1)Boven op de berg ligt het dorpje Taormina 2)De baai van Lettojanni. 3)Gezellig rond het zwembad water was nog koud ,begin Mei ,maar we hebben gezwommen.
Mijn moeder pracht van een vrouw.
.
Mam en Pe de ouders van mijn vader. Soms mocht ik bij haar op vakantie ,ze was dan ook mijn meter. Ik moest dan bij haar slapen .Had liever bij mijn nichtjes geslapen .Ze woonde in bij haar zoon.Als ze dan in bed lag en een wind moest laten zei ze "alweer een motocyclet die langs rijd."Maar eigelijk was het een ingoed mens en ik voelde dat ze me graag zag ook al woonde we in de Kempen .Wat toen percies zo al een beetje in de vreemde was.
Kleindochter Jorinde met haar eerste communie en als fee. Moeke was kleermaakster (met veel liefde)van dienst.
Pont D'espange
Een mooi stukje natuur op de grens van Frankrijk met Spanje. Overal duiken watervalletjes op ,je kan geen voet verzetten of je ziet weer een.
Jaarlijks vind er in Aldenbiezen een grootse bloemenhappinig door.Ze wordt bezocht door mensen van uit alle streken Je kan er uren wandelen en verzinken in een ongeziene bloemenpracht je laten verwennen door de overheersende geuren die je neus inglijden ,als een ijsje dat op een warme zomerdag in je mond.verdwijnt .
De Adriatische zee .Gekend om haar uitzonderlijke lekkere keuken. We volgen via de luchthaven van Venetie richting Riccione uit.Het zicht uit de lucht over Venetié was fasinerend .Al die baaitjes en lagune ze zijn voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Riccione met zijn mooie stranden ,bagno's en verkopen op de deken .Als er ook maar een glimpje van politie was verdwenen ze als rook in de wind.
Onze eerste kennismaking met Spanje was Benimaldena.Viel enorm goed mee.We hadden een zeer goed hotel ,lekker eten ,correcte bediening.Er was een hele mooie tuin rond het zwembad.Het was ook de eerste keer dat men iets van ons gestolen heeft.Een mooie badhanddoek ,souvenir van een ander vakantiegebeuren.Ondanks dit negatieve iets was het toch een hele fijne vakantie.
Arabisch haventje aldaar,er stonden hele mooie jachten.en veel!!!
Het landschap was anders dan ik vermoed had.Spanje dan dacht ik alleen maar aan dorre gebieden .Ergens zal de tijd (voorjaar)dat we daar waren er wel voor iets tussen zitten.
Het strand werd elke morgen gekuist
Torremolinos lag er heel dicht bij.Daar was het wat drukker .Maar toch de moeite om af en toe eens te slenteren langs de winkels en standjes met vanalles.Om erna te genieten van een drankje op een terrasje.Alle uitstappen werden met het plaatselijke vervoer gedaan . Maribella is ook in de buurt en....nog vele andere mooie plekjes.
Vandaag gingen we de richting Dilsen uit Een van de poorten van de maasvalei bevind zich daar. Wondermooi gebied ligt daar en dan komt het trotse Limburg gevoel weer maar eens naar boven.... Kijk eens mee... Ik vond de paddestoel van kabouter spullebeen hij was in geen velden te bespeuren... dus maar op zoek.... hier was hij niet geweest..... geen heuvels waren te hoog... geen waters te diep.... tussen de massa varens???? zou hij zich hier verstopt hebben, achter de draad mochten wij niet komen ondertussen was het puur genieten ,blij zijn deel te mogen uitmaken van dit geheel... het spel der wolken in het water een blik op het bijna gehele schouwspel, hoe samenvloeing van het werk der mensen en natuur kan leiden tot een prachtig geheel... met als stille getuigen resten uit onze jeugd... de dalende zon die ons duidelijk maakt .... dat het tijd is om naar huis te gaan..... Limburg mijn land daar gaat niks boven .... Jullie nemen me het toch niet kwalijk???? Groetjes LIEFs
Laat me genieten van je lach je open blije kijk op 't leven het is net alsof je steeds wacht om iets vrolijks te beleven. De guitigheid op je lieve snoet waar sproetjes zich vertonen komt mij zo speels tegemoet net als klare vreugdetonen. Ik smelt gewoon als ik je zie je bent volmaakt helemaal af verlies dat ongedwongene niet tijdens je verdere levenspad...
Reeds zo vaak mooi bezongen de dag die Kerstmis heet. Men spreekt losjes over vrede wenst het aan al wat leeft. Het is wel heel naief te denken dat we dit ooit zouden beleven Want zelfs in heel beperkte kring is het een moeilijk gegeven . Toch wil ik dromen alleen vandaag dat ooit de rede overhand krijgt Ik stel dan ook niets in vraag kijk naar de sterren voel me rijk.
Een vrolijk lied klinkt me tegemoet waar mijn brein de herinnering zoekt van jij en ik samen hand in hand lopend in de zon in een zuiders land.
Het witte dorp feestelijk tafereel zongebruinde mensen heel veel kraampjes vol onnodige spullen handen die gretig zakjes vullen
En boven het soms drukke geluid daar klinkt dat blijde melodietje uit gitaargetokkel een lucht zo blauw stille weten dat veel ik van je hou.... http://www.youtube.com/watch?v=e3_sML4prLE
Een gat in mijn cultuur probeert men te dichten door me op sleeptouw te nemen op allerlei mooie plekjes en bezienswaardigheden.
Deze keer was het Citadelpark in Gent aan de beurt. Omdat we via het station erna toe gingen liepen we over de E Clauslaan langs zijn standbeeld. Onze gids zei ,dat ze van Claus hield.... Ikke zei haar ,ikke ook.Dat is fijn ,zei ze . Degene die me wat beter kennen ,kennen de reden. Om te beginnen vestigde zij onze aandacht op het museum. Daar werden we in de namiddag verwacht een tentoonstelling over de Britse kunst van de 18 eeuw tot nu.
Boven op de SMAK een standbeeld dat ons moest duidelijk maken van onze blikken eens hoger dan het materiele te laten gaan.Waar ik graag op in ga.... Verder een ode aan de vlaggemastplanters,het vertoon van spieren en kracht ,ik vond het net zo mooi als ... om zo te genieten van een mooie rotspartij (nagemaakt)ze lag te schitteren in het spiegelend water .... Wat later waren we getuige van een werk van .... was het van Napoleon ,ik weet het echt niet meer wel dat het als enigste overgebleven is.
Ook heel romantisch kwam de kiosk over Is wel dringend aan een opknapbeurt toe. Mijn vraagje aan de verantwoordelijke ,kunnen jullie er niets aan doen??? Heel knap is dat het regenwaterafvoersysteem in de pijlers verborgen zit. Het geeft ook onderdak aan vele katten.
Wisten jullie dat Gent ook een amfitheater heeft??? Ze dachten dat ik een gedichtje ging opzeggen. Neen dus ,beneden kwam het meer tot zijn recht... Zoals jullie zien en bladeren die hebben ze er ook genoeg....
We liepen over de kasematten en lieten ons vertellen dat het legeropslagplaatsen waren .Bij monumentendagen zijn ze open voor publiek. Nu worden ze gebruik door de stad . Opslaan van tuinmateriaal is een van de functie's . Betonnen schouwen tussen het herfstlover, getuigen van hun aanwezigheid
Achter het gebouw van de SMAK bevind zich de Franse tuin. Waarvan hier een stukje En via een stukje Zwitsers aandoend bergafje Gaan we terug naar plattegrond. Met een laatste terugblik op een genoegelijk tafereel Herfst in Gent... begaven we ons naar een plek waar we na het geestelijke voedsel het lichamelijke gingen voldoen..... Bye bye...
Al luisterend naar het mooie lied zie ik ons hele wedervaren en denk, het was niet met verdriet dat ik liefde mocht ervaren. De tijd verglijd ,snel dag na dag ook zonder jou gaat 't door maar sinds dat ik jou laatst zag ben ik gewoonweg op de dool . Ik zoek en doe en tracht zoveel zin en inhoud weer te beleven maar ergens is het er niet meer wat inhoud bracht in mijn leven.... Wijs me de weg die ik kan gaan waar je ook maar mag wezen met jou in het hart er tegenaan wil ik verder gaan,nog even. http://www.youtube.com/watch?v=10w_sEcHlGs
Quando sono solo sogno all'orizzonte e mancan le parole si lo so che non c'è luce in una stanza quando manca il sole se non ci sei tu con me Su le finestre mostra a tutti il mio cuore che hai acceso chiudi dentro me la luce che hai incontrato per strada Con te partirò - Paesi che non ho mai veduto e vissuto con te adesso sì li vivrò Con te partirò su navi per mari che io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò Quando sei lontana - sogno all'orizzonte e mancan le parole e io sì lo so che sei con me tu mia luna tu sei qui con me mio sole tu sei qui con me con me con me Con te partirò - Paesi che non ho mai veduto e vissuto con te adesso sì li vivrò Con te partirò su navi per mari che io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò . Con te partirò - su navi per mari che, io lo so no, no, non esistono più con te io li vivrò Con te partirò Io con te
Wanneer ik alleen ben Droom ik tot aan de horizon En ontbreken mij de woorden Ik weet dat er geen licht is in een kamer wanneer de zon ontbreekt. Zoals het is als jij niet bij mij bent Bij het raam toon ik iedereen mijn hart dat jij in vuur en vlam hebt gezet Met jou wil ik gaan. Landen die ik nog nooit gezien en waar ik nooit geweest ben, met jou zal ik daar leven. Met jou wil ik gaan, met schepen over de zeeën die ik ken Nee, nee, meer is er niet als ik met jou leef.
Sluit in mij het licht dat je op straat tegenkwam Met jou wil ik gaan. met schepen over de zeeën die ik ken Nee, nee, meer is er niet als ik met jou leef. Met jou wil ik gaan. Ik met jou.
Door de hevige sneeuwval vorige week was het nationaal park van Plitvicka, erkend als een van de natuurwonderen door Unesco ,op zijn mooist.
Ik kon het niet laten van een sneeuwmanneke te maken .Het kind in mij...... Omdat het gevaarlijk was wegens, overvloedig water , omgevallen bomen,mochten we er maar een stukje van doen.De prachtige omgeving overtroefde die tegenslag.Het ging veel te vlug voorbij. Daar te mogen mijmeren of gewoon aan niets denken..... Voel je het ook??? Water... overal waar je maar kan kijken.... Ik kreeg er niet genoeg van.... en jullie????
We gaan zo een beetje naar de laatste beeldjes toe ook zin erin gekregen... er komt nog meer anders....
Met het laatste zien jullie een plan van het wonder..... tot.......
De vele gezichten van de Middelandse zee stiekem gluren door de schitterende herfstkleuren of al wandelend over de kilometers lange kustweg de ochtendzon die de golven doet schitteren het nonchalante van het zuiderse leven uitspringende lavatoppen ,rustplaats van aasscholvers de Bora wind bracht woeste golven ] Tussen al dat blauw een mooi dorpje Het deed me zowaar aan Venetie denken nog een laatste blik op 'ons bootje' met zijn ietwat rare scheepsjongen.De grappa dat ging nog maar zijn witte wijn raakte hij aan niemand kwijt. Hongerig van de zeelucht en andere dingen lieten we ons oesters en plaatselijke prosciutto goed smaken.. De afwas zal ons een zorg wezen....
Een van de dagen gingen we naar Rijeka .Havenstad van.. De gids bracht onze aandacht op de geschiedenis Op een toren de adelaars symbool van een vroegere heerser.. De witte ,onderaan keken van links naar rechts om duidelijk te maken dat alles wat ze konden zien door hen bestuur werd. De bruine waren van erna en keken beiden gezamelijk weg van het gebied van de vroegere heerser.
Kerk gewijd aan Sint Vitus patroonheilige voor epilepsiepatienten
Ze hebben zelfs een standbeeld gewijd aan de werkende vrouw (ik hoop dat er niemand nog op die manier moet werken!!!!)
Toevallig was het ook nog marktdag vismarkt
iWat de inktvis kost reken maar uit , een euro is iets meer dan 7 kuna's
Daarna ging de rit verder.. Een heuveltje opwaarts en we kwamen bij een bedevaardoord een van de velen die Kroatie rijk is. Voor het kerkje een mooi pleintje om te mediteren. Beeld van de vorige paus levensgroot om te getuigen van hun toeweiding. naar aanleiding van zijn bezoek
dat de plaats mij kon bekoren ..ze had haar charme..
Vervolgens gingen we van religieus naar werelds machtvertoon,sorry voor de uitdrukking....
[Burcht in de omgeving en vandaaruit had ik een uitzicht over de hele havenstad Waarom geeft de natuur me betere gevoelens dan menselijke geschiedenis,???Weten jullie het???
Zonnestralen kunnen misschien vrolijkheid brengen al is het over het scherm..... zo over de bomen tot op mijn gelaat of tussen het lover waar je maar staat gezeten op een stukje gegoten beton ik voel me goed kijk om en om glas in een koepel bezorgde de regenboog en de avondlucht was wonderschoon genietend keek ik het schouwspel aan tevreden dat ik er met vrienden kon staan.....
Ik liep verloren in mijn stad waar is het gezicht dat ze gisteren nog had.
Mijn blik viel hier en overal rode tapijt op het slijk is dat wat ze nu worden zal?
Glans ,glitter en felle kleuren etalages hebbedingen ik volg al even het gebeuren.
Men zegt "stilstaan is kwijnen " maar moet daarom heel haar verleden verdwijnen?
Ik vraag ,ja en dring zelfs aan laat aub een beetje uit mijn mooie kindertijd staan. Ik zet hier graag de link naar het verleden http://www.lovenich.be/contact.php het was nog voor mijn tijd ...van zijn ...
Stil zat hij daar zo heel alleen Waar gingen zijn gedachten heen? Zijn blik was zacht 'n beetje droef 't was of hij wachte op een groet! Een glimlachje is zo vlug gereed was wat ik dacht en zond er een. Een groet kreeg ik zomaar terug blij dat ik leef rechte mijn rug... Ben dan maar verder gegaan een lief gebaar is vlug gedaan!!
Nog eens nagenieten via de Europabrug... Zicht op mijn droomplaatsje vanuit Torbole moeke ,fijn hier ,he Waarom maken we ons soms zo druk moeder aarde blijft steeds zichzelf hier lijkt de hemel dichterbij.... weer een pakje bij in het rugzakje des leven gestoken..... we kunnen weer een stukje verder... dag wondermooi Lago di Garda, dag Monte Baldo tot volgende
Ik tracht me te richten op mooie dingen liefst blije gezichten mensen die zingen. Het spel van een vlinder een schuwe hinde het pasgeboren kindje de welriekende linde. Brengt niet de vreugde het gevoel van geluk ergens in mijn diepste is het nog stuk.......
Je kon er van genieten de vettige kermisfrit. Netjes bijeengehouden in een zak met een tip. Je nam met je vingers er eentje goed gedipt Het goudgele stokje mayonaise aan je lip Voor mij het moment je vlug aan te raken. Heel zacht...ongezien geen sporen nalaten. Jou lieve zachte ogen geluk gewoon smaken Ja weet hij bestaat de hemel op aarde.
Hebben we geen paradijs dan maken we er een . Een zwembad met veel vensters erom heen. Temperatuur tropisch warm overal waar je kijkt een grote groene palm. Drank en voedsel geen tekort een minicul bikinitje jongens in bontgekleurde short. Mensen lachen lijken blij vrij van zorgen die indruk geeft het mij. En toch kan ik me niet ondoen van de gedachte of het zo ooit was bedoeld. Heel dit kunstmatige vertoon is dat waar men in het leven over droomt?
Jij bent nu wel 'verdwenen' uit mijn dagelijkse leven. Maar toch kom ik je nog op vele plekken tegen. In de naam op een fles wijn plaatsje waar we samen gelukkig geweest zijn. Een liedje dat weerklinkt mij opeens doet denken aan een of andere handeling. De zon die plots verschijnt haar omarming verwarmt me net als jij deed destijds. Ik wil graag dat die gedachten het grote gemis aan jou een beetje doen verzachten.
Al wandelend vandaag in 't park te Bokrijk. Voorjaarsbloeiers klaar staan gratis te kijk. Nieuw leven ontspringt tussen de herfstresten. Net of de aarde zingt ik geef van mijzelf 't beste. Spaar me een beetje verknoei niet zoveel. Geniet van het mooie dat ik met jullie deel. Het sneeuwklokje klein de purperen krokussen. en als je snel kijkt het eekhoorntje ertussen
Voor ieder ouder komt eens de tijd dat hij alleen in zijn huisje overblijft. Gisteren was het aan mij de beurt dacht aan wat al die jaren is gebeurd. Wat is de tijd zo vlug voorbij gegaan . zie rond de tafel nog acht stoelen staan Op grote mensenmaat waren het er zeven en een kinderstoel 30 jaar geleden. Een na d' ander begon aan zijn leven Dat was het dacht ik het doel ons gegeven. En gisteren stond ik samen met Tigra onze kat te kijken naar de laatste tot ik hem niet meer zag. Dwalend door de kamers kwamen de herinneringen gaven een warm gevoel begon met 2 gouden ringen.
Het is niet altijd wat het lijkt soms voel ik een diepe pijn. Al lijkt mijn gelaat te stralen wil ik het beste boven halen. Diep vanbinnen ,heel geniep smeult er altijd dat verdriet. Ik hoop dat het op een keer plaats maakt, zonder meer. om gewoon te aanvaarden dat niets eeuwig is op aarde. Toch als ik heel goed luister is net of jij zachtjes fluistert. Lieve ,kom het hoofd omhoog het leven gaat voor jou door. Wat het verder ook zal geven We hadden een mooi leven.
Liefde heeft geen nood aan vele woorden. Gewoon het voelen van het samenhoren Maakt haar tot dat mooie unieke verhaal Waar we van dromen elk op zich allemaal.
Geven en nemen zo gaat het in't leven. Al moet ik wel schrijven dat je niet geven kan blijven. Uiteindelijk raakt dat potje leeg en sta je in 't leven nergens meer. Op tijd en stond ,neen ,durven zeggen zonder dat je iets uit moet leggen. Werkt gezond ,zo blijf je lachen wat anderen ook verwachten. Leef dus je leven, ga ervoor geniet ervan tussendoor.
Het was zo mooi en mij ongekend het zand een doorzichtige deken tot aan het verre end. De wind die speelde met de korreltjes ze droeg in een onbeschrijfbare geschilderde sprei. De zee ontstuimig ging ze tekeer golven rezen met schuimende koppen op en neer. Dit alles, mijn God dank je ,hiervoor 't leven en beleven geven , 't nemen ik ben ...sprakeloos...!
Het leven gaat verder de tijd staat niet stil Bij jou te zijn is al wat ik wil. Ik doe en zoek ,ach voel me zelfs niet blij als ik lach. Het eenzijn van jaren zo vertrouwd dat heeft me verlaten het geeft zo'n kou De zin van mijn leven ik zoek ernaar Sinds jij bent 'verdwenen'.
Gisteravond op weg naar huis ik was ei zo na bij m'n thuis. Plots een koppel op mijn weg bruin van huid met 'n donkere plek. Ach, dacht ik ,ik blijf hier staan laat de koppeltje rustig gaan. Wie weet wat hun plannen zijn is het vorige bos te klein. Zijn ze op zoek naar het geluk gaan ze gewoon naar huis terug? De veilige haven der samen beleven is dat ook aan hun gegeven? Vind geen antwoord doet het ertoe Altijd zoeken ,maakt me zo moe!
Er was de tijd dat het eenvoudig ging geen files, dioxine,luchtvervuiling. Bij 't ondergaan der 't zonnegloren vulde pa de grote korven tot boven Met vele plantjes van elk soort gevat in 'n bundeltje door een koord . Porei ,selder ,alle mogelijke kolen Bloempjes die moesten bekoren. En vroeg ,heel vroeg vertrok hij dan voor de morgenpost kwam hij eran. Veel kilometers reeds in de benen Fitnisch was toen nog geen gegeven. Alles moest verkocht, geen loze leuze het gaf alleen dat beetje vreugde. Het ietsje, pietsje centje meer voor een eigen huisje op een keer. Korfje leeg, zo rond half achten. op naar 't werk wat stond te wachten. Elke dag opnieuw ,zes dagen op zeven werd die rit zonder gezeur , gereden. Daarna begon weer terug het laden Geen stress of spanning of klagen Hij deed het gewoon, telkens weer Dankte zelfs voor het brood de Heer.
Het is stil in huis ver weg nog 't feestgedruis. Vanuit de TV klinkt gezang uit ons favoriete vakantieland Alles komt me voor de geest waar we samen zijn geweest. Mooie beelden ,ze verschijnen ik kan er me zo aan verblijden.. Natuur ,de taal ,la dolce vita en jij heel ,heel dicht bij me. Straks als de kinderen komen met hun vele dochters en zonen. Dan gaan we plannen maken om in de zomer daar te geraken. Wanneer we op de Monto Baldo staan waar de hemel de aarde bijna raakt Zou 't kunnen dat jij van gindsboven ons dan met z'n allen zal horen????
Lucepuk, je was nog klein lief als alleen een baby kan zijn. Toen ik je voor het eerst zag toonde jij me een mooie lach. Ik was vertederd en genoot van het aanblik dat jij bood Je witte haren ,bruine ogen die in m'n hart heel diep boorden. Vanaf die dag veranderde mijn leven opeens werd mij zoveel gegeven. Een lieve papa ,ik zie hem nog staan bood hem via 'n kiertje je hoofdje aan. Hij gaf een kruisje ,o ,zo zacht een mannenhand met zoveel kracht. En bij het zien van die tederheid raakte ik opeens mijn harte kwijt. Nu staan we hier zoveel jaren later denken aan een zo bijzondere vader. Zo eentje waarvan men al eens zegt Een uit de duizend ,dat meen ik oprecht!
Ik weet dat ook nog dat verlangen naar een fiets. Ik ging daarvoor zelfs gans de vasten naar de mis. Er werd ons een kaartje van de school meegegeven. Daarop werd na de mis de aanwezigheid geschreven. Kaartje vol op eind van de reis mocht je ook meedingen aan die verlokkelijk prijs. Een fiets en andere dingen. De dag was eindelijk gekomen vol spanning stond ik daar. Zouden ze me eindelijk belonen die mooie fiets ik keek ernaar! Eindelijk begon men eraan laatste eerst, het bibberen begon. Zag alleen die fiets maar staan tot ik een beeld in m'n armen vond. Totaal ontgoocheld en verbaast zag ik met tranen in de ogen. De fiets naar een ander gaan voelde me klein 'n beetje bedrogen. Vanaf die dag was het voor mij een feit geloven doe je niet op mooie beloften. Het komt uit je zelf,.. je eigen zijn niet om materielen tekorten.
Water als zuiverste kristal, vlietend doorheen alle tijden. Over kleine en grote stenen, het laat onzichtbare sporen. Geduldig ook ietwat koppig, stroomt 't verder altijd door.
Doet weer denken aan jou, hoe vanzelfsprekend 't was. Houden van en samenleven, tederheid aan elkaar geven. Dit trok sporen in mijn zijn, mijn hele wezen voor altijd.
We zitten zomaar langs mekaar op een dag te luisteren. Naar woorden van hem of haar gevoelig, 't is 'n beetje duister...... Ze is omgeven als het ware door eenzaamheid ,groot verdriet. Zit stil voor zich uit te staren al luisterend naar vers en lied. En dan...woorden die haar raken ik voel haar droefheid tot en met. Discreet wist ze haar stille tranen heb mijn hand op de hare gelegt. Ze zoekt een zakdoek, merk ik op schuif haar vlug ,mijne gekreukte. Later word in mijn hand gestopt 'n zakdoekje zonder deuken......
Gisteren liep ik in de tuin op zoek naar wat er niet moest staan. Overal waar ik maar keek stond onkruid te groeien zonder schaam.
Ik wiedde ,trok en schoffelde aan een stuk dat overtollige goedje weg. Zo ging dat wel 'n tijdje voort en ja ,hoor het resultaat was echt ,wel net.
Nu moet ik om voorjaarsbloeiers ik wil dan graag veel prachtige kleuren in mijn tuin. Alhoewel het wit van de arondskelk in november bracht mijn gemoed in goede luim.
Ik vermoed dat God liefde is die je ervaart in je leven. In de ware zin der betekenis van het goede dat je wordt gegeven.
Kleurrijke bloemen die pronken een waar festijn aan je ogen bieden. Vleierig naar vlinders en bijtjes lonken die gulzig heen en weer vliegen..
In m'n kleinkind dat zo vrolijk lacht om mijn soms dol-dwaas gedoe... Haar lichaampje ietwat mollig ,zacht met intense vreugde op haar snoetje.
Zo denk ik dat Gods aanwezigheid in alle mensen op deze heerlijke wereld. Tegenwoordig is, zonder onderscheid van ras, religie, in elk vredelievend wezen.
Wandelen in mooi gekleurde straten een beetje eenzaam en verlaten. Denkend aan degene die je bemind herinneringen in gedachten vind. De hevige pijn neemt jaarlijks af 't gemis is er weer iedere dag. Steeds opnieuw vraag je 't waarom aanvaarden is moeilijk kortom. Telkens weer als de herfst er is bladeren vallen het wordt al wat fris. Drijft weemoed boven ,blijf ik stille staan bij degene die ons zijn voorgegaan.
Neen ,ik wil niet wenen of wanhopen ik wil er alleen maar in geloven. Dat je gauw weer de krachten vind in het besef dat ik je zeer bemin. Het gaat nu moeilijk en 't doet pijn ik zou gaarne altijd bij jou zijn. Maar zo zijn hun regels niet Dus ben jij ginds en zit ik hier. Zend mijn gedachten naar je toe doe daarbij mijn ogen toe. Zie je staan daar levensecht En dat houd mij helemaal recht. Want zolang jij moedig strijd raak ik het vertrouwen niet kwijt.
k Ben van Genk , dat vind ik wel. Het is met graagte dat ik over vertel. Ik herinner me uit mijn kindertijd. Dat de kerk verrees uit het oorlogspuin. Het mooie stationnetje van de treinen. Die heb ik even later zien verdwijnen. Daar waar we zwommen in open lucht. Kwam een hotel in n wip en een zucht. Zo groeide Genk tot een moderne stad. Die aan haar bewoners veel luxe gaf. En ja , ik vind dat ze er best mag wezen . Ze getuigt elke dag van het goede leven. Is kleurrijk , veelzijdig, internationaal. Men kijk niet op van een vreemde taal. Een vakantiesfeertje heerst er steeds. Pizzas,feta,kebab wat wil je nog meer. Altijd wel een reden die ontaard in feest. Mijmerend wandelend langs de mijn-streek. Ben ik dankbaar voor de bijzondere plek. Waar destijds mijn thuis werd gezet
Trouwe ,zwarte lieve donder jij werd verkozen uit andere honden . Ik had mijn eisen ,mijn normen Maar jij..jij kon daar heel goed zonder.
Zo stelde ik als eerste punt een zekere hoogte werd je gegund. En och..dat had misschien nog gekund. Maar jij werd net nog niet een klein..rund.
Liefs een met hele korte haren wilde niet echt poetsen ganse dagen. Maar jij eigenwijs ,'k kan het alleen zo stellen zou met je langharige vacht teefjes behagen
Tot op een dag ons werd verteld Dit baasje zijn dagen zijn geteld. Hier en daar waren er tekenen daaraan ben jij vrij vlug bezweken.
Maar wat mij raakte diep in mijn wezen we hierbij geen afscheid konden nemen. Bij het ziekbed van je baasje gezeten kwam je al wandelend nog een laatste groet geven.
Er is meer tussen hemel en aarde dat mensenkennis ons niet kan verklaren Maar dit was zo'n mooie ervaren ik zal het voor altijd in mijn hart bewaren.
Mijn broertje zat nog in de kleuterklas werd op' n dag onschuldig gestraft. Dat deed ontwaken boze gevoelens ik was daarbij ontzettend woedend.
De juffrouw wilde niet eens luisteren zij zag alleen maar gebroken ruiten. Knaapjes die stoer stenen gooiden 'n lichte vorm van geweld ontplooiden.
Waarom zij juist mijn broertje koos hij was maar amper een vuist groot. Ik kon niet begrijpen wat plaatsvond was door 't gebeuren totaal verstomd.
Ze trok hem bij zijn oor naar binnen daar mocht hij volgens haar bezinnen. Aan 't venster stond ik daar te wenen voelde leed en smart tot in mijn tenen.
Hij met zijn knietjes op de harde tree zelfs ernaar te kijken deed al zeer. Tranen die liepen over zijn wangen aan z'n neusje snottebelle hangen.
De juf kon niet tegen het geschrei gaf hem een klap en wat ze zei. Dat kwam ik nooit of nooit te weten hij heeft toen in haar been gebeten.
Het gekke in dit heel droef verhaal is dat hij daarna spelen mocht gaan. De juf nog dagen heeft rondgelopen met mijn broertjes tanden hun sporen
Ik liep in mijn tuin midden in de nacht. Keek bewonderend naar de sterren. Grote onbegrijpbare ,glinsterend pracht. Diepte, onwezelijk, ginderboven verre.
Het nooit eindigen altijd verder gaan. Omgeven door duisternis koolzwart. maakt m'n hoofd leeg van alles ontdaan. Duizelig ,dronken der helende nacht.
Wat is de zin van ons aardse zijn. Vraag ik me telkens weer opnieuw af. Waarom zoveel leed ,verdriet en pijn. Dat het leven aan veel mensen gaf.
Toch als ik weer de sterren bekijk. is er een heel wonderlijk gebeuren. Dan voel ik heel diepe vrede in mij. En wil 'k niet langer meer treuren.
Hij is nu haast zeventig jaar en als de kinderen komen steeds weer een vraag. Vake ,"hoe was dat weer in die oorlogs tijd Vertel eens van vroeger hoe was dat voor jou."
En ergens zou je dan denken aan heel ,veel verdriet. Angsten en leed wat je dan gewoonlijk ziet Maar, neen, hoor, zijn ogen die gaan dan hard blinken en alles word stil, heel stil.
Hij vertelt over hoe tanks daar stonden te staan,je kon er gewoon even binnengaan. Het legermateriaal dat achterbleef Dat haalden zij allemaal beetje bij beetje ,helemaal leeg.
Er was in die dagen altijd ergens iets ,zegt hij net alsof hij de beelden nog zo voor zich ziet. Een vliegtuig dat neerstorte niet zo heel ver van hier. Massa's mensen die gingen kijken dat zijn herinneringen die blijven.
De dagelijkse douche op de mijn het kommetje soep ,een waar festijn. De chocolade van de Amerikaan en cornetbeuf die ze toen kregen. Niet alle Duisters waren slecht ze hebben me zelfs het leven gered . Toen ik, zo klein op het dak rondkroop.
Zo krijgen onze kleinkinderen van hem te horen. Dat zelfs vreselijke oorlogen het leven niet laten stilstaan. Er altijd hoop moet blijven bestaan. Hoe moeilijke tijden ook moge zijn ergens schijnt 'n lichtje dat verzacht de pijn.
Hij was een jongetje van ongeveer 10 haalde op school wel eens tien op tien. Zo ook in de boeiende natuurkundeles Daar stak men eieren in een glazen fles.
De meester die sprak over invloeden van verschillende stoffen wat allemaal kan Het eierenschaaltje dat word heel slap als je het legt in azijn .....in een tas.
Dus thuisgekomen ,de test werd gedaan een eitje, een tas en azijn bijgehaald. Dat alles moest boven op een kast staan zo kon er geen enkel mens makkelijk aan.
Maar ja, dat was buiten moeder gerekend zij kwam van de kapster ,haartjes gestreken. Het eerste waar toch haar ogen naar keken Was die tas ,wie zet dat daar, wilde ze weten.
Ze reikte haar armen naar omhoog stond op haar tenen ,ze was niet groot. Voorzichtig trok ze de tas naar voor tot de hele goedje over haar kapsel droop.
Het knaapje had alles van op afstand bekeken wist dat hij nu niet om genade mocht rekenen. Want moeders gelaat was helemaal getekend met eiwit en schalen en eigele strepen.
Manneke maan ,zie me hier staan heel in mijn eentje ,gewoon stik alleen. Kan je mij zeggen waartoe dit leid waarom mijn hart droge tranen schreit.
Donker is de nacht ,mijn gedachten zwaar hoe ik ook peins niets word er klaar. Ze komen en gaan de vele ,vele vragen wanneer zullen antwoorden opdagen.
Zeg me waar komt toch die onrust vandaan dat onzeker wezen ,....manneke maan. Is het misschien heel gewoon voor de mens dat hij zo vaak in kringetjes denkt.
Ik zie je daar staan ,zo hoog boven mij praat tegen jou ,laat mijn gedachten vrij. Gek, maar toch lijk het zinvol geweest het gesprekje met jou verlichte mijn geest.
Dinsdag, we maken ons klaar voor de terugreis.Nog een laatste ontbijt zonder koffie ditmaal.Het koffieapparaat geeft alleen maar lichtgekleurd water.Nadat ik dit gemeld heb staan ze met 4 personen errond te draaien .Geen van hen dacht eraan even in de keuken wat koffie te halen Het italiaanse denken.???????????? Dan maar zonder koffie. De auto staat gepakt ,rekeningen zijn betaald we kunnen weg. De GPS word niet aangezet want Jean word daar nerveus van.We volgen de autostrade .Eerst Genua ,dan Allexandria of Milaan ,nemen Milaan en vandaar naar via Como naar Lugano.Prachtige streek trouwens.De st Gotthard is nog altijd afgesloten voor verkeer dus dat worden weer kilometers om .Terug via de st Bernadino ,Chur ,Zurich naar Basel.Niet zo interesant ,al het verkeer in Zwitserland moet door de steden uit.Veel kans op misrijden ligt dan op de loer.We rijden Zwitserland binnen en ik zet de GPS aan .Ee beetje hulp is welkom.Zonder al te veel moeilijkheden verlaten we Zurich .Ook Basel valt nu wel mee .Wat wij van de stad zien is alles behalve aantrekkelijk.Vuile appartementblokken schuiven aan ons oog voorbij.Je zal daar maar in wonen.Even stuurt ons Eulalie ,zo heet de GPS,de verkeerde straat in.Om ons even later terug op het goede spoor te zetten.Na een tijd rijden we Frankrijk binnen. De autostrade hier zijn een ware luxe.Je moet er wel voor betalen maar het rijd zeer aangenaam.Tegen 19 uur doen we een hotel aan vlakbij de autostrade .We nemen het avondmaal en gaan naar de kamer.Op de TV is er eindelijk eens iets anders te zien dan italiaans .Maar in feite zijn we te moe en na een relax bad vallen we vlug in slaap. Woensdag morgen .Het ontbijt is genoten en we vertrekken vol goede moed.Eulalie leid ons van de autostrade af en weg belanden op Frankrijkse landwegen.Na een tijdje ,hoe kan het ,omleiding, hier had ons Eulalietje geen weet van.Telkens wil ze ons een straat in sturen maar we mogen er niet in.We doen vijf verschillende dorpen aan en hebben nog nooit zoveel verschillend van kleuren weiden gezien .Eindelijk zien we een plaatje wat naar de autostrade verwijst.Opgelucht haal ik adem.Voor Jean duurt het allemaal te lang maar 400 km daar doe je wel even over. We bereiken Saarbrucken en vandaaruit naar Metz.Dat dacht ik toch.Opeens zitten we in Luxemburg en dan riek je je thuis al............ Maar dat was wel een beetje verkeerd gerekend. Regelmatige wegenwerken remmen enorm af en Jean word al wat nerveus.Nu kan ik niet om 13 uur na de dialyse ,zegt hij.De afspraak was dat hij donderdag naar de dialyse zou gaan ,maar dit ontgaat hem telkens weer.We spreken af dat ik als we in Luik zijn ,naar de dialyse bel en vraag of hij met de late post mee kan gedaan worden. Zo gebeurd het dan ook Ik krijg een blij verraste stem aan de andere kant van de lijn .Geen probleem kom maar rond 16.45 uur dan is alles OK.Hiermee gerustgesteld rijden we naar huis. Van Luik tot thuis is maar een hazesprong.De wegen zijn bekend en dat gevoel van thuiskomen elke keer weer,een vakantie ,alleen.... daarvoor zou je het doen............
De kinderen geven nog geen teken van leven ze hebben gisterenavond onder mekaar leute gemaakt .Dus we gaan met ons beidjes ontbijten. Ook het ontbijt brengt afleiding .Je kan de anderen een beetje gadeslaan en dat op zich kan ontspannend werken. Terug boven op ons terras proberen we de zon een beetje te ontwijken.Ik heb Jean zijn zetel in de vensteropening gezet en het tafeltje over zijn benen zodat hij volledig schaduw heeft.Hij geniet van zijn sigaartje en ik speel in mijn eentje een beetje kaart .Woorden worden er niet veel gesproken ,het samenzijn op zich is voldoende. Dan horen we leven in de kamers langs ons .Rolluiken gaan omhoog. Na een vlugge, goede morgen maken ze zich klaar en wij trekken terug mee naar beneden een tasje koffie gaat er altijd in. Geen plannen vandaag , Jan en Liesbet gaan morgen terug naar huis. Zij willen het rustig houden ,de weg naar huis is lang. Samen gaan Jean en ik naar de plaatselijke supermarkt inkopen doen. Dat is zowat het enige wat er gebeurt.Een lees en zwemdagje ,een beetje relaxen.'s Avonds de dialyse en weer slaaptijd. blik op de wandelweg langs de zee. deze struiken vind je overal ze bekleden vele betonnen wanden
We zijn donderdag ,vandaag word er besloten om Monaco te gaan bezichtigen.Op amper 40 km van onze verblijfplaats gelegen kunnen we niet aan de lokroep van dit kleine prinsdom weerstaan.Op de reis ernaar toe doen we de botanische tuin van Hanbourgh aan.Hij word gepromoot in een plaatselijke folder.Naar heel wat zoek en vraagwerk ,komen we aan. De situatie ter plaatse is van die aard dat het voor Jean te moeilijk zou zijn .Veel terrassen en trappen .Ook het inkomgeld vinden we wat aan de hoge kant.Er word dan maar besloten om in directe lijn door naar Monaco te rijden.Onderweg zien we ontelbare serres .Ze liggen als grote witte vlekke verspreid over het hele gebied. Men heeft ons verteld dat de eerste tulpen ieder jaar van hier komen.Buiten toerisme is bloementeelt hier een belangrijke bron van inkomsten. Daar we gekozen hebben voor de gewone straten,zijn we getuige van een ongekende bloemenpracht die hier in alle hoeken en kanten oogverblindend mooi staat te wezen. Zeggen dat we thuis zoveel moeite moeten doen om zo'n plantje in leven te houden. We rijden langs verschillende mooie dorpen Ventimiglia is een ervan. Ze zijn mooi verzorgt en jonger dan San Remo ,ook rustiger.Spijtig dat we de tijd niet vinden om eens naar daar te gaan .ik zou er wel eens even willen kuieren. Dan zijn we in Frankrijk.Alles word precies anders .Het is zo'n beetje als Walonié en Vlaanderen.Het eerste dorpje in mijn herinnering is Menton.Ziet er leuk uit .Verscheidene vuurtorentjes toveren het geheel om een een waar zeemanslevenl.Je zou er zo een mooi verhaal rond kunnen voeren.Aangezien we moeilijk parkeerplaats vinden, beloven we mekaar van hier eens terug te komen op een andere dag. En dan gaat het omhoog ,vrij hoog en zonder veel boe of ba ligt daar in de diepte Monaco.Ik zet hier prentjes bij die ik van internet genomen heb want de fototjes van de kinderen komen niet met priorbestelling Ook hier weer veel woningen op een beperkte plaats.Als je in de anonimiteit wil verdrinken, ben je hier op je plaats.Zal voor onze bekende belgen wel zijn wat ze zoeken.denk ik. Onze wagen zijn we vlug kwijt en Jan en Liesbet staan ons al op te wachten ,zij zijn met de moto.Rolstoel uitgehaald, voetsteunen eraan en hup ,daar gaan we.Ook nu zitten we kort bij de haven .Het paleis van de grimaldi's prijkt torenhoog boven alles uit ,net alsof het wil zeggen," wij houden alles wel in de gaten jullie mogen nu rustig genieten".Zo wandelen we langs de grootste luxeboten die ik ooit in mijn leven gezien heb.Bubbelbad ,garage, er kan zelfs een helikopter op landen.Alles blinkt lijk een spiegel ,er is niet het kleinste stipje vuil op te bespeuren .Ik denk zelfs dat de vliegen er niet durven op gaan zitten ,bang dat ze uitglijden.. Op de kade gaat een jumping wedstrijd door .De paarden zijn pikobello opgetuigt ,hun manen zijn in een special kapsel gezet.Hele grijze paarden heb ik daar gezien.Grijze katten kende ik al ,die van cheba ,maar paarden............ Na zowat heel de haven afgewandeld te hebben ,ondertussen nog kijken naar exclusieve, mooie wagens ,stranden we op een terrasje om iets te eten.Voldaan gaan we na een poosje terug naar de auto want het is ondertussen al genoeg geweest voor Jean .Ik weet zeker dat Monaco veel meer te bieden heeft dan wij gezien hebben, maar we zijn daar geweest ,nietwaar..........Terwijl we stijgend Monaco verlaten werp ik ernog een laatste blik op ,en zeg bij mezelf ,ik zou er niet willen wonen. Veel te fel opeen gepakt die huizen. Via de autostrade rijden we terug naar ons verblijf ,tevreden dat we het gezien hebben..........Arrivederci.................
We zijn al woensdag.Het eerste wat ik iedere morgen doe is deur van het balkon open en 'n blik werpen op de zee. Ook vandaag is het weer mooi.Maar we verwachten dan ook niets anders hier in het zonnige zuiden .Enkele wolkjes houden de zon af en toe verborgennet alsof ze weten dat de grote hitte aan ons niet besteed is.Vlug, alhoewel, vlug is het woord niet meer we worden immers al een dagje ouder en de behagelijke douche doet echt goed op die, soms al eens stijve spieren .Nog goed insmeren en we zijn weer klaar voor het ontbijt.Wat makkelijk toch.De jonge kelner is tot nog toe de enigste die ik met plezier zijn werk zie doen.Hij lacht de hele tijd en na ons ontbijt komt hij vragen of we een speciale koffie willen .Cappucino, expresso alles word met de glimlach gebracht.Vandaag gaan we de haven van de zon een bezoekje brengen .Deze is later gemaakt er liggen volgens de kinderen hele mooie boten bij ,dus wij een beetje nieuwsgierig .Onze Geert is vandaag dienstdoende chauffeur.Wat een luxe!!!! zicht op de porto del sole. En ja ,honderden boten lagen er gemeerd de een al groter dan de ander. we hebben er heel wat tijd doorgebracht en ieder liet zijn fantasie,luidop, de vrije loop.Een beetje moe van de wandeling vonden we plaats in een taverne of wat ervoor door moest gaan.Aan het tafeltje links van ons zaten vier oudere scheepeigenaars ,uitgedost volgens de regels van de kunst ,gezellig te tateren .Dan zeggen ze dat vrouwen kunnen kletsen ,wel deze moesten voor niemand onder doen.Hier en daar ,ja echt waar,een grijsaard met een jongere gezellin, echt lijk het hoort. Wij maar kijken.De innerlijke mens versterkt en dan was het tijd om een beetje te gaan rusten want om 18.30 verwachte men Jean in het hospitaal. De foto is niet zo mooi wilde het hele ziekenhuis erop maar het beste had ik gewoon vooraanzicht genomen . 'sAvondsgaan de kinderen en ik iets eten .Het zaakje lijkt ons goed te zijn .We bestellen een mooie dame schrijft op.Na een gezellige babbel en drank krijgen we ons eten ,allemaal behalve Geert ,die krijgt alleen maar friet wij hebben bijna gedaan onze Geert zijn frieten zijn ook al in donkere oorden verzeild.Jan die vlot Italiaans spreekt ,vraagt waar Geert zijn vlees blijft,vergeten na veel geblaas en gefoeter zien we het mooie dametje met haar autosleutels vertrekken,even later brengt de eigenaar iets heel anders dan besteld was.Geert laat weten dat het niet het gevraagde is waarop de schotel verdwijnt en een ware tornado in de keuken losbarst.Geert zijn honger is over en gaat zeggen dat hij geen honger meer heeft en of ze de rekening willen brengen.Even later komt de eigenaar al grommelend naar onze tafel en vind dat we maar moeten begrijpen dat men zich al eens kan vergissen.Nu zeg als je iets moet doen dan is het op mijn kinderen grommelen als ze het niet verdienen dan word deze kloek onvoorspelbaar.Vermist in Italie je moet betalen voor het gebruik van tafellaken ,een euro de man ,zeg ik, jullie zullen deze tafelkleden moeten wassen en giet het restje witte wijn dat nog in mij glas zit in een fijne streep erover uit .Onze Jan zegt "mama moet je niet doen".En eigenlijk weet ik dat ook wel en nu denk ik ook van....... maar op dat moment ...................... Om 11 uur mag ik Jean gaan halen.Daar ben ik aan de babbel geraakt met een dame uit Monza ,haar man is hartpatient en is al 3 jaar aan de dialyse.Jean is klaar en wij gaan weer een welgekome nacht tegemoet. Buone notte a tutti,a domani..............
's Avonds vinden we mekaar terug in het mooie restaurant van het hotel. Voor deze avond wensen we geen drukte meer en houden het eenvoudig. Als welkomdrank krijgen we een sangria aangeboden .Verschillende glaasjes worden heel subtiel in mijn richting geschoven.Vermits ik de mensen graag een plezier doe ,drink ik ze allemaal leeg.We vertellen over onze reisweg en hoe moeilijk het in Zwitserland allemaal ging ,dat het niet kon bekoren .Basel volledig omwoelt ,Zurich een kluwen van vastlopend verkeer.Gezellig tafelend ging alles vlotjes naar binnen.Weer gevolgd door plaatslijke drankjes.Plezier hing gewoon in de lucht en vergeten was de lange reis.Buiten zongen de kikkers hun mooiste lied en wij trokken een beetje licht in het hoofd naar een weldoende nacht. Het is morgen de 1ste dag .Eerst samen ontbijten en dan op zoek naar het dialyse centrum.We zetten de GPS aan ,hebben 2 adressen .Het verkeer maakt een onuitwisbare indruk op mij.Overal scooters en auto'tjes ,men rijd er kris kras dooreen .Er zijn verkeerslichten maar .die werken niet.Als je de baan opwil ,moet je bij de eerste mogelijkheid ,doorrijden ,anders sta je daar tot st Juttemus.Een adres klopt niet dus de tegengestelde richting uit.En ja, en heus na heel veel bochten boven op een berg staat een prachtig ,ouderwets, statig gebouw. Ik stap uit en ga eens horen .Je kan het geloven of niet ,het is hier. Ik loop even aarzelend maar toch door de gang de plaat 'vietato ingresso'houd me niet tegen .Ik klop op de deur en vraag of Jean er 's avonds verwacht word.Een bevestigend antwoord geeft voldoening en blijgemust keer ik naar de wagen terug.Jean is nu gerust en kan gewoon een dagje deelnemen aan' la dolce vita' van de Italianen.Het word een dag platte rust en bekomen .Ik ben blij dat Jan en Geert afgesproken hebben om om beurt ons naar de dialyse brengen .Want dat verkeer is toch wel wennen.'s Avonds gaan de kinderen en ik nog ergens iets eten .Jean is dan op de dialyse. We zijn al dinsdag.Na het ontbijt gaan we wandelen .Het is een vreselijk drukke stad.Ze ontgoochelt een beetje .Chaos ,totaal niet aan uit te kunnen .Sommige winkels zijn open andere weer dicht.Vermits alles bergop en bergaf gaat nemen we het besluit om naar de oude haven te gaan .Jean zegt wel hondermaal,maar goed dat ik dat niet moet lopen ,een tevreden gevoel huist in me'de rolstoel 'toch een goed gedacht. Ik zie hem alles aanschouwen en voor de zoveelste maal vraagt hij "waar zijn we nu"waarop we hem graag duidelijk maken dat het de bloemenriviera is waar we al zo dikwijls over gesproken hebben.
We komen langs een oud slot ,het blijk een rustplaats te zijn voor zwerf-katten en -mensen.Ook hier is armoede en zijn er mensen die zich niet thuisvoelen in onze welvaartmaatschappij. We wandelen een eindje verder en nestelen ons op een terrasje langs de kade.Ieder bestelt zijn drankje en de hopen versnapperingen die we erbij krijgen tarten alle verbeelding.Enkele duiven komen ons gezelschap houden en terwijl wij filosoferen voorziet Jean de duiven van een koninlijk maal.We ronden ons uitje af met een lichte maaltijd en trekken terug naar het hotel voor een deugdoende siesta.De jongeren verkiezen et 's Avonds trekken we naar beneden om 'la cena 'Het is daar niet zo lijk hier aan de kust.De Italiaanse eetcultuur word er hoog in het vandel gedragen.Maar kan maar eens aan al die gerechten uit.Wat is kiezen hier moeilijk.Tot slot en als echte belgen vragen Jean en Jan een ......jullie zullen het wel raden.... biefsteak friet.Deze smaakt Jean enorm en hij eet dan ook alles tot de laatste kruimel op.Maar even later komt alles er terug uit .Ik probeer de schade te beperken en ruim zo kies mogelijk alles op .Ons jongens zijn een beetje uit hun loot geslagen want dit zijn ze niet gewoon.Thuis gebeurd dit al eens regelmatig,dus maken we er ook geen drama meer van.Jean drinkt dan een beetje en hoe gek het ook mag klinken het leven gaat weer gewoon door. Wat later komt een man met een reuzegrote boeket rozen aangedragen ,of we er geen zouden willen kopen.Ik zie dat niet zitten maar mijn ventje wel en hij neemt drie rozen De twee roze schenkt de twee meisjes een en de rode aan mij. Dan vragen we de prijs.10 euro zegt die man zonder blozen.Blozen zou moeilijk gaan want hij had een donker kleurtje maar toch.Pa pakt ma betaald zo gaat dat hier ,bij jullie ook ? Dus zeg ik a, neen, he, 1 euro per roos en anders mag je ze mee terug nemen.Jammer ,zegt hij ,het zijn hele lange ,kijk eens naar die stelen .En opeens neemt Jean mijn roos en een mes ,als dat het probleem is ,ik maak er wel korte stelen van .We gieren het uit .Dan denk je ,hij zit daar zowat te suffen en opeens dat.We komen tot het besluit van 4 euro en iedereen tevreden.Zo een dingen geven me kracht .,brengen opklaringen in het dagelijks gebeuren. Hierna vertrekken we weer richting hotel uit en ronden daar de dag af.
Een reis met hindernissen.........................
Ik zou hier graag onze reis met jullie delen,er zijn wel foto's maar er is zoveel meer gebeurd en dat staat niet op beeldjes.
Een reis met hindernissen.
Eind vorig jaar gaf mijn man Jean te kennen dat hij graag in 2006 op vakantie wilde gaan. Het word allemaal al wat moeilijker want de gevolgen van zijn ziekte beginnen door te wegen.Maar zoals altijd kan ik hem moeilijk iets weigeren dus ging ik met hem in zijn verlangen mee.Het is niet van zijn gewoonte dergelijke voorstellen te doen.De afgelopen 2 jaren zijn met een zekere stabiliteit verlopen en ach als er iets moet gebeuren dan vertrouw ik erop dat het medisch personeel, terplaatse,doen wat ze moeten doen.Dus het uitkijken begint.Italié ons favoriete vakantieland zou de plaats to be zijn.Vele plaatsen hadden we er al bezocht en over de bloemen riviéra hadden we al veel gelezen vandaar.De afstand was ook nog te doen .Ongeveer een dikke duizend km. Het eerste was de vraag keurt de dokter het goed? Ze maakte de bemerking, van wat korter bij huis te blijven ,maar Jean wou Italie dus ..en op mijn gezegde dat thuis ook van alles kan gebeuren kwam dan ook haar goedkeuring.Er werd gezocht naar een mogelijke dialysecentrum.Dit kon alleen in san Remo Wat de bestemming ook weer verder weg bracht.1200 km.Nadeel, langer rijden want vliegtuigangst was bij hem opgedoken.Zeker omdat ik zo graag naar films kijk met vliegtuigdramas! Voordeel de dialyse zou savonds plaatsvinden .Dus de belasting van het dialysegebeuren werd in de daaropvolgende nacht weg geslapen.Dialyse besproken via de maatschappelijke verpleegkundige van nefrologie, waarvoor dank.Nu op zoek naar een hotel in de buurt.Mooi hotel gevonden.met goede ligging 3.3 km van de dialyse vandaan. Alles erop en eraan .we keken ernaar uit.Maar het leven zou het leven niet zijn als onvoorziene omstandigheden niet roet in het water zouden gooien.Begin februari doet Jean een bloeddrukval anders dan anders, overgeven en braken .De dienstdoende nefroloog denkt even dat er iets mis is met zijn hart ,dus hospitalisatie noodzakelijk.Na een drietal dagen hospitalisatie en met 2 ontdekte maagzweren, de nodige medicatie,trekken we huiswaarts.In de hoop op beterschap.Het word niet echt beter ,integendeel het lijkt alsof Jean een enorme stap achteruit gegaan is.Ik zie lijdzaam toe. Een maand later kom ik op de dialyse aan Jean maakt koorts, hoge koorts .De thermometer op zijn buik geeft 37.5 aan, maar lijk ik waarneem kan dit niet kloppen .Ik neem de temperatuur opnieuw en 39.7 staat er te lezen.Ik maak de verplegende hier attent op en deze neemt contact op met de dokter.Opname zegt ze.. Er word gezocht achter de mogelijke oorzaak .Antibiotica wordt gestart.Deze slaat aan en enige tijd later mag hij weer naar huis.Braaf doen we wat ons opgedragen is .De koortsen gaan weg en na een dialyse zijn ze weer daar.Ik begin bij mezelf te denken dat de dialyse te zwaar word ,wat denk je zoal.Tot op een dinsdag in april weer hoge koorts en al van maandag na. de dialyse.Met in mijn hoofd de bezorgdheid om de dialyse van woensdag, bel ik de dienst nefrologie ,Ze raden me aan om Jean via spoed te laten opnemen.Er komt aan het licht dat Jean met een witte bloedcellendepressie zit.Weer angst en zwartgallige gedachten duiken op.Maar Jean zou Jean niet zijn en mede door de goede zorg van artsen en verpleegkundigen kent ook dit weer een goed verloop.En steeds weer vraagt Jean tussendoor ,Lieve ,hoelang nog voor we op vakantie gaan.Hij kijkt er zo naar uit.Dus ga ik maar door met voorbereidingen en de nodige dingen bijeen te verzamelen.Rolstoel hoort daarbij.Niet met Jean zijn goesting, maar hier drijf ik nu mij willetje door.Ik weet dat ik er alleen voorsta en op Jean helemaal niet meer kan reken .Het minste wat ook maar een beetje moeilijk gaat ,schuift hij van zich weg.Ik overloop de routeplanner voor de zoveelste keer .Schaf met een GPS aan en zo nadert dan de dag van het grote gebeuren. Vrijdags vertrekken de kinderen en zaterdagmorgen wij.De auto is geladen nog vlug een afdrukje mee van de te doen reisweg ,onze geburen komen ons nog vlug uitwuiven maar wie doet het niet .de GPS.Zie je wel zegt Jean ,dat...s n prul.Hij heeft het niet zo begrepen op computers GPS systemen, geld uit de muur en alles waar wij stervelingen van deze tijddagelijks mee te maken krijgen. Bij nader inzien was de batterij plat en was ik echt nog te zeer onbekend met het systeem.Gelukkig had ik mijn routeplanner nog. Aan het knooppunt Batice moesten we Treves Verviers en nog anderen volgen,maar er stond alleen Verviers voor dat knooppunt en van Treves en de rest was niets te bespeuren.Vermits ik moest kiezen dan maar naar Verviers. Jean zei rij toch gewoon naar het Gardameer en dan geraak je er ook. Deed me beseffen dat onzekere dingen niet op het verlangreisje van hem stonden. Maar via Garda waren het heel wat kilometertjes om .Onderweg gestopt bij een tankstation De zoveelste kaart van West Europa gekocht .De anderen waren allemaal al eens uitgeleend en van eigenaar veranderd. Gesterkt door dit hulpmiddel bereikten we zonder problemen Bazel.Alles was zo goed gegaan, we roken bij wijze van spreken Italie al.Mis poes.De Gotthard was nog afgesloten wegens een afgestorte rotsblok van een 4 tal weken terug. Dus stuurde men ons zonder veel poeha door naar Zurich en zo over Chur een gewone weg naar de st Bernadino .tunnel.Omdat we dan toch van de autostrade waren zochten we dan ook maar een hotel.Mijn nachtrust was dan ook niet wat het moest zijn want hoe kwam ik nu terug op de autostrade.Al met al viel dit goed mee doch voorbij de genoemde tunnel was het alweer alternatieve route gedurende een hele poos Zo passeerden we het Walen meer het meer van lugano, het Como meer,mooie plaatsen zonder meer maar wij moesten verder en de natuurpracht van deze meren pasten niet in ons tijdschema. Tegen de middag reden we Milaan voorbij Genua en dan richting San Remo.Bij de laatste stop probeer ik de GPS nog eens en ja hoor zij was paraat Praat ons netjes de stad in maar het hotel vinden was een andere zaak ,vermits.de straat een prive weg was.Na eerst ons mamzelle tot zwijgen gebracht te hebben en links en rechts informatie gevraagd belanden we uiteindelijk op ons plaats.Groot is onze verrassing dat we het eerste aan gekomen zijn.Dus mocht ik in mijn beste Italiaans de receptioniste duidelijk maken wie we waren en of we op de kamer mochten.Ook deze stelde ons bovenmate tevreden. Er was zelfs een tweede slaapkamer voorzien .Een kleine kookhoek met afwasbak ,kortom een hele geriefelijk kamer.Het grote balkon met uitzicht op stad en zee Wist goed te bekoren.Terwijl we het mooie uitzicht ondergaan horen we de motos en zien we onze kinderen aankomen.Dankbaar dat we met zijn allen veilig aangekomen zijn voel ik mijn ogen vochtig worden.Zal ook wel een beetje van vermoeidheid zijn zekers.Vlug een dikke knuffel aan iedereen en dan op naar een moment van weldoende rust.Dit plaatsje zou ons daar wel bij helpen niet.Hier vinden jullie de kaart van de bloemenriviera wij zaten in San Remo bijna tegen Frankrijk. word vervolgt.
En eindelijk.zijn ze er de mooie zomer dagen. Ze leken zo heel ver weg kwamen niet opdagen. Maar opeens zonder dralen ik kon het niet geloven . Kon ik 'n kleedje boven halen en van de zomer dromen.
Mijn armen zijn al licht getint de rozen staan te bloeien. De natuur die ik zeer bemin doet nu mijn wangen gloeien. Het mag voor mij wel even verder aan 't zomeren blijven. Want voor mij is dit echt leven 'k geniet van de zonneschijn.
Ik vind het leven heus wel fijn zolang ik maar bij jou kan zijn En wil het soms al eens niet lukken vertoond het al eens nare nukken. Dan nog vind ik het de moeite waard een ding is zeker we horen bij elkaar. Jou ,lieve lacht werkt als vitaminen dus waarom zou ik zitten te grienen. Want alles bij elkaar genomen heb ik alles waar ik van kan dromen. Verdwijnt de zonneschijn heel even ook in de schaduw is't met jou fijn leven.
Ik was destijd amper zestien had nog niet veel gezien. Echt groen achter de jonge oren Vieze dingen mochten ze niet horen. Maar ,ja ,zoals dat in het leven gaat Wilde ik weten naar het hoe en 't waar.
Voor voorlichtingsboekjes was er geen geld . Aan ma kon je 't niet vragen dat werd je verteld. Dus trok je je plan en ging op zoek heel stiekem. Reed ik met mijn jongere broer naar cinema Rex.
Want daar hingen vurige prentjes van mooie deernes. Veelvudig zomaar tentoongesteld in povere kleren. Waar de borstjes het mannenoog moest verwennen. Was op diplomatische wijze een plakkertje gekleeft.
En het plezier was enorm groot al was er niets te zien. De verbeelding bij dat bedekte bloot gaf inspiratie ongezien. Met een oog naar beeldekens kijken en d'andere op straat. Er moest eensiemand voorbijrijden die ons zag ,voorwaar.
Dit alles zijn mooie herinneringen aan een boeiende tijd. Nostalgische ,lieve mijmeringen die bij gebleven zijn. En elk van mijn broers of zussen ieder op zijn mannier. Gaf mij gratis levenscursussen dan al eens zonder of met plezier.
Ik ben heus Stefanie van Monaco niet. Een circusgebeuren dat ik heel graag zie Is een mooi danseresje op een koord Zo een heel klein beetje naar omhoog. Vol bewondering hield ik als klein kind haar in de gaten bij iedere beweging. Hoe dat ze zo sierlijk voorwaards gleed heel ongedwonden,vrij naar het leek. Rank, slank en dartel, luchtig gekleed Ik kon 't niet vatten hoe ze dat deed. Soms had ze 'n stok in haar handen. Of 'n parasolletje met kleurijke banden. Ik liet me dromend al mee gaan zweven. zou op een of andere manier dat beleven. Dus tututje gemaakt van'n stukje gordijn. vond van mezelf dat ik er ook mocht zijn. Mijn broer en mijn zus tot helpers gedoopt. zorgden dat geluk op succes werd vergroot. En dan begon ik aan het uiteindelijke werk. De bovenste buis van mijn broertjes bed. werd terrein van bovenkinderlijke krachten. Jongens toch .wat hebben we hierbij gelachen. Maar zo gemakkelijk als het toen ook leek ik raakte niet ver ,viel wel honderd keer. Tot ons ma, zonder pardon ons tot orde riep. jij mag dromen, maar verniel mijn luster niet. Dus weeral een illusie die niet overleefde ik verder op zoek naar 'n doel in mijn leven
Ik droom van een leven zonder pijn waar alle mensen gelukkig zijn. Waar niemand moet huilen of treuren alleen aangename dingen gebeuren Waar niemand grote honger heeft en blij kan zijn met wat leven geeft. Waar mensen mekaar niet doen lijden alleen kunnen hopen op betere tijden. Waar niemand eenzaam zit in een hoekje al lang te wachten op vriendlijk bezoekje. Maar dromen zijn bedrog ,zo zegt men. En ik weet wel beter ,'t is niet voor morgen. Dus tracht ik op mijn eigen manier. Hier te zorgen voor een beetje plezier. Zo met een aantal ingegeven woorden. Jullie gedachten heel even te verstoren. Want al bij al valt het leven wel mee. ook is het niet altijd peace en vree.
Ik loop alleen door Haspegouwse velden even hoor ik stemmen die mij vertellen. Zie je hoe groot de natuur hier kan zijn akkers verweven in een kleurentapijt De zon staat hoog ,zend weldadige warmte af en toe een wolkje maant aan tot kalmte. Ik wandel rustig ,één met moeder aarde dat heeft voor mij ongekende waarde. Opeens word het donker en ook wat kil een regenbuitje niet echt wat ik wil. Ik draai me om ,terug naar warmere oorden maar opeens zomaar.. beginnen ze te bekoren Die regendruppels heel zacht op mijn gelaat alsof iemand een speciaal sproeiseltje maakt. Ik hef mijn gezicht heel gretig naar omhoog stel het aan een weldadige massage bloot. Dankbaar wat zomaar gratis word gegeven ben ik ook blij met regen in mijn leven.
Ik zet de deur van mijn hart voor je open zo kan je ongeremd even binnenlopen Neem rustig de tijd ,niets moet alles mag Weet dat ik van jou alleen jezelf verwacht. Geen mooie, geveinsde, onechte woorden ze wekken gevoelens die vreselijk storen Liever 'n glimlach, een arm om mijn schouder die warmte brengt in plaats van dat koude. 't Gevoel van samenhorigheid ,verbondenheid Verstaan zonder woorden,stille tederheid
Ik weet nog hoe blij we als kinderen waren Als we plots hier of daar in een bloem een klein onoogelijk diertje ontwaarden rood met zwart,onnodig dat ik het noem.
We namen het zachtjes in onze hand deden ze dicht en schudde ermee Hielden ze tegen onze kinderwang een wens behoorde tot het ritueel
Dan heel voorzichtig en nieuwsgierig ontvouwden we de hand keken ernaar Op zoek naar een hele kleine gele stip Want dan werden de wensen waar.
Blij en gelukkig lieten we het diertje vrij soms wou het al eens koppig blijven dan bliezen we zacht over het rugje uit tot het z'n vleugeltjes mooi uitspreide.
Elk jaar kijk ik er vol verwachting naar uit. Dit jaar lag ze half Mei te blozen achter een ruit. Ik werd aangetrokken door haar kleur. en binnen overweldigd door haar geur. Ik moest en zou ze totaal bezitten. Niets kon aan haar kwaliteiten tippen. Heel geduldig stond ik te wachten. Het leek of ze steels naar me lachten. Eindelijk was de tijd aangekomen . Waar ik al zolang van zat te dromen. Ik nam haar zachtjes in mijn hand. Bekeek haar begerig aan elke kant. En ja ,bij de eerste voorzichtig hap. Overheerlijke smaak al dat sap. Trots zeg ik dan ze zijn de beste. Ze zijn uit Belgie Je mag ze testen.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
We hadden de gelegenheid om via Cyprus naar Egypte te gaan .De beleving om bij de piramide te staan was ongekend.Speciale sfeer hangt daar.Nooit gedacht als kind dat ik daar ooit zou staan.Minpuntje was de bewoners in de kapotgeschoten huizen aan de Suez.De armoede bracht een beetje een apart gevoel teweeg.
Onze pa met Geert op zijn 1ste communie.
Ma (links)en tante Jeanne bij hun communie.Mijn ma was boos want hun kleed was niet gestreken.Ze zaten beiden in het weeshuis haar moeder was gestorven toen ze 3 was.
Mijn grootvader langs moeders zijde.Stierf toen ze 16 was. Grappig item.Mijn man zijn grootouders hadden cafe in de naaste buurt van mijn grootvader.Hij had tandpijn .Mijn mans grootvader heeft toen die tand getrokken met een tang na heel veel verdoving van drank. Die konden toen nog niet weten dat ze ooit eens dezelfde achterkleinkinderen zouden hebben.Het leven maakt toch rare kronkels.
Omdat we na de geslaagde transplantatie graag iemand wilden danken ,trokken we in het voetspoor van mijn moeder naar Lourdes. Gavernie foto1,kaarskesprocessie foto2 ,wassenbeeld musseum foto 3 Ook dit liet een onvergetelijke indruk na.
Firenze ,de stad van de kunstenaarsminnaars,De Medécci het juwelenstraatje ,Ponte Vecchio en David..
De betoverende eilanden die me altijd zullen bijblijven als een uniek geheel.MALTA om zijn diepblauwe zee , zijn enig vervoer waar je op ieder moment kon rekenen,zijn vele historische gebouwen en bezienswaardighede ,het rare taaltje ,en de vriendelijke bewoners.
De gezellige oude engelse bus ,volgehangen met heilige beeldjes want Malta is zeer katoliek. Hagar Quin de 7000 jaar oude tempel ,ik voelde nog altijd een zeker stilte daar en de diepe betekenis van die plek voor de volkeren toen. St John katedraal een bezienswaardigheid op zich.Gelegen in de hoofdstad Valetta.
Victoria katedraal ,de koepel is geschilderd in een speciaal effect ,zodat hij de indruk geeft van rond te zijn .Terwijl hij eigelijk plat is. De Bleu Window op Gozo Victoria de hoofdstad van Gozo. En eindigen doe ik hier met een prachtige zonsondergang.
Ook Cyprus was een hele mooie ervaring.
De palmenboulevard in Limmasol.
Ortodox kerkje te Limmasol ,heel mooi door de vele prachtige ikonen.
Overdekte markt in Limmasol,dit was een standje van de visafdeling.
luikje toe
Zeggen dat we thuis zoveel moeite moeten doen om zo'n plantje in leven te houden. 
Ook hier weer veel woningen op een beperkte plaats.Als je in de anonimiteit wil verdrinken, ben je hier op je plaats.Zal voor onze bekende belgen wel zijn wat ze zoeken.denk ik. 
Via de autostrade rijden we terug naar ons verblijf ,tevreden dat we het gezien hebben..........Arrivederci.................
Dit plaatsje zou ons daar wel bij helpen niet.Hier vinden jullie de kaart van de bloemenriviera wij zaten in San Remo bijna tegen Frankrijk.
word vervolgt.
