DE TIJD VAN TOEN     - het jaar 1982 –  de maand juni (deel1)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ludo Vervloet  (freelance journalist)

ANDRE MALHERBE EN DANNY LAPORTE MAKEN HET MOOIE WEER

------------------------------------------------------------------------------------------------------

In de vroege morgen van zondag 6 juni 1982 overleed mijn vader. Het was een stralende maar drukkend warme D-day (decision day)  waarop jaarlijks de geallieerde landing in Normandië wordt herdacht.

De jonge lezers gissen natuurlijk naar het waarover ik het eigenlijk heb, maar de mensen van de oudere generatie weten maar al te goed dat deze dag de start werd van het einde van de tweede wereldoorlog.

Met motorcross had het dus niet meteen iets van doen. Maar…er werd die dag wel duchtig gemotorcrosst op diverse Europese fronten. Zonder mij weliswaar, maar de telex op de redactie van HBvL en de telefoon deden een paar kleine wondertjes.

BROCKHAUSEN-REBELE  winnen GP van België zijspannen

De Betekomse Balenberg trok liefst 8 000 toeschouwers voor de Belgische GP zijspannen. Natuurlijk een organisatie van KAMV Mortsel en Lea Maes, dè motorcrossdame bij uitstek.

Vorige keer vertelden we hoe het Nederlandse span Van Heugten-Kiggen in eigen land spectaculair in het decor werd gekieperd door de Zwitserse combinatie Grogg-Hüsser. Van Heugten kwam in deze aanrijding onder het span terecht en werd  voor verzorging naar het ziekenhuis afgevoerd voor een rugblessure. Hij geraakte niet in orde om deel te nemen in België.

De sterkste man in Betekom was ongetwijfeld de felle Zwitser Grogg. De ex-wereldkampioen maakte in de eerste reeks echter een kapitale rijfout waardoor hij de koppositie moest inruilen voor een schamele achtste plaats.

Winnaar van de eerste reeks werd het Duitse span Brockhausen-Rebele.

Die jongens werden ook mede-smaakmakers van de tweede reeks maar geraakten nu niet verder dan de tweede plaats. De winst in de reeks was voor Grogg-Hüsser, die natuurlijk op revanche uit waren.

Brockhausen-Rebele waren over de beide reeksen evenwel veruit de regelmatigsten geweest en wonnen verdiend de GP.

Daniël Van Bellinghen was de enige van drie Belgen die zich kon laten opmerken. Hij werd zevende in de tweede reeks.

Pierre Lassaut en Raymond Heeren wonnen de reeksen inters 500cc, Lassaut werd eindwinnaar.

Dirk Vanuytrecht en Schiettecatte verdeelden broederlijk de reekszeges en de derde plaatsen in de reeksen nationalen 500cc, maar Vanuytrecht werd eindwinnaar met een betere tijd.

Dirk Geukens werd eerste en tweede bij de juniors 500cc en won zijn zoveelste palm van het seizoen.

JOHNNY O’MARA         GP 125cc  Zwitserland

In het Zwitserse Frauenfeld deed de toen 20-jarige Amerikaan Johnny O’Mara zijn intrede in het WK 125cc. En net als de latere Romeinde keizer Caesar heel lang geleden kwam Johnny O, zag en overwon in een superieure stijl. Gelukkig voor de Europeanen betrof het hier een eenmalig optreden van de Amerikaanse wonderboy. Achter de omheining keek de toen 8-jarige Stefan Everts zich de ogen uit op de spectaculaire rijstijl van Johnny O. Hij werd op slag zijn grootste fan.

O’Mara won de beide reeksen van de  Zwitserse GP, tot groot jolijt van de pakweg 5 000 toeschouwers die het voorrecht hadden om één van de beste crossers ooit aan het werk te zien.

De rijder die O’Mara in kunde enigszins kon evenaren was Eric Geboers. Hij was de enige Europeaan die, net als Johnny O, de aartsmoeilijke dubbelsprong aandurfde. Eric werd in de beide reeksen en in de GP tweede, voor de Italianen Maddii en Rinaldi.

Harry Everts lukte nochtans de kopstart in de eerste reeks. Hij kon twee ronden lang weerstand bieden en werd dan voorbij geraasd door O’Mara en Geboers. Ook Maddii geraakte nog voorbij de regerende wereldkampioen die duidelijk last had van het…te snelle circuit, zoals hij na afloop ruiterlijk toegaf.

Geboers stoof het snelst uit de startblokken in de tweede reeks en reed zowaar een tiental seconden weg van de Amerikaan. Met nog een tiental minuten te gaan schakelde Johnny  evenwel over op een hoger tempo, de voorsprong van Geboers slonk zienderogen en aan de finish keek Eric tegen een achterstand van 23 seconden op O’Mara aan. De perfecte O’show in zijn mooiste en snelste vorm.

Met twee reeksoverwinningen won O’Mara natuurlijk ook zijn eerste en enige optreden in het lichtste WK.

Harry Everts en Marc Velkeneers zaten in de start gevangen in het peloton en moesten hemel en aarde verzetten om nog een achtste respect. zevende plaats uit de brand te slepen.

In de tussenstand van het WK bleef Marc Velkeneers na 6 van de 12 GP’s leider met nog slechts 5 punten voorsprong op Eric Geboers. Rinaldi, Maddii en Harry Everts moesten de rol lossen.

JOBE GEEFT FORFAIT - LAPORTE WINT       GP 250cc Frankrijk

Danny Laporte, vorig jaar nog ploegmaat van O’Mara in het Amerikaans team dat zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties won, zag na vijf GP’s de toekomst rooskleurig in, zoals hij beweerde.

“Ik rijd mijn eerste WK en ik zit voor het eerst op een Yamaha”, verduidelijkte hij. “Ik heb mijn deel van de tegenslagen al meer dan gehad en toch sta ik voorlopig derde in de WK-stand. Weliswaar op 44 punten van Jobé, maar mijn favoriete zandcircuits komen er nog aan. Voornaamste probleem tot nog toe waren mijn starts. Als ik onlangs in Maggiora in de vuurlijn had kunnen vertrekken, was ik wellicht winnaar van de GP geworden. In Frankrijk dan maar…?”

Dat het inderdaad zo snel zou gebeuren, had Laporte misschien niet echt vermoed, maar in het Franse Corseul was het 6 juni echt zo ver: Danny won er de GP. Zijn eerste ooit.

WK-leider Jobé gaf onverwacht forfait voor deze GP omdat hij geen risico’s wou nemen met zijn gekneusde elleboog. Die moest dan toch ernstiger toegetakeld zijn dan de Luikenaar eerst wilde toegeven.

In de eerste manche zat Laporte na een paar slingers stevig aan de leiding. Het kostte hem weinig moeite om die positie te verdedigen. Alleen de Duitse veteraan Hans Maisch probeerde het een paar maal, maar Laporte liet zich niet verschalken en won de reeks. Zijn tweede na die in in het Tsjechische Holice.

Gaston Rahier, op de fabrieksmotor van Jobé, werd vijfde, Erwin Albert tiende.

De tweede reeks was een stuk spannender met Rahier aanvankelijk als leider. Gastounet trapte echter vlug op zijn adem en moest met lede ogen toekijken hoe het trio Van der Ven, Dieffenbach en Laporte het uitmaakte voor de reekszege. Van der Ven won de reeks en werd tweede in de GP.

De hoogste podiumtrap na afloop was evenwel voor Danny Laporte die zijn allereerste GP ooit won.

Rahier werd vijfde in de tweede reeks en werd derde in de eindstand. André Massant liep als zevende binnen in de tweede reeks

MALHERBE WEER SUPERIEUR        GP 500cc  Italië

In het Italiaanse Apiro stond er 6 juni geen maat op André Malherbe in de GP 500cc. Net als in de openings-GP van Frankrijk pakte Malherbe ook hier weer de beide reeksen in en won hij de GP voor Vromans en Lackey.

In de tussenstand van het WK bleef Lackey leider met 10 punten voorsprong op Malherbe (die van de vijfde naar de tweede plaats klom met zijn overwinning) en 16 op Vromans.

In de eerste rit werd thuisrijder Picco al in de tweede ronde wandelen gestuurd door Dédé . Die reed onbedreigd naar de reekszege.

André Vromans kwam als vierde weg, zette Semics en Carlqvist opzij en werd onbedreigd tweede.

Brad Lackey viel terug van de vierde plaats naar de zevende en remonteerde nog fors naar de vijfde.

In de tweede rit was Brad Lackey geruime tijd leider omdat Malherbe een zesde uitgangspositie snel omzette in de tweede. Daar bleef hij geruime tijd hangen en wachtte geduldig af wat er met Lackey stond te gebeuren. Vier ronden voor inbinden maakte de Amerikaan een rijfout en dat was voor Malherbe genoeg om meteen door te stomen naar zijn tweede reekszege van de dag.

JACK MIDDELBURG  in Chimay

Wijlen Jack Middelburg won in 1982 de grote snelheidsprijs van Chimay. Erg lastig was dat  niet voor Nederlandse Jack want de tegenstand was helemaal niet van het GP-gehalte dat hij gewend was.

Jack won vlot de beide reeksen en de race 500cc voor de Fransman Coulon en de Nederlander Van Eijck.

Didier de Radigues won in 350cc voor Simeon en Luscher. Geeraerd haalde het van Toffolo en Schouten in 250cc terwijl Pietroniro het drietal Geeraerd, Julin en Baert achter zich liet in 125cc. Orban won de superbikesrace voor Slaus en Van der Endt.

DE DERDE VAN MALHERBE         GP 500cc  Duitsland

Eén week later (13 juni) waren de 500cc-crossers van de partij in het Duitse Beuern, op een erg technische omloop. Het werd er een erg hardnekkig bevochten wedstrijd tussen de tenoren in vorm: André Malherbe en de Amerikaan Brad Lackey, de nummers twee en één in het WK-stand.

Vooral de Luikenaar straalde weer een massa zelfvertrouwen uit en reed op een beredeneerde wijze naar de totaalzege in deze GP. De derde reeds voor Malherbe op een totaal van zeven.

Toch was Malherbe na afloop nog geen leider in het WK. Hij bleef steken op 5 eenheden van Brad Lackey.

Brad was in Duitsland immers de evenknie van Malherbe, ondanks het feit dat hij tweemaal tereke achter de regerende wereldkampioen eindigde in de reeksen.

De derde belangrijkste man in Beuern was André Vromans. Ondanks zijn dramatisch wedervaren in Finland bleef André nog steeds in de running voor de titel, al moest hij in Duitsland een beetje terrein prijsgeven . Dat was ook het geval voor Neil Hudson.

Vromans en Hudson volgden nu op 22 rep. 23 punten van leider Lackey.

De openingsrit in Beuern ging naar Hakan Carlqvist. Het werd zijn eerste reekszege van het seizoen dat vergald werd door een polsbreuk op Goede Vrijdag in Ringwood.

Carla kon in het eerste kwartier van de wedstrijd een veilige voorsprong opbouwen omdat Malherbe-Lackey-Vromans  de trein hadden gemist en hun terugkeer naar de tweede, derde en vijfde plaats tijd en moeite had gekost.

In de start van de tweede reeks probeerde Carlqvist er opnieuw vanonder te muizen, maar dit keer waren Malherbe, Lackey en Vromans een stuk attenter. Vromans haalde Carlqvist van de leidersplaats, maar werd later in de wedstrijd op zijn beurt voorbijgereden door Malherbe en Lackey.

Carla zakte helemaal weg in de anonimiteit. Slecht verging het ook ex-wereldkampioen Noyce. Hij werd tweemaal op meer dan een minuut achterstand gereden  en werd daarmee zowat uitgeteld voor de wereldtitel.

LAPORTE WINT OPNIEUW  - VAN DER VEN   WK-LEIDER     GP 250cc  Engeland

Een week na zijn overwinning in Frankrijk was Danny Laporte opnieuw aan het feest. In Engeland speelden Laporte en Van der Ven weliswaar gelijk door elk een reeks te winnen en tweede te eindigen in de andere. De totaalzege was voor Laporte die de betere tijd liet afklokken.

Georges Jobé was weer van de partij na zijn forfait in Frankrijk, maar zijn miserie was blijkbaar nog niet voorbij.

In de eerste reeks beperkte de Luikenaar de schade met de vierde plaats, maar later op de namiddag kwam Jobé nog maar eens ten val en bezeerde opnieuw de reeds vaak geteisterde elleboog. Jobé gaf op en dat kostte hem de leiding in het WK.

Kees Van der Ven werd de nieuwe leider met 118 punten. Op 2 punten volgde nu het trio Jobé-Laporte-Watson.

De strijd voor de wereldtitel was weer helemaal open.

Interview

Danny LAPORTE:  “Ik wou perse het WK rijden”

Na de GP van Engeland lagen de kaarten weer helemaal anders geschud in 250cc. Topfavoriet Jobé verloor zijn leidersplaats aan Kees Van der Ven en moest in de voorlopige WK- klassering het gezelschap dulden van Dave Watson en Danny Laporte.

Vooral  de prestaties van Laporte sprongen eruit. De aanhoudende pech die hem trof van Zwitserland tot in de eerste reeks van Tsjechoslowakije zou ontmoedigend werken voor het merendeel van zijn collega’s piloten, maar voor Laporte waren 48 punten achterstand na 4 GP’s  niet onoverkomelijk.

“Mijn kansen zullen wel eens keren”, verkondigde hij week na week met groot geloof in zichzelf. En inderdaad, na 7 GP’s verder stond hij op een gedeelde tweede plaats, op amper 2 punten van leider Kees Van der Ven.

“Om de wereldtitel gaat het nu tussen Kees, Georges en mezelf”, wist hij met zekerheid na afloop van de Britse GP. En meteen deed hij zijn boeiend verhaal…

Laporte in juni 1982: “Ik ben nu 25 en sinds mijn 18^de helemaal op mezelf aangewezen. Zes jaar geleden - ik reed toen nog voor Suzuki - wou ik al naar het WK komen, maar ik mocht niet van Suzuki. In 1979 werd ik Amerikaans kampioen, een titel die in de USA veel publicitaire waarde heeft. Toen mocht ik helemaal niet weg. In 1981 adviseerde teammanager Marc Blackwell mijn overkomst naar Europa, maar Suzuki-Japan trok de kaart Lackey – Bruno.

Uit pure frustratie stapte ik meteen over naar Honda, waar Roger De Coster me goede vooruitzichten gaf voor… xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />1982.”

“Mijn eerste jaar Honda werd echter een rampjaar. Ik brak een enkel, een pols en verdraaide ook nog eens een knie. Die ellende verdween evenwel op slag toen De Coster me vroeg voor de landenwedstrijden in Euroopa. Ik begon als gek te trainen om mijn Europese ambitie waar te maken.

Het loonde, want ons inderhaast samengesteld Honda-ploegje won zowel de Trofee- als de Motorcross der Naties. Individueel bekeken behaalde ik de beste uitslagen van het viertal. In de sacoche, dacht ik, maar neen hoor: de Japanners van Honda hielden me aan de kant. Ook van hen mocht ik niet naar het WK in Europa.

Gelukkig is Yamaha toen met een aanbod gekomen om het WK 250cc te rijden en die kans heb ik niet laten liggen.”

Zijn familie heeft hij al zes maanden niet meer gezien. In zijn huurwoning in Keerbergen kroop de tijd de eerste maanden tergend langzaam voorbij, maar de sociaal geëngageerde Laporte maakte veel vrienden.

“Ik ga mee oefenen met de fietsclub en de kinderen uit de buurt maaien mijn gras. De vrouw van mijn mecanicien Lars komt wel eens koken. Verloofd ben ik nog nooit geweest. Je verdubbelt er je problemen mee. En dat past niet in mijn plannen om wereldkampioen te worden. De tijd dringt, ik heb al te veel jaren verloren.”

“Hoe ik het verder verloop van dit WK zie? Zoals ik al zei, denk ik dat Kees, Georges en ik elkaar geen puntje meer zullen gunnen en wellicht tot de allerlaatste reeks van de allerlaatste GP in Zweden duelleren voor de titel. De kijkers kunnen er alleen maar wel bij varen.”

Drie op een rij voor Pierre Lassaut          BMB-cross Lummen

Organiseren op de dag dat het WK voetbal start in Spanje én de concurrentie aangaan met de GP van Duitsland is niet bepaald de methode om volk op de been te brengen voor een nationale internationale wedstrijd.

Pierre Lassaut won voor de derde keer op rij na zijn overwinningen in Meeuwen en Betekom en had natuurlijk weer alle lof voor zijn nieuwe Yamaha. Toch kreeg Lassaut een zetje mee van dame Fortuna.

In de eerste reeks sneuvelde Raymond Heeren in het wiel van Lassaut, maar in de herneming stond er geen maat op diezelfde Heeren. Raymond was aardig op weg naar de reeks- en eindzege tot een defecte versnellingsbak roet in het eten gooide.

Velkeneers won met sprekend gemak de enige wedstrijd 125cc en bij de nationalen ging de overwinning naar Vanhoof  voor de reekswinnaars Vanuytrecht en Jaemers. Dirk Geukens won de beide junioresreeksen.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tevreden over deze rubriek? Vertel het verder aan vrienden en al wie in retro-motorsport    geïnteresseerd is. Hoe bereiken? Simpel:

mxworld  opvragen - archief aanklikken – ludo vervloet invullen

en je zit in een andere wereld

DE TIJD VAN TOEN        -de maand juni 1982 (deel 2)-

Ludo Vervloet   (freelance journalist)

MALHERBE OUT in 500cc     -    ERIC GEBOERS LEIDER in 125cc

In het tweede deel van de junimaand 1982 trokken de eliterijders 500cc de grote plas over om de GP’s van de Verenigde Staten van Amerika en die van Canada te betwisten. Slechts 11 resp.12 rijders konden er wk-punten pakken. De totaaloverwinningen waren er voor Danny Magoo Chandler en voor onze André Vromans.

De Belgische bezetting was in beide GP’s tot het strikte minimum beperkt.

André Malherbe, de voorlopige nummer 2 in het wk en winnaar van 3 GP’s, had er goede hoop op dat hij zijn 5 punten achterstand op leider Brad Lackey kon ophalen.
Ook André Vromans zag het wel zitten in Carlsbad. Hij moest 22 punten goedmaken op

 leider Lackey die echter, naarmate het wk vorderde, blaakte van zelfvertrouwen en conditie. Ook Neil Hudson deed nog dapper mee met een achterstand van 23 punten op Lackey.

Naast Malherbe en Vromans maakte ook Jaak Vanvelthoven de transatlantische trip, in die dagen nog steeds een groot avontuur. De minder kapitaalkrachtige Europese rijders bleven op hun honger zitten en kozen noodgedwongen voor regionale wedstrijden in België.

Ook voor de verslaggevers van toen waren uitstappen over het grote water haast onmogelijke zaken. Meereizen met de rijders was nog steeds een utopie, want geen enkele redactie stak geld in een dergelijke onderneming. Bovendien bestonden er nog geen gsm’etjes, geen laptops, zelfs de fax stond nog in zijn kinderschoenen.

We hingen dus helemaal af van de goodwill van één of ander persbureau dat de wedstrijden interessant genoeg vond om er iets summier over te berichten.

MALHERBE BREEKT BEEN                  - GP van de VS 500cc –

André Malherbe breekt been,  lazen we van de telex als enige commentaar van de USA-GP. Een donderslag bij heldere hemel in de Belgische motorcrosswereld. De regerende wereldkampioen kon het meteen schudden om zijn titel te verlengen. Net nu hij zo goed bezig was.

Uit de reeksuitslagen maakten we op dat Danny Chandler , de rijzende ster bij Honda, winnaar van de wedstrijd werd met een 15/6-puntenscore in de reeksen.

Magoo, de nickname van het lieverdje van weleer,  had met zijn 21 punten net genoeg om een sterk drietal af te houden dat strandde op 1 punt van de winnaar: Brad Lackey met een regelmatige 10/10, André Vromans met  een 8/12 en Mike Bell met 5/15 in de reeksen.

Neil Hudson (4/4) en Noyce (2/-) verloren weer voeling met de koplopers. De andere ereplaatsen waren vooral voor de Amerikaanse gelegenheids GP-rijders weggelegd.

Jaak Vanvelthoven behaalde  een brave 2 puntenscore in de tweede reeks.

En daar moesten we het mee doen.

DAAR IS VROMANS WEER                  - GP van Canada 500cc –

Een week later waren er geen Amerikaanse gelegenheids GP-crossers  meer te bekennen in Canada. Zij hadden blijkbaar hun pretje gehad in eigen huis.

De eerste manche in Canada werd gewonnen door Brad Lackey.

Bij afwezigheid van Malherbe hield Lackey  zijn  andere kwelgeest Vromans af met het kleinste verschil: André werd mooi tweede. De derde plaats was voor Garry Semics, een Amerikaan die deelnam aan het ganse wk-circuit.

De tweede manche in Canada werd een ramp voor leider Lackey: hij viel uit met mechanische pech. Vromans liet deze open kans voor doel niet onbenut en scoorde een reeksmaximum van 15 punten. Meer dan genoeg voor de eindzege in de GP.

En wat meer was: in de tussentijdse wk-klassering beet Vromans in één hap zomaar 12 punten af van de 22 die hem scheidden van Lackey. Tien punten bedroeg nu het verschil nog tussen de nummers één en twee..

Voor Lackey was het de eerste uitvaller in het wk, één minder dan Vromans die, zoals we intussen wel weten, een desastreuze dag meemaakte in Finland.

Net als daarstraks scoorde Garry Semics ook nu weer een derde plaats. Hij werd er  tweede mee in de GP, zijn beste resultaat van het jaar.

De tweede man in de reeks en derde in de eindstand was Graham Noyce. Neil Hudson werd vierde  met een 8/8-combinatie.

ERIC GEBOERS NIEUWE LEIDER                  - GP Tsjechoslowakije 125cc –

20 juni 1982  lag de omloop van Dalecin er niet alleen warm maar ook erg stoffig bij. Gevaarlijk goedje dus voor een peloton jonge leeuwen. “Niet als je helemaal vooraan zit”, orakelde jonge blaag en regerend vice-wereldkampioen Eric Geboers.

De latere Kid voegde meteen de daad bij het woord  en ging er met een rotvaart vandoor in de eerste reeks.

Rinaldi en Maddii konden niet volgen,  wereldkampioen Everts vond zijn draai niet en Velkeneers had helemaal zijn start  verknoeid . Hij eindigde 5^de na een slopende achtervolging.

Later op de namiddag probeerden de Italianen wat te forceren van in de start, maar zij werden snel tot de orde geroepen door Velkeneers en Geboers.

Marc sloeg later alle aanvallen van Eric af en won de tweede reeks .

Dat was echter niet genoeg om Geboers van de dagzege te houden. Eric werd bovendien de nieuwe leider in het wk, zij het met maar één luttel puntje voorsprong op Velkeneers.

Maar hij groeide als kool in zijn rol van nieuwe numero uno.

Met nog 5 GP’s te gaan steeg hij fysiek en mentaal naar een peil waarmee hij bergen kon verzetten.

Jobé en Laporte stelen de show                             -  BMB in Tessenderlo –

Laporte en Guerra op de Rode Berg in Tessenderlo… het was al langer aangekondigd. Maar toen ook Georges Jobé op eigen initiatief naar Looi kwam afzakken om vooral Laporte mentaal uit evenwicht te brengen kon de vreugde bij organisatoren en kijkers niet op. Ze kregen bovendien waar voor hun lieve geld.

Jobé, op een 500cc-motor, keek in de eerste reeks zeven ronden lang de kat uit de boom en kwam pas aan de leiding toen Pierke Lassaut, door zenuwen overmand, zwaar in de fout ging.

Laporte, met zijn moeder als zijn vurigste supporter langs de zijlijn, werd vijfde na een totaal mislukte start.

Raymond Heeren leidde aanvankelijk de debatten in de tweede reeks maar werd spoedig voorbijgereden door de snellere Eddy Sterckx,. Toen die even verder vertwijfeld op zijn vastgelopen Maico stond te dansen kwam Heeren opnieuw aan de leiding om reekswinnaar te worden.

Laporte en Jobé kenden beiden een rotstart, maar amuseerden de kijkers met een spetterende achtervolging.

De eindoverwinning ging naar Jobé, Laporte werd tweede en Erwin Albert schreef nog maar eens een mooie ereplaats bij op zijn niet onaardig palmares.

Yvan Van den Broeck glijdt naar zege        - BMB Rummen –

Een week later waren de aanhoudende  regenbuien de grote spelbrekers op het Winningveld in Rummen, de thuishaven van Pierre Lassaut. En wat Pierre al een paar keer lukte op verplaatsing, kreeg hij thuis niet voor mekaar: winnen dus.

In de eerste reeks kon er nog behoorlijk gereden worden. Raymond Heeren, vorige week al reekswinnaar in Looi, trok weer de aandacht naar zich toe en won de reeks voor zijn maatje Yvan Van den Broeck en Leo Van Loon..

Op een onmogelijk natte baan ging Heeren later inde namiddag opnieuw op zoek naar nieuwe reekswinst, maar boezemvriend Van den Broeck koesterde even grote plannen. Ze gaven elkaar geen duimbreed toe in het duel.

Net voor de eerste doortocht gingen beiden spectaculair onderuit. Yvan krabbelde het snelst overeind en begon meteen aan een zeer geaccidenteerde soloren waarbij glijden even belangrijk was als rijden.

Het leverde Yvan Van den Broeck niet alleen de reekszege op, maar ook de eindoverwinning. Zijn eerste sinds lang. Heeren werd tweede voor Leo van Loon en Pierre Lassaut.

Polleke Heylen won bij de nationalen voor Godefridi en Danny Everts.  Dirk Geukens werd bij de juniors gevloerd door Dirk Verhoeven.

FRANCO UNCINI VOOR DE DERDE MAAL         - wegrace GP Nederland in Assen –

De laatste motorwedstrijd van juni 1982 was er eentje voor de heeeeeeel snelle jongens. Traditiegetrouw wordt de Nederlandse TT in Assen op zaterdag gereden en dat was nu niet anders.

In Assen is het ook haast traditie dat de hemel helemaal donker kleurt wanneer de jongens uit de zwaarste 500cc-klasse zich opmaken voor de opwarmronde. De regen blijft dan gewoonlijk niet lang uit.

Het gebeurde ook weer in 1982.

Omdat er die zaterdag nog geen drup regen gevallen was tijdens de wedstrijden van de lichtere klassen stonden alle rijders op slicks.

Franco Uncini, de kersverse wk-leider,  kwam het snelst weg maar werd in de eerste ronde al gepasseerd door een erg vurige Kenny Roberts. Barry Sheene en Jack Middelburg zaten zeer attent op het vinkentouw.

Een ronde verder was Uncini opnieuw leider en had jumping Jack Middelburg zich voorbij Roberts op de tweede plaats gehesen. Het Nederlandse publiek stond boven op de banken, helemaal door het dolle heen.

Suzuki-Middelburg waakte als een kloek over goudhaantje Suzuki-Uncini en dat enerveerde Roberts zo erg dat hij bij een inhaalmanoeuvre  zwaar in de fout ging en terugzakte naar de vijfde plaats.

Een ronde later kwam Roberts evenwel weer als … leider door.

Dan begon het plots te regenen, te gieten zelfs. Het circuit werd in een handomdraai omgetoverd in een grote, gladde spiegel. Maar niemand ging banden wisselden. Iedereen rekende erop dat de wedstrijdleiding de race voortijdig zou afvlaggen.

Eerst ging Roberts onderuit, haast op de voet gevolgd door Graeme Crosby.

Even later werd Uncini dan toch afgevlagd, voor Middelburg en de rest van het peloton.

Een FIM-reglement zegt dat de posities ingenomen na de zesde ronde, de voorlaatste doortocht dus, in dergelijk geval als uitslag van de eerste reeks wordt weerhouden.

Daardoor won Roberts die reeks voor Crosby…

En omdat er te weinig ronden werden afgelegd om de race te beëindigen, besliste de jury ook dat er een tweede reeks zou komen. Net als in motorcross zouden de resultaten van beide reeksen opgeteld worden om een winnaar aan te duiden.

Jack Middelburg bracht zijn supporters weer meteen op de banken door een raketstart in die tweede reeks. Jack werd echter meteen onder druk gezet door de zeer geroutineerde Barry Sheene. Nog voor het einde van de tweede ronde was het rijk van Jack ten einde. Hij maakte weer een van zijn befaamde jumps en mocht zich gelukkig prijzen dat zijn glijdende motor even voor hem tot stilstand kwam in het gras.
Van dan af had Sheene de zaak stevig in handen. Uncini koos voor de tweede plaats èn de zekerheid van de eindzege.

Vier ronden voor inpakken kreeg leider Sheene echter technische problemen. Hij moest gedogen dat Uncini, Crosby en Roberts hem voorafgingen in de reeks en in de wedstrijd.

Franco Uncini won dus de GP, voor Roberts,  Sheene en de Nieuw-Zeelander Crosby.

Uncini (63), al aan zijn derde GP-zege toe, verstevigde zijn leiderspositie voor Roberts (60), Sheene (46) en Crosby (35).

Didier de Radigues, de Belgische hoop op een wereldtitel 350cc, lukte een raketstart in 350cc. Zes ronden lang leek de Belg ongenaakbaar en…dan ging het mis. Didier maakte een schuiver, brak een sleutelbeen, liep een lichte hersenschudding op en bracht de organisatoren in Francorchamps op de rand van de wanhoop. De Belgische GP was voor de week nadien. Onmogelijk voor Radis om daar opnieuw te kunnen starten.