Ik ben een piekeraar, dat had je al wel gedacht, niet? Over wat pieker je dan? Over dat we van deze wereld en onszelf eigenlijk 'weten'?
Anno 2006 heeft de mens al heel wat kennis vergaard over zichzelf en zijn leefwereld, maar we hebben nog een hele weg af te leggen, vrees ik. En het geloven in een godheid zie ik als een poging om die realiteit "aan" te kunnen, om bv niet te moeten aanvaarden dat we 'eindig' zijn, want dat is pijnlijk - ons machientje is gemaakt om de soort in leven te houden en dus niet om te sterven en weg te zijn. Het voelt aan alsof we nooit mogen sterven.
Mensen die de natuur wilden leren begrijpen zoals Darwin hebben in het verleden verschrikkelijk veel hoongelach over zich gekregen en tegenstand gekend en zelfs nu nog zijn er die twijfelen aan de evolutieleer (creationisten) - waar ikzelf niet meer bij kan.
Weet je dat ik pas echt over 'de aard van de wereld' vanaf mijn 25ste ben beginnen denken? Ik ben gelovig opgevoed, bij nonnekens groot gebracht, bij de katholieke vakbond geweest in een katholieke hogeschool... Why? Nooit over nagedacht - iedereen rond mij deed dat zo en ja je doet maar hetzelfde. Zelf kan ik daar niks aan doen; ik ben nu eenmaal dit fysiek geheel met die specifieke hersenen in die specifieke situaties en kan dus niet schuldig zijn aan dit laat in actie schieten van mijn kritisch denken. Inzichten krijg je niet zomaar, ze verschijnen ineens na heel wat 'ervaringen' en denkwerk. Tot dat denken, moet je als kind aangespoord worden; een rol weggelegd voor school en ouders...
En ik ben er van overtuigd dat de dag dat ik voorgoed de ogen sluit er met mij ook nog duizende vragen verdwijnen. Aan de rest de eer dan!
|