Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaar van 1983 samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.
Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.
ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANS in Dessel
Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.
Vromans : De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ik de reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.
In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.
Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.
Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.
Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GPs worden gereden?
Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.
André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.
De nevenreeksen in Dessel:
Peter Goolaerts bij de juniors 125cc
Luc Bursens bij de juniors 500cc
Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich
J. CL. LACQUAYE in Lustin
In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.
In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.
Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.
De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.
Jo Martens kwam niet echt uit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.
Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.
DE DERDE VAN VROMANS Wuustwezel
Eén week na zijn wedervaren in Dessel kreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.
Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.
Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.
Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .
Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.
Geboers: We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromans definitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.
Vromans: Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risicos beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.
Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gught achter zich bij de juniors 500cc
Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc
MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)
De Nederlandse voorjaarsklassieker die pompeus deCross der Azen werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon noemen .
Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, reden die 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.
André Malherbe, de enige Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégé van Heikki Mikkola.
De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.
Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:
Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld, kakelde hij er lustig op los. Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfect af te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.
De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rond viel drie keer uit met machinepech.
GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEE in VORSELAAR
Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zeven uitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.
Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de
zege.
De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.
Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.
Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.
Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.
Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden, lachte Vromans in de pauze.Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.
Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.
Na de opgave van Carlqvist defecte vering- kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.
Van den Broeck, de winnaar van 81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.
Yvan: Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.
De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.
Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.
Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.
De nationalen kregen een dagje rust.
JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK
Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.
Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.
Omdat de beide Andrés het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.
Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.
Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.
Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.
Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.
JO MARTENS NA PECH VAN JOBE
Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers - die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.
Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martens heel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.
Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.
In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.
Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.
Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.
Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas
ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BEST GP 125cc NEDERLAND
In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (whats in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.
Geboers deed dat met zon overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.
De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.
Zijn ze moe?, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.
Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig. Winnen in Best het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.
Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.
Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan het manneke.
- Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.
Eric: Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé. Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam. En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..
Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.
Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.
Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.
Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.
Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.
Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.
Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.
De maand mei 1982 was een ongemeen drukbezette motorsportmaand. De drukste van het jaar, zou blijken. Er waren niet alleen de GP-wedstrijden motorcross en wegrace, maar ook op nationaal vlak was het drukdrukdruk op deBelgische zand- en asfaltcircuits.
Voor motorsportjournalisten een hectische bedoening om volgen in een tijd waarin er nog geen sprake was van gsm en internet en de fax nog maar schoorvoetend zijn intrede deed in het leven van de beter gesitueerde werkende mens.
Seinen met de eerste veldcomputers en faxen van op motorcrossevenementen zou evenwel pas echt populair worden na 1985. In 1982 moesten wij, journalisten, ons dus nog behelpen met de tamtam. En dat wou nog wel eens mislopen. We deden evenwel ons best ondanks het meestal te kleine budget dat we konden lospeuteren bij onze bladen en tijdschriften. Gelukkig toonde vrijwel iedere crossfanaat begrip voor de zeldzame minpunten in ons hobbyberoep.
De man die ons op te verre GPs vaak een helpende hand toestak en ons van informatie voorzag was wijlen Johnny Strijbos. Johnny was een motorcrossfan pur sang en combineerde die passie met een bedrijf dat erg actief was in het wereldje. Eerst samen met en als vennoot van Roger De Coster als dealers van Suzukimotoren, later op eigen benen. Hij hield eraan dat de maandagkranten tenminste correcte uitslagen en een summier wedstrijdverloop binnen kregen.
Johnny liet zich ook graag de crossvader van André Vromans noemen, want voor den Dré was geen inspanning hem te veel.
Vorige keer vertelden we hoe André Vromans, de koning van het voorjaar in België, in Nederland zijn eerste GP 500cc van het seizoen won en hoe Eric Geboers hetzelfde exploot lukte in 125c op Italiaanse bodem.
Met Vromans en Co trokken we in de daarop volgende weken naar Zweden en Finland en met de 125cc-jongens naar Joegoslavië (inderdaad, het land bestond toen nog onder deze naam).
Maar de belangrijkste GP werd in het weekend van 9 mei bij ons in Borgloon gereden. Daar werd uitgekeken naar de prestaties van de coryfeeën 250cc in het algemeen, en van Georges Jobé en Jo Martens in het bijzonder.
JOBE NA PECH VAN LAPORTE -GP van België 250cc-
Jobé, de ex-wereldkampioen 250cc, had zijn start niet gemist in het WK. In Payerne won hij de beide reeksen van de Zwitserse GP en in Spanje, waar de vrij onbekende Amerikaan Mike Guerra won, had hij de schade beperkt. Jobé kwam naar Borgloon om opnieuw de dubbele reekswinnaar te worden.
Jo Martens durfde het woord winnen niet in de mond te nemen, maar dacht er stiekem wel aan.
In de voorjaarswedstrijden zag ik Jobé niet. In Angreau hebben we elkaar van de sokken gereden en zijn we samen gevallen. Dichter ben ik bij hem nog niet in de buurt geweest, vertelde Jo niet zonder humor.
Jo plaatste zich zaterdag in de kwalificatieritten moeiteloos voor deelneming aan de GP en deed zondagvoormiddag nog beter tijdens de officiële tijdstraining met de vierde plaats. Toen ging Jo aan het zweven. Ondanks aanmaningen van Freddy Wollants, zijn monteur, om ermee op te houden, ging Jo alweer op pad om de allerbeste tijd neer te zetten..
Op de gevaarlijke springbult na de start eindigde de GP van Jo. Hij kwam vervaarlijk ten val, brak een sleutelbeen en werd met andere blessures allerlei uiterst voorzichtig weggebracht naar het ziekenhuis van Tongeren. Hij zou zowat twee maanden uit de beweging blijven.
De overwinning in Borgloon was voor Georges Jobé. Hij haalde het met een eerste en tweede plaats in de reeksen.
In de eerste reeks kreeg hij meer tegenstand te verwerken dan hem lief was van Danny Laporte.
Ik wist dat Laporte sterk is, bekende Jobé na de eerste hete reeks. Maar zo sterk had ik hem niet verwacht. Hij heeft me behoorlijk nerveus gemaakt met die stormvloed van aanvallen. Ik heb me nog nooit eerder zo fel moeten concentreren om niet de minste rijfout te maken. Ik zie het evenwel toch zitten voor straks.
Natuurlijk kon ik Jobé voorbij, toeterde Laporte tussen twee koudwaterdouches in. Hij was niet alleen sterk, maar ook bijzonder attent om alle gaatjes die ik trok professioneel dicht te rijden. Ongelofelijk hoe kalm hij bleef in mijn spervuur van aanvallen. Toch denk ik dat ik er de schrik in heb. Ik kijk al uit naar de tweede reeks.
Spijtig voor de beide kemphanen en de talrijke toeschouwers werd de tweede reeks helemaal onthoofd door een massale valpartij op de eerste springschans na de start (juist ja, waar Jo over de kop ging). Danny Laporte was één van de ongeluksvogels. De Amerikaan hervatte zo snel hij kon, maar zijn Yamaha kreeg meteen af te rekenen met ontstekingsproblemen. Na amper een halve ronde moest hij onherroepelijk naar het rennerspark. Weg boeiende GP!
Vooraan hadden de Brit Watson en de Duitser meteen het hazenpad gekomen en leken Jobé een neus te zullen zetten. Dat lukte deels. Jobé kreeg Dieffenbach nog te pakken, maar om reekswinnaar te worden was de tijd echter iets te krap. Watson won de gierende eindspurt voor de Luikenaar.
Eindwinnaar Jobé deed evenwel weer de beste zaak in het WK. In Borgloon dikte hij zijn WK-totaal aan tot 75 eenheden. Van der Ven (39) en Watson (38) werden zijn naaste achtervolgers. Danny Laporte zat toen aan 27 tellers
Het nevennummer 500cc werd gewonnen door Raymond Heeren, zijn eerste eindoverwinning van het seizoen. Hij kreeg er de Beker van de Limburgse Journalistenclub bovenop. En blij dat hij was.
ROLLS NOYCE AAN DE BEURT -GP van Zweden 500cc-
Na Malherbe in Frankrijk en Vromans in Nederland was het nu de beurt aan Graham Noyce om dubbele reekswinnaar te worden in Zweden.
Voor de grootste ophef zorgde evenwel thuisrijder Hakan Carlqvist. Carla brak een pols op Goede Vrijdag in Ringwood en was veertien dagen voor het einde van de geschatte herstelperiode zodanig hersteld dat hij meteen de beste tijd op de klokken bracht. In de derde ronde van de eerste reeks was zijn heroptreden evenwel al ten einde na een fikse totter.
De goedgevolgde Noyce verdapperde meteen en had op het helterskelterbaantje in de buurt van Stockholm nauwelijks last van Hudson en Lackey om de reeks te winnen.
In de tweede rit van de dag sloeg Noyce van in de aanvangsmeters meteen een kloof die kon tellen. Liefst 20 seconden reed hij weg van andere grote jongens. Malherbe kwam terug tot op 5 tellers en bleef dan hangen op de tweede plaats.
Noyce, nog wereldkampioen in 1979, werd dus eindwinnaar van de GP.
Brad Lackey werd opnieuw derde. Meteen goed voor de tweede plaats in de GP én de eerste in de WK-rangschikking.
Suzuki Lackey was dus leider nu aan met 1 puntje voorsprong op Vromans - die in Zweden allesbehalve een goede beurt maakte en zijn op één na slechtste resultaat van het WK liet optekenen - en 5 op de tandem Noyce/Malherbe.
EINDELIJK HARRY EVERTS -GP van Joegoslavië 125cc-
Een week na de beenharde baan van Faenza kregen de lichtgewichten 125cc in de buurt van Maribor een erg zware, want slijkerige baan voor de wielen geduwd. Crossen in Orehora Vas was beslist geen pretje die 9 mei 1982. Eric Geboers wist er meteen alles van.
De dubbele reekswinnar van Faenza geraakte in de eerste reeks niet verder dan de 11de plaats, net buiten de punten dus. Later op de namiddag beperkte Eric gelukkig de schade op de derde plaats.
Harry Everts, de regerende wereldkampioen, kwam eindelijk nog eens goed uit de verf. De eerste manche won Harry. Na zeven ronden had hij de felle Italianen Maddii en Rinaldi definitief afgeschud en won hij onbedreigd de reeks.
Marc Velkeneers rondde een fel gesmaakte remonte af met de vijfde plaats.
Marc werd ontegensprekelijk de man van de tweede reeks. Ondanks een matige start boog hij binnen de drie ronden de achtste plaats om in de eerste en reed dan met sprekend gemak van de concurrentie weg. Een echt grote Velkeneers na zijn pechdag in Italië.
Omdat Harry Everts zich gedeisd hield in tweede positie en Geboers achter hem bufferde voor Maddii kon de eindzege hem niet ontsnappen. Hij won de GP voor Velkeners en Maddii.
Marc Velkeneers werd opnieuw de autoritaire leider in het WK met 104 punten, voor Eric Geboers en Rinaldi (elk 83), Maddii (76) en Harry Everts (73).
BOYCOT VAN DE VEDETTEN - GP wegrace Frankrijk-
De organisatoren van de Franse GP op het circuit Paul Armagnac in Nogaro (Gers) waren niet onwetend geweest van een eventuele boycot van hun GP door de grote jongens uit de koninginneklasse 500c. Maar ze rekenden op de Franse slag om hun problemen te verdoezelen en de tenoren van de racebaan alsnog te overhalen om te starten.
Ze kregen echter een unaniem en onvoorwaardelijk njet in het gelaat geworpen.
De grote jongens pakten hun materiaal niet eens uit voor de zaterdagtraining en zochten meteen andere oorden op toen ze merkten dat aan hun wensen geen gehoor was gegeven. Het circuit lag er nog even holderdebolder bij als bij de laatste inspectie. Een onthoofde GP dus.
Frutschi, Gross en Parrish roken hun kans en stonden na afloop voor aap op het podium 500cc.
In de lichtere categorieën was er van een boycot geen sprake. Olivier Liégeois werd achtste in 125cc , maar de uitslag van de dag lukte onze Waalse landgenoot Didier de Radigues in 350cc: hij werd prachtig tweede achter Baldé.
HE JEAN CLAUDE LAQUAYE -GP van Tsjechoslowakije 250cc-
Eén week na Borgloon reden de kwartlitercrossers de GP van Tsjechoslowakije, zoals dat land toen nog voluit heette. We zaten nog midden in de koude oorlog en voor westerlingen was het nog geen evidentie om zomaar eventjes naar het Oostblok te reizen om een motorcrosswedstrijd te gaan volgen.
Meer nog, ter plaatse een telefoonlijn regelen om b.v. een wedstrijdverslag naar België door te bellen was genoeg om de staatsveiligheid op je dak te krijgen. Met andere woorden, je kon het schudden met je journalistenpasje. Bovendien mocht je blij zijn dat het locale persbureau de uitslag van de GP aan Belga overmaakte.
Winnaar van de GP in de CSSR werd de Duitser Dieffenbach, reeds één van de blikvangers in Borgloon. Dieffenbach had aan twee tweede plaatsen genoeg om winnaar van de GP te worden.
De reeksoverwinningen waren voor Jobé en Laporte, maar die brachten er in hun andere heat te weinig vanaf om Dieffenbach voor de hoogste podiumtrap te bedreigen.
Met Dieffenbach waren Danny Laporte (4/15) en onze Jean Claude Laquaye (10/8) zowat de enige rijders die punten scoorden in de beide manches. Zij werden ervoor beloond met een topdrie plaats.
Achteraf vernamen we dat de weersomstandigheden zo ontzettend slecht waren dat je echt van de goden gediend moest zijn om tweemaal een score op de tabellen te brengen. Dat lukte maar 4 rijders. Naast de drie podiumgasten pakte ook de Nederlander Wilken een erg bescheiden (3/4) mee, goed voor de zevende plaats in de eindstand.
ANDRE VROMANS VERLIEST DE WERELDTITEL -GP van Finland 500cc-
De 500cc-jongens reisden van Zweden meteen door naar Finland voor hun volgende GP in de omgeving van Helsinki.
Op de Finse zandbodem vertrok André Vromans natuurlijk weer als uitgesproken favoriet. Een rol die hij niet uit de weg ging. André hoopte terecht zijn tegenstanders andermaal op een hoopje te zullen rijden en met een fikse voorsprong het tussentijds klassement van het WK te heroveren. Na de zaterdagtrainingen leek dit een gewettigde hoop. Edoch.
In de beide reeksen van de GP bereikte Dré de aankomst echter niet. Evenveel keer werd hij door motorpech van een haast zekere reekszege en de 30 punten gehouden. Na afloop zat hij dan ook in zak en as en wou geen commentaar kwijt.
Veel later zou hij er terecht op wijzen dat deze rotdag hem het wereldkampioenschap 1982 had gekost.
En inderdaad, met de jammerlijk verloren 30 punten zou Vromans wereldkampioen geworden zijn met 11 punten voorsprong op Brad Lackey, want Brad kwam in Finland ook niet verder dan een (3/5)-score.
In werkelijkheid strandde Vromans vele weken later op de slotdag in Luxemburg op 11 punten van Lackey en van de zo fel begeerde wereldtitel.
En zeggen dat Vromans slechts in 2 van de 24 reeksen van het WK uitviel. Dat uitgerekend deze rotdag bovendien moest plaatsvinden in het land van zijn co-sponsor Sinisalo maakte de zaak nog een stuk erger.
Reekswinnaars in Finland werden JJ Bruno en Neil Hudson.
Bruno won de GP met een erg mooie (15/12)-combinatie voor Hudson en Sintonen.
Carlqvist werd vierde, terwijl Malherbe en Noyce elk in één reeks uitvielen.
Marc Velkeneers wint in Eke
Drie decennia lang was de Hemelvaartcross in Eke een topper op de Belgische crosskalender waarop de echte kampioenen uit diverse landen niet mochten ontbreken. Toen de commercialisering van de sport echter een hoge vlucht nam in de jaren 1970 daalde de engel met het scherpe mes echter neer over de organisatie die er in 1982 nog kwam dank zij de goodwill van een paar motorcrossfanaten. Op termijn een bij voorbaat verloren strijd tegen de vooruitgang binnen de sport.
Voor de 40ste editie van deze wedstrijd onder de kerktoren regende het forfaits. Vromans, Malherbe, Jobé, Harry Everts ze verkozen een dagje rust tussen de slopende GPs in.
Marc Velkeneers en Eric Geboers , de uitblinkers in het WK 125cc, trokken dan maar de kar.
Eric zorgde voor het spektakel, Velkeneers voor de efficiëntie.
Velkeneers werd de dubbele reekswinnaar en werd dus vlot eindwinnaar voor Sterckx en Vanvelthoven.
Geboers ging één keer onderuit in winnende positie, verloor een heleboel plaatsen, maar werd tweede in de andere reeks.
Regen in Zolder
Op dezelfde Hemelvaartdag lokten onze nationale snelle jongens heel wat volk naar Zolder voor hun openingsrace van het BK. Vooral de regen zorgde voor de spanning in de meeste races. Opmerkelijke overwinningen kwamen er van Orban en Denis in de zwaardere klassen. In 250cc bleef Geeraerd maar nipt de felle Pol Ramon de baas. Stefan Mertens had te weinig power in huis om die twee te kunnen volgen.
