Drie GPs wegrace, acht GPs motorcross, zeven nationale motorcrosswedstrijden én twee avondcrossen zorgden voor in totaal gemiddeld 20 dagen motorsport in de maand juli 1982. De pret van de liefhebbers kon echt niet op.
Eén week na Assen was het de beurt aan Francorchamps om de snelle asfaltjongens aan het werk te zetten op de zowat mooiste omloop van het wk.
DAVERENDE ZEGE VOOR FAST FREDDIESPENCER- GP wegrace Belgie¨-
Op dé Belgische racedag van 4 juli 1982werd in Francorchamps geschiedenis geschreven. Winnaar van de Ardense wedstrijd werd Fast Freddie Spencer, de 21-jarige rookie van het jaar. Nadat hij in de USA zowat alles gewonnen had wat er te winnen was, verlegde Spencer zijn bedrijvigheid naar het hoofdzakelijk Europees getinte GP- circuit. Er was echter meer.
Spencer won de Belgische GP op een Honda 500cc en dat was nooit eerder vertoond.
Honda had immers zijn racebedrijvigheid, bij gebrek aan succes, in 1968 al gestaakt en probeerde pas enkele jaren geleden voorzichtig terug te komen met het NR 500-project.
Drie jaar na elkaar flopte dit opzet echter en daarom werd in de winter van 1981 koortsachtig gebouwd aan een driecilinder tweetaktmotor die zou bemand worden door Freddie Spencer, door de uittredende wereldkampioen Lucchinelli en door de Koreaan Katayama.
Ondertussen werd wel naarstig verder gewerkt aan de NR500. In Francorchamps werd deze Honda gereden door de Brit Ron Haslam.
De pole in Spa was voor Jack Middelburg. Na amper één ronde kopwerk werd Jack vooraan al afgelost door Crosby. Kenny Roberts was de volgende leider. Precies halfkoers werd Roberts op zijn nummer gezet door zijn grootste fan: Freddie Spencer.
Spencer bouwde meteen een mooie voorsprong uit en liet de boeiendste duels van de wedstrijd ver achter zich uitvechten door de heren Sheene, Uncini, Roberts, Randy Mamola, Lucchinelli en Boetje Van Dulmen die in deze orde van 2 tot 7 over de eindmeet raasden.
Ron Haslam leverde zijn NR500 af op de elfde plaats.
Bij Honda werd meteen een grandioos feest georganiseerd
Didier de Radigues brak een week geleden een sleutelbeen in Assen. Geen wedstrijd in Spa, dachten wij en zowat iedereen met ons. Maar Didier wist beter. Hij ging te rade bij de Molse dokter Derweduwe, bekend om onmogelijke gevallen, en die stoomde de Radigues klaar voor derace. Radis lukte de vierde snelste trainingstijd en reed later een pracht van een 250cc-wedstrijd. Uiteindelijk finishte hij derde achter winnaar Toni Mang en de Brit Mc Gregor.
Ook de Belgen hadden dus een reden om te feesten.
Gouden winst voor Eric Geboers- GP van Frankrijk 125cc-
Net als in het Italiaanse Faenza won Eric Geboers in het Franse Laveur de beide reeksen van de GP én het volle pond van de punten die daaraan verbonden zijn. Met die 30 tellers nam hij meteen ruim afstand van Marc Velkeneers die hij in de CSSR met één luttel puntje verschil van de leiding in het wk had verdrongen.
Velkeneers haalde nl. geen enkel punt. Dat was de schuld van een valpartij in de eerste ronde van de eerste reeks. Marc bezeerde daarbij zo erg zijn linker dij en knie dat hij noodgedwongen aan de kant moest gaan staan omwille van te hevige pijnen in de inspanning.
Ook in de tweede manche hield Marc het maar een tiental minuten uit en sloeg dan weer de richting van het rennerskwartier in. Meer dan waarschijnlijk kostten deze opgaven in de eindfase van het wk Velkeneers de wereldtitel die hij zo fel begeerde.
Geboers reed in Laveur trouwens als een wereldkampioen.
In de trainingen was hij al veruit de snelste geweest en in de eerste rit, waarin hij als derde uit de start kwam, haalde hij een verwoed vechtende thuisrijder Vimondvan de leiding in de voorlaatste ronde van de wedstrijd. Harry Everts, die een spectaculaire val zonder erg maakte op training, werd derde in de reeks en hield de Italianen Rinaldi en Maddii op een afstand.
De tweede manche werd een saaie optocht na de kopstart van Geboers. Die bouwde meteen een gerust stellende voorsprong uit. Everts geraakte als tweede weg, maar moest in Maddii zijn meerdere erkenen en werd derde, voor Rinaldi, Watanabe en Vimond.
Eric Geboers was na afloop de stevige wk-leider met 164 punten. Daarmee ging hij Rinaldi
(134), Velkeneers (133) , Maddii (132) en Everts (109) vooraf.
Nummer drie voor Danny Laporte-GP van Nederland 250cc-
Op het zanderige parcours van Mill won de Amerikaan Danny Laporte zijn derde GP op rij. Het leverde hem ook de leiding op in het wk.
De Nederlander Kees Van der Ven, die zowat voor eigen deur reed, kon de verwachtingendie in hem werden gesteld, niet waarmaken. Als zandspecialist bij uitstek kwam hij voor 15 000 overwegend Nederlandse toeschouwers niet verder dan de vijfde en de derde plaats in de reeksen.
Kees werd daarmee maar vierde in de GP en tuimelde in de wk-stand van de eerste naar de derde plaats.
Veel beter deed Georges Jobé het. Hij scoorde twee maal de tweede plaats in de reeksen, goed ook voor de tweede plaats in de GP.
Laporte won de beide reeksen en natuurlijk de GP. Het werd zijn fraaiste resultaat van het jaar.
De eerste reeks was erg spannend. Thuisrijder Peter van de Nieuwenhof lukte kopstart en bleef twee ronden lang leider. Dan nam de Brit Watson over voor tien ronden. Wanneer die onderuit ging nam Henk van Mierlo de teugels in handen. Niet voor lang echter, want een stomende Laporte was echt niet te stoppen voor de reekszege.
Georges Jobé ging onderuit in tweede positie, hernam als vijfde en werd uiteindelijk toch nog tweede. Van Mierlo werd eerste Nederlander op de derde plaats.
De heroptredende Jo Martens, terug na zijn kwalijke val in de trainingen van de Belgische GP in Borgloon twee maanden geleden, werd echt mooi zesde.
De tweede reeks in Mill was een stuk saaier dan de eerste.
Jobé was kopstarter, maar kon die positie niet behouden. Na negen ronden kopwerk moest hij zijn meerdere erkennen in Laporte. De wedstrijd doofde uit als een kaars.
We onthouden ook de twee negende plaatsen van Erwin Albert, de achtste en tiende van Lacquaye en de zevende van Massant in de tweede reeks.
Laporte werd dus de nieuwe leider in het wk met 146 punten, van tamelijk dichtbij gevolgd door Georges Jobé (140) en Kees Van der Ven (134), de drie kandidaten op de wereldtitel met nog 4 GPs te gaan.
Lackey pakt één punt meer dan Vromans- GP van Engeland 500cc -
In het Britse Farleigh Castle leverden Brad Lackey en André Vromans 4 juli een gevecht op het scherp van de snee. In de op twee na laatste GP van het jaar speelden Lackey en thuisrijder Thorpe gelijk. Ze wonnen elk een reeks en werden derde in de andere. Vromans eindigde tweemaal tweede en leverde daarmee één puntje in op Lackey.
In de wk-stand had de Amerikaan, in het vooruitzicht van de beslissende GPs van België en het GH Luxemburg, nu elf punten voorsprong op Vromans.
Vromans lukte de beste trainingstijd, maar in de openingsrit kwam hij niet te best weg. Terwijl de Engelstaligen Noyce, Lackey en Thorpe vooraan meteen het goede weer maakten boenderde de slecht gestarte Vromans op zevenmijlslaarzen door het peloton, op zoek naar zijn maatje voorin.
Toen Lackey even in de slip ging, nam Vromans meteen zijn plaats in en stoomde door naar de tweede plaats. De jonge Thorpe, nog sukkelend met een rugblessure, hield evenwel stand en won de reeks.
De tweede reeks groeide uit tot een keihard duel tussen Lackey en Vromans. Zij aan zij, wiel aan wiel vlogen ze over de hindernissen en wisselden voortdurend van positie. Het publiek genoot met volle teugen en kon er blijkbaar vrede mee hebben dat hun Thorpe, Hudson en Noyce voor de derde plaats duelleerden.
Lackey trok uiteindelijk aan het langste eind. Vromans werd opnieuw tweede en de jonge Thorpe ontpopte zich alweer tot een groot kampioen in wording.
Achter Vromans was Jaak Vanvelthoven onze beste vertegenwoordiger met een 5de en een 8ste plaats. Yvan Van den Broeck werd8ste in de eerste reeks, lukte de kopstart in de tweede, maar viel na de tweede doortocht uit met een kettingbreuk. De zoveelste statie van zijn ellenlange lijdensweg.
Wereldtitel wenkt voor Geboers-GP van Duitsland125cc-
In het snikhete en erg stoffige Laubusch Eschbach behaalde Eric Geboers één week na Frankrijk zijn vierde GP-overwinning van het seizoen en liep hij in de wk-stand zomaar 37 punten weg van de Italianen Maddii en Rinaldi. Met nog drie GPs te gaan wenkte de wereldtitel voor de kleine uit Balen.
Marc Velkeneers beleefde op Duitse bodem zijn Waterloo, want twee maal na elkaar moest hij met helse pijnen voortijdig de arena verlaten.
Marc was immers helemaal niet hersteld van zijn val in de Franse GP. In Laubusch bood hij zich aan met een erg gezwollen dijbeen en een knie die alle kleuren van de regenboog vertoonde. In de trainingen werd het meteen duidelijk dat Marc een helse dag tegemoet ging. Hij reed zes volle seconden trager dan Maddii, de snelste man.
In de eerste reeks gaf Marc er al na vijf ronden de brui aan en ook de tweede reeks duurde zijn lijdensweg even lang. Toen was duidelijk dat Marc weer geen wereldkampioen zou worden.
Duidelijk werd nu wel dat Eric Geboers, zondermeer de beste rijder in het peloton sedert de derde GP van het seizoen, de titel zou pakken.
In de eerste reeks stemde Geboers zijn wedstrijd af op Rinaldi. Een rake keuze, want Rinaldi won de reeks terwijl Geboers niet tot het uiterste ging en best tevreden was met de tweede plaats.
Tijdens de pauze werd er flink wat water gespoten en daardoor werd het terrein pas echt gevaarlijk. Harry Everts, die daarstraks uitviel met pech, mende meteen voor Geboers, Watanabe, Maddii en Lejeune, de achtste van daarstraks.
Een eind verder stuurde Geboers het Suzuki-treintje voor Everts en Watanabe. Alleen Maddii kon zich nog tussen de gele jongens wringen. Rinaldi liet zich verrassen in de start en reed zich tot brakens toe leeg in de achtervolging. Hij werd zesde.
Geboers won de reeks en de wedstrijd én verstevigde zijn leidersplaats in het wk.
In Balen werden de eerste feestneuzen opgemerkt.
Vromans in Kester
Eén week na Farleigh Castle was André Vromans topfavoriet in de internationale motorcross van Kester. In een vorige bijdrage vertelden we reeds dat Vromans er de beide reeksen won en Sterckx en Lacquaye naast hem op het podium mochten.
Heeren wint avondcross Bolderberg
Woensdag 14 juli won Raymond Heeren de avondcross in Zolder. Het zat Raymond wel een beetje mee, want Jo Martens was duidelijk de betere uit het lot inters.
Jo viel in de allerlaatste ronde van de eerste reeks aan de leiding uit met een vastloper en daardoor kreeg Heeren de overwinning in de schoot geworpen.
De tweede manche won Jo haast spelenderwijze. Voor Heeren volstond de tweede plaats om eindwinnaar te worden. Het was hem gegund.
Thuisrijder Tienne Jaemers won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Paul Heylen.
Patrick Kennes was de betere van Van Elderen en Vangeel bij de nationalen 250cc.
Wat wij zoeken zijn fotos als deze. Erg bedankt, Mario Brouwers.
Onderstaande foto dateert uit 1960. De rijder is Jef Theuwissen en naast hem merken we een jonge Richard Wirix op, jarenlang motorcrossjournalist bij Het Nieuwsblad. Ook de vader van Jo Martens kijkt mee in de lens van de fotograaf.
In het najaar gaan we de figuur van Jef Theuwissen nog eens uitlichten aan de hand van een pak mooie zwartwit fotos.
Intussen kijken we nog reikhalzend uit naar fotos uit 1982. Die moeten toch nog te vinden zijn. Please, maak er een scan van en stuur ze door naar ludo.vervloet@pandora.beHij
Omwille van communicatieproblemen konden we in de tweede helft van juli 82 een paar commentaren bij GPs niet verzorgen. Daardoor konden we alleen de uitslagen navertellen en een paar bedenkingen toevoegen. We zegden het al eerder:motorsport journalist spelen begin de jaren 1980 was geen eenvoudige zaak met de middelen van toen. Maar we sloegen er ons wel door. En de supporters hadden begrip voor de moeilijkheden. Brave mensen waren dat!
de RADIGUES en UNCINI winnen wegrace-GP van JOEGOSLAVIE
Veertien dagen na de fameuze Belgische wegrace-GP in Francorchamps, waar Freddie Spencer in 500cc voor de eerste Honda-overwinning ooit zorgde, vonden we de snelle jongens terug in het toen nog compacte Joegoslavië. Op de omloop van Rijeka kon Spencer zijn Belgisch succes niet herhalen. De jonge Amerikaan geraakte er niet verder dan de vierde plaats.
De podiumplaatsen waren voor Franco Uncini, Graham Crosby en Barry Sheene. Kenny Roberts viel uit en verspeelde erg belangrijke punten voor een eventuele nieuwe wereldtitel.
Met zijn nieuwe GP-winst, de vierde reeds, zat Uncini na afloop mooi op koers voor de wereldtitel;
De aanwezige Belgen in Rijeka hebben wellicht weinig gezien van de 500cc want zij vierden feest in de buurt van Didier de Radigues. De Radis was immers netvoordien winnaar geworden van de 250cc-race. Hij haalde het voor de Italiaan Ferretti en de latere wereldkampioen Jean Louis Tournadre.
Na zijn formidabele, want totaal onverwachte derde plaats in Francorchamps was dit een fameuze opsteker voor de erg snelle Waal.
Didier kon zijn daverende vorm evenwel niet doortrekken in 350cc, want die klasse was niet van de partij in Joegoslavië.
DANNY LAPORTE WINT VIERDE GP OP RIJ- GP 250cc Sovjet Unie -
Op hetzelfde ogenblik kon Georges Jobé in het verre Rusland (toen nog Sovjet Unie) net niet winnen van de Amerikaan Danny Laporte.
Laporte won er zijn zesde reeks en zijn vierde opeenvolgende GP.
Versterken kon hij zijn wk-positie evenwel niet, want in de tweede reeks werd hij tweede achter Jobé. Daarmee behaalde hij evenveel punten als Jobé die eveneens een 12/15 liet optekenen. Laporte won de GP dank zij een snellere tijd.
Jean Claude Laquaye, onze andere Belg in de SU, werd zesde in de GP.
HEEREN OP DE NATIONALE FEESTDAG- BK in Nismes -
21 juli - André Vromans had opnieuw Belgisch kampioen kunnen worden op de nationale feestdag, maar hij had de omstandigheden niet mee. In de eerste reeks moest hij, net als Jo Martens, voortijdig aan de kant gaan staan door schuld van een lekke voorband. In de tweede manche liep hij lusteloos binnen op de vierde plaats. Had hij een offday of zat hij al met de finalewedstrijden van het wk in Namen en Luxemburg in het hoofd? Wij gokten juist op de tweede mogelijkheid.
Winnaar van de BK-wedstrijd op de verraderlijk gladde en keiharde omloop van Nismes werd Raymond Heeren.
In beide reeksen lukte Heeren kopstart .
In de eerste reeks nam Heeren meteen afstand van het peloton en maakte hij er een solonummer van. In de eindfase van de reeks ging zijn Yamaha echter aan het sputteren en gaf gelukkig pas de geest toen Heeren net als winnaar was afgevlagd. Vriend Ivan Van den Broeck zat hem toen op de hielen.
In de tweede manche kon een duidelijk vermoeide Heeren zijn startpositie niet behouden. Onderweg moest hij Sterkx, de reekswinnaar, en Jo Martens laten voorgaan. Gelukkig voor hem was Vromans voor een keertje tevreden met een vierde plaats.
Heeren dus eindwinnaar van een BK-wedstrijd. Het was zijn derde zege van het seizoen en bovendien was het van 79 geleden dat hijnog een BK-cross won.
VROMANS EN MARTENS WINNEN IN HET HELLEGAT
-avondcross Heerlen (Nl)
André Vromans in 500cc en Jo Martens in 250cc klommen vrijdagavond 23 juli als grote triomfators uit het Hellegat in Heerlen waar de grote massa andermaal was komen opdagen in een organisatie van Arno Bosch.
Jo won de kwartlitercross met een derde en een eerste plaats in de reeksen. Het werd zijn vijfde palm van het jaar.
André Vromans deed nog beter. Snelle Dré won liefst de drie reeksen 500cc en hield daarmee gemakkelijk zijn dichtste belagers Semics, Seppenwoolde en Noyce achter zich.
Vromans liet in Heerlen zijn 20ste overwinning van het seizoen optekenen.
J.Cl. LAQUAYEMET EEN NEUSLENGTE- BMB in Ciplet
Vele minuten na de aankomst zocht men in Ciplet nog naar een winnaar. Jean Claude Laquaye en wijlen Gaston Rahier eindigden immers niet alleen met gelijke punten maar hadden ook over de beide reeksen zowat even hard gereden. Na veel tel- en hertelwerk werd Laquaye als winnaar uitgeroepen. Met enkele honderdsten van een seconde klokte hij Rahier naar de tweede stek.
Laquaye won de eerste reeks voor Heeren (weer hij) en Rahier.
De tweede winst was voor Rahier. Hij haalde het voor Martens, Laquaye en Heeren. Heeren mocht na afloop nog mee op het podium met de beide Walen.
Bij de nationalen, waar er voor titelpunten werd geduelleerd, deed Paul Heylen een uitstekende zaak voor de titel. Heylen won de beide reeksen en ging daarmee in de eindstand Van den Eynde en Bresseleers vooraf. Het was zijn 9de overwinning van het seizoen.
GEBOERS OP KOERS VOOR DE TITEL-GP van Finland 125cc
De op twee na laatste GP van het jaar 1982 werd in Finland gewonnen door Michele Rinaldi voor zijn ploegmaat Corrado Maddii. Eric Geboers werd maar derde en daar had een hapering in de eerste reeks alle schuld aan.
Rinaldi won die eerste reeks voor Maddii en Velkeneers. Vimond bleef Geboers voor op de vierde plaats.
Eric haalde echter zijn gram in de tweede reeks die hij met machtsvertoon won voor de twee Italianen van Gilera. Het leverde hem nog de derde plaats op in de GP.
De GP-zege was voor Rinaldi, de tweede plaats voor Maddii.
Velkeneers kwam dit keer niet verder dan de zesde plaats. Toch werd hij nog vierde in de eindstand. Al bij al een goed resultaat na zijn nog niet geheelde blessures van vroeg op de maand in Frankrijk.
Eric leed wel een beetje puntenverlies op de Italianen, maar bleef mooi op koers voor de wereldtitel. Hij keek er nu erg naar uit om die in de volgende GP (Zweden) te behalen, net voor zijn twintigste verjaardag.
GARRY SEMICS WINT AVONDCROSS WESTERLO
Omdat de GP in Namen amper vier dagen later misschien al besliste over winst of verlies in het wk bleef André Vromans weg van de avondcross in Westerlo.
De Amerikaan Garry Semics startte meteen als grote favoriet op het Rooiveld tegen onze subtoppers. Hij kweet zich ernstig van zijn taak.
Semics won met verve de eerste reeks voor Eddy Sterckx en Guy Van Gijseghem.
De tweede rit was voor Eddy Sterckx. Een erg attente Semics hield Massant en Van Gijseghem weg van de tweede plaats.
Met een betere tijd won Semics de wedstrijd voor Sterckx, Van Gijseghem, Massant, Lassaut en Van den Broeck.
Ook zot van retrocross? Mail het bestaan ervan aan je vrienden en bekenden. Vooral de oudere generatie supporters lijkt duidelijk geïnteresseerd, maar heeft blijkbaar problemen met de bediening van de computer.
Help hen een handje.
Intussen wachten we voorlopig nog vergeefs op fotos uit de tijd van toen. Als je ze hebt laat ze scannen of scan ze zelf en mail ze even door naar
Drie GPs wegrace, acht GPs motorcross, zeven nationale motorcrosswedstrijden én twee avondcrossen zorgden voor in totaal gemiddeld 20 dagen motorsport in de maand juli 1982. De pret van de liefhebbers kon echt niet op.
Eén week na Assen was het de beurt aan Francorchamps om de snelle asfaltjongens aan het werk te zetten op de zowat mooiste omloop van het wk.
DAVERENDE ZEGE VOOR FAST FREDDIESPENCER- GP wegrace Belgie¨-
Op dé Belgische racedag van 4 juli 1982werd in Francorchamps geschiedenis geschreven. Winnaar van de Ardense wedstrijd werd Fast Freddie Spencer, de 21-jarige rookie van het jaar. Nadat hij in de USA zowat alles gewonnen had wat er te winnen was, verlegde Spencer zijn bedrijvigheid naar het hoofdzakelijk Europees getinte GP- circuit. Er was echter meer.
Spencer won de Belgische GP op een Honda 500cc en dat was nooit eerder vertoond.
Honda had immers zijn racebedrijvigheid, bij gebrek aan succes, in 1968 al gestaakt en probeerde pas enkele jaren geleden voorzichtig terug te komen met het NR 500-project.
Drie jaar na elkaar flopte dit opzet echter en daarom werd in de winter van 1981 koortsachtig gebouwd aan een driecilinder tweetaktmotor die zou bemand worden door Freddie Spencer, door de uittredende wereldkampioen Lucchinelli en door de Koreaan Katayama.
Ondertussen werd wel naarstig verder gewerkt aan de NR500. In Francorchamps werd deze Honda gereden door de Brit Ron Haslam.
De pole in Spa was voor Jack Middelburg. Na amper één ronde kopwerk werd Jack vooraan al afgelost door Crosby. Kenny Roberts was de volgende leider. Precies halfkoers werd Roberts op zijn nummer gezet door zijn grootste fan: Freddie Spencer.
Spencer bouwde meteen een mooie voorsprong uit en liet de boeiendste duels van de wedstrijd ver achter zich uitvechten door de heren Sheene, Uncini, Roberts, Randy Mamola, Lucchinelli en Boetje Van Dulmen die in deze orde van 2 tot 7 over de eindmeet raasden.
Ron Haslam leverde zijn NR500 af op de elfde plaats.
Bij Honda werd meteen een grandioos feest georganiseerd
Didier de Radigues brak een week geleden een sleutelbeen in Assen. Geen wedstrijd in Spa, dachten wij en zowat iedereen met ons. Maar Didier wist beter. Hij ging te rade bij de Molse dokter Derweduwe, bekend om onmogelijke gevallen, en die stoomde de Radigues klaar voor derace. Radis lukte de vierde snelste trainingstijd en reed later een pracht van een 250cc-wedstrijd. Uiteindelijk finishte hij derde achter winnaar Toni Mang en de Brit Mc Gregor.
Ook de Belgen hadden dus een reden om te feesten.
Gouden winst voor Eric Geboers- GP van Frankrijk 125cc-
Net als in het Italiaanse Faenza won Eric Geboers in het Franse Laveur de beide reeksen van de GP én het volle pond van de punten die daaraan verbonden zijn. Met die 30 tellers nam hij meteen ruim afstand van Marc Velkeneers die hij in de CSSR met één luttel puntje verschil van de leiding in het wk had verdrongen.
Velkeneers haalde nl. geen enkel punt. Dat was de schuld van een valpartij in de eerste ronde van de eerste reeks. Marc bezeerde daarbij zo erg zijn linker dij en knie dat hij noodgedwongen aan de kant moest gaan staan omwille van te hevige pijnen in de inspanning.
Ook in de tweede manche hield Marc het maar een tiental minuten uit en sloeg dan weer de richting van het rennerskwartier in. Meer dan waarschijnlijk kostten deze opgaven in de eindfase van het wk Velkeneers de wereldtitel die hij zo fel begeerde.
Geboers reed in Laveur trouwens als een wereldkampioen.
In de trainingen was hij al veruit de snelste geweest en in de eerste rit, waarin hij als derde uit de start kwam, haalde hij een verwoed vechtende thuisrijder Vimondvan de leiding in de voorlaatste ronde van de wedstrijd. Harry Everts, die een spectaculaire val zonder erg maakte op training, werd derde in de reeks en hield de Italianen Rinaldi en Maddii op een afstand.
De tweede manche werd een saaie optocht na de kopstart van Geboers. Die bouwde meteen een gerust stellende voorsprong uit. Everts geraakte als tweede weg, maar moest in Maddii zijn meerdere erkenen en werd derde, voor Rinaldi, Watanabe en Vimond.
Eric Geboers was na afloop de stevige wk-leider met 164 punten. Daarmee ging hij Rinaldi
(134), Velkeneers (133) , Maddii (132) en Everts (109) vooraf.
Nummer drie voor Danny Laporte-GP van Nederland 250cc-
Op het zanderige parcours van Mill won de Amerikaan Danny Laporte zijn derde GP op rij. Het leverde hem ook de leiding op in het wk.
De Nederlander Kees Van der Ven, die zowat voor eigen deur reed, kon de verwachtingendie in hem werden gesteld, niet waarmaken. Als zandspecialist bij uitstek kwam hij voor 15 000 overwegend Nederlandse toeschouwers niet verder dan de vijfde en de derde plaats in de reeksen.
Kees werd daarmee maar vierde in de GP en tuimelde in de wk-stand van de eerste naar de derde plaats.
Veel beter deed Georges Jobé het. Hij scoorde twee maal de tweede plaats in de reeksen, goed ook voor de tweede plaats in de GP.
Laporte won de beide reeksen en natuurlijk de GP. Het werd zijn fraaiste resultaat van het jaar.
De eerste reeks was erg spannend. Thuisrijder Peter van de Nieuwenhof lukte kopstart en bleef twee ronden lang leider. Dan nam de Brit Watson over voor tien ronden. Wanneer die onderuit ging nam Henk van Mierlo de teugels in handen. Niet voor lang echter, want een stomende Laporte was echt niet te stoppen voor de reekszege.
Georges Jobé ging onderuit in tweede positie, hernam als vijfde en werd uiteindelijk toch nog tweede. Van Mierlo werd eerste Nederlander op de derde plaats.
De heroptredende Jo Martens, terug na zijn kwalijke val in de trainingen van de Belgische GP in Borgloon twee maanden geleden, werd echt mooi zesde.
De tweede reeks in Mill was een stuk saaier dan de eerste.
Jobé was kopstarter, maar kon die positie niet behouden. Na negen ronden kopwerk moest hij zijn meerdere erkennen in Laporte. De wedstrijd doofde uit als een kaars.
We onthouden ook de twee negende plaatsen van Erwin Albert, de achtste en tiende van Lacquaye en de zevende van Massant in de tweede reeks.
Laporte werd dus de nieuwe leider in het wk met 146 punten, van tamelijk dichtbij gevolgd door Georges Jobé (140) en Kees Van der Ven (134), de drie kandidaten op de wereldtitel met nog 4 GPs te gaan.
Lackey pakt één punt meer dan Vromans- GP van Engeland 500cc -
In het Britse Farleigh Castle leverden Brad Lackey en André Vromans 4 juli een gevecht op het scherp van de snee. In de op twee na laatste GP van het jaar speelden Lackey en thuisrijder Thorpe gelijk. Ze wonnen elk een reeks en werden derde in de andere. Vromans eindigde tweemaal tweede en leverde daarmee één puntje in op Lackey.
In de wk-stand had de Amerikaan, in het vooruitzicht van de beslissende GPs van België en het GH Luxemburg, nu elf punten voorsprong op Vromans.
Vromans lukte de beste trainingstijd, maar in de openingsrit kwam hij niet te best weg. Terwijl de Engelstaligen Noyce, Lackey en Thorpe vooraan meteen het goede weer maakten boenderde de slecht gestarte Vromans op zevenmijlslaarzen door het peloton, op zoek naar zijn maatje voorin.
Toen Lackey even in de slip ging, nam Vromans meteen zijn plaats in en stoomde door naar de tweede plaats. De jonge Thorpe, nog sukkelend met een rugblessure, hield evenwel stand en won de reeks.
De tweede reeks groeide uit tot een keihard duel tussen Lackey en Vromans. Zij aan zij, wiel aan wiel vlogen ze over de hindernissen en wisselden voortdurend van positie. Het publiek genoot met volle teugen en kon er blijkbaar vrede mee hebben dat hun Thorpe, Hudson en Noyce voor de derde plaats duelleerden.
Lackey trok uiteindelijk aan het langste eind. Vromans werd opnieuw tweede en de jonge Thorpe ontpopte zich alweer tot een groot kampioen in wording.
Achter Vromans was Jaak Vanvelthoven onze beste vertegenwoordiger met een 5de en een 8ste plaats. Yvan Van den Broeck werd8ste in de eerste reeks, lukte de kopstart in de tweede, maar viel na de tweede doortocht uit met een kettingbreuk. De zoveelste statie van zijn ellenlange lijdensweg.
Wereldtitel wenkt voor Geboers-GP van Duitsland125cc-
In het snikhete en erg stoffige Laubusch Eschbach behaalde Eric Geboers één week na Frankrijk zijn vierde GP-overwinning van het seizoen en liep hij in de wk-stand zomaar 37 punten weg van de Italianen Maddii en Rinaldi. Met nog drie GPs te gaan wenkte de wereldtitel voor de kleine uit Balen.
Marc Velkeneers beleefde op Duitse bodem zijn Waterloo, want twee maal na elkaar moest hij met helse pijnen voortijdig de arena verlaten.
Marc was immers helemaal niet hersteld van zijn val in de Franse GP. In Laubusch bood hij zich aan met een erg gezwollen dijbeen en een knie die alle kleuren van de regenboog vertoonde. In de trainingen werd het meteen duidelijk dat Marc een helse dag tegemoet ging. Hij reed zes volle seconden trager dan Maddii, de snelste man.
In de eerste reeks gaf Marc er al na vijf ronden de brui aan en ook de tweede reeks duurde zijn lijdensweg even lang. Toen was duidelijk dat Marc weer geen wereldkampioen zou worden.
Duidelijk werd nu wel dat Eric Geboers, zondermeer de beste rijder in het peloton sedert de derde GP van het seizoen, de titel zou pakken.
In de eerste reeks stemde Geboers zijn wedstrijd af op Rinaldi. Een rake keuze, want Rinaldi won de reeks terwijl Geboers niet tot het uiterste ging en best tevreden was met de tweede plaats.
Tijdens de pauze werd er flink wat water gespoten en daardoor werd het terrein pas echt gevaarlijk. Harry Everts, die daarstraks uitviel met pech, mende meteen voor Geboers, Watanabe, Maddii en Lejeune, de achtste van daarstraks.
Een eind verder stuurde Geboers het Suzuki-treintje voor Everts en Watanabe. Alleen Maddii kon zich nog tussen de gele jongens wringen. Rinaldi liet zich verrassen in de start en reed zich tot brakens toe leeg in de achtervolging. Hij werd zesde.
Geboers won de reeks en de wedstrijd én verstevigde zijn leidersplaats in het wk.
In Balen werden de eerste feestneuzen opgemerkt.
Vromans in Kester
Eén week na Farleigh Castle was André Vromans topfavoriet in de internationale motorcross van Kester. In een vorige bijdrage vertelden we reeds dat Vromans er de beide reeksen won en Sterckx en Lacquaye naast hem op het podium mochten.
Heeren wint avondcross Bolderberg
Woensdag 14 juli won Raymond Heeren de avondcross in Zolder. Het zat Raymond wel een beetje mee, want Jo Martens was duidelijk de betere uit het lot inters.
Jo viel in de allerlaatste ronde van de eerste reeks aan de leiding uit met een vastloper en daardoor kreeg Heeren de overwinning in de schoot geworpen.
De tweede manche won Jo haast spelenderwijze. Voor Heeren volstond de tweede plaats om eindwinnaar te worden. Het was hem gegund.
Thuisrijder Tienne Jaemers won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Paul Heylen.
Patrick Kennes was de betere van Van Elderen en Vangeel bij de nationalen 250cc.
Wat wij zoeken zijn fotos als deze. Erg bedankt, Mario Brouwers.
Onderstaande foto dateert uit 1960. De rijder is Jef Theuwissen en naast hem merken we een jonge Richard Wirix op, jarenlang motorcrossjournalist bij Het Nieuwsblad. Ook de vader van Jo Martens kijkt mee in de lens van de fotograaf.
In het najaar gaan we de figuur van Jef Theuwissen nog eens uitlichten aan de hand van een pak mooie zwartwit fotos.
Intussen kijken we nog reikhalzend uit naar fotos uit 1982. Die moeten toch nog te vinden zijn. Please, maak er een scan van en stuur ze door naar ludo.vervloet@pandora.beHij
zal er u eeuwig dankbaar om zijn.
DE TIJD VAN TOEN- de maand juli 1982 (deel 1)
Ludo Vervloetfreelance journalist
Drie GPs wegrace, acht GPs motorcross, zeven nationale motorcrosswedstrijden én twee avondcrossen zorgden voor in totaal gemiddeld 20 dagen motorsport in de maand juli 1982. De pret van de liefhebbers kon echt niet op.
Eén week na Assen was het de beurt aan Francorchamps om de snelle asfaltjongens aan het werk te zetten op de zowat mooiste omloop van het wk.
DAVERENDE ZEGE VOOR FAST FREDDIESPENCER- GP wegrace Belgie¨-
Op dé Belgische racedag van 4 juli 1982werd in Francorchamps geschiedenis geschreven. Winnaar van de Ardense wedstrijd werd Fast Freddie Spencer, de 21-jarige rookie van het jaar. Nadat hij in de USA zowat alles gewonnen had wat er te winnen was, verlegde Spencer zijn bedrijvigheid naar het hoofdzakelijk Europees getinte GP- circuit. Er was echter meer.
Spencer won de Belgische GP op een Honda 500cc en dat was nooit eerder vertoond.
Honda had immers zijn racebedrijvigheid, bij gebrek aan succes, in 1968 al gestaakt en probeerde pas enkele jaren geleden voorzichtig terug te komen met het NR 500-project.
Drie jaar na elkaar flopte dit opzet echter en daarom werd in de winter van 1981 koortsachtig gebouwd aan een driecilinder tweetaktmotor die zou bemand worden door Freddie Spencer, door de uittredende wereldkampioen Lucchinelli en door de Koreaan Katayama.
Ondertussen werd wel naarstig verder gewerkt aan de NR500. In Francorchamps werd deze Honda gereden door de Brit Ron Haslam.
De pole in Spa was voor Jack Middelburg. Na amper één ronde kopwerk werd Jack vooraan al afgelost door Crosby. Kenny Roberts was de volgende leider. Precies halfkoers werd Roberts op zijn nummer gezet door zijn grootste fan: Freddie Spencer.
Spencer bouwde meteen een mooie voorsprong uit en liet de boeiendste duels van de wedstrijd ver achter zich uitvechten door de heren Sheene, Uncini, Roberts, Randy Mamola, Lucchinelli en Boetje Van Dulmen die in deze orde van 2 tot 7 over de eindmeet raasden.
Ron Haslam leverde zijn NR500 af op de elfde plaats.
Bij Honda werd meteen een grandioos feest georganiseerd
Didier de Radigues brak een week geleden een sleutelbeen in Assen. Geen wedstrijd in Spa, dachten wij en zowat iedereen met ons. Maar Didier wist beter. Hij ging te rade bij de Molse dokter Derweduwe, bekend om onmogelijke gevallen, en die stoomde de Radigues klaar voor derace. Radis lukte de vierde snelste trainingstijd en reed later een pracht van een 250cc-wedstrijd. Uiteindelijk finishte hij derde achter winnaar Toni Mang en de Brit Mc Gregor.
Ook de Belgen hadden dus een reden om te feesten.
Gouden winst voor Eric Geboers- GP van Frankrijk 125cc-
Net als in het Italiaanse Faenza won Eric Geboers in het Franse Laveur de beide reeksen van de GP én het volle pond van de punten die daaraan verbonden zijn. Met die 30 tellers nam hij meteen ruim afstand van Marc Velkeneers die hij in de CSSR met één luttel puntje verschil van de leiding in het wk had verdrongen.
Velkeneers haalde nl. geen enkel punt. Dat was de schuld van een valpartij in de eerste ronde van de eerste reeks. Marc bezeerde daarbij zo erg zijn linker dij en knie dat hij noodgedwongen aan de kant moest gaan staan omwille van te hevige pijnen in de inspanning.
Ook in de tweede manche hield Marc het maar een tiental minuten uit en sloeg dan weer de richting van het rennerskwartier in. Meer dan waarschijnlijk kostten deze opgaven in de eindfase van het wk Velkeneers de wereldtitel die hij zo fel begeerde.
Geboers reed in Laveur trouwens als een wereldkampioen.
In de trainingen was hij al veruit de snelste geweest en in de eerste rit, waarin hij als derde uit de start kwam, haalde hij een verwoed vechtende thuisrijder Vimondvan de leiding in de voorlaatste ronde van de wedstrijd. Harry Everts, die een spectaculaire val zonder erg maakte op training, werd derde in de reeks en hield de Italianen Rinaldi en Maddii op een afstand.
De tweede manche werd een saaie optocht na de kopstart van Geboers. Die bouwde meteen een gerust stellende voorsprong uit. Everts geraakte als tweede weg, maar moest in Maddii zijn meerdere erkenen en werd derde, voor Rinaldi, Watanabe en Vimond.
Eric Geboers was na afloop de stevige wk-leider met 164 punten. Daarmee ging hij Rinaldi
(134), Velkeneers (133) , Maddii (132) en Everts (109) vooraf.
Nummer drie voor Danny Laporte-GP van Nederland 250cc-
Op het zanderige parcours van Mill won de Amerikaan Danny Laporte zijn derde GP op rij. Het leverde hem ook de leiding op in het wk.
De Nederlander Kees Van der Ven, die zowat voor eigen deur reed, kon de verwachtingendie in hem werden gesteld, niet waarmaken. Als zandspecialist bij uitstek kwam hij voor 15 000 overwegend Nederlandse toeschouwers niet verder dan de vijfde en de derde plaats in de reeksen.
Kees werd daarmee maar vierde in de GP en tuimelde in de wk-stand van de eerste naar de derde plaats.
Veel beter deed Georges Jobé het. Hij scoorde twee maal de tweede plaats in de reeksen, goed ook voor de tweede plaats in de GP.
Laporte won de beide reeksen en natuurlijk de GP. Het werd zijn fraaiste resultaat van het jaar.
De eerste reeks was erg spannend. Thuisrijder Peter van de Nieuwenhof lukte kopstart en bleef twee ronden lang leider. Dan nam de Brit Watson over voor tien ronden. Wanneer die onderuit ging nam Henk van Mierlo de teugels in handen. Niet voor lang echter, want een stomende Laporte was echt niet te stoppen voor de reekszege.
Georges Jobé ging onderuit in tweede positie, hernam als vijfde en werd uiteindelijk toch nog tweede. Van Mierlo werd eerste Nederlander op de derde plaats.
De heroptredende Jo Martens, terug na zijn kwalijke val in de trainingen van de Belgische GP in Borgloon twee maanden geleden, werd echt mooi zesde.
De tweede reeks in Mill was een stuk saaier dan de eerste.
Jobé was kopstarter, maar kon die positie niet behouden. Na negen ronden kopwerk moest hij zijn meerdere erkennen in Laporte. De wedstrijd doofde uit als een kaars.
We onthouden ook de twee negende plaatsen van Erwin Albert, de achtste en tiende van Lacquaye en de zevende van Massant in de tweede reeks.
Laporte werd dus de nieuwe leider in het wk met 146 punten, van tamelijk dichtbij gevolgd door Georges Jobé (140) en Kees Van der Ven (134), de drie kandidaten op de wereldtitel met nog 4 GPs te gaan.
Lackey pakt één punt meer dan Vromans- GP van Engeland 500cc -
In het Britse Farleigh Castle leverden Brad Lackey en André Vromans 4 juli een gevecht op het scherp van de snee. In de op twee na laatste GP van het jaar speelden Lackey en thuisrijder Thorpe gelijk. Ze wonnen elk een reeks en werden derde in de andere. Vromans eindigde tweemaal tweede en leverde daarmee één puntje in op Lackey.
In de wk-stand had de Amerikaan, in het vooruitzicht van de beslissende GPs van België en het GH Luxemburg, nu elf punten voorsprong op Vromans.
Vromans lukte de beste trainingstijd, maar in de openingsrit kwam hij niet te best weg. Terwijl de Engelstaligen Noyce, Lackey en Thorpe vooraan meteen het goede weer maakten boenderde de slecht gestarte Vromans op zevenmijlslaarzen door het peloton, op zoek naar zijn maatje voorin.
Toen Lackey even in de slip ging, nam Vromans meteen zijn plaats in en stoomde door naar de tweede plaats. De jonge Thorpe, nog sukkelend met een rugblessure, hield evenwel stand en won de reeks.
De tweede reeks groeide uit tot een keihard duel tussen Lackey en Vromans. Zij aan zij, wiel aan wiel vlogen ze over de hindernissen en wisselden voortdurend van positie. Het publiek genoot met volle teugen en kon er blijkbaar vrede mee hebben dat hun Thorpe, Hudson en Noyce voor de derde plaats duelleerden.
Lackey trok uiteindelijk aan het langste eind. Vromans werd opnieuw tweede en de jonge Thorpe ontpopte zich alweer tot een groot kampioen in wording.
Achter Vromans was Jaak Vanvelthoven onze beste vertegenwoordiger met een 5de en een 8ste plaats. Yvan Van den Broeck werd8ste in de eerste reeks, lukte de kopstart in de tweede, maar viel na de tweede doortocht uit met een kettingbreuk. De zoveelste statie van zijn ellenlange lijdensweg.
Wereldtitel wenkt voor Geboers-GP van Duitsland125cc-
In het snikhete en erg stoffige Laubusch Eschbach behaalde Eric Geboers één week na Frankrijk zijn vierde GP-overwinning van het seizoen en liep hij in de wk-stand zomaar 37 punten weg van de Italianen Maddii en Rinaldi. Met nog drie GPs te gaan wenkte de wereldtitel voor de kleine uit Balen.
Marc Velkeneers beleefde op Duitse bodem zijn Waterloo, want twee maal na elkaar moest hij met helse pijnen voortijdig de arena verlaten.
Marc was immers helemaal niet hersteld van zijn val in de Franse GP. In Laubusch bood hij zich aan met een erg gezwollen dijbeen en een knie die alle kleuren van de regenboog vertoonde. In de trainingen werd het meteen duidelijk dat Marc een helse dag tegemoet ging. Hij reed zes volle seconden trager dan Maddii, de snelste man.
In de eerste reeks gaf Marc er al na vijf ronden de brui aan en ook de tweede reeks duurde zijn lijdensweg even lang. Toen was duidelijk dat Marc weer geen wereldkampioen zou worden.
Duidelijk werd nu wel dat Eric Geboers, zondermeer de beste rijder in het peloton sedert de derde GP van het seizoen, de titel zou pakken.
In de eerste reeks stemde Geboers zijn wedstrijd af op Rinaldi. Een rake keuze, want Rinaldi won de reeks terwijl Geboers niet tot het uiterste ging en best tevreden was met de tweede plaats.
Tijdens de pauze werd er flink wat water gespoten en daardoor werd het terrein pas echt gevaarlijk. Harry Everts, die daarstraks uitviel met pech, mende meteen voor Geboers, Watanabe, Maddii en Lejeune, de achtste van daarstraks.
Een eind verder stuurde Geboers het Suzuki-treintje voor Everts en Watanabe. Alleen Maddii kon zich nog tussen de gele jongens wringen. Rinaldi liet zich verrassen in de start en reed zich tot brakens toe leeg in de achtervolging. Hij werd zesde.
Geboers won de reeks en de wedstrijd én verstevigde zijn leidersplaats in het wk.
In Balen werden de eerste feestneuzen opgemerkt.
Vromans in Kester
Eén week na Farleigh Castle was André Vromans topfavoriet in de internationale motorcross van Kester. In een vorige bijdrage vertelden we reeds dat Vromans er de beide reeksen won en Sterckx en Lacquaye naast hem op het podium mochten.
Heeren wint avondcross Bolderberg
Woensdag 14 juli won Raymond Heeren de avondcross in Zolder. Het zat Raymond wel een beetje mee, want Jo Martens was duidelijk de betere uit het lot inters.
Jo viel in de allerlaatste ronde van de eerste reeks aan de leiding uit met een vastloper en daardoor kreeg Heeren de overwinning in de schoot geworpen.
De tweede manche won Jo haast spelenderwijze. Voor Heeren volstond de tweede plaats om eindwinnaar te worden. Het was hem gegund.
Thuisrijder Tienne Jaemers won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Paul Heylen.
Patrick Kennes was de betere van Van Elderen en Vangeel bij de nationalen 250cc.
Wat wij zoeken zijn fotos als deze. Erg bedankt, Mario Brouwers.
Onderstaande foto dateert uit 1960. De rijder is Jef Theuwissen en naast hem merken we een jonge Richard Wirix op, jarenlang motorcrossjournalist bij Het Nieuwsblad. Ook de vader van Jo Martens kijkt mee in de lens van de fotograaf.
In het najaar gaan we de figuur van Jef Theuwissen nog eens uitlichten aan de hand van een pak mooie zwartwit fotos.
Intussen kijken we nog reikhalzend uit naar fotos uit 1982. Die moeten toch nog te vinden zijn. Please, maak er een scan van en stuur ze door naar ludo.vervloet@pandora.beHij
In 1981, een kwarteeuw geleden, werd André Malherbe wereldkampioen 500cc voor Noyce, Carlqvist, Vromans en Bruno. In 250cc haalde de Brit Hudson het zeer nipt van Georges Jobé, terwijl Harry Everts in 125cc nog aan de winnende hand bleef voor Eric Geboers, Rinaldi en Velkeneers. Man, dat waren nog eens tijden.
Tegenwoordig eindigt een modaal motorcrossseizoeneind september/begin oktober, toen reed men zelfs in hartje winter nog.
De enorm populaire kerstcross van Valkenswaard stak er in die tijd wel erg hoog bovenuit.
In 1976 waagden de Nederlanders van net boven de grens voor het eerst de gok. De respons was meteen enorm: meer dan 10 000 toeschouwers lieten de kerstboom en de knusse huiselijke warmte een namiddag voor wat ze waren en zakten af naar het Eurocircuit.
Zo ook weer in 1981. Ondanks de mist, de sneeuw en de gladde morgenwegen waren de 10 000 ook nu weer van de partij. Vooral de Belgische supporters kregen waar voor hun centen.
De grote favoriet van deze kerstcross was André Vromans. In 1980 had den Dré deze wedstrijd reeds gewonnen op een Yamahamotor. Maar nu maakte hij zijn heroptreden in de Suzukikleuren, het merk van zijn hart. Niet voor niets werd hij al in de jeugdrangen bedacht met de nickname Suzukiboy.
Voor de winterse wedstrijd kon Vromans evenwel nog niet beschikken over de nieuwe fabrieksmotor, maar kreeg hij de GP-motor van de Amerikaan Brad Lackey in de handen gestopt. Hij won er prompt de eerste manche mee.
Het ging ongelooflijk goed, vertelde Vromans na afloop van die eerste reeks die hij won voor Wilken en Velkeneers. Het was weer als thuiskomen van een lange reis. Ik ben uitermate tevreden over de Suzuki van Brad. De machine was erg wendbaar in de vele, vele bochten, zodat ik nauwelijks vermoeid ben. Alleen de benen doen een beetje pijn. Normaal, denk ik, want tenslotte is het al een dikke maand geleden dat ik nog op een motor zat. Conditietraining deed ik evenmin, daar begin ik pas volgende maand mee.
In de start van de tweede manche verging het Vromans echter minder goed. Hij werd meegesleurd in een val, waarin hij met Pekka Vehkonen het voornaamste slachtoffer was. De achtervolging bracht weinig zoden aan de dijk voor Vromans. De eindzege zat er niet meer in.
Marc Velkeneers, de derde van daarstraks, werd even opgehouden in de massale valpartij, maar kon hervatten in 23ste positie. Marc haastte zich op zevenmijlslaarzen naar voor en begon dan op een rustige en gedecideerde manier de rijders voor hem te remonteren. Een mooie en verstandige inspanning die hem twee ronden voor het einde de eerste plaats in de reeks opleverde, meteen ook goed voor de eindzege in de kerstcross.
Toegegeven, ik heb een beetje geluk gehad, becommentarieerde Marc zijn prestatie.Maar anderzijds mag ik toch zeggen dat ik deze overwinning niet gestolen heb. De laatste weken heb ik enorm hard gewerkt aan mijn fysieke conditie en op het terrein ben ik vrij voorzichtig geweest op de spekgladde omloop. Toch reed ik soepel en zelfverzekerd. Al bij al een gemakkelijke reekszege en een eindzege die graag meegenomen is na een redelijk belabberd jaar. Buiten dit won ik slechts één GP.
En inderdaad, 1981 was weer geen geweldig GP-jaar voor de supergetalenteerde Limburger. Ook nu kwam hij weer niet dichter dan de vierde plaats in het WK en won hij maar één GP. Niet toevallig de Nederlandse in , jawel, Valkenswaard.
De wereldtitel 81 was echter lange tijd in zijn bereik, maar vanaf de GP van de VS loste hij de rol. Op de slotdag in Spanje deed hij zijn derde plaats zomaar cadeau aan Michele Rinaldi. Onbegrijpelijk en onvergeeflijk. Het supertalent uit Bovelingen acteerde lusteloos, miste motivering en kwam bovendien conditie, veel conditie te kort.
Ik weet het, maar dat besef kwam te laat. Na afloop van het WK ben ik te rade gegaan bij een sportdokter. Die was erg verwonderd dat ik nog behoorlijke uitslagen had geboekt op internationaal niveau. Mijn conditie leek nergens op.
Zon vaststelling uit de mond van een kenner komt natuurlijk erg hard aan. Fysiek heb ik me nooit moeten forceren. Ik dacht dat alles van een leien dakje liep. Af en toe wat joggen leek me voldoende.
Dit jaar heb ik voor het eerst gevoeld dat ik fysiek tekort schoot tegen b.v. Eric Geboers. Ik hoop dat ik daar de nodige lessen uit getrokken heb.
Ruim een maand werk ik nu aan mijn fysieke conditie, samen met een paar wielrenners onder leiding van trainer Vanstraelen. Ik vind het een erg zwaar schema dat ik heb af te werken, maar vandaag heb ik toch maar de vruchten geplukt van een maand hard werken.
De maand mei 1982 was een ongemeen drukbezette motorsportmaand. De drukste van het jaar, zou blijken. Er waren niet alleen de GP-wedstrijden motorcross en wegrace, maar ook op nationaal vlak was het drukdrukdruk op deBelgische zand- en asfaltcircuits.
Voor motorsportjournalisten een hectische bedoening om volgen in een tijd waarin er nog geen sprake was van gsm en internet en de fax nog maar schoorvoetend zijn intrede deed in het leven van de beter gesitueerde werkende mens.
Seinen met de eerste veldcomputers en faxen van op motorcrossevenementen zou evenwel pas echt populair worden na 1985.In 1982 moesten wij, journalisten, ons dus nog behelpen met de tamtam. En dat wou nog wel eens mislopen. We deden evenwel ons best ondanks het meestal te kleine budget dat we konden lospeuteren bij onze bladen en tijdschriften. Gelukkig toonde vrijweliedere crossfanaat begrip voor de zeldzame minpunten in ons hobbyberoep.
De man die ons op te verre GPs vaak een helpende hand toestak en ons van informatie voorzag was wijlen Johnny Strijbos. Johnny was een motorcrossfan pur sang en combineerde die passie met een bedrijf dat erg actief was in het wereldje. Eerst samen met en als vennoot van Roger De Coster als dealers van Suzukimotoren, later op eigen benen. Hij hield eraan dat de maandagkranten tenminste correcte uitslagen en een summier wedstrijdverloop binnen kregen.
Johnny liet zich ook graag de crossvader van André Vromans noemen, want voor den Dré was geen inspanning hem te veel.
Vorige keer vertelden we hoe André Vromans, de koning van het voorjaar in België, in Nederland zijn eerste GP 500cc van het seizoen won en hoe Eric Geboers hetzelfde exploot lukte in 125c op Italiaanse bodem.
Met Vromans en Co trokken we in de daarop volgende weken naar Zweden en Finland en met de 125cc-jongens naar Joegoslavië (inderdaad, het land bestond toen nog onder deze naam).
Maar de belangrijkste GP werd in het weekend van 9 mei bij ons in Borgloon gereden. Daar werd uitgekeken naar de prestaties van de coryfeeën 250cc in het algemeen, en van Georges Jobé en Jo Martens in het bijzonder.
JOBE NA PECH VAN LAPORTE-GP van België 250cc-
Jobé, de ex-wereldkampioen 250cc, had zijn start niet gemist in het WK. In Payerne won hij de beide reeksen van de Zwitserse GP en in Spanje, waar de vrij onbekende Amerikaan Mike Guerra won,had hij de schade beperkt. Jobé kwam naar Borgloon om opnieuw de dubbele reekswinnaar te worden.
Jo Martens durfde het woord winnen niet in de mond te nemen, maar dacht er stiekem wel aan.
In de voorjaarswedstrijden zag ik Jobé niet. In Angreau hebben we elkaar van de sokken gereden en zijn we samen gevallen. Dichter ben ik bij hem nog niet in de buurt geweest, vertelde Jo niet zonder humor.
Jo plaatste zich zaterdag in de kwalificatieritten moeiteloos voor deelneming aan de GP en deed zondagvoormiddag nog beter tijdens de officiële tijdstraining met de vierde plaats. Toen ging Jo aan het zweven. Ondanks aanmaningen van Freddy Wollants, zijn monteur, om ermee op te houden, ging Jo alweer op pad om de allerbeste tijd neer te zetten..
Op de gevaarlijke springbult na de start eindigde de GP van Jo. Hij kwam vervaarlijk ten val, brak een sleutelbeen en werd met andere blessures allerlei uiterst voorzichtig weggebracht naar het ziekenhuis van Tongeren. Hij zou zowat twee maanden uit de beweging blijven.
De overwinning in Borgloon was voor Georges Jobé. Hij haalde het met een eerste en tweede plaats in de reeksen.
In de eerste reeks kreeg hij meer tegenstand te verwerken dan hem lief was van Danny Laporte.
Ik wist dat Laporte sterk is, bekende Jobé na de eerste hete reeks. Maar zo sterk had ik hem niet verwacht. Hij heeft me behoorlijk nerveus gemaakt met die stormvloed van aanvallen. Ik heb me nog nooit eerder zo fel moeten concentreren om niet de minste rijfout te maken. Ik zie het evenwel toch zitten voor straks.
Natuurlijk kon ik Jobé voorbij, toeterde Laporte tussen twee koudwaterdouches in. Hij was niet alleen sterk, maar ook bijzonder attent om alle gaatjes die ik trok professioneel dicht te rijden. Ongelofelijk hoe kalm hij bleef in mijn spervuur van aanvallen. Toch denk ik dat ik er de schrik in heb. Ik kijk al uit naar de tweede reeks.
Spijtig voor de beide kemphanen en de talrijke toeschouwers werd de tweede reeks helemaal onthoofd door een massale valpartij op de eerste springschans na de start (juist ja, waarJo over de kop ging). Danny Laporte was één van de ongeluksvogels. De Amerikaan hervatte zo snel hij kon, maar zijn Yamaha kreeg meteen af te rekenen met ontstekingsproblemen. Na amper een halve ronde moest hij onherroepelijk naar het rennerspark. Weg boeiende GP!
Vooraan hadden de Brit Watson en de Duitser meteen het hazenpad gekomen en leken Jobé een neus te zullen zetten. Dat lukte deels. Jobé kreeg Dieffenbach nog te pakken, maar om reekswinnaar te worden was de tijd echter iets te krap. Watson won de gierende eindspurt voor de Luikenaar.
Eindwinnaar Jobé deed evenwel weer de beste zaak in het WK. In Borgloon dikte hij zijn WK-totaal aan tot 75 eenheden. Van der Ven (39) en Watson (38) werden zijn naaste achtervolgers. Danny Laportezat toen aan 27 tellers
Het nevennummer 500cc werd gewonnen door Raymond Heeren, zijn eerste eindoverwinning van het seizoen. Hij kreeg er de Beker van de Limburgse Journalistenclub bovenop. En blij dat hij was.
ROLLS NOYCE AAN DE BEURT-GP van Zweden 500cc-
Na Malherbe in Frankrijk en Vromans in Nederland was het nu de beurt aan Graham Noyce om dubbele reekswinnaar te worden in Zweden.
Voor de grootste ophef zorgde evenwel thuisrijder Hakan Carlqvist. Carla brak een pols op Goede Vrijdag in Ringwood en was veertien dagen voor het einde van de geschatte herstelperiode zodanig hersteld dat hij meteen de beste tijd op de klokken bracht. In de derde ronde van de eerste reeks was zijn heroptreden evenwel al ten einde na een fikse totter.
De goedgevolgde Noyce verdapperde meteen en had op het helterskelterbaantje in de buurt van Stockholm nauwelijks last van Hudson en Lackey om de reeks te winnen.
In de tweede rit van de dag sloeg Noyce van in de aanvangsmeters meteen een kloof die kon tellen. Liefst 20 seconden reed hij weg van andere grote jongens. Malherbe kwam terug tot op 5 tellers en bleef dan hangen op de tweede plaats.
Noyce, nog wereldkampioen in 1979, werd dus eindwinnaar van de GP.
Brad Lackey werd opnieuw derde. Meteen goed voor de tweede plaats in de GP én de eerste in de WK-rangschikking.
Suzuki Lackey was dus leider nu aan met 1 puntje voorsprong op Vromans - die in Zweden allesbehalve een goede beurt maakte en zijn op één na slechtste resultaat van het WK liet optekenen - en 5 op de tandem Noyce/Malherbe.
EINDELIJK HARRY EVERTS-GP van Joegoslavië 125cc-
Een week na de beenharde baan van Faenza kregen de lichtgewichten 125cc in de buurt van Maribor een erg zware, want slijkerige baan voor de wielen geduwd. Crossen in Orehora Vas was beslist geen pretje die 9 mei 1982. Eric Geboers wist er meteen alles van.
De dubbele reekswinnar van Faenza geraakte in de eerste reeks niet verder dan de 11de plaats, net buiten de punten dus. Later op de namiddag beperkte Eric gelukkig de schade op de derde plaats.
Harry Everts, de regerende wereldkampioen, kwam eindelijk nog eens goed uit de verf. De eerste manche won Harry. Na zeven ronden had hij de felle Italianen Maddii en Rinaldi definitief afgeschud en won hij onbedreigd de reeks.
Marc Velkeneers rondde een fel gesmaakte remonte af met de vijfde plaats.
Marc werd ontegensprekelijk de man van de tweede reeks. Ondanks een matige start boog hij binnen de drie ronden de achtste plaats om in de eerste en reed dan met sprekend gemak van de concurrentie weg. Een echt grote Velkeneers na zijn pechdag in Italië.
Omdat Harry Everts zich gedeisd hield in tweede positie en Geboers achter hem bufferde voor Maddii kon de eindzege hem niet ontsnappen. Hij won de GP voor Velkeners en Maddii.
Marc Velkeneers werd opnieuw de autoritaire leider in het WK met 104 punten, voor Eric Geboers en Rinaldi (elk 83), Maddii (76) en Harry Everts (73).
BOYCOT VAN DE VEDETTEN- GP wegrace Frankrijk-
De organisatoren van de Franse GP op het circuit Paul Armagnac in Nogaro(Gers) waren niet onwetend geweest van een eventuele boycot van hun GP door de grote jongens uit de koninginneklasse 500c. Maar ze rekenden op de Franse slag om hun problemen te verdoezelen en de tenoren van de racebaan alsnog te overhalen om te starten.
Ze kregen echter een unaniem en onvoorwaardelijk njet in het gelaat geworpen.
De grote jongens pakten hun materiaal niet eens uit voor de zaterdagtraining en zochten meteen andere oorden op toen ze merkten dat aan hun wensen geen gehoor was gegeven. Het circuit lag er nog even holderdebolder bij als bij de laatste inspectie. Een onthoofde GP dus.
Frutschi, Gross en Parrish roken hun kans en stonden na afloop voor aap op het podium 500cc.
In de lichtere categorieën was er van een boycot geen sprake. Olivier Liégeois werd achtste in 125cc , maar de uitslag van de dag lukte onze Waalse landgenoot Didier de Radigues in 350cc: hij werd prachtig tweede achter Baldé.
HE JEAN CLAUDE LAQUAYE-GP van Tsjechoslowakije250cc-
Eén week na Borgloon reden de kwartlitercrossers de GP van Tsjechoslowakije, zoals dat land toen nog voluit heette. We zaten nog midden in de koude oorlog en voor westerlingen was het nog geen evidentie om zomaar eventjes naar het Oostblok te reizen om een motorcrosswedstrijd te gaan volgen.
Meer nog, ter plaatse een telefoonlijn regelen om b.v. een wedstrijdverslag naar België door te bellen was genoeg om de staatsveiligheid op je dak te krijgen. Met andere woorden, je kon het schudden met je journalistenpasje. Bovendien mocht je blij zijn dat het locale persbureau de uitslag van de GP aan Belgaovermaakte.
Winnaar van de GP in de CSSR werd de Duitser Dieffenbach, reeds één van de blikvangers in Borgloon. Dieffenbach had aan twee tweede plaatsen genoeg om winnaar van de GP te worden.
De reeksoverwinningen waren voor Jobé en Laporte, maar die brachten er in hun andere heatte weinig vanafom Dieffenbach voor de hoogste podiumtrap te bedreigen.
Met Dieffenbach waren Danny Laporte(4/15) en onze Jean Claude Laquaye (10/8) zowat de enige rijders die punten scoorden in de beide manches. Zij werden ervoor beloond met een topdrie plaats.
Achteraf vernamen we dat de weersomstandigheden zo ontzettend slecht waren dat je echt van de goden gediend moest zijn om tweemaal een score op de tabellen te brengen. Dat lukte maar 4 rijders. Naast de drie podiumgasten pakte ook de Nederlander Wilken een erg bescheiden (3/4) mee, goed voor de zevende plaats in de eindstand.
ANDRE VROMANS VERLIEST DE WERELDTITEL-GP van Finland 500cc-
De 500cc-jongens reisden van Zweden meteen door naar Finland voor hun volgende GP in de omgeving van Helsinki.
Op de Finse zandbodem vertrok André Vromans natuurlijk weer als uitgesproken favoriet. Een rol die hij niet uit de weg ging. André hoopte terecht zijn tegenstanders andermaal op een hoopje te zullen rijden en met een fikse voorsprong het tussentijds klassement van het WK te heroveren. Na de zaterdagtrainingen leek dit een gewettigde hoop. Edoch.
In de beide reeksen van de GP bereikte Dré de aankomst echter niet. Evenveel keer werd hij door motorpech van een haast zekere reekszege en de 30 punten gehouden. Na afloop zat hij dan ook in zak en as en wou geen commentaar kwijt.
Veel later zou hij er terecht op wijzen dat deze rotdag hem het wereldkampioenschap 1982 had gekost.
En inderdaad, met de jammerlijk verloren 30 punten zou Vromans wereldkampioen geworden zijn met 11 punten voorsprong op Brad Lackey, want Brad kwam in Finland ook niet verder daneen (3/5)-score.
In werkelijkheid strandde Vromans vele weken laterop de slotdag in Luxemburg op 11 punten van Lackey en van de zo fel begeerde wereldtitel.
En zeggen dat Vromans slechts in 2 van de 24 reeksen van het WK uitviel. Dat uitgerekend deze rotdag bovendien moest plaatsvinden in het land van zijn co-sponsor Sinisalo maakte de zaak nog een stuk erger.
Reekswinnaars in Finland werden JJ Bruno en Neil Hudson.
Bruno won de GP met een erg mooie (15/12)-combinatie voor Hudson en Sintonen.
Carlqvist werd vierde, terwijl Malherbe en Noyce elk in één reeks uitvielen.
Marc Velkeneers wint in Eke
Drie decennia lang was de Hemelvaartcross in Eke een topper op de Belgische crosskalender waarop de echte kampioenen uit diverse landen niet mochten ontbreken. Toen de commercialisering van de sport echter een hoge vlucht nam in de jaren 1970 daalde de engel met het scherpe mes echter neer over de organisatie die er in 1982 nog kwam dank zij de goodwill van een paar motorcrossfanaten. Op termijn een bij voorbaat verloren strijd tegen de vooruitgang binnen de sport.
Voor de 40ste editie van deze wedstrijd onder de kerktoren regende het forfaits. Vromans, Malherbe, Jobé, Harry Everts ze verkozen een dagje rust tussen de slopende GPs in.
Marc Velkeneers en Eric Geboers , de uitblinkers in het WK 125cc, trokken dan maar de kar.
Eric zorgde voor het spektakel, Velkeneers voor de efficiëntie.
Velkeneers werd de dubbele reekswinnaar en werd dus vlot eindwinnaar voor Sterckx en Vanvelthoven.
Geboers ging één keer onderuit in winnende positie, verloor een heleboel plaatsen, maar werd tweede in de andere reeks.
Regen in Zolder
Op dezelfde Hemelvaartdag lokten onze nationale snelle jongens heel wat volk naar Zolder voor hun openingsrace van het BK. Vooral de regen zorgde voor de spanning in de meeste races. Opmerkelijke overwinningen kwamen er van Orban en Denis in de zwaardere klassen. In 250cc bleef Geeraerd maar nipt de felle Pol Ramon de baas. Stefan Mertens hadte weinig power in huis om die twee te kunnen volgen.
Ook verlekkerd op het motornieuws van bv. 25 jaar geleden?
Ga naar mxworld , vraag in Archief naar Ludo Vervloet en
mail je goedkeuring of afkeer van deze nostalgische rubriek naar
Eric Geboers wereldkampioen 125 cc , Danny Laporte wereldkampioen 250cc en Brad Lackey wereldkampioen 500cc. De Amerikanen kwamen voor het eerst ooit erg goed weg in de individuele wereldkampioenschappen met meteen niet één, maar twee wereldkampioenen motorcross. Een prestatie die ze tot op heden niet konden overdoen.
De Belgen moesten het in 1982 stellen met 1 mx- wereldkampioen, 1 minder dan in 1981 en 2 minder dan in 1980 toen we liefst alle wereldkampioenen leverden. Dat laatste gebeurde ook al in 1975 toen de 125cc-klasse voor het eerst een wk betwistte.
Eddy Lejeune zorgde wel voor de eerste Belgische wereldtitel trial en Didier de Radigues werd vice-wereldkampioen wegrace 350cc.
In de staart van het seizoen 1982 zaten nog 3 landenploegenwedstrijdenen 2 Belgische kampioenschapsproeven.
DE RADIGUES VALTGP wegrace van San Marino
Didier de Radigues maakte een slechte beurt in de voorlaatste wegrace-GP van het jaar. Uitgerekend in de voorlaatste ronde van de zaterdagtrainingssessie kwam hij ten val en verwondde zijn linkerdij die met verschillende hechtingen moest gedicht worden. Een haast slapeloze nacht werd zijn deel.
Dat was nog niet alles want zondagnamiddag tijdens de opwarmronde van de 250cc-wedstrijd sloeg het noodlot een tweede maal toe: de carburator liet het plots afweten en de wedstrijd vertrok zonder Didier. Aandringen had echt geen zin meer.
Anton Mang won de 110 km-lange koers voor de bijna-wereldkampioen J.L. Tournadre en de Zwitser Freymond.
Erg Amerikaans getint was de wedstrijd 500cc. Freddie Spencer, de man die in Francorchamps voor een eerste Honda-overwinning had gezorgd, liet nu met ruim verschil zijn landgenoot Randy Mamola (eerste GP-zege in 79 in Zolder) en de Nieuw-Zeelander Graeme Cosby achter zich.
Wereldkampioen Uncini liep in Zweden een voetblessure op en was te gehandicapt om zijn thuisrace tot een goed einde te brengen. Hij lukte wel holeshot maar hield het na een paar rondjes voor bekeken.
Bij de zijspannen werd het duo Michel-Burkard wereldkampioen.
LEJEUNE WERELDKAMPIOEN TRIALGP van FINLAND
Bijna helemaal buiten de marge van de brede Vlaamse belangstelling voor motorsporten werd de 21-jarige Luikenaar Eddy Lejeune de eerste Belgische wereldkampioen trial uit de geschiedenis. In Finland won Lejeune zijn 7de GP van 10 en liet hij zich voortijdig wereldkampioen kronen.
De enige die dat feestje had kunnen uitstellen was de Amerikaan Bernie Schreiber. Bernie kwam echter gehavend aan de start van de erg glibberige wedstrijd want op de dinsdagtraining liep hij een schouderontwrichting op.
Lejeune domineerde de titelstrijd van in de eerste GP en tekende meteen ook voor een paar records. Na 10 wedstrijden totaliseerde hij al 139 punten, acht meer dan de beste prestatie ooit over 12. Bovendien lukte Lejeune zijn huzarenstukje op een Honda-machine, de eerste Japanse titel ooit in een trial-wk.
Lejeune werd in zijn internationaal debuutjaar 1980 ook al de jongste GP-winnaar. In zijn eigen Dison nog wel waar hij in 1979 vierde werd in de Belgische GP, maar geen punten kreeg omdat hij te jong was.
Eddy leerde enorm veel van zijn broer Jean-Marie, zelf een niet onaardige rijder maar gestopt met GP-rijden omwille van zijn verantwoordelijkheid in het familiebedrijf.
We trekken samen op, vertelde Jean-Marie in de plaats van zijn broer, die achterbleef in Scandinavië waar hij één week later de GP van Zweden zou rijden. Een GP die hij overigens ook zou winnen.
Ervaring is enorm belangrijk in trial, wist Jean-Marie nog. Ik neem een deel van het testwerk voor mijn rekening. Ook leg ik het traject van elke wedstrijd voor hem af. Dan bespreken we hoe hij de moeilijke zones moet nemen. Deze titel beschouwen we eigenlijk als het succes van een gans team.
Achter Eddy dient zich al een nieuw talent aan: broer Eric, 17 pas maar vastbesloten om Eddy eerlang naar de kroon te steken.
AMERIKANEN WINNEN OPNIEUW DE TROFEE DER NATIESGaildorf
Zoals verwacht werden de Amerikanen ook in 1982 winnaars van het landenwereldkampioenschap 250cc. Het Honda-team van Roger De Coster was ook dit keer het meest homogene van de acht finalisten die voor de finalewedstrijd op zondag weerhouden werden.
Eerder op de week had Donnie Hansen zich vervaarlijk gewond op training en dat gegeven baarde wel zorgen in het Honda-kamp.
DonnieHoleshot Hansen liep donderdag weliswaar geen breuken op na een gevaarlijke afsprong, maar de zware klap die hij kreeg te incasseren baarde de artsen in het UZ van Heidelberg zorgen. Om het gevaar op hersenletsels te beperken werd Hansen voor enkele dagen in een kunstmatige coma gehouden. Vooral Johnny OMara, die samenwoont met Hansen, was erg onder de indruk.
In het Amerikaanse team werd Hansen, een paar weken terug nog de ongenaakbare GP-winnaar 250cc in Zweden, vervangen door Jim Gibson. Donnie Hansen runt momenteel de MotoCross Academy in Californië.
Aan de zege van de Amerikaanse vier is nooit getwijfeld. Na de eerste reeks was er weliswaarnog enige spanning waar te nemen omdat de Belgen en de Britten niet veel punten hadden toegegeven.
De Amerikanen startten met alle vier hun rijders in de eerste zes. Alleen Whatley en Harry Everts konden zich tussen de Honda-mannen nestelen. 45 minuten later telden we 19 punten voor de Belgen, 16 voor de Britten en 14 voor de Amerikanen. De mannen van De Coster hielden nog wel een uitstekende vierde uitslag achter de rug.
Ook in de tweede manche lieten de Amerikanen niets aan het toeval over en dikten hun totaal aan tot slechts 23 punten. De Belgen knokten, ondanks de vroege uitvaller van Everts en de rotstart van Jobé, moedig terug en hadden de meevaller dat Noyce en Thorpe uit het gebeuren verdwenen. Het maakte de Britten helemaal kansloos voor een einduitslag.
De VS wonnen tenslotte dus met 23 punten voor de Belgen (34) en thuisland West-Duitsland (64).
De individuele winnaar van deze wedstrijd werd Danny Magoo Chandler. De winnaar van de GP van de USA won de beide reeksen in Gaildorf.
Harry Everts (4de) en Vromans (2de) tekenden voor ons beste resultaat in de eerste resp. tweede reeks.
DANNY CHANDLER LUKT UNICUM- MX der NATIESin Wohlen -
In het snikhete Zwitserse Wohlen won het Amerikaanse viertal dat vorige week ook de Trofee binnenhaalde in Gaildorf, nu ook de MX der Naties voor 500cc-motoren.
En opnieuw was het Danny Magoo Chandler die er de beide reeksen op zijn naam schreef. Daarmee zorgde Magoo voor een onuitgegeven prestatie: hij won alle vier de reeksen van de beide landenploegenwedstrijden.
Chandler en Thorpe domineerden van in de aanvangsmeters de eerste reeks, op de voet gevolgd door de Belgen Vromans, Everts en Laquaye. Alleen Jobé, die tijdens de zaterdagschiftingen een beentje in de enkel brak, miste de afspraak omdat de pijn bij het vele schakelen niet te harden was. Jobé liet zich snel dubbelen.
De slecht gestarte Bailey, Gibson en OMara probeerden de meubelen nog te redden voor de VS en vooral Bailey (4de) en Gibson (9de) beperkten de schade. Chandler won de reeks.
Onze Vromans (2de), Everts (5de) en Laquaye (6de) deden het echter zo goed dat ze na afloop van de eerste manche aan de leiding stonden met 13 punten voorsprong op de onklopbaar gewaande Amerikanen.
Na alweer een erg gunstige start van de onzen in de tweede reeks steeg de hoop op de eindzege in het Belgische kamp. Edoch, na enkele honderden meter verzeilde Harry Everts in laatste positie door de schuld van een hoopje gevallen rijders. Hij bezeerde zich aan de pols en miste de kracht voor een felle remonte.
Even later gaf Jobé er de brui aan, zodat Vromans en Laquaye voor een onmogelijke opdracht stonden. Maar ze haalden wel het onderste uit de kan!
Vromanswerd uiteindelijk derde. Ik heb me te erg moeten inspannen in de achtervolging op Chandler, hijgde André nog na. Toen ik bij hem kwam, was het beste eraf. Toch ben ik hem nog een paar keer gepasseerd. Ik bedankte echter voor het gekkenwerk dat hij uithaalde. Niet te geloven wat voor risicos die kerel durft te nemen. Ook Bailey heb ik in de eindfase van de wedstrijd nog moeten laten gaan.
Jean Claude Laquaye reed één van zijn betere wedstrijden uit zijn carrière. Achter Vromans werd hij prachtig vierde. Everts liep als 20ste binnen.
In de afrekening scoorden de Amerikanen uiteindelijk 26 punten, België 40. De Britten eindigden op de 3de podiumtrap.
VELKENEERS EN HEYLEN WINNEN in VEERLE
Op het thuisfront organiseerde AMC Veerle op de Amocoterreinen in Eindhout de finale van het BK nationalen 500cc. Een erg spannende bedoening met in de hoofdrol de titelkandidaten Paul Heylen en Tienne Jaemers. Dirk Vanuytrecht reed gewoon voor de totaalzege. In de beslissende tweede manche weigerde hij de rol van scheidsrechter te spelen. Een geste die erg gewaardeerd werd door de twee titelprtendenten.
Vanuytrecht won met verve de eerste reeks voor Heylen en Jaemers. De tweede ging naar Jaemers, voor Heylen en de zich afzijdig houdende Vanuytrecht.
Dat maakte dat het drietal na afloop elk vier punten verzamelde. De chrono wees Heylen evenwel als winnaar aan.
Paul Heylen behield in het BK dus zijn voorsprong van 2 punten op Jaemers en werd op de slotdag tot Belgisch kampioen gekroond. In de bouwloods van vader Charel werd de ganse nacht lang gevierd.
Een heel eind achter die twee waren de ereplaatsen in het BK voor Bresseleers, Godefridi, Van Elsen, Boonen en Vanuytrecht.
Mark Velkeneers behaalde een erg vlotte overwinning bij de inters 500cc. Zonder noemenswaardige inspanning won hij de beide reeksen. Eerst voor Lassaut, Van den Broeck, Van Mierlo en Erwin Albert, later op de dag voor alweer Lassaut, Van Mierlo, Albert en Klomp.
ITALIE WINT LANDENBEKERin FIRENZE
In 1981 werd de eerste Landenbeker 125cc georganiseerd. Het Italiaanse viertal Maddii-Rinaldi- Miele- Barotto won em.
Voor de tweede uitgave rekenden de Belgen op hun sterk drietal Geboers Everts Velkeneers, maar het lot besliste er anders over.
Geboers sukkelde nog steeds met de voetblessure die hij in Oud-Turnhout opliep en Everts zat nog opgescheept met een pijnlijke pols, souveniertje van de landencross 500c in Wohlen.
Mark Velkeneers en Dirk Verhaegen kregen de Waaltjes Godfroid en Robert als vervangers mee.
Dat maakte dat de Italianen Maddi-Rinaldi-Andreani-Magarotto in eigen huis als huizenhoge favoriet van start gingen. Zij beschaamden het vertrouwen niet .
En de onzen? Ik weet het begot niet meer, ik zat in Rixensart. Bij gelegenheid vraag ik het nog eens aan Mark of Dirk
LUIK WINT BEKER van de 9 PROVINCIES inRIXENSART
In de late jaren 1970 en de vroege 1980 werd er internationaal en nationaal wat afgebekerd. Na de drie landenploegenontmoetingen kregen we op de dag van de Beker der Naties ook nog een Beker van de 9 provincies. Een alternatieve wedstrijd waarin provincieteams het tegen elkaar opnamen. Limburg won de eerste drie uitgaven, maar kwam verzwakt aan de start van de vierde. In het Antwerpse team ontbrak Vromans door griep, in het Limburgse Velkeneers en Everts.
Gestart werd met een ploegentijdrit. Die werd gewonnen door de Limburgse ploeg Martens-Vanvelthoven-Heeren.
De eerste rit in lijn was een kolfje naar de hand van man-in-vorm J.Cl. Laquaye. Hij won voor zijn gouwgenoten Rahier en Jobé.
In de derde race, de handicapkoers, mochten de zwakste broertjes uit de tijdrit het eerste vertrekken, de beste laatst. Jan Blanckaertwon voor Oost-Vlaanderen . Desalle werd tweede voor Henegouwen, Van den Broeck derde voor Antwerpen.
Jobé won de tweede rit in lijn, voor Laquaye en Heeren.
In de eindstand leverde dat een overwinning op voor de Luikse ploeg, voor de Limburgse en de Luxemburgsewaarin André Malherbe zijn voorzichtig wederoptreden deed na zijn beenbreuk in de VS.
DIDIER DE RADIGUES DOOR PECH GEREMD IN HOCKENHEIM
GP wegrace W.Duitsland
Didier de Radigues werd in 1982 niet de laatste wereldkampioen 350cc. Die eer was weggelegd voor Toni Mang, de koning van de middencategorieën.
De allesbeslissende finale in Hockenheim werd voor de Belgen ontsierd door twee pitstops van Didier de Radigues. De Brusselaar eindige wel mooi tweede in het wk, het beste Belgische resultaat ooit.
De weersomstandigheden waren abominabel slecht, de baan leek eerder een snelstromende beek. Normaliter een voordeel voor de Belg, maar niet voor zijn motor. Die kreeg water binnen in de elektrische leidingen en tot tweemaal toe moest een nieuwe bougie gestoken worden. Dag wereldtitel dus.
De wedstrijd werd ook niet gewonnen door favoriet Mang, maar door zijn landgenoot Manfred Herweh, een grote onbekende voor het niet Duitse publiek. Voor de 28-jarige Herweh was het zijn derde Duitse GP en de eerste waarin hij punten behaalde. Andere GP-ervaring had hij niet.
De man die op amper 15 km van het circuit woonde en het op zijn duimpje kende, reed in de tweede ronde reeds voorbij leider de Radigues en zou niet meer verontrust worden. Een national als GP-winnaar, het was eens wat anders.
In 250cc ging de titel naar de Fransman Tournadre. Mang won weliswaar de race, maar aan de vierde plaats had Tournadre genoeg om de titel mee naar Frankrijk te nemen.
De Zwitser Dörflinger liet de zege in Duitsland aan zijn grootste rivaal Lazzarini, verzekerd als hij zich wist van de wereldtitel 50cc.
In 500cc had Uncini zich drie races voor het einde al tot wereldkampioen laten kronen. In Zweden brak hij een voetbeentje en dat ongemak deed hem besluiten om in zijn thuiswedstrijd in San Marino wel aan te zetten en zelfs een rondje te leiden, maar dan besliste de pijn tot een opgave. W.Duitsland liet de 28-jarige Italiaan helemaal links liggen.
In Hockenheim ging de zege naar Randy Mamola. De rosse Amerikaan reed de Italiaantjes Ferrari, Reggiani en Lucchinelli op een hoopje.
ANDRE VROMANS VOOR DE DERDE OPEENVOLGENDE KEER BELGISCH KAMPIOEN 500cc- BK in Arendonk
Een verrassing was het allerminst: André Vromans voor de derde maal Belgisch interskampioen. Voor zijn deur in Arendonk deed hij wat de mensen van hem verwachtten en won hij dus de beide reeksen van de voorlaatste BK-proef. Eerst voor Eric Geboers en Jo Martens, later voor Sterckx en Vanvelthoven.
Dat Vromans dringend aan rusten toe was, flapte hij er na de wedstrijd zomaar uit voor iedereen die het wou horen.
Na de eerste reeks was ik al zeker van de titel. Graag had ik toen naar huis gegaan, maar dat kon ik niet maken voor mijn supporters die me een gans jaar hebben achterna gelopen. Maar slecht dat ik gereden heb, ongelooflijk slecht. De concentratie was helemaal zoek. Ik ben letterlijk uitgeteld voor dit jaar. Veel te veel hooi op de vork genomen, vaak tot vier wedstrijden per week. Alleen in Oostkamp heb ik nog verplichtingen en in november gaan we testen in Amerika. Maar eigenlijk kan ik nu al geen crossmotor meer zien of ruiken. Rusten, jagen en vissen zijn vanaf nu nog de enige dingen die tellen. Ik wil volgend seizoen scherp voor de dag komen en nog eens proberen de wereldtitel te pakken. Ik kom niet voor maart aan de start van een wedstrijd en mijn programma ga ik heel selectiefopmaken. Ik zit nu rond de 40 overwinningen, dat was misschien van het goede te veel.
THORPE EN DE BRITTEN SUPERIEUR- Toekomstbeker Jamioulx-
En nog waren we niet uitgebekerd. 3 oktober werd in Jamioulx bij Charleroi de Toekomstbeker gereden voor jongeren beneden 21.
De Britten wonnen met groot verschil van de Belgische A-ploeg en de W. Duitse.
De 19-jarige Dave Thorpe, derevelatie van het wk 500cc, won de beide reeksen en leidde zijn team naar een verpletterende zege. Beste Belg met Luxemburgse licentie - werd Jacky Martens. Hij eindigde tweede in de eindstand. Whatley op 3 en Lucas op 4 onderstreepten het Britse meesterschap.
In reeks 1 won Thorpe voor Whatley, van Doorn, Jacky Martens en Kurt Nicoll.
In de tweede won Thorpe alweer, nu voor Martens, Van Gijseghem, Lucas en Whatley.
De Britse collectiefverzamelde dus slechts 18 punten, Belgie A strandde op 73 en W.Duitsland op 89
Marc Velkeneers won het nevennummer voor 250cc-inters voor Geboers, Greisch, de betreurde Alain Lejeune, Decendre en Jan Vanham
ANDRE VROMANS SLUIT SEIZOEN AF MET DUBBELZEGE- BK Oostkamp
3000 kijkers waren nog komen opdagen voor de laatste BK-wedstrijd voor inters in Waardamme-Oostkamp. Nochtans was de hoofdprijs al uitgereikt. Toch hield kampioen Vromans eraan om de mensen nog een laatste keer te vergasten op een festivalletje.
Vromans won uiteraard weer de beide manches. De eerste voor Jo Martens en Jaak Vanvelthoven, de tweede weer voor Jo Martens en Jaak Vanvelthoven. Naar de einduitslag mag je zelf raden
Juniorskampioen Dirk Geukens won zijn eerste wedstrijd bij de nationalen 500cc en Jo Gevers werd Belgisch kampioen bij de juniors 125cc.
Van Mierlo wint Kerstcross Valkenswaard
Tweede kerstdag, en daarmee zaten we in de staart van het jaar 1982, ontvluchtte weer een massa motorfans de drukte rond de kerstboom voor een toen nog zeer populaire wintercross.
Voor Henk van Mierlo de gedroomde gelegenheid om zijn kunnen te tonen aan de mensen. Hij won de beide reeksen, telkens voor de Belgen Harry Everts en Georges Jobé.Zelfs Malherbe toonde zich vooraan door vierde te eindigen in de tweede reeks.
Yvan Van den Broeck wou wat graag met zijn nieuwe Suzuki aantreden, maar kreeg startverbod van zijn Maico-bazen. En dat na een rotseizoen op de Duitse motor.
Voor waarheid werd ook verteld dat Brad Lackey zijn wereldtitel 500ccniet zou komen verdedigen in 1983. Hij zou nog alleen Amerikaanse wedstrijden rijden.
Dat was het dan, het jaar 1982 nog eens dunnetjes opgerakeld uit het puin van de geschiedenis. Hopelijk heb ik er u een beetje mee geamuseerd.
Commentaren en suggesties zijn nog steeds welkom bij
Het werd augustus en de diverse wks naderden stilaan hun ontknoping. Eric Geboers was nu de torenhoge favoriet voor de titel in 125cc, terwijl de Amerikanen Lackey en Laporte erg goed geplaatst stonden om het laken naar zich toe te halen in 500 resp. 250cc. Daarmee zouden zij de eerste Amerikaanse wereldkampioenen worden in een soloklasse nadat het viertal Laporte, OMara, Sun en Hanssen in 1981 de onwaarschijnlijke winnaar werd van zowel de Motorcross- als de Trofee der Naties.
Toevallig viel de eerste zondag van augustus op 1 augustus en dat betekende meteen dolle motorcrosspret.
ERIC GEBOERS MAAKT ZIJN DROOM WAAR- GP van Zweden 125cc
Toen ik in Tsjechoslowakije , na afloop van de 7de GP, heel nipt aan de leiding kwam van het wk wist ik dat ik wereldkampioen zou worden, verklapte Eric Geboers ons één dag na zijn succes in het Zweedse Janshog.
Graag had ik de klus al afgemaakt na de eerste reeks, maar dat lukte net niet omdat de Italiaantjes weer geweldig tekeer gingen. Maddii won de eerste reeks voor mezelf en Rinaldi. Het moest dus in de tweede reeks gebeuren, want ik had me voorgenomen om de titel binnen te halen voor mijn 20ste verjaardag (5 augustus). De laatste GP in Spanje zou dus een loutere formaliteit worden.
Ik concentreerde me volledig op die tweede reeks en het lukte. Zonder overdrijven mag ik zeggen dat ik de dappere Italianen toen in de vernieling heb gereden. Ze konden me echt niet volgen. Een paar decameter voor de damblokvlag kreeg ik een leuk ideetje om de titel meteen wat glans bij te zetten.
Moeder Clémentine: We wisten gewoon niet wat we zagen. In een wip en een weerlicht stond hij bovenop zijn zadel en bij het overschrijden van de meet maakte hij een perfecte achterwaartse salto. Zomaar, net alsof hij jarenlang niets anders had gedaan in één of andere turnkring.
WERELDKAMPIOEN
In het café van zijn ouders, vlakbij de Keiheuvel in Balen, werd die maandagavond gratis, dus overvloedig getapt. Supporters hadden het huis versierd met ballonnen, guirlandes en opschriften allerlei. De stemming was uitgelaten en de meeste bezoekers waren na een tijdje hijsen flink tipsy.
Eric, de kersverse wereldkampioen 125cc,stond er stralend en kalm bij. Hij was de enige die blijkbaar geen dorst had.
Ik voel me goed nu, zeker tien kilogram lichter dan gisteren. De druk en de stress die zon kampioenschap meebrengt is helemaal weg. De laatste GP heeft voor mij geen belang meer. Gelukkig maar, anders had ik nog veertien dagen langer onder stoom gestaan. En natuurlijk was het ook erg plezierig dat ik net voor mijn 20ste verjaardag wereldkampioen werd. Jobé lukte dat ook, hij is niet langer alleen.
Veertien dagen later won Eric de GP van Spanje. Harry Everts, de uittredende drievoudige wereldkampioen, deed er evengoed in de reeksen met eveneens een eerste en tweede plaats, maar moest het afleggen met de tijd tegen zijn opvolger binnen het Suzukiteam. De Italianen vielen uit in de tweede reeks .
Eric won het wk met 266 punten voor Maddii (211), Rinaldi (208), Harry Everts (160) en Marc Velkeneers ((156).
Eric won dat jaar 6 GPs en 11 reeksen.
Eric werd ook genomineerd voor de Trofee van Sportverdienste maar die werd toegekend aan judoka Ingrid Berghmans, een studiegenote van Eric aan de sportschool in Hasselt. Niet erg, vond Eric. Van het bestaan van die trofee wist ik zelfs niet af en bovendien heb ik niet de pretentie om me de beste sportman van het land te wanen.
Zijn eigen toekomst hield hem veel meer bezig : Volgend jaar verdedig ik mijn titel, maar in 1984 stap ik zeker over naar een zwaardere categorie. Op mijn 28ste hoop ik alles bereikt te hebben in deze sport en trek in een streep onder mijn carrière.
Profetische woorden, zou later blijken.
FRANCO UNCINIWERELDKAMPIOEN WEGRACE 500cc- GP van Groot Brittannië
De Italiaan Franco Uncini heeft in Silverstone de spanning uit het wk 500cc weggenomen.
Hij behaalde een mooie zege, zijn vijfde van het seizoen, in een incidentrijke race waarin Kenny Roberts, de enige die Uncini nog wat kon doen, zijn titelkansen definitief verspeelde. Uncini won voor Crosby en Spencer.
Roberts kwam ten val na een aanrijding met Boet van Dulmen. De machine van de Nederlander vloog in brand, maar Boetje zelf bleef ongedeerd. Roberts van zijn kant kwam nog goed weg met een gebroken vinger, daar waar men eerst vreesde voor een armbreuk.
Barry Sheene kwam de woensdag voor de race zwaar ten val op training. De sympathieke Brit brak de beide benen in een zware crash. In de kliniek vreesde men aanvankelijk voor een amputatie, maar uiteindelijk werd Sheenebedacht met 27 schroeven in zijn gebroken botten.
Voor beter nieuws in Silverstone zorgde alweer Didier de Radigues. In 350cc werd de Radis tweede achter de Fransman Balde, de leider in het laatste wk 350cc. De Raigues volgde toen op de tweede plaats, op 8 punten van Balde.
KEES VAN DER VEN VERRAST- GP van de VS 250cc
In Unadilla Valley (New York) won Kees Van der Ven op 1 augustus de GP van de VS. Daarmee zette hij de titelpretendenten Laporte en Jobé een flinke neus.
Kees werd derde in de eerste manche achter de gelegenheidsrijders David Bailey en Ricky Johnsonmaar voorLaporte, Jobé en Broc Glover.
Omdat de Amerikaanse supercrossers later op de namiddag blijkbaar niet zo fris meer zaten won Van der Ven met verve de tweede manche voor Danny Laporte, Johnson, Bailey en Jobé. J.Cl. Laquaye werd 7de in de reeks.
In de wk-stand bleef Laporte leider met 193 ptn voor Jobé (179) en Van der Ven (170).
VROMANS WINT IN NAMEN-LACKEY HOUDT 4 PUNTEN OVER-GP van België 500cc
André Vromanswas in Namen en het GH Luxemburg begin 1982 aan de twee belangrijkste weken van zijn carrière toe.
Met nog twee GPste gaan tel ik 11 punten achterstand op Brad Lackey, analyseerde André Vromans zijn toestandop een gezamenlijke persconferentie in de week voor de GP van Namen op een boot tussen Namen en Dinant.
Die achterstand ga ik proberen in winst om te zetten. Malherbe deed het me twee jaar geleden voor, ik hoop zijn vlijtige leerling te zijn. Malherbe boog toen een achterstand van 7 punten op Lackey om in een voorsprong van 14. Mijn opdracht lijkt een beetje moeilijker maar ik geloof er voor de volle 100% in.
Bovendien ben ik uiterst gemotiveerd om Brad ervan langs te geven. In Engeland heeft hij meermaals gepoogd mij in de afsluiting te keilen. Gewoon kwaad opzet. Ik vind het ook hemeltergend dat dergelijke praktijken nooit opgemerkt worden doorde officiëlen. In Engeland heb ik weer geen BMB-man opgemerkt.
Ik hoop voor Brad dat hij in Namen noch in Ettelbrück dergelijke fantasietjes in zijn trukendoos houdt, want dan zouden de supporters wel eens het recht in eigen handen kunnen nemen en dat mag niet gebeuren!
Die 1 augustus kreunde de Citadel onder een loden hitte, de lucht was zwaar en zwoel. Kijken was al erg, crossennog duizend maal erger. Op zulke momenten besef je pas hoe fit en afgetraind je moet zijn om een GP te winnen. Wel, Vromans stond in Namen op het toppunt van zijn kunnen, won ook de GP, maar keerde naar huis met nog steeds 4 punten achterstand op Lackey die ook in de vorm van zijn leven stak.Stiekem had hij zeker op meer gerekend.
In de eerste reeks pakteBrad Lackey meteen uit met een raketstart. Vromans verkeek zich op het hek en verliet de esplanade in 6de positie. Bij de eerste doortocht zat hij echter al in het wiel van tweede man Noyce. Gejoel steeg op uit de massa toen Noyce bij het ingaan van de derde ronde doorstoomde naar de leiding. Nog gekkere toestanden noteerden we halfweg de reeks toen Vromans leider werd en Noyce een buffer vormde voor Lackey. Lackey beet echter ferm terug en even later ontspon zich een thriller die pas op de meet zijn plot vrijgaf. Vromans verzette hemel en aarde om Lackey van zich af te houden, lukte daar ook in, maar het verschil aan de meet bedroeg maar een paar meter.
De start van de tweede manche verliep helemaal in het voordeel van Vromans. Hij ging vlot mee in het wiel van snelstarter Carlqvist terwijl Lackey zich helemaal verkeek op het hek en pas als 22ste op pad kon. Maar de pronostieken bleken niet te kloppen. Vromans geraakte niet voorbij Carla en Lackey kwam vlotter terug dan gedacht.
Toen ik de achterstand van Brad vernam, had ik nog de wil en de moed om Carla voorbij te rijden, maar het ontbrak me gewoon aan kracht, gaf Vromans na afloop ruiterlijk. In de eerste reeks had ik zo diep in mijn krachten geput dat ik de reekszege aan Noyce moest laten. Twee ronden voor inbinden moest Carlqvist immers opgeven met een defect achterwiel.
Lackey kwam nog als vierde door de finish en stond na afloop zelfs nog mee op het podium van de GP, naast winnaar Vromans en tweede man Noyce.
Lackey orakelde meteen dat 4 punten overschot genoeg waren om met een gerust gemoed naar de finale in Luxemburg te trekken.
Voor mij is deze situatie niet nieuw, zei hij. Het is me al tweemaal overkomen. Voor André is het de eerste maal . Bovendien voel ik me niet de mindere van hem. Dat hij me vandaag kon kloppen is niet te wijten aan zijn superioriteit maar aan een misrekening van mij.
Vromans antwoordde daarop met vuur dat ik die vier punten achterstand beslist zal ombuigen in de wereldtitel.
De kassier van Ettelbrück lachte in zijn vuistje. En terecht
BRAD LACKEY : DERDE KEER GOEDE KEER- GP van het GH Luxemburg 500cc
Een week later zochten liefst 40 000 toeschouwers een plaatsje uit langs de Warck in Ettelbrück om toch maar niets van de tweestrijd Vromans-Lackey te missen met de wereldtitel als inzet. Reeds vroeg in de morgen liep Lackey er stralend bij terwijl wijlen Johnny Strijbos zijn poulain Vromans opsloot in zijn caravan. Niet zo slim van Johnny, want een vrije vogel als Vromans fladdert liever tussen de mensen rond als hij niet op zijn motor zit.
Graham Noyce, de wereldkampioen van 1979, lukte de kopstart voor Carlqvist in de eerste reeks. Vromans reed spoedig als derde voor Lackey.
In de tweede ronde nam Carlqvist de leiding over en zou in één ruk doorstomennaar de reekszege. Noyce verdween na zeven ronden uit de wedstrijd. Wou hij zich niet langer mengen in het grote duel? Geenszins. Noyce had al van in de aanvang van de wedstrijd van alles naar het hoofd geslingerd gekregen van verhitte supporters. In de tweede ronde had er zelfs eentje met een stok op zijn linkerhand geklopt en dat deed zon pijn dat hij ronden later het ziekenhuis ging opzoeken. Een radiologie wees uit dat twee middelhandbeentjes waren gebroken.
Intussen was Vromans weer in het spoor van Carlqvist gekomen en wist hij zich zeker van weer twee winstpunten. Het verliep echter anders want in de allerlaatste ronde nam Lackey hem nog te grazen en dikte zijn totaal aan tot zes.
Gewoon mijn fout, verduidelijkte Vromans na afloop. Ik was te zeker van mijn stuk. Brad heeft me helemaal verrast. Mijn achterband was wel helemaal afgesleten, maar ik had attenter moeten zijn. Ik geef het echter nog niet op. Tenslotte zijn er nog 15 punten te verdienen in de tweede reeks.
Het verhaal van de tweede reeks was, spijtig genoeg, vlug verteld. Vromans lukte wel de kopstart, maar maakte de kapitale vergissing om meteen de beek over te steken om de smalle berg op te razen, daar waar die steile helling in de eerste ronde steeds taboe is. André zag snel zijn vergissing in, zette weer aan in 17de positie, remonteerde nog naar de zesde en gaf zich gewonnen toen hij zag dat Lackey gedecideerd de geruststellende derde plaats veroverde achter reeks- en totaalwinnaar Carlqvist en de Italiaan Picco. Aan de finish bedroeg het verschil tussen Lackey en Vromans opnieuw 11 wk-punten, precies dezelfde stand waarmee ze naar Namen waren gekomen. Brad Lackeywas de nieuwe wereldkampioen. Eigenlijk waren de finale-GPs een maat voor niets geweest.
De morele wereldkampioen, de vice-wereldkampioen, de man die het wk kleur gaf de supporters van Vromans sloofden zich uit om het verlies een beetje draaglijker te maken, maar André zelf was categoriek: Natuurlijk ben ik teleurgesteld. Ik heb gedaan wat ik kon en dat bleek uiteindelijkniet genoeg. Met Brad heeft de beste gewonnen en dat meen ik. Voor Brad moeten dit geweldige momenten zijn. Derde keer goede keer na eerdere verliezen tegen Mikkola en Malherbe in gelijkaardige omstandigheden. Ik denk dat het zijn laatste kans was. Wat mezelf betreft: volgend jaar begin ik er gewoon opnieuw aan. Ik ben nu 26 en nog lang niet uitgeteld. Wat ik dit jaar nog ga doen? Wedstrijden blijven winnen, natuurlijk, zoveel als mogelijk is. Ik ga voor een recordaantal overwinningen. En natuurlijk wil ik een derde Belgische titel behalen, eind september in mijn eigen Arendonk. Mijn supporters moeten toch iets kunnen vieren, hè!
Vijf jaar achtereen moest Suzuki de wereldtitel in de koningsklasse aan concurrerende merken laten maar in 1982 zat het gele merk in 500c onverwacht weer op rozen. Suzuki beleefde zelfs de weelde dat twee van hun rijders in de laatste GP zouden uitmaken wie van beiden wereldkampioen zou worden.
Ondanks die zekerheid was er geen viering van de nieuwe kampioen gepland, geen plechtige toespraken, geen plichtmatige felicitaties en geen koude schotels en gekoelde drankjes voorzien.
Wat er wel gebeurde was een spontane happening van Amerikanen en Europeanen rond de man die het doel had bereikt dat hij al tien jaar had nagejaagd: de eerste Amerikaanse wereldkampioen uit de geschiedenis worden.
Van een intiem feestje met vrienden kwam ook niets in huis want tot zeer laat in de avond bleven tientallen supporters rond het motorhome hangen in het rennerskwartier. Lackey kwam handen te kort en omdat te veel mensen hem trachtten aan te klampen klom hij van lieverlee dan maar op het dak van zijn camper om iedereen te groeten. Iedereen tevreden nu.
Lackey reed het wk voor Suzuki met een contract van één jaar. De vraag was dan ook of we hem ook volgend jaar nog zouden zien in het wk.
Misschien, antwoordde Brad. Misschien ook niet. Ik wil mijn titel best verdedigen. Ik voel me er sterk genoeg voor op mijn 29ste.Ik zal echter mijn eisen stellen en die zullen niet bescheiden zijn. Tot nog toe heb ik met een drietal merken gepraat, ook met Suzuki. Als het wk financieel interessant is, doe ik er nog een wk-jaartje bij. Anders blijf in de States waar vanaf volgend jaar een groot kampioenschap volgens een nieuwe formule wordt gereden. Vanaf volgend jaar verwacht ik wel meer Amerikanen in Europa. Met mijn eerste wereldtitel is de kogel door de kerk. U hoort zeker nog van ons.
DE TIJD VAN TOENde maand augustus 1982(deel 2)
Ludo Vervloetfreelance journalist
Er was een tijd dat KMC Mol, één van de oudste BMB-clubs van het land, zijn trouw publiek jaar na jaar een topprogramma kon aanbieden op zijnhalfoogstklassieker op en rond de wereldberoemde Keiheuvel in Balen. In de jaren 1960 en deels ook nog 1970 eindigden de diverse wereldkampioenschappen immers voor 15 augustus, zodat de wedstrijd op het zware duinencircuit meteen de titel van herkansingswedstrijd van de wks meekreeg. Een titel die in feite nergens op sloeg, want een wk doe je niet dunnetjes over in één wedstrijd, maar het bekte goed en het sprak de liefhebbers wel aan.
JO MARTENS EN GEORGES JOBE WINNEN OP DE KEIHEUVEL- KMC Mol in Balen -
Een wedstrijd die voor altijd in ons geheugen verankerd blijft is die van 1964. Toen klopte de 19-jarige Sylvain Geboers uittredend wereldkampioen Rolf Tibblin voor de overwinning. Zijn eerste op zijn Keiheuvel als kersverse internationaal. Het overtalrijke thuispubliek ging helemaal uit de bol. Ook Tibblin was echt onder de indruk en voorspeldede jonge blaag een rijke toekomst met vele wereldtitels. Hij kreeg bijna gelijk.
Na vier overwinningen op de Keiheuvel werd Sylvain bij zijn afscheid aan de actieve cross door zijn club bedacht met de wisseltrofee Sylvain Geboers, en daar wordt nog jaarlijks voor geknokt op 15 augustus.
Zo ook in 1982. Brad Lackey werd de week voordien de nieuwe wereldkampioen 500cc, maar verdween meteen met de noorderzon. We zouden hem niet meer zien in de wks. Vice-wereldkampioen André Vromans baalde nog steeds om het spijtige verlies van de titel en verhaalde zijn ongenoegen op de organisatoren van Mol. Hij was het beu om jaar na jaar voor zijn deur financieel stiefmoederlijk behandeld te worden , vertelde hij aan jan en alleman. Danny Laporte moest zijn contract afzeggen van zijn Yamahabaas Tanaka omdat hem nog twee belangrijke GPs wachtten in Skandinavië en de 125cc-coryfeeën reden die zondag hun laatste GP in Spanje. Keiheuvelzoon en kersverse wereldkampioen Eric Geboers won er voor zijn ploegmaat en uittredende wereldkampioen Harry Everts. Beiden waren evenwel liever in Balen aan de slag gegaan, maar dat kon dus niet.
De vierde uitgave van de wisseltrofee Sylvain Geboers, die toevallig op een zondag viel, werd gewonnen door Jo Martens, helemaal terug van weggeweest na zijn vervaarlijke crash met rugblessure in Borgloon.
Jo won de eerste reeks in het zware zand voor Georges Jobé en Eddy Sterckx, de winnaar van 1981. Vooral het mooie resultaat van Jobé zorgde voor optimisme onder zijn supporters, want tenslotte kwam hij maar trainen in het vooruitzicht van de GPs 250ccin Zweden en Finland.
Ook in de tweede rit liet Jobé zich van zijn betere kant zien. Hij werd nu derde in de reeks, achter winnaar Sterckx en Jo Martens, goed voor de derde podiumtrap in de wedstrijd. Eddy Sterkx deed 1 puntje beter dan Jobé, werd dus tweede, terwijl de hoogste trede voor Jo Martens was.
Georges Jobé haalde zijn gram in de enige reeks 250cc. Hij won die koers met 45 sec. voorsprong op Jo Martens en André Massant. Ik moest het wel kalmaan doen, verduidelijkte Jo zijn nederlaag na afloop. Mijn crossmotor van vandaag is ook mijn crossmotor in Skandinavië. Ik wou hem niet forceren in het zware zand. Natuurlijk had ik graag het maximum uit de riante prijzenpot gehaald, maar met de resultaten van vandaag ben ik ruim tevreden.
Thuisrijder Dirk Geukens werd voor eigen volk kampioen van België bij de juniors 500cc en Tienne Jaemers won de zware zandslag voor Heylen en Boonen bij de nationalen 500cc.
DE RADIGUES TWEEDE IN DODELIJK IMATRA- GP wegrace Finland
Op het 4,9 km lange stratencircuit van Imatra leidde een dodelijk ongeluk in de zijspanrace tot onmiddellijke stopzetting van de GP van Finland. Slachtoffer was de Schot Jock Taylor. Met zijn co-passagier Bengt Johanssonraakte hij in de zevende ronde van het circuit , het span kantelde en het had heel wat voeten in de aarde om de vastgeknelde Taylor vanonder de schroothoop te halen. Later op de avond zou Taylorin het ziekenhuis overlijden aan zijn verwondingen.
Rolf Biland, tweevoudig wereldkampioen en titelverdediger, brieste als een leeuw en gaf de organisatorenen de verantwoordelijken van de FIM de schuld van dit dodelijk ongeval. Ik heb de wedstrijdleiding gesmeekt om de race niet te laten plaatsvinden, zei Biland achteraf. Maar omdat enkele piloten bereid waren risicos te nemen op de natte baan lieten zij de race toch van start gaan. Je reinste waanzin, besloot Biland zijn betoog.
Na afloop werd de wedstrijd voorgoed van de FIM-kalender gehaald.
Niettegenstaande aanhoudende regenbuien werden alle wedstrijden gereden. Alleen de 350cc-race werd herleid tot 5 ronden. Didier de Radigues moest forfait geven voor deze wedstrijd en hypothekeerde daarmee zijn titelkansen. Mang won en beende Balde bij in de tussenstand van het wk. Radis volgde nu op 9 punten van die twee.
De Radigues deed wel mee in 250cc. Met succes, want hij bolde als tweede over de meet achter de Franse winnaar Christian Sarron en voor de Spanjaard Alfonso Pons. De titelstrijd zou uitgevochten worden door Tournadre en Mang, na afloop nog gescheiden door 2 punten. Voor de titel was Radis evenwel kansloos.
GEORGES JOBEWINT EN VERLIEST- GP van Finland 250cc -
Een week na de dramatische wegrace-GP waren de kwartlitercrossers van de partij op Finse bodem. In Hyvinkaa bij Helsinki duelleerden Laporte, Jobé en Van der Ven een voorlaatste keer voor de knikkers in hun wk. Het werd een maat voor niets.
Danny Laporte won de eerste manche voorJobé en Kees Van der Ven. Van der Ven won de tweede voor Jobé en Laporte. Wat maakte dat de drie rivalen elk 4 punten scoorden. Omdat Jobé over de beide manches de beste tijd realiseerde, werd hij winnaar van de Finse GP.
Meer dan een Pyrrhusoverwinning was het echter niet, want in die dagen maakte men een dubbele puntentelling.
De andere telling, die van het wk, telde voor Laporte 15+10 = 25 ptn, voor Jobé 12+12 = 24 en voor Van der Ven 10+ 15= 25 ptn bij elkaar, wat inhield dat de GP-winnaar Jobé dus de slechtste zaak deed van de drie, want hij verloor zowel een punt aan Laporte als aan Van der Ven.
Een gelijkaardige situatie had zich vorige maand ook al voorgedaan in de GP 500cc van Engeland, waar winnaar André Vromans ook een punt verloor aan zijn belager Lackey.
Ik blijf natuurlijk hopen en hard werken, vertelde een nogal sip kijkende Jobé na afloop aan de telefoon. De kans op een tweede wereldtitel is na vandaag een stuk kleiner geworden, dat besef ik maar al te best. Mogelijk gaan dit jaar twee titels naar Amerikaanse rijders.
Achter de grote jongens werd Jo Martens tweede beste Belg op de zesde plaats. Hij remonteerde vanuit de 26ste startpositie in de eerste reeks. In de tweede reeks duelleerde Jo 10 ronden lang voor de reekszege met Kees Van der Ven en viel dan uit met een vastloper. Geen punten voor Jo, maar hij toonde de fabriekswaarnemers en het publiek dat hij helemaal terug van weggeweest was na zijn rugblessure in Borgloon.
J.Cl Laquaye, 10de in de eerste reeks, verbaasde zichzelf met de riante 4de plaats in de tweede doorgang.
Vromans op de nipper in Trofee 875- BMB in Orp-le-Grand
Terwijl de 250cc-jongens hun voorlaatste robbertje in het wk 250cc uitvochten in Finland verzamelde de club uit Orp de rest van de betere Belgische crossers voor de Trofee 875, een idee dat in de tweede helft van de jaren 1970 ontsproot uit het brein van Adrien Veys, secretaris van de club en later bondsvoorzitter.
De bedoeling van deze trofeekoers was het vinden van de meest veelzijdige Belgische internationale rijder. De jongens kregen dus drie wedstrijden voor de wielen geschoven: 125 + 250 + 500cc, samen 875.
In de eerste reeks werd met 500cc-motoren gereden. We kregen een zinderend gevecht tussen de nieuwe vice-wereldkampioen 500cc André Vromans en de uittredende drievoudige wereldkampioen 125cc Harry Everts. Eric Geboers, de kersverse wereldkampioen 125cc, deed maar al te graag mee met die twee, maar stapte onderweg een paar maal ongewild af, waardoor hij maar als vijfde over de streep bolde.
Drie ronden voor het einde nam HarryEverts leider Vromans definitief te grazen en was uitgelaten blij met deze zege. Vromans kloppen is niet iedereen gegeven, kakelde hij fier in het rond.
In de 250cc-koers voerde Eric Geboers een onvervalste onemanshow op. Al in de startmeters ging hij er vandoor. Vromans en Everts zagen hem pas terug na de damblokvlag.
Ook in de 125cc-wedstrijd stond er weer geen maat op Geboers. Ook deze reeks won hij onbedreigd voor Vromans, die zowat zijn eerste 125cc-wedstrijd ooitreed en vooral zichzelf verbaasde. Harry Everts verspeelde door een oponthoud van een tweetal ronden te veel tijd en plaatsen om een degelijk resultaat te boeken in de reeks en in het eindklassement.
Vromans en Geboers totaliseerde na afloop elk 36 punten. Scheidrechter tijd wees Vromans als winnaar aan.
Dat valt hier al bij al nog goed mee, zei Vromans na het verdict. Het is al een tijdje geleden dat ik nog een cross won zonder één reeks te winnen. t Is eens wat anders.
Regelmatig was ook Paul Heylen, de winnaar van de gemengde B-wedstrijd 500cc. De BK-leider bij denationalen 500cc hieldWellens en Brulez af.
LAPORTE WERELDKAMPIOEN 250 cc- GP van Zweden -
Zoals verwacht werd Danny Laporte op de slotdag van het wk in het Zweedse Vimmerby wereldkampioen 250cc. Laporte haalde het voor Georges Jobé en Kees Van der Ven.
Laporte vertrok met 15 punten voorsprong op Jobé en hield na de twee finalereeksen 13 eenhedenover. Dat kwam omdat Danny de risicos schuwde en een erg beheerste wedstrijd reed.
Voor de GP-zege kwamen Laporte noch Jobéin aanmerking. De GP kwam op het palmares van de Amerikaanse gastrijder Donnie Hansen, co-winnaar van de Amerikaanse ploegen in de Motorcross- en de Trofee der Naties 1981. De 23-jarige Hansen trainde in Zweden in het vooruitzicht van de op stapel staande nieuwe landenploegenconfrontaties in september.
Hansen nam in de beide manches de kopstart en tekende evenveel keer voor een spectaculaire solorush en voor de dubbele reekszege. Na afloop vertelde Hansen dat hij er echter niet aan denkt om aan een wereldkampioenschap te komen deelnemen. In Amerika is er veel meer poen te scheppen, was zijn voornaamste motivatie. De Europese rijders waren opgelucht dat te vernemen.
Laporte miste deels zijn start in de eerste reeks en geraakte pas als tiende weg. Vooraan knokten Jobé en Van der Ven meteen voor de tweede plaats. Danny werkte zich echter flink naar voor en zat een paar ronden voor afvlaggen aan het wiel van derde man Kees Van der Ven. Toen die stevig weerwerk bood, nam Laporte het zekere voor het onzekere en was best tevreden met de vierde plaats én het verlies van 4 punten op Jobé..
Het kon dus nog voor Jobé in de tweede manche, maar het gebeurde niet. In de start van de tweede reeks kwamen Jobé en Van der Ven immers ten val. Zij hernamen in de staart van het peloton.
DonnieHansen kreeg nu Jo Martens mee. Achter Jo, belust op een succesnummertje, nestelde zich Laporte en die werd in de rug afgedekt doorTorleif Hansen (neen, geen familie van ), een ploegmaat voor hem en eentje achter hem. Toen Jo fysiek verslapte nam Laporte de tweede plaats over. Jobé was intussen komen bijbenen en spurtte nog tot in het wiel van Laporte, de nieuwe wereldkampioen. Jo Martens werd mooi vierde.
Voilà
Voilà, dat is het dan, glimlachte Laporte, met voorouders in Bretagne,na aankomst. Twee Amerikaanse fabriekspiloten in de wks en evenveel wereldtitels. Misschien wordt dit wel de start van een Amerikaanse invasie in Europa. Mijn geduld werd eindelijk beloond. Vijf jaar lang reed ik voor Suzuki, evenveel keer geraakte ik niet in het GP-circuit. Mijn Amerikaanse titel van 1979 keerde zich helemaal tegen mij. De sponsors zagen me veel liever in de USA blijven. In 1981 ben ik van lieverlee overgestapt naar Honda, maar zelfs De Coster kon zijn Japanse bazen niet op betere gedachten brengen. Gelukkig kwam er bij Yamaha een plaatsje vrij toen Hudson de overstap naar 500cc deed. De Yam-bazen zagen mij aan het werk in Lommel en Bielstein en twijfelden geen ogenblik: dit is onze man voor 1982. Ik ben gelukkig dat ik hun vertrouwen waard ben geweest. Niet iedereen kan in zijn eerste jaar een wereldtitel afleveren.
Vromans wint weer, Geboers gewond- BMB in Oud-Turnhout
Na zijn lucky winst in Orp-le-Grand bekende Vromans dat hij uitkeek naar het einde van het seizoen. Mentaal zit ik er een beetje door. Ik heb dit jaar echt te veel hooi op de vork genomen. Veel te veel wedstrijden gereden tijdens de wk-periode. Maar hoe gaat dat? Je wint en je blijft winnen. Weken van 4 palmen waren niet uitzonderlijk. Plezierig is dat, maar dat zal me volgend jaar niet meer gebeuren.
Vorige week heb ik de Keiheuvel links laten liggen en ben ik gaan wedstrijdvissen in Lommel.Ik werd 13de van 68 deelnemers. Mens, ik heb me daar geamuseerd. Vissen en jagen is mijn lang leven. Het wordt straks weer een heerlijke herfst.
Voor Eric Geboers was het seizoen nog lang niet gedaan. Eerst wachtten hem drie landenploegenwedstrijden en dan zou hij naar de Trans-Am trekken voor nog een hele reeks wedstrijden. Maar eerst was er de wedstrijd in Oud-Turnhout, de revanche van Orp waar hij met een paar seconden verloor van Vromans.
Voor Eric eindigde de wedstrijd in Oud-Turnhout precies in de eerste bocht. In het tumult dat elke valpartij vlak na de startmeebrengt kwam Eric met de linkervoet klem te zitten tussen twee machines. Een radiografie in het ziekenhuis wees een drievoudige teenbreuk aan. De wedstrijd zelf werd meteen een Vromans-festival.
Dré won de eerste reeks met een straatje voorsprong op Eddy Sterck en Mark Velkeneers. Ook in de tweede manche kon niemand hem een strobreed in de weg leggen. Velkeneers kaapte nu de tweede plaats in de reeks en in de eindstand weg voor de neus van Sterckx. De crossmaand augustus zat erop.
Eric Geboers hield eraan de tweede reeks bij te wonen als toeschouwer. Wij natuurlijk benieuwd hoe hij de toekomst zou herschikken.
De Motorcross en de Trofee der Naties mag ik vergeten, analyseerde Eric de toestand. Ik hoop dat Harry Everts mij mag vervangen. Voor de Beker (125cc) geraak ik misschien fit. De Trans-Am mag ik ook gedeeltelijk op mijn buik schrijven. Na half oktober hoop ik toch nog een paar wedstrijden mee te pikken. Ik wil mijn rivalen van volgend jaar even scouten, weetjewel.
DE RADIGUES DOET HET NOG EENS- GP wegrace Tsjechoslowakije
In het toen nog communistische Tsjechoslowakije werd eind augustus 1982 een GP gereden voor vier categorieën. Het Chevallier-materiaal van De Radigues bleef heel, dus haalde Radisin Brno zijn gram voor zijn pijnlijk forfait in Imatra. Didier haalde het met verve van jongens als Mang, Cornu, Espiè en Saul.
In de wk-stand klom de Belg op naar de tweede plaats, op 5 punten van leider Toni Mang.
Minder goed verging het hem in 250cc. Radis geraakte niet in de prijzen. Lavado won voor Tournadre en Wimmer.
Bekende heren als Lazzarini, Palazzese en Tormo deelden de lakens uit in 125cc.
Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaar van 1983 samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.
Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.
ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANS in Dessel
Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.
Vromans : De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ik de reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.
In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.
Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.
Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.
Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GPs worden gereden?
Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.
André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.
De nevenreeksen in Dessel:
Peter Goolaerts bij de juniors 125cc
Luc Bursens bij de juniors 500cc
Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich
J. CL. LACQUAYE in Lustin
In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.
In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.
Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.
De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.
Jo Martens kwam niet echt uit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.
Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.
DE DERDE VAN VROMANS Wuustwezel
Eén week na zijn wedervaren in Dessel kreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.
Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.
Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.
Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .
Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.
Geboers: We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromans definitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.
Vromans: Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risicos beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.
Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gught achter zich bij de juniors 500cc
Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc
MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)
De Nederlandse voorjaarsklassieker die pompeus deCross der Azen werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon noemen .
Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, reden die 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.
André Malherbe, de enige Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégé van Heikki Mikkola.
De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.
Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:
Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld, kakelde hij er lustig op los. Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfect af te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.
De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rond viel drie keer uit met machinepech.
GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEE in VORSELAAR
Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zeven uitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.
Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de
zege.
De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.
Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.
Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.
Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.
Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden, lachte Vromans in de pauze.Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.
Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.
Na de opgave van Carlqvist defecte vering- kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.
Van den Broeck, de winnaar van 81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.
Yvan: Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.
De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.
Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.
Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.
De nationalen kregen een dagje rust.
JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK
Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.
Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.
Omdat de beide Andrés het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.
Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.
Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.
Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.
Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.
JO MARTENS NA PECH VAN JOBE
Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers - die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.
Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martens heel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.
Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.
In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.
Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.
Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.
Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas
ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BEST GP 125cc NEDERLAND
In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (whats in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.
Geboers deed dat met zon overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.
De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.
Zijn ze moe?, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.
Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig. Winnen in Best het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.
Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.
Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan het manneke.
- Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.
Eric: Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé. Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam. En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..
Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.
Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.
Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.
Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.
Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.
Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.
Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.
De maand mei 1982 was een ongemeen drukbezette motorsportmaand. De drukste van het jaar, zou blijken. Er waren niet alleen de GP-wedstrijden motorcross en wegrace, maar ook op nationaal vlak was het drukdrukdruk op deBelgische zand- en asfaltcircuits.
Voor motorsportjournalisten een hectische bedoening om volgen in een tijd waarin er nog geen sprake was van gsm en internet en de fax nog maar schoorvoetend zijn intrede deed in het leven van de beter gesitueerde werkende mens.
Seinen met de eerste veldcomputers en faxen van op motorcrossevenementen zou evenwel pas echt populair worden na 1985. In 1982 moesten wij, journalisten, ons dus nog behelpen met de tamtam. En dat wou nog wel eens mislopen. We deden evenwel ons best ondanks het meestal te kleine budget dat we konden lospeuteren bij onze bladen en tijdschriften. Gelukkig toonde vrijwel iedere crossfanaat begrip voor de zeldzame minpunten in ons hobbyberoep.
De man die ons op te verre GPs vaak een helpende hand toestak en ons van informatie voorzag was wijlen Johnny Strijbos. Johnny was een motorcrossfan pur sang en combineerde die passie met een bedrijf dat erg actief was in het wereldje. Eerst samen met en als vennoot van Roger De Coster als dealers van Suzukimotoren, later op eigen benen. Hij hield eraan dat de maandagkranten tenminste correcte uitslagen en een summier wedstrijdverloop binnen kregen.
Johnny liet zich ook graag de crossvader van André Vromans noemen, want voor den Dré was geen inspanning hem te veel.
Vorige keer vertelden we hoe André Vromans, de koning van het voorjaar in België, in Nederland zijn eerste GP 500cc van het seizoen won en hoe Eric Geboers hetzelfde exploot lukte in 125c op Italiaanse bodem.
Met Vromans en Co trokken we in de daarop volgende weken naar Zweden en Finland en met de 125cc-jongens naar Joegoslavië (inderdaad, het land bestond toen nog onder deze naam).
Maar de belangrijkste GP werd in het weekend van 9 mei bij ons in Borgloon gereden. Daar werd uitgekeken naar de prestaties van de coryfeeën 250cc in het algemeen, en van Georges Jobé en Jo Martens in het bijzonder.
JOBE NA PECH VAN LAPORTE -GP van België 250cc-
Jobé, de ex-wereldkampioen 250cc, had zijn start niet gemist in het WK. In Payerne won hij de beide reeksen van de Zwitserse GP en in Spanje, waar de vrij onbekende Amerikaan Mike Guerra won, had hij de schade beperkt. Jobé kwam naar Borgloon om opnieuw de dubbele reekswinnaar te worden.
Jo Martens durfde het woord winnen niet in de mond te nemen, maar dacht er stiekem wel aan.
In de voorjaarswedstrijden zag ik Jobé niet. In Angreau hebben we elkaar van de sokken gereden en zijn we samen gevallen. Dichter ben ik bij hem nog niet in de buurt geweest, vertelde Jo niet zonder humor.
Jo plaatste zich zaterdag in de kwalificatieritten moeiteloos voor deelneming aan de GP en deed zondagvoormiddag nog beter tijdens de officiële tijdstraining met de vierde plaats. Toen ging Jo aan het zweven. Ondanks aanmaningen van Freddy Wollants, zijn monteur, om ermee op te houden, ging Jo alweer op pad om de allerbeste tijd neer te zetten..
Op de gevaarlijke springbult na de start eindigde de GP van Jo. Hij kwam vervaarlijk ten val, brak een sleutelbeen en werd met andere blessures allerlei uiterst voorzichtig weggebracht naar het ziekenhuis van Tongeren. Hij zou zowat twee maanden uit de beweging blijven.
De overwinning in Borgloon was voor Georges Jobé. Hij haalde het met een eerste en tweede plaats in de reeksen.
In de eerste reeks kreeg hij meer tegenstand te verwerken dan hem lief was van Danny Laporte.
Ik wist dat Laporte sterk is, bekende Jobé na de eerste hete reeks. Maar zo sterk had ik hem niet verwacht. Hij heeft me behoorlijk nerveus gemaakt met die stormvloed van aanvallen. Ik heb me nog nooit eerder zo fel moeten concentreren om niet de minste rijfout te maken. Ik zie het evenwel toch zitten voor straks.
Natuurlijk kon ik Jobé voorbij, toeterde Laporte tussen twee koudwaterdouches in. Hij was niet alleen sterk, maar ook bijzonder attent om alle gaatjes die ik trok professioneel dicht te rijden. Ongelofelijk hoe kalm hij bleef in mijn spervuur van aanvallen. Toch denk ik dat ik er de schrik in heb. Ik kijk al uit naar de tweede reeks.
Spijtig voor de beide kemphanen en de talrijke toeschouwers werd de tweede reeks helemaal onthoofd door een massale valpartij op de eerste springschans na de start (juist ja, waar Jo over de kop ging). Danny Laporte was één van de ongeluksvogels. De Amerikaan hervatte zo snel hij kon, maar zijn Yamaha kreeg meteen af te rekenen met ontstekingsproblemen. Na amper een halve ronde moest hij onherroepelijk naar het rennerspark. Weg boeiende GP!
Vooraan hadden de Brit Watson en de Duitser meteen het hazenpad gekomen en leken Jobé een neus te zullen zetten. Dat lukte deels. Jobé kreeg Dieffenbach nog te pakken, maar om reekswinnaar te worden was de tijd echter iets te krap. Watson won de gierende eindspurt voor de Luikenaar.
Eindwinnaar Jobé deed evenwel weer de beste zaak in het WK. In Borgloon dikte hij zijn WK-totaal aan tot 75 eenheden. Van der Ven (39) en Watson (38) werden zijn naaste achtervolgers. Danny Laporte zat toen aan 27 tellers
Het nevennummer 500cc werd gewonnen door Raymond Heeren, zijn eerste eindoverwinning van het seizoen. Hij kreeg er de Beker van de Limburgse Journalistenclub bovenop. En blij dat hij was.
ROLLS NOYCE AAN DE BEURT -GP van Zweden 500cc-
Na Malherbe in Frankrijk en Vromans in Nederland was het nu de beurt aan Graham Noyce om dubbele reekswinnaar te worden in Zweden.
Voor de grootste ophef zorgde evenwel thuisrijder Hakan Carlqvist. Carla brak een pols op Goede Vrijdag in Ringwood en was veertien dagen voor het einde van de geschatte herstelperiode zodanig hersteld dat hij meteen de beste tijd op de klokken bracht. In de derde ronde van de eerste reeks was zijn heroptreden evenwel al ten einde na een fikse totter.
De goedgevolgde Noyce verdapperde meteen en had op het helterskelterbaantje in de buurt van Stockholm nauwelijks last van Hudson en Lackey om de reeks te winnen.
In de tweede rit van de dag sloeg Noyce van in de aanvangsmeters meteen een kloof die kon tellen. Liefst 20 seconden reed hij weg van andere grote jongens. Malherbe kwam terug tot op 5 tellers en bleef dan hangen op de tweede plaats.
Noyce, nog wereldkampioen in 1979, werd dus eindwinnaar van de GP.
Brad Lackey werd opnieuw derde. Meteen goed voor de tweede plaats in de GP én de eerste in de WK-rangschikking.
Suzuki Lackey was dus leider nu aan met 1 puntje voorsprong op Vromans - die in Zweden allesbehalve een goede beurt maakte en zijn op één na slechtste resultaat van het WK liet optekenen - en 5 op de tandem Noyce/Malherbe.
EINDELIJK HARRY EVERTS -GP van Joegoslavië 125cc-
Een week na de beenharde baan van Faenza kregen de lichtgewichten 125cc in de buurt van Maribor een erg zware, want slijkerige baan voor de wielen geduwd. Crossen in Orehora Vas was beslist geen pretje die 9 mei 1982. Eric Geboers wist er meteen alles van.
De dubbele reekswinnar van Faenza geraakte in de eerste reeks niet verder dan de 11de plaats, net buiten de punten dus. Later op de namiddag beperkte Eric gelukkig de schade op de derde plaats.
Harry Everts, de regerende wereldkampioen, kwam eindelijk nog eens goed uit de verf. De eerste manche won Harry. Na zeven ronden had hij de felle Italianen Maddii en Rinaldi definitief afgeschud en won hij onbedreigd de reeks.
Marc Velkeneers rondde een fel gesmaakte remonte af met de vijfde plaats.
Marc werd ontegensprekelijk de man van de tweede reeks. Ondanks een matige start boog hij binnen de drie ronden de achtste plaats om in de eerste en reed dan met sprekend gemak van de concurrentie weg. Een echt grote Velkeneers na zijn pechdag in Italië.
Omdat Harry Everts zich gedeisd hield in tweede positie en Geboers achter hem bufferde voor Maddii kon de eindzege hem niet ontsnappen. Hij won de GP voor Velkeners en Maddii.
Marc Velkeneers werd opnieuw de autoritaire leider in het WK met 104 punten, voor Eric Geboers en Rinaldi (elk 83), Maddii (76) en Harry Everts (73).
BOYCOT VAN DE VEDETTEN - GP wegrace Frankrijk-
De organisatoren van de Franse GP op het circuit Paul Armagnac in Nogaro (Gers) waren niet onwetend geweest van een eventuele boycot van hun GP door de grote jongens uit de koninginneklasse 500c. Maar ze rekenden op de Franse slag om hun problemen te verdoezelen en de tenoren van de racebaan alsnog te overhalen om te starten.
Ze kregen echter een unaniem en onvoorwaardelijk njet in het gelaat geworpen.
De grote jongens pakten hun materiaal niet eens uit voor de zaterdagtraining en zochten meteen andere oorden op toen ze merkten dat aan hun wensen geen gehoor was gegeven. Het circuit lag er nog even holderdebolder bij als bij de laatste inspectie. Een onthoofde GP dus.
Frutschi, Gross en Parrish roken hun kans en stonden na afloop voor aap op het podium 500cc.
In de lichtere categorieën was er van een boycot geen sprake. Olivier Liégeois werd achtste in 125cc , maar de uitslag van de dag lukte onze Waalse landgenoot Didier de Radigues in 350cc: hij werd prachtig tweede achter Baldé.
HE JEAN CLAUDE LAQUAYE -GP van Tsjechoslowakije 250cc-
Eén week na Borgloon reden de kwartlitercrossers de GP van Tsjechoslowakije, zoals dat land toen nog voluit heette. We zaten nog midden in de koude oorlog en voor westerlingen was het nog geen evidentie om zomaar eventjes naar het Oostblok te reizen om een motorcrosswedstrijd te gaan volgen.
Meer nog, ter plaatse een telefoonlijn regelen om b.v. een wedstrijdverslag naar België door te bellen was genoeg om de staatsveiligheid op je dak te krijgen. Met andere woorden, je kon het schudden met je journalistenpasje. Bovendien mocht je blij zijn dat het locale persbureau de uitslag van de GP aan Belga overmaakte.
Winnaar van de GP in de CSSR werd de Duitser Dieffenbach, reeds één van de blikvangers in Borgloon. Dieffenbach had aan twee tweede plaatsen genoeg om winnaar van de GP te worden.
De reeksoverwinningen waren voor Jobé en Laporte, maar die brachten er in hun andere heat te weinig vanaf om Dieffenbach voor de hoogste podiumtrap te bedreigen.
Met Dieffenbach waren Danny Laporte (4/15) en onze Jean Claude Laquaye (10/8) zowat de enige rijders die punten scoorden in de beide manches. Zij werden ervoor beloond met een topdrie plaats.
Achteraf vernamen we dat de weersomstandigheden zo ontzettend slecht waren dat je echt van de goden gediend moest zijn om tweemaal een score op de tabellen te brengen. Dat lukte maar 4 rijders. Naast de drie podiumgasten pakte ook de Nederlander Wilken een erg bescheiden (3/4) mee, goed voor de zevende plaats in de eindstand.
ANDRE VROMANS VERLIEST DE WERELDTITEL -GP van Finland 500cc-
De 500cc-jongens reisden van Zweden meteen door naar Finland voor hun volgende GP in de omgeving van Helsinki.
Op de Finse zandbodem vertrok André Vromans natuurlijk weer als uitgesproken favoriet. Een rol die hij niet uit de weg ging. André hoopte terecht zijn tegenstanders andermaal op een hoopje te zullen rijden en met een fikse voorsprong het tussentijds klassement van het WK te heroveren. Na de zaterdagtrainingen leek dit een gewettigde hoop. Edoch.
In de beide reeksen van de GP bereikte Dré de aankomst echter niet. Evenveel keer werd hij door motorpech van een haast zekere reekszege en de 30 punten gehouden. Na afloop zat hij dan ook in zak en as en wou geen commentaar kwijt.
Veel later zou hij er terecht op wijzen dat deze rotdag hem het wereldkampioenschap 1982 had gekost.
En inderdaad, met de jammerlijk verloren 30 punten zou Vromans wereldkampioen geworden zijn met 11 punten voorsprong op Brad Lackey, want Brad kwam in Finland ook niet verder dan een (3/5)-score.
In werkelijkheid strandde Vromans vele weken later op de slotdag in Luxemburg op 11 punten van Lackey en van de zo fel begeerde wereldtitel.
En zeggen dat Vromans slechts in 2 van de 24 reeksen van het WK uitviel. Dat uitgerekend deze rotdag bovendien moest plaatsvinden in het land van zijn co-sponsor Sinisalo maakte de zaak nog een stuk erger.
Reekswinnaars in Finland werden JJ Bruno en Neil Hudson.
Bruno won de GP met een erg mooie (15/12)-combinatie voor Hudson en Sintonen.
Carlqvist werd vierde, terwijl Malherbe en Noyce elk in één reeks uitvielen.
Marc Velkeneers wint in Eke
Drie decennia lang was de Hemelvaartcross in Eke een topper op de Belgische crosskalender waarop de echte kampioenen uit diverse landen niet mochten ontbreken. Toen de commercialisering van de sport echter een hoge vlucht nam in de jaren 1970 daalde de engel met het scherpe mes echter neer over de organisatie die er in 1982 nog kwam dank zij de goodwill van een paar motorcrossfanaten. Op termijn een bij voorbaat verloren strijd tegen de vooruitgang binnen de sport.
Voor de 40ste editie van deze wedstrijd onder de kerktoren regende het forfaits. Vromans, Malherbe, Jobé, Harry Everts ze verkozen een dagje rust tussen de slopende GPs in.
Marc Velkeneers en Eric Geboers , de uitblinkers in het WK 125cc, trokken dan maar de kar.
Eric zorgde voor het spektakel, Velkeneers voor de efficiëntie.
Velkeneers werd de dubbele reekswinnaar en werd dus vlot eindwinnaar voor Sterckx en Vanvelthoven.
Geboers ging één keer onderuit in winnende positie, verloor een heleboel plaatsen, maar werd tweede in de andere reeks.
Regen in Zolder
Op dezelfde Hemelvaartdag lokten onze nationale snelle jongens heel wat volk naar Zolder voor hun openingsrace van het BK. Vooral de regen zorgde voor de spanning in de meeste races. Opmerkelijke overwinningen kwamen er van Orban en Denis in de zwaardere klassen. In 250cc bleef Geeraerd maar nipt de felle Pol Ramon de baas. Stefan Mertens had te weinig power in huis om die twee te kunnen volgen.
