DE TIJD VAN TOEN               -het jaar 1982-xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

HET DRAMA VROMANS IN FINLAND

Ludo Vervloet   -freelance journalist-

De maand mei 1982 was een ongemeen drukbezette motorsportmaand. De drukste van het jaar, zou blijken. Er waren niet alleen de GP-wedstrijden motorcross en wegrace, maar ook op nationaal vlak was het drukdrukdruk op deBelgische  zand- en asfaltcircuits.

Voor motorsportjournalisten een hectische bedoening om volgen in een tijd waarin er nog geen sprake was van gsm en internet en de fax nog maar schoorvoetend zijn intrede deed in het leven van de beter gesitueerde werkende mens.

Seinen met de eerste veldcomputers en faxen van op motorcrossevenementen zou evenwel pas echt populair worden na 1985.  In 1982 moesten wij, journalisten, ons dus nog behelpen met de tamtam. En dat wou nog wel eens mislopen. We deden evenwel ons best ondanks het meestal te kleine budget dat we konden lospeuteren bij onze bladen en tijdschriften. Gelukkig toonde vrijwel  iedere crossfanaat begrip voor de zeldzame minpunten in ons hobbyberoep.

De man die ons op te verre GP’s vaak een helpende hand toestak en ons van informatie voorzag was wijlen Johnny Strijbos. Johnny was een motorcrossfan pur sang en combineerde die passie met een bedrijf dat erg actief was in het wereldje. Eerst samen met en als vennoot van Roger De Coster als dealers van Suzukimotoren, later op eigen benen. Hij hield eraan dat de maandagkranten tenminste correcte uitslagen en een summier wedstrijdverloop binnen kregen.

Johnny liet zich ook graag de crossvader van André Vromans noemen, want voor den Dré was geen inspanning hem te veel.

Vorige keer vertelden we hoe André Vromans, de koning van het voorjaar in België, in Nederland zijn eerste GP 500cc van het seizoen won en hoe Eric Geboers hetzelfde exploot lukte in 125c op Italiaanse bodem.

Met Vromans en Co trokken we in de daarop volgende weken naar Zweden en Finland en met de 125cc-jongens naar Joegoslavië (inderdaad, het land bestond toen nog onder deze naam).

Maar… de belangrijkste GP werd in het weekend van 9 mei bij ons in Borgloon gereden. Daar werd uitgekeken naar de prestaties van de coryfeeën 250cc in het algemeen, en van Georges Jobé en Jo Martens in het bijzonder.

JOBE NA PECH VAN LAPORTE        -GP van België 250cc-

Jobé, de ex-wereldkampioen 250cc, had zijn start niet gemist in het WK. In Payerne won hij de beide reeksen van de Zwitserse GP en in Spanje, waar de vrij onbekende Amerikaan Mike Guerra won,  had hij de schade beperkt. Jobé kwam naar Borgloon om opnieuw de dubbele reekswinnaar te worden.

Jo Martens durfde het woord winnen niet in de mond te nemen, maar dacht er stiekem wel aan.

“In de voorjaarswedstrijden zag ik Jobé niet. In Angreau hebben we elkaar van de sokken gereden en zijn we samen gevallen. Dichter ben ik bij hem nog niet in de buurt geweest”, vertelde Jo niet zonder humor.

Jo plaatste zich zaterdag in de kwalificatieritten moeiteloos voor deelneming aan de GP en deed zondagvoormiddag nog beter tijdens de officiële tijdstraining met de vierde plaats. Toen ging Jo aan het zweven. Ondanks aanmaningen van Freddy Wollants, zijn monteur, om ermee op te houden, ging Jo alweer op pad om de allerbeste tijd neer te zetten..

Op de gevaarlijke springbult na de start eindigde de GP van Jo. Hij kwam vervaarlijk ten val, brak een sleutelbeen en werd met andere blessures allerlei uiterst voorzichtig weggebracht naar het ziekenhuis van Tongeren. Hij zou zowat twee maanden uit de beweging blijven.

De overwinning in Borgloon was voor Georges Jobé. Hij haalde het met een eerste en tweede plaats in de reeksen.

In de eerste reeks kreeg hij meer tegenstand te verwerken dan hem lief was van Danny Laporte.

“Ik wist dat Laporte sterk is”, bekende Jobé na de eerste hete reeks. “Maar zo sterk had ik hem niet verwacht. Hij heeft me behoorlijk nerveus gemaakt met die stormvloed van aanvallen. Ik heb me nog nooit eerder zo fel moeten concentreren om niet de minste rijfout te maken. Ik zie het evenwel toch zitten voor straks.”

“Natuurlijk kon ik Jobé voorbij”, toeterde Laporte tussen twee koudwaterdouches in. “Hij was niet alleen sterk, maar ook bijzonder attent om alle gaatjes die ik trok professioneel dicht te rijden. Ongelofelijk hoe kalm hij bleef in mijn spervuur van aanvallen. Toch denk ik dat ik er de schrik in heb. Ik kijk al uit naar de tweede reeks.”

Spijtig voor de beide kemphanen en de talrijke toeschouwers werd de tweede reeks helemaal onthoofd door een massale valpartij op de eerste springschans na de start (juist ja, waar  Jo over de kop ging). Danny Laporte was één van de ongeluksvogels. De Amerikaan hervatte zo snel hij kon, maar zijn Yamaha kreeg meteen af te rekenen met ontstekingsproblemen. Na amper een halve ronde moest hij onherroepelijk naar het rennerspark. Weg boeiende GP!

Vooraan hadden de Brit Watson en de Duitser meteen het hazenpad gekomen en leken Jobé een neus te zullen zetten. Dat lukte deels. Jobé kreeg Dieffenbach nog te pakken, maar om reekswinnaar te worden was de tijd echter iets te krap. Watson won de gierende eindspurt voor de Luikenaar.

Eindwinnaar Jobé deed evenwel weer de beste zaak in het WK. In Borgloon dikte hij zijn WK-totaal aan tot 75 eenheden. Van der Ven (39) en Watson (38) werden zijn naaste achtervolgers. Danny Laporte  zat toen aan 27 tellers…

Het nevennummer 500cc werd gewonnen door Raymond Heeren, zijn eerste eindoverwinning van het seizoen. Hij kreeg er de “Beker van de Limburgse Journalistenclub” bovenop. En blij dat hij was.

“ROLLS” NOYCE AAN DE BEURT       -GP van Zweden 500cc-

Na Malherbe in Frankrijk en Vromans in Nederland was het nu de beurt aan Graham Noyce om dubbele reekswinnaar te worden in Zweden.

Voor de grootste ophef zorgde evenwel thuisrijder Hakan Carlqvist. Carla brak een pols op Goede Vrijdag in Ringwood en was veertien dagen voor het einde van de geschatte herstelperiode zodanig hersteld dat hij meteen de beste tijd op de klokken bracht. In de derde ronde van de eerste reeks was zijn heroptreden evenwel al ten einde na een fikse totter.

De goedgevolgde Noyce verdapperde meteen en had op het helterskelterbaantje in de buurt van Stockholm nauwelijks last van Hudson en Lackey om de reeks te winnen.

In de tweede rit van de dag sloeg Noyce van in de aanvangsmeters meteen een kloof die kon tellen. Liefst 20 seconden reed hij weg van andere grote jongens. Malherbe kwam terug tot op 5 tellers en bleef dan hangen op de tweede plaats.

Noyce, nog wereldkampioen in 1979, werd dus eindwinnaar van de GP.

Brad Lackey werd opnieuw derde. Meteen goed voor de tweede plaats in de GP én de eerste in de WK-rangschikking.

Suzuki Lackey was dus leider nu aan met 1 puntje voorsprong op Vromans - die in Zweden allesbehalve een goede beurt maakte en zijn op één na slechtste resultaat van het WK liet optekenen -  en 5 op de tandem Noyce/Malherbe.

EINDELIJK HARRY EVERTS          -GP van Joegoslavië 125cc-

Een week na de beenharde baan van Faenza kregen de lichtgewichten 125cc in de buurt van Maribor een erg zware, want slijkerige baan voor de wielen geduwd. Crossen in Orehora Vas was beslist geen pretje die 9 mei 1982. Eric Geboers wist er meteen alles van.

De dubbele reekswinnar van Faenza geraakte in de eerste reeks niet verder dan de 11^de plaats, net buiten de punten dus. Later op de namiddag beperkte Eric gelukkig de schade op de derde plaats.

Harry Everts, de regerende wereldkampioen, kwam eindelijk nog eens goed uit de verf. De eerste manche won Harry. Na zeven ronden had hij de felle Italianen Maddii en Rinaldi definitief afgeschud en won hij onbedreigd de reeks.

Marc Velkeneers rondde een fel gesmaakte remonte af met de vijfde plaats.

Marc werd ontegensprekelijk de man van de tweede reeks. Ondanks een matige start boog hij binnen de drie ronden de achtste plaats om in de eerste en reed dan met sprekend gemak van de concurrentie weg. Een echt grote Velkeneers na zijn pechdag in Italië.

Omdat Harry Everts zich gedeisd hield in tweede positie en Geboers achter hem bufferde voor Maddii kon de eindzege hem niet ontsnappen. Hij won de GP voor Velkeners en Maddii.

Marc Velkeneers werd opnieuw de autoritaire leider in het WK met 104 punten, voor Eric Geboers en Rinaldi (elk 83), Maddii (76) en Harry Everts (73).

BOYCOT VAN DE VEDETTEN       - GP wegrace Frankrijk-

De organisatoren van de Franse GP op het circuit Paul Armagnac in Nogaro  (Gers) waren niet onwetend geweest van een eventuele boycot van hun GP door de grote jongens uit de koninginneklasse 500c. Maar ze rekenden op de Franse slag om hun problemen te verdoezelen en de tenoren van de racebaan alsnog te overhalen om te starten.

Ze kregen echter een unaniem en onvoorwaardelijk  njet in het gelaat geworpen.

De grote jongens pakten hun materiaal niet eens uit voor de zaterdagtraining en zochten meteen andere oorden op toen ze merkten dat aan hun wensen geen gehoor was gegeven. Het circuit lag er nog even holderdebolder bij als bij de laatste inspectie. Een onthoofde GP dus.

Frutschi, Gross en Parrish roken hun kans en stonden na afloop voor aap op het podium 500cc.

In de lichtere categorieën was er van een boycot geen sprake. Olivier Liégeois werd achtste in 125cc , maar de uitslag van de dag lukte onze Waalse landgenoot Didier de Radigues in 350cc: hij werd prachtig tweede achter Baldé.

HE… JEAN CLAUDE LAQUAYE        -GP van Tsjechoslowakije  250cc-

Eén week na Borgloon reden de kwartlitercrossers de GP van Tsjechoslowakije, zoals dat land toen nog voluit heette. We zaten nog midden in de koude oorlog en voor westerlingen was het nog geen evidentie om zomaar eventjes naar het Oostblok te reizen om een motorcrosswedstrijd te gaan volgen.

Meer nog, ter plaatse een telefoonlijn regelen om b.v. een wedstrijdverslag naar België door te bellen was genoeg om de staatsveiligheid op je dak te krijgen. Met andere woorden, je kon het schudden met je journalistenpasje. Bovendien mocht je blij zijn dat het locale persbureau de uitslag van de GP aan Belga  overmaakte.

Winnaar van de GP in  de CSSR werd de Duitser Dieffenbach, reeds één van de blikvangers in Borgloon. Dieffenbach had aan twee tweede plaatsen genoeg om winnaar van de GP te worden.

De reeksoverwinningen waren voor Jobé en Laporte, maar die brachten er in hun andere heat  te weinig vanaf  om Dieffenbach voor de hoogste podiumtrap te bedreigen.

Met Dieffenbach waren Danny Laporte  (4/15) en onze Jean Claude Laquaye (10/8) zowat de enige rijders die punten scoorden in de beide manches. Zij werden ervoor beloond met een topdrie plaats.

Achteraf vernamen we dat de weersomstandigheden zo ontzettend slecht waren dat je echt van de goden gediend moest zijn om tweemaal een score op de tabellen te brengen. Dat lukte maar 4 rijders. Naast de drie podiumgasten pakte ook de Nederlander Wilken een erg bescheiden (3/4) mee, goed voor de zevende plaats in de eindstand.

ANDRE VROMANS VERLIEST DE WERELDTITEL         -GP van Finland 500cc-

De 500cc-jongens reisden van Zweden meteen door naar Finland voor hun volgende GP in de omgeving van Helsinki.

Op de Finse zandbodem vertrok André Vromans natuurlijk weer als uitgesproken favoriet. Een rol die hij niet uit de weg ging. André hoopte terecht zijn tegenstanders andermaal op een hoopje te zullen rijden en met een fikse voorsprong het tussentijds klassement van het WK te heroveren. Na de zaterdagtrainingen leek dit een gewettigde hoop. Edoch.

In de beide reeksen van de GP bereikte Dré de aankomst echter niet. Evenveel keer werd hij door motorpech van een haast zekere reekszege en de 30 punten gehouden. Na afloop zat hij dan ook in zak en as en wou geen commentaar kwijt.

Veel later zou hij er terecht op wijzen dat deze rotdag hem het wereldkampioenschap 1982 had gekost.

En inderdaad, met de jammerlijk verloren 30 punten zou Vromans wereldkampioen geworden zijn met 11 punten voorsprong op Brad Lackey, want Brad kwam in Finland ook niet verder dan  een (3/5)-score.

In werkelijkheid strandde Vromans vele weken later  op de slotdag in Luxemburg op 11 punten van Lackey en van de zo fel begeerde wereldtitel.

En zeggen dat Vromans slechts in 2 van de 24 reeksen van het WK uitviel. Dat uitgerekend deze rotdag bovendien moest plaatsvinden in het land van zijn co-sponsor Sinisalo maakte de zaak nog een stuk erger.

Reekswinnaars in Finland werden JJ Bruno en Neil Hudson.

Bruno won de GP met een erg mooie (15/12)-combinatie voor Hudson en Sintonen.

Carlqvist werd vierde, terwijl Malherbe en Noyce elk in één reeks uitvielen.

Marc Velkeneers wint in Eke

Drie decennia lang was de Hemelvaartcross in Eke een topper op de Belgische crosskalender waarop de echte kampioenen uit diverse landen niet mochten ontbreken. Toen de commercialisering van de sport echter een hoge vlucht nam in de jaren 1970 daalde de engel met het scherpe mes echter neer over de organisatie die er in 1982 nog kwam dank zij de goodwill van een paar motorcrossfanaten. Op termijn een bij voorbaat verloren strijd tegen de vooruitgang binnen de sport.

Voor de 40^ste editie van deze wedstrijd onder de kerktoren regende het forfaits. Vromans, Malherbe, Jobé, Harry Everts…ze verkozen een dagje rust tussen de slopende GP’s in.

Marc Velkeneers en Eric Geboers , de uitblinkers in het WK 125cc, trokken dan maar de kar.

Eric zorgde voor het spektakel, Velkeneers voor de efficiëntie.

Velkeneers werd de dubbele reekswinnaar en werd dus vlot eindwinnaar voor Sterckx en Vanvelthoven.

Geboers ging één keer onderuit in winnende positie, verloor een heleboel plaatsen, maar werd tweede in de andere reeks.

Regen in Zolder

Op dezelfde Hemelvaartdag lokten onze nationale snelle jongens heel wat volk naar Zolder voor hun openingsrace van het BK. Vooral de regen zorgde voor de spanning in de meeste races. Opmerkelijke overwinningen kwamen er van Orban en Denis in de zwaardere klassen. In 250cc bleef Geeraerd maar nipt de felle Pol Ramon de baas. Stefan Mertens had  te weinig power in huis om die twee te kunnen volgen.

Ook verlekkerd op het motornieuws van bv. 25 jaar geleden?

Ga naar mxworld , vraag in Archief naar Ludo Vervloet en

mail je goedkeuring of afkeer van deze nostalgische rubriek naar

ludo.vervloet@pandora.be