Het lijkt me wel alsof ons brein de eigenschap vertoont om tegelijkertijd in twee aparte werelden te kunnen leven; werelden met elk hun niet te vergelijken wetten: xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
één wereld waarin we ons bestaan bekijken via de weg: eerst waarnemen, dan (veronder)stellingen maken, nakijken of die stellingen niet tegengesproken kunnen worden (falsificeren) , enz
in die wereld maakt onze omgeving het onderwerp uit van ons kritisch denken.
Aan de andere kant is er dan die andere wereld die compleet anders ineen steekt die wereld kent: stenen die niet altijd van boven naar beneden vallen, maar gaan vliegen op eigen kracht, wezens waarvoor geen evidentie bestaat zweven er onzichtbaar naast onze lichamen; de geest is daar iets aparts los van de hersenen die zelfs dood zijn, enz..
En ik snap moeilijk hoe we er toe komen een andere realiteit te aanvaarden dan diegene die we kunnen waarnemen met ogen, oren
Snap jij het?
|