xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

DE TIJD VAN TOEN                mei   1983

Ludo Vervloet           (freelance journalist)

Ook in de maand mei van 1983 speelde het grillige, gure en natte weer de organisatoren van motorcrosswedstrijden nog parten. De Italiaanse GP 250cc sneuvelde in het slijk waardoor het wk herleid werd tot 11 wedstrijden.

In mei kregen we ook een boycot van de Belgische rijders in een nationale wedstrijd en waren er de allesbehalve verwachte maar echt  mooie overwinningen van de outsiders Kreutz en Rangelov in hun eigen GP.

EERSTE FORFAIT      GP van Italië 250cc

Zondag 1 mei kregen we de eerste GP-annulatie van het jaar. In het Italiaanse Lovolo werd de derde GP van de kwartliterklasse uitgesteld omwille van overvloedige stortregens die crossen gewoon onmogelijk maakten. Het uitstel werd later evenwel een definitief afstel, zodat het wk  1983 niet over 12 maar over 11 GP’s werd gereden.

Zaterdag vonden er nochtans vrij normale schiftingen plaats. Jo Martens won zijn reeks. Maar daar koop je natuurlijk niets mee als er geen GP op volgt.

ERIC GEBOERS OPNIEUW BAAS       GP van Frankrijk 125cc

In het Franse Vitrolles werd op dezelfde 1 mei de GP verstoord door veel …opwaaiend stof. Vele rijders werden daardoor erg gehinderd. Niet Eric Geboers die dit jaar in alle omstandigheden meer dan zijn mannetje staat.

Eric reed een verstandige eerste reeks op Franse bodem. Een half uur lang liet hij de Amerikaan Jim Gibson voor zich uitdraven, vatte hem dan in de kraag en liet hem gewoon ter plekke om onbedreigd naar zijn zoveelste reekszege te snellen. Ook Rinaldi geraakte nog voorbij Gibson. Lejeune (7^de) en Velkeneers (9^de)waren de andere Belgen in de toptien.

Geboers mende de tweede manche van in de start met Lejeune, Nilsson, Gibson, Velkeneers en Vimond in zijn kielzog. Rinaldi en Maddii hadden hun start compleet gemist. Vooral Rinaldi ging er ongelooflijk hard tegenaan in de achtervolging. Te hard, zou blijken. Een flinke smak bleef niet uit en de furieuze Italiaan bezeerde zijn arm dermate dat hij aan de kant moest en met lede ogen toezag hoe Geboers alweer reeks- en GP-winnaar werd en in de tussenstand van het wk nu 40 punten voorsprong op hem nam.

Gibson en Velkeneers werden tweede en derde in de reeks.
Eric Geboers won alzo zijn vierde GP op vijf, alweer met een dubbele reekszege.

ANDRE VROMANS WINT IN HECHTEL

In eigen land gingen onze 500cc-jongens om BK-punten aan de slag in de Hechtelse Duinen. Een kolfje naar de hand van André Vromans die in het zand alleen Eric Geboers te vrezen had. Maar die was niet van de partij.

Snelstarter Raymond Heeren voerde het commando van in de start maar moest omstreeks halfkoers aan de kant met een defecte vering. Malherbe nam over en had er duidelijk zin in tot…de slecht gestarte Vromans hem de les kwam spellen. Vromans reed even later erg gedecideerd naar zijn eerste reekszege van de dag.

In de tweede manche zorgde Yvan Van den Broeck voor het grootste verweer. Ronden lang duelleerde hij op het scherp van de snee met zandkoning Vromans en verbruikte daarbij heel veel energie. Yvan kwam wellicht daardoor ten val, had veel tijd nodig om zijn motor weer aan de praat te krijgen en zag ook de dichtste ereplaatsen aan zijn neus voorbij gaan in de persoon van Malherbe en Vanvelthoven.

Van den Broeck miste daardoor ook nipt de tussentijdse leiding in het BK.

André Vromans werd dus de dubbele reeks- en eindwinnaar voor een verbazend goede 32-jarige Jaak Vanvelthoven en Yvan Van den Broeck.

De nevenreeksen:

Nationalen 500cc : Dirk Vanuytrecht en Guy Vangeel wonnen de reeksen

                               Van Elsen werd eindwinnaar voor Verhoeven en Geukens

Nationalen 250cc :  Henk Smits voor Ivan Grobben en Rob Vanham

Juniors 500cc       :  Eric Van Gught voor Luc Burssens en Jimmy Munters

KENNY ROBERTS BREEKT DE BAN       Wegrace GP  W.Duitsland

Na drie opeenvolgende overwinningen van Freddie Spencer kregen we 8 mei eindelijk (?) eens een andere winnaar in 500cc. De meervoudige ex-wereldkampioen Kenny Roberts, 31 intussen, vond blijkbaar een bondgenoot in de doornatte weersomstandigheden en prees zich bovendien gelukkig toen Freddie Spencer na 7 ronden kopwerk mechanische problemen kende. Spencer zakte terug naar de vierde plaats.

Na 15 van de 18 ronden hield de wedstrijdjury het voor bekeken. De baan in Hockenheim werd echt te glad en te gevaarlijk om nog verder te doen.

Roberts won dus de GP voor Katayama, Lucchinelli en … Spencer die natuurlijk riant leider bleef in de wk-stand.

Ook de wedstrijd van de kwartliters werd voortijdig afgebroken. Na 16 ronden maakte een enorme wolkbreuk verder rijden niet meer te doen.

Carlos Lavado won alzo de wedstrijd en werd ook de nieuwe wk-leider. Patrick Fernandez hield onze Didier de Radigues van de tweede plaats.

In de tussenstand volgde Radis nu op twee punten van Lavado.

JOBE VOOR JO MARTENS       GP van Nederland 250cc

Na zijn successen in Spanje en Frankrijk won Georges Jobé ook in het Nederlandse Markelo de derde GP van het seizoen 250cc. Jobé won andermaal de beide reeksen, dit keer op een zandomloop. Het zegt genoeg over de klasse én het vormpeil van de Luikenaar.

De eerste reeks in Markelo werd ontsierd door een enorme valpartij in de eerste bocht na de start. Kees van der Ven, de locale favoriet, zou de uitlokker geweest zijn, maar die schoof na afloop van de eerste reeks de schuld in de schoenen van Jobé.

Jobé was daarover zeer verbaasd en had zijn verhaal klaar:

“Ik reed helemaal buitenom in het spoor van Gert-Jan van Doorn. Van de valpartij heb ik helemaal niets gezien en Van der Ven heb ik zeker niet geraakt. Echt, ik begrijp de beschuldigingen van Kees niet.”

-         Tevreden over je wedstrijd?, waagden we nog.

“Uiteraard ben ik tevreden over het resultaat, minder over de manier waarop”, analyseerde Jobé zijn koers. “Toen ik zeer vroeg aan de leiding kwam, maakte ik heel wat foutjes. Ik geraakte nooit echt in mijn ritme in het zware zand. Met iemand voor me zou dat allemaal veel gemakkelijker geweest zijn, maar er was niemand. Ik heb het dus alleen gedaan. Maar wat sta ik hier te klagen, ik won net mijn vijfde reeks in het jonge wk. Straks doe ik beslist nog beter”, beloofde hij. En hij hield woord.

Jo Martens, intussen uitgegroeid tot een grote meneer in het wk 250cc, was ook bij de slachtoffers van de valpartij in de eerste reeks. “Maar ik heb wel een erg goede remonte gereden”, was hij ons voor. “ Te goed misschien, want in een mum van tijd reed ik op de tweede plaats in de wedstrijd. Maar ik heb de zaken te snel willen forceren, weet ik nu. Naar het einde toe voelde ik dat mijn beste pijlen verschoten waren. Toen Laporte mijn tweede plaats kwam afpakken na een kleine rijfout van me, had ik geen verweer meer. Hoed af ook voor J.Cl Laquaye die nog maar eens toonde hoe taai hij wel is.”

In de tweede manche werd Kees Van der Ven ongenadig afgereden door de Belgische tandem Jobé-Jo Martens. Jobé zat nu veel beter in de wedstrijd en hield zich gedeisd tot er nog een viertal ronden te rijden waren. Dan plaatste hij een voor Jo Martens droge en noodlottige versnelling om naar zijn tweede reeks- en eindzege van de dag te snellen. Jo drong niet meer aan, werd tweede in de reeks en in de wedstrijd en klom in de wk-stand ook op naar de tweede plaats!

MALHERBE GEEFT RIJLES           GP van W.Duitsland  500cc

Pas om half acht ’s avonds werd de laatste rijder van de Duitse GP in Northeim afgevlagd. Een GP die lang op de helling stond omwille van de felle regenval die het circuit zowat onberijdbaar had gemaakt. In de voormiddag lag de baan er weliswaar ook al glad bij, maar trainen kon vrij normaal gebeuren. De jonge Kurt Nicoll zette de beste tijd neer.

Een uur voor de start van de eerste reeks maakte een reusachtige, zwarte wolk binnen de kortste keren het parcours onherkenbaar. De rijders hadden er plots niet veel zin meer in. Anderhalf uur duurde het gepalaver  tussen  organisatoren, jury en rijders. Pas toen een stekelige helling uit de omloop verdween, kreeg Kurt Nicoll gezelschap achter het starthek.

Reeds in de eerste gladde chicane van de eerste reeks had een aantal rijders prijs.  Vromans was één van hen. Snelstarter was Hakan Carlqvist. De felle Zweed mende de koers voor Pikkarainen, Harry Everts, André Malherbe, Dave Thorpe e.a. Hudson. Het viel dadelijk op dat Malherbe veruit de behendigste was in de onmetelijke modderbrij waarin de meeste rijders meer last hadden met zichzelf dan wel met de wedstrijd.

Zowat halfwedstrijd werd Carlqvist door Malherbe voorbijgestoken. De Luikenaar ontbond pas nu zijn duivels en reed in no time ver van Carla weg. De Zweed hield weliswaar stand op de tweede plaats tot op de meet. Derde werd de verrassende Fin Pikkarainen. Harry Everts had lang uitzicht op de vierde plaats, maar hij verbrandde de koppeling van zijn Suzuki onherroepelijk.

Echt spannend was die eerste reeks evenwel niet geweest. De tweede werd dat evenmin. Maar ook nu konden de toeschouwers weer genieten van de capriolen van de supergetalenteerde André Malherbe.

Nadat koploper Pikkarainen zichzelf in de puree had gewerkt, kwam Malherbe weer haast spelenderwijs aan de leiding. In zijn sublieme stijl slalomde hij vanaf dan naar zijn  tweede reekszege van de dag. Effenaf groots was het wat Malherhe in Northeim uit de mouw schudde.

Noyce werd tweede, Bruno derde.  Achter die drie was Vromans de betere van Thorpe, Carlqvist, Vanvelthoven en Van den Broeck.

André Malherbe dus eindwinnaar en nieuwe wk-leider. Voor Noyce, Carlqvist en Vromans.

TOPPILOTEN BOYCOTTEN WEDSTRIJD in As-Opglabbeek

Vier dagen na de rampzalige GP in Northeim viel met Hemelvaartsdag de regen met bakken uit de lucht boven de omloop van de Klaverberg in het Limburgse As. Amper 900 toeschouwers kwamen opdagen om de vedetten uit de wk’s 250 en 500cc aan het werk te zien. Maar die bedankten feestelijk.

Omdat de organisatoren weigerden om de dikke contracten uit te betalen en zij geen clausule voorzien hadden ingeval van tegenslag allerhande, besloten de toprijders onderling om niet van start te gaan.

“We hadden het spel heel hard kunnen spelen”, vertelden ons Malherbe en Jobé,.“Maar dat kunnen we de organisatoren niet aandoen. We eisen gewoon niks, rijden niet en gaan naar huis.”

“Wij zijn broodrijders”, verduidelijkte André Vromans nog. “Onze stiel is motorcrossen. Daarvoor krijgen we naast prijzengeld ook een zekere vergoeding. Omdat het vandaag archi slecht weer is, stuurden we aan op een minnelijke schikking, maar het resultaat was nul. Tja, dan weet je het wel.”

Alleen Jo Martens sloot zich niet bij de grote jongens aan.

“Kan ik moeilijk doen”, legde Jo uit. “Ik woon hier 5 minuten vandaan. De 900 moedigen komen vooral om mij bezig te zien. Ik maak er een oefentrip van.”

Jo Martens won de beide reeksen voor inters met de vingers in de neus. Eerst voor Sterckx en Heeren, later op de dag voor alweer Sterkx en Erwin Albert.

Na afloop mochten Sterckx en Lassaut met de locale held op het podium.

In Sart-Messire Guillaume reden de nationalen 500cc de zondag voordien hun eerste BK-wedstrijd onder erbarmelijke weersomstandigheden. Guy Vangeel won toen voor Dirk Geukens en Dirk Vanuytrecht.

Op de Klaverberg stond dit drietal alweer op het podium. Dirk Vanuytrecht won zijn zesde palm van het seizoen. Guy Vangeel werd tweede, Dirk Geukens derde.

Thuisrijder Ivan Grobben hield Luc Besonhe en Ben Martens achter zich bij de nationalen 250cc.

ANDRE MALHERBE  op de Mont Saint Aubert in Doornik

Bij droog en zonnig weer is de Doornikse Mt St Aubert één van de mooiere crossomlopen van ons land. Maar hoe ging dat in 1983? Regen, veel te veel regen teisterde al een groot deel van het nationale en internationale GP-seizoen.

15 mei 1983 was dat niet anders in Doornik.

Voor de eerste editie van de Trofee van de stad Doornik lag het circuit er weer nat en erg glad bij. Dat had tot gevolg dat men liefst twee maal tot een inkorting van het circuit moest overgaan, zodat we bij de inters in feite drie wedstrijden op een gewijzigd parcours kregen.

Dat André Malherbe uiteindelijk als eindwinnaar uit de bus kwam, zal niemand verbazen want momenteel is de oud-wereldkampioen even goed, zoniet beter, als in zijn beste dagen van weleer. Jobé en Vromans reden dan ook voor de dichtste ereplaatsen.

Jobé won nochtans de eerste reeks. Terwijl Malherbe zijn weg nog zocht na een mislukte start had Jobé vlug de maat genomen van Desmaré. Even later maakte Malherbe de rekening van Vromans en tekende hij meteen voor een doldrieste achtervolging op leider Jobé. Hij kreeg hem echter niet meer te pakken.

Omdat slechts 7 rijders in dezelfde ronde waren geëindigd werd de omloop voor de 250cc-koers gewijzigd. Dat zorgde voor heel wat verwarming in de start. Jobé verzeilde meteen naar de laatste regionen, maar klauwde flink terug. Vooraan zat Malherbe leider Vromans snel op de hielen, passeerde hem en snelde vlot naar een riante zege.

Op een vrij droog maar gehalveerd circuit stelde Malherbe in de tweede 500cc-rit zijn trofeezege veilig. Jobé noch Vromans konden de furieuze Waal aan voor de reeks- en de eindzege.

NUMMER VIJF VOOR GEBOERS        GP 125cc van Joegoslavië

In de verzameling van landen die voor de bloedige burgeroorlog van de jaren 1990 nog Joegoslavië heette, reden de 125cc-piloten 15 mei 1983 hun zesde wedstrijd van het wk. Winnaar in Trzic werd andermaal Eric Geboers.

Eric won alweer de beide reeksen en bracht daarmee zijn totaal op 5 GP-zeges en liefst 10 reeksoverwinningen op 12.

Geboers leidde na afloop het wk met al 50 punten voorsprong op Rinaldi en 82 op Gibson, de man die door Yamaha bij Honda werd weggehaald om wereldkampioen te worden…

Alle waarnemers waren het na afloop roerend eens dat de eerste manche in Trzic veruit de mooiste was van de voorbije 12.

Geboers was daarin als koploper gestart maar hij maakte tijdens de eerste ronde al een schuiver die hem terugsloeg naar de 12^de stek. Rinaldi en Gibson gingen meteen aan de haal.

Rinaldi was overijverig en daar kwam een fikse  tuimel van. Gibson voelde zich meteen zegezeker, maar… dat was zonder waard Geboers gerekend. In de voorlaatste ronde werd de Amerikaan bijgebeend door de regerende wereldkampioen en uitgerekend in de laatste ronde nam Geboers het voortouw, uitgerekend op de plaats waar hij in de aanvang van de reeks ten val was gekomen.

De beteuterde Gibson werd tweede, Rinaldi derde. Marc Velkeneers kwam net naast het podium terecht. Uitstekend waren ook de achtste plaats van Jan Van Poppel en de tiende van Pol Decendre.

In de tweede reeks lukte Geboers andermaal holeshot. Dit keer ging hij geen enkele keer in de fout en reed hij onbedreigd naar een nieuwe reekszege en de GP-zege.

Maddii (daarstraks lekke band) en Rinaldi mochten mee op het podium van de reeks, Velkeneers weer net niet. Marc werd wel derde in de eindstand van de GP en klom daarmee naar de zesde plaats in het wk

JO MARTENS EN ANDRE MALHERBE STELEN DE SHOW

                                                                                         in Borgloon

22 mei: Pinksteren en dus Stekene-dag. Niet in 1983 want toen stonden de Gelaagputten helemaal onder water. Van crossen was er geen sprake. Dus werd de maandagwedstrijd in Borgloon dé blikvanger van het pinksterweekeinde.

Op de wondermooie omloop van het Stadsbroek haalden tweede pinksterdag meer dan 9 000 enthousiaste crossfans een kaartje af voor een dubbele kampioenschapproef bij de inters. Meer dan vorig jaar toen hier de Belgische GP 250cc werd gereden.

Sportief bekeken haalden beide BK-wedstrijden een erg hoog peil. Malherbe en Jo Martens wonnen in hun categorie en kwamen meteen ook aan de leiding in de tussenstand van hun kampioenschap.

Malherbe won de eerste reeks 500cc voor Vanvelthoven en Vromans, die onderweg even in de touwen was terechtgekomen.

In de tweede was Vromans de betere van Malherbe, Sterckx, Van den Broeck, Vanvelthoven en Harry Everts.

Malherbe won de wedstrijd voor Vromans, Vanvelthoven en Van den Broeck.

Eric Geboers werd pas negende in de eindstand en had daar volgende verklaring voor:

“Het is al van de paastrofee geleden dat ik nog op een 500cc motor reed. Afgelopen week wou ik helemaal besteden aan de voorbereiding van deze wedstrijd maar het archislechte weer dwarsboomde mijn plannen. In de eerste reeks vond ik nooit de juiste cadans. In de tweede ben ik er drie keer afgevallen en heb ik het daarna rustig aan gedaan. Zondag is het weer GP, weetjewel.”

Jo Martens won de beide reeksen 250cc, voor het drietal Jobé, Velkeneers en Jacky Martens die alle drie 6 punten scoorden uit twee reeksen. Jo was na aankomst een fel omstuwde figuur en had ar duidelijk pret in.

“Het is natuurlijk een heerlijk gevoel als je Jobé er tweemaal kan van langs geven”, lachte Jo. “In de eindfase van de tweede reeks voelde ik hem komen maar ik werd er niet nerveus van. Intuïtief wist ik welke lijnen hij zou kiezen om me voorbij te snellen. Telkens als hij een aanval plaatste, was ik hem net even voor. Zo geraakte hij me niet voorbij.”

“In het BK ben ik nu leider met 4 reeksoverwinningen en twee tweede plaatsen. Daarmee won ik één reeks meer dan Jobé.. Ik ga met het volste vertrouwen naar de beslissende wedstrijden in Stockem en Crupet. Maar eerst is er nog de GP van Bulgarije. Als de omstandigheden daar meezitten kan ik misschien winnen. Ik ga er zeker het zotteke  niet uithangen. Ik zal het maar weer bij een tactische wedstrijd houden.”

Bij de nationalen 500c  won Dirk Vanuytrecht reeds zijn 7^de wedstrijd. In de reeksen kon Guy Vangeel hem het dichtst benaderen.

KLAUS BERND KREUTZ                               GP van W. Duitsland 125cc

Ook op de laatste meizondag 1983 sloegen de weergoden her en der nog fel toe. In Niederwürzbach werd er zo veel slijk geproduceerd dat na elke rit een colonne bulldozers moest worden ingezet om de crossomloop weer min of meer berijdbaar te maken. En dat speelde de wk-leider Eric Geboers parten.

Voor het eerst dit jaar kreeg Eric een nul op het rekest omdat hij na een paar rondjes van de eerste reeks pardoes in een bijeengeschraapte hoop blubber terecht was gekomen toen hij als leider even in de fout ging. Eer hij zichzelf uit die brij bevrijd had en zijn motor weer aan de praat had gekregen, was het peloton hem al een tijdje gepasseerd. Eric zag het nutteloze van de toestand in en gaf er de brui aan.

Pekka Vehkonen won aldus zijn eerste reeks in dit wk, voor de verrassende thuisrijder Kreutz, Rinaldi, Maddii en Pol Decendre. Ook Guy Van Gijseghem (7^de) en Jantje Blancquaert (8^ste) lieten zich opmerken.

Geboers nam verpletterend weerwraak door de tweede reeks van start tot finish  te domineren. En weer was het thuisrijder Kreutz die tweede werd, voor Marc Velkeneers, die daarstraks ook moest opgeven met een geplooid stuur.

De overgelukkige Klaus Bernd Kreutz won voor de locale Honda-dealer de GP voor Vehkonen en Maddii.

Geboers bleef wk-leider met 50 punten voorsprong op Rinaldi en 90 op Gibson.

RANGELOV VOOR 70 0000 UITZINNIGE FANS       GP van Bulgarije 250cc

In de jaren 1970 en 1980 was Dimitar Rangelov een erg begaafde motorcrosser. Hij had alleen de pech in het verkeerde land te wonen. Gebrek aan geldmiddelen en een streng communistisch Zjivkov-regime maakten dat hij nooit veel verder kwam dan zijn eigen regio en een toevallig snoepreisje naar een niet te ver buitenland.

In 1983 kreeg Rangelov twee kansen om zijn groot talent te etaleren: Bulgarije en W. Duitsland. Het leverde hem liefst 35 wk-punten op, genoeg om 12^de in het wk te worden.

In Samakov kwam Rangelov met een  standaard-Suzuki aan de start van zijn GP. Eerder had hij, zonder resultaat, ook al de kneusjes van Husqvarna, Puch en Kawasaki onder de bips gehad.

Op papier had hij dus ook nu weer geen schijn van een kans tegen de gesofisticeerde fabrieksspullen van de meeste wk-deelnemers. Maar geen nood, imponeren door die rijke westerse jongelui liet hij zich niet.

Meer nog, Rangelov won zijn eigen GP op pure klasse en ook een beetje… met de steun van zijn 70 0000 (?!) dolenthousiaste aanhangers.

In de eerste manche vertrok Jobé op kop terwijl Rangelov meteen uit de middenmoot moest weten te ontkomen. Dat deed hij snel en snedig op de erg snelle omloop, zeker toen hij ook nog de vocale steun van zowat alle mensen achter de koorden meekreeg. De toeschouwers gingen helemaal uit de bol toen hun held uiteindelijk als tweede over de finish kwam. Een collectief delirium was niet ver af.

Maar het feest was nog niet over. Ondanks weer een matige start in de tweede reeks slaagde Rangelov erin om leider Jobé nog voor het einde van de eerste ronde bij te benen en te oversteken.

Waar anderen het gas dichtdraaiden, schakelde Dimi nog een tandje bij. Jobé en Laporte werden er helemaal kierewiet van en moesten de beker van de schande tot op de bodem ledigen.

Voor Jobé werd het bovendien ook nog spitsroeden lopen. Toen Rangelov weer terrein verloor, werd Jobé het mikpunt van vele rood aangelopen Bulgaren die er niet voor terugdeinsden om de Luikenaar met projectielen allerlei te bekogelen om toch maar die eerste plaats in de reeks en de wedstrijd van hun idool te redden. Een begrijpelijke maar niet goed te keuren houding van het verknechte Oost-Europese volk van toen dat eindelijk een echte held om te koesteren had.

Dimitar Rangelov bleef leider en winnaar van de reeks en werd bovendien ook totaalwinnaar van de wedstrijd, zijn wedstrijd. De mensen die er bij waren, spreken nog altijd van het Rangelov-exploot. Want heerlijk toch, zo’n outsider die het onmogelijk gewaande waar maakt.

HAKAN CARLQVIST BAAS IN EIGEN LAND        GP van Zweden 500cc

Een paar duizend kilometer hogerop was Hakan Carlqvist gastheer in de buurt van Göteborg. In Stenungsund won Carla zijn Grote Prijs van Zweden en pikte daarmee aan bij de Honda-tandem Noyce-Malherbe in de wk-stand.

Na amper vier GP’s zag het er naar uit dat dit trio het dit jaar ging uitmaken voor de nieuwe wereldtitel 500cc.

En Vromans dan? Wel, André, de supertroef van Suzuki, reed met Carlqvist op training 2 seconden rapper dan de rest, maar in de eigenlijke wedstrijd liep hij een knieblessure op waardoor hij puntenloos op de vierde plaats terechtkwam, met 39 punten achterstand op Carlqvist.

Eens temeer werd deze Zweedse GP een ongeluksrace voor Vromans.

“Dju toch, dju toch”, sakkerde André. “Ik was er zeker van dat ik die eerste reeks zou winnen omdat ik veruit de snelste man van de dag was. Carla kwam weliswaar het snelst weg van de start voor Sintonen, Pikkarainen en mezelf terwijl Malherbe, Everts en Noyce zich achter me ophielden. Ik liet de Zweden voor me rustig betijen want op mijn geliefd zandterrein was ik hun vandaag zeker de baas, dat wist ik.

Na vier ronden was het al gefikst: ik werd leider en liep meteen ettelijke seconden van de jongens weg. Carla en Co konden mijn tempo niet aan.

En dan gebeurde het. Bij het nemen van een sprong kwam de Brit Lucas, die ik meteen zou dubbelen, helemaal dwars te staan. Ik kon hem niet ontwijken en pakte hem vol in de flank. We vielen allebei. Ik voelde meteen een hevige pijn aan de knie. Gebroken, dacht ik, of minstens een kapotte meniscus. Ik krabbelde overeind maar kon helemaal niet meer steunen op het gekneusde been. Ik hoopte dat ik na mijn opgave voldoende tijd zou hebben om weer op krachten te komen voor de tweede manche, maar dat bleek ijdele hoop. Ik heb dus later op de dag nog aangezet in de tweede reeks, maar na een paar schakelbeurten moest ik huilend van de pijn weer aan de kant. Spijtig, ik verlies hier vandaag 30 punten. Vraag één is waar ik die moet ophalen. En nog belangrijker is vraag twee: hoeveel GP’s ga ik misschien moeten missen?

Ik moet zo snel mogelijk mijn dokter zien.”

Diepe droefenis in het Vromans-kamp, grote vreugde evenwel in de Harry Everts-tent. Harry werd derde in de eerste reeks en…won zowaar de tweede. Ei zo na won hij ook de GP maar Carlqvist deed nog twee punten beter.

“Manmanman, ik heb dit jaar al wat meegemaakt”, begon hij zijn betoog. “Voor aanvang van het wk rekende ik erop dat ik overal in de top-5 kon meedraaie maar ik werd keer na keer uit de wielen gereden. Ik geraakte mijn zelfvertrouwen helemaal kwijt. Ik was er evenwel van overtuigd dat de oorzaak van die mindere prestaties niet bij mezelf lagen, maar aan de vering van mijn Suzuki te wijten waren.

Hoe dikwijls ik dat tegen mijn mecaniciens gezegd heb, weet ik niet. Feit is dat ik het zekere dag zo op mijn heupen kreeg dat ik eens ferm op tafel ben gaan slaanbij de teamleiding. Met resultaat, want op slag mocht er plots toch een ander veringsysteem onder. Ik draaide mijn rondjes meteen weer als vanouds. Dat ik hier vandaag al tweede in de GP zou worden, had ik echter niet durven dromen. Meer nog, door die mooie prestaties klim ik nu ook van de 12^de naar de 5^de plaats in de wk-stand. Ik heb de indruk dat ik dit jaar nog voor een paar verrassingen kan zorgen.”

DE RADIGUES WEER LEIDER IN 250cc   

GP WEGRACE OOSTENRIJK

Op de Salzburgring reden de kwartliterjongens eind mei twee reeksen omdat een fikse regenbui hun wedstrijd voortijdig had afgebroken.

Uitgerekend 13 ronden waren er gereden toen verder doen te gevaarlijk werd. De Radigues reed toen in vierde positie achter Wimmer, Sarron en Herweh.

De tweede reeks over 18 ronden werd gewonnen door Herweh voor De Radigues.

Manfred Herweh, vorig jaar nog vrij onbekend in het wereldje tot aan zijn onverwachte zege in Hockenheim, won in de eindstand voor De Radigues en Sarron.

Omdat Lavado zich helemaal niet in zijn sas voelde op de natte baan werd De Radigues opnieuw leider in het wk met 2 punten voorsprong op Lavado.

Kenny Roberts won de 500cc-race , voor Lawson en Mamola. Een Amerikaans onderonsje waarin alleen Freddie Spencer ontbrak. De wk-leider viel uit met wiel-en bandenproblemen en zag zijn voorsprong op Roberts slinken tot 6 punten.

De Nederlandse hardrijders Middelburg en Van Dulmen werden resp. 8^ste en 10^de in de GP.