Vandaag: mijn beurt om ons mema 'te vermaken'. Heb nu eens totaal géén zin om uren naar haar problemen te luisteren (heb dat alles zeker al tien keer gehoord). Daarom stel ik voor om naar Averbode te rijden; voor haar natuurlijk een ijsje, voor mij enkele mooie kaarten zoeken om te bedanken of te feliciteren of... In het winkeltje van de abdij verkopen ze o.a. mooie kaarten. Vind er een paar waarvan ons mema zegt: 'kun jij daar zoveel geld voor geven ?'... Typisch !
Na haar ijsje (ze ziet er vandaag heel wat beter uit én heeft een goede eetlust) naar Scherpenheuvel. In Zichem is het echter al veel te druk, dus parkeren zal heel moeilijk zijn. Daarom stel ik haar voor via Diest te rijden en daar iets te drinken (heb grote dorst). Ons mema is niet enthousiast maar anders raakt ze niet thuis. Eindelijk de warme zon... Op een terras in volle zon vind 'k nog net twee lege stoelen. We drinken fruitsap, al is het niet van harte. Plotseling een enorme stortbui en we proberen vlug het café binnen te gaan (het terras zit bomvol volk). En dan ... ik val heel erg en ben buiten bewustzijn. Op het terras zit een dokter die me komt helpen en onderzoeken. Als ik weer bij m'n positieven raak doet m'n ganse linkerkant pijn; arm, elleboog, pols, been, enkel... De dokter laat me ergens neerleggen in het stampvolle café en vraagt wat en waar het precies pijn doet. Zeg hem dat 'k vorig jaar door een val bijna al mijn botten brak en de revalidatie +/- 6 maanden duurde. Hij belt naar ons Agnes; geen antwoord, dan naar ons Lief; geen antwoord en tenslotte naar mijn zoon die direkt vertrekt om ons op te halen. Mijn lieve, lieve zoon... Hij heeft alles in de steek gelaten om te helpen. En toen kwam wéér es de ware aard van m'n moeder de kop opsteken. Ze zei doodnuchter: 'Wat een geluk dat gij gevallen zijt en ik niet' waarop die dokter: 'Mevrouw, dat mag je je eigen kind niet aandoen. Ze heeft veel pijn en hulp nodig'. Lieven beaamde dat. De twee mannen hebben me in Lieven's auto gedragen; zit nu thuis vast, gelukkig niets gebroken maar toch veel pijn en zware hoofdpijn. Morgen gaat Lieven met een vriend m'n auto oppikken in Diest. Dus: probleempje opgelost maar wel een wrange nasmaak omdat mijn moeder zo bot uit de hoek kwam. Haar 'ware aard' kwam weer 's naar boven... Het kwam bij mij over alsof iemand zou zeggen:'Wat een geluk dat jij Aids hebt en ik niet'... Een dikke krop in de keel en een onwezenlijk gevoel van eenzaamheid, verdriet, onmacht, je bent een ongewenst kind maar helaas omwille van de katholieke moraal toch geboren. Als ik dan aan mijn kinderen en kleinkinderen denk... wil hen zoveel mogelijk dikke knuffels geven want ik ben zo dankbaar dat ze er zijn, kan me geen leven zonder hen voorstellen... Mijn moeder... het was altijd een zeer moeilijke relatie; dacht de voorbije tijd dat er echt wederzijds respect en een 'goed gevoel' jegens mekaar was; heb me blijkbaar totaal vergist... Jammer.
Reacties op bericht (2)
24-08-2006
! Dankuwel !
Las nu pas uw reactie op m'n valpartij en de gevolgen ervan. U bent hartelijk bedankt !!! Wat fijn om ZEKER te weten dat er nog zoveel LIEVE mensen op deze aarde leven ! Wens u en uw man het allerbeste !!!Mary1948
24-08-2006 om 22:13
geschreven door mary1948
kom je even...
een ferme knuffel geven si... hoop dat de valpartij al een beetje vergeten is en je nu al aan de betere hand bent? hou het in ieder geval zeker in de gaten hoor want kneuzingen kunen je nog lang parten spelen...
een warme groet marina
