JOEL SMETS : SUCCES KOMT NIET VANZELF

Ludo Vervloet     (freelance journalist)

Het  jaar 2 000, het allerlaatste van de 20^ste eeuw, was het succesjaar bij uitstek voor motorcrosser Joël Smets.  Haast spelenderwijs werd hij niet alleen voor de vierde maal wereldkampioen 500cc door 12 van de 16 GP’s te winnen - de andere gingen naar Marnicq Bervoets (3) en Peter Johansson (1) -, maar Smetske won ook 25 van de 32 reeksen.  Aleen een  zekere Stefan Everts zou later nog beter doen.

Joël Smets is vandaag selectieheer en coach van het Belgische team dat straks de Motorcross der Naties hoopt te winnen op Amerikaanse bodem.

Op een nazomerse avond van dat gezegende jaar 2 000 strikten we hem thuis in Dessel voor een abc-interview dat we nog eens graag op u loslaten.

SMETS VAN A tot Z

Van de crosser Joël weten we als erg geïnteresseerde crossfan zowat alles. De media hebben de laatste jaren geen gelegenheid onbenut gelaten om zijn vele successen en dito tegenslagen uitvoerig in de verf te zetten. Maar wie is nu eigenlijk de man achter de motorcrosser, want Joël loopt niet de godganse dag rond in zijn crossoutfit en zit niet van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat op zijn KTM. We probeerden erachter te komen met een persoonlijk alfabet, en begonnen met

de a van ambitie, arrogantie, angst om te falen…

Joël:  “Zeg maar de a van alles. Tja, competitie zal wel in mijn genen zitten, zeker. Ik heb een ontzettende drang in mij om altijd beter te doen. Wat een ander kan, moet ik minstens evengoed kunnen, liefst nog een stuk beter. Ik ben een slechte verliezer in dingen die ik met mijn geest, mijn verstand en met mijn lichaam kan manipuleren. Over lotto en andere kansspelletjes heb ik het dus duidelijk niet.”

“Anderzijds vind ik dat ik voor tien jaar enorm hard werken en vier wereldtitels niet de aandacht heb gekregen die jongens als Eric Geboers en Stefan Everts wel kregen in de media. Toen ik in ’95 mijn eerste titel won van Trampas Parker was dat nauwelijks een vermelding waard. De media waren toen helemaal gefocust op de eerste 250cc-titel van Stefan Everts.

De laatste twee seizoenen hebben de media blijkbaar het roer omgegooid. Toeval of niet, maar in 1999 en 2 000 heeft Everts nauwelijks op de motor gezeten omwille van zijn blessures in Beaucaire.

Maar ik klaag niet, vind mezelf niet eens pretentieus wanneer ik stel dat ik eindelijk de aandacht krijg die ik verdien. Op wereldvlak ben ik toch één van de weinige Belgen die men kent van zijn resultaten.”

De b van boezemvriend

Dat was Marnicq Bervoets, tot na het incident in de Belgische GP in Grobbendonk…

Joël: “Ik ben hem niet meteen gaan opzoeken om de zaak uit te praten, want de stoom kwam nog uit zijn oren. Neen, ik vond dat ik hem beter een fax kon sturen om mij te verontschuldigen. Met de fout die ik  had begaan was ik absoluut niet gelukkig. Mijn bedoeling was nochtans zuiver. Het bewuste manoeuvre had ik afgekeken in de 250cc-GP, een geplande aanval dus. Ik kwam echter te snel in en kon niet helemaal corrigeren. Ik heb de schade nog proberen te beperken door helemaal plat te gaan, maar die ingreep kwam te laat. Ik beken schuld.”

 “Twee jaar geleden in Neeroeteren is nog iets dergelijks gebeurd, maar dat hebben we toen ook uitgepraat. Ondanks het feit dat Sylvain Geboers dit incident als een normaal koersincident beschouwde, vond ik mijn manoeuvre toch ongepast en achtte ik me niet vrij van zonden. Ik ben mijn misstap gaan biechten.”

-         Biechten hoort bij geloof. Vandaar is het een kleine stap naar bijgeloof…

“Ik heb wel mijn rituelen, mijn gewoontes, als ik me aankleed bv. Eerst de spullen van de rechterkant, dan de linkse. Vlak voor de start maak ik de nek nog even los, adem ik diep en vergeet ik de wereld daarbuiten om me helemaal op het starthek te concentreren.”

De c van carrière … Geslaagd, mogen we wel zeggen, niet?

Joël: “Als ik daar negatief over doe zal ik vele mensen met schuldgevoelens opzadelen, vrees ik. Alhoewel….Onlangs vroeg iemand uit mijn omgeving zich toch nog af oft ik niet beter nog een stukje aan mijn  A2-diploma had gebreid. Tja, wat moet je daar op antwoorden?

Het had natuurlijk nog beter gekund. ’99 was een pechjaar omwille van de Husaberg, in ’96 ben ik verre van fit aan het wk begonnen en kende ik bestendig problemen met de voorvork. In ’94 tenslotte had ik nog niet echt de maturiteit om wereldkampioen te worden. Fysiek en rijtechnisch was ik er toen al wel klaar voor. Maar tel eens uit…bijna zevenmaal wereldkampioen, was dat niet een beetje overdreven geweest? Ik houd het erbij dat ’95 veruit mijn zwaarste jaar was. Winnen van een routinier en tweevoudige ex-wereldkampioen Trampas Parker was echt geen sinecure.”

De d van doorzetter. De wil om altijd te winnen

Joël: “Ik geef nooit op. Ik heb nog nooit een wedstrijd verlaten zonder een mechanisch probleem. Ik vind dat je dat niet kan maken tegenover het betalend publiek, want dat wil je zien zoals je die dag bent, goed of slecht. Bovendien kunnen wij ons niet laten vervangen als we niet goed in de wedstrijd zitten. Wij zijn immers geen ploegsporters. ”

-         Kan doping daarbij helpen?

“Ik ben niet onnozel om te gaan rondbazuinen dat er in de motorcross  geen doping gebruikt wordt. Maar ik weet het niet. Ikzelf heb me evenwel nooit met die spullen beziggehouden, integendeel. Ik ben een antidoping apostel. Ik kan razend worden als men toch blijft insinueren dat mijn prestaties er niet op een natuurlijke wijze komen. Daarom was ik onlangs zo blij dat ik midden in de week, onaangekondigd en tijdens een dagelijkse training, gecontroleerd werd. Resultaat: noppes."

De e van emoties, of van erecties, je kiest maar…

Joël: “Nooit seks voor de wedstrijd, heb ik al vaker verteld…

Emoties vind ik enorm belangrijk in de sport. Want sport is entertainment en emotie. Ik ben enorm emotioneel van aard. Mijn gemoed schiet snel vol. Afscheid nemen gaat altijd met tranen gepaard. Ik ben snel droevig, maar even rap euforisch ook. Dat vind ik al bij al een enorm voordeel om  weer met de beide voeten op de grond te komen na momenten van te hoge pieken en te diepe dalen. Als je emotioneel van aard bent, geef je je bloot, stel je je kwetsbaar op. Maar het helpt je ook wel om eigenhandig uit de miserie te geraken.”

Proberen we de f van filosofie?

Joël: “Zoeken naar het waarom van de dingen, de juiste vragen stellen. Durven contesteren en de dingen desnoods helemaal anders bekijken.

Als ik zaken onderneem, stel ik me steeds de vraag “waarom doe ik dat?” en weeg ik de voor- en nadelen tegenover elkaar af. Ik ben het ook vaak oneens met beslissingen die zomaar genomen worden . Ik wil het ontstaan ervan kennen, de redenen weten waarom ze genomen zijn.

Ik geef toe dat ik daar soms te ver in ga en dat is ook fout. Het mag niet ten koste van de spontaneïteit van het leven gaan. Maar een beetje kan geen kwaad, vind ik.”

De g van gezin

- Is gezin te combineren met topsport?

Joël: “Ja… maar dat kost wel een boel werk, hoor. (op dit ogenblik vraagt zoon Greg voor een laatste knuffel en een nachtzoen)

Het is vooral een kwestie van een goede organisatie. Ook mensen die een ‘gewone’ job doen, moeten binnen hun gezin compromissen sluiten.

-         Greg begint ook met een g.

“Mijn zoon, genoemd naar de Zuid-Afrikaanse drievoudige wereldkampioen Greg Albertijn, wordt straks vijf. Hij heeft mijn karakter. Energie te koop, kan nooit stilzitten en kan heel slecht tegen zijn verlies. Voor zijn leeftijd is hij uitzonderlijk behendig op zijn fietsje. Het kan bijna niet anders of hij moet later ook een fysiek zware sport kiezen. Maar ik ga hem niet opjutten, hoor. Eerder afremmen. Kinderen moet je vooral weghouden van competities. Ik heb hier nog een mini-crossmotor van Husaberg staan, maar daar mag hij niet aankomen.”

De h van hebzucht

Joël: “Een ‘eigenschap’ die mij, gelukkig,  totaal vreemd is.

Het doet me elke keer pijn als er op de cross een kleine komt vragen “Joël, hebt ge nog een shirt voor mij?” en ik dat manneke moet doorsturen.

Ik weet dat het niet mag, maar ik moet me telkens in toom houden om het toch niet te doen.

Als ik het salaris van Schumacher moest hebben, zou ik vele mensen blij maken, denk ik. Ik zou natuurlijk een rijkelijk deel voor mezelf houden, maar oppotten om blijvend te bezitten, ligt me echt niet.

Ik voel me bovendien moreel verplicht om bepaalde donaties te doen aan instanties die van giften moeten leven. Ik heb echt een doorlopende opdracht voor het Rode Kruis. Waarom ook niet? Die mensen hebben wij vaak nodig.”

De i van inzinking

Joël: “Inzinkingen sluiten  nauw aan bij emoties, denk ik. Zeker mentale inzinkingen. Door jezelf  goed in de hand te hebben, kan je echter veel narigheid vermijden, moet je het niet zo ver laten komen. Als je de realiteit uit het oog verliest, heb je meer kans om met je neus tegen het venster te lopen. Tot nog toe heb ik  die toestanden goed kunnen beperken.”

Jeugdidool … begint met een j.

Joël: “En De Coster met een D. Roger De Coster was mijn afgod. De Coster jaar na jaar op de Citadel in Namen zijn onvergetelijke beelden die nooit uit mijn geheugen zullen gewist worden. Wat dweepte ik met die man.

Onze huidige contacten zijn evenwel erg beperkt. Roger woont in Amerika en dat maakt de dingen er niet eenvoudiger op. Als ik naar ginder ga of hij komt naar hier, probeer ik altijd wel tijd te maken voor een babbel, maar dat kan je geen frequent contact noemen.”

-         Na je jongste succes in Namen schreven de kranten dat Joël Robert beweerde dat Roger De Coster jaloers op je was…

“Ik ben het hem niet gaan vragen, maar wellicht is het een overtrokken uitspraak. Ik ben alvast nooit jaloers, op niemand. Als je met hard werken iets bereikt hebt in het leven, vind ik dat schitterend. Men moet de zon in het water kunnen zien schijnen, voor iedereen. Maar ik geef toe: het is een van de grootste problemen van deze tijd.”

Ben je nog steeds de kwajongen uit je jeugd?

Joël: “Mijn kwajongensstreken raak ik wellicht nooit kwijt. Je moet iemand in de maling kunnen nemen op een gepaste, originele manier. Op een manier die voor beide partijen plezierig is. Ook de risee moet kunnen lachen met de grap. Vulgair mag het zeker nooit worden. Een grap is pas geslaagd als het slachtoffer zegt: “verdekke, hier hebben ze mij goed liggen gehad”.

De k komt ook in KTM voor

Joël:”En  de erg logische overstap van Husaberg naar de Oostenrijkse fabriek. De beste keuze die ik ooit gemaakt heb. Binnen dezelfde motorfamilie bovendien. De motor was/is me op het lijf geschreven. Hij gaf me bovendien het vertrouwen om de onwaarschijnlijke reeks successen aaneen te rijgen.”

De  l van lezen is een bezigheid die niet zo direct besteed is aan de meeste crossers, vermoed ik.

Joël: “Veel lees ik niet, wel graag. Momenteel ben ik bezig aan “De grote trek” van Mark Helsen , het relaas van een wereldreis in Het Nieuwsblad,  –sorry, jongens van de andere bladen, ik lees jullie ook wel- . Daar ga ik elke avond mee slapen. Plezierige en verrijkende ontspanningsliteratuur. Neen, voor mij geen detectiveromans, daar moet ik me te hard op concentreren. Stripverhalen en magazines kunnen dan weer wel. Ik probeer ook op de hoogte te blijven van alle actualiteit.”

De m van miljonair. Is  dat de betrachting…of is het al zo ver?

Joël: “Wie is vandaag de dag geen miljonair? (nb er werd toen nog met Belgische franken gerekend)

Vroeger was dat een haast onhaalbare kaart, maar nu. Miljardair lijkt me beter aansluiten bij deze tijd. Maar soit…

Weet je, geld is nooit een drijfveer geweest en zal het ook nooit worden om het te maken in het leven. Geloof niet dat ik dagelijks zit te tellen wat mijn contracten en bonussen me opleveren, absoluut niet! Anderzijds ben ik ook niet zo naïef om mijn sponsors te vertellen dat ze het niet zo nauw moeten nemen met mijn tegoeden.

Als ik wereldkampioen word, worden mijn sponsors daar ook beter van. Voor wat hoort  wat. Prijs kan niet gescheiden worden van kwaliteit, die twee  horen nu eenmaal samen. Eerlijke afspraken vragen om een eerlijke toepassing.”

In de eerste plaats rijd ik eigenlijk om de eer en voor de erkenning.  Net als iedereen, denk ik. Want wie kan er leven van de motorsport in België? Toch geen tien piloten, dat weet ik zeker.

Weet je dat ik pas in ’95 een eerste frank opzij kon leggen…Motorcrossers worden slecht betaald. Als ik vergelijk met andere sporters staan wij nergens. Maar we zijn nog beter af dan de judoka’s en de zwemmers. Als onze trainingsinspanningen evenredig moesten zijn aan onze loonzakjes stonden we zeker mee aan de top.”

De n van nachtmerrie …zal jij wel geen last van hebben, zeker?

Joël: “Vergeet het. Het overkomt me vaker dan me lief is. Over de meest uiteenlopende dingen. Zaken die helemaal geen verband houden met onderwerpen die in de loop van de voorbije dag of dagen aan de orde geweest zijn. In 50% van de gevallen heeft de sport er wel wat mee te maken.

’s Morgens zit ik me dan suf te piekeren over de aanleiding van mijn dromen.”

Ouders begint met een O. Die van u mogen er best wezen, niet?

Joël: “Ik heb altijd een bovenste beste relatie gehad met mijn ouders. Ik ben dik tevreden over de manier waarop ze me opgevoed hebben, daarom verdienen ze mijn respect. Ik denk dat daarin alles vervat zit.”

De p van populariteit

Joël: “Populariteit ontstaat uit de bewondering van de mensen om hetgeen je voor hen betekent. Erkenning, zeg maar. Iedereen is gevoelig voor populariteit. Ik kan me moeilijk inbeelden dat je als een ijsbeer reageert als iemand je komt feliciteren met je prestaties.

Respect, erkenning, populariteit…ik erken ruiterlijk dat ik daar zeer gevoelig aan ben. Liever dat dan als een antiheld door het leven te gaan. Het is fijn als de mensen je op straat herkennen, zolang het maar geen belemmering wordt voor je dagelijks leven.”

De q van quotiënt

Joël: “Uitkomst van een deling…”

 - Of van Quiévrain

Joël: “Van duiven weet ik niks”

 - Van quiz dan maar?

Joël: “Dat vind ik wel plezant, amusementsspelen, dat maakt het leven plezierig.

-         Ik heb samen met jou “10 voor taal” gespeeld. Ik geef toe dat ik voor de camera’s behoorlijk onder de trac zat.”

Joël: “Doet mij niets. Dat heeft natuurlijk veel te maken met mijn ervaring in de sport. Ik kan die dingen relativeren, geloof ik. Winnen of verliezen is dan niet zo belangrijk, al win ik natuurlijk erg graag. Mijn nervositeit werk op zulke momenten positief, gezond zenuwachtig, zeg maar. Druk heeft altijd een positieve invloed gehad op mijn resultaten. Dat was in de school ook al zo.”

De r van reizen

Joël: “Op mijn lijf geschreven. Zie mij hier zitten in mijn donkere tuin met links en rechts alleen de contouren van een huis. Dat geeft toch een geweldig gevoel van vrijheid. Vroeger bij ons thuis was het nog beter. Daar hadden we helemaal geen buren, alleen bossen.

Ik droom ervan om ooit nog eens met een rugzak en een tent te vertrekken. Ook de verplaatsingen naar de GP’s probeer ik als een echte reis op te vatten.

Meestal rijd ik zelf met mijn mobilhome. Dan vertrek ik donderdag, rijd bv. 4 à 500 km ver en zoek dan een klein, rustig dorpje op om de nacht door te brengen. Vaak nog een avondwandeling in de streek en dan lekker maffen, laat ontbijten en later op de dag verder naar de wedstrijdlocatie. Ideaal om relaxt aan de wedstrijd te beginnen. Yves, mijn trainer, vindt deze manier van handelen ideaal om zondags te pieken in de wedstrijd.”

Supporters beginnen met een s.

Joël: “ Heel belangrijk voor mij, sociaal wezen dat ik ben. Supporters komen om zich te ontspannen op de wedstrijden, ze ontvluchten hun dagelijkse sleur. Daarvoor moet ik  mij inspannen, want ik moet hen zodanig kunnen begeesteren dat ze ’s avonds, wanneer ze weer naar huis terugkeren, kunnen zeggen: ‘aan onze problemen hebben we niet gedacht’. Ik denk dat ik daarin luk.”

- Te goed, heb ik de indruk. De mensen vinden dat je het spelletje beter moet spelen.

Joël: “Dus doe ik het niet goed. De mensen dreigen in slaap te vallen (hahaha). Ik weet niet hoe het vroeger toeging, maar in de moderne motorcross worden geen spelletjes gespeeld. Ik ga altijd tot op het bot. Ik kan niet rijden voor een tweede plaats als ik de eerste kan winnen. Geen compromissen op een crossparcours. Dat appreciëren de mensen.”

We zitten al bij de t van toekomst

Joël: “Hoe wil ik afscheid nemen van de actieve sport?”…Die vraag heb ik me al vaak gesteld, hoor. “Moet dat gebeuren als ik nog aan de top sta of is het een schande als dat midden in een seizoen moet gebeuren, wanneer ik  plots zal beseffen dat het tijd is om een stap terug te zetten?

De gevreesde inzinking van daarstraks, weet je nog. Van een eventuele zware blessure ben ik nu niet banger dan tien jaar geleden, dat boezemt me minder angst in.

Maar stel dat ik morgen crosser-af ben, wat dan? Daar ben ik nog niet uit.

Ik denk dat ik in de eerste jaar een job zoek om te ontstressen, want geloof me dat de huidige topsport ongemeen zwaar belastend is. Een job waarin ik me kan nuttig maken met minder verantwoordelijkheid, minder prestatiedruk.”

Uitgaan

Joël: “Tijdens het seizoen vrijwel nooit. Uitzondering was Australië. Tijd zat en na de wedstrijd met alle piloten een stapje in de wereld gezet, maar alles binnen de perken gehouden, hé.

In de winter kan er  af en toe een uitje af. Als je zes dagen op zeven werkt en traint, mag dat wel. Maar nogmaals, alles met mate, want in de winter wordt het volgende seizoen gemaakt.”

Voetbal

Joël: “Een spel dat ik acht jaarlang gespeeld heb. Een redelijk simpel volksspel, zelfs de vrouwen begrijpen het tegenwoordig. Voetbal heeft echter een grote sociale functie, er wordt overal veel over gesproken. Veel ga ik niet kijken ter plaatse, maar elke zaterdag volg ik wel de wedstrijdverslagen op tv.”

- Wie tegenwoordig begaan is met ons nationaal team, heeft ook de naam Waseige in de mond.

Joël: “Een persoonlijkheid, een Guy Thijstype. Niet op te jagen, iemand die alles in de juiste context kan plaatsen. Een persoonlijkheid die afstraalt op de ganse ploeg.

Ik vergelijk hem wel eens met Joël Robert, onze teammanager voor de ploeg van de MX der Naties.  Ook iemand die vakkennis en vertrouwen uitstraalt. Mensen die niet lullen, maar weten waarover ze praten. Dat geeft vertrouwen.”

Het wordt erg laat en Nancy wil naar bed.  De X en de Y-chromosomen laten we voor wat ze zijn en we besluiten met de z van

Zelfdiscipline

Joël: “Heeeel belangrijk. Ambitieus zijn kan niet zonder zelfdiscipline, het is de hoeksteen van elke sportcarrière. Dag na dag moet je jezelf de discipline opleggen om rigoureus je schema’s af te werken, weer of geen weer. Het leven van een sportman is keihard en een gemakkelijke weg is er niet om de top te bereiken. Succes komt niet vanzelf.”

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Andere retro cross stukken vind je terug in de rubriek Archief.

Tik ludo vervloet in en je bent voor een tijdje zoet met motorcross van vroeger.

Veel leesgenot!

---------------------------------------------------------------------------------------------------

14-02-2008 om 14:54 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN       augustus 1983

Ludo Vervloet          (freelance journalist)

JOBE VOOR DE TWEEDE MAAL  wereldkampioen 250cc        GP Zwitserland

In de op twee na laatste GP van het wk 250cc in het Zwitserse Frauenfeld startte Georges Jobé met een voorsprong van 61 punten op zijn enige rivaal en uittredend wereldkampioen Danny Laporte. Als hij die voorsprong kon behouden viel de beslissing hier en werd de spankracht uit de resterende GP’s in Zweden en Finland gehaald.

Jobé zou deze GP defensief rijden, had hij zich voorgenomen. Zijn koers zou hij volledig  afstemmen op die van Laporte. Hij kweet zich voorbeeldig van zijn taak. Meer nog, Jobé won zelfs deze GP met een tweede en een vierde plaats in de reeksen. Daarmee bracht hij zijn totaal op zes overwinningen in 9 GP’s. Duidelijker kan moeilijk.

Winnaar van de eerste reeks in Frauenfeld werd Rolf Dieffenbach. Derde eindigde de jonge Jacky Martens, zijn eerste reekspodium ooit. Danny Laporte kwam twee keer ten val en geraakte niet verder dan de negende plaats. De Amerikaan besefte toen al dat het wk over and out was voor hem.

In de tweede reeks kon Laporte weliswaar nog een vuistje maken , maar verder dan de derde plaats achter Whatley en Drechsel kwam hij niet. Op de vierde plaats legde Jobé de twee laatste ronden van de GP wuivend naar het publiek rond, verzekerd als hij zich wist van een tweede wereldtitel 250cc.

“En toch heb ik een ganse dag ontzettend onder de spanning gezeten”, bekende hij een dag later met een ziek champagnekoppeke. “Ik lust eigenlijk geen alcohol, maar ik moest de rijders toch trakteren in het hotel.”

En verder: “Na mijn eerste titel in 1980 ben ik tweemaal na elkaar geremd door blessures. Het mocht geen derde keer fout gaan. Daarom heb ik gisteren niet de minste risico’s genomen. En geloof me: in de tweede reeks gisteren ben ik zelfs nog tweemaal gevallen. De laatste twee rondjes heb ik op een leeglopende band afgewerkt. Maar…eind goed al goed. Ik heb er nu 5 jaar wk 250cc opzitten en behaalde twee wereldtitels. Tijd om naar wat anders uit te kijken. Ik heb behoefte aan andere lucht, andere rijders, andere omlopen, andere machines…Ik hoop wel aan een contract voor 500cc te geraken. Liefst bij Suzuki, desnoods bij een ander merk. De 250cc laat ik graag aan jongens als Jo Martens – hij zou wel eens mijn opvolger kunnen worden - Marc Velkeneers, Corrado Maddiii, Dave Thorpe misschien. Ik zal het graag van op een afstand bekijken.”

CARLQVIST VERSTEVIGT LEIDING IN HET WK      GP van BELGIE  500cc

Op dezelfde 7 augustus 1983 verzamelden meer dan 30 000 crossfans uit binnen- en buitenland op de Naamse citadel om maar niks te missen van het duel Carlqvist- Malherbe met de wereldtitel 500cc als inzet.

De grote winnaar van de dag werd wk-leider Hakan Carlqvist. In de eerst reeks profiteerde hij handig van de totaal gemiste start van Malherbe en diens machinepech onderweg.

Terwijl Carla stap voor stap zijn ook niet zo fraaie startpositie voor een betere ruilde, kreeg Malherbe af te rekenen met vermogenverlies door de schuld van een kapotte uitlaat. Zijn 15^de plaats kort na de start boog hij om in de 5^de aan de meet. Carlqvist daarentegen klom gestaag van de 7^de naar de reekszege. Carla liep in de wk-stand weer een flink stuk weg van zijn Belgische rivaal.

De tweede reeks werd er eentje om duimen en vingers te likken. In een rechtstreeks man tegen man duel won Malherbe het met 5 sec van Carlqvist die uiteraard GP-winnaar werd en zijn voorsprong in het wk aandikte tot 11 punten.

“Ik win hier wel de GP, maar tevreden over mijn prestaties ben ik niet”, poneerde de Zweedse reus na afloop. “Ik geef toe dat André erg sterk was in de tweede reeks maar zonder die paar kleine foutjes van mij, was ook deze reeks voor mij geweest. Ik win hier vandaag 6 punten op Malherbe, niet slecht in zijn home-GP, maar er had meer ingezeten voor mij.”

André Malherbe liep er na de wedstrijd allerminst aangeslagen bij. Integendeel, er kon zelfs nog een lachje af. Zijn schitterende tweede manche zat daar voor veel tussen.

“En of. Ook gezien dat ik sneller kan dan Carlqvist? Zonder die kapotte uitlaat in de eerste reeks zou ik hier de winnaar geworden zijn”, vertelde hij rustig en zelfverzekerd. “Er resten me nu nog twee GP’s of vier reeksen om die achterstand van 11 punten in voordeel om te bouwen. Ik ben daar klaar voor. Ik ben er van overtuigd dat ik deze maand nog mijn derde wereldtitel 500cc vier.” En weg was hij naar het podium waar hij als derde man gevierd werd na winnaar Carlqvist en Harry Everts, de tweede van deze GP.

Bij Harry kon er nauwelijks een lachje af. “Dju toch, het zit me echt niet mee”, sakkerde hij. “Voor de derde keer al pak ik net naast de zege. In de eerste reeks miste ik ook mijn start maar verloor ik slechts met 2 sec de reeks aan Carlqvist. Als ik in de tweede als leider het bos had mogen induiken, hadden ze me niet meer gezien, zeker weten.”

In het nevennummer voor inters 250cc werd de kersverse wereldkampioen 125cc, Eric Geboers, geklopt door Marc Velkneers. Groot was het verschil niet, slechts een halve sec.

Guy Van Geel en Dirk Geukens wonnen de reeksen voor nationalen 500cc maar eindwinnaar werd de Nederlander Van den Brink.

CARLOS LAVADO WERELDKAMPIOEN   wegrace 250cc       GP van Zweden

In het begin van de jaren 1980 werd er zelfs op wk-niveau nog her en der geracet op stratencircuits. Vooral in Skandinavië zag men vaak grote veiligheidsaanbevelingen over het hoofd om de wegracerij en zijn 25 000 toeschouwers toch maar te laten overleven in het hoge noorden.

In Zweden werd de GP in 1983 zelfs gerelateerd aan een superbike- en een motorcrosswedstrijd op zaterdag. Tussendoor mochten de kwartliter hardrijders dan hun finalewedstrijd van het wk afwerken op het helterskelter baantje van Anderstorp dat zelfs door de Clinica Mobile van dokter Costa niet te bereiken was. Kortom, toestanden die gelukkig de volgende jaren niet meer zouden overleven.

Zaterdag 6 augustus was het Skandinavisch nat en vrij koud toen de jongens De Radigues en Co op pad werden gestuurd voor de laatste 25 ronden van hun wk. Radis, met de beste trainingstijd, geraakte in de race echter niet verder dan de achtste plaats.

Na de gebruikelijke schermutselingen kort na de start kwam Christian Sarron, regenrijder bij uitstek, uit een verloren positie bij de koplopers aansluiten. In de tiende ronde pakte hij de leiding èn de enige droge lijn op het circuit. De jonge Guilleux probeerde wel aan de natte kant om voorbij te komen, maar Sarron gaf zijn positie niet meer prijs, zelfs niet toen de baan droger werd. Sarron won de race voor Guilleux en Lavado.

Carlos Lavado werd wereldkampioen met precies 100 punten achter zijn naam. Sarron nam op de valreep onze Radigues nog te grazen en eindigde tweede in het wk. Didier werd  dus derde en baalde als een stekker.

Zondags won Freddie Spencer eindelijk nog eens de 500cc-race van Kenny Roberts. Spencer lukte de snelste start terwijl Roberts al in de eerste ronde voorbij Haslam en Lucchinelli moest om geen voeling met Spencer te verliezen. Het duel tussen die twee duurde 30 ronden lang en werd pas in de laatste bochten voorgoed beslecht.

Door een gewaagd remmanoeuvre geraakte Roberts even voorbij Spencer, maar dat voordeel verspeelde hij even verder in een gelijkaardige situatie door een tekort aan…tarmac.

In de wk-stand liep Spencer na deze voor hem zesde GP-zege weer 5 punten uit om zijn rivaal. De GP van San Marino zou volgende maand de nieuwe wereldkampioen aanduiden.

DE ZEVENDE VAN CARLQVIST                              GP San Marino 500cc

Na de GP van Namen was vroeger die van het G.H. Luxemburg aan de beurt om de nieuwe wereldkampioen te kronen en/of het wk af te sluiten.  Zo niet in 1983.

Omdat de Letzeburgse organisatoren het al een paar keer niet zo nauw hadden genomen met de strenge organisatievoorschriften had de FIM hun de GP afgenomen. Carla, Dédé en Co moesten daarom op 14 oogst nog even een ommetje maken langs San Marino alvorens zich op te maken voor de grote en alles beslissende finale in Nederland.

Malherbe maakte zich vooraf sterk dat hij de 11 puntenkloof met Carlqvist alsnog kon dichtrijden. Hij kende de omloop van San Marino, want in zijn 125cc Zündapp-jaren won hij hier nog een GP. Carla van zijn kant liet de dingen gewoon op zich afkomen.

Bij Honda gooide men blijkbaar alles in de strijd om Malherbe aan de titel te helpen.

In de eerste manche nam Malherbe vrij vlug het commando over van de snelst gestarte Harry Everts. Thorpe en Noyce gaven die twee een vrijgeleide om binnen de kortste keren een veilige voorsprong uit te bouwen. Hun taak bestond er alleen in om Carlqvist niet dichter bij hun sterrijder te laten komen. Noyce respecteerde nog een beetje de regels van het spel, maar Thorpe reed op de snelle stukken zigzaggend over de piste. Toch slaagden geen van beide erin om Carlqvist toch van die derde plaats te houden. De voorsprong van Carla op Malherbe was nu nog 6 eenheden groot.

Een opvallend rustige Carla verklaarde na aankomst: “Ik heb alleen wat punten verloren. Die pak ik straks wel terug. Dat Noyce en Thorpe het onmogelijke zouden doen om Malherbe aan de overwinning te helpen, wist ik vooraf ook wel. Als zij een passieve race hadden gereden, had hun valiesje bij Honda wellicht klaargestaan. Ikzelf heb me al bij al gedeisd gehouden op dit shitcircuit. Er ligt overal maar één ideale lijn, iedereen rijdt even hard. Hopelijk luk ik straks een betere start.”

En dat gebeurde ook. Toen Carla kopstarter Yvan Van den Broeck opzij had gezet, leek de baan helemaal open te liggen voor een nieuwe reekszege van de Zweed. Maar…achter hem maakten Bruno en Noyce gewillig plaats voor de aanstormende Malherbe. In no time zat Malherbe aan het achterwiel van Carlqvist. De kijkers hielden even de adem in, want hier stond iets moois te gebeuren.

Zeven ronden lang beukte Malherbe vergeefs in op de koppositie van de Zweed, maar die gaf geen krimp. Carla pareerde elke aanval van Dédé en liet zich op geen enkele rijfout betrappen.

Omdat de tijd begon te dringen koos Malherbe in de voorlaatste ronde voor een haast onmogelijk manoeuvre op een niet ongevaarlijke springbult. Hij miste zijn wanhoopspoging, kwam ten val en werd teruggeslagen naar de zevende plaats en een achterstand van 17 punten in de wk-stand.

Uiteraard was de Luikenaar ontgoocheld. Zijn motorhome bleef twee volle uren dicht voor iedereen. Pas toen hij zijn teleurstelling had verwerkt, stond hij de verzamelde pers vriendelijk te woord.

Malherbe:”Na wat er vandaag gebeurd is, heb ik geen schijn van een kans meer en is Carlqvist zondag de nieuwe wereldkampioen. Maar…de strijd voortijdig opgeven doe ik niet. In St. Anthonis zal ik er andermaal voor gaan tot onder de allerlaatste vlag. In een mechanische sport als deze is niks voorspelbaar tot voorbij de laatste meet. Die gedachte zal me sterken om supergemotiveerd aan het starthek van de allerlaatste GP te komen.”

Met een tweede en een derde plaats in de reeksen leverde Harry Everts andermaal een schitterend resultaat af. Toch kwam hij weer 3 punten te kort om Carlqvist van een nieuwe GP-zege te houden.

“Om je de haren uit te rukken”, fulmineerde Harry naar zijn toehoorders. “Voor de vierde keer al pak ik nipt naast de GP-overwinning. Maar zondag probeer ik het weer.”

ERIC GEBOERS EINDIGT ZOALS HIJ BEGON            GP 125cc  Tsjechoslowakije

Voor aanvang van de laatste GP in het wk 125cc was de beslissing voor de wereldtitel al gevallen. Eric Geboers won in Salo zijn tweede titel op rij en Rinaldi was na de tweede reeks in Finland zeker van zijn tweede plaats in het wk.

Rinaldi spoedde zich na de eerste Finse reeks in zeven haasten naar Italië om de dag nadien al een dringende knieoperatie te ondergaan. Met een erg lange revalidatie in het vooruitzicht zat hij in gedachten al in een volgend wk.

Eric Geboers had in eerste instantie weinig zin om de verre autoverplaatsing naar Holice te maken, want ’s maandags wachtte hem de Keiheuvelcross in zijn achtertuin. Uiteindelijk vond hij het toch maar zijn verdomde plicht om definitief afscheid te nemen van de lichtste cilinderklasse met een laatste GP-deelname.

“Neen, ik ben helemaal niet gedwongen door Suzuki om deel te nemen maar ik zou met mezelf niet in het reine gekomen zijn wanneer ik thuis zou blijven. Of ik echter de bereidheid aan de dag kan leggen om te knokken op het scherp van de snee, kan ik nog niet zeggen. In feite heb ik mentaal al afscheid genomen van de lichtste categorie. Echt trainen met die motor doe ik al meer dan twee maanden niet meer. Veel zal afhangen hoe Velkeneers, Gibson e.a. Vehkonen mij tot enige actie kunnen bewegen, hahaha.”

Veel, zou zondags blijken. Helemaal ontspannen, bevrijd van elke druk won Eric de beide reeksen én de GP in Holice, zijn zesde van het jaar. Eric eindigde dit wk zoals hij het begon: met een overwinning.

Na de podiumplechtigheid liet hij zich in ijltempo naar Mol brengen om toch een beetje uitgerust op de Keiheuvel zijn opwachting te maken.

Vehkonen en Gibson vochten het nog even uit voor de derde plaats in het wk.

In de eerste reeks werd Vehkonen tweede voor de Amerikaan en toch kwam de derde wk-plaats bij Gibson terecht. Gibson werd immers tweede in de allerlaatste reeks waarin Vehkonen met een vastloper kreeg af te rekenen.

35-jarige TORLEIF HANSEN BAAS IN EIGEN HUIS               GP van Zweden 250cc

Ook in het wk 250cc was de beslissing al gevallen. Na afloop van de GP van Zwitserland was Jobé de nieuwe wereldkampioen en verhuisde uittredend wereldkampioen Danny Laporte naar het tweede schavotje. Voor hen waren de GP’s in het noorden dus van geen betekenis meer.

In de buurt van Stockholm vonden de rijders 14 augustus geen typisch Skandinavisch zandcircuit, maar een keiharde, dus snelle baan. Een kolfje naar de hand van hardrijders als Dieffenbach en Drechsel. En het moet gezegd: die jongens waren op de afspraak. Dieffenbach met een tweede en een derde plaats in de reeksen, Drechsel met een vijfde en een…reekszege. Het leverde hen een boel wk-punten op.

De grote meneer in deze GP werd echter thuisrijder Torleif Hansen, een oudgediende in het wk-wereldje die zijn internationale ambities al een vijftal jaren had opgeborgen. Hansen reed alleen nog maar nationale wedstrijdjes maar toonde zich die 14 augustus weer een volleerde hardrijder.

Hansen won met verve de eerste reeks en moest later op de namiddag alleen onderdoen voor Arno Drechsel in de tweede. Uiteraard werd Hansen ook GP-winnaar. Toch meer dan een kleine blamage voor het GP-peloton.

Jo Martens zakte door het achterwiel van zijn Yam in de eerste reeks en geraakte niet verder dan de negende plaats in de tweede. Kees van der Ven viel en werd pas elfde in de eerste doorgang, maar wel zesde in de tweede rit. Daarmee kwam hij op gelijke punten van Jo Martens met de derde plaats van het wk als inzet. Maar ook Drechsel kwam nu nog een woordje meespreken op amper twee punten van dit tweetal. De ontknoping kregen we een week later in Finland.

GEBOERS EN JOBE WINNEN OP DE KEIHEUVEL               BMB in BALEN

Op de Keiheuvel in Balen zag het die maandag 15 augustus zwart van het volk. De mensen wilden duidelijk de dubbele wereldkampioen 125cc aan het werk zien tegen de nieuwe kampioen 250cc . En het hoefde gezegd: de kampioenen lieten zich van hun beste zijde zien.

Thuisrijder Eric  Geboers won de beide reeksen 500cc terwijl Georges Jobé de finalewedstrijd 250cc voor zijn rekening nam én tweede werd in 500cc.

Eric gaf verstek voor de finalewedstrijd 250cc en had daar een goede reden voor.

Eric:”Ik heb vannacht amper 4 uurtjes geslapen. Na de GP in Holice ben ik met Pekka Vehkonen onmiddellijk naar huis gereden, 1 100km in precies 7 uur. Omdat ik de hele afstand achter het stuur zat, was ik vanmorgen verre van fris. Ik was vermoeid en zenuwachtig. Het feit dat ik hier sinds 1979 niet meer gereden had zat daar natuurlijk ook voor veel tussen. Ik mocht hier niet afgaan als een gieter. Zelfs de emoties uit mijn laatste GP 125cc hadden me behoorlijk van streek gebracht. Toen ik in de loop van de tweede reeks het publiek uitvoerig dankte met wuifhandjes kreeg ik een behoorlijke krop in de keel. Ik wist niet dat ik nog zo verliefd was op 125cc, maar het vaarwel is wel definitief.”

Luc Bursens won nog maar eens bij de juniors 500cc voor Van Vucht en Munters.

Plaatselijke man Dirk Geukens verwees Vanuytrecht en Engelen naar de dichtere ereplaatsen bij de nationalen 500cc.

JO MARTENS VERSPEELT DERDE PLAATS IN HET WK     GP van Finland 250cc

De nieuwe Amerikaanse vice-wereldkampioen Danny Laporte won 21 augustus in het Finse Hyvinkaa de allerlaatste GP 250cc van het jaar 1983. Aan een vierde en een eerste plaats in de reeksen had hij genoeg om het zo ver te schoppen.

Dat kwam ook omdat Jobé, de winnaar van de eerste reeks, uitviel in de tweede met een afgerukte voetsteun en Kees Van der Ven zich niet echt kon manifesteren op het zandcircuit, toch zijn specialiteit.

Van der Ven pakte met een derde en een vijfde plaats in de reeksen echter wel de derde plaats in het wk. En daar was onze Jo Martens tot huilens toe om geraakt.

“Ik heb er al bij al een mooi wk opzitten”, aldus Jo. “Spijtig genoeg kon ik het niet afronden met een podiumplaats. Ik vind dat ik die dik verdiend heb, maar wat wil je? In de eerste reeks kreeg ik alweer vroeg af te rekenen met een lekke band. Verder doen kon gewoon niet. In de tweede reeks werd ik weliswaar nog mooi derde achter Laporte en Hansen, maar toen was het kalf al verdronken. Zelfs Arno Drechsel is me op de valreep nog voorbij gegaan in de eindstand. Ik ben heel, heel erg ontgoocheld. Dit heb ik echt niet verdiend.”

Achter Jo werd J.Cl Laquaye zesde in de eindstand en derde Belg in de eerste tien.

De oudjes Torleif Hansen en Dimi Rangelov hadden elk maar twee GP’s nodig om resp. tiende en twaalfde (samen met nieuwkomer Jacky Martens) te eindigen in het wk…Toch iets om even over na te denken.

HAKAN CARLQVIST WERELDKAMPIOEN 500cc     GP van NEDERLAND

Vorige week was André Malherbe met 17 punten achterstand op Hakan Carlqvist uit San Marino teruggekeerd. Een vrij grote achterstand met nog slechts twee reeksen voor de boeg om dat aantal in winst om te zetten.

Malherbe deed in St Anthonis wat hij kon, won zelfs de GP, maar kwam aan de ultieme eindmeet toch zeven eenheden te kort om het gat met Carlqvist te dichten.

Zowel Malherbe als Carlqvist, beiden blijkbaar overmand door de zenuwen, kwamen niet te best uit de eerste start. De snelle jongens Rond, Vromans en reekswinnaar Noyce zagen ze pas terug na de geblokte vlag.

André Malherbe eindigde vierde en Yvan van den Broeck hield Carlqvist van de vijfde plaats.

Carla: “Ik was tot meer in staat, maar mijn Yamaha wilde niet mee. Ik heb een hele reeks lang in tweede versnelling gereden. In die omstandigheden moest ik uiterst voorzichtig zijn. Doodsangsten heb ik uitgestaan, maar al bij al is het nog goed afgelopen. Ik geef maar drie punten toe aan Malherbe. Straks moet hij winnen en mag ik niet scoren. Het wordt nog even bibberen en hopen op de goede afloop.”

De tweede reeks werd die van Malherbe. Met Vromans aan het achterwiel reed hij snel een veilige voorsprong op zijn achtervolgers bijeen. Vromans rook zijn kans op een eerste GP-winst, maar een defecte vering sloeg hem uit de wedstrijd. Gerard Rond, de nummer drie van daarstraks, werd nu tweede in de reeks en in de wedstrijd.

 De reeks- en totaalzege ging naar Malherbe.

Achter Rond leverde Jaak Vanvelthoven zijn beste prestatie van het jaar af op de derde plaats en Yvan Van den Broeck finishte in het wiel van Carlqvist op de vijfde plaats.

Met de vierde plaats in deze reeks hield Carlqvist dus zeven punten op Malherbe over om verdiend wereldkampioen te worden.

Noyce mocht de derde podiumtrap bezetten en Harry Everts behield zijn vierde plaats in zijn eerste wk 500 alhoewel hij maar een paar tiental meters ver kwam in deze laatste GP.

 In de start werd Harry immers overhoop gereden en kreeg hij enkele motoren over zich heen. Met een dubbele sleutelbreuk en een handbreuk werd hij afgevoerd. Tekenend voor zijn temperament gaf hij vanaf de brits nog mee dat hij er volgend jaar opnieuw zou invliegen.

De vele, vele Zweedse supporters van Hakan Carlqvist hadden hun reis niet vergeefs gemaakt, want nog voor Carla het podium op mocht, knalden de kurken reeds en spoot de champagne kwistig in het rond.

André Malherbe , tegelijk winnaar en grote verliezer van de dag, analyseerde wat iedereen al wist: “Tot het laatste ogenblik heb ik voor de titel geknokt, maar bij elke doortocht werd me doorgegeven dat Carlqvist nog in de wedstrijd zat. O, wat hoopte ik dat hij door één of ander pech zou uitvallen. Lelijk van mij, niet? Sportief is het niet, maar wel menselijk, hé?

De achterstand die ik in San Marino heb opgelopen was veel te groot. Als sportman moet ik dit verlies kunnen accepteren. Volgend jaar wordt het jaar van de revanche. Dat kan ik jullie verzekeren.”

GEBOERS WINT  TROFEE 875  in Orp-le-Grand

Het laatste weekend van augustus was bijzonder lonend voor wereldkampioen 125cc Eric Geboers.

Zaterdagavond stal hij de show in de indoorcross van Amsterdam en zondags won hij met verve de Trofee 875 in Orp-le-Grand.

Geboers won in Orp de wedstrijden 125 en 500cc en werd in de 250cc-wedstrijd nipt geklopt door Marc Velkeneers. In de eindstand was dat goed voor 42 punten op 45.

J.Cl Laquaye werd tweede, Jo Martens derde.

Inter, maar geen Trofeedeelnemer Erwin Albert won de wedstrijd bij de nationalen 500cc voor Dirk Geukens en Verhoeven.

De betreurde Jeanke Teeuwissen was de beste tussen de nationalen 250cc.

Volgende keer ruimen we het jaar 1983 op en kijken we uit naar wat anders.

Wie zo lang niet kan wachten raden we aan eens binnen te surfen bij mxworld, naar Archief te zoeken en daar de naam ludo vervloet in te tikken. Misschien kom jij dan ook in de ban van de retrocross.

En vergeet het niet…zondag 30 november houden wij in Hulshout een mxHistory-day.

Graag verzamelen we uw verhalen uit de jaren 50-60-70 en 80.

Kruip vandaag nog achter je computer (of laat het doen) en ram je beste of slechtste momenten uit je actieve loopbaan eruit. En wees vooral niet bevreesd om je helemaal te laten gaan. Elk verhaal is het lezen overwaard.

Kopij mailen naar ludo.vervloet@telenet.be die het persklaar maakt. Doen!

02-02-2008 om 19:19 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN       juli 1982   (deel 2)

Ludo Vervloet     freelance journalist

Omwille van communicatieproblemen konden we in de tweede helft van juli ’82 een paar commentaren bij GP’s niet verzorgen. Daardoor konden we alleen de uitslagen navertellen en een paar bedenkingen toevoegen. We zegden het al eerder:motorsport journalist spelen begin de jaren 1980 was geen eenvoudige zaak met de middelen van toen. Maar we sloegen er ons wel door. En de supporters hadden begrip voor de moeilijkheden. Brave mensen waren dat!

de RADIGUES en UNCINI winnen wegrace-GP van JOEGOSLAVIE 

Veertien dagen na de fameuze Belgische wegrace-GP in Francorchamps, waar Freddie Spencer in 500cc voor de eerste Honda-overwinning ooit zorgde, vonden we de snelle jongens terug in het toen nog compacte Joegoslavië. Op de omloop van Rijeka kon Spencer zijn Belgisch succes niet herhalen. De jonge Amerikaan geraakte er niet verder dan de vierde plaats.

De podiumplaatsen waren voor Franco Uncini, Graham Crosby en Barry Sheene. Kenny Roberts viel uit en verspeelde erg belangrijke punten voor een eventuele nieuwe wereldtitel.

Met zijn nieuwe GP-winst, de vierde reeds, zat Uncini na afloop mooi op koers voor de wereldtitel;

De aanwezige Belgen in Rijeka hebben wellicht weinig gezien van de 500cc want zij vierden feest in de buurt van Didier de Radigues. De Radis was immers net  voordien winnaar geworden van de 250cc-race. Hij haalde het voor de Italiaan Ferretti en de latere wereldkampioen Jean Louis Tournadre.

Na zijn formidabele, want totaal onverwachte derde plaats in Francorchamps was dit een fameuze opsteker voor de erg snelle Waal.

Didier kon zijn daverende vorm evenwel niet doortrekken in 350cc, want die klasse was… niet van de partij in Joegoslavië.

DANNY LAPORTE WINT VIERDE GP OP RIJ     - GP 250cc  Sovjet Unie -

Op hetzelfde ogenblik kon Georges Jobé in het verre Rusland (toen nog Sovjet Unie) net niet winnen van de Amerikaan Danny Laporte.

Laporte won er zijn zesde reeks en zijn vierde opeenvolgende GP.

Versterken kon hij zijn wk-positie evenwel niet, want in de tweede reeks werd hij tweede achter Jobé. Daarmee behaalde hij evenveel punten als Jobé die eveneens een 12/15 liet optekenen. Laporte won de GP dank zij een snellere tijd.

Jean Claude Laquaye, onze andere Belg in de SU, werd zesde in de GP.

HEEREN OP DE NATIONALE FEESTDAG   - BK in Nismes -

21 juli - André Vromans had opnieuw Belgisch kampioen kunnen worden op de nationale feestdag, maar hij had de omstandigheden niet mee. In de eerste reeks moest hij, net als Jo Martens, voortijdig aan de kant gaan staan door schuld van een lekke voorband. In de tweede manche liep hij lusteloos binnen op de vierde plaats. Had hij een offday of zat hij al met de finalewedstrijden van het wk in Namen en Luxemburg in het hoofd? Wij gokten juist op de tweede mogelijkheid.

Winnaar van de BK-wedstrijd op de verraderlijk gladde en keiharde omloop van Nismes werd Raymond Heeren.

In beide reeksen lukte Heeren kopstart .

In de eerste reeks nam Heeren meteen afstand van het peloton en maakte hij er een solonummer van. In de eindfase van de reeks ging zijn Yamaha echter aan het sputteren en gaf gelukkig pas de geest toen Heeren net als winnaar was afgevlagd. Vriend Ivan Van den Broeck zat hem toen op de hielen.

In de tweede manche kon een duidelijk vermoeide Heeren zijn startpositie niet behouden. Onderweg moest hij Sterkx, de reekswinnaar, en Jo Martens laten voorgaan. Gelukkig voor hem was Vromans voor een keertje tevreden met een vierde plaats.

Heeren dus eindwinnaar van een BK-wedstrijd. Het was zijn derde zege van het seizoen en bovendien was het van ’79 geleden dat hij  nog een BK-cross won.

VROMANS EN MARTENS WINNEN IN HET HELLEGAT

-         avondcross Heerlen (Nl) –

André Vromans in 500cc en Jo Martens in 250cc klommen vrijdagavond 23 juli als grote triomfators uit het Hellegat in Heerlen waar de grote massa andermaal was komen opdagen in een organisatie van Arno Bosch.

Jo won de kwartlitercross met een derde en een eerste plaats in de reeksen. Het werd zijn vijfde palm van het jaar.

André Vromans deed nog beter. Snelle Dré won liefst de drie reeksen 500cc en hield daarmee gemakkelijk zijn dichtste belagers Semics, Seppenwoolde en Noyce achter zich.

Vromans liet in Heerlen zijn 20^ste overwinning van het seizoen optekenen.

J.Cl. LAQUAYE  MET EEN NEUSLENGTE    - BMB in Ciplet –

Vele minuten na de aankomst zocht men in Ciplet nog naar een winnaar. Jean Claude Laquaye en wijlen Gaston Rahier eindigden immers niet alleen met gelijke punten maar hadden ook over de beide reeksen zowat even hard gereden. Na veel tel- en hertelwerk werd Laquaye als winnaar uitgeroepen. Met enkele honderdsten van een seconde klokte hij Rahier naar de tweede stek.

Laquaye won de eerste reeks voor Heeren (weer hij) en Rahier.

De tweede winst was voor Rahier. Hij haalde het voor Martens, Laquaye en Heeren. Heeren mocht na afloop nog mee op het podium met de beide Walen.

Bij de nationalen, waar er voor titelpunten werd geduelleerd, deed Paul Heylen een uitstekende zaak voor de titel. Heylen won de beide reeksen en ging daarmee in de eindstand Van den Eynde en Bresseleers vooraf. Het was zijn 9^de overwinning van het seizoen.

GEBOERS OP KOERS VOOR DE TITEL    -GP van Finland 125cc –

De op twee na laatste GP van het jaar 1982 werd in Finland gewonnen door Michele Rinaldi voor zijn ploegmaat Corrado Maddii. Eric Geboers werd maar derde en daar had een hapering in de eerste reeks alle schuld aan.

Rinaldi won die eerste reeks voor Maddii en… Velkeneers. Vimond bleef Geboers voor op de vierde plaats.

Eric haalde echter zijn gram in de tweede reeks die hij met machtsvertoon won voor de twee Italianen van Gilera. Het leverde hem nog de derde plaats op in de GP.

De GP-zege was voor Rinaldi, de tweede plaats voor Maddii.

Velkeneers kwam dit keer niet verder dan de zesde plaats. Toch werd hij nog vierde in de eindstand. Al bij al een goed resultaat na zijn nog niet geheelde blessures van vroeg op de maand in Frankrijk.

Eric leed wel een beetje puntenverlies op de Italianen, maar bleef mooi op koers voor de wereldtitel. Hij keek er nu erg naar uit om die in de volgende GP (Zweden) te behalen, net voor zijn twintigste verjaardag.

GARRY SEMICS WINT AVONDCROSS WESTERLO

Omdat de GP in Namen amper vier dagen later misschien al besliste over winst of verlies in het wk bleef André Vromans weg van de avondcross in Westerlo.

De Amerikaan Garry Semics startte meteen als grote favoriet op het Rooiveld tegen onze subtoppers. Hij kweet zich ernstig van zijn taak.

Semics won met verve de eerste reeks voor Eddy Sterckx en Guy Van Gijseghem.

De tweede rit was voor Eddy Sterckx. Een erg attente Semics hield Massant en Van Gijseghem weg van de tweede plaats.

Met een betere tijd won Semics de wedstrijd voor Sterckx, Van Gijseghem, Massant, Lassaut en Van den Broeck.

-------------------------------------------------------------------------------------

Ook zot van retrocross? Mail het bestaan ervan aan je vrienden en bekenden. Vooral de oudere generatie supporters lijkt duidelijk geïnteresseerd, maar heeft blijkbaar problemen met de bediening van de computer.

Help hen een handje.

Intussen wachten we voorlopig nog vergeefs op foto’s uit de tijd van toen. Als je ze hebt…laat ze scannen of scan ze zelf en mail ze even door naar

ludo.vervloet@pandora.be

Hij zal er u eeuwig dankbaar om zijn.

02-02-2008 om 19:11 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN             juni 1983

Ludo Vervloet       (freelance journalist)

Juni 1983 werd de maand waarin we André Vromans moesten missen na zijn knieblessure in de GP van Zweden. Ook Eric Geboers kreeg zijn deel van de tegenslag, al was de ravage minder groot. Geboers moest alleen de GP van Spanje 125cc  links laten liggen.  In eigen land werd Jobé op de nipper Belgisch kampioen 250cc en bleef hij zeer  goede sier maken in het wk.

André Malherbe verspeelde in de GP van de VS de leiding in het wk 500cc aan een zeer sterke Hakan Carlqvist.

Iets dergelijks overkwam ook Didier de Radigues in het wk wegrace 250cc. Hij keek met lede ogen toe hoeveel sneller de Venezolaan Carlos Lavado wel was.

Wereldkampioen Uncini verdween uit het wk 500cc na een fikse klapper in de TT van Assen, terwijl de Amerikanen heer en meester bleven in het snelste wk.

FORFAIT VAN VROMANS - PIKKARAINEN WINT – MALHERBE WK-LEIDER

GP van FINLAND 500cc

 Eén week na de voor hem zo dramatisch verlopen GP van Zweden probeerde André Vromans deel te nemen aan de GP van Finland maar… zijn ernstig geblesseerde knie berokkende hem tijdens de zaterdagtrainingen in Ruskeasanta al zoveel last dat er van ernstig oefenen geen sprake kon zijn.

“Na een paar rondjes heb ik het opgegeven”, verklaarde André achteraf  met een van pijn vertrokken gelaat. “Ik ben meteen te rade gegaan bij een Finse dokter en die keek echt bedenkelijk na de consultatie. Hij adviseerde me al na een eerste controle van de knie om toch maar niet deel te nemen aan de GP. Anders zou ik mijn verdere carrière wel eens op de helling kunnen zetten. Niet alleen was de buitenband van de meniscus gescheurd, ook de gewrichten en de kruisbanden van de linkerknie waren geraakt bij die aanrijding met val in Zweden. Ik reis meteen af naar België. Hopelijk kan ik maandag reeds geopereerd worden. Al bij al is die domme val in Zweden een fikse domper op mijn lange termijnplanning. Waarschijnlijk zal ik alle GP’s van juni moeten missen en mag ik nu al een streep trekken onder mijn wk-ambities van dit jaar. Wereldkampioen word ik nu zeker niet, zelfs mijn vice-titel overdoen zal geen haalbare kaart zijn, vrees ik. ’t Is jammer maar helaas.”

De Finse GP, gereden om de zanderige omloop van Vantäa-Ruskeasanta, op een boogscheut van de luchthaven van Helsinki, werd gewonnen door thuisrijder Tappani Pikkarainen.

Pikkarainen, die in de buurt woont, voelde zich helemaal thuis op de GP-omloop die hij door de week als trainingscircuit gebruikt.

Pikkarainen won de eerste reeks voor de andere Fin Sintonen. Een wedstrijd die in de startmeters vervalst werd door een massale valpartij waarin o.a. Malherbe en Everts betrokken waren. Beiden waren meteen op remonteren aangewezen.

Vooraan gaven de Finnen elkaar geen duimbreed toe en won Pikkarainen met het kleinste verschil de reeks voor Sintonen. Carlqvist werd -met een defecte achterrem- in de allerlaatste ronde nog van de derde plaats gehouden door Graham Noyce, maar voor dé prestatie van de reeks zorgde André Malherbe. Hij kwam uit een totaal verloren positie terug naar de vijfde plaats. De toeschouwers hadden onderweg minstens zoveel oog voor hem gehad als voor hun landgenoten.

In de tweede reeks ging Malherbe als vierde van start achter Bruno, Pikkarainen en Sintonen, maar voor Everts en Carlqvist. Noyce miste helemaal zijn start.

Na een kwartier reed Malherbe al stevig aan de leiding en die positie zou hij niet meer uit handen geven. Dédé won de reeks voor Carlqvist, Harry Everts en Pikkarainen.

Pikkarainen won de GP en werd daarmee de eerste Finse GP-winnaar na de  Mikkola-periode.

In de wk-stand werd Malherbe de nieuwe leider voor Noyce en Carlqvist.

JOBE WINT IN STOCKEM

In het Luxemburgse plaatsje Stockem won Georges Jobé de voorlaatste wedstrijd van het BK voor inters 250cc.Op het smalle baantje, tussen de bomen door, reed Jobé naar twee al bij al gemakkelijke reekszeges. De Limburgers Jo Martens en Marc Velkeneers werden telkens tweede en derde.

In die dagen werd de titel toegekend aan de rijder die de acht beste uitslagen uit 14 reeksen kon voorleggen.

Na Stockem was het verschil tussen Jobé en Martens nog slechts 3 punten groot, wat inhield dat Jo in de sluitingsproef van Crupet de beide reeksen zou moeten winnen om vooralsnog kampioen te worden.

Marc Velkeneers zat safe voor de derde plaats in de titelstrijd. Maar hem hing iets veel erger boven het hoofd.

Drie dagen na de wedstrijd in Stockem kwam zijn vader Hubert om het leven na een smartelijk werkongeval.

DANNY LAPORTE WINT GP van W. DUITSLAND  250cc

Vijfde keer werd eindelijk goede keer voor regerend wereldkampioen Danny Laporte.  De Amerikaan die in de voorbije GP’s ver onder de verwachtingen bleef, stond 12 juni op Duitse bodem eindelijk nog eens op de hoogste podiumtrap.

Die eerste eindzege van het seizoen dankte hij aan zijn overwinning in de eerste reeks en de tweede plaats in de slotrit die Georges Jobé won.

In de wk-stand klom Laporte na afloop op naar de tweede plaats.. Zijn achterstand op Jobé bedroeg nu 60 punten. Toch kon er nog een brede glimlach af, zijn handelsmerk.

Dat kon echter niet bij Jobé. “Ik reed vandaag helemaal niet zo goed”, vertelde hij na de GP waarin hij toch slechts 4 punten van zijn voorsprong moest prijsgeven aan zijn grootste rivaal.

“Ik heb de ganse week heel slecht geslapen. Waaraan het lag, weet ik niet, maar ik kwam vermoeid aan de start. In de start van de eerste reeks viel het starthek te laat en daardoor verzeilde ik meteen in de buurt van de 20^ste positie. Ik moest meteen in de aanval om zoveel rijders als mogelijk te remonteren. Daar kroop nogal wat tijd in en in mijn overhaasting kreeg ik nooit het juiste ritme te pakken. Ik besef natuurlijk dat ik al bij al nog een erg goede zaak heb gedaan, maar het was mijn minst goede GP tot dusver”, aldus Jobé.

Jo Martens werd tweemaal vijfde in de reeksen. Goede, regelmatige prestaties, daar niet van, maar te weinig voor een kandidaat-wereldkampioen. Of schatten we dat te hoog in, Jo?

“Ik denk van wel”, aldus Jo toen. “Vandaag had ik vooral last van Duitstaligen. In de eerste manche hield de Oostenrijker Toman me geruime tijd op en later op de dag gingen Drechsel en Dieffenbach me voorbij. Tegen hen had ik geen verhaal. Op een baan als die van Beuern rijden die mannen nu eenmaal sneller dan ik. Zondag in Engeland eindig ik dichter, dat is beloofd.”

Voor de Nederlander Henk van Mierlo werd Beuern 1983 een zwarte dag om nooit meer te vergeten. In de tijdstrainingen kwam Henkie zwaar ten val. Hij sukkelde nog op eigen kracht tot bij zijn verzorger en zeeg even later ineen in de tent van de medische dienst. In de vooravond werd in de universiteitskliniek van Giessen  zijn linkernier verwijderd. Zijn motorcrosscarrière zat erop.

MALHERBE EN VELKENEERS WINNEN IN HOESELT

In de Demervallei van Hoeselt  wonnen Harry Everts en André Malherbe de reeksen van de BK-proef voor inters 500cc. De eindzege was voor André Malherbe. Die nam daarmee een stevige optie op de Belgische titel.

In de eerste manche zat Malherbe helemaal ingesloten in het pak. Toen snelstarter Raymond Heeren vooraan van de leiding verdrongen werd door Jaak Vanvelthoven werd Malherbe reeds als vierde opgetekend. Toen Everts de leiding van Jaak overnam, volgde Malherbe op nog slechts 14 seconden. Uiteindelijk werd het nog een meer dan boeiend duel met drie om de reekszege. Harry Everts hield een neuslengte over op een zegedriftige Malherbe.

De start van Malherbe in de tweede reeks was nog een pak desastreuzer dan daarstraks. Maar ook nu stoof hij de concurrentie voorbij alsof het lucht was. De ex-wereldkampioen liet leider Yvan Van den Broeck nog een tijdlang zijn nummertje opvoeren en maakte hem dan af met één droge demarrage.

André Malherbe dus eindwinnaar voor Harry Everts, Jaak Vanvelthoven, YvanVan den Broeck en Eddy Sterckx.

Marc Velkeneers hield eraan toch naar de Demervallei te komen op een ogenblik dat zijn overleden vader nog niet begraven was.”Vader zou het zo beslist gewild hebben”, aldus Marc. “Ik mik hier vandaag op de bloemen voor zijn graf.” En of hij daarin slaagde!

Marc won de beide reeksen van de 250cc-wedstrijd, één keer voor Guy Van Gijseghem en Jan Vanham, een tweede keer voor Jean Teeuwissen en Maurice Decendre.

Pechvogel van de dag werd Jantje Van Poppel. Na eerdere blessures aan de gewrichtsbanden van de voet en de rug brak Jan kort na de start van de eerste reeks zijn rechterbeen. Voor hem zat het seizoen er meteen op.

SPENCER WINT OPNIEUW        GP wegrace  JOEGOSLAVIE

Op het circuit van Rijeka trokken de Amerikaanse snelle jongens weer alle belangstelling naar zich toe. In de koninginnerace finishten ze liefst met z’n vieren in …de eerste vier.

De onbetwiste winnaar werd andermaal Hondacoryfee Freddie Spencer. Hij en zijn mecanicien Erv Kanemoto zetten Honda sinds Francorchamps 1982 helemaal op de kaart  en wonnen dit jaar reeds hun vijfde GP. De wereldtitel lag al het grijpen.

Spencer lukte de beste start en werd niet meer verontrust voor de zege. Kenny Roberts daarentegen, de enige die hem in het nieuwe seizoen een GP kon afhandig maken, bracht er niets van terecht in de start en kwam zelfs buiten de baan terecht. Eer hij goed en wel weer in balans was, bedroeg zijn achterstand op de leider al 30 seconden en reed hij in 17^de positie. Kenny perste er echter een achtervolging uit die best gezien mocht worden en die hem terug naar de vierde plaats bracht. Voor hem reden toen Spencer, Mamola en zijn nieuwe ploegmaat Eddie Lawson.

Kenny hoopte dat zijn ploegmaat Lawson zich zou laten terugzakken en hem 2 wk-punten cadeau zou doen. Daar kwam niks van in huis om de eenvoudige reden dat Lawson geen teken in die zin kreeg vanuit de pits.

Kenny bleef dus hangen op de vierde plaats en was na afloop niet om aan te spreken. Ook Lawson toonde zijn nukkigste smoeleke en gaf geen krimp op de derde podiumtrap.

Lang na de ceremonie praatten die twee de situatie bij Yamaha helemaal uit.

Didier de Radigues verloor zijn tussentijds leidersschap in het wk aan winnaar Carlos Lavado. Didier zelf pakte geen enkel punt omdat hij in het laatste deel van de wedstrijd onderuit ging en er van verder doen geen sprake meer was.

Beter verging het Luikenaar Lucio Pietroniro. Hij werd zesde in 125cc en klom daarmee op naar de 12^de plaats in de wk-stand die nog steeds door Angel Nieto werd aangevoerd, ondanks zijn matige 11^de plaats in de wedstrijd van vandaag.

Paul Ramon in Gistel

In eigen land won Paul Ramon de beide manches van de BK-proef voor superbikes in Gistel. Paul werd ook vierde in de 250cc-race die Siméon won voor Mertens en De Doncker.

CARLA TOONT ZIJN TANDEN                          GP van ITALIE 500cc

Met een eerste en een tweede plaats in de reeksen won de Zweedse geweldenaar en oud-wereldkampioen 250cc Hakan Carlqvist de GP van Italië, zijn tweede van het seizoen.

Op de keiharde, technisch veeleisende maar helaas ook erg stoffige omloop van Lovolo dwong Carla bij de zowat 13000 toeschouwers een heleboel respect af. De overwegend Italiaanse toeschouwers supporterden echter voor hun Franco Picco en dat kon je hen moeilijk kwalijk nemen.

De omstandigheden zaten Carla in Lovolo wel een beetje mee. Graham Noyce kende een off-day en ook André Malherbe werd helemaal niet gediend door de omstandigheden.

Daardoor kon Carlqvist oprukken naar de tweede plaats in de voorlopige rangschikking, op nog slechts vier punten van wk-leider André Malherbe.

Terwijl Carlqvist in de start van de eerste reeks er als een speer vandoor was gegaan , verzeilde Malherbe in het geharrewar van enkele omver gekegelde rijders. Op slag verloor Dédé kostelijke seconden en heel wat plaatsen. Na zowat een half uur fel achtervolgen kwam Malherbe evenwel al weer postvatten in het achterwiel van de locale held Franco Picco die mooi in tweede positie reed. Malherbe nam zijn tijd, wachtte op een foutje van Picco en toen dat eraan kwam stootte André meteen door naar de tweede plaats. Meer zat er niet in voor de man van Ben-Ahin want een heel eind voor hem uit reed Carlqvist in grootse stijl naar de reekszege..

Malherbe verspeelde uiteindelijk nog zijn tweede plaats door schuld van een lekke voorband in de allerlaatste ronde van de reeks. Met lede zag hij toe hoe Thorpe, Harry Everts, Picco en Noyce hem nog kwamen voorbij zoeven. Om je helm op te eten was dat!

In de tweede reeks had Malherbe aan vijf ronden genoeg om Franco Picco van de leiding te verdringen. Van andere achtervolgers had hij toen al geen last meer.

Hakan Carlqvist maakte in de aanvangsronde een fout die hem in 18^de positie deed verzeilen. Een godsgeschenk voor de toeschouwers, zou blijken. De nijdige, agressieve Carlqvist gooide zich meteen in een achtervolging die alleen voor de echt grote jongens was weggelegd. In minder dan geen tijd klom Carla op naar de tweede plaats, maar bij het zien van de voorsprong van Malherbe stilde zijn honger. Met de tweede plaats in deze reeks in het verschiet wist hij zich immers winnaar van de GP.

Mooie uitslagen in de reeks noteerden we ook voor Harry Everts (4^de) en Yvan van den Broeck (5^de).

Carlqvist won de GP voor Malherbe en Picco. Everts kwam net naast het podium terecht.

André Vromans was niet van de pertij in Lovolo. Hij revalideerde van de knieoperatie onmiddellijk na de Finse GP.

JOBE  3 sec SNELLER DAN LAPORTE            GP van  ENGELAND   250cc

Op dezelfde 19 juni won Georges Jobé zijn vijfde GP op zes in het brandend hete zand van Hawkstone Park, een klassieker onder de GP-omlopen. Daarmee versterkte hij nog maar eens zijn status van absolute grootmeester in de kwartliterklasse.

Jobé won de eerste reeks en werd tweede in de tweede. Uittredend wereldkampioen Danny Laporte deed ongeveer even goed met eveneens een eerste en tweede plaats in de reeksen maar sneuvelde op amper 3 seconden van de hoogste podiumtrap. Het moet je maar mee- of tegenzitten…

In de eerste reeks ging Jobé meteen aan de haal met de Brit Whatley en Jo Martens in het wiel. Jo ging vroeg onderuit en zou nog vierde worden. Whatley werd teruggeslagen naar de achtste plaats.

Na zowat tien minuten koers kreeg Jobé af te rekenen met een lekke achterband. Tijd voor een pitstop was er niet, dus haalde hij zijn beste stuurmanskunst boven om vooraan te blijven. Dat lukte hem wonderwel, want zijn achtervolgers merkten nauwelijks iets van Jobé’s ongemak. Aan de meet hield Jobé nog 20 sec over op tweede man Laporte. Een echt groots nummer was dat!

In de tweede reeks leverde de Amerikaan veel meer weerwerk. Laporte kwam in het wiel van Jobé uit de startblokken en nam na twintig minuten koers de leiding over toen Jobé ten val kwam.

“Dit keer sukkelde ik met een defecte achtervering”, verklaarde Jobé zijn val. “Als ik toen in paniek was geslagen, was alles verloren geweest, maar ik bleef vrij kalm. Ik rekende snel dat een achterstand van 16 sec nog een haalbare kaart was en ging meteen in de achtervolging. Dat  lukte niet zo best omdat ik moeilijk het ritme vond in het zand tussen rijders die echt over het parcourszwalpten. Pas toen ik eindelijk op de tweede plaats was teruggekeerd vond ik mijn goede tred. In de laatste ronde heb ik nog 6 sec goedgemaakt op Laporte en dat volstond om met een bonus van 3 sec de GP te winnen. Oef, eind goed al goed. Engeland werd mijn vijfde overwinning op 6. Ik ben een tevreden man.”

Kees Van der Ven behaalde opnieuw de derde plaats in de reeks, meteen ook goed voor de derde stek in de eindstand.

Jo Martens werd weer vierde in de reeks en ook vierde in de GP. Laquaye, out in de eerste reeks, werd nu mooi vijfde en bleef daarmee vierde in de wk-stand.

RAYMOND HEEREN IN VEERLE                                          BMB-cross

In eigen land werd Raymond Heeren die warme 19 juni winnaar van de BMB-wedstrijd  van de AMC Veerle in het industriepark van Eindhout-Laakdal.

Raymond Heeren won de eerste reeks en werd in de tweede pas vijfde. Toch werd hij met 6 punten winnaar van een wedstrijd die letterlijk veel stof opwierp en door erg weinig toeschouwers werd bijgewoond, ondanks de aanwezigheid van Pekka Vehkonen en Marc Velkeneers, toprijders in 125cc. Ze lieten echter een lusteloze indruk in de koers.

De tweede reeks werd gewonnen door een verrassend sterke Rudi Moyens, zijn eerste succesje ooit tussen de inters.

Heeren werd eindwinnaar voor Leo Van Loon, Tienne Jaemers, Rudy Moyens en Marnix Schiettecatte.

Chris Leysen was de beste junior 125cc, Luc Burssens de beste 500cc.

Ivan Grobben hield Danny Rogmans en Mario Martens achter zich tussen de nationalen 250cc terwijl Dirk Vanuytrecht al aan zijn achtste succes toe was tussen de nationalen 500.

VAN BELLINGHEN-TORFS BESTE BELGEN IN BETEKOM       GP van België   3W

Op de Betekomse Balenberg werd op 26 juni voor de zoveelste, maar wellicht laatste keer, de GP van België voor zijspannen gereden. Een kolfje naar de hand van het Nederlandse duo Muller-Van der Bijl. Zij hadden aan een eerste en tweede plaats in de reeksen genoeg om de GP binnen te halen.

De Belgen Van Bellinghen en gelegenheidsbakkenist Torfs  werden tweemaal zevende in de reeksen, goed voor de vijfde plaats in de GP. Een succes op zich voor het enige team dat zich zaterdags rechtstreeks kon plaatsen voor deelname aan de GP. Borms-Castiaux werd als eerste reserveteam ook opgenomen in het deelnemersveld van de GP, maar voor hen was de buit minder groot.

In de nevenreeksen won Yvan Van den Broeck de beide reeksen inters 500cc. Telkens verdrong hij boezemvriend Raymond Heeren van de leiding om zelf te winnen.

Dirk Vanuytrecht won de kampioenschapsproef voor nationalen 500cc. Het werd reeds zijn 9^de overwinning van het seizoen. Dirk leidde nu ook de BK-stand voor zijn grote rivaal Guy Vangeel.

Dirk Harnisfeger aapte Vanuytrecht na door tussen de juniors eveneens de beide reeksen van zijn BK-proef te winnen.

JOBE BELGISCH KAMPIOEN     in Crupet

De vele afwezigen op de finaledag van het BK 250cc in Crupet tijdens de laatste junizondag hadden allemaal ongelijk. Want in het Naamse plaatsje kregen we een titelduel om duimen en vingers te likken.

De ultieme confrontatie tussen Jobé en Jo Martens met de nationale kwartlitertitel als inzet was spannend tot in de allerlaatste meters van de wedstrijd.

Na afloop van de eerste manche totaliseerden beide kamphanen een zelfde aantal punten. Jo won de reeks waarin Jobé tweemaal ten val was gekomen en slechts als vierde binnenliep.

Jo Martens pakte in de startmeters van de tweede reeks de leiding, maar Jobé was heel attent mee. Het begin van een meeslepende strijd waarin beide ontelbare malen de koppositie wisselden.

Enkele honderden meter voor de finish reden ze zij aan zij naar een afzink, gevolgd door een lange bocht en een dubbele sprong.

Precies daar werd Jo even opgehouden door enkele gedubbelde rijders en verspeelde hij een haast zekere titel.

Jo Martens werd weliswaar nog tweede in de reeks en winnaar van de wedstrijd, maar de titel ging met 3 punten verschil naar Georges Jobé.

Derde in de eindstand werd de afwezige Marc Velkeneers (GP Spanje), vierde Jacky Martens en vijfde Jean Claude Laquaye.

RINALDI NA FORFAIT VAN GEBOERS         GP 125cc SPANJE

In het Spaanse Mongay was wk-leider Eric Geboers aanwezig als toeschouwer. Een paar dagen na de Duitse GP had hij een enkelblessure opgelopen tijdens een motortraining en dat speelde hem parten.

“Hopelijk valt die blessure wel mee”, grapte Eric aan de telefoon na het onheil dat hem overkwam. “Omdat ik kerngezond ben, genees ik vrij snel en daarom hoef ik wellicht alleen de GP van Spanje te laten vallen. Meer dan 30 punten laat ik me niet afpakken door Rinaldi. In Leningrad ben ik er zeker weer bij. En wie mij kent, weet dat ik alleen mee doe om te winnen.”

In Spanje waren slechts 33 rijders van de partij, waarvan acht Italianen.

Michele Rinaldi beheerste de eerste reeks van start tot finish en ging meteen met 15 punten aan de haal.

De tweede reeks was een kolfje naar de hand van…Marc Velkeneers. De Limburgse klasbak , die daarstraks geplaagd werd door een defecte schokbreker, kwam vrij vroeg aan de leiding en zou ze niet meer uit handen geven. Het was Marcs manier omafscheid te nemen van zijn pas overleden vader.

Rinaldi pakte nog maar eens 12 punten met de tweede plaats. Genoeg om eindwinnaar van de GP te worden en 27 punten in te halen op Geboers.

HAKAN CARLQVIST WINT IN CARLSBAD EN WORDT WK-leider   GP 500cc USA

Slechts een handvol Europese rijders maakte de dure verplaatsing naar het verre Carlsbad, de plaats waar André Malherbe vorig jaar zijn been brak en het wk verloor.

Ook Brad Lackey, de regerende wereldkampioen, was er van de partij voor zijn eerste en enige GP van het jaar.

Lackey, die nergens nog een fabrieksmotor op de kop had kunnen tikken voor een nieuw GP-jaar, kwam in Carlsbad met een licht verbeterde standaard Yamaha aan de start.

Dat hij daarmee een beetje uit de toon viel, maakte hem niets uit. De zelfbewuste Lackey zou vijfde en zesde worden in de reeksen en vijfde in de eindstand. Lang niet slecht voor de amateur tussen de fabrieksjongens.

De man van de dag werd voor één keer geen Amerikaan, maar niemand minder dan Hakan Carlqvist. De winnaar van de jongste Italiaanse GP breidde op Amerikaanse bodem een vervolg aan dat succes. Carlsbad werd na afloop omgedoopt in CarlAbad.

Carla en de stevige Broc Glover domineerden de beide reeksen in de VS. Ze wonnen elk een reeks en werden tweede in de andere. Carlqvist werd eindwinnaar dank zij zijn betere tijd.

De grote figuur uit de eerste rit was zonder twijfel Danny Magoo Chandler. De rossekop die vorig jaar de beide reeksen van Motorcross- en Trofee der Naties won, remde zijn motor dood in de eerste bocht van de wedstrijd en moest helemaal als laatste weer herbeginnen. Toen hij geremonteerd was naar de vijfde stek ging hij spectaculair onderuit en werd hij teruggeslagen naar de 13^de plaats. Magoo wou evenwel van geen wijken weten en tekende voor een tweede spektakelnummer dat hij afrondde op de…derde plaats. Groots was dat!

Chandler was er toen nog heilig van overtuigd dat hij de GP kon winnen. In de tweede reeks pakte hij meteen kopstart voor Graham Noyce. Samen gingen die twee even verder al tegen de vlakte. De motor van Chandler  werd daarbij zo fel beschadigd dat van verder doen geen sprake kon zijn. Noyce zou nog opklimmen naar de zevende plaats en verklaarde na aankomst dat hij nog nooit zoveel moeite had moeten doen om 8 punten te sprokkelen.

André Malherbe verspeelde de wk-leiding na twee voor hem matte reeksen waarin hij de vijfde en zesde plaatsen wisselde met Brad Lackey. “Het liep voor geen meter vandaag”, bekloeg Dédé zijn lot. “Op slag ben ik leider af en kijk ik al tegen een achterstand van 12 punten aan. Dat is veel in een wedstrijd waarvan ik meer had verwacht. Volgende keer hopelijk weer beter.”

KENNY ROBERTS KING OF ASSEN      GP wegrace Nederland

Met 130 000 waren ze die bewuste zaterdag 25 juni weer komen afzakken voor de jaarlijkse TT op de Drentse Hei. Voor één keer zaten de weersomstandigheden ook helemaal mee. De races waren navenant.

Het koninginnenummer 500cc werd in de tweede ronde evenwel ontsierd door een klapper van formaat. Franco Uncini, de regerende wereldkampioen reed in vijfde positie toen hij bij het ingaan van de Bedeldijk zijn Suzuki onderuit trok waardoor hij op het asfalt in het midden van de baan belandde. Een hachelijke positie met een aanstormend peloton hardrijders in je rug.

Kenny Roberts en Jack Middelburg konden de wegspurtende Uncini nog net ontwijken, maar Wayne Gardner merkte de Italiaan te laat op. Bij de aanrijding werd de helm van Uncini meters ver weggeslingerd. De bewusteloze Uncini werd meteen overgebracht naar eerst het ziekenhuis van Assen, later naar dat van Groningen. Hij kwam weg met een hersenkneuzing, twee gebroken ribben en een neusfractuur.

Omdat de snelheden in alle klassen de pan begonnen uit te swingen onder invloed van de fabrieksteams, werden de snelheidswedstrijden door de FIM in vraag gesteld. Vooral de bandenleveranciers kwamen onder vuur te liggen.

De snelste man in Assen werd Kenny Roberts. Hij rukte vanuit de achtste positie op naar de leiding en de overwinning. De Japanner Katayama hield de andere Amerikanen Spencer, Mamola, en Lawson achter zich. Jack Middelburg werd eerste Europeaan op de zesde plaats.

Carlos Lavado was na zijn gemiste start onstuitbaar in een race die onderweg heel wat grote namen zag sneuvelen in ijzingwekkende tuimels.

Didier de Radigues eindigde 7^de. “Beter kon echt niet”, aldus Didier. “Ik miste een pak pk’s. God, wat vliegen ze snel tegenwoordig.”

Radis zag zijn achterstand op Lavado meteen aangroeien tot 24 punten. “Zondag rijden we in Francorchamps. Daar moet ik wat kunnen terug doen”, aldus Radis.

__________________________________________________________________________

Begin januari, traditioneel de koudste wintermaand, vertellen we u hoe het er aan toe ging in motorsportland in juli, de heetste maand van 1983.

Opmerkingen en dergelijke meer…..    ludo.vervloet@telenet.be

___________________________________________________________________________

DE TIJD VAN TOEN             juni 1983

Ludo Vervloet       (freelance journalist)

Juni 1983 werd de maand waarin we André Vromans moesten missen na zijn knieblessure in de GP van Zweden. Ook Eric Geboers kreeg zijn deel van de tegenslag, al was de ravage minder groot. Geboers moest alleen de GP van Spanje 125cc  links laten liggen.  In eigen land werd Jobé op de nipper Belgisch kampioen 250cc en bleef hij zeer  goede sier maken in het wk.

André Malherbe verspeelde in de GP van de VS de leiding in het wk 500cc aan een zeer sterke Hakan Carlqvist.

Iets dergelijks overkwam ook Didier de Radigues in het wk wegrace 250cc. Hij keek met lede ogen toe hoeveel sneller de Venezolaan Carlos Lavado wel was.

Wereldkampioen Uncini verdween uit het wk 500cc na een fikse klapper in de TT van Assen, terwijl de Amerikanen heer en meester bleven in het snelste wk.

FORFAIT VAN VROMANS - PIKKARAINEN WINT – MALHERBE WK-LEIDER

GP van FINLAND 500cc

 Eén week na de voor hem zo dramatisch verlopen GP van Zweden probeerde André Vromans deel te nemen aan de GP van Finland maar… zijn ernstig geblesseerde knie berokkende hem tijdens de zaterdagtrainingen in Ruskeasanta al zoveel last dat er van ernstig oefenen geen sprake kon zijn.

“Na een paar rondjes heb ik het opgegeven”, verklaarde André achteraf  met een van pijn vertrokken gelaat. “Ik ben meteen te rade gegaan bij een Finse dokter en die keek echt bedenkelijk na de consultatie. Hij adviseerde me al na een eerste controle van de knie om toch maar niet deel te nemen aan de GP. Anders zou ik mijn verdere carrière wel eens op de helling kunnen zetten. Niet alleen was de buitenband van de meniscus gescheurd, ook de gewrichten en de kruisbanden van de linkerknie waren geraakt bij die aanrijding met val in Zweden. Ik reis meteen af naar België. Hopelijk kan ik maandag reeds geopereerd worden. Al bij al is die domme val in Zweden een fikse domper op mijn lange termijnplanning. Waarschijnlijk zal ik alle GP’s van juni moeten missen en mag ik nu al een streep trekken onder mijn wk-ambities van dit jaar. Wereldkampioen word ik nu zeker niet, zelfs mijn vice-titel overdoen zal geen haalbare kaart zijn, vrees ik. ’t Is jammer maar helaas.”

De Finse GP, gereden om de zanderige omloop van Vantäa-Ruskeasanta, op een boogscheut van de luchthaven van Helsinki, werd gewonnen door thuisrijder Tappani Pikkarainen.

Pikkarainen, die in de buurt woont, voelde zich helemaal thuis op de GP-omloop die hij door de week als trainingscircuit gebruikt.

Pikkarainen won de eerste reeks voor de andere Fin Sintonen. Een wedstrijd die in de startmeters vervalst werd door een massale valpartij waarin o.a. Malherbe en Everts betrokken waren. Beiden waren meteen op remonteren aangewezen.

Vooraan gaven de Finnen elkaar geen duimbreed toe en won Pikkarainen met het kleinste verschil de reeks voor Sintonen. Carlqvist werd -met een defecte achterrem- in de allerlaatste ronde nog van de derde plaats gehouden door Graham Noyce, maar voor dé prestatie van de reeks zorgde André Malherbe. Hij kwam uit een totaal verloren positie terug naar de vijfde plaats. De toeschouwers hadden onderweg minstens zoveel oog voor hem gehad als voor hun landgenoten.

In de tweede reeks ging Malherbe als vierde van start achter Bruno, Pikkarainen en Sintonen, maar voor Everts en Carlqvist. Noyce miste helemaal zijn start.

Na een kwartier reed Malherbe al stevig aan de leiding en die positie zou hij niet meer uit handen geven. Dédé won de reeks voor Carlqvist, Harry Everts en Pikkarainen.

Pikkarainen won de GP en werd daarmee de eerste Finse GP-winnaar na de  Mikkola-periode.

In de wk-stand werd Malherbe de nieuwe leider voor Noyce en Carlqvist.

JOBE WINT IN STOCKEM

In het Luxemburgse plaatsje Stockem won Georges Jobé de voorlaatste wedstrijd van het BK voor inters 250cc.Op het smalle baantje, tussen de bomen door, reed Jobé naar twee al bij al gemakkelijke reekszeges. De Limburgers Jo Martens en Marc Velkeneers werden telkens tweede en derde.

In die dagen werd de titel toegekend aan de rijder die de acht beste uitslagen uit 14 reeksen kon voorleggen.

Na Stockem was het verschil tussen Jobé en Martens nog slechts 3 punten groot, wat inhield dat Jo in de sluitingsproef van Crupet de beide reeksen zou moeten winnen om vooralsnog kampioen te worden.

Marc Velkeneers zat safe voor de derde plaats in de titelstrijd. Maar hem hing iets veel erger boven het hoofd.

Drie dagen na de wedstrijd in Stockem kwam zijn vader Hubert om het leven na een smartelijk werkongeval.

DANNY LAPORTE WINT GP van W. DUITSLAND  250cc

Vijfde keer werd eindelijk goede keer voor regerend wereldkampioen Danny Laporte.  De Amerikaan die in de voorbije GP’s ver onder de verwachtingen bleef, stond 12 juni op Duitse bodem eindelijk nog eens op de hoogste podiumtrap.

Die eerste eindzege van het seizoen dankte hij aan zijn overwinning in de eerste reeks en de tweede plaats in de slotrit die Georges Jobé won.

In de wk-stand klom Laporte na afloop op naar de tweede plaats.. Zijn achterstand op Jobé bedroeg nu 60 punten. Toch kon er nog een brede glimlach af, zijn handelsmerk.

Dat kon echter niet bij Jobé. “Ik reed vandaag helemaal niet zo goed”, vertelde hij na de GP waarin hij toch slechts 4 punten van zijn voorsprong moest prijsgeven aan zijn grootste rivaal.

“Ik heb de ganse week heel slecht geslapen. Waaraan het lag, weet ik niet, maar ik kwam vermoeid aan de start. In de start van de eerste reeks viel het starthek te laat en daardoor verzeilde ik meteen in de buurt van de 20^ste positie. Ik moest meteen in de aanval om zoveel rijders als mogelijk te remonteren. Daar kroop nogal wat tijd in en in mijn overhaasting kreeg ik nooit het juiste ritme te pakken. Ik besef natuurlijk dat ik al bij al nog een erg goede zaak heb gedaan, maar het was mijn minst goede GP tot dusver”, aldus Jobé.

Jo Martens werd tweemaal vijfde in de reeksen. Goede, regelmatige prestaties, daar niet van, maar te weinig voor een kandidaat-wereldkampioen. Of schatten we dat te hoog in, Jo?

“Ik denk van wel”, aldus Jo toen. “Vandaag had ik vooral last van Duitstaligen. In de eerste manche hield de Oostenrijker Toman me geruime tijd op en later op de dag gingen Drechsel en Dieffenbach me voorbij. Tegen hen had ik geen verhaal. Op een baan als die van Beuern rijden die mannen nu eenmaal sneller dan ik. Zondag in Engeland eindig ik dichter, dat is beloofd.”

Voor de Nederlander Henk van Mierlo werd Beuern 1983 een zwarte dag om nooit meer te vergeten. In de tijdstrainingen kwam Henkie zwaar ten val. Hij sukkelde nog op eigen kracht tot bij zijn verzorger en zeeg even later ineen in de tent van de medische dienst. In de vooravond werd in de universiteitskliniek van Giessen  zijn linkernier verwijderd. Zijn motorcrosscarrière zat erop.

MALHERBE EN VELKENEERS WINNEN IN HOESELT

In de Demervallei van Hoeselt  wonnen Harry Everts en André Malherbe de reeksen van de BK-proef voor inters 500cc. De eindzege was voor André Malherbe. Die nam daarmee een stevige optie op de Belgische titel.

In de eerste manche

02-02-2008 om 19:09 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                crossen en racen in mei 1982 (deel 2)

Ludo Vervloet       - freelance journalist –

JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN

De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GP’s gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.

Stefan Mertens 3de in Mettet

Drie dagen na de races in Zolder kwam minder volk opdagen voor de EK-races in Mettet. De weersomstandigheden waren er dan ook naar. Regen, wind en kou hielden vele gelegenheidsfans thuis, maar de echte waren wel op de afspraak.

Van de EK-race 125cc onthielden we alleen de felle remonte van Serge Julin die echter niet verder droeg dan de vierde plaats.

De jonge Stefan Mertens, Promokampioen in 1981,  verspeelde de tweede plaats in het EK 250cc door een schuiver in de allerlaatste doornatte bocht, maar mocht toch nog mee op de derde podiumtrap. Het begin van een mooie carrière waaraan 25 jaar later nog steeds geen einde is gekomen.

Paul Ramon begon als 27^ste en remonteerde naar de 12^de plaats.

Ramon revancheerde zich later op de dag door de intern. 250cc-race te winnen.

Kenny Roberts wint in Spanje

De echt grote jongens van de asfaltbanen reden op het circuit van Jarama bij Madrid de Spaanse GP.

Kenny Roberts (senior natuurlijk) en Barry Sheene zorgden er voor een zinderende wedstrijd  die uiteindelijk door de Amerikaan werd gewonnen. Franco Uncini werd niet verontrust op de derde plaats en behield ook in de voorlopige rangschikking zijn derde plaats achter de meervoudige wereldkampioenen.

Didier de Radigues verging het minder goed op het erg bochtenrijke circuit. Hij crashte erg spectaculair in de 250cc-koers en hield daar slechts…een verzwikte voet aan over.

Muller/Van der Bijl winnen thuis-GP zijspannen  Nederland

In het Nederlandse Gendt bij Nijmegen kwam het Nederlandse wereldkampioenenduo Van Heugten-Kiggen erg gemotiveerd aan de start. Het felle duo wou per sé winnen voor eigen volk.

Lang duurde hun race evenwel niet.

De Nederlanders kwamen nochtans het best weg van het hek, maar werden in de eerste hindernis al meteen aangevallen door de sterke Zwitserse ex-wereldkampioenen Grogg/Hüsser. Het kwam tot een aanrijding waarin Van Heugten een rugblessure opliep.

Grogg/Hüsser wonnen de eerste reeks, Fox/Cooper de tweede.

De eindzege was evenwel voor de Nederlanders Muller/Van der Bijl die het regelmatigst waren geweest met twee tweede plaatsen. Bollhalder/Busser werden de nieuwe leiders in het WK.

Van Bellinghen, de enige Belg die door de kwalificaties geraakte, ging over de kop en liep snijwonden op aan de elleboog.

Zijspancross…niets voor juffertjes.

Daar heb je Kees       - GP van Italië 250cc -

Op de supersnelle en op sommige plaatsen erg gevaarlijk liggende omloop van Maggiore won de Nederlandse Le Touquet-specialist Kees Van der Ven de GP van Italië, de vijfde van het WK 250cc.

Sympathieke Kees werd tweede in de eerste reeks achter de Oostenrijker Heinz Kinigadner, die van start tot finish aan de leiding reed.

De tweede schreef Kees oververdiend op zijn naam na een slopend want ronden lang durend gevecht met Danny Laporte. Kinigadner geraakte nooit bij die twee en werd derde. Het leverde hem de tweede plaats in de eindstand op.

Eindwinnaar werd natuurlijk Kees Van der Ven.

Georges Jobé hield zich erg gedeisd in Maggiore. Hij schuwde duidelijk de risico’s. Met een geruststellende voorsprong in de WK-stand kon hij zich dat  permitteren.

Toch werd Jobé nog derde en vierde in de reeksen, goed voor de derde plaats op het podium.

Jean Claude Laquaye, de Belgische held in Holice, belandde na twee inhaalraces telkens op de achtste plaats, goed voor de zevende in de eindstand.

In de WK-stand leidde Jobé nu met 108 ptn, voor Van der Ven (71) en Laporte (64)

WK-leider Brad Lackey nu ook winnaar          -GP van Oostenrijk 500cc-

Sedert de derde GP van het seizoen (Zweden) stond de Amerikaan Brad Lackey helemaal bovenaan in de WK-stand, maar een GP kon hij nog niet winnen. Zelfs een reekszege bleek te hoog gegrepen.

In het Oostenrijkse Sittendorf, bij Wenen, was hij twee jaar geleden de beste geweest en dat gegeven stimuleerde hem blijkbaar om één en ander recht te trekken.

In de eerste reeks verloor Lackey te veel tijd in zijn dubbelduel met Carlqvist en Hudson om zich nog te komen bemoeien met de mannen die helemaal vooraan reden: de Britten Thorpe en Noyce.

Vooral de pas 19-jarige Thorpe ging zo fel tekeer op de flanken van de ruige heuvel dat Noyce de rol moest lossen en Thorpe zijn Kawa vlot naar een eerste reekszege stuurde.

Noyce moest zich bovendien nog flink reppen op de tweede plaats om Lackey van zich af te houden.

André Vromans, de grote pechvogel in Finland, remonteerde van 17 naar 6 en kreeg dan af te rekenen met een leeglopende band. Jaak Vanvelthoven snoepte de 6^de plaats van hem af.

Vromans speelde in de tweede manche scheidsrechter tussen Thorpe en Lackey met de GP-zege als inzet.

Lackey lukte de kopstart met Thorpe in het wiel. Thorpe, gedreven door jeugdige overmoed, wou een tweede reekszege en leek aanvankelijk ook te slagen in zijn opzet. Lackey nam zijn tijd en heroverde na twee ronden opnieuw de leiding en won de reeks. Maar…met Thorpe op de tweede plaats was de jonge Brit nog steeds eindwinnaar.

Het ene puntje voorsprong op Lackey werd hem echter afgenomen door Vromans die blijkbaar liever een Suzukiwinnaar boven een Kawasakicrack verkoos.

Brad Lackey en Thorpe speelden daardoor gelijk met de punten, maar Lackey won zijn eerste GP dank zij een betere totaaltijd dan Thorpe

André Malherbe geraakte in de eerste reeks niet aan punten door de schuld van twee tuimelpertes. In de tweede maakte hij veel goed met de vierde plaats. Vanvelthoven haalde nop nipt de tiende plaats.

Na 5 van de 12 GP’s voerde een bijzonder opgetogen Brad Lackey (Ik sta op kop en blijf op kop!!!) de WK-stand aan met 86 ptn, voor Noyce (76), Hudson (72), Vromans (68), Malherbe (64) en Thorpe (60).

DIDIER DE RADIGUES wint        - GP van Italië wegrace –

Stel je voor! In 1982 kon een Belg nog winnen in het WK wegrace. Didier De Radigues lukte het huzarenstukje in 350cc op het circuit van Misano.

1982 was wel het laatste jaar van bestaan voor deze tussenklasse, maar ze was nog flink bevolkt met grote jongens. Luister maar.

Zaterdag zette Radis al de beste oefentijd neer en zondag startte hij als derde in de eigenlijke race achter de Duitse hardrijders Mang (de regerende wereldkampioen) en Wimmer. Binnen de tijdspanne van drie ronden had Radis die beide heren al van zich afgeschud. Een walk-over werd het echter niet, want thuisrijder Matteoni had ook plannen.

Een paar ronden mende hij ijzersterk voor Radis. Lavado geraakte niet meer bij de leiders en Mang was wat blij met de vierde plaats.

Maar…met nog een tweetal ronden te rijden ging de motor van Matteoni aan het sputteren en verloor de Italiaan terrein. De Radigues liet dit hemels geschenk niet liggen en stoomde meteen door naar de overwinning. Ook Lavado geraakte nog voorbij de ongelukkige Italiaan.

De Radigues voerde na afloop ook de WK-stand aan met 37 ptn, 10 meer dan het trio Baldé-Lavado-Saul.

In 500cc was de zege voor  thuisrijder Franco Uncini. De tienduizenden tifosi gingen uit hun dak toen hun idool brandhout maakte van de jongens Freddie Spencer, Graeme Crosby en Kenny Roberts (weliswaar met ontstekingsproblemen). Regerend wereldkampioen Lucchinelli werd vijfde.

Uncini –Roberts voerden nu samen de WK-stand aan.

Velkeneers en Harry Everts winnen pinkstercross in Stekene

In de Gelaagputten van Stekene, waar onze eerste wereldkampioen ooit, René Baeten, 22 jaar eerder dodelijk verongelukte, wonnen de Limburgers Velkeneers en Harry Everts in 1982 de internationale wedstrijden van de traditionele pinkstercross.

De rechtstreekse finale 250cc werd een zinderende strijd tussen wereldkampioen 500cc André Malherbe en Marc Velkeneers, de leider in het WK 125cc.

Velkeneers leidde 6 ronden lang fors de dans en ging dan even in de slip. Malherbe nam over, maar geraakte duiveltje Velkeneers niet kwijt. Meer zelfs, met nog 4 ronden te gaan nam Velkeneers opnieuw het voortouw en hield Malherbe eronder met een zelden gezien vertoon van grote klasse.

Malherbe zocht soelaas in de 500cc-wedstrijd, maar kreeg ook hier zijn gram niet.

Dédé tekende om te beginnen wel voor een grandioze solorit, maar in de herneming werd hij al vroeg door de pechduivel uit de race gehaald.

Eric Geboers won met verve deze reeks, maar de eindzege was voor Harry Everts, die aan twee tweede plaatsen genoeg had om het zo ver te brengen.

Vromans op weg naar nieuwe nationale titel

In de zonovergoten Demervallei van Hoeselt zette André Vromans op pinkstermaandag een belangrijke stap op weg naar een nieuwe Belgische titel. Den Dré kwam evenwel gehandicapt aan de start in Hoeselt. In Finland had hij in zijn ramp-GP een steen op de hand gekregen en daarmee kon hij beter rusten dan rijden in deze drukke GP-periode, oordeelde zijn dokter. Vromans kwam alleen op de titelpunten af. Dat hij daarvoor een dosis pijn moest verbijten én het risico lopen van een erger wordende blessure nam hij er maar bij.

De beste man in Hoeselt was André Malherbe, maar net als de dag voordien in Stekene, greep hij ook hier naast de eindzege.

Malherbe was kopstarter in de eerste rit en bleef  helemaal vooraan tot hij even van de motor moest om een blokkerende voorrem te herstellen. Daarvan maakte Vromans gebruik om de leiding over te nemen en ook de tandem Vanvelthoven-Van den Broeck snelde hem voorbij. Malherbe werd vierde.

Vromans lukte de kopstart in de tweede heat, probeerde snelsnel een veilige voorsprong op te bouwen maar stuitte op een weergaloze Malherbe. De reekswinnaar was meteen gekend. Ook een ontketende Geboers ging omstreeks halfwedstrijd nog voorbij Vromans. Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck vulden de andere ereplaatsen in.

Vromans won de wedstrijd voor Malherbe, Vanvelthoven, Geboers en Van den Broeck.

ZONDAG BK-WEDSTRIJD IN KESTER

Iedereen die het motorcrosshart op de juiste plaats draagt, is nu zondag 20 mei van de partij op de 4de BK-wedstrijd van het seizoen. Een zinderend spektakel wordt gegarandeerd!

25 jaar geleden werd er ook gereden op de Kesterheide. Toen nog in juli en in een ware Mundialhitte (wk voetbal in Spanje).

Vromans won er zijn 17^de wedstrijd van het jaar. André won beide reeksen in Kester

Na de eerste reeks deelde hij het podium met Noyce en Van den Broeck.
Na afloop van de tweede werd hij geflankeerd door de Waaltjes Laquaye en Jobé.

In de eindstand was Vromans de betere geweest van Sterckx, Laquaye, Laporte en Van den Broeck

Ook last van nostalgie? Was het vroeger echt zoveel beter?

Lees het in mxworld

Ga naar Archief en vraag naar ludo vervloet

stuur hem een mailtje met opmerkingen, voor - of afkeur

ludo.vervloet@pandora.be

en vertel het vooral verder aan je vrienden en kennissen

02-02-2008 om 19:07 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                mei   1983

Ludo Vervloet           (freelance journalist)

Ook in de maand mei van 1983 speelde het grillige, gure en natte weer de organisatoren van motorcrosswedstrijden nog parten. De Italiaanse GP 250cc sneuvelde in het slijk waardoor het wk herleid werd tot 11 wedstrijden.

In mei kregen we ook een boycot van de Belgische rijders in een nationale wedstrijd en waren er de allesbehalve verwachte maar echt  mooie overwinningen van de outsiders Kreutz en Rangelov in hun eigen GP.

EERSTE FORFAIT      GP van Italië 250cc

Zondag 1 mei kregen we de eerste GP-annulatie van het jaar. In het Italiaanse Lovolo werd de derde GP van de kwartliterklasse uitgesteld omwille van overvloedige stortregens die crossen gewoon onmogelijk maakten. Het uitstel werd later evenwel een definitief afstel, zodat het wk  1983 niet over 12 maar over 11 GP’s werd gereden.

Zaterdag vonden er nochtans vrij normale schiftingen plaats. Jo Martens won zijn reeks. Maar daar koop je natuurlijk niets mee als er geen GP op volgt.

ERIC GEBOERS OPNIEUW BAAS       GP van Frankrijk 125cc

In het Franse Vitrolles werd op dezelfde 1 mei de GP verstoord door veel …opwaaiend stof. Vele rijders werden daardoor erg gehinderd. Niet Eric Geboers die dit jaar in alle omstandigheden meer dan zijn mannetje staat.

Eric reed een verstandige eerste reeks op Franse bodem. Een half uur lang liet hij de Amerikaan Jim Gibson voor zich uitdraven, vatte hem dan in de kraag en liet hem gewoon ter plekke om onbedreigd naar zijn zoveelste reekszege te snellen. Ook Rinaldi geraakte nog voorbij Gibson. Lejeune (7^de) en Velkeneers (9^de)waren de andere Belgen in de toptien.

Geboers mende de tweede manche van in de start met Lejeune, Nilsson, Gibson, Velkeneers en Vimond in zijn kielzog. Rinaldi en Maddii hadden hun start compleet gemist. Vooral Rinaldi ging er ongelooflijk hard tegenaan in de achtervolging. Te hard, zou blijken. Een flinke smak bleef niet uit en de furieuze Italiaan bezeerde zijn arm dermate dat hij aan de kant moest en met lede ogen toezag hoe Geboers alweer reeks- en GP-winnaar werd en in de tussenstand van het wk nu 40 punten voorsprong op hem nam.

Gibson en Velkeneers werden tweede en derde in de reeks.
Eric Geboers won alzo zijn vierde GP op vijf, alweer met een dubbele reekszege.

ANDRE VROMANS WINT IN HECHTEL

In eigen land gingen onze 500cc-jongens om BK-punten aan de slag in de Hechtelse Duinen. Een kolfje naar de hand van André Vromans die in het zand alleen Eric Geboers te vrezen had. Maar die was niet van de partij.

Snelstarter Raymond Heeren voerde het commando van in de start maar moest omstreeks halfkoers aan de kant met een defecte vering. Malherbe nam over en had er duidelijk zin in tot…de slecht gestarte Vromans hem de les kwam spellen. Vromans reed even later erg gedecideerd naar zijn eerste reekszege van de dag.

In de tweede manche zorgde Yvan Van den Broeck voor het grootste verweer. Ronden lang duelleerde hij op het scherp van de snee met zandkoning Vromans en verbruikte daarbij heel veel energie. Yvan kwam wellicht daardoor ten val, had veel tijd nodig om zijn motor weer aan de praat te krijgen en zag ook de dichtste ereplaatsen aan zijn neus voorbij gaan in de persoon van Malherbe en Vanvelthoven.

Van den Broeck miste daardoor ook nipt de tussentijdse leiding in het BK.

André Vromans werd dus de dubbele reeks- en eindwinnaar voor een verbazend goede 32-jarige Jaak Vanvelthoven en Yvan Van den Broeck.

De nevenreeksen:

Nationalen 500cc : Dirk Vanuytrecht en Guy Vangeel wonnen de reeksen

                               Van Elsen werd eindwinnaar voor Verhoeven en Geukens

Nationalen 250cc :  Henk Smits voor Ivan Grobben en Rob Vanham

Juniors 500cc       :  Eric Van Gught voor Luc Burssens en Jimmy Munters

KENNY ROBERTS BREEKT DE BAN       Wegrace GP  W.Duitsland

Na drie opeenvolgende overwinningen van Freddie Spencer kregen we 8 mei eindelijk (?) eens een andere winnaar in 500cc. De meervoudige ex-wereldkampioen Kenny Roberts, 31 intussen, vond blijkbaar een bondgenoot in de doornatte weersomstandigheden en prees zich bovendien gelukkig toen Freddie Spencer na 7 ronden kopwerk mechanische problemen kende. Spencer zakte terug naar de vierde plaats.

Na 15 van de 18 ronden hield de wedstrijdjury het voor bekeken. De baan in Hockenheim werd echt te glad en te gevaarlijk om nog verder te doen.

Roberts won dus de GP voor Katayama, Lucchinelli en … Spencer die natuurlijk riant leider bleef in de wk-stand.

Ook de wedstrijd van de kwartliters werd voortijdig afgebroken. Na 16 ronden maakte een enorme wolkbreuk verder rijden niet meer te doen.

Carlos Lavado won alzo de wedstrijd en werd ook de nieuwe wk-leider. Patrick Fernandez hield onze Didier de Radigues van de tweede plaats.

In de tussenstand volgde Radis nu op twee punten van Lavado.

JOBE VOOR JO MARTENS       GP van Nederland 250cc

Na zijn successen in Spanje en Frankrijk won Georges Jobé ook in het Nederlandse Markelo de derde GP van het seizoen 250cc. Jobé won andermaal de beide reeksen, dit keer op een zandomloop. Het zegt genoeg over de klasse én het vormpeil van de Luikenaar.

De eerste reeks in Markelo werd ontsierd door een enorme valpartij in de eerste bocht na de start. Kees van der Ven, de locale favoriet, zou de uitlokker geweest zijn, maar die schoof na afloop van de eerste reeks de schuld in de schoenen van Jobé.

Jobé was daarover zeer verbaasd en had zijn verhaal klaar:

“Ik reed helemaal buitenom in het spoor van Gert-Jan van Doorn. Van de valpartij heb ik helemaal niets gezien en Van der Ven heb ik zeker niet geraakt. Echt, ik begrijp de beschuldigingen van Kees niet.”

-         Tevreden over je wedstrijd?, waagden we nog.

“Uiteraard ben ik tevreden over het resultaat, minder over de manier waarop”, analyseerde Jobé zijn koers. “Toen ik zeer vroeg aan de leiding kwam, maakte ik heel wat foutjes. Ik geraakte nooit echt in mijn ritme in het zware zand. Met iemand voor me zou dat allemaal veel gemakkelijker geweest zijn, maar er was niemand. Ik heb het dus alleen gedaan. Maar wat sta ik hier te klagen, ik won net mijn vijfde reeks in het jonge wk. Straks doe ik beslist nog beter”, beloofde hij. En hij hield woord.

Jo Martens, intussen uitgegroeid tot een grote meneer in het wk 250cc, was ook bij de slachtoffers van de valpartij in de eerste reeks. “Maar ik heb wel een erg goede remonte gereden”, was hij ons voor. “ Te goed misschien, want in een mum van tijd reed ik op de tweede plaats in de wedstrijd. Maar ik heb de zaken te snel willen forceren, weet ik nu. Naar het einde toe voelde ik dat mijn beste pijlen verschoten waren. Toen Laporte mijn tweede plaats kwam afpakken na een kleine rijfout van me, had ik geen verweer meer. Hoed af ook voor J.Cl Laquaye die nog maar eens toonde hoe taai hij wel is.”

In de tweede manche werd Kees Van der Ven ongenadig afgereden door de Belgische tandem Jobé-Jo Martens. Jobé zat nu veel beter in de wedstrijd en hield zich gedeisd tot er nog een viertal ronden te rijden waren. Dan plaatste hij een voor Jo Martens droge en noodlottige versnelling om naar zijn tweede reeks- en eindzege van de dag te snellen. Jo drong niet meer aan, werd tweede in de reeks en in de wedstrijd en klom in de wk-stand ook op naar de tweede plaats!

MALHERBE GEEFT RIJLES           GP van W.Duitsland  500cc

Pas om half acht ’s avonds werd de laatste rijder van de Duitse GP in Northeim afgevlagd. Een GP die lang op de helling stond omwille van de felle regenval die het circuit zowat onberijdbaar had gemaakt. In de voormiddag lag de baan er weliswaar ook al glad bij, maar trainen kon vrij normaal gebeuren. De jonge Kurt Nicoll zette de beste tijd neer.

Een uur voor de start van de eerste reeks maakte een reusachtige, zwarte wolk binnen de kortste keren het parcours onherkenbaar. De rijders hadden er plots niet veel zin meer in. Anderhalf uur duurde het gepalaver  tussen  organisatoren, jury en rijders. Pas toen een stekelige helling uit de omloop verdween, kreeg Kurt Nicoll gezelschap achter het starthek.

Reeds in de eerste gladde chicane van de eerste reeks had een aantal rijders prijs.  Vromans was één van hen. Snelstarter was Hakan Carlqvist. De felle Zweed mende de koers voor Pikkarainen, Harry Everts, André Malherbe, Dave Thorpe e.a. Hudson. Het viel dadelijk op dat Malherbe veruit de behendigste was in de onmetelijke modderbrij waarin de meeste rijders meer last hadden met zichzelf dan wel met de wedstrijd.

Zowat halfwedstrijd werd Carlqvist door Malherbe voorbijgestoken. De Luikenaar ontbond pas nu zijn duivels en reed in no time ver van Carla weg. De Zweed hield weliswaar stand op de tweede plaats tot op de meet. Derde werd de verrassende Fin Pikkarainen. Harry Everts had lang uitzicht op de vierde plaats, maar hij verbrandde de koppeling van zijn Suzuki onherroepelijk.

Echt spannend was die eerste reeks evenwel niet geweest. De tweede werd dat evenmin. Maar ook nu konden de toeschouwers weer genieten van de capriolen van de supergetalenteerde André Malherbe.

Nadat koploper Pikkarainen zichzelf in de puree had gewerkt, kwam Malherbe weer haast spelenderwijs aan de leiding. In zijn sublieme stijl slalomde hij vanaf dan naar zijn  tweede reekszege van de dag. Effenaf groots was het wat Malherhe in Northeim uit de mouw schudde.

Noyce werd tweede, Bruno derde.  Achter die drie was Vromans de betere van Thorpe, Carlqvist, Vanvelthoven en Van den Broeck.

André Malherbe dus eindwinnaar en nieuwe wk-leider. Voor Noyce, Carlqvist en Vromans.

TOPPILOTEN BOYCOTTEN WEDSTRIJD in As-Opglabbeek

Vier dagen na de rampzalige GP in Northeim viel met Hemelvaartsdag de regen met bakken uit de lucht boven de omloop van de Klaverberg in het Limburgse As. Amper 900 toeschouwers kwamen opdagen om de vedetten uit de wk’s 250 en 500cc aan het werk te zien. Maar die bedankten feestelijk.

Omdat de organisatoren weigerden om de dikke contracten uit te betalen en zij geen clausule voorzien hadden ingeval van tegenslag allerhande, besloten de toprijders onderling om niet van start te gaan.

“We hadden het spel heel hard kunnen spelen”, vertelden ons Malherbe en Jobé,.“Maar dat kunnen we de organisatoren niet aandoen. We eisen gewoon niks, rijden niet en gaan naar huis.”

“Wij zijn broodrijders”, verduidelijkte André Vromans nog. “Onze stiel is motorcrossen. Daarvoor krijgen we naast prijzengeld ook een zekere vergoeding. Omdat het vandaag archi slecht weer is, stuurden we aan op een minnelijke schikking, maar het resultaat was nul. Tja, dan weet je het wel.”

Alleen Jo Martens sloot zich niet bij de grote jongens aan.

“Kan ik moeilijk doen”, legde Jo uit. “Ik woon hier 5 minuten vandaan. De 900 moedigen komen vooral om mij bezig te zien. Ik maak er een oefentrip van.”

Jo Martens won de beide reeksen voor inters met de vingers in de neus. Eerst voor Sterckx en Heeren, later op de dag voor alweer Sterkx en Erwin Albert.

Na afloop mochten Sterckx en Lassaut met de locale held op het podium.

In Sart-Messire Guillaume reden de nationalen 500cc de zondag voordien hun eerste BK-wedstrijd onder erbarmelijke weersomstandigheden. Guy Vangeel won toen voor Dirk Geukens en Dirk Vanuytrecht.

Op de Klaverberg stond dit drietal alweer op het podium. Dirk Vanuytrecht won zijn zesde palm van het seizoen. Guy Vangeel werd tweede, Dirk Geukens derde.

Thuisrijder Ivan Grobben hield Luc Besonhe en Ben Martens achter zich bij de nationalen 250cc.

ANDRE MALHERBE  op de Mont Saint Aubert in Doornik

Bij droog en zonnig weer is de Doornikse Mt St Aubert één van de mooiere crossomlopen van ons land. Maar hoe ging dat in 1983? Regen, veel te veel regen teisterde al een groot deel van het nationale en internationale GP-seizoen.

15 mei 1983 was dat niet anders in Doornik.

Voor de eerste editie van de Trofee van de stad Doornik lag het circuit er weer nat en erg glad bij. Dat had tot gevolg dat men liefst twee maal tot een inkorting van het circuit moest overgaan, zodat we bij de inters in feite drie wedstrijden op een gewijzigd parcours kregen.

Dat André Malherbe uiteindelijk als eindwinnaar uit de bus kwam, zal niemand verbazen want momenteel is de oud-wereldkampioen even goed, zoniet beter, als in zijn beste dagen van weleer. Jobé en Vromans reden dan ook voor de dichtste ereplaatsen.

Jobé won nochtans de eerste reeks. Terwijl Malherbe zijn weg nog zocht na een mislukte start had Jobé vlug de maat genomen van Desmaré. Even later maakte Malherbe de rekening van Vromans en tekende hij meteen voor een doldrieste achtervolging op leider Jobé. Hij kreeg hem echter niet meer te pakken.

Omdat slechts 7 rijders in dezelfde ronde waren geëindigd werd de omloop voor de 250cc-koers gewijzigd. Dat zorgde voor heel wat verwarming in de start. Jobé verzeilde meteen naar de laatste regionen, maar klauwde flink terug. Vooraan zat Malherbe leider Vromans snel op de hielen, passeerde hem en snelde vlot naar een riante zege.

Op een vrij droog maar gehalveerd circuit stelde Malherbe in de tweede 500cc-rit zijn trofeezege veilig. Jobé noch Vromans konden de furieuze Waal aan voor de reeks- en de eindzege.

NUMMER VIJF VOOR GEBOERS        GP 125cc van Joegoslavië

In de verzameling van landen die voor de bloedige burgeroorlog van de jaren 1990 nog Joegoslavië heette, reden de 125cc-piloten 15 mei 1983 hun zesde wedstrijd van het wk. Winnaar in Trzic werd andermaal Eric Geboers.

Eric won alweer de beide reeksen en bracht daarmee zijn totaal op 5 GP-zeges en liefst 10 reeksoverwinningen op 12.

Geboers leidde na afloop het wk met al 50 punten voorsprong op Rinaldi en 82 op Gibson, de man die door Yamaha bij Honda werd weggehaald om wereldkampioen te worden…

Alle waarnemers waren het na afloop roerend eens dat de eerste manche in Trzic veruit de mooiste was van de voorbije 12.

Geboers was daarin als koploper gestart maar hij maakte tijdens de eerste ronde al een schuiver die hem terugsloeg naar de 12^de stek. Rinaldi en Gibson gingen meteen aan de haal.

Rinaldi was overijverig en daar kwam een fikse  tuimel van. Gibson voelde zich meteen zegezeker, maar… dat was zonder waard Geboers gerekend. In de voorlaatste ronde werd de Amerikaan bijgebeend door de regerende wereldkampioen en uitgerekend in de laatste ronde nam Geboers het voortouw, uitgerekend op de plaats waar hij in de aanvang van de reeks ten val was gekomen.

De beteuterde Gibson werd tweede, Rinaldi derde. Marc Velkeneers kwam net naast het podium terecht. Uitstekend waren ook de achtste plaats van Jan Van Poppel en de tiende van Pol Decendre.

In de tweede reeks lukte Geboers andermaal holeshot. Dit keer ging hij geen enkele keer in de fout en reed hij onbedreigd naar een nieuwe reekszege en de GP-zege.

Maddii (daarstraks lekke band) en Rinaldi mochten mee op het podium van de reeks, Velkeneers weer net niet. Marc werd wel derde in de eindstand van de GP en klom daarmee naar de zesde plaats in het wk

JO MARTENS EN ANDRE MALHERBE STELEN DE SHOW

                                                                                         in Borgloon

22 mei: Pinksteren en dus Stekene-dag. Niet in 1983 want toen stonden de Gelaagputten helemaal onder water. Van crossen was er geen sprake. Dus werd de maandagwedstrijd in Borgloon dé blikvanger van het pinksterweekeinde.

Op de wondermooie omloop van het Stadsbroek haalden tweede pinksterdag meer dan 9 000 enthousiaste crossfans een kaartje af voor een dubbele kampioenschapproef bij de inters. Meer dan vorig jaar toen hier de Belgische GP 250cc werd gereden.

Sportief bekeken haalden beide BK-wedstrijden een erg hoog peil. Malherbe en Jo Martens wonnen in hun categorie en kwamen meteen ook aan de leiding in de tussenstand van hun kampioenschap.

Malherbe won de eerste reeks 500cc voor Vanvelthoven en Vromans, die onderweg even in de touwen was terechtgekomen.

In de tweede was Vromans de betere van Malherbe, Sterckx, Van den Broeck, Vanvelthoven en Harry Everts.

Malherbe won de wedstrijd voor Vromans, Vanvelthoven en Van den Broeck.

Eric Geboers werd pas negende in de eindstand en had daar volgende verklaring voor:

“Het is al van de paastrofee geleden dat ik nog op een 500cc motor reed. Afgelopen week wou ik helemaal besteden aan de voorbereiding van deze wedstrijd maar het archislechte weer dwarsboomde mijn plannen. In de eerste reeks vond ik nooit de juiste cadans. In de tweede ben ik er drie keer afgevallen en heb ik het daarna rustig aan gedaan. Zondag is het weer GP, weetjewel.”

Jo Martens won de beide reeksen 250cc, voor het drietal Jobé, Velkeneers en Jacky Martens die alle drie 6 punten scoorden uit twee reeksen. Jo was na aankomst een fel omstuwde figuur en had ar duidelijk pret in.

“Het is natuurlijk een heerlijk gevoel als je Jobé er tweemaal kan van langs geven”, lachte Jo. “In de eindfase van de tweede reeks voelde ik hem komen maar ik werd er niet nerveus van. Intuïtief wist ik welke lijnen hij zou kiezen om me voorbij te snellen. Telkens als hij een aanval plaatste, was ik hem net even voor. Zo geraakte hij me niet voorbij.”

“In het BK ben ik nu leider met 4 reeksoverwinningen en twee tweede plaatsen. Daarmee won ik één reeks meer dan Jobé.. Ik ga met het volste vertrouwen naar de beslissende wedstrijden in Stockem en Crupet. Maar eerst is er nog de GP van Bulgarije. Als de omstandigheden daar meezitten kan ik misschien winnen. Ik ga er zeker het zotteke  niet uithangen. Ik zal het maar weer bij een tactische wedstrijd houden.”

Bij de nationalen 500c  won Dirk Vanuytrecht reeds zijn 7^de wedstrijd. In de reeksen kon Guy Vangeel hem het dichtst benaderen.

KLAUS BERND KREUTZ                               GP van W. Duitsland 125cc

Ook op de laatste meizondag 1983 sloegen de weergoden her en der nog fel toe. In Niederwürzbach werd er zo veel slijk geproduceerd dat na elke rit een colonne bulldozers moest worden ingezet om de crossomloop weer min of meer berijdbaar te maken. En dat speelde de wk-leider Eric Geboers parten.

Voor het eerst dit jaar kreeg Eric een nul op het rekest omdat hij na een paar rondjes van de eerste reeks pardoes in een bijeengeschraapte hoop blubber terecht was gekomen toen hij als leider even in de fout ging. Eer hij zichzelf uit die brij bevrijd had en zijn motor weer aan de praat had gekregen, was het peloton hem al een tijdje gepasseerd. Eric zag het nutteloze van de toestand in en gaf er de brui aan.

Pekka Vehkonen won aldus zijn eerste reeks in dit wk, voor de verrassende thuisrijder Kreutz, Rinaldi, Maddii en Pol Decendre. Ook Guy Van Gijseghem (7^de) en Jantje Blancquaert (8^ste) lieten zich opmerken.

Geboers nam verpletterend weerwraak door de tweede reeks van start tot finish  te domineren. En weer was het thuisrijder Kreutz die tweede werd, voor Marc Velkeneers, die daarstraks ook moest opgeven met een geplooid stuur.

De overgelukkige Klaus Bernd Kreutz won voor de locale Honda-dealer de GP voor Vehkonen en Maddii.

Geboers bleef wk-leider met 50 punten voorsprong op Rinaldi en 90 op Gibson.

RANGELOV VOOR 70 0000 UITZINNIGE FANS       GP van Bulgarije 250cc

In de jaren 1970 en 1980 was Dimitar Rangelov een erg begaafde motorcrosser. Hij had alleen de pech in het verkeerde land te wonen. Gebrek aan geldmiddelen en een streng communistisch Zjivkov-regime maakten dat hij nooit veel verder kwam dan zijn eigen regio en een toevallig snoepreisje naar een niet te ver buitenland.

In 1983 kreeg Rangelov twee kansen om zijn groot talent te etaleren: Bulgarije en W. Duitsland. Het leverde hem liefst 35 wk-punten op, genoeg om 12^de in het wk te worden.

In Samakov kwam Rangelov met een  standaard-Suzuki aan de start van zijn GP. Eerder had hij, zonder resultaat, ook al de kneusjes van Husqvarna, Puch en Kawasaki onder de bips gehad.

Op papier had hij dus ook nu weer geen schijn van een kans tegen de gesofisticeerde fabrieksspullen van de meeste wk-deelnemers. Maar geen nood, imponeren door die rijke westerse jongelui liet hij zich niet.

Meer nog, Rangelov won zijn eigen GP op pure klasse en ook een beetje… met de steun van zijn 70 0000 (?!) dolenthousiaste aanhangers.

In de eerste manche vertrok Jobé op kop terwijl Rangelov meteen uit de middenmoot moest weten te ontkomen. Dat deed hij snel en snedig op de erg snelle omloop, zeker toen hij ook nog de vocale steun van zowat alle mensen achter de koorden meekreeg. De toeschouwers gingen helemaal uit de bol toen hun held uiteindelijk als tweede over de finish kwam. Een collectief delirium was niet ver af.

Maar het feest was nog niet over. Ondanks weer een matige start in de tweede reeks slaagde Rangelov erin om leider Jobé nog voor het einde van de eerste ronde bij te benen en te oversteken.

Waar anderen het gas dichtdraaiden, schakelde Dimi nog een tandje bij. Jobé en Laporte werden er helemaal kierewiet van en moesten de beker van de schande tot op de bodem ledigen.

Voor Jobé werd het bovendien ook nog spitsroeden lopen. Toen Rangelov weer terrein verloor, werd Jobé het mikpunt van vele rood aangelopen Bulgaren die er niet voor terugdeinsden om de Luikenaar met projectielen allerlei te bekogelen om toch maar die eerste plaats in de reeks en de wedstrijd van hun idool te redden. Een begrijpelijke maar niet goed te keuren houding van het verknechte Oost-Europese volk van toen dat eindelijk een echte held om te koesteren had.

Dimitar Rangelov bleef leider en winnaar van de reeks en werd bovendien ook totaalwinnaar van de wedstrijd, zijn wedstrijd. De mensen die er bij waren, spreken nog altijd van het Rangelov-exploot. Want heerlijk toch, zo’n outsider die het onmogelijk gewaande waar maakt.

HAKAN CARLQVIST BAAS IN EIGEN LAND        GP van Zweden 500cc

Een paar duizend kilometer hogerop was Hakan Carlqvist gastheer in de buurt van Göteborg. In Stenungsund won Carla zijn Grote Prijs van Zweden en pikte daarmee aan bij de Honda-tandem Noyce-Malherbe in de wk-stand.

Na amper vier GP’s zag het er naar uit dat dit trio het dit jaar ging uitmaken voor de nieuwe wereldtitel 500cc.

En Vromans dan? Wel, André, de supertroef van Suzuki, reed met Carlqvist op training 2 seconden rapper dan de rest, maar in de eigenlijke wedstrijd liep hij een knieblessure op waardoor hij puntenloos op de vierde plaats terechtkwam, met 39 punten achterstand op Carlqvist.

Eens temeer werd deze Zweedse GP een ongeluksrace voor Vromans.

“Dju toch, dju toch”, sakkerde André. “Ik was er zeker van dat ik die eerste reeks zou winnen omdat ik veruit de snelste man van de dag was. Carla kwam weliswaar het snelst weg van de start voor Sintonen, Pikkarainen en mezelf terwijl Malherbe, Everts en Noyce zich achter me ophielden. Ik liet de Zweden voor me rustig betijen want op mijn geliefd zandterrein was ik hun vandaag zeker de baas, dat wist ik.

Na vier ronden was het al gefikst: ik werd leider en liep meteen ettelijke seconden van de jongens weg. Carla en Co konden mijn tempo niet aan.

En dan gebeurde het. Bij het nemen van een sprong kwam de Brit Lucas, die ik meteen zou dubbelen, helemaal dwars te staan. Ik kon hem niet ontwijken en pakte hem vol in de flank. We vielen allebei. Ik voelde meteen een hevige pijn aan de knie. Gebroken, dacht ik, of minstens een kapotte meniscus. Ik krabbelde overeind maar kon helemaal niet meer steunen op het gekneusde been. Ik hoopte dat ik na mijn opgave voldoende tijd zou hebben om weer op krachten te komen voor de tweede manche, maar dat bleek ijdele hoop. Ik heb dus later op de dag nog aangezet in de tweede reeks, maar na een paar schakelbeurten moest ik huilend van de pijn weer aan de kant. Spijtig, ik verlies hier vandaag 30 punten. Vraag één is waar ik die moet ophalen. En nog belangrijker is vraag twee: hoeveel GP’s ga ik misschien moeten missen?

Ik moet zo snel mogelijk mijn dokter zien.”

Diepe droefenis in het Vromans-kamp, grote vreugde evenwel in de Harry Everts-tent. Harry werd derde in de eerste reeks en…won zowaar de tweede. Ei zo na won hij ook de GP maar Carlqvist deed nog twee punten beter.

“Manmanman, ik heb dit jaar al wat meegemaakt”, begon hij zijn betoog. “Voor aanvang van het wk rekende ik erop dat ik overal in de top-5 kon meedraaie maar ik werd keer na keer uit de wielen gereden. Ik geraakte mijn zelfvertrouwen helemaal kwijt. Ik was er evenwel van overtuigd dat de oorzaak van die mindere prestaties niet bij mezelf lagen, maar aan de vering van mijn Suzuki te wijten waren.

Hoe dikwijls ik dat tegen mijn mecaniciens gezegd heb, weet ik niet. Feit is dat ik het zekere dag zo op mijn heupen kreeg dat ik eens ferm op tafel ben gaan slaanbij de teamleiding. Met resultaat, want op slag mocht er plots toch een ander veringsysteem onder. Ik draaide mijn rondjes meteen weer als vanouds. Dat ik hier vandaag al tweede in de GP zou worden, had ik echter niet durven dromen. Meer nog, door die mooie prestaties klim ik nu ook van de 12^de naar de 5^de plaats in de wk-stand. Ik heb de indruk dat ik dit jaar nog voor een paar verrassingen kan zorgen.”

DE RADIGUES WEER LEIDER IN 250cc   

GP WEGRACE OOSTENRIJK

Op de Salzburgring reden de kwartliterjongens eind mei twee reeksen omdat een fikse regenbui hun wedstrijd voortijdig had afgebroken.

Uitgerekend 13 ronden waren er gereden toen verder doen te gevaarlijk werd. De Radigues reed toen in vierde positie achter Wimmer, Sarron en Herweh.

De tweede reeks over 18 ronden werd gewonnen door Herweh voor De Radigues.

Manfred Herweh, vorig jaar nog vrij onbekend in het wereldje tot aan zijn onverwachte zege in Hockenheim, won in de eindstand voor De Radigues en Sarron.

Omdat Lavado zich helemaal niet in zijn sas voelde op de natte baan werd De Radigues opnieuw leider in het wk met 2 punten voorsprong op Lavado.

Kenny Roberts won de 500cc-race , voor Lawson en Mamola. Een Amerikaans onderonsje waarin alleen Freddie Spencer ontbrak. De wk-leider viel uit met wiel-en bandenproblemen en zag zijn voorsprong op Roberts slinken tot 6 punten.

De Nederlandse hardrijders Middelburg en Van Dulmen werden resp. 8^ste en 10^de in de GP.

02-02-2008 om 19:03 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                    april    1983

Ludo Vervloet                  (freelance journalist)

April 1983 was in Europa nog erg koud en nat. De meeste wedstrijden hadden dan ook te lijden van de aanhoudende winterse toestanden. Geen nood echter voor de toppers.

Wereldkampioen Eric Geboers won drie van de eerste vier GP’s 125cc en zette daarmee wellicht al een beslissende stap in de richting van een nieuwe titel.

Ook Georges Jobé pakte groots uit in het wk 250cc terwijl titelhouder Danny Laporte zijn start min of meer miste.

In 500cc kwam wereldkampioen Brad Lackey zijn titel niet verdedigen. Vicewereldkampioen André Vromans kreeg meteen het sterke Hondablok Noyce-Malherbe geserveerd en ook de Zweed Hakan Carlqvist leek helemaal terug van weggeweest.

In het wk wegrace pakte Freddie Spencer vernietigend uit. In zijn spoor lieten ook Randy Mamola en nieuwkomer Eddie Lawson zich van hun beste kant zien. Het wk dreigde erg Amerikaans te kleuren.

FAST FREDDIE SPENCER in Z.Afrika en Frankrijk

19 maart werd op het Zuid-Afrikaanse Kyalamicircuit de eerste wegrace-GP van het nieuwe jaar gereden. Alleen voor de klassen 500 en 250cc.

De Fransman Baldé won bij de halveliters voor onze Didier de Radigues die, na het opdoeken van de 350cc-klasse, met Chevalier voor de wereldtitel ging. Didier hield de andere Franse rijders Guilleux en Fernandez met een neuslengte achter zich.

De 500cc-wedstrijd werd gedomineerd en gewonnen door de nieuwe Hondacoryfee Freddie Spencer voor Kenny Roberts, Ron Haslam, Marc Fontan, Randy Mamola, regerend wereldkampioen Franco Uncini, Raymond Roche, nieuwkomer Eddie Lawson, oud-wereldkampioen Lucchinelli en good old Barry Sheene.

Paaszondag 3 april deed Freddie Spencer zijn eerste succes nog eens dunnetje over in de ijskoude Franse GP op Le Mans. Meer nog, samen met Lucchinelli en Haslam zorgde hij voor een volledig Honda-podium. Yamaha-Roberts en Suzuki-Huewen konden alleen maar ondergaan.

De wedstrijd werd ontsierd door het dodelijk ongeval van De Zwitser Frutschi. Die werd bij 280 km/u van de baan geblazen door een hevige windstoot. Eerder op de week kwam ook de Japanner Ishikawa tijdens een training om het leven na een botsing met Reggiani.

De Brit Alan Carter won de 250cc-race voor Cornu, Rapicault en onze Didier de Radigues. Carter remonteerde van de 31^ste startplaats naar de overwinning. De Radigues had aan zijn vierde plaats genoeg om leider te worden in het wk.

ERIC GEBOERS WINT PAASTROFEE

In eigen land stond alle motorsportbedrijvigheid met de paasdagen in het teken van de paastrofee, dé grote klassieker van het Belgisch seizoen.

Eric Geboers, de 20-jarige wereldkampioen 125cc, werd de schitterende winnaar van de 20^ste paastrofee die traditiegetrouw in een Waals (Marche) en een Brabants (Leuven) luik werd opgedeeld.

Eric won 4 van de 6 reeksen, wat ruim voldoende was om eindwinnaar te worden met het maximum van de punten. Geboers won bovendien ook de wedstrijden 250 en 500cc en liet de brokken in de overige reeksen voor Malherbe en Jobé.

Om de verkleumde toeschouwers nog een beetje op te warmen pakte hij in de allerlaatste reeks uit met een onuitgegeven stunt. Pas toen iedereen al geruime tijd onderweg was, begon Geboers aan zijn wedstrijd. De toeschouwers werden gek van vreugde toen Geboers  zijn onmogelijk gewaande remonte in winst dreigde om te zetten. Zo ver kwam het net niet, maar de kenners gewaagden na afloop van de tweedaagse toch van een nieuw tijdperk in de motorcross.

Vromans, Everts en Martens waren na afloop van de trofee danig onder de indruk van Geboers’ overwicht. Alle drie waren het er roerend over eens dat Eric nu al tot de allergrootste behoorde.

Eric zelf bleef bescheiden in het succes: “In de derde manche te Aye (Marche) merkte ik pas aan de meet dat ik onderweg de dop van de waterkoeling verloren had. Ei zo na was ik niet over de meet geraakt. Al bij al ben ik heel gelukkig met deze trofeewinst. Iedereen wil deze koers wel eens winnen. Broer Sylvain deed het in 1969 . Dat ik voor de 20^ste editie aan de beurt ben in mijn 20^ste jaar doet me wat. Ik geloof dat ik mee de show heb gemaakt en de toeschouwers, ondanks het erbarmelijk slechte weer,  toch waar voor hun lieve centen heb gegeven. Die eer is me meer waard dan geldelijk gewin. Zondag wacht me een nieuwe uitdaging in Launsdorf. Denk maar niet dat ik daar even vlot voor de dag zal komen als ik Best. Rinaldi en Co azen beslist  op weerwraak.”

JOBE WINT EN BLIJFT LEIDER    BK 250cc in Bergen

10 april zou er in België op twee fronten gecrosst worden. De wedstrijd in Tessenderlo kon evenwel niet plaatsvinden omdat men het terrein niet tijdig in orde kreeg. Misschien zaten de GP’s 125 en 500cc op dezelfde dag daar ook voor iets tussen…

In Mons-Bergen stond de derde BK-proef  250cc volledig in het teken van het duel Jobé-Martens.

Jo Martens won de eerste manche voor Jobé en Dré Massant. In de tweede botste Jo tegen een boom op en bezeerde hij dermate zijn schouder dat een nieuw duel met Jobé er niet inzat. Jobé en Jo eindigden toch nog in dezelfde ronde, alle andere deelnemers werden door hen gedubbeld.

Jobé won de wedstrijd en behield in de tussenstand van het BK 1 punt voorsprong op Jo.

Ivan Grobben won de koers bij de nationalen 250cc voor Danny Rogmans en Rob Vanham.

Eric Vermijs was de betere van Bruno Van Horebeek en Serge VanHuffel bij de juniors 250cc.

ERIC GEBOERS MET HET MAXIMUM         GP Oostenrijk  125cc

Eric Geboers, de verbluffende winnaar van de paastrofee, zette in de tweede GP van het jaar zijn zegetocht gewoon verder. In Launsdorf won hij, net als in Best, opnieuw de beide reeksen van de GP en daarmee leidde hij ook in de tussenstand met het maximum van de punten.

De enige die in Launsdorf een beetje in zijn buurt kon blijven was Michele Rinaldi. De sploeggenoot van Eric werd telkens tweede in de reeksen en volgde in de tussenstand al op 20 punten van zijn kopman.

Corrado Maddii werd door beide  Suzukirijders op vrij grote achterstand gereden. Pekka Vehkonen was alleen in de eerste reeks voorin te vinden en de Amerikaan Gibson bleef erg onder de verwachtingen. Velkeneers en Lejeune tekenden elk voor één toptien plaats.

NOYCE WINT VAN MALHERBE MET DE KLOK            GP Zwitserland 500cc

Voor de eerste GP van het nieuwe seizoen meldden zich in Payerne liefst 82 rijders aan voor 40 plaatsen. De Belgen wisten zich allemaal te kwalificeren in de onmetelijke modderpoel, ook de jonge nieuwkomer Paul Heylen.  Voor de vier aanwezige Nederlandse zandhazen was er geen doorkomen aan.

De mannen die de eerste debatten domineerden waren onze André Malherbe en zijn Britse Honda-ploegmaat Graham Noyce. Vooral Noyce liet een erg sterke indruk.

Malherbe won de eerste rit voor Noyce, Noyce de tweede voor Malherbe. En vermits Noyce een betere tijd had neergezet dan de Waal, was de totaalzege ook voor hem.

Voor velen was de prachtprestatie van Noyce een verrassing, voor hem helemaal niet.

Noyce:” Ik heb heel hard getraind in de wintermaanden en in het voorjaar. Ik voelde me hier vandaag als in mijn beste jaren: uitstekend op dreef dus. Zonder die kapotte achterrem zou ik ook de eerste reeks gewonnen hebben. Dat weet ik zeker.

Alhoewel Malherbe me in de tweede reeks een paar keer te grazen nam, wist ik dat ik hem aan de meet te vlug zou af zijn. Ik heb gewoon de kat uit de boom gekeken en het geschikte moment gekozen om hard toe te slaan. Het bleek de lonende tactiek.”

Hakan Carlqvist trainde zaterdag niet in de modder maar zette zondagmorgen wel de beste tijd neer. Carla lukte ook tweemaal  kopstart maar kon zich  alleen in de eerste reeks voorin handhaven. Hij werd vierde in de eerste reeks omdat hij geen verhaal had tegen de Honda-jongens én tegen André Vromans, die nochtans gehandicapt werd door veringproblemen. Harry Everts en Jaak Vanvelthoven waren andere Belgen in de eerste tien.

In de tweede manche bleek snelstarter Carla opnieuw niet bestand te zijn tegen de Honda-tandem en van pure frustratie gaf hij er dan maar de brui aan.

Vromans werd opnieuw derde, Vanvelthoven 8^ste

Noyce en Malherbe scoorden elk 27 punten in deze GP, Vromans mocht met zijn 20 eenheden ook mee op het podium. Er werd al een behoorlijk  kloofje met de onmiddellijk achtervolgers geslagen.

GEORGES JOBE CATALAAN IN CATALONIE         GP Spanje   250cc

17 april 1983 opende het nieuwe wk 250cc  in Sabadell bij Barcelona. Voor Georges Jobé werd de Spaanse GP één lange hoeratocht.

De eerste reeks domineerde Jobé van start tot finish. De Luikenaar dwong hiermee veel respect af van de 20 000 aanwezige Catalanen.

In de tweede reeks moest hij de overwinning aan J.Cl. Laquaye laten, maar hij had een excuus. In de start had hij zichzelf in de knoei gewerkt door fout te schakelen. Jobé geraakte pas als dertigste weer weg. Toen hij binnen de eerste ronde evenwel al tien plaatsen had goedgemaakt, kreeg hij massale steun vanachter de touwen. De Catalanen schaarden zich als één man achter hem en schreeuwden de Luikenaar naar de voorste rangen.

Jobé reed snel, erg snel op de supersnelle en keiharde omloop en leek het onmogelijk gewaande toch waar te gaan maken. Hij strandde echter op de tweede plaats. Winnaar van de tweede reeks werd dus Laquaye. Dat hadden weinigen van hem verwacht.

Laquaye: “Ik wist dat een reekszege er vandaag in zat. Daarstraks werd ik voorzichtig vijfde. Via mijn vriend Malherbe kon ik vandaag beschikken over een Amerikaanse Hondamachine, het type waarmee de Amerikaanse ploeg vorig jaar de trofee der naties won. Ik weet het: het was een gok. Wisselstukken en reserveonderdelen voor deze motor waren er niet. Bij de minste pech  stond ik aan de kant. Daarom heb ik het in de eerste reeks kalmaan gedaan. In de tweede ben ik gewoon doorgegaan met de eerste plaats tot gevolg. Mijn dag kan niet meer stuk.”

Jobé werd meteen ook de eerste leider in het wk voor Laquaye, Laporte, Jo Martens en Whatley

RINALDI  NIET TE KLOPPEN       GP 125cc  in  Italië

In zijn thuisland blies Michele Rinaldi het wk nieuw leven in. Na de vier op vier van Geboers gingen de reeksen vijf en zes naar zijn ploegmaat Rinaldi. In SettimoTorrinese  werd Geboers tweemaal  op zijn waarde geklopt door de snelle Italiaan en zijn aanhang.

“Zie je nu wel dat ik geen superman ben”, grijnsde Eric na afloop. “Ik kan echt niet alle reeksen van alle GP’s winnen, hoor. Vandaag was ik de mindere van Rinaldi. Ik kan daar mee leven.”

-          

-         Niks weggegeven? Suzuki in Italië met een winnende Italiaan op hun motor?...

Eric:“Echt niet. Ik doe niemand een cadeautje, hoor. Zes punten zijn zes punten. Die kunnen mogelijk van zeer groot belang zijn bij de eindafrekening. Ik denk dat Rinaldi de basis van zijn dubbele successen dankte aan zijn betere starts.

Toen Michele in de eerste reeks Vehkonen van de leiding verdong, kon ik niet meteen repliceren omdat Jacky Vimond op de derde plaats een taaie klant was. Ik ben nog tot op een paar seconden van Rinaldi geraakt, maar echt aan zijn wiel komen, kon ik niet. In de eindfase van de reeks heb ik dan nog een lichte schuiver gemaakt waardoor ik nog eens 20 seconden verloor. Ik ben toen wel geschrokken van de onsportieve houding van het 30 000 koppen tellende publiek. Ik meende echt vijandigheid te horen.

In de eindfase van de  tweede manche kreeg ik opnieuw een fluitconcert van jewelste naar mijn oren geslingerd toen ik weer even onderuit ging in een ultieme poging om Rinaldi toch van een tweede reekszege te houden.  Een nare ervaring, moet ik bekennen. Maar al bij al ben ik best tevreden met die twee tweede plaatsen. Rinaldi volgt nu op 14 punten in de wk-stand, Gibson al op 32 en Maddii op 42. Zondag rijden we in België in Limburgs zand. Daar moet ik mijn verlies van vandaag kunnen wegwerken..”

ANDRE MALHERBE IN MUSSON

Omdat André Vromans en Harry Everts met de organisatoren van Musson niet tot een financieel vergelijk konden komen, leek het voor André Malherbe een koud kunstje om de beide reeksen van de tweede BK-wedstrijd te winnen. Of  was dat niet zo?

In de eerste reeks bleef Malherbe een reeks lang binnen grijpafstand van Sterckx, Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck, maar krijgen konden ze hem niet.
Later op de namiddag  vertrok Malherbe als zesde en duurde het tot de allerlaatste ronde eer Dédé ook leider Van den Broeck bij de lurven kon vatten.

Malherbe won dus de beide reeksen en werd winnaar van de wedstrijd. De boezemvrienden Heeren en Van den Broeck assisteerden hem op het podium.

In de stand werd Malherbe nu tussentijds leider met 6 punten voor op Van den Broeck en 26 op de afwezige Geboers, de winnaar in Dessel.

Bij de inters 125cc werden de reeksen gewonnen door de latere Nederlandse wereldkampioenen Van den Berk en Strijbos. Dave Strijbos werd eindwinnaar.

NIEUWE DUBBELSLAG VOOR GEBOERS       GP van BELGIE 125cc

Voor de eerste GP van AMC Bolderberg ooit hadden de organisatoren 24 april 1983 werkelijk alles mee: een stralende aprilzon, 10 000 toeschouwers achter de touwen en een GP die vooral in de eerste reeks  echt kon bekoren.

Winnaar van de GP werd Eric Geboers. Hij won weer de beide reeksen, al voor de derde keer dit jaar.

In de eerste reeks geraakte Geboers pas als 9^de door de eerste bocht, maar geen nood. Binnen drie ronden had hij leider Maddii al te pakken.

Achter hem duelleerde Velkeneers op het scherp met Maddii en Rinaldi en moest zich tenslotte gewonnen geven. Marc werd vierde.

De tweede manche werd één lange soloren van Geboers. Velkeneers had de vaste intentie om de Balenaar naar een ereplaats te verwijzen, maar dat lukte hem niet. Eric bleef de onaantastbare leider en won de reeks voor Velkeneers, Rinaldi en Vehkonen.

Eric Geboers won de GP voor Rinaldi en Velkeneers.

“Zie je nu wel hoe snel Rinaldi ook hier weer rijdt”, fulmineerde Eric naar de persjongens die hun twijfels hadden geuit na de dubbele reekszege van, Rinaldi in Italië. “En dan nog wel op een echt zandterrein dat de Italiaan helemaal niet ligt. Geloof maar niet dat ik dit jaar al klaar ben met Michele. Nu hij op perfect materiaal zit, is hij zich ook fysiek beter gaan verzorgen. De resultaten zijn navenant.”

En verder over zichzelf:” Ik beschik niet meer over de mogelijkheden van rond Pasen. Het speelse is er vanaf. Ik moet me erg hard concentreren en betrap mezelf op te veel rijfouten. Gelukkig loopt het in de tweede manche doorgaans beter dan in de eerste. Dat was vandaag ook weer het geval.”

Met een vierde en een tweede plaats werd Marc Velkeneers derde in de eindstand van de GP. Een meer dan bemoedigende uitslag want zijn beste resultaat uit 4 GP’s.

Na afloop verduidelijkte Marc:

“In de eerste reeks werd ik niet echt geklopt door de IItalianen Rinaldi en Maddii. De vering stond gewoon te hard. Daardoor ben ik twee keer gevallen. Dat tast je zelfvertrouwen aan en daarmee is het al zo triest gesteld. Gelukkig was er de  tweede manche om het één en ander recht te zetten.”

- Het verschil tussen jou en Eric Geboers?, wilden we nog weten.

“ Conditie, niks meer dan conditie”, viel vader Hubert in. “Marc heeft gewoon te weinig conditie om wereldkampioen te worden. En die kweek je maar door heel hard te trainer”, voegde hij er veelbetekenend aan toe.

Eric Geboers leidde na afloop in de wk-stand met 114 punten voor Rinaldi (92), Jim Gibson (58), maddi (52), Vehkonen (36) en Velkeneers (34)

De nevenreeksen:

Inters      500CC : Van Loon voor Heeren en Jaemers

Nationalen 500cc: Dirk Geukens voor Van Elsen en Engelen

Juniors 500cc      : Eric Van Vught voor Burssens en Frank Paelinckx

JOBE BLIJFT OVEREIND IN DE BLUBBER       GP van Frankrijk 250cc

In het Franse Château du Loir kregen de toeschouwers een GP te zien zoals ze er wellicht nooit eentje meer zullen meemaken.  De omstandigheden waarin moest gekoerst worden waren beneden alle peil. Beter was deze GP nooit gereden, vonden velee waarnemers en rijders maar…voor de Belgische deelnemers werd de Franse GP een onwaarschijnlijk succes.

Door de zware regenval van de vorige dagen was het riviertje, dat een tiental keren per ronde moest doorwaad worden, opgezwollen tot één grote modderpoel. De rijders zakten vaak tot aan de benzinetank in de blubber weg. Vooral in de tweede reeks kregen we een onoverzichtelijke ellendige troep.

In deze extreem zware omstandigheden lieten de Belgen zich in de meest gunstige zin opmerken. Georges Jobé was zelfs de enige crosser die over de beide reeksen niet één keer ten val kwam. Hij won dan ook oververdiend de GP.

Achter Jobé kwam ook Jean Claude Laquaye weer  aardig uit de verf (of het gebrek daaraan) en ook Jo Martens deed nauwelijks onder voor de Waalse coryfeeën.

Laquaye werd derde en tweede , Jo Martens tweede en vierde. Dat volstond voor een ereplaats naast Jobé op het eindpodium. Nooit eerder vertoond in 205cc!

Andere Belgische ereplaatsen gingen in de eerste reeks naar Rahier ((6) en Greisch (7).

Jacky Martens won zijn eerste GP-punten ooit, hij werd negende.

HAKAN CARLQVIST MELDT ZICH            GP van Oostenrijk 500cc

In het Weense Sittendorf verwachtte men zich één week na Payerne weer aan een Honda-duel tussen Noyc en Malherbe. Maar gelukkig voor het wk kregen we in de persoon van de ijzeren Zweed Hakan Carlqvist een derde hond in het kegelspel.

Nukkige Carla, die in Payerne uit balorigheid de wedstrijd verliet, voelde zich in Sittendorf echter geroepen om die twee rode mannetjes een lesje te leren. Hij slaagde zowaar in zijn opzet.

In de start van de eerste reeks ontsnapte de goed gestarte Carlqvist aan een massale valpartij waarin ook Malherbe en Thorpe waren betrokken. Ook Vromans, Everts en Vanvelthoven vertoefden in hun gezelschap.

Carlqvist liet zich vooraan niet pramen. Toen hij snelstarter Dolce te kakken had gezet snelde hij op kruissnelheid naar zijn eerste reekszege in het nieuwe seizoen. Een eind achter hem werden Malherbe en Noyce toch nog tweede en derde. Vanvelthoven eindigde nog negende, maar de remonte van zowel Everts als Vromans  droeg niet ver genoeg.

De tweede reeks ontpopte zich na een paar ronden tot een tweemansduel Carlqvist-Noyce. Malherbe was minder op dreef en moest de rol lossen. Een halve reeks lang leidde Carlqvist de dans maar eens Noyce voorbij Malherbe was geraakt, kregen we een duel om duimen en vingers te likken.

Het titanenduel eindigde pas op de meet. Noyce was vier ronden voor tijd leider geworden, maar Carlqvist wou van geen wijken weten. Op de meet bedroeg zijn achterstand op de Brit 19/100^ste seconde. Malherbe liep een halve minuut later binnen op de derde plaats. Vromans werd nog mooi vierde, Everts tiende.

Hakan Carlqvist won dus de GP voor Noyce en Malherbe.

In de wk-stand leidde Noyce ùmet 52 punten. Malherbe was tweede met 49 punten, Carlqvist derde met 35. Vromans klampte nog flink aan met 28 stuks. Vanvelthoven (9) en Everts (7) gaven terrein prijs.

FAST FREDDIE SPENCER BEHOUDT HET MAXIMUM      WEGRACE GP Italië

Ook de derde GP  (Gran Premio della Nazioni in Monza) van het nog prille seizoen werd een echte triomftocht voor new American hero “Fast” Freddie Spencer. De Amerikaan die vorig jaar Honda weer op de kaart zette met zijn overwinning in Francorchamps, liet ook in de derde wedstrijd van het jaar alleen de kruimels voor zijn tegenstrevers.

Het succes achter Spencer? Zijn aangeboren klasse natuurlijk én het magische sleutelwerk van Erv Kanemoto aan de Honda.

Kenny Roberts vertrok als leider in Monza maar werd door een lichte val teruggeslagen. Toen hij weer was opgeklommen naar de vierde plaats kwam hij zonder benzine te zitten en moest er de brui aan geven. Ron Haslam, na twee GP’s nog steeds op gelijke hoogte met Roberts, kon niet profiteren van de pech van Roberts. Ook Haslam moest aan de kant met een kapotte krukas. Voor Freddie Spencer lag de weg naar een derde opeenvolgende zege toen breed open.

Achter hem deden ook Randy Mamola en nieuwkomer Eddie Lawson flink hun best. Ze werden beloond met de betere ereplaatsen.

Het eindpodium werd dus erg Amerikaans gekleurd met Freddie Spencer (Honda) als winnaar voor Randy Mamola (Suzuki) en Eddie Lawson (Yamaha).

In de wk-stand behield Freddie Spencer  het maximum der punten. Met zijn 45 eenheden deed hij nu al meer dan dubbel zo goed als de tandem Roberts-Haslam (elk 20).

In 250cc ging de overwinning naar de Venezolaan Carlos Lavado. Hij won voor Espie en Herweh. Didier de Radigues geraakte niet verder dan de 9^de plaats en verspeelde daarmee ook de leiding in het wk aan Jacques Cornu. Lavado werd derde.

___________________________________________________________________________

Volgende keer draaien we er de maand mei 1983 door met zowat 15 wedstrijden, waarvan de helft GP’s.

En zoals steeds blijf ik oproepen om foto’s in te scannen en door te sturen naar ludo.vervloet@telenet.be

Voor meer nieuws uit de tijden van toen de dieren nog spraken, een adres: mxworld

Kijk in de werkbalk – klik ARCHIEF aan en tik LUDO VERVLOET in.

Een wondere motorwereld gaat voor je open…hoop ik toch.

___________________________________________________________________________

02-02-2008 om 18:58 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN    1983        maart

Ludo Vervloet            freelance journalist

Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaar  van 1983  samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.

Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.

ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANS   in  Dessel

Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.

Vromans : “ De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ik  de reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.

In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.”

Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.

 “Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.”

“Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GP’s worden gereden?”

Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. “Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.”

André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.

De nevenreeksen in Dessel:

Peter Goolaerts bij de juniors 125cc

Luc Bursens bij de juniors 500cc

Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich

J. CL. LACQUAYE  in Lustin

In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.

In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.

Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.

De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.

Jo Martens kwam niet echt  uit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.

Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.

DE DERDE VAN VROMANS       Wuustwezel

Eén week na zijn wedervaren in Dessel   kreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.

Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.

Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.

Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .

Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.

Geboers: “We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromans  definitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.”

Vromans: “Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risico’s beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.”    

Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gught  achter zich bij de juniors 500cc

Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en

Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc    

MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)       

De  Nederlandse voorjaarsklassieker die pompeus de“Cross der Azen” werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon  noemen .

Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, reden  die 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.

André Malherbe, de enige  Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégé  van Heikki Mikkola.

De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.

Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:

“Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld”, kakelde hij er lustig op los. “Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfect  af te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.”

De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rond  viel drie keer uit met machinepech.

GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEE  in  VORSELAAR

Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zeven  uitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.

Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de

zege.

De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.

Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.

Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.

Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.

“Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden”, lachte Vromans in de pauze.”Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.”

Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist  - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.

Na de opgave van Carlqvist  – defecte vering-  kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.

Van den Broeck, de winnaar van ’81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.

Yvan:” Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.”

De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.

Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.

Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.

De nationalen kregen een dagje rust.

JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK

Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.

Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.

Omdat de beide André’s het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.

Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.

Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.

Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.

Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.

JO MARTENS NA PECH VAN JOBE

Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers  - die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen – wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.

Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martens  heel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.

Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.

In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.

Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.

Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.

Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en

Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas

ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BEST           GP 125cc NEDERLAND

In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (what’s in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.

Geboers deed dat met zo’n overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.

De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.

“Zijn ze moe?”, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De  titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.

“Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig.  Winnen in Best…het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.

Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.

Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan het  manneke.”

-         Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.

Eric:” Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé.  Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam.  En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..”

Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.

Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.

Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.

Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.

Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.

Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.

Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.

Foto’s van toen? Scan ze in en stuur ze naar ludo.vervloet@telenet.be

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

02-02-2008 om 18:55 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                  1983        - januari en februari –

Ludo Vervloet   (freelance journalist)

De terugblik op  het crossjaar 1982 hadden we begin vorige maand al achter de rug. Dus vroeg ik me af hoe we de herfst- en wintermaanden zouden moeten doorkomen. Wachten tot januari voor een parallelle verslaggeving 1983 met  het seizoen 2008, of gewoon doorgaan en het nieuws van 25 jaar geleden nog eens omspitten bij de gezelligheid van een snorrende kachel of de gloed van een inbouwhaard?

U lezer, heeft beslist om meteen weer aan de slag te gaan. Uw talrijke mails –waarvoor dank uiteraard- hebben me een beetje overrompeld. Ik wist niet dat dit rubriekje zelfs jonge mensen, echt veel jonge mensen, kon bekoren.

De drang naar vroeger, toen alles zoveel beter was, leeft blijkbaar sterk in motorcrossmiddens. Maar…”wees geen verzamelaar van oude dingen”, zegt een hindoe wijsheid. Vergeet ook niet de rijders en kampioenen van nu te respecteren.

Een beetje proeven van het verleden mag, maar laten we ons niet volop onderdompelen in een bad van nostalgie en melancholie, een kleine douche volstaat.

Amper drie weken na de kerstcross op het Eurocircuit van Valkenswaard opende het internationale motorcrosseizoen 1983 met een flink bezette wedstrijd in het Nederlandse grensdorpje Budel. Zowat 4 000 erg hongerige crossfans kwamen er zich vergapen aan de eerste kunstjes van vooral de Belgische rijders.

EERSTE WINST VOOR HARRY EVERTS IN BUDEL

De wedstrijd in Budel werd 16 januari gereden over drie reeksen. Vooral de prestaties van Yvan Van den Broeck, voor het eerst helemaal in de gele kanariekleuren van zijn nieuwe merk Suzuki, bleven ons bij. De als herboren rijdende Van den Broeck werd derde, vierde en tweede in de reeksen en dat leverde hem de tweede plaats in de eindstand op. Het feit dat Van den Broeck in de derde reeks geruime tijd aan de leiding reed, opende perspectieven voor de toekomst.

“Yvan oogde mooi op zijn allereerste Japanse motor, alleen kon het nog wat sneller”, meende Jo Martens na afloop.

De echte strijd voor de zege werd uitgevochten door de familieleden Jo Martens en Harry Everts. Jo als een vaste Yamaha-waarde  en Harry als kersverse deelnemer aan het wk 500cc, uiteraard nog steeds op Suzuki.

Jo won de eerste reeks, Harry de tweede en de derde. Jo viel in de laatste reeks uit met een defecte versnellingsbak.

Mede daardoor werd Harry Everts ook de eerste winnaar van het nieuwe seizoen, voor Yvan Van den Broeck en kerstcrosswinnaar Van Mierlo.

HARRY EVERTS BEVESTIGT IN DE HECHTELSE DUINEN

Eén week later opende ook het Belgische seizoen onder een stralende winterzon voor liefst 7 000 toeschouwers in de Hechtelse Duinen.

Net als in Budel was de viervoudige ex-wereldkampioen Harry Everts  ook nu weer de betere uit het sterke lot inters van een wedstrijd die bij momenten het aankijken meer dan waard was.

Harry lukte tweemaal kopstart en was ook evenveel keer de eerste aan de meet.

Dat dit resultaat er niet zonder slag of stoot kwam, kon alleen maar de vele supporters plezieren, want die kregen prachtig weerwerk te zien van Jo Martens en Yvan Van den Broeck, de mannen die ook in Budel al erg alert voor de dag kwamen.

Ook André Malherbe, die even was komen overwippen vanuit Los Angeles - waar hij testte voor Honda- liet zich helemaal niet onbetuigd. Derde werd hij in de eerste reeks, maar in de start van de tweede viel hij er af  toen hij Everts wou voorblijven. Hij vloog meteen terug naar L.A.

Harry Everts was na afloop een gelukkige man.

“Ik heb vandaag een erg goede, tactische wedstrijd gereden”, vond Harry van zichzelf. “Aan de valpartijen van Jo (eerste)en Yvan (tweede reeks) had ik niet de minste schuld. Ik denk dat ze zichzelf in nesten hebben gebracht.”

Ben je niet een beetje te vroeg in vorm?, vroegen velen zich met ons af.

“Helemaal niet”, antwoordde de kersverse 500cc-ster. “Dit is precies wat ik nodig heb. Ik kan niet naar een bepaalde wedstrijd toe leven. Ik moet het hebben van wedstrijden én van resultaten. Hoe meer ik kan winnen, hoe groter mijn moreel wordt. Ik ben niet zinnens om daar in de komende weken en maanden vanaf te wijken. In mijn eerste wk 500cc wil ik meteen meedoen voor de titel.”

Wie wonnen er nog in Hechtel?

Walter Van Rompaey  bij de juniors 500cc, voor Van Vught en Munters. 

Julien Boonen bij de nationalen 500cc voor Dirk Geukens en Gerrit Zwijsen.

Herman Gevers voor Didier Theuwis en Luc Descheemaecker tussen de nationalen 125cc en Theo Eggens won bij de inters 125cc  voor Jantje Blancquaert, Jacky Martens en de nieuwe Gilera-tandem Velkeneers-Maddii.

JO MARTENS WINT IN WEELDE

De laatste januariweek was winters en guur. In de ijskoude gemeentebossen van Weelde werd Jo Martens de oververdiende winnaar van de toen nog Antwerpse openingsklassieker. Eric Geboers en André Vromans keken kouwelijk vanop de zijlijn toe.

Jo Martens won vrij gemakkelijk de eerste reeks nadat hij kopstarter Harry Everts al in de eerste ronde het nakijken had gegeven.

De tweede reeks werd geteisterd door een verschrikkelijke hagel- en sneeuwbui en ook de snel invallende duisternis plaatste een aantal rijders voor grote problemen.

Echt veel hinder had Jo Martens daar blijkbaar niet van, want hij won ook deze reeks.

Henk van Mierlo, ook een man in vorm want een maand geleden nog winnaar van de kerstcross, werd tweemaal tweede in de reeksen en mocht samen met derde man Everts en met winnaar Jo Martens op het podium.

Eric Van Vught won de juniorswedstrijd 500cc voor Leo Van Dievel en Walter Van Rompaey.

Herman Gevers liet Wilberts en Van Woensel achter zich  bij de nationalen 125cc en

Dirk Vanuytrecht werd winnaar bij de nationalen 500c voor Julien Boonen en Dirk Geukens.

Pierre Van Poelvoorde haalde het van Jan Van Poppel en Dave Strijbos bij de inters 125cc.

LUMMEN GEANNULEERD

De voor 6 februari geplande wedstrijd in Lummen  kon niet plaatsvinden omdat de weersomstandigheden echt te ijzig waren om een normaal wedstrijdverloop te garanderen.

Ja mannekens, crossen in de wintermaanden van 1983 was echt een kouwelijke bedoening.

ANDRE VROMANS MET DE CHRONO IN LOMMEL

Ook op 13 februari regeerde koning winter nog stevig in Vlaanderen. Op de Lommelse Heeserbergen volgden de niet zo talrijk opgekomen en snel verkleumde toeschouwers in de ijzige noordenwind het duel tussen Jo Martens en de heroptredende André Vromans. Die zwoer vorig najaar veel minder nationale wedstrijden te zullen rijden om fit door het wk te komen.

Jo Martens eindigde tweemaal tweede in de reeksen, één keer achter André Vromans, een tweede maal achter Harry Everts. Na afloop hadden Vromans en Martens elk vier punten verzameld en moest de chrono uitspraak doen voor de eindzege. Vromans behaalde met miniem tijdsverschil zijn eerste overwinning van het seizoen.

Winnaar Vromans vertelde achteraf dat hij bewust de risico’s had geschuwd: “In de voormiddag was het rijden ronduit gevaarlijk door de stijf bevroren brokken zand op het circuit. Tijdens de eerste reeks ben ik alleen in de aanvangsronde voluit gegaan. Op de derde plaats heb ik gewoon zitten wachten op de fouten van Jobé en Martens voor me. Jobé ging vrij vlug ongelukkig onderuit, Jo liet zich door me opjagen tot hij even in de fout ging.”

En verder:”Door de laagstaande zon waren de knippen niet meer te zien in de eindfase van de tweede reeks. Harry heb ik laten betijen voor de reekszege. Jo hield ik binnen gezichtsafstand. Op de derde plaats wist ik me toen meester van de situatie.”

Jo Martens was na afloop meer dan een beetje ontgoocheld:”Dat beetje pech, hé. In de eerste reeks verspeelde ik te veel tijd in een gemiste aanval op leider Vromans. In de tweede werd ik verrast door de zegedriftige Everts, die het op de reekszege gemunt had. Kleine dingen die me van een grote overwinning hielden.

Eric Geboers werd vijfde en vierde in de reeksen en klaagde over het gebrek aan kracht in de armen. “Gebrek aan competitie”, verduidelijkte Eric.”Maar in Koersel krijg je een veel betere Geboers te zien, dat is beloofd;”

Georges Jobé werd na afloop van de eerste reeks, waarin hij derde finishte, in het ziekenhuis in een licht gipsverband gestopt. Hij liep een stevige verzwikking op.

Dirk Geukens won bij de nationalen 500cc voor Dirk Vanuytrecht en Benny Vandeneynde.

Mario Martens, de broer van Jo, haalde het bij de nationalen 250cc.

Walter Van Rompaey was niet te stoppen tussen de juniors 500cc en

Jantje Blancquaert gaf de betere inters 125cc, op uitzondering van Eric Geboers, die de eerste reeks buiten competitie betwistte en ook won, een rijlesje.

HARRY EVERTS : DRIE OP VIJF        -  KOERSEL  -

Op de dag dat Kees Van der Ven zijn tweede enduro van Le Touquet won en Jaak Vanvelthoven achtste werd, gingen onze topcrossers reeds voor de derde keer in Limburg aan de slag.

Harry Everts, clubpiloot van de MC Koersel, had al twee jaar na elkaar wegens blessures moeten afmelden aan het Fonteintje en ook dit keer was een forfait niet veraf .

Harry: “Donderdag voelde ik me zo ellendig dat ik nauwelijks de trap op kon. De dokter gaf me een paar fikse spuiten en…dat hielp. Gisteren zaterdag voelde ik me al een stuk beter, maar dat ik hier vandaag eindwinnaar zou worden, was totaal onverhoopt.”

Met zijn derde overwinning in vijf wedstrijden nam Everts de vrees weg bij de supporters dat we opnieuw in een Vromans-voorjaar zouden belanden.

De kopstarts in Koersel waren tweemaal voor snelstarter Raymond Heeren.

Raymond leidde telkens ook het eerste deel van de reeks. Dan kwamen de Suzukikleppers op de proppen.

Everts keek in de eerste manche vanuit vierde positie toe hoe Vromans en Geboers elkaar het leven zuur maakten en gaf beiden het nakijken in de laatste minuten van de koers.

In de tweede manche reed Everts 8 ronden in het spoor van Heeren en werd daar verrast door Vromans. Harry pikte evenwel meteen aan en wachtte andermaal de eindfase van de wedstrijd af om toe te slaan. Op de meet hield hij nog nipt de fel teruggekomen Geboers achter zich.

Vromans  werd opnieuw derde in de reeks en in de wedstrijd die Everts won voor Geboers.

Eindwinnaar van de 250cc-cross, de eerste proef van het BK trouwens, werd Marc Velkeneers op zijn nieuwe Gilera.

Marc won de eerste reeks en had zelfs het maximum van de punten kunnen scoren als hij op een paar honderd meter van de finish van de tweede niet was aangereden door Georges Jobé. Zij stonden toen op het punt om leider Jacky Martens tot de orde te roepen.

De 19-jarige Jacky Martens bleef mooi overeind, won de reeks en gaf na afloop slechts 4 punten toe op Velkeneers, de eerste leider in het BK.

Andere winnaars in Koersel waren:

Danny Everts (de jongere broer van Harry) voor Zwijsen en Geukens  bij de nationalen 500cc.

Eric Van Vught voor FAM-kampioen Harnisfeger en Lambrechts bij de juniors 250cc.

Stotzem was de beste 125cc, Peter Goolaerts eerste Vlaming op de vijfde plaats.

VROMANS HAALT HET VAN GEBOERS      -  AMC PAAL in KOERSEL  -

Eén week na de wedstrijd in Koersel waren onze topcrossers alweer te gast op de omloop van het Fonteintje. Dit keer in een organisatie van AMC Paal dat geen toelating kreeg om thuis te organiseren.

Deze tweede wedstrijd op dezelfde locatie werd helemaal geen kopie van de vorige. De weersomstandigheden waren nu relatief zacht, maar de dooi had voor erg zware zand- en modderstroken gezorgd. De jongens met de betere fysiek zouden hier het verschil maken.

Eric Geboers pakte in de eerste rit uit met een raketstart en reed een haast perfecte wedstrijd aan de leiding. Hij won  voor Vromans die in de eindfase nog de maat nam van Jo Martens. De gegriepeerde Harry Everts finishte met een flinke achterstand op de winnaar als vierde en hield daarmee Guy Van Gijseghem en Jaak Vanvelthoven (vanuit 23^ste positie) achter zich.

Kopstarter Jo Martens beleefde niet veel plezier aan zijn bevoorrechte plaats in de tweede reeks. André Vromans had blijkbaar iets goed te maken. Al in de derde ronde liet hij Jo aan zijn lot over en reed in een minimum van tijd  ook 15 seconden weg van Eric Geboers die zich eveneens van Jo Martens had ontdaan.

Vromans en Geboers totaliseerden elk een eerste en tweede plaats en speelden gelijk met de punten. Eric, met een bonus van 6 seconden in de eerste reeks, bleef uiteindelijk hangen op 9 seconden van Vromans om eindwinnaar te worden.

André Vromans won dus, net als in Lommel, de wedstrijd met een betere tijd want van een betere tweede reeks was toen nog geen sprake.

De nevenwedstrijden:

Dirk Vanuytrecht was de beste tussen de nationalen 500cc. Hij en Guy Vangeel wonnen de reeksen.

Ivan Grobben won bij de nationalen 250cc .

Peter Goolaerts was de regelmatigste junior 125cc, net als Jimmy Munters bij de juniors 500cc

Volgende keer blikken we terug op de nationale maartse wedstrijden in Dessel, Lustin,  Wuustwezel, Vorselaar en Genk. Met de komst van de lente volgen we ook Eric Geboers en Marc Velkeneers in de GP van Nederland 125cc. Dan staat Pasen al voor de deur en even later branden alle wereldkampioenschappen in volle hevigheid los.

Men zegge het voort….

Foto’s uit het jaar 1983 zijn meer dan welkom.

Scan ze in of vraag een vriend(in) omdat voor je te doen en stuur ze naar

ludo.vervloet@pandora.be

Nieuwkomer op deze site? Geen nood.

Zoek in de keuzebalk naar archief en vraag naar ludo vervloet

alle ooit verschenen stukken rollen zich voor uw ogen af

Geniet er van!

02-02-2008 om 18:52 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN     - het jaar 1982 –  de maand juni (deel1)

Ludo Vervloet  (freelance journalist)

ANDRE MALHERBE EN DANNY LAPORTE MAKEN HET MOOIE WEER

------------------------------------------------------------------------------------------------------

In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)  waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.

De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.

Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar…er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.

BROCKHAUSEN-REBELE  winnen GP van België zijspannen

De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.

Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werd  voor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.

De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.

Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.

Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.

Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.

Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.

Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.

Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.

Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.

JOHNNY O’MARA         GP 125cc  Zwitserland

In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny O’Mara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.

O’Mara won de beide reeksen van de  Zwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.

De rijder die O’Mara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.

Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door O’Mara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het…te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.

Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnny  evenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op O’Mara aan. De perfecte O’show in zijn mooiste en snelste vorm.

Met twee reeksoverwinningen won O’Mara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.

Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.

In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GP’s leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.

JOBE GEEFT FORFAIT - LAPORTE WINT       GP 250cc Frankrijk

Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van O’Mara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GP’s de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.

“Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha”, verduidelijkte hij. “Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar…?”

Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.

WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risico’s wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.

In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.

Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.

De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.

De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.

Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks

MALHERBE WEER SUPERIEUR        GP 500cc  Italië

In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.

In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.

In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.

André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.

Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.

In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.

JACK MIDDELBURG  in Chimay

Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was dat  niet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.

Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.

Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.

DE DERDE VAN MALHERBE         GP 500cc  Duitsland

Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.

Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.

Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.

Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.

De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.

Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.

De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.

Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromans  de trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.

In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.

Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand gereden  en werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.

LAPORTE WINT OPNIEUW  - VAN DER VEN   WK-LEIDER     GP 250cc  Engeland

Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.

Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.

In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.

Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.

De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.

Interview

Danny LAPORTE:  “Ik wou perse het WK rijden”

Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.

Vooral  de prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collega’s piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GP’s  niet onoverkomelijk.

“Mijn kansen zullen wel eens keren”, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GP’s verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.

“Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf”, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal…

Laporte in juni 1982: “Ik ben nu 25 en sinds mijn 18^de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey – Bruno.

Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor… 1982.”

“Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.

Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.

Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.”

Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.

“Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.”

“Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.”

Drie op een rij voor Pierre Lassaut          BMB-cross Lummen

Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.

Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.

In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.

Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoof  voor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tevreden over deze rubriek? Vertel het verder aan vrienden en al wie in retro-motorsport    geïnteresseerd is. Hoe bereiken? Simpel:

mxworld  opvragen - archief aanklikken – ludo vervloet invullen

en je zit in een andere wereld

DE TIJD VAN TOEN        -de maand juni 1982 (deel 2)-

Ludo Vervloet   (freelance journalist)

MALHERBE OUT in 500cc     -    ERIC GEBOERS LEIDER in 125cc

In het tweede deel van de junimaand 1982 trokken de eliterijders 500cc de grote plas over om de GP’s van de Verenigde Staten van Amerika en die van Canada te betwisten. Slechts 11 resp.12 rijders konden er wk-punten pakken. De totaaloverwinningen waren er voor Danny Magoo Chandler en voor onze André Vromans.

De Belgische bezetting was in beide GP’s tot het strikte minimum beperkt.

André Malherbe, de voorlopige nummer 2 in het wk en winnaar van 3 GP’s, had er goede hoop op dat hij zijn 5 punten achterstand op leider Brad Lackey kon ophalen.
Ook André Vromans zag het wel zitten in Carlsbad. Hij moest 22 punten goedmaken op

 leider Lackey die echter, naarmate het wk vorderde, blaakte van zelfvertrouwen en conditie. Ook Neil Hudson deed nog dapper mee met een achterstand van 23 punten op Lackey.

Naast Malherbe en Vromans maakte ook Jaak Vanvelthoven de transatlantische trip, in die dagen nog steeds een groot avontuur. De minder kapitaalkrachtige Europese rijders bleven op hun honger zitten en kozen noodgedwongen voor regionale wedstrijden in België.

Ook voor de verslaggevers van toen waren uitstappen over het grote water haast onmogelijke zaken. Meereizen met de rijders was nog steeds een utopie, want geen enkele redactie stak geld in een dergelijke onderneming. Bovendien bestonden er nog geen gsm’etjes, geen laptops, zelfs de fax stond nog in zijn kinderschoenen.

We hingen dus helemaal af van de goodwill van één of ander persbureau dat de wedstrijden interessant genoeg vond om er iets summier over te berichten.

MALHERBE BREEKT BEEN                  - GP van de VS 500cc –

André Malherbe breekt been,  lazen we van de telex als enige commentaar van de USA-GP. Een donderslag bij heldere hemel in de Belgische motorcrosswereld. De regerende wereldkampioen kon het meteen schudden om zijn titel te verlengen. Net nu hij zo goed bezig was.

Uit de reeksuitslagen maakten we op dat Danny Chandler , de rijzende ster bij Honda, winnaar van de wedstrijd werd met een 15/6-puntenscore in de reeksen.

Magoo, de nickname van het lieverdje van weleer,  had met zijn 21 punten net genoeg om een sterk drietal af te houden dat strandde op 1 punt van de winnaar: Brad Lackey met een regelmatige 10/10, André Vromans met  een 8/12 en Mike Bell met 5/15 in de reeksen.

Neil Hudson (4/4) en Noyce (2/-) verloren weer voeling met de koplopers. De andere ereplaatsen waren vooral voor de Amerikaanse gelegenheids GP-rijders weggelegd.

Jaak Vanvelthoven behaalde  een brave 2 puntenscore in de tweede reeks.

En daar moesten we het mee doen.

DAAR IS VROMANS WEER                  - GP van Canada 500cc –

Een week later waren er geen Amerikaanse gelegenheids GP-crossers  meer te bekennen in Canada. Zij hadden blijkbaar hun pretje gehad in eigen huis.

De eerste manche in Canada werd gewonnen door Brad Lackey.

Bij afwezigheid van Malherbe hield Lackey  zijn  andere kwelgeest Vromans af met het kleinste verschil: André werd mooi tweede. De derde plaats was voor Garry Semics, een Amerikaan die deelnam aan het ganse wk-circuit.

De tweede manche in Canada werd een ramp voor leider Lackey: hij viel uit met mechanische pech. Vromans liet deze open kans voor doel niet onbenut en scoorde een reeksmaximum van 15 punten. Meer dan genoeg voor de eindzege in de GP.

En wat meer was: in de tussentijdse wk-klassering beet Vromans in één hap zomaar 12 punten af van de 22 die hem scheidden van Lackey. Tien punten bedroeg nu het verschil nog tussen de nummers één en twee..

Voor Lackey was het de eerste uitvaller in het wk, één minder dan Vromans die, zoals we intussen wel weten, een desastreuze dag meemaakte in Finland.

Net als daarstraks scoorde Garry Semics ook nu weer een derde plaats. Hij werd er  tweede mee in de GP, zijn beste resultaat van het jaar.

De tweede man in de reeks en derde in de eindstand was Graham Noyce. Neil Hudson werd vierde  met een 8/8-combinatie.

ERIC GEBOERS NIEUWE LEIDER                  - GP Tsjechoslowakije 125cc –

20 juni 1982  lag de omloop van Dalecin er niet alleen warm maar ook erg stoffig bij. Gevaarlijk goedje dus voor een peloton jonge leeuwen. “Niet als je helemaal vooraan zit”, orakelde jonge blaag en regerend vice-wereldkampioen Eric Geboers.

De latere Kid voegde meteen de daad bij het woord  en ging er met een rotvaart vandoor in de eerste reeks.

Rinaldi en Maddii konden niet volgen,  wereldkampioen Everts vond zijn draai niet en Velkeneers had helemaal zijn start  verknoeid . Hij eindigde 5^de na een slopende achtervolging.

Later op de namiddag probeerden de Italianen wat te forceren van in de start, maar zij werden snel tot de orde geroepen door Velkeneers en Geboers.

Marc sloeg later alle aanvallen van Eric af en won de tweede reeks .

Dat was echter niet genoeg om Geboers van de dagzege te houden. Eric werd bovendien de nieuwe leider in het wk, zij het met maar één luttel puntje voorsprong op Velkeneers.

Maar hij groeide als kool in zijn rol van nieuwe numero uno.

Met nog 5 GP’s te gaan steeg hij fysiek en mentaal naar een peil waarmee hij bergen kon verzetten.

Jobé en Laporte stelen de show                             -  BMB in Tessenderlo –

Laporte en Guerra op de Rode Berg in Tessenderlo… het was al langer aangekondigd. Maar toen ook Georges Jobé op eigen initiatief naar Looi kwam afzakken om vooral Laporte mentaal uit evenwicht te brengen kon de vreugde bij organisatoren en kijkers niet op. Ze kregen bovendien waar voor hun lieve geld.

Jobé, op een 500cc-motor, keek in de eerste reeks zeven ronden lang de kat uit de boom en kwam pas aan de leiding toen Pierke Lassaut, door zenuwen overmand, zwaar in de fout ging.

Laporte, met zijn moeder als zijn vurigste supporter langs de zijlijn, werd vijfde na een totaal mislukte start.

Raymond Heeren leidde aanvankelijk de debatten in de tweede reeks maar werd spoedig voorbijgereden door de snellere Eddy Sterckx,. Toen die even verder vertwijfeld op zijn vastgelopen Maico stond te dansen kwam Heeren opnieuw aan de leiding om reekswinnaar te worden.

Laporte en Jobé kenden beiden een rotstart, maar amuseerden de kijkers met een spetterende achtervolging.

De eindoverwinning ging naar Jobé, Laporte werd tweede en Erwin Albert schreef nog maar eens een mooie ereplaats bij op zijn niet onaardig palmares.

Yvan Van den Broeck glijdt naar zege        - BMB Rummen –

Een week later waren de aanhoudende  regenbuien de grote spelbrekers op het Winningveld in Rummen, de thuishaven van Pierre Lassaut. En wat Pierre al een paar keer lukte op verplaatsing, kreeg hij thuis niet voor mekaar: winnen dus.

In de eerste reeks kon er nog behoorlijk gereden worden. Raymond Heeren, vorige week al reekswinnaar in Looi, trok weer de aandacht naar zich toe en won de reeks voor zijn maatje Yvan Van den Broeck en Leo Van Loon..

Op een onmogelijk natte baan ging Heeren later inde namiddag opnieuw op zoek naar nieuwe reekswinst, maar boezemvriend Van den Broeck koesterde even grote plannen. Ze gaven elkaar geen duimbreed toe in het duel.

Net voor de eerste doortocht gingen beiden spectaculair onderuit. Yvan krabbelde het snelst overeind en begon meteen aan een zeer geaccidenteerde soloren waarbij glijden even belangrijk was als rijden.

Het leverde Yvan Van den Broeck niet alleen de reekszege op, maar ook de eindoverwinning. Zijn eerste sinds lang. Heeren werd tweede voor Leo van Loon en Pierre Lassaut.

Polleke Heylen won bij de nationalen voor Godefridi en Danny Everts.  Dirk Geukens werd bij de juniors gevloerd door Dirk Verhoeven.

FRANCO UNCINI VOOR DE DERDE MAAL         - wegrace GP Nederland in Assen –

De laatste motorwedstrijd van juni 1982 was er eentje voor de heeeeeeel snelle jongens. Traditiegetrouw wordt de Nederlandse TT in Assen op zaterdag gereden en dat was nu niet anders.

In Assen is het ook haast traditie dat de hemel helemaal donker kleurt wanneer de jongens uit de zwaarste 500cc-klasse zich opmaken voor de opwarmronde. De regen blijft dan gewoonlijk niet lang uit.

Het gebeurde ook weer in 1982.

Omdat er die zaterdag nog geen drup regen gevallen was tijdens de wedstrijden van de lichtere klassen stonden alle rijders op slicks.

Franco Uncini, de kersverse wk-leider,  kwam het snelst weg maar werd in de eerste ronde al gepasseerd door een erg vurige Kenny Roberts. Barry Sheene en Jack Middelburg zaten zeer attent op het vinkentouw.

Een ronde verder was Uncini opnieuw leider en had jumping Jack Middelburg zich voorbij Roberts op de tweede plaats gehesen. Het Nederlandse publiek stond boven op de banken, helemaal door het dolle heen.

Suzuki-Middelburg waakte als een kloek over goudhaantje Suzuki-Uncini en dat enerveerde Roberts zo erg dat hij bij een inhaalmanoeuvre  zwaar in de fout ging en terugzakte naar de vijfde plaats.

Een ronde later kwam Roberts evenwel weer als … leider door.

Dan begon het plots te regenen, te gieten zelfs. Het circuit werd in een handomdraai omgetoverd in een grote, gladde spiegel. Maar niemand ging banden wisselden. Iedereen rekende erop dat de wedstrijdleiding de race voortijdig zou afvlaggen.

Eerst ging Roberts onderuit, haast op de voet gevolgd door Graeme Crosby.

Even later werd Uncini dan toch afgevlagd, voor Middelburg en de rest van het peloton.

Een FIM-reglement zegt dat de posities ingenomen na de zesde ronde, de voorlaatste doortocht dus, in dergelijk geval als uitslag van de eerste reeks wordt weerhouden.

Daardoor won Roberts die reeks voor Crosby…

En omdat er te weinig ronden werden afgelegd om de race te beëindigen, besliste de jury ook dat er een tweede reeks zou komen. Net als in motorcross zouden de resultaten van beide reeksen opgeteld worden om een winnaar aan te duiden.

Jack Middelburg bracht zijn supporters weer meteen op de banken door een raketstart in die tweede reeks. Jack werd echter meteen onder druk gezet door de zeer geroutineerde Barry Sheene. Nog voor het einde van de tweede ronde was het rijk van Jack ten einde. Hij maakte weer een van zijn befaamde jumps en mocht zich gelukkig prijzen dat zijn glijdende motor even voor hem tot stilstand kwam in het gras.
Van dan af had Sheene de zaak stevig in handen. Uncini koos voor de tweede plaats èn de zekerheid van de eindzege.

Vier ronden voor inpakken kreeg leider Sheene echter technische problemen. Hij moest gedogen dat Uncini, Crosby en Roberts hem voorafgingen in de reeks en in de wedstrijd.

Franco Uncini won dus de GP, voor Roberts,  Sheene en de Nieuw-Zeelander Crosby.

Uncini (63), al aan zijn derde GP-zege toe, verstevigde zijn leiderspositie voor Roberts (60), Sheene (46) en Crosby (35).

Didier de Radigues, de Belgische hoop op een wereldtitel 350cc, lukte een raketstart in 350cc. Zes ronden lang leek de Belg ongenaakbaar en…dan ging het mis. Didier maakte een schuiver, brak een sleutelbeen, liep een lichte hersenschudding op en bracht de organisatoren in Francorchamps op de rand van de wanhoop. De Belgische GP was voor de week nadien. Onmogelijk voor Radis om daar opnieuw te kunnen starten.

01-02-2008 om 22:28 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN     - het jaar 1982 –  de maand juni (deel1)

Ludo Vervloet  (freelance journalist)

ANDRE MALHERBE EN DANNY LAPORTE MAKEN HET MOOIE WEER

------------------------------------------------------------------------------------------------------

In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)  waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.

De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.

Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar…er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.

BROCKHAUSEN-REBELE  winnen GP van België zijspannen

De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.

Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werd  voor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.

De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.

Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.

Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.

Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.

Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.

Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.

Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.

Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.

JOHNNY O’MARA         GP 125cc  Zwitserland

In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny O’Mara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.

O’Mara won de beide reeksen van de  Zwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.

De rijder die O’Mara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.

Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door O’Mara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het…te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.

Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnny  evenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op O’Mara aan. De perfecte O’show in zijn mooiste en snelste vorm.

Met twee reeksoverwinningen won O’Mara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.

Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.

In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GP’s leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.

JOBE GEEFT FORFAIT - LAPORTE WINT       GP 250cc Frankrijk

Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van O’Mara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GP’s de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.

“Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha”, verduidelijkte hij. “Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar…?”

Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.

WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risico’s wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.

In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.

Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.

De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.

De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.

Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks

MALHERBE WEER SUPERIEUR        GP 500cc  Italië

In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.

In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.

In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.

André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.

Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.

In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.

JACK MIDDELBURG  in Chimay

Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was dat  niet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.

Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.

Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.

DE DERDE VAN MALHERBE         GP 500cc  Duitsland

Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.

Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.

Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.

Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.

De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.

Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.

De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.

Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromans  de trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.

In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.

Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand gereden  en werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.

LAPORTE WINT OPNIEUW  - VAN DER VEN   WK-LEIDER     GP 250cc  Engeland

Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.

Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.

In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.

Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.

De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.

Interview

Danny LAPORTE:  “Ik wou perse het WK rijden”

Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.

Vooral  de prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collega’s piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GP’s  niet onoverkomelijk.

“Mijn kansen zullen wel eens keren”, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GP’s verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.

“Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf”, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal…

Laporte in juni 1982: “Ik ben nu 25 en sinds mijn 18^de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey – Bruno.

Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor… 1982.”

“Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.

Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.

Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.”

Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.

“Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.”

“Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.”

Drie op een rij voor Pierre Lassaut          BMB-cross Lummen

Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.

Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.

In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.

Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoof  voor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tevreden over deze rubriek? Vertel het verder aan vrienden en al wie in retro-motorsport    geïnteresseerd is. Hoe bereiken? Simpel:

mxworld  opvragen - archief aanklikken – ludo vervloet invullen

en je zit in een andere wereld

01-02-2008 om 22:23 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                crossen en racen in mei 1982 (deel 2)

Ludo Vervloet       - freelance journalist –

JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN

De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GP’s gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.

Stefan Mertens 3de in Mettet

Drie dagen na de races in Zolder kwam minder volk opdagen voor de EK-races in Mettet. De weersomstandigheden waren er dan ook naar. Regen, wind en kou hielden vele gelegenheidsfans thuis, maar de echte waren wel op de afspraak.

Van de EK-race 125cc onthielden we alleen de felle remonte van Serge Julin die echter niet verder droeg dan de vierde plaats.

De jonge Stefan Mertens, Promokampioen in 1981,  verspeelde de tweede plaats in het EK 250cc door een schuiver in de allerlaatste doornatte bocht, maar mocht toch nog mee op de derde podiumtrap. Het begin van een mooie carrière waaraan 25 jaar later nog steeds geen einde is gekomen.

Paul Ramon begon als 27^ste en remonteerde naar de 12^de plaats.

Ramon revancheerde zich later op de dag door de intern. 250cc-race te winnen.

Kenny Roberts wint in Spanje

De echt grote jongens van de asfaltbanen reden op het circuit van Jarama bij Madrid de Spaanse GP.

Kenny Roberts (senior natuurlijk) en Barry Sheene zorgden er voor een zinderende wedstrijd  die uiteindelijk door de Amerikaan werd gewonnen. Franco Uncini werd niet verontrust op de derde plaats en behield ook in de voorlopige rangschikking zijn derde plaats achter de meervoudige wereldkampioenen.

Didier de Radigues verging het minder goed op het erg bochtenrijke circuit. Hij crashte erg spectaculair in de 250cc-koers en hield daar slechts…een verzwikte voet aan over.

Muller/Van der Bijl winnen thuis-GP zijspannen  Nederland

In het Nederlandse Gendt bij Nijmegen kwam het Nederlandse wereldkampioenenduo Van Heugten-Kiggen erg gemotiveerd aan de start. Het felle duo wou per sé winnen voor eigen volk.

Lang duurde hun race evenwel niet.

De Nederlanders kwamen nochtans het best weg van het hek, maar werden in de eerste hindernis al meteen aangevallen door de sterke Zwitserse ex-wereldkampioenen Grogg/Hüsser. Het kwam tot een aanrijding waarin Van Heugten een rugblessure opliep.

Grogg/Hüsser wonnen de eerste reeks, Fox/Cooper de tweede.

De eindzege was evenwel voor de Nederlanders Muller/Van der Bijl die het regelmatigst waren geweest met twee tweede plaatsen. Bollhalder/Busser werden de nieuwe leiders in het WK.

Van Bellinghen, de enige Belg die door de kwalificaties geraakte, ging over de kop en liep snijwonden op aan de elleboog.

Zijspancross…niets voor juffertjes.

Daar heb je Kees       - GP van Italië 250cc -

Op de supersnelle en op sommige plaatsen erg gevaarlijk liggende omloop van Maggiore won de Nederlandse Le Touquet-specialist Kees Van der Ven de GP van Italië, de vijfde van het WK 250cc.

Sympathieke Kees werd tweede in de eerste reeks achter de Oostenrijker Heinz Kinigadner, die van start tot finish aan de leiding reed.

De tweede schreef Kees oververdiend op zijn naam na een slopend want ronden lang durend gevecht met Danny Laporte. Kinigadner geraakte nooit bij die twee en werd derde. Het leverde hem de tweede plaats in de eindstand op.

Eindwinnaar werd natuurlijk Kees Van der Ven.

Georges Jobé hield zich erg gedeisd in Maggiore. Hij schuwde duidelijk de risico’s. Met een geruststellende voorsprong in de WK-stand kon hij zich dat  permitteren.

Toch werd Jobé nog derde en vierde in de reeksen, goed voor de derde plaats op het podium.

Jean Claude Laquaye, de Belgische held in Holice, belandde na twee inhaalraces telkens op de achtste plaats, goed voor de zevende in de eindstand.

In de WK-stand leidde Jobé nu met 108 ptn, voor Van der Ven (71) en Laporte (64)

WK-leider Brad Lackey nu ook winnaar          -GP van Oostenrijk 500cc-

Sedert de derde GP van het seizoen (Zweden) stond de Amerikaan Brad Lackey helemaal bovenaan in de WK-stand, maar een GP kon hij nog niet winnen. Zelfs een reekszege bleek te hoog gegrepen.

In het Oostenrijkse Sittendorf, bij Wenen, was hij twee jaar geleden de beste geweest en dat gegeven stimuleerde hem blijkbaar om één en ander recht te trekken.

In de eerste reeks verloor Lackey te veel tijd in zijn dubbelduel met Carlqvist en Hudson om zich nog te komen bemoeien met de mannen die helemaal vooraan reden: de Britten Thorpe en Noyce.

Vooral de pas 19-jarige Thorpe ging zo fel tekeer op de flanken van de ruige heuvel dat Noyce de rol moest lossen en Thorpe zijn Kawa vlot naar een eerste reekszege stuurde.

Noyce moest zich bovendien nog flink reppen op de tweede plaats om Lackey van zich af te houden.

André Vromans, de grote pechvogel in Finland, remonteerde van 17 naar 6 en kreeg dan af te rekenen met een leeglopende band. Jaak Vanvelthoven snoepte de 6^de plaats van hem af.

Vromans speelde in de tweede manche scheidsrechter tussen Thorpe en Lackey met de GP-zege als inzet.

Lackey lukte de kopstart met Thorpe in het wiel. Thorpe, gedreven door jeugdige overmoed, wou een tweede reekszege en leek aanvankelijk ook te slagen in zijn opzet. Lackey nam zijn tijd en heroverde na twee ronden opnieuw de leiding en won de reeks. Maar…met Thorpe op de tweede plaats was de jonge Brit nog steeds eindwinnaar.

Het ene puntje voorsprong op Lackey werd hem echter afgenomen door Vromans die blijkbaar liever een Suzukiwinnaar boven een Kawasakicrack verkoos.

Brad Lackey en Thorpe speelden daardoor gelijk met de punten, maar Lackey won zijn eerste GP dank zij een betere totaaltijd dan Thorpe

André Malherbe geraakte in de eerste reeks niet aan punten door de schuld van twee tuimelpertes. In de tweede maakte hij veel goed met de vierde plaats. Vanvelthoven haalde nop nipt de tiende plaats.

Na 5 van de 12 GP’s voerde een bijzonder opgetogen Brad Lackey (Ik sta op kop en blijf op kop!!!) de WK-stand aan met 86 ptn, voor Noyce (76), Hudson (72), Vromans (68), Malherbe (64) en Thorpe (60).

DIDIER DE RADIGUES wint        - GP van Italië wegrace –

Stel je voor! In 1982 kon een Belg nog winnen in het WK wegrace. Didier De Radigues lukte het huzarenstukje in 350cc op het circuit van Misano.

1982 was wel het laatste jaar van bestaan voor deze tussenklasse, maar ze was nog flink bevolkt met grote jongens. Luister maar.

Zaterdag zette Radis al de beste oefentijd neer en zondag startte hij als derde in de eigenlijke race achter de Duitse hardrijders Mang (de regerende wereldkampioen) en Wimmer. Binnen de tijdspanne van drie ronden had Radis die beide heren al van zich afgeschud. Een walk-over werd het echter niet, want thuisrijder Matteoni had ook plannen.

Een paar ronden mende hij ijzersterk voor Radis. Lavado geraakte niet meer bij de leiders en Mang was wat blij met de vierde plaats.

Maar…met nog een tweetal ronden te rijden ging de motor van Matteoni aan het sputteren en verloor de Italiaan terrein. De Radigues liet dit hemels geschenk niet liggen en stoomde meteen door naar de overwinning. Ook Lavado geraakte nog voorbij de ongelukkige Italiaan.

De Radigues voerde na afloop ook de WK-stand aan met 37 ptn, 10 meer dan het trio Baldé-Lavado-Saul.

In 500cc was de zege voor  thuisrijder Franco Uncini. De tienduizenden tifosi gingen uit hun dak toen hun idool brandhout maakte van de jongens Freddie Spencer, Graeme Crosby en Kenny Roberts (weliswaar met ontstekingsproblemen). Regerend wereldkampioen Lucchinelli werd vijfde.

Uncini –Roberts voerden nu samen de WK-stand aan.

Velkeneers en Harry Everts winnen pinkstercross in Stekene

In de Gelaagputten van Stekene, waar onze eerste wereldkampioen ooit, René Baeten, 22 jaar eerder dodelijk verongelukte, wonnen de Limburgers Velkeneers en Harry Everts in 1982 de internationale wedstrijden van de traditionele pinkstercross.

De rechtstreekse finale 250cc werd een zinderende strijd tussen wereldkampioen 500cc André Malherbe en Marc Velkeneers, de leider in het WK 125cc.

Velkeneers leidde 6 ronden lang fors de dans en ging dan even in de slip. Malherbe nam over, maar geraakte duiveltje Velkeneers niet kwijt. Meer zelfs, met nog 4 ronden te gaan nam Velkeneers opnieuw het voortouw en hield Malherbe eronder met een zelden gezien vertoon van grote klasse.

Malherbe zocht soelaas in de 500cc-wedstrijd, maar kreeg ook hier zijn gram niet.

Dédé tekende om te beginnen wel voor een grandioze solorit, maar in de herneming werd hij al vroeg door de pechduivel uit de race gehaald.

Eric Geboers won met verve deze reeks, maar de eindzege was voor Harry Everts, die aan twee tweede plaatsen genoeg had om het zo ver te brengen.

Vromans op weg naar nieuwe nationale titel

In de zonovergoten Demervallei van Hoeselt zette André Vromans op pinkstermaandag een belangrijke stap op weg naar een nieuwe Belgische titel. Den Dré kwam evenwel gehandicapt aan de start in Hoeselt. In Finland had hij in zijn ramp-GP een steen op de hand gekregen en daarmee kon hij beter rusten dan rijden in deze drukke GP-periode, oordeelde zijn dokter. Vromans kwam alleen op de titelpunten af. Dat hij daarvoor een dosis pijn moest verbijten én het risico lopen van een erger wordende blessure nam hij er maar bij.

De beste man in Hoeselt was André Malherbe, maar net als de dag voordien in Stekene, greep hij ook hier naast de eindzege.

Malherbe was kopstarter in de eerste rit en bleef  helemaal vooraan tot hij even van de motor moest om een blokkerende voorrem te herstellen. Daarvan maakte Vromans gebruik om de leiding over te nemen en ook de tandem Vanvelthoven-Van den Broeck snelde hem voorbij. Malherbe werd vierde.

Vromans lukte de kopstart in de tweede heat, probeerde snelsnel een veilige voorsprong op te bouwen maar stuitte op een weergaloze Malherbe. De reekswinnaar was meteen gekend. Ook een ontketende Geboers ging omstreeks halfwedstrijd nog voorbij Vromans. Vanvelthoven, Heeren en Van den Broeck vulden de andere ereplaatsen in.

Vromans won de wedstrijd voor Malherbe, Vanvelthoven, Geboers en Van den Broeck.

ZONDAG BK-WEDSTRIJD IN KESTER

Iedereen die het motorcrosshart op de juiste plaats draagt, is nu zondag 20 mei van de partij op de 4de BK-wedstrijd van het seizoen. Een zinderend spektakel wordt gegarandeerd!

25 jaar geleden werd er ook gereden op de Kesterheide. Toen nog in juli en in een ware Mundialhitte (wk voetbal in Spanje).

Vromans won er zijn 17^de wedstrijd van het jaar. André won beide reeksen in Kester

Na de eerste reeks deelde hij het podium met Noyce en Van den Broeck.
Na afloop van de tweede werd hij geflankeerd door de Waaltjes Laquaye en Jobé.

In de eindstand was Vromans de betere geweest van Sterckx, Laquaye, Laporte en Van den Broeck

Ook last van nostalgie? Was het vroeger echt zoveel beter?

Lees het in mxworld

Ga naar Archief en vraag naar ludo vervloet

stuur hem een mailtje met opmerkingen, voor - of afkeur

ludo.vervloet@pandora.be

en vertel het vooral verder aan je vrienden en kennissen

01-02-2008 om 22:18 geschreven door ludo

DE TIJD VAN TOEN                crossen en racen in mei 1982 (deel 2)

Ludo Vervloet       - freelance journalist –

JE KON ER MAAR NIET GENOEG VAN KRIJGEN

De maand mei 1982 was ongemeen druk op motorsportgebied, vertelden we al in een vorige bijlage. Er werden niet minder dan 13 GP’s gereden en daarbuiten was er in België nog plaats voor 5 internationale motorcrosswedstrijden én twee snelheidskoersen. Kortom, een maand waarmee je tegenwoordig bijna een jaarkalender kan vullen.

Stefan Mertens 3de in Mettet