xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

MARC VELKENEERS WINT KERSTCROSS 1981

IN VALKENSWAARD

- Ludo Vervloet -  freelance journalist

Valkenswaard  26.12.1981

In 1981, een kwarteeuw geleden, werd André Malherbe wereldkampioen 500cc voor Noyce, Carlqvist, Vromans en Bruno. In 250cc haalde de Brit Hudson het zeer nipt van Georges Jobé, terwijl Harry Everts in 125cc nog aan de winnende hand bleef voor Eric Geboers, Rinaldi en Velkeneers.  Man, dat waren nog eens tijden.

Tegenwoordig eindigt een modaal motorcrossseizoen  eind september/begin oktober, toen reed men zelfs in hartje winter nog.

De enorm populaire kerstcross van Valkenswaard stak er in die tijd wel erg hoog bovenuit.

In 1976 waagden de Nederlanders van net boven de grens voor het eerst de gok. De respons was meteen enorm: meer dan 10 000 toeschouwers lieten de kerstboom en de knusse huiselijke warmte een namiddag voor wat ze waren en zakten af naar het Eurocircuit.

Zo ook weer in 1981. Ondanks de mist, de sneeuw en de gladde morgenwegen waren de 10 000 ook nu weer van de partij. Vooral de Belgische supporters kregen waar voor hun centen.

De grote favoriet van deze kerstcross was André Vromans. In 1980 had ‘den Dré’ deze wedstrijd reeds gewonnen op een Yamahamotor. Maar nu  maakte hij zijn heroptreden in de Suzukikleuren, het merk van zijn hart. Niet voor niets werd hij al in de jeugdrangen bedacht met de nickname ‘Suzukiboy’.

Voor de winterse wedstrijd kon Vromans evenwel nog niet beschikken over de nieuwe fabrieksmotor, maar kreeg hij de GP-motor van de Amerikaan Brad Lackey in de handen gestopt. Hij won er prompt de eerste manche mee.

“Het ging ongelooflijk goed”, vertelde Vromans na afloop van die eerste reeks die hij won voor Wilken en Velkeneers. “Het was weer als thuiskomen van een lange reis. Ik ben uitermate tevreden over de Suzuki van Brad. De machine was erg wendbaar in de vele, vele bochten, zodat ik nauwelijks vermoeid ben. Alleen de benen doen een beetje pijn. Normaal, denk ik, want tenslotte is het al een dikke maand geleden dat ik nog op een motor zat. Conditietraining deed ik evenmin, daar begin ik pas volgende maand mee.”

In de start van de tweede manche verging het Vromans echter minder goed. Hij werd meegesleurd in een val, waarin hij met Pekka Vehkonen het voornaamste slachtoffer was. De achtervolging bracht weinig zoden aan de dijk voor Vromans. De eindzege zat er niet meer in.

Marc Velkeneers, de derde van daarstraks, werd even opgehouden in de massale valpartij, maar kon hervatten in 23^ste positie. Marc haastte zich op zevenmijlslaarzen naar voor en begon dan op een rustige en gedecideerde manier de rijders voor hem te remonteren. Een mooie en verstandige inspanning die hem twee ronden voor het einde de eerste plaats in de reeks opleverde, meteen ook goed voor de eindzege in de kerstcross.

“Toegegeven, ik heb een beetje geluk gehad”, becommentarieerde Marc zijn prestatie.”Maar anderzijds mag ik toch zeggen dat ik deze overwinning niet gestolen heb. De laatste weken heb ik enorm hard gewerkt aan mijn fysieke conditie en op het terrein ben ik vrij voorzichtig geweest op de spekgladde omloop. Toch reed ik soepel en zelfverzekerd. Al bij al een gemakkelijke reekszege en een eindzege die graag meegenomen is na een redelijk belabberd jaar. Buiten dit won ik slechts één GP.”

En inderdaad, 1981 was weer geen geweldig GP-jaar voor de supergetalenteerde Limburger. Ook nu kwam hij weer niet dichter dan de vierde plaats in het WK en won hij maar één GP. Niet toevallig de Nederlandse in…, jawel, Valkenswaard.

De wereldtitel ’81 was echter lange tijd in zijn bereik, maar vanaf de GP van de VS loste hij de rol. Op de slotdag in Spanje deed hij zijn derde plaats zomaar cadeau aan Michele Rinaldi. Onbegrijpelijk en onvergeeflijk. Het supertalent uit Bovelingen acteerde lusteloos, miste motivering en kwam bovendien conditie, veel conditie te kort.

“Ik weet het, maar dat besef kwam te laat. Na afloop van het WK ben ik te rade gegaan bij een sportdokter. Die was erg verwonderd dat ik nog behoorlijke uitslagen had geboekt op internationaal niveau. Mijn conditie leek nergens op.

Zo’n vaststelling uit de mond van een kenner komt natuurlijk erg hard aan. Fysiek heb ik me nooit moeten forceren. Ik dacht dat alles van een leien dakje liep. Af en toe wat joggen leek me voldoende.

Dit jaar heb ik voor het eerst gevoeld dat ik fysiek tekort schoot tegen b.v. Eric Geboers. Ik hoop dat ik daar de nodige lessen uit getrokken heb.

Ruim een maand werk ik nu aan mijn fysieke conditie, samen met een paar wielrenners onder leiding van trainer Vanstraelen. Ik vind het een erg zwaar schema dat ik heb af te werken, maar vandaag heb ik toch maar de vruchten geplukt van een maand hard werken.”

Marc Velkeneers werd nooit wereldkampioen.