|
DE TIJD VAN TOEN 1982 De laatste loodjesxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ludo Vervloet freelance journalist
Eric Geboers wereldkampioen 125 cc , Danny Laporte wereldkampioen 250cc en Brad Lackey wereldkampioen 500cc. De Amerikanen kwamen voor het eerst ooit erg goed weg in de individuele wereldkampioenschappen met meteen niet één, maar twee wereldkampioenen motorcross. Een prestatie die ze tot op heden niet konden overdoen.
De Belgen moesten het in 1982 stellen met 1 mx- wereldkampioen, 1 minder dan in 1981 en 2 minder dan in 1980 toen we liefst alle wereldkampioenen leverden. Dat laatste gebeurde ook al in 1975 toen de 125cc-klasse voor het eerst een wk betwistte.
Eddy Lejeune zorgde wel voor de eerste Belgische wereldtitel trial en Didier de Radigues werd vice-wereldkampioen wegrace 350cc.
In de staart van het seizoen 1982 zaten nog 3 landenploegenwedstrijden en 2 Belgische kampioenschapsproeven.
DE RADIGUES VALT GP wegrace van San Marino
Didier de Radigues maakte een slechte beurt in de voorlaatste wegrace-GP van het jaar. Uitgerekend in de voorlaatste ronde van de zaterdagtrainingssessie kwam hij ten val en verwondde zijn linkerdij die met verschillende hechtingen moest gedicht worden. Een haast slapeloze nacht werd zijn deel.
Dat was nog niet alles want zondagnamiddag tijdens de opwarmronde van de 250cc-wedstrijd sloeg het noodlot een tweede maal toe: de carburator liet het plots afweten en de wedstrijd vertrok zonder Didier. Aandringen had echt geen zin meer.
Anton Mang won de 110 km-lange koers voor de bijna-wereldkampioen J.L. Tournadre en de Zwitser Freymond.
Erg Amerikaans getint was de wedstrijd 500cc. Freddie Spencer, de man die in Francorchamps voor een eerste Honda-overwinning had gezorgd, liet nu met ruim verschil zijn landgenoot Randy Mamola (eerste GP-zege in 79 in Zolder) en de Nieuw-Zeelander Graeme Cosby achter zich.
Wereldkampioen Uncini liep in Zweden een voetblessure op en was te gehandicapt om zijn thuisrace tot een goed einde te brengen. Hij lukte wel holeshot maar hield het na een paar rondjes voor bekeken.
Bij de zijspannen werd het duo Michel-Burkard wereldkampioen.
LEJEUNE WERELDKAMPIOEN TRIAL GP van FINLAND
Bijna helemaal buiten de marge van de brede Vlaamse belangstelling voor motorsporten werd de 21-jarige Luikenaar Eddy Lejeune de eerste Belgische wereldkampioen trial uit de geschiedenis. In Finland won Lejeune zijn 7de GP van 10 en liet hij zich voortijdig wereldkampioen kronen.
De enige die dat feestje had kunnen uitstellen was de Amerikaan Bernie Schreiber. Bernie kwam echter gehavend aan de start van de erg glibberige wedstrijd want op de dinsdagtraining liep hij een schouderontwrichting op.
Lejeune domineerde de titelstrijd van in de eerste GP en tekende meteen ook voor een paar records. Na 10 wedstrijden totaliseerde hij al 139 punten, acht meer dan de beste prestatie ooit over 12. Bovendien lukte Lejeune zijn huzarenstukje op een Honda-machine, de eerste Japanse titel ooit in een trial-wk.
Lejeune werd in zijn internationaal debuutjaar 1980 ook al de jongste GP-winnaar. In zijn eigen Dison nog wel waar hij in 1979 vierde werd in de Belgische GP, maar geen punten kreeg omdat hij
te jong was.
Eddy leerde enorm veel van zijn broer Jean-Marie, zelf een niet onaardige rijder maar gestopt met GP-rijden omwille van zijn verantwoordelijkheid in het familiebedrijf.
We trekken samen op, vertelde Jean-Marie in de plaats van zijn broer, die achterbleef in Scandinavië waar hij één week later de GP van Zweden zou rijden. Een GP die hij overigens ook zou winnen.
Ervaring is enorm belangrijk in trial, wist Jean-Marie nog. Ik neem een deel van het testwerk voor mijn rekening. Ook leg ik het traject van elke wedstrijd voor hem af. Dan bespreken we hoe hij de moeilijke zones moet nemen. Deze titel beschouwen we eigenlijk als het succes van een gans team.
Achter Eddy dient zich al een nieuw talent aan: broer Eric, 17 pas maar vastbesloten om Eddy eerlang naar de kroon te steken.
AMERIKANEN WINNEN OPNIEUW DE TROFEE DER NATIES Gaildorf
Zoals verwacht werden de Amerikanen ook in 1982 winnaars van het landenwereldkampioenschap 250cc. Het Honda-team van Roger De Coster was ook dit keer het meest homogene van de acht finalisten die voor de finalewedstrijd op zondag weerhouden werden.
Eerder op de week had Donnie Hansen zich vervaarlijk gewond op training en dat gegeven baarde wel zorgen in het Honda-kamp.
DonnieHoleshot Hansen liep donderdag weliswaar geen breuken op na een gevaarlijke afsprong, maar de zware klap die hij kreeg te incasseren baarde de artsen in het UZ van Heidelberg zorgen. Om het gevaar op hersenletsels te beperken werd Hansen voor enkele dagen in een kunstmatige coma gehouden. Vooral Johnny OMara, die samenwoont met Hansen, was erg onder de indruk.
In het Amerikaanse team werd Hansen, een paar weken terug nog de ongenaakbare GP-winnaar 250cc in Zweden, vervangen door Jim Gibson. Donnie Hansen runt momenteel de MotoCross Academy in Californië.
Aan de zege van de Amerikaanse vier is nooit getwijfeld. Na de eerste reeks was er weliswaar nog enige spanning waar te nemen omdat de Belgen en de Britten niet veel punten hadden toegegeven.
De Amerikanen startten met alle vier hun rijders in de eerste zes. Alleen Whatley en Harry Everts konden zich tussen de Honda-mannen nestelen. 45 minuten later telden we 19 punten voor de Belgen, 16 voor de Britten en 14 voor de Amerikanen. De mannen van De Coster hielden nog wel een uitstekende vierde uitslag achter de rug.
Ook in de tweede manche lieten de Amerikanen niets aan het toeval over en dikten hun totaal aan tot slechts 23 punten. De Belgen knokten, ondanks de vroege uitvaller van Everts en de rotstart van Jobé, moedig terug en hadden de meevaller dat Noyce en Thorpe uit het gebeuren verdwenen. Het maakte de Britten helemaal kansloos voor een einduitslag.
De VS wonnen tenslotte dus met 23 punten voor de Belgen (34) en thuisland West-Duitsland (64).
De individuele winnaar van deze wedstrijd werd Danny Magoo Chandler. De winnaar van de GP van de USA won de beide reeksen in Gaildorf.
Harry Everts (4de) en Vromans (2de) tekenden voor ons beste resultaat in de eerste resp. tweede reeks.
DANNY CHANDLER LUKT UNICUM - MX der NATIES in Wohlen -
In het snikhete Zwitserse Wohlen won het Amerikaanse viertal dat vorige week ook de Trofee binnenhaalde in Gaildorf, nu ook de MX der Naties voor 500cc-motoren.
En opnieuw was het Danny Magoo Chandler die er de beide reeksen op zijn naam schreef. Daarmee zorgde Magoo voor een onuitgegeven prestatie: hij won alle vier de reeksen van de beide landenploegenwedstrijden.
Chandler en Thorpe domineerden van in de aanvangsmeters de eerste reeks, op de voet gevolgd door de Belgen Vromans, Everts en Laquaye. Alleen Jobé, die tijdens de zaterdagschiftingen een beentje in de enkel brak, miste de afspraak omdat de pijn bij het vele schakelen niet te harden was. Jobé liet zich snel dubbelen.
De slecht gestarte Bailey, Gibson en OMara probeerden de meubelen nog te redden voor de VS en vooral Bailey (4de) en Gibson (9de) beperkten de schade. Chandler won de reeks.
Onze Vromans (2de), Everts (5de) en Laquaye (6de) deden het echter zo goed dat ze na afloop van de eerste manche aan de leiding stonden met 13 punten voorsprong op de onklopbaar gewaande Amerikanen.
Na alweer een erg gunstige start van de onzen in de tweede reeks steeg de hoop op de eindzege in het Belgische kamp. Edoch, na enkele honderden meter verzeilde Harry Everts in laatste positie door de schuld van een hoopje gevallen rijders. Hij bezeerde zich aan de pols en miste de kracht voor een felle remonte.
Even later gaf Jobé er de brui aan, zodat Vromans en Laquaye voor een onmogelijke opdracht stonden. Maar ze haalden wel het onderste uit de kan!
Vromans werd uiteindelijk derde. Ik heb me te erg moeten inspannen in de achtervolging op Chandler, hijgde André nog na. Toen ik bij hem kwam, was het beste eraf. Toch ben ik hem nog een paar keer gepasseerd. Ik bedankte echter voor het gekkenwerk dat hij uithaalde. Niet te geloven wat voor risicos die kerel durft te nemen. Ook Bailey heb ik in de eindfase van de wedstrijd nog moeten laten gaan.
Jean Claude Laquaye reed één van zijn betere wedstrijden uit zijn carrière. Achter Vromans werd hij prachtig vierde. Everts liep als 20ste binnen.
In de afrekening scoorden de Amerikanen uiteindelijk 26 punten, België 40. De Britten eindigden op de 3de podiumtrap.
VELKENEERS EN HEYLEN WINNEN in VEERLE
Op het thuisfront organiseerde AMC Veerle op de Amocoterreinen in Eindhout de finale van het BK nationalen 500cc. Een erg spannende bedoening met in de hoofdrol de titelkandidaten Paul Heylen en Tienne Jaemers. Dirk Vanuytrecht reed gewoon voor de totaalzege. In de beslissende tweede manche weigerde hij de rol van scheidsrechter te spelen. Een geste die erg gewaardeerd werd door de twee titelprtendenten.
Vanuytrecht won met verve de eerste reeks voor Heylen en Jaemers. De tweede ging naar Jaemers, voor Heylen en de zich afzijdig houdende Vanuytrecht.
Dat maakte dat het drietal na afloop elk vier punten verzamelde. De chrono wees Heylen evenwel als winnaar aan.
Paul Heylen behield in het BK dus zijn voorsprong van 2 punten op Jaemers en werd op de slotdag tot Belgisch kampioen gekroond. In de bouwloods van vader Charel werd de ganse nacht lang gevierd.
Een heel eind achter die twee waren de ereplaatsen in het BK voor Bresseleers, Godefridi, Van Elsen, Boonen en Vanuytrecht.
Mark Velkeneers behaalde een erg vlotte overwinning bij de inters 500cc. Zonder noemenswaardige inspanning won hij de beide reeksen. Eerst voor Lassaut, Van den Broeck, Van Mierlo en Erwin Albert, later op de dag voor alweer Lassaut, Van Mierlo, Albert en Klomp.
ITALIE WINT LANDENBEKER in FIRENZE
In 1981 werd de eerste Landenbeker 125cc georganiseerd. Het Italiaanse viertal Maddii-Rinaldi- Miele- Barotto won em.
Voor de tweede uitgave rekenden de Belgen op hun sterk drietal Geboers Everts Velkeneers, maar het lot besliste er anders over.
Geboers sukkelde nog steeds met de voetblessure die hij in Oud-Turnhout opliep en Everts zat nog opgescheept met een pijnlijke pols, souveniertje van de landencross 500c in Wohlen.
Mark Velkeneers en Dirk Verhaegen kregen de Waaltjes Godfroid en Robert als vervangers mee.
Dat maakte dat de Italianen Maddi-Rinaldi-Andreani-Magarotto in eigen huis als huizenhoge favoriet van start gingen. Zij beschaamden het vertrouwen niet .
En de onzen? Ik weet het begot niet meer, ik zat in Rixensart. Bij gelegenheid vraag ik het nog eens aan Mark of Dirk
LUIK WINT BEKER van de 9 PROVINCIES in RIXENSART
In de late jaren 1970 en de vroege 1980 werd er internationaal en nationaal wat afgebekerd. Na de drie landenploegenontmoetingen kregen we op de dag van de Beker der Naties ook nog een Beker van de 9 provincies. Een alternatieve wedstrijd waarin provincieteams het tegen elkaar opnamen. Limburg won de eerste drie uitgaven, maar kwam verzwakt aan de start van de vierde. In het Antwerpse team ontbrak Vromans door griep, in het Limburgse Velkeneers en Everts.
Gestart werd met een ploegentijdrit. Die werd gewonnen door de Limburgse ploeg Martens-Vanvelthoven-Heeren.
De eerste rit in lijn was een kolfje naar de hand van man-in-vorm J.Cl. Laquaye. Hij won voor zijn gouwgenoten Rahier en Jobé.
In de derde race, de handicapkoers, mochten de zwakste broertjes uit de tijdrit het eerste vertrekken, de beste laatst. Jan Blanckaert won voor Oost-Vlaanderen . Desalle werd tweede voor Henegouwen, Van den Broeck derde voor Antwerpen.
Jobé won de tweede rit in lijn, voor Laquaye en Heeren.
In de eindstand leverde dat een overwinning op voor de Luikse ploeg, voor de Limburgse en de Luxemburgse waarin André Malherbe zijn voorzichtig wederoptreden deed na zijn beenbreuk in de VS.
DIDIER DE RADIGUES DOOR PECH GEREMD IN HOCKENHEIM
GP wegrace W.Duitsland
Didier de Radigues werd in 1982 niet de laatste wereldkampioen 350cc. Die eer was weggelegd voor Toni Mang, de koning van de middencategorieën.
De allesbeslissende finale in Hockenheim werd voor de Belgen ontsierd door twee pitstops van Didier de Radigues. De Brusselaar eindige wel mooi tweede in het wk, het beste Belgische resultaat ooit.
De weersomstandigheden waren abominabel slecht, de baan leek eerder een snelstromende beek. Normaliter een voordeel voor de Belg, maar niet voor zijn motor. Die kreeg water binnen in de elektrische leidingen en tot tweemaal toe moest een nieuwe bougie gestoken worden. Dag wereldtitel dus.
De wedstrijd werd ook niet gewonnen door favoriet Mang, maar door zijn landgenoot Manfred Herweh, een grote onbekende voor het niet Duitse publiek. Voor de 28-jarige Herweh was het zijn derde Duitse GP en de eerste waarin hij punten behaalde. Andere GP-ervaring had hij niet.
De man die op amper xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />15 km van het circuit woonde en het op zijn duimpje kende, reed in de tweede ronde reeds voorbij leider de Radigues en zou niet meer verontrust worden. Een national als GP-winnaar, het was eens wat anders.
In 250cc ging de titel naar de Fransman Tournadre. Mang won weliswaar de race, maar aan de vierde plaats had Tournadre genoeg om de titel mee naar Frankrijk te nemen.
De Zwitser Dörflinger liet de zege in Duitsland aan zijn grootste rivaal Lazzarini, verzekerd als hij zich wist van de wereldtitel 50cc.
In 500cc had Uncini zich drie races voor het einde al tot wereldkampioen laten kronen. In Zweden brak hij een voetbeentje en dat ongemak deed hem besluiten om in zijn thuiswedstrijd in San Marino wel aan te zetten en zelfs een rondje te leiden, maar dan besliste de pijn tot een opgave. W.Duitsland liet de 28-jarige Italiaan helemaal links liggen.
In Hockenheim ging de zege naar Randy Mamola. De rosse Amerikaan reed de Italiaantjes Ferrari, Reggiani en Lucchinelli op een hoopje.
ANDRE VROMANS VOOR DE DERDE OPEENVOLGENDE KEER BELGISCH KAMPIOEN 500cc - BK in Arendonk
Een verrassing was het allerminst: André Vromans voor de derde maal Belgisch interskampioen. Voor zijn deur in Arendonk deed hij wat de mensen van hem verwachtten en won hij dus de beide reeksen van de voorlaatste BK-proef. Eerst voor Eric Geboers en Jo Martens, later voor Sterckx en Vanvelthoven.
Dat Vromans dringend aan rusten toe was, flapte hij er na de wedstrijd zomaar uit voor iedereen die het wou horen.
Na de eerste reeks was ik al zeker van de titel. Graag had ik toen naar huis gegaan, maar dat kon ik niet maken voor mijn supporters die me een gans jaar hebben achterna gelopen. Maar slecht dat ik gereden heb, ongelooflijk slecht. De concentratie was helemaal zoek. Ik ben letterlijk uitgeteld voor dit jaar. Veel te veel hooi op de vork genomen, vaak tot vier wedstrijden per week. Alleen in Oostkamp heb ik nog verplichtingen en in november gaan we testen in Amerika. Maar eigenlijk kan ik nu al geen crossmotor meer zien of ruiken. Rusten, jagen en vissen zijn vanaf nu nog de enige dingen die tellen. Ik wil volgend seizoen scherp voor de dag komen en nog eens proberen de wereldtitel te pakken. Ik kom niet voor maart aan de start van een wedstrijd en mijn programma ga ik heel selectief opmaken. Ik zit nu rond de 40 overwinningen, dat was misschien van het goede te veel.
THORPE EN DE BRITTEN SUPERIEUR - Toekomstbeker Jamioulx -
En nog waren we niet uitgebekerd. 3 oktober werd in Jamioulx bij Charleroi de Toekomstbeker gereden voor jongeren beneden 21.
De Britten wonnen met groot verschil van de Belgische A-ploeg en de W. Duitse.
De 19-jarige Dave Thorpe, de revelatie van het wk 500cc, won de beide reeksen en leidde zijn team naar een verpletterende zege.
Beste Belg met Luxemburgse licentie - werd Jacky Martens. Hij eindigde tweede in de eindstand. Whatley op 3 en Lucas op 4 onderstreepten het Britse meesterschap.
In reeks 1 won Thorpe voor Whatley, van Doorn, Jacky Martens en Kurt Nicoll.
In de tweede won Thorpe alweer, nu voor Martens, Van Gijseghem, Lucas en Whatley.
De Britse collectief verzamelde dus slechts 18 punten, Belgie A strandde op 73 en W.Duitsland op 89
Marc Velkeneers won het nevennummer voor 250cc-inters voor Geboers, Greisch, de betreurde Alain Lejeune, Decendre en Jan Vanham
ANDRE VROMANS SLUIT SEIZOEN AF MET DUBBELZEGE - BK Oostkamp
3000 kijkers waren nog komen opdagen voor de laatste BK-wedstrijd voor inters in Waardamme-Oostkamp. Nochtans was de hoofdprijs al uitgereikt. Toch hield kampioen Vromans eraan om de mensen nog een laatste keer te vergasten op een festivalletje.
Vromans won uiteraard weer de beide manches. De eerste voor Jo Martens en Jaak Vanvelthoven, de tweede weer voor Jo Martens en Jaak Vanvelthoven. Naar de einduitslag mag je zelf raden
Juniorskampioen Dirk Geukens won zijn eerste wedstrijd bij de nationalen 500cc en Jo Gevers werd Belgisch kampioen bij de juniors 125cc.
Van Mierlo wint Kerstcross Valkenswaard
Tweede kerstdag, en daarmee zaten we in de staart van het jaar 1982, ontvluchtte weer een massa motorfans de drukte rond de kerstboom voor een toen nog zeer populaire wintercross.
Voor Henk van Mierlo de gedroomde gelegenheid om zijn kunnen te tonen aan de mensen. Hij won de beide reeksen, telkens voor de Belgen Harry Everts en Georges Jobé. Zelfs Malherbe toonde zich vooraan door vierde te eindigen in de tweede reeks.
Yvan Van den Broeck wou wat graag met zijn nieuwe Suzuki aantreden, maar kreeg startverbod van zijn Maico-bazen. En dat na een rotseizoen op de Duitse motor.
Voor waarheid werd ook verteld dat Brad Lackey zijn wereldtitel 500cc niet zou komen verdedigen in 1983. Hij zou nog alleen Amerikaanse wedstrijden rijden.
Dat was het dan, het jaar 1982 nog eens dunnetjes opgerakeld uit het puin van de geschiedenis. Hopelijk heb ik er u een beetje mee geamuseerd.
Commentaren en suggesties zijn nog steeds welkom bij
ludo.vervloet@pandora.be
|
