xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

DE TIJD VAN TOEN       augustus 1983

Ludo Vervloet          (freelance journalist)

JOBE VOOR DE TWEEDE MAAL  wereldkampioen 250cc        GP Zwitserland

In de op twee na laatste GP van het wk 250cc in het Zwitserse Frauenfeld startte Georges Jobé met een voorsprong van 61 punten op zijn enige rivaal en uittredend wereldkampioen Danny Laporte. Als hij die voorsprong kon behouden viel de beslissing hier en werd de spankracht uit de resterende GP’s in Zweden en Finland gehaald.

Jobé zou deze GP defensief rijden, had hij zich voorgenomen. Zijn koers zou hij volledig  afstemmen op die van Laporte. Hij kweet zich voorbeeldig van zijn taak. Meer nog, Jobé won zelfs deze GP met een tweede en een vierde plaats in de reeksen. Daarmee bracht hij zijn totaal op zes overwinningen in 9 GP’s. Duidelijker kan moeilijk.

Winnaar van de eerste reeks in Frauenfeld werd Rolf Dieffenbach. Derde eindigde de jonge Jacky Martens, zijn eerste reekspodium ooit. Danny Laporte kwam twee keer ten val en geraakte niet verder dan de negende plaats. De Amerikaan besefte toen al dat het wk over and out was voor hem.

In de tweede reeks kon Laporte weliswaar nog een vuistje maken , maar verder dan de derde plaats achter Whatley en Drechsel kwam hij niet. Op de vierde plaats legde Jobé de twee laatste ronden van de GP wuivend naar het publiek rond, verzekerd als hij zich wist van een tweede wereldtitel 250cc.

“En toch heb ik een ganse dag ontzettend onder de spanning gezeten”, bekende hij een dag later met een ziek champagnekoppeke. “Ik lust eigenlijk geen alcohol, maar ik moest de rijders toch trakteren in het hotel.”

En verder: “Na mijn eerste titel in 1980 ben ik tweemaal na elkaar geremd door blessures. Het mocht geen derde keer fout gaan. Daarom heb ik gisteren niet de minste risico’s genomen. En geloof me: in de tweede reeks gisteren ben ik zelfs nog tweemaal gevallen. De laatste twee rondjes heb ik op een leeglopende band afgewerkt. Maar…eind goed al goed. Ik heb er nu 5 jaar wk 250cc opzitten en behaalde twee wereldtitels. Tijd om naar wat anders uit te kijken. Ik heb behoefte aan andere lucht, andere rijders, andere omlopen, andere machines…Ik hoop wel aan een contract voor 500cc te geraken. Liefst bij Suzuki, desnoods bij een ander merk. De 250cc laat ik graag aan jongens als Jo Martens – hij zou wel eens mijn opvolger kunnen worden - Marc Velkeneers, Corrado Maddiii, Dave Thorpe misschien. Ik zal het graag van op een afstand bekijken.”

CARLQVIST VERSTEVIGT LEIDING IN HET WK      GP van BELGIE  500cc

Op dezelfde 7 augustus 1983 verzamelden meer dan 30 000 crossfans uit binnen- en buitenland op de Naamse citadel om maar niks te missen van het duel Carlqvist- Malherbe met de wereldtitel 500cc als inzet.

De grote winnaar van de dag werd wk-leider Hakan Carlqvist. In de eerst reeks profiteerde hij handig van de totaal gemiste start van Malherbe en diens machinepech onderweg.

Terwijl Carla stap voor stap zijn ook niet zo fraaie startpositie voor een betere ruilde, kreeg Malherbe af te rekenen met vermogenverlies door de schuld van een kapotte uitlaat. Zijn 15^de plaats kort na de start boog hij om in de 5^de aan de meet. Carlqvist daarentegen klom gestaag van de 7^de naar de reekszege. Carla liep in de wk-stand weer een flink stuk weg van zijn Belgische rivaal.

De tweede reeks werd er eentje om duimen en vingers te likken. In een rechtstreeks man tegen man duel won Malherbe het met 5 sec van Carlqvist die uiteraard GP-winnaar werd en zijn voorsprong in het wk aandikte tot 11 punten.

“Ik win hier wel de GP, maar tevreden over mijn prestaties ben ik niet”, poneerde de Zweedse reus na afloop. “Ik geef toe dat André erg sterk was in de tweede reeks maar zonder die paar kleine foutjes van mij, was ook deze reeks voor mij geweest. Ik win hier vandaag 6 punten op Malherbe, niet slecht in zijn home-GP, maar er had meer ingezeten voor mij.”

André Malherbe liep er na de wedstrijd allerminst aangeslagen bij. Integendeel, er kon zelfs nog een lachje af. Zijn schitterende tweede manche zat daar voor veel tussen.

“En of. Ook gezien dat ik sneller kan dan Carlqvist? Zonder die kapotte uitlaat in de eerste reeks zou ik hier de winnaar geworden zijn”, vertelde hij rustig en zelfverzekerd. “Er resten me nu nog twee GP’s of vier reeksen om die achterstand van 11 punten in voordeel om te bouwen. Ik ben daar klaar voor. Ik ben er van overtuigd dat ik deze maand nog mijn derde wereldtitel 500cc vier.” En weg was hij naar het podium waar hij als derde man gevierd werd na winnaar Carlqvist en Harry Everts, de tweede van deze GP.

Bij Harry kon er nauwelijks een lachje af. “Dju toch, het zit me echt niet mee”, sakkerde hij. “Voor de derde keer al pak ik net naast de zege. In de eerste reeks miste ik ook mijn start maar verloor ik slechts met 2 sec de reeks aan Carlqvist. Als ik in de tweede als leider het bos had mogen induiken, hadden ze me niet meer gezien, zeker weten.”

In het nevennummer voor inters 250cc werd de kersverse wereldkampioen 125cc, Eric Geboers, geklopt door Marc Velkneers. Groot was het verschil niet, slechts een halve sec.

Guy Van Geel en Dirk Geukens wonnen de reeksen voor nationalen 500cc maar eindwinnaar werd de Nederlander Van den Brink.

CARLOS LAVADO WERELDKAMPIOEN   wegrace 250cc       GP van Zweden

In het begin van de jaren 1980 werd er zelfs op wk-niveau nog her en der geracet op stratencircuits. Vooral in Skandinavië zag men vaak grote veiligheidsaanbevelingen over het hoofd om de wegracerij en zijn 25 000 toeschouwers toch maar te laten overleven in het hoge noorden.

In Zweden werd de GP in 1983 zelfs gerelateerd aan een superbike- en een motorcrosswedstrijd op zaterdag. Tussendoor mochten de kwartliter hardrijders dan hun finalewedstrijd van het wk afwerken op het helterskelter baantje van Anderstorp dat zelfs door de Clinica Mobile van dokter Costa niet te bereiken was. Kortom, toestanden die gelukkig de volgende jaren niet meer zouden overleven.

Zaterdag 6 augustus was het Skandinavisch nat en vrij koud toen de jongens De Radigues en Co op pad werden gestuurd voor de laatste 25 ronden van hun wk. Radis, met de beste trainingstijd, geraakte in de race echter niet verder dan de achtste plaats.

Na de gebruikelijke schermutselingen kort na de start kwam Christian Sarron, regenrijder bij uitstek, uit een verloren positie bij de koplopers aansluiten. In de tiende ronde pakte hij de leiding èn de enige droge lijn op het circuit. De jonge Guilleux probeerde wel aan de natte kant om voorbij te komen, maar Sarron gaf zijn positie niet meer prijs, zelfs niet toen de baan droger werd. Sarron won de race voor Guilleux en Lavado.

Carlos Lavado werd wereldkampioen met precies 100 punten achter zijn naam. Sarron nam op de valreep onze Radigues nog te grazen en eindigde tweede in het wk. Didier werd  dus derde en baalde als een stekker.

Zondags won Freddie Spencer eindelijk nog eens de 500cc-race van Kenny Roberts. Spencer lukte de snelste start terwijl Roberts al in de eerste ronde voorbij Haslam en Lucchinelli moest om geen voeling met Spencer te verliezen. Het duel tussen die twee duurde 30 ronden lang en werd pas in de laatste bochten voorgoed beslecht.

Door een gewaagd remmanoeuvre geraakte Roberts even voorbij Spencer, maar dat voordeel verspeelde hij even verder in een gelijkaardige situatie door een tekort aan…tarmac.

In de wk-stand liep Spencer na deze voor hem zesde GP-zege weer 5 punten uit om zijn rivaal. De GP van San Marino zou volgende maand de nieuwe wereldkampioen aanduiden.

DE ZEVENDE VAN CARLQVIST                              GP San Marino 500cc

Na de GP van Namen was vroeger die van het G.H. Luxemburg aan de beurt om de nieuwe wereldkampioen te kronen en/of het wk af te sluiten.  Zo niet in 1983.

Omdat de Letzeburgse organisatoren het al een paar keer niet zo nauw hadden genomen met de strenge organisatievoorschriften had de FIM hun de GP afgenomen. Carla, Dédé en Co moesten daarom op 14 oogst nog even een ommetje maken langs San Marino alvorens zich op te maken voor de grote en alles beslissende finale in Nederland.

Malherbe maakte zich vooraf sterk dat hij de 11 puntenkloof met Carlqvist alsnog kon dichtrijden. Hij kende de omloop van San Marino, want in zijn 125cc Zündapp-jaren won hij hier nog een GP. Carla van zijn kant liet de dingen gewoon op zich afkomen.

Bij Honda gooide men blijkbaar alles in de strijd om Malherbe aan de titel te helpen.

In de eerste manche nam Malherbe vrij vlug het commando over van de snelst gestarte Harry Everts. Thorpe en Noyce gaven die twee een vrijgeleide om binnen de kortste keren een veilige voorsprong uit te bouwen. Hun taak bestond er alleen in om Carlqvist niet dichter bij hun sterrijder te laten komen. Noyce respecteerde nog een beetje de regels van het spel, maar Thorpe reed op de snelle stukken zigzaggend over de piste. Toch slaagden geen van beide erin om Carlqvist toch van die derde plaats te houden. De voorsprong van Carla op Malherbe was nu nog 6 eenheden groot.

Een opvallend rustige Carla verklaarde na aankomst: “Ik heb alleen wat punten verloren. Die pak ik straks wel terug. Dat Noyce en Thorpe het onmogelijke zouden doen om Malherbe aan de overwinning te helpen, wist ik vooraf ook wel. Als zij een passieve race hadden gereden, had hun valiesje bij Honda wellicht klaargestaan. Ikzelf heb me al bij al gedeisd gehouden op dit shitcircuit. Er ligt overal maar één ideale lijn, iedereen rijdt even hard. Hopelijk luk ik straks een betere start.”

En dat gebeurde ook. Toen Carla kopstarter Yvan Van den Broeck opzij had gezet, leek de baan helemaal open te liggen voor een nieuwe reekszege van de Zweed. Maar…achter hem maakten Bruno en Noyce gewillig plaats voor de aanstormende Malherbe. In no time zat Malherbe aan het achterwiel van Carlqvist. De kijkers hielden even de adem in, want hier stond iets moois te gebeuren.

Zeven ronden lang beukte Malherbe vergeefs in op de koppositie van de Zweed, maar die gaf geen krimp. Carla pareerde elke aanval van Dédé en liet zich op geen enkele rijfout betrappen.

Omdat de tijd begon te dringen koos Malherbe in de voorlaatste ronde voor een haast onmogelijk manoeuvre op een niet ongevaarlijke springbult. Hij miste zijn wanhoopspoging, kwam ten val en werd teruggeslagen naar de zevende plaats en een achterstand van 17 punten in de wk-stand.

Uiteraard was de Luikenaar ontgoocheld. Zijn motorhome bleef twee volle uren dicht voor iedereen. Pas toen hij zijn teleurstelling had verwerkt, stond hij de verzamelde pers vriendelijk te woord.

Malherbe:”Na wat er vandaag gebeurd is, heb ik geen schijn van een kans meer en is Carlqvist zondag de nieuwe wereldkampioen. Maar…de strijd voortijdig opgeven doe ik niet. In St. Anthonis zal ik er andermaal voor gaan tot onder de allerlaatste vlag. In een mechanische sport als deze is niks voorspelbaar tot voorbij de laatste meet. Die gedachte zal me sterken om supergemotiveerd aan het starthek van de allerlaatste GP te komen.”

Met een tweede en een derde plaats in de reeksen leverde Harry Everts andermaal een schitterend resultaat af. Toch kwam hij weer 3 punten te kort om Carlqvist van een nieuwe GP-zege te houden.

“Om je de haren uit te rukken”, fulmineerde Harry naar zijn toehoorders. “Voor de vierde keer al pak ik nipt naast de GP-overwinning. Maar zondag probeer ik het weer.”

ERIC GEBOERS EINDIGT ZOALS HIJ BEGON            GP 125cc  Tsjechoslowakije

Voor aanvang van de laatste GP in het wk 125cc was de beslissing voor de wereldtitel al gevallen. Eric Geboers won in Salo zijn tweede titel op rij en Rinaldi was na de tweede reeks in Finland zeker van zijn tweede plaats in het wk.

Rinaldi spoedde zich na de eerste Finse reeks in zeven haasten naar Italië om de dag nadien al een dringende knieoperatie te ondergaan. Met een erg lange revalidatie in het vooruitzicht zat hij in gedachten al in een volgend wk.

Eric Geboers had in eerste instantie weinig zin om de verre autoverplaatsing naar Holice te maken, want ’s maandags wachtte hem de Keiheuvelcross in zijn achtertuin. Uiteindelijk vond hij het toch maar zijn verdomde plicht om definitief afscheid te nemen van de lichtste cilinderklasse met een laatste GP-deelname.

“Neen, ik ben helemaal niet gedwongen door Suzuki om deel te nemen maar ik zou met mezelf niet in het reine gekomen zijn wanneer ik thuis zou blijven. Of ik echter de bereidheid aan de dag kan leggen om te knokken op het scherp van de snee, kan ik nog niet zeggen. In feite heb ik mentaal al afscheid genomen van de lichtste categorie. Echt trainen met die motor doe ik al meer dan twee maanden niet meer. Veel zal afhangen hoe Velkeneers, Gibson e.a. Vehkonen mij tot enige actie kunnen bewegen, hahaha.”

Veel, zou zondags blijken. Helemaal ontspannen, bevrijd van elke druk won Eric de beide reeksen én de GP in Holice, zijn zesde van het jaar. Eric eindigde dit wk zoals hij het begon: met een overwinning.

Na de podiumplechtigheid liet hij zich in ijltempo naar Mol brengen om toch een beetje uitgerust op de Keiheuvel zijn opwachting te maken.

Vehkonen en Gibson vochten het nog even uit voor de derde plaats in het wk.

In de eerste reeks werd Vehkonen tweede voor de Amerikaan en toch kwam de derde wk-plaats bij Gibson terecht. Gibson werd immers tweede in de allerlaatste reeks waarin Vehkonen met een vastloper kreeg af te rekenen.

35-jarige TORLEIF HANSEN BAAS IN EIGEN HUIS               GP van Zweden 250cc

Ook in het wk 250cc was de beslissing al gevallen. Na afloop van de GP van Zwitserland was Jobé de nieuwe wereldkampioen en verhuisde uittredend wereldkampioen Danny Laporte naar het tweede schavotje. Voor hen waren de GP’s in het noorden dus van geen betekenis meer.

In de buurt van Stockholm vonden de rijders 14 augustus geen typisch Skandinavisch zandcircuit, maar een keiharde, dus snelle baan. Een kolfje naar de hand van hardrijders als Dieffenbach en Drechsel. En het moet gezegd: die jongens waren op de afspraak. Dieffenbach met een tweede en een derde plaats in de reeksen, Drechsel met een vijfde en een…reekszege. Het leverde hen een boel wk-punten op.

De grote meneer in deze GP werd echter thuisrijder Torleif Hansen, een oudgediende in het wk-wereldje die zijn internationale ambities al een vijftal jaren had opgeborgen. Hansen reed alleen nog maar nationale wedstrijdjes maar toonde zich die 14 augustus weer een volleerde hardrijder.

Hansen won met verve de eerste reeks en moest later op de namiddag alleen onderdoen voor Arno Drechsel in de tweede. Uiteraard werd Hansen ook GP-winnaar. Toch meer dan een kleine blamage voor het GP-peloton.

Jo Martens zakte door het achterwiel van zijn Yam in de eerste reeks en geraakte niet verder dan de negende plaats in de tweede. Kees van der Ven viel en werd pas elfde in de eerste doorgang, maar wel zesde in de tweede rit. Daarmee kwam hij op gelijke punten van Jo Martens met de derde plaats van het wk als inzet. Maar ook Drechsel kwam nu nog een woordje meespreken op amper twee punten van dit tweetal. De ontknoping kregen we een week later in Finland.

GEBOERS EN JOBE WINNEN OP DE KEIHEUVEL               BMB in BALEN

Op de Keiheuvel in Balen zag het die maandag 15 augustus zwart van het volk. De mensen wilden duidelijk de dubbele wereldkampioen 125cc aan het werk zien tegen de nieuwe kampioen 250cc . En het hoefde gezegd: de kampioenen lieten zich van hun beste zijde zien.

Thuisrijder Eric  Geboers won de beide reeksen 500cc terwijl Georges Jobé de finalewedstrijd 250cc voor zijn rekening nam én tweede werd in 500cc.

Eric gaf verstek voor de finalewedstrijd 250cc en had daar een goede reden voor.

Eric:”Ik heb vannacht amper 4 uurtjes geslapen. Na de GP in Holice ben ik met Pekka Vehkonen onmiddellijk naar huis gereden, 1 100km in precies 7 uur. Omdat ik de hele afstand achter het stuur zat, was ik vanmorgen verre van fris. Ik was vermoeid en zenuwachtig. Het feit dat ik hier sinds 1979 niet meer gereden had zat daar natuurlijk ook voor veel tussen. Ik mocht hier niet afgaan als een gieter. Zelfs de emoties uit mijn laatste GP 125cc hadden me behoorlijk van streek gebracht. Toen ik in de loop van de tweede reeks het publiek uitvoerig dankte met wuifhandjes kreeg ik een behoorlijke krop in de keel. Ik wist niet dat ik nog zo verliefd was op 125cc, maar het vaarwel is wel definitief.”

Luc Bursens won nog maar eens bij de juniors 500cc voor Van Vucht en Munters.

Plaatselijke man Dirk Geukens verwees Vanuytrecht en Engelen naar de dichtere ereplaatsen bij de nationalen 500cc.

JO MARTENS VERSPEELT DERDE PLAATS IN HET WK     GP van Finland 250cc

De nieuwe Amerikaanse vice-wereldkampioen Danny Laporte won 21 augustus in het Finse Hyvinkaa de allerlaatste GP 250cc van het jaar 1983. Aan een vierde en een eerste plaats in de reeksen had hij genoeg om het zo ver te schoppen.

Dat kwam ook omdat Jobé, de winnaar van de eerste reeks, uitviel in de tweede met een afgerukte voetsteun en Kees Van der Ven zich niet echt kon manifesteren op het zandcircuit, toch zijn specialiteit.

Van der Ven pakte met een derde en een vijfde plaats in de reeksen echter wel de derde plaats in het wk. En daar was onze Jo Martens tot huilens toe om geraakt.

“Ik heb er al bij al een mooi wk opzitten”, aldus Jo. “Spijtig genoeg kon ik het niet afronden met een podiumplaats. Ik vind dat ik die dik verdiend heb, maar wat wil je? In de eerste reeks kreeg ik alweer vroeg af te rekenen met een lekke band. Verder doen kon gewoon niet. In de tweede reeks werd ik weliswaar nog mooi derde achter Laporte en Hansen, maar toen was het kalf al verdronken. Zelfs Arno Drechsel is me op de valreep nog voorbij gegaan in de eindstand. Ik ben heel, heel erg ontgoocheld. Dit heb ik echt niet verdiend.”

Achter Jo werd J.Cl Laquaye zesde in de eindstand en derde Belg in de eerste tien.

De oudjes Torleif Hansen en Dimi Rangelov hadden elk maar twee GP’s nodig om resp. tiende en twaalfde (samen met nieuwkomer Jacky Martens) te eindigen in het wk…Toch iets om even over na te denken.

HAKAN CARLQVIST WERELDKAMPIOEN 500cc     GP van NEDERLAND

Vorige week was André Malherbe met 17 punten achterstand op Hakan Carlqvist uit San Marino teruggekeerd. Een vrij grote achterstand met nog slechts twee reeksen voor de boeg om dat aantal in winst om te zetten.

Malherbe deed in St Anthonis wat hij kon, won zelfs de GP, maar kwam aan de ultieme eindmeet toch zeven eenheden te kort om het gat met Carlqvist te dichten.

Zowel Malherbe als Carlqvist, beiden blijkbaar overmand door de zenuwen, kwamen niet te best uit de eerste start. De snelle jongens Rond, Vromans en reekswinnaar Noyce zagen ze pas terug na de geblokte vlag.

André Malherbe eindigde vierde en Yvan van den Broeck hield Carlqvist van de vijfde plaats.

Carla: “Ik was tot meer in staat, maar mijn Yamaha wilde niet mee. Ik heb een hele reeks lang in tweede versnelling gereden. In die omstandigheden moest ik uiterst voorzichtig zijn. Doodsangsten heb ik uitgestaan, maar al bij al is het nog goed afgelopen. Ik geef maar drie punten toe aan Malherbe. Straks moet hij winnen en mag ik niet scoren. Het wordt nog even bibberen en hopen op de goede afloop.”

De tweede reeks werd die van Malherbe. Met Vromans aan het achterwiel reed hij snel een veilige voorsprong op zijn achtervolgers bijeen. Vromans rook zijn kans op een eerste GP-winst, maar een defecte vering sloeg hem uit de wedstrijd. Gerard Rond, de nummer drie van daarstraks, werd nu tweede in de reeks en in de wedstrijd.

 De reeks- en totaalzege ging naar Malherbe.

Achter Rond leverde Jaak Vanvelthoven zijn beste prestatie van het jaar af op de derde plaats en Yvan Van den Broeck finishte in het wiel van Carlqvist op de vijfde plaats.

Met de vierde plaats in deze reeks hield Carlqvist dus zeven punten op Malherbe over om verdiend wereldkampioen te worden.

Noyce mocht de derde podiumtrap bezetten en Harry Everts behield zijn vierde plaats in zijn eerste wk 500 alhoewel hij maar een paar tiental meters ver kwam in deze laatste GP.

 In de start werd Harry immers overhoop gereden en kreeg hij enkele motoren over zich heen. Met een dubbele sleutelbreuk en een handbreuk werd hij afgevoerd. Tekenend voor zijn temperament gaf hij vanaf de brits nog mee dat hij er volgend jaar opnieuw zou invliegen.

De vele, vele Zweedse supporters van Hakan Carlqvist hadden hun reis niet vergeefs gemaakt, want nog voor Carla het podium op mocht, knalden de kurken reeds en spoot de champagne kwistig in het rond.

André Malherbe , tegelijk winnaar en grote verliezer van de dag, analyseerde wat iedereen al wist: “Tot het laatste ogenblik heb ik voor de titel geknokt, maar bij elke doortocht werd me doorgegeven dat Carlqvist nog in de wedstrijd zat. O, wat hoopte ik dat hij door één of ander pech zou uitvallen. Lelijk van mij, niet? Sportief is het niet, maar wel menselijk, hé?

De achterstand die ik in San Marino heb opgelopen was veel te groot. Als sportman moet ik dit verlies kunnen accepteren. Volgend jaar wordt het jaar van de revanche. Dat kan ik jullie verzekeren.”

GEBOERS WINT  TROFEE 875  in Orp-le-Grand

Het laatste weekend van augustus was bijzonder lonend voor wereldkampioen 125cc Eric Geboers.

Zaterdagavond stal hij de show in de indoorcross van Amsterdam en zondags won hij met verve de Trofee xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />875 in Orp-le-Grand.

Geboers won in Orp de wedstrijden 125 en 500cc en werd in de 250cc-wedstrijd nipt geklopt door Marc Velkeneers. In de eindstand was dat goed voor 42 punten op 45.

J.Cl Laquaye werd tweede, Jo Martens derde.

Inter, maar geen Trofeedeelnemer Erwin Albert won de wedstrijd bij de nationalen 500cc voor Dirk Geukens en Verhoeven.

De betreurde Jeanke Teeuwissen was de beste tussen de nationalen 250cc.

Volgende keer ruimen we het jaar 1983 op en kijken we uit naar wat anders.

Wie zo lang niet kan wachten raden we aan eens binnen te surfen bij mxworld, naar Archief te zoeken en daar de naam ludo vervloet in te tikken. Misschien kom jij dan ook in de ban van de retrocross.

En vergeet het niet…zondag 30 november houden wij in Hulshout een mxHistory-day.

Graag verzamelen we uw verhalen uit de jaren 50-60-70 en 80.

Kruip vandaag nog achter je computer (of laat het doen) en ram je beste of slechtste momenten uit je actieve loopbaan eruit. En wees vooral niet bevreesd om je helemaal te laten gaan. Elk verhaal is het lezen overwaard.

Kopij mailen naar ludo.vervloet@telenet.be die het persklaar maakt. Doen!