|
DE TIJD VAN TOEN juni 1983
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ludo Vervloet (freelance journalist)
Juni 1983 werd de maand waarin we André Vromans moesten missen na zijn knieblessure in de GP van Zweden. Ook Eric Geboers kreeg zijn deel van de tegenslag, al was de ravage minder groot. Geboers moest alleen de GP van Spanje 125cc links laten liggen. In eigen land werd Jobé op de nipper Belgisch kampioen 250cc en bleef hij zeer goede sier maken in het wk.
André Malherbe verspeelde in de GP van de VS de leiding in het wk 500cc aan een zeer sterke Hakan Carlqvist.
Iets dergelijks overkwam ook Didier de Radigues in het wk wegrace 250cc. Hij keek met lede ogen toe hoeveel sneller de Venezolaan Carlos Lavado wel was.
Wereldkampioen Uncini verdween uit het wk 500cc na een fikse klapper in de TT van Assen, terwijl de Amerikanen heer en meester bleven in het snelste wk.
FORFAIT VAN VROMANS - PIKKARAINEN WINT MALHERBE WK-LEIDER
GP van FINLAND 500cc
Eén week na de voor hem zo dramatisch verlopen GP van Zweden probeerde André Vromans deel te nemen aan de GP van Finland maar
zijn ernstig geblesseerde knie berokkende hem tijdens de zaterdagtrainingen in Ruskeasanta al zoveel last dat er van ernstig oefenen geen sprake kon zijn.
Na een paar rondjes heb ik het opgegeven, verklaarde André achteraf met een van pijn vertrokken gelaat. Ik ben meteen te rade gegaan bij een Finse dokter en die keek echt bedenkelijk na de consultatie. Hij adviseerde me al na een eerste controle van de knie om toch maar niet deel te nemen aan de GP. Anders zou ik mijn verdere carrière wel eens op de helling kunnen zetten. Niet alleen was de buitenband van de meniscus gescheurd, ook de gewrichten en de kruisbanden van de linkerknie waren geraakt bij die aanrijding met val in Zweden. Ik reis meteen af naar België. Hopelijk kan ik maandag reeds geopereerd worden. Al bij al is die domme val in Zweden een fikse domper op mijn lange termijnplanning. Waarschijnlijk zal ik alle GPs van juni moeten missen en mag ik nu al een streep trekken onder mijn wk-ambities van dit jaar. Wereldkampioen word ik nu zeker niet, zelfs mijn vice-titel overdoen zal geen haalbare kaart zijn, vrees ik. t Is jammer maar helaas.
De Finse GP, gereden om de zanderige omloop van Vantäa-Ruskeasanta, op een boogscheut van de luchthaven van Helsinki, werd gewonnen door thuisrijder Tappani Pikkarainen.
Pikkarainen, die in de buurt woont, voelde zich helemaal thuis op de GP-omloop die hij door de week als trainingscircuit gebruikt.
Pikkarainen won de eerste reeks voor de andere Fin Sintonen. Een wedstrijd die in de startmeters vervalst werd door een massale valpartij waarin o.a. Malherbe en Everts betrokken waren. Beiden waren meteen op remonteren aangewezen.
Vooraan gaven de Finnen elkaar geen duimbreed toe en won Pikkarainen met het kleinste verschil de reeks voor Sintonen. Carlqvist werd -met een defecte achterrem- in de allerlaatste ronde nog van de derde plaats gehouden door Graham Noyce, maar voor dé prestatie van de reeks zorgde André Malherbe. Hij kwam uit een totaal verloren positie terug naar de vijfde plaats. De toeschouwers hadden onderweg minstens zoveel oog voor hem gehad als voor hun landgenoten.
In de tweede reeks ging Malherbe als vierde van start achter Bruno, Pikkarainen en Sintonen, maar voor Everts en Carlqvist. Noyce miste helemaal zijn start.
Na een kwartier reed Malherbe al stevig aan de leiding en die positie zou hij niet meer uit handen geven. Dédé won de reeks voor Carlqvist, Harry Everts en Pikkarainen.
Pikkarainen won de GP en werd daarmee de eerste Finse GP-winnaar na de Mikkola-periode.
In de wk-stand werd Malherbe de nieuwe leider voor Noyce en Carlqvist.
JOBE WINT IN STOCKEM
In het Luxemburgse plaatsje Stockem won Georges Jobé de voorlaatste wedstrijd van het BK voor inters 250cc.Op het smalle baantje, tussen de bomen door, reed Jobé naar twee al bij al gemakkelijke reekszeges. De Limburgers Jo Martens en Marc Velkeneers werden telkens tweede en derde.
In die dagen werd de titel toegekend aan de rijder die de acht beste uitslagen uit 14 reeksen kon voorleggen.
Na Stockem was het verschil tussen Jobé en Martens nog slechts 3 punten groot, wat inhield dat Jo in de sluitingsproef van Crupet de beide reeksen zou moeten winnen om vooralsnog kampioen te worden.
Marc Velkeneers zat safe voor de derde plaats in de titelstrijd. Maar hem hing iets veel erger boven het hoofd.
Drie dagen na de wedstrijd in Stockem kwam zijn vader Hubert om het leven na een smartelijk werkongeval.
DANNY LAPORTE WINT GP van W. DUITSLAND 250cc
Vijfde keer werd eindelijk goede keer voor regerend wereldkampioen Danny Laporte. De Amerikaan die in de voorbije GPs ver onder de verwachtingen bleef, stond 12 juni op Duitse bodem eindelijk nog eens op de hoogste podiumtrap.
Die eerste eindzege van het seizoen dankte hij aan zijn overwinning in de eerste reeks en de tweede plaats in de slotrit die Georges Jobé won.
In de wk-stand klom Laporte na afloop op naar de tweede plaats.. Zijn achterstand op Jobé bedroeg nu 60 punten. Toch kon er nog een brede glimlach af, zijn handelsmerk.
Dat kon echter niet bij Jobé. Ik reed vandaag helemaal niet zo goed, vertelde hij na de GP waarin hij toch slechts 4 punten van zijn voorsprong moest prijsgeven aan zijn grootste rivaal.
Ik heb de ganse week heel slecht geslapen. Waaraan het lag, weet ik niet, maar ik kwam vermoeid aan de start. In de start van de eerste reeks viel het starthek te laat en daardoor verzeilde ik meteen in de buurt van de 20ste positie. Ik moest meteen in de aanval om zoveel rijders als mogelijk te remonteren. Daar kroop nogal wat tijd in en in mijn overhaasting kreeg ik nooit het juiste ritme te pakken. Ik besef natuurlijk dat ik al bij al nog een erg goede zaak heb gedaan, maar het was mijn minst goede GP tot dusver, aldus Jobé.
Jo Martens werd tweemaal vijfde in de reeksen. Goede, regelmatige prestaties, daar niet van, maar te weinig voor een kandidaat-wereldkampioen. Of schatten we dat te hoog in, Jo?
Ik denk van wel, aldus Jo toen. Vandaag had ik vooral last van Duitstaligen. In de eerste manche hield de Oostenrijker Toman me geruime tijd op en later op de dag gingen Drechsel en Dieffenbach me voorbij. Tegen hen had ik geen verhaal. Op een baan als die van Beuern rijden die mannen nu eenmaal sneller dan ik. Zondag in Engeland eindig ik dichter, dat is beloofd.
Voor de Nederlander Henk van Mierlo werd Beuern 1983 een zwarte dag om nooit meer te vergeten. In de tijdstrainingen kwam Henkie zwaar ten val. Hij sukkelde nog op eigen kracht tot bij zijn verzorger en zeeg even later ineen in de tent van de medische dienst. In de vooravond werd in de universiteitskliniek van Giessen zijn linkernier verwijderd. Zijn motorcrosscarrière zat erop.
MALHERBE EN VELKENEERS WINNEN IN HOESELT
In de Demervallei van Hoeselt wonnen Harry Everts en André Malherbe de reeksen van de BK-proef voor inters 500cc. De eindzege was voor André Malherbe. Die nam daarmee een stevige optie op de Belgische titel.
In de eerste manche zat Malherbe helemaal ingesloten in het pak. Toen snelstarter Raymond Heeren vooraan van de leiding verdrongen werd door Jaak Vanvelthoven werd Malherbe reeds als vierde opgetekend. Toen Everts de leiding van Jaak overnam, volgde Malherbe op nog slechts 14 seconden. Uiteindelijk werd het nog een meer dan boeiend duel met drie om de reekszege. Harry Everts hield een neuslengte over op een zegedriftige Malherbe.
De start van Malherbe in de tweede reeks was nog een pak desastreuzer dan daarstraks. Maar ook nu stoof hij de concurrentie voorbij alsof het lucht was. De ex-wereldkampioen liet leider Yvan Van den Broeck nog een tijdlang zijn nummertje opvoeren en maakte hem dan af met één droge demarrage.
André Malherbe dus eindwinnaar voor Harry Everts, Jaak Vanvelthoven, YvanVan den Broeck en Eddy Sterckx.
Marc Velkeneers hield eraan toch naar de Demervallei te komen op een ogenblik dat zijn overleden vader nog niet begraven was.Vader zou het zo beslist gewild hebben, aldus Marc. Ik mik hier vandaag op de bloemen voor zijn graf. En of hij daarin slaagde!
Marc won de beide reeksen van de 250cc-wedstrijd, één keer voor Guy Van Gijseghem en Jan Vanham, een tweede keer voor Jean Teeuwissen en Maurice Decendre.
Pechvogel van de dag werd Jantje Van Poppel. Na eerdere blessures aan de gewrichtsbanden van de voet en de rug brak Jan kort na de start van de eerste reeks zijn rechterbeen. Voor hem zat het seizoen er meteen op.
SPENCER WINT OPNIEUW GP wegrace JOEGOSLAVIE
Op het circuit van Rijeka trokken de Amerikaanse snelle jongens weer alle belangstelling naar zich toe. In de koninginnerace finishten ze liefst met zn vieren in
de eerste vier.
De onbetwiste winnaar werd andermaal Hondacoryfee Freddie Spencer. Hij en zijn mecanicien Erv Kanemoto zetten Honda sinds Francorchamps 1982 helemaal op de kaart en wonnen dit jaar reeds hun vijfde GP. De wereldtitel lag al het grijpen.
Spencer lukte de beste start en werd niet meer verontrust voor de zege. Kenny Roberts daarentegen, de enige die hem in het nieuwe seizoen een GP kon afhandig maken, bracht er niets van terecht in de start en kwam zelfs buiten de baan terecht. Eer hij goed en wel weer in balans was, bedroeg zijn achterstand op de leider al 30 seconden en reed hij in 17de positie. Kenny perste er echter een achtervolging uit die best gezien mocht worden en die hem terug naar de vierde plaats bracht. Voor hem reden toen Spencer, Mamola en zijn nieuwe ploegmaat Eddie Lawson.
Kenny hoopte dat zijn ploegmaat Lawson zich zou laten terugzakken en hem 2 wk-punten cadeau zou doen. Daar kwam niks van in huis om de eenvoudige reden dat Lawson geen teken in die zin kreeg vanuit de pits.
Kenny bleef dus hangen op de vierde plaats en was na afloop niet om aan te spreken. Ook Lawson toonde zijn nukkigste smoeleke en gaf geen krimp op de derde podiumtrap.
Lang na de ceremonie praatten die twee de situatie bij Yamaha helemaal uit.
Didier de Radigues verloor zijn tussentijds leidersschap in het wk aan winnaar Carlos Lavado. Didier zelf pakte geen enkel punt omdat hij in het laatste deel van de wedstrijd onderuit ging en er van verder doen geen sprake meer was.
Beter verging het Luikenaar Lucio Pietroniro. Hij werd zesde in 125cc en klom daarmee op naar de 12de plaats in de wk-stand die nog steeds door Angel Nieto werd aangevoerd, ondanks zijn matige 11de plaats in de wedstrijd van vandaag.
Paul Ramon in Gistel
In eigen land won Paul Ramon de beide manches van de BK-proef voor superbikes in Gistel. Paul werd ook vierde in de 250cc-race die Siméon won voor Mertens en De Doncker.
CARLA TOONT ZIJN TANDEN GP van ITALIE 500cc
Met een eerste en een tweede plaats in de reeksen won de Zweedse geweldenaar en oud-wereldkampioen 250cc Hakan Carlqvist de GP van Italië, zijn tweede van het seizoen.
Op de keiharde, technisch veeleisende maar helaas ook erg stoffige omloop van Lovolo dwong Carla bij de zowat 13000 toeschouwers een heleboel respect af. De overwegend Italiaanse toeschouwers supporterden echter voor hun Franco Picco en dat kon je hen moeilijk kwalijk nemen.
De omstandigheden zaten Carla in Lovolo wel een beetje mee. Graham Noyce kende een off-day en ook André Malherbe werd helemaal niet gediend door de omstandigheden.
Daardoor kon Carlqvist oprukken naar de tweede plaats in de voorlopige rangschikking, op nog slechts vier punten van wk-leider André Malherbe.
Terwijl Carlqvist in de start van de eerste reeks er als een speer vandoor was gegaan , verzeilde Malherbe in het geharrewar van enkele omver gekegelde rijders. Op slag verloor Dédé kostelijke seconden en heel wat plaatsen. Na zowat een half uur fel achtervolgen kwam Malherbe evenwel al weer postvatten in het achterwiel van de locale held Franco Picco die mooi in tweede positie reed. Malherbe nam zijn tijd, wachtte op een foutje van Picco en toen dat eraan kwam stootte André meteen door naar de tweede plaats. Meer zat er niet in voor de man van Ben-Ahin want een heel eind voor hem uit reed Carlqvist in grootse stijl naar de reekszege..
Malherbe verspeelde uiteindelijk nog zijn tweede plaats door schuld van een lekke voorband in de allerlaatste ronde van de reeks. Met lede zag hij toe hoe Thorpe, Harry Everts, Picco en Noyce hem nog kwamen voorbij zoeven. Om je helm op te eten was dat!
In de tweede reeks had Malherbe aan vijf ronden genoeg om Franco Picco van de leiding te verdringen. Van andere achtervolgers had hij toen al geen last meer.
Hakan Carlqvist maakte in de aanvangsronde een fout die hem in 18de positie deed verzeilen. Een godsgeschenk voor de toeschouwers, zou blijken. De nijdige, agressieve Carlqvist gooide zich meteen in een achtervolging die alleen voor de echt grote jongens was weggelegd. In minder dan geen tijd klom Carla op naar de tweede plaats, maar bij het zien van de voorsprong van Malherbe stilde zijn honger. Met de tweede plaats in deze reeks in het verschiet wist hij zich immers winnaar van de GP.
Mooie uitslagen in de reeks noteerden we ook voor Harry Everts (4de) en Yvan van den Broeck (5de).
Carlqvist won de GP voor Malherbe en Picco. Everts kwam net naast het podium terecht.
André Vromans was niet van de pertij in Lovolo. Hij revalideerde van de knieoperatie onmiddellijk na de Finse GP.
JOBE 3 sec SNELLER DAN LAPORTE GP van ENGELAND 250cc
Op dezelfde 19 juni won Georges Jobé zijn vijfde GP op zes in het brandend hete zand van Hawkstone Park, een klassieker onder de GP-omlopen. Daarmee versterkte hij nog maar eens zijn status van absolute grootmeester in de kwartliterklasse.
Jobé won de eerste reeks en werd tweede in de tweede. Uittredend wereldkampioen Danny Laporte deed ongeveer even goed met eveneens een eerste en tweede plaats in de reeksen maar sneuvelde op amper 3 seconden van de hoogste podiumtrap. Het moet je maar mee- of tegenzitten
In de eerste reeks ging Jobé meteen aan de haal met de Brit Whatley en Jo Martens in het wiel. Jo ging vroeg onderuit en zou nog vierde worden. Whatley werd teruggeslagen naar de achtste plaats.
Na zowat tien minuten koers kreeg Jobé af te rekenen met een lekke achterband. Tijd voor een pitstop was er niet, dus haalde hij zijn beste stuurmanskunst boven om vooraan te blijven. Dat lukte hem wonderwel, want zijn achtervolgers merkten nauwelijks iets van Jobés ongemak. Aan de meet hield Jobé nog 20 sec over op tweede man Laporte. Een echt groots nummer was dat!
In de tweede reeks leverde de Amerikaan veel meer weerwerk. Laporte kwam in het wiel van Jobé uit de startblokken en nam na twintig minuten koers de leiding over toen Jobé ten val kwam.
Dit keer sukkelde ik met een defecte achtervering, verklaarde Jobé zijn val. Als ik toen in paniek was geslagen, was alles verloren geweest, maar ik bleef vrij kalm. Ik rekende snel dat een achterstand van 16 sec nog een haalbare kaart was en ging meteen in de achtervolging. Dat lukte niet zo best omdat ik moeilijk het ritme vond in het zand tussen rijders die echt over het parcourszwalpten. Pas toen ik eindelijk op de tweede plaats was teruggekeerd vond ik mijn goede tred. In de laatste ronde heb ik nog 6 sec goedgemaakt op Laporte en dat volstond om met een bonus van 3 sec de GP te winnen. Oef, eind goed al goed. Engeland werd mijn vijfde overwinning op 6. Ik ben een tevreden man.
Kees Van der Ven behaalde opnieuw de derde plaats in de reeks, meteen ook goed voor de derde stek in de eindstand.
Jo Martens werd weer vierde in de reeks en ook vierde in de GP. Laquaye, out in de eerste reeks, werd nu mooi vijfde en bleef daarmee vierde in de wk-stand.
RAYMOND HEEREN IN VEERLE BMB-cross
In eigen land werd Raymond Heeren die warme 19 juni winnaar van de BMB-wedstrijd van de AMC Veerle in het industriepark van Eindhout-Laakdal.
Raymond Heeren won de eerste reeks en werd in de tweede pas vijfde. Toch werd hij met 6 punten winnaar van een wedstrijd die letterlijk veel stof opwierp en door erg weinig toeschouwers werd bijgewoond, ondanks de aanwezigheid van Pekka Vehkonen en Marc Velkeneers, toprijders in 125cc. Ze lieten echter een lusteloze indruk in de koers.
De tweede reeks werd gewonnen door een verrassend sterke Rudi Moyens, zijn eerste succesje ooit tussen de inters.
Heeren werd eindwinnaar voor Leo Van Loon, Tienne Jaemers, Rudy Moyens en Marnix Schiettecatte.
Chris Leysen was de beste junior 125cc, Luc Burssens de beste 500cc.
Ivan Grobben hield Danny Rogmans en Mario Martens achter zich tussen de nationalen 250cc terwijl Dirk Vanuytrecht al aan zijn achtste succes toe was tussen de nationalen 500.
VAN BELLINGHEN-TORFS BESTE BELGEN IN BETEKOM GP van België 3W
Op de Betekomse Balenberg werd op 26 juni voor de zoveelste, maar wellicht laatste keer, de GP van België voor zijspannen gereden. Een kolfje naar de hand van het Nederlandse duo Muller-Van der Bijl. Zij hadden aan een eerste en tweede plaats in de reeksen genoeg om de GP binnen te halen.
De Belgen Van Bellinghen en gelegenheidsbakkenist Torfs werden tweemaal zevende in de reeksen, goed voor de vijfde plaats in de GP. Een succes op zich voor het enige team dat zich zaterdags rechtstreeks kon plaatsen voor deelname aan de GP. Borms-Castiaux werd als eerste reserveteam ook opgenomen in het deelnemersveld van de GP, maar voor hen was de buit minder groot.
In de nevenreeksen won Yvan Van den Broeck de beide reeksen inters 500cc. Telkens verdrong hij boezemvriend Raymond Heeren van de leiding om zelf te winnen.
Dirk Vanuytrecht won de kampioenschapsproef voor nationalen 500cc. Het werd reeds zijn 9de overwinning van het seizoen. Dirk leidde nu ook de BK-stand voor zijn grote rivaal Guy Vangeel.
Dirk Harnisfeger aapte Vanuytrecht na door tussen de juniors eveneens de beide reeksen van zijn BK-proef te winnen.
JOBE BELGISCH KAMPIOEN in Crupet
De vele afwezigen op de finaledag van het BK 250cc in Crupet tijdens de laatste junizondag hadden allemaal ongelijk. Want in het Naamse plaatsje kregen we een titelduel om duimen en vingers te likken.
De ultieme confrontatie tussen Jobé en Jo Martens met de nationale kwartlitertitel als inzet was spannend tot in de allerlaatste meters van de wedstrijd.
Na afloop van de eerste manche totaliseerden beide kamphanen een zelfde aantal punten. Jo won de reeks waarin Jobé tweemaal ten val was gekomen en slechts als vierde binnenliep.
Jo Martens pakte in de startmeters van de tweede reeks de leiding, maar Jobé was heel attent mee. Het begin van een meeslepende strijd waarin beide ontelbare malen de koppositie wisselden.
Enkele honderden meter voor de finish reden ze zij aan zij naar een afzink, gevolgd door een lange bocht en een dubbele sprong.
Precies daar werd Jo even opgehouden door enkele gedubbelde rijders en verspeelde hij een haast zekere titel.
Jo Martens werd weliswaar nog tweede in de reeks en winnaar van de wedstrijd, maar de titel ging met 3 punten verschil naar Georges Jobé.
Derde in de eindstand werd de afwezige Marc Velkeneers (GP Spanje), vierde Jacky Martens en vijfde Jean Claude Laquaye.
RINALDI NA FORFAIT VAN GEBOERS GP 125cc SPANJE
In het Spaanse Mongay was wk-leider Eric Geboers aanwezig als toeschouwer. Een paar dagen na de Duitse GP had hij een enkelblessure opgelopen tijdens een motortraining en dat speelde hem parten.
Hopelijk valt die blessure wel mee, grapte Eric aan de telefoon na het onheil dat hem overkwam. Omdat ik kerngezond ben, genees ik vrij snel en daarom hoef ik wellicht alleen de GP van Spanje te laten vallen. Meer dan 30 punten laat ik me niet afpakken door Rinaldi. In Leningrad ben ik er zeker weer bij. En wie mij kent, weet dat ik alleen mee doe om te winnen.
In Spanje waren slechts 33 rijders van de partij, waarvan acht Italianen.
Michele Rinaldi beheerste de eerste reeks van start tot finish en ging meteen met 15 punten aan de haal.
De tweede reeks was een kolfje naar de hand van
Marc Velkeneers. De Limburgse klasbak , die daarstraks geplaagd werd door een defecte schokbreker, kwam vrij vroeg aan de leiding en zou ze niet meer uit handen geven. Het was Marcs manier omafscheid te nemen van zijn pas overleden vader.
Rinaldi pakte nog maar eens 12 punten met de tweede plaats. Genoeg om eindwinnaar van de GP te worden en 27 punten in te halen op Geboers.
HAKAN CARLQVIST WINT IN CARLSBAD EN WORDT WK-leider GP 500cc USA
Slechts een handvol Europese rijders maakte de dure verplaatsing naar het verre Carlsbad, de plaats waar André Malherbe vorig jaar zijn been brak en het wk verloor.
Ook Brad Lackey, de regerende wereldkampioen, was er van de partij voor zijn eerste en enige GP van het jaar.
Lackey, die nergens nog een fabrieksmotor op de kop had kunnen tikken voor een nieuw GP-jaar, kwam in Carlsbad met een licht verbeterde standaard Yamaha aan de start.
Dat hij daarmee een beetje uit de toon viel, maakte hem niets uit. De zelfbewuste Lackey zou vijfde en zesde worden in de reeksen en vijfde in de eindstand. Lang niet slecht voor de amateur tussen de fabrieksjongens.
De man van de dag werd voor één keer geen Amerikaan, maar niemand minder dan Hakan Carlqvist. De winnaar van de jongste Italiaanse GP breidde op Amerikaanse bodem een vervolg aan dat succes. Carlsbad werd na afloop omgedoopt in CarlAbad.
Carla en de stevige Broc Glover domineerden de beide reeksen in de VS. Ze wonnen elk een reeks en werden tweede in de andere. Carlqvist werd eindwinnaar dank zij zijn betere tijd.
De grote figuur uit de eerste rit was zonder twijfel Danny Magoo Chandler. De rossekop die vorig jaar de beide reeksen van Motorcross- en Trofee der Naties won, remde zijn motor dood in de eerste bocht van de wedstrijd en moest helemaal als laatste weer herbeginnen. Toen hij geremonteerd was naar de vijfde stek ging hij spectaculair onderuit en werd hij teruggeslagen naar de 13de plaats. Magoo wou evenwel van geen wijken weten en tekende voor een tweede spektakelnummer dat hij afrondde op de
derde plaats. Groots was dat!
Chandler was er toen nog heilig van overtuigd dat hij de GP kon winnen. In de tweede reeks pakte hij meteen kopstart voor Graham Noyce. Samen gingen die twee even verder al tegen de vlakte. De motor van Chandler werd daarbij zo fel beschadigd dat van verder doen geen sprake kon zijn. Noyce zou nog opklimmen naar de zevende plaats en verklaarde na aankomst dat hij nog nooit zoveel moeite had moeten doen om 8 punten te sprokkelen.
André Malherbe verspeelde de wk-leiding na twee voor hem matte reeksen waarin hij de vijfde en zesde plaatsen wisselde met Brad Lackey. Het liep voor geen meter vandaag, bekloeg Dédé zijn lot. Op slag ben ik leider af en kijk ik al tegen een achterstand van 12 punten aan. Dat is veel in een wedstrijd waarvan ik meer had verwacht. Volgende keer hopelijk weer beter.
KENNY ROBERTS KING OF ASSEN GP wegrace Nederland
Met 130 000 waren ze die bewuste zaterdag 25 juni weer komen afzakken voor de jaarlijkse TT op de Drentse Hei. Voor één keer zaten de weersomstandigheden ook helemaal mee. De races waren navenant.
Het koninginnenummer 500cc werd in de tweede ronde evenwel ontsierd door een klapper van formaat. Franco Uncini, de regerende wereldkampioen reed in vijfde positie toen hij bij het ingaan van de Bedeldijk zijn Suzuki onderuit trok waardoor hij op het asfalt in het midden van de baan belandde. Een hachelijke positie met een aanstormend peloton hardrijders in je rug.
Kenny Roberts en Jack Middelburg konden de wegspurtende Uncini nog net ontwijken, maar Wayne Gardner merkte de Italiaan te laat op. Bij de aanrijding werd de helm van Uncini meters ver weggeslingerd. De bewusteloze Uncini werd meteen overgebracht naar eerst het ziekenhuis van Assen, later naar dat van Groningen. Hij kwam weg met een hersenkneuzing, twee gebroken ribben en een neusfractuur.
Omdat de snelheden in alle klassen de pan begonnen uit te swingen onder invloed van de fabrieksteams, werden de snelheidswedstrijden door de FIM in vraag gesteld. Vooral de bandenleveranciers kwamen onder vuur te liggen.
De snelste man in Assen werd Kenny Roberts. Hij rukte vanuit de achtste positie op naar de leiding en de overwinning. De Japanner Katayama hield de andere Amerikanen Spencer, Mamola, en Lawson achter zich. Jack Middelburg werd eerste Europeaan op de zesde plaats.
Carlos Lavado was na zijn gemiste start onstuitbaar in een race die onderweg heel wat grote namen zag sneuvelen in ijzingwekkende tuimels.
Didier de Radigues eindigde 7de. Beter kon echt niet, aldus Didier. Ik miste een pak pks. God, wat vliegen ze snel tegenwoordig.
Radis zag zijn achterstand op Lavado meteen aangroeien tot 24 punten. Zondag rijden we in Francorchamps. Daar moet ik wat kunnen terug doen, aldus Radis.
__________________________________________________________________________
Begin januari, traditioneel de koudste wintermaand, vertellen we u hoe het er aan toe ging in motorsportland in juli, de heetste maand van 1983.
Opmerkingen en dergelijke meer
.. ludo.vervloet@telenet.be
___________________________________________________________________________
DE TIJD VAN TOEN juni 1983
Ludo Vervloet (freelance journalist)
Juni 1983 werd de maand waarin we André Vromans moesten missen na zijn knieblessure in de GP van Zweden. Ook Eric Geboers kreeg zijn deel van de tegenslag, al was de ravage minder groot. Geboers moest alleen de GP van Spanje 125cc links laten liggen. In eigen land werd Jobé op de nipper Belgisch kampioen 250cc en bleef hij zeer goede sier maken in het wk.
André Malherbe verspeelde in de GP van de VS de leiding in het wk 500cc aan een zeer sterke Hakan Carlqvist.
Iets dergelijks overkwam ook Didier de Radigues in het wk wegrace 250cc. Hij keek met lede ogen toe hoeveel sneller de Venezolaan Carlos Lavado wel was.
Wereldkampioen Uncini verdween uit het wk 500cc na een fikse klapper in de TT van Assen, terwijl de Amerikanen heer en meester bleven in het snelste wk.
FORFAIT VAN VROMANS - PIKKARAINEN WINT MALHERBE WK-LEIDER
GP van FINLAND 500cc
Eén week na de voor hem zo dramatisch verlopen GP van Zweden probeerde André Vromans deel te nemen aan de GP van Finland maar
zijn ernstig geblesseerde knie berokkende hem tijdens de zaterdagtrainingen in Ruskeasanta al zoveel last dat er van ernstig oefenen geen sprake kon zijn.
Na een paar rondjes heb ik het opgegeven, verklaarde André achteraf met een van pijn vertrokken gelaat. Ik ben meteen te rade gegaan bij een Finse dokter en die keek echt bedenkelijk na de consultatie. Hij adviseerde me al na een eerste controle van de knie om toch maar niet deel te nemen aan de GP. Anders zou ik mijn verdere carrière wel eens op de helling kunnen zetten. Niet alleen was de buitenband van de meniscus gescheurd, ook de gewrichten en de kruisbanden van de linkerknie waren geraakt bij die aanrijding met val in Zweden. Ik reis meteen af naar België. Hopelijk kan ik maandag reeds geopereerd worden. Al bij al is die domme val in Zweden een fikse domper op mijn lange termijnplanning. Waarschijnlijk zal ik alle GPs van juni moeten missen en mag ik nu al een streep trekken onder mijn wk-ambities van dit jaar. Wereldkampioen word ik nu zeker niet, zelfs mijn vice-titel overdoen zal geen haalbare kaart zijn, vrees ik. t Is jammer maar helaas.
De Finse GP, gereden om de zanderige omloop van Vantäa-Ruskeasanta, op een boogscheut van de luchthaven van Helsinki, werd gewonnen door thuisrijder Tappani Pikkarainen.
Pikkarainen, die in de buurt woont, voelde zich helemaal thuis op de GP-omloop die hij door de week als trainingscircuit gebruikt.
Pikkarainen won de eerste reeks voor de andere Fin Sintonen. Een wedstrijd die in de startmeters vervalst werd door een massale valpartij waarin o.a. Malherbe en Everts betrokken waren. Beiden waren meteen op remonteren aangewezen.
Vooraan gaven de Finnen elkaar geen duimbreed toe en won Pikkarainen met het kleinste verschil de reeks voor Sintonen. Carlqvist werd -met een defecte achterrem- in de allerlaatste ronde nog van de derde plaats gehouden door Graham Noyce, maar voor dé prestatie van de reeks zorgde André Malherbe. Hij kwam uit een totaal verloren positie terug naar de vijfde plaats. De toeschouwers hadden onderweg minstens zoveel oog voor hem gehad als voor hun landgenoten.
In de tweede reeks ging Malherbe als vierde van start achter Bruno, Pikkarainen en Sintonen, maar voor Everts en Carlqvist. Noyce miste helemaal zijn start.
Na een kwartier reed Malherbe al stevig aan de leiding en die positie zou hij niet meer uit handen geven. Dédé won de reeks voor Carlqvist, Harry Everts en Pikkarainen.
Pikkarainen won de GP en werd daarmee de eerste Finse GP-winnaar na de Mikkola-periode.
In de wk-stand werd Malherbe de nieuwe leider voor Noyce en Carlqvist.
JOBE WINT IN STOCKEM
In het Luxemburgse plaatsje Stockem won Georges Jobé de voorlaatste wedstrijd van het BK voor inters 250cc.Op het smalle baantje, tussen de bomen door, reed Jobé naar twee al bij al gemakkelijke reekszeges. De Limburgers Jo Martens en Marc Velkeneers werden telkens tweede en derde.
In die dagen werd de titel toegekend aan de rijder die de acht beste uitslagen uit 14 reeksen kon voorleggen.
Na Stockem was het verschil tussen Jobé en Martens nog slechts 3 punten groot, wat inhield dat Jo in de sluitingsproef van Crupet de beide reeksen zou moeten winnen om vooralsnog kampioen te worden.
Marc Velkeneers zat safe voor de derde plaats in de titelstrijd. Maar hem hing iets veel erger boven het hoofd.
Drie dagen na de wedstrijd in Stockem kwam zijn vader Hubert om het leven na een smartelijk werkongeval.
DANNY LAPORTE WINT GP van W. DUITSLAND 250cc
Vijfde keer werd eindelijk goede keer voor regerend wereldkampioen Danny Laporte. De Amerikaan die in de voorbije GPs ver onder de verwachtingen bleef, stond 12 juni op Duitse bodem eindelijk nog eens op de hoogste podiumtrap.
Die eerste eindzege van het seizoen dankte hij aan zijn overwinning in de eerste reeks en de tweede plaats in de slotrit die Georges Jobé won.
In de wk-stand klom Laporte na afloop op naar de tweede plaats.. Zijn achterstand op Jobé bedroeg nu 60 punten. Toch kon er nog een brede glimlach af, zijn handelsmerk.
Dat kon echter niet bij Jobé. Ik reed vandaag helemaal niet zo goed, vertelde hij na de GP waarin hij toch slechts 4 punten van zijn voorsprong moest prijsgeven aan zijn grootste rivaal.
Ik heb de ganse week heel slecht geslapen. Waaraan het lag, weet ik niet, maar ik kwam vermoeid aan de start. In de start van de eerste reeks viel het starthek te laat en daardoor verzeilde ik meteen in de buurt van de 20ste positie. Ik moest meteen in de aanval om zoveel rijders als mogelijk te remonteren. Daar kroop nogal wat tijd in en in mijn overhaasting kreeg ik nooit het juiste ritme te pakken. Ik besef natuurlijk dat ik al bij al nog een erg goede zaak heb gedaan, maar het was mijn minst goede GP tot dusver, aldus Jobé.
Jo Martens werd tweemaal vijfde in de reeksen. Goede, regelmatige prestaties, daar niet van, maar te weinig voor een kandidaat-wereldkampioen. Of schatten we dat te hoog in, Jo?
Ik denk van wel, aldus Jo toen. Vandaag had ik vooral last van Duitstaligen. In de eerste manche hield de Oostenrijker Toman me geruime tijd op en later op de dag gingen Drechsel en Dieffenbach me voorbij. Tegen hen had ik geen verhaal. Op een baan als die van Beuern rijden die mannen nu eenmaal sneller dan ik. Zondag in Engeland eindig ik dichter, dat is beloofd.
Voor de Nederlander Henk van Mierlo werd Beuern 1983 een zwarte dag om nooit meer te vergeten. In de tijdstrainingen kwam Henkie zwaar ten val. Hij sukkelde nog op eigen kracht tot bij zijn verzorger en zeeg even later ineen in de tent van de medische dienst. In de vooravond werd in de universiteitskliniek van Giessen zijn linkernier verwijderd. Zijn motorcrosscarrière zat erop.
MALHERBE EN VELKENEERS WINNEN IN HOESELT
In de Demervallei van Hoeselt wonnen Harry Everts en André Malherbe de reeksen van de BK-proef voor inters 500cc. De eindzege was voor André Malherbe. Die nam daarmee een stevige optie op de Belgische titel.
In de eerste manche
|
