Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaarvan 1983samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.
Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.
ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANSin Dessel
Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.
Vromans : De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ikde reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.
In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.
Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.
Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.
Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GPs worden gereden?
Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.
André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.
De nevenreeksen in Dessel:
Peter Goolaerts bij de juniors 125cc
Luc Bursens bij de juniors 500cc
Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich
J. CL. LACQUAYEin Lustin
In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.
In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.
Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.
De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.
Jo Martens kwam niet echtuit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.
Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.
DE DERDE VAN VROMANSWuustwezel
Eén week na zijn wedervaren in Desselkreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.
Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.
Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.
Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .
Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.
Geboers: We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromansdefinitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.
Vromans: Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risicos beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.
Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gughtachter zich bij de juniors 500cc
Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc
MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)
DeNederlandse voorjaarsklassieker die pompeus deCross der Azen werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon noemen .
Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, redendie 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.
André Malherbe, de enige Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégévan Heikki Mikkola.
De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.
Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:
Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld, kakelde hij er lustig op los. Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfectaf te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.
De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rondviel drie keer uit met machinepech.
GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEEinVORSELAAR
Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zevenuitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.
Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de
zege.
De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.
Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.
Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.
Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.
Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden, lachte Vromans in de pauze.Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.
Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.
Na de opgave van Carlqvist defecte vering-kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.
Van den Broeck, de winnaar van 81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.
Yvan: Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.
De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.
Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.
Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.
De nationalen kregen een dagje rust.
JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK
Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.
Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.
Omdat de beide Andrés het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.
Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.
Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.
Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.
Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.
JO MARTENS NA PECH VAN JOBE
Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers- die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.
Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martensheel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.
Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.
In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.
Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.
Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.
Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas
ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BESTGP 125cc NEDERLAND
In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (whats in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.
Geboers deed dat met zon overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.
De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.
Zijn ze moe?, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.
Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig.Winnen in Best het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.
Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.
Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan hetmanneke.
-Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.
Eric: Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé.Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam.En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..
Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.
Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.
Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.
Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.
Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.
Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.
Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.
De terugblik ophet crossjaar 1982 hadden we begin vorige maand al achter de rug. Dus vroeg ik me af hoe we de herfst- en wintermaanden zouden moeten doorkomen. Wachten tot januari voor een parallelle verslaggeving 1983 methet seizoen 2008, of gewoon doorgaan en het nieuws van 25 jaar geleden nog eens omspitten bij de gezelligheid van een snorrende kachel of de gloed van een inbouwhaard?
U lezer, heeft beslist om meteen weer aan de slag te gaan. Uw talrijke mails waarvoor dank uiteraard- hebben me een beetje overrompeld. Ik wist niet dat dit rubriekje zelfs jonge mensen, echt veel jonge mensen, kon bekoren.
De drang naar vroeger, toen alles zoveel beter was, leeft blijkbaar sterk in motorcrossmiddens. Maar wees geen verzamelaar van oude dingen, zegt een hindoe wijsheid. Vergeet ook niet de rijders en kampioenen van nu te respecteren.
Een beetje proeven van het verleden mag, maar laten we ons niet volop onderdompelen in een bad van nostalgie en melancholie, een kleine douche volstaat.
Amper drie weken na de kerstcross op het Eurocircuit van Valkenswaard opende het internationale motorcrosseizoen 1983 met een flink bezette wedstrijd in het Nederlandse grensdorpje Budel. Zowat 4 000 erg hongerige crossfans kwamen er zich vergapen aan de eerste kunstjes van vooral de Belgische rijders.
EERSTE WINST VOOR HARRY EVERTS IN BUDEL
De wedstrijd in Budel werd 16 januari gereden over drie reeksen. Vooral de prestaties van Yvan Van den Broeck, voor het eerst helemaal in de gele kanariekleuren van zijn nieuwe merk Suzuki, bleven ons bij. De als herboren rijdende Van den Broeck werd derde, vierde en tweede in de reeksen en dat leverde hem de tweede plaats in de eindstand op. Het feit dat Van den Broeck in de derde reeks geruime tijd aan de leiding reed, opende perspectieven voor de toekomst.
Yvan oogde mooi op zijn allereerste Japanse motor, alleen kon het nog wat sneller, meende Jo Martens na afloop.
De echte strijd voor de zege werd uitgevochten door de familieleden Jo Martens en Harry Everts. Jo als een vaste Yamaha-waardeen Harry als kersverse deelnemer aan het wk 500cc, uiteraard nog steeds op Suzuki.
Jo won de eerste reeks, Harry de tweede en de derde. Jo viel in de laatste reeks uit met een defecte versnellingsbak.
Mede daardoor werd Harry Everts ook de eerste winnaar van het nieuwe seizoen, voor Yvan Van den Broeck en kerstcrosswinnaar Van Mierlo.
HARRY EVERTS BEVESTIGT IN DE HECHTELSE DUINEN
Eén week later opende ook het Belgische seizoen onder een stralende winterzon voor liefst 7 000 toeschouwers in de Hechtelse Duinen.
Net als in Budel was de viervoudige ex-wereldkampioen Harry Evertsook nu weer de betere uit het sterke lot inters van een wedstrijd die bij momenten het aankijken meer dan waard was.
Harry lukte tweemaal kopstart en was ook evenveel keer de eerste aan de meet.
Dat dit resultaat er niet zonder slag of stoot kwam, kon alleen maar de vele supporters plezieren, want die kregen prachtig weerwerk te zien van Jo Martens en Yvan Van den Broeck, de mannen die ook in Budel al erg alert voor de dag kwamen.
Ook André Malherbe, die even was komen overwippen vanuit Los Angeles - waar hij testte voor Honda- liet zich helemaal niet onbetuigd. Derde werd hij in de eerste reeks, maar in de start van de tweede viel hij er aftoen hij Everts wou voorblijven. Hij vloog meteen terug naar L.A.
Harry Everts was na afloop een gelukkige man.
Ik heb vandaag een erg goede, tactische wedstrijd gereden, vond Harry van zichzelf. Aan de valpartijen van Jo (eerste)en Yvan (tweede reeks) had ik niet de minste schuld. Ik denk dat ze zichzelf in nesten hebben gebracht.
Ben je niet een beetje te vroeg in vorm?, vroegen velen zich met ons af.
Helemaal niet, antwoordde de kersverse 500cc-ster. Dit is precies wat ik nodig heb. Ik kan niet naar een bepaalde wedstrijd toe leven. Ik moet het hebben van wedstrijden én van resultaten. Hoe meer ik kan winnen, hoe groter mijn moreel wordt. Ik ben niet zinnens om daar in de komende weken en maanden vanaf te wijken. In mijn eerste wk 500cc wil ik meteen meedoen voor de titel.
Wie wonnen er nog in Hechtel?
Walter Van Rompaeybij de juniors 500cc, voor Van Vught en Munters.
Julien Boonen bij de nationalen 500cc voor Dirk Geukens en Gerrit Zwijsen.
Herman Gevers voor Didier Theuwis en Luc Descheemaecker tussen de nationalen 125cc en Theo Eggens won bij de inters 125ccvoor Jantje Blancquaert, Jacky Martens en de nieuwe Gilera-tandem Velkeneers-Maddii.
JO MARTENS WINT IN WEELDE
De laatste januariweek was winters en guur. In de ijskoude gemeentebossen van Weelde werd Jo Martens de oververdiende winnaar van de toen nog Antwerpse openingsklassieker. Eric Geboers en André Vromans keken kouwelijk vanop de zijlijn toe.
Jo Martens won vrij gemakkelijk de eerste reeks nadat hij kopstarter Harry Everts al in de eerste ronde het nakijken had gegeven.
De tweede reeks werd geteisterd door een verschrikkelijke hagel- en sneeuwbui en ook de snel invallende duisternis plaatste een aantal rijders voor grote problemen.
Echt veel hinder had Jo Martens daar blijkbaar niet van, want hij won ook deze reeks.
Henk van Mierlo, ook een man in vorm want een maand geleden nog winnaar van de kerstcross, werd tweemaal tweede in de reeksen en mocht samen met derde man Everts en met winnaar Jo Martens op het podium.
Eric Van Vught won de juniorswedstrijd 500cc voor Leo Van Dievel en Walter Van Rompaey.
Herman Gevers liet Wilberts en Van Woensel achter zichbij de nationalen 125cc en
Dirk Vanuytrecht werd winnaar bij de nationalen 500c voor Julien Boonen en Dirk Geukens.
Pierre Van Poelvoorde haalde het van Jan Van Poppel en Dave Strijbos bij de inters 125cc.
LUMMEN GEANNULEERD
De voor 6 februari geplande wedstrijd in Lummenkon niet plaatsvinden omdat de weersomstandigheden echt te ijzig waren om een normaal wedstrijdverloop te garanderen.
Ja mannekens, crossen in de wintermaanden van 1983 was echt een kouwelijke bedoening.
ANDRE VROMANS MET DE CHRONO IN LOMMEL
Ook op 13 februari regeerde koning winter nog stevig in Vlaanderen. Op de Lommelse Heeserbergen volgden de niet zo talrijk opgekomen en snel verkleumde toeschouwers in de ijzige noordenwind het duel tussen Jo Martens en de heroptredende André Vromans. Die zwoer vorig najaar veel minder nationale wedstrijden te zullen rijden om fit door het wk te komen.
Jo Martens eindigde tweemaal tweede in de reeksen, één keer achter André Vromans, een tweede maal achter Harry Everts. Na afloop hadden Vromans en Martens elk vier punten verzameld en moest de chrono uitspraak doen voor de eindzege. Vromans behaalde met miniem tijdsverschil zijn eerste overwinning van het seizoen.
Winnaar Vromans vertelde achteraf dat hij bewust de risicos had geschuwd: In de voormiddag was het rijden ronduit gevaarlijk door de stijf bevroren brokken zand op het circuit. Tijdens de eerste reeks ben ik alleen in de aanvangsronde voluit gegaan. Op de derde plaats heb ik gewoon zitten wachten op de fouten van Jobé en Martens voor me. Jobé ging vrij vlug ongelukkig onderuit, Jo liet zich door me opjagen tot hij even in de fout ging.
En verder:Door de laagstaande zon waren de knippen niet meer te zien in de eindfase van de tweede reeks. Harry heb ik laten betijen voor de reekszege. Jo hield ik binnen gezichtsafstand. Op de derde plaats wist ik me toen meester van de situatie.
Jo Martens was na afloop meer dan een beetje ontgoocheld:Dat beetje pech, hé. In de eerste reeks verspeelde ik te veel tijd in een gemiste aanval op leider Vromans. In de tweede werd ik verrast door de zegedriftige Everts, die het op de reekszege gemunt had. Kleine dingen die me van een grote overwinning hielden.
Eric Geboers werd vijfde en vierde in de reeksen en klaagde over het gebrek aan kracht in de armen. Gebrek aan competitie, verduidelijkte Eric.Maar in Koersel krijg je een veel betere Geboers te zien, dat is beloofd;
Georges Jobé werd na afloop van de eerste reeks, waarin hij derde finishte, in het ziekenhuis in een licht gipsverband gestopt. Hij liep een stevige verzwikking op.
Dirk Geukens won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Benny Vandeneynde.
Mario Martens, de broer van Jo, haalde het bij de nationalen 250cc.
Walter Van Rompaey was niet te stoppen tussen de juniors 500cc en
Jantje Blancquaert gaf de betere inters 125cc, op uitzondering van Eric Geboers, die de eerste reeks buiten competitie betwistte en ook won, een rijlesje.
HARRY EVERTS : DRIE OP VIJF-KOERSEL-
Op de dag dat Kees Van der Ven zijn tweede enduro van Le Touquet won en Jaak Vanvelthoven achtste werd, gingen onze topcrossers reeds voor de derde keer in Limburg aan de slag.
Harry Everts, clubpiloot van de MC Koersel, had al twee jaar na elkaar wegens blessures moeten afmelden aan het Fonteintje en ook dit keer was een forfait niet veraf .
Harry: Donderdag voelde ik me zo ellendig dat ik nauwelijks de trap op kon. De dokter gaf me een paar fikse spuiten en dat hielp. Gisteren zaterdag voelde ik me al een stuk beter, maar dat ik hier vandaag eindwinnaar zou worden, was totaal onverhoopt.
Met zijn derde overwinning in vijf wedstrijden nam Everts de vrees weg bij de supporters dat we opnieuw in een Vromans-voorjaar zouden belanden.
De kopstarts in Koersel waren tweemaal voor snelstarter Raymond Heeren.
Raymond leidde telkens ook het eerste deel van de reeks. Dan kwamen de Suzukikleppers op de proppen.
Everts keek in de eerste manche vanuit vierde positie toe hoe Vromans en Geboers elkaar het leven zuur maakten en gaf beiden het nakijken in de laatste minuten van de koers.
In de tweede manche reed Everts 8 ronden in het spoor van Heeren en werd daar verrast door Vromans. Harry pikte evenwel meteen aan en wachtte andermaal de eindfase van de wedstrijd af om toe te slaan. Op de meet hield hij nog nipt de fel teruggekomen Geboers achter zich.
Vromanswerd opnieuw derde in de reeks en in de wedstrijd die Everts won voor Geboers.
Eindwinnaar van de 250cc-cross, de eerste proef van het BK trouwens, werd Marc Velkeneers op zijn nieuwe Gilera.
Marc won de eerste reeks en had zelfs het maximum van de punten kunnen scoren als hij op een paar honderd meter van de finish van de tweede niet was aangereden door Georges Jobé. Zij stonden toen op het punt om leider Jacky Martens tot de orde te roepen.
De 19-jarige Jacky Martens bleef mooi overeind, won de reeks en gaf na afloop slechts 4 punten toe op Velkeneers, de eerste leider in het BK.
Andere winnaars in Koersel waren:
Danny Everts (de jongere broer van Harry) voor Zwijsen en Geukensbij de nationalen 500cc.
Eric Van Vught voor FAM-kampioen Harnisfeger en Lambrechts bij de juniors 250cc.
Stotzem was de beste 125cc, Peter Goolaerts eerste Vlaming op de vijfde plaats.
VROMANS HAALT HET VAN GEBOERS-AMC PAAL in KOERSEL-
Eén week na de wedstrijd in Koersel waren onze topcrossers alweer te gast op de omloop van het Fonteintje. Dit keer in een organisatie van AMC Paal dat geen toelating kreeg om thuis te organiseren.
Deze tweede wedstrijd op dezelfde locatie werd helemaal geen kopie van de vorige. De weersomstandigheden waren nu relatief zacht, maar de dooi had voor erg zware zand- en modderstroken gezorgd. De jongens met de betere fysiek zouden hier het verschil maken.
Eric Geboers pakte in de eerste rit uit met een raketstart en reed een haast perfecte wedstrijd aan de leiding. Hij wonvoor Vromans die in de eindfase nog de maat nam van Jo Martens. De gegriepeerde Harry Everts finishte met een flinke achterstand op de winnaar als vierde en hield daarmee Guy Van Gijseghem en Jaak Vanvelthoven (vanuit 23ste positie) achter zich.
Kopstarter Jo Martens beleefde niet veel plezier aan zijn bevoorrechte plaats in de tweede reeks. André Vromans had blijkbaar iets goed te maken. Al in de derde ronde liet hij Jo aan zijn lot over en reed in een minimum van tijd ook 15 seconden weg van Eric Geboers die zich eveneens van Jo Martens had ontdaan.
Vromans en Geboers totaliseerden elk een eerste en tweede plaats en speelden gelijk met de punten. Eric, met een bonus van 6 seconden in de eerste reeks, bleef uiteindelijk hangen op 9 seconden van Vromans om eindwinnaar te worden.
André Vromans won dus, net als in Lommel, de wedstrijd met een betere tijd want van een betere tweede reeks was toen nog geen sprake.
De nevenwedstrijden:
Dirk Vanuytrecht was de beste tussen de nationalen 500cc. Hij en Guy Vangeel wonnen de reeksen.
Ivan Grobben won bij de nationalen 250cc .
Peter Goolaerts was de regelmatigste junior 125cc, net als Jimmy Munters bij de juniors 500cc
Volgende keer blikken we terug op de nationale maartse wedstrijden in Dessel, Lustin,Wuustwezel, Vorselaar en Genk. Met de komst van de lente volgen we ook Eric Geboers en Marc Velkeneers in de GP van Nederland 125cc. Dan staat Pasen al voor de deur en even later branden alle wereldkampioenschappen in volle hevigheid los.
Men zegge het voort .
Fotos uit het jaar 1983 zijn meer dan welkom.
Scan ze in of vraag een vriend(in) omdat voor je te doen en stuur ze naar
In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.
De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.
Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.
BROCKHAUSEN-REBELEwinnen GP van België zijspannen
De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.
Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werdvoor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.
De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.
Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.
Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.
Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.
Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.
Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.
Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.
Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.
JOHNNY OMARA GP 125ccZwitserland
In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny OMara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.
OMara won de beide reeksen van deZwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.
De rijder die OMara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.
Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door OMara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.
Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnnyevenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op OMara aan. De perfecte Oshow in zijn mooiste en snelste vorm.
Met twee reeksoverwinningen won OMara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.
Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.
In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GPs leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.
Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van OMara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GPs de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.
Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha, verduidelijkte hij. Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar ?
Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.
WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risicos wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.
In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.
Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.
De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.
De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.
Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks
MALHERBE WEER SUPERIEURGP 500ccItalië
In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.
In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.
In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.
André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.
Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.
In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.
JACK MIDDELBURGin Chimay
Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was datniet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.
Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.
Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.
DE DERDE VAN MALHERBEGP 500ccDuitsland
Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.
Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.
Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.
Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.
De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.
Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.
De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.
Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromansde trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.
In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.
Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand geredenen werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.
LAPORTE WINT OPNIEUW - VAN DER VEN WK-LEIDERGP 250ccEngeland
Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.
Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.
In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.
Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.
De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.
Interview
Danny LAPORTE: Ik wou perse het WK rijden
Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.
Vooralde prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collegas piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GPs niet onoverkomelijk.
Mijn kansen zullen wel eens keren, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GPs verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.
Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal
Laportein juni 1982: Ik ben nu 25 en sinds mijn 18de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey Bruno.
Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor 1982.
Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.
Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.
Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.
Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.
Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.
Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.
Drie op een rij voor Pierre LassautBMB-cross Lummen
Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.
Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.
In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.
Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoofvoor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.
misschien wordt jouw foto, met je naam eronder, een volgende keer wel geplaatst -
DE TIJD VAN TOEN-de maand juni 1982 (deel 2)-
Ludo Vervloet(freelance journalist)
MALHERBE OUT in 500cc-ERIC GEBOERS LEIDER in 125cc
In het tweede deel van de junimaand 1982 trokken de eliterijders 500cc de grote plas over om de GPs van de Verenigde Staten van Amerika en die van Canada te betwisten. Slechts 11 resp.12 rijders konden er wk-punten pakken. De totaaloverwinningen waren er voor Danny Magoo Chandler en voor onze André Vromans.
De Belgische bezetting was in beide GPs tot het strikte minimum beperkt.
André Malherbe, de voorlopige nummer 2 in het wk en winnaar van 3 GPs, had er goede hoop op dat hij zijn 5 punten achterstand op leider Brad Lackey kon ophalen. Ook André Vromans zag het wel zitten in Carlsbad. Hij moest 22 punten goedmaken op
leider Lackey die echter, naarmate het wk vorderde, blaakte van zelfvertrouwen en conditie. Ook Neil Hudson deed nog dapper mee met een achterstand van 23 punten op Lackey.
Naast Malherbe en Vromans maakte ook Jaak Vanvelthoven de transatlantische trip, in die dagen nog steeds een groot avontuur. De minder kapitaalkrachtige Europese rijders bleven op hun honger zitten en kozen noodgedwongen voor regionale wedstrijden in België.
Ook voor de verslaggevers van toen waren uitstappen over het grote water haast onmogelijke zaken. Meereizen met de rijders was nog steeds een utopie, want geen enkele redactie stak geld in een dergelijke onderneming. Bovendien bestonden er nog geen gsmetjes, geen laptops, zelfs de fax stond nog in zijn kinderschoenen.
We hingen dus helemaal af van de goodwill van één of ander persbureau dat de wedstrijden interessant genoeg vond om er iets summier over te berichten.
MALHERBE BREEKT BEEN - GP van de VS 500cc
André Malherbe breekt been, lazen we van de telex als enige commentaar van de USA-GP. Een donderslag bij heldere hemel in de Belgische motorcrosswereld. De regerende wereldkampioen kon het meteen schudden om zijn titel te verlengen. Net nu hij zo goed bezig was.
Uit de reeksuitslagen maakten we op dat Danny Chandler , de rijzende ster bij Honda, winnaar van de wedstrijd werd met een 15/6-puntenscore in de reeksen.
Magoo, de nickname van het lieverdje van weleer, had met zijn 21 punten net genoeg om een sterk drietal af te houden dat strandde op 1 punt van de winnaar: Brad Lackey met een regelmatige 10/10, André Vromans meteen 8/12 en Mike Bell met 5/15 in de reeksen.
Neil Hudson (4/4) en Noyce (2/-) verloren weer voeling met de koplopers. De andere ereplaatsen waren vooral voor de Amerikaanse gelegenheids GP-rijders weggelegd.
Jaak Vanvelthoven behaaldeeen brave 2 puntenscore in de tweede reeks.
En daar moesten we het mee doen.
DAAR IS VROMANS WEER- GP van Canada 500cc
Een week later waren er geen Amerikaanse gelegenheids GP-crossers meer te bekennen in Canada. Zij hadden blijkbaar hun pretje gehad in eigen huis.
De eerste manche in Canada werd gewonnen door Brad Lackey.
Bij afwezigheid van Malherbe hield Lackeyzijnandere kwelgeest Vromans af met het kleinste verschil: André werd mooi tweede. De derde plaats was voor Garry Semics, een Amerikaan die deelnam aan het ganse wk-circuit.
De tweede manche in Canada werd een ramp voor leider Lackey: hij viel uit met mechanische pech. Vromans liet deze open kans voor doel niet onbenut en scoorde een reeksmaximum van 15 punten. Meer dan genoeg voor de eindzege in de GP.
En wat meer was: in de tussentijdse wk-klassering beet Vromans in één hap zomaar 12 punten af van de 22 die hem scheidden van Lackey. Tien punten bedroeg nu het verschil nog tussen de nummers één en twee..
Voor Lackey was het de eerste uitvaller in het wk, één minder dan Vromans die, zoals we intussen wel weten, een desastreuze dag meemaakte in Finland.
Net als daarstraks scoorde Garry Semics ook nu weer een derde plaats. Hij werd ertweede mee in de GP, zijn beste resultaat van het jaar.
De tweede man in de reeks en derde in de eindstand was Graham Noyce. Neil Hudson werd vierdemet een 8/8-combinatie.
ERIC GEBOERS NIEUWE LEIDER- GP Tsjechoslowakije 125cc
20 juni 1982 lag de omloop van Dalecin er niet alleen warm maar ook erg stoffig bij. Gevaarlijk goedje dus voor een peloton jonge leeuwen. Niet als je helemaal vooraan zit, orakelde jonge blaag en regerend vice-wereldkampioen Eric Geboers.
De latere Kid voegde meteen de daad bij het woord en ging er met een rotvaart vandoor in de eerste reeks.
Rinaldi en Maddii konden niet volgen,wereldkampioen Everts vond zijn draai niet en Velkeneers had helemaal zijn startverknoeid . Hij eindigde 5de na een slopende achtervolging.
Later op de namiddag probeerden de Italianen wat te forceren van in de start, maar zij werden snel tot de orde geroepen door Velkeneers en Geboers.
Marc sloeg later alle aanvallen van Eric af en won de tweede reeks .
Dat was echter niet genoeg om Geboers van de dagzege te houden. Eric werd bovendien de nieuwe leider in het wk, zij het met maar één luttel puntje voorsprong op Velkeneers.
Maar hij groeide als kool in zijn rol van nieuwe numero uno.
Met nog 5 GPs te gaan steeg hij fysiek en mentaal naar een peil waarmee hij bergen kon verzetten.
Jobé en Laporte stelen de show-BMB in Tessenderlo
Laporte en Guerra op de Rode Berg in Tessenderlo het was al langer aangekondigd. Maar toen ook Georges Jobé op eigen initiatief naar Looi kwam afzakken om vooral Laporte mentaal uit evenwicht te brengen kon de vreugde bij organisatoren en kijkers niet op. Ze kregen bovendien waar voor hun lieve geld.
Jobé, op een 500cc-motor, keek in de eerste reeks zeven ronden lang de kat uit de boom en kwam pas aan de leiding toen Pierke Lassaut, door zenuwen overmand, zwaar in de fout ging.
Laporte, met zijn moeder als zijn vurigste supporter langs de zijlijn, werd vijfde na een totaal mislukte start.
Raymond Heeren leidde aanvankelijk de debatten in de tweede reeks maar werd spoedig voorbijgereden door de snellere Eddy Sterckx,. Toen die even verder vertwijfeld op zijn vastgelopen Maico stond te dansen kwam Heeren opnieuw aan de leiding om reekswinnaar te worden.
Laporte en Jobé kenden beiden een rotstart, maar amuseerden de kijkers met een spetterende achtervolging.
De eindoverwinning ging naar Jobé, Laporte werd tweede en Erwin Albert schreef nog maar eens een mooie ereplaats bij op zijn niet onaardig palmares.
Yvan Van den Broeck glijdt naar zege- BMB Rummen
Een week later waren de aanhoudenderegenbuien de grote spelbrekers op het Winningveld in Rummen, de thuishaven van Pierre Lassaut. En wat Pierre al een paar keer lukte op verplaatsing, kreeg hij thuis niet voor mekaar: winnen dus.
In de eerste reeks kon er nog behoorlijk gereden worden. Raymond Heeren, vorige week al reekswinnaar in Looi, trok weer de aandacht naar zich toe en won de reeks voor zijn maatje Yvan Van den Broeck en Leo Van Loon..
Op een onmogelijk natte baan ging Heeren later inde namiddag opnieuw op zoek naar nieuwe reekswinst, maar boezemvriend Van den Broeck koesterde even grote plannen. Ze gaven elkaar geen duimbreed toe in het duel.
Net voor de eerste doortocht gingen beiden spectaculair onderuit. Yvan krabbelde het snelst overeind en begon meteen aan een zeer geaccidenteerde soloren waarbij glijden even belangrijk was als rijden.
Het leverde Yvan Van den Broeck niet alleen de reekszege op, maar ook de eindoverwinning. Zijn eerste sinds lang. Heeren werd tweede voor Leo van Loon en Pierre Lassaut.
Polleke Heylen won bij de nationalen voor Godefridi en Danny Everts.Dirk Geukens werd bij de juniors gevloerd door Dirk Verhoeven.
FRANCO UNCINI VOOR DE DERDE MAAL- wegrace GP Nederland in Assen
De laatste motorwedstrijd van juni 1982 was er eentje voor de heeeeeeel snelle jongens. Traditiegetrouw wordt de Nederlandse TT in Assen op zaterdag gereden en dat was nu niet anders.
In Assen is het ook haast traditie dat de hemel helemaal donker kleurt wanneer de jongens uit de zwaarste 500cc-klasse zich opmaken voor de opwarmronde. De regen blijft dan gewoonlijk niet lang uit.
Het gebeurde ook weer in 1982.
Omdat er die zaterdag nog geen drup regen gevallen was tijdens de wedstrijden van de lichtere klassen stonden alle rijders op slicks.
Franco Uncini, de kersverse wk-leider, kwam het snelst weg maar werd in de eerste ronde al gepasseerd door een erg vurige Kenny Roberts. Barry Sheene en Jack Middelburg zaten zeer attent op het vinkentouw.
Een ronde verder was Uncini opnieuw leider en had jumping Jack Middelburg zich voorbij Roberts op de tweede plaats gehesen. Het Nederlandse publiek stond boven op de banken, helemaal door het dolle heen.
Suzuki-Middelburg waakte als een kloek over goudhaantje Suzuki-Uncini en dat enerveerde Roberts zo erg dat hij bij een inhaalmanoeuvrezwaar in de fout ging en terugzakte naar de vijfde plaats.
Een ronde later kwam Roberts evenwel weer als leider door.
Dan begon het plots te regenen, te gieten zelfs. Het circuit werd in een handomdraai omgetoverd in een grote, gladde spiegel. Maar niemand ging banden wisselden. Iedereen rekende erop dat de wedstrijdleiding de race voortijdig zou afvlaggen.
Eerst ging Roberts onderuit, haast op de voet gevolgd door Graeme Crosby.
Even later werd Uncini dan toch afgevlagd, voor Middelburg en de rest van het peloton.
Een FIM-reglement zegt dat de posities ingenomen na de zesde ronde, de voorlaatste doortocht dus, in dergelijk geval als uitslag van de eerste reeks wordt weerhouden.
Daardoor won Roberts die reeks voor Crosby
En omdat er te weinig ronden werden afgelegd om de race te beëindigen, besliste de jury ook dat er een tweede reeks zou komen. Net als in motorcross zouden de resultaten van beide reeksen opgeteld worden om een winnaar aan te duiden.
Jack Middelburg bracht zijn supporters weer meteen op de banken door een raketstart in die tweede reeks. Jack werd echter meteen onder druk gezet door de zeer geroutineerde Barry Sheene. Nog voor het einde van de tweede ronde was het rijk van Jack ten einde. Hij maakte weer een van zijn befaamde jumps en mocht zich gelukkig prijzen dat zijn glijdende motor even voor hem tot stilstand kwam in het gras. Van dan af had Sheene de zaak stevig in handen. Uncini koos voor de tweede plaats èn de zekerheid van de eindzege.
Vier ronden voor inpakken kreeg leider Sheene echter technische problemen. Hij moest gedogen dat Uncini, Crosby en Roberts hem voorafgingen in de reeks en in de wedstrijd.
Franco Uncini won dus de GP, voor Roberts, Sheene en de Nieuw-Zeelander Crosby.
Uncini (63), al aan zijn derde GP-zege toe, verstevigde zijn leiderspositie voor Roberts (60), Sheene (46) en Crosby (35).
Didier de Radigues, de Belgische hoop op een wereldtitel 350cc, lukte een raketstart in 350cc. Zes ronden lang leek de Belg ongenaakbaar en dan ging het mis. Didier maakte een schuiver, brak een sleutelbeen, liep een lichte hersenschudding op en bracht de organisatoren in Francorchamps op de rand van de wanhoop. De Belgische GP was voor de week nadien. Onmogelijk voor Radis om daar opnieuw te kunnen starten.
Je vrienden al ingelicht over deze rubriek? Vandaag nog doen!
mxworld intoetsen, archief aanklikken en vragen naar ludo vervloet
die wacht nog steedsop fotos uit die dagen ze moeten nog bestaan !
In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.
De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.
Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.
BROCKHAUSEN-REBELEwinnen GP van België zijspannen
De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.
Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werdvoor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.
De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.
Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.
Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.
Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.
Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.
Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.
Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.
Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.
JOHNNY OMARA GP 125ccZwitserland
In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny OMara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.
OMara won de beide reeksen van deZwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.
De rijder die OMara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.
Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door OMara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.
Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnnyevenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op OMara aan. De perfecte Oshow in zijn mooiste en snelste vorm.
Met twee reeksoverwinningen won OMara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.
Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.
In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GPs leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.
Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van OMara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GPs de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.
Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha, verduidelijkte hij. Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar ?
Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.
WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risicos wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.
In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.
Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.
De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.
De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.
Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks
MALHERBE WEER SUPERIEURGP 500ccItalië
In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.
In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.
In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.
André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.
Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.
In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.
JACK MIDDELBURGin Chimay
Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was datniet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.
Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.
Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.
DE DERDE VAN MALHERBEGP 500ccDuitsland
Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.
Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.
Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.
Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.
De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.
Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.
De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.
Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromansde trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.
In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.
Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand geredenen werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.
LAPORTE WINT OPNIEUW - VAN DER VEN WK-LEIDERGP 250ccEngeland
Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.
Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.
In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.
Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.
De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.
Interview
Danny LAPORTE: Ik wou perse het WK rijden
Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.
Vooralde prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collegas piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GPs niet onoverkomelijk.
Mijn kansen zullen wel eens keren, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GPs verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.
Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal
Laportein juni 1982: Ik ben nu 25 en sinds mijn 18de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey Bruno.
Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor 1982.
Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.
Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.
Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.
Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.
Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.
Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.
Drie op een rij voor Pierre LassautBMB-cross Lummen
Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.
Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.
In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.
Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoofvoor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.
DE TIJD VAN TOENcrossen en racen in mei 1982 (deel 2)
Ludo Vervloet- freelance journalist
JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN
De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GPs gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.
Stefan Mertens 3de in Mettet
Drie dagen na de races in Zolder kwam minder volk opdagen voor de EK-races in Mettet. De weersomstandigheden waren er dan ook naar. Regen, wind en kou hielden vele gelegenheidsfans thuis, maar de echte waren wel op de afspraak.
Van de EK-race 125cc onthielden we alleen de felle remonte van Serge Julin die echter niet verder droeg dan de vierde plaats.
De jonge Stefan Mertens, Promokampioen in 1981,verspeelde de tweede plaats in het EK 250cc door een schuiver in de allerlaatste doornatte bocht, maar mocht toch nog mee op de derde podiumtrap. Het begin van een mooie carrière waaraan 25 jaar later nog steeds geen einde is gekomen.
Paul Ramon begon als 27ste en remonteerde naar de 12de plaats.
Ramon revancheerde zich later op de dag door de intern. 250cc-race te winnen.
Kenny Roberts wint in Spanje
De echt grote jongens van de asfaltbanen reden op het circuit van Jarama bij Madrid de Spaanse GP.
Kenny Roberts (senior natuurlijk) en Barry Sheene zorgden er voor een zinderende wedstrijddie uiteindelijk door de Amerikaan werd gewonnen. Franco Uncini werd niet verontrust op de derde plaats en behield ook in de voorlopige rangschikking zijn derde plaats achter de meervoudige wereldkampioenen.
Didier de Radigues verging het minder goed op het erg bochtenrijke circuit. Hij crashte erg spectaculair in de 250cc-koers en hield daar slechts een verzwikte voet aan over.
Muller/Van der Bijl winnen thuis-GP zijspannenNederland
In het Nederlandse Gendt bij Nijmegen kwam het Nederlandse wereldkampioenenduo Van Heugten-Kiggen erg gemotiveerd aan de start. Het felle duo wou per sé winnen voor eigen volk.
Lang duurde hun race evenwel niet.
De Nederlanders kwamen nochtans het best weg van het hek, maar werden in de eerste hindernis al meteen aangevallen door de sterke Zwitserse ex-wereldkampioenen Grogg/Hüsser. Het kwam tot een aanrijding waarin Van Heugten een rugblessure opliep.
Grogg/Hüsser wonnen de eerste reeks, Fox/Cooper de tweede.
De eindzege was evenwel voor de Nederlanders Muller/Van der Bijl die het regelmatigst waren geweest met twee tweede plaatsen. Bollhalder/Busser werden de nieuwe leiders in het WK.
Van Bellinghen, de enige Belg die door de kwalificaties geraakte, ging over de kop en liep snijwonden op aan de elleboog.
Zijspancross niets voor juffertjes.
Daar heb je Kees- GP van Italië 250cc -
Op de supersnelle en op sommige plaatsen erg gevaarlijk liggende omloop van Maggiore won de Nederlandse Le Touquet-specialist Kees Van der Ven de GP van Italië, de vijfde van het WK 250cc.
Sympathieke Kees werd tweede in de eerste reeks achter de Oostenrijker Heinz Kinigadner, die van start tot finish aan de leiding reed.
De tweede schreef Kees oververdiend op zijn naam na een slopend want ronden lang durend gevecht met Danny Laporte. Kinigadner geraakte nooit bij die twee en werd derde. Het leverde hem de tweede plaats in de eindstand op.
Eindwinnaar werd natuurlijk Kees Van der Ven.
Georges Jobé hield zich erg gedeisd in Maggiore. Hij schuwde duidelijk de risicos. Met een geruststellende voorsprong in de WK-stand kon hij zich datpermitteren.
Toch werd Jobé nog derde en vierde in de reeksen, goed voor de derde plaats op het podium.
Jean Claude Laquaye, de Belgische held in Holice, belandde na twee inhaalraces telkens op de achtste plaats, goed voor de zevende in de eindstand.
In de WK-stand leidde Jobé nu met 108 ptn, voor Van der Ven (71) en Laporte (64)
WK-leider Brad Lackey nu ook winnaar-GP van Oostenrijk 500cc-
Sedert de derde GP van het seizoen (Zweden) stond de Amerikaan Brad Lackey helemaal bovenaan in de WK-stand, maar een GP kon hij nog niet winnen. Zelfs een reekszege bleek te hoog gegrepen.
In het Oostenrijkse Sittendorf, bij Wenen, was hij twee jaar geleden de beste geweest en dat gegeven stimuleerde hem blijkbaar om één en ander recht te trekken.
In de eerste reeks verloor Lackey te veel tijd in zijn dubbelduel met Carlqvist en Hudson om zich nog te komen bemoeien met de mannen die helemaal vooraan reden: de Britten Thorpe en Noyce.
Vooral de pas 19-jarige Thorpe ging zo fel tekeer op de flanken van de ruige heuvel dat Noyce de rol moest lossen en Thorpe zijn Kawa vlot naar een eerste reekszege stuurde.
Noyce moest zich bovendien nog flink reppen op de tweede plaats om Lackey van zich af te houden.
André Vromans, de grote pechvogel in Finland, remonteerde van 17 naar 6 en kreeg dan af te rekenen met een leeglopende band. Jaak Vanvelthoven snoepte de 6de plaats van hem af.
Vromans speelde in de tweede manche scheidsrechter tussen Thorpe en Lackey met de GP-zege als inzet.
Lackey lukte de kopstart met Thorpe in het wiel. Thorpe, gedreven door jeugdige overmoed, wou een tweede reekszege en leek aanvankelijk ook te slagen in zijn opzet. Lackey nam zijn tijd en heroverde na twee ronden opnieuw de leiding en won de reeks. Maar met Thorpe op de tweede plaats was de jonge Brit nog steeds eindwinnaar.
Het ene puntje voorsprong op Lackey werd hem echter afgenomen door Vromans die blijkbaar liever een Suzukiwinnaar boven een Kawasakicrack verkoos.
Brad Lackey en Thorpe speelden daardoor gelijk met de punten, maar Lackey won zijn eerste GP dank zij een betere totaaltijd dan Thorpe
André Malherbe geraakte in de eerste reeks niet aan punten door de schuld van twee tuimelpertes. In de tweede maakte hij veel goed met de vierde plaats. Vanvelthoven haalde nop nipt de tiende plaats.
Na 5 van de 12 GPs voerde een bijzonder opgetogen Brad Lackey (Ik sta op kop en blijf op kop!!!) de WK-stand aan met 86 ptn, voor Noyce (76), Hudson (72), Vromans (68), Malherbe (64) en Thorpe (60).
DIDIER DE RADIGUES wint- GP van Italië wegrace
Stel je voor! In 1982 kon een Belg nog winnen in het WK wegrace. Didier De Radigues lukte het huzarenstukje in 350cc op het circuit van Misano.
1982 was wel het laatste jaar van bestaan voor deze tussenklasse, maar ze was nog flink bevolkt met grote jongens. Luister maar.
Zaterdag zette Radis al de beste oefentijd neer en zondag startte hij als derde in de eigenlijke race achter de Duitse hardrijders Mang (de regerende wereldkampioen) en Wimmer. Binnen de tijdspanne van drie ronden had Radis die beide heren al van zich afgeschud. Een walk-over werd het echter niet, want thuisrijder Matteoni had ook plannen.
Een paar ronden mende hij ijzersterk voor Radis. Lavado geraakte niet meer bij de leiders en Mang was wat blij met de vierde plaats.
Maar met nog een tweetal ronden te rijden ging de motor van Matteoni aan het sputteren en verloor de Italiaan terrein. De Radigues liet dit hemels geschenk niet liggen en stoomde meteen door naar de overwinning. Ook Lavado geraakte nog voorbij de ongelukkige Italiaan.
De Radigues voerde na afloop ook de WK-stand aan met 37 ptn, 10 meer dan het trio Baldé-Lavado-Saul.
In 500cc was de zege voorthuisrijder Franco Uncini. De tienduizenden tifosi gingen uit hun dak toen hun idool brandhout maakte van de jongens Freddie Spencer, Graeme Crosby en Kenny Roberts (weliswaar met ontstekingsproblemen). Regerend wereldkampioen Lucchinelli werd vijfde.
Uncini Roberts voerden nu samen de WK-stand aan.
Velkeneers en Harry Everts winnen pinkstercross in Stekene
In de Gelaagputten van Stekene, waar onze eerste wereldkampioen ooit, René Baeten, 22 jaar eerder dodelijk verongelukte, wonnen de Limburgers Velkeneers en Harry Everts in 1982 de internationale wedstrijden van de traditionele pinkstercross.
De rechtstreekse finale 250cc werd een zinderende strijd tussen wereldkampioen 500cc André Malherbe en Marc Velkeneers, de leider in het WK 125cc.
Velkeneers leidde 6 ronden lang fors de dans en ging dan even in de slip. Malherbe nam over, maar geraakte duiveltje Velkeneers niet kwijt. Meer zelfs, met nog 4 ronden te gaan nam Velkeneers opnieuw het voortouw en hield Malherbe eronder met een zelden gezien vertoon van grote klasse.
Malherbe zocht soelaas in de 500cc-wedstrijd, maar kreeg ook hier zijn gram niet.
Dédé tekende om te beginnen wel voor een grandioze solorit, maar in de herneming werd hij al vroeg door de pechduivel uit de race gehaald.
Eric Geboers won met verve deze reeks, maar de eindzege was voor Harry Everts, die aan twee tweede plaatsen genoeg had om het zo ver te brengen.
Vromans op weg naar nieuwe nationale titel
In de zonovergoten Demervallei van Hoeselt zette André Vromans op pinkstermaandag een belangrijke stap op weg naar een nieuwe Belgische titel. Den Dré kwam evenwel gehandicapt aan de start in Hoeselt. In Finland had hij in zijn ramp-GP een steen op de hand gekregen en daarmee kon hij beter rusten dan rijden in deze drukke GP-periode, oordeelde zijn dokter. Vromans kwam alleen op de titelpunten af. Dat hij daarvoor een dosis pijn moest verbijten én het risico lopen van een erger wordende blessure nam hij er maar bij.
De beste man in Hoeselt was André Malherbe, maar net als de dag voordien in Stekene, greep hij ook hier naast de eindzege.
Malherbe was kopstarter in de eerste rit en bleef helemaal vooraan tot hij even van de motor moest om een blokkerende voorrem te herstellen. Daarvan maakte Vromans gebruik om de leiding over te nemen en ook de tandem Vanvelthoven-Van den Broeck snelde hem voorbij. Malherbe werd vierde.
Vromans lukte de kopstart in de tweede heat, probeerde snelsnel een veilige voorsprong op te bouwen maar stuitte op een weergaloze Malherbe. De reekswinnaar was meteen gekend. Ook een ontketende Geboers ging omstreeks halfwedstrijd nog voorbij Vromans. Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck vulden de andere ereplaatsen in.
Vromans won de wedstrijd voor Malherbe, Vanvelthoven, Geboers en Van den Broeck.
ZONDAG BK-WEDSTRIJD IN KESTER
Iedereen die het motorcrosshart op de juiste plaats draagt, is nu zondag 20 mei van de partij op de 4de BK-wedstrijd van het seizoen. Een zinderend spektakel wordt gegarandeerd!
25 jaar geleden werd er ook gereden op de Kesterheide. Toen nog in juli en in een ware Mundialhitte (wk voetbal in Spanje).
Vromans won er zijn 17de wedstrijd van het jaar. André won beide reeksen in Kester
Na de eerste reeks deelde hij het podium met Noyce en Van den Broeck. Na afloop van de tweede werd hij geflankeerd door de Waaltjes Laquaye en Jobé.
In de eindstand was Vromans de betere geweest van Sterckx, Laquaye, Laporte en Van den Broeck
Ook last van nostalgie? Was het vroeger echt zoveel beter?
Lees het in mxworld
Ga naar Archief en vraag naar ludo vervloet
stuur hem een mailtje met opmerkingen, voor - of afkeur
DE TIJD VAN TOENcrossen en racen in mei 1982 (deel 2)
Ludo Vervloet- freelance journalist
JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN
De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GPs gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.
Stefan Mertens 3de in Mettet
Drie dagen na de races in Zolder kwam minder volk opdagen voor de EK-races in Mettet. De weersomstandigheden waren er dan ook naar. Regen, wind en kou hielden vele gelegenheidsfans thuis, maar de echte waren wel op de afspraak.
Van de EK-race 125cc onthielden we alleen de felle remonte van Serge Julin die echter niet verder droeg dan de vierde plaats.
De jonge Stefan Mertens, Promokampioen in 1981,verspeelde de tweede plaats in het EK 250cc door een schuiver in de allerlaatste doornatte bocht, maar mocht toch nog mee op de derde podiumtrap. Het begin van een mooie carrière waaraan 25 jaar later nog steeds geen einde is gekomen.
Paul Ramon begon als 27ste en remonteerde naar de 12de plaats.
Ramon revancheerde zich later op de dag door de intern. 250cc-race te winnen.
Kenny Roberts wint in Spanje
De echt grote jongens van de asfaltbanen reden op het circuit van Jarama bij Madrid de Spaanse GP.
Kenny Roberts (senior natuurlijk) en Barry Sheene zorgden er voor een zinderende wedstrijddie uiteindelijk door de Amerikaan werd gewonnen. Franco Uncini werd niet verontrust op de derde plaats en behield ook in de voorlopige rangschikking zijn derde plaats achter de meervoudige wereldkampioenen.
Didier de Radigues verging het minder goed op het erg bochtenrijke circuit. Hij crashte erg spectaculair in de 250cc-koers en hield daar slechts een verzwikte voet aan over.
Muller/Van der Bijl winnen thuis-GP zijspannenNederland
In het Nederlandse Gendt bij Nijmegen kwam het Nederlandse wereldkampioenenduo Van Heugten-Kiggen erg gemotiveerd aan de start. Het felle duo wou per sé winnen voor eigen volk.
Lang duurde hun race evenwel niet.
De Nederlanders kwamen nochtans het best weg van het hek, maar werden in de eerste hindernis al meteen aangevallen door de sterke Zwitserse ex-wereldkampioenen Grogg/Hüsser. Het kwam tot een aanrijding waarin Van Heugten een rugblessure opliep.
Grogg/Hüsser wonnen de eerste reeks, Fox/Cooper de tweede.
De eindzege was evenwel voor de Nederlanders Muller/Van der Bijl die het regelmatigst waren geweest met twee tweede plaatsen. Bollhalder/Busser werden de nieuwe leiders in het WK.
Van Bellinghen, de enige Belg die door de kwalificaties geraakte, ging over de kop en liep snijwonden op aan de elleboog.
Zijspancross niets voor juffertjes.
Daar heb je Kees- GP van Italië 250cc -
Op de supersnelle en op sommige plaatsen erg gevaarlijk liggende omloop van Maggiore won de Nederlandse Le Touquet-specialist Kees Van der Ven de GP van Italië, de vijfde van het WK 250cc.
Sympathieke Kees werd tweede in de eerste reeks achter de Oostenrijker Heinz Kinigadner, die van start tot finish aan de leiding reed.
De tweede schreef Kees oververdiend op zijn naam na een slopend want ronden lang durend gevecht met Danny Laporte. Kinigadner geraakte nooit bij die twee en werd derde. Het leverde hem de tweede plaats in de eindstand op.
Eindwinnaar werd natuurlijk Kees Van der Ven.
Georges Jobé hield zich erg gedeisd in Maggiore. Hij schuwde duidelijk de risicos. Met een geruststellende voorsprong in de WK-stand kon hij zich datpermitteren.
Toch werd Jobé nog derde en vierde in de reeksen, goed voor de derde plaats op het podium.
Jean Claude Laquaye, de Belgische held in Holice, belandde na twee inhaalraces telkens op de achtste plaats, goed voor de zevende in de eindstand.
In de WK-stand leidde Jobé nu met 108 ptn, voor Van der Ven (71) en Laporte (64)
WK-leider Brad Lackey nu ook winnaar-GP van Oostenrijk 500cc-
Sedert de derde GP van het seizoen (Zweden) stond de Amerikaan Brad Lackey helemaal bovenaan in de WK-stand, maar een GP kon hij nog niet winnen. Zelfs een reekszege bleek te hoog gegrepen.
In het Oostenrijkse Sittendorf, bij Wenen, was hij twee jaar geleden de beste geweest en dat gegeven stimuleerde hem blijkbaar om één en ander recht te trekken.
In de eerste reeks verloor Lackey te veel tijd in zijn dubbelduel met Carlqvist en Hudson om zich nog te komen bemoeien met de mannen die helemaal vooraan reden: de Britten Thorpe en Noyce.
Vooral de pas 19-jarige Thorpe ging zo fel tekeer op de flanken van de ruige heuvel dat Noyce de rol moest lossen en Thorpe zijn Kawa vlot naar een eerste reekszege stuurde.
Noyce moest zich bovendien nog flink reppen op de tweede plaats om Lackey van zich af te houden.
André Vromans, de grote pechvogel in Finland, remonteerde van 17 naar 6 en kreeg dan af te rekenen met een leeglopende band. Jaak Vanvelthoven snoepte de 6de plaats van hem af.
Vromans speelde in de tweede manche scheidsrechter tussen Thorpe en Lackey met de GP-zege als inzet.
Lackey lukte de kopstart met Thorpe in het wiel. Thorpe, gedreven door jeugdige overmoed, wou een tweede reekszege en leek aanvankelijk ook te slagen in zijn opzet. Lackey nam zijn tijd en heroverde na twee ronden opnieuw de leiding en won de reeks. Maar met Thorpe op de tweede plaats was de jonge Brit nog steeds eindwinnaar.
Het ene puntje voorsprong op Lackey werd hem echter afgenomen door Vromans die blijkbaar liever een Suzukiwinnaar boven een Kawasakicrack verkoos.
Brad Lackey en Thorpe speelden daardoor gelijk met de punten, maar Lackey won zijn eerste GP dank zij een betere totaaltijd dan Thorpe
André Malherbe geraakte in de eerste reeks niet aan punten door de schuld van twee tuimelpertes. In de tweede maakte hij veel goed met de vierde plaats. Vanvelthoven haalde nop nipt de tiende plaats.
Na 5 van de 12 GPs voerde een bijzonder opgetogen Brad Lackey (Ik sta op kop en blijf op kop!!!) de WK-stand aan met 86 ptn, voor Noyce (76), Hudson (72), Vromans (68), Malherbe (64) en Thorpe (60).
DIDIER DE RADIGUES wint- GP van Italië wegrace
Stel je voor! In 1982 kon een Belg nog winnen in het WK wegrace. Didier De Radigues lukte het huzarenstukje in 350cc op het circuit van Misano.
1982 was wel het laatste jaar van bestaan voor deze tussenklasse, maar ze was nog flink bevolkt met grote jongens. Luister maar.
Zaterdag zette Radis al de beste oefentijd neer en zondag startte hij als derde in de eigenlijke race achter de Duitse hardrijders Mang (de regerende wereldkampioen) en Wimmer. Binnen de tijdspanne van drie ronden had Radis die beide heren al van zich afgeschud. Een walk-over werd het echter niet, want thuisrijder Matteoni had ook plannen.
Een paar ronden mende hij ijzersterk voor Radis. Lavado geraakte niet meer bij de leiders en Mang was wat blij met de vierde plaats.
Maar met nog een tweetal ronden te rijden ging de motor van Matteoni aan het sputteren en verloor de Italiaan terrein. De Radigues liet dit hemels geschenk niet liggen en stoomde meteen door naar de overwinning. Ook Lavado geraakte nog voorbij de ongelukkige Italiaan.
De Radigues voerde na afloop ook de WK-stand aan met 37 ptn, 10 meer dan het trio Baldé-Lavado-Saul.
In 500cc was de zege voorthuisrijder Franco Uncini. De tienduizenden tifosi gingen uit hun dak toen hun idool brandhout maakte van de jongens Freddie Spencer, Graeme Crosby en Kenny Roberts (weliswaar met ontstekingsproblemen). Regerend wereldkampioen Lucchinelli werd vijfde.
Uncini Roberts voerden nu samen de WK-stand aan.
Velkeneers en Harry Everts winnen pinkstercross in Stekene
In de Gelaagputten van Stekene, waar onze eerste wereldkampioen ooit, René Baeten, 22 jaar eerder dodelijk verongelukte, wonnen de Limburgers Velkeneers en Harry Everts in 1982 de internationale wedstrijden van de traditionele pinkstercross.
De rechtstreekse finale 250cc werd een zinderende strijd tussen wereldkampioen 500cc André Malherbe en Marc Velkeneers, de leider in het WK 125cc.
Velkeneers leidde 6 ronden lang fors de dans en ging dan even in de slip. Malherbe nam over, maar geraakte duiveltje Velkeneers niet kwijt. Meer zelfs, met nog 4 ronden te gaan nam Velkeneers opnieuw het voortouw en hield Malherbe eronder met een zelden gezien vertoon van grote klasse.
Malherbe zocht soelaas in de 500cc-wedstrijd, maar kreeg ook hier zijn gram niet.
Dédé tekende om te beginnen wel voor een grandioze solorit, maar in de herneming werd hij al vroeg door de pechduivel uit de race gehaald.
Eric Geboers won met verve deze reeks, maar de eindzege was voor Harry Everts, die aan twee tweede plaatsen genoeg had om het zo ver te brengen.
Vromans op weg naar nieuwe nationale titel
In de zonovergoten Demervallei van Hoeselt zette André Vromans op pinkstermaandag een belangrijke stap op weg naar een nieuwe Belgische titel. Den Dré kwam evenwel gehandicapt aan de start in Hoeselt. In Finland had hij in zijn ramp-GP een steen op de hand gekregen en daarmee kon hij beter rusten dan rijden in deze drukke GP-periode, oordeelde zijn dokter. Vromans kwam alleen op de titelpunten af. Dat hij daarvoor een dosis pijn moest verbijten én het risico lopen van een erger wordende blessure nam hij er maar bij.
De beste man in Hoeselt was André Malherbe, maar net als de dag voordien in Stekene, greep hij ook hier naast de eindzege.
Malherbe was kopstarter in de eerste rit en bleef helemaal vooraan tot hij even van de motor moest om een blokkerende voorrem te herstellen. Daarvan maakte Vromans gebruik om de leiding over te nemen en ook de tandem Vanvelthoven-Van den Broeck snelde hem voorbij. Malherbe werd vierde.
Vromans lukte de kopstart in de tweede heat, probeerde snelsnel een veilige voorsprong op te bouwen maar stuitte op een weergaloze Malherbe. De reekswinnaar was meteen gekend. Ook een ontketende Geboers ging omstreeks halfwedstrijd nog voorbij Vromans. Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck vulden de andere ereplaatsen in.
Vromans won de wedstrijd voor Malherbe, Vanvelthoven, Geboers en Van den Broeck.
ZONDAG BK-WEDSTRIJD IN KESTER
Iedereen die het motorcrosshart op de juiste plaats draagt, is nu zondag 20 mei van de partij op de 4de BK-wedstrijd van het seizoen. Een zinderend spektakel wordt gegarandeerd!
25 jaar geleden werd er ook gereden op de Kesterheide. Toen nog in juli en in een ware Mundialhitte (wk voetbal in Spanje).
Vromans won er zijn 17de wedstrijd van het jaar. André won beide reeksen in Kester
Na de eerste reeks deelde hij het podium met Noyce en Van den Broeck. Na afloop van de tweede werd hij geflankeerd door de Waaltjes Laquaye en Jobé.
In de eindstand was Vromans de betere geweest van Sterckx, Laquaye, Laporte en Van den Broeck
Ook last van nostalgie? Was het vroeger echt zoveel beter?
Lees het in mxworld
Ga naar Archief en vraag naar ludo vervloet
stuur hem een mailtje met opmerkingen, voor - of afkeur
Drie GPs wegrace, acht GPs motorcross, zeven nationale motorcrosswedstrijden én twee avondcrossen zorgden voor in totaal gemiddeld 20 dagen motorsport in de maand juli 1982. De pret van de liefhebbers kon echt niet op.
Eén week na Assen was het de beurt aan Francorchamps om de snelle asfaltjongens aan het werk te zetten op de zowat mooiste omloop van het wk.
DAVERENDE ZEGE VOOR FAST FREDDIESPENCER- GP wegrace Belgie¨-
Op dé Belgische racedag van 4 juli 1982werd in Francorchamps geschiedenis geschreven. Winnaar van de Ardense wedstrijd werd Fast Freddie Spencer, de 21-jarige rookie van het jaar. Nadat hij in de USA zowat alles gewonnen had wat er te winnen was, verlegde Spencer zijn bedrijvigheid naar het hoofdzakelijk Europees getinte GP- circuit. Er was echter meer.
Spencer won de Belgische GP op een Honda 500cc en dat was nooit eerder vertoond.
Honda had immers zijn racebedrijvigheid, bij gebrek aan succes, in 1968 al gestaakt en probeerde pas enkele jaren geleden voorzichtig terug te komen met het NR 500-project.
Drie jaar na elkaar flopte dit opzet echter en daarom werd in de winter van 1981 koortsachtig gebouwd aan een driecilinder tweetaktmotor die zou bemand worden door Freddie Spencer, door de uittredende wereldkampioen Lucchinelli en door de Koreaan Katayama.
Ondertussen werd wel naarstig verder gewerkt aan de NR500. In Francorchamps werd deze Honda gereden door de Brit Ron Haslam.
De pole in Spa was voor Jack Middelburg. Na amper één ronde kopwerk werd Jack vooraan al afgelost door Crosby. Kenny Roberts was de volgende leider. Precies halfkoers werd Roberts op zijn nummer gezet door zijn grootste fan: Freddie Spencer.
Spencer bouwde meteen een mooie voorsprong uit en liet de boeiendste duels van de wedstrijd ver achter zich uitvechten door de heren Sheene, Uncini, Roberts, Randy Mamola, Lucchinelli en Boetje Van Dulmen die in deze orde van 2 tot 7 over de eindmeet raasden.
Ron Haslam leverde zijn NR500 af op de elfde plaats.
Bij Honda werd meteen een grandioos feest georganiseerd
Didier de Radigues brak een week geleden een sleutelbeen in Assen. Geen wedstrijd in Spa, dachten wij en zowat iedereen met ons. Maar Didier wist beter. Hij ging te rade bij de Molse dokter Derweduwe, bekend om onmogelijke gevallen, en die stoomde de Radigues klaar voor derace. Radis lukte de vierde snelste trainingstijd en reed later een pracht van een 250cc-wedstrijd. Uiteindelijk finishte hij derde achter winnaar Toni Mang en de Brit Mc Gregor.
Ook de Belgen hadden dus een reden om te feesten.
Gouden winst voor Eric Geboers- GP van Frankrijk 125cc-
Net als in het Italiaanse Faenza won Eric Geboers in het Franse Laveur de beide reeksen van de GP én het volle pond van de punten die daaraan verbonden zijn. Met die 30 tellers nam hij meteen ruim afstand van Marc Velkeneers die hij in de CSSR met één luttel puntje verschil van de leiding in het wk had verdrongen.
Velkeneers haalde nl. geen enkel punt. Dat was de schuld van een valpartij in de eerste ronde van de eerste reeks. Marc bezeerde daarbij zo erg zijn linker dij en knie dat hij noodgedwongen aan de kant moest gaan staan omwille van te hevige pijnen in de inspanning.
Ook in de tweede manche hield Marc het maar een tiental minuten uit en sloeg dan weer de richting van het rennerskwartier in. Meer dan waarschijnlijk kostten deze opgaven in de eindfase van het wk Velkeneers de wereldtitel die hij zo fel begeerde.
Geboers reed in Laveur trouwens als een wereldkampioen.
In de trainingen was hij al veruit de snelste geweest en in de eerste rit, waarin hij als derde uit de start kwam, haalde hij een verwoed vechtende thuisrijder Vimondvan de leiding in de voorlaatste ronde van de wedstrijd. Harry Everts, die een spectaculaire val zonder erg maakte op training, werd derde in de reeks en hield de Italianen Rinaldi en Maddii op een afstand.
De tweede manche werd een saaie optocht na de kopstart van Geboers. Die bouwde meteen een gerust stellende voorsprong uit. Everts geraakte als tweede weg, maar moest in Maddii zijn meerdere erkenen en werd derde, voor Rinaldi, Watanabe en Vimond.
Eric Geboers was na afloop de stevige wk-leider met 164 punten. Daarmee ging hij Rinaldi
(134), Velkeneers (133) , Maddii (132) en Everts (109) vooraf.
Nummer drie voor Danny Laporte-GP van Nederland 250cc-
Op het zanderige parcours van Mill won de Amerikaan Danny Laporte zijn derde GP op rij. Het leverde hem ook de leiding op in het wk.
De Nederlander Kees Van der Ven, die zowat voor eigen deur reed, kon de verwachtingendie in hem werden gesteld, niet waarmaken. Als zandspecialist bij uitstek kwam hij voor 15 000 overwegend Nederlandse toeschouwers niet verder dan de vijfde en de derde plaats in de reeksen.
Kees werd daarmee maar vierde in de GP en tuimelde in de wk-stand van de eerste naar de derde plaats.
Veel beter deed Georges Jobé het. Hij scoorde twee maal de tweede plaats in de reeksen, goed ook voor de tweede plaats in de GP.
Laporte won de beide reeksen en natuurlijk de GP. Het werd zijn fraaiste resultaat van het jaar.
De eerste reeks was erg spannend. Thuisrijder Peter van de Nieuwenhof lukte kopstart en bleef twee ronden lang leider. Dan nam de Brit Watson over voor tien ronden. Wanneer die onderuit ging nam Henk van Mierlo de teugels in handen. Niet voor lang echter, want een stomende Laporte was echt niet te stoppen voor de reekszege.
Georges Jobé ging onderuit in tweede positie, hernam als vijfde en werd uiteindelijk toch nog tweede. Van Mierlo werd eerste Nederlander op de derde plaats.
De heroptredende Jo Martens, terug na zijn kwalijke val in de trainingen van de Belgische GP in Borgloon twee maanden geleden, werd echt mooi zesde.
De tweede reeks in Mill was een stuk saaier dan de eerste.
Jobé was kopstarter, maar kon die positie niet behouden. Na negen ronden kopwerk moest hij zijn meerdere erkennen in Laporte. De wedstrijd doofde uit als een kaars.
We onthouden ook de twee negende plaatsen van Erwin Albert, de achtste en tiende van Lacquaye en de zevende van Massant in de tweede reeks.
Laporte werd dus de nieuwe leider in het wk met 146 punten, van tamelijk dichtbij gevolgd door Georges Jobé (140) en Kees Van der Ven (134), de drie kandidaten op de wereldtitel met nog 4 GPs te gaan.
Lackey pakt één punt meer dan Vromans- GP van Engeland 500cc -
In het Britse Farleigh Castle leverden Brad Lackey en André Vromans 4 juli een gevecht op het scherp van de snee. In de op twee na laatste GP van het jaar speelden Lackey en thuisrijder Thorpe gelijk. Ze wonnen elk een reeks en werden derde in de andere. Vromans eindigde tweemaal tweede en leverde daarmee één puntje in op Lackey.
In de wk-stand had de Amerikaan, in het vooruitzicht van de beslissende GPs van België en het GH Luxemburg, nu elf punten voorsprong op Vromans.
Vromans lukte de beste trainingstijd, maar in de openingsrit kwam hij niet te best weg. Terwijl de Engelstaligen Noyce, Lackey en Thorpe vooraan meteen het goede weer maakten boenderde de slecht gestarte Vromans op zevenmijlslaarzen door het peloton, op zoek naar zijn maatje voorin.
Toen Lackey even in de slip ging, nam Vromans meteen zijn plaats in en stoomde door naar de tweede plaats. De jonge Thorpe, nog sukkelend met een rugblessure, hield evenwel stand en won de reeks.
De tweede reeks groeide uit tot een keihard duel tussen Lackey en Vromans. Zij aan zij, wiel aan wiel vlogen ze over de hindernissen en wisselden voortdurend van positie. Het publiek genoot met volle teugen en kon er blijkbaar vrede mee hebben dat hun Thorpe, Hudson en Noyce voor de derde plaats duelleerden.
Lackey trok uiteindelijk aan het langste eind. Vromans werd opnieuw tweede en de jonge Thorpe ontpopte zich alweer tot een groot kampioen in wording.
Achter Vromans was Jaak Vanvelthoven onze beste vertegenwoordiger met een 5de en een 8ste plaats. Yvan Van den Broeck werd8ste in de eerste reeks, lukte de kopstart in de tweede, maar viel na de tweede doortocht uit met een kettingbreuk. De zoveelste statie van zijn ellenlange lijdensweg.
Wereldtitel wenkt voor Geboers-GP van Duitsland125cc-
In het snikhete en erg stoffige Laubusch Eschbach behaalde Eric Geboers één week na Frankrijk zijn vierde GP-overwinning van het seizoen en liep hij in de wk-stand zomaar 37 punten weg van de Italianen Maddii en Rinaldi. Met nog drie GPs te gaan wenkte de wereldtitel voor de kleine uit Balen.
Marc Velkeneers beleefde op Duitse bodem zijn Waterloo, want twee maal na elkaar moest hij met helse pijnen voortijdig de arena verlaten.
Marc was immers helemaal niet hersteld van zijn val in de Franse GP. In Laubusch bood hij zich aan met een erg gezwollen dijbeen en een knie die alle kleuren van de regenboog vertoonde. In de trainingen werd het meteen duidelijk dat Marc een helse dag tegemoet ging. Hij reed zes volle seconden trager dan Maddii, de snelste man.
In de eerste reeks gaf Marc er al na vijf ronden de brui aan en ook de tweede reeks duurde zijn lijdensweg even lang. Toen was duidelijk dat Marc weer geen wereldkampioen zou worden.
Duidelijk werd nu wel dat Eric Geboers, zondermeer de beste rijder in het peloton sedert de derde GP van het seizoen, de titel zou pakken.
In de eerste reeks stemde Geboers zijn wedstrijd af op Rinaldi. Een rake keuze, want Rinaldi won de reeks terwijl Geboers niet tot het uiterste ging en best tevreden was met de tweede plaats.
Tijdens de pauze werd er flink wat water gespoten en daardoor werd het terrein pas echt gevaarlijk. Harry Everts, die daarstraks uitviel met pech, mende meteen voor Geboers, Watanabe, Maddii en Lejeune, de achtste van daarstraks.
Een eind verder stuurde Geboers het Suzuki-treintje voor Everts en Watanabe. Alleen Maddii kon zich nog tussen de gele jongens wringen. Rinaldi liet zich verrassen in de start en reed zich tot brakens toe leeg in de achtervolging. Hij werd zesde.
Geboers won de reeks en de wedstrijd én verstevigde zijn leidersplaats in het wk.
In Balen werden de eerste feestneuzen opgemerkt.
Vromans in Kester
Eén week na Farleigh Castle was André Vromans topfavoriet in de internationale motorcross van Kester. In een vorige bijdrage vertelden we reeds dat Vromans er de beide reeksen won en Sterckx en Lacquaye naast hem op het podium mochten.
Heeren wint avondcross Bolderberg
Woensdag 14 juli won Raymond Heeren de avondcross in Zolder. Het zat Raymond wel een beetje mee, want Jo Martens was duidelijk de betere uit het lot inters.
Jo viel in de allerlaatste ronde van de eerste reeks aan de leiding uit met een vastloper en daardoor kreeg Heeren de overwinning in de schoot geworpen.
De tweede manche won Jo haast spelenderwijze. Voor Heeren volstond de tweede plaats om eindwinnaar te worden. Het was hem gegund.
Thuisrijder Tienne Jaemers won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Paul Heylen.
Patrick Kennes was de betere van Van Elderen en Vangeel bij de nationalen 250cc.
Wat wij zoeken zijn fotos als deze. Erg bedankt, Mario Brouwers.
Onderstaande foto dateert uit 1960. De rijder is Jef Theuwissen en naast hem merken we een jonge Richard Wirix op, jarenlang motorcrossjournalist bij Het Nieuwsblad. Ook de vader van Jo Martens kijkt mee in de lens van de fotograaf.
In het najaar gaan we de figuur van Jef Theuwissen nog eens uitlichten aan de hand van een pak mooie zwartwit fotos.
Intussen kijken we nog reikhalzend uit naar fotos uit 1982. Die moeten toch nog te vinden zijn. Please, maak er een scan van en stuur ze door naar ludo.vervloet@pandora.beHij