Yes ons ja woord geven aan het leven
De mensenwereld is koud en harteloos.
Ieder voor zich en ik voor mezelf.
Wie durft het aan een kind niet te beschermen maar te misbruiken ?
Wie kan zo iets doen ? en iedere dag komt een nieuwsbericht
overgewaaid met gegevens via het internet of de televisie,
over volwassenen die kinderen misleiden.
Hoe is het in Godsnaam mogelijk !
In Godsnaam dit kan niet.
Want God schiep de mens naar zijn beeld zegt men.
Wat moet men dan veronderstellen van mensen die een kind
niet beschermen maar beloeren en het oneerbare voorstellen doen.
De dader van dergelijk bewezen feit moet gestraft worden daar twijfelen we niet aan.
Voor deze mensen moet het onmogelijk gemaakt worden te hervallen.
Werken langs de psyche zou ontoereikend zijn en teveel tijd in beslag nemen.
Mogelijk gaat het om een verkeerd ingeworteld denkpatroon en een onstuimig
natuurelement in de mens zelf. Wetenschappers dienen er over te waken dat
voyeurs bv. gekortwiekt worden. Een medische ingreep kan een oplossing brengen.
Het gaat hier over afwijkingen in het gedragspatroon van mensen en dit is botweg gevaarlijk voor onze maatschappij.
Vele heelkundige ingrepen gebeuren om mensen opnieuw een kans te geven gewoon te kunnen leven, zonder pijn en met weinig hinder. Zo moet het mogelijk zijn, te rectifieëren wat verkeerd is in het menszijn en een gevaar betekent voor kinderen
en de maatschappij
Yenny is zo iemand, die leeft en overleeft in een gebroken gezin; waar zussen geen
echte zussen zijn, waar stiefbroers haar verkracht hebben en de tweede vader
voor dagelijkse angst en geweld zorgt in het gezin.
Please, waar gaan we naartoe. Wat voor leven heeft Yenny nog te verwachten.
Hoe gebroken komt zij uit dergelijk ervaring. Hoe ziet zij de opvoeding van haar
eigen kinderen. Waar is het beeld gebleven van een knus gezinsleven met vader
en moeder, broers en zussen, vrienden en familieleden.
Vandaag de daag moet men echt voorzichtig zijn met de vriend des huizes; er wordt
zoveel kommedie opgevoerd, zoveel gelogen en bedrogen. Sommigen mogen zich gelukkig achten niet in verwachting te zijn geraakt nadat ze de liefde bedreven hebben.
Ik vind zelf deze uitdrukking de liefde bedrijven een verschrikkelijk woord; ik geef de voorkeur aan de franse uitdrukking faire lamour;
Yenny, staat nu midden deze karoesel vol vrees en angst. Wantrouwig tegenover
mannen; een lage dunk over het liefdesleven.
Verplicht zijn om te gaan werken voor den brode, gelijk welke job moeten aannemen
om te overleven. Kunnen leven met de stress van deze tijd. Vertrouwen geven
aan buren en vrienden en toch bedrogen uitkomen. Dat is Yenny. Een vondeling als het ware neergelegd tussen een groep havikken. Hoge huurgelden betalen voor een krot.
TV programmas opgedrongen krijgen die vooral de misdaadfilm en sex verfilmen.
Neen genoeg stop ermee.
Laat ons werken aan een wereld van vredig samenwonen met nette huisjes en
nette mensen van vertrouwen rondom ons. Laster en hoogdunk mogen we vergeten.
Er is zoveel méér in deze wereld. Laat ons leren leven met een minimum aan
komfort; met een kleine geldbeurs maar met menselijke warmte om ons heen.
Laten we beginnen in kleine kernen van mensen die het ook zo zien.
Laat ons delen met de anderen; veeg de tranen weg van hen die zo verdrietig zijn.
Laat ons een steun en toeverlaat zijn voor hen die dwalen.
Vandaag nog kijken we rondom ons en trachten we een glimlach te toveren op het gezicht van wie niet meer lachen kan, omwille van pijn en mislukking.
Laat ons een wereld bedenken met huisjes versierd met bloemen en fotos van vrienden.
Een wereld waar ieder mens kan binnenstappen voor een groet, een tasje koffie, een
biechtstoelverhaaltje dat men graag kwijt wil, een momentje van stilte.
Laat ons weer de wol verwerken tot bedspreiën en truien terwijl we gezellig keuvelen
met aandacht voor de grond waarop we leven, de lucht die we ademen en het water dat we drinken. Wie een tuintje heeft plant bloemen en ook groentjes !
Wie een regenput kan krijgen, verspilt minder water en wast met zacht water.
Wie kippen en konijntjes heeft, weet alvast dat die niet opgefokt zijn.
Wie zijn afvalberg kan verkleinen door te versnipperen of samen te persen helpt aan
een beter milieu. De fiets wordt het vervoermiddel bij uitstek.
Geef kinderen de ruimte om buiten te spelen; zet een rem op tv en electro-spelletjes die
ophitsen en de tijd in ledigheid verdrijven.
Ik wou dat Yenny niet langer een vondelinge zou zijn, maar haar weg zou vinden en kunnen maken in een wereld waar rust en liefde heerst. Waar een oase van stilte te vinden is ; momenten van intense verbondenheid met het scheppingswerk. Verbondenheid met mensen die zachtjes praten en hulpvaardig zijn; die geen kritiek kennen; die aanvoelen wat een ander nodig heeft zonder veel getater en ophef; er zijn.
Dit verhaal geraakt nooit af omdat jij het steeds verder moet schrijven.
Yenny is een willekeurig gekozen naam, maar elk van ons kent wel iemand die als een vondeling door het leven gaat.
Laten we onverschrokken yes zeggen tegen het leven.
Het leven en beleven.
Het positieve in vedette stellen
Het overvalt ons dagelijks ! de krantenkoppen die ons overweldigen
met dramatische berichten. De televisie die ons beelden brengt van branden,
moorden en verkrachtingen. Oorlog en corruptie. Wreedheden en bedrog.
Ik kan de lijst nog veel langer maken.
Ik doe het niet want ik wil opzoek gaan naar het positieve.
Tussen al de krantenregels wil ik positief nieuws vinden en dat is er.
De kolommen zijn korter. De titels heel wat minder beduidend.
Het gaat niet om sensatie, dus is het niet belangrijk. Maar het is positief nieuws.
Prestaties van een studentengroep die erin geslaagd is een auto
te laten rijden op zonne-energie. Jonge mensen die hun vakantie opofferen om naar
het buitenland te trekken; niet als toerist maar als stagiaire in een dorp waar
medische hulp geboden wordt aan slachtoffers van hongersnood en ellende.
Heb je ook opgemerkt hoeveel uren verpleegsters presteren bij zieken in dag- en
nachtverband. Steeds op de bres; mensen nabij zijn die lijden en dikwijls klagen vanpijn, verdriet en eenzaamheid. Maar het medisch team is er.
Al eens nagedacht wat een moeder presteert met twee of drie kinderen en uithuis
gaat werken. Als zij thuis komt is er niet enkel de opvang van de schoolgaande kinderen
maar er wacht nog het klaarmaken van het avondmaal, de was en de strijk, het nazicht
van de klasopdrachten van de kinderen en de planning al voor morgen.
Ik denk aan de culturele centra in de dorpen en steden in ons land. Wat een aanbod van
aktiviteiten, cursussen, uitstappen, musea, tentoonstellingen. Achter die aktiviteiten
zit een brein, een bekommernis, een dynamiek om steeds opnieuw andere initiatieven uit te dokteren.
Er is het werk van het stripverhaal. De kunstenaar die dank zij een vlotte pen, een
kleurrijk penseel, verhalen brengt die aangenaam zijn voor het oog en de geest.
Moet het geestig zijn, de realiteit van het leven benaderen, de politieke kwinkslagen
weergeven en wereldleiders in hun hemd zetten ?. Het moet alles doordacht worden
en prettig, commercieel, uitgewerkt worden.
Denk aan de beeldhouwster die met geoefende vingers een beeld creëert in hout of in steen.
Geen gemakkelijke klus. Hoeveel uren denkwerk gaan hier aan vooraf. Hoeveel uren
boetseren, beitelen, kappen, schaven en afwerken, gaan hier bij gepaard.
De tennis-ster die uren en uren oefent om voor ons een match neer te zetten om u tegen te zeggen.
Het zal ons geboeid hebben; misschien hebben we nooit gedacht dat die talentvol iemand
tranen en zweet verloren heeft om tot zo een prestatie te komen.
De stratenlegger die elke steen in een waaiervorm neerlegt met een hamerklop en een precisie
die waardering verdient.
Soms denk ik wel hoe nors kijkt die man die daar over de straat loopt.
Nooit heb ik mij de vraag gesteld : wie weet wat een zware dag hij achter de rug heeft.
Zangers zet ik bij de grote groep kunstenaars die almaar creëeren en presteren.
Mijn smaak of niet, er werd gewerkt, gedacht en gerealiseerd.
Duidelijk is dat zonder inspanning er geen echt kunstwerk gewonnen wordt.
En dat moet onze bewondering zijn. Iedereen heeft talent. De ene weet het, de andere niet.
Het moet uit de mens gehaald worden. Bemoediging en aanmoediging zijn hiervoor een
stimulans. Studie een hulpmiddel. Geduld een vleugje zalf om het raderwerk in het
proces van creatie vlot te laten verlopen.
Bij het verouderingsproces bij de mens moeten we steeds voor ogen houden dat er nog
veel te beleven valt. Sommige dingen zullen moeilijker worden en zullen we niet meer
aankunnen. Bekijk alvast al wat we nog wel kunnen realiseren.
Bij de student is het behaalde resultaat van groot belang en een cursus gemist of gefaald
bij het examen is nog geen reden om te vergeten hoeveel goede punten er behaald werden.
Indien we allen het positieve zouden bovenhalen in onszelf en bij de anderen, zouden we
dan nog tot ruzies, negativisme en onverdraagzaamheid in staat zijn ?
Zouden we een godsdienst kunnen beleven waar we respect hebben voor andere religies ?
Geen enkele godsdienst lijkt mij uit op vernietiging van het individu maar veeleer uit op
een beter inzicht in het leefpatroon. Het komt er dan niet meer op aan, hoe we ons kleden,
welke ritus we volgen. We zouden allen aangetrokken zijn door een drang om goed te leven.
Alsook te genieten van ons bestaan zonder de aarde uit te putten, zonder onze kinderen
te negeren, maar veeleer denkend aan een toekomst die onze generatie al opbouwt
zodat hun voortbestaan verzekerd is in een wereld waar het goed en aangenaam is om leven.
Dringend is de oproep om het positieve in vedette te stellen.
We moeten permanent aan ons geluk werken; de goede kansen waarnemen; de mislukkingenaanvaarden maar nooit mogen we opgeven.
Het beste moet nog komen.
Rustig de dingen van het leven overschouwen
Mijmeren en dromen
Ik droom van een wereld vol sterren en fonkellichtjes.
Ik droom van een wereld vol kindergezichtjes en warme smoutebollen.
Ik droom van een wereld vol zachte muziek, met mensen die praten en lachen.
Mocht morgen de zon weer schijnen over bergen en dalen.
Mocht regen de droge akkers in het verre oosten bevochtigen voor een goede oogst.
Mocht de opkomende zon veel werkgelegenheid brengen aan zoekenden.
Mocht de dalende avondzon de mensen gewoon gelukkig maken rond een
glaasje, een gesprek, een kaartspel, een smakelijke maaltijd en een romer wijn.
Het kind mag dan krijsen en rondhuppelen, de grijsaard mag zijn dutje doen.
De jonge man streelt zijn liefje en maakt beloftevolle plannen terwijl de
uitverkorene haar lieveling innig kust.
De gehandikapte vindt zijn plaats temidden de menigte en weet zich gedragen en
geliefd. Hij hoort erbij en krijgt alle aandacht en een schouderklopje.
Politiekers zorgen toch voor ons welzijn en zijn bekommerd om werkgelegenheid
en ziekenzorg. Wie oud en ziek is krijgt verzorging. Wie jong is krijgt opleiding en
studie. Opvoeding is een must en een levensstijl waar iedereen zich goed bij voelt. Studeren doen we gans ons leven, met zorg en doorzettingsvermogen. We
willen het weten, we geven het door, we ijveren voor verdere ontplooiïng en
vergeten niet te filosoferen over wat voorbij is en nog komen moet.
Van aanrandingen geen sprake, van diefstallen evenmin. We leven in een open wereld waar iedereen thuishoort en zich honderd procent inzet. Iedereen. Elk met zijn gaven en beperkingen.
Niemand blijft aan de kant staan, en iedereen doet mee. Iedereen werkt !
Iedereen zet zich in voor een job, een klus, een hulp, een service en wordt hiervoor beloond.
Geen dopgeld voor wie geen werk heeft. Dit hoeft dan niet meer.
Beroepsfierheid bovenal. Ik laat de pen nu echt los over het papier glijden; de gedachten houden niet op.
Het lijkt absurd en toch
Positief leven is leven niet van de anderen maar voor de anderen.
De tijd dringt en dwingt.
Geen dopgeld zonder tegenprestatie.
Iedereen doet wat voor den brode.
Er komen in het leven, betekent nog altijd : inzet, offergave, wilskracht, werken
gericht op de toekomst en het goede dat we anderen willen aandoen.
Dat het rondom ons, en ook in eigen land verkeerd kan aflopen dat hebben we de laatste
jaren en maanden al elke dag door de media voorgeschoteld gekregen, maar wordt het
niet de hoogste tijd om het positieve in vedette te stellen want pas dan zal onze balans
doorwegen met .
Ik laat het je zelf invullen
Hoffelijkheid Het leven gekruid ook met kritiek.
Een blijkbaar overbekend gezegde: Hoge bomen vatten veel wind of duidelijker gesteld : grote pieten hebben veel kritiek te verduren en te verwerken.
Er is tevens de kleine man die dagelijks vele opmerkingen te verwerken
heeft van een baas, van huisgenoten en/of vrienden.
Kritiek uiten is te vermijden als de pest. Kritiek moet men kunnen ombuigen, of accepteren of weerleggen. Inslikken zegt men dan; maar dat hoeft niet. We moeten ons verdedigen.
Ombuigen, accepteren, weerleggen; het zijn vele werkwoorden naast mekaar geplaatst met een vrij verschillende inslag.
Kritiek verwerken is geen koud kunstje. Het vraagt inzicht, beoordeling, een zekere vorm van aanvaarding, een sportieve houding, begrip en nog zoveel meer.
Hoge bomen vatten veel wind. Hoe belangrijker iemand is, hoe méér aandacht hij zal krijgen, hoe meer hij zal blootgesteld worden aan onfatsoenlijke opmerkingen.
Niet zo gemakkelijk. Een eerste minister, krijgt nogal wat te verduren voor zijn besluitvorming, zijn voorstellen en zijn uitspraken. Het verwondert mij met welke ontspannen houding vele van die hoge pieten de kritiek naast zich neerleggen of ze op een diplomatische manier weerleggen.
Steeds met de glimlach ; dikwijls met dossierkennis.
Een woordje van troost hierbij is dit : « wie niets doet, kan niets misdoen ».
Wie actief en ondernemend is, durft risico te nemen. Goed doen voor iedereen is trouwens onmogelijk. Elke mens heeft ergens een tegenstander rondlopen en die moet zijn reden van bestaan rechtvaardigen door kritiek te uiten. Negatieve kritiek.
Vraag steeds als tegenzet dat men een positief argument aanbrengt.
Stel voor dat het slangengif (de kritiek ) een antidot krijgt door een positieve inbreng.
Hoffelijkheid is het antigif voor kritiek want inderdaad kritiek kan dodelijk zijn.
Jonge mensen hebben zeker al ervaren hoe ouders en leraars hen de grond kunnen inboren met platte kritiek die ver van opbouwend is. Het werkt frustrerend op het gemoed en belemmert maar al te vaak de verdere ontplooïng van het individu. Zeker bij jonge mensen.
Waarom mensen niet bemoedigen met hoffelijke woorden.
Geef de mens een pluim en hij vliegt!!!
Mensen attent maken op de talenten die zij bezitten en ze aansporen deze verder te ontwikkelen.
Een hoffelijk woord stimuleert tot actie.
Hoffelijkheid staat bij mij hoog in het vaandel omdat het de menselijke relaties bevordert en een hart onder de riem steekt van hen die gebukt gaan onder de druk van kritiek. We hebben allemaal bemoediging nodig.
Laat ons vandaag opzoek gaan naar wat mensen rondom ons graag hebben. Wat bezielt ze en waarmee zijn ze bezig. Laat ze vertellen en veroordeel ze niet nog voor ze zijn uitgesproken.
Let op hun kunde en de specifieke eigenheid want eenieder heeft zo iets net wat een ander niet heeft. Een manier van vertellen een manier van zich voor te doen. Laten we kritiek bannen.
Iedereen mag er zijn. Als we maar respect hebben voor mekaar en luisterbereidheid hebben.
Hoffelijkheid is hierin onze grote troef.
Lina
Rustig de dingen van het leven overschouwen
Mijmeren en dromen
Ik droom van een wereld vol sterren en fonkellichtjes.
Ik droom van een wereld vol kindergezichtjes en warme smoutebollen.
Ik droom van een wereld vol zachte muziek, met mensen die praten en lachen.
Mocht morgen de zon weer schijnen over bergen en dalen.
Mocht regen de droge akkers in het verre oosten bevochtigen voor een goede oogst.
Mocht de opkomende zon veel werkgelegenheid brengen aan zoekenden.
Mocht de dalende avondzon de mensen gewoon gelukkig maken rond een
glaasje, een gesprek, een kaartspel, een smakelijke maaltijd en een romer wijn.
Het kind mag dan krijsen en rondhuppelen, de grijsaard mag zijn dutje doen.
De jonge man streelt zijn liefje en maakt beloftevolle plannen terwijl de
uitverkorene haar lieveling innig kust.
De gehandikapte vindt zijn plaats temidden de menigte en weet zich gedragen en
geliefd. Hij hoort erbij en krijgt alle aandacht en een schouderklopje.
Politiekers zorgen toch voor ons welzijn en zijn bekommerd om werkgelegenheid
en ziekenzorg. Wie oud en ziek is krijgt verzorging. Wie jong is krijgt opleiding en
studie. Opvoeding is een must en een levensstijl waar iedereen zich goed bij voelt. Studeren doen we gans ons leven, met zorg en doorzettingsvermogen. We
willen het weten, we geven het door, we ijveren voor verdere ontplooiïng en
vergeten niet te filosoferen over wat voorbij is en nog komen moet.
Van aanrandingen geen sprake, van diefstallen evenmin. We leven in een open wereld waar iedereen thuishoort en zich honderd procent inzet. Iedereen. Elk met zijn gaven en beperkingen.
Niemand blijft aan de kant staan, en iedereen doet mee. Iedereen werkt !
Iedereen zet zich in voor een job, een klus, een hulp, een service en wordt hiervoor beloond.
Geen dopgeld voor wie geen werk heeft. Dit hoeft dan niet meer.
Beroepsfierheid bovenal. Ik laat de pen nu echt los over het papier glijden; de gedachten houden niet op.
Het lijkt absurd en toch
Positief leven is leven niet van de anderen maar voor de anderen.
De tijd dringt en dwingt.
Geen dopgeld zonder tegenprestatie.
Iedereen doet wat voor den brode.
Er komen in het leven, betekent nog altijd : inzet, offergave, wilskracht, werken
gericht op de toekomst en het goede dat we anderen willen aandoen.
Dat het rondom ons, en ook in eigen land verkeerd kan aflopen dat hebben we de laatste
jaren en maanden al elke dag door de media voorgeschoteld gekregen, maar wordt het
niet de hoogste tijd om het positieve in vedette te stellen want pas dan zal onze balans
doorwegen met
.
Ik laat het je zelf invullen
