DE TIJD VAN TOEN     - het jaar 1982 –  de maand juni (deel1)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ludo Vervloet  (freelance journalist)

ANDRE MALHERBE EN DANNY LAPORTE MAKEN HET MOOIE WEER

------------------------------------------------------------------------------------------------------

In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)  waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.

De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.

Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar…er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.

BROCKHAUSEN-REBELE  winnen GP van België zijspannen

De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.

Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werd  voor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.

De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.

Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.

Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.

Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.

Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.

Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.

Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.

Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.

JOHNNY O’MARA         GP 125cc  Zwitserland

In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny O’Mara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.

O’Mara won de beide reeksen van de  Zwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.

De rijder die O’Mara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.

Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door O’Mara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het…te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.

Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnny  evenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op O’Mara aan. De perfecte O’show in zijn mooiste en snelste vorm.

Met twee reeksoverwinningen won O’Mara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.

Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.

In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GP’s leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.

JOBE GEEFT FORFAIT - LAPORTE WINT       GP 250cc Frankrijk

Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van O’Mara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GP’s de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.

“Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha”, verduidelijkte hij. “Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar…?”

Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.

WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risico’s wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.

In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.

Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.

De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.

De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.

Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks

MALHERBE WEER SUPERIEUR        GP 500cc  Italië

In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.

In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.

In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.

André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.

Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.

In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.

JACK MIDDELBURG  in Chimay

Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was dat  niet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.

Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.

Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.

DE DERDE VAN MALHERBE         GP 500cc  Duitsland

Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.

Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.

Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.

Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.

De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.

Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.

De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.

Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromans  de trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.

In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.

Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand gereden  en werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.

LAPORTE WINT OPNIEUW  - VAN DER VEN   WK-LEIDER     GP 250cc  Engeland

Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.

Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.

In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.

Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.

De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.

Interview

Danny LAPORTE:  “Ik wou perse het WK rijden”

Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.

Vooral  de prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collega’s piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GP’s  niet onoverkomelijk.

“Mijn kansen zullen wel eens keren”, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GP’s verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.

“Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf”, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal…

Laporte in juni 1982: “Ik ben nu 25 en sinds mijn 18^de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey – Bruno.

Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor… xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />1982.”

“Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.

Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.

Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.”

Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.

“Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.”

“Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.”

Drie op een rij voor Pierre Lassaut          BMB-cross Lummen

Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.

Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.

In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.

Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoof  voor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tevreden over deze rubriek? Vertel het verder aan vrienden en al wie in retro-motorsport    geïnteresseerd is. Hoe bereiken? Simpel:

mxworld  opvragen - archief aanklikken – ludo vervloet invullen

en je zit in een andere wereld