpje in mijn herinnering is Menton.Ziet er leuk uit .Verscheidene vuurtorentjes toveren het geheel om een een waar zeemanslevenl.Je zou er zo een mooi verhaal rond kunnen voeren.Aangezien we moeilijk parkeerplaats vinden, beloven we mekaar van hier eens terug te komen op een andere dag. En dan gaat het omhoog ,vrij hoog en zonder veel boe of ba ligt daar in de diepte Monaco.Ik zet hier prentjes bij die ik van internet genomen heb want de fototjes van de kinderen komen niet met priorbestelling Ook hier weer veel woningen op een beperkte plaats.Als je in de anonimiteit wil verdrinken, ben je hier op je plaats.Zal voor onze bekende belgen wel zijn wat ze zoeken.denk ik. Onze wagen zijn we vlug kwijt en Jan en Liesbet staan ons al op te wachten ,zij zijn met de moto.Rolstoel uitgehaald, voetsteunen eraan en hup ,daar gaan we.Ook nu zitten we kort bij de haven .Het paleis van de grimaldi's prijkt torenhoog boven alles uit ,net alsof het wil zeggen," wij houden alles wel in de gaten jullie mogen nu rustig genieten".Zo wandelen we langs de grootste luxeboten die ik ooit in mijn leven gezien heb.Bubbelbad ,garage, er kan zelfs een helikopter op landen.Alles blinkt lijk een spiegel ,er is niet het kleinste stipje vuil op te bespeuren .Ik denk zelfs dat de vliegen er niet durven op gaan zitten ,bang dat ze uitglijden.. Op de kade gaat een jumping wedstrijd door .De paarden zijn pikobello opgetuigt ,hun manen zijn in een special kapsel gezet.Hele grijze paarden heb ik daar gezien.Grijze katten kende ik al ,die van cheba ,maar paarden............ Na zowat heel de haven afgewandeld te hebben ,ondertussen nog kijken naar exclusieve, mooie wagens ,stranden we op een terrasje om iets te eten.Voldaan gaan we na een poosje terug naar de auto want het is ondertussen al genoeg geweest voor Jean .Ik weet zeker dat Monaco veel meer te bieden heeft dan wij gezien hebben, maar we zijn daar geweest ,nietwaar..........Terwijl we stijgend Monaco verlaten werp ik ernog een laatste blik op ,en zeg bij mezelf ,ik zou er niet willen wonen. Veel te fel opeen gepakt die huizen. Via de autostrade rijden we terug naar ons verblijf ,tevreden dat we het gezien hebben..........Arrivederci.................
We zijn al woensdag.Het eerste wat ik iedere morgen doe is deur van het balkon open en 'n blik werpen op de zee. Ook vandaag is het weer mooi.Maar we verwachten dan ook niets anders hier in het zonnige zuiden .Enkele wolkjes houden de zon af en toe verborgennet alsof ze weten dat de grote hitte aan ons niet besteed is.Vlug, alhoewel, vlug is het woord niet meer we worden immers al een dagje ouder en de behagelijke douche doet echt goed op die, soms al eens stijve spieren .Nog goed insmeren en we zijn weer klaar voor het ontbijt.Wat makkelijk toch.De jonge kelner is tot nog toe de enigste die ik met plezier zijn werk zie doen.Hij lacht de hele tijd en na ons ontbijt komt hij vragen of we een speciale koffie willen .Cappucino, expresso alles word met de glimlach gebracht.Vandaag gaan we de haven van de zon een bezoekje brengen .Deze is later gemaakt er liggen volgens de kinderen hele mooie boten bij ,dus wij een beetje nieuwsgierig .Onze Geert is vandaag dienstdoende chauffeur.Wat een luxe!!!! zicht op de porto del sole. En ja ,honderden boten lagen er gemeerd de een al groter dan de ander. we hebben er heel wat tijd doorgebracht en ieder liet zijn fantasie,luidop, de vrije loop.Een beetje moe van de wandeling vonden we plaats in een taverne of wat ervoor door moest gaan.Aan het tafeltje links van ons zaten vier oudere scheepeigenaars ,uitgedost volgens de regels van de kunst ,gezellig te tateren .Dan zeggen ze dat vrouwen kunnen kletsen ,wel deze moesten voor niemand onder doen.Hier en daar ,ja echt waar,een grijsaard met een jongere gezellin, echt lijk het hoort. Wij maar kijken.De innerlijke mens versterkt en dan was het tijd om een beetje te gaan rusten want om 18.30 verwachte men Jean in het hospitaal. De foto is niet zo mooi wilde het hele ziekenhuis erop maar het beste had ik gewoon vooraanzicht genomen . 'sAvondsgaan de kinderen en ik iets eten .Het zaakje lijkt ons goed te zijn .We bestellen een mooie dame schrijft op.Na een gezellige babbel en drank krijgen we ons eten ,allemaal behalve Geert ,die krijgt alleen maar friet wij hebben bijna gedaan onze Geert zijn frieten zijn ook al in donkere oorden verzeild.Jan die vlot Italiaans spreekt ,vraagt waar Geert zijn vlees blijft,vergeten na veel geblaas en gefoeter zien we het mooie dametje met haar autosleutels vertrekken,even later brengt de eigenaar iets heel anders dan besteld was.Geert laat weten dat het niet het gevraagde is waarop de schotel verdwijnt en een ware tornado in de keuken losbarst.Geert zijn honger is over en gaat zeggen dat hij geen honger meer heeft en of ze de rekening willen brengen.Even later komt de eigenaar al grommelend naar onze tafel en vind dat we maar moeten begrijpen dat men zich al eens kan vergissen.Nu zeg als je iets moet doen dan is het op mijn kinderen grommelen als ze het niet verdienen dan word deze kloek onvoorspelbaar.Vermist in Italie je moet betalen voor het gebruik van tafellaken ,een euro de man ,zeg ik, jullie zullen deze tafelkleden moeten wassen en giet het restje witte wijn dat nog in mij glas zit in een fijne streep erover uit .Onze Jan zegt "mama moet je niet doen".En eigenlijk weet ik dat ook wel en nu denk ik ook van....... maar op dat moment ...................... Om 11 uur mag ik Jean gaan halen.Daar ben ik aan de babbel geraakt met een dame uit Monza ,haar man is hartpatient en is al 3 jaar aan de dialyse.Jean is klaar en wij gaan weer een welgekome nacht tegemoet. Buone notte a tutti,a domani..............
's Avonds vinden we mekaar terug in het mooie restaurant van het hotel. Voor deze avond wensen we geen drukte meer en houden het eenvoudig. Als welkomdrank krijgen we een sangria aangeboden .Verschillende glaasjes worden heel subtiel in mijn richting geschoven.Vermits ik de mensen graag een plezier doe ,drink ik ze allemaal leeg.We vertellen over onze reisweg en hoe moeilijk het in Zwitserland allemaal ging ,dat het niet kon bekoren .Basel volledig omwoelt ,Zurich een kluwen van vastlopend verkeer.Gezellig tafelend ging alles vlotjes naar binnen.Weer gevolgd door plaatslijke drankjes.Plezier hing gewoon in de lucht en vergeten was de lange reis.Buiten zongen de kikkers hun mooiste lied en wij trokken een beetje licht in het hoofd naar een weldoende nacht. Het is morgen de 1ste dag .Eerst samen ontbijten en dan op zoek naar het dialyse centrum.We zetten de GPS aan ,hebben 2 adressen .Het verkeer maakt een onuitwisbare indruk op mij.Overal scooters en auto'tjes ,men rijd er kris kras dooreen .Er zijn verkeerslichten maar .die werken niet.Als je de baan opwil ,moet je bij de eerste mogelijkheid ,doorrijden ,anders sta je daar tot st Juttemus.Een adres klopt niet dus de tegengestelde richting uit.En ja, en heus na heel veel bochten boven op een berg staat een prachtig ,ouderwets, statig gebouw. Ik stap uit en ga eens horen .Je kan het geloven of niet ,het is hier. Ik loop even aarzelend maar toch door de gang de plaat 'vietato ingresso'houd me niet tegen .Ik klop op de deur en vraag of Jean er 's avonds verwacht word.Een bevestigend antwoord geeft voldoening en blijgemust keer ik naar de wagen terug.Jean is nu gerust en kan gewoon een dagje deelnemen aan' la dolce vita' van de Italianen.Het word een dag platte rust en bekomen .Ik ben blij dat Jan en Geert afgesproken hebben om om beurt ons naar de dialyse brengen .Want dat verkeer is toch wel wennen.'s Avonds gaan de kinderen en ik nog ergens iets eten .Jean is dan op de dialyse. We zijn al dinsdag.Na het ontbijt gaan we wandelen .Het is een vreselijk drukke stad.Ze ontgoochelt een beetje .Chaos ,totaal niet aan uit te kunnen .Sommige winkels zijn open andere weer dicht.Vermits alles bergop en bergaf gaat nemen we het besluit om naar de oude haven te gaan .Jean zegt wel hondermaal,maar goed dat ik dat niet moet lopen ,een tevreden gevoel huist in me'de rolstoel 'toch een goed gedacht. Ik zie hem alles aanschouwen en voor de zoveelste maal vraagt hij "waar zijn we nu"waarop we hem graag duidelijk maken dat het de bloemenriviera is waar we al zo dikwijls over gesproken hebben.
We komen langs een oud slot ,het blijk een rustplaats te zijn voor zwerf-katten en -mensen.Ook hier is armoede en zijn er mensen die zich niet thuisvoelen in onze welvaartmaatschappij. We wandelen een eindje verder en nestelen ons op een terrasje langs de kade.Ieder bestelt zijn drankje en de hopen versnapperingen die we erbij krijgen tarten alle verbeelding.Enkele duiven komen ons gezelschap houden en terwijl wij filosoferen voorziet Jean de duiven van een koninlijk maal.We ronden ons uitje af met een lichte maaltijd en trekken terug naar het hotel voor een deugdoende siesta.De jongeren verkiezen et 's Avonds trekken we naar beneden om 'la cena 'Het is daar niet zo lijk hier aan de kust.De Italiaanse eetcultuur word er hoog in het vandel gedragen.Maar kan maar eens aan al die gerechten uit.Wat is kiezen hier moeilijk.Tot slot en als echte belgen vragen Jean en Jan een ......jullie zullen het wel raden.... biefsteak friet.Deze smaakt Jean enorm en hij eet dan ook alles tot de laatste kruimel op.Maar even later komt alles er terug uit .Ik probeer de schade te beperken en ruim zo kies mogelijk alles op .Ons jongens zijn een beetje uit hun loot geslagen want dit zijn ze niet gewoon.Thuis gebeurd dit al eens regelmatig,dus maken we er ook geen drama meer van.Jean drinkt dan een beetje en hoe gek het ook mag klinken het leven gaat weer gewoon door. Wat later komt een man met een reuzegrote boeket rozen aangedragen ,of we er geen zouden willen kopen.Ik zie dat niet zitten maar mijn ventje wel en hij neemt drie rozen De twee roze schenkt de twee meisjes een en de rode aan mij. Dan vragen we de prijs.10 euro zegt die man zonder blozen.Blozen zou moeilijk gaan want hij had een donker kleurtje maar toch.Pa pakt ma betaald zo gaat dat hier ,bij jullie ook ? Dus zeg ik a, neen, he, 1 euro per roos en anders mag je ze mee terug nemen.Jammer ,zegt hij ,het zijn hele lange ,kijk eens naar die stelen .En opeens neemt Jean mijn roos en een mes ,als dat het probleem is ,ik maak er wel korte stelen van .We gieren het uit .Dan denk je ,hij zit daar zowat te suffen en opeens dat.We komen tot het besluit van 4 euro en iedereen tevreden.Zo een dingen geven me kracht .,brengen opklaringen in het dagelijks gebeuren. Hierna vertrekken we weer richting hotel uit en ronden daar de dag af.
Een reis met hindernissen.........................
Ik zou hier graag onze reis met jullie delen,er zijn wel foto's maar er is zoveel meer gebeurd en dat staat niet op beeldjes.
Een reis met hindernissen.
Eind vorig jaar gaf mijn man Jean te kennen dat hij graag in 2006 op vakantie wilde gaan. Het word allemaal al wat moeilijker want de gevolgen van zijn ziekte beginnen door te wegen.Maar zoals altijd kan ik hem moeilijk iets weigeren dus ging ik met hem in zijn verlangen mee.Het is niet van zijn gewoonte dergelijke voorstellen te doen.De afgelopen 2 jaren zijn met een zekere stabiliteit verlopen en ach als er iets moet gebeuren dan vertrouw ik erop dat het medisch personeel, terplaatse,doen wat ze moeten doen.Dus het uitkijken begint.Italié ons favoriete vakantieland zou de plaats to be zijn.Vele plaatsen hadden we er al bezocht en over de bloemen riviéra hadden we al veel gelezen vandaar.De afstand was ook nog te doen .Ongeveer een dikke duizend km. Het eerste was de vraag keurt de dokter het goed? Ze maakte de bemerking, van wat korter bij huis te blijven ,maar Jean wou Italie dus ..en op mijn gezegde dat thuis ook van alles kan gebeuren kwam dan ook haar goedkeuring.Er werd gezocht naar een mogelijke dialysecentrum.Dit kon alleen in san Remo Wat de bestemming ook weer verder weg bracht.1200 km.Nadeel, langer rijden want vliegtuigangst was bij hem opgedoken.Zeker omdat ik zo graag naar films kijk met vliegtuigdramas! Voordeel de dialyse zou savonds plaatsvinden .Dus de belasting van het dialysegebeuren werd in de daaropvolgende nacht weg geslapen.Dialyse besproken via de maatschappelijke verpleegkundige van nefrologie, waarvoor dank.Nu op zoek naar een hotel in de buurt.Mooi hotel gevonden.met goede ligging 3.3 km van de dialyse vandaan. Alles erop en eraan .we keken ernaar uit.Maar het leven zou het leven niet zijn als onvoorziene omstandigheden niet roet in het water zouden gooien.Begin februari doet Jean een bloeddrukval anders dan anders, overgeven en braken .De dienstdoende nefroloog denkt even dat er iets mis is met zijn hart ,dus hospitalisatie noodzakelijk.Na een drietal dagen hospitalisatie en met 2 ontdekte maagzweren, de nodige medicatie,trekken we huiswaarts.In de hoop op beterschap.Het word niet echt beter ,integendeel het lijkt alsof Jean een enorme stap achteruit gegaan is.Ik zie lijdzaam toe. Een maand later kom ik op de dialyse aan Jean maakt koorts, hoge koorts .De thermometer op zijn buik geeft 37.5 aan, maar lijk ik waarneem kan dit niet kloppen .Ik neem de temperatuur opnieuw en 39.7 staat er te lezen.Ik maak de verplegende hier attent op en deze neemt contact op met de dokter.Opname zegt ze.. Er word gezocht achter de mogelijke oorzaak .Antibiotica wordt gestart.Deze slaat aan en enige tijd later mag hij weer naar huis.Braaf doen we wat ons opgedragen is .De koortsen gaan weg en na een dialyse zijn ze weer daar.Ik begin bij mezelf te denken dat de dialyse te zwaar word ,wat denk je zoal.Tot op een dinsdag in april weer hoge koorts en al van maandag na. de dialyse.Met in mijn hoofd de bezorgdheid om de dialyse van woensdag, bel ik de dienst nefrologie ,Ze raden me aan om Jean via spoed te laten opnemen.Er komt aan het licht dat Jean met een witte bloedcellendepressie zit.Weer angst en zwartgallige gedachten duiken op.Maar Jean zou Jean niet zijn en mede door de goede zorg van artsen en verpleegkundigen kent ook dit weer een goed verloop.En steeds weer vraagt Jean tussendoor ,Lieve ,hoelang nog voor we op vakantie gaan.Hij kijkt er zo naar uit.Dus ga ik maar door met voorbereidingen en de nodige dingen bijeen te verzamelen.Rolstoel hoort daarbij.Niet met Jean zijn goesting, maar hier drijf ik nu mij willetje door.Ik weet dat ik er alleen voorsta en op Jean helemaal niet meer kan reken .Het minste wat ook maar een beetje moeilijk gaat ,schuift hij van zich weg.Ik overloop de routeplanner voor de zoveelste keer .Schaf met een GPS aan en zo nadert dan de dag van het grote gebeuren. Vrijdags vertrekken de kinderen en zaterdagmorgen wij.De auto is geladen nog vlug een afdrukje mee van de te doen reisweg ,onze geburen komen ons nog vlug uitwuiven maar wie doet het niet .de GPS.Zie je wel zegt Jean ,dat...s n prul.Hij heeft het niet zo begrepen op computers GPS systemen, geld uit de muur en alles waar wij stervelingen van deze tijddagelijks mee te maken krijgen. Bij nader inzien was de batterij plat en was ik echt nog te zeer onbekend met het systeem.Gelukkig had ik mijn routeplanner nog. Aan het knooppunt Batice moesten we Treves Verviers en nog anderen volgen,maar er stond alleen Verviers voor dat knooppunt en van Treves en de rest was niets te bespeuren.Vermits ik moest kiezen dan maar naar Verviers. Jean zei rij toch gewoon naar het Gardameer en dan geraak je er ook. Deed me beseffen dat onzekere dingen niet op het verlangreisje van hem stonden. Maar via Garda waren het heel wat kilometertjes om .Onderweg gestopt bij een tankstation De zoveelste kaart van West Europa gekocht .De anderen waren allemaal al eens uitgeleend en van eigenaar veranderd. Gesterkt door dit hulpmiddel bereikten we zonder problemen Bazel.Alles was zo goed gegaan, we roken bij wijze van spreken Italie al.Mis poes.De Gotthard was nog afgesloten wegens een afgestorte rotsblok van een 4 tal weken terug. Dus stuurde men ons zonder veel poeha door naar Zurich en zo over Chur een gewone weg naar de st Bernadino .tunnel.Omdat we dan toch van de autostrade waren zochten we dan ook maar een hotel.Mijn nachtrust was dan ook niet wat het moest zijn want hoe kwam ik nu terug op de autostrade.Al met al viel dit goed mee doch voorbij de genoemde tunnel was het alweer alternatieve route gedurende een hele poos Zo passeerden we het Walen meer het meer van lugano, het Como meer,mooie plaatsen zonder meer maar wij moesten verder en de natuurpracht van deze meren pasten niet in ons tijdschema. Tegen de middag reden we Milaan voorbij Genua en dan richting San Remo.Bij de laatste stop probeer ik de GPS nog eens en ja hoor zij was paraat Praat ons netjes de stad in maar het hotel vinden was een andere zaak ,vermits.de straat een prive weg was.Na eerst ons mamzelle tot zwijgen gebracht te hebben en links en rechts informatie gevraagd belanden we uiteindelijk op ons plaats.Groot is onze verrassing dat we het eerste aan gekomen zijn.Dus mocht ik in mijn beste Italiaans de receptioniste duidelijk maken wie we waren en of we op de kamer mochten.Ook deze stelde ons bovenmate tevreden. Er was zelfs een tweede slaapkamer voorzien .Een kleine kookhoek met afwasbak ,kortom een hele geriefelijk kamer.Het grote balkon met uitzicht op stad en zee Wist goed te bekoren.Terwijl we het mooie uitzicht ondergaan horen we de motos en zien we onze kinderen aankomen.Dankbaar dat we met zijn allen veilig aangekomen zijn voel ik mijn ogen vochtig worden.Zal ook wel een beetje van vermoeidheid zijn zekers.Vlug een dikke knuffel aan iedereen en dan op naar een moment van weldoende rust.Dit plaatsje zou ons daar wel bij helpen niet.Hier vinden jullie de kaart van de bloemenriviera wij zaten in San Remo bijna tegen Frankrijk. word vervolgt.
En eindelijk.zijn ze er de mooie zomer dagen. Ze leken zo heel ver weg kwamen niet opdagen. Maar opeens zonder dralen ik kon het niet geloven . Kon ik 'n kleedje boven halen en van de zomer dromen.
Mijn armen zijn al licht getint de rozen staan te bloeien. De natuur die ik zeer bemin doet nu mijn wangen gloeien. Het mag voor mij wel even verder aan 't zomeren blijven. Want voor mij is dit echt leven 'k geniet van de zonneschijn.
Ik vind het leven heus wel fijn zolang ik maar bij jou kan zijn En wil het soms al eens niet lukken vertoond het al eens nare nukken. Dan nog vind ik het de moeite waard een ding is zeker we horen bij elkaar. Jou ,lieve lacht werkt als vitaminen dus waarom zou ik zitten te grienen. Want alles bij elkaar genomen heb ik alles waar ik van kan dromen. Verdwijnt de zonneschijn heel even ook in de schaduw is't met jou fijn leven.
Ik was destijd amper zestien had nog niet veel gezien. Echt groen achter de jonge oren Vieze dingen mochten ze niet horen. Maar ,ja ,zoals dat in het leven gaat Wilde ik weten naar het hoe en 't waar.
Voor voorlichtingsboekjes was er geen geld . Aan ma kon je 't niet vragen dat werd je verteld. Dus trok je je plan en ging op zoek heel stiekem. Reed ik met mijn jongere broer naar cinema Rex.
Want daar hingen vurige prentjes van mooie deernes. Veelvudig zomaar tentoongesteld in povere kleren. Waar de borstjes het mannenoog moest verwennen. Was op diplomatische wijze een plakkertje gekleeft.
En het plezier was enorm groot al was er niets te zien. De verbeelding bij dat bedekte bloot gaf inspiratie ongezien. Met een oog naar beeldekens kijken en d'andere op straat. Er moest eensiemand voorbijrijden die ons zag ,voorwaar.
Dit alles zijn mooie herinneringen aan een boeiende tijd. Nostalgische ,lieve mijmeringen die bij gebleven zijn. En elk van mijn broers of zussen ieder op zijn mannier. Gaf mij gratis levenscursussen dan al eens zonder of met plezier.
Ik ben heus Stefanie van Monaco niet. Een circusgebeuren dat ik heel graag zie Is een mooi danseresje op een koord Zo een heel klein beetje naar omhoog. Vol bewondering hield ik als klein kind haar in de gaten bij iedere beweging. Hoe dat ze zo sierlijk voorwaards gleed heel ongedwonden,vrij naar het leek. Rank, slank en dartel, luchtig gekleed Ik kon 't niet vatten hoe ze dat deed. Soms had ze 'n stok in haar handen. Of 'n parasolletje met kleurijke banden. Ik liet me dromend al mee gaan zweven. zou op een of andere manier dat beleven. Dus tututje gemaakt van'n stukje gordijn. vond van mezelf dat ik er ook mocht zijn. Mijn broer en mijn zus tot helpers gedoopt. zorgden dat geluk op succes werd vergroot. En dan begon ik aan het uiteindelijke werk. De bovenste buis van mijn broertjes bed. werd terrein van bovenkinderlijke krachten. Jongens toch .wat hebben we hierbij gelachen. Maar zo gemakkelijk als het toen ook leek ik raakte niet ver ,viel wel honderd keer. Tot ons ma, zonder pardon ons tot orde riep. jij mag dromen, maar verniel mijn luster niet. Dus weeral een illusie die niet overleefde ik verder op zoek naar 'n doel in mijn leven
Ik droom van een leven zonder pijn waar alle mensen gelukkig zijn. Waar niemand moet huilen of treuren alleen aangename dingen gebeuren Waar niemand grote honger heeft en blij kan zijn met wat leven geeft. Waar mensen mekaar niet doen lijden alleen kunnen hopen op betere tijden. Waar niemand eenzaam zit in een hoekje al lang te wachten op vriendlijk bezoekje. Maar dromen zijn bedrog ,zo zegt men. En ik weet wel beter ,'t is niet voor morgen. Dus tracht ik op mijn eigen manier. Hier te zorgen voor een beetje plezier. Zo met een aantal ingegeven woorden. Jullie gedachten heel even te verstoren. Want al bij al valt het leven wel mee. ook is het niet altijd peace en vree.
Ik loop alleen door Haspegouwse velden even hoor ik stemmen die mij vertellen. Zie je hoe groot de natuur hier kan zijn akkers verweven in een kleurentapijt De zon staat hoog ,zend weldadige warmte af en toe een wolkje maant aan tot kalmte. Ik wandel rustig ,één met moeder aarde dat heeft voor mij ongekende waarde. Opeens word het donker en ook wat kil een regenbuitje niet echt wat ik wil. Ik draai me om ,terug naar warmere oorden maar opeens zomaar.. beginnen ze te bekoren Die regendruppels heel zacht op mijn gelaat alsof iemand een speciaal sproeiseltje maakt. Ik hef mijn gezicht heel gretig naar omhoog stel het aan een weldadige massage bloot. Dankbaar wat zomaar gratis word gegeven ben ik ook blij met regen in mijn leven.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
We hadden de gelegenheid om via Cyprus naar Egypte te gaan .De beleving om bij de piramide te staan was ongekend.Speciale sfeer hangt daar.Nooit gedacht als kind dat ik daar ooit zou staan.Minpuntje was de bewoners in de kapotgeschoten huizen aan de Suez.De armoede bracht een beetje een apart gevoel teweeg.
Onze pa met Geert op zijn 1ste communie.
Ma (links)en tante Jeanne bij hun communie.Mijn ma was boos want hun kleed was niet gestreken.Ze zaten beiden in het weeshuis haar moeder was gestorven toen ze 3 was.
Mijn grootvader langs moeders zijde.Stierf toen ze 16 was. Grappig item.Mijn man zijn grootouders hadden cafe in de naaste buurt van mijn grootvader.Hij had tandpijn .Mijn mans grootvader heeft toen die tand getrokken met een tang na heel veel verdoving van drank. Die konden toen nog niet weten dat ze ooit eens dezelfde achterkleinkinderen zouden hebben.Het leven maakt toch rare kronkels.
Omdat we na de geslaagde transplantatie graag iemand wilden danken ,trokken we in het voetspoor van mijn moeder naar Lourdes. Gavernie foto1,kaarskesprocessie foto2 ,wassenbeeld musseum foto 3 Ook dit liet een onvergetelijke indruk na.
Firenze ,de stad van de kunstenaarsminnaars,De Medécci het juwelenstraatje ,Ponte Vecchio en David..
De betoverende eilanden die me altijd zullen bijblijven als een uniek geheel.MALTA om zijn diepblauwe zee , zijn enig vervoer waar je op ieder moment kon rekenen,zijn vele historische gebouwen en bezienswaardighede ,het rare taaltje ,en de vriendelijke bewoners.
De gezellige oude engelse bus ,volgehangen met heilige beeldjes want Malta is zeer katoliek. Hagar Quin de 7000 jaar oude tempel ,ik voelde nog altijd een zeker stilte daar en de diepe betekenis van die plek voor de volkeren toen. St John katedraal een bezienswaardigheid op zich.Gelegen in de hoofdstad Valetta.
Victoria katedraal ,de koepel is geschilderd in een speciaal effect ,zodat hij de indruk geeft van rond te zijn .Terwijl hij eigelijk plat is. De Bleu Window op Gozo Victoria de hoofdstad van Gozo. En eindigen doe ik hier met een prachtige zonsondergang.
Ook Cyprus was een hele mooie ervaring.
De palmenboulevard in Limmasol.
Ortodox kerkje te Limmasol ,heel mooi door de vele prachtige ikonen.
Overdekte markt in Limmasol,dit was een standje van de visafdeling.
luikje toe
Zeggen dat we thuis zoveel moeite moeten doen om zo'n plantje in leven te houden. 
Ook hier weer veel woningen op een beperkte plaats.Als je in de anonimiteit wil verdrinken, ben je hier op je plaats.Zal voor onze bekende belgen wel zijn wat ze zoeken.denk ik. 
Via de autostrade rijden we terug naar ons verblijf ,tevreden dat we het gezien hebben..........Arrivederci.................
Dit plaatsje zou ons daar wel bij helpen niet.Hier vinden jullie de kaart van de bloemenriviera wij zaten in San Remo bijna tegen Frankrijk.
word vervolgt.
