|
Dat werd de dag dat we de advocaat ontmoetten die ons dossier ging samenstellen, nodig voor de rechtbank. Kleine Sari moest er door haar mama officieel afgestaan worden en ik moest officieel adopteren. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De advocaat had luxe te over, dat was duidelijk te zien: een dikke auto, duur uurwerk, dure kleren,
Hij was niet direct vriendelijk maar eerder stuurs en vond zichzelf merkbaar beter dan de rest van ons allemaal. Hij werd met enorm veel respect omringd. De zakelijke kant kon voor mij niet gauw genoeg afgehandeld worden. Ik ging Sari halen. Ze lag strak ingebundeld met het neusje naar beneden op een lange tafel, naast drie andere babys. Een verzorgstertje bevrijdde Sari en ik ging ermee in een rieten zetel zitten in het uiterste hoekje van de kamer. Het was stikkend heet. Op de voorkant van haar halsje zag ik een donkere lijn, precies een genezende wonde. Wanneer ik naar de oorzaak vroeg, kwam het antwoord: niks aan de hand; dat is normaal. Kleine Sari deed haar oogjes bijna niet open, ook niet bij het zuigen aan de papfles. Ik maakte me ongerust en wou zo vlug mogelijk in België aankomen om haar betere medische zorgen te kunnen geven. Buiten stonden een paar mensen te aarzelen of ze binnen zouden komen: een meisje, een man en nog twee meisjes. Toen meneer dat zag, nam hij ze vlug binnen in een zijkamertje, een beetje onttrokken aan onze ogen. Later vernam ik dat de twee meisjes een kindje kwamen aanbieden en dat de man van het gezelschap geld vroeg voor de medische kosten die hij gehad had bij de geboorte van zijn afgestane baby. Ik gruwelde
Voor kleine zus en mezelf was het nu wachten tot wanneer we morgen voor de rechter konden verschijnen.
Die avond heb ik nog een hoop babykleertjes gekocht want diegene die ik bij had, maatje drie maanden waren veel te groot voor kleine Sari . Na een telegram kon het bed me alleen maar laten piekeren over zusje.
... wordt vervolgd
|
Ik ben Fretteke
