1)Boven op de berg ligt het dorpje Taormina 2)De baai van Lettojanni. 3)Gezellig rond het zwembad water was nog koud ,begin Mei ,maar we hebben gezwommen.
Mijn moeder pracht van een vrouw.
.
Mam en Pe de ouders van mijn vader. Soms mocht ik bij haar op vakantie ,ze was dan ook mijn meter. Ik moest dan bij haar slapen .Had liever bij mijn nichtjes geslapen .Ze woonde in bij haar zoon.Als ze dan in bed lag en een wind moest laten zei ze "alweer een motocyclet die langs rijd."Maar eigelijk was het een ingoed mens en ik voelde dat ze me graag zag ook al woonde we in de Kempen .Wat toen percies zo al een beetje in de vreemde was.
Kleindochter Jorinde met haar eerste communie en als fee. Moeke was kleermaakster (met veel liefde)van dienst.
Pont D'espange
Een mooi stukje natuur op de grens van Frankrijk met Spanje. Overal duiken watervalletjes op ,je kan geen voet verzetten of je ziet weer een.
Jaarlijks vind er in Aldenbiezen een grootse bloemenhappinig door.Ze wordt bezocht door mensen van uit alle streken Je kan er uren wandelen en verzinken in een ongeziene bloemenpracht je laten verwennen door de overheersende geuren die je neus inglijden ,als een ijsje dat op een warme zomerdag in je mond.verdwijnt .
De Adriatische zee .Gekend om haar uitzonderlijke lekkere keuken. We volgen via de luchthaven van Venetie richting Riccione uit.Het zicht uit de lucht over Venetié was fasinerend .Al die baaitjes en lagune ze zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Riccione met zijn mooie stranden ,bagno's en verkopen op de deken .Als er ook maar een glimpje van politie was verdwenen ze als rook in de wind.
Onze eerste kennismaking met Spanje was Benimaldena.Viel enorm goed mee.We hadden een zeer goed hotel ,lekker eten ,correcte bediening.Er was een hele mooie tuin rond het zwembad.Het was ook de eerste keer dat men iets van ons gestolen heeft.Een mooie badhanddoek ,souvenir van een ander vakantiegebeuren.Ondanks dit negatieve iets was het toch een hele fijne vakantie.
Arabisch haventje aldaar,er stonden hele mooie jachten.en veel!!!
Het landschap was anders dan ik vermoed had.Spanje dan dacht ik alleen maar aan dorre gebieden .Ergens zal de tijd (voorjaar)dat we daar waren er wel voor iets tussen zitten.
Het strand werd elke morgen gekuist
Torremolinos lag er heel dicht bij.Daar was het wat drukker .Maar toch de moeite om af en toe eens te slenteren langs de winkels en standjes met vanalles.Om erna te genieten van een drankje op een terrasje.Alle uitstappen werden met het plaatselijke vervoer gedaan . Maribella is ook in de buurt en....nog vele andere mooie plekjes.
Laat me genieten van je lach je open blije kijk op 't leven het is net alsof je steeds wacht om iets vrolijks te beleven. De guitigheid op je lieve snoet waar sproetjes zich vertonen komt mij zo speels tegemoet net als klare vreugdetonen. Ik smelt gewoon als ik je zie je bent volmaakt helemaal af verlies dat ongedwongene niet tijdens je verdere levenspad...
Reeds zo vaak mooi bezongen de dag die Kerstmis heet. Men spreekt losjes over vrede wenst het aan al wat leeft. Het is wel heel naief te denken dat we dit ooit zouden beleven Want zelfs in heel beperkte kring is het een moeilijk gegeven . Toch wil ik dromen alleen vandaag dat ooit de rede overhand krijgt Ik stel dan ook niets in vraag kijk naar de sterren voel me rijk.
Een vrolijk lied klinkt me tegemoet waar mijn brein de herinnering zoekt van jij en ik samen hand in hand lopend in de zon in een zuiders land.
Het witte dorp feestelijk tafereel zongebruinde mensen heel veel kraampjes vol onnodige spullen handen die gretig zakjes vullen
En boven het soms drukke geluid daar klinkt dat blijde melodietje uit gitaargetokkel een lucht zo blauw stille weten dat veel ik van je hou.... http://www.youtube.com/watch?v=e3_sML4prLE
Een gat in mijn cultuur probeert men te dichten door me op sleeptouw te nemen op allerlei mooie plekjes en bezienswaardigheden.
Deze keer was het Citadelpark in Gent aan de beurt. Omdat we via het station erna toe gingen liepen we over de E Clauslaan langs zijn standbeeld. Onze gids zei ,dat ze van Claus hield.... Ikke zei haar ,ikke ook.Dat is fijn ,zei ze . Degene die me wat beter kennen ,kennen de reden. Om te beginnen vestigde zij onze aandacht op het museum. Daar werden we in de namiddag verwacht een tentoonstelling over de Britse kunst van de 18 eeuw tot nu.
Boven op de SMAK een standbeeld dat ons moest duidelijk maken van onze blikken eens hoger dan het materiele te laten gaan.Waar ik graag op in ga.... Verder een ode aan de vlaggemastplanters,het vertoon van spieren en kracht ,ik vond het net zo mooi als ... om zo te genieten van een mooie rotspartij (nagemaakt)ze lag te schitteren in het spiegelend water .... Wat later waren we getuige van een werk van .... was het van Napoleon ,ik weet het echt niet meer wel dat het als enigste overgebleven is.
Ook heel romantisch kwam de kiosk over Is wel dringend aan een opknapbeurt toe. Mijn vraagje aan de verantwoordelijke ,kunnen jullie er niets aan doen??? Heel knap is dat het regenwaterafvoersysteem in de pijlers verborgen zit. Het geeft ook onderdak aan vele katten.
Wisten jullie dat Gent ook een amfitheater heeft??? Ze dachten dat ik een gedichtje ging opzeggen. Neen dus ,beneden kwam het meer tot zijn recht... Zoals jullie zien en bladeren die hebben ze er ook genoeg....
We liepen over de kasematten en lieten ons vertellen dat het legeropslagplaatsen waren .Bij monumentendagen zijn ze open voor publiek. Nu worden ze gebruik door de stad . Opslaan van tuinmateriaal is een van de functie's . Betonnen schouwen tussen het herfstlover, getuigen van hun aanwezigheid
Achter het gebouw van de SMAK bevind zich de Franse tuin. Waarvan hier een stukje En via een stukje Zwitsers aandoend bergafje Gaan we terug naar plattegrond. Met een laatste terugblik op een genoegelijk tafereel Herfst in Gent... begaven we ons naar een plek waar we na het geestelijke voedsel het lichamelijke gingen voldoen..... Bye bye...
Al luisterend naar het mooie lied zie ik ons hele wedervaren en denk, het was niet met verdriet dat ik liefde mocht ervaren. De tijd verglijd ,snel dag na dag ook zonder jou gaat 't door maar sinds dat ik jou laatst zag ben ik gewoonweg op de dool . Ik zoek en doe en tracht zoveel zin en inhoud weer te beleven maar ergens is het er niet meer wat inhoud bracht in mijn leven.... Wijs me de weg die ik kan gaan waar je ook maar mag wezen met jou in het hart er tegenaan wil ik verder gaan,nog even. http://www.youtube.com/watch?v=10w_sEcHlGs
Quando sono solo sogno all'orizzonte e mancan le parole si lo so che non c'è luce in una stanza quando manca il sole se non ci sei tu con me Su le finestre mostra a tutti il mio cuore che hai acceso chiudi dentro me la luce che hai incontrato per strada Con te partirò - Paesi che non ho mai veduto e vissuto con te adesso sì li vivrò Con te partirò su navi per mari che io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò Quando sei lontana - sogno all'orizzonte e mancan le parole e io sì lo so che sei con me tu mia luna tu sei qui con me mio sole tu sei qui con me con me con me Con te partirò - Paesi che non ho mai veduto e vissuto con te adesso sì li vivrò Con te partirò su navi per mari che io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò . Con te partirò - su navi per mari che, io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò Con te partirò Io con te
Wanneer ik alleen ben Droom ik tot aan de horizon En ontbreken mij de woorden Ik weet dat er geen licht is in een kamer wanneer de zon ontbreekt. Zoals het is als jij niet bij mij bent Bij het raam toon ik iedereen mijn hart dat jij in vuur en vlam hebt gezet Met jou wil ik gaan. Landen die ik nog nooit gezien en waar ik nooit geweest ben, met jou zal ik daar leven. Met jou wil ik gaan, met schepen over de zeeën die ik ken Nee, nee, meer is er niet als ik met jou leef.
Sluit in mij het licht dat je op straat tegenkwam Met jou wil ik gaan. met schepen over de zeeën die ik ken Nee, nee, meer is er niet als ik met jou leef. Met jou wil ik gaan. Ik met jou.
Door de hevige sneeuwval vorige week was het nationaal park van Plitvicka, erkend als een van de natuurwonderen door Unesco ,op zijn mooist.
Ik kon het niet laten van een sneeuwmanneke te maken .Het kind in mij...... Omdat het gevaarlijk was wegens, overvloedig water , omgevallen bomen,mochten we er maar een stukje van doen.De prachtige omgeving overtroefde die tegenslag.Het ging veel te vlug voorbij. Daar te mogen mijmeren of gewoon aan niets denken..... Voel je het ook??? Water... overal waar je maar kan kijken.... Ik kreeg er niet genoeg van.... en jullie????
We gaan zo een beetje naar de laatste beeldjes toe ook zin erin gekregen... er komt nog meer anders....
Met het laatste zien jullie een plan van het wonder..... tot.......
De vele gezichten van de Middelandse zee stiekem gluren door de schitterende herfstkleuren of al wandelend over de kilometers lange kustweg de ochtendzon die de golven doet schitteren het nonchalante van het zuiderse leven uitspringende lavatoppen ,rustplaats van aasscholvers de Bora wind bracht woeste golven ] Tussen al dat blauw een mooi dorpje Het deed me zowaar aan Venetie denken nog een laatste blik op 'ons bootje' met zijn ietwat rare scheepsjongen.De grappa dat ging nog maar zijn witte wijn raakte hij aan niemand kwijt. Hongerig van de zeelucht en andere dingen lieten we ons oesters en plaatselijke prosciutto goed smaken.. De afwas zal ons een zorg wezen....
Een van de dagen gingen we naar Rijeka .Havenstad van.. De gids bracht onze aandacht op de geschiedenis Op een toren de adelaars symbool van een vroegere heerser.. De witte ,onderaan keken van links naar rechts om duidelijk te maken dat alles wat ze konden zien door hen bestuur werd. De bruine waren van erna en keken beiden gezamelijk weg van het gebied van de vroegere heerser.
Kerk gewijd aan Sint Vitus patroonheilige voor epilepsiepatienten
Ze hebben zelfs een standbeeld gewijd aan de werkende vrouw (ik hoop dat er niemand nog op die manier moet werken!!!!)
Toevallig was het ook nog marktdag vismarkt
iWat de inktvis kost reken maar uit , een euro is iets meer dan 7 kuna's
Daarna ging de rit verder.. Een heuveltje opwaarts en we kwamen bij een bedevaardoord een van de velen die Kroatie rijk is. Voor het kerkje een mooi pleintje om te mediteren. Beeld van de vorige paus levensgroot om te getuigen van hun toeweiding. naar aanleiding van zijn bezoek
dat de plaats mij kon bekoren ..ze had haar charme..
Vervolgens gingen we van religieus naar werelds machtvertoon,sorry voor de uitdrukking....
[Burcht in de omgeving en vandaaruit had ik een uitzicht over de hele havenstad Waarom geeft de natuur me betere gevoelens dan menselijke geschiedenis,???Weten jullie het???
Zonnestralen kunnen misschien vrolijkheid brengen al is het over het scherm..... zo over de bomen tot op mijn gelaat of tussen het lover waar je maar staat gezeten op een stukje gegoten beton ik voel me goed kijk om en om glas in een koepel bezorgde de regenboog en de avondlucht was wonderschoon genietend keek ik het schouwspel aan tevreden dat ik er met vrienden kon staan.....
Ik liep verloren in mijn stad waar is het gezicht dat ze gisteren nog had.
Mijn blik viel hier en overal rode tapijt op het slijk is dat wat ze nu worden zal?
Glans ,glitter en felle kleuren etalages hebbedingen ik volg al even het gebeuren.
Men zegt "stilstaan is kwijnen " maar moet daarom heel haar verleden verdwijnen?
Ik vraag ,ja en dring zelfs aan laat aub een beetje uit mijn mooie kindertijd staan. Ik zet hier graag de link naar het verleden http://www.lovenich.be/contact.php het was nog voor mijn tijd ...van zijn ...
Stil zat hij daar zo heel alleen Waar gingen zijn gedachten heen? Zijn blik was zacht 'n beetje droef 't was of hij wachte op een groet! Een glimlachje is zo vlug gereed was wat ik dacht en zond er een. Een groet kreeg ik zomaar terug blij dat ik leef rechte mijn rug... Ben dan maar verder gegaan een lief gebaar is vlug gedaan!!
Nog eens nagenieten via de Europabrug... Zicht op mijn droomplaatsje vanuit Torbole moeke ,fijn hier ,he Waarom maken we ons soms zo druk moeder aarde blijft steeds zichzelf hier lijkt de hemel dichterbij.... weer een pakje bij in het rugzakje des leven gestoken..... we kunnen weer een stukje verder... dag wondermooi Lago di Garda, dag Monte Baldo tot volgende
Ik tracht me te richten op mooie dingen liefst blije gezichten mensen die zingen. Het spel van een vlinder een schuwe hinde het pasgeboren kindje de welriekende linde. Brengt niet de vreugde het gevoel van geluk ergens in mijn diepste is het nog stuk.......
Je kon er van genieten de vettige kermisfrit. Netjes bijeengehouden in een zak met een tip. Je nam met je vingers er eentje goed gedipt Het goudgele stokje mayonaise aan je lip Voor mij het moment je vlug aan te raken. Heel zacht...ongezien geen sporen nalaten. Jou lieve zachte ogen geluk gewoon smaken Ja weet hij bestaat de hemel op aarde.
Hebben we geen paradijs dan maken we er een . Een zwembad met veel vensters erom heen. Temperatuur tropisch warm overal waar je kijkt een grote groene palm. Drank en voedsel geen tekort een minicul bikinitje jongens in bontgekleurde short. Mensen lachen lijken blij vrij van zorgen die indruk geeft het mij. En toch kan ik me niet ondoen van de gedachte of het zo ooit was bedoeld. Heel dit kunstmatige vertoon is dat waar men in het leven over droomt?
Jij bent nu wel 'verdwenen' uit mijn dagelijkse leven. Maar toch kom ik je nog op vele plekken tegen. In de naam op een fles wijn plaatsje waar we samen gelukkig geweest zijn. Een liedje dat weerklinkt mij opeens doet denken aan een of andere handeling. De zon die plots verschijnt haar omarming verwarmt me net als jij deed destijds. Ik wil graag dat die gedachten het grote gemis aan jou een beetje doen verzachten.
Al wandelend vandaag in 't park te Bokrijk. Voorjaarsbloeiers klaar staan gratis te kijk. Nieuw leven ontspringt tussen de herfstresten. Net of de aarde zingt ik geef van mijzelf 't beste. Spaar me een beetje verknoei niet zoveel. Geniet van het mooie dat ik met jullie deel. Het sneeuwklokje klein de purperen krokussen. en als je snel kijkt het eekhoorntje ertussen
Voor ieder ouder komt eens de tijd dat hij alleen in zijn huisje overblijft. Gisteren was het aan mij de beurt dacht aan wat al die jaren is gebeurd. Wat is de tijd zo vlug voorbij gegaan . zie rond de tafel nog acht stoelen staan Op grote mensenmaat waren het er zeven en een kinderstoel 30 jaar geleden. Een na d' ander begon aan zijn leven Dat was het dacht ik het doel ons gegeven. En gisteren stond ik samen met Tigra onze kat te kijken naar de laatste tot ik hem niet meer zag. Dwalend door de kamers kwamen de herinneringen gaven een warm gevoel begon met 2 gouden ringen.
Het is niet altijd wat het lijkt soms voel ik een diepe pijn. Al lijkt mijn gelaat te stralen wil ik het beste boven halen. Diep vanbinnen ,heel geniep smeult er altijd dat verdriet. Ik hoop dat het op een keer plaats maakt, zonder meer. om gewoon te aanvaarden dat niets eeuwig is op aarde. Toch als ik heel goed luister is net of jij zachtjes fluistert. Lieve ,kom het hoofd omhoog het leven gaat voor jou door. Wat het verder ook zal geven We hadden een mooi leven.
Liefde heeft geen nood aan vele woorden. Gewoon het voelen van het samenhoren Maakt haar tot dat mooie unieke verhaal Waar we van dromen elk op zich allemaal.
Geven en nemen zo gaat het in't leven. Al moet ik wel schrijven dat je niet geven kan blijven. Uiteindelijk raakt dat potje leeg en sta je in 't leven nergens meer. Op tijd en stond ,neen ,durven zeggen zonder dat je iets uit moet leggen. Werkt gezond ,zo blijf je lachen wat anderen ook verwachten. Leef dus je leven, ga ervoor geniet ervan tussendoor.
Het was zo mooi en mij ongekend het zand een doorzichtige deken tot aan het verre end. De wind die speelde met de korreltjes ze droeg in een onbeschrijfbare geschilderde sprei. De zee ontstuimig ging ze tekeer golven rezen met schuimende koppen op en neer. Dit alles, mijn God dank je ,hiervoor 't leven en beleven geven , 't nemen ik ben ...sprakeloos...!
Het leven gaat verder de tijd staat niet stil Bij jou te zijn is al wat ik wil. Ik doe en zoek ,ach voel me zelfs niet blij als ik lach. Het eenzijn van jaren zo vertrouwd dat heeft me verlaten het geeft zo'n kou De zin van mijn leven ik zoek ernaar Sinds jij bent 'verdwenen'.
Gisteravond op weg naar huis ik was ei zo na bij m'n thuis. Plots een koppel op mijn weg bruin van huid met 'n donkere plek. Ach, dacht ik ,ik blijf hier staan laat de koppeltje rustig gaan. Wie weet wat hun plannen zijn is het vorige bos te klein. Zijn ze op zoek naar het geluk gaan ze gewoon naar huis terug? De veilige haven der samen beleven is dat ook aan hun gegeven? Vind geen antwoord doet het ertoe Altijd zoeken ,maakt me zo moe!
Er was de tijd dat het eenvoudig ging geen files, dioxine,luchtvervuiling. Bij 't ondergaan der 't zonnegloren vulde pa de grote korven tot boven Met vele plantjes van elk soort gevat in 'n bundeltje door een koord . Porei ,selder ,alle mogelijke kolen Bloempjes die moesten bekoren. En vroeg ,heel vroeg vertrok hij dan voor de morgenpost kwam hij eran. Veel kilometers reeds in de benen Fitnisch was toen nog geen gegeven. Alles moest verkocht, geen loze leuze het gaf alleen dat beetje vreugde. Het ietsje, pietsje centje meer voor een eigen huisje op een keer. Korfje leeg, zo rond half achten. op naar 't werk wat stond te wachten. Elke dag opnieuw ,zes dagen op zeven werd die rit zonder gezeur , gereden. Daarna begon weer terug het laden Geen stress of spanning of klagen Hij deed het gewoon, telkens weer Dankte zelfs voor het brood de Heer.
Het is stil in huis ver weg nog 't feestgedruis. Vanuit de TV klinkt gezang uit ons favoriete vakantieland Alles komt me voor de geest waar we samen zijn geweest. Mooie beelden ,ze verschijnen ik kan er me zo aan verblijden.. Natuur ,de taal ,la dolce vita en jij heel ,heel dicht bij me. Straks als de kinderen komen met hun vele dochters en zonen. Dan gaan we plannen maken om in de zomer daar te geraken. Wanneer we op de Monto Baldo staan waar de hemel de aarde bijna raakt Zou 't kunnen dat jij van gindsboven ons dan met z'n allen zal horen????
Lucepuk, je was nog klein lief als alleen een baby kan zijn. Toen ik je voor het eerst zag toonde jij me een mooie lach. Ik was vertederd en genoot van het aanblik dat jij bood Je witte haren ,bruine ogen die in m'n hart heel diep boorden. Vanaf die dag veranderde mijn leven opeens werd mij zoveel gegeven. Een lieve papa ,ik zie hem nog staan bood hem via 'n kiertje je hoofdje aan. Hij gaf een kruisje ,o ,zo zacht een mannenhand met zoveel kracht. En bij het zien van die tederheid raakte ik opeens mijn harte kwijt. Nu staan we hier zoveel jaren later denken aan een zo bijzondere vader. Zo eentje waarvan men al eens zegt Een uit de duizend ,dat meen ik oprecht!
Ik weet dat ook nog dat verlangen naar een fiets. Ik ging daarvoor zelfs gans de vasten naar de mis. Er werd ons een kaartje van de school meegegeven. Daarop werd na de mis de aanwezigheid geschreven. Kaartje vol op eind van de reis mocht je ook meedingen aan die verlokkelijk prijs. Een fiets en andere dingen. De dag was eindelijk gekomen vol spanning stond ik daar. Zouden ze me eindelijk belonen die mooie fiets ik keek ernaar! Eindelijk begon men eraan laatste eerst, het bibberen begon. Zag alleen die fiets maar staan tot ik een beeld in m'n armen vond. Totaal ontgoocheld en verbaast zag ik met tranen in de ogen. De fiets naar een ander gaan voelde me klein 'n beetje bedrogen. Vanaf die dag was het voor mij een feit geloven doe je niet op mooie beloften. Het komt uit je zelf,.. je eigen zijn niet om materielen tekorten.
Water als zuiverste kristal, vlietend doorheen alle tijden. Over kleine en grote stenen, het laat onzichtbare sporen. Geduldig ook ietwat koppig, stroomt 't verder altijd door.
Doet weer denken aan jou, hoe vanzelfsprekend 't was. Houden van en samenleven, tederheid aan elkaar geven. Dit trok sporen in mijn zijn, mijn hele wezen voor altijd.
We zitten zomaar langs mekaar op een dag te luisteren. Naar woorden van hem of haar gevoelig, 't is 'n beetje duister...... Ze is omgeven als het ware door eenzaamheid ,groot verdriet. Zit stil voor zich uit te staren al luisterend naar vers en lied. En dan...woorden die haar raken ik voel haar droefheid tot en met. Discreet wist ze haar stille tranen heb mijn hand op de hare gelegt. Ze zoekt een zakdoek, merk ik op schuif haar vlug ,mijne gekreukte. Later word in mijn hand gestopt 'n zakdoekje zonder deuken......
Gisteren liep ik in de tuin op zoek naar wat er niet moest staan. Overal waar ik maar keek stond onkruid te groeien zonder schaam.
Ik wiedde ,trok en schoffelde aan een stuk dat overtollige goedje weg. Zo ging dat wel 'n tijdje voort en ja ,hoor het resultaat was echt ,wel net.
Nu moet ik om voorjaarsbloeiers ik wil dan graag veel prachtige kleuren in mijn tuin. Alhoewel het wit van de arondskelk in november bracht mijn gemoed in goede luim.
Ik vermoed dat God liefde is die je ervaart in je leven. In de ware zin der betekenis van het goede dat je wordt gegeven.
Kleurrijke bloemen die pronken een waar festijn aan je ogen bieden. Vleierig naar vlinders en bijtjes lonken die gulzig heen en weer vliegen..
In m'n kleinkind dat zo vrolijk lacht om mijn soms dol-dwaas gedoe... Haar lichaampje ietwat mollig ,zacht met intense vreugde op haar snoetje.
Zo denk ik dat Gods aanwezigheid in alle mensen op deze heerlijke wereld. Tegenwoordig is, zonder onderscheid van ras, religie, in elk vredelievend wezen.
Wandelen in mooi gekleurde straten een beetje eenzaam en verlaten. Denkend aan degene die je bemind herinneringen in gedachten vind. De hevige pijn neemt jaarlijks af 't gemis is er weer iedere dag. Steeds opnieuw vraag je 't waarom aanvaarden is moeilijk kortom. Telkens weer als de herfst er is bladeren vallen het wordt al wat fris. Drijft weemoed boven ,blijf ik stille staan bij degene die ons zijn voorgegaan.
Neen ,ik wil niet wenen of wanhopen ik wil er alleen maar in geloven. Dat je gauw weer de krachten vind in het besef dat ik je zeer bemin. Het gaat nu moeilijk en 't doet pijn ik zou gaarne altijd bij jou zijn. Maar zo zijn hun regels niet Dus ben jij ginds en zit ik hier. Zend mijn gedachten naar je toe doe daarbij mijn ogen toe. Zie je staan daar levensecht En dat houd mij helemaal recht. Want zolang jij moedig strijd raak ik het vertrouwen niet kwijt.
k Ben van Genk , dat vind ik wel. Het is met graagte dat ik over vertel. Ik herinner me uit mijn kindertijd. Dat de kerk verrees uit het oorlogspuin. Het mooie stationnetje van de treinen. Die heb ik even later zien verdwijnen. Daar waar we zwommen in open lucht. Kwam een hotel in n wip en een zucht. Zo groeide Genk tot een moderne stad. Die aan haar bewoners veel luxe gaf. En ja , ik vind dat ze er best mag wezen . Ze getuigt elke dag van het goede leven. Is kleurrijk , veelzijdig, internationaal. Men kijk niet op van een vreemde taal. Een vakantiesfeertje heerst er steeds. Pizzas,feta,kebab wat wil je nog meer. Altijd wel een reden die ontaard in feest. Mijmerend wandelend langs de mijn-streek. Ben ik dankbaar voor de bijzondere plek. Waar destijds mijn thuis werd gezet
Trouwe ,zwarte lieve donder jij werd verkozen uit andere honden . Ik had mijn eisen ,mijn normen Maar jij..jij kon daar heel goed zonder.
Zo stelde ik als eerste punt een zekere hoogte werd je gegund. En och..dat had misschien nog gekund. Maar jij werd net nog niet een klein..rund.
Liefs een met hele korte haren wilde niet echt poetsen ganse dagen. Maar jij eigenwijs ,'k kan het alleen zo stellen zou met je langharige vacht teefjes behagen
Tot op een dag ons werd verteld Dit baasje zijn dagen zijn geteld. Hier en daar waren er tekenen daaraan ben jij vrij vlug bezweken.
Maar wat mij raakte diep in mijn wezen we hierbij geen afscheid konden nemen. Bij het ziekbed van je baasje gezeten kwam je al wandelend nog een laatste groet geven.
Er is meer tussen hemel en aarde dat mensenkennis ons niet kan verklaren Maar dit was zo'n mooie ervaren ik zal het voor altijd in mijn hart bewaren.
Mijn broertje zat nog in de kleuterklas werd op' n dag onschuldig gestraft. Dat deed ontwaken boze gevoelens ik was daarbij ontzettend woedend.
De juffrouw wilde niet eens luisteren zij zag alleen maar gebroken ruiten. Knaapjes die stoer stenen gooiden 'n lichte vorm van geweld ontplooiden.
Waarom zij juist mijn broertje koos hij was maar amper een vuist groot. Ik kon niet begrijpen wat plaatsvond was door 't gebeuren totaal verstomd.
Ze trok hem bij zijn oor naar binnen daar mocht hij volgens haar bezinnen. Aan 't venster stond ik daar te wenen voelde leed en smart tot in mijn tenen.
Hij met zijn knietjes op de harde tree zelfs ernaar te kijken deed al zeer. Tranen die liepen over zijn wangen aan z'n neusje snottebelle hangen.
De juf kon niet tegen het geschrei gaf hem een klap en wat ze zei. Dat kwam ik nooit of nooit te weten hij heeft toen in haar been gebeten.
Het gekke in dit heel droef verhaal is dat hij daarna spelen mocht gaan. De juf nog dagen heeft rondgelopen met mijn broertjes tanden hun sporen
Ik liep in mijn tuin midden in de nacht. Keek bewonderend naar de sterren. Grote onbegrijpbare ,glinsterend pracht. Diepte, onwezelijk, ginderboven verre.
Het nooit eindigen altijd verder gaan. Omgeven door duisternis koolzwart. maakt m'n hoofd leeg van alles ontdaan. Duizelig ,dronken der helende nacht.
Wat is de zin van ons aardse zijn. Vraag ik me telkens weer opnieuw af. Waarom zoveel leed ,verdriet en pijn. Dat het leven aan veel mensen gaf.
Toch als ik weer de sterren bekijk. is er een heel wonderlijk gebeuren. Dan voel ik heel diepe vrede in mij. En wil 'k niet langer meer treuren.
Hij is nu haast zeventig jaar en als de kinderen komen steeds weer een vraag. Vake ,"hoe was dat weer in die oorlogs tijd Vertel eens van vroeger hoe was dat voor jou."
En ergens zou je dan denken aan heel ,veel verdriet. Angsten en leed wat je dan gewoonlijk ziet Maar, neen, hoor, zijn ogen die gaan dan hard blinken en alles word stil, heel stil.
Hij vertelt over hoe tanks daar stonden te staan,je kon er gewoon even binnengaan. Het legermateriaal dat achterbleef Dat haalden zij allemaal beetje bij beetje ,helemaal leeg.
Er was in die dagen altijd ergens iets ,zegt hij net alsof hij de beelden nog zo voor zich ziet. Een vliegtuig dat neerstorte niet zo heel ver van hier. Massa's mensen die gingen kijken dat zijn herinneringen die blijven.
De dagelijkse douche op de mijn het kommetje soep ,een waar festijn. De chocolade van de Amerikaan en cornetbeuf die ze toen kregen. Niet alle Duisters waren slecht ze hebben me zelfs het leven gered . Toen ik, zo klein op het dak rondkroop.
Zo krijgen onze kleinkinderen van hem te horen. Dat zelfs vreselijke oorlogen het leven niet laten stilstaan. Er altijd hoop moet blijven bestaan. Hoe moeilijke tijden ook moge zijn ergens schijnt 'n lichtje dat verzacht de pijn.
Hij was een jongetje van ongeveer 10 haalde op school wel eens tien op tien. Zo ook in de boeiende natuurkundeles Daar stak men eieren in een glazen fles.
De meester die sprak over invloeden van verschillende stoffen wat allemaal kan Het eierenschaaltje dat word heel slap als je het legt in azijn .....in een tas.
Dus thuisgekomen ,de test werd gedaan een eitje, een tas en azijn bijgehaald. Dat alles moest boven op een kast staan zo kon er geen enkel mens makkelijk aan.
Maar ja, dat was buiten moeder gerekend zij kwam van de kapster ,haartjes gestreken. Het eerste waar toch haar ogen naar keken Was die tas ,wie zet dat daar, wilde ze weten.
Ze reikte haar armen naar omhoog stond op haar tenen ,ze was niet groot. Voorzichtig trok ze de tas naar voor tot de hele goedje over haar kapsel droop.
Het knaapje had alles van op afstand bekeken wist dat hij nu niet om genade mocht rekenen. Want moeders gelaat was helemaal getekend met eiwit en schalen en eigele strepen.
Manneke maan ,zie me hier staan heel in mijn eentje ,gewoon stik alleen. Kan je mij zeggen waartoe dit leid waarom mijn hart droge tranen schreit.
Donker is de nacht ,mijn gedachten zwaar hoe ik ook peins niets word er klaar. Ze komen en gaan de vele ,vele vragen wanneer zullen antwoorden opdagen.
Zeg me waar komt toch die onrust vandaan dat onzeker wezen ,....manneke maan. Is het misschien heel gewoon voor de mens dat hij zo vaak in kringetjes denkt.
Ik zie je daar staan ,zo hoog boven mij praat tegen jou ,laat mijn gedachten vrij. Gek, maar toch lijk het zinvol geweest het gesprekje met jou verlichte mijn geest.
Dinsdag, we maken ons klaar voor de terugreis.Nog een laatste ontbijt zonder koffie ditmaal.Het koffieapparaat geeft alleen maar lichtgekleurd water.Nadat ik dit gemeld heb staan ze met 4 personen errond te draaien .Geen van hen dacht eraan even in de keuken wat koffie te halen Het italiaanse denken.???????????? Dan maar zonder koffie. De auto staat gepakt ,rekeningen zijn betaald we kunnen weg. De GPS word niet aangezet want Jean word daar nerveus van.We volgen de autostrade .Eerst Genua ,dan Allexandria of Milaan ,nemen Milaan en vandaar naar via Como naar Lugano.Prachtige streek trouwens.De st Gotthard is nog altijd afgesloten voor verkeer dus dat worden weer kilometers om .Terug via de st Bernadino ,Chur ,Zurich naar Basel.Niet zo interesant ,al het verkeer in Zwitserland moet door de steden uit.Veel kans op misrijden ligt dan op de loer.We rijden Zwitserland binnen en ik zet de GPS aan .Ee beetje hulp is welkom.Zonder al te veel moeilijkheden verlaten we Zurich .Ook Basel valt nu wel mee .Wat wij van de stad zien is alles behalve aantrekkelijk.Vuile appartementblokken schuiven aan ons oog voorbij.Je zal daar maar in wonen.Even stuurt ons Eulalie ,zo heet de GPS,de verkeerde straat in.Om ons even later terug op het goede spoor te zetten.Na een tijd rijden we Frankrijk binnen. De autostrade hier zijn een ware luxe.Je moet er wel voor betalen maar het rijd zeer aangenaam.Tegen 19 uur doen we een hotel aan vlakbij de autostrade .We nemen het avondmaal en gaan naar de kamer.Op de TV is er eindelijk eens iets anders te zien dan italiaans .Maar in feite zijn we te moe en na een relax bad vallen we vlug in slaap. Woensdag morgen .Het ontbijt is genoten en we vertrekken vol goede moed.Eulalie leid ons van de autostrade af en weg belanden op Frankrijkse landwegen.Na een tijdje ,hoe kan het ,omleiding, hier had ons Eulalietje geen weet van.Telkens wil ze ons een straat in sturen maar we mogen er niet in.We doen vijf verschillende dorpen aan en hebben nog nooit zoveel verschillend van kleuren weiden gezien .Eindelijk zien we een plaatje wat naar de autostrade verwijst.Opgelucht haal ik adem.Voor Jean duurt het allemaal te lang maar 400 km daar doe je wel even over. We bereiken Saarbrucken en vandaaruit naar Metz.Dat dacht ik toch.Opeens zitten we in Luxemburg en dan riek je je thuis al............ Maar dat was wel een beetje verkeerd gerekend. Regelmatige wegenwerken remmen enorm af en Jean word al wat nerveus.Nu kan ik niet om 13 uur na de dialyse ,zegt hij.De afspraak was dat hij donderdag naar de dialyse zou gaan ,maar dit ontgaat hem telkens weer.We spreken af dat ik als we in Luik zijn ,naar de dialyse bel en vraag of hij met de late post mee kan gedaan worden. Zo gebeurd het dan ook Ik krijg een blij verraste stem aan de andere kant van de lijn .Geen probleem kom maar rond 16.45 uur dan is alles OK.Hiermee gerustgesteld rijden we naar huis. Van Luik tot thuis is maar een hazesprong.De wegen zijn bekend en dat gevoel van thuiskomen elke keer weer,een vakantie ,alleen.... daarvoor zou je het doen............
De kinderen geven nog geen teken van leven ze hebben gisterenavond onder mekaar leute gemaakt .Dus we gaan met ons beidjes ontbijten. Ook het ontbijt brengt afleiding .Je kan de anderen een beetje gadeslaan en dat op zich kan ontspannend werken. Terug boven op ons terras proberen we de zon een beetje te ontwijken.Ik heb Jean zijn zetel in de vensteropening gezet en het tafeltje over zijn benen zodat hij volledig schaduw heeft.Hij geniet van zijn sigaartje en ik speel in mijn eentje een beetje kaart .Woorden worden er niet veel gesproken ,het samenzijn op zich is voldoende. Dan horen we leven in de kamers langs ons .Rolluiken gaan omhoog. Na een vlugge, goede morgen maken ze zich klaar en wij trekken terug mee naar beneden een tasje koffie gaat er altijd in. Geen plannen vandaag , Jan en Liesbet gaan morgen terug naar huis. Zij willen het rustig houden ,de weg naar huis is lang. Samen gaan Jean en ik naar de plaatselijke supermarkt inkopen doen. Dat is zowat het enige wat er gebeurt.Een lees en zwemdagje ,een beetje relaxen.'s Avonds de dialyse en weer slaaptijd. blik op de wandelweg langs de zee. deze struiken vind je overal ze bekleden vele betonnen wanden
We zijn donderdag ,vandaag word er besloten om Monaco te gaan bezichtigen.Op amper 40 km van onze verblijfplaats gelegen kunnen we niet aan de lokroep van dit kleine prinsdom weerstaan.Op de reis ernaar toe doen we de botanische tuin van Hanbourgh aan.Hij word gepromoot in een plaatselijke folder.Naar heel wat zoek en vraagwerk ,komen we aan. De situatie ter plaatse is van die aard dat het voor Jean te moeilijk zou zijn .Veel terrassen en trappen .Ook het inkomgeld vinden we wat aan de hoge kant.Er word dan maar besloten om in directe lijn door naar Monaco te rijden.Onderweg zien we ontelbare serres .Ze liggen als grote witte vlekke verspreid over het hele gebied. Men heeft ons verteld dat de eerste tulpen ieder jaar van hier komen.Buiten toerisme is bloementeelt hier een belangrijke bron van inkomsten. Daar we gekozen hebben voor de gewone straten,zijn we getuige van een ongekende bloemenpracht die hier in alle hoeken en kanten oogverblindend mooi staat te wezen. Zeggen dat we thuis zoveel moeite moeten doen om zo'n plantje in leven te houden. We rijden langs verschillende mooie dorpen Ventimiglia is een ervan. Ze zijn mooi verzorgt en jonger dan San Remo ,ook rustiger.Spijtig dat we de tijd niet vinden om eens naar daar te gaan .ik zou er wel eens even willen kuieren. Dan zijn we in Frankrijk.Alles word precies anders .Het is zo'n beetje als Walonié en Vlaanderen.Het eerste dorpje in mijn herinnering is Menton.Ziet er leuk uit .Verscheidene vuurtorentjes toveren het geheel om een een waar zeemanslevenl.Je zou er zo een mooi verhaal rond kunnen voeren.Aangezien we moeilijk parkeerplaats vinden, beloven we mekaar van hier eens terug te komen op een andere dag. En dan gaat het omhoog ,vrij hoog en zonder veel boe of ba ligt daar in de diepte Monaco.Ik zet hier prentjes bij die ik van internet genomen heb want de fototjes van de kinderen komen niet met priorbestelling Ook hier weer veel woningen op een beperkte plaats.Als je in de anonimiteit wil verdrinken, ben je hier op je plaats.Zal voor onze bekende belgen wel zijn wat ze zoeken.denk ik. Onze wagen zijn we vlug kwijt en Jan en Liesbet staan ons al op te wachten ,zij zijn met de moto.Rolstoel uitgehaald, voetsteunen eraan en hup ,daar gaan we.Ook nu zitten we kort bij de haven .Het paleis van de grimaldi's prijkt torenhoog boven alles uit ,net alsof het wil zeggen," wij houden alles wel in de gaten jullie mogen nu rustig genieten".Zo wandelen we langs de grootste luxeboten die ik ooit in mijn leven gezien heb.Bubbelbad ,garage, er kan zelfs een helikopter op landen.Alles blinkt lijk een spiegel ,er is niet het kleinste stipje vuil op te bespeuren .Ik denk zelfs dat de vliegen er niet durven op gaan zitten ,bang dat ze uitglijden.. Op de kade gaat een jumping wedstrijd door .De paarden zijn pikobello opgetuigt ,hun manen zijn in een special kapsel gezet.Hele grijze paarden heb ik daar gezien.Grijze katten kende ik al ,die van cheba ,maar paarden............ Na zowat heel de haven afgewandeld te hebben ,ondertussen nog kijken naar exclusieve, mooie wagens ,stranden we op een terrasje om iets te eten.Voldaan gaan we na een poosje terug naar de auto want het is ondertussen al genoeg geweest voor Jean .Ik weet zeker dat Monaco veel meer te bieden heeft dan wij gezien hebben, maar we zijn daar geweest ,nietwaar..........Terwijl we stijgend Monaco verlaten werp ik ernog een laatste blik op ,en zeg bij mezelf ,ik zou er niet willen wonen. Veel te fel opeen gepakt die huizen. Via de autostrade rijden we terug naar ons verblijf ,tevreden dat we het gezien hebben..........Arrivederci.................
We zijn al woensdag.Het eerste wat ik iedere morgen doe is deur van het balkon open en 'n blik werpen op de zee. Ook vandaag is het weer mooi.Maar we verwachten dan ook niets anders hier in het zonnige zuiden .Enkele wolkjes houden de zon af en toe verborgennet alsof ze weten dat de grote hitte aan ons niet besteed is.Vlug, alhoewel, vlug is het woord niet meer we worden immers al een dagje ouder en de behagelijke douche doet echt goed op die, soms al eens stijve spieren .Nog goed insmeren en we zijn weer klaar voor het ontbijt.Wat makkelijk toch.De jonge kelner is tot nog toe de enigste die ik met plezier zijn werk zie doen.Hij lacht de hele tijd en na ons ontbijt komt hij vragen of we een speciale koffie willen .Cappucino, expresso alles word met de glimlach gebracht.Vandaag gaan we de haven van de zon een bezoekje brengen .Deze is later gemaakt er liggen volgens de kinderen hele mooie boten bij ,dus wij een beetje nieuwsgierig .Onze Geert is vandaag dienstdoende chauffeur.Wat een luxe!!!! zicht op de porto del sole. En ja ,honderden boten lagen er gemeerd de een al groter dan de ander. we hebben er heel wat tijd doorgebracht en ieder liet zijn fantasie,luidop, de vrije loop.Een beetje moe van de wandeling vonden we plaats in een taverne of wat ervoor door moest gaan.Aan het tafeltje links van ons zaten vier oudere scheepeigenaars ,uitgedost volgens de regels van de kunst ,gezellig te tateren .Dan zeggen ze dat vrouwen kunnen kletsen ,wel deze moesten voor niemand onder doen.Hier en daar ,ja echt waar,een grijsaard met een jongere gezellin, echt lijk het hoort. Wij maar kijken.De innerlijke mens versterkt en dan was het tijd om een beetje te gaan rusten want om 18.30 verwachte men Jean in het hospitaal. De foto is niet zo mooi wilde het hele ziekenhuis erop maar het beste had ik gewoon vooraanzicht genomen . 'sAvondsgaan de kinderen en ik iets eten .Het zaakje lijkt ons goed te zijn .We bestellen een mooie dame schrijft op.Na een gezellige babbel en drank krijgen we ons eten ,allemaal behalve Geert ,die krijgt alleen maar friet wij hebben bijna gedaan onze Geert zijn frieten zijn ook al in donkere oorden verzeild.Jan die vlot Italiaans spreekt ,vraagt waar Geert zijn vlees blijft,vergeten na veel geblaas en gefoeter zien we het mooie dametje met haar autosleutels vertrekken,even later brengt de eigenaar iets heel anders dan besteld was.Geert laat weten dat het niet het gevraagde is waarop de schotel verdwijnt en een ware tornado in de keuken losbarst.Geert zijn honger is over en gaat zeggen dat hij geen honger meer heeft en of ze de rekening willen brengen.Even later komt de eigenaar al grommelend naar onze tafel en vind dat we maar moeten begrijpen dat men zich al eens kan vergissen.Nu zeg als je iets moet doen dan is het op mijn kinderen grommelen als ze het niet verdienen dan word deze kloek onvoorspelbaar.Vermist in Italie je moet betalen voor het gebruik van tafellaken ,een euro de man ,zeg ik, jullie zullen deze tafelkleden moeten wassen en giet het restje witte wijn dat nog in mij glas zit in een fijne streep erover uit .Onze Jan zegt "mama moet je niet doen".En eigenlijk weet ik dat ook wel en nu denk ik ook van....... maar op dat moment ...................... Om 11 uur mag ik Jean gaan halen.Daar ben ik aan de babbel geraakt met een dame uit Monza ,haar man is hartpatient en is al 3 jaar aan de dialyse.Jean is klaar en wij gaan weer een welgekome nacht tegemoet. Buone notte a tutti,a domani..............
's Avonds vinden we mekaar terug in het mooie restaurant van het hotel. Voor deze avond wensen we geen drukte meer en houden het eenvoudig. Als welkomdrank krijgen we een sangria aangeboden .Verschillende glaasjes worden heel subtiel in mijn richting geschoven.Vermits ik de mensen graag een plezier doe ,drink ik ze allemaal leeg.We vertellen over onze reisweg en hoe moeilijk het in Zwitserland allemaal ging ,dat het niet kon bekoren .Basel volledig omwoelt ,Zurich een kluwen van vastlopend verkeer.Gezellig tafelend ging alles vlotjes naar binnen.Weer gevolgd door plaatslijke drankjes.Plezier hing gewoon in de lucht en vergeten was de lange reis.Buiten zongen de kikkers hun mooiste lied en wij trokken een beetje licht in het hoofd naar een weldoende nacht. Het is morgen de 1ste dag .Eerst samen ontbijten en dan op zoek naar het dialyse centrum.We zetten de GPS aan ,hebben 2 adressen .Het verkeer maakt een onuitwisbare indruk op mij.Overal scooters en auto'tjes ,men rijd er kris kras dooreen .Er zijn verkeerslichten maar .die werken niet.Als je de baan opwil ,moet je bij de eerste mogelijkheid ,doorrijden ,anders sta je daar tot st Juttemus.Een adres klopt niet dus de tegengestelde richting uit.En ja, en heus na heel veel bochten boven op een berg staat een prachtig ,ouderwets, statig gebouw. Ik stap uit en ga eens horen .Je kan het geloven of niet ,het is hier. Ik loop even aarzelend maar toch door de gang de plaat 'vietato ingresso'houd me niet tegen .Ik klop op de deur en vraag of Jean er 's avonds verwacht word.Een bevestigend antwoord geeft voldoening en blijgemust keer ik naar de wagen terug.Jean is nu gerust en kan gewoon een dagje deelnemen aan' la dolce vita' van de Italianen.Het word een dag platte rust en bekomen .Ik ben blij dat Jan en Geert afgesproken hebben om om beurt ons naar de dialyse brengen .Want dat verkeer is toch wel wennen.'s Avonds gaan de kinderen en ik nog ergens iets eten .Jean is dan op de dialyse. We zijn al dinsdag.Na het ontbijt gaan we wandelen .Het is een vreselijk drukke stad.Ze ontgoochelt een beetje .Chaos ,totaal niet aan uit te kunnen .Sommige winkels zijn open andere weer dicht.Vermits alles bergop en bergaf gaat nemen we het besluit om naar de oude haven te gaan .Jean zegt wel hondermaal,maar goed dat ik dat niet moet lopen ,een tevreden gevoel huist in me'de rolstoel 'toch een goed gedacht. Ik zie hem alles aanschouwen en voor de zoveelste maal vraagt hij "waar zijn we nu"waarop we hem graag duidelijk maken dat het de bloemenriviera is waar we al zo dikwijls over gesproken hebben.
We komen langs een oud slot ,het blijk een rustplaats te zijn voor zwerf-katten en -mensen.Ook hier is armoede en zijn er mensen die zich niet thuisvoelen in onze welvaartmaatschappij. We wandelen een eindje verder en nestelen ons op een terrasje langs de kade.Ieder bestelt zijn drankje en de hopen versnapperingen die we erbij krijgen tarten alle verbeelding.Enkele duiven komen ons gezelschap houden en terwijl wij filosoferen voorziet Jean de duiven van een koninlijk maal.We ronden ons uitje af met een lichte maaltijd en trekken terug naar het hotel voor een deugdoende siesta.De jongeren verkiezen et 's Avonds trekken we naar beneden om 'la cena 'Het is daar niet zo lijk hier aan de kust.De Italiaanse eetcultuur word er hoog in het vandel gedragen.Maar kan maar eens aan al die gerechten uit.Wat is kiezen hier moeilijk.Tot slot en als echte belgen vragen Jean en Jan een ......jullie zullen het wel raden.... biefsteak friet.Deze smaakt Jean enorm en hij eet dan ook alles tot de laatste kruimel op.Maar even later komt alles er terug uit .Ik probeer de schade te beperken en ruim zo kies mogelijk alles op .Ons jongens zijn een beetje uit hun loot geslagen want dit zijn ze niet gewoon.Thuis gebeurd dit al eens regelmatig,dus maken we er ook geen drama meer van.Jean drinkt dan een beetje en hoe gek het ook mag klinken het leven gaat weer gewoon door. Wat later komt een man met een reuzegrote boeket rozen aangedragen ,of we er geen zouden willen kopen.Ik zie dat niet zitten maar mijn ventje wel en hij neemt drie rozen De twee roze schenkt de twee meisjes een en de rode aan mij. Dan vragen we de prijs.10 euro zegt die man zonder blozen.Blozen zou moeilijk gaan want hij had een donker kleurtje maar toch.Pa pakt ma betaald zo gaat dat hier ,bij jullie ook ? Dus zeg ik a, neen, he, 1 euro per roos en anders mag je ze mee terug nemen.Jammer ,zegt hij ,het zijn hele lange ,kijk eens naar die stelen .En opeens neemt Jean mijn roos en een mes ,als dat het probleem is ,ik maak er wel korte stelen van .We gieren het uit .Dan denk je ,hij zit daar zowat te suffen en opeens dat.We komen tot het besluit van 4 euro en iedereen tevreden.Zo een dingen geven me kracht .,brengen opklaringen in het dagelijks gebeuren. Hierna vertrekken we weer richting hotel uit en ronden daar de dag af.
Een reis met hindernissen.........................
Ik zou hier graag onze reis met jullie delen,er zijn wel foto's maar er is zoveel meer gebeurd en dat staat niet op beeldjes.
Een reis met hindernissen.
Eind vorig jaar gaf mijn man Jean te kennen dat hij graag in 2006 op vakantie wilde gaan. Het word allemaal al wat moeilijker want de gevolgen van zijn ziekte beginnen door te wegen.Maar zoals altijd kan ik hem moeilijk iets weigeren dus ging ik met hem in zijn verlangen mee.Het is niet van zijn gewoonte dergelijke voorstellen te doen.De afgelopen 2 jaren zijn met een zekere stabiliteit verlopen en ach als er iets moet gebeuren dan vertrouw ik erop dat het medisch personeel, terplaatse,doen wat ze moeten doen.Dus het uitkijken begint.Italié ons favoriete vakantieland zou de plaats to be zijn.Vele plaatsen hadden we er al bezocht en over de bloemen riviéra hadden we al veel gelezen vandaar.De afstand was ook nog te doen .Ongeveer een dikke duizend km. Het eerste was de vraag keurt de dokter het goed? Ze maakte de bemerking, van wat korter bij huis te blijven ,maar Jean wou Italie dus ..en op mijn gezegde dat thuis ook van alles kan gebeuren kwam dan ook haar goedkeuring.Er werd gezocht naar een mogelijke dialysecentrum.Dit kon alleen in san Remo Wat de bestemming ook weer verder weg bracht.1200 km.Nadeel, langer rijden want vliegtuigangst was bij hem opgedoken.Zeker omdat ik zo graag naar films kijk met vliegtuigdramas! Voordeel de dialyse zou savonds plaatsvinden .Dus de belasting van het dialysegebeuren werd in de daaropvolgende nacht weg geslapen.Dialyse besproken via de maatschappelijke verpleegkundige van nefrologie, waarvoor dank.Nu op zoek naar een hotel in de buurt.Mooi hotel gevonden.met goede ligging 3.3 km van de dialyse vandaan. Alles erop en eraan .we keken ernaar uit.Maar het leven zou het leven niet zijn als onvoorziene omstandigheden niet roet in het water zouden gooien.Begin februari doet Jean een bloeddrukval anders dan anders, overgeven en braken .De dienstdoende nefroloog denkt even dat er iets mis is met zijn hart ,dus hospitalisatie noodzakelijk.Na een drietal dagen hospitalisatie en met 2 ontdekte maagzweren, de nodige medicatie,trekken we huiswaarts.In de hoop op beterschap.Het word niet echt beter ,integendeel het lijkt alsof Jean een enorme stap achteruit gegaan is.Ik zie lijdzaam toe. Een maand later kom ik op de dialyse aan Jean maakt koorts, hoge koorts .De thermometer op zijn buik geeft 37.5 aan, maar lijk ik waarneem kan dit niet kloppen .Ik neem de temperatuur opnieuw en 39.7 staat er te lezen.Ik maak de verplegende hier attent op en deze neemt contact op met de dokter.Opname zegt ze.. Er word gezocht achter de mogelijke oorzaak .Antibiotica wordt gestart.Deze slaat aan en enige tijd later mag hij weer naar huis.Braaf doen we wat ons opgedragen is .De koortsen gaan weg en na een dialyse zijn ze weer daar.Ik begin bij mezelf te denken dat de dialyse te zwaar word ,wat denk je zoal.Tot op een dinsdag in april weer hoge koorts en al van maandag na. de dialyse.Met in mijn hoofd de bezorgdheid om de dialyse van woensdag, bel ik de dienst nefrologie ,Ze raden me aan om Jean via spoed te laten opnemen.Er komt aan het licht dat Jean met een witte bloedcellendepressie zit.Weer angst en zwartgallige gedachten duiken op.Maar Jean zou Jean niet zijn en mede door de goede zorg van artsen en verpleegkundigen kent ook dit weer een goed verloop.En steeds weer vraagt Jean tussendoor ,Lieve ,hoelang nog voor we op vakantie gaan.Hij kijkt er zo naar uit.Dus ga ik maar door met voorbereidingen en de nodige dingen bijeen te verzamelen.Rolstoel hoort daarbij.Niet met Jean zijn goesting, maar hier drijf ik nu mij willetje door.Ik weet dat ik er alleen voorsta en op Jean helemaal niet meer kan reken .Het minste wat ook maar een beetje moeilijk gaat ,schuift hij van zich weg.Ik overloop de routeplanner voor de zoveelste keer .Schaf met een GPS aan en zo nadert dan de dag van het grote gebeuren. Vrijdags vertrekken de kinderen en zaterdagmorgen wij.De auto is geladen nog vlug een afdrukje mee van de te doen reisweg ,onze geburen komen ons nog vlug uitwuiven maar wie doet het niet .de GPS.Zie je wel zegt Jean ,dat...s n prul.Hij heeft het niet zo begrepen op computers GPS systemen, geld uit de muur en alles waar wij stervelingen van deze tijddagelijks mee te maken krijgen. Bij nader inzien was de batterij plat en was ik echt nog te zeer onbekend met het systeem.Gelukkig had ik mijn routeplanner nog. Aan het knooppunt Batice moesten we Treves Verviers en nog anderen volgen,maar er stond alleen Verviers voor dat knooppunt en van Treves en de rest was niets te bespeuren.Vermits ik moest kiezen dan maar naar Verviers. Jean zei rij toch gewoon naar het Gardameer en dan geraak je er ook. Deed me beseffen dat onzekere dingen niet op het verlangreisje van hem stonden. Maar via Garda waren het heel wat kilometertjes om .Onderweg gestopt bij een tankstation De zoveelste kaart van West Europa gekocht .De anderen waren allemaal al eens uitgeleend en van eigenaar veranderd. Gesterkt door dit hulpmiddel bereikten we zonder problemen Bazel.Alles was zo goed gegaan, we roken bij wijze van spreken Italie al.Mis poes.De Gotthard was nog afgesloten wegens een afgestorte rotsblok van een 4 tal weken terug. Dus stuurde men ons zonder veel poeha door naar Zurich en zo over Chur een gewone weg naar de st Bernadino .tunnel.Omdat we dan toch van de autostrade waren zochten we dan ook maar een hotel.Mijn nachtrust was dan ook niet wat het moest zijn want hoe kwam ik nu terug op de autostrade.Al met al viel dit goed mee doch voorbij de genoemde tunnel was het alweer alternatieve route gedurende een hele poos Zo passeerden we het Walen meer het meer van lugano, het Como meer,mooie plaatsen zonder meer maar wij moesten verder en de natuurpracht van deze meren pasten niet in ons tijdschema. Tegen de middag reden we Milaan voorbij Genua en dan richting San Remo.Bij de laatste stop probeer ik de GPS nog eens en ja hoor zij was paraat Praat ons netjes de stad in maar het hotel vinden was een andere zaak ,vermits.de straat een prive weg was.Na eerst ons mamzelle tot zwijgen gebracht te hebben en links en rechts informatie gevraagd belanden we uiteindelijk op ons plaats.Groot is onze verrassing dat we het eerste aan gekomen zijn.Dus mocht ik in mijn beste Italiaans de receptioniste duidelijk maken wie we waren en of we op de kamer mochten.Ook deze stelde ons bovenmate tevreden. Er was zelfs een tweede slaapkamer voorzien .Een kleine kookhoek met afwasbak ,kortom een hele geriefelijk kamer.Het grote balkon met uitzicht op stad en zee Wist goed te bekoren.Terwijl we het mooie uitzicht ondergaan horen we de motos en zien we onze kinderen aankomen.Dankbaar dat we met zijn allen veilig aangekomen zijn voel ik mijn ogen vochtig worden.Zal ook wel een beetje van vermoeidheid zijn zekers.Vlug een dikke knuffel aan iedereen en dan op naar een moment van weldoende rust.Dit plaatsje zou ons daar wel bij helpen niet.Hier vinden jullie de kaart van de bloemenriviera wij zaten in San Remo bijna tegen Frankrijk. word vervolgt.
En eindelijk.zijn ze er de mooie zomer dagen. Ze leken zo heel ver weg kwamen niet opdagen. Maar opeens zonder dralen ik kon het niet geloven . Kon ik 'n kleedje boven halen en van de zomer dromen.
Mijn armen zijn al licht getint de rozen staan te bloeien. De natuur die ik zeer bemin doet nu mijn wangen gloeien. Het mag voor mij wel even verder aan 't zomeren blijven. Want voor mij is dit echt leven 'k geniet van de zonneschijn.
Ik vind het leven heus wel fijn zolang ik maar bij jou kan zijn En wil het soms al eens niet lukken vertoond het al eens nare nukken. Dan nog vind ik het de moeite waard een ding is zeker we horen bij elkaar. Jou ,lieve lacht werkt als vitaminen dus waarom zou ik zitten te grienen. Want alles bij elkaar genomen heb ik alles waar ik van kan dromen. Verdwijnt de zonneschijn heel even ook in de schaduw is't met jou fijn leven.
Ik was destijd amper zestien had nog niet veel gezien. Echt groen achter de jonge oren Vieze dingen mochten ze niet horen. Maar ,ja ,zoals dat in het leven gaat Wilde ik weten naar het hoe en 't waar.
Voor voorlichtingsboekjes was er geen geld . Aan ma kon je 't niet vragen dat werd je verteld. Dus trok je je plan en ging op zoek heel stiekem. Reed ik met mijn jongere broer naar cinema Rex.
Want daar hingen vurige prentjes van mooie deernes. Veelvudig zomaar tentoongesteld in povere kleren. Waar de borstjes het mannenoog moest verwennen. Was op diplomatische wijze een plakkertje gekleeft.
En het plezier was enorm groot al was er niets te zien. De verbeelding bij dat bedekte bloot gaf inspiratie ongezien. Met een oog naar beeldekens kijken en d'andere op straat. Er moest eensiemand voorbijrijden die ons zag ,voorwaar.
Dit alles zijn mooie herinneringen aan een boeiende tijd. Nostalgische ,lieve mijmeringen die bij gebleven zijn. En elk van mijn broers of zussen ieder op zijn mannier. Gaf mij gratis levenscursussen dan al eens zonder of met plezier.
Ik ben heus Stefanie van Monaco niet. Een circusgebeuren dat ik heel graag zie Is een mooi danseresje op een koord Zo een heel klein beetje naar omhoog. Vol bewondering hield ik als klein kind haar in de gaten bij iedere beweging. Hoe dat ze zo sierlijk voorwaards gleed heel ongedwonden,vrij naar het leek. Rank, slank en dartel, luchtig gekleed Ik kon 't niet vatten hoe ze dat deed. Soms had ze 'n stok in haar handen. Of 'n parasolletje met kleurijke banden. Ik liet me dromend al mee gaan zweven. zou op een of andere manier dat beleven. Dus tututje gemaakt van'n stukje gordijn. vond van mezelf dat ik er ook mocht zijn. Mijn broer en mijn zus tot helpers gedoopt. zorgden dat geluk op succes werd vergroot. En dan begon ik aan het uiteindelijke werk. De bovenste buis van mijn broertjes bed. werd terrein van bovenkinderlijke krachten. Jongens toch .wat hebben we hierbij gelachen. Maar zo gemakkelijk als het toen ook leek ik raakte niet ver ,viel wel honderd keer. Tot ons ma, zonder pardon ons tot orde riep. jij mag dromen, maar verniel mijn luster niet. Dus weeral een illusie die niet overleefde ik verder op zoek naar 'n doel in mijn leven
Ik droom van een leven zonder pijn waar alle mensen gelukkig zijn. Waar niemand moet huilen of treuren alleen aangename dingen gebeuren Waar niemand grote honger heeft en blij kan zijn met wat leven geeft. Waar mensen mekaar niet doen lijden alleen kunnen hopen op betere tijden. Waar niemand eenzaam zit in een hoekje al lang te wachten op vriendlijk bezoekje. Maar dromen zijn bedrog ,zo zegt men. En ik weet wel beter ,'t is niet voor morgen. Dus tracht ik op mijn eigen manier. Hier te zorgen voor een beetje plezier. Zo met een aantal ingegeven woorden. Jullie gedachten heel even te verstoren. Want al bij al valt het leven wel mee. ook is het niet altijd peace en vree.
Ik loop alleen door Haspegouwse velden even hoor ik stemmen die mij vertellen. Zie je hoe groot de natuur hier kan zijn akkers verweven in een kleurentapijt De zon staat hoog ,zend weldadige warmte af en toe een wolkje maant aan tot kalmte. Ik wandel rustig ,één met moeder aarde dat heeft voor mij ongekende waarde. Opeens word het donker en ook wat kil een regenbuitje niet echt wat ik wil. Ik draai me om ,terug naar warmere oorden maar opeens zomaar.. beginnen ze te bekoren Die regendruppels heel zacht op mijn gelaat alsof iemand een speciaal sproeiseltje maakt. Ik hef mijn gezicht heel gretig naar omhoog stel het aan een weldadige massage bloot. Dankbaar wat zomaar gratis word gegeven ben ik ook blij met regen in mijn leven.
Ik zet de deur van mijn hart voor je open zo kan je ongeremd even binnenlopen Neem rustig de tijd ,niets moet alles mag Weet dat ik van jou alleen jezelf verwacht. Geen mooie, geveinsde, onechte woorden ze wekken gevoelens die vreselijk storen Liever 'n glimlach, een arm om mijn schouder die warmte brengt in plaats van dat koude. 't Gevoel van samenhorigheid ,verbondenheid Verstaan zonder woorden,stille tederheid
Ik weet nog hoe blij we als kinderen waren Als we plots hier of daar in een bloem een klein onoogelijk diertje ontwaarden rood met zwart,onnodig dat ik het noem.
We namen het zachtjes in onze hand deden ze dicht en schudde ermee Hielden ze tegen onze kinderwang een wens behoorde tot het ritueel
Dan heel voorzichtig en nieuwsgierig ontvouwden we de hand keken ernaar Op zoek naar een hele kleine gele stip Want dan werden de wensen waar.
Blij en gelukkig lieten we het diertje vrij soms wou het al eens koppig blijven dan bliezen we zacht over het rugje uit tot het z'n vleugeltjes mooi uitspreide.
Elk jaar kijk ik er vol verwachting naar uit. Dit jaar lag ze half Mei te blozen achter een ruit. Ik werd aangetrokken door haar kleur. en binnen overweldigd door haar geur. Ik moest en zou ze totaal bezitten. Niets kon aan haar kwaliteiten tippen. Heel geduldig stond ik te wachten. Het leek of ze steels naar me lachten. Eindelijk was de tijd aangekomen . Waar ik al zolang van zat te dromen. Ik nam haar zachtjes in mijn hand. Bekeek haar begerig aan elke kant. En ja ,bij de eerste voorzichtig hap. Overheerlijke smaak al dat sap. Trots zeg ik dan ze zijn de beste. Ze zijn uit Belgie Je mag ze testen.
Mijn zus was zes en wou 'n froe kwam dus naar mij en ze vroeg. Zou jij het durven aan 't knippen wagen dat moest ze aan mij maar 1 keer vragen.. Ik zette haar neer op de keukenstoel nam moeders schaar en kam ,ik had 'n doel. Ma en pa waren aan het werk in de hof ik begon met goesting aan mijn zusje kop. De haren mooi in een lijntje gekamd een deel naar voren ,zo had ik gepland en ,ja de schaar die werkte, ze gleed door de donkere haren ,ik zag weer beeld. Maar ,o ,het ging een beetje scheef dat kon toen niet ,dat was verkeerd. Ik vol geduld en heel gedreven zou zorgen dat fouten verdwenen. Maar..ondanks mijn wil die froe lag dwars oplaatste zat dat het haar wat krab. En met het verschijnen van mijn moeder zou zij mijn kleine zus voor erger behoeden Zij was wel boos en nam de schaar en reikte ermee naar mijn blonde haar. Maar voor ze het wist was ik gaan lopen dat was het einde van mijn kappersdromen
Ik had een hekel aan dat woord vol met negatieve klanken En telkens als ik het hoorde Kon ik er wel van janken.
Sneeuwwitje en assepoester beiden slachtoffer tegen wil en dank Ze konden naar genegenheid zoeken maar grepen er telkens weer langs.
Toen werd dat woord voor mij realiteit langgeleden en een beetje onverwacht. Ik was ineens vier kindertjes rijk aanschouwde hen als hemelse pracht.
Maar lange tongen ,kortzichtige mensen jaloers op die grote mooie genegenheid Die zouden het vertrouwen schenden . maakten veel dingen tot een moeilijkheid.
De jaren vergleden,kinderen werden groot de pijn om dat woord sleet mettertijd Wettelijk papieren ,ze werden mijn kroost Die mooie band kreeg niemand klein.
En dan leest ik zomaar uit het niets dat een wondermooi ,sterk bloempje In de bloemrijke taal van Nietse daar stiefmoederke word genoemd.
Laat dat nu warrempel het bloempje zijn dat mijn vader zo dikwijls tot leven bracht Zodat de negatieve klank verdwijnt Ik om die naam nu alleen nog glimlach
Wil je het nu eens even weten 'k heb vanmorgen een kusje gekregen . Niets bijzonders ,dat is waar maar de plek was wel een beetje raar. In de lift terwijl ze steeg dachten we met zijn beiden opeens Hier moeten we van profiteren niemand die ons dat nog moet leren Zonder woorden onverwacht hadden we plots hetzefde gedacht. Ik moet zeggen,'t was wel fijn Zo met z'n beidjes ongezien te zijn
Ik zet twee stoeltjes neer op het strand plant daartussen een parasol in het zand. Eentje voor jou, eentje voor mij. Kom vlug mijn liefste, zet je erbij.
Met zijn twee zitten wij daar te dromen over de tijd die er zit aan te komen. Dat gaat heel stil ,zonder woorden Bewust dat we voor altijd samenhoren.
De zon stuurt voluit haar warme stralen Een zeebriesje zit koelte toe te blazen. En wij genieten ,laten gebeuren Kijken en ruiken de zeelucht haar geuren.
Soms als het spreken moeilijk word de woorden schieten dan te kort Dan laat ik mijn gedachten gaan alles rond jou staat boven aan Ga ik stilletjes in de tuin slenteren ook nu weer doe ik niets dan denken Ik zie dat het een beetje beter gaat en dat je vaster op je voeten staat. Twijfels maken plaats voor hoop het besef dat ik er weer in geloof. Dat wij samen een stukje verder gaan Ik doe mijn best, jij ook, neem ik aan.
Ik had er zolang op gewacht op al die bescheiden pracht. Iedere dag ging ik even kijken of ze nog niet stonden te prijken 't Was te koud toen nog voor hen ofwel is dat ik er niets van ken Maar opeens kan niet missen zie ik witte bloempjes tussen het weelderige ,diepe groen . Dus pluk ik hier en daar 'n steeltje geef het boeketje met een zoen aan een heel lief meneertje
Ik was zowat de 12 jaar voorbij Plechtige communie een ver verleden Toch eiste men gewoon van mij met zachte dwang om deel te nemen.
In het mooie witte communiekleed aan het jaarlijkse processiegebeuren. Witte schoenen afgedankt wegens sleet ontbraken, dus ik ging aan 't zeuren.
Maar ja ,ze hadden geen ezeltje thuis dus geld sch......kwam niets van in huis. Dus zocht mijn vindingrijke ma iets uit. Blauwe turnsloffen goed tegen het vuil. werden al vlug herschapen in wit. Wit met heel vaag 'n neiging naar blauw mijn make zei geen mens die dat ziet. Ik had mijn twijfels ,het was niet wat ik wou.
Moeders hadden toen nog 't laatste woord, je kon het ermee doen ,al was je niet akkoord. De dag van procesie was veel te vlug daar. Mijn benen waren langer dan 't vorige jaar. en elke stap die ik voorwaars schreed, leek het of iedereen naar mijn sloffen keek.
Tot overdaad van mijn ijdele gedachten. Leek het of ze daarboven met me lachten. Opeens een bui ...water met hopen , het wit ging van mijn sloffen lopen. Een troost had ik ,hoe zou 'k vergeten. Met de zon waren ook de kijkers verdwenen.
Negenendertig jaar zijn voorbij gevlogen Mooie jaren vind ik diep in mijn hart Wij met ons tweeén ,je kan me geloven ik hou nog meer van jou als toen die dag Het is de titel van mijn lievelings lied Zo mooi gezongen door Reinhart May Er sluimert een stil ,ingetogen verdriet, omdat je zo moet lijden ,diep in mij. Ik kan alleen maar aan je zijde staan je vertellen hoe zielsgraag ik je zie. Hou moed ,ik wil toch zo heel graag met jou nog even verder ,als je blief
Dit was zo'n dagje mooi om te beleven. De zon daarboven stralend aan de hemel. In de tuin bloeien de bloemen om ter mooist De magnolia die zijn geuren uitstrooit. De tulpen hebben hun tijd reeds gehad verliezen hun blaadjes na 'n tijd van pracht. De rododendron staat op openspringen Ik wil wel graag een liedje zingen. Maar de buiten zitten mijn geburen en mijn stem heeft als eens kuren Dus laat ik het fluiten aan de vogeltjes over kijk hoe ze verdwijnen tussen het lover. Druk doende voor vrouw en kroost dat is een tafereeltje dat mij bekoort. Dan ben ik dankbaar voor wat mij werd gegeven Familie en vrienden, diepe waarde in mijn leven.
Als ik wandelend langs de straten ga. zie ik al eens een paardebloem staan. Denk ik ongewild aan mijn kindertijd. Dit is weer zoiets dat mij hart verblijd.
Want wie heeft nooit gedaan net als ik zo'n een mooi wit pluisje geplukt. Vol verwachting aan 't blazen geslaan houd hij van mij was de grote vraag.
Het was al eens mooi in richtig te sturen Dan blies je hard maar soms had het kuren Dus maar zachtjes ,je wou toch heel graag gerustgesteld worden op die prangende vraag.
Ik droom al eens graag zonder te slapen Van een reis om de wereld te maken Niet op een luxe boot met vele geneugten Wel met n' zeilboot, het zou me verheugen. Aan het roer de man waarvan ik hou. De lucht boven mij ,stralend hemelsblauw. Mijn haren gestreeld door de wind. De warmte van de zon die 'k heerlijk vind. Mijn hoofd vrij van zorgen en oneindig leeg. In de lucht zweeft sierlijk een meeuw. De zeilen staan zwangerend bol te wezen. natuur en mensenwerk ,vreugde van 't leven.
De eerste zondag van de vakantie trokken wij de kinderen en ons ma. Steevast naar de grote kermis zo onder ons en zonder ons pa.
Hij was dan bezig met zijn duiven had gene tijd moest ze binnen fluiten . We vonden dat niet erg want zonder hem nam ons ma al vlugger nog 'n cent.
Het was eenvoudig toen en niet zo rap 't plezier zoo groot ,we lachten ons slap. Om alle aktracties groot en klein kijken en meedoen ,dat vonden we fijn.
We mochten kiezen ,het aanbod was groot voor wat ons pa zijn preeke bood. Het spookkasteel en een loterijkraam ik zie ons daar nog mooi uitgedost staan.
In de apenkooi en op de draaiende rups de jongens die sprongen om te vlugst. Op 't laatste nippertje bij een schoon meisje ging het doek toe.. verborg vele geheimen.
Het rijden met botsauto's een hemels genot tot als opeens een harde, ongewilde stop. Broerlief onzacht tegen het stuur met zijn mond plots aan de kant met een tand minder stond.
Verdriet en de smart ging gepaard met geween tot bij de eendjes zijn lach weer verscheen. Als hij dan nog won... een waterpistool waarmee hij ons triomfantelijk natspoot.
En elk jaar weer ,het was gewoon klasiek bij het eind van 't gebeuren een groot verdriet. Als troost smoutebollen of een friet Het zijn mooie herinneringen ,....niet!
Zal een tijdje moeten passen hier ...... Mijn man ligt in het ziekenhuis in isolatie en ik blijf daar. Zo gauw als het enigzin mogelijk is verschijn ik hier weer maar nu zijner andere prioriteiten. Groetjes
Ik heb vandaag wat bomen geplant op de grond achter mijn huis. Liep rond met de schup in mijn hand maakte daarmee af en toe een kuil.
Zie in mijn verbeelding algauw. Zo'n 20 tal grote eiken staan. Hier en daar heel natuurgetrouw paddestoelen en een dikke plataan.
Ook bosbessen mogen niet mankeren want daar ben ik wel heel zot van. Ik zie me daar al tussen paraderen. Beukebomen, een boom met kastanjes De eekhoorntjes moeten kunnen eten.
Brem hier en daar,geel is mijn kleur Ik weet niet te kiezen alles is zo mooi. Zoek... weer 'n plantje word gekeurd valt aan mijn plantzucht te prooi.
Nu alles zo staat ben ik heel tevreden kijk uit naar verloop van de tijd. In de hoop dat mijn boompjes leven en zo menig mensekind verblijd.
Mooie meeuw daar in de lucht ik volg je in je hoge vlucht. Sierlijk verplaatst je al zwevend gratie en schoonheid verweven. Voel je je vrij, zo zonder grenzen niet bewust hoe wij over je denken. Ook niet hoe 't wit van je verenkleed onachtzaam met het zonlicht speelt. Reklame over waspoeder lijkt grauw sneeuwwitte vogel tegen het hemelsblauw. Ken jij zoiets als zorgen voor morgen. want voor je kinders moet ook jij zorgen. En als fel waait, ja ,zelfs storm heerst ben jij dan ook voor je nest bevreest. Of voedsel is dat steeds in je bereik vind je dat voor je kinders op tijd. Zeg mij, mooie meeuw ,hoe dat je 't doet vertrouwen in God ,is het zo dat het moet?
Er is niets zo slecht of er zit iets goed aan zijn woorden die dikwijls te lezen staan. Ik geloof er dan ook waar werkelijk in maar...soms gaat het niet naar mijn zin.
En hoe goed en verbeten ik dan ook zoek op elk plekje ,in menige krant of boek. Het goede blijft dan halstarig uit zicht geen eind van de tunnel ,geen sprankeltje licht.
Beter lijkt het me dan ,van toe te geven Aan de minpunten van 't soms moeilijke leven. Om dan weer te starten met nieuwe moed vol ijver naar nieuwe krachten op zoek.
Maar vaak schiet ik hierin aleens tekort zonder mankeren is er iets dat schort Blij zijn ,tevreden,dan gewoon begrippen die mij in die strijd heel vaak ontglippen
Mijn eerste buitenlandse reis was met een hele lange trein. Boordevol tieners groot en klein zoals er nu nog vele zijn.
Het was mede dank zij de M. C. zo konden gewone kinderen ook mee En wij vertrokken heel tevree een kartonnen valies hadden we mee.
De reis ving aan 'smorgens heel vroeg niemand die daarover kloeg. Ieder die zijn pakje geduldig droeg en vlug ging naar zijn plaats op zoek.
De wielen gaven een eentonig gezang wij werden er heel slaperig van. De trein reed vliegensvlug langs grote vlaktes,hoge bergen en dal.
En eindelijk na vele ,vele uren zaten wij naar buiten te turen. Door het raam tijdens morgenuren en dachten al aan vakantieavonturen.
In Luzern aan het station gekomen zagen we de vervulling van onze dromen. Een mooi landsschap streelde mijn ogen blijft mij tot nog toe steeds bekoren.
Gelukkig werd ik in een goede tijd geboren reizen daar behoort tot mijn vermogen Graag loop ik daar in gedachten verloren dankbaar om dat intense gevoel daar geboren.
Vorige week op zo'n kille lentedag Geen zonnetje, geen bloempje dat naar me lacht. Ik heel gezwind naar de bloemisterij daar stonden rozen heel vrolijk en blij zomaar te lachen naar mij. Wit, kleur van de maagdelijkheid ontegensprekelijke zuiverheid onschuldig rein. Net alsof ze zeiden ,jij lieve meid met ons raak je die somberheid heel vlug kwijt. Alsof iets me deed opeens handelen stond ik met die roosjes in mijn handen op weg naar huis al wandelend. Nu staan ze daar zo mooi te pronken ik zit stilletjes naar hen te lonken. genietend een beetje dronken. Van hun schoonheid zo onmiskenbaar toch ook nog verkrijgbaar voor mij weliswaar.
In de stilte van de nacht gaan gevoelens rusten als ik stil ligt en wacht 't hoofd op 't zachte kussen. Vrede daalt er in mijn hart niets komt daar nog tussen.
Ik lig zo in de duisternis zie alle lieve mensen die ik soms ontzettend mis wil dan aan hun denken. Dankbaarheid ,betekenis , dat ik hen mocht kennen.
Ook degene die mij omringen komen dan aan de beurt denk aan alle mooie dingen die door hen mijn leven kleurt. Zo gaan mijn oogleden zinken Word in zachte slaap gesleurt
Magriet de bloem uit mijn kindertijd ook nu denk ik aan jou met blijheid Zo klein en met bescheidenheid voor mij een en al vrolijkheid.
Ik liep over velden keek naar jou uit plukte voorzichtig jou, maakte een tuil Al huppelend en dartel en lachte luid bij het vinden van zo 'n prachtige buit.
Soms nam ik mijn kleine zusje mee zij volgde mij op mijn tocht heel gedwee Hielp bij het plukken en zo met ons twee waren wij bij dit gebeuren wel tevree.
Ik hield dan mijn rokje in een kom omhoog legde geplukte magrietjes in mijn schoot. Daarna vlocht ik ze in een mooie boog zette ze voldaan op mijn zusjes hoofd.
Ik wil zo graag in sprookjes geloven dat op aarde goede mensen wonen. Die alleen maar de wereld mooier maken aan macht en rijkdom gewoon verzaken. Die daar waar pijn en ziekte heerst de wonden geslagen, voorgoed geneest. Die 'n einde maken aan leed en verdriet en onrust in 't hart dat niemand ziet. Die met liefde zoveel geluk uitstrooien dat zelfs de kwade wil moet plooien Die een lach in een eenzaam kind onluikt waarbij in zijn hart warmte opduikt. Ik wil in het goede van de mensheid geloven en dat de dag van barmachtigheid zal komen. Laat mij maar, ik ben zo naief als een kind ik hoop dat de wereld eens de vrede vind.
Duizende dingen verbinden jou en mij als garen van het zuiverste zij. Sinds men zovelen jaren voorbij je kleine hand legde in die van mij.
Ik had al zo lang op jou gewacht en heel veel aan je gedacht. Toen ik je dan voor het eerst zag was of ik een wereldwonder had.
Voetjes zo klein ,teentjes volmaakt netjes op een rij ,tien in totaal. Wat had je prachtig gitzwart haar en een huidje licht getind ,zowaar.
Jij was toch zo puur ,volmaakt gewoon klein zoontje van mij wonderschoon. Ik zielsgelukkig ,je was net een droom Mijn prins ,mijn alles,mijn juweelkroon.
Nu zoveel jaren zijn voorbij gevlogen mijn zoon blijf ik voor jou dromen. Als moeder wil ik blijven hopen dat jouw levensweg goed zal verlopen.
Wanneer je later deze woorden leest weet je dat liefde ,liefde geeft. Als jij ooit je kindje in je armen neemt weet dat ik niet voor niets heb geleeft
Als ik ze zo alleen zie staan op een koude gure dag. Vang ik sombere tekens op van pure eenzaamheid. Zo rij aan rij, keurig in het gelid en niemand, niemand die in de buurt van 't strandhuisje zit. Zelfs hun kleuren staan er dof ,vaal en treurig bij. Want 't zonlicht dat mankeert dat alles mooi stralen doet . dat zo de vreugde geeft. Maar trouw blijven ze daar paraat want niemand die het weet. Wanneer de zon de regen verslaat en ons weer warmte geeft. Dan komt gewemel overal vandaan gezelligheid is troef. Je vraagt je af, waar zaten ze hier is nu overvloed. Ineens zien de strandhuisjes er blijde stralend uit. De deurtjes open ,een kleine guit stapt eruit vol verwachting met een blijde lach op zijn guitige snuit..
Tere wilgenknopjes kondigen vrolijk aan dat mooie lentedagen te wachten staan. Ik neem ze zachtjes in mijn handen streel heel gevoelig over hun vacht Hier voel ik het prille leven branden en dat doet zo ontzettend goed.
Zou ik ze plukken denk ik dan meenemen naar mijn huis. zodat ik ook daar genieten kan van hun mooie zachte huid.
Neen zegt een luide stem opeens laat ze hun eigen leven leiden. Zo kunnen zij allen bijeen nog anderen mensen verleiden.
Dus ga ik dan met lege handen laat de wilgenknopjes achter. Ze behoren ieder die passeerd wat zou ik dat veranderen.
En elke dag als ik ze zie staan ontdek ik hoe ze ontluiken. Eerst heel klein en teder pril totdat ze hun zaadjes uitsmijten.
Ooit waait er een zaadje in mijn tuin en krijgt het geluk van groeien. Ik kijk vol verwachtig naaruit dat het in mijn tuin zal bloeien.
Met dank aan Rienke voor de mooie bewerking van de foto.
Des avonds trek ik graag naar buiten met onze tweevoeter erop uit. Terwijl de vogeltjes nog fluiten ook zij weten dat het dagje sluit Aan de einder rijst de maan omhoog laat zonnetje daarginder weten "Het is tijd dat jij je lichtje dooft want ik wil de nacht welkom heten" De stilte is dan vredeloos intens ze omringt me o zo weldadig Het kusje dat het maantje schenk ontvang ik heel ontspannen vredig. En dwalend op zanderige paadjes straalt de natuur haar krachten uit. Ik geniet en langzaam ademhalend neem ik die pracht in me op voluit.
Op een dag ,als ik niet weet wat doen denk ik graag eventjes terug aan toen. Toen ik zorgeloos door het leven gleed Ver weg van zorg ,kommer en leed.
Het hoge gras in grote ,wuivende weide op weg naar school nodigde ons blijde. Sporen te trekken laag sluipend. het hoofd omlaag en over de buik.
Zo vlug als het kon, want 't was verboden de boer zou het ons niet verschonen. Hij kon er echt niet hard om lachen als hij ons zag gingen we hard lopen.
Maar sporen trekken .daar hield ik van en telkens opnieuw bezweek ik eraan. Dus boer van toen ,ik vraag om erbarmen t'Was sterker dan mijzelf,schenk me genade.
Met zijn twee en toch alleen hoevelen zouden er zo niet zijn. Geen kwade wil of boosaardigheid gewoon een falen , dat doet pijn. Je kan nog praten ,even lachen maar diepgang is ...niet meer. Je zit gewoonweg af te wachten en dat doet verdorie echt zeer.
Dag bij dag ga je dan leven. je zekerheid bestaat uit niets Neemt wat je word gegeven. alleen zijn dat veranderd niet. De vijand staat steeds weer heel duidelijk op de loer. Maar tot nu toe , elke keer gaf jij eraan duidelijk niet toe .
Zo verglijd je hele leven in 'n stil zwijgzaam gebeuren. Drukte ,lawaai al is het even zit je echt niet om te treuren. Toch zie ik je nog echt genieten in je eentje in de warme lentezon. Terwijl je aan je sigaartje trekt Je blik op oneindig, zo ver weg.
Als de lente word geboren voel 'k me ontzettend blij Bij 't rode ochtendgloren ontwaakt het kind in mij Gezang van vroege vogels vrolijk klinken in mijn oor Geeft mij dan sterke vleugels ik zweef van zelf omhoog. Plots lijkt het zware leven niet meer zo zwaar als lood Kracht word weer gegeven kan weer een tijdje voort. Overal kan je het weer zien nieuwe leven dat ontspringt Ook dat je heel misschien op vragen antwoorden vind
Weten jullie nog die vasten toen. dat was de tijd toen we nog dachten. Dat het om de hemel was te doen. Het begon gewis met carnaval. Dan mochten we de clown uithangen. Het plezier stond dan vanboven aan. want de........ vastentijd kwam eraan.
Aswoensdag was de tijd van bezinnen. waar kwamen we ook weer vandaan. Het is dat ze het nog steeds niet weten. Wel dat we tot stof zullen vergaan. Daaraan herinnerde het assekruisje. Waarvan men al eens grappig zei. Behoud het tot de dag van verrijzenis Zo koop je je zieltje vrij.
Veertig dagen kreeg je geen snoep. Alles verdween in een grote doos. Vrijdags was het vlees een taboe. Zodat moeder dan voor vis koos. Stokvis ,de vis van de werkman. Maar zondags dan hadden we geluk . Dan gold die enge maatregel niet. En lagen al die snoepjes terug . Weer in je bereik ,in je verschiet.
Witte donderdag bood vasteneinde aan . Wij gingen met z'n allen naar de kerk. Gedenk het laatse avondmaal . Want dat was Jezus zijn werk. Maar voor ons kinderen van die tijd. Waren andere dingen belangrijk . Het was de dag dat de klokken vlogen . Uit alle kerken van de wereld . Naar de paus zijn huis in Rome.
Goede vrijdag, dag van grote rouw. En ook van biechten ,de kruisweg . De rozenkrans heel getrouw. Het lag mij en velen niet erg in trek. Dat bidden maakte je zo moe als wat. De zaterdag hadden ze geen verhaal. Dus werd hij in ons familie gevierd . Als de dag waarop met heel veel kabaal . Voor ieder kind een nestje werd versierd .
Paasdagmorgen al heel vroeg ging gepaard met vrolijk kindergeluid . Bij elk gekleurd eitje dat er hing . Barsten wij in luide vreugde uit. Het was toen nog 'n eenvoudig gedoe. gewoon maar eieren van allerlei . Ze waren soms van suikergoed . Met alles waren wij reuzeblij. En soms, heel soms kwamen later. Nog enkele paaseitjes boven water.
Vandaag vraag je" Lieve ik ben zo moe wat moet ik daar nu van denken. Zou ik aan de dokters durven vragen hoe lang ik nog te leven heb. Hoe lang kan ik die dialyse nog aan ik voel mijn krachten steeds meer weggaan."
Ik kom dan stilletjes bij je zitten mijn hart dat voelt dan toch zo zwaar Want ik kan je ook alleen maar zeggen dat daarop niemand het antwoord weet. Misschien brengt deze nieuwe lente Ook voor jou weer een beetje kracht Zodat je weer voluit kan genieten als het leven opeens weer naar je lacht.
Hou moed zo wil ik je dan vragen er is nog zoveel wat je wacht Met de kleinkinderen paaseieren rapen Ik hou zo van jou lieve vertrouwde lach. Je ogen gaan dan plots weer schitteren een jeugdig plezier dat straalt eruit Hier wil ik nog heel lang van genieten. Daarom gaan we er samen tegen aan.
Men zegt dat vroeger allles beter was, Ik ben daarbij van een ander gedacht. Het is misschien wel heel eigenwijs. De tijd van nu stel ik heel erg op prijs.
Heel graag wil ik alles met u overlopen . Vergelijken ,wat we nu allemaal kopen. Het gemak en de mogelijkheden die er zijn. Plezier en de luxe voor groot en klein.
Begin met de maandag gewoontegetrouw. De was toen dat was niet van gauw ,gauw. Heel de voormiddag moest je gebruiken. Opdat je wasgoed weer fris ging ruiken.
Dinsdag was de dag van de bergen strijk. Je was toen wel drie strijkijzers rijk. Op de stoof werden ze warm gemaakt. Zomer of winter nooit werd er gestaakt.
Woensdag bij ons, de boven zijn beurt. Emmers en dweilen omhoog gesleurd. Een aftrekker bestond toen nog niet . Dus opdrogen deed je op elke knie .
Donderdag was marktdag wel 10km ver. Met de fiets of tevoet deed je die weg. Beladen als een ezel zo ging je naar huis. Moe en bezweet kwam je dan terug thuis.
Vrijdag werd poetsdag van het gelijkvloers. Met zeepsop en borstel schuren die vloer. Een stofzuiger werd nadien uitgevonden. Fitnissen hoefde niet ,bleven zo wel gezonder.
Ook zaterdag was heel gewone weekdag . Werk en school niemand had toen vrijaf. 's Avonds de wasbeurt een heel gedoe . Als de avond viel was je gewoon moe.
Zondag de dag die aan God werd gewijd. Met in de voormiddag de mis ,een feit . Namiddag het lof ,je kon er niet langsdoor. Want dat alles hield je in het rechte spoor.
En als ik dan naar nu kijk ,dan ben ik rijk. Voor alles apparaten ,waar je ook kijkt . Je hoeft je handen zelfs niet vuil te maken. En voor je gezondheid ga je ritjes maken.
Het is waar ,'t gaat steeds sneller en sneller. Soms lopen we onszelf wel eens tepletter Dat zal de kunst zijn in dit korte leven . Te genieten van al wat je hier kan beleven.
Ik heb graag mensen om me heen maar af en toe ben ik graag alleen Op een plekje ergens in de natuur alles voor niets ,niets is er duur.
Zo zat ik op een hele hoge berg zo'n berg waarop ik heel klein werd. Het deed me beseffen hoe nietig ik was Zodanig dat ik van mijn hoogmoed genas.
Dan stond ik aan 'n hele grote oceaan waar getijden steeds heen en weer gaan Het deed me beseffen dat zorgen en pijn Ook weer deel van het mensdom zijn
Op een andere keer heel diep in het woud de zon stralen wierp als 't zuiverste goud. Het deed me beseffen hoe rijk ik wel ben Dat ik hieronder zoveel vrienden heb.
Het was de gewoonte van ieder jaar. in de zomer op schoolreis te gaan. Niet naar de sneeuw of verre landen. Geen cultuur of andere banden.
Neen, wij gingen netjes in het gelid. ieder op zijn plaatsje zo was beslist. Te voet en soms biddend naar de grot. Van Timkesberg daar hielden we stop.
Heel mooi gelegen in het diepste punt. vele banken die je nu niet meer vind. Daar rammelden wij allen te samen. waren heel blij bij het laatste amen.
Dan kwam voor ons de grote pret. Zie me hier vlug glijden... opgelet! Van boven naar onder altijd weer. Wees zeker 't plezier telkens weer.
Van dat spelen kreeg ik heel warm . Hing mijn jasje aan een boom z'n arm. Dan....klonk het fluitje ,riep ons terug. Wij moesten dan heel vlug naar de juf.
Ik stond in de rij en merkte algauw. Werd overal rillig van de plotse kou. Mijn mooie jasje ,o jeekes vergeten. Ik kon gaan zoeken in die bergketen.
7 Jaar oud ik weet het nog heel goed. Ik maar op zoek en toen zelf zoek. Hoorde de kinderstemmen in de verte. werd heel bang... voelde me verlaten.
Tranen met tuiten liepen over mijn wangen. En mijn gele jasje zag ik nergens hangen. Wat moest ik doen voelde me heel erg klein. Had het gevoel ,alleen op de wereld te zijn.
Drie lieve mensen kwam ik toen tegen. wat doe jij hier ,lieve schat ,zo in je eentje. Na mijn snikkend verhaal zochten zij met mij. Maar mijn pas verworven jas ,dat bleef kwijt.
Na een hele poos ,zeiden ze 't heeft geen zin. Kom jij met ons maar die chicke auto in. Ik voelde me toen een princes eerste klas. Blij dat ik op weg naar de school toe was.
Het eind van 't verhaal vond ik niet fijn. Juf was boos 'je had ontvoerd kunnen zijn'. Dus mocht ik braafjes veel lijntjes schrijven. Daardoor kon ik een ganse dag binnen blijven.
Zelfs vandaag voelt dat nog als onrecht aan. Had die jufrouw niet met me mee moeten gaan. Je laat in een bos, toch geen kind van zeven. Achter waar ze angstig zit te beven
Vandaag opeens een naar bericht over een jonge mooie vrouw Voor haar schijnt nooit nog licht vele mensen gedompeld in rouw.
Kinderen die in 't leven blijven staan met de grote leegte die achterblijft Zonder moeder verder moeten gaan vele mensen met een hart dat schreit.
'n Man die nu alleen staat in 't leven plots geconfronteerd met 't verdriet Onbegrip staat er op zijn gelaat te lezen vele mensen die de pijn van hem zien.
Een vader die er nooit aan had gedacht zijn dochter op zo'n manier te verliezen. Dat is wat je als ouder niet verwacht vele mensen die op de weg 't leven lieten
En toch blijft het verkeer maar verder gaan. alleen de getroffen familie's voelen de pijn Het wordt precies gewoonweg aanvaard Dat vele mensen dagelijks slachtoffer zijn
Mijn vader was een duivenman. Van duiven daar wist hij alles van. Speelde regelmatig kampioen Elke keer weer opnieuw, elk seizoen.
Op een dag kwam een verdwaalde duif Onverwacht op bezoek bij ons thuis Had aan haar poot een gummi ring Met voor mij onbegrijpbare tekens in.
Mijn vader zag met zijn ervaren oog Een kampioen in 't beestje ,dat belooft Dacht bij zich zelf, ik ga eens op zoek Dat is wat een eerlijk iemand doet.
En ja hoor ,hij vond hem al heel vlug De eigenaar wou graag zijn duifje terug. Al vlug zonder dralen werd er besloten. Dat hij en z'n vrouwtje naar ons zou komen.
Het praten bracht al rap vriendschap. Een tegen bezoekje werd dan verwacht. Dus zakte mijn ouders op een mooie dag Met een chaufeur en al naar Antwerpen af.
Het aankomen was er een verrassing, hoor. Hun huis was zo ontzettend chic en groot. 'n Diamantair, dat hadden ze nooit gedacht. Wat daar allemaal stond nooit geziene pracht.
Het onthaal was zo warm zo hartelijk Mijn ouders die vonden dat heerlijk Bij het afscheid namen ze mijn ma's hand Deden aan haar vinger 'n ring met diamant.
Maagdelijk duister waar vind je het nog? Moet je ervoor naar de bergen gaan? Heel hoog op de top waar geen leven is mogelijk alleen maar duisternis.
Maagdelijk duister waar vind je het nog? Moet je ervoor heel diep in de woestijn Waar niets dan vele zandkorrels zijn misschien alleen maar duisternis.
Maagdelijk duister waar vind je het nog? Moet je ervoor naar het regenwoud? Waar dichte ,hoge bomen hun groene lover zorgen voor de duisternis.
Maagdelijk duister waar vind je het nog? Of kan je gewoon op je vertrouwde kamer door je gordijnen dicht te sluiten genieten van de stille duisternis.
Zacht streel je mijn haren uit mijn gezicht. In je lieve ogen zo'n aparte blik. Ik zou zo graag je gedachten willen lezen. Over hoe je je voelt ,alles weten .........
Je hand is zo teder en heerlijk warm. Heel stilletjes leg je hem op mijn arm. Ik vlei me heel dicht tegen je aan. Voel de aanwezigheid van je lichaam.
Dit zijn momenten om te koesteren. Gewoon eenvoudig niets te moeten. Wij met ons beidjes en o zo één. Van toen lang geleden niet meer alleen.
Het nu is belangrijk ,de toekomst niet meer. Daaraan denken doet alleen maar zeer. Gisteren is voorbij ,morgen moet nog komen. Ik wil alleen van het nu nog maar dromen..
Buiten gaat de strijd tussen winter en lente in alle hevigheid door. Het eerste gevoel dat ik had was er een van pppfff Weeral van dat. Maar naar gelang de dag vorderde leek het net een spel Van wie gaat er winnen. De winter die hardnekkig volhoud dat zijn tijd van gaan nog niet gekomen is Of de lente die ongeduldig de eerste tekenen laat zien van zijn komst. Het mooie aan dat speels gedrag van zonnestralen en plotse sneeuwbuien Is het weten dat uiteindelijk de lente zonder falen de bovenhand zal halen.
Deze morgen bij het onwaken moest ik even heel diep gapen. Weer 'n weertje, ik kan niet meer. hier en daar een laagje sneeuw.
Elke keer weer als het zo begint zorg vlug dat 'k mijn cameratje vind. Wil zo graag mooie beelden pakken en ermee door 'de Maten 'afzakken.
De winter geeft zich niet gewonnen maakt aldoor maar gekke sprongen Zo gauw hij een dapper krokusje ziet bedekt hij haar, tot mijn groot verdriet.
De zon verjaagt het sneeuwwitte tapijt zend met volle kracht haar stralen uit. Ik sta geamuzeerd toe te kijken wie zal uiteindelijk de winnaar blijken.
Nog even kan hij hier nog vertoeven maar toch zal hij uiteindelijk moeten. Toegeven dat de tijd is aangekomen dat wij van de lente mogen dromen.
In mij rees vanmorgen een straaltje hoop. Misschien dat het wat trager verloopt. Mag ik nog even in een wonder geloven. Van een tijdje met z'n beidjes dromen.
Dat we in mekaar ogen kunnen kijken. Zonder woorden mekaar begrijpen. Als ik dan die glinsters zie komen. Dan verzet ik in gedachten weer bomen.
Wat ook vermindert mijn lief 'doet pijn. Stilletjes is er zoveel dat van je verdwijnt. Maar toch is er nog dat mooie gevoel. Jij weet het wel,he, wat ik bedoel.
Ondanks dat de rollen zijn omgekeerd. Jou sterke schouder die is er niet meer. Ik bied je heel gaarne de mijne aan . Om zo met jou verder door 't leven te gaan.
Ik had wel iets met schoenen in mijn kindertijd. Erfde een paar van mijn broeder was ze liever kwijt. Vond ze niet mooi en ook te groot jongenssandalen. Mijn proteststem werd niet gehoord er hielp geen praten.
Op zekere dag ging ik op bezoek door groene weiden. Zoals een nichtje bij haar tante doet. voelde een schoen glijden. Bij het springen over een brede gracht ik heb nog gekeken. Er een hele poos naar zitten zoeken hij bleek verdwenen.
Toen moest ik door een koeienweide ze stonden loeiend. Vol belangstelling naar mij te kijken ik zag ze groeien. Met veel angst in mijn kloppend hart nam ik 'n andere weg. Een netelenveld deed 'n ware aanslag op mij benen ,weeral pech.
Maar liever dan bij die grote beesten weerstond ik eraan. Zou voor geen massa's geld weder door die weide gaan. Uiteindelijk kwam ik bij mijn tante aan buiten adem opgelucht. Dat ik zo'n groot' gevaar 'had doorstaan wat een groot geluk.
Een stralende zon wil me buiten lokken ze lonkt en lacht hier ben ik dan. Ik zit erna te kijken het beste wat ik kan doen vandaag...
Kreeg bezoek ,een dag of zeven ongezien ,ongevraagd van een stel virussen met kwade wensen. Nu houden ze huis in mijn neus, wat een plaag......
Mijn rode neus staat te blinken af en toe ontsnapt er een heuse waterval die ik dan rap opvis . Tientallen zakdoeken verhuizen ,vlug van plaats.......
Heel dat gebeuren heeft een .... naar.. muzikaal klankje zo op tijd en stond van een gemene hoest Laatste beleven, zo denk ik van 'n winter die stil vergaat .
Ik draag in mijn hart vele wortels mee. Daar ooit geplant door vele mensen. En hoe het ook gaat in mijn dagelijks bestaan. Die wortels die zijn er ze gaan overal mee. Sommige hebben er uit kunnen groeien. Tot een dierbaar iets mij zomaar gegeven. Ik koester ze dan ook als een kostbare schat Andere werden verstikt veelal door onbegrip Dat vind ik jammer hier is 't me niet gelukt. Hou ouder ik word hoe meer ik ervaar Dat ieder zijn eigen denkwijze heeft en daar gewoon ook naar leeft.!!!
Ik denk dat in het seizoensgebeuren naar niets zo ongeduldig word uitkeken. Als naar de lente met zijn frisse geuren 't gezang der vogels,het eerste teken .
Maar toch, je kan er echt niet omheen alles heeft zijn tijd in de mooie natuur. Laat die maar rustig verder betijen Dat loont zijn eigen op de duur.
Want stel, het word nu al wat warmer een stralende zon verwent ons tot en met . De bomen met bloemen op hun armen een nachtje vorst.... weg is de pret.
Dus even geduld nog lieve mensen Langzaam maar zeker komt het eraan. De winter zal wel mooie dagen schenken maar het zal gewoon op zijn tempo gaan
Ik kwam zowaar een engel tegen, Vrijdag namiddag heel onverwacht. Haar vriendelijkheid straalde me tegen. Op dat veelbelopen plekje in de stad.
Ik had haar al eens meer ontmoet. Op tal van andere plaatsen. Haar aanwezigheid deed ik me goed. 'k Kon er zo gezellig mee praten.
Een vingergeving van hierboven, Zo voelde dat duidelijk aan. Ook haar zaten vele dingen hoog . Zoals, hoe 't in leven eraan toe gaat.
We zaten een hele tijd tesamen. Keuvelend over allerlei dingen. Hoe verder de gesprekken kwamen. Des 't beter ik het leven ging vinden.
Ik ben na een tijd naar huis gegaan. Voelde me een heel stuk sterker. Daarom zeg ik dat engelen bestaan. Het is aan jou om ze op te merken. _________________
Kan je me vertellen waarover het gaat. Als je over ouder mishandeling praat??? Is het over de toestanden in't rusthuis. Daarover klinken de geruchten wel luid. Wegens het vastbinden en andere dingen . Het zijn er vele je kan ze niet verzinnen. Over te weinig tijd... en ook 't personeel. Er zijn zoveel klachten ...veel te veel.
Of denk je hier bij aan de oudere thuis. Zij zitten zo vaak alleen in hun huis. Eenzaam heel stilletjes ,te verkommeren. Soms zijn het alleen de verzorgenden. Die ze op een dag bij hun zien passeren. Hoe fel ze hun bezoekje ook waarderen. 't Verlangen naar hun kinderen is enorm. Er zijn er die lopen het huisje niet storm.
Want ze hebben het druk met allerlei zaken. Ze moeten nog vlug hier en ginder geraken. Ofwel om hun werk ,voor het dagelijks brood . Dan weer ontspanning ,de stress is te groot. De kinderen moeten ook ergens gebracht. Altijd is er iets dat van hun word verwacht. Zo draait dit zotte wereldje als een tol. Altijd maar vlugger en vlugger om en om.
Voor de ecconomie en het vele, vele geld. Dat in de ogen van velen alleen maar telt. Want geld is macht daarmee kan je veel. Zoveel dat je soms het menselijke vergeet. Men zorgt voor het welzijn van ander mensen. Vergaderingen ,studie's,ministriéle wensen. Betaald zo hoor dat ,want niets is voor niets. Door al dat gedoe ,blijft alleen 'n stil verdriet. _________________
Soms lijkt het erop in het leven dat je kracht je beetje bij beetje verlaat. Het gevoel word je gegeven dat je door je benen gaat. Verloren loop je dan maar door je hoofd lijkt eindeloos zwaar. En zonder dat je 't wilt valt uit je oog zachtjes ,een dikke warme traan. Even wil je dan tijd maken voor verdriet zo stilletjes in de ziekenhuis gang. Vluchten naar een plek waar niemand je ziet. want straks is het van groot belang. Dat je er weer gewoontjes staat voor degene waar je zo om geeft.
Op het brugje van de Stiemerbeek, heb ik heel wat uren versleten. Als ik naar het vlietende water keek, kon als kind er mijn "zorgen "vergeten.
Een soort zwemmen heb ik er ook gedaan, was meer buikkruipen over het gele zand. Het water heeft er nooit hoog in gestaan, en van zwemmen had ik ook geen verstand.
Mijn broertje en zusje net zo licht als ik, elk om beurt gingen we bootje varen. In de zinken watertobbe als ons schip, met een lange stok bezworen we gevaren.
Aan zachte oever gingen we modderstappen, het gleed tussen je tenen ,je kon erinzakken. Tot aan je knieen ,dan moest je veel trappen, terug de beek in ,die modder bleef plakken.
Na dat grote genot,moe maar tevree naar huis, je wist al op voorhand wat stond te wachten. Ons make ,och arme ,zij vond dat niet pluis, toch kon ik de lokkende beek niet ontsnappen.
Ik weet niet hoe het bij jullie was..... Maar bij ons stond op zaterdag In de keuken aan de Leuvense stoof Een zinken bassin vol warm water Rondom stonden vier stoelen En over de leun een groot laken. Dat moest ons beschermen Een beetje verbergen Voor onverwachte passanten Die in de keuken belanden. De kleinste waren eerst aan de beurt Zo is dat jarenlang gebeurd Elke keer wat warm water bij iedereen passeerde de rij. Tot mijn oudste broer kuren kreeg Hij voelde zich een hele meneer Moest zuiver water voor hem alleen Het gezamelijke beleven verdween
De vader vraagt zijn tienjarige zoontje of hij al eens heeft gehoord over de bloemetjes en de bijtjes. "Ik wil het niet weten, paps!" Snikt de jongen, "Beloof me dat je het me niet vertelt.". De vader is buitengewoon verbaasd over de reactie van de jongen.
Hij vraagt wat er aan de hand is.
"Nou, pap," snottert het ventje, "toen ik 6 was, zei je dat Sinterklaas helemaal niet bestaat.
Op mijn 7ste kreeg ik te horen dat de Paashaas ook al een bedenksel van volwassenen is.
Op mijn 8ste bleek er plotseling helemaal geen tandenfee te bestaan en op mijn 9ste kreeg ik ook al te horen dat de Kerstman ook niet bestaat.
Als je me nu ook nog gaat vertellen dat volwassenen niet neuken, heb ik helemaal niets meer om voor te leven.
Soms besluipt me het gevoel, om in een hoekje te kruipen. en dan stil zo zonder doel. Tranen te huilen met tuiten, om heel het gebeuren, waarvan ik het einde niet ken. Zit ik al eens te treuren, diep in mij klinkt dan 'n stem, in het leven is alles onzeker, Nu is het goed,dan gaat het slecht. dat zou jij al lang moeten weten, soms heb je geluk dan weer pech. Maar alles bij elkaar genomen, en ik blij dat ik nu mag leven. Heb nog vele mooie dromen , hoop dat 'k ze nog beleven mag.
Ik kreeg ze zomaar cadeau op mijn dag. Vier stuks tegelijk ,als het eventjes mag. Velen dachten ze moet wel heel gek wezen Wat gaat die nog hebben aan haar leven???
De oudste zijn ogen zo blauw als de lucht Hij zocht al te lang naar een beetje geluk. Bracht ons veel zorgen en ook al eens pijn Wat kon het leven voor hem ingewikkeld zijn .
De tweede een meisje met heel veel plezier. In mijn blauwe rok was zo trots als een pier.. Als oudste dochter leefde ze zich gaarne uit. Liet haar stem horen maakte erbij veel geluid.
Nummer drie leek de onschuld zelve ,maar ze had ook wel streken 't klinkt mischien raar Twee grote ogen,verleiding kwam eraan te pas Je keek erin en ....wist dat je verloren was.
De kleinste die nam de rol van Cupido waar Bracht mijn man en mezelf bij toen elkaar Ofschoon ik met hem geen band had gesmeed Noemde hij me mama ,'k had daarvan nog geen weet .
Zo kwam er heel veel liefde in mijn leven Waarbij ik mezelf totaal in kon geven Het was niet alle dagen louter zonneschijn Maar voor mij is het een heel mooi refrein.
Werd daarna nog gezegend met twee zonen Wie spreekt er nu nog over belonen Een lieve man ,een maatje voor het leven Wat heb ik toch veel van het leven gekregen.
Donkerrode rozen eenentwintig welgeteld werden op 11de oktober bij ons.... aan huis besteld. Mijn vader stak ze fier omhoog een boeket dat er echt niet om loog moest komen van iemand die om mij gaf Mijn hart ging wel eventjes van slag. Een vaas in huis om ze in te zetten kon ik nergens niet ondekken nam'n grote bruine vleespot de ruiker erin dat was tof. Bij het kijken was ik blij iemand hield.. van mij gaf zonder te blozen donkerrode rozen
Kinderen.... ze zitten onder je vel Soms maken ze je leven tot een hel. Het enigste wat je kan doen om de pijn te verzachten Is denken aan de tijd toen ze als kind naar je lachten . Ook toen vielen ze al eens bij het lopen kon je als moeder alleen maar hopen. Dat het allemaal zonder gevolgen verliep en ze leerden van op eigen benen te staan in het leven
Hoe graag we ook willen geloven voor hen van een makkelijk leven dromen Uiteindelijk willen ze zelf ervaren soms met pijn en spijt hoe het leven kan zijn.
Heb je er ook al eens bij stilgestaan, hoe het er bij je eerst verliefdheid is toegegaan ?
Bekoort door de blik uit zijn ogen die ondeugend en fonkelend de hemel beloofden!
Volstrek vreemd , toch zo vertrouwd lijkt hij opeens degene waar je van houd . Je verstand houd net op te bestaan wil nog alleen maar met hem verder gaan.
Ondanks het niet weten een groot vertrouwen je geeft jezelf helemaal bloot.
Als je de ware treft heb je geluk anders gaat er veel in je stuk.
Dus vind ik verliefdheid een gevaarlijk gegeven ,mooi en ontzettend heerlijk.
En dan was het mijn beurt om aan mijn jongere broertje het fietsen te leren. Het ging er ook niet al te vlotjes aan ik zie mijn ma bij de afloop nog staan.
Met mijn oudste broer zijn comuniefiets zo'n mooie rode met een dwarse stang het been eronder trappen 'k vergeet het niet. ging die fier aan mijn vriendin laten zien.
Opeens zei ons Boyke, ik wil ook fietsen zijn ogen ,ik zag de vonken eruit schieten maakten me week dus zei ik maar ja. Het was of gegronde twijfels me verlieten.
We hielpen hem al vlug op het hoge zadel omdat zijn voeten de grond nog niet raakten. Niemand dacht er ook maar eventjes aan of hij bij het stoppen het wel zou halen.
Hij reed heel fier een eind van ons weg geen strooitje werd hem in de weg gelegd Tot hij het in zijn leuke hoofdje kreeg Ik ga eens kijken wat ons make zegt.
Dus hij is in volle vaart omlaag gereden Begon toen op ons ma te schreewen. Het stoppen wilde maar niet lukken is hij in een bassin met water gegleden.
Ik zit hier stil door het venster te staren de grote onrust is wat weggeébd. Hoop dat ze nu kunnen verklaren waarom ging het gisteren opeens slecht.
Mijn blik wordt opnieuw steeds gevangen door een grote treurwilg op het gras. Hij laat zijn vele takken hangen wit van de rijm,is hij bewust van zijn pracht?
De heftrukken rijden heen en weer grote containers passeren in vele kleuren. Ik kan allen maar raden wat hun lading is de deksels zijn toe,misschien om de geuren ?
Af en toe komt een auto aangereden zoekend achter een vrij plekje op de tarmac. Sommigen hebben moeite bij het parkeren naar voor en naar achter ,ik glimlach.
'n Statige dame in groene jas komt aangewandelt als ik goed zie rookt ze een sigaret. Is dit het gevolg van de nieuwe wet in ons landje werd zij hierdoor in de winterse koude gezet?
Even een zacht kloppen op de blauwgrijze deur de dokter komt binnen met in 't wit geklede heren Ik vraag heel voorzichtig ,"wat gaat er gebeuren" vertrouw erop dat ook dit weer ten goede zal keren. _________________
Ik zou heel graag wel eens willen weten Hoe hij het aanvoelt in zijn leven. Dat zijn krachten hem verlaten Alles zomaar aan een ander moet overlaten Zelfs de kleinste dingen in zijn bestaan willen meestal niet vanzelf gaan. Knoopjes worden hinderlijke dingen die hij het liefst de nek om wil wringen
Al de nieuwe technische wonderen blijven wonder en onbegrijpbaar. Brengt het geen pijn diep in zijn hart het ervaren van heel die onmacht. Dat hij niet meer die man is van toen Steeds meer verlaten van het gevoel Dat de zijne op hem kunnen rekenen hoe moet hij dat vanbinnen beleven.
Toch slaagt hij erin om nog te genieten Van de gebaren van een klein beetje liefde De aandacht en een lekker sigaartje. De speelsheid van een jong paartje Een knipoog en een steelse blik Van een tiener slurpend aan een colablik. Zachtjes neemt hij soms mijn hand heel teder vast en zegt me dan We hebben het toch goed tesamen. Dat kan ik dan alleen volmondig beamen.
Ik wilde graag het fietsen leren, was ongeveer een jaar of zeven. Maar welk kind had een fiets in die tijd, Wij niet mijn ouders waren niet rijk.
Ons ma haar fiets kon ik stiekem lenen, mijn oudste broer ga de bevelen.. Van doe nu dit en doe nu dat. eventjes later lag ik op mijn gat.
Het was op dees manier gegaan, gingen boven aan ons straatje staan. Dat ging bergaf naar 't ouderlijk huis. het kon niet anders zo kwam ik thuis.
Het was zo'n grote zwarte fiets. die je nu alleen nog in mussea ziet. Ik zette mijn voet op de hoogste pedaal en ja ,hoor ik ging aan de haal.
Maar de weg bestond toen nog uit gaten,. ik kon niet zitten op het zadel. Halvertwege was ik de richting kwijt, Lag in het veld tot mijn grote spijt.
Mijn grote broer vond het maar niks, wat trek jij daar zo'n gezicht. Want tranen rolden over mijn wangen, ga jij nu het flauw Trezeke uithangen.
Dus ik met de fiets maar terug omhoog, het stuur stond voor mijn armpjes te hoog. Maar niet versagen klonk de boodschap toen en ik mocht mijn proefjes overdoen.
Als ik nu aan die tijd terug denk dan leek hij toch een groot geschenk. Een thuis een vader en een moeder en ik keek zo op naar mijn oudste broeder.
Een mooi moment als het dagje sluit. ik kijk naar die lieve, kleine guit. Even voor ik ter rusten ga. Tijd om te slapen want het is laat.
Zie hem daar liggen de oogjes dicht over zijn snoetje valt het maanlicht. Wangetjes vertonen roze blosjes. van in de buiten rond te hossen.
Dankbare emotie's vervullen me. om dat kleine gezonde wondertje. Ook om de mogelijkheden die er zijn. alles wat nodig is,is binnen bereik.
Zacht streel ik zijn haren en eventjes maar. 'n Glimlach verschijnt uit het niets zomaar. Is hij aan 't dromen of voelt hij mij. Och, laat mij maar, ik voel me blij..
Ik zag mijn kat met een diertje spelen vanuit de keuken door het raam. Wilde ze met mij haar vreugde delen ik keek het vol belangstelling aan.
Dacht eerst dat het een muisje was ik draag voor ver te zien een bril. Maar die lag nog op de keukenkast nog eventjes een beetje geduld.
Zo...ik was klaar en volgde het spel maar kijk... is dat nu een mol daar? Het liep op en neer zag ik wel Steeds stond mijn kat voor haar.
Heel zachtjes raakte ze het diertje aan er kwam heus geen geweld aan te pas. Het diertje kon het spel niet meer aan ik dacht dat het na een tijdje moe was.
Dus ben ik dan de tuin in gegaan met blik en borstel in mijn hand. Keek onze Tigra heel even aan Nam het beestje vlug aan de kant.
Terwijl ik goed naar het diertje keek viel mij iets op ,er was een staart. Dus wel geen mol ,ik was van streek Een jonge woelrat heel echt waar!
Maar alle leven dat is voor mij heilig Zelfs een spin in huis sla ik niet dood. Dus bracht ik het diertje dan maar veilig Aan de andere kant van de grote sloot. _________________
De dagen die lengen, de winter vergaat. Donkere dagen die ons verlaten. Ik zit in de auto met de lichten aan . Zie honderde lichtjes aan mij voorbij gaan.
Waar rijden ze allen zo haastig naar toe Zijn sommigen echt hun leven moe ? Het regent zachtjes ,dat vergroot het effect. Van duizende lichtjes op mijn weg.
Mijn gedachten zweven, ik denk aan thuis. Aan degene die wacht in dat verre huis. Denkt hij aan mij en voelt hij zich blij? Doe mijn pinklichtje aan en ga opzij.
Nog even geduld ,mijn hart wordt warm. Als ik denk aan mijn liefste die mij omarmt . De rit is ten einde ,ik draai de sleutel om. Doe de lichten uit ,de motor is nu stom.
Het kleine ,o zo tere wezentje, ontsproten uit mijn buik Wat zag je achter dat vensterke ontzettend kwetsbaar uit.
Heel voorzichtig stak in mijn hand door het sluisje van je bed. De eerste streling zo van belang voor mijn bange moederhert.
De eerste keer van lichamelijk contact ik nam je op mijn schoot. 't Gevoel dat jij me toen gaf is met geen geld te koop.
Nu ben je groot ,leid je eigen leven ik, ontzettend fier als 'k naar je kijk. Als ik zacht over je wang kan strelen Denk dan terug aan die onzekere tijd. _________________
Hou jij ook zo van om rond te wandelen op velden, wegen of mooie stranden. de geuren van seizoenen te ontwaren In donkere bossen ,langs diepe wateren.
De stilte die je dan intens kan beleven je gedachten heel diep naar binnen keren heel eventje stilstaan jezelf aanvoelen Eén met de natuur is wat wil ik bedoelen.
Het onmetelijke van de wonderbare natuur. steeds weer op nieuw dat zelfde avontuur Van diep in te slapen in winterse rust Tot de liefelijke lente alles wakker kust.
Stralend en vrolijk de zomer beleven om diep in de herfst vruchten te geven dan weer.naar de gewoonte overgaan De winter is daar een nieuw jaartje komt aan !!
Hier en daar hebben ze het overleefd De sporen van een nabij verleden. Wat je als volwassene nooit vergeet Waarvan onze ouders toen leefden.
De meeste zaten diep ondergronds In de donkere vochtige, warme gangen. Daar reden ze in wagonnetjes rond Om zo het zware werk aan te vangen.
Toch waren we zo fier als maar kan. Wij , kinderen van die mooie mijnstreek Het zwarte goud daar hielden we van Ieder op zich had daar een band mee.
Nu zie je de resten op sommige plekken Een terril ,een schacht of het hoofdgebouw Toch blijven die plaatsen nog magisch trekken Voelen we ons allen een beetje in de rouw.
We konden rekenen op onze eigen kolen. Niemand die stond er in de koude. Rustig in de winter ons stoofke stoken Het is de tijd van toen ,het ouwe vertrouwde.
Als alles een beetje moeilijk gaat. De eenzaamheid je niet verlaat Denk dan eens heel even aan mij Een telefoontje maakt je me blij. Samen kunnen we het wel aan Zullen we de leegte wel verslaan Het is niet nodig alleen te zijn. Met al die zorgen en die pijn
Steeds nog ben ik weer verwonderd . Wat maakt die man van mij zo bijzonder. Als ik diep in zijn ogen kijk Voel ik me ontzettend rijk!!!!
Het gevoel van bij elkaar te horen zijn echt voor elkaar geboren . Ook al zijn we anders grootgebracht is het of we op mekaar hebben gewacht.
Regelmatig denken we aan dezelfde zaken zo helemaal zonder erover te praten . Doen het spelletje dan, rood. zwart of wit. Wees maar zeker dat het meestal klikt.
De jaren bracht vreugde en leed. hebben samen heel veel beleeft. Kon ik het ooit eens overdoen, Ik zou dezelfde dingen doen als toen..
Zo werd het ons voorgehoude en we geloofden erin ......
Tot de dagen kwamen die onrust en angsten brachten . Onzekerheid ...wat nu. Maar we hebben het overleefd.Genk is gaan bloeien .We werden in plaats van een gemeente een stad.Zij het een moderne stad.Een beetje Amerikaans aandoend.Aan historische gebouwen was er niet veel buiten hier en daar een oude hut . Zelfs het ouderlijkhuis van mijn moeder moest ,onlangs,plaats ruimen voor een grote villa.Spijtig vond ik dat ze lag daar zo mooi te wezen aan de Molenvijver.Begrijpe wie het begrijpen kan .De kracht van de macht en geld viert steeds hoogtij (ook bij ons.)
Een pretige verjaardag met een wondermooi staartje.
Ik had het dan ook regelmatig vermeld. dat vanaf die datum mijn leven 60 jaren telt. Wilde er echt geen drukte rond maken. Gewoon met ons allen iets lekker laten smaken.
De dag van de zestig kwam heel snel aan. Het was tijd dat wij zouden slapen gaan. Buiten gerommel en veel hamerslagen. Dacht bij mezelf wat gaan ze uithalen.
Des morgens al vroeg bij het eerst licht. Kamerjas aan het was geen gezicht. Een reuzefoto van mij stond te prijken. Niemand die erlangs door kon kijken.
Even later kwam de hele stoet aan Ballonnen en rozen je moest ze zien staan. In hun handen een kaart met een verrassing. Een WE Monchau een hele beleving.
Zet hier groene kaarsjes neer groen als teken van de hoop Want dat heb ik telkens weer als ik van de mogelijkheden hoor. Die de wetenschap keer op keer aanbiedt als een mooie droom.
Kunnen al heel lang naar de maan er hebben al mensen rondgelopen Ook Mars hebben ze op 'n lijstje staan een robotje is er al overgekropen De satelieten die in de ruimte staan houden steeds de oogjes open.
Want ze willen alles van overal weten niets mag aan de aandacht ontsnappen. Maar de armoede wil men liever vergeten over de vrede zullen ze nog veel klappen. Laat me dromen en in de verwachting leven dat ooit ..ja ooit de regeringen zullen snappen.
Dat oorlogen en overheersing verspilling zijn Van energie ,en vele mensenlevens , Het veroorzaakt alleen verdriet en pijn Dat zouden ze toch allang moeten weten Daarom wil ik beginnen in het klein wil jullie graag mijn vriendschap geven.
Ik las deze morgen in de gazet. Verkeerde geschenken werden neergezet. Dan rijst spontaan de vraag in mij, hoe maak je vandaag nog iemand blij?
Ik las deze morgen in de krant Dat heel veel mensen in dit land Gebukt gaan onder bergen schulden Die eens hun dromen moesten vervullen .
Ik las deze morgen in 't dagblad. Van landen waar menigeen niets had. Waar ze enkel op betere tijden kunnen hopen. Daar wil ik dan ook heel graag in geloven.
Ik zou zo graag op het nieuws eens horen Dat iedereen van een mooi leven mag dromen. Maar ik weet het ,ik ben wel heel naief Toch hou ik van mensen ,ik heb ze lief.
Roze wolkjes, lieve vrienden ,ze bestaan. Ik zag ze met velen aan de hemel staan. Terwijl ik mijn traditioneel ritje was aan rijden Kon ik van dat mooie schouwspel niet genoeg krijgen.
Kleuren van allerlei slag stonden ten toon. Hemelsblauw ,donkergrijs, alles zo wonderschoon. Stralend geel en de zon zo heel bloedrood Net als men hierboven verfpotten uitspoot.
Hoe ouder ik word ,hoe mooier ik hem vind. De prachtige natuur die ons omringt. Laat hem met ons allen toch een beetje sparen. Dat velen na ons hem nog mogen ervaren.
We wandelen door de stad, arm in arm . Heel kort bij elkaar zo houden we ons warm. Er blaast een scherpe ,kille wind. Die me vertelt 'dat de winter vandaag begint.'
Dus gaan we naar de winkelgalerij. Huppelt er een kleine ukkepuk ons voorbij. Glimlachend vinden onze blikken elkaar. Heel vertederd kijken we ernaar.
'k Heb eens gelezen ,heel echt waar. Volgens sommige ligt het paradijs daar. In de eerste jaren van je bestaan . Dat je vrij en zorgeloos door het leven mag gaan .
Italie ,land van mijn dromen Steeds weer wil ik je richting uitkomen Je Alpen en meren, je hele pracht , Krijgen me steeds meer in hun macht.
Het maakt me als wezen zo klein Je grootsheid kan zo overweldigend zijn. De oneindigheid lijkt dan heel reél Het is allemaal zo ontzettend veel.
De zee omarmt je met zoveel mijlen Je mooie kusten, kan er uren langs rijden Steeds weer vind ik een andere reden Om te vertoeven in je prachtige streken.
Om 12 uur bracht ik m'n ventje zoals gewoonlijk weg naar de voor hem levensnoodzakelijke plek. Stilletjes zaten we zij aan zij. reden Diepenbeek en Godsheide voorbij.
Eens op Hasselse grond je raad nooit wie daar stond. Hoog aan de hemel kwam de zon te voorschijn voelde opeens wat kan de dag mooi zijn.
Zo half December bijna Kerstmis het is net alsof het weer zich vergist. Heel zacht buiten en niet te geloven dat het jaareind zit aan te komen
Maar niet getreurd ,'tis mooi meegenomen van zo'n temperatuurtje kan je alleen maar dromen Goed voor de beugel ,zo sparen we centen daarvan koop ik straks ,koekskes met krenten.
Dan nodig ik al wie me lief is ,heel graag uit schenk warme koffie uit een pot met een tuit. Maak het gezellig verwacht veel pret een beetje genieten ,dat klinkt toch niet gek.
Ben ik apart soms een beetje raar Dat ik de dood al eens als een bevrijding ervaar Dat ze een eind maakt aan zoveel lijden en rust brengt in plaats van vele pijnen.
Ben ik apart soms een beetje raar Dat ik oorlogen als een misdaad ervaar Dat ze alleen verdriet en gemis schenken Aan zoveel onschuldige mensen.
Ben ik apart soms een beetje raar Dat ik onbegrip als een tekort ervaar Dat zoveel mensen kwetst in hun zijn Waarom moet dat toch al die pijn
Ben ik apart soms een beetje raar Dat ik mezelf als een beetje wereldvreemd ervaar Dat ik me afvraag waar om toch zovelen Mensen willen veranderen om mee samen te leven
Ben ik apart soms een beetje raar Dat ik houden van als iets gemakkelijk ervaar Dat liefde geven niet moeilijk moet zijn Je hart even opendoen en dan word het fijn
Praag mocht dan zeker niet voorbijgaan .We gingen er op bezoek. Heel mooi en in een kapel hing zelfs nog een vlaamse vlag.Onze gids was een meisje dat in Nederland verbleven had..We liepen langs het alchymisten straatje stonden op de Charlesburg,dachten even terug aan de Praagse lente 8 mei 1968 aan het Wenselplein bezochten het Praags kasteel Hradcany zie de foto's en nog andere mooie dingen. Het gekke was dat westerse dingen als cola bounty enz zo duur waren als hier.Het cristal dat machinaal gemaakt werd beterkoop was dan handenarbeid..
We konden voor een zacht prijsje naar Tsjechie met de bus.Harrachof werd onze bestemmig.Gelegen in een mooi gebied in de nabijheid van het Reuzegebergte.foto 1 en 2 Een skioord.Het was er zeer goeiekoop.De enigste reis waarbij we met nog geld in de portemonee terugkwamen.Zelfs nog een valies moeten bij kopen.De laatste kronen werden op de afscheidavond bijeen gesprokkeld en uitgegeven aan een flesje van de plaatselijke champagne,heel lekker..Het meisje bracht ze trok ze open en de grote helft kwam behalve in het glas overal terecht.foto 3
Als men jong is kan men dromen . van alles wat nog gaat komen. je zal er nog verstomd van staan. Hoe dat het in mijn leven gaat gaan.
Er zijn zovele mogelijkheden in 't leven ik zal ze eens wat te zien geven. Je probeert het zo en ook al zus. en steeds kom je op hetzelfde terug.
Hoe goed we het ook bedoelden. soms gaf het andere mindere gevoelens. Aan goede dingen is een ook minkantje aan . Het is maar aan welke kant je wil staan
En als ik aan mijn vader denk Dan was hij heus geen stoere vent. Ook woorden werden niet veel gesproken Hij was dan ook en beetje gesloten.
De herinnering van als ik kleintjes was Ik had mijn ooms,in plaats van mijn vaders, been vast. was heel geschrokken en vliegensvlug Keerde ik bij mijn vader terug
Ik was wat groter, mijn broertje stervensziek, en thuis was niemand die sliep. Op eens stond hij daar aan mijn bed Ons Mieleke is niet meer ,hij is weg.
Ik moest dan 's'morgens naar de mis. Al heel vroeg voor de cathecismus. Vanachter bij hem op de fiets . Zo met ons beidjes dat vergeet je niet.
Met 17 zat ik op de verpleegsterschoo.l Een horloge met secondewijzer, een grote nood. Op een zondag zat hij daar in de bezoekzaal. In zijn hand de horloge gekocht van duivenresultaat
Mijn man zag hij niet zitten, hij ging niet akkoord. Ik heb hem die maanden niet veel gehoord. Ik was dan ook de oudste,voor hem leek !t een avontuur Toch werden ze vrienden, dat heeft niet lang geduurd.
De dag dat de dokter zijn diagnose uitsprak. Was het net of er iets in mij stuk brak. Er was geen hoop meer geen genezen meer aan. Zo is hij heel stilletjes van ons heen gegaan.
Die dagen pas leerde we hoe geliefd hij wel was. Die stille man was van een aparte klas. Tranen die rolden uit mijn ogen. Toen zijn duiven rakelings over zijn kist vlogen
Ik denk graag terug aan die vader van mij. Mijn jongste zoon lijk op hem ,dat maakt me blij. Hij heeft ook dat zachte ,dat grote geduld, en het luisterend oor,ik had geen andere gewild! _________________
Dag lieve moeder ,mag ik heel even . heel even mijn aandacht aan je geven. Ik was nog heel jong ,besefte niet goed wat je als mama voor je kinderen doet.
Je leven verliep niet altijd over rozen daar had je niet zelf voor gekozen . Toen het te veel werd ,je geestelijk brak Was ons gezin volledig van slag.
Het was o zo moeilijk, niet te begrijpen. Hoe dat je mentaal zoveel kan lijden. Niemand begreep hoe dat zo plots kon. Steeds vroegen we ons af waarom.
In 't enthousiasme van mijn jeugd. een beetje egoistisch geen mooie deugd. Vergat ik jou te zeggen hoe dierbaar je me was. welke mooie ervaringen ik met jou had.
Mischien kijk je nu van hierboven op mij neer. Zien we mekaar ooit ergens eens weer. Maar in mijn hart draag ik je steeds mede. Make van mij ,bedankt voor het leven.
Ik zou graag hier een woordje van dank plaatsen. aan degenen die het mogelijk maakten Dat we terug een stuk vrijheid kregen en alzo veel mooie momenten beleefden.
Ze kenden dan een groot verdriet van een dierbare die hen verliet. Een ongeluk bracht hen veel leed wat je dan ook nooit vergeet.
Ondanks dat leed was er veel moed. Ze gaven meer dan vlees en bloed. Een nier voor mijn man ,onverwacht Werdt ze via de helicopter naar ons gebracht.
Ik vergeet nooit de dag van zijn eerste ontwaken. Hij lag daar had mooie blozende kaken. Zijn ogen die straalde me fonkelend toe. Ik voelde me ineens vreselijk goed.
Tien heerlijke jaren werden ons gegeven. we genoten ten volle van het leven. Kwamen op plaatsen nooit aan gedacht. Natuur en geschiedenis in al zijn pracht.
Zonder die daad van menslievendheid hadden we die hele mooie tijd niet ervaren daarom zeg ik nu dank. Ik hou van jullie mijn leven lang.
In het prille begin van mijn bestaan. pas vijf wist waar mijn jobke uit zou bestaan. Ik zou voor de zieken zorgen.gaan met zo'n leuk, wit kapje aan..
Mijn poppen die waren zo alvast. Geduldige patienten eerste klas. Ze lagen in een lade van mijn nachtkast. ik verpleegstertje dat op hun past.
Zo dromend de jaren vergleden een na een.. Opeens het diploma daar stond ik meteen. Met wit kapje ,blauw en wit gekleed. Ik kon aan de slag zo was me geleerd.
Ik denk dat alles zijn doel heeft in 't leven. Dat je uit je belevenis heel veel kan leren. Zo kwam ik daar op mijn werktegels. De liefde van mijn leven tegen.
Het was een beetje als een spannend avontuur. Een afspraakje in't ongewisse ,daar was het uur. Veel gebabbeld over allerlei dingen,nooit gezien. Zou het wel lukken, het was een mischien.
Ik zat in station een beetje nieuwsgierig. Opeens de trein ,kende ik dat gezicht? Het zag er een heel leuke dame uit. Stapte gezwind voorbij de stationsruit.
Ik dan heel vlug maar de deur uitgegaan . bleef heel gespannen op uitkijk staan . Maar wat ging dat soepel en zo spontaan.. Had ik een viendin daar voor me staan????
De dag zou het leren, het eerste contact was goed . Wat een mens op zijn' oude' dagen nog doet. Zo af en toe een beetje proberen . daar kan je dan nog van alles van leren.
Als besluit mag ik hier wel verklaren. Dat vriendschap je zomaar kan vergaren. Een vriendelijk woord en een pasje van jou. Zo sta je in het leven niet alleen in de kou.
En als ik aan mijn vader denk Dan was hij heus geen stoere vent. Ook woorden werden niet veel gesproken Hij was dan ook en beetje gesloten.
De herinnering van als ik kleintjes was Ik had mijn ooms,in plaats van mijn vaders, been vast. was heel geschrokken en vliegensvlug Keerde ik bij mijn vader terug
Ik was wat groter, mijn broertje stervensziek, en thuis was niemand die sliep. Op eens stond hij daar aan mijn bed Ons Mieleke is niet meer ,hij is weg.
Ik moest dan 's'morgens naar de mis. Al heel vroeg voor de cathecismus. Vanachter bij hem op de fiets . Zo met ons beidjes dat vergeet je niet.
Met 17 zat ik op de verpleegsterschoo.l Een horloge met secondewijzer, een grote nood. Op een zondag zat hij daar in de bezoekzaal. In zijn hand de horloge gekocht van duivenresultaat
Mijn man zag hij niet zitten, hij ging niet akkoord. Ik heb hem die maanden niet veel gehoord. Ik was dan ook de oudste,voor hem leek !t een avontuur Toch werden ze vrienden, dat heeft niet lang geduurd.
De dag dat de dokter zijn diagnose uitsprak. Was het net of er iets in mij stuk brak. Er was geen hoop meer geen genezen meer aan. Zo is hij heel stilletjes van ons heen gegaan.
Die dagen pas leerde we hoe geliefd hij wel was. Die stille man was van een aparte klas. Tranen die rolden uit mijn ogen. Toen zijn duiven rakelings over zijn kist vlogen
Ik denk graag terug aan die vader van mij. Mijn jongste zoon lijk op hem ,dat maakt me blij. Hij heeft ook dat zachte ,dat grote geduld, en het luisterend oor,ik had geen andere gewild! _________________
Ik hou van het wandelen in de wind. en als hij door de bomen zingt Is het net alsof hij mijn twijfels verdrijft Zodat alleen de rust overblijft
Ik hou van het wandelen in de regen. Druppels die zacht mijn gelaat masseren. Het is net alsof de zorgen verdwijnen. Zodat mooie gedachten overblijven
Ik hou van het wandelen in de zon. Of stil zitten in haar warmte op het gazon. Hetis net alsof zij haar kracht uitdeelt. En ik..ik voel dan dat ik leef!!!!!
Laten jullie me hier even de tijd, Ik wil hier wel van alles kwijt. Weet nog niet goed waar ik aan begin Maar het is zeker niet tegen mijn zin.
Ben eerst op de andere blogs gaan kijken Zo wil ik mijn gedachten verrijken. Hoe het kan en mag en wat er staat Wat ik beter wel of niet in plaats . Hoop dat het mij na een tijd ook goed afgaat. Dat ik hier geen al te grote flaters sla. Mijn eerste woordjes staan erop Dag lieve luitjes tijd ,dat ik stop.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
We hadden de gelegenheid om via Cyprus naar Egypte te gaan .De beleving om bij de piramide te staan was ongekend.Speciale sfeer hangt daar.Nooit gedacht als kind dat ik daar ooit zou staan.Minpuntje was de bewoners in de kapotgeschoten huizen aan de Suez.De armoede bracht een beetje een apart gevoel teweeg.
Onze pa met Geert op zijn 1ste communie.
Ma (links)en tante Jeanne bij hun communie.Mijn ma was boos want hun kleed was niet gestreken.Ze zaten beiden in het weeshuis haar moeder was gestorven toen ze 3 was.
Mijn grootvader langs moeders zijde.Stierf toen ze 16 was. Grappig item.Mijn man zijn grootouders hadden cafe in de naaste buurt van mijn grootvader.Hij had tandpijn .Mijn mans grootvader heeft toen die tand getrokken met een tang na heel veel verdoving van drank. Die konden toen nog niet weten dat ze ooit eens dezelfde achterkleinkinderen zouden hebben.Het leven maakt toch rare kronkels.
Omdat we na de geslaagde transplantatie graag iemand wilden danken ,trokken we in het voetspoor van mijn moeder naar Lourdes. Gavernie foto1,kaarskesprocessie foto2 ,wassenbeeld musseum foto 3 Ook dit liet een onvergetelijke indruk na.
Firenze ,de stad van de kunstenaarsminnaars,De Medécci het juwelenstraatje ,Ponte Vecchio en David..
De betoverende eilanden die me altijd zullen bijblijven als een uniek geheel.MALTA om zijn diepblauwe zee , zijn enig vervoer waar je op ieder moment kon rekenen,zijn vele historische gebouwen en bezienswaardighede ,het rare taaltje ,en de vriendelijke bewoners.
De gezellige oude engelse bus ,volgehangen met heilige beeldjes want Malta is zeer katoliek. Hagar Quin de 7000 jaar oude tempel ,ik voelde nog altijd een zeker stilte daar en de diepe betekenis van die plek voor de volkeren toen. St John katedraal een bezienswaardigheid op zich.Gelegen in de hoofdstad Valetta.
Victoria katedraal ,de koepel is geschilderd in een speciaal effect ,zodat hij de indruk geeft van rond te zijn .Terwijl hij eigelijk plat is. De Bleu Window op Gozo Victoria de hoofdstad van Gozo. En eindigen doe ik hier met een prachtige zonsondergang.
Ook Cyprus was een hele mooie ervaring.
De palmenboulevard in Limmasol.
Ortodox kerkje te Limmasol ,heel mooi door de vele prachtige ikonen.
Overdekte markt in Limmasol,dit was een standje van de visafdeling.