DE TIJD VAN TOEN      - het jaar 1982 –xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

de maand augustus (deel 1)

Ludo Vervloet                 freelance journalist

Het werd augustus en de diverse wk’s naderden stilaan hun ontknoping. Eric Geboers was nu de torenhoge favoriet voor de titel in 125cc, terwijl de Amerikanen Lackey en Laporte erg goed geplaatst stonden om het laken naar zich toe te halen in 500 resp. 250cc. Daarmee zouden zij de eerste Amerikaanse wereldkampioenen worden in een soloklasse nadat het viertal Laporte, O’Mara, Sun en Hanssen in 1981 de onwaarschijnlijke winnaar werd van zowel de Motorcross- als de Trofee der Naties.

Toevallig viel de eerste zondag van augustus op …1 augustus en dat betekende meteen dolle motorcrosspret.

ERIC GEBOERS MAAKT ZIJN DROOM WAAR      - GP van Zweden 125cc –

“Toen ik in Tsjechoslowakije , na afloop van de 7^de GP, heel nipt aan de leiding kwam van het wk wist ik dat ik wereldkampioen zou worden”, verklapte Eric Geboers ons één dag na zijn succes in het Zweedse Janshog.

“Graag had ik de klus al afgemaakt na de eerste reeks, maar dat lukte net niet omdat de Italiaantjes weer geweldig tekeer gingen. Maddii won de eerste reeks voor mezelf en Rinaldi. Het moest dus in de tweede reeks gebeuren, want ik had me voorgenomen om de titel binnen te halen voor mijn 20^ste verjaardag (5 augustus). De laatste GP in Spanje zou dus een loutere formaliteit worden.”

“Ik concentreerde me volledig op die tweede reeks en…het lukte. Zonder overdrijven mag ik zeggen dat ik de dappere Italianen toen in de vernieling heb gereden. Ze konden me echt niet volgen. Een paar decameter voor de damblokvlag kreeg ik een leuk ideetje om de titel meteen wat glans bij te zetten.”

Moeder Clémentine: “We wisten gewoon niet wat we zagen. In een wip en een weerlicht stond hij bovenop zijn zadel en bij het overschrijden van de meet maakte hij een perfecte achterwaartse salto. Zomaar, net alsof hij jarenlang niets anders had gedaan in één of andere turnkring.”

WERELDKAMPIOEN

In het café van zijn ouders, vlakbij de Keiheuvel in Balen, werd die maandagavond gratis, dus overvloedig getapt. Supporters hadden het huis versierd met ballonnen, guirlandes en opschriften allerlei. De stemming was uitgelaten en de meeste bezoekers waren na een tijdje hijsen flink tipsy.

Eric, de kersverse wereldkampioen 125cc,  stond er stralend en kalm bij. Hij was de enige die blijkbaar geen dorst had.

“Ik voel me goed nu, zeker tien kilogram lichter dan gisteren. De druk en de stress die zo’n kampioenschap meebrengt is helemaal weg. De laatste GP heeft voor mij geen belang meer. Gelukkig maar, anders had ik nog veertien dagen langer onder stoom gestaan. En natuurlijk was het ook erg plezierig dat ik net voor mijn 20^ste verjaardag wereldkampioen werd. Jobé lukte dat ook, hij is niet langer alleen.

Veertien dagen later won Eric de GP van Spanje. Harry Everts, de uittredende drievoudige wereldkampioen, deed er evengoed in de reeksen met eveneens een eerste en tweede plaats, maar moest het afleggen met de tijd tegen zijn opvolger binnen het Suzukiteam. De Italianen vielen uit in de tweede reeks .

Eric won het wk met 266 punten voor Maddii (211), Rinaldi (208), Harry Everts (160) en Marc Velkeneers ((156).

Eric won dat jaar 6 GP’s en 11 reeksen.

Eric werd ook genomineerd voor de Trofee van Sportverdienste maar die werd toegekend aan judoka Ingrid Berghmans, een studiegenote van Eric aan de sportschool in Hasselt. “Niet erg”, vond Eric. “Van het bestaan van die trofee wist ik zelfs niet af en bovendien heb ik niet de pretentie om me de beste sportman van het land te wanen.”

Zijn eigen toekomst hield hem veel meer bezig : “Volgend jaar verdedig ik mijn titel, maar in 1984 stap ik zeker over naar een zwaardere categorie. Op mijn 28^ste hoop ik alles bereikt te hebben in deze sport en trek in een streep onder mijn carrière.”

Profetische woorden, zou later blijken.

FRANCO UNCINI  WERELDKAMPIOEN WEGRACE 500cc        - GP van Groot Brittannië –

De Italiaan Franco Uncini heeft in Silverstone de spanning uit het wk 500cc weggenomen.

Hij behaalde een mooie zege, zijn vijfde van het seizoen,  in een incidentrijke race waarin Kenny Roberts, de enige die Uncini nog wat kon doen, zijn titelkansen definitief verspeelde. Uncini won voor Crosby en Spencer.

Roberts kwam ten val na een aanrijding met Boet van Dulmen. De machine van de Nederlander vloog in brand, maar Boetje zelf bleef ongedeerd. Roberts van zijn kant kwam nog goed weg met een gebroken vinger, daar waar men eerst  vreesde voor een armbreuk.

Barry Sheene kwam de woensdag voor de race zwaar ten val op training. De sympathieke Brit brak de beide benen in een zware crash. In de kliniek vreesde men aanvankelijk voor een amputatie, maar uiteindelijk werd Sheene  bedacht met 27 schroeven in zijn gebroken botten.

Voor beter nieuws in Silverstone zorgde alweer Didier de Radigues. In 350cc werd de Radis tweede achter de Fransman Balde, de leider in het laatste wk 350cc. De Raigues volgde toen op de tweede plaats, op 8 punten van Balde.

KEES VAN DER VEN VERRAST      - GP van de VS 250cc –

In Unadilla Valley (New York) won Kees Van der Ven op 1 augustus de GP van de VS. Daarmee zette hij de titelpretendenten Laporte en Jobé een flinke neus.

Kees werd derde in de eerste manche achter de gelegenheidsrijders David Bailey en Ricky Johnson  maar voor  Laporte, Jobé en Broc Glover.

Omdat de Amerikaanse supercrossers later op de namiddag blijkbaar niet zo fris meer zaten won Van der Ven  met verve de tweede manche voor Danny Laporte, Johnson, Bailey en…Jobé. J.Cl. Laquaye werd 7^de in de reeks.

In de wk-stand bleef Laporte leider met 193 ptn voor Jobé (179) en Van der Ven (170).

VROMANS WINT IN NAMEN  -  LACKEY HOUDT 4 PUNTEN OVER     -GP van België 500cc –

André Vromans  was in Namen en het GH Luxemburg begin 1982 aan de twee belangrijkste weken van zijn carrière toe.

“Met nog twee GP’s  te gaan tel ik 11 punten achterstand op Brad Lackey”, analyseerde André Vromans zijn toestand  op een  gezamenlijke persconferentie in de  week voor de GP van Namen op een boot tussen Namen en Dinant.

“Die achterstand ga ik proberen in winst om te zetten. Malherbe deed het me twee jaar geleden voor, ik hoop zijn vlijtige leerling te zijn. Malherbe boog toen een achterstand van 7 punten op Lackey om in een voorsprong van 14. Mijn opdracht lijkt een beetje moeilijker maar ik geloof er voor de volle 100% in.”

“Bovendien ben ik uiterst gemotiveerd om Brad ervan langs te geven. In Engeland heeft hij meermaals gepoogd mij in de afsluiting te keilen. Gewoon kwaad opzet. Ik vind het ook hemeltergend dat dergelijke praktijken nooit opgemerkt worden door  “de officiëlen”. In Engeland heb ik weer geen BMB-man opgemerkt.

Ik hoop voor Brad dat hij in Namen noch in Ettelbrück dergelijke fantasietjes in zijn trukendoos houdt, want dan zouden de supporters wel eens het recht in eigen handen kunnen nemen en…dat mag niet gebeuren!”

Die 1 augustus kreunde de Citadel onder een loden hitte, de lucht was zwaar en zwoel. Kijken was al erg, crossen  nog duizend maal erger. Op zulke momenten besef je pas hoe fit en afgetraind je moet zijn om een GP te winnen. Wel, Vromans stond in Namen op het toppunt van zijn kunnen, won ook de GP, maar keerde naar huis met nog steeds 4 punten achterstand op Lackey die ook in de vorm van zijn leven stak.  Stiekem had hij zeker op meer gerekend.

In de eerste reeks pakte  Brad Lackey meteen uit met een raketstart. Vromans verkeek zich op het hek en verliet de esplanade in 6^de positie. Bij de eerste doortocht zat hij echter al in het wiel van tweede man Noyce. Gejoel steeg op uit de massa toen Noyce bij het ingaan van de derde ronde doorstoomde naar de leiding. Nog gekkere toestanden noteerden we halfweg de reeks toen Vromans leider werd en Noyce een buffer vormde voor Lackey. Lackey beet echter ferm terug  en even later ontspon zich een thriller die pas op de meet zijn plot vrijgaf. Vromans verzette hemel en aarde om Lackey van zich af te houden, lukte daar ook in, maar het verschil aan de meet bedroeg maar een paar meter.

De start van de tweede manche verliep helemaal in het voordeel van Vromans. Hij ging vlot mee in het wiel van snelstarter Carlqvist terwijl Lackey zich helemaal verkeek op het hek en pas als 22^ste op pad kon. Maar…de pronostieken bleken niet te kloppen. Vromans geraakte niet voorbij Carla en Lackey kwam vlotter terug dan gedacht.

“Toen ik de achterstand van Brad vernam, had ik nog de wil en de moed om Carla voorbij te rijden, maar het ontbrak me gewoon aan kracht”, gaf Vromans na afloop ruiterlijk. In de eerste reeks had ik zo diep in mijn krachten geput dat ik de reekszege aan…Noyce moest laten. Twee ronden voor inbinden moest Carlqvist immers opgeven met een defect achterwiel.”

Lackey kwam nog als vierde door de finish en stond na afloop zelfs nog mee op het podium van de GP, naast winnaar Vromans en tweede man Noyce.

Lackey orakelde meteen dat 4 punten overschot genoeg waren om met een gerust gemoed naar de finale in Luxemburg te trekken.

“Voor mij is deze situatie niet nieuw”, zei hij. “Het is me al tweemaal overkomen. Voor André is het de eerste maal . Bovendien voel ik me niet de mindere van hem. Dat hij me vandaag kon kloppen is niet te wijten aan zijn superioriteit maar aan een misrekening van mij.”

Vromans antwoordde daarop met vuur dat “ik die vier punten achterstand beslist zal ombuigen in de wereldtitel.”

De kassier van Ettelbrück lachte in zijn vuistje. En terecht…

BRAD LACKEY : DERDE KEER GOEDE KEER        - GP van het GH Luxemburg 500cc –

Een week later zochten liefst 40 000 toeschouwers een plaatsje uit langs de Warck in Ettelbrück om toch maar niets van de tweestrijd Vromans-Lackey te missen met de wereldtitel als inzet. Reeds vroeg in de morgen liep Lackey er stralend bij terwijl wijlen Johnny Strijbos zijn poulain Vromans opsloot in zijn caravan. Niet zo slim van Johnny, want een vrije vogel als Vromans fladdert liever tussen de mensen rond als hij niet op zijn motor zit.

Graham Noyce, de wereldkampioen van 1979, lukte de kopstart voor Carlqvist in de eerste reeks. Vromans reed spoedig als derde voor Lackey.

In de tweede ronde nam Carlqvist de leiding over en zou in één ruk doorstomen  naar de reekszege. Noyce verdween na zeven ronden uit de wedstrijd. Wou hij zich niet langer mengen in het grote duel? Geenszins. Noyce had al van in de aanvang van de wedstrijd van alles naar het hoofd geslingerd gekregen van verhitte supporters. In de tweede ronde had er zelfs eentje met een stok op zijn linkerhand geklopt en dat deed zo’n pijn dat hij ronden later het ziekenhuis ging opzoeken. Een radiologie wees uit dat twee middelhandbeentjes waren gebroken.

Intussen was Vromans weer in het spoor van Carlqvist gekomen en wist hij zich zeker van weer twee winstpunten. Het verliep echter anders want in de allerlaatste ronde nam Lackey hem nog te grazen en dikte zijn totaal aan tot zes.

“Gewoon mijn fout”, verduidelijkte Vromans na afloop. “ Ik was te zeker van mijn stuk. Brad heeft me helemaal verrast. Mijn achterband was wel helemaal afgesleten, maar ik had attenter moeten zijn. Ik geef het echter nog niet op. Tenslotte zijn er nog 15 punten te verdienen in de tweede reeks.”

Het verhaal van de tweede reeks was, spijtig genoeg, vlug verteld. Vromans lukte wel de kopstart, maar maakte de kapitale vergissing om meteen de beek over te steken om de smalle berg op te razen, daar waar die steile helling in de eerste ronde steeds taboe is. André zag snel zijn vergissing in, zette weer aan in 17^de positie, remonteerde nog naar de zesde en gaf zich gewonnen toen hij zag dat Lackey gedecideerd de geruststellende derde plaats veroverde achter reeks- en totaalwinnaar Carlqvist en de Italiaan Picco. Aan de finish bedroeg het verschil tussen Lackey en Vromans opnieuw 11 wk-punten, precies dezelfde stand waarmee ze naar Namen waren gekomen. Brad Lackey was de nieuwe wereldkampioen. Eigenlijk waren de finale-GP’s een maat voor niets geweest.

De morele wereldkampioen, de vice-wereldkampioen, de man die het wk kleur gaf…de supporters van Vromans sloofden zich uit om het verlies een beetje draaglijker te maken, maar André zelf was categoriek: “Natuurlijk ben ik teleurgesteld. Ik heb gedaan wat ik kon en dat bleek uiteindelijk  niet genoeg. Met Brad heeft de beste gewonnen en dat meen ik. Voor Brad moeten dit geweldige momenten zijn. Derde keer goede keer na eerdere verliezen tegen Mikkola en Malherbe in gelijkaardige omstandigheden. Ik denk dat het zijn laatste kans was. Wat mezelf betreft: volgend jaar begin ik er gewoon opnieuw aan. Ik ben nu 26 en nog lang niet uitgeteld. Wat ik dit jaar nog ga doen? Wedstrijden blijven winnen, natuurlijk, zoveel als mogelijk is. Ik ga voor een recordaantal overwinningen. En natuurlijk wil ik een derde Belgische titel behalen, eind september in mijn eigen Arendonk. Mijn supporters moeten toch iets kunnen vieren, hè!”

Vijf jaar achtereen moest Suzuki de wereldtitel in de koningsklasse aan concurrerende merken laten maar in 1982 zat het gele merk in 500c onverwacht weer op rozen. Suzuki beleefde zelfs de weelde dat twee van hun rijders in de laatste GP zouden uitmaken wie van beiden wereldkampioen zou worden.

Ondanks die zekerheid was er geen viering van de nieuwe kampioen gepland, geen plechtige toespraken, geen plichtmatige felicitaties en…geen koude schotels en gekoelde drankjes voorzien.

Wat er wel gebeurde was een spontane happening van Amerikanen en Europeanen rond de man die het doel had bereikt dat hij al tien jaar had nagejaagd: de eerste Amerikaanse wereldkampioen uit de geschiedenis worden.

Van een intiem feestje met vrienden kwam ook niets in huis want tot zeer laat in de avond bleven tientallen supporters rond het motorhome hangen in het rennerskwartier. Lackey kwam handen te kort en omdat te veel mensen hem trachtten aan te klampen klom hij van lieverlee dan maar op het dak van zijn camper om iedereen te groeten. Iedereen tevreden nu.

Lackey reed het wk voor Suzuki met een contract van één jaar. De vraag was dan ook of we hem ook volgend jaar nog zouden zien in het wk.

“Misschien”, antwoordde Brad. “Misschien ook niet. Ik wil mijn titel best verdedigen. Ik voel me er sterk genoeg voor op mijn 29^ste.Ik zal echter mijn eisen stellen en die zullen niet bescheiden zijn. Tot nog toe heb ik met een drietal merken gepraat, ook met Suzuki. Als het wk financieel interessant is, doe ik er nog een wk-jaartje bij. Anders blijf in de States waar vanaf volgend jaar een groot kampioenschap volgens een nieuwe formule wordt gereden. Vanaf volgend jaar verwacht ik wel meer Amerikanen in Europa. Met mijn eerste wereldtitel is de kogel door de kerk. U hoort zeker nog van ons.”

DE TIJD VAN TOEN    de maand augustus 1982  (deel 2)

Ludo Vervloet       freelance journalist

Er was een tijd dat KMC Mol, één van de oudste BMB-clubs van het land, zijn trouw publiek jaar na jaar een topprogramma kon aanbieden op zijn  halfoogstklassieker op en rond de wereldberoemde Keiheuvel in Balen. In de jaren 1960 en deels ook nog 1970 eindigden de diverse wereldkampioenschappen immers voor 15 augustus, zodat de wedstrijd op het zware duinencircuit meteen de titel van herkansingswedstrijd van de wk’s meekreeg. Een titel die in feite nergens op sloeg, want een wk doe je niet dunnetjes over in één wedstrijd,  maar het bekte goed en het sprak de liefhebbers wel aan.

JO MARTENS EN GEORGES JOBE WINNEN OP DE KEIHEUVEL     - KMC Mol in Balen -

Een wedstrijd die voor altijd in ons geheugen verankerd blijft is die van 1964. Toen klopte de 19-jarige Sylvain Geboers uittredend wereldkampioen Rolf Tibblin voor de overwinning. Zijn eerste op zijn Keiheuvel als kersverse internationaal. Het overtalrijke thuispubliek ging helemaal uit de bol. Ook Tibblin was echt onder de indruk en voorspelde  de jonge blaag een rijke toekomst met vele wereldtitels. Hij kreeg bijna gelijk.

Na vier overwinningen op de Keiheuvel werd Sylvain bij zijn afscheid aan de actieve cross door zijn club bedacht met de wisseltrofee Sylvain Geboers, en daar wordt nog jaarlijks voor geknokt op 15 augustus.

Zo ook in 1982. Brad Lackey werd de week voordien de nieuwe wereldkampioen 500cc, maar verdween meteen met de noorderzon. We zouden hem niet meer zien in de wk’s. Vice-wereldkampioen André Vromans baalde nog steeds om het spijtige verlies van de titel en verhaalde zijn ongenoegen op de organisatoren van Mol. Hij was het beu om jaar na jaar voor zijn deur financieel stiefmoederlijk behandeld te worden , vertelde hij aan jan en alleman. Danny Laporte moest zijn contract afzeggen van zijn Yamahabaas Tanaka omdat hem nog twee belangrijke GP’s wachtten in Skandinavië en de 125cc-coryfeeën reden die zondag hun laatste GP in Spanje. Keiheuvelzoon en kersverse wereldkampioen Eric Geboers won er voor zijn ploegmaat en uittredende wereldkampioen Harry Everts. Beiden waren evenwel liever in Balen aan de slag gegaan, maar dat kon dus niet.

De vierde uitgave van de wisseltrofee Sylvain Geboers, die toevallig op een zondag viel, werd gewonnen door Jo Martens, helemaal terug van weggeweest na zijn vervaarlijke crash met rugblessure in Borgloon.

Jo won de eerste reeks in het zware zand voor Georges Jobé en Eddy Sterckx, de winnaar van 1981. Vooral het mooie resultaat van Jobé zorgde voor optimisme onder zijn supporters, want tenslotte kwam hij maar trainen in het vooruitzicht van de GP’s 250cc  in Zweden en Finland.

Ook in de tweede rit liet Jobé zich van zijn betere kant zien. Hij werd nu derde in de reeks, achter winnaar Sterckx en Jo Martens, goed voor de derde podiumtrap in de wedstrijd. Eddy Sterkx deed 1 puntje beter dan Jobé, werd dus tweede, terwijl de hoogste trede voor Jo Martens was.

Georges Jobé haalde zijn gram in de enige reeks 250cc. Hij won die koers met 45 sec. voorsprong op Jo Martens en André Massant. “Ik moest het wel kalmaan doen”, verduidelijkte Jo zijn nederlaag na afloop. “Mijn crossmotor van vandaag is ook mijn crossmotor in Skandinavië. Ik wou hem niet forceren in het zware zand. Natuurlijk had ik graag het maximum uit de riante prijzenpot gehaald, maar met de resultaten van vandaag ben ik ruim tevreden.”

Thuisrijder Dirk Geukens werd voor eigen volk kampioen van België bij de juniors 500cc en Tienne Jaemers won de zware zandslag voor Heylen en Boonen bij de nationalen 500cc.

DE RADIGUES TWEEDE IN DODELIJK IMATRA       - GP wegrace Finland –

Op het xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />4,9 km lange stratencircuit van Imatra leidde een dodelijk ongeluk in de zijspanrace tot onmiddellijke stopzetting van de GP van Finland. Slachtoffer was de Schot Jock Taylor. Met zijn co-passagier Bengt Johansson  raakte hij in de zevende ronde van het circuit , het span kantelde en het had heel wat voeten in de aarde om de vastgeknelde Taylor vanonder de schroothoop te halen. Later op de avond zou Taylor  in het ziekenhuis overlijden aan zijn verwondingen.

Rolf Biland, tweevoudig wereldkampioen en titelverdediger, brieste als een leeuw en gaf de organisatoren  en de verantwoordelijken van de FIM de schuld van dit dodelijk ongeval. “Ik heb de wedstrijdleiding gesmeekt om de race niet te laten plaatsvinden”, zei Biland achteraf. “Maar omdat enkele piloten bereid waren risico’s te nemen op de natte baan lieten zij de race toch van start gaan. Je reinste waanzin”, besloot Biland zijn betoog.

Na afloop werd de wedstrijd voorgoed van de FIM-kalender gehaald.

Niettegenstaande aanhoudende regenbuien werden alle wedstrijden gereden. Alleen de 350cc-race werd herleid tot 5 ronden. Didier de Radigues moest forfait geven voor deze wedstrijd en hypothekeerde daarmee zijn titelkansen. Mang won en beende Balde bij in de tussenstand van het wk. Radis volgde nu op 9 punten van die twee.

De Radigues deed wel mee in 250cc. Met succes, want hij bolde als tweede over de meet achter de Franse winnaar Christian Sarron en voor de Spanjaard Alfonso Pons. De titelstrijd zou uitgevochten worden door Tournadre en Mang, na afloop nog gescheiden door 2 punten. Voor de titel was Radis evenwel kansloos.

GEORGES JOBE  WINT EN VERLIEST       - GP van Finland 250cc -

Een week na de dramatische wegrace-GP waren de kwartlitercrossers van de partij op Finse bodem. In Hyvinkaa bij Helsinki duelleerden Laporte, Jobé en Van der Ven een voorlaatste keer voor de knikkers in hun wk. Het werd een maat voor niets.

Danny Laporte won de eerste manche voor  Jobé en Kees Van der Ven. Van der Ven won de tweede voor Jobé en Laporte. Wat maakte dat de drie rivalen elk 4 punten scoorden. Omdat Jobé over de beide manches de beste tijd realiseerde, werd hij winnaar van de Finse GP.

Meer dan een Pyrrhusoverwinning was het echter niet, want in die dagen maakte men een dubbele puntentelling.

De andere telling, die van het wk, telde voor Laporte 15+10 = 25 ptn, voor Jobé 12+12 = 24 en voor Van der Ven 10+ 15= 25 ptn bij elkaar, wat inhield dat de GP-winnaar Jobé dus de slechtste zaak deed van de drie, want hij verloor zowel een punt aan Laporte als aan Van der Ven.

Een gelijkaardige situatie had zich vorige maand ook al voorgedaan in de GP 500cc van Engeland, waar winnaar André Vromans ook een punt verloor aan zijn belager Lackey.

“Ik blijf natuurlijk hopen en hard werken”, vertelde een nogal sip kijkende Jobé na afloop aan de telefoon. “De kans op een tweede wereldtitel is na vandaag een stuk kleiner geworden, dat besef ik maar al te best. Mogelijk gaan dit jaar twee titels naar Amerikaanse rijders.”

Achter de grote jongens werd Jo Martens tweede beste Belg op de zesde plaats. Hij remonteerde vanuit de 26^ste startpositie in de eerste reeks. In de tweede reeks duelleerde Jo 10 ronden lang voor de reekszege met Kees Van der Ven en viel dan uit met een vastloper. Geen punten voor Jo, maar hij toonde de fabriekswaarnemers en het publiek dat hij helemaal terug van weggeweest was na zijn rugblessure in Borgloon.

J.Cl Laquaye, 10^de in de eerste reeks, verbaasde zichzelf met de riante 4^de plaats in de tweede doorgang.

Vromans op de nipper in “Trofee 875”        - BMB in Orp-le-Grand –

Terwijl de 250cc-jongens hun voorlaatste robbertje in het wk 250cc uitvochten in Finland verzamelde de club uit Orp de rest van de betere Belgische crossers voor de “Trofee 875”, een idee dat in de tweede helft van de jaren 1970 ontsproot uit het brein van Adrien Veys, secretaris van de club en later bondsvoorzitter.

De bedoeling van deze trofeekoers was het vinden van de meest veelzijdige Belgische internationale rijder. De jongens kregen dus drie wedstrijden voor de wielen geschoven: 125 + 250 + 500cc, samen 875.

In de eerste reeks werd met 500cc-motoren gereden. We kregen een zinderend gevecht tussen de nieuwe vice-wereldkampioen 500cc André Vromans en de uittredende drievoudige wereldkampioen 125cc Harry Everts. Eric Geboers, de kersverse wereldkampioen 125cc, deed maar al te graag mee met die twee, maar stapte onderweg een paar maal ongewild af, waardoor hij maar als vijfde over de streep bolde.

Drie ronden voor het einde nam Harry Everts leider Vromans definitief te grazen en was uitgelaten blij met deze zege. “Vromans kloppen is niet iedereen gegeven”, kakelde hij fier in het rond.

In de 250cc-koers voerde Eric Geboers een onvervalste onemanshow op. Al in de startmeters ging hij er vandoor. Vromans en Everts zagen hem pas terug na de damblokvlag.

Ook in de 125cc-wedstrijd stond er weer geen maat op Geboers. Ook deze reeks won hij onbedreigd voor…Vromans, die zowat zijn eerste 125cc-wedstrijd ooit  reed en vooral zichzelf verbaasde. Harry Everts verspeelde door een oponthoud van een tweetal ronden te veel tijd en plaatsen om een degelijk resultaat te boeken in de reeks en in het eindklassement.

Vromans en Geboers totaliseerde na afloop elk 36 punten. Scheidrechter tijd wees Vromans als winnaar aan.

“Dat valt hier al bij al nog goed mee”, zei Vromans na het verdict. “Het is al een tijdje geleden dat ik nog een cross won zonder één reeks te winnen. ’t Is eens wat anders.”

Regelmatig was ook Paul Heylen, de winnaar van de gemengde B-wedstrijd 500cc. De BK-leider bij de  nationalen 500cc hield  Wellens en Brulez af.

LAPORTE WERELDKAMPIOEN 250 cc       - GP van Zweden -

Zoals verwacht werd Danny Laporte op de slotdag van het wk in het Zweedse Vimmerby wereldkampioen 250cc. Laporte haalde het voor Georges Jobé en Kees Van der Ven.

Laporte vertrok met 15 punten voorsprong op Jobé en hield na de twee finalereeksen 13 eenheden  over. Dat kwam omdat Danny de risico’s schuwde en een erg beheerste wedstrijd reed.

Voor de GP-zege kwamen Laporte noch Jobé  in aanmerking. De GP kwam op het palmares van de Amerikaanse gastrijder Donnie Hansen, co-winnaar van de Amerikaanse ploegen in de Motorcross- en de Trofee der Naties 1981. De 23-jarige Hansen trainde in Zweden in het vooruitzicht van de op stapel staande nieuwe landenploegenconfrontaties in september.

Hansen nam in de beide manches de kopstart en tekende evenveel keer voor een spectaculaire solorush en voor de dubbele reekszege. Na afloop vertelde Hansen dat hij er echter niet aan denkt om aan een wereldkampioenschap te komen deelnemen. In Amerika is er veel meer poen te scheppen, was zijn voornaamste motivatie. De Europese rijders waren opgelucht dat te vernemen.

Laporte miste deels zijn start in de eerste reeks en geraakte pas als tiende weg. Vooraan knokten Jobé en Van der Ven meteen voor de tweede plaats. Danny werkte zich echter flink naar voor en zat een paar ronden voor afvlaggen aan het wiel van derde man Kees Van der Ven. Toen die stevig weerwerk bood, nam Laporte het zekere voor het onzekere en was best tevreden met de vierde plaats én het verlies van 4 punten op Jobé..

Het kon dus nog voor Jobé in de tweede manche, maar het gebeurde niet. In de start van de tweede reeks kwamen Jobé en Van der Ven immers ten val. Zij hernamen in de staart van het peloton.

Donnie  Hansen kreeg nu Jo Martens mee. Achter Jo, belust op een succesnummertje, nestelde zich Laporte en die werd in de rug afgedekt door  Torleif …Hansen (neen, geen familie van ), een ploegmaat voor hem en eentje achter hem. Toen Jo fysiek verslapte nam Laporte de tweede plaats over. Jobé was intussen komen bijbenen en spurtte nog tot in het wiel van Laporte, de nieuwe wereldkampioen. Jo Martens werd mooi vierde.

Voilà

“ Voilà, dat is het dan”, glimlachte Laporte, met voorouders in Bretagne, na aankomst. “Twee Amerikaanse fabriekspiloten in de wk’s en evenveel wereldtitels. Misschien wordt dit wel de start van een Amerikaanse invasie in Europa. Mijn geduld werd eindelijk beloond. Vijf jaar lang reed ik voor Suzuki, evenveel keer geraakte ik niet in het GP-circuit. Mijn Amerikaanse titel van 1979 keerde zich helemaal tegen mij. De sponsors zagen me veel liever in de USA blijven. In 1981 ben ik van lieverlee overgestapt naar Honda, maar zelfs De Coster kon zijn Japanse bazen niet op betere gedachten brengen. Gelukkig kwam er bij Yamaha een plaatsje vrij toen Hudson de overstap naar 500cc deed. De Yam-bazen zagen mij aan het werk in Lommel en Bielstein en twijfelden geen ogenblik: dit is onze man voor 1982. Ik ben gelukkig dat ik hun vertrouwen waard ben geweest. Niet iedereen kan in zijn eerste jaar een wereldtitel afleveren.”

Vromans wint weer, Geboers gewond                           - BMB in Oud-Turnhout –

Na zijn lucky winst in Orp-le-Grand bekende Vromans dat hij uitkeek naar het einde van het seizoen. “Mentaal zit ik er een beetje door. Ik heb dit jaar echt te veel hooi op de vork genomen. Veel te veel wedstrijden gereden tijdens de wk-periode. Maar hoe gaat dat? Je wint en je blijft winnen. Weken van 4 palmen waren niet uitzonderlijk. Plezierig is dat, maar dat zal me volgend jaar niet meer gebeuren.”

“Vorige week heb ik de Keiheuvel links laten liggen en ben ik gaan wedstrijdvissen in Lommel.  Ik werd 13^de van 68 deelnemers. Mens, ik heb me daar geamuseerd. Vissen en jagen is mijn lang leven. Het wordt straks weer een heerlijke herfst.”

Voor Eric Geboers was het seizoen nog lang niet gedaan. Eerst wachtten hem drie landenploegenwedstrijden en dan zou hij naar de Trans-Am trekken voor nog een hele reeks wedstrijden. Maar eerst was er de wedstrijd in Oud-Turnhout, de revanche van Orp waar hij met een paar seconden verloor van Vromans.

Voor Eric eindigde de wedstrijd in Oud-Turnhout precies in de eerste bocht. In het tumult dat elke valpartij vlak na de start  meebrengt kwam Eric met de linkervoet klem te zitten tussen twee machines. Een radiografie in het ziekenhuis wees een drievoudige teenbreuk aan. De wedstrijd zelf werd meteen een Vromans-festival.

Dré won de eerste reeks met een straatje voorsprong op Eddy Sterck en Mark Velkeneers. Ook in de tweede manche kon niemand hem een strobreed in de weg leggen. Velkeneers kaapte nu de tweede plaats in de reeks en in de eindstand weg voor de neus van Sterckx. De crossmaand augustus zat erop.

Eric Geboers hield eraan de tweede reeks bij te wonen als toeschouwer. Wij natuurlijk benieuwd hoe hij de toekomst zou herschikken.

“De Motorcross en de Trofee der Naties mag ik vergeten”, analyseerde Eric de toestand. “ Ik hoop dat Harry Everts mij mag vervangen. Voor de Beker (125cc) geraak ik misschien fit. De Trans-Am mag ik ook gedeeltelijk op mijn buik schrijven. Na half oktober hoop ik toch nog een paar wedstrijden mee te pikken. Ik wil mijn rivalen van volgend jaar even scouten, weetjewel.”

DE RADIGUES DOET HET NOG EENS      - GP wegrace Tsjechoslowakije –

In het toen nog communistische Tsjechoslowakije werd eind augustus 1982 een GP gereden voor vier categorieën. Het Chevallier-materiaal van De Radigues bleef heel, dus haalde Radis  in Brno zijn gram voor zijn pijnlijk forfait in Imatra. Didier haalde het met verve van jongens als Mang, Cornu, Espiè en Saul.

In de wk-stand klom de Belg op naar de tweede plaats, op 5 punten van leider Toni Mang.

Minder goed verging het hem in 250cc. Radis  geraakte niet in de prijzen. Lavado won voor Tournadre en Wimmer.

Bekende heren als Lazzarini, Palazzese en Tormo deelden de lakens uit in 125cc.

Michel/Burkhard wonnen de zijspanwedstrijd.

Reacties? Suggesties? Laat komen.

ludo.vervloet@pandora.be

Zot van retrocross? Klik Archief aan, vraag naar ludo vervloet en lees je te pletter.

Nog foto’s liggen uit de jaren 1980. Doe als André Vromans. Hij bracht ze persoonlijk aan huis.

Inscannen en mailen kan natuurlijk ook naar

ludo.vervloet@pandora.be