Hallo. Dit blog, schrijfvloer 01, is een vol pakketje leesgerief. De meest recente tekst staat bovenaan, daarom, begin misschien liefst onderaan te lezen.
De volgende blogs zijn iets anders opgevat, geen vervolgverhalen meer, enkel nog vervolgteksten.
tot zo dadelijk op volume II, 'een heel jaar maart?' ~ klikhttps://blog.seniorennet.be/_maart, want het schrijfjaar is vol, we gaan naar een volgend blog.
De start van dit blog was op 07/09/2017 en de aankomst is vandaag, op 30/09/2018. We stappen over naar een tweede blog. Eigenlijk vooral om praktische en technische redenen. Met 782 genummerde teksten plus meer dan 90 ongenummerde, is dit blog voldoende vol als leespakket.
Vooral doordat de linker kolom zich niet laat scrollen. Ze brengt ook niet in beeld wat men rechts aanklikt bij het maandarchief. Zo blijft het surfen ipv opzoeken. Daar is op zich niks mis mee, voor wie handig surft, maar voor een seniorenblog vind ik die onbeweeglijke linker kolom niet handig in het gebruik, daardoor weinig communicatief en dus zeer vreemd, zone-vreemd in een seniorenomgeving. Bij andere blog-sjablonen is het ook zo, de zijkolommen laten zich niet scrollen.
Dit blog -dit schrift, of almanak, of kroniek- is nu gevuld genoeg, 'k durf me het geheel zelfs niet voorstellen in een geprinte versie.
"Uw schrijvelingen bundelen" hadden ze gezegd. Eh, ja, maar kijk, ikkeuh … ik bundel nogal ruim want ik vind veel dingen interessant om op te zoeken, om over te schrijven en om mee te delen. Dan wordt het geheel misschien wat veel. Het bundelen is mislukt, jawel, maar er is nu een blog. Is dat ook goed?
Een jaar vol vind ik genoeg, maar toch niet echt helemaal, want er is nóg materiaal. 'k Ga een tweede poging ondernemen om te bundelen. Bundelen à la moi, wil dat zeggen. Daarom gaan we naar een tweede blog, met een nummering die weer begint van 001. Een nieuw schrijfjaar. Zo geurde ooit het nieuw schoolschrift en het potlood lag er pas gescherpt naast.
01/10 lijkt me een geschikte datum om een nieuw schrijfjaar te beginnen. Dat tweede jaar vol maken is de bedoeling, bij leven en welzijn. Het materiaal ligt klaar. Deze keer met wekelijks een tekst over een aspect van het leven aan boord van een vrachtvaarder. Dat klinkt ernstig hé, aspect en zo … gewoon een scheepsverhaal dus.
Van 'een gans jaar maart?' naar 'een heel jaar maart?', met de hulp van de Lezers, de vaste mensen die me regelmatig feedback & gegevens bezorgden en die me de mindere dagen niet echt kwalijk namen, de Bezoekers die hier evenzeer heel nuttige bedenkingen leverden en de Gastschrijvers die de nodige klankkleur in het blog brachten, zowel qua taal als verhaal.
m, met LM in de coulissen PS : Op 30/09, na een jaar en een paar weken, na 389 dagen om exact te zijn, stond de teller op 7204 bezoeken. Dat geeft een gemiddelde van 18,51 bezoeken per dag, zegt het rekenmachientje. Voor een blog dat niet vist in populaire poeltjes en geen politieke achterban heeft, is dat een aantal om heel blij mee te zijn. Dankuwel Allemaal, dank u voor uw tijd en uw aandacht.
Door het blog ben ik beginnen zoeken naar schilderijen die als illustratie bij tekst kunnen dienen. Dus niet zozeer op stijl, op naam of op artistieke kwaliteiten -ik heb niet de bagage om daarop een werk te selecteren- maar gewoon op bruikbaarheid als illustratie. Plat opportunisme dus. Soms is het zoeken en soms … staan die dingen gewoon in de krant, zoals die dag. Dan heb ik ze maar te plukken als rijp fruit.
Jean Brusselmans woonde op de Kaudenaarde, een gehucht in Dilbeek, las ik ondertussen ergens.
De Kaudenaarde? Daar ben ik bijna 18 jaar naar school geweest. Ooit kende ik die wijk. Ik heb die wijk gekend toen het er nog landelijk was, zoals op zijn schilderijen. En ik herinner mij de grote moestuin op de helling rechts.
Verder las ik dat hij in 1953 zou overleden zijn. Dat lijkt me vreemd, want er bestaan werken van latere datum.
‘een schilder die onder geen enkele kunsthistorische noemer te vatten is'
'In een beperkte omgeving wist hij een plastische wereld te creëren die zo persoonlijk werd en een unicum voorstelt in de Vlaamse schilderkunst.'
1935 1940
1954 1956
Wat me opvalt is dat tussen 1935 en 1956, en dat is toch 21 jaar, de enige relevante wijzigingen in het uitzicht de wolken, de seizoenen en de gezichtshoek zijn. Nu zou dat gebied in een wip kapot verkaveld worden. En natuurlijk is het sindsdien volgebouwd. Dat was in 1958 al langzaam begonnen. Niet dat ik als zesjarige zicht had op urbanisatie, maar ik bewonderde bij een bouw wel het cement maken. Grote mensen die met 'modder' mochten spelen en daar een speciale molen voor hadden.
Er gaat een al dan niet apocriefe anekdote over de Brusselse schilder Jean Brusselmans: Tijdens de tweede wereldoorlog verliet hij per fiets zijn woning in Dilbeek toen hij werd opgehouden door een auto met Duitse officieren die hem de weg vroegen naar Brussel. De kunstenaar gaf nog een duwtje aan zijn fiets en zegde "Messieurs, j'y vais, suivez-moi". Die gespeelde naïviteit of was het cynisme vinden we zeker niet terug in zijn oeuvre. Dat is zo persoonlijk en apart dat het onder geen enkele kunsthistorische noemer te vatten is.
Brusselmans (1884-1953 ??) was van de generatie van de Vlaamse Expressionisten, Permeke, Gust De Smet, Floris Jespers,Albert Servaes, Frits Van den Berghe maar er was weinig dat hem met die gemeenschap artistiek bond. Trouwens Sint-Martens-Latem waar de kolonie zich gevestigd had was van een totaal ander intellectueel klimaat dan Brussel en zijn toen nog landelijke omgeving. Brusselmans was niet wereldvreemd maar beleefde zijn universum binnen de context van een onmiddellijke nabijheid. Hij was trouwens ook geen bohémien die het kunstenaarschap gebruikte om een mythe rond zijn persoon te creëren. Op de foto's die we van hem kennen ontmoeten we een burgerlijk type, in pak en das. Het romantische was niet aan hem besteed.
Kloeke doeken
Ook zijn schilderijen kan je moeilijk romantiserend noemen. Het zijn kloeke doeken waarin met sterke hand de onderwerpen weergegeven worden. Het lijkt er op dat de derde dimensie, de dieptewerking, zelfs als een suggestie wordt ontweken. En toch is ze aanwezig want op een wat vreemde manier staan voorwerpen en natuurelementen, bomen, zeegolven, wolken als het ware gerangschikt op het doek als uitgesneden elementen van een puzzel die in zijn einddoel toch een tastbare realiteit weergeeft.
Enkele gevallen uitgezonderd, vinden we vaak objecten terug die in andere werken ook voorkomen en die als speelse elementen in een andere context opnieuw opduiken. De wereld van Brusselmans is beperkt en hij keek vanuit zijn atelier op het dagelijks leven: de kerk, de glooiende akkers van toen, boomgaarden en de bescheiden woningen. Zijn interieurs werden inventarissen van een beperkt aantal voorwerpen en wanneer hij naar de Belgische kust reisde werd hij getroffen door het spel van de golven, de bijna hulpeloze vissersboten en vooral de indrukwekkende wolkenpartijen die het schilderij vaak domineren.
In zijn onmiddellijke omgeving keek hij niet verder dan de omliggende huizen, hun heggen en boomgaarden met de soms raadselachtige structuur van stammen en takken. In vele van die natuurbeelden is het duidelijk dat de kunstenaar niet mikt op een natuurgetrouwe weergave maar een compositie wil opbouwen als een vlak waar de boomtakken en stamstructuren aanleiding geven om een soort geometrisch patroon uit te werken dat de realiteit ontwapent.
Wegbereider
Waarom is het oeuvre van Brusselmans vandaag nog interessant? Omdat hij in een beperkte omgeving een plastische wereld wist te creëren die zo persoonlijk werd en een unicum voorstelde in de Vlaamse schilderkunst. Hij heeft geen navolgers gehad, geen invloed uitgeoefend op latere generaties maar in sommige werken misschien wel stappen gezet die later geleid hebben tot abstracte pogingen om de realiteit om te vormen tot elementen die zich gingen toespitsen op de essentie van de schilderkunst met name de primaire vormentaal.
Zo kan men hem zien als een wegbereider, een gids waarvan hij zich nooit bewust is geweest maar toch een basis heeft gelegd. Dat ziet men duidelijk in zijn laatste werken van 1949 en 1950 waar hij poogt, los van het onderwerp, een structuur op te bouwen die haar wortels heeft in de realiteit maar er zich toch stilaan van verwijderd."
Zijn signatuur doet me denken aan het werk van de letterschilders van toen. Op glas zou ze er misschien fijner gestaan hebben, maar ze staat er wel met diezelfde zwier.
Een tijd geleden was er een schilderij dat ik fan-tas-tisch vind, 'Going out into the world' van Evert Jan Boks. Bij die sfeer en die titel kan ik een stukje schrijven. 31 stukjes zelfs, eentje voor elk jaar bij de koopvaardij. Daarom had ik het werk netjes opzij gezet.
Daarstraks ging ik bij google eens piepen wat de man die vandaag in de mailbox zat, ene Fred Calleri zoal geproduceerd had en ik herkende een paar toffe dingen die mijn dierbare CC me al gezonden had, maar ik vond ook iets heuglijks : Fred Calleri kent 'mijn' Evert Jan Boks en hij maakte 'Into the world'.
Evert Jan Boks Fred Calleri
In de werken van Boks is er ín het schilderij gewoonlijk een personage dat verdoken met de toeschouwer meekijkt naar de hoofdpersoon of het hoofdtafereel. Hier is dat de man op de bank. Afbeeldingen van evert jan boks (1791-1862)
De personages van Calleri hebben grote ogen en een geprononceerde neus die donkerder gekleurd is dan het gelaat, ongeacht de weersomstandigheden van het tafereel. Afbeeldingen van fred calleri (°1964)
Als Calleri dit werk van Boks goed genoeg vindt om er zelf werk van te maken, dan zat ik er nog niet zo ver naast … dan schrijf ik ooit dat stukje. Maar vandaag niet, want hier staat nu al eentje.
Wat een plezierig filmpje. Van 1946, dat is nu 72 jaar oud. Toen werd alles nog handmatig getekend en men keek niet op een aantal beelden per seconde. Alles zit er in, in dat filmpje over de jeugd 'van toen'. Mekaar opzoeken, muziek, vervoer. Om helemaal nostalgisch van te worden. Het Amerikaanse jongerenleven van '46 verschilde niet zoveel van het onze in '66, ook al was het twintig jaar later.
Mekaar opbellen als er iets te beleven viel. Stukken van vijf waren toen belangrijk. Als het niet was om te bellen, dan was het voor de jukebox. Stukken van vijf, een jong mens kon niet zonder. Zo'n stuk was een rijkdom op zich, het betekende mogelijkheden. Veel meer dan een briefje van twintig want dat was een schat om te bewaren, een eigen briefje van twintig nam men niet mee naar buiten, dat liet men thuis.
Muziek had een enorm impact op ons leven en was van allesomvattend belang. Alle muziekbronnen waren van belang. De radio het minst. Dat bleef afwachten. Buiten het soldaten-halfuurtje was er eigenlijk niks dat men 'muziek' kon noemen, als veertienjarige.
De jukebox stond een stap hoger. Dat was een koffer vol schatten. We gingen al eens achter het café op de hoek in de schaduw zitten wachten of er soms een muziekske voor ons naar buiten kwam waaien.
De platencollectie van de jeugdclub was als enige zaligmakend. Daar speelden ze gegarandeerd 'onze' muziek. Helaas moest men zestien zijn om er binnen te mogen.
Deze kat kijkt zó boos dat ik vrees voor de viool.
Ooit had ik een rosse kat. Een kater. Hij was een echt heertje en daarom heette hij Meneertje Guus. Hij was ros-goud getijgerd en droeg in zijn vacht een witte jabot, witte laarzen en witte handschoenen. En in het tipje van zijn staart zat ook een plukje wit, om zijn tenue compleet te maken.
Zijn rechtstreekse concurrent op het pad des levens noemde ik de Rosse. Een gluiperd, compleet ros gestreept, geen gouden lijntjes en geen witte afwerking. De Rosse kon even gemeen kijken als de kat in het schilderij. De bewoner van deze kamer studeert een beetje viool. Als hobby denk ik, de viool ligt zo achteloos bij het open raam ...
Wat deze kat denkt : " Als gij mij nog dikwijls dat vioolgejank doet horen, dan zwiep ik dit ding de binnenkoer op. Hoort ge het al vallen? "
Ja, zo boos en dreigend kijkt deze kat, dat ik écht vrees voor de viool.
"Zelf heb ik nooit een rook- en brandmelder gehad, maar op het werk daar waren ze wel, met de regelmatige nachtelijke valse alarmen. Dan moest ik uit mijn bed en naar de firma om de deuren te openen en te kijken wat er scheelde. Met de nodige ambras met brandweer en politie." VG
“Jaren geleden hadden we alarmpedalen in de bank, waar wij achterin woonden. Ook was er een geplaatst in de tussenruimte naar ons woonkamer, op de vloer tegen een wand. Ze waren heel gevoelig, bij de minste aanraking ging het alarm af en loeide het keihard buiten op de marktplaats.
De garde was telkens zeer snel ter plaatse om te constateren wat er aan de hand was.
Op een keer had ik zondags bezoek van mijn oudste zus en na de koffietafel nam ze de keerborstel om de kruimels te vegen, maar, grondig als ze was -sterrenbeeld leeuw- ging ze ook maar eens rap in de tussenruimte vegen en eer ik haar kon tegenhouden, veegde ze ook eens ijverig rondom het alarmblokje. En ja! we hadden weer prijs. Loeiend alarm over heel dat rustig plein. Met rode kaken moesten wij de garde wéér eens rapporteren dat er niets aan de hand was.” MVS
‘als ’t maar proper is’ !
Dat was ooit een slogan aan boord van een schip. in verval. En dat devies volgden wij gaandeweg, met ijver en enthousiasme. Er liep van alles mis, er ging van alles kapot, er viel van alles uiteen, maar 't was wel allemaal proper, wij hielden al die kapotte dingen vrij van stof en roest zodanig dat we er zelf begonnen in te geloven. Typische in-crowd redenering. Tot de technische inspectie kwam … Een ramp voor de mécaniciens. En toen waren zelfs wij (petit personnel) op onze tenen getrapt. Wat nog meer een in-crowd redenering was.
Van uit dat perspectief, ivm met die tussenruimte : niet meer aantrekken, MVS. De tussenruimte was stof- & kruimelvrij. Dat mocht toch iedereen weten! Dat was toch wel het voornaamste zeker, en ze mochten komen zien ook, de garde & co. Om ze te doen komen kijken hoe proper, moest uw zus ze efkes wakker porren. Meer was dat niet. En als de garde komt kijken en er liggen geen kruimels meer, 't is proper, is geen enkele reden om te blozen.
m- EZW-09/2013, herwerkt, naar een gegeven van MVS, garde = gendarmerie?
Een optreden van Steve Martin als The Great Flydini in de Johnny Carson show, 1992. Goed dat het opgenomen werd, want dit was het enige optreden van The Great Flydini of De Grote Gulpini. Een optreden in de goeie ouwe revue-traditie, vind ik. En dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij moeilijker dan het goochelwerk.
Dat hij na drie eieren een sigaretje wil – hilarisch! Blijkbaar vindt de zaal dat ook. En later wordt de smart na het vertrek van de aanbedene ook vindingrijk gebracht.
Dat uitgestreken gezicht volhouden is volgens mij écht veel moeilijker dan het goochelwerk zelf.
De V-formatie is een vliegpatroon van vogels of vliegtuigen waarbij een op kop vliegt en de anderen in twee schuine lijnen erachter. Ganzen vliegen tijdens de vogeltrek in V-formatie omdat het energie bespaart ten opzichte van het achter elkaar vliegen. De tipwervelingen van de vogels, die weerstand vormen, worden deels onderdrukt doordat er een andere vogel naast vliegt, de formatie kan beschouwd worden als één groot vliegtuig i.p.v. verscheidene kleinere. Of ook als een deltavlieger ?
Overigens hebben de voorste vogels het minste te doen. De lift veroorzaakt door de formatie geeft een onderdruk boven de vogels. Deze onderdruk zuigt de lucht voor de formatie naar boven. De voorste vogels ondervinden dus een opwaartse luchtstroom. Tijdens het vliegen wisselen de vogels elkaar af, om iedereen wat rust te gunnen.https://nl.wikipedia.org/wiki/V-formatie
Een vlucht ganzen heb ik eens van dichtbij kunnen meemaken. 'k was er danig van onder de indruk. Het ging ongeveer zo :
ma-03/09/2012 - rond 10h30
Zojuist is hier een vlucht ganzen laag overgevlogen, tamelijk laag. Zeer laag. Het raam stond open. Eerst hoorde ik ze, en ik dacht dat er ergens onrust was in een hoenderhof. Maar wie van de buren heeft ineens zoveel ganzen? Het geluid werd luider en toen viel mijn cent dat de ganzen niet op een hof waren maar in de lucht. Ik sprong naar het raam en daar was de vlucht. Dat springen is figuurlijk natuurlijk.
'k Had zo'n ganzen-gebeuren al hoog in de lucht gezien, zo'n fijn lijntje V-formatie, en in documentaires, en op foto's & op YouTubes ... en er is natuurlijk die pep-PPS over teambuilding die alle mailboxen teistert. Maar ik had nog nooit een vlucht ganzen zó laag zien overvliegen dat ik ze kon horen en zien gakken. Het zijn niet alleen de eerste vier of zes die de gans op kop aanmoedigen, het is heel de klad die snatert. Indrukwekkend. Ik ben er nog van onder de indruk.
Ze vlogen richting Z-O, maar dat wil niks zeggen, het is misschien een tijdelijk corridor dat ze volgen.
Ik haastte me naar de voorkant van het appartement, daar was ik ze kwijt en hoorde ik ze ook niet meer. Terug in 't bureau zag ik beneden iemand in zijn tuin de ganzen nakijken. 'k Heb ze dus niet gedroomd. Het was kort, maar indrukwekkend.
Achteraf en later heb ik op ‘t Net meer dingen over ganzen gelezen, andere dingen, minder mooie dingen. Ganzen zijn niet telkens heil en zaligheid. Maar dat is een ander verhaal.
Die dag op Radio 1, 12h-13h, Viva la Vida bij Barbara Rottiers
Rottiers maakte de vergelijking tussen Frieda Kahlo en Marieke Vervoort vanuit de gedachte : creatief omgaan met ellende. Kahlo schilderkunst, Vervoort topsport.
Naarmate het programma vorderde dacht ik, wacht eens efkes ! Er zijn zoveel andere mensen die weten wat het is, omgaan met ellende. Fysieke ellende, psychische ellende, filosofische ellende … Er zijn genoeg demonen voor iedereen. Ook en zelfs op de dagen dat de zon schijnt.
Kahlo en Vervoort inspireren misschien wel eventjes een aantal mensen, maar een groot aantal mensen heeft geen fut, tijd of interesse voor schilderkunst of voor topsport. Niet iedereen heeft voeling met wat deze dames overkomen is en hoe zij daarmee omgingen. Andere mensen putten energie uit andere bronnen. Uit dingen die dichter bij de eigen leefwereld staan dan topsport of schilderkunst. En dat werkt voor ons, de massa. Dat werkt niet elke dag even goed, of het werkt zelfs niet elke dag. Maar het werkt. En dat mag ook efkes gezegd worden, vind ik. Dat is bij deze dan gedaan.
Vanmorgen zei LM dat ik de frigo op een kier had laten staan. Onvergeeflijk, vind ik van mezelf.
In de voormiddag stond het deksel van de snelkookpan te dansen omdat ik het niet dicht gevezen had. Al 45 jaar gebruik ik dit model en vandaag vergeet ik het deksel vast te zetten?
En toen ik zojuist de link naar een YouTube filmpje controleerde merkte ik pas na de vierde zin dat ik de koptelefoon niet aangesloten had. Ik had het ding wel op mijn hoofd, en op mijn oren, maar ik vond dat de klank wel erg veraf klonk. Ondertussen toeterde de tekst door de luidsprekers in de oren van LM.
Drie blunders in één voormiddag? Voor de rest van de dag blijf ik overal af, ik wacht wel op morgen.
Het is een verademing wanneer men een goed excuus vindt om verder niks te doen. Het staat gelijk met een toestemming. 'k Heb al dingen in die trant gelezen, dat zo eens een keer niksen en lummelen gezond is voor het brein. Wel, ik geloof dat direct. Voor welk deel van de hersenen het gezond is, weet ik niet meer. 'k Denk voor het achterhoofd. Niet voor de kleine hersenen, maar voor het achterhoofd. Want dat zou de broedkast zijn van de creatieve ideeën, daar kiemen de zaadjes.
'k Ken mensen die ooit van niksen, afgewisseld met lummelen natuurlijk, een actief fitnessprogramma gemaakt hebben. Zij zullen nu zeer gezonde hersenen hebben. Wat zeg ik? Zij zijn ondertussen waarschijnlijk genieën.
Nu heb ik nóg een interessante documentaire over straatkunstenaars gevonden, Graffiti Wars. En die staat óók integraal op You Tube. We worden verwend, 't kan niet op.
Beroemd anoniem straatartiest Banksy is verwikkeld in een oorlog. Niet met de arm der wet, maar met z'n eigen volk.
De documentaire 'Graffiti Wars', die het Britse Channel 4 de voorbije zomer uitzond, doet uit de doeken hoe Banksy op de tenen trapte van graffitipioneer King Robbo door één van diens pieces uit '85 te bezoedelen. Banksy bedekte het werk met enkele rollen grijs 'behangpapier'.
Eén en ander zal er ook wel mee te maken hebben dat Banksy, in tegenstelling tot het gros van de graffitispuiters, op handen wordt gedragen en dat zijn werk voor grof geld wordt verkocht. Zijn Monkey Detonator bracht (2012) 97.250 pond op.
In een zeldzaam interview had Banksy dit te zeggen over zijn rel: (zeldzaam interview, Live of per Mail?)
Banksy
«Het was nooit mijn bedoeling om ruzie te zoeken met Robbo - weet je wel hoe groot die kerel is? tegen het einde van de documentaire, op de rode loper van zijn vernissage, ziet men duidelijk hoe groot & struis Robbo is.
Strikt genomen heb ik ook niet over een 'King Robbo' heen geschilderd. Tegen de tijd dat ik er passeerde, stond er iets als nrkjfgrekuh. Ik geloof hoe dan ook niet in het idee dat een stuk muur iemand toebehoort zodra die er z'n naam op heeft gekalkt. Kijk, graffitikunstenaars hebben een hoop ongeschreven regels waar ze zich aan willen houden. Ik wens hen daar veel geluk mee, maar ik ben niet met graffiti begonnen om naar iemands pijpen te gaan dansen. Als je het type mens bent dat sentimenteel wordt als anderen over je werk schilderen, dan raad ik je van harte een andere hobby aan.»
Hoeft je werk dan ook niet bewaard te worden voor het nageslacht?
Banksy
«Het valt niet te voorspellen welke pieces overleven en welke niet. In New Orleans heb ik een keer een zijkant van een bouwvallige winkel beschilderd in een straat vol rottende matrassen en achtergelaten auto's. Twee uur later was mijn piece al verdwenen. Kennelijk had ik er een crackhouse uitgekozen en was de eigenaar niet opgezet met de extra aandacht.
Aan de andere kant: als je midden in je werk gestoord wordt en je piece half afgewerkt moet achterlaten, dan kan je er donder op zeggen dat het een paar maanden later door iemand met witte handschoenen voorzichtig door de veilingzaal van Sotheby's wordt gedragen.»
In je mockumentary 'Exit Through the Gift Shop'gaf je het bedorven kunstwereldje al een flinke trap in de nuts.
Banksy
«De kunstwereld zit vol louche figuren. Mensen die niet opgezet zijn met graffiti zeggen wel eens dat die tags intimiderend zijn. Ik zeg: niet half zo erg als moderne kunst. Moderne kunst is speciaal ontworpen om normale mensen het gevoel te geven dat ze idioten zijn.»
Op 07min27 komt Banksy in beeld en zijn stem wordt in deze documentaire niét vervormd. Banksy zou volgens de commentaarstem afkomstig zijn van Bristol, vandaar dat accent waarschijnlijk. Ik versta er met moeite een woord van, van Bristols.
Nu vraag ik mij af, als de figuur in EXIT TROUGH THE GIFTSHOP, mét vervormde stem, wel verstaanbaar Engels praat, en in GRAFFITI WARS, met onvervormde stem een zwaar accent heeft, wie van de twee is dan de ingehuurde acteur? Zijn zij allebei acteurs? Ik denk dat het allebei ingehuurde acteurs zijn. Banksy waagt zich niet aan een gefilmd interview volgens mij, zo'n interview zou een val kunnen zijn.
Kortom, Banksy was er weer mee aan het spelen, en dat vind ik helemaal niet erg, dat vind ik spannend. Hoe het met Robbo afgelopen is, da's minder natuurlijk.
'Graffiti Wars' is minder bizar dan 'Exit Trough The Giftshop' en er zit meer vaart in, maar de twee documentaires zijn eigenlijk moeilijk vergelijkbaar. Ze hebben enkel verticale wanden als gemeenschappelijk begin.
Het wordt paddestoelenseizoen hé. Ook op het Internet. Ongeveer elke nieuwsbrief heeft het erover. Maar dit jaar springt deze man er uit : Vyacheslav Mishchenko.
Hij doet macrofotografie en zijn tafereeltjes kunnen zó dienen als illustraties voor sprookjes.
'k Zou bij een aantal foto's een verhaaltje willen verzinnen, maar dan wordt dat hier wat lang. Dan zijn we komende winter nog bezig.
Wat vindt ge van deze : of deze :
Mishchenko zegt dat niks in scène gezet is. Hij verplaatst geen diertjes om het plaatje te doen kloppen of om een verhaaltje te illustreren. Hij registreert de kleine wereld zoals ze is. Gewoon gaan kamperen -vrouw en kinderen gaan mee- en op de juiste plek geduld hebben.
Volgens mij ligt Mishchenko dan het ganse weekend op zijn buik in het gras en op het mos geduld te hebben.
Een hele tijd geleden heb ik een documentaire gezien over en van Banksy -ergens in oktober 2012 op Canvas- en wat ik me vooral herinner is dat de documentaire gaandeweg nog meer bizar en kwiet werd dan Banksy mysterieus is. Over zijn identiteit werd in de documentaire natuurlijk niks onthuld. Het goede nieuws is : de documentaire staat integraal op YouTube. En hopelijk nog lang.
Exit Through The Gift Shop- door Marc Van Springel – Humo, za-29/01/2011 Mocht u nog nooit van de man gehoord hebben: Banksyis zowat de beroemdste graffitikunstenaar ter wereld. En ook een compleet mysterie: de man opereert, trouw aan zijn roots als street artist, altijd in het geheim, en verschijnt nooit in het openbaar.
Het heeft alleen maar aan zijn faam bijgedragen. Die heeft hij trouwens niet gestolen: Banksy maakt geen schreeuwerig kliederwerk zoals je het wel eens op treinflanken of onder bruggen aantreft, maar zeer mooie, vaak grappige, altijd prikkelende en verrassende, en soms ook politiek geladen beelden.
Zijn eerste film 'Exit through the Gift Shop' ligt volledig in het verlengde van zijn werk: het is een film over hemzelf, maar ook weer niet. In 'Exit' maken we kennis met ene Thierry Guetta, een Fransman die met zijn camcorder al jaren de exploten van de graffitiscene in LA vastlegt en op die manier ook Banksy heeft leren kennen.
De documentaire die Guetta uit zijn berg materiaal heeft gedestilleerd, is echter zo slecht dat Banksy de zaak als regisseur overneemt en Guetta adviseert het zelf eens te proberen als artiest.
Tot ieders grote verbazing oogst de weirde Fransman met zijn afkooksels van Warhol, Damien Hirst en Banksy zelf nog succes ook.
'Exit through the Gift Shop' is één groot spiegelpaleis, een slimme en geestige mockumentary waarin Banksy net als in zijn graffitikunst een spel opvoert met schijn en werkelijkheid. Is de bijna karikaturale Fransman Guetta wel echt? Zou de verteller met diep over het hoofd getrokken kap en vervormde Darth Vader-stem wel Banksy zelf zijn? Is de grootse vernissage van Guetta in een pakhuis in LA in scène gezet?
De archiefbeelden van graffitikunstenaars lijken alvast authentiek. En tussen de bedrijven door krijg je toch ook een interessant inkijkje in de werkwijze en de guerrillatactieken van Banksy (we mogen onder andere getuige zijn van een geweldige stunt in Disneyland), én krijgt het blind iedere hype achterna hollende kunstwereldjeeen flinke trap tegen de schenen. - mvs
klank voldoende luid zetten, geen ondertitels : https://www.youtube.com/watch?v=evbHCAn4jto 86min05, dat is een volledige film, ik weet het. Bekijk het eventueel in schijven. Of niet, dat kan ook natuurlijk.
Als jonge puber zag ik ooit op TV de verfilming met Danny Kaye. Helemaal ondersteboven was ik van die vermenging tussen fantasie en realiteit Dat zoiets magnifiek kon kunnen! Tegelijk was ik enorm opgetogen dat mensen met onzin en kolder hun brood konden verdienen. Volwassen mensen die gekkigheid au sérieux namen ! Er was nog hoop in deze wereld.
“The Secret Life of Walter Mitty is een kort verhaal uit 1939 van James Thurber. Het verhaal verscheen voor het eerst in The New Yorker op 18 maart 1939 en werd opgenomen in Thurbers boek My World and Welcome to It.
In 1947 kwam onder dezelfde naam de verfilming van het verhaal uit, met Danny Kaye hoewel het verhaal in de film in grote mate verschilt van Thurbers oorspronkelijke verhaal.
Een tweede verfilming is eind 2013 verschenen. met Ben Stiller
2013, Ben Stiller 1947, Danny Kaye James Thurber zelfportret
Het verhaal handelt over een man die met zijn vrouw naar Waterbury (Connecticut) rijdt voor hun wekelijkse boodschappen en het bezoek van zijn vrouw aan de schoonheidssalon. Tijdens de rit en het bezoek beleeft de man vijf heroïsche dagdromen.
In zijn eerste dagdroom is hij piloot van een watervliegtuig van de US Navy tijdens een storm, dan is hij een uitmuntend chirurg die een unieke operatie uitvoert, daarna is hij een koelbloedige (nobele?) aanslagpleger die in een rechtbank zijn verklaring aflegt, vervolgens een piloot van de Royal Air Force die zich aanbiedt voor een gevaarlijke en geheime zelfmoordmissie om een munitiedepot te bombarderen, en aan het eind van het verhaal staat hij tegenover een vuurpeloton.
Elk van de fantasieën is geïnspireerd door een detail uit de echte wereld rondom Mitty.”
Twee voorfilmpjes :
1947, met Danny Kaye, de muziek alleen al kondigt een feest aan. https://www.youtube.com/watch?v=awthjYwVAr4 01min43, en in de kolom rechts van het schermpje staan nog enkele uittreksels van die film. Gewoon aanklikken.
Nee zeg! Wat een vraag. 'k Moet er niet aan denken dat ik mijn foon zou meenemen naar het toilet.
Er is een deur aan de WC. Die deur kan dicht. Daar is een deur voor ontworpen, om dicht te kunnen. Anders zou een gat in de muur volstaan.
De bedoeling van dié deur is volgens mij dat de buitenwereld buiten blijft. De binnenzijde van de deur zorgt ervoor dat men de buitenwereld niet hindert met de bezigheden die binnen plaatsvinden.
Een foon is de buitenwereld, die blijft aan de buitenzijde van de deur. De buitenwereld mee naar binnen nemen? Geen denken aan.
En dat geldt in omgekeerde richting ook. Stel dat ik iemand opbel en … ‘k zou het uiterst³ onbeschoft vinden, mocht ik aan de foon merken dat de correspondent zich aan de binnenkant van de deur bevindt.
Schoonheid zien een gouden zon een blauwe lucht en bloemen pracht
Stilte beleven warmte voelen een gebaar zo teder een gulle lach
Geluk is bovenal geluk mogen delen met jou mijn lief
Elisa 2010
Dat klinkt zo eenvoudig en dat is zo ingewikkeld. Het is moeilijk om die eenvoud te bereiken, bedoel ik. Ik denk dat het mij nog niet gegeven is, zelf die eenvoud te kennen. Toch niet continu. Al herken ik ze wel wanneer en indien ik ze zie, die gouden eenvoud.
Hetgeen ik reeds lang wist is eindelijk bevestigd door Zweedse onderzoekers.
Uit HLN :In tegenstelling tot wat altijd is gedacht, zijn niet vrouwen maar mannen beter in het tegelijk uitvoeren van verschillende taken, het zogenoemde multitasken. Dat blijkt uit Zweeds onderzoek dat wordt gepubliceerd in het vakblad Psychological Science.
Spijtig dat de publicatie gebaseerd is op het onderzoek van maar 160 mannen en vrouwen, wat ik een beetje povertjes vind. Daarbij wie ligt daar nu wakker van, en het is ook geen zegen om veel taken tegelijk te kunnen uitvoeren. van RdG
'het is ook geen zegen' … eindelijk iemand die het beseft
Ergens heb ik ooit gelezen dat multitasken een fabeltje zou zijn. Het bestáát gewoon niet. Er was een hele uitleg bij over hersenhelften of zo en dat gold zowel voor vrouwen als voor mannen. 'k Was zeer opgelucht toen ik het las, ziezo, dat was weeral iets dat ik niet moet kunnen! En nu komt Rik vertellen dat multitasken wél bestaat? Gedaan met onze & mijn gemoedsrust.
Ik denk dat de dames die aan dit onderzoek meegewerkt hebben - ofwel in hun hoofd al bezig waren met kinderen afhalen, boodschappen doen en eten maken, met belangrijke zaken dus, en dat ze daaromde testjes wat afgelapt hebben, vandaar een lagere score
- ofwel zeer goed de draagwijdte van hetgeen zij aan het doen warenbeseften en zij hebben zeer bewust ondergepresteerd om alle vrouwen ter wereld & mij het juk van het multitasken te besparen: het hoeft niet meer meiden, de-manne-zijn-der-beter-in!
Was het een strategische zet van onze Viking-zusteren?
Persoonlijk laat ik met alle plezier de eer aan de heren hoor. Edoch, dat mannen er goed, zelfs de besten in (zouden) zijn, is absoluut nog niet doorgedrongen in onze koppekes. Als er dan al eens ene blijk wil geven van een multi-capaciteit, of toont dat hij toch al twéé dingen (2) tegelijk kan, haalt hij kranten- & TV-nieuws. En bespeur ik in die verslaggeving dan een afkeurende ondertoon?
Parlementslid vult kruiswoordraadsel in tijdens Ford-debat2012
Kruiswoordraadsels invullen tijdens het debat over de sluiting van Ford Genk: Vlaams parlementslid Erik Tack (Vlaams Belang) ziet er geen graten in. “Ik was tegelijk aan het luisteren”
Tot in het populaire Nederlandse televisieprogramma De Wereld Draait Door maken ze zich vrolijk over Erik Tack. Terwijl op de achtergrond Groen-fractieleider Filip Watteeuw in het Vlaams Parlement tekeergaat over de dramatische gevolgen van de sluiting van Ford Genk, buigt Erik Tack zich met veel overgave over een kruiswoordraadsel in het Vlaamsgezinde weekblad ‘t Pallieterke .
Tack, tevens huisarts, zag er gisteren geen graten in: Want ik was tegelijk aan het luisteren, en ik was tenminste aanwezig tijdens het debat. (én luisteren, én aanwezig zijn = 2 bezigheden tegelijk!) Dat kun je niet zeggen van veel andere parlementsleden. (…)
1966. Dat is een jaar dat ik me goed herinner. De lente en de zomer.
Toen werd er aardgas gelegd bij ons in de streek en dwars door velden & weiden werden brede stroken vrijgemaakt. Die stroken waren als autostrades voor voetgangers. Men geraakte in een mum van tijd in andere wijken en andere dorpen. Heel plezant allemaal.
En als de stroken er wat modderig bijlagen, kon men bovenop de buizen lopen die op sokkels gereedlagen om de pijplijn aan te leggen. Uren hebben wij op die stroken en op de pijplijnen doorgebracht. Kilometers hebben we toen afgelegd. Zomaar, voor ons plezier.
Efkes naar Relegem gaan. Omdat het mooi weer was. Of naar Bekkerzeel & Bijgaarden en terug in een uurtje tijd. Te voet. Niet te geloven hé. Over de weg was dat een expeditie van omzeggens een halve dag.
Na verloop van tijd namen we boterhammen en een drinkebus mee. Want op het middaguur zaten we soms 'ver' van huis. Ternat bvb. Of in de andere richting ergens voorbij Wemmel.
We waren 14, 11 en 7. Het was een memorabele zomer. Nu staan er verkavelingen boven op de pijpleidingen.
“In 1970, 10 jaar onafhankelijkheid brachten Boudewijn en Fabiola een bezoek aan Zaire. Natuurlijk ook aan de universiteit waar wij toentertijd allebei werkten en leefden. In de namiddag tutten we ons min of meer op, kleedden onze vier weken oude zoon in zijn mooiste kostumeke, want we gingen de poning een kolleke geven zoals ik aan de toen aanwezige vrienden verkondigde. Niet dat we zo bijzonder koningsgezind waren, maar waar de koning is, zijn er de media . Wij trotse ouders wilden onze zoon aan het thuisfront tonen. We hebben het koningspaar niet gegroet, omdat de kleine spruit honger kreeg en er een drukte van jewelste was. Dus zijn we ook niet op tv gekomen. Het thuisfront heeft het kind heel snel kunnen vertroetelen, want 's anderendaags was er een telegram dat mijn vader overleden was. De reis naar België is een verhaal apart.” MML
26/06/1970Kisangani, Zaïre
Knap slim gezien, ‘waar de koning is, zijn er media’
En als de koning(in) zich over een borelingske buigt is dat media-voer, en zijn de beelden sneller in België dan de foto’s over de post. 'k Weet niet of een baby van vier weken nog een boreling genoemd wordt, maar 'k kan toch moeilijk 'plat boeleke' schrijven als uw zoon zijn mooiste pakje aan had hé. En dan krijgt het wurm warm, en honger en er is drukte en lawaai … ellende. En 's anderendaags dan die telegram.
‘De reis naar België is een verhaal apart.’
Gezien de ernst van de situatie denk ik dat de reis per vliegtuig ging. Maar met een boeleke van vier weken? Vliegreizen zijn een marteling voor babies. Over dat feestelijk bezoek van Boudewijn & Fabiola aan Zaïre kunnen we opzoeken op te Net, materiaal genoeg. Maar er staat weinig over wat 1970 zoal inhield voor de burger. Over een Reis met Perikelen, uit de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mensen.
Als je inspiratie aan het opdrogen is, is de oorzaak vaak dat je met jezelf in onmin leeft. van P²
Dit Overdenksel kon ik voor mezelf niet plaatsen. 'k Snapte niet het verband tussen de opdrogende inspiratie en de onmin met jezelf. Daarom startte ik mijn persoonlijk reddingsoperatie, een mens moet érgens beginnen hé, alvorens om hulp te roepen.
Het woord inspiratie heb ik opgezocht in het synoniemenwoordenboek. Daar hebben ze die grappige grafische voorstelling van de synoniemen. 'k Noem de voorstelling grappig, omdat men met het kernwoord zo wat kan schudden tot alle synoniemen duidelijk in het zicht staan. Alsof men het kernwoord (in 't groen) bij het nekvel grijpt en schudt tot het alle verborgen en ongekende synoniemen uit zijn zakken laat vallen. http://synoniemen.net/grafisch.php?zoekterm=inspiratie Het is een mooie, duidelijke voorstelling. Geestig hé, zo wat schudden met het kernwoord.
Truus heeft een zere duim ~ 11/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
We zijn er geen getuige van geweest wat Truus Johan allemaal toegevoegd heeft toen haar eigen auto niet voor haar eigen deur stond. We veronderstellen dat het ongeveer zo gegaan moet zijn: "Zeg, lillijkerd, vertel es waar mijn auto nou wel staat? Want voor de deur staat hij mooi niet!" "Nou, bij mij voor de deur staat ie dus wel! Heppik je toch gezegd?" "Ja, wat denkie nou, wel mijn auto rijje en dan met een smoesje niet terug brenge! Komt ie vandaag nog of mot ik de pliesie belle?" "Kom hem maar hale, Truus, ik hoef nie meer in dat stinkding te rije!" "As je er niet in had wille rije had je hem moete late staan. Niet voor je eige deur perkere!"
Zo zal het nog wel even doorgegaan zijn, maar als puntje bij paaltje komt zal het er toch van komen dat Johan zuchtend en steunend weer in het vehikel van Truus plaatsneemt, alwaar het luchtje nu een ander karakter gekregen heeft. Meer zo van vlees dat te lang heeft gelegen. Johan zet alle raampjes open en probeert tegelijk te sturen en zijn neus dicht te knijpen, maar Truus heeft nog een ouwerwetse schakelauto, dus bij elke bocht moet hij zijn neus weer loslaten om tegelijk te schakelen en te sturen.
Als hij bij Truus voor de deur uitstapt is Truus haar overbuurvrouw net haar hondje aan het uitlaten. Zonder op zijn bazin te letten springt hij dwars over de weg en meteen de deur van de auto in en begint verwoed onder het dashboard te spitten, deze werkzaamheden periodiek onderbrekend met opgewonden geblaf. De overbuurvrouw staat er wat hulpeloos naar te kijken, ongewild midden op de rijweg, waar langzamerhand van beide kanten een file ontstaat van toeterende automobilisten met jengelende kinderen achterin, want de ene school was net aan het uitgaan terwijl van de andere kant kinderen van zwemles komen. Niet alle kindjes blijven braaf achterin zitten, want sommige jongetjes hebben de hondenriem gezien waarmee Tekko aan de overbuurvrouw vast zit, en misschien ook een ijverig kwispelend achtereind en twee schrap gezette pootjes.
Daar willen ze meer van weten, en er ontstaat een oploopje van nieuwsgierige jongetjes, omringd door moeders die hun kroost weer in de voiture proberen te krijgen. Een enkele vader probeert op te treden, maar vindt geen aandachtig gehoor. Daarom besloot hij overbuur te helpen met trekken aan de riem van Tekko, en daar zijn die schrapgezette pootjes niet tegen opgewassen. Het joekeltje wordt hevig tegenspartelend uit de auto van Truus gesleurd met in zijn bek het stoffelijk overschot van een overleden knaagdier dat onder de ijverig op de pedalen trappelende schoenen van Johan de reis naar het ziekenhuis niet overleefd heeft. Intussen is ook Truus naar buiten gekomen en eist haar autosleutels op.
"Ja, je laat me nou al voor de tweede keer vandaag hiernaartoe komme, nou mag je me ook wel eens thuisbrenge!" vindt Johan.
Het lijkt erop dat de oorzaak van de kwalijke luchtjes mooi opgeruimd is, al zal overbuur misschien nog wat moeite hebben om Tekko zijn vangst afbekkig te maken, dus nou wil hij weer wel in die auto. Truus geeft hem zijn zin maar. Ze is allang vergeten wat de dokter gezegd zou hebben over autorijden, en die duim... die heeft al de hele dag geen zeer meer gedaan. - HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Truus heeft een zere duim ~ 10/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De portier troost Truus: "Misschien is hij al onderweg, mevrouwtje. Dan kan hij geen telefoon meer aannemen natuurlijk!" Truus loopt naar buiten en krijgt het meteen weer koud. "Waar is mijn trui nou weer, heeft die dokter toch vergeten om hem terug te geven!"
Ze stormt op hoge poten naar binnen en spurt naar de lift, die helaas net vertrekt. Maar gelukkig is er een lift naast en die is onderweg naar beneden. Als die opengaat stormt ze zo ongeduldig naar binnen dat de mensen nauwelijks kunnen uitstappen en drukt meteen op de knop van de verdieping die ze hebben moet.
"Niet zo ongeduldig, dame. Andere mensen mogen ook van de lift gebruik maken! En nou gaan we eerst naar de kelder, hoor!" Tot grote ergernis van onze heldin vertrekt het verticale voertuig in de verkeerde richting. Ze stampvoet van ongeduld. Als ze eindelijk boven komt wil ze zonder kloppen bij de dokter binnenstormen, maar wat is dat nou? Zit die deur op slot, verdikkeme!
"Mevrouw, onze dokter is naar huis. Maar als u die trui van u zoekt, die hebben we hier achter de balie. Goed weggestopt, dat niemand hem kan pakken." Verontwaardigd pakt Truus haar eigendom aan en trekt het meteen over haar hoofd. Prompt krijgt ze het veel te warm en rukt ze het ding weer van haar geteisterde lijf. Van agitatie vergeet ze goede dag te zeggen en rent weer naar de lift, die er gelukkig net aan komt. Beneden staat Johan bij de portier.
"Waar bleef je nou?"
"Me trui halen, die had de dokter vergeten terug te geven! Die mos de hele dag aan en uit, daar krijg je wat van hier!"
"Nou, trek hem nou maar weer aan, want het is koud buiten"
"Ik hep toch verwarreming in men auto?"
"Met die verwarming is iets niet pluis, Truus, die ging ontzettend stinken. Alsof er vlees in gebraje wort.
Ik hep je karretje laten staan en de tandem uit de schuur gehaald.
Ik mos de bande wel oppompe, want sinds Merie opgenome is hebbe we hem niet meer gebruikt!"
Truus heeft weinig meegevoel, maar ze ziet wel in dat ze mee op de tandem moet wil ze thuis komen en ijverig mopperend klautert ze achterop het vehikel waar Johan en Marie ooit zo veel plezier op hadden. Ze spaart Johan haar angstkreten niet, vooral bij bochten wringt ze aan het stuur dat voor haar zit, maar geen krimp geeft en met een bonkend hart wordt ze door het drukke spitsverkeer gekard.
Als ze bijna thuis zijn stopt Johan. Hij wordt aangeroepen van een bankje waar we oude bekenden op zien. Dorus, Jos en Joop willen precies weten waarom Johan met een nieuwe vlam achterop rondrijdt.
"Hejje een nieuw liefie, Johan? En wat vindt je vrouw daar nou van?" Johan staat met de mond vol tanden, maar Truus neemt van hem over.
"Johan hep me uit het ziekenhuis gehaald, en ik heb doodsangsten uitgestaan met al die enge bochies. Scheef daddeme ginge, me hart stond stil. Waar hejje me auto neergezet, angsthaas, want bij jou wil ik niet meer achterop!"
Hij staat gewoon voor de deur, Truus, ik durfde er echt niet meer in te rije!
Truus gaat te voet verder.
Maar wat ze thuis aantreffen zal...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
dit giftig geval heeft toen het wereldnieuws gehaald :
de gouden kikker die eigenlijk een pad is
"Toen David Attenborough, de peetvader van de wereldwijd uitgezonden BBC-natuurdocumentaires, verkondigde dat deze zeldzame amfibiesoort in het wild niet meer voorkwam, besloot Sterkendries de proef op de som te nemen. Hij trok naar Panama en vond het tegenbewijs. Attenborough gaf zijn ongelijk toe op de nationale televisie."
Truus heeft een zere duim ~ 09/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Truus hoeft niet zo lang te wachten voor de dokter haar zelf komt uitnodigen. Ze mag gaan zitten en hij bestudeert het computerscherm. "Maakt u uw linkerarm even bloot alstublieft?" "Ajakkes, moet die trui nou weer uit? Zo meteen sta ik weer zonder trui buiten!" "Dat houd ik wel in de gaten, mevrouw! U komt hier niet weg zonder uw trui! Stel je voor dat ik van ieder die hier komt de kleren moest gaan verzamelen..." Er komt een band om de blote arm en die wordt keihard opgeblazen.
"Knel hem niet af hoor! Met één arm ben ik een hallef mens!" "Geen nood, mevrouwtje, ik heb er voor geleerd. Ziet u hier nog losse armen liggen?" Er komen slangetjes en een koud stukje staal op de elleboog aan te pas en dan wordt de band langzaam slapper. Maar de medicijnman is niet tevreden en pompt de band weer keihard op. Verder als een regel hoger. "Tja, u loopt wel enig risico. Uw bloeddruk is aan de hoge kant en uw cholesterol ook. U krijgt een paar receptjes van me mee en die pillen moet u trouw innemen, en dan zie ik u over twee maanden weer terug. Afspraak maken bij de receptie van onze afdeling."
"Moet ik dan weer nuchter kommen?" vraagt Truus bezorgd.
"Ja, voor de bloedprik is dat nodig. Maar het kan ook in de buurt van uw huis, dan moet u een week eerder gaan. Wacht, nog even een opdrachtje schrijven. Bij uw huisdokter weten ze wel waar u terecht kunt en wanneer."
"Waarom was nou al die poppekast vanmorrege, meneer dokter?"
"We willen graag weten of u zichzelf kunt redden, mevrouw. Het leek er even niet op, u kon niet klokkijken en nog een aantal dingen meer. Maar u heeft zich gerevancheerd na uw ontsnapping, hoor. Alle respect!"
Nadat Truus nog een paar briefjes heeft meegekregen mag ze naar huis. Bezorgd vertrekt ze naar de hoofdingang, waar ze de portier het telefoonnummer van Johan dicteert. Geen gehoor...
Bent u ook zo benieuwd hoe Truus uiteindelijk thuis komt?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Tijdens het snurfelen op 't Net, kwam ik bij the Crocksons. Ooit had ik al wel gehoord over een verleden als acrobaten maar dat Bas en Aad ooit wereldberoemd geweest zijn, dat wist ik niet.
Een kort overzicht over hun acrobatencarrière, klank voldoende luid zetten, jammer dat het filmke niet ondertiteld is : http://www.youtube.com/watch?v=omvZ_cLEChM -06min35
(…) In 1984 kwam er een aanbieding uit België. Bob Davidse, toen directeur jeugd-BRT, vroeg of de broers acht korte afleveringen wilden maken met een educatieve inslag, die los stonden van de gewone televisieserie. Uiteindelijk werden dit 36 afleveringen. (…)
Nu weet ik nog altijd niet of ik die mannen goed vond/vind of niet. Hun uitspraak van het Nederlands al zeker niet. Toch niet voor jonge kinderen in Vlaamse contreien. Waar stond Bob Davidse zijn kop in hemelsnaam! Maar lezen over hun loopbaan vind ik wel interessant vanwege dat ‘te geinig voor de werkvloer’ en hoe het toch nog goed gekomen is met de broodwinning. Min of meer.
Truus heeft een zere duim ~ 08/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Erg lang blijft Truus niet in dat donkere kamertje. Zodra ze de stevige heren heeft horen voorbij stampen doet ze muisstil de deur van die verduisterde kamer open en sluipt de andere kant uit. Gelukkig heeft het ziekenhuis vele gangen en verdiepingen, dus zo zou ze heel lang ongevonden kunnen blijven, maar ze wil haar trui terug en ze wil lunchen.
In de rij bij de bar van de kantine staan wel meer oude vrouwtjes op hun beurt te wachten en ze knoopt een gezellig praatje aan met een leeftijdsgenote, die gaarne uitweidt over al haar kwaaltjes. Niemand die haar daar ziet staan babbelen houdt haar voor een eenzaam en verward oud vrouwtje, zelfs als de stevige heren na ongedane zaken weer gaan klaverjassen valt dat oudje dat gezellig zit te kletsen twee tafeltjes verder hun niet op.
Dan stevent de ondervraagdame binnen en gaat in de rij bij de bar staan. Truus neemt uitgebreid afscheid van haar tafelgezelschap en loopt naar de lift. Ze drukt op de knop voor de juiste verdieping en sloft naar het ondervraagkamertje, en daar trekt ze behaaglijk haar trui weer aan. Als ze weer naar buiten komt ontmoet ze een aardige jongedame. "Kunt u vinden wat u zoekt, mevrouw?" "Ja hoor, ik heb mijn trui weer!" laat Truus zich ontvallen, en ze ziet een blik van herkenning oplichten bij de aardige jongedame.
"Zag ik u vanmorgen niet bij mijn collega? Dan moet u ook nog even met mij mee voor een paar testjes." Met een gevulde maag is Truus wat geduldiger dan vanmorgen en ze doorstaat de proefjes met lampjes, lettertjes, koptelefoontjes en gekietel met veertjes geduldig. Dan moet ze aan een rij flesjes ruiken. "Ik ruik er niks an, het enige wat ik ruik is zo'n enge ziekenhuislucht. Van een hele goedkope werkster met zo'n fles bruin spul." De jongedame begrijpt er niet zo veel van, want die negeert die eeuwige lucht van ontsmetten al lang. Er komt weer een minnetje op het formulier, dat ze op het kamertje er naast is gaan halen.
"Nou zal ik eens kijken of onze knappe dokter al weer aanwezig is. Niet meer weglopen, hoor!" Truus blijft gedwee zitten, want ze is aan het piekeren hoe ze weer thuis moet komen nou Johan hem gepiept is.
Bent u daar ook zo benieuwd naar?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“Als ge een spin ziet ’s morgens krijgt ge het druk, ’s middags brengt dat geluk en ’s avonds brengt het de Min, zegt de spinnekoppin.” de min = de liefde
'k Heb daar de afgelopen dagen naar gezocht. Op 't Net bedoel ik hé. Ondertussen voel ik me bijna spinoloog. 'k Spreek nu ook al wat Spins. De huisspinnen die we bij het begin van de herfst in huis op stap zien, dus zonder web, zijn zeer waarschijnlijk wijfjes op zoek naar een schuilplaats om hun eieren veilig onder te brengen. Dus allemaal spinnekoppinnen. Op dat ogenblik -wanneer we spinnen in huis beginnen tegenkomen- hebben de mannetjes al uitgediend. Én als donor van genetisch materiaal én als bron van voedingsstoffen. Het wijfje eet hem na de paring op omdat ze eieren moet kunnen vormen.
“Na de paring bestaan er drie mogelijke scenario's: Het vrouwtje valt het mannetje aan (in de meeste gevallen); Het mannetje verlaat het nest zonder te worden aangevallen (komt weinig voor); Het vrouwtje accepteert de voortdurende aanwezigheid van het mannetje (zeer uitzonderlijk). Na een rijping van enkele dagen legt het vrouwtje enkele honderden eitjes die ze tegen rovers beschermt. Een vrouwtje kan tot vijf jaar oud worden.”
En elk jaar komen deze dames dan bij ons thuis hun kroost deponeren en overwinteren? Meer afbeeldingen, voor wie nog zin heeft : Afbeeldingen van grijze huisspin
Truus heeft een zere duim ~ 07/11 Truus is een Amsterdamse van 81 jaar.
Na een minuut of tien staat Truus te bibberen op de parkeerplaats. Ach, dat is waar ook, haar dikke trui, waar is die gebleven? Ze herinnert zich wel dat ze die bij de prikdames moest uittrekken. Met een blik alsof ze er al jaren komt stevent ze op de bloedprikcentrale af. Om op haar beurt wachten heeft ze geen zin, ze heeft het ineens bitter koud. "Mijn t-t-t-rui, waar hebt u mijn t-t-t-trui gelaten?"
De receptioniste weet van de prins geen kwaad, die is vandaag later begonnen en de collega die vanmorgen achter Truus en haar bewakers aan rende is al gaan lunchen. "Bij de portier kunt u naar gevonden voorwerpen informeren, mevrouw!" Ook de portier weet natuurlijk van niks, hij is al de derde vandaag, maar hij ziet wel een aantekening dat er een oud en verward dametje is ontsnapt van de afdeling ouderengeneeskunde. Echt verward komt Truus niet over, maar voor alle zekerheid belt hij even. "Ja, er ligt hier een trui, laat mevrouw maar even wachten!" "Ze komen er aan, mevrouw!"
Maar in plaats van de vermiste trui verschijnen ineens weer de twee stevige heren van vanmorgen, geërgerd omdat ze telefonisch uit hun spelletje klaverjas zijn gerukt, en proberen Truus bij de armen te pakken. Dat zit ze niet glad, want onze heldin is nu goed op dreef en met een aalgladde beweging duikt ze onder de armen van het "arrestatieteam" uit en schiet een gang in waar meerdere specialisten gevestigd zijn, waaronder de oogarts. Op goed geluk schiet ze een deur in en komt terecht in een pikdonkere kamer. Daar houdt ze zich muisstil...
Nou, we zullen wel zien wat er van komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
“De nazomer is warmer dan gemiddeld en dat is geen goed nieuws voor mensen die bang zijn van spinnen. Britse experten waarschuwen dat onze achtpotige vrienden nu ook groter worden dan gemiddeld. Door het mildere weer van de afgelopen weken zijn er meer kleine insecten waarmee de spinnen zich kunnen voeden. Voorlopig blijven ze in hun web zitten, het paringsseizoen is nog niet over. Maar als binnenkort de herfst invalt en de temperaturen dalen, zullen er grote volgroeide spinnen binnenshuis een schuilplaats zoeken.
Toch hebben spinnen hun nut en laat je ze beter rustig in een hoekje zitten. Spinnen eten enkel bepaalde soorten insecten en helpen zo om de dominantie van die soorten te voorkomen.” van : DS 18/09/2014
Zeg dat ik het u gezegd heb: de grote volgroeide spinnen die binnenshuis een schuilplaats zoeken zijn alreeds gesignaleerd.
Hier reeds twee, van die grote. Zo groot als de diameter van het glas dat er naast stond en dat is 7cm. Zelf nagemeten. Is 7cm écht volgroeid? Definitief volgroeid?
'k Heb er niks op tegen dat die diertjes zich in de warme nazomer volvreten met insecten, maar waar stopt dat volvreten. Tot de huisspin zo groot is als een appelsien? Of een pompelmoes. Of een bloemkool? Dan zou ik bang worden. Een bloemkool eet geen mensen op, maar wat als ze vindt dat ik in haar weg loop en ze bijt een hap uit mijn enkel …
Daarom heb ik gisteren die huisspin van 7 cm dood gemaakt. Tegen mijn principe. En ik voelde me rot. Maar groot genoeg is groot genoeg.
Truus heeft een zere duim ~ 06/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
Het lag niet helemaal aan de zuster, dat ze Truus niet verstond, en ook niet helemaal aan het Amsterdams. Truus had in de haast vanmorgen haar gebit niet helemaal goed vast gedaan en was onder het praten door de hele tijd met haar tong bezig om het op zijn plaats te houden. Maar dat lukte steeds slechter. Tot ontsteltenis van de ondervraagdame begon Truus benauwd te hikken, terwijl ze de hand naar de mond sloeg. Vanwege de benauwdheid paste de dame meteen de Heimlichmanoeuvre toe, waardoor de gebitshelften agressief door de ruimte vlogen, gelukkig zonde schade op te lopen of te veroorzaken.
Het is duidelijk dat Truus zulks niet op zich laat zitten! Ze geeft de zuster een duw waar die van ondersteboven gaat en haast zich haar mondvulling bij elkaar te zoeken.
Gelukkig heeft ze onderweg haar ogen niet in haar zak gehad en niet zo ver van waar ze nu is van die mannetjes en vrouwtjes gezien waarmee men een toilet aangeeft. (Ze heeft meer geluk dan ik, want in het ziekenhuis waar ik het vaakst kom moet ik vaak een heel eind lopen voor ik er eentje vind!) Nadat ze met haar gebit weer netjes in haar mond weer naar buiten komt heerst er op de gang een nerveuze drukte waar ze niet veel van begrijpt, maar ze haast zich naar de lift om beneden in de kantine naar Johan te gaan zoeken.
Als die er maar niet vandoor is gegaan met mijn autootje, want dan moet ik maar zien hoe ik thuis kom, denkt ze. Maar Johan is niet in de kantine, en ook niet op de parkeerplaats. En haar autootje ook niet!
Ik ben wel benieuwd hoe Truus straks weer thuis komt...
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Nee, het is niet vanzelf zo, maar met een beetje oefening kan dat wel in orde komen hoor, vooral op seniorenleeftijd. Mensenwensen zijn niet altijd Fabeltjeskrant. Soms kan het in 't echt ook.
Terugspoelen = Herinneringen
Dat is als rondwandelen in een enorm groot kasteel, en er zijn onvermoed veel kamers met kasten en al die deuren en deurtjes kunnen open, en er zijn ook nog laden en schuifjes in de kasten, en overal zitten Herinneringen in. En men wordt daar nooit moe, in het Kasteel van Memorie.
Snel Vooruit = Selectief Geheugen
Die knop dient om de slechte momenten & periodes niet te moeten herbeleven. Niks geen kasteel. Hoogstens wat compost, want uit slechte ervaringen moet toch iéts goeds voortgekomen zijn hé. Dat wordt dus compost. Verwerkte, verpulpte belevenissen. Een goede grond voor iets 'anders en beters'.
Pauze = Mijmeren
Dat is wanneer de ziel ronddobbert in een lauw badje. Mijmeren over plezierige momenten is op zichzelf al een plezierig moment.
Is er ook een knop Net Gemist? Die dient voor het overdenken of het ook anders gekund had.
Mij lukt het soms hoor, dat knoppenwerk. Soms. Niet elke keer. Die Snel Vooruit, daar heb ik nog altijd moeite mee.
Truus heeft een zere duim ~ 05/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar.
De zuster vulde een formulier in. Bij trillende handen kwam een ja. Bij klok tekenen kwam een min. "De volgende punten zullen we maar overslaan" zei ze. Bij klok kijken kwam alweer een min.
"Gaat u maar eens staan". Truus steunde even op de armleuningen en stond. Een tikkeltje krom, want haar nek was nog steeds gebogen van het tekenen. Staat gebogen, kwam er op het formulier.
"Doet u uw ogen eens dicht." Truus greep naar de rugleuning van de stoel en deed haar ogen dicht. Wankel evenwicht, werd er geschreven.
"Gaat u maar weer zitten!" Truus steunde weer lekker op de armleuningen.
"Kunt u ook opstaan zonder armsteun?" Tot haar verbazing lukte dat Truus vrij vlot. "Nu weer opstaan!"
"Zeg, bennik verdwaald op de oggendgymmestiek?" viel Truus uit. "Daar doen ze dat ook, maar niet met van die lage stoeltjes!" Conditie kreeg ook een minnetje.
"Issut hier bijna afgelope? Ik mos nuchter komme en ut is bijna lunchtijd." Patient brabbelt onduidelijk, schreef de zuster, die uit een land kwam waar geen Amsterdams gesproken werd, op het formulier.
Ik krijg er zelf gewoon honger van... hoe lang zouden ze Truus nog bezig houden? En ze kwam toch voor haar zere duim?
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Volvo promootte een nieuw model van truck met een trukje. En met een dupe. 'k Hoop voor Ambrogio Adani (toen 23j) dat hij aangenomen werd in het casino, want zoiets moeten meemaken de eerste avond van uw proefperiode, dat is toch wat.
Als Ambrogio Adani niet aangenomen werd in het Casino van San Remo heeft hij sinds toen in elk geval iets enorms om op zijn CV te schrijven én hij kan staven wat hij schrijft want zoals wij allemaal weten, YouTube liegt niet.
Truus heeft een zere duim ~ 04/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
Het viel Truus niet mee om veilig in het Lukas te komen. Johan reed akelig langzaam en zwalkte behoorlijk heen en weer. "Niet zo ver naar links, Johan, we hebben tegenliggers!"
Johan ging gehoorzaam naar rechts en de stoeprand kwam nabij. "Nou rij je weer bijna de stoep op!"
"Zou je maar niet zelf rije, juffie! Ik wor kieremeteut van je kommetaar!"
"Assik moch van de dokter zou ik je niet nodig hebben!" Truus klemde haar tanden op elkaar en zo kwamen ze veilig bij het ziekenhuis.
Bij de portier hoefde ze niks te vragen, er stoven meteen twee stevig gebouwde mannen op haar af. "Mevrouw Hobbema?"
"Allang niet meer, mijn man is al vijftien jaar dood. Zeg maar Truus!"
"We nemen u nu mee naar de bloedafname. Eén prikje maar, het doet geen pijn!"
Truus ging braaf mee, maar wat deed Johan in haar kielzog?
"Ga jij nou je bakkie leut halen, Johan, dan rij je op de terugweg misschien wat veiliger!"
"Ik heb nog steeds maar één euro van je gehad. Daar ken ik niks mee."
"Hoort meneer bij u?" vroeg één van de Herculessen die haar bij beide armen vasthielden.
"Nou, wat zal ik zeggen... hij heeft me hierheen gereden, maar verder heb ik niet zo veel met hem!" sprak Truus ondankbaar.
"Nou, je hoort het. Moeven, man, opkrassen, wieberen!" *
Truus werd ingeleverd bij de prikkelines, in een hokje gelaten waar ze een arm moest blootmaken (wat nog een heel gedoe was vanwege die dikke trui die ze aangetrokken had) en haar bloed werd deels overgebracht in daartoe gereedstaande flesjes.
Omdat ze het nogal warm had vergat ze de trui weer aan te trekken, zodat één van de dames haar prikgerei even aan de kant schoof en een sprintje trok naar de lift waar Truus en haar arrestatieteam al stonden te wachten.
De hulk aan haar linkerarm was wel zo goed om het kledingstuk even vast te houden en zo togen ze naar de afdeling ouderengeneeskunde, waar een verplegende onze heldin in ontvangst nam.
"We beginnen met tekenen!" zei de dame vriendelijk. Truus mocht aan een tafeltje gaan zitten en kreeg papier en potlood.
"Teken eerst maar eens een klok!" klonk de instructie. Truus tekende een keurige rechthoek. Met helemaal niks er in. Wij weten hoe dat komt, maar de verpleegdame niet natuurlijk.
Nou, eens kijken hoe dat afloopt!
* Wieberen komt uit het Hebreeuws en betekent zo iets als vluchten, wegwezen. Vanuit het Jiddisch is het in het bargoens, de boeventaal terecht gekomen.
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
de wereld terwijl we niet kijken Wij denken dat rozijnen gemaakt worden door druiven te drogen.
Dat denken we zo al jaren. Maar in feite is het omgekeerd en gaat het zo:
Over het werk van Pierre Javelle and Akiko Ida (Parijs) : ze maken minitaferelen met voedsel. Dat doen nog mensen, landschappen en taferelen bouwen met voedsel, ik weet het, maar Javelle en Ida hebben een gans eigen kijk op de mini-wereld. Ze brengen een idee in beeld. En daar kunnen we dan een tijdje mee verder : wat als … als het écht zo was/is ?
De eigen site van Javelle en Ida is natuurlijk uitgebreider dan bovenstaande, maar het zit er een beetje moeilijk in mekaar vind ik. Voor wie wil : http://www.minimiam.com/en/goen.html , voldoende klikken daar op die site.
Truus werd gewekt door de zon die in haar gezicht scheen. "Och melieve, is het al zo laat? Ben ik door de wekker heen geslapen?"
De wekker, een moderne, laat zijn domste gezicht zien. Helemaal niks. Geen dag, geen datum, geen tijd, geen temperatuur. Het is verbazingwekkend wat die klokjes tegenwoordig allemaal kunnen... als er maar een goede batterij in zit.
Truus bereidt zich voor op een haastig ontbijt, want zo meteen staat Johan voor de deur. Net op tijd herinnert ze zich dat ze nuchter moet komen. Prettig is dat niet, maar het spaart wel tijd. Ze is nog bezig een dikke trui over haar hoofd te trekken als er op de deur gebonsd wordt.
"Ja, beneden stond de deur open en toen ben ik maar meteen doorgelopen. Hejje een bakkie?" "Ik heb niks, ik heb me verslapen en ik mot nuchter komme. Lawe meteen maar opstappe!"
Johan kijkt beteuterd. "Tijd zat, mot ik zelf effe zette?"
Truus wil op haar klokje kijken, maar dan slaat de kerk aan het plein al tien uur.
"Nee, Johan, ik wil voor geen goud te laat komen. Strak sturen ze me domweg terug als ik niet op tijd ben. Pak maar een bakkie in het ziekenhuis. Hier hejje een euro, dat mot toch genoeg weze?"
"Nou, maak er maar twee van, en eigenstlijk rij ik niet veilig as ik me bakkie nie binne hep!"
"Ik hou je wel wakker hoor, kom nou maar direk!"
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
"Vijftien keer heeft hij het moeten vragen." (15 !) Maar gisteren heeft ze dan toch 'ja' gezegd, in het Gentse stadhuis.
Een dag voor haar 88ste verjaardag traden Jenny (Jeanine) Uytterhaeghe en Dorsan Maebe na een relatie van 47 jaar alsnog in het huwelijk. Daarmee is Jenny de oudste Gentse bruid ooit." De 15de keer pas zei ze Yes. Wat zei ze de 14 vorige keren dan? : maybe, Maebe! Zeg nu zelf, die naam vráágt toch om dat woordspelletje.
Geen spandoek in de lucht, geen taart met een verborgen verlovingsring en zelfs geen knieval overtuigden Jeanine na 44 jaar tot die langverhoopte JA. "Wij zaten gewoon in de zetel, televisie te kijken. Ik dacht: ik probeer het toch nog eens. En voilà", gniffelt Dorsan. "'Stop maar met zagen', reageerde ze. 'Want ik ga het doen.' En zo was het beklonken." Het herfsthuwelijk komt bijna een halve eeuw na hun eerste ontmoeting. Jeanine, toen een jonge weduwe van 43 met zes kinderen, baatte in Gent Café Bellevue uit. In 1968, het jaar van de 'Summer of Love', zwaaide daar de negen jaar jongere Dorsan binnen om broodjes en pistolets te leveren. De Gentse stak niet onder stoelen of banken dat ze de gescheiden dertiger, die zelf al één kind had, wel zag zitten. "En ik vond haar ook meteen een zeer schone madame", benadrukt Dorsan. In 1969 gingen de twee samenwonen en kregen ze samen nog een kind, maar trouwen kwam er niet van. "Ik had al een scheiding achter de rug, maar toch verlangde ik ernaar om met Jeanine die stap te zetten", vertelt Dorsan, volgens hun dochter de meest romantische van de twee. "Maar telkens ik het haar vroeg, begon ze te lachen. Of ze omzeilde de vraag. En dus borg ik die trouwplannen weer een tijdje op. Ik heb wel vijftien aanzoeken gedaan. Tot - eindelijk - die ene JA."
Truus heeft een zere duim ~ 02/11 Truus is een Amsterdamse, 81 jaar
"Hoe moet dat nou morgen?", zat Truus te piekeren. "Moet ik met de auto? De dokter zei dat ik liever geen auto moest rijden. Maar met de bus moet ik twee keer overstappen. Ik ga Johan bellen, misschien wil die me wel rijden..."
Zo gezegd, en de telefoon ging vele keren over, maar geen Johan. Na een uurtje ging de telefoon.
"Met Johan, Truus, ik zag dat je gebeld had. Maar ik lag op straat onder me karretje, want daar rammelt iets."
"Och melieve, en ik wou je nog wel vragen of je me morgen naar het Lukas kunt rijden!"
"Dat gaat niet, meid, de uitlaat ligt er af en als ik hem nou start heb ik zo de pliesie an me broek! Maar je hep toch selluf een auto?"
"Die staat beneje op de parking, maar ik mag nie rije van de dokter! Ken jij nie effe mijn kant uit komme om me weg te brenge met ze mijne dan?"
"Nou, as ut nie anders ken dan mottut maar!"
"Je mag de mijne gebruike tot je me weer ophaalt. Ik laat de portier wel belle as ik klaar ben!"
Nou, we hopen maar dat dat goed gaat met het ophalen... als Johan weer onder zijn karretje ligt kan Truus lang moeten wachten!
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Het kan ook anders. Het kan met kleur. In Vancouver (Canada, westkust) liet men daar iets aan doen door twee Braziliaanse kunstenaars. En toen wás er kleur!
voor meer foto's van deze silos :Afbeeldingen van vancouver silos De broers noemen zich 'Os Gemeos', ze zijn een eeneiige tweeling en ze heten Otávio and Gustavo Pandolfo, andersom mag hoor! Zeggen ze zelf.
Als die twee nu eens naar Antwerpen zouden willen komen, dat zou mooi worden denk ik. Ze mogen kiezen welke silos ze willen doen, want we hebben er genoeg. Als ik mag kiezen beginnen ze in Merksem aan 't Dokske. En dan de andere.
Het duurde al een poosje, die zere duim. Met tussenpozen, dan was het even over. Maar die tussenpozen werden steeds korter en de duim steeds zeerder. Tenslotte maakte ze een afspraak met de huisdokter, want je kunt tegenwoordig niet zo maar naar de duimenist, of hoe zo'n dokter voor zere duimen ook heet.
"Hoe is het met de auto?" vroeg de dokter, tenminste dat verstond Truus.
"Goed hoor dokter, zo'n 3000 per jaar!" zei Truus "en hij wordt volgende week achttien!"
"Nou, dat lijkt me veel te veel!" zei doktermans. "Maar wie wordt er achttien?"
"Hoezo, niemand, dokter. Eenentachtig, de buurvrouw, volgende week. Dan zijn we even oud. Maar over drie maanden ben ik jarig en dan ben ik weer de oudste!"
"Nou, probeer die alcohol dan even te laten staan, want te veel is niet goed voor u."
"Ja, maar ik heb hem nodig voor de boodschappen!" protesteerde Truus, die natuurlijk weer "auto" verstaan had.
De dokter krabbelde wat op een briefje en zei: "Maak hier maar een afspraak. Kunt u het zelf of moet de assistente het voor u doen?"
Dat vond Truus een goed idee, en de assistente belde het nummer dat op het briefje stond. "Ja, met de praktijk van dokter Geringa, ik heb hier iemand voor een spoedafspraak"
De telefoon mummelde wat en de assistente las het briefje voor, want ze kon het doktershandschrift lezen en ze werkte zelfs de afkortingen uit ten behoeve van de persoon aan de andere kant. "Patient maakt verwarde indruk, duidelijk mankerende geestvermogens. Dementie?"
Telefoon mummelde weer wat en de hulpdame noteerde een afspraak. "Hier staat het, morgen Lukasziekenhuis, half elf, afdeling Ouderengeneeskunde. Briefje meenemen. Nuchter komen. Bij de portier staat een begeleider voor u klaar. Goede morgen verder, mevrouw!"
Wordt vervolgd. Als alles maar goed komt met die zere duim!
- HiH-11/2015 - tekst geplaatst met toestemming van de auteur
Morgen, op ma-10/09 start een vervolgverhaal van SK, dat loopt t/m do-20/09.
In elf korte afleveringen vertelt hij een bewogen anderhalve dag uit het leven van Truus, een Amsterdamse van 81 jaar. Het personage deed en doet me denken aan een oudere Mien Dobbelsteen, nu al jaren met pensioen. Omdat ze in de serie Zeg 'ns AAA zo grondig het huishouden regelde, is haar naam synoniem geworden voor iemand die extreem netjes is. Zij was de keurigste huishoudster van Nederland.
Gesteld dat dit verhaal een kortfilm zou zijn, dan zie ik Carrie Tefsen anno 2018 in de rol van Truus. Truus heeft haar wereldje goed op orde maar dat nette bestaan wordt verstoord door mensen die -in haar ogen- nogal Flodder zijn. En daar komt dan vaudeville van.
Truus praat Amsterdams, de streektaal die hier gekend is via personages uit Baantjer, de familie Flodder, Ciske de Rat, Zeg 'ns AAA.
Paul Degueldre (Halle 1927 - Dworp 2004) was naast decorontwerper ook rekwisiteur, decorbouwer en prospector voor filmlocaties: kortweg, als scenograaf was hij verantwoordelijk voor het hele uitzicht van een film- of televisiedecor. Gedurende een halve eeuw stond hij in het theater, film- of tv-studio in voor meer dan 600 decors.
Paul Degueldere in 2003, bij zijn tekeningen en schetsen die overal in huis aanwezig waren.
2015, september. Die morgen op Radio1 bij De Bende van Annemie was ene Marc Michils in de studio. Marc Michils is de voorzitter van Kom op tegen Kanker. 'k Zat met twee oren te luisteren, want hij zei wat ik al lang denk. Over het woordgebruik omtrent het onderwerp.
"Van zodra iemand de diagnose kanker krijgt, hoor je steevast dat hij of zij moet 'vechten' tegen kanker. En daar is nu een heuse semantische discussie over aan de gang in de wetenschappelijke wereld. De ene zegt dat dat 'vechten' teveel lijkt op oorlogstaal, de andere zegt dat dat de patiënten net kan helpen."
Dat soort struise taal zou begonnen zijn bij Lance Armstrong. 't Is een van zijn bijdragen aan de mensheid. De rest van zijn verhaal kennen we.
Is er een betere verwoording? Dat is vandaag nog altijd een vraag. Gelukkig werd daar in de eerste minuten van het gesprek onmiddellijk het onderscheid gemaakt tussen het algemeen niveau (de aandoening, de ziekte) waar men onderzoekt en studeert en het individueel niveau (de persoon, de zieke) waar men hoopt en er het beste van maakt. Maar vechten? Waar tussen die twee niveaus situeert zich het idee vechten?
Het interview, totale duur was 11min15, staat niet meer op ’t Net. Er stonden acht geschreven reacties op de site. Deze was er een van.
"Vechten? Mag ik me ook gewoon ellendig voelen? Ik had het vooral moeilijk met volgende reacties: 'Ik ken iemand die helemaal geen last had van de chemo, die meteen weer kon gaan werken, ...' Of nog: 'Ik ken iemand die veel meer behandelingen had en die ze met glans doorstaan heeft.' Het maakte mij alvast nog ellendiger, want plots was ik niet enkel ziek, ik was ook een zwakkeling. Dat wil je eigenlijk toch zeggen als je zulke ervaringen deelt met een ziek iemand, niet? En toch kreeg ik ze heel vaak te horen." Tinne, Vrijdag 25 Sep 2015
Een gelijkaardig gedoe bij de Rode Neuzen Dag, de geldinzameling voor jongeren met psychische problemen. Op 5 december was de slogan LACHEN HELPT. Die slogan is een slag in het gezicht van de jonge mensen die ervoor staan en geen hulp krijgen door de lange wachtlijsten. LACHEN HELPT terwijl zich thuis acute situaties voordoen, er zich tragedies afspelen en de gezinsleden radeloos worden. LACHEN HELPT … alsof het volstaat een lachprogramma te maken om dat soort problemen van de baan te helpen. Kan het cynischer, die prutsige slogan? Er valt niks te lachen bij die mensen thuis. Op geen enkel gebied nog.
Leo is een robotje, dat geprogrammeerd werd om als gezelschap te fungeren. Na het mysterieus verdwijnen van de inwoners bestaat hij in zijn eentje in Parijs. Hij brengt zijn dagen door met doen waarvoor hij gemaakt is : levende wezens gezelschap houden. Daarom zoekt hij ze. Om ze gezelschap te houden. Iets anders kan en kent hij niet want hij heeft duidelijk geen benul van wat een levend wezen, buiten gezelschap, zoal nodig heeft.
“Wees voorzichtig met uw gedachten, ze kunnen op elk ogenblik woorden worden”
Kom zeg, die situatie zouden we op seniorenleeftijd toch al moeten baas kunnen, gezien de savoir-vivre die we gaandeweg opgebouwd hebben. Een vleugje zelfdiscipline in naam van de beschaafde omgangsvormen passen we nu toch wel toe.
Alhoewel … maar dat zijn verhalen apart.
Als kind was ik bij momenten een flapuit. Op de meest ongelegen momenten natuurlijk. Ik was dat klein potje met de grote oren, la Murphy de Kleine.
Zo heb ik als zesjarige eens luid en duidelijk gesteld dat mijn mama óók een kurtaasj had hoor! De jonge tantes stonden weer eens met elegante sigarette-gebaartjes interessant te doen over fluister-kwesties en ik wou laten horen dat mijn ma niet moest onderdoen, ook al rookte zij niet, en ook dat ik moeilijke woorden kende. Na mijn uitlating zweeg iedereen. Volgens mij waren ze met verstomming geslagen dat ik al een Frans woord als kurtaasj kon onthouden.
Een zus van LM heeft als kind ooit een gore mop van twee lijnen verteld. Ze had die ergens opgevangen en zag dat er gelachen werd. Mensen doen lachen, dat is toch schitterend. En ergens waar volk bijeen was en om de mensen blij te maken vertelde zij die schitter-mop. Dacht ze. Maar er werd niet gelachen en ze kreeg een oorveeg. Met de mop werd niet gelachen. Met de oorveeg helaas wel. Zo ging dat toen.
'k Heb lang vertoefd in middens waar didactische/pedagogische verplichtingen golden. Waar men op een vraag een antwoord kreeg om de simpele reden dat de vraag gesteld was. Elke vraag heeft er recht op een antwoord. Elke bedenking heeft er recht op wederwoord omdat zelfs de schamelste bedenking recht heeft op een overdenking.
En toen kwam ik in het hiërarchisch systeem van de koopvaardij terecht. Bijna zonder overgang kwam ik in een omgeving waar men zweeg over wat men wist en men bijna geen rechtstreekse vragen stelde over wat men wou weten. Waar men de gedachten inhield of deed evolueren met de handrem binnen bereik, waar zelfcensuur en zelfbehoud ongeveer hetzelfde betekenden en waar promotie en intrige feitelijk rijmden.
Het heeft lang geduurd eer ik in dat systeem mee kon, of mee wou, met het need-to-know-principe. Sommige contractperiodes was het niet nodig, omdat er altijd wel een goede ziel was die een bevattelijk antwoord wou geven op een vraag. Soms was dat de capt hemzelve.
Na '92, toen ik met LM meevaarde, heb ik mezelf opgelegd mijn teut te houden. Want toen ging het niet meer over mijn reputatie, maar over de zijne. Daar moest ik rekening mee houden. Maar dat gedachten elk ogenblik woorden konden worden, tja, dat heette dan 'luidop denken' zeker?
Jan Buytaert is de favoriete Njam-kok hier in huis. Hij brengt zijn uitleg helder & duidelijk in verstaanbare taal, hij is gul met randinformatie en hij straalt een soort mildheid uit. Mildheid tegenover de leek en de dummie die LM en ik zijn. Daarom is Chef Buytaert onze goeroe. Voorlopig, tot we weer eens denken dat we ’t beter weten. Achteraf keren we terug met hangende pootjes natuurlijk.
"Jan Buytaert leerde koken van Franse keukengoden zoals Bocuse, Troisgros en Guérard. Hij bracht deze Franse keuken naar Vlaanderen en behaalde met zijn restaurant 'Bellefleur' in Kapellen maar liefst twee Michelin-sterren. In 2008 trok hij de deur van zijn restaurant achter zich dicht. (na 33 jaar) Sindsdien schrijft Jan culinaire columns, begeleidt hij jonge koks bij stages in binnen- en buitenland, en is hij juryvoorzitter van Jong Keukengeweld. Jan Buytaert is lid van The Mastercooks of Belgium."
Van hem is er een recept om zelf mosselen in 't zuur te bereiden.
Gekoeld blijft dit ongeveer een maand goed zegt de Chef. Een maand? Larie! Hier waren de potjes na vier dagen al leeg. Voor het geschreven recept, onderstaande bijlage gewoon aanklikken.
Die ochtend viel mijn oog op de Poll van SenNet. De eerste keuzemogelijkheid vond ik zo leutig dat ik die maar aangevinkt heb.
Over welk internet gebruik-middel beschikt u?
(*)Ik heb geen internet (°) Ik heb sinds kort internet (°) Ik gebruik een gewone PC voor internetgebruik (°) Ik heb een Laptop voor internetgebruik (°) Ik heb internet op mijn GSM (°) Ik gebruik een Ipad/Tablet voor internetgebruik (°) Ik gebruik én een gewone PC én een Laptop én een GSM én een Ipad/Tablet voor internetgebruik (°) Ik gebruik een gewone PC én een GSM voor internetgebruik (°) Ik gebruik een gewone PC én een Laptop voor internetgebruik (°) Ik gebruik een Laptop én een GSM voor internetgebruik (°) Ik heb thuis geen internet maar gebruik een wifi-hotspot-ruimte in de buurt met mijn Laptop/GSM/Ipad/Tablet
En raad eens wat, er waren 2,8% van de 711 mensen die dat ook aangevinkt hebben. Dat zijn 20 mensen die ook vinden dat ze geen Internet hebben. Enkel SenNet.
Achteraf vond ik het nogal sloeber van mezelf, zo'n beetje lachen met de poll. Niet netjes. Maar soms hé, soms is het toch zo plezant nog eens de deugniet uit te hangen.
Nu, eigenlijk, wat een vraagstelling ook zeg! Waarom zetten ze die 1ste keuzemogelijkheid als ze besloten ligt in de 11de. Als het een peiling op papier zou zijn, dan zou ik die eerste keuzemogelijkheid snappen. Op papier kan men antwoorden dat men geen internet heeft. Maar hoe kan men geen internet hebben terwijl men juist op het internet die opiniepeiling zit te lezen?
Stel, er is een schriftelijke peiling over boeken: LEEST U SOMS EEN BOEK ? en de eerste keuzemogelijkheid zou zijn : NEE, WANT IK KAN NIET LEZEN Zoiets vráágt toch om deugnieterij! m – EZW-09/2014, bijgewerkt
Dat is om iets van te krijgen hé! Een mens doet dan moeite om een beetje mee te gaan in de gezondheidstrend, want als ge niet gezond blijft ligt dat aan uzelf blijkbaar … enfin, wat moeite doen dus en dan komt er ene naast u liggen die dat in een wip gedaan krijgt, zo'n yoga standje. Dat is toch écht om iets van te krijgen. En al haar Zen is nu weg natuurlijk.
Wij hebben een hekel aan sleur, en toch zijn wij soms bang voor veranderingen. van P²
Zo is dat, van plotse veranderingen geraak ik nu uit mijn doen. Soms vind ik het zelfs irritant, wanneer afspraken plots afgezegd worden bvb. De leeftijd waarschijnlijk.
Of ik ergens sleur voel weet ik niet, het bestaan gaat gewoon zijn gang, maar veranderingen in een planning staan me steeds minder aan. Vroeger kon ik soepel inspelen op veranderingen. Daar werden we trouwens voor betaald, om dat te doen. Sindsdien is mijn souplesse aan het afnemen, is ze zelfs danig afgenomen. Niet alleen in de gewrichten maar ook mentaal. Mijn rationele helft noteert dat en laat me dat dan weten: ge wordt oud, m!
Zo was ik tot vanmorgen, na acht jaar overdenken en structureren en organiseren, en ook een beetje studeren, ongeveer verzoend met het idee dat ik van deze planeet zou afmonsteren wegens longfalen. Nu lees ik vandaag in de krant dat ik meer kans maak op hartfalen. Jamaar zeg hey ! Dat is een totaal andere denkpiste ! Dat is een totaal ander parcours !
Of ik bang ben voor die wijziging weet ik nog niet, maar ik vind ze wel storend. Het voelt aan als zijdelings inbeuken op het laatste stuk van de weg, een parcours dat al verkend en bijna vertrouwd was.
Hier een tekst over veranderingen, van de grootmeester zelve : klank aanzetten voor Robert Long https://www.youtube.com/watch?v=WOLBToUWyrs 03min03, jammer van de halfzachte beeldmontage
Weet je wat m'n moeder vroeger altijd zei als ik een kwaaie bui had
Kind - zei m'n moeder altijd Onthou maar goed - zei m'n moeder altijd Wat je ook doet - zei m'n moeder altijd Je moet het leven positief bekijken Dus - zei m'n moeder altijd
Onthou mijn raad - zei m'n moeder altijd
Word maar niet kwaad - zei m'n moeder altijd Als het niet gaat zoals je graag zou willen
Want een mens is mooier als 'ie lacht En al is 't nog zo'n donkere nacht Als je even zoekt dan zie je altijd wel een heel klein puntje licht je kunt de loop der dingen, geen andere kant uit dwingen Het hele leven is een lange rij veranderingen
Héhé - zei m'n moeder altijd Zit het niet mee - zei m'n moeder altijd Zeg dan oké - zei m'n moeder altijd En laat je vredig met de stroom meedrijven Want - zei m'n moeder altijd De tijd gaat snel - zei m'n moeder altijd Gebruik haar wel - zei m'n moeder altijd
Maak elke tel als je dat kunt fantastisch
Want een mens is mooier als 'ie lacht En al is het nog zo'n donkere nacht Als je even zoekt dan zie je altijd wel een heel klein puntje licht Je kunt de loop der dingen, geen andere kant uit dwingen Het hele leven is een lange rij veranderingen
Kijk - zei m'n moeder altijd Een optimist - zei m'n moeder altijd Die zich vergist - zei m'n moeder altijd
Die heeft beslist wat minder last van tranen Dan een sjacherijn - zei m'n moeder altijd Zo'n fles azijn - zei m'n moeder altijd Die nooit iets fijn of leuk of mooi kan vinden
Want een mens is mooier als 'ie lacht En al is het nog zo'n donkere nacht Als je even zoekt dan zie je altijd wel een heel klein puntje licht Je kunt de loop der dingen, geen andere kant uit dwingen Het hele leven is een lange rij veranderingen
KOORWERK :
Kind - dit is wat- zei m'n moeder altijd Onthou maar goed - wat m'n moeder vroeger- zei m'n moeder altijd Wat je ook doet - altijd zei als ik - zei m'n moeder altijd Je moet 't leven positief bekijken - een kwaaie bui had Hé - dit is wat- zei m'n moeder altijd
Zit 't niet mee - mijn moeder vroeger- zei m'n moeder altijd Zeg dan oké - altijd zei als ik- zei m'n moeder altijd En laat je vredig met de stroom meedrijven - een kwaaie bui had
Kijk - lalalala- zei m'n moeder altijd Een optimist - lalajapalala- zei m'n moeder altijd Die zich vergist - lalalala- zei m'n moeder altijd Die heeft beslist wat minder last van tranen - lalalala Dan een sjacherijn - lalalala- zei m'n moeder altijd Zo'n fles azijn - lalajapalal- zei m'n moeder altijd Die nooit iets fijn of leuk of mooi kan vinden - lalalala Kind - lalalala - zei m'n moeder altijd
De tijd gaat snel - lalajapalala- zei m'n moeder altijd Gebruik haar wel - lalalala- zei m'n moeder altijd
Maak elke tel als je dat kunt fantastisch ...
Een lange rij veranderingen en nu ook een lange rij herinneringen.
Volgens de motorijders-filosofie ziet en hoort men alles beter wanneer men zich op twee wielen verplaatst. Men proeft de wereld! Men 'beleeft' de weg, kortom, men is één met de natuur. Ook op zo'n krijs-machien?
Men ziet alles beter. Hopelijk wel, maar dan enkel recht vooruit. Het zijdelings zicht wordt beperkt door de helm. Gelijk wat ze beweren.
Met hoort alles beter. Met een helm op het hoofd? Men hoort enkel de eigen motor. Niet het ruisen in het struikgewas, niet het gefluister van bomen en water of de signalen van dieren.
Men ruikt alles beter. Uitlaatgassen, smeerolie, rubber en asfalt ?
De natuur beleven. Dat geloof ik dan weer wel. Deze rijder had ondanks het geluid van zijn machien, gelukkig toch de waarschuwing van een andere weggebruiker gehoord. Een mastodont-weggebruiker. Met haar volgelingen volgden natuurlijk. Daar zijn ze volgelingen voor. Om te volgen. En de volgelingen zijn zelf ook zwaargewichten.
Dat het geluid en de geur van zijn machien niet iedereen bevallen had hij daar-&-toen plots wél begrepen?
Voor mij liever het rustig doekkedoekke-geluid van Harleys & soortgelijke machines maar niet in wildparken, enkel op de gewone wegen. Daar maakt men geen mastodonten kwaad. Hoop ik.
'k Zit maar te kijken naar het meubel en ik vraag me af of dit een goed idee is, een achtkantige barbecuetafel ontworpen alsof het een gourmettafel zou zijn. Vreemde vormgeving voor een tafel die met open vuur werkt ... Hoe moet het met de rook die zelden mooi rechtop stijgt zoals gewenst maar neerslaat en wervelt en de gasten doet hoesten. De kinderen eerst. Juist om zoiets te vermijden zet men de eettafel gewoonlijk voldoende ver van de barbecue met zijn rook.
Hoe gaat het wanneer een stuk vlees moet verplaatst worden van de schroeizone naar de gaar-zone en verder naar de warmhoud-zone. Hoe staat men te werken aan zo'n tafel? Er is geen uitsparing in het meubel waar de kok van dienst kan staan!
Hoe moet het dan met opwaaiende asse? Die landt in de borden en op de kledij van wie benedenwinds zit. Juist om zoiets te vermijden zetten we de eettafel gewoonlijk ver genoeg van het vuur en de gensters. Hier staat de vuurhaard met rook en gensters te midden van de mensen, kortbij, vlakbij. Bij warm zomerweer is het niet lang aangenaam zo dicht bij het vuur, de mensen zweten zich te pletter, zelfs in de schaduw. En wat als er een gast meer komt dan de acht beschikbare plaatsen? Enzovoort, etcetera.
Nee, ik denk niet dat dit een zinnig ontwerp is. Mooi en duur, maar niet plezant. Of toch niet voor lang.
Freudiaanse TOTALITEIT ? Wat een vondst. Meesterlijk. Ik kreeg op slag heimwee naar een periode, +/- 45 jaar geleden, toen dit soort idiote spitsvondigheden dagelijkse kost was in het huis waar ik toen woonde.
Dit soort dingen maakt mijn week goed. Los van zijn klarinetwerk, want dat is ook vakwerk natuurlijk, zijn de clownerijen in dit interview grandioos.
Aan ene uiteinde van onze straat is op de hoek een krantenwinkel. Van hier uit gezien botst de straat daar op de Ekerse Steenweg. Die was er eerst. Aan het andere uiteinde, dat is onze hoek, is een broodjeszaak. Tussen de broodjeszaak hier achteraan en de krantenwinkel ginder vooraan staat nog ergens een brievenbus en dat is het dan, qua sociaal gebeuren in dit gedeelte van de wijk. Hier valt weinig te beleven. Dit is een doorloopstraat van en naar de bushalte op de Ekerse Steenweg, onze verbinding met de beschaving.
Links stapt men naar het dorpscentrum en rechts vliedt men naar het stadscentrum. Op deze oever van de straat staan appartementsgebouwen. Op de andere oever staat het woonpark Rozemaai, een park met veel grote mooie kleurrijke bomen.
Voor de krantenwinkel stond op een dag een zitbank. Pal aan de stoep. Daar geplaatst op aanvraag van de krantenman en zijn echtgenote. De vader was komen inwonen, maar Chris had de winkel en Paula had haar job als verpleegster. Wie hield de Vader dan gezelschap overdag ? Wij. Het cliënteel, de buren, de voorbijgangers.
Zijn sociale contacten alhier waren eerst de cliënten in de winkel en later de passanten op het voetpad. Want van zodra het weer het toeliet verhuisde hij van zijn zitje tussen het kopieerapparaat en de koffiemachine in de winkel naar het bankje op de stoep. Op momenten zonder neerslag. Soms met laarzen en muts en wanten met daartussenin een parka. Goed ingeduffeld zat hij buiten te koekeloeren naar wat er zoal leefde en bewoog in dat komen en gaan van mensen.
Naarmate het seizoen vorderde werd de kledij aangepast. De laarzen werden sandalen en de muts werd een zomerhoedje. Zo ook bij de andere cliënten en passanten. Na verloop van tijd was hij een gekend figuur bij de mensen die naar de bushalte gingen of er vandaan kwamen. Er was een knikje voor de haastige jonge moeders met kinderwagen. Ook die met hoofddoek. En er was een babbeltje met de mensen die efkes bleven staan en voor hen die de tijd hadden om naast hem te gaan zitten.
Hij was zo wat de portier van de wijk. Van op zijn bank hield hij misschien niet alles in het oog, maar de snelheidslimiet werd wel iets vaker gerespecteerd. Niet dat de man op het bankje de nummerplaat in kwestie zou onthouden, maar de patser achter het stuur voelde zich wel bekeken. Dat is al iets hé. Een permanente aanwezigheid op die hoek, sociale controle.
Er was ook geen zwerfvuil meer. Het afval werd in het vuilbakje gedeponeerd, niet zomaar vaagweg in die richting gegooid, want dan stond de man recht om het zonevreemd object op het pad zelf op te rapen.
Zoiets is beschamend hé, als een oude man zwijgend recht staat om een onachtzaamheid in orde te brengen. Zelfs de patsers hielden hun manieren, daar op die hoek aan het begin van onze straat.
Op een keer kwam ik er langs toen het begon te miezeren. 'k Vroeg iets als 'Hebt gij geen last van de regen, Meneer?' En de straatfilosoof antwoordde van tussen de waterpareltjes : 'Medammeke, zolang ge mij ziet zitten regent het niet'. 't Was nen harde. Ene met de ware surrealistische belgitude : ik zit hier nog, dús regent het niet.
Op een dag bleef de bank onbemand. De portier van onze straat was niet meer.
Een tijd later werd de bank weg gehaald wegens overlast van dronken oostblokchauffeurs. Wat die overlast inhoudt kan men zich zelf voorstellen, veronderstel ik. Nog iets later werd het vuilbakje verwijderd wegens zwerfvuil en dumpvuil.
Ik hoop dat de engelbewaarder van onze straat dit daarboven op zijn wolkje niet heeft moeten aanzien.
Nu is de hoek opnieuw schoon, maar de ziel is weg.
2013. Het regent hier, het wordt een natte dag denk ik. De bomen staan er gelaten bij. Alsof ze het niet meer zo belangrijk vinden dat ze nog te drinken krijgen. Sinds half-augustus is het frisse verdwenen uit hun groen. Wat hen betreft zat de job er toen eigenlijk op.
Hopelijk voeren ze binnenkort nog een warme kleurenparade op, als slotscène, de apotheose, de tegenhanger van hun uitbundig entree in de lente.
September Morning Leonid Afremov
Daarna komen de novemberwinden hun bladerdek afruimen. En dan is het gedaan voor dit jaar. Kermille, ik denk al aan december en september is nog maar pas onderweg.
Van de kleuterklas herinner ik me niet de allereerste dag, wel een paar andere dingen. Veel is het niet, al ben ik er toch twee schooljaren jaren geweest. '55-'56 & '56-'57 Ik denk beide jaren in hetzelfde lokaal en telkens bij zuster Jozefa.
Er stond een tafelzandbak op kinderhoogte. De kleintjes mochten zand morsen en de groten, de vijfjarigen kuisten het achteraf op. Of dat toen grondig gedaan werd betwijfel ik nu. Een zandbak binnen in de klas … ik denk dat zuster Jozefa dikwijls zand staan vegen heeft. Het was een houten bak op pootjes, de juiste hoogte, met een binnenbekleding in zink. Misschien was het gewoon een afgedankte bloembak en was zuster Jozefa een vindingrijk mens?
Dit was bij de Ursulinen in Koekelberg. We gingen te voet naar school. Een buurmeisje nam me heen-&-terug mee. Dat kon toen nog in die buurt. Nu is dat daar ondenkbaar. En niet alleen vanwege het verkeer.
De ingang voor de Vlaamse kindjes was aan de achterkant van het gebouw, in de Herkoliersstraat. Een straat die me veel smaller lijkt dat toen. De immense poort van toen bleek op StreetView een dubbele deur te zijn, ongeveer de breedte van een stootkar. Het hekwerk is vervangen door PVC. Dat het PVC is weet ik omdat ik er eind februari 2012 eens langs gegaan ben.
De buurt is veranderd maar niet onherkenbaar. Dat soort wijken wordt niet gerenoveerd. Hoogstens opgelapt. De zon scheen op de stoep, als een welkom. Dat is niet veranderd. Het speelplein is vanaf de straat niet meer te zien. Dat is jammer want ik wou weten of de grot er nog stond. Dat was een vies ding in cement met stalactieten. Die dropen van de schimmel en ander verdriet. Rond heel het bouwsel stond een traliehek op kinderhoogte. In die grauwe grot stond een proper wit lievrouke smartelijk naar boven te kijken. Zij vond die vochtige viezigheid boven haar hoofd maar niks. En ik vond dat zo erg dat ik er thuis niet kon over ophouden. De kindjes mochten 's avonds allemaal naar huis en onslievrouke moest in die grot blijven staan. 's Nachts!
Omwille van de gemoedsrust in huis zei mijn Moeder dat zuster Jozefa elke avond, nadat de kindjes naar huis waren, het lievrouke meenam naar binnen. En ik geloofde dat direct, want zuster Jozefa kon alles. Ook over tralies kruipen.
Voor mijn buurvrouw is het feest nu voorbij. Zij is oma van een Meisje en een Broertje.
De kleinkinderen bleven tot gisterenmiddag bij Oma logeren en dan moest zij ze meegeven aan haar dochter en schoonzoon, aan de rechtmatige ouders van deze twee wereldwondertjes.
Als ontbijt had Oma een muesli-brood van bij Albert Heijn. Dat is gesneden in dikke schijven, zo één boterham per kind zou wel voldoende zijn, dacht Oma.
Er was warme chocolademelk en de kinderen mochten hun brood soppen naar believen en ook morsen want het was de Aller-Laatste Dag van haar zomervakantie. Dat was voor de Oma erger dan voor de kinderen.
Ze was wel blij voor hen dat de school herbegon en tegelijk was ze weemoedig dat er weeral een zomer voorbij was. Ze worden veel te rap groot, dacht ze.
Ondertussen werkten de kinderen hun schijf meuzzelie-brood naar binnen. Met veel smaak en met veel gesmos. Het viel haar op dat een meisje van negen al zoveel eleganter kan morsen dan een broertje van vier.
- Was het lekker? vroeg ze terwijl ze zijn chokolademondje afveegde. Het Broertje knikte ja en kauwde en slikte. - Wilt ge nog een stuk? Hij schudde nee.
- En gij? vroeg ze aan haar kleindochter, wilt gij nog een stuk? - Nee, antwoordde het Meisje. - Echt niet? vroeg de Oma, om het moment wat te rekken. - Nee, zuchtte het Meisje spijtig, mijn honger is op.
Hier komt zoveel daglicht binnen dat ik er na 20 jaar soms nóg blij van word. Op grauwe dagen is het heel fijn geen kunstlicht te moeten gebruiken.
Ik wou absoluut 2 hoog wonen. De hoek van het invallend licht is er anders. Helemaal anders. Niet 3 hoog of 1 hoog en zéker geen gelijkvloers. Eigenlijk was het 16de ook goed geweest voor mij, zolang het maar niet onder het dak is, maar 16 hoog zag LM niet zitten. Meer dan 2 hoog gaat hij niet.
Oké, 2 hoog is het geworden, dat is boomkruinhoogte. Vogels leven daar, waarom wij dan niet. Helemaal opgelucht dat ik rechtstreeks de wijde lucht in kan kijken en niet zit te koekeloeren op de geparkeerde wagens vooraan en op de schuttingen van de buren achteraan.
Geen slagschaduw hier. Achteraan enkel eigen schaduw & noorderlicht en kijken naar het spel van het licht op de vlakverdeling van de daken aan de overkant van het terrein. Vooraan zonlicht, als het weer het toelaat. Overal licht. Kan een mens een ijl hoofd krijgen van teveel licht?
Onderstaand schrijfsel dateert van 03/2004 en zoveel jaren later is de sfeer in het gebouw nog dezelfde. Misschien zijn de verhoudingen zelfs iets strakker geworden, iets minder mild want sommige karaktertrekken verscherpen met 'den ouderdom'.
Van de acht appartementen in dit blok van '98 worden er zeven bewoond door senioren, de meesten gepensioneerd en allen komende van een eigen huis. In het achtste appartement wonen veertigers.
Dit gebouw herbergt dus een respectabele hoeveelheid praktijk en ervaring, een voldoende dosis kennis en inzicht en een gezonde portie behoedzaamheid. Zonder al dat hadden we de seniorenleeftijd niet eens bereikt.
Met andere woorden: hier in het gebouw zijn niet veel woorden nodig, een defect of een situatie moet niet omstandig uit de doeken gedaan worden. En de mogelijke oplossing meestal ook niet, een korte beraadslaging, een datum en een uur afspreken, meer is dat niet. Reparaties of karweitjes worden hier vrij vlot uitgevoerd. Het is zelfs een aangename bezigheid, samen met een paar buren een klus klaren. De herfstbladeren van het dak van de garages vegen was zelfs héél plezierig.
Helaas. Helaas hebben we onze ene buurman die palavert. Een probleem mag niet zomaar opgelost worden, neenee! Een probleem moet eerst gesavoureerd worden door er uitgebreid over te praten!
Alhoewel alle betrokkenen de situatie reeds kennen en bekeken hebben wordt de gegeven situatie uitvoerig beschreven (dat is 1) Dan worden mogelijke oplossingen één voor één aangevoerd (dat is 2). Al die mogelijke oplossingen (min één) worden dan weer afgevoerd wegens niet optimaal (dat is 3). Om te besluiten met "Het beste wat we kunnen doen hé, dat is..." en dan volgt die ene weerhouden oplossing, hét beste (dat is 4), plus natuurlijk de samenvatting, waarom déze oplossing en niet een andere, (dat is 5). Pseudo-didactisch, tijdrovend en vooral betuttelend.
Bij (3), het afvoeren van niet-optimale oplossingen wou ik eens helpen, kwestie van het wat te laten vooruit gaan: - Maar dan doen we er toch gewoon compactuna bij! - Jamaar! Gij-laat-mij-niet-uitspreken!" (majesteitschennis) Straks moet ik strafschrijven, ging het door mijn hoofd.
Nog een paar voorbeelden.
KIPPENGAAS aanbrengen op de schouwen, zodat er geen vogels in nestelen: er zijn twee manieren om op het dak van ons gebouw te geraken, dus kregen wij twee volledige routebeschrijvingen. Bij wijze van inleiding. Vervolgens werd ons een hijsmethode bijgebracht, want materiaal en gereedschap moesten ook het dak op.
- Julien, alstublieft, zal 't gaan ja, zuchtte iemand. - Jaja, ge lacht, maar veel mensen vergeten dat hé! en Julien breide tot zijn eigen genoegen zo'n vijftig minuten welsprekendheid aan elkaar.
Hij zag in zijn zelfgenoegzaamheid niet dat het gehoor de vergadering al verlaten had. Zelfgenoegzaamheid is een sterk schild. Zoals Ontkenning er ook een is.
WATERSCHADE in de kelder, er moest een dompelpomp gehaald worden: bijna een uur theorie over wat een dompelpomp is. En de ene dompelpomp is de andere niet. Op die tijd hadden we kunnen terug zijn met de pomp.
CONDENSATIE in de kelder: ongeveer drie kwartier uiteenzetting over wat condensatie precies is, wat condensatie kan aanrichten en waarom dat verschijnsel zich nu juist daar en daar in de kelder voordoet en niet ginder. En ook niet in de appartementen.
Hij herhaalde zijn discours toen hij zag dat ik degene was die de isolatie rond de buizen zou aanbrengen want … vrouwen aan de job? 'k Blafte hem af dat mijn handen klein genoeg waren om de hoeken te bereiken én af te werken. Op die tijd had ik de drie isolatietubes al kunnen aanbrengen.
- En pas op met die cutter hé. - ? - Dat is heel scherp, zie dat ge u geen pijn doet. - Als hij niet vlijmscherp is zal ik er mee terug moeten zeker? - Waarom? vroeg hij verbaasd. - Omruilen, een cutter moet scherp zijn of ik wil hem niet. - Ge kunt daar een stukje afknijpen hoor, zei hij snel. - Weet ik, zuchtte ik. - Met een tang, verduidelijkte hij. - … ZUCHT² - Wilt ge dat ik het doe? vroeg hij. - Nee dank u, de cutter is gloednieuw.
Owee, wat had ik nu weer gezegd, nu volgde er een uitleg dat niet elk stuk gereedschap dat recht uit de winkel komt ook in goede staat is, want ... enz., etc.
Zo zijn er nog een aantal verhalen hoor. Maar die bespaar ik u. En als Julien zich nu nog beperkte tot de gemeenschappelijke delen van het gebouw dan bleef ons goed wat wrevel bespaard. Helaas heeft Julien veel tijd en weinig om handen.
Aan zijn uitleg te horen is hij een eersteklas klusser, maar wanneer er tot actie overgegaan moet worden is er zijn knie, of zijn schouder of zijn heup. En als deze drie gewrichten zich per toeval koest houden is er nog altijd de rug natuurlijk. Handig. Met een rug kan men zich niet vergissen tussen links of rechts. (En daarom was het op het dak zo rustig werken. Daar komt hij niet).
Vorige zomer had ik planken en spaanplaat te verzagen. Dat doe ik in de garage. 'k Had zorgvuldig afgetekend hoe ik moest zagen, want mijn armen zijn niet lang genoeg om de plaat over de volle lengte te verzagen, dus had ik de plaat anders opgedeeld. Het geluid van de wipzaag werkte natuurlijk als een lokroep. Binnen de vijf minuten stond Julien voor de open poort. Ik knikte eens vriendelijk en zaagde verder. Hij wou iets zeggen maar de wipzaag zweeg niet. Hij maakte een gebaar. Ik knikte nog eens en werkte verder. Na het eerste stuk moest ik de zaag wel stilleggen natuurlijk. Als een duiveltje uit een doosje stond hij daar opnieuw.
- Ha, ik zie dat ge uw werk mooi afgetekend hebt. En uw schragen staan ook juist opgesteld zie ik. (Nu gaat hij punten geven!)
Maar waarom ik tuinhandschoenen droeg. Omdat werkhandschoenen te groot zijn voor mij. - Jamaar, tuinhandschoenen ... Ik startte de zaag. Na het zagen heb ik verder doorgewerkt met vlakschuurder en boormachine tot mijn oren ervan tuitten en ik niet meer wist of daar nu wel een gat had gemoeten of niet.
Tegen de avond kwam Barbra het plein opgereden. Aan het dichtknallen van het portier hoorde ik dat zij het was. - Ha m! Nog bezig? Wat zijt ge aan het doen? - Een kleerkast aan het verbouwen, zei ik. - Gaat het? vroeg ze. - Julien is deze voormiddag eens komen zien ... - Ai kind toch, lachte ze. Ik vertelde haar over mijn truc met de decibels van de zaag, en toen lachte ze nog harder.
- Weet gij soms waarom Julien iedereen behandelt als absoluut-beginners? En zijn uitleg duurt elke keer zo lang! Dat is niet meer een woordje uitleg, dat is een vol uur blabla. - Vijftig minuten, zei Barbra. - Wat vijftig minuten? - Zijn uitleg duurt om en rond de vijftig minuten. Veel scheelt het niet. Zegt u dat niks, vijftig minuten?
Nee, dat zei me niets. Dat het verdomd lang was ja, en dat het meestal overbodige uitleg was die ongelegen kwam. En dat is al zo van in het begin, van '98, dat is bijna zes jaar ...
- Een lesuur duurt vijftig minuten, zei Barbra terwijl ze een sigaret opstak. - Een wat? - Een lesuur, vijftig minuten.
Mijn cent viel. Dus Julien is ...
- Wist gij dat niet? A3, metaal. Tot zes jaar geleden, lachte ze.
En ze was weg. Nee, ik wist het niet, maar ik had het al zes jaar kúnnen weten.
Dat was 2004. We zijn nu veertien jaar verder en het is nog niks gemilderd. Integendeel. Maar die verhalen bespaar ik u. Dat had ik daarjuist al beloofd hé.
Toen ik het filmpje voor de eerste keer zag was ik een en al bewondering voor de plotse wending. 't Is wel een reclame, maar de gedachte die erachter zit is verrassend in beeld gebracht. Mijn hoed af voor de makers.
de eerste schooltaak was 'schrijf een brief aan god' en
JENNY is praktisch aangelegd
Het schoolverlof is maandag voorbij. Dan komen er nieuwe taken zoals, schrijf een brief aan god. Jenny is nog een beetje in vakantie-modus. Bij schoolverlof ging de school wel dicht, maar de wereld kan niet dicht, die moet blijven draaien. Wie zorgt daarvoor? De klusjesman?
Beste god,
Mijn mama vertelde me wot ge allemaal doet.
Wie doet het als ge op vakansie zijt?
Jenny
Ja, wie doet dat eigenlijk, de wereld bestieren en de planten doen groeien en alles en alles, wanneer god -zoals iedereen in het wereldje van Jenny- met vakantie is ?
Jammer dat de leeftijden van de kinderen er niet bij vermeld worden.
In het midden van dit model van basket komt enkel handbagage, nooit of te nimmer mensen! Mensen altijd aan de buitenkant van het touwwerk. personentransfer
Wanneer de basket het deck van het bevoorradingsschipke raakt, moet men soms zeer snel van de basket wegspringen, bij slecht weer en ook wanneer er deining staat. Dat schipke daar beneden kan liggen dansen gelijk zot hé, zelfs als de zon schijnt. Dus wanneer het omhoog gestuwd wordt en zijn scheepsvloer de basket raakt, is het de moment om er af te springen. Daarom: alle mensen aan de buitenkant, aan de binnenkant zou men maar gevangen raken in het vallend net. Want het model is flexibel, het net valt helemaal plat tegen het deck.
Voor degenen die vervoerd worden geldt vanaf dan : wegblijven van dat net. De handbagage (met onze dure laptops!) werd er uit gehaald door de bemanning van het schipke, die hebben daar handeling van.
De demonstratiefilmkes zijn gemaakt bij proper weer natuurlijk. Ik zoek verder op YouTube naar iets bij slecht weer, waarop te zien is waarom de basket moet kunnen platvallen.
Er bestaan wel rigide modellen, maar die hebben een meer specifieke toepassing denk ik. De flexibele basket is in het gebruik meer allround.
Op wo-16/05 is een vervolgverhaal gestart dat liep t/m vr-31/08. Gedurende 109 dagen kwam er één aflevering per dag. Af en toe waren het er twee. Het is een blog-novelle uit 2008 en ze werd geschreven door TiTiPoes.
afl. 121/121 ~ For every problem there's a solution
Geef toe, beste lezer, u vindt me knettergek. Zeker als u een man bent. Een moord begaan uit liefde, niet zozeer uit passie? Wie wreekt zich nu vrijwillig en doelbewust, wetende dat jarenlange opsluiting tussen een bende halfgare chaoten en gestoorden wacht? Wat zegt u? Krankzinnig! Ik?
Een vijfenzestig-plusser met een pak geld veilig belegd, een villaatje met alles erop en eraan, boordevol antiek plus een niet onaardig pensioen! Had u het anders aangepakt? Hoe? Genieten! Waarvan als ik vragen mag. Toch geen business seat op Anderlecht en napraten in de Saint Guidon over een stelletje baltrappers? Petanque, na mijn middagdutje, tussen een stel weduwen en weduwenaars? Golf spelen en lumbago krijgen? Reizen? Ik heb de halve wereld gezien. Bijna tweemaal gecrasht. De pest gekregen aan lawaaierige luchthavens, controles en te lange wachttijden, zelfs met lijnvluchten. Routinematige service door routinematig hotelpersoneel. Bestaat er iets zieligers dan een man, die uitgebreid heel alleen tafelt? Een leuk mokkeltje nu en dan? Kwakje kwijt en geen capsones! Nee, bedankt.
Ach, beste lezer, ik heb alle begrip voor uw reactie. Na het verdwijnen van "De Klapper" werd het begrip "opruststelling" voor mij meer en meer realiteit. Stonden woorden als genieten en profiteren ook op mijn verlanglijstje. Vaag, doch ze waren er. Met alle dromen en wensen eraan verbonden. Door Gerda, met alle begoochelingen en doembeelden erbij. Misschien bent u er nog lang niet aan toe, zit u momenteel in het spitsuur van uw leven: loopbaanstress, opgroeiende kinderen, te hoge hypotheek, wat klad in de relatie, te weinig persoonlijke ontspanning, te veel intimidatie en bemoeizucht van buitenaf. Daarenboven al die deskundigen, ze schieten uit de grond als paddestoelen en, geef toe, ze kruipen er even vlug weer onder. Topmanagers en -sporters hebben hun mental coaches, aso's hun social workers, hangjongeren hun straathoekwerkers, uit de echt gescheiden paren hun bemiddelaars en goedgelovigen nog altijd hun pastoors. Honden hun hondenscholen! Baasje, tegen betaling, aanleren hoe hij Fifi-met-de-stamboom laat apporteren. Waar het poepje mag en waar niet. Alstublieft, zeg!
Laat u niet ringeloren door al die gebakken lucht, die u dagelijks in de meest attractieve verpakkingen rond de oren wordt gekletst. Mag er nog zoiets als gezond verstand zijn? Boerenlogica! Het kost geen cent. Ja, ik was medeproducent aan de massaverdwazing. Ja, ik heb de consumptiedrift, misschien niet de uwe, doch beslist deze van uw ouders gestimuleerd tot in het belachelijke. Daardoor was mijn vaderschap, op z'n zachts gezegd, vaak een puinhoop. Anderzijds, toch nog een degelijke leerschool voor Francis.
Hij zal perfect weten hoe het niet moet, ginder in het verre China. Natuurlijk gaat hij erheen. Geen twijfel. Hij heeft nog alles tegoed met Valerie. Het beste komt eraan voor hem. Zijn wedergeboorte. Valerie in verblindende spots zetten, haar tenger lijfje dankbaar strelen, de kleinste wens uit haar ogen lezen, ervaren dat twee mensen inderdaad in staat zijn mekaars wereld totaal te vullen, haar zijn godenkind, zijn vrouw, zijn wederalles noemen. Met haar de liefde bejubelen. Met haar samen een onverbreekbare eenheid vormen. Zoals ik met mijn vrouw, mijn Marianne. Nog alleen bij haar wil ik zijn. Samen. In het geëindigd voortbestaan na dit leven. In de as, in het stof van ons geluk.
For every problem, there is a solution, beste lezer. The rest is silence.
Een neefje brak een bord bij zijn tante en repareerde het zo goed hij kon. "Dat is in orde zo jongen," zei de tante, "vanavond leggen we het bord vol spaghetti & saus. Niemand zal het verschil zien." En het jongetje knikte opgelucht. Zo'n tantes moesten er meer zijn.
Sinds begin jaren 80 is de voorgescheurde jeans al een paar keren in en uit de mode geweest. Hoe het er vandaag mee gesteld is weet ik niet, in of uit? Maar er is binnen dat genre een nieuwe trend sinds deze zomer, dat weet ik dan weer wel.
In Kamine Zoo in Hitachi City, Japan, omwikkelt men het speelgoed van de grote dieren -de grote klauwen en de grote tanden- met lappen denim. Dat houdt de dieren efkes bezig, 'verrijkte omgeving' heet dat binnen de zoo-huishouding. Maar er is ook het zoo-management natuurlijk. En dat management had bedacht dat van die lappen denim achteraf wel eens jeans gemaakt konden worden. De jeans worden per opbod verkocht, want zoveel tanden en klauwen waren er niet aan het werk geweest dat men van een productie kon spreken, enkele leeuwen, twee tijgers en twee beren. En niet eens allemaal samen.
Een rage zal het niet worden, 't zijn eerder hebbedingen, denk ik. Voor wie daar geld wil aan spenderen natuurlijk. Maar in Japan kan alles, dus waarom dit niet.
Als ik het eindresultaat bekijk : voor mij zijn dat geen sporen van tanden en klauwen. Een paar keren lassen en LM zijn overalls zagen er ook zo uit. Om te lassen droeg hij een jeans onder zijn overall. Ettelijke keren heb ik die dingen gerepareerd met lappen die ik recupereerde.
Die Zoo-broeken zien er gewoon uit als werkbroeken, als lasbroeken. Als ik er nog liggen heb verkoop in ze ook per opbod : Authentieke werkbroeken! Komt dat allen zien! Ze hebben de zeven wereldzeeën bevaren! En de oceanen ook, drie.
Ik lig in een ziekbed. In een kleine kamer. Het is zonderling stil. Bijna plechtig en geheimzinnig stil. Ik heb het koud. IJzig koud. Ontwaak ik uit een diepe verdoving? Is dit de realiteit rond mij? Ik blijf beneveld. Onzeker. Toch nestelt zich een gelaten berusten in mij.
Ik haal diep adem en kreun van de klemmende pijn aan de borst. Ik zie een verbandharnas, mijn borst is volledig ingepakt. Ik herinner me alles heel duidelijk. De schietpartij. De huwelijksmis. Marianne op de zetel. Vermoord. Daarom heb ik Serge gedood. Dat wou ik. Ik leef echter nog. En dát wou ik niet.
Is er een long geraakt? Waar drong de kogel door? Straks komt een dokter het me wel vertellen. Het kan me geen moer schelen. Ik leef nog en waarom? Om op te draaien voor mijn misdaad? Voor zijn misdaden? Nee, ploert, dat genoegen gun ik je niet. Ik wil om jou geen jaren en jaren in een cel. Ik leid de dans. Jij niet. Ook niet de jury van een assisenhof. Ik beslis. Ben ik in een ziekenhuis of in de ziekenboeg van de gevangenis? Wat hierna? Ik wil Vloesberghe spreken. Hij zal beslist komen. Een indringend bezoekuur. Ik wil hem spreken van man tot man.
Vloesberghe is een mens naar mijn hart. Bedaard en begrijpend. Ik moet hem de hele zaak uit de doeken doen. Maar eerst dient er voor Marianne gezorgd. Vloesberghe vragen om Francis te contacteren. Mijn zoon moet een passend en intiem afscheid regelen. Jenneke zal hem daarbij helpen. Mijn zoon moet mij vertegenwoordigen. Mijn zoon en zijn Valerie. Marianne's as laten verspreiden tussen witte magnolia's, haar lievelingsbloemen.
Een verpleger komt de kamer binnen, noteert iets op de fiche aan het bed. 'Ik wil inspecteur Vloesberghe spreken, heel dringend. Wilt u hem verwittigen?' 'Ik zal de behandelende arts inlichten. Hij oordeelt, ik niet!'
Zijn antwoord is kort en zakelijk. Hij verdwijnt. Geen spoortje warmte en medeleven. Zo worden dus misdadigers te woord gestaan. Geen woord te veel. Die arts heeft niet te oordelen. Had me zelfs niet in leven mogen houden. Leven zonder mijn vrouw, alleen met haar nagedachtenis? Hoeft niet. Kan niet. Wil ik absoluut niet.
Dankzij de geneeskunde wacht de rechtbank mij nog. Mijn proces. Bonbons voor de media. Lezers en kijkers gegarandeerd. Priestermoord verstoort huwelijksmis. Mijn misdadigerstronie op breedbeeld. Omkaderd met reclamespots over pasta, smeerkaas en luiers. Natuurlijk zal ik gevonnist worden. Moordenaars gaan zelden vrijuit. Ook al zijn er uitzonderingen. Ook al heb ik een stevig alibi. Ook al zullen mijn zoon en Pat, voor zover ze eerlijk is, Eefje en de collega’s gunstig voor mij getuigen.
Marianne kon ik in geen geval gedood hebben. Serge wel. Motieven à volonté. Ik zal mijn hele geschiedenis zo precies mogelijk uit de doeken doen. Gerda's dagboeken vermelden, maar niet het roze schriftje. Mijn laatste gesprek met Serge. Zijn bekentenissen. Zijn waanzinnige wraakzucht tegenover mij, om mij in de allereerste plaats te treffen. Me zelfs voor Marianne's dood te laten opdraaien. Alle details mogen ze me vragen. De rechtbank zal uitgebreide, waarheidsgetrouwe antwoorden krijgen. Inzien waarom ik, kapot van verdriet, haat en ellende, nog maar één doel had. Serge omleggen en mezelf berechten.
Mijn advocaat kan vrijspraak bepleiten. Zo'n vonnis zal de rechter wel niet uitspreken. Mijn schuld staat so wie so rotsvast. Ik heb bewust gemoord. Hoeveel ga ik krijgen? Twintig of vijfentwintig jaar? Minder? Minder of meer, het laat me volkomen onverschillig. Welke straf het ook moge zijn, uitzitten zal ik ze niet. In geen geval. Verder leven zonder Marianne is voor mij immers de allergrootste straf.
ze had het helemaal voor mekaar, of toch bijna ~ USA
De telefoon rinkelde en de vrouw nam de hoorn. Het was een callcenter, voor een financieringsmaatschappij.
Of ze geïnteresseerd was in een tweede hypotheek. - Nee dank u, zei ze beleefd, mijn huis is nu afbetaald meneer.
Of ze geïnteresseerd was in een herschikking van de schulden. - Ik heb geen schulden meneer, zei ze met een vriendelijk lachje.
Of ze geïnteresseerd was in een krediet om te verbouwen. - Jammer, ik heb zopas verbouwd en dat heb ik contant betaald. Ik vrees dat u voor mij niks kan doen meneer.
Er was even een stilte aan zijn kant van de lijn en dan vroeg hij met een lachje of ze soms op zoek was naar een echtgenoot?
En dáár ging ze toch even voor zitten. Want ze had alles al, maar er was niemand om dat alles mee te delen. Over een nieuwe partner was ze al een hele tijd aan het nadenken. Dat ze eens serieus moest beginnen met kennismakingen. Dus waarom vandaag niet ? Daarom ging ze even zitten.
"Uit een dagboek van iemand die er bij was : het regiment dat ruim 3000 man sterk was, werd langs drie kanten ingesloten en werd als het ware (in Koewacht) de grens overgedreven. ( begin oktober 1914 )
De gevechten rond Antwerpen (7-8-9 oktober), waar op 36 uur beschieting ruim 15000 woningen werden vernield hield de gouverneur het voor bekeken en de strijd werd opgegeven. Alle militairen ontkwamen naar de linkeroever behalve de vestingtroepen, ruim 32000 man die de Nederlandse grens overtrokken.
Om tegenover het Duitse Keizerrijk zijn neutraliteit te bewijzen, moest Nederland alle buitenlandse militairen voor de duur van de oorlog in kampen vasthouden. Al in november 1914 ontstond onder de Belgische militairen in het kamp Soesterberg oproer wegens gebrekkige huisvesting.
Nederlandse schildwachten waren genoodzaakt met scherp te schieten om de orde enigszins te herstellen. Er vielen meerdere doden. In het kielzog van die ‘grensoverschrijdende’ militairen vluchten tienduizenden burgers naar Nederland. De Duitsers zorgden later (om landvlucht tegen te gaan) voor een ijzeren gordijn tussen beide landen.”
Mijn zussen en ik zijn opgegroeid ver van onze grootouders. Er zijn dus een hoop verhalen die wij als kind niet meegekregen hebben, onze mensenheugenis gaat maar twee generaties terug. Geen drie. Jammer.
De vader van mijn moeder heeft vier termijnen aan de IJzer gedaan. Hij heeft er beschadigde longen aan overgehouden. Hij is overleden in 1958. Mijn moeder was dertig, ik was zes.
In een van de artikelen op 't Net stond tamelijk raak verwoord wat voor de burgerbevolking het verschil was tussen WOII & WOI : WOII was vier jaar bezetting. WOI was vier jaar oorlog. Die zegging is duidelijk.
Tijdens het zoeken vond ik een afbeelding die ik meen te kennen.
Ergens op school of elders hing een replica waarschijnlijk. Alleen heb ik altijd gedacht dat het over een concentratiekamp ging. Niet dus, hij stond veel dichter bij huis, de dodendraad.
Senioren die in de grensgebieden opgegroeid zijn hebben mogelijk de uitdrukking 'aan den andere kant van den draad' nog weten gebruiken, waarmee Nederland bedoeld wordt.
Hij was zelfs niet langer bang. Moedig, onschuldig, sterk en eerlijk wou hij schijnen in dit finaal treffen. Het was zijn eigen regie. Een plot zoals de dood van zijn Heer aan het kruis. Serge strekte beide armen in de hoogte toen mijn rechterhand naar de zak van mijn regenjas ging. Zijn goddelijke zegen voor het paartje. Zijn overgave, die in zijn ogen zijn grootste overwinning zou worden. Op mij, op mijn schuld.
Hij wist dat ik hem ging doden. Hij smeekte er nu zelfs zijn Heer om. Straf mij, o Heer, voor al mijn zonden en misstappen, straf mij voor de dood van twee vrouwen, die stierven om mijn haat te koelen op mijn beul. Laat mij branden in Uw hel, doch wees me genadig. Laat me in het duistere vuur van Uw hemelrijk toeven tot ik hem daar, mijn moordenaar, ook in de hellegloed zie belanden, die ketter, voor wie Gij nooit of nimmer enig erbarmen moogt kennen. Onze Vader, die in de hemelen zijt, geheiligd zei uw naam … en vergeef ons onze zonden, zoals wij vergeven aan onze schuldenaren … leid ons niet in bekoring …
Zijn lippen prevelden nu koortsachtig. Het gebeurde allemaal in een mum van tijd. Ik duwde het bruidspaar brutaal terzijde en stond oog in oog met Serge. Zijn armen nog steeds in de hoogte. Zijn blik bleef trots, uitdagend en misprijzend op mijn bleek gezicht stralen. Toen schoot ik. In de hartstreek. Nog eens en nog eens. Het tumult brak los. Drie, vier struise mannen sprongen schreeuwend naar mij toe. Wierpen zich als een meute hyena's op mij. Ze kwamen echter te laat. Ik bracht de browning naar mijn rechterslaap. Wou afdrukken. Voelde die slag tegen mijn borst. Dat rukken en sleuren. De stoten tegen mijn kin en rug. Schoppen tegen mijn benen. De hele last van de klauwende, hysterisch brullende en vloekende mensen. Dat alles kwam een paar seconden te vroeg en verhinderde mijn opzet, mijn zelfmoord.
Ik werd alleen de scherpe inslag van een kogel in de schouder gewaar. Geen echte pijn. Amper een korte, droge schok. Of was het een vuistslag? Ik weet het niet meer.
De revolver werd me ontnomen. Bloed sijpelde. Er werd alweer gevloekt, geslagen en geschopt. De grond beefde. Scheurde open. Dát was de echte hel. Daarop verloor ik het bewustzijn.
“Look gebruik ik maar af en toe bv op gehalveerde tomaten in de pan strooi ik naast wat olijfolie geplette look. En als ik uit eten ga kies ik vaak scampi's met looksaus. Ooit was het de schrik van mijn leven als mensen met lookadem naast me kwamen zitten in de kerk. Je kunt dan niet weglopen of een ander plaats zoeken zou ongepast zijn. En dan zongen zij beiden nog uit volle borst mee. Erg.” MVS look? ~ ontferm u over ons!
Dat zou ik uit mezelf niet geweten hebben, dat zoiets triviaals als lookadem een stoorzender kan zijn voor de wekelijkse godsvrucht. Ja, erg, zoals ge zegt. En die onverlaten zongen dan nog mee uit volle borst ook? Heer ontferm u over ons, jawel. Gezien de omstandigheden zongt gij misschien wat luider?
Om u te troosten, hieronder de smeekbede die ik ooit in zijn meest pure vorm meegemaakt heb. deze versie is geschreeuwd bijna. Toen ik het voor de eerste keer hoorde, in 1965 was ik 13. Koud tot in mijn ruggemerg. Sindsdien besef ik wat eleison inhoudt. Het gaat zeker niet over look. Dit kyrie duurt amper twee minuten. Jammer. In mijn gedachten kan het wel een halve dag duren. Het heeft iets oer-religieus en van mij mocht het nog minder gepolijst.
Ik hoorde niets meer. Was me alleen bewust van mijn laatste doel en schoof spookachtig de kerk binnen. Ik had gehoopt op meer volk. Een veertigtal mensen. De familie vooraan, twee lege rijen stoelen en daarachter vrienden en kennissen. Allen op hun dorpsbest. Straks wachtte hen het overdadig tafelen, het bier, de wijn, de cola's, de Rennietabletjes, de breugeliaanse tafel na middernacht, de disk-jockey en Lotti en Tura afgewisseld met hip-hop en de kuskesdans.
Grijs en dik, oud en jong gaan de dansvloer bestormen wanneer het iets zuiders wordt. Broekspijpen opgerold, dikke konten draaiend, vetkussens hobbelend, gewrichten krakend, zakdoeken zweetwissend van voorhoofden, hals en van tussen de borsten. Er zal gebruld worden om de flauwe en gortige grollen van de geattitreerde moppentapper. Er zullen luchtjes worden geschept om te boeren, wind te laten of te braken. Een Vlaams huwelijksfeest op z'n best.
De zombie, traagjes over de rode loper stappend, verstoorde alles. Nieuwsgierige blikken en vragende ogen. Ik voelde ze prikken. Wat moest ik daar? De meesten kenden me niet. Gemompel. Ik naderde het bruispaar. De opperste rechter zou straffen en gestraft worden. Het vonnis over Serge. En over mezelf. De twee zangers zwegen, de muziek eveneens.
Daar stond hij! Serge! Gloriërend tegenover het bruidspaar. Zijn holle woorden kwamen me bijna uitnodigend tegen. Eerst zacht, dan juichend aanzwellend, met warme tremolo's. Een tweevoudig moordenaar op z'n priestersbest:
'Dat de God van Israël u verenigt en Hij zij met u. Dat Hij zich over dit jonge paar ontfermt en maak, Heer, dat zij u loven…'
Hij zag me eerst niet. Het bruidspaar genoot zijn aandacht. Hij leek in godvruchtige huwelijkstrance.
'Sam, aanzie je vrouw als een weelderige wijnstok aan de muren van jullie huis, jullie kinderen als olijfvruchten rondom jullie tafel…'
Pas nu merkte hij me op.
Ik schreed langzaam vooruit. Een noodlottige geest, een buiten zichzelf getreden medium, vreemd, mysterieus. Ik zag Serge verstijven. Toch trachtte hij beheerst te blijven. Zijn stem leek zelfs vaster te klinken. Zegevierend. Het jonge paar en hun familie hingen aan zijn lippen: 'Alleluja, alleluja, de Heer verlene u bijstand uit zijn heiligdom.'
Hij staarde me nu pas doordringend aan. Nog even bedaard en gewoon alsof ik er niet was. Meer en meer ogen vestigen zich op mij. Ik voelde hun blikken. Wie was dat? Wat doet die man hier. Die verfomfaaide, schichtige figuur in regenjas. De indringer. De misverstoorder. Waarom trad hij in slow motion op het jonge paar toe?
Niemand bewoog. Nieuwsgierigheid werd prikkelender. Ze keken allemaal toe. De ene geërgerd en verbaasd. De andere verveeld of onverschillig. Maar allen heimelijk weetgierig. Serge stoorde zich blijkbaar niet aan mij. Hij deed kalm verder. Een man van plicht. Hij herinnerde de jonge mensen aan hun verplichtingen tegenover elkaar en begon het evangelie volgens de Heilige Mattheus te lezen.
Maar al die tijd wist Serge het. Hij wist dat ik hier voor hem zou verschijnen. Tijdens zijn laatste, allerlaatste huwelijksinzegening. Slordig, verteerd van verdriet, wanhoop, ellende en diep haat, zo zou ik naar hem toekomen. Zo verwachtte hij me écht. Afgestroopt van wraakzucht, pijn en bloedhonger. Levensmoe om wat hij me had aangedaan.
Telkens wanneer ik het lees, dat men best de stekker uittrekt van (dure) toestellen, denk ik o ja, dat zouden wij eigenlijk ook best doen, volgende keer.
Bij de volgende zomerstorm ben ik zo blij dat de lucht gewassen wordt dat ik er niet meer aan denk, dat ik vergeet dat er nog iets moest gedaan worden: stekkers uittrekken.
Buiten kijken en de fris gewassen lucht inademen is alles wat ik dan doe. Vroeger al vond ik onweer mooi en interessant, maar nu kan ik er echt van genieten. En de bliksem … och, de kerktoren houdt zich wel bezig met de bliksem.
Bij veel bereidingen gebruik ik look. Gewoon als smaakversterker, zoals men een drup anisette in een fruitsla zou doen. Het mag niet doorsmaken, maar het heeft onmiskenbaar zijn effect.
Om de vier à vijf dagen maak ik 4 L bouillon om achteraf verder af te werken tot soep. Met blokjes hoor, 't zou anders niet vol te houden zijn. In die 4 L doe ik een 3 à 4 teentjes look. En een eigen heksenmengsel van specerijen. 3 à 4 teentjes is voldoende om de smaken van de specerijen te fixeren of te verstevigen, zonder dat de bouillon naar look smaakt. 'k Ben al eens vergeten de look erbij te doen, en het verschil was merkbaar. Toen was de bouillon maar een pover flets gedoe. Toen had ik om de soepen af te werken meer zout nodig ook. (kaliumchloride, geen natrium- hoor) Nu vergeet ik de look niet meer. Nu zet ik alle ingrediënten op voorhand gereed, nog voor ik de presspot uit de kast haal.
In Mediterrane schotels en soepen, mag de look doorsmaken. Daar is look geen achtergrondspeler meer, daar mag hij mee op het eerste plan. Lookbollen hebben hier niet de tijd om uit te drogen.
Hoe het moet met de lookadem? Niks van aantrekken. Behalve wanneer er een bezoek aan de dokter, de tandarts of de kapper op het programma staat. Deze mensen moeten uit hoofde van hun beroep ons benaderen tot binnen de comfortzone van 70cm. Die zullen we dus ontzien. Maar voor de rest : niet aantrekken. Wij verdragen toch ook dingen van mensen.
Botheid die als oprechtheid betiteld wordt bvb. Dat systeempje schijnt zijn recht van bestaan verworven te hebben. Wel, dan heeft een eerlijke lookadem ook recht van bestaan in deze wereld.
Tenzij we met onze lookadem een kleine lift zouden in moeten, in dat geval nemen LM & ik wel efkes de trap.
Ik werd wakker. Had een tweetal uren geslapen. Hoopte gedroomd te hebben. Maar op hetzelfde ogenblik zag ik Marianne op de zetel. Dood. Wraakeisend.
Mijn lichaam deed verschrikkelijk pijn. Krampen spanden mijn kuiten op alsof ze uit elkaar gingen springen. Ik moest helder nadenken. Handelen. Kordaat en zonder medelijden handelen.
De felle klaarheid van de dag door het brede raam leek een mistige sluier van de voorbije nacht. In mijn kurkdroge mond had ik de smaak van bloed. Neen. Ik wou niets weten. Niets voelen. Zelfs geen haat. Geen wraak. Geen laatste vonnis, nu. En toch. Die dwang van dat onbewuste. Die wil om te straffen …
Ik sukkelde uit de zetel. Wankelde naar Marianne toe. Keek naar haar grauwgeworden gelaat, dat nu voor altijd in mijn brein zou gegrift blijven. Hoestte schor. Zwijmelde de hal in.
Ik was geen mens meer. Geen robot. Niet eens een schim. Ik was veranderd in de onzichtbare, roofzuchtige, meedogenloze wreker. Gehoorzamend aan een tegennatuurlijke dwang. Bereid alle hinderpalen uit te weg te ruimen. Doorgaan ad fundum. Voorbij de laatste grens. Om mijn vrouw. Mijn Marianne. Ik trok werktuigelijk de regenjas aan. Voelde de Browning in mijn zak. Stapte in de wagen en reed weg.
De huwelijksmis door de moordenaar moest nu al aan de gang zijn. Laat de schoft, met zijn heimelijke bakkes, maar voor het jonge bruidspaar staan, wenste ik. Met al zijn zalvende zegeningen en vrome wensen. Met zijn beminnelijkste glimlach van beschermende en begrijpende herder. Pastoor Serge! Een aanfluiting van alle menselijkheid!
Ik hoopte dat de helft van het dorp zou aanwezig zijn. Ik rekende op een jubelende Hochzeitmesse met passende orgelmuziek als glorie van een nieuwe band tussen man en vrouw. en ode aan Liefde en Voorspoed, aan Toekomst en Gelukzaligheid. Triomf voor het edele leven. Domper op macht en dood.
Er was inderdaad muziek. Orgelmuziek vulde het dorpsplein. De grauwheid was uit de lucht. De kilheid niet. Er vielen nog zeldzame regentranen. Ik had echter geen tranen meer. Ik was werktuig, computergestuurd. Gehoorzamend aan die dwang, die dwang …
Ik parkeerde de Audi op het dorpsplein tussen de andere wagens. Ik zag het roze schriftje van Gerda op het dashboard liggen. Ik vermoedde dat ik de andere twee bij Francis had laten liggen. Niet meer aan gedacht na zijn verhaal over Pat en Valerie. Wat met dit exemplaar? Versnipperen? Geen tijd meer. Zag het postkantoor en kreeg een ingeving. Eefje, mijn vertrouwelinge! En het enige privé-adres dat ik van gans het team kende. Want haar adres was immers dat van mijn ouderlijk huis. Scheurde een blaadje uit mijn notaboekje en schreef:
"Eefje, Dit is een dagboek van mijn overleden echtgenote. Bijzonder belangrijk! Houd het zorgvuldig bij. Wat je morgen ook verneemt, dit schriftje mag niet in handen komen van de politie. Zeker niet in handen van mijn zoon. Bedankt voor zoveel en vooral om deze laatste wens van mij in te willigen. Max"
De bediende in het postkantoor had duidelijk problemen met de computer. Een jonge collega kwam helpen. Ik werd ongeduldig. Trommelde met de vingers op de loketplank.
'Een secondje, meneer, hij heeft voor de zoveelste keer zijn loten', spotlachte hij, 'een goed gerief zo'n computer, maar 't moet werken.'
Het meisje naast hem keek me wat verschrikt aan. Maakte ik zo'n verwilderde indruk? De ironische opmerkingen van haar norse, bijna-einde-loopbaan-collega misschien? Hij overhandigde me eindelijk de gewatteerde omslag. Frankeerde de zending. Rekende af en grapte nog wat.
Een schaap ontraadt, althans aan schapen, het schapentellen voor het slapen. Want meestal, na een schaap of elf, -zo zegt dat schaap- passeert men zelf.
En ’t brein waarin de slaap zetelt ligt dan te tobben of dat meetelt. Kees Stip
Kolder is zuurstof voor de bovenkamer, de hersenen draaien in vrijstand en de hersenschors, die kronkelt van het lachen.
Als ajuin de prinses van de keuken is, dan is look de eerste eredame. Tot tien jaar geleden zwoer ik bij enkel verse look. Dat was tamelijk dwingend, iets wat ik mezelf aandeed, feitelijk. In 2008 werd dat dwingende tamelijk ambetant en werd het tijd voor een soepeler kijk op de zaak.
Nu heb ik ook lookpoeder in huis en lookpasta. Die twee hebben hier elk hun eigen toepassingen. En ze bewaren natuurlijk langer dan verse look.
Verder ben ik nog op zoek naar gevriesdroogde look want dat is óók lekker. LM & ik hebben het al eens gegeten bij de Chinees. in de Van Wesenbekestraat (Antwerpen). Daar waar de Chinezen zelf komen eten. Krokante lookvlokken, heel luchtig, heel smakelijk, heel grappig, bijna feestelijk.
Hoe men die gebruikt in een bereiding weet ik nog niet echt maar zodra ik de gevriesdroogde vlokken in huis heb begin ik op 't Net te zoeken naar de toepassingen.
Lookpoeder gebruik ik in de koude sausjes. Soms gaat de poeder de vijzel in. Want de korrel van het lookpoeder mag af en toe fijner, vind ik. Maar voor andere sausjes is de grove korrel dan weer oké. Eigenlijk is het een kwestie van persoonlijke goesting.
Een halve koffielepel lookpoeder een paar minuten laten zwellen in een (eigen) slasausje -af en toe eens omroeren-doet wonderen voor de bereiding. De korrels lookpoeder worden zacht en zijn toch milder en rustiger voor de maag dan rauwe geperste look. En er is achteraf ook geen gepruts om de lookpers terug proper te krijgen. Dit is maar een eigen mening hoor, 't is geen evangelie uit een kookboek.
De lookpoeder gaat niét de frigo in zoals de lookpasta, de lookpoeder moet droog bewaard worden en donker. Dus niet op een kruidenrek, want daar is het niet donker. In de kast, want in de koelkast is het niet droog.
Lookpasta gebruik ik al eens in warme sauzen, als aanvulling bij een saus die bijna af is, wanneer ik er niet meer met de mixer door kan-omdat het vlees of de groente er al in ligt- en de saus toch nog een titske meer look mag hebben. Of een titske meer oempf. Dan roer ik er al eens een half lepeltje lookpasta mee door. En soms ook een half lepeltje andere pasta. Die kleine potjes andere pasta staan ook in de supermarkt te blinkogen naar mij, ofwel naast de droge kruiden en specerijen, ofwel in de afdeling producten uit verre landen.
Zelf zal ik geen kruidenpastas meer maken, dat is me te lang stilstaan bij het aanrecht.
Ik vind lookpoeder en lookpasta een hele hulp voor het bereiden van kleine porties. En ze blijven lang goed, dat is een bekommernis minder. Niet dat verse look hier de tijd krijgt om slecht te worden, maar toch, men heeft altijd iets in huis om een klein hapje een afwerking te geven.
Voor bouillons en soepen en alle andere vloeibare bereidingen die we in meerdere porties klaar maken, gebruiken we verse look, dat is hetzelfde gebleven. Al begrijp ik de verschillende manieren van versnijden niet. Soms moeten het schijfjes zijn, soms blokjes, soms geplette schilfers … Wat zou het verschil zijn?
Kon het dat die ploert van een Serge zo redeneerde? Zo monsterachtig vals speelde en er stoïcijns kalm bij bleef? Zou Vloesberghe morgen in die val trappen? Morgen!? Nee straks! Dat mocht niet. Dat kon toch niet! Ik had uren bij mijn zoon gezeten. Telde zijn getuigenis? Ja toch! Pat was er ook bij. Wanneer was zij naar bed gegaan? Na het telefoontje van Marianne. Hoelang erna, een halfuur, een uur? Geen idee. Francis zou het weten. Functioneerde zijn aangeboren tijdsinstinct nog na de ruzies met Pat? Na de ontlading van zijn emoties over Valerie?
Serge, die doortrapte kazuifelschurk, de in het nauw gedreven, sluwe gokker, had tijd zat gehad om deze nacht alles tot in de puntjes uit te kienen. Mijn bankkaart! Ik had getankt met mijn bankkaart in Keerbergen, vlakbij de villa van mijn zoon. Ik heb ook Gerda's schriftjes. De smeerlap moet en zal bekennen. Kon mij niks doen!
Mijn hoofd tolde. Ik huiverde, leed. Ik wou Marianne's lot delen. Zonder haar was er voortaan geen lucht, geen zon, geen licht, geen leven meer mogelijk. Marianne, mijn vrouw, mijn godenkind, mijn begin en einde, mijn wederalles, dat nu niets, niets meer was.
Ik moest nogmaals de politie oproepen. Jacht maken op haar moordenaar. Straf of wraak brachten me haar echter niet terug. Zonder mijn Marianne bleef er slechts leegte. Een diepe, versmachtende leegte. Een leegte, waarin alleen plaats was voor smart en pijn. Ik kon het niet verdragen. Leeggelopen miserie was ik. Een blijvende nachtmerrie. Voor altijd.
Ik goot een te grote cognac naar binnen. Fataal op een nuchtere maag. Het kwam er meteen weer uit. Nam een hete douche. Zeepte en schrobde me als gek. Kon Marianne's dood niet van mijn lichaam sproeien. Ik ging tegenover haar zitten in de andere zetel. Roerloos. Volkomen apathisch. Hoelang weet ik niet. Maar plots wist ik héél goed wat te doen.
Maar zou ik … kon ik … ik was toch niet zo'n ondier als die smeerlap van een pastoor? Naar de politie gaan, nu meteen? Neen, ik moest zelf réchter zijn. Beul zoals Serge beul voor Marianne was geweest … Marianne, mijn vrouw. Mijne enige alles.
Hij draagt effen zwart, voor hem geen kleed met vermetele tekening of lichtzinnige kleuren. In de vogelwereld is hij een prediker van een streng-gereformeerde strekking. Met een puntige knalgele bek. En welbespraaktheid is een absolute voorwaarde.
Karl Märtens, Sweden
De merel op het windscherm van ons terras heeft het over zaken van belang. Over vlijtig eieren grootbrengen en hoe dat gaat. Hij verkondigt ook voor wie de pierekes & de mierekes, de zaadjes & de blaadjes eigenlijk geschapen zijn. Zijn betoog kennen we nu al wel en het begint dictatoriaal te klinken. In het stukje wereld waar deze merel het voor het zeggen heeft, zou ik geen musje willen zijn.
'k Zou graag zoveel wereldsterren ontmoeten dat ik van het ene vliegtuig in het andere zou moeten stappen. Het aanschuiven en overstappen is me allemaal te vermoeiend geworden dus ga ik doen gelijk iedereen, ik zal die wereldsterren thuis ontvangen. Maar niet allemaal tegelijk natuurlijk, zoveel parkeerplaats is er niet in de straat.
Eric Clapton is alvast uitgenodigd en die mag meebrengen wie hij wil. Bruce Springsteen ook. Beiden op dezelfde dag als het kan. Ze moeten geen das aandoen, van mij moet het bovenste knoopje niet dicht kunnen. Jeremy Irons mag ook komen. Samen met Al Pacino. Eigenlijk mogen ze allemaal hun volk meebrengen, op het terrein van de pastoor is nog wel wat parkeerplaats. Dustin Hoffman, Bob Dylan (maar die zal moeilijker te overtuigen zijn), Meryl Streep, Susan Sarandon, Glenn Close, Sandra Bullock … Mijn lijst begint nog maar hoor.
Wetenschappers durf ik niet vragen, hun uitleg zou mijn pet te boven gaan en ik vind niet dat ik beslag moet leggen op hun kostbare tijd. Schrijvers vraag ik ook liever niet, ik heb niet alles gelezen. En niet alles doorgrond. Dus op hun tijd zal ik ook geen beslag leggen. Schilders dúrf ik zelfs niet vragen. Maar acteurs, actrices & andere podiumkunstenaars zijn welkom, ze mogen zelfs blijven slapen.
Met Dolly Parton en Sylvester Stallone zou ik het graag hebben over de film Rhinestone Cowboy. Enkel daarover. Hier het slotnummer uit die film, glitter-&-glamour country muziek. Het is zó erover dat het plezant wordt, kitsch & camp, vakkundig gebracht:
Een schande voor jou, meneer de journalist, de grote vlek op je bourgeois-blazoen. Laat de jury maar ontzet zijn over alles wat zich in die mooie villa van jou afspeelde. Laat de epistels van die chaotische, zieke geest maar voorlezen. Laat vooral je zoon meegenieten. Nou ja, genieten …
De klap op de vuurpijl! Ken je die al? Het animeerverleden van je grietje, natuurlijk. De notarisstory met alles erop en eraan. Alle bewijzen heb ik. Ook de getuigen als het moet. De industrieel zonder naam en de rest. Wie gelooft dat het om verzinsels gaat? Toch geloofwaardig als ik de jury vertel dat jouw Marianne mij ontboden had gisteravond?
Je zat in Keerbergen. Moneytalk?! Marianne wist dat je de eerste twee uurtjes na haar telefoontje niet terug zou zijn. Ze had het gat vrij, zoals dat heet. Letterlijk en figuurlijk! Zie je de pers al likkebaarden. Ronkende titels: Gewezen entraîneuse en liefje van hoofdredacteur tracht priester te verleiden!
En dan de cruciale vraag van de Voorzitter van de rechtbank: 'Waarom hebt u ook uw minnares vermoord, meneer Cijnens?' Het is allemaal zo klaar als een klontje: omdat je eindelijk en héél duidelijk inzag, dat zij niets meer was dan een geldzuchtige sloerie. Poen, jouw poen daarom was het haar toe doen. Het zal, wanneer ik in de getuigenbank sta, niet eens nodig zijn een hint te geven. De conclusies van de magistraten en vooral van de jury staan dan al goed vast.
Ach, wees maar niet bang voor mij, Max. Met uitzondering van de notaris wordt, als puntje bij paaltje komt, zoals het hoort door een goede zielenherder, teruggegrepen naar het biechtgeheim. Een kleine insinuatie misschien! Nou ja, we zien wel. Meng schande en extreme jaloezie, wat krijg je? Ravages, toch? Hoe je weet kreeg van die notarisaffaire? Mijn plicht als huisvriend om je tegen het onheil dat Marianne heette, te beschermen. Je op het juiste pad terugbrengen, zeker toen je bij haar definitief wou intrekken. Logisch toch?
Na de dood van Gerda heb ik jou toch enkele keren gebeld? Getracht je dit telefonisch uit te leggen. Je ook willen bijstaan omdat ik toen perfect raadde wie Gerda had omgebracht. Je trachten te overhalen om alles aan de politie op te biechten.
Vloesberghe kan die gesprekjes gemakkelijk traceren hoor. Onderschat de flikken niet! Ze vangen er zelfs de wespen van de beroepsrenners mee. Bovendien hebben Bette en haar dochter je nerveuze, eigenaardige manier van doen gisteren in het portaal, beslist opgemerkt, toen jij me ongevraagd kwam opzoeken.
Het kruisbeeld als moordwapen? Vindingrijk, buitengewoon vindingrijk van mij, al zeg ik het zelf. Gerda heeft er mij twee jaar geleden eentje cadeau gedaan. Eigenlijk een niemendalletje. Ligt in een of andere lade in de pastorij. Schoondochter Pat was er razend om. Adrienne had, zoals gewoonlijk, bewust haar mond voorbijgepraat. Gerda had echter zomaar geen erfstukken weg te geven. Zeker niet aan de kerk, vond je schoondochter. Je gaf Pat toen zelfs gelijk. Gerda beschreef me dit incident in geuren en kleuren. Die schoondochter van jou, zo'n hetze voor één onnozel kruisbeeld! Terwijl de kamer van haar schoonmoeder er belachelijk vol mee stond!
Het moordwapen van Gerda is niet ontdekt, kan nooit ontdekt worden. Het staat immers nog altijd te glimmen op het altaar, het zogenaamde geschenk van twee jaar geleden, weet je.
Het tweede exemplaar ligt nu in jouw kelder, met jouw vingerafdrukken erop. Zelfs het alziende oog van Adrienne, had van dit stel geen weet, toen ze op vraag van de politie trachtte na te gaan wat er allemaal ontbrak in de slaapkamer. Kon niet. Alleen jij en je zoon weten waar die typische kruisbeelden zich bevonden.
Natuurlijk zal het laboteam aan de hand van het kelderexemplaar de foto’s van Gerda's verwondingen, met een ander oog bekijken. Onder het mom van je immens verdriet heb je zelfs alle mogelijke sporen om zeep gebracht. Alles verlegd. Zelfs het lijk. Had ik nog een fout begaan, dan heb jij die ongedaan gemaakt. Hoe dan ook, bedankt! Geef toe: echt stom! Iemand met jouw capaciteiten moet toch beter weten? Een gedreven en ervaren inspecteur heeft daar beslist onmiddellijk een eigen mening over. Tja, Max, dat wordt op z’n minst 25 à 30 jaar brommen voor jou. Een pastoraal bezoek van mij, nu en dan, zal je voorzeker op prijs stellen. De Heer zij met u!
Aan de kust gaat de federale politie tijdens de zomer te paard patrouilleren. Twee agenten te paard zullen patrouilleren in de villawijken, op wandelpaden waar je met de auto niet kan komen, of in de duinen. Dit weekend hebben ze dat uitgebreid getest.
Toen vroeg ik me af : wanneer Evita of Cavilo ginds een wind laten, krijgen zij dan een GAS-boete? Of nog erger, wanneer deze paarden iets laten vallen, stijgt de ruiter dan af om op te ruimen? En verlaat de afstijgende ruiter zo doende de observatiepost? Is het verlaten van de observatiepost wel toegelaten? Vragen, vragen, vragen …
Vanmorgen kwam ik een bedenking tegen en toen ben ik het een en ander gaan opzoeken om mijn geheugen op te frissen. Wat ik gevonden heb interesseert misschien iemand. Daarom plak ik het hieronder. 'k Was dan toch bezig. Gans onder staat de link voor meer afbeeldingen. Laat u niet afschrikken, gewoon klikken.
Jan Havickszoon Steen (Leiden, 1625 of 1626 – aldaar, begraven 23 februari 1679) was een Hollands kunstschilder uit de 17e eeuw, de tijd van de Noord-Nederlandse barokke schilderkunst. Humor, gewone mensen en uitbundig kleurgebruik kenmerken zijn werk.
Steen heeft zich met veel thema's ingelaten: hij schilderde historische, mythologische en religieuze scènes, portretten, stillevens en natuurtaferelen. Zijn afbeeldingen van kinderen worden geroemd, evenals zijn beheersing van licht en aandacht voor detail, met name in textiel.
Het dagelijks leven was Jan Steens belangrijkste onderwerp. Veel van de taferelen waren levendig, zelfs chaotisch en wellustig. Dergelijke taferelen waren zo kenmerkend dat ‘een huishouden van Jan Steen’ een veelgebruikt gezegde is geworden.
Veel van Steens schilderijen refereren aan oude Nederlands spreekwoorden of literatuur. Familie van de schilder fungeerde vaak als model. Subtiele hints en vele symbolen in zijn schilderijen maken aannemelijk dat Jan Steen de kijker niet zozeer wilde uitnodigen om het getoonde na te bootsen, als wel wilde vermanen.
Jan Steen maakte 377 schilderijen. Enkele Afbeeldingen van jan steen , klik. Om een afbeelding te vergroten nogmaals klik.
Kortom, Jan Steen bracht een beeld van de Familie Flodder avant la lettre ?
Proficiat, maar je verstand komt wat laat, nietwaar. Vier uren te laat, raasde denkduiveltje. Kijk, wat je gedaan hebt. Trek je ogen open, stuk ongeluk. Alle kaarsen en brillen volstaan voor jou niet, uilskuiken. Betweterige rotzak. Meneer heeft geen politie nodig. Meneer voelt zich de opperste rechter. Wat meneer zelf doet, doet hij beter. Het resultaat ligt daar. De tweede keer al! Bij Gerda was er de vakbond en bij ons bieke, de euforie van Sherlock Holmes. Weet je wat je voortaan kunt doen? Zwierig mijn kloten kussen. Trek je plan, je hoort me nooit meer. Voortaan kan je stikken. Ik ben dood. Eveneens ja. Ook jij, kompaan van de duivel, moordenaarshulpje, jij arrogante hufter, jij geattitreerd shitschrijvertje, jij miserabel zielepoot. Je bent eveneens dood.
Ja, ik had Serge geholpen. Mijn afwezigheid had hem een handje toegestoken. Hem zelfs vrij spel gegeven. Rien ne va plus. Zijn gok was meer dan geslaagd. Bracht hem alle winst op. De schurk zou nu misschien wel slapen, meer dan gerust slapen zelfs. Had hij de dagboeken niet, dan verkneukelde hij zich bij de gedachte dat mijn leven zinloos was. Amen en uit. Zonder Marianne. Ik zag zijn vette buik op en neergaan door de binnenpretjes. Hij wist verdomd goed hoe ik jankend en vloekend van razernij en onmacht, die verafschuwde crucifix zou vastgrijpen en er als een woesteling mee te keer gaan. Overal, tegen de muur, tegen de trap.
Die crucifix! Natuurlijk! Op de antieke bruidschatkist. Onder de vensterbank van Francis' kamer. Twee identieke kruisbeelden. Loodzwaar. Ze flankeerden immers zijn verzameling matchboxes. Kruisbeeldenralleys mee gehouden en de jongen vaak laten winnen. Ik herinnerde me plots de bronzen stukken tot in het kleinste detail.
Gerda had de kamer van onze zoon, bij mijn weten, intact gelaten na zijn huwelijk. Dus had Serge de kamer van de Francis eveneens doorzocht. Met een beeld zijn moeder omgebracht en het andere meegenomen. Aanvankelijk met de bedoeling het te versjacheren. Tot zijn duivels brein er ander garen mee spon. Francis zou de crucifix in de kelder beslist herkennen. Aan Vloesberghe vertellen dat beide stukken op zijn jongenskamer hadden gestaan. Een prijkte op het altaar. Kon een geschenk van Gerda zijn aan haar dierbare vriend. Adrienne had eveneens enkele beelden gekregen, was trouwens ook in een van haar dagboeken te lezen. Het tweede beeld droeg mijn vingerafdrukken en Marianne was ermee gedood. De smeerlap wou er mij opnieuw inluizen.
Goed gezien, doe maar verder, Max, hoorde ik Serge grijnzen. Je hebt inderdaad je eigen vonnis getekend, vriend. Jouw vingerafdrukken prijken op het beeld, natuurlijk denk je er niet aan die weg te wissen. Je zwalpt in pijn, verdriet en onmacht. Zelfbeklag en beslist zelfverwijt. Je had toch beter moeten weten, vriend? Zie je mij juichen? Maagdelijker dan de onbevlekte ontvangenis ben ik. Door jou gezuiverd van elke verdachtmaking.
Het kleinste kind weet dat Gerda ziekelijk jaloers was. Een hysterica, niet mijn woorden, die van je zoon. Weet ik van je schoondochter en die heb ik meer dan op mijn hand hoor. Met de hulp van een gewiekste advocaat, zal Pat mij op alle domeinen bijtreden. Zeker weten. Een kleine rondvraag in de buurt en de brave dutsen bevestigen, dat ik wekelijks twee tot drie keer je vrouw bezocht. Pastorale steun verlenen, heet dat. Vloesberghe en zijn team beseffen dat er bij Gerda meer dan een vijs goed los zat. De slaapkamer, zeg, een kluif voor gerechtspsychiaters. Ziekelijk jaloers en seksueel meer dan gefrustreerd. Ook door jou. Waanvoorstellingen had ze. Meer nog, schizofrenie: Gerda met de drie gezichten. Buitenshuis de zachte, eerbiedwaardige, hulpvaardige mevrouw Cijnens, in haar slaapkamer de fanatieke non Gerda en tegenover mij de geobsedeerde, geile hoer Marianne.
Wanneer ik op zoek ben naar verduidelijkingen over een detail en bijna verloren loop in een overvloed aan informatie die niet te zake doet, die naast de kwestie is en die onbruikbaar blijkt, (zoekopdracht verfijnen!) verschijnt na de zoveelste poging plots op het scherm :
uw zoekbewerking heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd
dat is … een verschrikkelijk moment. Dat wil zeggen dat zelfs de Grote Google het niet meer weet, waarmee ik nu eigenlijk bezig was.
Als kind vond ik biechten verschrikkelijk gênant. Niet omdat ik zo'n ontoelaatbare dingen uitspookte, maar omdat ik niet genóeg uitspookte, niet genoeg om op te biechten. 't Was te futiel om een pastoor mee te gaan lastig vallen in zijn kerk, laat staan god in de hemel. Dus probeerden we onze lijst met zonden wat aan te dikken. Maar dat deden veel kinderen. En pastoors wisten dat, dubbel gênant zoiets hè.
Hoe een volwassen biecht er zou moeten uitzien, daar heb ik geen flauw idee van. Ergens in '70 of in '72 werd er zo nog eens een poging ondernomen. Hoe ik daar verzeild was weet ik niet, het was onder in de Basiliek van Koekelberg te doen. Waarschijnlijk was ik gewoon benieuwd naar gewelven daar beneden. En na de bijeenkomst was er gelegenheid tot biechten, of hoe het toen genoemd werd. Dat waren privé-gesprekken aan een tafeltje. Ach ja dacht ik, waarom niet, 'k ben hier nu toch … Of ik deed het mogelijk uit beleefdheid tegenover de inrichters. Als motivatie kan zoiets tellen, 'k weet het.
'k Kwam terecht aan een tafeltje waar een zeer jonge priester zat. Hij zat daar precies wat onwennig. 'k Vertelde over twijfel en bedenkingen en over vragen en over wat er mis ging, en bleef mis gaan en wat ik niet meer zag zitten en waarom ik het niet meer zag zitten en of er nog wel heil te verwachten was in deze wereld … dié litanie, de ganse puber-cataloog.
Naarmate ik praatte ging hij onwenniger kijken, vervolgens hulpeloos en dan regelrecht droevig. Wat een melkmuil, dacht ik, straks kan ik hem nog troosten ook. Hoe het gesprek is afgelopen weet ik niet meer. Misschien heb ik het afgebroken, omdat ik het niet meer kon aanzien. Het gesprek bracht geen soelaas, eerder een helaas.
Dus hoe een volwassen biecht er moet uitzien : geen idee. Maar ik lig er niet van wakker. Er zijn zoveel godsdiensten die het doen zonder biecht. En die bestaan ook al eeuwen, zonder dat controlegepook.
Waar ik het wél moeilijk mee heb is het idee van het biechtgeheim. Wanneer er zaken gebiecht worden die vallen onder 'criminaliteit' mag de priester ontslagen worden van die verplichting en naar de politie stappen, mijn gedacht. En snel. Met een snelprocedure, zodat het bisdom het geen drie jaren laat aanslepen, want dan vallen er nóg slachtoffers. Biechtgeheim, zwijgplicht, omertà … een staatje binnen de staat, nog hetzelfde als voor de Reformatie, als 500 jaar geleden.
Was hij zo behept door de dwang om Gerda's dagboeken meteen terug te vinden, dat hij de grootste en domste gok van zijn leven had gewaagd? Fifty, fifty. Alle winst of alle verlies! Ik probeerde het me min of meer voor de geest te halen. Had ik de deur voor hem geopend in plaats van Marianne, dan zou zijn flemende stem, bevend van schuld, onderdanig gemompeld hebben:
'Max, laten we meteen naar de politie gaan … Ik kan Gods zwaard niet langer afweren … Ik moet gestraft worden. Hier is het moordwapen …'
Wat zou hij er dan nog meer bij verteld hebben? Wat zou hij, plots beseffend dat niks nog enige zin had, nog uitgehaald hebben? Zo'n monster was tot alles in staat.
Maar Marianne en niet ik had de deur opengemaakt. De bel van de voordeur was overal meer dan duidelijk hoorbaar, want vrij schel. Niet schel genoeg om de diepe slaap van Marianne te storen. Een loeiende brandweerauto kon zelfs haar namiddagdutje niet onderbreken.
Slaapdronken misschien? Dacht ze dat ik mijn huissleutel vergeten was? De garagepoort niet in het springslot? Was ze al een paar keer vergeten, wist ik. De volhouten kantelpoort was voor haar immers te zwaar om met de nodige kracht het springslot bovenaan te laten klikken. Bovendien klemden de metalen geleiders op een tweetal plaatsen. Dit moest ik meteen checken. Alle mogelijkheden nagaan hoe de schoft was binnengedrongen. Mijn vrouw kon het niet meer ophelderen.
Eerst voor jou zorgen, lieveling. Jij gaat altijd voor. Nu meer dan ooit. Nu kan ik het aan. Misschien. Kom, mijn alles. Ik droeg heel moeizaam, uiterst behoedzaam mijn godenkind naar boven. Mijn levenloos goddelijk kind. Legde haar lichaam op de driezit in het salon. Slaapkussen onder haar hoofd. In een van de laden vond ik een grote witte tafelnap, nog in originele verpakking. Spreidde die over mijn kleintje, liet de schouders wat vrij. In sprookjes volstaat dan een kus … Verdomme! Godverdomme!
Wat maakte mijn verhaal en commentaar tegenover mijn zoon zo onontbeerlijk, dat ik nog weg moest van mijn vrouw? Waarom mijn kleintje achterlaten, wetende dat de schoft op vrije voeten liep? Onbekwame, onbezonnen, egoïstische dwaas die ik was. Mijn leven, mijn hoop, mijn verlangen, mijn geluk, het beste van mezelf, lag daar op de driezit, bewegingsloos, dood.
‘k Heb conférences op de vensterbank gelegd, pal zuid, heel de namiddag zon. Na enkele dagen zijn ze tafelklaar, beetgaar ipv beenhard, en sappig. Wij hebben er meestal twee op een schaaltje liggen. Die worden zorgvuldig in het oog gehouden. Op sterk-zonnige dagen wordt het schaaltje achteruit gezet van de vensterbank naar de schaduw, efkes minder fel.
Er kunnen tot zeven schaaltjes op onze vensterbank. Het is onze fruitgaard. De schaaltjes/schotels/manden zijn meegebracht uit landen waar het toenmalig schip ging laden of lossen. Het is een samenraapsel van stijlen kleuren en materialen, glazen kitsch uit China naast artisanaal vlechtwerk uit Gabon. Een interieurstylist zou er hoofdmijn van krijgen, LM en ik niet. Voor ons heeft die mengelmoes betekenis.
Elk schaaltje heeft een eigen soort fruit liggen. Onze rij tuttifrutti.
LM is een perenfan. Hij heeft in zijn leven al zeker een boomgaard leeggegeten. Zo ben ik met de jaren een peren-expert geworden, wat vensterbank betreft bedoel ik, qua gradatie in peren-malsheid en peren-rijpheid. Zelf ben ik meer een appelmens. Appels zijn volgens mij het enige fruit dat rijp in de winkel ligt, appels gaan daarom niet op de vensterbank.
Alle andere fruitsoorten mogen thuis nog wat narijpen. Want het is niet omdat de vruchten oogstklaar waren dat ze al tafelklaar zijn hé. Tussen oogst/winkel en tafel komt nog onze vensterbank, volgens mij.
“van een verkrachting kan je niet zwanger raken” een krant , 20 augustus 2012
In de Verenigde Staten gaf de politicus Todd Akin een opmerkelijk interview. Op televisie liet de senator weten dat vrouwen volgens hem niet zwanger kunnen geraken na een verkrachting:
"Van wat ik heb begrepen van dokters, is zwangerschap door verkrachting echt zeldzaam. Als het echt om verkrachting gaat, beschikt het vrouwenlichaam over manieren om dat hele ding uit te schakelen." Diezelfde Akin is ook sterk tegen abortus gekant. "Bij een verkrachting moet er absoluut een straf zijn. Maar die straf moet echter voor de verkrachter zijn, niet voor de baby."
Enkele dagen tevoren kwam Todd Akin nog in het nieuws toen hij de subsidies voor schoolmaaltijden voor kansarme kinderen wilde afschaffen. Over die schoolmaaltijden heb ik toen een documentaire gezien in een van de duidingsprogramma's, de situatie was schrijnend. Het middagmaal op school is voor veel kinderen de enige maaltijd van de dag. En dat terwijl ze nog volop in de groei zijn. Die maaltijden wou Akin dus afschaffen? Goe bezig. Wat zouden zijn argumenten daarvoor geweest zijn?
---
Dat 'zelden' zwanger, dat gold misschien in de Nazikamp-toestanden, zodra het lichaamsgewicht zakt tot onder de 48 kg, stopt de ovulatie. Dat is al beschreven sinds WOII.
Todd Akin, groot licht terzake, heeft die redenering inkort tot : van verkrachting raakt men zelden zwanger. Dat is weer vrije meningsuiting op zijn Amerikaans hé. De USA is al ver op de terugweg. Terug naar de middeleeuwen, en het einde is nog niet in zicht. Dat is de reden waarom ik dit nog eens oprakel. Middeleeuwse breinen, niet gehinderd door kennis van zaken, willen macht. Zelfs ten koste van de realiteit. Het einde is nog niet in zicht.
Naderhand, toen de hyena in mij enigszins tot rust kwam en ik, nog in hallucinogene mist, logisch trachtte te denken, stonden de naakte feiten ontnuchterend helder voor mij. Marianne was dood. Ik kon niets meer doen. Niemand kon haar noch mij helpen. De dader kende ik! Daar lag zijn moordwapen en merkteken. Waar had ik dat ding nog gezien? Het kwam me vaag bekend voor. Op het altaar, uiteraard, de schoft had het me aangewezen. Nee, niet alleen daar. Waar dan? In Gerda’s kamer had ik in jaren geen voet gezet. Vanwaar die vage herkenning?
Een kwalijke, doordringende geur hing in de kelder. De geur van uitwerpselen. Zou Marianne? Ik moest haar wassen. Dat prachtige lichaam mocht niet bedorven worden. Ik stond recht. Niet Marianne, maar ik stonk. Mijn broek, mijn kousen, alles doordrenkt. Drek alom. Foert. Mijn stank zou haar lijfje niet bezoedelen en mezelf kon het geen reet schelen. Mij kon überhaupt niets meer schelen. Alle leven gleed eveneens uit mijn lichaam. Alleen mijn hart, mijn longen, ja, die functioneerden robotmatig. Ook mijn hersenen deden het nog. Nadenken, Max, nadenken.
Marianne had me gebeld rond negen uur. Omstreeks kwart voor twee was ik weggereden bij Francis, had getankt in Keerbergen, dus rond twintig voor drie thuis gekomen. Daartussen moet het gebeurd zijn. Hoe die schoft was binnengeraakt, hoe hij wist dat ik niet thuis was, waarom Marianne nog na negen uur de deur opende en wat er zich binnenshuis had afgespeeld, zou ik nooit te weten komen.
Wat had hij haar wijsgemaakt? Had hij zijn onschuldigste masker opgezet? Want in veinzen, liegen en mensen om de tuin leidden was Serge een grootmeester. Onovertrefbaar. Marianne wist dat hij een ploert was. Hij zal daarom misschien meteen met volle kracht hebben toegeslagen, haar nog zwijmelend de keldertrap afgegooid.
Waarom zo laat de deur openen, Marianne? Zou hij nadien in de hal op mij hebben gewacht? Moest ik zijn derde slachtoffer worden? Maar ik kwam niet. Toen dat in zijn satanisch brein doordrong, moet hij hard en schokkend van opluchting gelachen hebben. Zijn bloeddorst gelest op een manier die hijzelf niet voor mogelijk hield. Snel handelen nu. Crucifix schoon vegen. Geen vingerafdrukken nalaten. Zich zo snel mogelijk uit de voeten maken.
Stel dat ik in mijn villa overnachtte, al had Francis aan hem het tegendeel verteld. Serge wist verdomd goed dat ik er nooit meer de nacht zou doorbrengen. De villa was vol van morbide herinneringen. Marianne betekende mijn nieuw begin. Maar waar was ik dan?
Natuurlijk besefte hij dat ik elk moment kon verschijnen. Bij het gejaagd verlaten van het huis, was hem dan, als in een aureool van gregoriaanse muziek, een beeld verschenen. Ja, dat beeld moet die schoft gezien hebben: ook mij ombrengen! Want ik had allicht de politie nog niet verwittigd. Was dat gebeurd, dan zou hij stellig al geklist zijn. Hij wou en zou de dagboeken vinden. Hij moest ze hebben. Zich indekken met onschuld en onweten. Een gok als een andere.
Zelfs als Vloesbeghe reeds op de hoogte was gesteld door mij, meende Serge nog tijd te hebben om zijn plan uit te voeren. Wat was er dan verder in dat waanzinnig hoofd van hem omgegaan? Ik trachtte het me voor te stellen …
mijn Oma heeft een karretje, dat is zo’n grappig ding er zit een handig mandje op, daar kan mijn knuffel in die zit dan naast de worteltjes waar Oma soep van kookt het is een prachtig karretje, ik wil 'em later ook
ja ik wil later een rollator lekker lopen in de zon met mijn koffer (?) in het mandje en dan fijn een blokje om
mijn Oma's blauwe karretje heeft remmen en een bel en hij kan in- en uitgeklapt, da's handig en gaat snel er zit ook nog een krukje op, dat zit niet eens zo slecht het is een super-karretje, ik wil 'em laten écht
ja ik wil later een rollator lekker lopen in de zon met mijn koffer (?) in het mandje en dan fijn een blokje om
maar toen ik dat tegen mijn Oma zei toen keek ze helemaal niet blij ze zei : maar dat betekent dan dat je later niet goed lopen kan en dat mijn kind, doet mij verdriet
nou! dan neem ik hem toch niet ik neem later geen rollator nee dan hoef ik er geeneen Oma vindt je 't goed da 'k nu en dan die van jou een uurtje leen?
is dat goed Oma? oké! Tekst : Marjet Huiberts, Animatie: Wouter van Reek, Techniek: TVPaint, Muziek : Henny Vrienten
Na zo'n heldere tekst, zo'n energiek stemmetje en zo'n levendige melodie is men toch helemaal verzoend met de idee van een rollator! Mijn hoed af voor de makers van het nummer. m - blog 06/2018
Mona Lisa op klaarlichte dag gestolen, 21 augustus 1911
'k Ben eens gaan piepen op 't Net waarover het verhaal juist gaat. Als ik zeg dat het goed afloopt verklap ik toch niks hé, want de Mona Lisa is al decennia terug thuis. De afloop van het verhaal is dus gekend.
De volgende dag ontdekte de schilder Louis Béroud de diefstal. Op de plaats in de Salon Carré waar de Mona Lisa had moeten hangen, bevonden zich nu slechts vier ijzeren haakjes. Béroud informeerde bij de bewaking waar het schilderij was en zij dachten dat het was overgebracht naar het fotoatelier van de firma Braun. De bewakingsdienst stuurt iemand naar het fotoatelier om het schilderij terug te halen, maar die keert onverrichter zake terug en dan slaat de paniek toe.
Bij het onderzoek dat volgde werd de dichter Guillaume Apollinaire aangehouden en ondervraagd, hij had immers ooit verklaard dat men het Louvre moest afbranden en was betrokken bij de diefstal van enkele beeldjes en maskers door Géry Pieret enkele jaren daarvoor. Pieret bezorgde op 28 augustus aan de krant Paris-Journal een van de gestolen beeldjes, eiste de diefstal van La Joconde op en eiste 150.000 frank losgeld.
Ook Pablo Picasso werd langdurig ondervraagd, hij had van Pieret enkele van de gestolen beeldjes en de Phenicische maskers gekocht omwille van hun primitieve aspect. Zijn schilderij 'Les demoiselles d'Avignon' werd hierdoor nog beïnvloed. Maar het onderzoek liep al snel dood en men ging ervan uit dat het schilderij voorgoed verdwenen was.
De dader van de diefstal Vincenzo Peruggia was een Italiaan en had als glazenier meegewerkt aan een project om belangrijke kunstwerken achter glas in te kaderen. Hij had zich in een bezemkast verstopt en was op de sluitingsdag van het Louvre met het schilderij onder zijn jas het museum uitgelopen. Hij bewaarde het schilderij gedurende twee jaar in een houten koffer onder zijn bed in een logement in Parijs.
In 1913 keerde hij terug naar Italië en bood op 10 december 1913 de Mona Lisa te koop aan bij een Florentijns antiquair Alfredo Geri. Die maakt op 11 december een afspraak met Vincenzo Peruggia in Hotel Tripoli, kamer 20 en gaat naar de afspraak in gezelschap van de toenmalige directeur van het Uffizi, Giovanni Poggi.
Geri en Poggi herkennen het doek en nemen het mee voor een zogezegde expertise. De dief werd gearresteerd en het hotel wijzigde zijn naam in Hotel Gioconda; men kan er tegenwoordig nog altijd kamer 20 boeken.
Voor het terugkeerde naar Frankrijk werd het werk tentoongesteld in de Uffizi in Firenze, in de Franse ambassade in Rome en in de Galleria Borghese. Peruggia die tijdens zijn proces verklaarde dat hij had gehandeld uit patriottisme om een werk, waarvan hij dacht dat het door Napoleon gestolen was terug te brengen naar Italië, kreeg een straf van één jaar en veertien dagen, die later werd teruggebracht tot zeven maanden en veertien dagen.
Niet in de hal, niet slapend op de driezit in het salon, zeker niet in de woonkamer of keuken. Toch niet gevallen in de tuin? Een vochtige tocht deed me rillen. Ergens stond een deur of raam open. De kelderdeur klapte dicht door de wind buiten. Marianne in de kelder! Ik rukte de deur opende, schakelde het licht aan.
'Marianne!'
Daar lag ze.
Onderaan de trap. Half ineengekrompen. Roerloos. Ik werd puimsteen. IJskoud opbrandend van geschokt ongeloof werd ik. Kon niet meer ademen. Mijn benen voelden als totaal verlamd aan. En mijn varicen waren nog niet helemaal op hun effen. Verdomme, Max, kom tot jezelf. Handel, man! Ze moet geholpen worden! Een dokter! Nee, die speciale interventie ziekenwagen, met dokters erbij. Zou ze nog ademen?
Ik dook de trappen af. Voelde haar pols. Geen polsslag of nauwelijks? Haar hoofd en gezicht bebloed. Opengesperde ogen. Ademde ze? Was ze in shock? Ze leek er erg aan toe. Dra raakte ze onderkoeld op de kelderstenen in haar nachtkleedje. Niet nadenken, handelen. Iedere minuut was levensreddend. Mijn vrouw moet geholpen worden. Ik mocht haar niet verliezen. De MUG! De MUG bellen en direct naar Jette. Naar het AZ.
Dan zag ik het!
Ongeveer op een meter afstand van Marianne’s linkervoet. Het bronzen crucifix. Gerda's crucifix. Serge! Het kruisbeeld. Zijn moordwapen. Haar dood. Onze dood.
MARIANNE! MARIANNE!
Smeerlap, mijn vrouw. Waarom mijn vrouw? Ik greep brullend het bronzen crucifix en slingerde het tegen de keldermuur. Marianne was dood. Vermoord. De liefde van mijn leven, het meest waardevolle stuk van mijn bestaan was niet meer te redden. Ik braakte. Had het gevoel al mijn schroeiende ingewanden uit te kotsen. Schreeuwend. Huilend als een zwaargewonde wolf. Een gemarteld dier. Creperend van pijn.
Een breedgapende wonde aan haar achterhoofd. Gestold bloed tussen haar prachtig blauwzwart haar. Pas nu zag ik de doodsangst in haar opengesperde ogen. Ongeloof en wanhoop verpletterden me. Het besef vooral dat alles, haar leven, ons leven, ons voor goed ontnomen was. Haar gebroken blik vertelde het.
Ik sloot haar ogen.
Verwilderd snikkend, verwrongen van afschuw, knielde ik naast haar neer. Nam haar teder in de armen. Kuste haar ogen, voorhoofd, de halfgeopende nog steeds prachtige lippen. Proefde de zilte smaak van mijn tranen, nu vermengd met haar bloed. Ik likte haar gezichtje schoon. Had ik vroeger nog gedaan, het zou voortaan nooit meer kunnen. Dronk haar bloed. Wou alles van haar in mij opnemen. Het kon nu nog.
Ik jammerde in razende machteloosheid om dat prachtige haar met bloed doordrenkt, dat dra een vreemde substantie zou worden die niet bij haar hoorde. Ik greep haar hand, kuste elke vinger en hield haar handpalm tegen mijn wang. Streel me lieveling, streel me toch. Nu, draag ik je naar boven. Mijn kindje hoort niet zo kil en vreemd te liggen. Kom, zoetje.
Ik trachtte haar slap lichaam op te nemen. Naar boven brengen zou me moeilijk lukken. Geen kracht meer in de armen. Daar! De hoezen met de spullen van de tuinzetels. Ik legde haar behoedzaam op de kussens alsof die haar dood zouden verzachten, ontkennen, wegnemen. Mijn roosje, tussen de zonnebloemen op het canvas.
Ik knoopte haar ponnetje dicht. Kuste haar opnieuw, steeds weer, overal. Ging zijlings naast haar liggen. Aaide voorzichtig haar wang. Draaide haar lokken rond de vingers. Snikte.
Ik had haar nog zoveel te vertellen. Over Francis, die onze hulp nodig had en over zijn Valerie. Over het roodkopje dat zij ons zou schenken. Het kind, dat ik jou niet kon geven, komt er, lieveling. Via een ommetje, maar het komt er. Oma en opa! Stel je voor. Wat hou ik toch van jou, mijn bieke, zo veel meer dan toen ik vanavond wegreed.
Ik streelde haar hoofdje. Mijn vingers plakten aan de breuklijnen van de verwondingen. Heftig zoog ik haar bloed op. Haar allerlaatste beetje leven opdrinken bracht mij in een staat van algehele chaotische zelfdood. Toen greep ik de crucifix en begon er tierend en brullend weer mee te hameren, tegen de muren, op de vloer. Totaal verdwaasd van woede, ellende, opstandigheid, haat en wraakzucht.
Ik was geen mens meer. Alleen nog een wild gevaarlijk beest. Bloeddorstiger dan haar moordenaar.
De kinderen waren aan het tekenen en de juf wandelde door de klas om de vorderingen te bekijken en ze vroeg of de tekeningen ongeveer klaar waren. Aan een meisje dat zeer druk en ijverig aan het werk was vroeg ze wat de tekening zou worden. "Ik teken God," antwoordde het meisje zonder opkijken.
Dit wordt weer metafysisch, dacht de Juf, om de zoveel jaar hebben we er zo eentje tussen.
"Maar Meisje, niemand weet hoe God eruit ziet …" zei ze vriendelijk en voorzichtig.
Saludos Amigosis een Amerikaanse animatiefilm uit 1942 van Walt Disney. De film speelt zich af in Latijns-Amerika en de hoofdpersonages zijn Donald Duck, Pedro (dat klein vliegtuigje) Goofy en Joe Carioca (de groene papegaai) die voor het eerst te zien is in een animatie van Walt Disney.
Hier een voorproefje, de bioskooptrailer. Ouderwets? Misschien. Nostalgisch? Zeker. Het is 1942. In onze bioskopen was het wachten tot een eind na '45. Heeft iemand van u deze film ooit in de zaal gezien? klank aan - http://www.youtube.com/watch?v=OaAkRqo65rw - 01min28 trailer met muziek die verwachting opbouwt, iets wonderlijks belooft. Muziek die kriebelt.
De vier personages worden los van elkaar in vier verschillende delen opgevoerd. De vier delen worden verbonden door beelden over de Disney-mensen die per vliegtuig onderweg zijn om deze film te maken en in het vliegtuig ook 'echt' aan het werk zijn. Daar wordt de aanzet van de animatiegedeeltes getoond, wat zorgt voor vaart in de opeenvolging van de vier stukken.
Vier hoofdstukjes, vier youtube-delen. De vier hoofdstukken zijn echter niet exact gesplitst over de vier youtube-delen. Dat is jammer, maar dat is niet echt een ramp.
Deel 01/04: In Lake Titicaca, bezoekt de Amerikaanse toerist Donald Duck, het Titicacameer, (Peru/Bolivia) en ontmoet daar de lokale bevolking, waaronder een vervelende lama.
Deel 02/04: Pedro gaat over een klein vliegtuigje in Chili, dat zijn eerste vlucht over het Andesgebergte maakt, om luchtpost op te halen in Mendoza, Argentinië, wat bijna fout afloopt.
Paternalistisch-Disney: Een klein stuntelend vliegtuigjong gaf maar een pover beeld van Chili. De piloten van de postdienst waren misschien 'cowboys' maar ze waagden wel telkens hun leven boven de Andes. De cartoonist René Ríos Boettiger creëerde daarop in 1949 de kleine macho Condorito, nu nog een alomtegenwoordig figuurtje in de Latijns-Amerikaanse beeldwereld (?)
Condorito toen en later
Deel 03/04: In El Gaucho Goofybelandt de Amerikaanse cowboy Goofy tekenfilmgewijs op de Argentijnsepampa's, om kennis te maken met het leven van de gaucho.
Deel 04/04: Aquarela do Brasil is het laatste deel van de film. Het sluitstuk! Het pronkstuk. Disney introduceert een nieuw karakter, José (Joe) Carioca genaamd. Hij leidt Donald rond in Rio en leert hem samba dansen. Een Carioca is een inwoner/ster van Rio.
Voor wie tijd heeft - nu of later of volgende week ooit eens - de film, het echte werk, artisanaal, alles werd met de hand, plaatje per plaatje, getekend en gekleurd. 'k Heb gezocht naar een exact cijfer voor het aantal beelden per seconde, frames per second, fps, maar dat varieert naargelang men het heeft over de digitale versie, DVD etc, 25 à 30 fps, of over de analoge versie, film pellicule 90 fps (driemaal meer, kan dat kloppen?)
Het begint als een gewone documentaire, maar laat u daardoor niet misleiden.
De film is niet ondertiteld, maar de beelden spreken voor zich. De eerste drie delen zijn in het Spaans. Gelukkig is het is Zuid-Amerikaans Spaans, niet dat radde Castiliaans van TVE. Het vierde deel is Braziliaans-Portugees/Engels.
Klank aan aub, de muziek heeft een Oscarnominatie gehad in 1944 ! Een aantal van ons waren toen nog niet in de maak.
https://www.youtube.com/watch?v=VEulxiQFm-s&t=72s , tot 02min50 : Inleiding over de ongewone expeditie vd Disneyploeg tot 14min10 : Donald Duck, Lake Titicaca, Peru, tot 25min12 : Pedro, Andes, Chile tot 38min43 : El Gaucho Goofy, Pampas, Argentina tot 52min35 : Donald Duck enJosé Carioca, Aquarela do Brasil
Begin 1941, toen de Verenigde Staten nog niet bij de Tweede Wereldoorlog betrokken waren, gaf de Amerikaanse overheid Disney de opdracht om een film te maken bedoeld voor de USA, de Centraal- en Zuid-Amerikaanse markt als onderdeel van het buitenlands beleid dat 'Goed Nabuurschap' zou kunnen genoemd worden. Good Neighbor Policy.
De keuze viel op Disney omdat verschillende Zuid-Amerikaanse landen nauwe banden onderhielden met Nazi-Duitsland en de US wou die sympathieën doen keren en de banden tussen Noord- en Zuid-Amerika aanhalen. Dringend.
Mickey Mouse en andere Disney-figuren waren populair in Latijns Amerika en Walt Disney fungeerde plots als ambassadeur. De tour, gedeeltelijk bekostigd door Nelson Rockefeller, -die toen Coördinator van de Inter-Amerikaanse Zaken was (CIAA)- bracht Disney en een groep van ongeveer twintig tekenaars, componisten, schrijvers en techniekers per vliegtuig door een aantal Zuid-Amerikaanse landen, waaronder Peru, Chili, Argentinië en Brazilië. Dat wordt zeer duidelijk :o) aangegeven in het begin van de film. De film kreeg ook financiële steun van de Amerikaanse overheid, wat nodig was, daar zonder de Europese markt de Disney-inkomsten aanzienlijk minder waren.
De film gaf ook beelden van moderne Zuid-Amerikaanse steden met wolkenkrabbers en modieus geklede mensen. Dit verbaasde de Noord-Amerikaanse kijkers, die dat soort beelden enkel associeerden met Europese steden.
Historicus Alfred Charles Richard Jr. zegt dat Saludos Amigos toen in '42, op een paar maanden tijd meer effect had op het gemeenschapsgevoel tussen Noord- & Zuid-Amerika dan het Ministerie van Buitenlandse Zaken in vijftig jaar had kunnen bewerkstelligen.
In 1944 werd Saludos Amigos genomineerd voor drie Oscars in de categorieën: Beste muziek, voor het nummer "Saludos Amigos", Beste muziek, voor een musicalfilm, Beste geluid, opnames.
Een film kan een Oscar ook niet-winnen, maar het blijft wel voor altijd een genomineerd werk, zei ooit Erik Van Looy. Of hoe propaganda in de prijzen kan vallen.
Ik ging voorzichtig naar boven. Maakte zelfs het licht niet aan. Ik wist dat Marianne vermoeid was. Wist ook dat ze dan even vast sliep als een notoire zuiplap na tien Duvels. In de badkamer trok ik mijn pyjama aan. Daarna tanden poetsen, een plasje en ik slofte naar bed.
Marianne sliep altijd in aardedonker. Wou de zware overgordijnen hermetisch dicht. Verdroeg niet eens het groenachtig schijnsel van de digitale klok. Duisternis en slaap vormden een onscheidbare eenheid. De perfecte harmonie nodig voor geest en lichaam, beweerde ze.
Op de tast schoof ik naast haar. Zocht de warmte van haar lichaam. Draaide me voorzichtig lepelend naar haar toe. Niets! Verbazing. Leegte! Koelte op haar plaats. Ze was er niet! Ik veerde recht. Trok aan de schakelaar. Zag een leeg bed. Haar hoofdkussen nauwelijks ingedrukt. Het onderlaken lichtjes gerimpeld. Zij had dus wel in bed gelegen. Maar waar was zij nu?
Een onzekere machteloosheid beving me. Een drukkende zweem van paniek. Niet wetend wat te doen en toch de verlamde wil om te handelen. Ik kon me echter nauwelijks bewegen. Dat besef van plots helemaal versteend zijn had me al overvallen. Nu brandde er angst bij. Almaar koortsige, groeiende angst. Een stortvloed aan vragen. Ik moest weten. Moest zoeken.
In de badkamer lagen haar slipje, panty, bh en trui. Zelfs haar pantoffels.
'Marianne! Marianne!'
Ik schakelde alle lichten aan op de overloop. Liep naar de kamer van haar vader, de kleine logeerkamer van Jenneke. De grote en de kleine zolder. Niemand natuurlijk.
'Marianne, Marianne!' Ik schreeuwde haar naam zo luid ik kon: 'Marianne! Hoor je mij? Marianne, alsjeblief antwoord!'
Het huis bewaarde zijn stilte. In de garage stond haar wagen. Ze was dus niet weggereden. Waarom zou ze? In haar nachtponnetje nog! Aan de muur haar grote shoppingbag, onder het prikbord. Ze had haar weekend-aankopen al genoteerd.
Een ander concept van wijzerplaat. Gewoon efkes wennen, zeggen ze.
De binnenste ring, de ring met de minuten, schuift natuurlijk sneller door dan de buitenste ring, de ring met de uren. Technisch correct. Maar dit is een filosofische wijzerplaat: men ziét het verleden verdwijnen en de toekomst tevoorschijn komen. Om 08h27 is 08h20 al helemaal uit het zicht en 08h35 valt nog nergens te bekennen. Het heden duurt maar een streepje, gewoon efkes wennen, zeggen ze.
de filosofische wijzerplaat het heden duurt maar een streepje m- EZW-09/2012, bijgewerkt
“Ik heb eens een vriendin gehad en die was maar twee jaar jonger dan ik. Ze was wel een halve meter langer dan ik. Als we op de canapé zaten was het geen probleem om elkaar te kussen maar haar moeder die een meter groter was dan ik, zat ons altijd te bespieden. Ik zei: Laten we gaan wandelen want met jouw moeder erbij dat vind ik heel ambetant kussen.
Dus gingen we vaak gaan wandelen maar als we elkaar wilden kussen moest ik een halve meter omhoog springen of zij door haar knieën knikken of haar rug plooien en op den duur zei ze: Schat mijn knieën doen pijn en mijn rug ook. Wel dat probleem gaan we oplossen, zei ik.
We zijn naar de ladderwinkel geweest en we hebben daar een aantal trapladderkes getest. Zie je mij al staan op een trapladderke om haar te kussen? De mensen keken hun ogen uit maar dat kon ons niet schelen. Toevallig had de verkoopdirecteur dat ook gezien en toen we langs de kassa passeerden kregen we 50% korting! Zo ontroerd was hij!
Toen zijn we regelmatig gaan wandelen. De buren zeiden dan: Gaan jullie weer gaan wandelen en een beetje kussen zeker? Ja ja! Want ze zagen dat ik mijn trapladderke bij me had en nu en dan stonden we even stil en dan kroop ik op mijn ladderke en we kusten elkaar. Maar op een keer waren we bij avondschemering aan het wandelen langs de Schelde in Roeselare. Da's al lang geleden hoor. Toen liep de Schelde nog door Roeselare, maar om een tot nu toe onduidelijke reden hebben ze de Schelde verlegd en die stroomt nu door Antwerpen en dan moesten die Antwerpenaren een tunnel graven anders konden ze moeilijk aan de overkant van de Schelde, want niet iedereen heeft daar een boot.
In Roeselare heeft niemand een boot. Eh ... aha, daarom hebben ze de Schelde verlegd. Nu weet ik het weer. Enfin we zijn aan 't wandelen en al met eens wil ik haar 'bezoenen'. Ik kroop op mijn ladderke en ik begon haar passioneel te kussen en mijn ladderke was in de zachte oever van de Schelde gezakt, omgekieperd en ik ben met mijn 50% kortings- ladderke in de Schelde gevallen. Toen liep de Schelde nog door Roeselare en… o ja, dat heb ik al geschreven. Enfin mijn vriendin lachte zich te pletter alsook andere wandelgangers. Ik voelde mij ongelofelijk vernederd en ik heb dat toen onmiddellijk uitgemaakt met haar. Dat ladderke heb ik nog steeds maar 'k heb het onlangs op kapazaa en e-bay gezet. Trapladderke te koop! Ideaal voor kussers van verschillende lengte. Leeftijdsverschil speelt geen rol. 50% korting inbegrepen. Nog niemand heeft gereageerd.” Majumau
Volgens mij is dit allemaal echt gebeurd. Maar dan lang geleden. 'k Zie het voor mij. De jongen was 15 of 16 maar had zijn groeischeut nog niet gehad. Dat was het enige hormoon dat op zich liet wachten, de andere hormonen waren er al. Kushormoon en zo …
Het meisje van twee jaar jonger was al wel opgeschoten. Meisjes zijn wat vroeger hé. Haar bouw had ze van haar moeder, die dame was ook rank en slank. In kikkerperspectief was de moeder wel een volle meter groter dan de jongen in kwestie. Vooral wanneer de dochter wou gekust worden.
Dat ladderke is ook echt waar, volgens mij. Dat van de Schelde is ook helemaal waar natuurlijk.
Enkel de 50% korting lijkt me overdreven. Die zal hij er bij gefantaseerd hebben, denk ik. Kussen aan 50% ...
m - EZW-08/2013, nagekeken - voor zover kolder zich laat nakijken maar de tekst is wel geplaatst met zijn toestemming natuurlijk
Ik parkeerde de wagen en betrad het donker huis. Neen, ik zou Marianne niet wekken. Ik had zelfs geen behoefte aan slaap. Ik had aan niets behoefte. Tenzij Serge opgesloten te zien.
Ik zag hem met Marianne. Hoorde hem zijn smerige voorstellen doen. Dan met Gerda. Haar schoppend in de keuken, ruziënd bovenaan de trap. Serge en zijn gefingeerde bereidwilligheid voor de uitvaart. Serge en zijn belofte aan die vunzige flemerd van een notaris. Ik zag mijn vrouw aanpappen met die opa. Ze kropen in bed en ze wou hem geld doen kakken. Beiden kraaiend van plezier. Alles keerde om in mijn binnenste. Mijn hoofd barstte.
Mieren en muizen knaagden opnieuw al mijn blijdschap van daareven en mijn verwachtingen stuk. Ze wroetten en krioelden door mijn hersenen. Een angstfanfare van hoon, zelfverwijt, onmacht, woede en haat. Wurgend. Gedachten als koorden rond mijn hoofd. Ze trokken, lieten los, trokken opnieuw, drukten tot ik geen adem meer kreeg.
Beheers je Max. Ga naar boven. Ga bij je vrouw. Rust naast haar. Het is vrijwel ochtend. Het is bijna voorbij. Je hebt het geklaard. Je hebt gewonnen. Nieuwe toekomst in de herfst van je leven. De langste en vreemdste nacht is seffens verleden tijd.
Ik nam een flesje bruis uit de koelkast. Slurpte het koele water gulzig naar binnen. Dat deed deugd. Smaakte nu beter dan de meest uitgelezen wijn. Een simpel flesje bruis als start bij de herbronning van mijn leven. Geen enkel hongersignaal. Toch maar een appel. Hondsmoe maar klaarwakker. Hoe laat al? Tien voor drie. Tijd voor een goeie vier à vijf uren rust. Dan nogmaals de politie bellen, de dagboeken van Gerda, de hele rimram rond de afgezant des duivels. Misschien een laatste verklaring op het bureau ondertekenen. Twee dagen de krantenkoppen, die een hoop telefoontjes gingen veroorzaken. Dan: over en out. Deze tijd, volgend jaar allicht zijn proces. Kleine week rechtbank. Strafvordering, verdict en gedaan.
Heel die cinema, heel die poespas, al die stress ivm de keuze van de juiste glazen is nu voorbij. Eindelijk heb ik het glas gevonden dat voor iedereen voldoet:
Dit is zo een eenvoudig ontwerp, dat ik niet snap dat we zo lang zonder gedaan hebben. m - EZW-08/2013, getest en goedge-hk-sorry, goedgekeurd
Het is nog niet het seizoen voor herfstbladeren, maar de herfst komt toch. Meteorologisch, of astrologisch : ze zal er zijn. Kleinkinderen moeten voor school al eens iets maken met herfstbladeren. Dat kan gaan van zeer basic tot zeer kunstig, naar gelang de leeftijd van het kind en de studierichting. Hoedanook, intijds beginnen met drogen, is de boodschap. Dat zegt Susanna Bauer en zij weet waarover ze het heeft, zij raapt die poëzie gewoon van de grond.
"De bladeren worden niet behandeld om ze sterker of soepeler te maken. Bauer werkt gewoon zeer voorzichtig en zorgvuldig, met zeer fijne naalden en haaknaalden.
haar werkblad staat op ooghoogte
Het duurde een hele tijd eer ze de grenzen van het materiaal kende. Wanneer ze nu een werk start weet ze wat een bepaald blad of twijgje kan hebben. Het gebeurt nog zelden dat een blad breekt tijdens het bewerken.
Over de houdbaarheid : bladeren vergaan door blootstelling aan het weer, insecten, micro-organismen en de UV-stralen. Zij doet het mogelijke om de bladeren te beschermen tegen deze invloeden. Elk blad wordt grondig gewassen en gedurende weken zorgvuldig gedroogd. Soms komt een blad pas na jaren in aanmerking voor een werk.
Drogen is de standard bewaarmethode die botanisten over de hele wereld gebruiken. In botanische collecties bestaan stukken van meer dan 200 jaar oud. De werken met bladeren worden gemonteerd achter glas van museumkwaliteit dat 99% van de UV stralen uit het licht filtert. Ondanks dat kan de kleur van de bladeren mettertijd nog lichtjes veranderen."
Ach, laat miss life-style maar komen, het Cijnens-duo zal haar met veel verve een toontje lager doen zingen, kwaken eerder. Eerst nog tanken en dan naar huis. Naar Marianne, my precious darling-baby. Valerie zal ook voor haar een bijzondere verassing zijn.
Valerie! Ze beviel me. De manier waarop Francis haar had beschreven. Pittige naam voor een pittig meisje. Nog enkele weken, eerst de Vesuvius in Keerbergen laten uitspuwen en dan wou ik haar ontmoeten. De weldoenster van mijn zoon en de toekomstige moeder van mijn eerste kleinkind.
Marianne, ik en ons roodkopje aan zee. Zandkastelen bouwen. Natuurlijk, ging ik met hem zwemmen, voetballen en fietsen. Putten graven in de tuin. Ridderverhalen schrijven. Vergeet het, vriend, vergeet het! Denkduiveltje en zijn commentaar, altijd weer! De snotneuzen van vandaag graven geen putten meer. Games, play stations moeten ze hebben. Twee-duimen-speeltjes en dzjoef-dzjoef met samourai Jack en Black Devil Dragon. Lichtgevende Star Wars zwaarden en af en toe, afhankelijk van de commercieel opgeschroefde rages, ouderwets knikkeren. Tegen die tijd ben jij er veel te stram voor. Arthritis en artrose, oude mannekenskwalen! By the way, er reeds aan gedacht, dat het ook een zij-tje kan zijn?
Ik zie je al drukdoende Barbietjes toiletteren, pareltjes rijgen, teennageltjes lakken, pépé Max, hoofdhaar vol plastic knijpspeldjes! Daar gaat volk op afkomen! Laat dat kleinkind nog een paar jaar rustig in het zakje van Francis zitten, vriend. Concentreer je op die schoft morgen in zijn kerk en de mogelijkheid dat de vogel gaan vliegen is. Het zou me niet verbazen, mocht hij op dit ogenblik in de Lufthansa businessclass een stewardess om een Jack Daniels vragen! Dzju, waarom had ik zo getalmd in die kerk? Waarom was ik naar die ploert toegereden? Waarom niet direct politie geïnformeerd? Tiens, nog altijd geen telefoontje van Vloesberghe gekregen. Had ik er toch beter aan gedaan de dienstdoende agent een volledig relaas te geven, of zelf naar het commissariaat te rijden om verslag uit te brengen? Ze hadden hem meteen gearresteerd zonder de tussenkomst van Vloesberghe. De onderzoeksrechter of de procureur waren er ook nog! Agenten hebben richtlijnen, die mannen weten wat hoort en moet. Vitale informatie, had ik gezegd. Informatie is echter geen bewijsvoering, vriend. Wat vitaal schijnt voor de ene, is voor de andere een olifant die een muis heeft gebaard. Maar ja, je wilt niet luisteren. Niet naar je zoon, niet naar Marianne, niet naar mij met al mijn gezond verstand. Een oude, koppige ezel, dat ben je. Voilà.
Godverdomme, ik had me door dat loeder wellicht toch om de tuin laten leiden. De hoeveelste keer al? Nog niet geleerd! De schurftige puist die mijn vrouw als neukpop wou. Tegen betaling!
Usman Ahmed (Pakistani/UK) maakt zijn entree met bravoure. Struisdoenerij, een beetje zielig en ook wat irritant. Eerst stoer opkomen en achteraf keihard afgaan. Het is een montage van fragmenten uit twee verschillende matchen, bleek achteraf.
Op 02min57 is er een herhaling van de klap, in slow motion. Op 03min08 ziet men nog eens hoe zijn hersens rond geklutst worden in zijn schedel. Als hij al veel van die klappen gehad heeft, verklaart dat misschien de stijl van zijn entree?
Maar later kwam de glorie. Die gast is eigenlijk gewoon, en gewoon sympathiek! Hij vertelt waarom hij danst bij het binnenkomen en in de ring. Voor wie het geduld heeft, klank aan : https://www.youtube.com/watch?v=vsT53rWo2Lg 08min51
Op de speelplaats was een schilder aan het werk. Er was een lint gespannen tot waar de kinderen mochten komen. Tijdens de speeltijd had hij bekijks. Vooral de jongsten stonden aan het lint. Bij die demarcatielijn hield de juf van het derde leerjaar toezicht, want het lint was feestelijk rood en sommige kinderen waren nogal beweeglijk in hun belangstelling.
Over de middag zagen ze vanuit de refter dat de schilder ook zijn boterhammen op at. Buiten. - Juf? Jú-úf! Waarom eet de schilder buiten? Omdat hier geen cafeetje in de buurt is, dacht de Juf. En ze vroeg hem binnen. Hij kreeg een fruitsapje en een appel. Misschien had hij liever een stevige pint gehad? Op deze school is geen bier, deed ze met een vaag handgebaar. Nee, een fruitsapje was prima. Ze keek zijdelings in zijn boterhammendoos: een stuk stokbrood met een 'portie gemengd', salami- en kaasblokjes. Echt een mannenlunch, dacht ze een beetje meewarig. Dat stokbrood is waarschijnlijk al taai, na een halve dag in die doos. En waarom een portie gemengd als middageten? Maakt zijn vrouw zijn schoofzak niet? Of zou hij alleen wonen?
Hij keek terloops in haar boterhammendoos : fijne boterhammetjes, diagonaal gesneden, elk met een lapje beleg en een blaadje sla ertussen en elk afzonderlijk verpakt in vershoudfolie. Tegen de rand van de doos lagen vier kerstomaatjes. Eentje voor elke boterhammenpakje. Echt een meisjeslunch, dacht hij. Dat zou ik toch ook eens in huis moeten halen om brood te verpakken, zo'n rol dinges. En terwijl hij het dacht wist hij al dat hij het zou vergeten. Hij zuchtte.
Op dinsdag had hij twee fruitsapjes bij. En twee appelen. Op woensdag was zijn brood in folie verpakt. In aluminiumfolie, want hij had zich vergist bij de aankoop. Maar aluminiumfolie houdt ook wel vers, hoopte hij. Op donderdag had hij boterhammen met hesp en sla in zijn doos. Gedaan met stokbrood en salami. De boterhammendoos vertelde meer over hem dan hij zelf wist.
Op vrijdag, zijn laatste werkdag op de speelplaats, vroeg hij de Juf om samen na het werk iets te gaan drinken. Om 16h gingen ze samen naar zijn camionetje, twee straten verder geparkeerd. De belangstellenden aan de schoolpoort zagen hen stappen. De collega’s keken er niet van op en de kinderen giechelden nog maar eens over 'verliefd'. Dat deden ze al sinds dinsdag.
Zijn bedrijfswagen, deed hij wijds. Op de zijkant stond Schilderwerken R. van Rhijn. Dat wist ze sinds de eerste dag al, hij heet van Rhijn. En het gsm-nummer en zijn mailadres had ze ook opgeslagen, voor 't geval. Een mens kan nooit genoeg schilders kennen.
Op maandag vroeg haar klasje of ze nu ging trouwen. Of de schilder haar al gevraagd had en of ze ja gezegd had. Hadden ze al kusjes gegeven? Juf legde uit dat het daar allemaal nog veel te vroeg voor was. Wanneer zou hij het dan vragen? En of ze ja zou zeggen? Misschien werd het wel niks, antwoordde ze. Misschien wordt het wéér niks, dacht ze. Jamaar, als het toch zou lukken, mochten ze dan komen, naar het feest? Dat beloofde de Juf. Dat beloofde ze plechtig en uit de grond van haar hart. De kinderen wisten niet van hoe diep die belofte kwam.
Vanaf dan zagen ze elke vrijdagnamiddag het wit camionetje parkeren en de kinderen fluisterden dan luid en opgetogen 'Júúf! Uw Schilder is daar!' Vooral de meisjes zagen de romantiek van dat wit camionetje. Het was een wit paard.
Toen haar klasje naar het vierde leerjaar overging waren Juf Rita en Ronald van Rhijn verloofd en woonden ze samen. Het schooljaar daarop, haar cupido's zaten toen in het vijfde leerjaar, zijn ze getrouwd. In september was dat, zodat de kinderen naar het feest konden komen. Want dat had ze twee jaar tevoren beloofd.
Ongeveer heel het schooltje stond met vlaggetjes aan het gemeentehuis en op het speelplein werd een kinderreceptie gehouden voor alle enthousiastelingen. Ook voor de kleinsten, die zich vergaapten aan haar prinsessenkleed. Dit was beter dan K3 !
Er waren feestelijke broodhapjes en fruitsap voor iedereen, want zo was het allemaal begonnen, met brood.
een feestbrood
Toen haar cupido's in het zesde leerjaar zaten, kwam er een baby. De start van een gezin en van haar verder leven met Ronald. Maar de cupido's hadden toen al andere zaken aan hun hoofd. Ze hadden het nu zelf druk met verliefd worden en prille romantiek en met de aan-af situaties die dat meebrengt.
Het romantisch gedeelte van de Juf en de Schilder was voorbij. Nu begon hun geluk. En cupido's doen niet in geluk. Daar is zwaarder geschut mee gemoeid.
m – HiH-07/2015, herzien – 12/2015 al werd deze tekst integraal geplagieerd, da's een verhaal apart hoor
Waar die jongen zich toch zorgen over maakte! Zo’n pracht van een opportuniteit kreeg hij niet elke dag aangeboden. Kermit, was een ander geval!. Een goeie notaris of indien nodig een prima advocaat en de klus was zo geklaard. Ging China niet door, geen probleem. Pat had haar villa in Keerbergen en hij kon zo in mijn huis intrekken. De sombere herinneringen wegwerken met enkele verbouwingen. Voor mijn part zelfs de hele boel verkopen.
Op een nieuwe en definitieve lei met zijn Valerie kon beginnen, dát wou ik. Het vermogen van zijn moeder, hoefde ik niet. Er waren gelukkig geen kinderen: die pionnen in vechtscheidingen, slachtoffers zonder inbreng. Alleen lijdzaam en niet begrijpend toezien. Bloesems onder puin.
Twee jaar eerder échte liefde ervaren was met geen geld te betalen. Nee, mijn zoon mocht geen dag laten verloren gaan. Hij kikkerde meteen van mijn aanbod op. Vroeg of hij er werkelijk kon op rekenen. Of ik dit eerst niet wou doorpraten met Marianne. Ik schudde het hoofd. Het was reeds twintig voor twee, tijd om afscheid te nemen.
'Nog één dag, jongen, zelfs minder en dit afschuwelijk hoofdstuk mag afgesloten worden. Tabula rasa, een nieuw begin, jij met Valerie en ik met Marianne. Ik bel je onmiddellijk na de arrestatie van Serge. Nu naar bed jij en … sweet dreams.'
Hij omarmde me. Ik sloeg de kraag van mijn Burberry op en spurtte in de pletsende regen naar mijn auto. Het leek voorbij. Alle stukjes van de puzzel lagen netjes in hun vak. Nog enkele maanden en ook Kermit was verleden tijd. Eindelijk! Maar Francis was nog niet klaar met Pat. Het koeioneren van de Cijnensen was haar specialiteit. Vooral de ouwe zou het nog moeten ontgelden. Het onderste uit de kan zou nog te weinig zijn.
Ik stond met een groot aantal blikken hondenvoer aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten.
"Nee, dat is voor mijn moeder", antwoordde ik verstrooid.
Pas toen ik buiten stond begreep ik haar geschrokken reactie.
de lach die zijn eigen verloop had en op LP de geschiedenis in ging
'k Was op zoek naar iets anders en toen kwam ik dit tegen : Toon kondigt de publicatie van literair werkje aan. In de zaal zit iemand met een lach die lijkt op gehuil. We zien hem niet, het is een LP, maar de uithalen zijn duidelijk te horen.
Op 01min16 zegt Toon : "Wij hadden allemaal gedacht …" en dan laat hij het publiek efkes verder denken ... Vijf seconden later, op 01min21 horen we de eerste uithaal van de man in de zaal. Die vijf seconden had hij mogelijk nodig om naar adem te happen.
In het verder verloop gaat de lach van de man samen met de lach van het publiek een eigen leven leiden. En Toon past zijn timing aan. Hij moet wel, want tussen twee lachsalvo's wil het publiek wel eens ademhalen. Wat een tegenwoordigheid van geest om in te spelen op die ene lach, het publiek als partner nemen. Dat is méér dan ervaring op de planken, dat tweespel tussen artiest en publiek is magie.
Zijn meisje? Denkduiveltje kwam erbij. Niet zo vlug, vriend. Wat als hij met een jongetje voor de pinnen komt? Jou kennende zie ik dat ventje niet zo direct in je wijnbanen drijven. En ze komen ervoor uit, de laatste jaren. Gelukkig! Doch stel dat Francis zich binnen de drie minuten out! Benieuwd je gezicht te zien. Ik weet het, ouders hebben daarmee geen problemen, zolang het niet die van hen is. Je niet aantrekken, vriend, als het zo is, soit. Liefde is liefde! Jij met vrouwke, hij met zijn ventje. Volgend jaar gaan we dan met z'n allen naar de Gay Parade. Onze Francis, een meter zevenennegentig, boven op een wagen, pluimen op het hoofd en tussen de billen of in zwart leder. Zingen van YMCA. Oké, je me tais. Zet verder je oren goed open en zeker je hart!
'Nee, pa, zo ver zijn we nog niet. Lang niet. Oelala! Valerie staat voor haar eindexamen. Ze droomt ervan om later te doctoreren. We kennen elkaar pas vier maanden!'
'Hij zal toch geen tweede Gerda aan zijn been hebben?' vroeg mijn bemoeial. Vier maanden samen en nog niet van de grond geweest! Hoelang hebben jij en Marianne erover gedaan? Vier dagen en boem-boem. Een geluk dat Francis vierentwintig jaar voorsprong heeft. Zoniet. Amaai!
Valerie was drieëntwintig. Studeerde geschiedenis aan de VUB, sociaal-economische. Jobstudente bij een bakker, op zaterdag en zondagvoormiddag. Francis ging alleen die dagen ’s morgens om broodjes. Na een viertal weken haalde hij zijn bestelling op om halfzeven. Een vijf-minuten-praatje over de unief kon er dan wel af.
Net toen ze op een zaterdagnamiddag om vier uur de bakkerij verliet, reed hij voorbij. Bood haar een lift aan. Deden een terrasje. Voerde haar naar haar studentenkot. Nadien hielp hij haar nu en dan met de wekelijkse boodschappen. Bracht haar één keer, midden in de week, naar huis. Naar Herentals. Ze had immers griep en vrij hoge koorts.
Momenteel schikte hij zijn werkplanning zoveel mogelijk in functie van haar lessenrooster.
Valerie was een schatje. Een spraakwatervalletje waar hij uren kon naar luisteren. Haar oudere zus had net een tweeling gekregen. Valerie had de bevalling meegemaakt en was er ondersteboven van. Ze was stapelgek op haar nichtjes. Bijna elke week kocht ze twee babyspulletjes, maar niet identiek. Twee fopspeentjes, twee slabbetjes, twee paar kousjes. Leuke kleinigheden. Valerie was zuinig met geld. Ze betaalde haar kot en etenswaren zelf. Kledij was overwegend tweedehands. Maar ze had klasse, grote klasse. Francis mocht haar financieel niet helpen. Tot ze problemen kreeg met haar verouderde pc en ze heel dankbaar zijn nieuwe laptop aannam, maar alleen in bruikleen. Dat was de voorwaarde.
'Ze is gewoon fantastisch pa. Een brok dynamiet. Heeft interesse voor alles en nog wat. Wetenschap, politiek, letterkunde, plastische kunsten, daarom zit ze trouwens in de quizploeg van de unief. Was tot voor twee jaar lid van een toneelclub in Herentals. Een klein, pittig en vinnig vechtertje. Irish roots. Merk je zo. Hoogblond haar, lichte teint, maar bruinzwarte karbonkels van ogen, sproetjes op de neus en … lachkuiltjes rond de mondhoeken … Pa, door Valerie hoop ik ooit het woord liefde te kunnen schrijven zoals jij. In koeien van letters!'
'Hoe staat het met Pat ? Heeft ze er weet van? Haar kennende zal dit geen lachertje worden.'
'Eerlijk gezegd, pa, met een scheiding zal zij geen problemen hebben. Op voorwaarde dat ik me, laten we zeggen, heel royaal toon bij de verdeling van dit huis en de inboedel. We leven onder hetzelfde dak en we delen dezelfde keuken, maar daarmee is de kous af. Zij life-stylet met haar snobistische vriendinnen en rotzooit hoogstwaarschijnlijk met een fils-à-papa, die op de tenniscourts rondhangt. Tja, pa, iemand zal heel veel water bij de wijn moeten doen. Guess who? Vergeet niet dat een flink stuk van mijn verdiensten in dit huis geïnvesteerd is. Die afschuwelijke inrichting hier heb je voor geen habbekrats! Pat gaat niet uit werken, heeft officieel geen persoonlijke bron van inkomsten, maar ze kent de mijne. Haar alimentatie-eisen zullen wel navenant zijn.
Deels daarom overweeg ik om hier uit de zaken te stappen en in te gaan op het voorstel van een Nederlands farmaceutisch bedrijf. Ze gaan over tot uitbreiding van de productielijnen in China, pa. In se heeft Valerie daar echt geen problemen mee. Eerlijk gezegd, ze kijkt ernaar uit. Ik wil dat ze er meer dan ernstig over nadenkt. Erover spreekt met haar ouders, zich rekenschap geeft van de problemen die een totaal vreemde mentaliteit en cultuur kunnen opleveren.
'Wij zijn van plan om in september een drietal weken ter plaatse een en ander na te gaan. Spreken met andere expats, vooral met hun partners. De leefomstandigheden en voornamelijk de mogelijkheden voor Valerie onder de loep nemen. De Nederlanders willen immers mijn definitief besluit vóór het jaareinde kennen. Dus … en aan jou denk ik zeker, pa.'
Zelfportret met de kinderen van Polina Luchanova (°1977)
Dit zou een hedendaags zelfportret zijn, maar ik betwijfel het of er met drie jonge kinderen in huis een tafelkleed ligt dat ze kunnen volmorsen, breekbaar vaatwerk gebruikt wordt en er bij de maaltijd zoveel dingen op tafel staan die kunnen omgestoten worden. Draagt die jongste wel een slabbetje? Want anders hangt haar jurk ook nog vol.
'k Vind het een heel mooi werk, maar volgens mij was deze setting voor de foto. En die foto heeft gediend voor het schilderij. Kunstig en knap dat wel, maar waarschijnlijk ben ik te realistisch om dat geïdealiseerd gedoe ten volle te kunnen waarderen.
Het binair systeem (de nulletjes en de eentjes) zit diep in de ingewanden van een computer. Ergens waar alleen de hogepriesters van de informatica komen.
Tijdens heel het eerste jaar middelbaar (’64 -’65) hadden we Moderne Wiskunde. Dat is best twee hoofdletters waard, want ik vond dat heel plezant. Het binair stelsel was een van de vakken. Het leek meer op puzzelen dan op wiskunde en ik was daar toen heel blij mee. Vandaag snap ik niet dat ik het ooit gekund heb. 'k Beklaag de lerares, zij moest al die huistaken verbeteren.
Voor getallen, selecteer onder het eerste schrijfvakje decimal to binary, schrijf een getal en enter. Niét uw pincode, uw geboortejaar is veiliger. Tenminste, als dat niet uw pincode is. In binair stelsel is 1952 : 11110100000
Voor tekst, selecteer onder het eerste schrijfvakje text to binary, schrijf een woord en enter. In binair stelsel geschreven is HALLO WERELD : 01101000 01100001 01101100 01101100 0110111100100000 01110111 01100101 0111001001100101 01101100 01100100 waarbij00100000 de spatie is.
Van binair naar tekst omzetten, gebruik de binary to text optie. Probeer dit eens : 01110000 01101001 01100101 01110000 00100001 en laat iets weten.
De nulletjes en de eentjes (de bits) staan gegroepeerd per acht (by eight = bite) omdat acht het aantal bits is dat nodig en voldoende is om relevant te zijn. Nu ga ik wat soep eten want mijn hersens hebben brandstof nodig.
Zijn monoloog ging door met horten en stoten. Hij bevestigde wat ik al die jaren had vermoed. Zijn huwelijk bleek net zo nep als dat van zijn ouders. Vooral mijn bekentenissen over mijn relatie hadden hem in feite beïnvloed. Waren op termijn doorslaggevend geweest. Ik had hem de ogen geopend. Doch slechte timing. De rompslomp rond het opstarten van zijn tweede eigen kantoor. Het constante geweeklaag van Gerda over mijn ontrouw.
Nochtans verliepen zijn drie eerste huwelijksjaren relatief normaal, ondanks de buitenissige koopwoede van Pat en hun totaal uiteenlopende interesses. Het uitblijven van een zwangerschap, en vooral de oorzaak ervan, zette hun relatie in een ander, meer dan duidelijk perspectief.
'Ik wou een gezinnetje hebben, pa, hoewel Pat niet echt kind-minded was. Uiteindelijk gaf ze toe. Geen condooms meer. Pat was anti dik makende pil, weet je. Na twee jaar vergeefse pogingen, werd de gynaecologie ingeschakeld. Haar onderzoeken en testen waren positief. Het kon niet anders of ik zat in nesten.
Ze stond erop dat ik bij een andere dokter ging. Die van haar zinde haar helemaal niet. Afhankelijk van mijn conclusies was ze bereid over te schakelen. Ook mijn test bleek positief. Waarom het niet lukte mag Joost weten … incompatibiliteit zeker zoals met tal van zaken. Pas maanden daarna ontdekte ik, door een stom toeval, dat ze wel aan de pil was. Ik kon de pot op met mijn kinderwens. Zij liet haar getrimd lichaam niet verknoeien door zwangerschap, zei ze. Toen heb ik afgehaakt. Me op mijn werk gestort. Nu weet je hoe de vork aan de steel zit, pa.'
'En haar opmerking van daarstraks dat meneer geen zin meer heeft?' vroeg ik onbegrijpend.
'Leugens zijn haar enige verweer. Overal tegen om het even wie, zelfs tegen haar eigen ouders. Natuurlijk staat ons seksleven, na de ontdekking van haar bedrog, op een meer dan laag pitje. Die onderzoeken, de spermatesten, de vragen en mijn angsten. Een trieste en pijnlijke periode, psychisch pijnlijk. Totaal overbodig op de koop toe. Haar maandelijkse komedie, één groot bedrog. Weet je, pa, ik heb me eerst blauw geërgerd aan je verhouding met Marianne. Niet zozeer omwille van ma. Na al die jaren thuis had ik immers genoeg gezien. Maar dan … De gloed in je ogen, de warmte van je stem, de rillingen in mijn lichaam toen je Marianne beschreef. De manier waarop jullie alles innig-intens beleven. Dat zo’n liefde heden ten dage nog bestaat! Niemand houdt het voor mogelijk! Een utopie! Maar niet voor mijn vader. Herinner je je nog dat je mij eveneens zo een … hoe formuleerde je dat toen … een heerlijke verslaving, juist, een heerlijke verslaving toewenste?'
Francis glimlachte zachtjes. Zag ik een lichte blos op zijn wangen? Als kind kreeg hij heerlijke rode koontjes door de opwinding telkens hij een geschenkje kreeg. Lag er voor hem een meer dan bijzonder geschenk klaar? Hij lokte opzettelijk een reactie uit. Daarom vroeg ik voorzichtig aftastend:
'En … die verslaving ervaar je nu eveneens?'
Hij lachte gegeneerd-bescheiden. Zijn ogen glinsterden, spraken boekdelen. Net een jochie dat heel wat te vertellen heeft en niet weet waarmee te beginnen. Ik was nu al gelukkig samen met hem. Wat hij me ook nog meer over "haar" zou vertellen. Zij zou mijn zoon op wolkjes laten drijven. Ongekend nog, maar niet onbemind. Zijn meisje drong plots in de bloedbaan naar mijn hart.
“Hal Lasko is een 97-jarige Amerikaan die knappe dingen doet met Microsoft Paint, het stokoude tekenprogramma van Windows 95. Zijn verhaal is vastgelegd in de minidocumentaire The Pixel Painter.
Lasko, die gemeenzaam Grandpa wordt genoemd, was een graficus tijdens de Tweede Wereldoorlog en werkte tot aan zijn pensioen in 1970 als typograaf. Enkele decennia later kreeg hij van zijn familie een computer. Vooral het erg beperkte tekenprogramma Microsoft Paint trok Laskos aandacht, en al snel bleek de man over flink wat digitale tekenkunsten te beschikken.
Intussen is Lasko 97 en slechtziend, maar dat belet hem niet om tien uur per dag pixels op zijn computerscherm een juiste plaats te geven en te blijven werken aan zijn digitale schilderijtjes, die het midden houden tussen pointillisme en 8-bit kunst.”
Hal Lasko, 1915-2014
De mini-documentaire The Pixel Painter vertelt het verhaal van deze artistieke grootvader. klank aanzetten : http://www.youtube.com/watch?v=EVQHeowMdjI 08min29, voor wie tijd heeft
Waarom Windows 95? Hal Lasko kreeg de computer in ’98. Het jaar van Windows 98. Misschien was die PC en Windows 95 een afdankertje van iemand van de kinderen? Dat vertelt de kleinzoon (Ryan Lasko) er niet bij, op 01min20.
afl. 104/121 ~ Ontredderde zoon en begripvolle vader
Het gepaste moment om Vloesberghe nu te bellen. Het zou de spanning bij Francis breken. Ik toetste het nummer in. Een slaperige stem vertelde dat Vloesberghe in Holland zat. Nee, het privénummer van de inspecteur mocht niet worden doorgegeven. Morgen zou meneer Vloesberghe er om halftien vast en zeker zijn. Er was verder niemand van de recherche aanwezig.
De telefoonstem ontwaakte en werd beroepsmatig nieuwsgierig:
'Waarover gaat het eigenlijk, meneer? Kan ik helpen?'
'De zaak Gerda Vanbesien. Ik ben Max Cijnens, haar ... weduwnaar.'
'Juist, de misdaad in de Begonialaan. U bent de meneer van de krant, nietwaar?'
'Wil alstublieft dringend inspecteur Vloesberghe contacteren. Vraag hem mij ten spoedigste terug te bellen, zelfs deze nacht. Ik heb zeer belangrijke, vitale informatie aangaande de … dood van mijn echtgenote. Zorg alstublieft dat hij me nog bereikt. Ja, hij heeft mijn nummer, maar noteert u het toch maar, veiligheidshalve. Ik reken beslist op u.'
Ik gaf mijn nummer door en ging bij mijn zoon in zijn werkkamer. Hij stond bij het raam. Ik zag hem in profiel. Zijn handen steunend op de vensterbank. Nerveuze trekkingen aan het kaaksgewricht. De typische Cijnens-tic bij stress of ingehouden woede.
'Vloesberghe is momenteel niet te bereiken. Ze trachten hem op te roepen. Ik verwacht een telefoontje van hem, nog vannacht.'
Mijn zoon draaide zich om. Door zijn reactie wist ik dat mijn woorden niet tot hem waren doorgedrongen:
'Mooi zo, bon. We zien dan wel.'
'Francis, ik denk dat ik beter doorga.'
'Wat is er precies aan de hand met Vloesberghe, pa?'
Ik herhaalde mijn kort gesprek van daareven. Bewust van het feit dat elke vorm van communicatie eenrichtingsverkeer was. Ik wachtte op een wederwoord, een teken van hem. Hij zweeg. Ik ook. Francis nam zijn bril af, wreef over de ogen en schraapte de keel:
'Kan je nog even blijven, pa?'
'Zolang je wil, jongen', antwoordde ik rustig.
'Er is een en ander gaande tussen Pat en mij. Beter gezegd, het gaat helemaal niet meer. Vanavond was het nog rustig, tot ma ter sprake kwam. Sedert de … gebeurtenissen met ma, is het hek compleet van de dam. Voortdurend die hatelijke opmerkingen over jou, nu over ma. Ik pik dat niet meer. Er zijn grenzen, pa. Pat heeft die vanavond opnieuw overschreden. Bewust overschreden. Ik vind het verschrikkelijk … zeker ongepast om je daar uitgerekend nu mee te vervelen. Sorry, pa, echt waar.'
Eindelijk, de eerste zinnen van het gesprek waar ik jarenlang had op gewacht. De oprechte, maar trieste confidenties van een ontredderde, zoon aan zijn begrijpende vader. Plots was Serge bijzaak, Vloesberghe zeker, alleen mijn zoon telde.
'Geen sorry, jongen, dit is je vader, hoor! Ik ben er altijd voor jou. Tot mijn laatste snik.'
over de kortfilm MY DONNA ‘als ik zie wat deze 80’ers nog kunnen’ Nicolaas Rahoen
Dat Jo Leemans in een film gespeeld heeft wist ik niet. En met Will Ferdy dan nog! Heel Vlaanderen weet dat al jaren, maar bibi valt weer uit de lucht. Ik schaam mij diep.
My Donna is een korte dramafilm (18min) van filmmaker Nicolaas Rahoens. De hoofdrollen worden gespeeld door Will Ferdy en Jo Leemans. De film is opgenomen in Oosterzele (België) en gaat over een bejaard koppel dat niet meer voor zichzelf kan zorgen. Toneelspeler Hans Van De Vijver speelt de zoon van de twee Vlaamse iconen. http://nl.wikipedia.org/wiki/My_Donna
24 september 2009 (…)
“Het scenario van 'My Donna' stond in tien minuten op papier. Het gaat over een koppel tachtigers van wie de demente vrouw totaal is overgeleverd aan de goede zorgen van haar echtgenoot. Ondanks het feit dat ook zijn fysieke conditie niet meer optimaal is, wil hij toch voor zijn vrouw blijven zorgen. De familie wil nochtans dat de vrouw wordt overgebracht naar een rusthuis. Na een woedeuitbarsting van zijn echtgenote, neemt de man een drastische beslissing.
Het verhaal stond snel op papier en ook het vinden van de hoofdrolspelers verliep vlot. Op zoek naar een oude man, begon ik te googlen, aldus Nicolaas. Zo kwam ik bij Will Ferdy terecht. Ik trok mijn stoute schoenen aan en er volgde een enthousiast ja. Meer nog, Will raadde me aan zijn goede vriendin Jo Leemans aan om zijn echtgenote te spelen. Een gouden tip. Jo kreeg geen makkelijke rol, maar ze zette meteen de demente vrouw neer die ik in mijn hoofd had. Voor Will was het de eerste keer dat hij acteerde. Aanvankelijk ging het wat stroef, maar ook hij vond snel zijn draai. Hij heeft dat fantastisch gedaan.”
De opnames vonden deze zomer plaats in het Oosterzeelse, in Mol en in Axel. Het schitterende weer zorgde voor problemen. “Ik heb scènes moeten schrappen, zegt Nicolaas. Will en Jo zijn de 80 voorbij en meer dan vijf uur per dag draaien zat er niet in met die hitte. Mijn bewondering voor Jo en Will is groot. Ik ben 40 en pas vader. Soms vind ik het leven zwaar en lastig, maar als ik zie wat deze 80'ers nog kunnen, denk ik: ik heb nog veel tijd om dingen te realiseren. Chapeau.”
'Ik moet Jo bijtreden', zegt Will. 'Dit was een schitterende ervaring. Ik ben geen acteur, maar ik heb de smaak nu wel te pakken.'
De film zelf, 18 minuutjes in het totaal, is (nog) niet op You Tube te vinden. Erg jammer.
“Het filmpje kaapte op het Beneluxfilmfestival drie prijzen weg waaronder de prijs van de beste acteur/actrice voor Jo Leemans. Op het Red Rock Filmfestival te Utah ( VS ) verkreeg het de eerste prijs voor de Grand Jury Best Experimental Narrative Short.”
"Ik denk dat de priester liever platte kindertjes doopt dan een weetgierige praatgrage bengel. Maar de man heeft een fijn gevoel voor humor en een enorm inlevingsvermogen. Hij zag aan het kostummeke wie de dopeling was. Hij vertelde dat hij water over Seluj's hoofd zou gieten, waarop deze met een klein stemmetje vroeg of het toch geen koud water zou zijn zeker. De priester riep hem naar voor zodat Seluj met een vingertje de temperatuur te controleren. Het was te doen, zei hij.
De priester vertelde dat Seluj uit de liefde van zijn mama en papa geboren was en negen maanden in de buik van zijn mama had gewoond. Seluj stak zijn vingertje op, keek de priester aan en zei: ha nee hé, acht maanden hé. Toen keek hij rond en vroeg, wie zijn al die beelden hier aan de muur?
- Ja, dat zijn heiligen en dat zijn mensen die zo goed geleefd hebben dat ze een voorbeeld voor ons kunnen zijn. - Ja? ... Die en die zijn eng.
Het dopen zelf vond hij niet zo erg, maar toen hij het kruisje met olie op zijn voorhoofd kreeg, vroeg hij zijn mama of die vette troep er niet af mocht. Daarna mocht hij zijn doopkaars aansteken aan de paaskaars waarbij hij vroeg of die van de paashaas was. De priester heeft hem uitgelegd dat die kaars met Pasen wordt aangestoken en dat de paashaas dan de volgende ochtend komt. Van mij kreeg hij een klein kruisbeeldje dat hij direct als zwaard en nadien als schietgeweer gebruikte.
Ja, het was precies een theaterstuk. Iedereen heeft genoten van zijn onbevangenheid en de priester ook, hij vond het een hele belevenis. 'Die vergeet ik nooit meer', zei hij." MML
Ja, dat zal voor de pastoor een gebeurtenis geweest zijn, een praatgrage dopeling maakt hij waarschijnlijk niet dikwijls mee.
'k Heb uw relaas van de plechtigheid doorgestuurd naar de Fanclub van Seluj (afdeling Limburg). En ze waren daar opgetogen. Uw relaas is denkelijk vertrokken voor een eigen parcours. Ook in de kringen van de pastoor. En daar duikt het jaren later plots weer op, bijvoorbeeld in de homilie van Seluj's trouwmis …
m– EZW-08/2014, bijgewerkt – bovenstaande tekst geplaatst met toestemming van MML
Mijn mobieltje ging. Marianne wou weten of ik nog lang in Keerbergen bleef. Ze was moe en wou slapen. De tafel stond gedekt.
'Niet te laat, hé schat. Maak me gerust wakker. Ik wil weten hoe Francis reageerde! Voorzichtig op de baan want het blijft maar regenen. Kiss you, love you. Doei!'
Kermit was blijkbaar uitgerust met bionische oren. Haar nasale stem verbrak de stilte:
'Wie weet met hoeveel hij er vandoor is! Staat dat nergens in die dagboeken? Je kunt maar zien dat je een goeie advocaat neemt! Er moet toch nog iets te recupereren zijn, zeker?'
Francis bleef ijzig kalm. Kroop uit de ongemakkelijke zetel recht. Wou ons gesprek ongestoord in zijn werkkamer verderzetten.
'Ben ik weeral te veel? De geheimen van de Cijnensen zeker? Achter gesloten deuren! Is het zo erg wat die twee samen hebben uitgespookt! Ik val van niets meer achterover. Zeker niet van pastoors en gelovige trezebezen. Stille waters en de rest, als je het me vraagt!'
'Jou wordt absoluut niets gevraagd, bemoeial. Geen woord meer over mijn moeder! Begrepen! Kom, pa.'
Kom, pa! Gemakkelijker gezegd dan gedaan op zo’n laag-bij-de-grond-zitje. Francis greep me bij de handen en trok me op. Kermit versperde de deur naar de hal.
'Ik nog zwijgen? Lees wat moeder-overste over je vrouw uitkraamt. Madam deed bedevaarten omdat ze een kleinkind wou. Maar madam zou haar hart vasthouden met zo'n schoondochter als moeder. Met mijn lange nagels kon ik nog geen pop treffelijk aankleden. Zo schrijft ze dat. Plezant! Het enige dat zij goed kon vasthouden was haar paternoster, verdomme. Heeft dat mens op mijn kap gezeten, zeg! 't Staat hier. Over haar zoon geen woord! Hoe zou ze! Ik had beter de vrucht-van-haar-lichaam zijn boekje opengedaan! Meneer-nooit-geen-zin! Maar ja, mijn kind schoon kind. En zeggen dat ik elke dinsdag naar haar stomme prietpraat moest luisteren! Zwierig tegen mijn goesting. Daarvoor waren mijn nagels niet te lang, hé! Allemaal dank zij je charmante pa daar!'
Francis' mond was dichtgeknepen, zijn hand reageerde wel. Met Gerda's schriftje nog wel. Eerst backhand dan forehand tegen Pats oren. Ze bedwong haar tranen en stormde naar boven. Francis ging naar zijn werkkamer. Ik stond in beraad: vlug afscheid nemen en naar huis gaan of doorpraten met mijn zoon na zo'n scène. In dit gezin was er meer dan één kink in de kabel.
JEFF, de piepjonge kunstenaarsziel de schooltaak was : schrijf een brief aan god
beste god, het is fantastisch dat ge telkens weer de sterren op de juiste plaats krijgt. Jeff
Deze gedachte moet ook Vincent van Gogh gehad hebben toen hij zijn sterrenreeks maakte. Jeff is veel jonger dan van Gogh toen, maar hij is voldoende onder de indruk van het nachtelijk uitspansel om god te laten weten dat hij zoiets grandioos vindt, elke avond maken dat de sterren op hun eigen plaats komen te staan.
Soms ben ik geërgerd wanneer de telefoon gaat. Waarom dat zo is weet ik niet, maar mijn eerste reactie is : " ZUCHT, wat nú weer! Het was hier zo rustig. "
Dat gevoel trekt weg hoor, maar ’t is wel de eerste reactie. Ik zal ook zeer, zéér zelden zelf iemand opbellen. Enkel als het echt niet anders kan, of als ik vermoed dat de correspondent om een of andere reden niet per mail te bereiken is. Of als het vertrouwelijk is, wanneer er geen dingen op schrift moeten blijven bestaan. Anders gaat alles per mail en als het dringend is, per SMS.
Ik kán wel een uur aan de telefoon hangen maar dan moet het ergens over gaan. Dan wel. Dan is het een bespreking. Maar gewoon zomaar bellen om te bellen, daar wordt ik heel ongedurig van. Meestal verzin ik dan een smoes, dat ik aan het eten moet beginnen.
Tegen Tina zei ik ooit eens dat ik naar het toilet moest. Goed, zei ze, dan wacht ik wel efkes. Die smoes is dus onbruikbaar gebleken.
Mijn telefoon staat meestal af ook. Tina vindt mijn telefoongedrag asociaal. Waarschijnlijk bedoelt ze niet-sociabel, want de mensen met rust laten vind ik juist zéér sociaal. Er was ooit een oudtante die me zesmaal of meer per dag belde. Dát noem ik asociaal.
m– EZW-07/2014, tekst herwerkt maar niet gemilderd
Mijn bezoek aan Francis viel heel wat langer uit dan voorzien.
Ze zaten beiden aan tafel in hun mortuarium. De enig mogelijke omschrijving voor de fameuze hi-tec keuken van Pat. Muisgrijs afgewisseld met zwart. Antracietkleurige gefumeerde glazen als kastdeuren. Een lijkschouwerstafel van drie op twee in grijsblauwe harde steen, het blad met ingewerkte alu-ruitenblad. Waarom willen vrouwen, die nooit of zelden aan de kookpot staan, persé zo’n super-uitgeruste, grote keuken? Die werktafel moet een fortuin gekost hebben! Ruimte zat om vier beenhouwersgasten karkassen te laten uitbenen. Van trompe l'oeil gesproken! Boven een uiteinde ervan, een logge grootkeuken-afzuigbak. Ook grijs en verankerd in het zilvergrijze plafond. Geen spatje zonnige kleur, geen gele banaan, geen groene appel, geen noot muziek. Monotonie troef. Lachneutraliserende design. Neurotiserend tafelen.
Francis sprong meteen op en gaf me een zoen. Terug van weggeweest, mijn zoon. Zelden had zijn begroeting me zo’n deugd gedaan. Pat zat anderhalve meter verder aan de overzijde. Toon-in-toon met het interieur. Crèmekleurige homedress met donkergrijs monogram op de borst. Een heel vage hoofdknik kreeg ik. Ze prikte in haar bord en las ondertussen een magazine.
'Al gegeten, pa? Kom schuif bij. Er is hier altijd méér dan voldoende!'
'Nee, echt niet, ik heb geen honger. Vandaag toch niet.'
Waarom legde Francis de nadruk op de laatste zin? Een onweerswolk nu al en hij was pas een uurtje terug uit Parijs? Pat reageerde niet. Ze geeuwde en at automatisch verder. Francis had plots geen trek meer. Nam zijn bord. Zocht een keukenrol. Trok aan een deur en een deksel vloog omhoog. Hij veegde het bord schoon en kieperde het papier met de restant in een immens grote alu-afvalbak.
'Ik krijg die troep evenmin door mijn keel. Waar komt die rotzooi nu weeral vandaan, Pat?'
'Een trendy Thai in de Vlaanderenstraat. Voedzaam en gezond!'
'Kom, pa. Heb je de nieuwe zithoek van Pat al gezien. Rechtstreeks uit Milano. Eentje met blijf-liever-zitten-elementen. Eens erin raak je er echt niet meer uit. Glaasje wijn? Een Pomerol, nog altijd Frans!'
Ik herkende mijn zoon bijna niet. Nooit zo'n spottende toon gehoord tegenover zijn vrouw. In dit huis hing geen overdrijvend onweer. Dit was als leven op het scherp van de snede. Zelfs Serge interesseerde hem ogenschijnlijk niet zo intens. Ik vertelde hem de kern van de ganse zaak.
Op het moment dat ik de dagboeken uithaalde, kwam Pat binnengesloft. Ze nam, nee, ze rukte de twee schriftjes uit mijn handen. Wierp er een naar Francis. Installeerde zich aan de tafel van de eetkamer en begon in het andere te lezen.
'Eén dagboek ontbreekt, Francis. Het derde boekje waarin je moeder op een bijzonder pijnlijke manier haar laatste dagen beschreef. Indien nodig zal ik het aan Vloesberghe overhandigen. Doch liever niet. De bekentenis van Serge moet volstaan.'
'Pa, ik heb ma … haar lichaam gevonden. Jij niet. Ik heb haar zien liggen. Erger kan niet!'
'Precies, jongen. Alleen daarom hoef je niet te lezen hoe Serge haar geld aftroggelde om zijn speelschulden te vereffenen. Hoe hij haar religiositeit misbruikte. De boete die hij haar oplegde zodat zij mijn relatie nog meer traumatiseerde, me nog meer beschimpte en verfoeide. De pijn die zij …'
'Wat zou je gewild hebben, hé? Dat ze applaudisseerde omdat je haar bedroog?'
De bitsige opmerking van Pat miste haar effect niet op Francis. Ze werd kort verzocht verder geen commentaar te leveren. Nog beter was het naar haar kamer te gaan. Zijn vader praatte met hem, niet met haar.
'Je had het over de pijn van ma. Ik wil alles weten pa, alles!'
Hij stond moeizaam op en kwam naast mij zitten. In deze band van intimiteit was geen plaats voor Pat. We praatten zacht verder. Ik vertelde hem veel, maar niet alles. Repte geen woord over de slaafse onderwerping van zijn moeder, evenmin over extreme perversiteiten in de sacristie. Wel over de slagen met de palmtakken en finaal met de paterskoorden. Over Serge's sjoemelende transacties op de Zavel en het geld dat Gerda hem overgemaakt had. Francis zat er even geschokt bij als ik. We zwegen beiden. Door te veel overmand.
Hieronder een aantal foto's van peuters die voor het eerst citroen proeven. Zo te zien is het plezanter een peuter te fotograferen dan een peuter te zijn … Ook plezant is bij elke foto een paar lijnen verzinnen.
1. 2. 3.
- Verdorie, wat zijn mijn ouders toch grapjassen, ze hebben me wéér liggen. Deze keer met dat geel ding hier. De olijkerds. Kind 1 ziet voorlopig enkel het goede in de mensen. Zelf is ze in-goed, ze neemt niemand iets kwalijk, op het naïeve af. Voorlopig.
- Zozo, gij geeft mij dit, wetende dat ik het in mijn mond zal stoppen … wacht tot ik groot ben. Kind 2 vergeet niks. Niks, onthou dat. De blik en het handje zeggen genoeg: míjn beurt komt nog. Mob in de dop.
- En toch moet hier iets lekkers aan zijn, anders hadden ze het me niet gegeven. Nog eens proberen. Kind 3 is gezagsgetrouw, taakgericht, volhardend. Gaat later bij de politie of in het leger. Of wordt topsporter.
4. 5. 6.
- Doet gij mij zoiets aan? Gíj? Míj? Waarom? Ik die u geloofde, ik die u vertrouwde … komt het ooit weer goed tussen ons? Kind 4 is zwaar teleurgesteld in de mensheid en in het biezonder in zijn ouders. Zo jong en al een desillusie.
- Het likt wel lekker en het lijkt wel lekker, maar ik ben nog aan het nadenken. Het heeft wel iets, denk ik. Kind 5 kijkt naar de toekomst. Voorzichtig, dat wel, maar zij zoekt toch de mogelijkheden van die gele nieuwigheid. Wetenschapster.
- Wat hébt gellie toch! Die broek spant al een hele tijd en dan dit óók nog? Kind 6 weet het nu al niet meer en het heeft nog zoveel jaren te gaan …
“Hoeden, petten, mutsen, een hele kast vol. Ik kan niet tegen de zon op mijn hoofd en heb dus steeds een onooglijk zonnehoedje in mijn handtas zitten om voorbereid te zijn. Als ik weet dat we ergens naartoe gaan met weinig schaduw, kies ik een strohoed, al dan niet versierd met bloemen, strikken en linten, passend bij mijn kleding. Van elke reis heb ik wel een hoofddeksel meegebracht. Ik neem geen hoed mee naar de zon. Heb er dan toch een nodig. Koop een exemplaar en ben uiteindelijk te gierig om hem op de vakantieplaats achter te laten. Moet dat onding dan in een vliegtuigkastje proberen te steken, zonder al te veel schade aan te richten. En ja in Brussel sta je dan met die zonnehoed de belachelijke toerist uit te hangen. Volgende keer dat we nog eens naar de zon gaan, vertrek ik met zo een strooien gevaarte in de hand. Is het helemaal stuk bij aankomst, dan zal het toch nog gebruikt worden. Ze kennen me daar toch niet. Bij terugkomst heb ik al een exemplaar minder.” MML - 2012
Om een grote zonnehoed ongeschonden en ongekreukt thuis te krijgen, daarvoor heb ik jaren geleden een oplossing gevonden : ondersteboven.
'k Vertrek met zo'n onooglijk opvouwbaar textielding in de bagage en ter plaatse koop ik dan iets dat meer geschikt is, liefst iets dat ook de nek beschermt en een deel van de schouders, een hoed met brede randen. En met de juiste versierselen. Of juist geen. Na trouwe dienst kan ik die hoed niet achterlaten. De compagnon tegen de zon laat men zomaar niet in de steek hé.
Bij de handbagage in het vliegtuigbakje wou ik hem ook niet leggen, -dat is vragen om massacre- dus moest hij de bagage in om hem ongekreukt en ongeschonden thuis te krijgen.
'k Vul de onderste helft van de valies tot bijna aan de rand, ik roefel met de hand in het midden van de spullen een ronde holte, ongeveer de grootte van de pot van de hoed, en dan leg ik de hoed omgekeerd in de valies. De randen worden gedragen door de omringende dingen. De pot heeft zijn eigen ruimte temidden dat gedoe. Dan vul ik de hoed op met klein, zacht materiaal: T-shirts, hemdjes, topjes, ondergoed, alles wat kan opgerold & opgepropt worden, tot de pot van de hoed goed vol zit. Zo houdt hij zijn vorm tijdens zijn verblijf in de valies. De shirts en hemdjes en topjes raken dan wel gekreukt, maar dat zou toch al het geval zijn. Vervolgens afdekken met de grote platte stukken en de hoed zit veilig.
Heel dat rommeltje is natuurlijk geen zicht wanneer men bagagecontrole krijgt, maar dat trek ik me al lang niet meer aan. 'k Heb bij andere mensen al erger gezien. En de hoed komt gaaf thuis, wat de bedoeling was. Eventueel efkes in de douche leggen en sproeien met lauw water, om kleine kreukjes eruit te halen. Liggend laten drogen.
m – EZW-08/2012, herzien - één hoed per valies is het makkelijkste.
Mijn mobieltje was me voor. De brabançonne en het nummer van Francis op de display.
'Ja, baas?'
'Hé, Pa, moet je horen …'
'Francis, ik weet nu ...'
'Pa, goed, luister eerst. Heb je de kranten gezien? Ben pas terug van Parijs en heb een blad meegegraaid uit de Thalys. De regionale pagina's van de editie Brabant. Een jongerenbende is geklist. Verschillende inbraken in jouw gemeente en aanrandingen op oudere dames. Ze vermoedden dat ze ma ook op hun kerfstok hebben. Vloesberghe verhoort hen morgen. Pa, hoor je mij. Ze zijn geklist! Eindelijk!'
'Francis, de snotneuzen hebben met je moeder niks te zien. De dader heeft mij vandaag alles bekend. Serge! Jawel, jongen Serge! Ik stond net op het punt de politie te bellen.'
'Waar zit die dan?'
'In zijn huis of in zijn kerk, weet ik veel!'
'Ben je gek? Jij laat die zomaar achter?'
'Geen nood, jongen, ik kom het je uitleggen. Over een halfuurtje ben ik bij jou. Alles staat in de dagboeken van je moeder, jongen, alles. Te veel als je het mij vraagt. Ik kom eraan.'
Marianne was verwonderd dat ik nu nog naar Keerbergen wou. Ik beloofde haar niet te lang weg te blijven. Hooguit anderhalf uurtje. Eten kon ik nadien. Af en toe zijn microwaves een zegen. Ik kuste haar. Trok mijn regenjas aan en ging weg. Ze riep me terug:
'Max, je bent toch niet wrevelig over die notaris-affaire. Het had niets, maar hoegenaamd niets te betekenen. Emotioneel bedoel ik. Puur financiële noodzaak, lieveling. Ik ben altijd zo oprecht met jou geweest. Ik had te veel schaamte. Angst om je kwijt te raken, snap je? Kon ik de klok maar terugdraaien! We hadden beslist Gerda kunnen redden! Jij toch. Of je zoon. Je had hem gerust over Serge's bezoek …'
'Stil, lieveling, gedane zaken, weet je.'
Zwijgen bleek voor een keer geen goud. Ook voor mij!
'Morgen is er een nieuw begin. Over één zaak moet je echter nog je hoofdje breken, liefst vanavond. Morgen komen ze mee.'
'Wie komt er mee?'
'Stan en Laurel! Hun huis, hun voeder en hun gekakel maar ook de eitjes. Think about it, baby! Kusje? Eentje, een vluggertje.'
Ik verdween in de auto. Naar Francis. Plots weer met een zwaar gemoed, dat deze keer toch geen kwellende leegte liet. Gerechtigheid zou geschieden.
Een groep jonge politieofficieren heeft als taak de hoogte te meten van de vlaggenmast op het grasveld voor de school. Zij trekken naar de mast met ladder en rolmeter. De ene durft de ladder niet op wegens hoogtevrees,
de tweede komt halverwege liever naar beneden en
de derde laat van daarboven de rolmeter vallen.
Een goede oude wijkagent kan het gesukkel niet meer aanzien. Hij stapt kordaat naar het trio. Aan de voet van het mastje haalt hij de borgpen uit de scharnier, legt het mastje plat op het gras en meet. Hij geeft de afmeting aan die jonge officieren en keert terug naar zijn taken.
Wanneer hij buiten hoorafstand is zegt de slimste van dienst smalend: - Dat is dus ne wijkagent hé! Wij vragen de hoogte en hij geeft ons de lengte!
Ooit in de middelbare school hadden we een les geschiedenis over het ontstaan van het papiergeld.
Kooplieden lieten na hun handelstransacties hun goud bij iemand veilig in depot achter, zo moesten ze op de terugweg geen struikrovers trotseren. Voor dat goud kregen deze kooplieden een stukje papier. Daarop stond dat er werkelijk, wis en waarachtig, gegarandeerd als tegenwaarde van dat stukske papier, voor 100 dukaten in bewaring lag bij Dhr X te Y. Zo'n papier was gedekt voor de nominale waarde die het vermeldde. En betaalbaar aan toonder.
'k Heb toen nooit begrepen hoe het zat met het wisselgeld. Wat als iemand dat papier als betaling gaf voor een partij artikelen die maar 50 dukaten kostte? En wat als de nieuwe eigenaar van dat papierke nooit in Y moest zijn, omdat Y bvb Keulen was, of Parijs?
De overstap van metaal geld naar papieren geld heb ik nooit helemaal gesnapt. De beginfase bedoel ik. En die namen van toen waren zo mooi, dukaten, dubloenen … en realen en piasters! Bijna bloemennamen.
Een paar jaren geleden was er efkes sprake van een Z-Euro en een N-Euro. In het Zuiden zeuren ze met de euro, vandaar Zeuro en in het Noorden worden we daar neurotisch van, vandaar Neuro. De benamingen Zeuro & Neuro vond ik wel grappig, heel raak ook, maar klinken deed dat toch niet. Die hele oude benamingen vind ik mooier. Véél mooier.
Bij het woord geld besef ik wel wat het betekent. We hebben geld nodig in ons bestaan zoals onze longen zuurstof nodig hebben, of een aantal dingen gaan niet (meer) door.
Bij het woord Geld, met een hoofdletter, écht Geld dus, zie ik een kistje in hout, met mooi koperbeslag, met een slot dat een beetje knarst en met scharnieren die beloftevol piepen. De sleutel is tamelijk groot, dus belangrijk voor zo'n kistje. En daarin zouden dan muntstukken zitten. 't Kistje moet niet vol zijn, een half handje geldstukken zou al mooi zijn.
We hebben twee van die kistjes in de boekenkast in de woonkamer staan. Eentje voor LM en eentje voor mij. Ik kijk er regelmatig in, maar nooit ligt daar een piaster of een reaal. Laat staan een dubloen of een dukaat.
Ik vloekte. Haar woorden snoerden mij de keel. Ik dacht aan wat hij mij op de mouw had gespeld. De ellende, de vragen, de twijfels van toen, het meesmuilen van Francis, de verwijten van Pat, de dagelijkse portie getier van Gerda. Alles kwam terug. Zeker het verdriet in de ogen van mijn vrouw, toen ze dacht dat ik …
Ik deed haar heel kort mijn verhaal over Serge. Alles wat hij mij en Gerda had wijsgemaakt. Het gezicht van Marianne werd nog witter.
'En jij geloofde die verzinsels, Max? Die loeder! Ik zweer je op het hoofd van mijn vader, dat ik buiten die ouwe geilaard geen andere man dan jij heb gehad. Jij bent mijn eerste en echte liefde, zoetje. Zoiets voel je toch. Vriendjes bij de vleet, eendagsvliegjes, met een kusje hier en een kneepje daar. Ook een drietal mannen. Voorbijgangers eigenlijk. Etentje en bioscoop. Meer niet. Nooit. Vorig jaar kwam dat stuk ongeluk opnieuw aan de deur.'
'Serge? Hier opnieuw? Wanneer?'
'Precies weet ik het niet meer. Een poos na je fameuze onthullingen aan je zoon. Vader was juist in bed. Er werd gebeld. Hij stond daar, de monnik in wolvenvel. Hij wou me dringend spreken. Over jou, zijn beste vriend. Ja, hij had ook atheïsten onder zijn kennissen. Jij was er een van. Ik was verkeerd bezig. Ik moest weten dat zijn vriend nooit zijn vrouw in steek zou laten voor mij. Je was immers financieel van haar afhankelijk. Kinderen hoefde ik ook niet te verwachten. Zou Max nooit willen. Zijn zoon was alles voor hem. Er was in zijn leven geen plaats voor anderen, zeker niet voor een bastaardje. Een mooie, jonge vrouw was geschapen door God voor het moederschap. Die vreugde zou ik ontberen door bij jou te blijven. Ik was mijn leven aan het vergooien en eens zou ik daarvoor een hoge prijs betalen. Ik wist toch dat hij over bewijzen beschikte van mijn chantage bij notaris Van der Veecken? Interessant materiaal voor de politie, zei hij, zelfs na jaren. En ja, hij wou me nog een laatste kans geven. Weet je wat die laatste kans was?'
Ze schonk zich nog een glas cognac in. Ze nipte niet zoals gewoonlijk. Ze slokte gulzig het vocht naar binnen. Ik trachtte intussen Vloesberghe te bereiken.
'Max, luister je? Die laatste kans! Twee briefjes van honderd. Voor jou, pak aan, zei hij. Mijn kloten staan opgezwollen van verlangen, ik moet je hebben. Wat hij heeft, wil ik ook. Hier, vooruit op tafel. Ik betaal. Trek je slipje uit en toon je tieten. Wil je dat ik op je buik kwak. Geen probleem. Het is zo voorbij en we spreken er niet meer over. Ik wil Max zijn, sluit je ogen en roep zijn naam.'
'De smeerlap, dat loeder!'
Marianne snikte klagend: 'Max, hoe kun je dan nog enig vertrouwen in die vent hebben? Je moet Vloesberghe nu meteen bellen. Laat hem toch aanhouden! Tegen morgen zit hij misschien al ergens in Spanje', besloot ze in radeloze paniek.
Ze doet het met één hand, zonder zich te bukken en ze laat geen steek vallen. Daar kan ik echt op staan kijken, als mensen hun vak in de vingers hebben.
Dus de machinerie bestaat, de vakkennis is er … Waarom kon het dan op de Keyserlei niet, de bomen verplaatsen? Waren de bomen daar hoog? Vraag gewoon aan de Amerikanen of de Canadezen dat ze het komen doen. Die zijn hier ooit al eens iets komen oplossen, en toen werden ze met open armen ontvangen!
Voor het eerst hoorde ik een andere stem. Een afzijdige, zonderling ijzige stem. Als uit een grafkelder:
'Wegens de ziekte van vader, regelde mama al geruime tijd alle financiële zaken. Bij de overname van de bierhandel zou zij de opbrengst beleggen. Vader had alle vertrouwen in haar. Toen zij ons in steek liet, ontdekten wij dat ze het merendeel van de overname had geïnd. Niks had ze belegd. Er bleef amper een half miljoen oude franken over. Vader was radeloos. Hij had wettelijke bijstand nodig. De notaris bezocht ons enkele keren thuis of liet ons ophalen. Een oudere dorpsnotaris. Hij wist alles van onze problemen af. Na mijn studies stelde hij me voor om in zijn kantoor aan de slag te gaan. Elke bron van inkomen was meer dan welgekomen. Vader wou het huis verkopen. Ik wilde dit niet. Dus moest ik geld verdienen.
De echtscheiding heeft daarenboven heel lang aangesleept. Eerst wou vader niet. Moeder bleek overal en nergens te wonen. De notaris ontfermde zich echt over ons. Op kantoor speciaal over mij. Hij begeleidde me wanneer hij kon. Wou absoluut dat ik na een tweetal jaren verder zou studeren. Hij zou me helpen. Zelfs een lening toestaan. Zou er met vader over spreken. Eens een degelijke job kon alles geregulariseerd worden. Ik hoefde me echt geen zorgen te maken. Ik was amper twintig, Max, zo onervaren als wat.
De notaris was meer dan een steun voor vader. Ik zat de godganse dag in dat muffig kantoor. Samen met twee ongehuwde zussen. Oude vrijsters, in de ware zin van het woord. Ik was de vreemde eend in de bijt. Ze dulden me niet. Pestten me op alle mogelijke manieren. Lieten me met archiefdozen sleuren van de zolder naar de kelder en omgekeerd. Ik moest zwijgen. Ik had dat karig maandloon meer dan nodig.'
'Toen … begon je een relatie met hem, nietwaar?' merkte ik droogjes op.
Marianne keek me dof aan. Traanden haar ogen opeens? Haar stem klonk onvaster, als ondergedompeld in pijn:
'Onderbreek me niet en luister. Een relatie! Hij sprong financieel bij. Ik wou een voorschot op mijn maandloon. Vader lag in Melsbroek. Een korte lening, zonder intrest. Later volgden enkele milde giften. Maar ik compenseerde die met overuren, hoor. Veel overuren. Te veel eigenlijk. Op zo'n avond, toen hij me naar huis voerde, liet hij me verstaan, dat ik makkelijk meer en véél van hem kon krijgen. Zonder overuren. Zelfs met een halve dag betaald verlof per week. Ik moest me van de twee ouwe taarten niets aantrekken. Hij zou hen wel onder handen nemen. Geen gesleur meer voor mij. Alleen typewerk in zijn werkkamer en telefoon beantwoorden. Een beetje bereidwilligheid dat wenste hij. Gewoon het saaie leven van een ouder wordende man af en toe opvrolijken. Het smeulend vuur in hem oplaaien. Meer niet.'
Marianne zweeg even. Een korte pauze vol pijnvragen voor mij. Haalde daarop diep adem en vervolgde fluisteren, vol schaamte:
'Ja, ik werd zijn lief, Max. Uit noodzaak. Jij kan dat niet begrijpen. Heb jij ooit moeten tellen en hertellen om de maand rond te krijgen. Nee, hé. Ik wel. Jij huwde Gerda omwille van haar vermogen. Ik neukte die geilaard om vader de beste zorgen te geven. Geen excuus, hoor. Maar de waarheid.'
'… je ging met hem bij Céline, ja?'
'Ze was klant bij hem. Bovendien een schat van een vrouw. Terwijl hij lag te snurken, kleedde ik me aan, ging bij haar koffie drinken en wat praten. Mijn hart uitstorten. Je kent haar toch. Ze heeft me geweldig opgevangen, telkens weer. Door haar discrete tussenkomst kwam ik bij Darcy terecht.'
'Wat liep er dan mis met die ouwe?'
'Ik werd misselijk van hem. Hij was zo impotent als wat. Hij wou verhaaltjes horen. Stel je voor! Sneeuwwitje die alle kabouters voortdurend over zich heen liet gaan. Of Hansje en Grietje die peperkoek vraten en mekaar bepotelden. Nadien was hij een baby, die moest gezoogd worden. Of ik was de baby en zijn onooglijk ding mijn fopspeen. Gewoonlijk viel hij dan in slaap. Bracht me nadien stijfdeftig thuis, maar kwam vader eerst begroeten. De hypocriet!
Je kent de spreuk van Alana Trump: 'Don't get mad, get everything'. Ik wou all of it en werd veeleisend. De ploert zwom immers in het geld. Als ik dan toch het hoertje moest spelen, oké, haal er dan alles uit, meid, dacht ik. Ik werd wraakzuchtig. Geneerde me voor niets of niemand. Blafte tegen hem op kantoor zodat de twee zussen het allemaal hoorden en hij zou dokken. Ik dreigde zijn vrouw alles te vertellen. Een dwaas, hebzuchtig, maar vooral een radeloos en wanhopig kind was ik. Toen kreeg ik de job bij Darcy en dumpte hem.
Vader kon ditmaal niets aanmerken, want ik verdiende officieel stukken meer met betere kansen, interessanter werk. Je hebt er geen weet van hoe hoog vader opliep met die ouwe knar. In het begin heeft hij enorm veel gedaan. Via zijn connecties bezorgde hij ons in een mum van tijd fondsen en faciliteiten, waarop je normaliter drie jaar of meer moet wachten. Dus eiste ik een miljoen oude franken. En zou pas nadien mijn ontslag indienen. Wat deed dan die brave, rechtgeaarde, zo schijnheilige burgervader? De politie erbij halen met het risico dat ik zijn vuil wasgoed zou buitenhangen? Nee, hoor. Meneerke ging een biechtvader opzoeken in een naburig dorp. Pastoor Serge, nota bene! Weet je hoe die kwal reageerde? Hij beloofde de notaris met mij te komen praten. Vader lag toen voor de zoveelste keer in Melsbroek. De schoft wist dus dat ik 's avonds alleen was. Pastoors brengen altijd mensen tot rede, zei hij. Eerst was hij beleefd, onderdanig op het kruiperige af. Dan dreigde en siste hij dat hij me zou breken.'
"Bij het binnenkomen van het themapark zei een van de veiligheidsagenten : 'Excuseer Prinses, mag ik uw handtekening aub?'
Het boekje staat vol met kinderkrabbels omdat de man aan élke kleine prinses een handtekening vraagt. Het meisje moest eventjes naar adem happen. Ze was helemaal onder de indruk, dat de agent haar voor een-échte-prinses hield! Dit is een man die waarschijnlijk met plezier aan zijn werkweek begint en niet de avond tevoren al zit te zuchten."
Veel later vertellen die meisjes het voorval glimlachend aan hun kleindochters. En nog later vertellen de kleindochters het mijmerend aan hún kleindochters …
Deze man schrijft geschiedenis in de hartjes van kleine prinsessen en leeft nog een paar generaties voort door de magie van het geheugen.
't Is eigenaardig, wanneer ik tijd heb om mijn gedachten te laten dwalen, tijdens het keukenwerk, tijdens het douchen, tijdens het poetswerk, -als er maar stromend water mee gemoeid is- herinner ik me vanalles, waaronder soms nuttige dingen die zouden kunnen dienen voor schrijfsels. En ongevraagd herinner ik me dan dingen waar ik spijt van heb, dingen die bruikbaar zouden zijn voor een schrijfsel. Alleen schiet me juist vandaag over 'spijt' niks concreets te binnen … (kermille)
Dingen die ik anders zou aangepakt hebben: of ik zou minder snel toegehapt hebben, of ik zou niet geweigerd hebben, dat soort overdenkingen. Maar dan moet ik zoveel context meegeven in een schrijfsel. Daar zie ik eigenlijk tegenop. 't Zou geen leesbare lectuur worden ookni. Het gaat niet over levensveranderende situaties hoor, gewoon, in hetzelfde parcours van mijn leven zou ik een aantal dingen anders aangepakt hebben. Meer kordaat of minder kordaat, naargelang.
Geen grote koerswijzigingen, want over een aantal radicale beslissingen meen ik nu nog dat ik toen juist gedacht en gehandeld heb, ook al was ik toen jong. Psychologisch zelfbehoud speelde enorm sterk. Ik denk eerder aan latere kleine koersaanpassingen. Dingen die anders hadden gekund, dingen die ik anders had kunnen/moeten aanpakken.
Daar gaan de gedachten meestal over: gezien de omstandigheden toen, hoeveel keuzemogelijkheden waren er, en ook al had ik anders gemoeten, gezien de leeftijd van mijn hersenschors toen, en gezien wat ik toen wou en voor ogen had, had de manier waarop misschien anders gekund? Ook al had ik het resultaat niet anders gewild. Dit is millimeterwerk, ik weet het. En het blijft bij veronderstellingen, ook dat nog.
Ik reed naar huis, naar Marianne. Leek een gewicht van honderd kilo te torsen. De schoft zou er toch niet tussenuit knijpen? Instinctief voelde ik dat dit niet zou gebeuren. Vraag me niet waarom, beste lezer. Ik vertrouwde hem. Goed gek? Echt niet, eerder een alles overheersende zekerheid, terwijl mijn hoofd tolde. De hele ontzettende waarheid. Had Gerda mij toch maar een teken gegeven! Doodgeslagen! Met een van haar eigen kruisbeelden, nog wel! Om haar geld, om zijn speelschulden. Het was zo absurd. Wat een schoelje was die zogezegd devote hond toch! Ik had er geen woorden voor.
En jij een idioot, die zo'n uitschot vertrouwt, antwoordde denkduiveltje. Ik wou dat hij morgenvroeg ribbedebie was. Vloesberghe zal je dan meer dan één sigaar laten roken, vriend, en terecht.
Had ik moeten schieten? Zonder pardon? Hem doorzeven en zien creperen? Zijn verdiende loon dat wel, maar wat met Marianne? Ik had nauwelijks de sleutel in het slot of ze liep me reeds tegemoet.
'Venteke, hoe jij eruit ziet?' riep ze ontdaan.
Die geweldige vrouw van mij en haar bezorgdheid. Seffens zou ik met haar aan tafel zitten, altijd weer een hoogtepunt van de dag. Ondanks de troubles, ondanks Serge, ondanks de gebeurtenissen die me morgen te wachten stonden. Bij haar gleden alle zorgen meteen van mij af. Ik kreeg mijn kalmte terug. Stak haar de tas met dagboeken toe.
'Lieveling, nu weet ik alles. Het is Serge. Hij heeft haar … hij heeft nog bekend ook. Onmenselijke, beestachtige dingen heeft hij gedaan. Het staat hier zwart op wit.'
Ze huiverde. Verbleekte. Kreeg het plots zo ongemakkelijk koud. Stond als radeloos te trillen. Hapte naar lucht. Haar stem sloeg over:
'Hij was toch haar raadsman, haar vertrouweling, Wat is daar gebeurd, Max?'
'Ga zitten, liefje. Schenk mij ook een cognac in. Gerda's dagboeken lees je beter morgen. Eerst alles laten bezinken. Het is te gruwelijk.'
Ik leidde haar naar de woonkamer en begon te vertellen. Marianne onderbrak me niet. Ik zag haar mooi gezichtje versomberen. Verstrakken. Vergrauwen. Alsof zij meer met Serge worstelde dan ik. Alsof de almaar groeiende afschuw om zijn handelingen haar nog smartelijker doorkerfde dan mij. Dan in paniek.
'Neem direct contact met Vloesberghe, Max, nu meteen. Die schoft is tot alles in staat. Wacht niet tot morgen. Bel nu, alstublief?'
'Seffens. Geen nood. Morgenmiddag wordt hij gearresteerd.'
'En jij vertrouwt dat stuk ongeluk op zijn woord?'
'Hij kan geen kanten op. Je had hem moeten zien. Meer dan een slappe vod. Totaal verloren. Het enige wat hij kan doen is zich verhangen en dan nog! Maar hij doet dat niet. Die trouw gaat door. Zijn allerlaatste mis.'
Marianne keek me doordringend aan.
'Max, ik heb ook met die schoft te maken gehad. Ik heb het bewust verzwegen omdat ik je temperament ken.'
- Oma, waarvoor dient een autokoe ? - Bedoelt ge de autocue ? - Néé, een autokoé !
Gegiechel en pret, want Oma wist niet wat een autokoe is.
Met auto's kan je niet alleen (hard) rijden, voor creatievelingen zit er een minder praktische, maar zeer boeiende kant aan. Een Finse kunstenares transformeert autowrakken tot gigantische dieren: Miina Äkkijyrkkä. Deze dame heeft een zwak voor dieren. Zij hield zich voorheen met paarden bezig op het Equine College Ypäjä, en maakte daarna de overstap naar koeien, met de Dairy Farming School of North-Savo. Haar eindstation was de Finse School of Fine Arts. Hier wist ze haar liefde voor runderen en paarden om te zetten in kunst. Het resultaat: meer dan menshoge sculpturen, waar soms hele wrakken in verwerkt zijn.
In Finland is nog ruimte voor dit soort gigantprojecten. Er wonen 16,4 mensen per km². Ter vergelijking: België heeft 369 mensen per km².
Toen LM en ik daar in 2003 waren (Kokola en Uusikaupunki) zag ik vree weinig volk op straat. Ik vroeg me af, waar is iedereen? En toen viel mijn cent. Wel, die zestien of zeventien mensen, dat is het, dat ís iedereen.
De Kleine moet twee prikken krijgen. Twee! En eentje is soms al zo moeilijk. Maar niet bij deze dokter. Eerst doet hij de kleine lachen, pas wanneer de stemming goed zit krijgt de Kleine -haast terloops- de prikken. Daar gaat wel wat gegoochel aan vooraf en de dokter produceert continu klank en beweging.
Eerst krijgt de Kleine twee nepprikken (met de dop nog op de naald) de dokter geeft ook zichzelf een nepprik, en de mama krijgt ook een nepprik. Na elke prik maakt de dokter een klikgeluidje. De klik betekent : het is voorbij hoor! Tijdens het gebabbel krijgt de papa terloops de instructie de armpjes goed vast te houden, want nu is het efkes voor echt. En dan heel snel, in al die klank en beweging, krijgt de Kleine zijn prikken, de echte. En klík! Voorbij.
0p 00min26, na de tweede prik, dreigt het gelach efkes te veranderen in geschrei. Weer de aandacht afleiden : zakdoekjes strooien. De Kleine gooit ze terug, lachend. De Kleine wordt betrokken bij de sparadrap, hij krijgt de papiertjes die aan zijn vingertjes kleven, de dokter praat aan een stuk door en zingt bij het opruimen zelfs een kampliedje. Alles samen duurt het hele gedoe maar 01min06 en er zijn zoveel tranen en nasnikken vermeden.
Serge luisterde geduldig, was vol medeleven. Antwoordde niets. Die wijven bleven maar zeuren. Over de liesbreuk van vader, over zijn prostaat dat ze drie jaar geleden hadden moeten laten afpellen. De specialist had hem eerst medicamenten voorgeschreven, maar de ziekenbond kwam daar niet tussen. Dat is toch een schande, meneer, als je ziet hoe er overal met geld wordt gesmeten.
Oeroud had iets vernomen van een school, twaalf jaar geleden nieuw gebouwd en nog niet in gebruik. Of meneer zich dat kon voorstellen! Om te zwijgen van al het geld dat ze aan die vreemdelingen hangen. Dat komt hier toe en wordt geholpen. Dat spreekt geen woord Vlaams, maar kent de juiste weg, nietwaar meneer. Oeroud had gehoord dat in 2011 de uitbetaling van de pensioenen in gevaar zou zijn. Ze sliep er nu al niet meer van.
Allemaal de fout van die asielzoekers, maar ook van de mannen met veel te hoge pensioenen. Zoals rechters en hoge pieten op de ministeries, beaamde half-oud. Politiekers, meneer, allemaal potjeslikkers. Beroepsprofiteurs, nietwaar meneer pastoor? Neem de burgemeester en zijn familie. Aangetrouwde nichten en kozijns, allemaal hun postje bij de gemeente, het OCMW of de RVA. Eigen volk eerst, wist stokoud, met of zonder diploma.
'Max', zei Serge stroef, onzeker, 'het is beter dat we onze zaak morgen afhandelen. Mijn parochianen moeten geholpen worden, zoals je ziet.'
'Ik wacht wel!'
'Morgen is er de huwelijksplechtigheid van Laurien en Sam. Ik heb vanavond nog wat voorbereiding voor de boeg.'
'Mijn zaak is belangrijker, veel belangrijker!'
De twee vrouwen staarden ons niet begrijpend aan. Half-oud wou weten wanneer de begrafenis feitelijk kon doorgaan. Die meneer daar, moest toch inzien dat het geen zottigheid is om met een lijk in huis te zitten. Het weer kon van de ene op de andere dag omslaan. Of we vader daar al zagen liggen bij tweeëndertig graden hitte! In hun familie ging er niemand in een frigo, die begrafenisondernemer maakt misbruik van de mensen hun verdriet daarom bleven teergeliefde doden beter tot de laatste minuut in hun eigen huis. Vader zou niets anders willen!
Serge trok me aarzelend wat terzijde. Ging verder op fluistertoon:
'Luister, Max, ik regel die begrafenisplechtigheid nu liever met Bette en haar dochter. Zo niet roesten ze hier vast. Die twee wijken voor niets en niemand. Laat me alsjeblief ook het sacrament van het huwelijk aan Laurien en haar verloofde toedienen. Zij is mijn buurmeisje. Deze jonge mensen hebben recht op een heuglijke dag. Ze kijken er al zolang naar uit. Mijn misdaad mag dit voor hen en hun familie niet dwarsbomen. Ze komen vanavond de muziekinstallatie testen en de versieringen aanbrengen. Wees gerust, ik ben hier dan ook. Ik ga niet lopen, Max. Ik vraag alleen de toelating om morgen om elf uur mijn allerlaatste sacrament te mogen toedienen. Indien je Vloesberghe nu haalt, kan dit niet. Doe het niet voor mij, doe het voor die jonge mensen. Mag ik rekenen op je vertrouwen, hoe moeilijk dit ook is voor jou?'
'Ik sta hier morgen om elf uur met Vloesberghe of met iemand van de politie. Ik verwittig hen nu reeds.'
Toen Ivo samen met een maat van het stamcafé te voet naar huis ging, passeerde hen een wagen in volle snelheid, reed door een grote plas en bezorgde hen een vieze douche.
"Wat leven wij toch in een onfatsoenlijk land, zei de kameraad. Als zoiets in Engeland gebeurt stopt de chauffeur, excuseert zich, neemt u mee naar huis om te douchen, bezorgt u een propere badjas én hij laat u bij hem overnachten tot uw eigen kleren terug zijn van de droogkuis."
"Daar geloof ik niks van" zei Ivo.
"Ja-wél" antwoordde de maat met klem “Vorige week! In Engeland! Mijn vrouw heeft het zelf meegemaakt!"
een schip remt niet "Al youtubend (wat een woord!) kwam ik op de laatste Parkinson talkshow voor de BBC met als gasten Michael Caine en Billy Connolly. Michael Caine is niet alleen een geweldig acteur maar ook een zeer boeiende verteller die bovendien gekend is voor zijn grote liefde voor nutteloze informatie die hij graag mededeelt aan wie het wil horen. Zo is er in Nieuw-Zeeland geen enkele plek die verder dan 52 mijl van de zee is, omdat hij zich verwonderde dat er op een bepaald moment een tekort aan zout was. Maar ooit was hij op zo'n enorm containerschip aan het filmen en hij vroeg aan een van de bemanningsleden hoelang het zou duren om dat schip te doen stoppen in geval van nood. Die man zei : 22 mijl!!! ik neem aan dat een zeemijl ongeveer 1800 meter is." JdB
Een zeemijl is achttien tweeënvijftig. 1852 m. Voor LM en mij is dat gemakkelijk onthouden, wij zijn allebei geboren in tweeënvijftig. 1952. De luchtvaart werkt ook met zeemijl ofte nautical miles. Luchtvaarders varen ook globaal hé. Dus geen gedoe met de soorten landmijlen die ooit verschilden per land.
Wat was de actuele vaart van dat schip? Stromingen en wind zijn ook factoren die moeten verrekend worden. En natuurlijk ook de densiteit van het water.
40km lijkt me veel als ik het zo zie staan, maar het kan. Eigenlijk remt een schip niet. Enfin, een vrachtvaarder toch niet. Vaart minderen kan wel. En 'stop engine' ook. Maar dat is gelijk gas minderen of voet van de pedaal halen bij een wagen. Dat is niet actief remmen.
In het portaal stonden wij plots tegenover twee vrouwen. Moeder en dochter zo te zien. Dezelfde haartooi, dezelfde gebogen houding, dezelfde harde mond, dezelfde sloffen aan de voeten en dezelfde vinnige, onderzoekende blikken.
Ze kwamen bij meneer pastoor de begrafenis bespreken. Negen uur was al goed, zei oeroud. Vader zat dood in zijn zetel vanmorgen, vervolledigde half-oud. Tweeënzeventig jaar en heel zijn leven hard gewerkt. 't Was toch te jong. Ze wisten dat er morgen een trouw was in de kerk en in de namiddag een doop.
Daarom waren ze nu gekomen. Half-oud moest volgende week geopereerd worden aan haar tenniselleboog. Ze had nog nooit een raket in de hand gehad. Wat een mens toch allemaal krijgt, nietwaar meneer. Veel volk zou er niet komen, maar het moest toch een schone begrafenis zijn. Ja, ze waren al naar het met het briefje van de dokter naar het gemeentehuis geweest. Kort na de middag. Overlijdensbewijzen voor de bank en voor de pensioenkas.
Moet meneer pastoor nog andere papieren hebben? Morgen ging half-oud naar de ziekenbond. Ze wist dat ze recht hadden op een rouwpremie. Het was wel niet veel, maar toch iets, nietwaar meneer? Ze vertrouwden de begrafenisondernemer niet helemaal. Wat ze zelf konden, deden ze liever zelf en beter. Als je de prijs ziet van de kisten, meneer. Ze waren er echt niet goed van. Daarom hadden ze eerst in beraad gestaan het lichaam van vader aan de geneeskunde te schenken. Oeroud vreesde voor de praatjes in het dorp. Dus liever niet. Later, als half-oud de ellenboog kon bewegen, zouden ze terugkomen om vijf namissen te bespreken. Elke maand een en de goedkoopste. De vroegmissen dus, Gerda's missen. Een gebed om zeven uur is evengoed als een om elf uur, nietwaar? Of meneer pastoor nog vandaag de sacramenten van de doden kon komen geven?
Meneer daar was toch niet de man van die mevrouw uit de villa? Of ze hem al hadden? De moordenaar, meneer. De dag van vandaag gebeurde er toch wel wat. Als half-oud boodschappen moest doen was oeroud altijd ongerust. Vandaar dat ze al hun groenten zelf kweekten. Ze hadden ook kippen en konijnen. Als meneer een konijn moest hebben, hoefde hij maar te spreken. Goed, mals vlees, tja hun dieren werden niet opgejaagd en voor hem aan de helft van de prijs van bij de marchand.
Gewoonlijk lezen wij in stilte. Vooral 's morgens. Af en toe komt er toch een bedenking luidop. Gevolgd door een verstrooid antwoord.
- Dirk Draulans zegt hier dat teveel seks niet goed is. - mm … - En die gast heeft bij drie verschillende vrouwen een kind. - tss, … - Heeft die vent recht van spreken, vindt ge? - m-m, … - Weet ge wat dat wil zeggen, op drie plaatsen een kind. - … eh, dat hij drie keer seks gehad heeft?
Die iemand op dat kantoor moet toch zeer geliefd zijn dat hij/zij niet zomaar een versierde stoel krijgt als verjaardagspresentje maar een gans kasteel. Iemand heeft zelfs aan hoekstenen gedacht, maar vanwege de stramme knieën lopen ze niet door tot onder.
Mensen hebben tijd en vindingrijkheid gestoken in dat bouwsel. En energie. Want van kantelen knippen krijgt men bleinen hé. En dan pas denkt men aan een cutter...
De poort heeft de magazijnier zelf uitgesneden, hij kon het niet meer aanzien hoe de mensen van den bureau stonden te knoeien en te klungelen met een paar stukken karton.
De valbrug lijkt een uitgerolde loper om de prins(es) van het kantoor te verwelkomen. Daarom vind ik dit een mooie foto. Om wat er allemaal niét op staat.
En ook omdat ik bij zo'n foto er op los kan fantaseren. foto van 't Net
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering wel omdat anders de verwijzingen/de linken naar de bron niet meer kloppen. En bronvermelding is ongeveer heilig niewaar, m.
afl. 094/121 ~ Het genadeschot
'Max, ik vind het vreselijk. Verschrikkelijk. Mijn boete zal immens zijn. Is dit nu al. Ik begrijp het nog steeds niet. Ik wou dit niet. Hij alleen wou het, dat duivels monster in mij. Hij heeft Gerda de genadeslag toegebracht. Totale zinsverbijstering en onmiddellijke ontnuchtering. Jij begrijpt dit toch, Max? Je wou haar toch ook dood, die avond na de reünie, met de wagen. Was er bij jou eveneens een duistere macht die je leidde? Kan de liefde voor een vrouw, een verstandig man tot misdaad aanzetten? Ja, jij hebt het ervaren. Geef toe, Max, alleen God hoort ons…'
'Bullshit, smeerlap, dit pakt bij mij niet…'
Opnieuw zijn vaderlijk zalvende stem, als een in het verweer gedrongen wraakzuchtige die een nieuwe kans ziet: 'Peccare nemini licet, Max, zondigen staat niemand vrij! Jawel, Max, bij jou pakte het goed uit. Slechts een fractie van een seconde maakt dat jij vrijuit gaat en ik … levenslang zal krijgen. Een fractie van een seconde! Is er echt een verschil tussen jou en mij, Max? Tussen jouw verslaving aan die mooie vrouw en de mijne aan de goktafels? Jouw handen hunkeren naar haar borsten, de mijne naar de speelkaarten. Uitzinnige passie ontspoort altijd. Omne nimium nocet. Elk teveel is schadelijk. Ik zal, biddend in de cel, de zware last van je schuld helpen dragen.'
'Wat!? Je wou met je manoeuvers, mij ten slotte jouw wandaad in de schoenen schuiven. Je hebt Gerda dolgedraaid. Mij overal beklad. Marianne een duister verleden toegeschreven. Geld geïnd in naam van Gerda, terwijl zij opgebaard in je kerk lag. Mij nu nog de les spellen op de koop toe!'
Serge reageerde, opeens weer kalm en doortastend. Bij momenten toch nog de gladde aal blijvend in het vangnet van schuld, vrees en herwonnen zelfwaarde: 'Je stond je vrouw naar het leven, Max. Gerda vertelde me altijd alles. Was je haat zo vreselijk, man? Ik spreek de waarheid. En wat Marianne betreft, vraag het haar. Misschien zie ik het anders, ben ik verkeerd en is het niet alleen om geld te doen. Ik hoop het voor jou. Zo niet is je moordpoging een maat voor niets geweest.'
'Vloesberghe moet meteen komen. Sta recht!'
Mijn stem beefde. Zou hij iets van onzekerheid in mijn ogen bespeuren?
'Vooraleer hij komt, weet dat mijn lippen tijdens zijn ondervraging, verzegeld waren over je intenties. Ik heb bewust gezwegen. Ja, Max, zo ben ik ook! Jij blijkbaar niet.'
Hij verschrompelde weer. De kameleon van alle markten thuis. Zijn brede schouders leken te bezwijken onder de verpletterende last van zijn moordbesef. Hij bracht gesmoord, onderdanig stamelend uit:
'Je hebt gelijk, Max, ik ben een gewetenloze smeerlap, een onwaardige. Mijn schuld is niet meer in te lossen. Geen cel, geen boete, zelfs niet het brandend kastijden in de diepste der hellen kan me nog bevrijden … Moet dit echt, Max, moeten onze daden openbaar gemaakt worden? Denk aan de wantoestanden, vooral in Amerika, de knapenschennis aldaar en het gezichtsverlies dat Rome erdoor lijdt. Denk vooral aan je zoon, Max! Door mijn ziekelijke obsessie ziet hij nog jarenlang het verminkte lichaam van zijn moeder voor ogen. Het allerergste zal hij evenwel luidop vernemen in de rechtbank, als jij gedwongen wordt je dodelijke intenties prijs te geven!'
Een politieagent doet een hoogbejaarde dame stoppen. Terwijl hij haar rijbewijs en de papieren van de wagen controleert zie hij een wapenvergunning zitten.
- Mevrouw, heeft u een wapen in de wagen?
- Dat is zeker jongen, kraakt haar stem, dat is zeker ! Een 45 Smith & Wesson in het handschoenkastje, een 357 Magnum in de koffer en een 38 Special in mijn handtas.
- Maar Mevrouw, waar bent u zo bang van?
- Van niks of van niemand niet, jongen, van niks of niemand niet !
Maandag heb ik raprap de soep gemaakt want ik wou ze absoluut 24hrs laten rusten in de koelkast. Dinsdagnamiddag heb ik ze afgewerkt.
Dinsdagavond heb ik er de vis in laten garen, 400 gram 'wilde' koolvis / colin / pollack uit Alaska. Diepgevroren natuurlijk, het is koud in het wilde Alaska.
De vis heb ik zeer³ traag³ laten garen, het suddervlammetje op zijn laagst, om het beestje niet te doen schrikken en eigenlijk vooral opdat de vis alles zou afgeven aan de soep. Want koolvis, ook al komt hij uit Alaska, is eigenlijk maar mijn repetitievis. Als een visgerecht smaakt met koolvis, dan smaakt het ook met de juiste vissoort, dan zit mijn bereiding goed.
'k Had twee aardappelen in de pel gekookt, dan is de smaak geconcentreerder. 'k Heb ze gepeld in de keuken omdat ze mee de soep in moesten, pellen aan tafel zou dan moeilijk zijn hé. De aardappelen heb ik in de lengte in vier gesneden -mes na elke snede afspoelen en nat houden- omdat die schuitjesvorm gemakkelijker garniert op het bord.
Halverwege vond ik dat er kleur ontbrak en heb ik nog een tomaat versneden, het binnenste er uit gehaald, want dat binnenste kon niet meer mee in deze soep. Die tomatenkaviaar gebruik ik wel in een volgende soep. De lapjes tomaat heb ik er pas op de laatste nipper bij gedaan omdat ze enkel mochten warmen, niet kapot pruttelen.
Omdat het boeltje relatief bleek was -buiten de rode driehoekjes tomaat dan - heb ik het op de grote zwarte borden geserveerd, die zijn vierkant en de vier tippen gaan wat omhoog. Het zijn niet echt diepe borden, maar ze zijn wel lichtjes hol, men kan er iets à la nage in serveren.
LM vond het lekker, als ik hem niet hoor is het lekker. Dat was dinsdagavond. Woensdagmiddag heeft LM de resterende halve liter soep als lunch gegeten, met getoast bruin brood en extra look. Toen zijn kom leeg was begon hij te praten, dat hij wel elke week zoiets zou lusten … terwijl hij afruimde taterde hij verder en ik ging op de sofa liggen, trok het dekentje over mijn hoofd deed of ik het niet hoorde en viel in slaap.
Twee of drie keren per week vis eten is oké, dat doen we ongeveer, maar er moet niet élke week vissoep bij zijn, volgens mij. Waarom vertel ik dit nu zo uitgebreid? Omdat ik niet kan slapen. En élke week vissoep? Zeg nu zelf … alhoewel, er zijn ook de caldeiradas natuurlijk.
Serge verloor plots weer zijn schijnbare kalmte en zelfverzekerdheid. Jammerde opnieuw, haast in een rochelend gesmeek:
'Max, ik wou het niet … het was een ongeval, puur ongeval. Je moet me geloven.'
'Gerda opzettelijk de schedel inslaan is puur ongeval? Waarmee heb je het gedaan? Waarmee en hoe?'
Hij richtte zich moeizaam half op. Zijn natte, uitdrukkingsloze ogen, als doffe stenen naar binnen gedraaid, leken holten geworden. Hij beefde nu van kop tot teen. Gebroken was hij. Mijn waarheid had hem eindelijk hulpeloos op de knieën gekregen. Hij wees, mompelde mat, voorgoed verloren:
'Daar op het altaar, die bronzen crucifix. Stond bovenop haar kamer …'
'Met een kruisbeeld van Gerda!?'
Serge knikte. Grijnsde opnieuw. Of was het duivels geveinsd huilen? Net een waanzinnige. Schokkend. Volkomen los van de realiteit. Een man in nood. Daardoor amoreel. Zonder besef van eigen verlies.
'Ja, daarmee, Max, met de vlag van God. Zijn standaard. Ze nam me de pentekening van Sint Maarten af. Zeventiendeeuws. Op de Zavel hebben ze daar kopers voor. Kon zeker tweeduizend of nog meer opbrengen. Gerda kwam haar belofte niet na. Ik greep een kruisbeeld en schreeuwde haar toe, in naam van Christus. Ze moest en zou absoluut haar belofte nakomen. God verdraagt het niet dat je me aan mijn lot overlaat, riep ik. Hij zal je verdoemen, de demonen keren terug in jou.'
Hij lette niet meer op mij. Sprak lispelend voort, nu in trance zelfs:
'Ze liep de kamer uit. Ik volgde smekend en biddend. Ik was een baarlijke duivel, gilde ze. Ze dacht dat ik haar alleen kwaad wou. Ik had haar bezoedeld, besmet onteerd, geslagen, belogen en vernederd. Ze zou iedereen vertellen wat haar was aangedaan. Vooral aan jou. We stonden bovenaan de trap. Ze spuwde op mij. Stampvoetend mepte ze daarop zichzelf in het gezicht, met beide handen. Trok zich de haren uit. Hysterisch werd ze. Ik wou haar kalmeren. Toen moet ze gestruikeld zijn. Ze kermde, onderaan de trap, bewoog bijna niet meer. Ik wou helpen, de ambulance bellen. Ik weet nog altijd niet wat mij toen bezielde ... Ze had mij misleid en de crucifix was in de handen van satan. Het bloed spatte tegen de muur. Ze kermde minder en minder …'
De kleine eet over de middag thuis en gaat dan weer naar school. Daar begint de namiddag met een dutje. Dat is niet echt naar de zin van de kleine, dat slapen. Op weg naar school laat hij dat duidelijk merken, hij stapt niet mee aan de hand, hij hangt er aan. Oma houdt stevig zijn handje vast. Hij probeert met stampvoeten. Oma stapt gestaag verder en Kleine moét wel mee. Hij probeert met huilen. Het is eerder een protest-gejengel. Oma laat zich niet vermurwen. Aan de schoolpoort geeft ze hem en kus en mag hij uitleggen wat hem zo stoort aan de namiddag.
En dan, met een dreinerige snik van onmacht : Ik wil tekenen (= leren). Slapen-kan-ik-al. Niet slapen! Hij leert en leeft zo intens dat hij daar elke namiddag slaapt als een roos. Al en toe houden ze hem thuis voor het middagdutje. Bij het wakker worden vraagt hij dan verongelijkt "waar is mijn school?" Want slapen, dat kan hij al.
'k Ben nogal slordig met medicijnen. Ooit was dat anders. Dan sliep nog goed ik en toen was er regelmaat in de besognes van de dag. Shipshape bijna. En dat was wel gemakkelijk. Door die routine bleef een hoop tijd vrij voor andere bezigheden.
Een jaar of tien geleden is dat veranderd, samen met een paar andere dingen. Sinds dan slaap ik slecht en is het uit met de orde en de regelmaat. Om de medicijnen op uur en stond te nemen zal ik al zeker geen wekker zetten op 8h ’s morgens. Stel dat ik juist in slaap geraakt ben, dan ga ik mezelf toch niet wakker bellen zeker!
Eigenlijk heb ik geen echt dag- & nachtritme meer. Sommige dingen doe ik terwijl andere mensen slapen, zolang het maar geen lawaai maakt. Stofzuigen doe ik dus niet wanneer men slaapt. Dweilen wel. De douchecabine uitschuren kan niet 's nachts, teveel gebonk. Al het andere poetswerk in de badkamer kan wel.
Peterselie hakken doe ik ook niet meer wanneer het donker is. Soep mixen wel, ik heb nu een rubbermatje om onder de pot of onder de maatbeker te zetten, dat matje dempt het geluid heel goed.
Qua nachtgeluiden : de wasmachine kan, de droogkast niet. Vreemd, maar het is zo. Nuja, alles gaat toch al jaren op de droogtoren, de droogkast staat er maar in geval van nood.
Als ik dit overlees lijkt het leven hier nogal bohémien & chaos, maar dat is het niet. Het is eerder een vrije interpretatie van wat 'orde & regelmaat' is.
Gek genoeg word ik wel intijds wakker om aan de maaltijden te beginnen. Dat is iets dat al meer dan dertig jaar ingebakken zit, wat dat betreft doet mijn innerlijke klok het nog wel. Met de 3 tussenmaaltijden van LM erbij geteld, zijn er nu zes eetbeurten per dag. Nu nog die medicijnen ergens een vast moment geven. Een vaste plek hebben ze al. Ze zitten in een mandje dat niet aan medicijnen doet denken.
Er keerde iets om in mijn binnenste. Even dacht ik terug aan vroeger. Aan het absolute gebrek aan intimiteit tussen Gerda en mij. Nu zag ik haar echter niet zo. Niet als een koele echtgenote, niet eens als iemand met wie ik onder hetzelfde dak had gewoond. Wel als een vrouw-in-het-algemeen, een moeder, een vrouw op leeftijd, zwak, goedgelovig, simplistisch en zo kwetsbaar. Levend in eigen specifieke cocon, plots doorboord, pijnlijk vleselijk doorboord door een schurftige schoelie van een priester, die naam niet waardig. Voor wie levenslange cel of opsluiting in een psychiatrische instelling nog te mild was. Die tot zijn laatste snik alleen martelende dwangarbeid verdiende, in de galeien geslagen, aangevreten door ongedierte, uitgehongerd, gekastijd.
Ik vermande me. Zijn lispelende biechtstem ging verder: 'Max, geloof me, ik wou het eerst niet … De duivel leek in haar … in mij … in ons gevaren. Ik, ik was me niet meer bewust van mijn handelen … Geloof me, het was geen genot …'
'Gerda heeft nooit beseft was seksueel genot was', siste ik hem toe 'Haar onderlichaam beschouwde ze als een soort relikwie. Ze ontving een man alleen om te kunnen baren. Dat was haar plicht'.
Serge trachtte even geforceerd te grijnzen. Voor het eerst leek hij een beetje zelfverzekerder. Hij reageerde heel voorzichtig:
'En toch schonk het haar een bepaalde voldoening. De boete werd voor haar na een tijdje een vorm van bevrediging. Wat ze met jou nooit heeft meegemaakt! Ze zong zelfs. Ze plukte de dag als nooit tevoren. Geef toe, Max, ondanks alles moet je dat toch zijn opgevallen? Nooit bij stilgestaan? Nosce te ipsum! Ken u zelf, man!'
Neen, het was mij niet opgevallen. Niets aan Gerda viel me de laatste jaren nog op. Totale apathie, desinteresse tot en met, zelfs van in den beginne. Daardoor was het me nooit gelukt. Hem wel! Mijn onvermogen door de fysieke afkeer voor Gerda wierp die ploert me met wellust voor de voeten. Ik stond heel even perplex, Serge heel even triomferend.
'Je gaf geen moer om haar. Je ging tot het uiterste, met slechts één doel voor ogen: haar geld. Een simpele vrouw tot lichamelijke onderwerping brengen en dan aftroggelen!'
'Best mogelijk … Ik zag nog uitsluitend hoe ze mij uit het slop kon helpen. Voor wat hoort nu eenmaal wat, vandaar … een luttel bedrag, twee à drieduizend euro wou ik. Peanuts voor haar. Maar ze wou niet.'
'Voor enkele briefjes van duizend pleeg jij een afschuwelijke misdaad. Ze moest je zelfs betalen voor de smeerlapperijen die je haar aandeed!'
Er moet kippebouillon gemaakt worden. De Chef meent dat de jongste keukenhulp dit nu wel aankan. De jongen bloost van glorie dat de chef hem zo'n taak toevertrouwt.
- Ge weet hoe het moet? - Ja Chef. - De kip, de aromaten, water … - Ja Chef.
De kleine gaat zeer geconcentreerd te werk om zeker niks te vergeten. En zijn aandacht is zo toegespitst op de ingrediënten dat hij vergeet vuur onder de pot te zetten. Na een half uur komt de chef eens kijken. Hij ziet een koude boel.
- Kom eens hier, jongeman. - Ja Chef. - Wat ziet ge? - … stil afgrijzen: de kleine merkt dat er geen vlam onder de pot staat en versteent … - Die kip heeft kippevel van de kou hé jongen! zei de Chef, zo zacht dat de anderen het niet konden horen.
Learning from the best, AndréKohn,
Blozend van schaamte en stress zette de jongen de vlam onder de pot. Voorwaar een milde chef. Want er is al voor minder geroepen geweest in een keuken. Deze jongen gaat nu door het vuur voor die rustige chef.
De browning beefde niet in mijn hand. Ik was zelfs zelden zo kalm geweest. Hij bleek almaar meer van streek. Zijn voorhoofd glom.
'Haar dagboeken zijn de beste bewijsstukken. Er was niet alleen dat seksueel misbruik. Eens zij naar jouw pijpen danste, heb je haar bestolen op de koop toe. Om haar geld was het je te doen, geef toe! Uitsluitend om haar geld!'
'Geld? Welk geld, man?'
Het loeder deed een vergeefse poging om verbaasd-spottend te glimlachen. In werkelijkheid zag hij er afschuwelijk uit.
'Niet de restjes van haar huishoudgeld, noch de halfjaarlijkse intresten van haar beleggingen bij Francis. Dat waren habbekratsen voor jou, jij gore havik. Je wilde alles tot de laatste cent!'
Instinctief voelde ik aan, dat hij zich meer en meer rekenschap gaf van het feit dat ik perfect op de hoogte was en mijn beschuldigingen geen ijle lucht waren. Vooral de browning en mijn zelfverzekerdheid brokkelden hem af.
'Je rekende erop dat een naïef mens als Gerda in de val zou trappen. Als die hoerenloper van haar man aan een prostituee zijn geld hing, was het maar meer dan billijk dat jij, afgezant van de heer, het beetje vermogen van die religiewaanzinnige zou krijgen. Maar je was aan het verkeerde adres, nietwaar! Gerda loste niets. Francis zou het trouwens wel verhinderd hebben!'
'Max, ik had Gerda een eerlijk voorstel willen doen... ik had…'
'Hou je smoel, ik verwittig nu de politie.'
'Ik heb je vrouw niet …'
'Wat, smerige leugenaar !?'
Toen deed ik het onbewust. Van een revolver wist ik alleen dat je de veiligheidspal gesloten moet houden. Ik had er niet op gelet bij het laden ervan. Ik haalde nu blind de trekker over. De kogel blafte langs Serge’s gezicht ergens tegen de voorkant van het altaar en kaatste verder terug. Een knal, met tientallen echo’s, die tussen ons een snoer van wrede angst legde. Serge klappertande. Mijn benen trilden. Ik schreeuwde mijn speeksel tegen zijn glimmend voorhoofd.
'Nu ga je bekennen. Nu, of …'
Hij zakte voorover. Verborg het hoofd in de handen. Huilde rauw. Stootte gebroken uit: 'Ik wou het niet … Nooit de bedoeling gehad … Ik begrijp nog niet wat mij bezielde. Al die demonen van haar zitten in mij … Ik werd een monster … Een monster zonder geweten, zonder hart. Ik …'
'De feiten, verdomme, de feiten!'
Hij jammerde, klein, verloren, totaal gebroken en op: 'Ruzie, wij hadden ruzie … het geld. Gerda wou niet. Ik nam de pentekening mee … op de Zavel is een opkoper … Gerda had mij dat geld beloofd. Vast beloofd. Toen … niets. Ze hebben mij bedreigd … de datum was al drie dagen verstreken … Ik moest die schuld …
'Schuld? Welke schuld?'
De geslagen hond keek smekend op. Fluisterde toonloos:
'Speelschulden in Antwerpen, het milieu aldaar. Ik gok, Max, al jaren. Grof geld.'
Hij schreide. Zelfs uit zijn trillende handen leken tranen te druppelen. Zielig die kloot. Als ik nu schoot, dwars door zijn verdorven brein. Hem hier, in zijn eigen godshuis, afmaakte, vertrappelde, van de grond veegde als een giftige adder. Eén seconde. Amper één luttele beweging en het was voorbij. Nee, die straf was te mild voor hem. Duizendvoudig moest hij boeten voor zijn misdaden. Duizendvoudig sterven aan zijn eigen schuldkruisen. Tot zelfs zijn naakte botten nog bloed bekenden.
Zijn stem kwam schor, nauwelijks hoorbaar, uit een verre diepte terug: 'Ik wist dat zij einde maand een deel van de intresten zou ontvangen. Met de lening erbij … ze wou niet. Ik moest betalen, Minstens drieduizend euro. Onmiddellijk. Die kerels zijn gewetenloos, die … je hebt er geen idee van, Max.'
'Jij verslaafde parasiet, je wou alles van Gerda!'
'Nee, Max, echt niet. Ik wou alleen die lening. Ik zou haar later terugbetalen samen met de intresten. Geloof me toch!’ Hij hijgde huilerig-klagend: ‘Max, je moet me geloven. Het is de waarheid. Ik sta voor een berg schulden. Een kleine veertigduizend euro. Op verschillende plaatsen. Ik kan nergens meer heen. Ik wou geld lenen bij de dames, maar durfde niet. Alleen Gerda heeft geholpen. Eveneens twee kleine stukken uit de kerk. Heb ik stiekem verkocht. Maar Adrienne ziet alles en zou de politie erbij halen. Daarom was ik zo blij dat Gerda er was, echt waar. Zij is zo ontvankelijk voor een hulpbehoevende evennaaste …'
'Voor een plas drek, ja, niet een evennaaste. Wat is religie voor jou anders dan commercie. Een middel, een masker om je smerige handel te verbergen. Niet alleen dat gokken, maar ook bestiale perversiteiten. Je hebt Gerda keer op keer verkracht!'
'Dat was het niet', mompelde hij met een vertwijfeld hoofdschudden. 'Neen, geen verkrachting. Ze vroeg er zelf om.'
'Wat!? Verdomde oerleugenaar. Alles gebeurde tegen haar wil. Ze was bang voor jou. Je bracht haar in een soort trance. Ze schrijft het en Gerda liegt niet. Ze besefte niet eens wat je met haar uitspookte!'
Hij steunde, in een laffe vorm van schuldbekentenis: 'Ik heb haar nooit vooraan gepenetreerd. Het waren rituelen. Zelfs verboden genot … dat zogezegde genot … kan een zware straf zijn. Jij, Max, jij begrijpt dat niet.'
'Jij, jij verzuipt in eigen leugens. Hoe zei je het ook weer? Een gebied waar alleen geesten huizen! Je sacristie behoort daar ook toe? Middeleeuwse boetedoening! Ze raakte er zelfs bewusteloos bij, smeerlap!'
verkruimeld zeeleven en geologische mysteries : “wanneer we op zand lopen, wandelen we op miljoenen jaren biologische en geologische geschiedenis”
Deze edelstenen zijn zandkorrels onder de microscoop. Dr Gary Greenberg (Hawaii) houdt zich daarmee bezig. Als men hem vraagt 'moet er nog zand zijn?' dan roept hij Jaa!, grabbelt zijn foto-uitrusting bijeen en springt in een vliegmachien. Zandkorrels van over de hele aardbol staan in zijn portfolio.
Van http://sandgrains.com/Sand-Grains-Gallery.html geeft een overzicht van zijn werk Klik daar om de afbeeldingen te vergroten. Naast elke foto verschijnt een woordje uitleg over de aard van de korrel, de locatie en ook de vergroting van de microscoop.
Er is zelfs Belgisch zand bij zijn werk, want sinds een eeuw of twee zit er ook een stuk typisch menselijke geschiedenis in het korrelmengsel dat zand is : industrieel afval. Het zwart-blauw stuk pollutie is duidelijk te zien tussen de kwartskorrels. Foto 08/35 is Belgisch zand. Wij weer hoor …
Yves Henri Donat Mathieu Saint Laurent, Franse modeontwerper (Oran-Algerije, 01/08/1936 - Parijs, 01/06/2008) Hij was de zoon van Charles Saint Laurent en Lucienne Mathieu.
Toen hij zeventien was verliet Saint Laurent het ouderlijk huis om voor de ontwerper Christian Dior te gaan werken. Toen Dior in 1957 stierf, kreeg Saint Laurent op 21-jarige leeftijd de leiding over het toen slecht lopende modehuis Dior. De ontwerpen van Saint Laurent waren zo vernieuwend, dat ze tot grote successen leidden. Zo bijvoorbeeld de trapeziumjurk uit 1958, die ruim viel om de taille in plaats van deze in te snoeren.
YSL voor Dior, 1958 - die trapeziumlijn herinner ik mij, ze leek op zwangerschapskledij en mijn jongste zus was op komst. Ik was zes en ik dacht dat alle dames in trapeziumjurk een kindje verwachtten. Het woord bevolkingsexplosie kende ik nog niet in 1958, het woord babyboom ookni.
de trapeziumlijn
Saint Laurent gebruikte zowel fel lichte, als donkere kleuren, en hij ontwierp ook één collectie waarvan alle stukken zwart waren. Tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsoorlog werd Saint Laurent opgeroepen om in het Franse leger te dienen. Na twintig dagen werd hij vanwege een zenuwinzinking opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij onder andere met elektroshocktherapie werd behandeld. Vanwege zijn zenuwinzinking werd Saint Laurent de leiding over het modehuis Dior ontnomen. Samen met zijn partner Pierre Bergé begon hij daarop zijn eigen modehuis, met later de merknaam YSL.
In de jaren zestig en zeventig zette Yves Saint-Laurent trends zoals het broekpak, de beatnik look en de puntlaarzen die tot dijhoogte de benen omsloten, de cuissardes.
broekpakbeatnik look cuissardes
Midden jaren zestig ontwierp Saint Laurent een collectie jurken geïnspireerd op het werk van Piet Mondriaan. Deze ogen rechthoekig met zwarte omlijning, primaire kleuren en hebben een bedachte vlakverdeling.
Tot Saint Laurents cliënteel behoorden onder meer zijn muze Loulou de la Falaise en de actrice Catherine Deneuve.
De la Falaise & YSL YSL & Deneuve
In 1993 werd het modehuis van Yves Saint Laurent voor ongeveer 600 miljoen dollar verkocht aan het farmaceutische bedrijf Sanofi. Zes jaar later werd het merk YSL gekocht door Gucci. Tom Ford kreeg de leiding over de confectie-collectie, terwijl Saint Laurent de haute couture-collectie ontwierp. In 2002 werd, mede als gevolg van Laurents leeftijd, drugsmisbruik, depressie, alcoholisme, kritiek op de YSL-ontwerpen en problemen met Tom Ford, besloten het couturehuis van YSL te sluiten.
Hierna trok Saint Laurent zich meer en meer terug in zijn huis in Marrakesh, Marokko. Yves Saint Laurent overleed op 71-jarige leeftijd. Hij werd begraven in Marrakesh.
Pierre Bergé, 50 jaar lang de partner van YSL, geeft zijn visie over de verkoop van hun kunstcollectie. Bergé geeft in heldere woorden een kijk op de situatie, tussen de 01min48 en de 02min33, op wat volgens hem een kunstverzameling is en op wat er te gebeuren staat. Op 03min14, geeft hij zijn visie over wat de verkoop is, volgens hem. Weer die heldere kijk.
De documentaire dateert van 2010, een integrale versie op You Tube heb ik nog niet gevonden. Jammer, want die was heel interessant, vooral het gedeelte over hun tuin in Marrakech, le Jardin Majorelle.
Het motregende nog steeds. De vage schemering kroop mistig uit de aarde. Ik leek heel alleen op een zwarte plek. Ik stopte bij de vervallen pastorij in het dorp. Belde aan. Geen reactie. Ik wachtte nog een minuutje en liep toen naar de kerk. De zijdeur stond op een kier. Serge zat op een van de voorste stoelen bij het altaar. In jeans en hemdsmouwen. Een kwajongen op z’n zondags. Hij keek op. Een bleek verbaasd en toch uitnodigend sereen gezicht. Alsof hij me verwachtte en bij voorbaat wist wat ik hem te zeggen had: 'Ha, de Max!'
Ik bleef wijdbeens voor hem staan, de rechterhand rond de revolver in mijn zak. Nog niets zeggend. Tegen vette varkens spreekt men niet. Die keelt men.
'Tempori parce', monkelde hij. 'Wees zuinig met de tijd. Wat kan ik voor jou doen?'
Ik reageerde niet. Hij bekeek me scherper. Argwanend. Dan weer zijn vaderlijke beroepstoon van zielenherder: 'Max, kerel, hoe jij eruit ziet, zeg! Wat voor spoken heb jij ontmoet! Kom, ik heb nog een halve fles uitstekende Saint Estèphe.'
'Blijf waar je bent!' siste ik giftig. 'Verroer verdomme niet of ik plak je hersenen aan je altaar!'
'Potius mori', begon hij onzeker te stamelen, opeens erg bang lijkend.
'Hou op met je gezever. Je weet verdomd heel goed waarom ik hier ben!'
'Neen, Max, ik weet het echt niet.'
'Jij hebt Gerda omgebracht, jij zwijn, en je rekent erop mij of wie dan ook die moord in de schoenen te schuiven.'
'Max, ik … wat is dat voor larie … ik ...'
Hij wou opstaan, schijnbaar diep verontwaardigd. Verblekend ineenkrimpend. Ik stootte hem brutaal terug.
'Jij hebt Gerda van de trap geduwd en haar met een zwaar voorwerp de schedel verbrijzeld. Beken, smeerlap, geef toe dat jij het hebt gedaan!'
'Waar haal je dat allemaal vandaan, Max? Ik heb met die vreselijke zaak niets, hoegenaamd niets te maken. God is mijn getuige …'
'Loop met je god naar de kloten. Of nee, roep liever zijn hulp in, nu je hem broodnodig hebt.'
Serge's lippen bewogen schichtig. Hij bad, de huichelaar. Smeekte zijn god om steun. Gesmoord bracht hij uit: 'Max, ik begrijp niet wat er met jou aan de hand is. Je draait door, man. Waar haal je toch al die onzin, die leugens vandaan? Ik herken je niet meer!'
'Ik heb haar dagboeken gevonden!'
'Welke dagboeken? De politie heeft toch alles doorzocht en …'
'De politie heeft helemaal niks. Ik doorzie het nu allemaal. Jij en niemand anders heeft het gedaan. Jij! Jij!'
'Nee, Max!'
'Ja, smeerlap, ja!'
Zijn adem ging sneller op en neer. Hij deed opnieuw een poging om op te staan, keek nu wit geschrokken in de loop van de browning.
'Vooruit, schoft, de waarheid!'
'Max, ik zweer je …'
'Hoe heb je haar vermoord!'
'Ik heb echt niet …'
'Uit haar schriften heb ik opgemaakt hoe je haar behekst hebt met je demonische vertelsels, hoe je haar gestraft hebt eerst met paedicatio-aanrandingen …'
'Wat !??'
'Dat is, monster dat je bent, het uitvoeren met geweld van anale coïtus op een volwassen persoon, om een medisch gerechtelijke term te gebruiken. Knoop dit in je hoofd, je zal hem nog vaker horen. Nadien heb je haar vaginaal gepenetreerd, haar goedgelovigheid en naïviteit schandalig misbruikt en tenslotte heb je haar omgebracht, jij verdorven rotzak.'
Hij staarde me eerst verwilderd aan, daarna vertwijfeld, hatelijk en duivels wraakzuchtig. Een in het nauw gedreven roofdier, dat bloed rook en zich uit behoudsnood zelfs op zijn eigen schaduw zou storten.
'Max, blijf redelijk. Doe die revolver weg.'
'Jij bekent nu en dan ga ik met jou naar de politie!'
Mme Henri wordt binnenkort 85 en besluit voor een paar maanden naar het zuiden te verkassen. Ze wil een klein comfortabel appartement, instapklaar en vooral niet teveel frullen & krullen of gedoe & poespas. Misschien koopt er ze wel meer dan één, om familie en vrienden te logeren.
De jonge makelaar aldaar is in de wolken met zo'n welstellende cliënte en laat haar alvast foto's van de meest fabuleuze appartementen zien. Bij elke set foto's zingt hij het lof van het te groot eigendom en elk en ieder te luxueus appartement prijst hij met jeugdig enthousiasme de hemel in.
"En dit hier, wat een koopje, Mevrouw! De investering van uw leven! Binnen tien jaar is dit drie keer de aankoopprijs waard en …"
Mme Henri kende iets meer van investeringen dan het jonkie van dienst en onderbrak kregelig: "Tien jaar? Jongeman, op mijn leeftijd koop ik zelfs geen halfrijpe bananen meer."
Kreta in rep en roer door krokodil in stuwmeer maandag 07 juli 2014, 17u36 - Bron: BELGA - Auteur: kidr
Het scenario voor een thriller:
Op het vakantie-eiland Kreta wordt ijverig naar een krokodil gezocht, die in een stuwmeer ten zuiden van de badplaats Rethymnon zou leven. De Griekse nieuwszender Skai zond maandag nieuwe videobeelden uit waarop het reptiel duidelijk te zien is.
Het dier zou anderhalve tot twee meter lang zijn. Lokale media speculeren erover dat het als huisdier werd gehouden. Als het te groot werd, zou de eigenaar het uitgezet hebben. De bewoners werden opgeroepen niet naar het stuwmeer te gaan en er in elk geval niet in te zwemmen.
Ge zijt daar een beetje aan roeien, een beetje spelevaren, lui in het zonneke. Zalig niksdoen, zo zou elke dag van het jaar mogen zijn, vakantie … En dan ineens : naast de boot een wijdopen muil vol tanden.
Op de videobeelden zwom de krokodil maandag beneden aan de stuwdam. Aan de oever hadden zich tientallen kijklustigen verzameld, aldus lokale reporters. De media en bewoners gaven het reptiel al verschillende namen zoals 'Manoliós' of 'Sifis'. Samen met experten werken politie en brandweer aan een strategie om het dier te vangen, aldus de openbare omroep.
De mogelijke eigenaar van het dier werd opgeroepen zich bij de politie of brandweer te melden. 'Zeg ons of u eenof meerdere krokodillen in het meerhebt gegooid. Ook anoniem', luidde het in een verklaring.
Dat komt er dan nog bij : Werd er meer dan één dier gedumpt of is het probleem opgelost wanneer die ene krokodil gevangen is?
Op Kreta doen ondertussen de wildste verhalen de ronde. De boulevardpers meent dat het dier zich kan voortplanten. Herders uit de regio verklaarden aan de lokale media dat er verschillende schapen worden vermist. Andere bewoners meldden dat de eenden op het meer zijn verdwenen. Een officieel standpunt over de geruchten is er niet.
Dat de eenden verdwenen zijn, dat geloof ik direct. Een hongerige krokodil vreet alles.
Dat van die schapen, dat zou een praatje van schapenboeren kunnen zijn. De opportunisten onder hen maken van de gelegenheid gebruik om bij de verzekeringen een voordeeltje te halen, denk ik.
Dat van dat voortplanten, 't zou kunnen dat het een wijfje is en dat ze bevrucht zou zijn. Onwaarschijnlijk maar niet onmogelijk. En dan legt ze eieren natuurlijk. Zijn er nu kleintjes op komst? En die worden groot? Griezelig idee voor Kreta.
Volgens het scenario van mijn griezelfilm wordt het dier gevangen en gedood en opgezet en tentoongesteld. Terwijl het in een glazen kast staat te grijnzen naar de bezoekers krijgen we een beeld van het stuwmeer bij Rethymnon. Daar komen in alle stilte, zonder dreigende violen of andere griezelmuziek, -enkel het geritsel van de oevergewassen is te horen tijdens de aftiteling- daar komen een paar tientallen kleine krokodillekoppetjes boven water piepen. Hier is er al eentje.
foto van ’t Net
Dat is voor het geval er sponsors gevonden worden voor een vervolgfilm. Tot zover de fantasie. Het échte einde is dat het dier niet gedijt in te koud klimaat. Acht maanden later, 03/2015 : http://www.tovima.gr/en/article/?aid=690686
Ik sloot het laatste dagboek, stopte het met de twee andere in een uitgerafelde tas uit de muurkast en bleef roerloos op de trap zitten. Met stijf dichtgeknepen ogen. Niet willend dat al die obscene beelden van mijn eega, honds parend met een priester, als jodelende kwelgeesten naar mij toedoken. Het was te veel ontzetting. Ik verdroeg het niet.
Maar die beelden vermengd met haar vreemde, onzinnige, bange en schokkende woorden, met dat hele chaotische gebeuren, bestookten me feller en feller. Met hun ongeloof. Hun hoon. Hun waarheid vooral. Die me beetje bij beetje veel méér openbaarden.
Gerda! Ik wist het nu! Verdomd ik wist het allemaal! De waarheid stond hier in dit schriftje, als in een gruwel van bloedletters gekerfd. Die bonsden en dreunden in mijn hoofd. Die waarheid. Ze maakte me ijskoud. Deed me kermen en blazen van afgrijzen, opstandigheid, woede, machteloosheid en onbegrip. Dat varken van een pastoor had Gerda het hoofd ingeslagen. Hij en niemand anders. Hij was haar moordenaar. Hij. Hij. Hij!
Ik had daar nog uren kunnen zitten. Ik deed het niet. Ik had een opdracht. Serge rekenschap vragen. Hem doen boeten. Hem laten inrekenen. Eerst en vooral Vloesberghe opbellen. Hem in een notendop vertellen wat ik wist. Hem meteen tot onmiddellijk ingrijpen aanporren. Neen, wacht. Die eer gunde ik mij. In de allereerste plaats. Dit was de rekening, die ik vooraf met zo'n smeerlap had te klaren. Met die godverdomde schurk, die mij allicht de moord op Gerda in de schoenen had willen schuiven.
Die demonische slijmerd van een ploert was beter lid geworden van de Spaanse Karmelieten van het Heilig Gelaat. Die dubieuze kring van afvallige paters in dat godverloren dorp El Palmar de Troya net onder Sevilla, waar de anti-paus Clemente Dominguez Gomez als een halfgare blinde mol had geregeerd. Duistere praktijken met vrouwen en kinderen waren schering en inslag geweest in die zogezegd door de ware godheid geheiligde gemeenschap. Tot een tiental geestelijken dringend naar een ziekenhuis in Sevilla werden afgevoerd: hun penis doorboord met een ring, rug en buik rood doorstreept en bloederig opengeslagen met bespijkerde stokken. In de naam van hun god kende zelfs het walgelijk ongeoorloofde geen grenzen meer.
Ik stond recht. Mijn lichaam voelde aan als een stuiptrekking. Een plots oude man was ik. Met stramme loden armen en een zware sleur van andere ledematen en organen. Doch ook een man, die heel goed wist wat hem te doen stond. Dat zegde de browning in mijn regenjaszak.
Ik haalde hem eruit, liet enkele kogels gedachteloos in mijn handpalm rollen. Stopte ze even mechanisch in de lader. Hield de revolver rustig mikkend voor mij, grijnsde breed-verachtelijk, alsof ik een Al Capone trawant was geworden. Liet de revolver weer in mijn zak glijden. Nam de tas met de schriften. Sloot de buitendeuren af en reed weg.
We kennen tuinkabouters. Er bestaan ook boskabouters. Er zijn ook huis- en keukenkabouters. En nu zijn er de parkkabouters ofte stadskabouters, dat zijn hangkabouters. Ze komen van overal, ze zijn met veel en we weten wat een ondergrondse marginale beweging in een stedelijke omgeving met zich mee kan brengen. Gelukkig rekruteert de politie en is er nu aangepast blauw-op-straat.
Ergens in de jaren '70 waren we op vakantie in het Zuiden, de toenmalige partner en ik.
Op een morgen stond er een vrachtwagen bij de ingang van de camping, met plakkaten erbij. De plaatselijke tuinders deelden hun oogst meloenen gratis uit. Het was een protest tegen iets. Tegen import van gesubsidieerde Italiaanse of Spaanse meloenen. Ze duwden de cavaillons letterlijk in de handen van de kampeerders.
De ene riep dat alles gratis was. De andere zei dat we mochten geven wat we wilden. Maar wanneer men van de douches komt heeft men geen geld op zak hè. Zo kwam ik aan de tent met een gratis cavaillon en met gemende gevoelens.
Want die mannen hadden niet blij gekeken hoor. Die stonden daar niet voor een promotiestunt. Die stonden daar de arbeid van hun seizoen uit te delen, weg te geven. Gratis. Voor niks hadden ze gewerkt. En dat was te zien in hun ogen. We zijn terug gegaan om die meloen te betalen, maar ze waren al weg. Er lagen nog wat plakkaten met de rest van de meloenen erop. De lege kistjes hadden ze terug mee.
Die meloenen waren dus gratis. Maar aan welke prijs …
19 juni - Heer, Mijn God, mijn verdriet is niet te beschrijven. Eigenlijk is het geen verdriet, maar koleire en grote schaamte. Gij weet, Heer, dat ik van jongs af aan moest horen dat ik niet van de slimste ben. Nu besef ik dat ik echt oerdom ben.
Had ik van bij het begin van mijn huwelijk meer naar Max geluisterd. Doen zoals hij en mijn voeten aan iedereen vegen! Max is zo opgevoed, ik echter niet. Met hem wordt er rekening gehouden! Met mij gaat iedereen een gang. Iedereen, Heer, ook mijn zoon, soms toch. Gij niet, Heer, Gij aanvaardt de mens zoals hij is, slim of dom, gezond of gebrekkig. Gij maakt geen onderscheid. Maar Gij zit daarboven, waar alles peis en vree is. Moest Gij terug naar hier kunnen komen, Gij zoudt Uw ogen nogal opentrekken!
Gij hebt er geen gedacht van wat hier allemaal gaande is! Ver moet Gij zelfs niet zoeken, Almachtige. Uw eigen priesters, gewijd door de bisschop in Uw naam, generen zich niet om de gelovigen een peer te stoven. Ik weet wel, Heer, het zijn allemaal geen Serges. Maar waarom hebt Gij zo’n slechterik op mijn weg gezet? Wat heb ik U misdaan, Heer? Ik verdien dit toch niet? Op zo’n manier moet Gij toch niet verbaasd zijn dat menig mens salut zegt tegen Uw kerk? Wat zoudt Gij willen, Heer, als zelfs Uw eigen volk Uw tien geboden niet opvolgt! Mensen die niet in U geloven hebben het gemakkelijk, hoor! Kijk simpel naar Max. Zonde bestaat voor hem niet. Boetvaardigheid is alleen voor zotten en kwezels, beweert hij. Elk normaal wezen weet dat hij niet mag stelen, bedriegen of iemand de kop inslaan. Max heeft daarvoor geen god nodig, zegt hij. Zijn hemel zit tussen zijn oren, zegt hij en zijn paradijs werkt op een bureau in Brussel.
Ik zal U altijd nodig hebben, Heer, vooral volgende week donderdag. Tijdens de bedevaart naar Groot-Bijgaarden, ter ere van de heilige Wivina, ga ik Adrienne, Justine en Florence alles over Serge vertellen. Over zijn streken met het geld, misschien een beetje over mijn boetedoening, maar niet hoe ik misbruikt werd. Daarvoor is mijn schaamte te groot. Sta mij bij, Heer, laat het licht van Uw Goedheid schijnen en vertroosting brengen voor uw schaamtevolle dienares.
Heb Dank, O, Heer.
afl. 088/121 ~ Kiekekot brengt heil
Delen van volgende passages zijn moeilijk leesbaar, vooral de introductie. Uit het gewirwar van lettertekens en halve zinnen heb ik uiteindelijk onderstaande gedistilleerd.
21 juni - Bestolen heeft hij de schurk. Mijn twee kristallen kandelaars en de parels van mijn moeder zaliger. Ik dacht mijn laatste uur gekomen. Ik kan met moeite voet bewegen. En mijn hart blijft bonzen. Het houdt niet op en Serge is een uur weg. Hij is zot geworden! De zwarte vlekken voor mijn ogen verminderen. Slagen op mijn hoofd. Ik ben mijn nieuwe bril kwijt, afgevallen.
Moeite om mijn stylo vast te houden. Mijn vingeren beven. Mijn handen, ik kan dat niet bedwingen. Serge is een beul en een verkrachter. Een bedrieger van de smerigste soort. Heb vlakaf gezegd dat Adrienne en Florence donderdag alles zullen weten. Ik zwijg niet meer, voor niemand. Hij vloekte en maar schelden. Serge zei woorden die ik niet kon verstaan maar ik wilde dat niet verstaan hoor. Dat ik een sloerie en een loopse teef was. Ik moest zwijgen, anders zou iedereen weten dat ik hem verleid heb. Door met mijn bloot achterste voor hem te waggelen.
Serge weet dat hij naar zijn geld kan fluiten.
Zijn klauwen gingen naar omhoog. Ik vreesde dat hij mijn keel zou toeknijpen. Een slag op mijn hoofd en ik flauw te vallen. Ik greep de stoel goed vast. Viel niet flauw.
De sleutels van mijn kamer vond hij niet. Ze zaten in mijn zak. Hij hoorde ze zeker en vast rammelen. Over mijn lijk smerige dief, heb ik geroepen. Riskeer het niet om nog één vinger naar mij uit te steken. Als er met mij iets ergs gebeurt, zult ge groen lachen, dat zweer ik op het hoofd van mijn zoon.
Hij spuwde in mijn gezicht. Hij weet dat ik al zijn beestige streken in mijn dagboeken heb staan. Die liggen sedert vrijdag bij mijn notaris, zei ik. Als er iets voorvalt krijgt Max die. Heb gelogen om geen slaag meer te krijgen, alle baten helpen. Maar ik ga dat toch doen, nog deze week. De stoel weggetrokken, ik viel. Serge bleef schoppen. Mijn staartbeen brandt in mijn rug. Hij heeft de schuiven opengetrokken. Ik kroop weg naar de tuin.
Heb zeker een halfuur achter het kiekekot gezeten. Was hij gekomen, dan kon ik roepen op de mannen die in de nieuwe straat aan het bouwen zijn. Die zouden me wel gehoord hebben. Hij mag niet meer in mijn buurt komen. Zoals hij nu is, is hij tot alles in staat. Zal ik toch naar de politie gaan? Ik moet zien dat ik mij bescherm. Die pastoor is een monster!
Lang geleden bezorgde ik de katten wat extra lichaamsbeweging met de weerkaatsing van de zon in het glas van mijn polshorloge. Die weerkaatsing liet ik op de vloer spelen. Nu gebruikt men voor datzelfde spel een laserlichtje. Of het zo aangenaam was en is voor de kat om te jagen zonder iets te vangen weet ik niet.
Nu zou ik het met een speelgoedje doen ipv met een lichtje, om de dier niet te frustreren. Met een speeltje valt er tenminste iets te grijpen.
Maar kijk. Deze kattepoes is niet de enige die jaagt op een loos lichtje, de Kleine en de Kat zitten op dezelfde golflengte. klank aanzetten, anders hoort ge niks : https://www.youtube.com/watch?v=os4hYtlX3Vg 01min00
Aanstekelijk hé, hoe de Kleine lacht. m - EZW-09/2014, herzien, met een brede glimlach
Dit soort filmpjes herstelt mijn geloof in de medemenselijkheid. Voorál wanneer het filmpje uit Rusland komt. Want er staat op You Tube nogal wat over de Russische verkeerstoestanden! Van cowboygedoe tot echte horror. Dit is filmpje zegt mij : rustig, rustig, er is ook een andere kant.
Een camera op het dashboard is courant ginder, er zit dus niet noodzakelijk iemand te filmen in de wagen, de camera staat gemonteerd en loopt gewoon door terwijl de bestuurder … kijk zelf
16 Juni - Zoals Ge weet, Heer, was het niet gemakkelijk om de knoop door te hakken, gisterenavond. Ze zeggen dat je het ijzer moet smeden terwijl het heet is. Mijn ijzer is allang heet, geloof me!
Serge zat op de altaartrap te bidden bij mijn binnenkomen. Hij keek zelfs niet op toen de deur openging. Ik heb middenin stilletjes plaatsgenomen. Na een goeie vijf minuten kwam hij bij mij. Hij draaide de stoel vóór mij om zodat wij tegenover elkaar zaten. Ik zag dat hij geweend had. Hij had met U gesproken, Heer. Hij had U verteld hoe hij vergiffenis aan U en mij wou vragen. Gij begrijpt toch, Heer, dat het mijn christelijke plicht was om hem wandelen te sturen. Dat is toch niet normaal, Almachtige. Wat hij wou doen, in Uw Huis nog wel!
Zou het kunnen, Heer, dat hij weet dat zijn schuldenlast bij U zodanig groot is, dat hij begint door te draaien? Ik vrees van wel. Ik heb hem gezegd, dat God geen enkel schaap laat vallen, zelfs zijn zwartste niet. Dat ik voelde dat Gij, in Uw grote Genade, mij evenmin liet vallen. Serge zei dat er tussen hem en mij een levensgroot verschil is: hij is priester. Ja, natuurlijk. Maar hij had daar eerder moeten aan denken!
Hij ging op de knieën zitten. Zijn hoofd boog naar de vloer en hij kuste mijn voeten, de toppen mijn schoenen eigenlijk. Ik wist niet wat ik zag, Heer, en nog minder wat ik moest zeggen: ‘Maar allez, Serge, wat doe je nu, gebruik je verstand!’
‘Christus heeft mij dit voorgedaan. Hij heef de voeten van zijn volgelingen gewassen en gekust. Wie of wat belet een priester om nederig en dankbaar de voeten van zijn volgelinge, zijn meest oprechte volgelinge, te kussen? Wie of wat belet die volgelinge om aan de laatste wens van haar schuldenaar te voldoen? Kom, Gerda, vrees niet, volg mij!’
Serge nam mijn hand en leidde mij naar een biechtstoel. Hij deed de deurtjes open en ik moest op zijn bank plaatsnemen. Hij wou dat ik zijn biecht aanhoorde. Ik sputterde tegen. Dit was zijn eerlijkste verlangen, zijn laatste wens. Ik moest niet spreken alleen luisteren, zei hij. Ik luisterde maar ik zat daar echt niet op mijn gemak, Heer. Wat hij me toen allemaal opgebiecht heeft, mijn haren kwamen ervan omhoog.
Wist Gij, Heer, dat zijn moeder hemel en aarde heeft bewogen om aan een kind te geraken. Bij zo ver, dat ze aan de Heilige Maagd beloofde haar eestgeborene aan God te schenken. Een priester of een pater en als het een meisje was, zou het een nonneke worden. Na Serge zijn er nog twee gekomen. Maar hij had het aan zijn been. Hij was haar offer. Hij wou echt geen priester worden, eerder dokter of advocaat. Hij vond dat een betere manier om de mensen te helpen. Maar hij had geen keuze: ofwel seminarie ofwel zijn biezen pakken. Hij was toen nog geen zeventien.
Het schoonste van al, Heer, zijn oudste zuster wou niets liever dan in het klooster treden en die mocht niet. Ze hadden haar nodig op de boerderij. Hij vertelde me dat hij in zijn jonge jaren nogal opstandig en zeer opvliegend was, ook in het seminarie. Hij hoopte dat hij er zou buiten vliegen. Maar ze wisten toen al dat de roepingen aan het verminderen waren en dat ze, als het zo doorging, binnen twintig jaar zwarte priesters zouden moeten invoeren om nog iemand te hebben in al hun parochies. Daarom heeft het seminarie veel door de vingers gezien, ook zijn temperament. En zo is hij dan toch nog gewijd. Hij heeft er nochtans serieus aan gedacht zijn kap over de haag te smijten. Als priester had hij echter zijn vaste verdienste en woonst. De crisis was toen al aan de gang en als gewezen pastoor werk vinden? De vrouwen stonden niet aan te schuiven om hem te trouwen! In Brussel of Antwerpen zou dat minder een probleem zijn geweest. Maar Serge was een kind van de boerenbuiten, hij hield niet van grote steden. Hij heeft er dan maar het beste van gemaakt. Hoe ouder een mens hoe bezadigder.
In een kleine gemeenschap zoals de onze viel zijn leven nog goed mee, zei hij. Maar ik moest niet denken dat het priesterschap een gemakkelijke job is. De mensen willen dat je er voor hen bent, op elk uur van de dag. Dat gaat zo in kleine dorpen. Als priester moet je overal problemen aanhoren en trachten op te lossen. Neem een handvol onderwijzers dokters, rechters en moeders samen, dan heb je ongeveer wat een priester moet zijn. Een geestelijke is meer dan een medemens. Moet altijd een goed luisterend oor en de juiste raad hebben.
Maar een priester is ook een man met noden, pijnen en dromen. Hij fluisterde me zuchtend toe: ‘Wie luistert naar de mens in de priester? Ik heb geen thuis, geen vrouw. Ik kan geen stoom aflaten. Ik heb niemand. Ik ben full-full-timer, Gerda, vierentwintig uur per dag! Toen heb ik een goed mens zoals jij leren kennen, een gelovige vrouw en een fantastische moeder. Ik heb die geweldige vrouw dag na dag zien wegkwijnen van verdriet door de ontrouw van haar man. Een man die zo’n vrouw niet waard is. Een man die met ons geloof de spot drijft. Een man die met plezier zijn vrouw door hellevuren laat gaan en al onze hulp weigert. Max was je gek aan het maken, Gerda. Besef dat toch! De angsten die hij je bezorgde! De schuld- en wraakgevoelens, diep in jou. Jij het toppunt van vergevingsgezindheid! De demonen in je lichaam, wie heeft jou begrepen, wie heeft jou geholpen om ze te verdrijven? Kan jij je inbeelden wat dit voor mij al die jaren betekend heeft? De vrouw naar wie mijn diepste gevoelens uitgaan, de vrouw die iets te laat in mijn leven kwam …’
Ik vroeg Serge om met die verwarde biecht op te houden. Kon het niet langer meer aanhoren. Waar eindigde de waarheid? Waar begon de leugen?
‘Gerda, ik wil dat je alles weet. Weinig mensen bezitten de gave gewoon logisch te denken. Jij wel. Ik weet het, je zelfbeeld is te negatief. Je beseft de kracht niet die je uitstraalt, de invloed die van jou uitgaat! Dat doorzettingsvermogen van jou! Ik ben iemand zoals jij onwaardig, ik een priester. De dames gaan meteen arriveren voor de avondreünie. Gerda, alsjeblief, sta me nog een kwartiertje van je tijd toe. Neen, niet vandaag. Morgen, bij jou thuis. Ik moet met iemand kunnen praten. Gerda, hoe vaak heb ik in het verleden tijd voor jou gemaakt? In ruil voor al die uren, kan je me die luttele minuten toch niet weigeren. De poetsvrouw komt toch ’s vrijdags? Je bent dan niet alleen met mij! Ik heb je raad nodig, Gerda. De situatie is zo dramatisch dat vleselijke lust nu voor mij totaal onbestaande is. Gerda, alsjeblief!’
afl. 086/121 ~ De bevestiging
17 Juni - Heer Jezus Christus, Gij hebt gezegd: vraagt en gij zult verkrijgen, zoek en gij zult vinden, klop en u zal worden opengedaan. Zou ik die drie dingen terzelfdertijd mogen doen, Heer? Ik geraak er anders niet meer uit. Dat fameus kwartiertje van Serge is zeker een dik uur geworden!
Toen hij arriveerde, zag ik dat hij in zak en as zat. Nochtans in de vroegmis zoudt ge dat niet gezegd hebben. Opperste Rechter, moest ik nu weten in welke psalmen, en waar in het Boek der Openbaring of in het Evangelie ik moet zoeken om al die vragen in mijn hoofd te beantwoorden, ik zou nu bij U niet aankloppen. Maar ik weet niet waar te beginnen.
Alwetende, Serge heeft U toch ook al verteld van zijn problemen? Miljoenen mensen hebben reeds tot U gebeden om hun verstand te verlichten, om hen te helpen met Uw wijsheid. Ook tot de Heilige Moeder. Aan de grot van Lourdes, in Oostakker, in Beauraing overal hangen de muren vol met plastieken handjes, beentjes en platen als dank voor genezing en steun. Zelfs in onze kerk hangen er enkele. Als Gij dat voor al die mensen doet, is het dan niet mogelijk Uwe priester ook te helpen? Ik weet het, Heer, er zijn dingen gebeurd die het licht niet verdragen. Maar hij was niet alleen. Uw boetelinge heeft er ook schuld aan, zelfs al heb ik dat eerst niet geweten.
Vandaar, Oppermachtige, dat ik mij nederig tot U wend om hem te helpen. Hij had ten zeerste gehoopt op een grotere tussenkomst van de gemeente, doch de gemeenteraad, overwegend liberalen en socialisten, heeft de beloofde 5000 euro zomaar verworpen. Onze collecte heeft amper 200 euro opgebracht en van de wafelslag moet de afrekening nog gemaakt worden. Justine zegt dat ze al zal tevreden is als de kosten gedekt zijn. Een ongeluk komt nooit alleen, Heer. Hij heeft tevens zware kosten aan zijn auto. Die wagen is al meer dan zeven jaar oud. Ik moet toegeven, hij heeft er van in den beginne mee gesukkeld. Garage in en garage uit. Hij rijdt nu met de auto van Florence. Maar Serge wil van haar goedheid geen misbruik blijven maken.
Hij smeekte me om hem een lening toe te staan van 4500 euro. Hij zou dat op twaalf maanden kunnen afbetalen met een goeie intrest. Misschien zelfs nog eerder. Voor mij was dat een peulschil, beweerde hij. Allemaal goed en wel, maar die peulschil zit bij mijn zoon. Serge begrijpt niet dat Max wel zijn geld terugkrijgt en ik niet. Hij zei dat ik veel te weinig haar op mijn tanden heb. Het stomste wat een ouder kan doen, is al zijn geld toevertrouwen aan kinderen, zei hij. Precies of Francis me bij de bok zal zetten! Ik zou niet weten waarom ik geheimen moet hebben voor mijn bloedeigen zoon.
‘Omdat je aan dat geld nooit aan kunt, als je het nodig hebt, Gerda, omdat je altijd een reden moet opgeven, omdat zoiets meneer niet zint en omdat ik absoluut nu wil weten of je me gaat helpen, daarom!’ Hij begon opnieuw te roepen. Ik sloot vlug de terrasdeur. De oren van Ingrid de kuisvrouw staan altijd open. Ik heb hem duidelijk gemaakt dat niet ik, maar hij geld nodig had. En als hij gekomen was om wild tegen mij te schreeuwen, hij wist waar de deur was.
Hij veranderde onmiddellijk in een lam en verzocht mij heel nederig of hij maandagvoormiddag nog even mocht binnenkomen. Hij zou een schuldbekentenis bij hebben en een afbetalingsplan. Ik kon dat zelfs aan Francis tonen.
‘Hij zal versteld zijn van de intrest die ik aan zijn moeder beloof. Acht vijfenzeventig procent netto, Gerda, Daar kan die zoon van jou niets op tegenhebben! Alles zwart op wit. De rekening is vlug gemaakt!’ Ik moest Serge tot driemaal toe beloven dat ik hierover goed zou nadenken. Ging ik akkoord, dan zou het toch mogelijk zijn de helft van de lening cash te voorzien, wou hij nog weten. Hij zegende mij en vertrok, keerde zich om halfweg de oprit om en zwaaide glimlachend ten afscheid.
Ingrid kwam vragen of ze een en ander van Delhaize moest meebrengen. ‘Ja, madame’, merkte ze op, ‘wat een keel en dat voor een pastoor! Roept hij in de kerk ook zo? Geen wonder dat de mensen op een ander naar de mis gaan! Ik mag me daar niet mee bemoeien, madame. ’t Is niet omdat ik niet katholiek ben, maar die man heeft serieus een slag van de molen gekregen. Ze zeggen ook dat hij geweldig drinkt!’
‘De mensen weten altijd iets te vertellen, Ingrid, en meneer pastoor is doorgaans een fijne en beleefde man. Maar hij heeft nu een paar probleempjes.’
‘Probleempjes, madame? Hij staat overal in ’t krijt! Zijn rammelkar, al drie weken bij onze garagist. Alfons begint er niet aan want meneer pastoor moet eerst zijn oude facturen betalen. De baas van mijn man, heeft hem buitengeworpen en gezegd dat hij op een ander moest gaan om zijn stallingen te laten afbreken. Al zeven maanden wacht hij op zijn voorschot. Mijn man zegt dat die zaal één groot krot is. Staat op invallen. Goed voor afbraak. Dan heeft die gast nog het lef om een tussenkomst van de gemeente te vragen! Naar het schijnt hebben ze hem vierkant uitgelachen. Geen halve cent, zei onze schepen. Hij is daar ook zo beginnen te tieren, zelfs te vloeken. Het is niet om u te kleineren, madame, maar die kruisdragers denken dat alles hun gepermitteerd is en dat iedereen voor hen moet kruipen. Die tijd is al jaren voorbij, gelukkig maar!’
Heer, mijn God, hebt Gij dat allemaal gehoord? Gij wist het, nietwaar! Gij hebt mij willen sparen, al die tijd. De woorden van Ingrid zijn het teken waar ik U om gevraagd heb. Serge blijft me beliegen. De voorschotten, die ik hem heb toevertrouwd, mijn monstrans en mijn gebedenboek? Allemaal aftroggelarij, allemaal leugens. De maat is nu meer dan vol! Ik zal hem dwingen de waarheid te vertellen. Ik moet maandag weten wat hij met mijn geld heeft uitgespookt. Meer nog, ik eis dat hij me terugbetaalt. Als het moet dan vertel ik alles aan Francis. Genoeg is genoeg! Adrienne, Florence en Justine worden eveneens ingelicht. Wie weet wat heeft hij hun reeds afgetroggeld! Serge is een schurk. Nu heb ik hem door!
Heb dank, O, Heer, voor de woorden van Ingrid, Uw goddelijk teken, ik heb zoveel twijfel gehad. Nu zijn mijn vermoedens bevestigd.
Zaterdag is onze luie dag. Dan houden we het simpel.
- Voor vanavond zou ik iets met provençaalse saus willen maken, maar wat? - Gehaktballen, zei LM.
Als ik een favoriete saus mag kiezen, dan mag hij over het vlees beslissen hé. Goed. Met gehaktballetjes dus, het mediumformaat, bereid à la moi. Met een pasta en kaas.
- 't Zal een niet de orthodoxe saus worden hoor, 't wordt een 'soortement provençale'. - Ah? Een lookalike? - Zoiets ja, een provençale-lookalike. - Goed, zei LM, bij een lookalike zal ik al eens een simpel nepwijntje uitzoeken.
Vanavond op tafel : Lookalike + Nep. En tóch denk ik dat het lekker kan worden.
m- HiH-06/2015, en sindsdien al vaak lekker bevonden
een geheim kan soms een groot vergif worden van P²
Dat is zo. Als iemand niet bestand is tegen een zware realiteit, moet voor de gemoedsrust van die persoon de waarheid soms verbloemd of verzwegen worden, een tijd lang of voor altijd … En dan blijft men zelf zitten met de ware toedracht hé.
'k Vindt het struis hoor, mensen die kordaat stellen : 'wees recht voor de vuist, dan heb je geen geheimen nodig'. Maar als men bij broze mensen iets wil vermijden of voorkomen dan kan het erg nodig zijn iets onvermeld te laten en de weg van de stilte te kiezen. Geen zout in de wonde, maar het genadig zwijgen. De prijs voor dat zwijgen betaalt men zelf wel, het vergif van het weten. Dat kan er nog wel bij, want de gemoedsrust van de persoon in kwestie is dat soms waard.
13 juni – Heer, mijn God, ik durf mijn missaal niet meer te openen. Mijn jarenlange geestelijke begeleider ligt op de linnenkast. Ik ben de christelijke naam van Gerarda niet langer waardig. Maria-Magdalena noch minder. Ik ben zelfs geen schuldenaar meer. Ik ben een soort onmens. Door mijn geloofsovertuiging en mijn niet aflatende gehoorzaamheid werd ik Uw zwart schaap. Jarenlang heb ik alle vertrouwen gehad in de woorden, die Gij in de mond van Serge hebt gelegd. Nu weet ik, Heer, dat dit niet altijd Uw woorden waren.
Serge heeft mij misleid en mij aangezet tot daden, die in Uw ogen geen genade kennen. Wat ik niet versta, Heer, is dat Gij in Uw grote wijsheid Serge hebt laten begaan. Gij hadt hem moeten een slag van Gods hand geven. Het is juist, Heer, ik weet dat Uw handen dienen om te zalven en te steunen, maar Gij hebt ook twee voeten! Op het moment dat hij met mij zo’n dingen deed, mij gebruikte en ik al die pijn moest verdragen, hadt Gij die voor mijn part gerust mogen gebruiken. De Schepper heeft mij wel veel geloof meegegeven bij mijn geboorte, maar wetende wat ik nu weet had ik liever wat meer verstand gehad.
Mijn moeder heeft me dat nog gezegd. Gewoon wat boerenverstand was al genoeg. Max heeft altijd gesproken over mijn goedgelovigheid en mijn onnozelheid. Tot op zekere hoogte had hij gelijk. Dat zie ik nu zelf in. Ik zou nog liever mijn tong afbijten dan hem dit te bekennen. Moest Max maar een beetje weten van wat er tussen mij en Serge is voorgevallen! Waarom dat is voorgevallen! Gij zoudt wat zien, Heer. Hij zou er vlug korte metten mee maken. Hij weet de weg, hij zit aan de bron. Zijn gazet zou er vol van staan.
Aan de andere kant, ik zit er ook tussen. Als mijn naam wordt beschadigd, beschadigt Max ook zijn aangezicht en dat van mijn zoon. Heer, ik ben ten einde raad. Verlicht mijn pad en toon me de weg om Serge het gras vanonder zijn voeten te maaien. Liefst zonder dat hij zijn mond over mij opendoet. Ik weet niet waar ik zou moeten kruipen van schaamte als deze feiten aan andermans oren komen. Serge moet boeten, Heer. Niet op de dag van het laatste oordeel, dat duurt nog veel te lang. Hij is zo sterk als een os, kan wel honderd worden. Neen, zo’n priester mag niet langer vrij rondlopen.
Het is best mogelijk dat hij Adrienne of Justine vroeger ook benaderd en onteerd heeft. Hij is tot alles in staat. Geldwolf en verkrachter. Justine zou zwijgen uit schaamte, Adrienne niet. Nee, Adrienne durft hij niet aan te pakken, hij is daarvoor te laf. Hij weet dat ze alles uitbazuint. Alleen dwaze en onnozele vrouwen zoals ik, daar kan hij mee sollen. Niet met een gendarme als Adrienne. Excuseer mij, Heer, de telefoon gaat. Het zal vast en zeker mijn zoon zijn.
Heer, ik beef over gans mijn lichaam. Het was mijn zoon niet. Gij gaat al Uw oren niet geloven, Heer, het was mijn onteerder. Mijn eerste gedachte was de telefoon toe te smijten. Maar ik heb me kloek gehouden en geluisterd. Hij moet niet weten dat ik schrik heb van hem. Ik krijg al hartkloppingen en vapeurs alleen door zijn stem. Hij zei dat hij niet wist hoe hij moest beginnen. Ik antwoorde ferm dat hij moest beginnen met het begin. Hij moet geschrokken zijn, want ik schrok ook toen ik mijn eigen stem hoorde. Zo bazig, Heer! Had Gij misschien mijn stembanden in de hand? Als dat zo is, aanvaard mijn opperste dank, O, Heer. Ik weet dat Gij opnieuw achter mij staat.
Om terug te komen op mijn onteerder: hij wil me zien en spreken. Ik heb hem feestelijk bedankt. Met al de Chinezen, maar niet met deze, riep ik hem toe. Toen begon hij te wenen. Hij kon het niet meer aan. Hij zat tot over de oren in de problemen. De enige, op wie hij alle hoop had gesteld, had hem in de dieperik geduwd. Hij wou me nog een keer apart zien om mij vergiffenis te vragen voor al het onrecht dat hij me had aangedaan.
Hij moest ook aan U, Heer, schuld bekennen en wou boete doen. Hij had me nodig als getuige. Mijn aanwezigheid zou hem ontlasten van zonden op de dag des oordeels. Pas als dat gebeurd was, kon hij met een geruster gemoed de wereld vaarwel zeggen. Ik moet U eerlijk bekennen, Heer, de manier waarop hij zo sprak, het sloeg in mijn benen en daarom vroeg ik hem: ‘Je bent toch geen zottigheden van plan?’
‘Gerda, engelbewaarder van mij, ik volg de stem van mijn geweten. Als er een mens is, die zich niet schuldig mag voelen door mijn daden, dan ben jij het. Vergeet dat nooit. Jouw ziel en gemoed zullen rust kennen. Bekommer je niet om mij. Je betekent te veel voor mij.’
Geef toe, Heer, dat zoiets prietpraat is. Berouw komt na de zonde. Gij hebt daar toch niks mee te maken, Almachtige? Zoudt Gij Serge echt doen inzien hebben dat hij mijn geloof en onschuld schandalig heeft misbruikt? Hebben mijn gebeden van de laatste dagen en nachten er dan toch iets aan gedaan?
Wel, Heer, het is best mogelijk! Ik voel ook goed aan dat Gij mij stukken sterker hebt gemaakt. Ik denk dat ik hem aankan. In alle oprechtheid gezegd, diep in mijn hart tracht ik ernaar om hem het een en het ander betaald te zetten. Op een godvruchtige manier, hoor, Heer. Het zal mij goed doen.
Heb dank, O, Heer.
afl. 084/121 ~ De Shakespeariaanse vraag
15 Juni – Heer, mijn God, ik groet U. Ik was goedgezind vanmorgen. Heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar de vroegmis geweest. Er zat wel tien man meer dan vorige week. Dat moet U toch plezier doen, nietwaar! Mij ook. Mijn eerste gedachte was dat Gij, Heer, die mensen hebt aangespoord om mij te steunen. Gij weet alles, dus Gij wist dat ik zou gaan. Gij moet niet doen alsof, Heer. Pas op, ik weet dat Gij lacht. Af en toe zie ik U ook! Dat wist Ge niet, hé?
Ik ben, tegen mijn oude gewoonte in, op het laatste nippertje gekomen. Serge was nog in de sacristie. Ik heb mij tussen Adrienne en Madeleine gezet, kaarsrecht, mijn handtas op de knieën. Mijn stoel was vrijgehouden. Adrienne en Justine bekeken me alsof ze Lazarus zagen. Madeleine’s mond ging nog meer naar beneden dan anders. Ik hoorde haar snuiven. Ze snuift altijd als ze iets hoort of ziet wat haar niet aanstaat. Ik verdenk er haar van dat ze een pik op mij heeft. Alleen omdat Serge meer tegen mij sprak dan tegen haar. Vroeger, bedoel ik, toen ik nog niet beter wist. Florence en Madeleine denken dat ze heimelijk verliefd is op Serge. Elke week wast en strijkt ze voor hem, stopt zijn kousen en maakt soep voor hem. Hij ziet haar echter niet staan.
Ik was benieuwd hoe Serge zou reageren als hij mij zag zitten. Adrienne had mij zondag getelefoneerd. Ze wou weten waarom ze me nog niet had gezien in de kerk. Ik heb haar wijsgemaakt dat ik problemen had met de bloeddruk en zo. Het was niet wijs om ’s morgens met nuchtere maag naar de vroegmis te gaan. Ze droeg nog altijd gips en wees erop dat Serge er niet goed uitzag. Precies of hij serieus in de put zat. Madeleine was er zodanig vanonder de voeten, dat het in haar darmen geslagen was. Serge liep erbij zoals een gedrogeerde beweerde ze.
De deur van de sacristie ging open en mijn onteerder in stijfgestreken witte albe liep sukkelachtig, de handpalmen tegen elkaar en de ogen neerwaarts, naar het altaar. Hij zag er echt slecht uit. Hij scheen te strompelen. Zijn gezicht was vaalgrijs. Wallen onder de ogen. De zware hals verdwenen tussen zijn schouders. Hij keek op. Zag mij. Maar hij was niet verrast, Heer. Hij glimlachte zelfs minzaam. Zijn zware hals herrees meteen uit zijn schouders. Zijn ogen straalden. Florence, die dag van dienst aan het altaar, was uit haar lood geslagen en vond haar tekst niet. De heilige martelaren Vitus, Modestus en Crescentia kregen vanmorgen een pracht van een nagedachtenismis.
Daarna kwam Serge mij onmiddellijk begroeten. Hij vroeg of het beter ging. Ik knikte. Ik moest wel veinzen, Justine liep naast mij. ‘We mogen je vanavond toch verwachten, Gerda?’ vroeg ze.
Vooraleer ik een woord kon uitbrengen, was hij daar: ‘Natuurlijk komt zij vanavond. Je ziet er goed uitgerust uit Gerda! Je hebt geen enkel excuus meer.’
Hij vergezelde me ongevraagd tot in het portaal. Justine verplaatste hier en daar enkele stoelen. Hij maakte van haar onoplettendheid gebruik om me toe te fluisteren dat hij me verwachtte omstreeks kwart over zes. In verband met ons laatste telefoongesprek.
Ik heb niets geantwoord, Heer. In feite wil ik niet gaan. Langs de andere kant, gesterkt door Uw hand, zou ik hem met plezier zijn vet willen geven. Wat denkt gij, Heer? Ik ga nu een uurtje wieden. Straks komt Francis. Als hij weg is, zal ik zien hoe mijn muts staat. Almachtige, denk Gij er ook eens over na, alstublieft?
Heb dank, O, Heer.
Mijn zoon is pas vertrokken. Ik vermoed dat er opnieuw een haar in de soep ligt daar in Keerbergen. Het valt meer en meer voor de laatste weken. Ik merk het aan zijn manier van stappen en praten. Als ik over iets begin, springt hij direct op wat anders. Hij heeft me wel verteld dat ze dit jaar in augustus niet met vakantie gaan. Ze raken er niet aan uit. Mijn zoon wil rust. Misschien enkele dagen ergens in het Zuiden van Frankrijk. In feite zou hij liever thuis blijven. In september heeft hij immers een studiereis van een drietal weken naar China. Met een beperkt groepje dit keer.
Twee jaar geleden is hij in gezelschap van de prins en enkele ministers naar Korea geweest. Fier dat ik toen was! Ik heb hem op TV met zijne Hoogheid zien praten. Pat heeft dan drie weken geen woord tegen mijn zoon gezegd. Zo kwaad. Gewoon omdat ze niet mee mocht. Ik kon mijn zoon geen ongelijk geven. Heer, ziet Gij haar daar al lopen tussen dat chic en slim volk?
Ze gaat dus niet mee naar Frankrijk. Zij wil naar Amerika, wil tussen het rijk volk zijn. Meer dan twaalf uur vliegen om tussen de massa te lopen! Heer, ze is dan toch beter af met Blankenberge? Madam wil dat niet. Madam vindt Blankenberge te veel friet- en mayonaisevolk. Weet Gij wat hun probleem is, Heer? Te veel geld en geen kinderen. Wie ben ik echter om me daar mee te bemoeien. Ik heb al genoeg aan het hoofd! Het is nu halfzes en, eerlijk gezegd, ik sta in beraad. Gaan of niet gaan. Waarom hoor ik van U niets, Heer? Gij weet hoe onzeker ik ben.
Muzikale clowns zonder grime of kostuum maar wel met vakkennis, souplesse en elegantie.
De dames heten samen Salut Salon en hun thuishaven is Hamburg
't Is eens iets anders en 't is magnifiek, een bravourestukje door vakvrouwen: klank aanzetten http://www.youtube.com/watch?v=BKezUd_xw20#t=21 03min24 van uw tijd en elke seconde waard :o)
m- met dank aan VG - EZW-05/2014 - bijgewerkt Voor een overzicht van hun ander, het 'serieuze' werk is er ook ditte : https://www.youtube.com/watch?v=zz2ljLqQ4cE , een reportage over hun doen en kunnen, 42min25. In het Duits, niet ondertiteld, maar de beelden en de muziekfragmenten spreken voor zich. De reportage is minstens het overlopen waard. Vind ik.
"De Russische scheikundige Dmitri Mendelejev publiceerde in 1869 een periodieke tabel waarin de elementen niet alleen op atoommassa maar ook op eigenschappen waren gerangschikt.
Mendelejev ging bij het samenstellen van de tabel ervan uit dat wanneer de elementen volgens atoommassa worden gerangschikt, de overeenkomst in eigenschappen verklaard kan worden. Elementen met vergelijkbare eigenschappen zouden dan ofwel bijna gelijke atoommassa's moeten hebben, of periodiek in atoommassa moeten toenemen (zoals bij de triaden)." Qué ?
Wanneer Wikipedia iets ingewikkelds zo eenvoudig voorstelt, in verstaanbare Nederlandse woorden, en ik begrijp de tekst niet -weer eens niet- dan vind ik dat zo jammer voor Wikipedia.
Om het voor dummies zoals ik, bevattelijk te kunnen voorstellen steken die mensen er hun tijd en hun Latijn in en voor mij blijft het Chinees. Soms word ik daar nogal moedeloos van : waarom snap ik dat nu niet? Het staat er toch allemaal!
En dan ... is er plots iets dat het pad verlicht : zijn tabel is Tetris !
afl. 081/121 ~ De heilige maagd zal op Gerda trekken
4 juni - Dag van de Heilige Franciscus Caracciolo, Belijder.
Heer, aanhoor toch mijn smeekbeden en tracht Serge te helpen. Op de Zavel hebben ze zijn aanbod geweigerd omdat hij niet kon zeggen waar die antiek precies vandaan komt. Niemand weet dat! Dat zijn bijna allemaal giften die mijn tantenonnekens ontvangen hebben voor hun goede werken bij alleenstaande ouderen van dagen. Dat is jaren geleden. Er stond daar toen geen naam op.
Op de Zavel zien ze ook dat hij een priester in nood is, want anders doet een mens zo’n mooie stukken niet van de hand. Ze wilden wel iets arrangeren maar dan tegen minder dan de helft van de geschatte waarde. Dat gaat toch niet op, Heer.
Ik heb Serge daarom voorgesteld om samen te gaan. Als het moet ga ik alleen binnen, terwijl hij buiten wacht. Het is waar wat Serge zegt. Het kleinste kind ziet dat ik een dame van stand ben. Zo iemand doet alleen kostbare voorwerpen van de hand in uiterste gevallen van nood. Die handelaars hebben dat meteen ook door. Serge wil me dit echter niet aandoen. Een Gerda Vanbesien gaat niet op bedeltocht voor een parochiezaal, zegt hij. Nee, nee, hij gaat, op hoop van zege, trachten ergens in de streek van Brasschaat kopers te vinden. Inmiddels zal ik bidden en voor hem duimen.
En, Heer, ik heb opnieuw woorden gehad met mijn zoon. Het geld van Max betaalt hij uit in schijven en dat van mij blijft maar aanmodderen. Serge zegt dat dit een schande is. Hij viel bijna achterover toen hij hoorde van de miljoenen van Max. Hij is ervan overtuigd dat hij dit allemaal aan die vrouw zal geven. Maar wat kan ik daartegen doen? Serge werd kwaad. Hij vindt dat ik voorrang heb op die Marianne.
Hij heeft gelijk want ik ben de wettelijke vrouw en zij maar een minnares. Maar ik durf aan Max geen geld te vragen. Dat was niet de afspraak. Elk het zijne. Serge had nochtans een geweldig idee. Hij zou met dat geld zijn glasramen laten maken. Hij kende in Aalst een hoogst artistieke kunstglazenier. Die heeft de glasramen in de kerk van Beveren-Waas ontworpen. Als het past gaan wij daar een kijkje nemen. Het is wel naar de moderne kant maar ’t schijn iets enigs te zijn. Die meneer heeft ook in kathedralen de antieke glazen hersteld en bijgewerkt.
Serge was van plan hem te vragen mijn gezicht te laten afbeelden in de vijf Mariafiguren. Niet volledig mijn gelaat, maar de grote trekken. Ik weende toen ik dat voorstel hoorde. Als mijn zoon nog veel van zijn theater maakt, eis ik al mijn geld op, zoals Max. Dan kan Serge het voor mij beheren en wij zullen er beiden goed gebruik van maken. Niet zoals die duivelin van een Pat het wenst, maar zoals Gij, Almachtige, het wil.
Heer, mijn God, aanhoor mijn smeken en breng mijn zoon op andere gedachten, zodat mijn nageslacht, als dat er ooit komt, mij kan aanschouwen in het huis waar ik altijd het liefste was: in Uw Kerk.
Heb dank, O, Heer.
afl. 082/121 ~ Boetedoening voor loze beloften
10 Juni- Dag van de Heilige Margarita, Koningin en Weduwe.
Heer, vergeef mij, dat ik vandaag niet naar de vroegmis ben geweest om U te ontvangen. Ik heb gisterenavond nogal wat meegemaakt met Serge! Ik ben er vast van overtuigd dat door de uitdrijving mijn demonen nu in hem zijn gevaren. Hij verwijt mij dat ik lieg en ontrouw ben aan God. Als mensen een gelofte aan God doen, moeten ze die nakomen, zegt hij streng. Blijkbaar doe ik dat niet. Ik heb aan U niets beloofd, Heer, alleen aan Serge. Gij kent hem nu ook al een beetje, Heer.
Of het aan U is of aan hem, als het op geld aankomt, is dat één pot nat, zegt hij. En als dat lolleken nog lang blijft duren, kunnen de hemel en alle heiligen voor zijn part vierkant naar de maan lopen. Ik het eerst van al. Heer, dat is nu toch geen taal voor een priester? Om hem te kalmeren zei ik: ‘Toe, Serge, het komt allemaal in orde met de tijd!’
Hij antwoordde dat hij het schijt had aan de tijd. Ik heb dan van mijn hart een steen gemaakt en de grote middelen ingezet. ‘Kom, Serge’ zei ik, ‘laat ons een kwartiertje boete doen in de sacristie. Het zal je goed doen. Ik wil Marianne zijn. ’t Is nu toch al een tijdje geleden. Jij mag Max zijn. Kom gauw mee, jongen!’
Hij lachte als vervaarlijk. Zijn lach ging me door merg en been en echode doorheen de lege kerk. Ik hoorde als het ware satan lachen. Zijn onderste prothese viel bijna uit de mond. Hij proestte het uit en het speeksel spoot in mijn gelaat. Ik rook zijn adem. Hij was dronken. Dronken in de kerk! Niet te geloven, Heer! En dan zijn woorden! Heer ge gaat het niet geloven:
‘Jij, Marianne? Onnozele tuit. Marianne heeft borsten waar iedere man van kwijlt die van jou zijn knielappen. Max, die smeerlap, die heeft pas alles. Die heeft de vrouw, van wie ik droom. Een vrouw, die elke man verandert in een wandelende sproeikop. Een vrouw die me gek maakt en die ik niet kan bezitten. Een vrouw waarin in wil verdrinken, waaraan een man dood gaat. En Max heeft ook geld. Veel, veel geld. Jij durft je te vergelijken met haar? Jij ontpluimde karthuizer. Om jou te neuken, moet een man blind zijn of zoals ik de ogen dichtknijpen. Telkens als ik die droge zuurpruim van jou beroerde, stelde ik mij een jackpot voor. Maar die slak van jou is leeg. Daar rolt niets meer uit. Beloven, altijd maar beloven! Ik heb dringend geld nodig. Heel dringend. Ik heb nog precies drie dagen om te betalen en dan …’
Ik wou weggaan, Serge trok mij bruusk tegen zich aan. Zijn grove hand scheurde mijn blouse open en haalde een borst uit mijn soutien. Het deed pijn. Serge ging mij doen boeten voor al die loze beloften. Ik trachtte zijn aandacht af te leiden door te zeggen dat de kerkdeur niet op slot was en iedereen zo kon binnenkomen.
Er kwam geen kat overdag, dus wat zouden ze hier 's avonds komen zoeken, snauwde hij. Zijn andere hand ging onder mijn rok. Hij trok mijn kousen en onderbroek met een ruk naar beneden. Zijn zware hand gleed tussen mijn dijen. Ik wou dit niet meer. Dit was vies. Dit was meer dan zonde. God ziet alles, dus Christus zag nu hoe Serge me bewerkte.
Mijn geest verzette zich, mijn lichaam niet. Hij maakte met de vrije hand zijn gulp open.
‘Haal er hem uit, Marianne, nu!’
Hij spuwde de woorden in mijn gezicht. Ik tastte maar vond niets.
‘Meer naar links, Marianne.’
Ik vond daar ook niets. Hij bleef snauwen: ‘Naar links, teef, naar links, je bent rechts bezig, Links zeg ik!’
‘Ja, maar wat is het nu eigenlijk. Links voor jou of links voor mij? Als jij links zegt is dat van mijn plaats toch rechts, onnozelaar. Haal er hem zelf uit, als je hem nog vindt!’
Hij bleef aan zijn voorbroek friemelen.
‘Pak vast, Marianne!’
‘Waar?’ vroeg ik.
‘Hier!’
‘Waar hier?’
‘Speel je ermee of wat?’
Zijn stem galmde door de kerk.
‘Ik kan er niet mee spelen. Ik zie geen steek. ’t Is hier te donker!’
Hij nam mijn rechterhand en duwde die tegen zijn gulp. Nu voelde ik inderdaad warm vlees. Een heel klein beetje vlees. Formaat van een vlezige dikke duim.
‘Ga je er nu eindelijk aan beginnen, Marianne, alsjeblief?’ prevelde hij.
‘Amai, mijn verlosser heeft op korte tijd serieus van zijn pluimen verloren!’ Serge hoorde me niet. Hij lalde, dronken als hij was.
‘Ik begeer je , Marianne, al maanden en maanden. Je maakt mij kapot. Ik wil je god zijn, maar jij ziet me als een sater. Antwoord mij, Marianne, ben ik je god of je sater?'
'Geen van beiden, voor een sater zijt ge veel te klein en voor God veel te zat!’
‘Marianne, omnipotens sempiterne Deus, ik ben dronken, dronken van jou. Maak mijn jongen sterk met je ma…magische vingers. Ascendant ad te, Domine, moge tot U opstijgen, O Heer, mijn krachtige…’
Jij gaat niet opstijgen, schoft, Je blijft aan de grond en als het van mij afhangt voor altijd. Ik heb je door en je pastoortrucs eveneens. Ik nam zijn vlezige duim en de twee bijhorende dikke radijzen goed beet.
‘Ja, Marianne. Verder doen. Zo is het goed’, zeverde hij, de ogen halfdicht.
Ik kneep erin zoals je een druipnatte spons uitknijpt, zette mijn nagels goed in zijn vellen, met volle kracht en dan een kwartdraai rechts. Serge greep pijnlijk kermend zijn kruis, zeeg op de knieën en lag uitgeteld, zielig-versuft geëtaleerd voor de altaartrappen.
‘Dit is nog beter, nietwaar, Serge?’
Ik knoopte traagjes mijn jas dicht, nam mijn handtas van de stoel, knielde. Verliet op mijn gemak de kerk en ging naar huis. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80
Een schipbreukeling leefde al jaren op een onbewoond eiland. Op een morgen werd hij wakker en hij geloofde zijn ogen niet : er lag een schip op anker !
Een kleiner vaartuig werd afgevierd en kwam zijn richting uit gevaren. De sloep bereikte het strand en de bemanning trok ze op het droge. De 1ste stuurman, in full uniform, stapte aan wal en hij overhandigde de volleerde overlever een stapeltje kranten.
Hij zei : "Met de groeten van de captain en heel onze crew, of u deze kranten eens zou willen doornemen op deze prachtige morgen op uw mooi eiland en of u ons dan wil laten weten of u nog wel gered wil worden."
m– HiH05/2015, en of er op het eiland nog plaats was …
De laatste bladzijden uit dit boekje, dat Gerda, om welke reden ook zorgvuldig had bijgehouden, waren de belangrijkste:
20 mei- Dag van de Heilige Bernardinus van Siënna, Belijder.
God, minnaar en bewaarder van vrede en liefde, geef aan mijn vijanden deze vrede en liefde. Schenk ook aan hen vergiffenis voor al hun zonden en ontruk mij door Uw macht aan al hun hinderlagen! Dit gebed en nog vele andere zeg ik thans elke morgen en avond ter verdrijving van slechte gedachten. Ze zijn er wel niet meer zoals vroeger, maar voorkomen is altijd beter dan genezen. Door Serge heb ik mijn evenwicht terug. De demonen vanbinnen zijn verjaagd.
Ik zei tegen Serge dat ik mijn boetekleed had afgelegd, dat mijn straf nu wel voorbij was. Maar hij zag het anders: iedere medicijn geeft vlug de indruk dat de kwaal genezen is, doch volledige genezing komt er pas wanneer de medicamenten helemaal het lichaam hebben doordrongen. Zo had ik er nog niet over gedacht. Daarom spoorde Serge me aan het reinigingsritueel nog een tijdje voort te zetten. Ik ging akkoord. Hij gebruikte mij altijd langs achteren. Het duurde nooit lang. Ik had zefs geen pijn meer oen ik zijn verlosser ontving. Serge bracht altijd zijn gewijde olie mee. Eergisteren was hij dat vergeten en toen heeft hij vaseline rond zijn verlosser gedaan. Dat ging ook.
Zo een weldaad voor mijn lichaam en geest kan geen onkuisheid zijn. Daarbij Serge zie me nooit van voren. Hij voerde zijn opdracht uit. Als hij begon te hijgen en riep ‘Ja! Ja! Ja! Daar zie!’ dan was het gedaan. Ik vond dat wel spijtig. Hij stond dan direct weer recht en ik bleef nog een tijdje op mijn knieën zitten, al biddend.
Na de vroegmis vanmorgen vroeg Serge mij om hem even te willen helpen in de sacristie. Gewoonlijk is dat het werk van Adrienne, doch door haar verstuikte pols zullen Justine, Florence en ik een tijdje haar taak overnemen. Serge sloot de twee deuren van binnen af. Hij nam mijn beide handen en sprak heel zachtjes:
‘De tijd is rijp, Gerda, voor iets uitzonderlijks. Voor een praktijk die reeds in de Middeleeuwen door geestelijken werd toegepast, doch alleen met uitzonderlijke boetelingen. Ik geloof, Gerda, dat jij zo iemand bent. Jij hebt de innerlijke kracht om die taak te volbrengen. Jij en ik, wij gaan samen offers brengen om de zonden van uw kwelgeesten te milderen in de ogen van God.’ Ik was hier echt niet goed van. Ik boete doen voor Max en zijn Trien? Hier in de kerk nog wel? Serge schudde het hoofd afkeurend en sprak me stil doch vermanend toe:
‘Gerda toch, die vrouw ontving bij het Heilig Doopsel een naam. Die naam is niet Trien. Als je haar voornaam over de lippen krijgt, ben je al halverwege. En ja, we gaan het hier en nu doen. Deze plaats is bedoeld voor niet openbare kerkelijke aangelegenheden. Wij beminnen onze evennaaste toch? Dus gaan wij Max en Marianne helpen. We moeten hen reinigen. Hun lichamen gaan overvloeien in de onze. Wegebben op de golven van hun driften zullen we. Verzuipen in de draaikolken van hun passie. Hun meest ultieme, intieme genot ervaren, Gerda. Hun geest is reeds lang bij ons. Nu nog hun lichaam. Ontkleed je! Volledig!’
Ik gehoorzaamde zwijgend, Serge ontkleedde zich ook. Ik stond met mijn rug naar hem toe. Hij zou me zeker toch niet verplichten hem aan te kijken! De laatste naakte man, die ik gezien heb, was in feite mijn zoontje. Hij was rap een grote jongen geworden en op z’n twaalfde mocht ik hem niet langer wassen.
Dit ging Serge me toch niet aandoen? Ik raakte danig over mijn toeren, kreeg hartkloppingen en transpireerde hevig. Ik voelde mijn haar kletsnat worden. Het zweet liep in straaltjes van mijn rug. 'Wat krijgijg je nu, Gerda?’ vroeg hij.
“Vapeurs, Serge. Die komen ineens op. Vooral als ik me over iets opwind. Dat zijn de jaren! Er bestaan daar pillen en inplantingen met hormonen voor. Maar dat is tegen de schepping van de Heer.’
'Mooi, mooi, Marianne raakt ook opgewonden als Max naakt tegen haar ligt. Je transpiratie ruikt lekker, Marianne. Weet je dat?’ Ik dacht dat Serge volledig een slag van de molen had. Hij verwisselde mijn naam ook al! Ik dacht eraan me terug aan te kleden en weg te gaan. Doch ik stond als aan de grond genageld. Ik kon echt niet bewegen en daarom zei ik hem dat het van die zwarte Spaanse zeep was. ht dat ik hem hoorde vloeken, zo tussen de tanden. Maar het zal wel mijn gedacht geweest zijn.
Priesters vloeken niet, zeker Serge niet. Hebt Gij hem al horen vloeken, Heer? Nee toch!
‘Wat is mijn naam, Marianne, spreek op. Hoe heet ik?’
Zijn stem klonk vreemd, nijdig. Zijn ademhaling werd kort. De warme adem raakte mijn oor.
‘Serge, vaneigest’, zei ik.
Plots zag ik zijn grote zware handen in mijn borsten knijpen. Door mijn vapeurs plakte hij tegen mij aan. Ik dacht als ik nog meer zweet, geraken we niet meer van mekaar. Hij liet een borst los en wreef met zijn hand rond mijn nagelbuik. Toen begon hij in mijn schouder te bijten en mijn oor te likken. Zijn hand ging verder naar beneden.
‘Ik ben Max, Marianne, je minnaar! Roep op mij, nu! Nu! Nu!’
Ik zei hem dat hij me veel mocht vragen, maar dat toch niet. En omdat hij me pijn deed aan mijn linkerborst, heb ik dan rap twee keer op Max geroepen en Serge was content. Zijn hand was nu volledig aan mijn vrouwelijkheid en hij graaide met zijn vingers in mijn haarstreek aldaar, alhoewel daar niet zoveel meer te graaien viel.
Ik vroeg Serge wat dat heet geklop tegen mijn onderrug was. Naar ’t schijnt was dat zijn liefdesnaald die naar mij, Marianne, verlangde en dra zou ontploffen. Heer, Serge gebruikte daar ook andere, geleerde woorden voor. Maar door de alteratie ken ik die niet meer. In het Latijn heeft hij ook een en ander gezegd. Maar dat zullen de gebeden tot U, de Almachtige, geweest zijn.
Ik moest met mijn achterste tegen zijn buik aanleunen. Maar ik kon mij niet bewegen omdat hij me zo vast omknelde. Zo een kollossale grote man en ik weeg ocharme 64 kilo. En weet Gij wat, Heer? Mijn benen begonnen te beven. Serge tilde mij bijna op. Met zijn vingers nog steeds aan mijn vrouwelijkheid wrijvend.
‘Marianne, we gaan het ons gemakkelijk maken’, beval hij. Hij trok de zware armstoel vlakbij, ging zitten en nam mij op zijn schoot. Met mijn achterste op zijn zware buik. Ik moest mijn benen spreiden. Ik hield mij goed vast aan de armleuningen. Ik kreeg pijn. Mijn dikke teen stond zeker een centimeter van de andere af. Ik kreunde.
‘Wat is ’t nu weer?’ blafte Serge. Zijn manier van spreken stond mij bijlange niet aan.Een kramp! Gaat niet over!’
‘Waar?’
Ik tilde mijn voet op en Serge zag mijn stijve teen. Ik moest van hem mijn tenen naar omhoogtrekken en ja de kramp ging eruit. Maar mijn kuit deed nog vreselijk pijn. Serge had daar ook een goeie remedie tegen, beweerde hij. Hij begon feller te wrijven. Ik kon niet geloven dat mijn kuit zou beteren langs mijn vrouwelijkheid. Serge zei dat het allemaal met elkaar in verbinding stond. Hij had opnieuw gelijk. Mijn hart bonsde tegen 200 per uur. Het was precies of er een elektrisch apparaat binnenin aan het masseren was. Het voelde goed aan in mijn kuiten. Feitelijk voelde het meer dan goed. Het was heerlijk. Overal.
Je hebt een priester nodig om die goddelijke zaligheid eruit te halen. Een gewone man vindt dat niet. Ik keek. Bukte mijn hoofd wat lager en zag de dikke rode kop van zijn naald maar ik zag tevens dat de lederen zitting van de stoel donkerder kleurde. Ik dacht dat ik aan het plassen was.
Maar Serge vertelde dat juist die sappen alle verlossing brachten. Hij stamelde iets over nu of nooit. Serge tilde me omhoog, draaide me om en wou dat ik mijn benen tussen de armleuningen stak. Dat duurde wat lang en hij werd precies boos.
Toen ben ik of in slaap of flauw gevallen. Rond halftien heeft Serge me met de wagen naar huis gebracht. Flanellen benen had ik. Ik heb zijn raad opgevolgd en heb tot laat in de namiddag geslapen. Voor het eerst in jaren en zonder slaappil. Ik zou nu de hele avond nog kunnen voortschrijven, Heer, zo goed voel ik mij.
Een uur geleden kwam Max thuis en ik was aan het zingen in de eetkamer. Hij scheen meer dan verbaasd, slenterde hoofdschuddend naar boven en ik ging door met zingen, de liederen van de Blijde Boodschap.
Heb dank, O, Heer, duizendvoudig dank
afl. 080/121 ~ Koken kost geld
25 Mei – dag van de Heilige Gregorius VII, Paus en Belijder.
Het is vandaag een bijzonder heugelijk dag, Heer, voor de ganse parochie maar vooral voor U. De plannen voor de vernieuwing van de parochiezaal zijn eindelijk na twee jaar af. Serge gaat ze in de loop van deze week halen bij de aannemer. Aan de gevel hebben wij alleen de ramen laten vervangen.
Serge vindt dat we niet moeten beginnen met te breken, want dan hebben wij een plan van de architect nodig en een vergunning van de gemeente. Gij weet ook, Heer, als men op de gemeente moet wachten, is onze zaal binnen vier jaar nog niet gereed. Komt daarbij, dat de burgemeester een liberaal is. Serge vreest dat de blauwen zoiets zullen rekken tot in het oneindige.
Maar de zaal zal mooi worden binnenin. Wij gaan daar veel kunnen organiseren en wij willen tevens een bureel inrichten voor parochiaal dienstbetoon. Serge heeft prachtige ideeën. Maar koken kost geld, dus is alle hulp welkom. Vorige week heb ik een deel van het voorschot van de aannemer helpen mee betalen. Ik had nog een kleine 3000 euro op mijn rekening staan en de dertigste van elke maand krijg ik mijn leefgeld van Max. Daarvan kan ik ook nog 800 euro bijleggen. Ik heb niet zoveel nodig om te leven. Max blijft de poetsvrouw en de algemene kosten toch betalen. Ik ben erg fier en voldaan, Heer, dat ik hieraan mag meewerken.
Heb dank, O, Heer.
30 mei – Dag van de Heilige Felix I, Paus en Martelaar.
Heden ten dage zijn de mensen toch dikke zelfzuchtigen nietwaar, Heer? Serge is er het hart van in. Adrienne, Justine en ik ook. De collecte op de gemeente om de kapotte glazen in de grote ramen te vervangen heeft bijna niks opgebracht. De gemeente wil maar voor 1500 euro tussenbeide komen in onze parochiezaal. Serge, de sukkelaar, wou de plannen opgeven. Maar wij hebben ons verzet. Wij gaan ermee door!
Ik heb eergisteren woorden gehad met mijn zoon omdat ik een deel van mijn geld terug wil en dat zou willen gebruiken, Heer. Hij wou weten waarom ik dat nodig had. Ik heb hem gezegd dat het zijn zaken niet zijn. Vijfduizend euro maar en dan nog voor goede werken. Precies of ik hem daarmee het vel afstroop! Een uur geleden had ik zijn madam aan de telefoon. Die begon ook te razen. Maar ik laat me niet meer doen en zeker niet door haar. Dat is verleden tijd.
Weet Ge wat die snotneus mij voor de voeten wierp, Heer? Of ik er ook ene moest onderhouden zoals Max! Ze vindt het schandalig dat wij zogezegd met hun vermogen willen gaan lopen. Het geld van mijn ouders, van onze winkel waarin ik jarenlang heb moeten werken, haar vermogen? Het spreekwoord zegt: kleine kinderen kleine kruisen, grote kinderen, grote! Het spreekwoord zegt wel niets over schoondochters, maar die van mij, wel, dat is begot een hakenkruis.
God, Gij, die elke mens verlicht, wilt Gij het hart van die twee in Keerbergen dubbel verlichten?
Heb dank, O, Heer.
2 juni - Dag van de Heiligen Marcellinus, Petrus en Erasmus, Martelaren.
Heer, ik heb deze nacht Uw Engelen en Aartsengelen aangeroepen en hun gevraagd om samen met mij en met de hemelse legerscharen het loflied van Uw heerlijkheid te zingen zodat Gij ons kunt helpen. Want zelfs in mijn gebeden vind ik geen vertroosting meer.
Mijn zoon wil de vijfduizend euro in schijven uitbetalen. Elke maand duizend euro, zegt hij, en zijn plaaster wil mijn intresten laten kapitaliseren. Serge rukte zich gisteren bijna de haren uit het hoofd. Ik begreep hem heel goed. Ik had hem dat geld beloofd. Hij had het nodig als voorschot op de nieuwe toiletten en lavabo’s en een stuk voor de nieuwe vloeren en faiencetegels. Die commerçanten zijn echte profiteurs, hoor! Ze weten dat de kerk het moeilijk heeft. Denkt Gij dat ze compassie hebben met Uw Huis? Ze hebben Serge zelfs al wandelen gestuurd, wel beleefd maar toch. Met kerkfabrieken moeten ze veel te lang op hun geld wachten zeggen ze. Maar de kerkfabriek heeft niets te maken met onze zaal. In feite is dat privé.
Ik heb, in afwachting van de stortingen door mijn zoon en mijn huishoudgeld, de kleinste zilveren monstrans en een gebedenboek uit de 17de eeuw aan Serge gegeven. Hij kent op de Zavel mensen die onder antiek doen. Doch hij weet niet of het voldoende zal opbrengen. Hemelse Geesten, verenig U met mij in gebed om de God van alle Barmhartigheid te vereren, opdat hij de mensen op de Zavel goed laat doen, zodat Serge zijn voorschotten kan betalen.
Vooraleer ik het vergeet, Serge heeft mij verteld over de goddelijke ingeving, die hij heeft ontvangen tijdens zijn brevieren. Hoe kan ik U danken, O mijn Heer, voor deze grote eer door Uw weldaad. Ik heb Serge beloofd dat ik een heel bijzondere koperen plaat zal laten maken. Maar Serge heeft dit geweigerd. Hij wil daar zelf voor zorgen bij een Antwerpse graveur, die hij goed kent. Het zal een grote plaat worden, heeft hij gezegd: Feestzaal Gerda Vanbesien, weldoenster van parochiale werken.
Heb dank, O, Heer om mij aldus te vereeuwigen voor mijn bescheiden bijdrage.
Leren kruipen is niet zo simpel, armen en benen willen verschillende richtingen uit … Maar ! Er is een kleine slimme coach die weet dat het niet gemakkelijk is en die bereidwillig voordoet hoe het moet.
LM heeft een nieuw lekker brood ontdekt in de bakkerij-afdeling van de plaatselijke supermarkt. En ik wou dat hij dat brood nog eens meebracht. Ik schreef op het boodschappenpapiertje : smutske - 1x
Hij kwam een beetje ongelukkig de keuken in. Hij vind het heel vervelend wanneer hij iets niet snapt dat er toch duidelijk leesbaar geschreven staat. Dan voelt hij zich ambetant.
- Wat is een smutske? deed hij zielig. - Dat is toch dat brood, … ja sorry, 'k had er brood moeten bijzetten, da's juist. Want begin in zo'n supermarkt maar eens een smutske te zoeken als ge niet weet in welke afdeling ge moet zijn hé. Dus ik schrijf, smutske – 1x (brood)
- En dat hebben ze daar, dat brood? - Ge hebt het al zelf meegebracht. - Ikke? - Maar ja!, een meergranenbrood : Pater Smutske.
Zijn snuitewerk verhelderde helemaal en hij hield zich ineens veel rechter ook:
- Het is niet een Pater Smutske, zei hij, het is een patersmutske!
eh, Pater Smutske zou toch een Scandinavische missionaris kunnen zijn, of een Zuid-Afrikaan, of zo …
29 april -Vierde zondag na Pasen - dag van de Heilige Petrus, martelaar.
Ik heb de zondagsmis zoals gewoonlijk bijgewoond. Dan ben ik met de dames van de Heilige Maagd naar de kapel van de Heilige Jacobus geweest, voor een genezingsgebed. Daarop heb ik mijn Heiland thuis begroet.
Ik begrijp Serge soms niet goed. Hij lijkt me afstandelijk en vreemd. Gisteren toonde hij me een paar witte paterskoorden met dikke knopen. Kijk, Gerda, zei hij, verdraag deze en je zal je lichaam lichter voelen. Toen deed hij de deur van mijn kamer op slot en schoof de overgordijnen dicht. Ik had het liever zo, in het halfduister. Ik wou niet dat de gezant van God mijn naaktheid zag. Van voren bedoel ik. En zeker mijn vrouwelijkheid niet.
Ik knielde, boog voorover en werd direct de striemende koordslagen op mijn rug en achterste gewaar. De pijn was verschrikkelijk maar ik beet op mijn tanden. Dit was mijn eigen gevecht met satan. God wilde het. Ja, ik ben een zondares, al denk ik nog altijd dat mijn fouten veel minder zijn dan die van de hoerenloper.
Hij is vanmorgen met de auto vertrokken. Gelukkig is het zondag en was hij heel vroeg weg, zodat de buren misschien niets hebben gemerkt. Ik vermoed dat zij zijn kleren nu kiest. Precies een oude, rijke homo, de zot. Zo opgetut zag hij eruit. Heer, vergeef mij, aanvaard mijn pijnen en spaar mij van deze gedachten. Heer, ik ken Uw groot verdriet maar ook Uw genade. Ik zal boeten.
Ik zakte bijna door de knieën. Ik zei tegen Serge dat het nu toch wel genoeg was voor vandaag. We krijgen er hem wel uit, Gerda, zei hij. Ik zag dat hij enorm transpireerde en hoorde hem gesmoord nahijgen. Hij had een vreemde, donkere blik in zijn ogen, precies als was er een stuk van mijn bezetenheid naar hem overgeslagen.
Hij zei dat dit zijn manier was om aan duivelsuitdrijving te doen. Allemaal goed en wel, maar ik wil zo’n pijn niet meer gewaar worden. Serge keek me hard en doordringend aan en snauwde dat er nog andere manieren waren. We zullen tot het uiterste gaan, Gerda, tot het uiterste.
Heb dank, O, Heer maar maak alstublieft Serge wijs dat hij het wat zachter de duivel uitdrijft.
afl. 078/121 ~ De hemelse prikkel
Haar geschrift op de volgende bladzijden werd jachtig, bijna onleesbaar:
4 Mei - Dag van de Heilige Monica, Weduwe.
Serge kwam vandaag kort na de middag. Hij heeft een kop koffie gedronken. Ik vond hem heel zwijgzaam en zenuwachtig. Hij sprong opeens recht en zei: kom Gerda, we gaan eraan beginnen.
Wij gingen naar mijn kamer voor de boetedoening. Serge bond de palmtakken en de paterskoorden rond drie stolpen van wassen Heilige Maagden. Hij schoof de overgordijnen dicht en ik deed de deur op slot. ‘Luister nu goed, Gerda,’ zei hij zachtjes ‘ik heb je gezegd, de straf moet zwaarder want satan wijkt niet. Kleed je uit, kind, en kniel zoals gewoonlijk, maar je achterste een weinig hoger, als dat gaat. Sluit de ogen, Gerda. Beheers je. Gil niet en bid samen met mij: Heer ontferm U over ons. Christus ontferm U over ons.
Ik begon kalm: Christus hoor ons. Christus verhoor ons. God, Hemelse Vader, ontferm U over ons. God de Zoon, Verlosser der wereld, ontferm U over ons, God, Heilige Geest, verhoor ons….
Ik voelde eerst niets. Er was alleen mijn luide lofzang voor de Heer. Achter mij stond Serge, die op zijn manier de demonen in mij bevocht met rituele gebaren en stille bezweringen. Plots beroerden zijn klamme handen mijn lichaam. Onderaan. Er was een korte, hevige pijn, niet aan mijn vrouwelijkheid, maar ’t ander. Ik weet de christelijke naam voor mijn achterste niet, maar Gij verstaat wel waar.
Heer, ik dacht dat ik ging openscheuren. Al biddend heb ik alle heiligen aangeroepen: alle heilige engelen en aartsengelen, alle heilige koren der zalige geesten, de heilige aartsvaders en profeten, bid voor kinderen, maagden en weduwen. Bid voor mij. Wees genadig! Spaar mij, Heer, en verlos mij van alle zonden. Van de geest van onkuisheid … van alle gesels … Vertrooster, zoon van God, kom mij ter hulp.
Ik wou het uitschreeuwen van de pijn, maar liet de schreeuw van afschuw op mijn stukgebeten onderlip sterven. Ik kromp ineen, maar bad koortsachtig verder. Dit was de ware pijn die alle andere verdrong. Precies de pijn van een barende vrouw, misschien niet zo erg, maar voor zover ik me nog kan herinneren ging dit er toch naar toe. Ik riep om hulp uit de hemel, om verlossing want mijn achterste stond precies in brand. Warm vocht liep van mijn billen, tot in de vouw van mijn knieën. De gesel werd uit mijn lichaam gehaald. Ik kreunde en bad koortsig verder. Ik wist zelfs niet meer of Serge nog in de kamer was.
Stilaan ging die vreselijke pijn over in iets anders, waarvoor ik de juiste woorden niet kan vinden. Mijn onderlichaam tintelde. Hetgeen je gewaar wordt na een koude douche als het buiten snikheet is, maar dan van binnen. Precies of er iemand met een fijn pluimpje overal over en weer wreef.
Na een tijdje ging het over en ik vond het spijtig. Dit moest de goddelijke prikkel zijn, die ik nooit eerder doorheen mijn lichaam had gevoeld. Serge was er nog. Hij waste zijn bezweet gezicht.
Nadien dronken wij de rest van de koud geworden koffie. We hadden nog geen woord gezegd. Ik stond op het punt hem te vertellen van die goddelijke prikkel. Op dat moment schraapte hij de keel. ‘Gerda, zei hij, wij zijn nu in een vlakte waar slechts geesten huizen.’
Zijn ogen lachten mij precies uit. Ik had schrik dat Serge met mij het zesde gebod had overtreden. Ik had dit als kastijding aanvaard. Als het zo was, dan was zonde met zonde uitgewist. Ik begon te beven als een riet. Ik vroeg snikkend aan Serge of dat nu wel echt nodig was om mij zo te gebruiken en wat de Heer daar wel zou van denken.
‘Gerda’, zei hij eerder koel, ‘beheers je, de Heer heeft al jaren bezit genomen van je geest en je ziel. Nu neemt hij bezit van je lichaam. Ik ben zijn instrument. Blijf vertrouwen in mij hebben. Ik weet wat moet. Je zal voortaan meer rust ervaren. Je gaat ontvankelijker worden. Je kwelgeesten zullen minder en minder vat op jou krijgen.’
Ik was door zijn woorden al een stuk gerustgesteld en hij had nog gelijk ook: ik voelde me beter. Heer, ontvang mijn lichaam als mijn offer en blijf de weerbarstige demonen in mij doorboren met Uw genade.
Heb dank, O, Heer
14 mei - Dag van de Heiligen Matthias, apostel, en Bonifatius, IJsheilige
Heer, mijn God, heb dank, heb duizendvoudig dank. Ik verjong met de dag. Uw rust is in mijn geest. Ik denk dat de demonen het niet meer zien zitten. Max is het gras aan het afrijden. Twee weken geleden zou ik nog gewenst hebben dat de grasmaaier met hem een vaart reed zoals in de filmpjes van Tom en Jerry. Geen haar op mijn hoofd dat daar nu aan denkt. Serge heeft mij gisteren nog eens op het hart gedrukt, dat mijn boetedoening op deze manier goed werkt.
‘Gerda, zei hij ‘je diepste en vroomste wens is verhoord. Door de kruisvaarder van God werd je nu echt de bruid van God.’
O, God, door wie ik leef, verleen ons op mijn smeken toch een uur of drie schoon, helder weer overmorgen. De laatste ijsheilige is bijna van de baan en ik moet mijn canna’s planten. Maak ook dat de stormen wijken, want die van vorige week heeft in mijn voorjaarsadonissen en paasbloemen lelijk huis gehouden, ook in mijn mariahartjes. och die hebben nog tijd om op hun effen te komen. Ik smeek U ook, Heer, dat Gij de overvloedige regenvlagen van de laatste dagen tegenhoudt. Want de bloemen uit mijn tuin en die van Adrienne zijn de offeranden, die wij voor onze zonden en deze van onze evennaasten aan Uw Heilige Naam ter heiliging opdragen.
choreografie = dans- en bewegingscompositie, een aantal lichamen volgens patronen gelijktijdig doen bewegen in ruimte en tijd
Voor de choreograaf was het waarschijnlijk heel interessant en ook plezierig om een ontwerp te maken met individuele patronen die eerst slechts lichtjes van mekaar afwijken en dan evolueren naar chaos, een optreden dat eindigt in een tuil van vergissingen, zonder dat het geheel clownesk wordt. Mijn hoed af voor wie dit genre chaos weet te orkestreren. Voor de danseressen moet het moeilijk geweest zijn om schijnbaarmoeiteloos,zoveel vergissingen juist uit te voeren.
Het Mistake Waltz ballet (1966) bestaat uit drie delen, de voorbereiding van de scène, wanneer de poppen-danseressen gebracht worden door de toneelknechten/dansers de uitvoering door de danseressen … zijn zij defecte robot-poppen ?, het haastig leegruimen van de scène wanneer het zogezegd vreemde optreden afgelopen is.
1. Bel de NASA. Het telefoonnummer is +1 202-358-0001. Leg hen uit dat ge hier zo snel mogelijk weg wilt.
2. Als ze daar niet willen meewerken, bel het Witte Huis +1 202-456-1111 en vraag iemand daar of die voor u een goed woordje kan doen bij de NASA.
3. Als ge geen connecties hebt binnen het Witte Huis, bel het Kremlin : +7 495 697-03-49 Die hebben geen vrienden bij de NASA, niet echt, maar ze zouden nu wel een beetje invloed hebben in het Witte Huis, dus dat nummer is het proberen waard.
4. Als dat ook niet helpt, bel de Paus om raad. Zijn nummer is +39 0669881662 en ik veronderstel dat het schakelbord ginds nog altijd onfeilbaar is.
Ach ja, ik was toen jong, en dan wil het een & ander al eens lukken hé. Nu, indien al deze pogingen tot niets leiden, wuif de eerstvolgende vliegende schotel naar beneden en leg uit dat het van levensbelang is hier weg te raken vóór de volgende telefoonfactuur in de bus valt.
m - met dank aan RD - EZW-07/2013 en google zegt dat de telefoonnummers kloppen
afl. 075/121 ~ Een vaart rijden met het Scheppingswerk
6 Maart- Dag van de Heiligen Perpetua en Felicitas, martelaressen en tweede Zondag van de Vasten.
Halleluja, Heer, ik ben eruit! Ja, God moet mij straffen. Serge is zijn afgezant en ik zal hem gehoorzamen. Ik weet nu dat ik mijn straf verdien. Ik weet ook dat ik nog vele malen boete zal moeten doen. Want telkens als ik Max bekijk, zie ik hem bezig met haar. Heer, Gij kunt U niet voorstellen wat een marteling dat voor mij is. Het is nu zondag, Heer. Weet Gij wat mijn kwelgeest in de keuken staat te doen? Rozijnenbrood bakken. Jawel! En dat middenin de Vasten! Op de dag des Heren brood bakken, dat is royaal de spot drijven met Uw scheppingswerk nietwaar? Neen, Heer, ik ga niet naar beneden. Ik vrees dat de demonen mij zouden dwingen om dat deeg naar zijn hoofd te gooien.
Zie mij voor U, Heer, opnieuw vol schaamte en berouw bij deze woorden, bij deze zware fouten. Ik verafschuw ze uit heel mijn hart omdat ik de zo goede en beminnenswaardige God hiermee beledigd heb. Is dit mijn dank voor Uw liefde, die Gij mij zo spontaan gegeven hebt? Ik heb mijn ondankbaarheid, mijn egoïsme en haat veel te ver doorgedreven. Ik onderwerp mij aan uw oordeel. Aanvaard, O Heer, mijn boete.
Heb dank, O, mijn Heer
9 maart - Dag van de heilige Francisca Romana, weduwe.
Heer, mag ik U alstublieft vragen Zijne Heiligheid onze Paus bij te staan. Ik heb er eerlijk waar geen goed oog in en hij sukkelt al jaren. Heer, ik smeek U, maak er toch geen martelaar van. Dat verdient hij niet. De wereld heeft hem nodig, als Gij ziet wat er overal allemaal gebeurt.
Heer, Ge moogt geen tv opzetten en gazet openslaan of de kogels vliegen rond een mens zijn oren. Op de duur wordt iedereen daaraan gewoon. Voor twee doodgeschoten jongens draait zelfs het journaal zijn hand niet meer om. Ik zou eens willen weten hoeveel moeders in Amerika alle dagen hun hart vasthouden. Ik zou ze geen eten willen geven, Almachtige. Dan nog hoor je vrouwen op tv vertellen dat ze fier zijn omdat hun jongen naar Irak moet. Weet Gij wat ik daarover denk, Heer? Ofwel zijn ze zot ofwel omgekocht door de tv. Als er een land is waar ze U, Heer, op handen dragen, dan is het Amerika toch!
Ik heb U niet te bevelen, Heer, maar ik vind dat Gij aan onze Heilige Vader of zijn secretaris gerust moogt zeggen dat ze meer haar op hun tanden moeten hebben. Die president vraagt U elke keer om zijn land te zegenen en ondertussen eist hij miljoenen belastinggeld om die oorlog te kunnen betalen. Hoe durft hij Uw naam vernoemen! Gij, Heer, die altijd vrede op aarde wenst. Nee, Heer, mij moeten ze niet wijsmaken dat die president en zijn mannen mensen van goede wil zijn. Schijnheiligen zijn het, die siroop aan Uw baard smeren.
Nog iets. Ik heb gisteren de biecht gesproken bij Serge. Zijn penitentie is tamelijk hard, Heer. Hij spreekt nu van de duivel uit mijn lichaam te drijven. Alleen kastijding zal mij zuiveren, zegt hij. Ik ben daar niet zo voor te vinden. Maar, allez, alle baten helpen. Hij heeft ook gevraagd om mij daarop van nu af aan geestelijk voor te bereiden. Ik bid U om mij hierin te steunen.
Heb dank, O, Heer.
afl. 076/121 ~ Te voet naar Canossa
23 maart- Dag van de Heilige Gabriël, Aartsengel.
Heer, wat moeten wij doen? Madeleine en Adrienne vinden dat wij niet mogen opgeven en dat wij nog meer moeten bidden voor onze Heilige Vader. Adrienne is er zeker van, dat de kracht van ons gebed zijn asem op gang zal brengen. Ik vind van niet. Ik denk, Heer, dat hij echt een vogel voor de kat is en op zijn laatste benen loopt.
Daarom smeek ik U, Heer, met geweldig veel zeer in mijn hart, laat Uw grote, oneindige Goedheid en Genade over hem komen. Open uw Huis voor hem, mijn Heer, en neem hem op in Uw midden. Laat hem verwelkomen door Uw engelen en vooral door ons Heilig Bernadetje, die hij zo lief heeft gehad. Aanhoor mijn gebed, O, mijn Heer.
Het is bijna Pasen en de Vasten is ver gedaan. Ik bid meer dan ooit. Ik ben bereid. Serge gaat juist buiten.
Hij heeft me nog een bundel lange, groene palmtakken gebracht, niet zoals die korte van zondag, maar speciale. Hij praat rustig en zalvend . Het is voor mij zo een weldaad om door zijn stem, die mij de stem van U, mijn Heer, lijkt te worden getroost. Ik doe wat hij zegt: duw de kousen naar beneden, kniel op de blote knieën en steun op de ellebogen.
Dan slaat hij met de palmtakken op mijn rug en gebiedt op luide toon de hymne van de tweede vesperpsalm zingend te bidden: Gegroet, o, martelaarbloei, die zwicht ten drempel van uw jonge bestaan door ’t moordenaarsmes op God gericht, verscheurd als prille rozenblaan. Hij slaat mij harder. De twijgen zijn te mals, ik voel niks. Toch weet ik dat ik pijn moet lijden. Ik heb daarom aan Serge gevraagd even te wachten en zich om te keren omdat ik mijn rok moet uitdoen.
Ik kniel opnieuw en Serge zweept harder. Hij blijft kijvend en bezwerend slaan. Gerda, zegt hij, de twijgen worden nu heet gloeiende staven, die je rug bloederig scheuren. Dat is wel niet waar, maar ik stel mij dat voor, omdat het zo zou moeten zijn. Serge commandeert grofweg: duw nu de onderbroek naar beneden en trek die blouse ook maar uit. Blijf biddend zingen, zegt hij. Lach, ervaar bevrijding. Wees dankbaar.
Mijn blouse, mijn thermogeen onderhemd, mijn onderbroek en mijn soutien liggen naast mij. Ik kniel, buig voorover en steun op mijn ellebogen, mijn achterste naar Serge gericht. Ik moet wachten op mijn bevrijding door de slagen die blijven komen. Maar al bij al geeft dat toch niet de verwachte, noodzakelijke pijn.
Heer, op dat moment wist ik dat de demonen weerstand bieden. Dat zij zich niet zo gemakkelijk uit mij laten drijven. Ik zeg tegen Serge: het doet niets uit, ze willen niet Ik hoor de goddelijke stem van Serge: moge dit offer dat wij U voor alle zonden opdragen, Heer, voor U een welgevallen offergave zijn en laat het aldus levenden en doden tot heil strekken.
Ik mompel de woorden met hem mee. Ik moet boeten, nietwaar, en dankbaar alle straf ondergaan. De demonen hebben mij overladen met de schuld van haat en wraak. Ze moeten tot zwijgen gebracht worden. Serge weet goed genoeg wat hij daarvoor moet doen. Ik ben een kind van God. Ik wil terug onder Zijn liefhebbende hoede.
Als Serge ophoudt, kleed ik me snel aan. Ik ben onder de indruk van gedachten en gevoelens die ik echt niet kan beschrijven. Serge zal me blijven helpen. God laat geen enkel schaap verloren gaan, zegt hij, maar daarvoor moet het schaap eerst naar Canossa gaan. Ik vroeg hem of ik daar te voet naar toe moest en hoe ver dat was. Serge zei dat die stad overal lag en bij mij bovenaan de trap.
Hij kan soms van die zaken vertellen, waar ik kop noch staart aan krijg. Dat zal het verschil zijn tussen een gewone sterveling en een priester, denk ik.
"ik heb al meerdere vluchten meegemaakt, wij zitten steeds achteraan daar we geen maaltijd nemen aan boord en de klein kinderen ook waarschijnlijk want als we opstijgen begint er een kind te krijsen tot we terug op grond zijn, zenuwslopend is dat als je 4u30 in een vliegtuig zit, ook eens op een nachtvlucht, we dachten lekker een dutje te doen maar er was weer zo'n krijser bij tot in Zaventem toen hield hij op en begon zijn zus te brullen." van BE
Wanneer er een schreeuwertje begint is het mentaal dekking zoeken, ja. Gij hebt het over 4 à 5 uren vliegen. Hoe houdt men het vol op een intercontinentale vlucht van meer dan 12 uren? Ik probeer dan te verdwijnen in een soortement on-bewustzijn, een soort half-comateus bewustzijn, ik weet niet hoe het heet, maar ik verdwijn in een soort gelatenheid.
Ik accepteer het geluid niet hoor, dat lukt me niet. Maar ik onderga of negeer het op een of andere manier. Wanneer het geluid dan stopt, of wanneer moeder & kind bij de tussenlanding het vliegtuig verlaten en we het niet meer horen, dan komt er een hoofdpijn opzetten die me vertelt dat ik qua negeren nog veel te leren heb. Hoe langer die hoofdpijn blijft duren, hoe beter ik besef dat ik moet leren negeren zónder me te verzetten. Ik heb nog een hele weg te gaan hé. Maar LM & ik vliegen niet meer. Dat helpt voor een deel. m – EZW-07/2014, herwerkt
afl. 073 /121 ~ Nederig verzoek aan het Eerwaardig Vat
11 oktober- Moederschap van de Heilige Maagd Maria
Wees gegroet, O Heilige Moeder, die als maagd de Koning ter wereld bracht. Vandaag eer ik Uw moederschap. Aanhoor mijn gebed, maar eerst mijn verzoek.
Moeder Maria, Eerwaardig Vat, het botert niet tussen mijn zoon en zijn vrouw. Van in het begin heb ik geweten dat die twee niet door onze Heer voor elkaar zijn voorbestemd. Jawel, zeer Kuise Moeder, zijn Pat is geen gemakkelijke hoor! De Vrucht van uw Lichaam is gekruisigd, maar die van mij draagt alle dagen zijn kruis. Maar ik zwijg uit liefde voor mijn zoon.
Ik denk, Hoogverheven Moeder, dat het tijd wordt, dat er in dat gezin een kindje komt. Ik vraag mij af of Gij, die tot de verbazing van de natuur de Heilige Schepper ter wereld bracht, of Gij aan dat koppel geen duwtje kunt geven? Ik zou toch zo gaarne een kleinkind hebben. Het zou mijn aards bestaan opnieuw zin geven.
Gij weet, roemwaardigste Maria, hoe triestig mijn leven hier is. Uw Josef ging niet op een ander, de mijne wel. Na het baren, O Heerlijk vat van Godsvrucht, zijt gij ongeschonden gebleven. Ik was echter gescheurd langs alle kanten. Pat weet dat, Heilige moeder. Bij de stam van de Cijnensen zijn het allemaal zware borelingen. Ook is ze bang om haar slanke lijn te verliezen. Moest het aan mijn zoon zijn zaad liggen, dan kruip ik op mijn knieën naar Lourdes heen en terug.
Waarom ik U dat nu pas vraag? Wel, Mystieke Roos, omdat zij het altijd heeft over de vriendschap die een mens van dieren krijgt, veel meer dan van mensen zegt ze. Haar vriendin heeft een hondenkwekerij en hondenhotel overgenomen en Pat zit daar ganse dagen aan een stuk. Ik zie het aankomen, Heilige Moeder, en daarom heb ik het achtste gebod overtreden. Ja, Spiegel van Gerechtigheid, Uw dienares heeft gelogen. Ik heb haar verteld dat mijn Francis tegen geen hondenhaar kan. Dat ik met hem vreselijk gesukkeld heb toen hij een klein manneke was. ’t Was eruit voordat ik het wist.
O, Zetel van Wijsheid, klap alstublieft die hond uit haar hoofd. O Heer, ik bid U, verleen mij te mogen ondervinden dat de Heilige Maagd mijn voorspraak is, omdat wij door Haar mochten ontvangen de Gever van het Leven en probeer daar in Keerbergen iets te forceren.
Heb dank, O, Heer
afl. 074/121 ~ Waar de muren van Jericho al goed voor zijn!
3 december - Dag van de Heilige Franciscus-Xaverius, Belijder. De stem van de Almachtige is boos. Hij zegt: Gij, Gerda verkettert God en verzoekt de duivel. Uw gebeden zijn schijnheilig. Uw lijden is begeerte naar wraak. Serge heeft gelijk dat hij mij dat zo vlakaf zegt. Zelfs zondaars moet men beminnen zoals zijn evennaasten.
Maar ik vind dat de Almachtige gemakkelijk kan spreken. Hij zit niet met een overspelige echtgenoot! Tegen Serge heb ik ook gezegd dat het geen lachen is iemand te moeten beminnen, die mij en mijn zoon tot schaamte, schande en smaad veroordeelt.
Alstublieft, Almachtige, Eeuwige God, die mij zowel door kastijding geneest als door vergeving bewaart, aanhoor Uw nederige smekelinge en dienares. Maak dat ik mij verheug over de rust van de verlangde vertroosting en steeds de gave van Uw Vaderlijke Goedheid moge genieten.
Heb dank, O, mijn Heer.
21 Januari- Dag van de heilige Agnes, Maagd en Martelares. Heer, mijn God, eerst en vooral wil ik U vragen onze gebeden in de kapel ’s morgens te willen verhoren en dan speciaal die van mij voor onze Heilige Vader. Ik vind dat hij nu serieus achteruitgaat. Heer, Gij hadt hem moeten zien van de week op tv. Mijn hart kromp ineen. Ik verstond van hem geen gebenedijd woord. Heer, ik smeek U nederig op mijn blote knieën, laat al die goddelozen zien wat Gij kunt en geef onze Heilige Vader een beetje meer stem. Dan kan ik hem verstaan en door hem spreekt Gij, mijn Heer, ook tot mij.
Heer, mijn God, wat staat er mij te doen? Denkt Gij dat de demonen nu ook in mij zijn gevaren omdat ik wens dat Max en zijn hoer zouden bezwijken onder de muren van Jericho, dat zij zouden creperen en wentelen in de gruwelijkste pijnen?
Echt waar, Heer, ik ben niet slecht. Ik vraag alleen gerechtigheid. En toch bezweert Serge me dat ik moet boeten. Eerlijk gezegd, ik vraag mij toch af waarom ik zou moeten boeten. Maar Serge is door Uw hand gewijd. Hij is priester. Hij zal het dus wel beter weten. Ik bid U, help mij bij mijn tweestrijd.
Er is op het InterNet heel veel te vinden over Greeley, overtuigd katholiek priester, professor sociologie, journalist en succes-auteur. Ik denk dat hij de novelle van TiTi met plezier zou gelezen hebben.
Wie tijd en zin heeft om een beetje opzoekwerk te doen, lees op google wat ge over deze man te pakken kunt krijgen. We gaan hem nog nodig hebben tussen dit en het einde van de novelle.
Een tijd geleden las ik in 'Opmerkelijk', een kleine rubriek op de frontpagina van SenNet: De meeste mensen vinden kritiek helemaal niet erg, zolang iemand anders het mikpunt is. De meeste mensen vinden kritiek helemaal niet erg, -dat kan kloppen, dacht ik- zolang iemand anders het mikpunt is -daar stond ik perplex. Die tweede lijn had ik helemaal niet verwacht.
De meeste mensen vinden kritiek niet erg,
zolang de criteria kloppen … zolang de kritiek gegrond is … zolang de kritiek aarde aan de dijk brengt … zolang die kritiek ondersteunt, iets bijbrengt …
Maar ik had me zeker niet verwacht aan het woord mikpunt. Een mikpunt is een doelwit. Hebben we het dan nog wel over kritiek? Gaat het dan niet eerder over hekelen, spotten, schimpen en schelden?
Kritiek is volgens mij het hanteren van criteria, van maatstaven. Het opmaken van een balans. Er komt geen mikpunt of doelwit aan te pas. Wel een serie maatstaven en een onderwerp.
'k Vond de uitspraak tamelijk onvolwassen, voor een seniorennet. Dit moest me efkes van het hart. Ziezo, dat is bij deze dan gebeurd. Dankuwel.
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat aflevering 072 twee maal maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering omdat anders de verwijzingen / de linken naar de bron niet meer kloppen. Vandaar 072a & 072b. Want bronvermelding is ongeveer heilig niewaar. m
afl. 072a/121 ~ Onreine gedachten uitwisselen met het Ark van Verbond Eén tranigere litanie over Marianne en mij. Hoe ze ons verafschuwde en dood wenste. De panische angsten die ze uitstond voor de verantwoording, die ze ooit in het hiernamaals aan haar Heer zou moeten geven. Haar gedachten waren onrein, door en door bevlekt. Bladzijden en bladzijden lang bleef ze erover zeuren.
Ik schudde er onbegrijpend het hoofd bij. En dat voor zo’n devote, naar buiten uit zo minzame en medevoelende vrouw! Ze wist al zolang dat ze van mij niets meer te verwachten had! Zo stupide was ze ook niet! Of was het juist door die absurde godsdienstwaanzin, dat Gerda op zo’n manier redeneerde?
Toen begon ik aan het derde dagboek, het roze. Het moeilijkst leesbare.
Het is noodzakelijk bepaalde passages uit dit schrift in hun geheel over te nemen. Woordelijk getrouw zonder er een punt of komma aan te wijzigen -spelfouten heb ik uiteraard wel verbeterd- omdat ze ten slotte het juiste beeld ophangen en de ware toedracht van Gerda's dood belichten.
Toch wordt de morbide sluier af en toe opgekleurd met een vleugje kinderlijke, naïeve humor. Resultaat van zestig jaar dagelijkse bijbel- en missaallectuur. Van oogkleppen dragen en eenrichtingsverkeer. Van vroom leven. Ook die passages wou ik aan u kwijt, waarde lezer.
Het begin:
15 augustus - De Heilige Maagd Maria wordt ten Hemel opgenomen.
Allerheiligste Moeder, Gouden Hemelpoort, op mijn almanak van de Druivelaar staat O.L.V. Hemelvaart. Ik heb iets tegen dat woord Hemelvaart. Van als ze naar de maan gegaan zijn. Adrienne en Florence horen ook liever dat Gij ten Hemel zijt opgenomen.
Roemrijke afstammelinge van David, Gij hadt Serge moeten bezig horen in Uw Heilige Mis. Ge zoudt meer dan content geweest zijn. Met zijn zachte stem vertelde hij zijn parochianen opnieuw hoe een groot teken zichtbaar werd aan de hemel en een vrouw, die omkleedt met de zon en de maan onder haar, op haar hoofd een kroon van twaalf sterren droeg. Iedereen hing aan zijn lippen, Heilige Moeder. Men kon een muiske horen lopen in de kerk.
Wel, Koningin van de Heilige Rozenkrans, vroeger vóórdat die hoer in Max zijn leven verscheen, was deze dag voor mij een bijzonder heuglijke dag, een van de schoonste dagen van het jaar. Vandaag moest ik al mijn moed bijeenrapen om U te gaan vieren. Eens in de kerk, gaat het beter hoor, maar thuis! Gij hadt in uw huishouden geen weelde, maar Gij hadt een doodbrave man. Bij mij is het andersom. Vroeger had hij soms nog tijd om af en toe met mij naar de Delhaize te rijden. Maar de laatste maanden moet ik maar mijn plan trekken. Een geluk dat ik mijn zoon heb. Verleden zaterdag en zondag heeft Max met zijn miejef 624 kilometer afgelegd en ik ben nog geen halve liter naft waard.
Ik heb in zijn bureau een afrekening van de Visa gevonden. Op één maand drie gepeperde rekeningen van restaurants. En Gij nu, Ongeschonden Maagd! Tot tegen de Franse grens rijden ze. Om te gaan eten! Op het Rouppeplein heeft hij 354 euro betaald voor twee personen! Toen ik dat onder de ogen kreeg! Ik ben er nog niet goed van!
Adrienne, dat schaap, kreeg precies een slag van de hamer. Zij moet rondkomen met een pensioentje van 961 euro. Serge vindt zulks hemeltergend. Er zijn zoveel werken van naastenliefde en barmhartigheid nodig, zei hij. En gelijk heeft hij. Allez, Ark van Verbond, hoe Gij het draait of keert 354 euro! Het gaat er vanboven in en het komt er toch vanonder uit!
Mijn zoon vindt dat allemaal normaal! Het is het duurste restaurant van België, zegt hij. Het schijnt dat de koningen daar gaan eten. Ik denk niet dat Boudewijn, onze koning zaliger en Koningin Fabiola daar ooit een voet hebben binnengezet. Dat waren zeer godvruchtige mensen, die leefden sober. Van een goed en schoon koppel gesproken, Morgenster! Zo’n mensen worden uiteengerukt. Mijn zot blijft hier maar rondlopen. Allerheiligste Maagd, denk alstublieft niet dat ik hem in zijn graf wens, ik ben niet zo verdorven, hoor! Maar ik zou er geen traan om laten.
Gezegend zijt Gij, o dochter door de Heer, want door U hebben wij de vrucht van het leven ontvangen. In de geur van uw welriekende zalven lopen wij, de maagden die u bovenmatig liefhebben. Verheven zijt Gij, Heilige Moeder, boven alle vrouwen.
Heb dank, o, Heer.
afl. 072b/121 ~ Smeekbede voor autopech
29 augustus -Onthoofding van de Heilige Johannes de Doper, Gedachtenis van de Heilige Sabina, martelares.
Mijn God, ik aanbid U in alle ootmoed. Ik bemin U uit geheel mijn hart en bemin mijn evennaaste gelijk mezelf uit liefde voor U. Is mijn schoondochter ook een gewone evennaaste, Heer? Als dat zo is zit ik met een probleem. Hoe kan ik iemand beminnen, die voor mijn bloedeigen zoon niet doet wat een normale vrouw zou moeten doen?
Koken kan ze amper. Dat weet Gij allang, Heer. Strijken ook niet. Al de was en strijk gaan buiten. Eerlijk gezegd, ’t is een lui vel. Rotbedorven door haar brave en simpele ouders. Die mensen hebben veel te veel geërfd in één keer. Die kunnen daar niet mee omgaan. Wees matig, zelfs met de matigheid. Dat was de regel in mijn ouderlijk huis. Gegoede burgers van huize uit zijn gewend met geld om te gaan. Nieuwe rijken niet. Wel volgende week gaat zij tennissen in Frankrijk, met haar club. Onze Francis heeft mij dat verteld en ik denk niet dat het hem aanstaat. Maar hij moet zo dikwijls zwijgen. Daarom, Heer, heb ik voor hem ajuinsoep, stoverij met patersbier en vogelen zonder kop klaargemaakt en ingevroren. Nu moet Gij luisteren, Heer. Ik wou haar dat deze namiddag meegeven en weet Gij wat ze zei? Dat zij die bazaar niet meenam, zij moest gaan turnen en als Francis honger had, dat hij naar het restaurant kon gaan.
Jawel, Heer, ik heb mijn boosheid voor de toeren van mijn man wel zeer ver doorgedreven. Met Uw genade, wil ik mijn plichten vervullen, maar ge ziet, Heer, hoe een moeder dan uitspeelt. Heer, Mijn God, verdrijf uit mijn ziel de duisternis. Ik smeek U, aanhoor mijn gebed.
Heb dank, O, Heer!
18 september- Dag van de Heilige Joseph van Cupertino, Belijder.
Heer, uw dochter lijdt. Het was gisteren terug schandalig laat toen hij naar huis is gekomen en het was geen woensdag. Heer, Almachtige God van mij, verhoor toch mijn gebed. Mag ik U smeken als zij in zijn auto zit, hem een platte band te doen krijgen. Geen accident, Heer, gewoon een platte band. Ergens waar er geen garage is. Hij kan geen band steken. Zijn handen staan averecht voor zoiets. Daarmee zal zij inzien wat voor vlees zij in haar kuip heeft. Heer, ik weet dat dit een onwaardige bede is van uw dienares, maar alleen Gij kunt mij vertroosting brengen. Heer, als Gij mij aanhoort, zal mijn boetedoening groot zijn. Maar van een andere kant mijn plezier ook.
ontvangen van mpc Wat zijn die jaren voorbijgevlogen ! Rennen, dat is volkomen verleden tijd, ik ben al blij dat ik nog kan stappen. mpc
Andre Deymonaz , French, °1946
Een schilderij over rennen, over het plezier van rennen.
Haar oude ik heeft ze achter zich gelaten. Want het is haar oude ik die daar loopt, ze is doorzichtig. Toen had ze nog iele beentjes. En ze liep gebukt onder iets. Nu rent ze de komende dag tegemoet en de enige die moe wordt is de hond.
Voor het ontbijt heb ik graag dat de tafel al gedekt is van de avond tevoren, zodat we de dag niet moeten beginnen met het gekletter van tafelgerei. LM kan namelijk niet in stilte werken. En die geluiden halen mij uit mijn ochtendlijke halfslaap. Dan ben ik vroeger wakker dan nodig en dat vind ik erg. Lang geleden vond ik dat niet erg, nu wel: ik kan elk minuutje slaap gebruiken, dus maak-mij-niet-wakker-AUB!
Wanneer ík 's morgens de tafel dek heeft hij daar absoluut geen last van, hij slaapt daar los door. Omdat ik heb leren werken in stilte. Ooit. Lang geleden.
De oplossing : de tafel wordt de dag tevoren gedekt. De koffietassen staan ondersteboven, dat vind ik belangrijk. En de waterglazen moeten er staan. Ook ondersteboven. In de keuken staat het koffieapparaat klaar met water in het reservoir en met een filter in de filterhouder. Het blik met koffie wordt er naast gezet. Tot zover de mise en place, alles stand by. Laat de volgende dag maar komen, we zijn er klaar voor.
Wie het eerst wakker wordt doet vier schepjes koffie in de filter en duwt op de knop. Dat is gewoonlijk rond 07h. Niet vergeten filter naar binnen te zwaaien, of er start niks. Maar eigenlijk kunnen wij koffie maken al slaapwandelend. Om 08h ontbijt. Vanmorgen was het koude kippeblokjes met een appel en curry. Een kipcurry, maar dan huisgemaakt, met slechts 1 lepel mayo voor 2 x 2 porties van 200ml. LM vond het fris en lekker. Morgen een brado/kipper, een gerookte haring. Opgewarmd in de microwave. Zelf krijg ik dat niet naar binnen maar voor LM is zo'n beest een feest.
'k Probeer het ontbijt gevarieerd en interessant te houden omdat het voor de suikerbalans enorm belangrijk is dat er 's morgens voldoende en gevarieerd gegeten wordt na een ganse nacht niksni. Hij mag er zich niet van af maken met een boterhammeke met choco. Oelala-néé!
Ik had haar doen verlangen naar een geestelijk, innig en blijvend samengaan. Ze had zich als jong meisje een bruid van God gewaand en wou dezelfde bruid zijn voor mij. Maar die vleselijke gemeenschap was er te veel aan. Ze hield van haar man, schreef ze, maar niet van dat vies ding tussen zijn benen. Ze had geen keuze. Dat ding moest, want ze wou moeder worden. De enige reden waarom zij niet was toegetreden tot een kloosterorde.
In feite hadden haar ouders haar hoofd gek gemaakt over dat moederschap. Kwestie van de eigendommen van de familie te kunnen doorgeven. Ze konden die toch niet aan de Staat nalaten? En Gerda was altijd een gehoorzaam kind geweest. Haar kinderwens was dus gehoorzaamheid aan het ouderlijk gezag.
Ja, ze had mij uitgekozen omdat ik haar beviel. Ze vond mij een schone man. Ik was verzorgd, proper gekleed en kon het vooral mooi uitleggen. Bovendien zou vader Vanbesien zorgen voor een andere, beter betaalde job voor mij en Gerda kreeg so wie so later de winkel. Eerst moest er een kind komen. Ten hoogste twee. Maar niet meer! Kroostrijke gezinnen dat was voor de sukkelaars. Die hadden toch niets te verdelen. In sommige gevallen moest een mens de woorden vanop de kansel niet al te nauw nemen. Zeker niet als er te erven viel.
Daarom was een beginnend journalist meer dan welkom. Die waren toch altijd de baan op. De speleman zou daar niet dikwijls op het dak zitten. Haar moeke had haar dit op het hart gedrukt. Gerda gehoorzaamde. Altijd. Ook aan mij, haar man. Eerst een keer per maand. Na de geboorte van Francis alleen op hoog- en feestdagen!
Inderdaad eens Francis er was, veranderde het spel van de hormonen Gerda in één grote kuisheidsgordel. Zij had schrik dat de coïtus haar melkstuwing zou hinderen. Ze speende hem daarom met plezier zeven maanden lang.
Tiens, Adrienne kwam ook ter sprake. Uitgebreid! Een vriendelijke, hulpvaardige en devote buurvrouw. Steeds bereid om Gerda bij te staan. Vooral wanneer zij vroeger ’s avonds alleen was met haar zoontje. Adrienne wist alles over kindjes en kindjes krijgen. Kinderloze vrouwen zijn vaak experten op dit gebied. Bovendien was Adrienne ongehuwd, maar ze kende het echtelijk leven van A tot Z, door haar parochiale werken!
Uit 'ervaring' wist Adrienne dat een vrouw na een zwaar kraambed, (Francis woog 5 kg bij de geboorte), zeker nog twee jaar nodig had om haar lichaam in orde te krijgen en vooral haar … binnenwerk! Gerda gehoorzaamde opnieuw. En met geestdrift. Afzonderlijke slaapkamers werden definitief een feit.
Waarom, Heer, ben ik dan zo van streek en belust op haat? Gerda stelde dergelijke vragen aan haar God, kreeg blijkbaar geen afdoende antwoorden en formuleerde ze dan maar zelf: Is het omdat hij zich afgeeft met een del? Een vrouw die ongemanierde dingen met om het even welke man doet? Omdat zij zich dik laat betalen en er niet op let of zijn onderlijf al dan niet gewassen is?
Haar Heer zweeg echter in alle talen. Daardoor kreeg Gerda de indruk, dat de hele omgeving haar uitlachte en met de vinger wees. Alleen haar vriendinnen toonden medeleven en Gerda klampte zich aan hen vast. Ook aan de sterkte van het gebed en de zo dankbare steun van pastoor Serge. De priester, die niet alleen als afgezant van haar Heer maar vooral als mens zoveel voor haar betekende.
O wee, als ik dan terugkeerde van mijn eerloze duivelin, haar misselijk parfum meebracht en Gerda mijn glazige ogen zag. In die ogenblikken had zij huilend van schaamte in de grond willen zinken. Alles in Gerda brandde op van pijn. Van woede, ontzetting en onmacht. Ze riep samen met haar vriendinnen alle kwalen uit over haar twee kwelgeesten. Gevierendeeld moesten wij. Niet tot as veroordeeld in de hel. Wel daar voor eeuwig en altijd branden: ik aan de ene kant en Marianne aan de andere kant.
Een kemel schieten = iets zeggen of doen dat niet al te slim is. Een boom schieten = … ?
Het antwoord van een paar bosbewoners is duidelijk : hoongelach en leedvermaak. Want diep in het bos verscholen leven wezentjes die nu nog altijd dit verhaal doorgeven en dan rollen zij over de grond van het lachen.
Het heeft gisteren voormiddag een beetje gemiezerd hier, en ik hoop dat er nog regen komt. Mei en juni zijn te droog geweest. Hier staan bomen die nu al hun bladeren laten vallen en het is nog maar juli. Straks hebben de herfstwinden niks meer om mee te zottebollen.
Regen moeten we hebben. Maar gedoseerd, zodat de grond het kan slikken. Anders verdwijnt dat kostbaar water toch maar in de riool. De miezer spoelt ook de lucht schoon en dat is letterlijk een verademing.
Niet iedereen kan tegen dit soort weer. 't Is grijs. Maar … 't is geen wintergrijs, 't is zomergrijs. Die gedachte helpt ook niet altijd.
In de klas van Toppié zat iemand die in het tweede jaar opgegeven heeft omdat hij geen tweede keer onze herfst, winter en trage lente aankon. Hij is definitief naar huis gegaan, ergens in de buurt van Nice.
Hij werkt nu als technieker en moet veel op verplaatsing. Toen ze in zijn curriculum lazen dat hij twee (2?) jaar in Brussel gewoond had en dat hij anderhalf woord Nederlands sprak, werd hij mee ingezet voor –ô ironie!- de Noordelijke sector. Terwijl hij liefst zo zuidelijk mogelijk zou werken.
Wanneer hij dan toch eens een opdracht kreeg voor een installatie in Marokko, kreeg hij daar prompt een voedselvergiftiging. Zo erg dat ze hem moeten repatriëren hebben voor verder herstel. Sindsdien krijgt hij wegens 'zwak gestel' enkel nog 'veilige' sites toegewezen, daar waar het drinkwater is wat het belooft te zijn : drinkbaar.
We lachen er soms nog mee, dat hij nu zo vaak in deze contreien is. Maar na elke opdracht kan hij naar huis hé, naar zijn plek in de zon. Hij heeft ons ondertussen wel gelijk gegeven. Toen hij in '98 of in '99 met tranen in de ogen kwam vertellen dat hij terug naar huis ging, hebben we geprobeerd hem om te praten. Dat warmte niet hoeft afhankelijk te zijn van zonlicht. We hebben er toen zelfs dit lied bijgesleept, een stille ode aan het Noorden, gezongen met een Zuiders accent: klank voldoende luid zetten, de weergave is niet fameus, https://www.youtube.com/watch?v=nv8d5wHVWM8 03min12
Les gens du Nord ont dans leurs yeux le bleu qui manque à leur décor. Les gens du Nord ont dans le cœur le soleil qu'ils n'ont pas dehors.
Les gens du Nord ouvrent toujours leurs portes à ceux qui ont souffert. Les gens du Nord n'oublient pas qu'ils ont vécu des années d'enfer.
Si leurs maisons sont alignées, c'est par souci d'égalité Et les péniches, pauvres ou riches, portent le fruit de leurs efforts.
Les gens du Nord courbent le dos lorsque le vent souffle très fort. Les gens du Nord se lèvent tôt, car de là dépend tout leur sort.
À l'horizon de leur campagne, c'est le charbon qui est montagne Les rues des villes dorment tranquilles, la pluie tombant sur les pavés.
L'accordéon les fait danser et puis la bière les fait chanter Et quand la fête tourne les têtes, on en voit deux se marier.
Les gens du Nord ont dans les yeux le bleu qui manque à leur décor. Les gens du Nord ont dans le cœur le soleil qu'ils n'ont pas dehors.
Het heeft niet mogen baten, hij kon niet tegen grijs weer. Hij werd daar te vaak neerslachtig van en de sombere buien duurden alsmaar langer. Dus ging hij terug naar de zon.
Ondertussen weet hij al wel dat het waar is wat Enrico Macias zingt.
Als het grijs weer wat lang duurt naar mijn zin, ook al is het zomergrijs, dan denk ik aan het liedje van Macias. Als een Zuiderling het zo mooi verwoord krijgt, dan zal het wel waar zijn zeker?
Maar onderaan al die oude jaargangen van Knack, Trends en Elsevier. Koord rond, knopen en buiten. Komaan, de eerste jaargang. Neen, een halve was al voldoende zwaar. Ik tilde het pak uit de kast en zag opeens tegen de muurwand, rechtopstaand drie dunne schriftjes. Drie volledige tafels van vermenigvuldiging op twee groene en een vuil roze kaft. Ik jubelde het uit. Dat waren ze, haar dagboeken! Ik herkende ze meteen. Ik had er Gerda een paar keer mee betrapt in de keuken. Niet te geloven. Ik had ze gevonden. Mijn slapeloze nachten, mijn nachtmerries, haar judaspenningen. Mijn Vloesberghe-fobie! Gerda's gezwets. Kermits Sisyphustales. Ze stonden daar. Mijn wettelijke onschuld, daar gewoon tegen de muurwand. Mijn handen trilden.
Verbranden ga ik jullie, bij Marianne in de tuin. In de verste hoek van de tuin. Ik had ze. Eindelijk! Ze stonden daar voor het grijpen! Jongens, jongens, zelden had ik me zo opgelucht gevoeld en voldaan geweten.
Ik belde meteen Marianne. Ze slaakte gedempte juichkreetjes: 'Vanavond beginnen wij met champagne … in bad! En de rest, on verra!'
Ik zweefde al even ongeremd als zij. Ik deed de voordeur op slot. Installeerde me in het salon en begon te bladeren. Dag en datum stonden zorgvuldig genoteerd. Zelfs de naam van de heilige van die dag had ze niet vergeten. Benieuwd wat me nu zou geopenbaard worden. Devote saus over een schotel overspel. Goddelijke banbliksem over wellust.
En ik las. Het ging in het begin inderdaad uitsluitend over mij en haar. Over mij en mijn hoer. Sporadisch over Francis en Pat. Met zijnoten over Serge en haar kerkvriendinnen. Over hun parochiale werken en intense godsvrucht.
Nooit of nooit, zo schreef ze, zou ze het mij kunnen vergeven dat ik een minnares had. Dat ik me dag na dag dieper in de hellegloed waagde en mijn lichaamsdelen bevuilde aan dat schepsel. Mijn dood en het levend verbranden van die heks mocht zij niet wensen. Doch ze deed het en met volle graagte. Vroeg dan de Heer duizendvoudig om vergiffenis. Ze wou zelfs weten of ze even smerig, bevlekt was als ik, omdat zij zo’n slechte gedachten koesterde. Ze zou haar biecht gaan spreken bij Serge en zien wat hij ervan dacht!
Ze begreep niet dat God haar urenlange smeekbeden niet aanhoorde en mij niet op het juiste pad terugbracht. God had al meer zondaars op de goeie weg gezet. Maar of er daar hoerenlopers bij waren, dat had Serge niet verteld. Ze zou het hem vragen.
Ik las hoe Gerda ooit toch echt verliefd op mij was geweest. Hoe ik haar lichaam had doen zinderen van verlangen! Niet te geloven! Ik? Haar verlangens opgewekt? Ik zou niet weten wanneer, maar nu kwam de kat op de koord!
Portretten die door professionelen gemaakt worden zijn natuurlijk veel gesofistikeerder dan wat we er zelf van bakken. En kijk eens wat we krijgen wanneer beroepsmensen zich met selfies bezighouden. Radiologen bvb, de x-ray selfie:
De echtgenoot is op het werk en zijn vrouw neemt haar minnaar mee naar huis. De zoon van dertien komt vroeger thuis van de training, hoort iets en verbergt zich in de inloopkast van de ouderlijke slaapkamer. (foei!) Iets later rijdt de echtgenoot de oprit op -veel vroeger dan verwacht- en de vrouw jaagt haar minnaar de kast in. Daar krijgt die man bijna een hartstilstand wanneer hij een stem hoort:
- 't Is hier donker hé… - Ja, heel donker, fluistert de man met een droge keel. - Ik heb hier een baseball. - Dat is tof voor u, piept de man - Wilt ge hem kopen? - Nee, niet echt, perst hij uit zijn keel. - Mijn Pa staat buiten … - Oké. Hoeveel? zucht de man verslagen. - 50 euro . - Verkocht, zegt de man kleintjes.
Een paar weken later gebeurt het opnieuw dat de minnaar en de jongen samen in de kast staan.
- 't Is hier donker hé … - Jáá, zucht de man. - Ik heb hier een baseballhandschoen. - Hoeveel? zucht de man gelaten. - 100 euro. - Verkocht, zegt de man heel kleintjes.
Een paar dagen later zegt de Pa tegen de zoon :
- Neem uw baseballspullen, we gaan wat oefenen. - Kan niet, zegt de zoon, ik heb mijn spullen verkocht. - Voor hoeveel, vraagt de Pa fronsend. - Voor 150 euro, antwoordt zoonlief heel fier.
De Pa staat eerst verstomd, windt zich op en dan dondert hij :
- Maar dat is veel te veel! Véél te veel! Dat is niet schoon van u jongeman, geld uit de zakken van de mensen kloppen! Dat soort zaken leren wij u toch niet? Zo brengen uw Moeder en ik u niet toch groot? Weet ge wat, gij gaat nú met mij mee. Naar de kerk. Biechten. Onmiddellijk.
En de jongeman moest op staande voet mee. Naar de kerk. Biechten. Onmiddellijk. Toen hij aan de beurt was stapte hij een beetje onwennig en ook beverig de biechtstoel in:
- Da's hier donker, zei hij met een schor kuchje. - ... stilte ... - Dat het hier donker is, piepte hij. - Hou maar al op vent, zei de stem aan de andere kant van het rooster, we zitten nu in MIJN kast.
-.- EZW-2013, -07/2014 – nog altijd een goeike vind ik
Het regende nog steeds. De week voordien hadden we een bakhete zondag met 28 graden Celcius gehad. Nu was het kil. Onaangenaam, grijs en nat. Het bleef maar druppelen. En daarna, onze typische drache nationale!
Ik besloot tot een laatste zoektocht in de villa. Ik moést de dagboeken vinden. Ze waren er. Dat stond voor mij als een paal boven water. Maar waar, waar? Lukte het niet, dan zou ik de achterbank en de koffer van de wagen volladen met de meest dringende rest van mijn persoonlijke zaken. Mijn pc en Epson, mijn fototoestellen. Enkele van mijn dierbare klassiekers, die ik nu en dan graag herlas. Mijn collectie cd's, de gereedschapskist van vader (puur jeugdsentiment), mijn broodvormen en de twee zakken bloem! Natuurlijk enkele foto's van Francis, zeker die met mijn ouders. Nog enkele kistjes Medoc, enkele flessen Graves, de resterende vijf flessen uitzonderlijke Sauternes. De verhuis van Stan en Laurel wou ik eerst met Marianne bespreken. For every problem there is a solution, ook voor mijn kippen.
First things first: mijn tenen. De sok plakte aan de nagels door het gestold bloed. Ik kon beide tenen vrij goed bewegen. Het viel in feite nog mee. Overwegend dank zij de kwaliteit van Church. Even verzorgen en misschien morgen bij de dokter langs. Ik besloot eerst naar Marianne's woning te rijden. Ze had me een huissleutel gegeven. Fijn, veilig gevoel. Ik had nu eindelijk een echte thuis. Ik drukte het nummer van Darcy in en gaf haar een kort relaas van de uitvaartparty. Haar collega was ziek gemeld. Het zou vanavond wat later worden, verontschuldigde ze zich.
'In dat geval blijf ik hier nog wat verder zoeken, lieveke.'
'Wanneer ga je daar nu eindelijk mee stoppen, Max? Je hebt je al suf gezocht en het levert niets op. Rond halfzeven ben ik thuis. Wat krijgt venteke straks?'
Haar stem kreeg weer dat heterig zwoele, die bedwelmende hypnose. Als een drug van geraffineerde sensualiteit. Met speelse tederheid en vol belofte: 'Aspergeroomsoepje met enkele grijze garnalen, lamskroon met flageolets en gepersileerde krieltjes, een flesje Margaux of een Bourgogne. Nadien, als hij nog zin heeft, huisbereide kiwisorbet. Een nadien, nadien, al de rest. Je t'aime, mon trésor. Ik verlang naar jou, lieverd, naar onze dagen, onze nachten samen. Amote!'
Wat kon me dat rotweer schelen! Wat die moord, Vloesberghe, Pat en de dagboeken! Marianne was er en bleef er voortaan voor mij. Iedere minuut van ons leven. Wij waren samen. Tot het einde. Tot onze laatste zucht.
Héla, vriend, ontnuchterde denkduiveltje. Flippen is voor vanavond. Ga liever zoeken! Kermit gaat beslist nog deze week op pad om een deel van de inboedel hier te verkopen. Ze is loops, ze heeft geld geroken!
Natuurlijk moest ik de realiteit onder ogen zien en ja, Pat zou Francis wel weten te bewerken, om zo snel mogelijk het een en ander te liquideren. Op de stoepen van mijn buren stonden dozen en samengebonden pakken papier. Hoogstwaarschijnlijk morgen ophaling. Ik had stapels liggen en besloot die methodisch weg te werken. Eerst in de hal. Te beginnen met de grote muurkast. Speciaal ingebouwd met legplanken en bovenaan een ruimte voor koffers en reistassen. Massa's knipsels lagen er. Ooit had ik ze beslist belangrijk gevonden, doch nooit meer naar omgekeken. De buitenlandse bladen waarin ik de voorbije jaren een bijdrage had kunnen plaatsen. Al die Sterns, Spiegels en Vrij Nederlanden. Ik kon het echt niet over mijn hart krijgen ze zomaar weg te doen, ijdeltuit die ik was.
Wanneer men een eigen zaak heeft is de ligging allerbelangrijkst natuurlijk.
Leest men dit best van links naar rechts BANKROET - ECHTSCHEIDING - DRANK of is het omgekeerd, van rechts naar links DRANK - ECHTSCHEIDING – BANKROET
Misschien heeft het geen belang, misschien zijn de drie vestigingen van eenzelfde familie. En uiteindelijk, uiteindelijk is de volgorde niet relevant, het resultaat blijft hetzelfde.
Wraak zoek ik niet, ik wacht af. Afwachten is het eigenlijk niet, er is zelfs geen geduld mee gemoeid. Ik heb gewoon geen haast, ik heb tijd. Vroeg of laat biedt zich een gelegenheid aan en meestal moet ik dan geeneens iets doen. 'k Moet niet zelf in gang schieten. Gewoon zwijgen wanneer iets moet bevestigd worden kan al volstaan. Of eens vaag glimlachen wanneer gevraagd wordt naar de geloofwaardigheid of de integriteit van ene XYZ. Of in stilte zeer zachtjes nee schudden wanneer iets gehoopt wordt over iemand.
En wanneer men zich daar dan het resultaat van voorstelt, de twijfel bij de betrokkenen en de vertragingen in de besluitvorming die dat veroorzaakt, dat kan zoet zijn, ja. Maar soms is zelfs dát niet nodig.
Soms verneemt men hoe het iemand vergaan is, natuurlijk in een gelijkaardige context, en dan denk ik : zou dat loontje-boontje dan tóch bestaan.
Het is natuurlijk absoluut noodzakelijk dat het 'malheur' zich in een gelijkaardige context afspeelt, anders is er geen genoegdoening.
Laten we veronderstellen dat ik ben opgelicht voor flink wat geld. Een paar jaren later verneem ik dat de oplichter berooid achterblijft omdat het lief er vandoor is met alles. Dan denk ik 'just-goe'. Moest hij een been gebroken hebben bij het wintersporten, of zelfs twee benen + een paar oorschelpen, dat zou me qua voldoening niet helpen. Het moet van hetzelfde laken een broek zijn.
Stel u niet teveel voor bij mijn voldoening. Zij leidt niet tot uitbundige kreten of wilde feesten. Het blijft bij de vredige innerlijke 'just-goe'-gedachte. In stilte. Dat is al zoet.
Pat veerde recht. Ik wou haar doorlaten en … auw! Ik hoorde mijn uitroep van pijn. Kon net een vloek bedwingen. Het koor zweeg enkele ogenblikken. Ik zag eventjes niets meer. Alleen witte en zwarte stipjes. De pijn was scherp. De teef had met haar naaldhak de neus van mijn schoen bijna doorboord. Als dit geen teenfractuur was! Ze keerde terug, nam haar plaats in en fluisterde gniffelend: 'Troost je. Dit is maar het begin!'
De zwarte karavaan trok in drie rijen langzaam voorbij. Keerde terug van het altaar en trachtte een glimp van die brullende idioot vooraan op te vangen.
Niet mee inzitten, vriend, fluisterde denkduiveltje. Je hebt een valabel excuus om er meteen als de bliksem vandoor te gaan. Maar zie jij wat ik zie. Die zes rieten mandjes propvol biljetten. Begrijp je nu die schone cadeau van Serge met zijn gratis dienst! 't Is hier vollen bak! Het tienvoudige heeft hij verdiend ! Een pastoor en gratis? Dat kan in Columbia of in de Marollen. Maar hier niet!
Mijn tenen bleven kloppen, doch de grote pijn verdween langzaam. Bij het verlaten van de kerk alweer prijs: een witte stamp tegen het middenrif. Kermit : 'Je was beter niet gekomen.'
'Ik doe wat ik moét doen.'
'Je gaat toch niet mee naar het kerkhof? Doe mij dat niet aan! Heb je de mensen al zien staren? Je moet geen schriftgeleerde zijn om te weten wat ze denken!'
'Ik betaal, dus ik bepaal. Bek dicht, jij!'
'Ssstt!' mompelde Francis.
Eindelijk, eindelijk was de ceremonie van de teraardebestelling voorbij. Eefje, Fred en Karel zochten mij op. Eefje was, zoals altijd, overbezorgd. De baas zou beter meteen naar die voet laten uitkijken. Karel had via via mijn pensioenaanvraag vernomen. Iedereen op de redactie, de oude garde toch, was er het hart van in. Ook in de drukkerij was er enige commotie ontstaan. Ze hadden allen begrip voor mijn situatie. Maar het kwam te onverwacht en te hard aan. Fredje nam mijn beide handen. Zijn eerlijke ogen werden vochtig. Ik wist dat zijn hersenen koortsachtig de juiste woorden zochten:
'Chef, we gaan u missen. Maar ge moet u dat niet zo aantrekken. Wij slaan er ons door. Voor u is het allemaal veel erger. Sedert die … dag zijt ge geen minuut uit ons hoofd geweest. Dju toch, dat iemand zoals gij zoiets moet tegenkomen! Een mens zou van veel minder zot worden. Chef, nog iets, hadden wij geweten dat wij bloemen mochten meebrengen, we zouden het gedaan hebben. Eefje is rond geweest, wij hebben dat geld gestort, hoor!'
Ik had geen flauw idee waar hij het over had. Eefje begreep mijn verbazing niet en verduidelijkte: 'Meneer Cijnens, op de rouwbrief stond toch duidelijk vermeld: noch bloemen, noch kronen. U, enfin, de familie wou liever een storting voor de sociale werken van de stichting van mevrouw.'
Wat had Pat opnieuw bekokstoofd? Waarom had niemand, ook Francis niet, mij hierover ingelicht?
'Een kleine vijfhonderd euro hebben wij rond gehaald. Iedereen heeft gegeven voor u, chef, en ons Eefje heeft dat allemaal gearrangeerd, nietwaar, kind?'
Hoe fier Fredje ook was, dit zinde me echt niet. Dit stonk naar geldklopperij. Terug in de wagen, eiste Francis uitleg.
'Wat is hier gaande, Patricia?' vroeg hij sec.
De berispende toon en het gebruik van haar volledige voornaam – ze had er een afschuw aan- ontketende een witte woede:
'Merci, ik zal me nog eens inzetten voor jullie familie! Jij te lui om je poten uit te steken en hij daar te laks om zijn smoel open te doen. Ik heb de benen vanonder mijn lijf gelopen voor je moeder, de schaamte van mijn leven opgelopen. Serge, Adrienne en ik, we hebben ons pens afgedraaid en nu stank voor dank. Loop alle twee naar de duivel! De pot op, verdomme!'
Francis richtte zich heel kalm tot de chauffeur en bood zijn excuses aan voor het gedrag van zijn echtgenote. De jongeman kende blijkbaar het klappen van de zweep. Knipoogde naar mij en concentreerde zich verder op het verkeer.
Pat had gelijk. Ze had inderdaad haar pens afgedraaid! In het restaurant zo'n zeventig, mogelijk tachtig personen. Zeven kelners. Aperitief naar keuze, van champagne tot frisdranken. Ik kon mezelf om de oren slaan dat ik mijn schoondochter carte blanche had gegeven.
Pat had stoom afgelaten en haar make-up in orde gebracht. Ze acteerde geweldig als leading lady van deze rouwparty: een en al bescheiden drukte, een verhaaltje hier, een teder gebaar daar. Ze introduceerde haar priester, Adrienne en Madeleine aan iedereen. Serge imponeerde met zijn Latijnse uitspraken. Kermit genoot, dit was lifestyle op z’n best.
Ik ging aan tafel naast Francis zitten. Hij zag er even afwezig-verveeld uit als ik. Vanavond zou er in Keerbergen hartig gepraat worden over de stichting van Gerda. Dat wist ik. Mijn zoon zat met haar fonds in zijn maag, ik met haar dagboeken.
Na het voorgerecht stapte ik op. Koel groetend. Zonder handjes te drukken of blabla. Het was me allemaal te veel.
Hij mocht een molen in werking gaan bezoeken. Ze hadden hem gezegd dat hij op de gaanderij moest uitkijken voor de wieken. En dat een molen vier wieken heeft. Achteraf in het ziekenhuis vertelde hij : "… en voor ik me op die gaanderij waag tel ik dus hé, de eerste wiek komt met geweld langs gezwaaid, de tweede, wat een geraas … de derde, wat een kracht … én de vierde! Oké, denk ik, klaar! En ik stap buiten. Komt me daar toch wéér een wiek langs gezwaaid zeker!"
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering wel omdat anders de verwijzingen /de linken naar de bron niet meer kloppen. En bronvermelding is ongeveer heilig niewaar. m.
afl. 066/121 ~ De uitvaart
Mijn zoektocht staakte toen de stoffelijke resten van Gerda werden vrijgegeven. Mijn lege woning werd omgebouwd tot rouwhuis. Bedrijvencentrum voor de organisatie van begrafenissen. Hoofdkwartier van de organisatoren van een méér dan plechtige uitvaartceremonie. Alle rolluiken naar beneden en vanonder tot boven lichten aan. Kermit kikkerde ervan op. Zij, Adrienne, Madeleine en Serge namen de touwtjes in handen. Francis en ik lieten begaan.
De redacteur van de vierhonderd aankondigingen, driehonderd prentjes en misblaadjes was Serge. Madeleine en Adrienne, ceremoniemeesteressen en bloemendecoratrices.
De rest van hun club verdeelden de taken: stoelenzetsters, altaarversiersters en familiekelderoppoetsters.
Pat trommelde telefonisch haar tennisclubleden, fitnessdametjes en vermoedelijk de helft van Keerbergen op. Schreef en herschreef haar deelnemerslijsten. Besprak alle details met een fotograaf. Stond in voor de catering. Regelde vervoer met zwarte Mercedessen. Zocht samen met Serge koor en muziek uit. Wou per se dat Francis en ik een speciaal en identiek pak huurden. Mijn 'dat zie je van hier' ontketende de zoveelste golf van verwijten en ik trok mij terug in mijn werkkamer. Gerda werd niet zomaar begraven. Je zou haast denken dat ze als bruid aan haar god werd geschonken.
Toen ik vernam dat Pat een kist ter waarde van 2485 euro had besteld, heb ik de geldkraan dichtgedraaid. Deze absurde schone schijn zou me anders een fortuin kosten! Ik wou bij Marianne zijn. Weg van deze comedia dell'arte en ik kon verdomme geen kant uit. Stel dat iemand toevallig iets zou vinden. De 'bevelhebbers' snuffelden natuurlijk niet in mijn kasten en laden, maar zowel Pat als Adrienne waren meesterlijk in hun rol en commandeerden voortdurend Ingrid, onze poetsvrouw, en haar opruimingspatrouille.
Serge was geflankeerd door twee collega’s. De organist speelde heel zachtjes Bach. Een zevenkoppig koor stond perfect uitgedost in gelid. Serge deed zijn apostel inderdaad de ontroerendste eer aan. Dit had ik van hem niet verwacht. Of toch?
Zijn dames hadden hun beste beentje voorgezet. Hun allerbeste. Het kleine kerkje blonk. Het zilverwerk schitterde en het koper glansde. De tapijten gestofzuigd. De witte fresia's verspreidden hun heerlijke geur. Gerda's neus zou krullen, haar ogen stralen, moest het nog kunnen.
Maar ze lag daar koninklijk opgebaard in haar gesculpteerde voleiken kist van 2485 euro, midden een zee van bloemen: "Aan onze diepbetreurde moeder", "Van uw rouwende vriendin Adrienne", "Aan de engel der Zieken", "Voor onze zuster in geloof". Bloemen van Darcy en ook van de uitgeverij. Zelfs van het gemeentebestuur. Van het personeel van Francis. Ook van enkelen van zijn klanten.
Ik stond voor de kist. Gerda lag erin en ze stond er eveneens naast. Ze droeg een te grote zwarte hoed, die scheef zat op haar hoofd. Ik zag een stukje benige neus en een bevroren grimas boven de te kleine ingetrokken kin. De foto was een vergroting, volledig gedisproportioneerd. Genomen op de trouwdag van Francis, bij het verlaten van de kerk. En ik was eruit weggewerkt. Een grotesk beeld. Gelukt als flauwe grap, doch vandaag totaal ongepast.
Adrienne plaatste ons zoals het hoorde. Francis, Pat en mij rechts van de kist. Zij en de clubgenoten links. De klok luidde en de rampentoeristen en kijklustigen schuifelden binnen. Het handjes schudden begon en de ogen spraken boekdelen.
Ogen als laserstralen. Spottende ogen. Triomfantelijke ogen. Nederige ogen. Niet-goed-wetende-waarheen-te-kijken ogen. Ogen vol warmte en medeleven van Eefje, Fredje en Karel. Ogen vol minachting. Ogen met begeerte, want weduwnaar met villa, poen en dik pensioen. Wufte, zwaar opgemaakte ogen. Verveelde ogen. Lensogen. Bespiedende ogen. Hautain blikkende ogen. Vermoeide ogen. Bierogen. Bijziende ogen, serpentenogen en troostende ogen. De ijzige ogen van Simonne en de spleetogen van haar wormvormig aanhangsel. De bon vivant-ogen van Gerard.
De komst van Serge maakte een einde aan de parade. Een priester die mij verloste in de ware zin van het woord! Bedankt Serge. Adrienne commandeerde met handgebaren. Tot mijn verwondering begreep ik alles. De kleine kerk zag, letterlijk en figuurlijk, zwart van het volk. Hier en daar een stipje grijs en bruin.
Met één uitzondering: Pat in koninklijk wit. Zeer modieus. Heel zelfverzekerd. Witte kousen, witte schoenen, witte handschoenen. Solarium gebruind, zwaar opgemaakt gezicht. Felrode lippen, hoog opgestoken donker haar. Daarover een hoofddoek in ragfijn wit kantwerk, kunstig gedrapeerd over de schouders. Evita van Brabant.
Ze plaatste zich tussen Francis en mij en stak onmiddellijk sissend van wal: 'Je moest door de grond zinken van schaamte, schoft. Nog geen bloem voor ma. Je mocht zeker niet van madam Dries. Francis is er het hart van in. Je gaat het een en ander meemaken vandaag en morgen. Wacht maar.'
Ik hield me zo afstandelijk mogelijk. Ik stond naast een kist met daarin een hol lichaam, dat in feite nooit enig warm contact met mij had gehad. Het enige bindmiddel was Francis geweest. Toen hoorde ik de zacht-zalvende stem van Serge:
'We zijn hier allen om een diepbedroefde familie bij te staan. Doch vooral om een laatste en passende hulde te brengen aan de ons zeer dierbare Gerarda, Maria, Martha Vanbesien. Een vrouw, veel te goed en te braaf voor deze duistere wereld, die met de dag meer en meer geregeerd wordt door duivelse machtswellustigen. Een vrouw die leefde naar Gods woord. Een vrouw die uitverkoren was. Een kind van god. Ze heeft me ooit toevertrouwd dat ze in haar jeugd één grote droom had: de bruid van de Heer te mogen worden. Tussen droom en daad staat de uiteindelijke bestemming, dierbare parochianen. En God had Gerda voorbestemd om een liefhebbende en trouwe echtgenote te worden. Vooral een voorbeeldige moeder. Een moeder die de christelijke waarden aan haar zoon wist door te geven. Haar andere roeping beleefde zij hier in dit Huis van God, samen met haar vriendinnen. Samen beoefenden ze hier de deugden van zelfverloochening, naastenliefde en vertrouwen in de goedheid van elke mens. Ook vergiffenis schenken aan die medemens. Verdraagzaamheid tonen en begrip opbrengen voor het anders-zijn van elkeen. Het zou kunnen dat juist dit begrip en haar gekende hulpvaardigheid Gerda noodlottig werden. Ik vrees dat we de ware toedracht misschien nooit gaan kennen. Maar in elk gebed zullen wij, haar vriendinnen en ik, steeds onze geliefde zuster gedenken. Mag ik u daarom allen, beminde parochianen, vrienden en kennissen, uitnodigen om samen met het koor zingend te bidden, de tekst op pagina drie, De Poorten gaan open, een Ziel wordt verwacht.'
Ik zag Francis voorzichtig in een broekzak tastten. Hij vouwde een biljet van 100 euro zo klein mogelijk op. Pat had twee briefjes van 50 heel demonstratief in de hand. Wat kregen we nu! Die mis hier was toch gratis had Serge gezegd.
Een lijkdrager, getraind in bedroefd kijken, kwam naast mij staan en stak discreet zijn rechterhand uit richting voet altaar, waar Serge en zijn collega’s hun opwachting maakten. Ik had geen flauw idee wat hij bedoelde.
Na de spectaculaire bliksems van de dag tevoren en de deugddoende verkoeling van regen en wind zag de wereld er die morgen weer fris en leefbaar uit. Alleen ... ja, wat weinig kruimels hé.
Maria Pavlova
Hoe die iriserende taskes zijn weergegeven, for-mi-da-bel. En als ergens een uitleg bestaat over 'de kleuren van de schaduw', dan is dit een prachtige illustratie. Hoeveel kleuren zitten er in deze schaduwen volgens u?
Met complimenten heb ik ooit een vervelende situatie meegemaakt.
LM en ik zaten samen met Laura en D mee aan tafel tijdens een tamelijk formeel etentje bij kennissen van hen. Er waren tien of twaalf gasten, onder wie enkele zeer kleurrijke vogels. De gastvrouw is in dezelfde kookclub als D, dus dit was ongeveer een pronk-etentje. Ze had terloops vermeld dat ze de kroketten en de bijbehorende friteuse van de traiteur laten komen had. Een traiteur die ze vol-ko-men betrouwde. Alle aanwezigen knikten, LM & ik ook, kroketten voor twaalf gasten laat men brengen. Met de grote friteuse erbij. En iemand erbij om dat toestel te bedienen, want er liep een witte hulp rond in de keuken.
Tijdens de maaltijd complimenteerde ik de gastvrouw met een van de sauzen. Die was wonderlijk. Zacht en tegelijk pittig. Zus en tegelijk zo …
Toen ik na twee zinnen opkeek van mijn bord zat Laura me aan te staren en D zond me alarmerende blikken. Ik had duidelijk iets verkeerds gezegd. Geblunderd, aan Laura & D te zien. Dus slikte ik de rest van mijn loflied in en at verder in stilte.
Achteraf stuurden ze me bij. Die ene saus, de saus waarmee ik de gastvrouw gecomplimenteerd had, kwam óók van bij de traiteur. Alle clubleden bestelden die saus bij hem. Het was een gewoon een basis vleessaus met een paar eigen ditjes en datjes. Lekker, maar niet uitzonderlijk.
De dingen waar ik wél had moeten op letten in de samenstelling van het diner, de garing, de keuzes, de combinaties, de andere sauzen, waren me compleet ontgaan. Ik had die staalkaart van kunde en kennis beleefd naar binnen gewerkt en meest banale saus -een saus waarmee de gastvrouwen van de club zich niet eens zelf bezig houden- juist die met die saus had ik haar gecomplimenteerd. Als ik er aan terug denk vind ik het nog altijd erg. Niet voor mezelf of voor mijn dierbare, maar voor Laura en D. Zij zaten daar na mijn miskleun-compliment zo wat met rode kaken.
Zij hadden ons puur uit de goedheid van hun hart meegevraagd. Zij vonden dat LM & ik na zoveel maanden scheepskeuken eens iets écht lekkers mochten meemaken en als 'welkom thuis' namen zij ons mee naar zo’n gerechten-parade bij iemand van de kookclub.
Maar … LM & ik kwamen pas van 't schip hé, en wij aten gedwee wat geserveerd werd. Wij aten braafjes ons bord leeg, zoals dat gebruikelijk is aan boord.
We waren toen die dag al wel afgemonsterd en aanwezig in België, maar we waren nog niet in wal-modus. We waren nog efkes gedisciplineerde zeelieden … Bij ons duurde het ongeveer een week eer we 'aan land' waren.
Vandaar dat die gewone saus zo fantastisch smaakte, na maanden Filipijnse scheepskeuken. In onze eerste week aan de wal overstegen gesofistikeerde sauzen, de sauzen van de gastvrouw zelf, absoluut ons bevattingsvermogen.
Die late namiddag, na mijn uitzonderlijk lang bezoek aan mijn ouders, toefde ik alweer tot valavond in de villa. Dat zonderling geworden grafhuis vol spoken. Ze waarden er rond, die flemende, aanbiddende, zingende, zalvende, lovende en kruiperige dwaasspoken. Ze zaten verscholen in de muf-bestofte hoeken, waar schapulieren, paternosters, snoeren en bedevaartsouvenirs bengelden. Ze giechelden me toe vanop de bidbanken, doorheen de glazen stolpen, tussen de zware, vergulde bijbels, waarvoor binnenkort misschien antiquairs zouden vechten. Ze fluisterden gedempt met bidlippen uit missalen en relikwieën allerhande. Ze kropen uit de kelken. Klommen op monstransen.
Ze waren een wereld op zichzelf. Bedreigend en belachelijk terzelfdertijd. Ik bleef er verstomd naar staren. Saters, een Jeroen Bosch waardig. Dat Francis hier nooit op gereageerd had? Dat hij zijn moeder had toegelaten er dagelijks in te leven!
Hij had Gerda destijds een hysterica genoemd. Een veel te klein woord voor die extreme fobie. Deze kamer getuigde van waanzin, van pure krankzinnigheid. Jaren geleden had ik de inrichting ervan reeds zo bespottelijk stom en pijnlijk belachelijk gevonden. Zelfs als normaal aanvaard dat Gerda slaapmiddelen moest gebruiken. Om rust te vinden tussen die sinistere decoratie had een mens inderdaad meer dan een sterk roesmiddel nodig.
Het deed me kokhalzen. Vooral dat bed. Nooit eerder gezien. Kwam dat ook uit haar ouderlijke woning? Een echt nonnenbed. Smal, hoog, totaal versleten beddengoed erop. Eronder een geaderde stenen nachtpot. De sponde versierd - nou ja, versierd!- met lange palmtakken en witte geknoopte koorden. Ik stikte. De ramen moesten open.
Buiten donderde het. Gerda had me blijkbaar vanuit haar hemel gezien. Ik had haar gebedsoord onteerd. Ze protesteerde. Ik begon systematisch haar kapel te doorzoeken. De politie had dit vóór mij natuurlijk zorgvuldiger gedaan. Ik echter wist wat er precies moest gezocht worden. Ik kamde alles uit. Zangboeken, gebedenboeken. Keek tussen de bijbels. Doorzocht laden van linnen- en kleerkast, nachtkastjes. Keerde zelfs het versleten matras om. Het stonk, was vol met bruinige kringen. Gerda, zo kieskeurig, zo overdreven hygiënisch in keuken en badkamer, sliep op een oud, doorgelegen matras bevlekt met nonnenzeik, miljaar!
Ik keek aandachtig in elke doos. In schoenendozen. In oude hoedendozen, niets. Geen schriftjes, Helemaal niets.
Ik zag in een waas mijn schoondochter. Themis met puitenogen. IJzig en vulgair. Wrekend en vonnissend uit het niets te voorschijn tredend. Hoorde haar sissen: 'Je zal ze niet vinden, jij, al weet je dat ze bestaan, die dagboeken! Want ik heb ze! Gerda gaf ze mij als bewijs na die aanrijding. Ja, ik breng jou voor het gerecht, Max Cijnens, welke schande dit voor je zoon en vooral voor mezelf ook inhoudt. Hangen zal je, moordenaar!'
Hoorde ik een schelle, echoënde spotlach? Sloeg mijn verbeelding helemaal op hol? Ik vermande me. Kermit verdween. De kamer werd opnieuw een sombere kapel. Zonder demonen en zonder enig geheim prijs te geven.
Als ik morgen opnieuw kwam zoeken? In de kamer die Francis vroeger had betrokken? In de logeerkamer, op de twee zolders, in de keuken? Maar wat als ik terug met lege handen dit huis verliet. Wat als de schriftjes werkelijk verdwenen waren? Wat als ze in het bezit van Pat bleken? Er keerde iets om in mijn binnenste.
Natuurlijk zou ik zwijgen tegenover Marianne. Ik mocht haar niet met mijn onrust besmetten. Ik moest doorbijten. Hardnekkig en geduldig blijven zoeken. Dag na dag.
“De prefect van Parijs, genaamd de ‘Préfet de la Seine’, had zeer veel invloed in die tijd omdat het ambt van burgemeester weinig betekenis had. De prefect was belast met de dagelijkse administratie. De verordening van Poubelle van 7 maart 1884 verplichtte de eigenaars van gebouwen om bakken voor gemeenschappelijk gebruik ter beschikking van hun huurders te stellen.
Deze bakken dienden van een deksel te zijn voorzien en dienden voldoende ruim te zijn om het huishoudelijk afval te bevatten. Grootte en inhoud van deze bakken werd voorzien op 40 tot 120 liter. De verordening verplichtte de sortering van afval in bakken. toen al
Drie stuks waren verplicht: één voor bederfbaar afval, onze GFT één voor papier en vodden recyclage ~ via pulp naar …? en een laatste voor glas, aardewerk en oesterschelpen. geen idee ~ vermalen tot bouwmateriaal?
Dit voorschrift verbeterde verregaand de zindelijkheid voor de huishoudens van de hoofdstad. Het hoge aantal inwoners - bijna twee miljoen – en de talrijke mede-eigendommen maakten regelmatige huisvuilophaling onontbeerlijk.
De Parijzenaars duidden de vuilnisbakken met de naam van de prefect. En die heette Mr Poubelle Het nieuwe reglement werd slechts gedeeltelijk gerespecteerd. Het werd op vijandigheid onthaald door de bevolking van Parijs. De huiseigenaars zagen een bedreiging voor hun broodwinning in een aanwas van nieuwe lasten, van huisbewaarders, van bijkomende taken en voddenrapers. De versleten bakken werden niet vervangen en oude gebruiken hielden plaatselijk stand.
De essentie van de beslissingen van de prefect heeft het gehaald. Vuilnis werd een besloten zaak enhet voorbeeld van Parijs werd gevolgd door de andere steden. Het heeft evenwel tot het einde van WO II geduurd voor vuilnisbakken een algemeen gebruik werden. De ophaling van vuilnis wordt sedertdien op regelmatige basis georganiseerd door de gemeenten.”
Stel u voor, als jong meisje, is er een galante jongeman die werk van u maakt. En die jongeman heet Poubelle (achterkleinzoon van -) Gaat men in op zijn avances en wordt men verliefd en dan later Madame Poubelle? Of liever niet?
Ooit heb ik (16j) de boot afgehouden omdat de jongen De Nul heette. Wist ik toen veel.
Wat ik ook zei, mijn argumenten hielpen niet. Dit stomme interview raakte Marianne nog dieper dan ze wou toegeven. Het bleef eigenlijk ook wat in mij nazinderen, ondanks mijn luchtig afwimpelen. Ik kende die rakkers door en door. Was er zelf ook eentje geweest! Wat hing er de volgende dagen nog allemaal boven mijn hoofd? Indien ze weet kregen van Marianne, dan was het hek van de dam en zou er pas gesmuld worden! Ik betaalde de rekening. Marianne moest naar kantoor. We zwegen in de wagen. Voor ons was zwijgen soms duidelijker dan spreken. Ik verdrong alle narigheden.
Ik wou me nog slechts vastklampen aan de gedachte, dat ik van nu af aan bij mijn vrouw kon zijn als heer des huizes. Dat ik van vandaag en alle volgende dagen, weken, maanden en jaren altijd bij haar zou zijn. Wij reden de parking van Darcy op. Ik had iets met die parking. Ik hield van het oerlelijke graffiti, een prettig decor voor een bekend intermezzo. Ik hoefde er niet op te wachten. Het kwam er meteen: Marianne in haar weelderigste overgave!
Haar zoveelste heruitgave van onze eerste kus. Heel teder, alsof onze lippen mekaar nauwelijks beroerden. Seconden en seconden lang. Dan crescendo tempo. Tot die jubelende explosie van twee brandende monden, twee hongerende tongen, die vochten, sneuvelden en herleefden. Ons meesterschap bekroond met een voldane en wellustige onderdanigheid. Dankbaarheid. Liefde.
'Kun jij kussen!' zei ik zachtjes, bewonderend.
'Correctie! Kunnen wij kussen, lieverd!' verbeterde ze, verleidelijk monkelend, en overrompelde me opnieuw.
Dit wordt voor ons beslist nooit een gewoonte, hoe vaak ook, wist ik. Een gewoonte laat immers niet elke keer dat zalig geluksgevoel na. 'Voor ik naar de villa rijd, ga ik eerst bij mijn ouders langs. 't Is al vijf dagen geleden dat ze me gezien hebben. Moeder maakt zich onmiddellijk zorgen. Trouwens ik wil zelf vertellen wat er gebeurd is, stel dat ze een of andere krant onder ogen krijgen.'
'Vergeet niet aan de verantwoordelijke te vragen de eerstvolgende dagen alle kranten en magazines ver van je ouders te houden. Geen opgeklopte sensatie voor die oude sukkels. Weet je, lieverd, ik kijk er echt naar uit om over enkele maanden met je ouders kennis te maken. Denk je dat ze me zullen accepteren? Misschien nemen ze het me kwalijk dat …'
'Je kwalijk nemen dat ik van je hou? Jij, mijn bron van geluk! Kindje toch, mijn moeder zal je zo dankbaar zijn. Bij elk afscheid vraagt ze naar jou. Vader blijft in de kamer, maar moeder loopt met mij mee tot aan de wagen. Dan wil ze alles weten. Waar we gegeten hebben. Welke jurken je draagt. Welke bloemen ik je heb gestuurd. Je favoriete crèmekleurige handtas, die heeft zij uitgekozen en de bijhorende zijden foulard. Ze was in alle staten. Gans de Louisalaan hebben we gedaan. Haar benen mochten dan vierentachtig zijn, haar ogen schittereden als van een twintiger. Je had haar aan het werk moeten zien in die winkel! Zo kieskeurig! Ik heb daar op z'n minst anderhalf uur op een stoeltje gezeten en zij maar ratelen over de elegantie van haar knappe schoondochter, over de mode die zij soms zo ordinair vindt. Mijn moeder heeft geen Röntgenogen, maar echografische ogen. Elk deeltje van mij wordt telkens weer gescand, de kleinste storing gedetecteerd. Mijn moeder is gewoon fantastisch, Marianne. Ik verlang er zo naar je te kunnen voorstellen. Tot straks, lieveling, werk je niet te pletter. Morgen komt er nog een dag.'
Op een rustige zonnige namiddag zitten een vijfjarige en haar klein broertje in de tuin te spelen.
- Ôpáa, klinkt het zangerig. - Ja Meisje? - Ik ben een meisje hé. - Ja Meisje. - Dan kom ik uit de buik van mama. - ? eh, ja … ja hoor - dat weet ze toch al lang, dacht Opa lichtjes ongerust. - En Bertje is een jongen hé. - Ja Meisje, broertjes zijn jongens. - Dan komt hij uit de buik van papa!
Dié gedachtegang bijsturen is iets voor de mama, besloot Opa. Hij nam nog een slok en leunde achterover en het leven bleef eenvoudig want kleinkinderen moet men niet zelf opvoeden.
Ik dronk het glas fruitsap leeg, wenkte de kelner. Inmiddels had Marianne de krant opengeslagen en ik hoorde haar op fluistertoon, wat jachtig en boos lezen:
'Adrienne Uytterbroeck, buurvrouw en boezemvriendin van het slachtoffer, is zwaar geschokt door dit drama. Ook zij begrijpt echt niet hoe een dergelijke laffe moord in de zo stille en rustige laan kon plaatsvinden! Mevrouw Uytterbroeck, evenals andere bewoners, zijn ervan overtuigd dat deze daad verband houdt met de golf van inbraken de voorbije drie maanden. De schrik zit er bij de omwonenden goed in. Het slachtoffer stond bekend als een warme, fijngevoelige en vooral diepgelovige dame, ten zeerste bekommerd om het lot van bejaarden en zieken in de parochie. Max Cijnens, echtgenoot van het slachtoffer en hoofdredacteur van "Jool's", was uitgerekend die avond blijven overnachten in een Brussels hotel. Omwille van een late vergadering op de krant. Volgens onze bronnen werd de heer Cijnens echter omstreeks middernacht nog gesignaleerd in een nachtclub aan de Adolphe Maxlaan. Ook zou hij eergisteren bij aankomst aan zijn woning meteen door de federale recherche zijn opgeleid voor verder verhoor. Bij het ter perse gaan werd de aanhouding van Max Cijnens niet bevestigd, noch ontkend. Het onderzoek zal de eerstvolgende uren meer duidelijkheid moeten brengen. Mevrouw Uytterbroeck verklaarde dat Max Cijnens in de omgeving bekend staat als een hoffelijke, doch weinig spraakzame man, die uitsluitend leeft voor zijn werk. Ze vermoedt dat de relatie tussen de echtgenoten daardoor zeer bekoeld was, vooral de laatste jaren. Ze verklaarde ons o.m.: Gerda dacht dat er iets anders aan de hand was. Enfin ze dacht dat niet, ze was er zeker van. Ze had er de bewijzen voor, zei ze, en haar schoondochter ook. Maar meer zeg ik daar niet over, meneer, ik weet wanneer ik moet zwijgen, God is mijn getuige. Daarbij, het is al erg genoeg zo. Maar ik mag wel zeggen dat Gerda, niet wilde scheiden. Haar man wou dat wel, maar Gerda zei altijd 'over mijn lijk'. Nu is het zover, hé, meneer. Ze is nu een lijk. God hebbe haar ziel. Maar ik ben zo goed als zeker dat Max daar voor niets tussen zit. Neen, zoiets, een moord, nee dat zie ik niet. Langs een andere kant, al ziet ge een mens, ge kent hem niet en een woord te veel is vlug gevallen, nietwaar? Van het ene komt het andere.'
'Marianne, hou op, ik verdraag die prietpraat niet!'
Ik hoorde en zag Adrienne op de drempel van haar afbladderend huis "Groene Rust" staan. Met borstel en stofdoek. Op eender welk uur van de dag stond Adrienne op uitkijk, te doen alsof met haar stofdoek. Een voorbijganger, een auto, niets of niemand ontsnapte aan haar haviksogen. Bij regenweer een schim achter de gordijnen. Adrienne zag en wist alles. Haar parochiale ziekenzorg was een dekmantel om bij iedereen binnen te dringen. Kwestie van de weetjes van de ene over te brengen als nieuws voor anderen.
De weetjes van haar boezemvriendin stonden nu in de krant. Profijtig gekozen woorden, uitgesproken met haar bijna onhoorbaar fluisterende kerkstem en er zorg voor dragend niks verkeerds te zeggen en toch alles te onthullen. Gerda in duplicaat. Uitgerekend in dit sensatieblad!
Marianne was ontzettend verontwaardigd: 'Max, dit kan je niet zo laten. Je gaat daar toch iets tegen doen, hoop ik?'
'Maar kindje toch! Nog een drietal dagen en geen haan die er nog over kraait. Dat is de tol die je man moet dragen door zijn functie. Voor de concurrentie ben ik momenteel de beetje bekende, maar vooral beruchte Vlaming, een BV-er. Ik sta nu volop in de belangstelling. De lezers willen meer en dat soort kranten zorgt ervoor dat zij zo goed mogelijk ingewijd worden in de duistere kanten van mijn leven. Wie interesseert er zich voor dat ik alle dagen mijn kippen voeder, mijn belastingen stipt betaal en geen zware voet heb? Vandaag worden we bejubeld, morgen gevierendeeld en geradbraakt. De mensen hebben blijkbaar zoiets nodig om zin te geven aan hun leven en hun gesprekken te kruiden. Dus blijven ze die onzin kopen.
Bij Gerda was zingeving religie, bij de andere bloemkolen kweken en bij die jongens hier en hun publiek is dat mijn oersaai echtelijk leven uitspitten. Wachtkamers van huisdokters liggen vol met die prullaria. Neem de gesprekken bij dameskappers en in de patisseries. Denk je dat de wereldproblemen daar aan bod komen? Soudan? Kernafval? Zelfs het hilarische Brussel-Halle-Vilvoorde, dat toch al ruim dertig jaar één grote politieke klucht is? Nee, geen ideale digestief tussen roomsoezen en javanais. Laat morgen een verzwegen kind van Boudewijn uit een of andere adellijke kast vallen. Dagen nachtwerk geblazen bij ons en elders, geloof me. Trouwens, Laken wordt opnieuw te kakken gezet, door de buitenechtelijke dochter van de koning. Ze heeft verdorie gelijk dat ze het hypocriete gedoe aan de kaak stelt. Albert heeft het lef niet om te zeggen "Et alors!". Het Hof zal zwijgen in alle talen. Doen ze altijd als ze niets kunnen weerleggen.
Om en bij de dertig jaar geleden, in de periode van hun echtelijke moeilijkheden, werden door ons foto’s gepubliceerd. Dolce Paola aan het dollen met haar vriendje, de zogenaamde compte de Mun. Ik meen mij te herinneren dat het ergens op Sardinië was. Een half miljoen oude franken hebben wij toen betaald voor die prinselijke tongkussen. Twaalfduizendvijfhonderd euro! Laken heeft nooit gereageerd.
Toen ik correspondent van Bildzeitung was en braafjes verslag uitbracht over overstromingen rond de streek van Ruisbroek, waar Boudewijn en zijn gezelschap werden bekogeld met modder en aardkluiten, zijn de poppen echter aan het dansen gegaan, ja! Bildzeitung, ook sensatiegericht, veranderde de kluiten in stenen en blokletterde: "Steine für den Belgischen König!". Resultaat: bericht onjuist, dus reactie van het Hof en ik kop van Jut.
Weet je, Marianne, de kletskont, de commère van weleer, haar domein was de straat. Wel die goeie ouwe babbelkous is grotendeels vervangen door dit soort publicaties, hun domein is de wereld en Vlaanderen in het bijzonder. Niets meer en niets minder!'
Hij is letterkundige, gelijk welke taal of spelling. Boeken? Hij verslíndt boeken !
Italian Language, Beppe Giacobbe
voor meer van deze illustrator, Afbeeldingen van beppe giacobbe, bevreemdend, eigenaardig en tegelijk mooi wat hij doet. En raak. m - HiH-06/2015, lettergewijs bijgewerkt
Deze tekst heb ik gevonden op 't Net en nu staat hij hieronder omdat ik hem zo duidelijk vind en ook omdat ik me er helemaal mee kan verenigen. De blauwe tekst is van mij, niet van de auteur. Zij heet Pauline Bijster.
Een bekentenis : ik kan dus niet meer telefoneren. Ik houd ook niet van bellen en neem mijn telefoon nooit op. En ik bel je ook niet terug, mocht je daarop wachten.
Ik zal je vertellen waarom, dan hoef je het ook niet meer te proberen. Als de telefoon gaat, ben ik namelijk nét aan het werk, of in de supermarkt bij de kassa. Of in een stiltecoupé van de trein of heel vaak achter het stuur. Of ik sta met een pollepel in mijn ene hand en een hete pan in de andere, of ik heb de kinderen net onder de douche gezet. Of één van hen huilt waardoor ik je toch niet zou verstaan. Of ik ben in gesprek met iemand anders en dan is het niet beleefd tussendoor de telefoon op te nemen, of mijn vriend heeft net de Deense serie aangezet waar we samen naar zouden kijken. Of (meestal) een combinatie van deze dingen. En in het uitzonderlijke geval dat je precies belt op het moment dat ik niets doe, blijf ik graag nog even niets doen – dat komt al zo weinig voor.
Het is niet zo dat ik moeilijk te bereiken ben: ik kijk zo vaak naar mijn telefoon met daarop de laatste sms, Whatsapp, mail, Facebook en nieuws dat het bijna ongezond is. Alles wat je me stuurt, heb ik binnen een mum van tijd gelezen en meestal ook beantwoord. Maar dan kan ik het in mijn eigen tijd doen, snap je? Ook al is mijn eigen tijd misschien maar een minuut later dan het moment waarop jij wilde bellen, het komt in mijn eigen tijd altijd beter uit.
Een telefoonconversatie gaat simultaan, een geschreven conversatie niet. Bij mails kiest elk zijn/haar geschikt moment om te lezen en te schrijven.
Sms liever
Hiernaast vind ik dat alles waarvoor je me eventueel belt, beter per geschreven woord uitgewisseld kan worden. Via sms heb ik namelijk de mogelijkheid een moment na te denken over de vraag die je me wilt stellen (of andersom: om de vraag te formuleren die ik jou wil stellen) en tijd om de woorden beter te rangschikken, zodat er staat wat ik bedoel.
Een tijdje geleden las ik een stukje hierover (het spijt me dat ik de schrijver ervan ben vergeten). Er stond dat sms'en en mailen op een bepaalde manier minder eerlijk is, juist omdat je even de tijd hebt om het te formuleren. Via een bericht kun je jezelf laten zien hoe je graag gezien wil worden in plaats van hoe je écht bent. Daarbij vroeg ik me meteen af hoe erg dat is; want op het moment dat ik heel geconcentreerd aan een verhaal bezig ben, of juist met een hete pan en gillende kinderen om me heen in de keuken sta, wil je echt niet weten hoe ik echt ben. (herkenning!:o) Dan kun je beter wachten op de voor de buitenwereld geschikte versie van mij. Niemand heeft iets aan een stotterend antwoord van iemand die met zijn hoofd bij andere dingen is.
Telefoonetiquette
Mijn vrienden nemen ook allang hun telefoon niet meer op. Als ik toch bel, moet ik minstens vier keer bellen en dan zegt hij of zij: "Hoi! Hoe gaat het? Vind je het goed als ik je zo even terugbel?!"
Ik denk dat de telefoonetiquette is veranderd. Vroeger was het onbeleefd om iemand na een uur of acht, negen ’s avonds te bellen. En op zondag: ik heb wel eens iemand aan de telefoon gehad die verstoord opmerkte dat het zondag was. Nu begint bellen überhaupt erg onbeleefd te worden. Hooguit je aller-allerbeste vrienden bel je nog, zonder van ze te verwachten dat ze opnemen of daadwerkelijk tijd hebben voor een gesprek.
De mensen met rust laten, het staat hier anders verwoord, maar het is wat ik bedoel.
Bel anders maar eens iemand met een werkverzoek of aanvraag of bestelling: wedden dat degene aan de andere kant van de lijn zegt dat je het even op de mail moet zetten?
Ik denk dat bellen uitsterft. Dat zou fijn zijn, dan hoef ik me ook niet meer schuldig te voelen als ik je weer eens niet heb teruggebeld.
Ik werd een ander man toen ik een halfuurtje later bij Marianne kwam. Ik maakte mezelf wijs dat zij en ik ons als herboren waanden en we reden naar Les Arcades. Marianne genoot van de moules Saint-Tropez, de lamsfilets en de geflambeerde flensjes. We gekscheerden. Raakten licht beneveld. We wilden vergeten. Tomeloos opgaan in de roes.
Ook later in de hotelkamer, met de open ramen op de lawaaierige doorgang van de Koninginnegalerij. Onze naakte drift uitschreeuwend en alle paradijzen veroverend zoals die allereerste keer bij Céline, op mijn verjaardag.
We wilden echter te veel. De gewone spontaniteit ontbrak. Net alsof we het mariannen en maxen verleerd hadden! Twee stuntelige debutanten waren we. Overdreven passioneel doend met het besef dat er dubbel bedrog werd gepleegd. Om de smart en de angst te verbergen.
Marianne had haar werkuren geswitcht en we sliepen tot tien uur. We voelden ons, ondanks alle wriemelende en verpestende beslommeringen, rustiger. Vonden onze glimlach terug en gingen ontbijten op het terras van de Mokafé, verderop in de galerij. Youssouf bracht ons de Nederlandstalige kranten. Marianne's blik viel meteen op een loktitel van een populair sensatieblad.
'Potverdomme! Die hypocriete kaloten, moet je horen, Max!'
Ik had haar nog nooit zo verontwaardigd horen tieren. Ze bonkte met de vuist op de zitbank en Moka, de grijsgestreepte, luie huiskater sprong blazend weg. De stem van Marianne sneed als een gescherpt mes:
'Moord op mevrouw Cijnens blijft mysterie! Gaat echtgenoot-journalist wel vrij uit? Lees het exclusief interview met boezemvriendin van slachtoffer op pagina drie! Dat is straf! Waar halen ze het vandaan?'
'Och, die pulpkrant!'
Ik schokschouderde erom. Die jongens kende ik wel. Nieuws brengen in een opgejutte, ronkende en kleurrijke verpakking. Sensatiebubbels. Zoveel mogelijk bedrukt papier verkopen om de laagste gevoelens te bevredigen. Tja, de pot moest de ketel niets verwijten. Ik had er destijds met "De Klapper" ook vlijtig aan meegewerkt, al was het mij meer te doen geweest om gossip uit film- en showwereld.
Dat de concurrenten van onze uitgeverij nu de hoofdredacteur van een blad, dat hen jaren van jaloersheid had doen knarsetanden, met dankbare graagte op de korrel namen, was zo logisch als wat. Met beleefde modder gooien, maar eerst de handschoenen aan.
'Ik wil dat flauw gezever niet horen, schat, kom we gaan door!'
Hautain en met een ijzige blik keek hij zijn rivaal aan. “Achteruit gij snoodaard, sprak hij met verstikte stem, gij zult …”
- Wat is dat van die verstikte stem? Wat zit ge nu weer te schrijven, vroeg LM. - Een vurige soap op Vuurland, antwoordde ik, in de hoop dat hij efkes stil zou blijven. - Er spelen geen soaps op Vuurland, zei hij, 't is daar nu te koud om onnozel te doen. - Jawel, volop drama. En daar is nog ruimte voor pathos en duel. Kijk maar :
Ongeveer 30 dolfijnen stranden en allemaal worden ze gered door vroege wandelaars. Het filmpje brengt dat in beeld, én het stranden én de redding. Een onwezenlijk zicht, dat stranden. Hoe meer ik het bekijk, hoe meer ik me afvraag wat daar gebeurt. Wat heeft hun sonarsysteem verstoord?
Eens de dolfijnen terug voorbij de branding geholpen zijn, kunnen ze zelf verder naar zee. Maar ze daar kríjgen, tot voorbij de branding, dat vraagt wel wat mankracht.
De eerste mannen die in gang schieten dragen alle drie een blauwe bermuda en een oranje T-shirt met opschrift. Strandpersoneel? Personeel van het gebouw dat links soms in beeld komt? Ze weten in elk geval wat hen te doen staat : de dieren bij hun staart grijpen & tot voorbij de branding terug in zee slepen. En hoe dat moet gedaan worden : kordaat, met kracht en zonder aarzelen.
Dan komen de wandelaars in gang. Een beetje onwennig. Een beetje stuntelig. 't Is ook een grote beest hé, een dolfijn. Een grote bange beest dat met zijn staart slaat.
De voorlaatste dolfijn probeert precies met heel zijn/haar lijf te helpen, -op 03min00, links in beeld, het dier wordt gesleept door een man in zwarte T-shirt- maar zo werkt het eigenlijk tegen. Wanneer het dier eindelijk in voldoende diep water is, wuift het drie keer met zijn staart, als om te bedanken. -op 03min24, midden in beeld.
Geen dure Greenpeace-operatie of spectaculaire Sea Sheppard-interventie. Die zijn ook nodig natuurlijk. Maar hier waren het gewoon de mensen van ter plaatse, zij gaven hun energie en tijd. En zij verdienen nu eeuwige roem op You Tube, zij het anoniem.
'Mocht het alleen van mij afhangen, dan kwam ik meteen naar jou toe en ging nooit meer weg, schat.'
Ze reageerde niet, vroeg abrupt: 'Iets gevonden, Max?'
'Nee … Marianne, luister, ik ben doodop. Niks geslapen, nog niks gegeten. Ik zit onder stof en webben. Ik voel me vies, vuil. Ik wil in bad en dan een stevig maal. Naar de Queen Anne ga ik niet meer. Naar dat hotel aan de basiliek evenmin. In dit kot blijf ik evenmin, so what baby?'
Ik had het kort, wellicht wat te scherp-snijdend gevraagd. Ze weifelde even en zei dan zachtjes:
'Oké, ik heb het begrepen. Neem mee wat voorlopig nodig is. Ik verwacht je over een tweetal uurtjes. De stevige maaltijd zal op tafel staan. Is mijn maatje eindelijk tevreden?'
'Zoetje, ik wil echt niet dat jij je nu uitslooft voor mij. Trek iets leuks aan. Ik kom je oppikken. Zet mijn spullen af en dan we gaan uit eten. We hebben het beiden echt nodig eens onder normale mensen te zijn. Ik wil menselijke warmte en gezelligheid. Ik bel nu meteen naar Les Arcades, in 't Beenhouwersstraatje. Wees gerust geen toeristische plekpleister. Sylvia en Danny da's daar één brok hartelijkheid en de keuken valt meer dan mee. Wordt het te laat, geen probleem. We kunnen er zeker blijven overnachten. Hun hotelletje is er vlak naast en ik breng je 's morgens naar kantoor. Tot straks, je t'aime!'
Ik douchte haastig. Rende naar mijn kamer. Greep een en ander bijeen. Kieperde alles in een reistas en sjokte naar beneden. De terrasdeur en keukendeur op nachtslot en weg. Minute papillon! Wat wou denkduiveltje dit keer? Wie zijn we vergeten? vroeg hij. Stan en Laurel! Vooruit, de tuin in, eieren rapen en beestjes voederen. Bied je excuses aan, kippen hebben vriendschap nodig of ze leggen niet meer!
Regenmantel aan, revolver en kogels in de diepe zakken en de tuin in. De eerste doffe tonen van de Brabançonne! Wie nu weer? Marianne toch niet om te zeggen dat het feest uiteindelijk niet doorging!
'Saepe pax periculosior bello fuit!' Serge! Die onnozelaar! 'Arme vriend, vaak was vrede gevaarlijker dan oorlog. Hoe gaat het met jou, Max? Heb je je evenwicht al wat teruggevonden?'
'Ik heb geen tijd en ik val om van vermoeidheid.'
'Ik ben reeds een hele dag in gedachten bij jou, mijn vriend. Ik kom pas terug van de politie. Ik heb er Madeleine en Adrienne heen gereden. Ze zijn net als ik ondervraagd.'
'Serge, maak het kort. Ik moet weg …'
'Ja, Francis verwacht je. Hij heeft vernomen dat Gerda's stoffelijke resten maandag worden vrijgegeven. Hij gaat je dus bellen over de plechtige teraardebestelling. Luister, waarde vriend, ik wil je nog iets zeggen …
'Kan het wat vlugger, ja?'
'Max, verbreek de verbinding niet. Scheep me ook niet af. Ik sprak met inspecteur Vloesberghe.'
'En jij hebt die man heel wat kunnen vertellen!' schampte ik boosaardig.
'Nuttige zaken, Max, echt nuttige zaken. Je kan me misschien niet lijden, maar ik ben geen charlatan en nog minder een schijnheilige. Volgens wat Francis me zegde, zou het mogelijk zijn dat een en ander uit Gerda's kamer werd ontvreemd.'
'Kerkbazaar!'
'Vergis je niet, waarde vriend. Je beseft het misschien niet. In Gerda's kamer is een fortuin verzameld!'
De antieke bidstoelen, de kerkboeken uit de veertiende eeuw, de gouden en zilveren monstransen, de wassen madonna’s onder stolp, de polychrome heiligenbeelden! Serge wist er verdorie meer van dan ik!
'De "kamerende" zielenherder, weer iets nieuws!'
'Spectemur agendo, Max, beoordeel ons naar onze daden. Die kamer was een bezinningsoord voor onze gebedsgroep. Vooral Adrienne heeft aan de inspecteur een vrij behoorlijke beschrijving van de inboedel kunnen geven. Niet alles, maar toch heel wat. Wij blijven er allen bij, dat een of andere bende de woning is binnengedrongen. Ondanks mijn vele waarschuwingen bleef die brave Gerda geloven aan de innerlijke goedheid van elke mens … Max, ik wil het in feite hebben over de teraardebestelling van Gerda, wij moeten …'
'Serge, wij moeten juist niets. Valt er iets te regelen, doe het dan met Francis. Oké? Salut.'
Eindelijk van die kwal verlost! Een fortuin aan kerkbazaar op haar kamer? Francis had daar beslist ook geen idee van. Als iemand het kon weten, dan was het die pastoor en niemand anders. Ik moest dringend de verzekeringsmakelaar contacteren, de raad van Vloesberghe opvolgen, de troep van Gerda en andere waardevolle voorwerpen laten opslaan. Onbewoonde villa's nodigen uit tot inbraak.
Ben je gek, riep denkduiveltje. Die gasten van de belastingen weten je ook wonen, hoor! Nooit gehoord van een aangifte nalatenschap! Het kan goed zijn dat die witte brigade een gedetailleerde plaatsbeschrijving heeft opgesteld. Wat als de belastingen het in hun hoofd krijgen om te neuzen in die dossiers? Overleg eerst met je zoon. Hij is gewiekst genoeg. Weet hij het niet, dat hij zijn netwerken optrommelt. Morgen overleg met hem. En nu, hop, naar Marianne.
mannen die zich wat meer blootgeven, wat houdt dat in?
Wat dat inhoudt? Yohann en Raphael, twee jongens uit Montreal, zijn professionele jongleurs en zij zien het zo : klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=aSXZtYFdvsI 04min16
Nee, er valt geen handdoek, wat had ge gedacht, het zijn jongleurs! Le plus Grand Cabaret du Monde, met als presentator Patrick Sébastien, FR2. Af en toe vraagt deze gastheer de artiest na het optreden bij hem aan tafel voor een gesprekje, maar bij dit duo lag dat wat moeilijk, denk ik, de zaal in stappen met maar één handdoek voor hun tweeën.
Dat kindje zit onder de verf. Wat er met het interieur gebeurd is vind ik niet erg. Bij een open pot verf en een ladder laat men een kleuter niet zonder toezicht. Dat is om miserie vragen en miserie hebben ze dus onmiddellijk geserveerd gekregen.
Maar het kind zelf zit onder de verf. Zo te zien voor drie kwart. Of meer. En dat is gevaarlijk. Nu hoop ik dat het een geënsceneerde foto is en dat al dat wit onschadelijke yoghurt is. Maar ik vrees dat het verf is, aan de voetafdrukken te zien en de spatten bij de voetjes. En er schoot me iets te binnen van lang geleden.
Tijdens de geschiedenisles wou de lerares ons duidelijk maken wat de aanloop geweest was naar de Franse Revolutie. Over de uitspattingen van de rijken en de Lodewijken. Eén van de voorbeelden ging over banket. Een sensationeel banket moest afgesloten worden met een spectaculair banketgebak. Dat sluitstuk moest een vertoon van praal zijn, zowel qua afmetingen als qua afwerking. Het gevaarte werd binnen gerold en bovenop troonden al eens levende cupidootjes, dat waren in zilver of in goud geverfde kleuters.
De verf was geen onschadelijke body-verf natuurlijk. Het was de verf van toen, de niet-wateroplosbare soort. Door de giftige pigmenten stierven de kleintjes achteraf. Ze stikten omdat de huid niet meer kon ademen. Maar dat werd dan als zijdelingse schade afgedaan. De kinderen waren waarschijnlijk ook op voorhand 'gekalmeerd' om te blijven liggen of zitten.
Over de levende geverfde cupido's heb ik geen documentatie gevonden, maar wel iets over chemicaliën op de huid.
"Stoffen die door de huid worden opgenomen zijn chemicaliën waaronder landbouwgif. en waaronder ook verf Deze stoffen veroorzaken een verlamming van de spieren. Hierdoor kunnen ernstige ademhalingsproblemen ontstaan.
De behandeling van deze slachtoffers is :
- Verwijder kleding en spoel tenminste 30 minuten het geraakte lichaamsdeel - Zorg dat het slachtoffer zo snel mogelijk in het ziekenhuis komt "
En nu vraag ik mij af hoe het verder gegaan is met dat kindje op de foto. 30 minuten douchen en dan naar Spoed, of moest de fotograaf eerst nog de foto posten? Of de schade opkuisen terwijl het kind 'op straf' stond. En onderwijl droogt de verf op dat klein lijfje … Wat er ook van weze, ik vind het een akelige foto.
---
Alles oké met de kleine.
Gisteren voormiddag werd ik over en weer gestuurd van Failblog naar Pinterest en terug, maar ik vond nergens geschreven of gesproken info over het verfmeisje. 'k Gebruikte de verkeerde zoekwoorden merk ik nu, want het hele verhaal staat op de site van het AD. Met dank aan JDB voor het doorsturen.
Wanneer deze kleine later gaat solliciteren, wordt het een job in de verfsector waarschijnlijk, én ze kan aantonen dat ze van zeer jong al in de materie geïnteresseerd is.
Het huis stond er zoals ik het nooit tevoren had willen zien. Beeld uit een mistig grijze waternevel. Zo op het eerst zicht al jaren onbewoond. Koud. Ongezellig. Afstotend. Potdicht. Stilte alom. Niet eens een verre nieuwgierige burenblik. Een spookhuis. Nooit het mijne geweest. Een graf van een huis. Ik ging onzeker naar binnen. Als kwam ik niet in een bekende ommuurde veiligheid, maar op vijandig gebied. Met hier en daar loerende flikken. Er was natuurlijk niemand. Mijn ogen gingen direct naar de trap. Daar had ze gelegen. Waren er nog bloedsporen, andere sporen? Hadden ze een krijttekening van het corpus aangebracht, zoals in een film steeds ziet?
Trek het je verdomme niet aan, suggereerde denkduiveltje. Ik hoop dat je tenminste weet waarvoor je gekomen bent! Vooruit eerst naar boven! Kledij en ondergoed, sokken niet vergeten, scheergerief, tandenborstel, aftershave en je shampoo tegen schilfers. Je kleerborstel! Nee, Marianne heeft dat niet. Jonge vrouwen gebruiken meestal zo’n kleefspullen en jij gaat je daar blauw aan ergeren. Komaan, automatische piloot inschakelen en dan wegwezen. Nee, stop, vriend, eerst zoeken. Goed zoeken!
Ik trok mijn klamme overjas uit en daalde meteen af naar de kelder, de rommelkelder. Daar, in de uiterste webbenhoek, tussen een drietal oude tuinstoelen, een manke tafel en een kleurloos versleten zonnescherm stond vaders gereedschapskist. Een ruime, houten, logge bak. Proppensvol met allerhande oud en nutteloos alaam. Ik wist zelfs niet of er iets uit verdwenen was. Nerveus maakte ik de kist leeg. De browning FN lag er nog, helemaal onderaan. Eerst zorgvuldig verpakt in grauw papier en daarna in een beschermende vilten doek, het doosje met kogels erbij. Dát had de politie dus over het hoofd gezien! Ik nam de browning en de kogels mee. Gooide de kist daarop weer vol en startte nauwgezet mijn verder kelderonderzoek. Vastbesloten het huis van onder tot boven onder de loep te nemen. Gerda's schriftjes moesten ergens liggen. Die zekerheid had ik voor honderd procent. Maar waar? Ik zag twee grote ijzeren reiskoffers, die nooit voor enige vakantie hadden gediend. Ze waren nog door Francis gevuld met tekenboeken, stripverhalen, schoolagenda's, cursussen, stapels statistieken, fotoalbums van de Vanbesiens, schoolrapporten en eindwerken.
Heel die bestofte rimram doornemen vergde ruim twee volle uren en bracht niets op. Het deed me wel mijmeren over een tijd dat ik hoopte mijn zoon, op wie ik destijds zo trots was geweest, nog eens te kunnen waarderen als mijn evenbeeld. Ik was hem stilaan kwijtgeraakt. Voornamelijk door Gerda's toedoen. Nu bleef Pat tussen hem en mij. Pat, met al haar heimelijke gifpijlen naar mij, de schuld en de boete die ze me blijvend wou opleggen. Ik kreeg het opnieuw moeilijk, doorzocht niettemin de drie overige kleinere kelderruimten, vond niets en klom vermoeid de trap op, onder het stof en de spinnendraden.
Genoeg voor vandaag. Dit huis was immers nog altijd het mijne. Ik kon morgen en overmorgen verder rustig de tijd nemen om voort te zoeken. Ik had een fles St. Estèphe meegenomen. Ontkurkte ze, nam een stevig glas en belde Marianne.
Op een dag was het te warm om verder te werken en Iris Scott ging haar penselen uitwassen. Terwijl ze daarmee bezig was vroeg ze zich af of ze die penselen echt nodig had. Dat was een gelukkige gedachte, nu heeft ze meer voeling met verf en doek. En nu wast ze rubber handschoenen ipv penselen.
Gisterenmorgen ging ik naar het dorp en ergens onderweg stop ik al eens, om efkes te rusten, om uit te blazen. Gewoon een minuutje blijven stilstaan.
Vroeger, toen ik jong genoeg was om te weten hoe het leven in mekaar zit, vond ik de groene zitbanken langs de weg en bij plantsoenen iets voor peekes en meekes. Die keken wat wij deden en gaven daar onderling commentaar op. Wij vonden hen moeiallen. Sociale controle klinkt zinniger, maar die term moest toen nog uitgevonden worden.
Nu ik zelf op meekes-leeftijd begin te komen / gekomen ben en af en toe zo'n groen bankje zou willen zien staan, nu staan er geen meer. Weg. Weggehaald vanwege de hangjongeren en de duiven. In het park staan er nog, maar daar moet ik niet door. 'k Moet er enkel langs. Om uit te blazen blijf ik dus al eens staan. Op een muurtje gaan zitten kan ook niet, de voortuinen hebben geen muurtjes meer. Hoe kan dat nu zo plots? Toen ik kind was hadden álle voortuinen muurtjes om op te zitten.
De muurtjes en de voortuinen zijn weg omdat de auto moet binnen kunnen. En als er nog ergens een tuinmuurtje staat is het te hoog om op te zitten of het heeft een afwerking die zitten onmogelijk maakt. Daar is aan gedacht bij het ontwerp, daar is op gestudeerd: geen hang-ouderen op de muurtjes.
Uitblazen gebeurt nu staande. Maar niet gelijk waar! Staan uitblazen bij een kruispunt doet automobilisten stoppen. Uit eerlijke schaamte steek ik dan de straat over, terwijl ik eigenlijk niet aan de overkant moet zijn. Dan ga ik daar wat staan uitblazen. Na een paar tellen komt diezelfde automobilist weer langs (hij was de baby gaan afzetten) en doet weer hoffelijk teken dat ik mag oversteken. Dat doe ik dan braafjes. Men stoot hoffelijke automobilisten niet voor het hoofd. Goed. Ik sta terug op de juiste stoep. Maar nu ongeveer buiten adem door dat beleefd over- en weer- gedoe.
Zitbanken hier en daar zouden welkom zijn. Het mogen zelfs groene zijn.
Ik hield halt bij een taveerne. Sanitaire stop eerder en gulzige dorst naar schuimend abdijbier. Ik wou tevens Francis bellen. Hij was de vorige avond laat ontboden. Pat had er vanmorgen om negen uur moeten zijn. Hij grijnsde dat zijn vrouw panikeerde tot en met. Net een bange wezel. Kalmeerpillen moeten slikken. Gedaan grote mond! Ze dacht dat Vloesberghe ook haar zou verdenken. Zij bezat immers een sleutel en er was geen slot geforceerd. Dus …! Helemaal over haar toeren.
'Ondanks al de miserie deed het deugd haar zo te zien, pa.'
Tiens, zijn vrouw totaal van de kaart en Francis had binnenpretjes! Kalmer en ernstiger ging hij verder:
'Pa, je weet die magistraat, enfin een clubgenoot van mij, uiteraard mag niets lekken uit het onderzoek, maar omdat het om mijn moeder gaat … Wel ze denken aan iemand uit de directe omgeving. Vloesberghe sluit echt niemand uit. Ook familie niet, terwijl onze alibi’s nochtans kloppen als een bus, denk ik toch!'
Het moordwapen was nog niet gevonden, ging hij verder, wel hadden ze een en ander meegenomen. Ik hield mijn hart vast en wou weten wat ze precies hadden meegenomen. Francis wist het niet: 'Ze zijn nog steeds bezig met buurtbewoners en vriendinnen van ma te ondervragen. Tot de melkboer en de postbode toe. Ik moet stoppen, pa. Ik hoor geroffel boven. Pat ligt al een paar uur in bed met barstende hoofdpijn. De naweeën van de ondervraging. Ik heb haar vanmorgen nochtans duidelijk gezegd: wees kalm, antwoord kort en precies op al de vragen. Zeg niets méér!'
Dat "niets meer" bleef hangen. Werd even een drukkende hand rond mijn hals. Wat bedoelde Francis? Mocht ik het beschouwen als een van zijn onderduims dubbelzinnige vingerwijzingen? Me doen inzien dat hij wél op de hoogte was van de dagboeken, maar Pat op het hart had gedrukt haar mond te houden? Wou hij me schrik aanjagen? Nee, ik stelde me alleen wat voor. Domme inbeelding, natuurlijk. Misschien geloofde Pat niet eens aan het bestaan van die dagboeken. Had ze die nooit gezien en veronderstelde dat Gerda, in een wrekende driftbui, het haar zomaar op de mouw had gespeld.
Ik vroeg, gespeeld koel: 'Zou er wat gestolen zijn?'
'Vloesberghe is met mij vannacht naar de villa gereden. De mensen van het labo waren er nog. Ik denk niet dat er iets verdwenen is, maar ja, er staat zo waanzinnig veel in de kamer van ma. Een of twee stukken minder, geen mens die het merkt. Ik heb hem verwezen naar Madeleine en vooral Adrienne. Ze zaten daar soms uren samen te bidden of whatever. Er was wel wanorde in de kamer. Enkele laden opengetrokken. De kleerkast open en wat papieren op het parket. Kan zowel door de belager als door ma gedaan zijn.'
'Ik blijf erbij dat het die bende moet zijn geweest, Francis. Een of ander smoesje en Gerda zal die gasten binnen gelaten hebben, goedgelovig als ze was.'
Francis wou weten of ik die namiddag nog naar de redactie ging. Als er iets was dat me nu hartgrondig tegenstond, dan was het wel de redactie. Maar hoe dan ook, morgen of begin volgende week, moest ik erheen. Ik wou met de raad van bestuur gaan praten en met Gerard van personeelszaken: pensioen aanvragen en al mijn verlofdagen opnemen (en dat waren er een heel pak!). Vooral trachten een minnelijke schikking te bekomen. Simonne zou dit nu misschien met veel plezier in overweging nemen. En dan salut en de kost! Max de hoofdredacteur was verleden tijd.
Ik, eens de stoere, steeds zelfverzekerde criticaster en betweter; nu een bange zwalper, verpest door vragen met klemmende antwoorden. Schuldig zonder echt schuldig te zijn, gekweld door zelflast.
veel geduld en een beetje lijm, meer moet dat niet zijn
Een telefoonboek gebruiken we niet meer. Alle nummers zijn te vinden op het Net. En alle toestellen hebben een geheugen. Het is flink wat jaren geleden dat ik nog een telefoongids in handen gehad heb. Er is al jeugd die er nog nooit een gezién hebben.
Voor ons was een oud telefoonboek onmisbaar om bloempjes en bladeren in te drogen. Het nieuw telefoonboek werd gebruikt om Laura's zitje te verhogen, zodat ze mee aan tafel kon. Haar kinderstoel was ze ontgroeid en voor een gewone stoel was ze nog wat klein. Het tussenmodel -dat met de biezen zitting- vond mijn ma niet stabiel genoeg. "Zo’n stoel staat niet stevig, die kiept om. Met zusje en al."
Dat klonk onheilspellend. Dat was een akelige gedachte. Nee, zo'n stoel wilden Tina en ik niet voor Laura.
Daarom legde Ma een telefoonboek op een gewone stoel, daarop kwam een kussentje en daarop troonde Laura. Of ze dan gemakkelijk zat weet ik niet, maar ze kon tenminste zien wat er in haar bord lag. Gewoon wat met vindingrijkheid.
En onthouden waar het telefoonboek lag natuurlijk. Maar dat viel mee. Bij ons thuis verliep de chaos tamelijk vlot, ttz, voor ons, de vrouwelijke afdeling, zat er een lijn in het systeem. Voor mijn pa veel minder. Die liep verloren in de specificiteiten van zijn eigen gezin. Tegen dat hij eindelijk onthouden had waar het telefoonboek bewaard werd, was Laura het verhoogje ontgroeid en lag het boek weer op zijn plaats.
Wie had toen kunnen denken dat het telefoonboek ooit overbodig zou worden. Weer iets om nostalgisch over te doen.
Ik reed weg om elf uur. Het motregende. Een motregen die dra overging in een bestendige, kille neerslag. Ondanks het telefoontje van mijn vrouw daalde mijn stemming onder nul toen ik bij het politiegebouw parkeerde. Een huid van leer was ik, een in boeien geslagen geest, die allesbehalve normaal functioneerde. De mokerslagen kwamen evenwel terug: de dagboeken, de revolver, de uitspraken van Pat. Van haar hing zoveel af … en van Francis! Wat als Vloesberghe merkte -en dat merkte zo'n ervaren man zeker- dat ik een kwelnacht achter de rug had? Dat ik misschien iets te verbergen had? Dat ik opeens ontzettend nerveus, bang, paniekerig geworden was?
Inspecteur Vloesberghe ontving me zeker niet koel, eerder minzaam, correct.
'Dag, meneer Cijnens, gaat u toch zitten. Niet zo’n beste nacht gehad, zo te zien? U mag uw huis betreden, onze mensen zijn klaar. Wat het vrijgeven van het lichaam van uw echtgenote betreft, daar heb ik nog geen uitsluitsel over. Ik vermoed begin volgende week.'
Ik vroeg benepen, trachtte kalm te spreken: 'Inspecteur, zijn uw mensen … hebben uw mensen al enig spoor gevonden?'
'Het onderzoek is pas gestart, meneer Cijnens, u moet geduld hebben.'
'Het wapen, inspecteur, … mag ik alstublieft weten wat er precies met Gerda is gebeurd?'
'Schedelfractuur, aangebracht door een stomp, zwaar voorwerp en een tweede fractuur aan de schedel. Doordat het slachtoffer vermoedelijk van de trap is geduwd of gevallen. Afgaande op de rigor mortis hebben de feiten zich voorgedaan tussen acht en twaalf uur. Vertel eens, meneer Cijnens, hebt u dinsdagochtend vóór uw vertrek naar kantoor, een woordenwisseling gehad met uw echtgenote?'
'Ik zag haar ’s morgens vrijwel nooit. We ontbeten nooit samen. Gerda ging altijd naar de vroegmis. Vóór zij terugkwam, was ik al weg naar de redactie. In de weekends trok ze zich terug in haar kapel. Wij liepen elkaar zo weinig mogelijk voor de voeten.'
'Haar kapel? U bedoelt haar kamer, meneer Cijnens?'
'U hebt die toch gezien? Bij mij is het op z’n minst al vijftien jaar geleden. Na haar galblaasoperatie. Die kamer stond toen al overvol. Je kon er amper in bewegen. Heiligen beelden, zelfs onder haar bed. Bidbanken, kerkstoelen, wassen beelden onder stolpen. Allemaal onverkochte exemplaren uit de winkel van haar ouders en veel legaten van haar familie. Niemand mocht in die kamer. Niet eens de poetsvrouw. Alleen haar bidgenoten en mijn zoon uiteraard.'
'Beschikt u over foto’s van de kunstvoorwerpen in die kamer?'
'Geen idee, nee. Tenware dat Francis … Nee, ik denk het niet.'
'Hoe is de verhouding met uw zoon, meneer Cijnens?'
'Goed. Bijzonder goed zou ik zeggen.'
'En met uw schoondochter?'
Plots was ik op mijn hoede. Kwamen nu de strikvragen? Zou hij de schriftjes te berde brengen? Werd ik binnen het kwartier naar een cel gebracht? Ik slikte moeizaam, bracht niettemin toch een perfect gelukte, ontspannen glimlach rond de mond en gaf eerlijk toe:
'Met Pat heb ik nooit goed kunnen opschieten, meneer Vloesberghe. Geen makkie en natuurlijk schandalig ontzet over mijn relatie met een veel jongere vrouw. Pat is ervan overtuigd dat mijn vriendin alleen mijn geld op het oog heeft.'
'Ik heb met haar al gesproken. Zo, het kan dat we u nog nodig hebben. Ik weet u wel te bereiken. U kan beschikken, meneer Cijnens.'
'Inspecteur, voor de goede gang van zaken, dit nog: na de begrafenis zal ik bij mevrouw Dries, mijn vriendin, intrekken. Mijn huis is … ik moet overleg plegen met mijn zoon, maar dat huis, neen, ik kan daar niet langer wonen.'
Vloesberghe knikte en noteerde iets op de documenten. Ik liep naar de deur.
'Meneer Cijnens, momentje nog …'
Daar gaan wij! Columbo in Wemmel, altijd op het allerlaatste ogenblik de allerlaatste maar beslissende vraag. Ik verstijfde maar denkduiveltje kalmeerde me: doe niet onnozel, vriend. Een type van zo'n kaliber vergelijken met een Amerikaanse tv-kierewiet!
'… ik raad u echt aan om een en ander van de inboedel in bewaring te geven vooraleer u bij mevrouw Dries intrekt. En absoluut de kunstvoorwerpen laten fotograferen en zeer duidelijk omschrijven. Uw makelaar kan u daarbij adviseren.'
God, mijn Heer, heb dank, heb duizendmaal dank, zou Gerda zeggen. Ik hoorde het haar roepen vanuit haar hemel bij een bord rijstpap. Dat was dan opgelost! Geen dagboeken gevonden, geen revolver! Voorlopig blijkbaar niets bezwarends tegen mij ontdekt! Wat zouden ze ook! Er was niets tegen mij te vinden. Ik had nergens enige schuld aan. Ik moest alleen Pat vóór zijn. Ik belde Marianne. Deed het relaas van het verhoor. Ze slaakte keer op keer een zucht van opluchting.
'God zij dank, sorry voor die uitdrukking, Max', zei ze 'maar er valt me een zware steen van het hart. De dagboeken en die revolver … Jongen, jongen, hadden ze die gevonden!'
'En ze zijn er nog, dat weet ik zeker. Ik moet ze vinden lieveke. Ik ben onderweg naar het huis. Ik bel je straks nog. Daag! Kusje.'
'En nu naar de villa', zei ik resoluut tegen mezelf, 'mijn zoekactie start!'
Buiten is het 29°C, binnen 24°C. Vijf graden verschil. 'k Moet er wel bij vertellen dat wij hier actief proberen de hitte buiten te houden, ramen en deuren open, gordijnen toe, luifel naar beneden. En ook heb ik ijsblokjes in mijn oren gehangen. Dat helpt om het hoofd koel te houden. IJsbellen kan ik iedereen aanraden hoor!
In de rustige straat hierachter zijn tot het begin van de grote vakantie de mensen van de stoep-opbrekende bedrijven aan de gang geweest. Die mensen hebben eind juni alles dichtgegooid, misschien omdat de werken voltooid waren, misschien omdat ze zelf vakantie wouwe houwe, in elk geval, 't ligt dicht. Dus de kindjes kunnen deze zomer op de stoepen rolschaatsen of leren fietsen of op andere wijze zichzelf in gevaar brengen en mij een hartstilstand bezorgen. Van die zijde is alles zoals vorige zomers.
Niet zo voor de ouders & de grootouders, want : er ligt nog zand. Tussen de voegen van de stoeptegels, tussen de kasseien, in de goot ... En 't is geen gewoon zand. 't Is ambetant zand. Vooral voor de grootouders die kinderopvang-van-dienst zijn. Buikige opa's en zorgelijke oma's:
- Ziet hé Medam, da’s allemaal zand. - Eh, ja, tja ... zand. - Van hier tot ginder hé ! Tot gínder hé !! Dat bekijk ik dan gedwee - ja, streepjes zand hier & daar. En ginder ook. - Dat waait wel weg, probeerde ik. - Medam! dat waait maar tot in de goot. - Allee, da's al iets, dan loopt ge dat zand niet tot binnen in huis ... - Medam! Kijk goed!
Ik keek eens goed. Ik zag streepjes zand. Geel zand. Heel fijn zand. Het deed me aan iets denken, aan iets van lang geleden. Het was geen wit zand zoals aan het strand. Het was geen geel zand zoals in de bouw gebruikt wordt. Het was beige. En heel fijn van korrel. Mul, pulverig en rul. Bijna talk, zo fijn. Leem? Zoals in de Zandweg? Toen ik nog de straten en wegen rond het ouderlijk huis onveilig maakte met mijn trottinette was daar een zandweg. Dé Zandweg. Daar deed ik stof opwaaien. In mijn eentje. Nuja, met mijn trottinette natuurlijk. En dan achterom kijken naar die stofwolk. De prairie!
Ik nam een paar vingers zand uit de goot en wist dat het leem was. Op slag werd ik blij. En hoe komt die leem hier?
- En ge moest es weten wat een vuil dat geeft wanneer de mannen spuiten …
Ter verduidelijking : in de namiddag brengen een paar Opa's van de schaduwzijde van de straat hun tuinslang naar buiten en vernevelen water over de stoeptegels en een stukje gevel. Het is zalig om dan door die koelte te lopen. De Opa's doen dat natuurlijk niet voor medammekes met een boodschappentas, zij doen dat voor de kroost van hun kroost. Voor het nageslacht.
Daarna sproeien ze omhoog en dan mogen alle kinderen van de straat efkes door die waternevel lopen. De nevel is een zeer zacht stortbad van heel kleine fijne druppels. De eerste kinderen joelen de anderen naar buiten. Direct groot feest. En 't is daar regelmatig kinderfeest, geen subsidies nodig. Toffe Opa's en Oma's hierachter hé.
Edoch. Water + Leem = Modder.
Ze ontzeggen de kroost van hun kroost de verkoeling en de waterpret niet, maar nadien hebben ze extra-werk door de moddervoetjes in de gang en in huis. Omdat er dit jaar leem op de stoepen ligt. 'k Luisterde met gepaste ernst en gepast ontzag. Inderdaad ambetant dat extra-werk door modderzand.
En in de tuin kunnen ze niet spuiten want daar staat de zon nog op het gras te branden. Daarbij, 't gebeurt al jaren aan de straatkant en … en zo nog wat gesakker. De kinderen trekken er zich niks van aan.
Nóg een soort schepsels dat er zich niks van aantrekt, deze zitten aan de zonnekant van de straat in dat mulle zand in de goot uitgebreid stofbadjes te nemen, met gespreide vleugels en spitse pennen, de straatmussen.
Daar wordt enorm druk, vinnig & uitgebreid gestofbaad. In tegenstelling tot kinderen nemen mussen hun badje in stilte.
Zij stond voor mij, in de opening van de terrasdeur. De vleermuismouwen van haar zwarte lange jurk wapperend in de wind. De felrood gelakte wijsvinger van haar knokige hand bezwerend in de hoogte:
'De sloor is tweemaal vermoord. De eerste keer was voor haar de ergste keer. Ik wist het van die dagboeken. Ma had het mij verteld. Als er iets me mij gebeurt, zei ze, zorg dat ze nadien in de juiste handen komen. Jij zwijn, je hebt haar leven meer dan kapot gemaakt. Daar ga je voor boeten. Ik zweer het op haar hoofd. Francis kan me niet tegenhouden. Iedereen, hoor je, iedereen zal het weten. En overal waar je je poten nog zet, zal ik zorgen dat ze je met de vinger wijzen. Ploert, misdadiger, 't is te hopen dat de ogen van haar dáár tijdig opengaan.'
Marianne zat stijf-deftig in mijn chesterfieldzetel. Deemoedig met gebogen hoofd.
'Het kan je eveneens overkomen, meisje. Nog enkele jaren, als het nieuwe eraf is, volgt jouw beurt. Hij kan dan eentje zoeken van achttien, vijftien of nog jonger. Een kind verkrachten komt zeker nog op zijn palmares!' Pat had er jaren op gewacht, nu triomfeerde ze. Ze was duidelijk buiten zichzelf van woede.
Francis liep er bij als een witte geestesverschijning. Zijn ogen staalhard. Vol afschuw en dan weer intriest. Hij zei telkens opnieuw, verdrietig en gesmoord: 'Pa, dit moeten meemaken! Ik wil het niet aannemen. Maar het staat zwart op wit. Ik weet niet hoe het met ons verder moet.'
Marianne met een blik vol misprijzen, betraand, helemaal van streek: 'Ik kan me niet voorstellen, Max, dat uitgerekend iemand zoals jij dit heeft gedaan!'
Ze herhaalde die woorden keer op keer. Zweeg plots. Hoofdschuddend, de rest van haar gedachten begravend. Keek weg van mij als wou ze mijn beeld voor immer verdringen.
'Niet doen, mijn alles, niet doen. Iedereen maar jij niet … jij nooit', huilde ik rauw, opbrandend van ellende.
De telefoon op het nachttafeltje rinkelde onophoudend: 'Goede morgen, meneer Cijnens. Het is half negen. Ontbijt wordt geserveerd in de Felicien Rops-zaal, eerste verdieping.' Ontbijt? Half negen? Ik was klam van het zweet. Beukende hoofdpijn en maagzuur.
De brabançonne op mijn gsm: 'Heeft mijn venteke wat kunnen rusten?' Die heerlijke, warme, bedwelmende stem van mijn Marianne. Mijn geweldige vrouw, mijn godenkind, mijn beste medicijn. Alleen haar stem en alle ballast, alle vragen, alle zorgen vielen van mij af. Vooral de bittere herinnering aan die afschuwelijke nachtmerrie.
De nieuwslezeres vraagt ivm een topbespreking aan de correspondent ter plaatse: "Ja Jan, verwacht je dat er vanavond al witte rook zal zijn?"
De Kleine vraagt vanuit de sofa - Opa, 'witte rook', wat wil dat zeggen?
Opa antwoordt verstrooid, hij volgt het nieuws van bij de keukendeur want hij heeft potten op het vuur staan: - Dat zeggen ze wanneer iets goed afloopt.
Waarop Oma ook vanuit de sofa, laconiek : - Behalve wanneer die witte rook uit de keuken komt hé man.
De naam Ray Franky deed een solide bel rinkelen en gisteren heb ik over hem het een en ander gevonden op 't Net. De tekst van het nummer, om te beginnen. En de levensloop van de man. Dat was interessant, het jaar '73 en later liep ik elke dag rond in zijn wijk en ik wist van niks. 'k Kende toen enkel nog vaagweg dat liedje.
Wat je naam was dat ben ik vergeten Maar je kussen vergeet ik nooit meer Van jouw liefde wou ik toen niets weten Maar in dromen zie ik je nu weer
Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij Wat jouw naam was dat ben ik vergeten Maar jouw kussen vergeet ik nooit meer 't Was in een kleine badplaats De zee was er blauw Daar danste ik die avond Een tango met jou Wat je naam was dat ben ik vergeten Maar je kussen vergeet ik nooit meer Van jouw liefde wou ik toen niets weten Maar in dromen zie ik je nu weer Want geen ander is er daarna nog geweest voor mij Toen ik afscheid nam van jou ging het geluk voorbij Wat jouw naam was dat ben ik vergeten Maar je kussen vergeet ik nooit meer We zijn daarna nog even Het strand langs gegaan De zee lag als een sprookje In 't licht van de maan Wat je naam w as dat ben ik vergeten, Maar je kussen vergeet ik nooit meer Van jouw liefde wou ik toen niets weten Maar in dromen zie ik je nu weer, Maar in dromen zie ik je nu weer 1954, Tekst : Gerondal / Nelly Byl- Muziek : Storch Een vertaling van Nellie Byl begot! Een successchrijfster/vertaalster.
Ray Franky (1917 - 2002) geboren als François-Victor De Paepe, was een Vlaams charmezanger die zijn grootste successen in de jaren vijftig behaalde. Hij was vooral bekend als zanger van de evergreen Oh Heideroosje.
Levensloop
De Paepe werd tijdens de Eerste Wereldoorlog in Frankrijk geboren. Zijn ouders verbleven er in het Normandische Bois-Guillaume na hun vlucht vanuit België. Na de oorlog keerde het gezin terug en ging in Mechelen wonen. De Paepe was er tijdens zijn jeugd kerkzanger. Na de Tweede Wereldoorlog begon hij samen met de Mechelse accordeonist Pol Loos te zingen in diens café. In 1949 startte zijn zangcarrière en De Paepe nam de artiestennaam Ray Franky aan. In dat jaar volgde zijn eerste plaatopname: de song Domino die in Parijs werd opgenomen. Hij begon te toeren en kon van het zingen zijn beroep maken.
Zijn eerste grote succes volgde in 1953 met Zing signorita. Zijn allergrootste succes kwam er een jaar later met Oh, Heideroosje, een Vlaamse vertaling van Oh, Heideröslein van de Duitse componist Gerhard Winkler die Ray Franky samen met Jetty Gitari zong. Hierdoor werd hij ook in Nederland populair.
Ray Franky Jetty Gitari
Ray Franky bracht vanaf dan een dagelijkse uitzending op Radio Luxemburg waar hij presentator bleef tot in 1959. Zijn populariteit bleef groeien en zijn fanclub telde op het toppunt van zijn populariteit ruim 6000 leden. Ray Franky bleef aan de lopende band platen opnemen en hij kreeg in 1959 als eerste Vlaamse artiest een gouden plaat voor zijn 10-jarige carrière.
In het begin van de jaren zestig opende Ray Franky een café aan het Brusselse Zuidstation, waardoor hij gedwongen werd om zijn optredens te beperken en zijn plaatopnames te stoppen. Hij bleef wel voor zijn fans optreden in zijn café. In 1973 verkocht hij het café en begon opnieuw op te treden. Ray Franky behaalde echter nooit meer de successen van weleer. In 1975 ging hij dan ook noodgedwongen in het postsorteercentrum Brussel X werken tot aan zijn pensioen in 1982. Er kwam een nieuwe comeback en hij bleef zingen en nieuwe plaatopnames maken tot einde 1989, toen hij zijn 40-jarige carrière vierde. Kort daarna werd bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld waardoor Ray Franky gedwongen werd zijn carrière te beëindigen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Ray_Franky
Ray Franky (1954) Hoe Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten Eddy Christiani (1954) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten Camillo Felgen (1954) met Barbara Kist Bob Benny (1976) Wat Je Naam Was Dat Ben Ik Vergeten Corry Konings (1978) Hoe Je Heette Dat Ben Ik Vergeten
Kussen of ogen? Bij Eddie Christiani & Corry Konings: Hoe je heette dat ben ik vergeten, maar je ogen vergeet ik niet meer, wat preutser klinkt dan het Duitse origineel: Deine Name den hab' ich vergessen, deine Küssen vergesse ich nicht. Toen we kind waren kon mijn zusTina het nummer enorm goed nazingen. Of toch het refrein. Met de nodige uithalen, die tango werd een smartlap en het woord 'kussen' kweelden wij mee tot onze adem op was of tot we niet meer konden van het lachen.
Afbeeldingen van ray franky : Toen ik onderstaande foto zag, vroeg ik me af wie eerst was met dit kapsel. Eddy Wally of Ray Franky?
Deze foto zou dateren van '85. Een charmezanger zal hij alleszins geweest zijn.
Die dagboeken, altijd maar die dagboeken. Het werd echt een obsessie! Morgenvroeg eerst Francis opbellen. Hij had voldoende contacten bij de magistratuur. Een ervaren raadsman aanduiden kon bijgevolg geen probleem zijn. Hij zal willen weten waarom! Op die vraag zou ik het antwoord uiteraard schuldig moeten blijven. Want wat als Francis hoorde van de dagboeken? Via Pat of Vloesberghe! Via zijn clubvriend-magistraat! De raad van Marianne opvolgen moest ik. Voet bij stek houden dat het een vuige leugen van Gerda was. Liegen om mijn eigen vel te redden, vooral om mijn zoon niet te verliezen?
Definitief misschien! Ik was altijd open en oprecht tegenover hem geweest. Als er iemand is, die weet dat zijn vader geen leugenaar is, dan toch Francis zeker! Er was zijn moeder door mijn zogezegd toedoen destijds helemaal niets overkomen. Ze kon daarover vertellen en schrijven wat ze wou. Basta! Gerda overdreef altijd en in alle toonaarden, fenomenaal zelfs en met één welbepaald doel: mij pesten. Maar liegen deed Gerda nooit opzettelijk. Ook dat wist Francis. Anderzijds, het regende hevig die avond en die schoft van een pastoor had er een handje van weg om zijn oude, versteende zielenpoten alles en nog wat wijs te maken.
Niemand wist precies wat er in zijn kerk 's avonds gebeurde. Denkduiveltje had het me die bewuste avond eveneens gesuggereerd: 't zou hem niks verbazen dat die kwezels daar voodoo-popjes naaien. Spelden prikken in mijn hoofd en teelballen en in Marianne's borsten en snoezepoezeke. Als het in Haïti en op de Caraïben werkt, waarom hier dan niet? Onder ons gezegd, vriend, je hebt de voorbije weken al enkele keren geslapjanust! Met dat volk weet je maar nooit en met zo’n weer rijd je liever wat trager. Gas terugnemen. Nu! Let op met je gemanoeuvreer.
Natuurlijk is het zo gebeurd: ik plots in de war, de aandacht verslapt en een verkeerde stuurbeweging, slechts één. Ach, ik moest mezelf niets wijsmaken. In een vlaag van domheid, verzopen van afkeer en wilde haat, had ik Gerda die bewuste avond werkelijk willen doodrijden.
Zomaar een demonische flits was het geweest. Dezelfde flits, die juridisch omschreven wordt als "zinsverbijstering of psychisch emotioneel totaal ontredderd, zodat de dader zich in die minuten geen rekenschap geeft van wat hij doet". Diezelfde flits, die reeds duizenden mannen vóór mij, verstandige zelfs rustige mensen, jaren in de cel had doen belanden.
Had ik niet op het allerlaatste moment het stuur omgegooid, Gerda was niet te ontwijken geweest. Misschien niet gedood, maar toch zwaar gewond. Gehandicapt voor het leven. De bedoeling was er geweest. Ik verscheen daarom hoe dan ook voor mijn rechters.
Dat zou erger zijn dan een cel. Vrij in een ontwijkende, zwijgende, beschuldigende kleine wereld. De wereld van Francis, Pat en mezelf. En ja, ook van Marianne. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Eergisteren zat ik op Olympisch niveau in het Oude Griekenland en het is er goed toeven want men is daar in machtig en prachtig gezelschap. Soap op hoog niveau. 2917m. In Wikipedia stond iets dat me opviel, iets dat direct bruikbaar leek. Het zou over vandaag kunnen gaan ipv over de Antieke Oudheid:
“Men ziet de Nikè ook als een niet-vermenselijkte godin, waar de andere goden van de Grieken sterk op mensen van vlees en bloed leken. Er zijn weinig legenden rond de Nikè en afbeeldingen waarin een triomferende krijgsman wordt vergezeld van een stoet van Nikès herinneren aan de gedachte dat iedere overwinning een eigen Nikè heeft. Nikè is niet alleen de godin van de overwinning in de strijd, maar van élke zege in een wedstrijd behaald, ook van het welslagen van een onderneming met moeite en inspanning ten einde gebracht.”
'iedere overwinning heeft een eigen Nikè' en van 'het welslagen van een onderneming met moeite en inspanning ten einde gebracht'.
Dan mogen wij allemaal op deze seniorenleeftijd al wat Nikès in de kast hebben staan. Misschien geen stoet, maar toch wel een paar. Een huwelijk, een loopbaan, een gezin, met de hoogtes enmet de laagtes en met alle moeite en inspanningen die laagtes gekost hebben en kosten.
Als ik een verwerkingsproces als een onderneming bekijk, dan is het ogenblik dat ik vrede kan nemen met de situatie -het ogenblik dat ik kan zeggen 'het is wat het is'- dat is het moment dat Nikè mijn hand mag loslaten. Dan mag ze in de kast bij de andere.
En er zijn genoeg Nikès voor iedereen, want elke kleine zege heeft een eigen Nikè. Dat vond ik gisteren zo'n mooie gedachte. En vandaag ook nog.
De dagboeken van Gerda! Merde! Merde! Merde! Ze waren er, ik wist het. Enkele jaren geleden, toen ze weet had van mijn verhouding, was zij er ijverig aan begonnen. In ongebruikte schriftjes van Francis, de tijd van zijn basisschool. Gerda hield alles van haar zoon bij. Zorgvuldig in kartonnen dozen en gedateerd. Onbenullige dingen als vergeelde herinneringen aan hem.
Enkele keren had ik haar in de keuken naarstig zien pennen, jachtig het schriftje dichtklappend of wegbrengend, zo gauw ik naderbij kwam. Een paar keer had ik haar zelfs verrast bij haar vlijtig gedoe. Toen ik, toch even over haar schouder gluurde en een hulde bracht aan haar kalligrafie, was ze kregelig uit haar krammen geschoten:
'Welja, ik houd dagboeken bij. En dan? Heeft meneer daar problemen mee? Iedereen doet wat hij graag doet. De ene gebruikt zijn lijf en de andere een pen!'
Dus de vermeende aanrijding had zij hoogstwaarschijnlijk ook in geuren en kleuren opgetekend. Verkeerd opgeschroefd. In dat venijnig, katholiek taaltje van haar. Ze zal zich beslist beschreven hebben als bebloed in de greppel liggend, huisdokter erbij en een week bed houden.
Ik wist waartoe zij in staat was … was geweest. Aangenomen dat ze in haar schriften eerlijk en zonder enige overdrijving had weergegeven wat er die avond gebeurd was, dan nog zou ik er nog bekakt vanaf komen. Die Vloesberghe zou me geenszins het voordeel van twijfel gunnen. Het werd haar woord tegen het mijne. En vooral haar opgetekend relaas.
Francis, ik moet straks Francis bellen. Alleen zijn stem horen, dat was voldoende. Niet doen, vriend, niet doen. In het beste geval slaapt hij nu en in het slechtste geval is het wapengekletter in Keerbergen. Als zij verneemt dat jij aan de telefoon bent, is het Rozenoorlog. Temporiseren, vriend, de gemoederen bedaren. Jaag haar niet op stang, ze weet te veel. Denk aan de dagboeken, gesteld dat die nog niet gevonden zijn! Denkduiveltje had gelijk.
Nu zat ik op de wc-pot te trillen. Kotsziek. Wat als zij haar dreiging uitvoerde en de politie inlichtte over de schriftjes? Vloesberghe zou de ganse inboedel uitkammen. Hij zou ze vinden! En ik zou hangen. Zeker en vast voor de raadkamer moeten verschijnen en op z’n minst een maand voorarrest doen, zoniet langer, tot de zaak opgelost was.
Ik moet een advocaat hebben, misschien morgen al, indien de dagboeken vannacht gevonden worden. Een pleiter à la Vermassen of genre Van Eeckhoudt. Het was drie uur in de ochtend toen ik ging douchen. Daarna belde ik Marianne. Ze nam onmiddellijk op:
'Je kan zeker ook niet slapen, venteke?'
Ik vertelde haar van de dagboeken, mijn angsten voor Pats verklaringen. Het bracht haar van de wijs. Ze kon niet meteen gevat reageren. Wie wel, als je zo-even verneemt dat je minnaar, uit liefde voor jou, tot zo’n daden in staat zou zijn? Ze stamelde hakkelend:
'Max, het is toch niet omdat het in dat boekje zou staan … allez, dat kan toch van a tot z verzonnen zijn. Gerda haatte je nog meer dan jij haar. Vrouwen zijn dan tot waanzinnige dingen in staat. De politie weet dat. Die is ook niet van gisteren!'
'Het kan een bewijsstuk vormen, zolang de zaak niet is opgelost en wie weet wanneer! Marianne, ik kan gearresteerd worden! Lieveke, hou daar rekening mee. Ik ken iets van wetgeving en deze zaak stinkt langs alle kanten. Marianne, godverdomme, Marianne, de revolver! Ook dat nog!'
'Welke revolver, Max? Je hebt toch geen wapens in huis!' riep ze hoog verschrikt uit.
'De revolver van mijn vader. In zijn gereedschapskist in één van de kelders. Die revolver moet daar nog in liggen samen met de kogels. Ik ben er zeker van. Ik kon het niet over mijn hart krijgen ervan te scheiden. Dus heb ik …'
'Van die revolver?'
'Maar neen, lieveke, van die kist, de gereedschapskist. Van mijn vader. Het huis werd volledig leeggemaakt door een opkoper. Maar de foto’s en nog wat andere dingen heb ik behouden als herinnering. Zeker die kist. Het is een museumstuk voor mij. Vader heeft die kist zelf gemaakt en ik mocht helpen. Die zit volgepropt met ouwe troep, nagels, verfborstels, tuingerief, een kleine handzaag en allerhande ander alaam. De revolver ligt onderin. Vader was ontroerd toen ik hem vertelde dat ik zijn gereedschap had meegenomen. Alles schiet me nu te binnen. Er zitten zeker en vast ook oude hamers in de kist en Gerda is met een zwaar voorwerp … Ze vinden dat, Marianne, ze vinden alles!'
'Venteke, stop! Ten eerste, Gerda is niet neergeschoten, dus die revolver speelt geen rol. Ten tweede, hoelang is het geleden dat jij die kist hebt opengemaakt. Vijf, zes, zeven jaar? Ja! Die speurders zien dat meteen. Enfin, Max, jij als journalist, zo’n klinkklare onzin. Jij kruipt nu onder de wol. Je hebt nog enkele moeilijke uren. Geloof me, morgen zie je alles vanuit een duidelijker perspectief. Slaap nu, maatje van mij.'
In mijn kinderjaren krioelde het van de huiszwaluwen achter het huis : het moment van de trek kon ik uren hun gedoe gadeslaan, hoe ze verzamelden en wisselden van plaats op de hoge elektriekdraden in de velden hierachter.
Triest dat men nu naar plaatjes moet kijken, om zwaluwen te kunnen zien ! mpc
Op een keer zaten we aan de nooduitgang en dat beviel LM wel, wat meer beenruimte. De volgende keer zouden we vragen om aan de nooduitgang te kunnen zitten.
Maar iedereen kent dat plekje denk ik, want het is ons nadien niet meer gelukt daar een seat te krijgen. Ofwel was het omdat we met zeemansticketten vlogen, dat kan ook. Op kosten van de rederij dus. Misschien werd die seatkeuze gelaten aan de individueel betalende passagiers.
De tweede beste keuze voor LM is het gaanpad, ivm de beenruimte. En ik zit dan in het midden. Geen van ons twee wil aan de patrijspoort. Ik wil er 's nachts uitkunnen om naar het twalet te gaan. Daarvoor klim ik dan op de armsteunen en teen zo naar het gaanpad. In 2009 kon ik dan nog hé. Nu wou ik wel over een slapende LM klimmen, maar niet over een onbekende. Er zijn grenzen aan mijn bereidheid. Daarom, LM bij het gaanpad en ik daar vlak naast.
Op een keer zat er iemand aan het daglicht te prutsen, de store moest al naar beneden en het was nog klaarlichte dag. Wat zeg ik, we stonden nog aan de grond. Gaat zij nu al slapen? vroeg ik me af. Wat bleek, ze had vliegangst. En hoogtevrees. En een fascinatie voor dieptes. En claustrofobie. Maar daar bestonden pillekes voor. Alleen moest dat storeke efkes naar beneden. Tot na het opstijgen. Toen we opgestegen waren lag de jongedame in slaap. Of lag ze voor pampus, dat kan ook. Wat ze ingenomen had zal wel wat sterker geweest zijn dan een dramaminneke.
Ze lag met haar hoofd tegen de store. Zodoende kreeg ik die niet omhoog. Tja, dan zaten wij maar wat te lezen met dat pierelampke aan hé. Een mens moet al eens iets overhebben met de medemens. Tot er iets te bekijken viel op het scherm, dan mocht het pierelampke boven ons hoofd uit. 'k Was in elk geval blij dat de jongedame niet aan het gaanpad zat.
Uren later, toen iedereen sliep of toch iets in die aard probeerde, was haar medicament uitgewerkt en was ze zelfs uitgeslapen. Tja, als ge daar zo soepel hangt van de medicijnen dan zijn de spieren ontspannen waarschijnlijk. En een kater had ze er blijkbaar niet aan overgehouden.
Ze ging actief zitten orde maken in het netje vóór haar, en in haar handtas en toen dat alles naar haar goesting gereorganiseerd was, moest haar haar geborsteld worden en haar neus gesnoten. En toen viel haar cent dat ze honger had. Ha ja, ze had de avondmaaltijd gemist. Toen wou ze eruit, om te gaan kijken of er in de pantry iets te knabbelen viel. Maar madame teende niet over de armsteunen natuurlijk. Ah nee, wij moesten er uit om haar te laten passeren. Ze was nochtans veel jonger en dus veel soepeler dan wij.
Ik sliep niet, maar LM wel. Dat LM toen wakker gemaakt werd vond het mens maar normaal. LM moest 's anderendaags bij aankomst aan boord onmiddellijk beginnen werken, intercontinentale nachtvlucht of niet. LM had elk minuutje slaap broodnodig, want de volgende dag zou meedogenloos zijn. Zowel qua klimaat als qua werkdruk. Dat LM toen wakker gemaakt werd, was voor mij ongeveer hei-lig-schen-nis.
Toen ze voor de tweede keer teken deed dat ze eruit wou, schudde ik met de vinger op de lippen NO. Dat ze naar de WC moest, probeerde ze. Dat ze juist geweest was, zei ik. 'k Had haar zien buitenkomen. En het bleef NO. Hier waak ík.
Tot LM wakker werd, een paar uren later. Dan pas mocht ze genadiglijk weer passeren. Er bestaat zoiets als vlieg-etiquette, mevrouw. Vooral op intercontinentale nachtvluchten.
Ik nam een hotelkamer in de buurt van de basiliek. Thuis? Was er nog een thuis? Verdomme nee! Nee! Dat woord "thuis" kwam me opeens zo dwaas voor. Mijn villaatje was nimmer een thuis geweest. Mijn enige ware thuis was bij Marianne. Bij haar. In haar. Overal en altijd met haar.
Voor ik naar mijn kamer liftte, dronk ik een dubbele cognac aan de bar. Nog steeds wou het er bij mij niet in dat Gerda dood was. Vermoord! Waarom? Door wie? Die twee priemende vragen kwamen steeds bonkend terug. Waarom waren Francis en ik reeds zo doortastend aan de tand gevoeld? Misschien was dit de normale gang van zaken? Wat dacht, wat vermoedde die inspecteur? Dat ik schuldig was of nog erger: mijn zoon?! Te absurd om maar één ogenblik serieus te nemen.
Ze hadden Madeleine en Adrienne ook al ondervraagd. Adrienne, de flamboyante kroniek van de parochie en trouwste hartsvriendin van Gerda! Als die babbelmolen tegenover de politie herhaalde wat Gerda, in huilerige buien, de voorbije jaren allemaal over mij uitgekraamd had!
Mijn onbeschaamde goddeloosheid, mijn hemelschreeuwend overspel, onze haatspuwende ruzies, misschien de vermeende aanrijding en wat nog allemaal meer! Goeie genade, ik mocht er niet aan denken! Adrienne zou het met bravoure en plezier driedubbel uitwrijven en er, samen met Madeleine en dat handvol versufte bidsters, de gewenste glans op poetsen.
En Serge, die lijkbidder! Zijn ondervraging? Op zich niet zo erg, tenware … Nee, hij zou dat verzonnen (of echt verhaal?) over Marianne niet oprakelen. Gebonden door het biechtgeheim. Maar moest die verdomde klootzak het wél doen, al was het maar om mij in de problemen te brengen, ik zou hem eigenhandig villen. Nee, vriend, dat doet die priester nooit. Daarvoor is hij te intelligent, daar was denkduiveltje weer met zijn boerenlogica. De reden? De aanleiding is er niet meer. Die ligt nu in het mortuarium. Morgen of overmorgen reeds ingevroren.
Gerda, Gerda! Hoe dom, beklagenswaardig, naïef en hatelijk ik je ook vond, wat is er toch met jou gebeurd? Ze hebben je de schedel ingeslagen? En waarom? Voor wat? Voor wie?
Ik ging op het bed liggen. Verborg het hoofd in de handen. Als schaamde ik me diep om de man, die nu sarrend te voorschijn kwam. Ik hoefde me niet beter voor te doen dan ik was, hypocriet!
De meppen die we elkaar hadden toegediend! Weken geleden, in een ijle flits weliswaar, mijn manoeuvre om haar de weg af te rijden! Was dat geen moordpoging met voorbedachte rade geweest? Moest Vloesberghe dit te weten komen, dan lag ik er. Dan werd ik zonder pardon meteen opgesloten.
Ja, vriend, bromde denkduiveltje verpletterend, je zit in lelijke papieren. Hoe siste Kermit dat ook weer: als er met ma iets gebeurt, zal ik zorgen dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Gerda heeft blijkbaar alles genoteerd over mijn fameuze ijle flits, dus … voorzien is de boodschap en serieus opletten de daad. Als er nog tijd overblijft!
Ik moest een noodlottige aanval van kolieken onderdrukken. Rende naar de badkamer. Zat in dor gekreun te hijgen en te drukken. De grote pijn bleef weg. Maar ik bleef zitten, klein-verslagen op de pot. Zwetend en beroerd. Leeg opgesloten in mezelf.
Lang geleden, in de tijd dat we nog Belgisch geld gebruikten droomde ik eens dat ik 42 miljoen kreeg. Geërfd of gewonnen of gebankroofd, dat werd er niet bij gedroomd. Er was gewoon ineens 42 miljoen. Voor mij. Wat ik daar toen mee zou doen weet ik niet meer maar het getal 42 is me altijd bijgebleven. Áls er ooit geld binnenvalt, zal het iets met 42 zijn. 42€, dat kan ook, of 42 cent.
Lotto spelen doe ik niet. LM wel. Hij heeft daar ingewikkelde geheime systeemconstructies voor. Welke constructies dat zijn weet ik niet, want ze zijn geheim. Hoeveel geld hij daaraan besteedt weet ik ook niet, want het is zíjn geld.
Er was een tijd dat hij me al eens wat getallen vroeg, om in te vullen. Maar sinds zijn geheime formule is dat niet meer nodig. Dat vind ik ook beter. Want het was een verpletterende verantwoordelijkheid. Door mijn argeloze keuzes gingen hier elke week miljoenen verloren. Sinds zijn Systeem gaat deze kelk aan mij voorbij.
Ooit heb ik wel lotto gespeeld. Op zaterdag was dat toen te doen. Het was met een caféclubje en we speelden 100 BF per week, per persoon. De koopvaardij werkte toen nog met contracten van zes maanden. Ik werd opgeroepen, betaalde bij het clubje mijn twee weken vooropzeg en vertrok naar andere horizonten. Zes maanden later en terug thuis, vernam ik dat het clubje 60.000 BF per persoon gewonnen had, drie weken na mijn vertrek. Tja, dat zijn zo van die dingen hé. Maar ik was er heel gerust in, want het was geen 42.000 BF. Mijn beurt zou dus nog komen. Ooit.
We zijn nu meer dan 30 jaar verder en ik heb niet meer gespeeld sindsdien. Het is er gewoon niet meer van gekomen. 30 jaar x 52 weken x 100 BF = 156.000 BF, minstens. Dat is iets van een 3.850€ die ik niet heb uitgegeven. Goed hé! Alleen weet ik niet waar ik dat geld gelegd heb.
Marianne! Ik moest naar haar toe. Ik had haar meer dan ooit nodig. Op het ogenblik dat de motor van mijn Audi aansloeg, zong mijn mobieltje: Bieke, eindelijk …
'Tempore lenitum est vulnus meum. Max, de tijd heeft mijn wonden geheeld … Vriend, mijn arme vriend, dit is verschrikkelijk.'
Serge, of all people! Ik wou mijn lief en kreeg een pastoor!
Zijn slome, zo zalvende stem lispelde voort: 'De wijkagent is bij mij geweest. Adrienne en ik waren aan het bidden voor het zielenheil van je vrouw. Die door en door brave, godvruchtige Gerda, en jij, mijn vriend, wat jij nu toch moet meemaken! Ik kom meteen naar jou toe.'
'Blijf weg. Ik wil niemand zien', blafte ik terug.
'Max, ik ben er voor jou. Gerda zou het gewild hebben. Je hebt alle steun nodig. Neen, niet als priester, dat weet ik. Ik kom als vriend mijn wanhopige broeder helpen. Ik kán je helpen, Max. Leun op mijn sterkte. Ik ben er meer dan ooit voor jou. Salus ubi multa consilia. Ja, men gaat veilig als men steunt op veler raad.'
'Serge, laat mij godverdomme met rust. Blijf in je kot. Ik ben kapot en ik moet dringend weg.'
'O, tempora, o mores! O tijden, o zeden! Het gaat niet goed met jou, Max, in hemelsnaam, man, weiger toch geen hulp. Zeker de mijne niet. Heb je al enig nieuws van de politie? Is er een inbraak geweest en Gerda … wat hebben ze met haar …'
Ik schakelde mijn mobieltje uit en riep onmiddellijk Marianne op.
'Max, venteke, hoe…'
'Lieveke, ze hebben haar vermoord. Ze is dood,' steunde ik schor. 'Verschrikkelijk, Marianne! Onderaan de trap lag ze … Neen, ik heb alleen haar voet gezien. Francis heeft haar gevonden. Hij is er erg aan toe.'
'Wie, Max, wie?'
'Ik ... niemand weet het. Ze onderzoeken thuis alles. Van kelder tot zolder. Ze zijn nog bezig … ik heb de inspecteur ook maar over ons verteld. Schrik dus niet als ze morgenvroeg bij jou aanbellen. Francis en ik moeten in de voormiddag terug naar Wemmel voor verdere ondervraging.'
Marianne reageerde niet.
Ook haar wereld stortte in. Pijn en ontzetting. Het niet begrijpen en niet kunnen aanvaarden verlamden ons. Ik voelde het vooral in haar ontdaan stilzwijgen. Ik begreep dat schuldgevoel. Vooral ten overstaan van mijn zoon. Een wassende realiteit was het voor ons alletwee.
'Bieke, ik weet niet waarheen. Ik mag voorlopig niet in mijn huis. Ik wil daar trouwens niet meer blijven. Kan ik naar jou toe? Eén enkele nacht maar. Ik wil bij jou zijn, Marianne. Ik heb je nodig. Alsjeblief!'
'Venteke, mijn maatje toch. Ik heb ook zo'n behoefte aan jou. Maar nu bij mij komen? Dat is niet verstandig. Je zoon, Max, wat indien hij het verneemt? Zijn moeder pas … dood en jij nu al naar mij! Ik vind dat niet kunnen, lieverd. Weinig respectvol tegenover Francis. Akkoord?'
'Marianne, laat me niet in steek. Alsjeblief.'
'Lieverd, ik laat je niet in steek. Wees toch redelijk, Max. Het enige wat je nu nodig hebt, is rust en nog eens rust. Morgen heb je een bijzonder zware dag voor de boeg.'
'Ik ga niet naar de Queen Anne. De flikken zullen daar ook iedereen ondervragen. En daarbij, de redactie is er vlak tegenover. De moord staat morgenvroeg in alle bladen. De collega’s, de vrienden … Nee, Marianne, ik kan niet terug.'
'Luister, schat. Zelfs indien dat politiegedoe nog een poos doorgaat, is er geen probleem. Na Gerda’s begrafenis trek je onmiddellijk bij mij in. Voorgoed, baby, voor altijd. A deal?'
De Joppe is in vier maanden tijd al op vijf verschillende plaatsen weggestuurd na de proefperiode. Op deze job, de zesde, werd hij dinsdag aan het werk gezet in het magazijn. Vorige vrijdag verloor hij de controle over de vorklift en ze donderde de laadkade af.
De baas werd erbij gehaald en hij bekeek de schade. Hij schudde het hoofd en zei dat de reparaties op kosten van Joppe zullen gebeuren, elke maand zal er meer dan 10% van zijn loon ingehouden worden.
"Hoeveel zal dat kosten" vroeg Joppe voorzichtig. "Meer dan 5000€" zuchtte de baas. Stilletjes zei Joppe, met ronde ogen van ongeloof: "Dan … dan heb ik vast werk … ?"
-.- HiH-07/2015 // 2018, misschien moet ik nog eens naar Joppe bellen om te vragen hoe het nu met hem gaat
Bij mijn huis stonden nog verschillende auto's, ook de lichte vrachtwagen van de labodiensten. Zou het moordwapen al gevonden zijn? Waren er sporen, belangrijke sporen? Bij elke inbraak vindt men toch iets tastbaars? Voor mijn part mochten ze gerust de hele nacht doorwerken. Ik mocht niet binnen, maar wou ook niet binnen.
In de laan stond de Honda van Pat. Ik zag haar bij Francis in de wagen. Het raampje open. Lichtje binnenin brandde. Er werd, zo te zien en te horen, nogal gediscussieerd. Ze bemerkten mij niet. Maar ik hoorde haar stem schetteren:
'Je bent niet goed wijs zeker. Als ik neen zeg, is het neen en daarmee amen en uit. Je ma draait zich om in haar … zak. Een soort zak, ja, Adrienne heeft haar zien buitendragen. Eerst vermoord en dan uit je eigen huis gedragen worden in een zak! Adrienne zal het niet verder vertellen. Maar stel, dat iemand die ons kent, dat gezien heeft al is het donker. Reeds drie uur zit ik bij de buren op jou te wachten. Plezant is anders. Al mijn afspraken, ook voor volgende week, alles afgezegd. Heb je er al aan gedacht wat je gaat vertellen op kantoor en aan je zakenrelaties? Wanneer kunnen we die begrafenis arrangeren? Ook dat valt op mijn nek.'
'… als Gerda’s stoffelijke resten worden vrijgegeven. Niet eerder. Gaat het, jongen?'
Ik negeerde mijn schoondochter. Francis kwam uit de auto. Hij zag er beroerd uit. Leek op enkele uren tijd tien jaar ouder. Hij legde de armen op het dak van de wagen. Huilde en kreunde. Voorzichtig nam ik zijn bril weg, droogde zijn gezicht met mijn zakdoek en veegde zijn neus schoon.
Mijn zoon leed en ik met hem, door hem. Het deed me goed thans voor hem te kunnen zorgen. Gerda, de politie, iedereen zelfs Marianne, alles moest wijken. Mijn jongen had mij nodig.
Hij draaide zich om en liet zijn groot lichaam onbewust langs het koetswerk glijden. Ging op de kiezelstenen zitten. Ik nam plaats naast hem. Zijn handen waren ijskoud. Ik wreef ze warm. Bracht zijn bloedcirculatie op gang. Hij liet begaan. Net zoals vijfendertig jaar geleden. In de tuin van dit huis. Zijn handjes verkleumd door de sneeuw. Hij snikte gesmoord:
'Pa, ik zie ma overal en altijd liggen. Ik kan haar beeld niet verdringen, pa. Daar onderaan de trap. Ik kon haar niet helpen. Ik kon niet bewegen, pa. Ik heb niets kunnen doen. Ik stond daar maar. De politie, die man, die wou alles weten. Maar ik wist niks, pa. Niets meer.'
'Rustig, jongen, rustig. Pa is bij jou, rustig'.
'Het schijnt dat ik de dokter heb gebeld. Ook dat weet ik niet meer. Plots waren die agenten er. Dat kan ik mij herinneren. En koffie in de keuken. Daarna heb ik ma niet meer gezien. Ze namen me mee … En jij, pa, heb jij haar nog gezien?'
Zijn stem klonk zo wanhopig.
'Nee, jongen, ik ook niet, je pa ook niet', fluisterde ik.
Had ik Gerda maar gevonden! Mijn namiddag met Marianne, mijn wild gestoei moest mijn zoon duur betalen. Zijn moeder dood aantreffen is verschrikkelijk. Zijn moeder vermoord, met bloedende schedel, da's een trauma voor heel het leven. Nooit meer goed te maken en zeker niet door mij.
Het portier van de wagen werd geopend. Haastige stappen op krassend kiezel.
'Zeg, duurt het hier nog lang? Ik wil naar huis. 't Is koud. Ik moet dringend naar toilet en mag niet binnen. Heb je dat al ooit geweten, ons huis en ik kan daar niet naar de wc! Francis, wat zijn dat voor toeren? Sta op, zeg ik! Op die vuile stenen met je nieuwste Boss-kostuum. Weeral droogkuis! Wat ik met die familie beleef, het heeft geen naam!'
Ik hielp mijn zoon overeind. Wreef in het donker over zijn rug en zitvlak. Kermit was in alle staten en mijn zoon een wrak. Dat die sukkel opgescheept zat met zo’n rotwijf!
'Pa, blijf bij ons logeren, vannacht toch. Morgen zien we wel verder. En jij, Pat, als je moet plassen vooraleer we doorgaan, in de tuin. En bespaar ons verder je commentaar. Begrepen!'
Dat is gesproken! Hij komt er door, je zoon, maar nog altijd veel te braaf. Benieuwd hoe het spook van de opera hierop zal reageren, lispelde denkduiveltje.
Pat sprong tussen ons beiden. Haar handen tegen de buik van Francis.
'Ah, neen. Ik onder één dak met die … met die daar! Geen sprake van! Wil jij bij hem blijven, doe wat je niet laten kan, maar niet in mijn huis. Niet in mijn kamers en niet aan mijn tafel! Nu niet, nooit niet. Begrepen! Dat hij gaat waar hij zijn geld deponeert. Ons geld. Dat zij hem binnenpakt. Ik ben weg, ik blijf hier geen minuut langer. Wat is het? Mee met mij of met hem?'
Mijn handen jeukten om Pat een pandoering van jewelste te geven. Francis hoefde niet te beslissen. Ik hakte de knoop door:
'Ga naar huis, jongen. Maak je geen zorgen om mij. Ik zie je morgenvroeg wel.'
Hij aarzelde.
'Zeg, is ’t nog voor vandaag of wat?'
De snauwende stem van Pat bracht mijn zoon in een ongekende staat van vertwijfeling en verlegenheid. Besefte dat kreng wel hoe haar man, hoe mijn zoon, eraan toe was?
'Ga door, baas, maak het niet erger. Ik red me wel. Rij voorzichtig! Beloofd?'
Ik huiverde bij de gedachte dat hij juist deze nacht met zo'n serpent moest doorbrengen. Nog jaren met haar moest verder leven. Wat een calvarieberg!
Zevenendertig jaar had mijn miserabel huwelijksleven geduurd en het eindigde nu op een wijze, die elke verbeelding tart. Mensonterend. Gruwelijk. Weerzinwekkend! De schoften! Zelfs Gerda verdiende dat niet. Niemand trouwens. En weten dat mijn zoon dit beeld voor altijd meedraagt, wellicht nooit zal vergeten! En ik evenmin: de hartverscheurende, klagende pijn in zijn ogen, daareven bij de wagen.
Ik speelde met de gedachte hem over een kwartiertje toch nog eens te bellen, zijn fysieke ontreddering, gekoppeld aan het gemekker van dat oliedom, arrogant en irritant wijf, verontrustte mij. Jawel, vriend, hij is in hetzelfde bedje ziek als jij, toen. Op een andere manier, maar 't komt op 't zelfde neer, liet denkduiveltje opmerken. Heeft hij geen ballen, we zullen er hem een paar aannaaien! Mijn specialiteit. Remember? Wat Francis nodig heeft, is een tweede Marianne en die ligt niet voor het rapen, nietwaar?
Volgens mij is het veiliger voor de buren, en voor de passanten in onze straat, en bij uitbreiding voor elke medemens op de openbare weg, dus voor alle Belgen op heel ons Belgisch wegennet, is het beter en veiliger dat ik niet met de fiets rij.
Ik wacht wel tot ik een seniorenscooter kan gebruiken.
Zelf hebben LM en ik geen kleinkinderen (geen kinderen ookni) en misschien daardoor heb ik een mateloze bewondering voor wat oma's en opa's allemaal moeten kunnen.
Zou het kloppen dat kleinkinderen het herexamen zijn voor wat men met de eigen lading kinderen verprutst heeft ? Goed, begin dan maar al te studeren voor dat herexamen.
'k Heb gisteren iets geoefend en op ruitjespapier gaat het makkelijker. Ruitjespapier biedt door de horizontale en de verticale lijntjes iet of wat houvast voor de verhoudingen tussen de verschillende delen van de kattepoes.
hoe tekent men een kat zo tekent men een kat
Bij mij stond het mondje er eerder, vanaf fase 5 al, nog voor ze een lijfje had. Ik liet het wat meer naar boven krullen ook, dan lacht de kattepoes een beetje. Van zodra ze een mondje heeft kan de kat praten, zolang men aan het tekenen is. Toen de tekening klaar was, was ook de kattepraat-inspiratie op.
Achteraf kreeg ze een tekstballonnetje en zei ze wat er die dag gezegd werd of moest worden, bvb : 'tomaten zijn soms wel lekker hoor' En in een tweede ballonnetje zei de kat wat de oudste daarvan dacht : 'maar soms ook niet'. In een derde ballonnetje stond wat de mama zei : 'van tomaten wordt ge sterk'. Gelukkig was mijn blad groot genoeg om alle tekstballonnetjes er op te krijgen, want de twee kleinen bleven enthousiast tekstjes produceren.
De kat kleuren deed de jongste zelf. Dat deed ze met meer ijver dan ik. Mijn ijver was opgebruikt bij de staart.
De staart tekenen was voor mij het moeilijkste. Gom of geen gom, er zaten twee kinderen op te kijken en de staart was nooit goed. Daarom : eerst een dag op voorhand oefenen. Wanneer het klein comité er dan is, schudt men de kat zó uit het potlood. Met staart en al.
Voor volgende keer willen ze een giraffe en een koerscoureur want zondag gaan ze ergens naar renners kijken. Nu ga ik oefenen. Vooral de giraffe.
Ik stond tegenover de inspecteur van de recherche. Hij stelde zich voor als Vloesberghe. Een gezapige vijftiger; klassieke outfit, fijn metalen brilletje en eerder aangename stem. 'Zo, meneer Cijnens, gaat u zitten. Zal ik koffie laten brengen?' 'Neen. Wat wil u precies weten?' vroeg ik, me kil voelend als een zombie. 'U weet dat uw echtgenote overleden is in verdachte omstandigheden. Ik heb hier …'
Hij bladerde door wat papieren, vervolgde zonder op te kijken: 'Vermoedelijk overleden tussen zeven en elf uur vanmorgen. Het onderzoek is nog volop bezig. De eerste gegevens wijzen in de richting van een zware schedelfractuur door een slag met een zwaar, stomp voorwerp'.
Ik onderdrukte een huivering. Vloesberghe merkte het. Fronste lichtjes de wenkbrauwen en vroeg losjes: 'U was vannacht niet thuis, meneer?'
Ik beet terug, stom-hulpeloos als was daar opeens de ijskoude adem van een levenslange veroordeling. Belachelijk. Maar toch een bange vorm van verdediging:
'Ik heb Gerda niet omgebracht. Ik ben geen moordenaar. Gisteren werd het te laat en ik was te moe. In zo'n geval verblijf ik soms in het hotel tegenover de redactie.'
'Naam van het hotel, meneer Cijnens?'
'De Queen Anne. Ik heb me laten inchecken omstreeks middernacht. Vakbondsvergadering en nadien met de mannen nog wat nagepraat en enkele biertjes gedronken in de pizzeria, enfin dat café op de hoek.' 'En uw wagen?'
'Mijn wagen? Op de parking achter het hotel. De krant huurt daar parkeerruimte. Mijn wagen staat er altijd. U kunt dat natrekken, hoor!'
'Vanochtend bent u meteen naar kantoor gegaan?'
'Ik denk omstreeks halfnegen. Misschien negen uur. Ik ben vrij laat ontwaakt. De wekelijkse redactievergadering begint om tien uur stipt. Ik heb geen ontbijt genomen in het hotel. Doe ik nooit. Iedereen in het hotel kan dit bevestigen. Vraag het aan Renzo en het kamermeisje, een kleine mollige halfbloed. Renzo is de portier. Renzo kan u precies vertellen hoe laat het was. Zoiets noteren ze toch? Ik onderteken alleen een formulier en ze sturen de rekeningen door naar de krant, einde maand.'
'Goed, meneer Cijnens, goed. Dat gebeurt. U bent dinsdagmorgen alleen naar uw kantoor gereden?'
'Ik rijd 's morgens altijd alleen van huis weg! Ik zou niet weten wie ik …'
Bon, open en bloot nu. Ik haalde diep adem. Kreeg mijn jagende zenuwen ietwat onder controle en voegde er zo beheerst mogelijk aan toe:
'Meneer Vloesberghe, ik heb met deze hele afschuwelijk zaak niets te maken. U moet uw job doen, weet ik. U moet dus mijn levenswijze, tijdsgebruik en weet ik veel nagaan. Laat me daarom meteen zeggen wat ik te zeggen heb … U komt het vandaag of morgen toch te weten …'
Vloesberghe bleef me bedaard, bijna goedmoedig-vaderlijk aankijken:
'Mijn huwelijk is … was allesbehalve schitterend. Mijn relatie met Gerda kan moeilijk normaal genoemd worden. Ik ben atheïst, zij is … was religieus geobsedeerd. Sinds vier jaar heb ik een vaste vriendin. Hier is haar adreskaartje. Ik wou scheiden, Gerda niet. Ruzies waren in ons huis schering en inslag. Al jaren. Lang voor ik Marianne ontmoette. Iedereen weet het, mijn zoon, zijn vrouw, Serge Dafflon, haar pastoor en huisvriend. Van Gerda bedoel ik. Zeker niet van mij. Beslist ook enkele van haar kerkvriendinnen zijn op de hoogte. Wat wilt u nog meer weten? Financiële problemen zijn er niet. Ik stort elke maand zestienhonderd euro op Gerda’s rekening. De algemene vaste kosten, verwarming, verzekeringen, allemaal te mijnen laste. Ze mocht voor mijn part het huis met alles erop en eraan behouden. Ik was zelfs bereid een afstandsverklaring af te leggen, een en ander te regelen bij de notaris. Wat wenst u nog? Namen van collega’s, van die vakbondsverantwoordelijken misschien? U vraagt die aan de personeelsdienst, ik ken die heren niet zo goed. Kom, vraag maar!'
'Er is volstrekt geen reden om u op te winden, meneer Cijnens.'
'Dit wil ik eerst en vooral nog kwijt: de voorbije maanden zijn er in onze buurt enkele inbraken geweest. Vermoedelijk een bende. U hebt daar toch weet van, hoop ik? Stel dat die terug zijn? En Gerda heeft hen op heterdaad betrapt? Is er veel gestolen in mijn huis? Zijn er sporen van inbraak?'
'Dat moeten we allemaal uitmaken. Wees gerust, we houden u op de hoogte. In de loop van morgenvoormiddag ontvang ik alle uitgebreide verslagen en nemen wij contact met de onderzoeksrechter. We zien dan wel. Ik verwacht u morgenvoormiddag hier terug, halftwaalf. Een agent brengt u thans weg. U weet dat u de woning niet mag betreden. Hoogstwaarschijnlijk kunnen wij morgen hiervoor fiat geven. Tot dan, meneer Cijnens.'
Vloesberghe stond op. De zakelijk, maar innemende voorkomendheid van een heer van stand. Zijn handdruk voelde echt troostend aan of stelde ik me dat voor? wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Parijzenaars en caféterrassen : ze hebben geen tuin, daarom zijn ze te vinden op de terrasjes want daar kunnen ze in de zon zitten. Ook al is het er duurder dan binnen ! MPC
"Het is onbegonnen werk om de Parijse café’s los te denken van de Parijse cultuur. Café de Flore op boulevard Saint Germain is een instituut. Geopend in 1870 en sindsdien een tweede thuis voor schrijvers, artiesten en intellectuelen zoals Apollinaire, Camus, Sartre en Simone de Beauvoir, Hemingway en zelfs Truman Capote. In de jaren 1920 en ’30 was de Flore was de ontmoetingsplaats voor Rechts, na WO II voor Links. Een punt in de driehoek met het beroemd maar toeristisch Deux Magots (vandaag taboe voor de Parijs intelligentia) en de Brasserie Lipp aan de overkant, is de geschiedenis van de Flore vergroeid met Parijs, cultuur en politieke ideeën."
Voor het ogenblik heeft hij het voor oudere vrouwen. Dat praat makkelijker en dat zijn tenminste geen meisjes, want :
- Het is moeilijk hoor, om met meisjes te praten, zei hij met moedeloze schouders.
Hij hield een stilte en dus ik ook, want dit was een moment van oprechtheid.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, ging hij verder.
Met gewone mensen bedoelt hij waarschijnlijk jongens van dertien. Ik zweeg want dit was een zeer broos moment. Niks zeggen, dacht ik bij mezelf. En ik dacht ook : Vriend, dertienjarigen zijn geen gewone mensen. De meisjes niet en de jongens niet.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, maar … zuchtte hij.
- Maar ?
- Maar ze lijken nog altijd op méisjes ! klonk het wanhopig.
Ja. Het wordt een lange zomer. Gelukkig duurt puberen maar zes jaar.
m – HiH-07/2015, herzien - en hij heeft nog wat gepuber te gaan
Beste lezer, begrijp dan ook mijn verslagenheid, geloof me, zelfs mijn ongeveinsde ontzetting toen ik, uitgerekend op de eerste verjaardag van Walters overlijden, door de politie werd gebeld en wat later vernam dat Gerda thuis was vermoord. Ik was er kapot van. Over moorden lees je in de krant, op tv vallen de lijken haast iedere avond bij bosjes. Maar als je er persoonlijk wordt mee geconfronteerd, word je meer dan behoorlijk dooreengeschud.
De aanblik van dat politiegedoe bij mijn huis. Al die zwijgende drukte van naarstige mensen in uniform of in burger. De witte labowerkers, de zachte nerveuze gesprekken, mijn ogen, die hulpeloos Francis zochten -niet wetend dat de lokale politie hem reeds voor ondervraging naar het commissariaat had afgevoerd-, mijn opvang door die sociale assistent. Zijn voorzichtige en toch keiharde mededeling over Gerda …
Weet u hoe dat aanvoelt? Als een figurant in een crimi. Alles om me heen was fictie. Onwezenlijk. Wel feilloos geënsceneerd. Maar niettemin goedkope fake tot en met.
Je vergist je, vriend, grimde denkduiveltje boosaardig. Het is allemaal cool-realisme en jij bent het centrale punt. Het gaat écht om jou. Om Gerda’s dood. Ze willen nu van jou horen wat jij ermee te maken hebt. O, o stil, je hebt er natuurlijk niks mee te zien. Maar ik denk dat ze jou verdachte nummer één vinden. Je weet toch dat 85 percent van de moorden gebeuren door familie of vrienden of door daders, die rechtstreeks contact hebben met de omgeving van het slachtoffer! Je zoon zit in hetzelfde schuitje, vergeet het niet. Hij heeft haar ontdekt!
Ik kreeg het heel benauwd. Keek zoekend rond. De slachtofferhulpman, die moet ik hebben. Waar hangt die uit ? Ik heb hem nodig. Al die vraagtekens. Een agent kwam naar mij toe: ‘Meneer Cijnens, wil me alstubieft volgen? Een inspecteur van de federale recherche zal u in onze burelen ondervragen. Dat is de normale procedure, hoor. Ik breng u wel terug.’
Ik volgde hem. Voelde me nog steeds in bevreemdende trance. Trachtte me kloek, zelfs een beetje hautain-onverschillig te houden. Het lukte niet. We reden weg. Een paar villa’s verder merkte ik Adrienne op. Gerda’s clubgenote, vriendin en notoire kletskous, omringd, in haar verwilderde tuin, door een handvol vrouwen. Stil, nieuwsgierig. Hand voor de mond.
Verdomme, Gerda vermoord! Ik kon me er niets bij voorstellen. Dit was te absurd. Neergestoken? Gewurgd? Vergiftigd. Toch niet neergeschoten?
Twee maanden eerder waren er inbraken geweest in de omgeving. Bij de Dufours en mevrouw De Pril. Bejaarde mensen. Geen geweldpleging toen. Nu wel. Moord zelfs.
Waarom was Gerda zo stom geweest om naar beneden te gaan? Ze had telefoon in haar kapel. Eén toets indrukken en ze had Francis gealarmeerd. Maar ja, die zou haar misschien niet geloofd hebben. Hij zou haar gesust hebben. Francis, altijd rationeel nooit emotioneel. Ze kon toch … het alarm! Iemand moet toch het alarm gehoord hebben? Een mens betaalt zich blauw aan zo’n ding en dan! Neen, het alarm was niet ingesteld. Dat was mijn werk, elke avond. En ja, ook ik had het de laatste weken diverse keren vergeten. Gerda onthield trouwens geen codes. Zij had ze nochtans meteen bij de hand, op de bodem van het handschoenenvakje in de hal of op de onderzijde van de waterverwarmer, in onuitwisbare stift.
u ze zwaar mishandeld zijn? Verkracht en voor dood achtergelaten? Leegbloedend? Ik moet die man straks vertellen van de inbraken. Niet vergeten, Max, absoluut niet vergeten. Die bende was terug en natuurlijk had Gerda zich verzet. Gerda vreesde niets en niemand, behalve haar god. Propere god! Zie je nu, onnozel schaap, hoe goed hij je beschermd heeft. Je mag hem proficiat wensen! Je bent dood, vermoord!
De vragen werden in mijn hoofd afgevuurd aan een tempo dat niet bij te houden was De agent-chauffeur gaf steeds hetzelfde antwoord: ‘Het onderzoek is pas gestart, meneer. De wetsdokter en het laboteam zijn nog bezig.’
Waarom was ik ’s avonds niet direct naar huis gegaan, vroeg ik me verder af. Waarom blijven praten met de gasten van de vakbond? Om de gemoederen van die mannen te bedaren? Er gingen toch koppen vallen. In mijn huis hoefden verdomme geen koppen meer te vallen. Daar lag een lijk. Gerda!
Marianne, ik moet Marianne bellen! Mijn gsm, waar is mijn gsm? Vergeten in de kamer. Shit, shit. Moderato, vriend, moderato, kalmeerde denkduiveltje. Je mobieltje ligt veilig in je wagen. Je mag haar trouwens niet bellen. Procedure. Geen contacten. Wat zou je haar vertellen? Dat je in een auto zit en nog niks weet? Eerst horen wat die man van de recherche te vertellen en te vragen heeft. Als je straks thuis bent, kan je Marianne … Neen, dat gaat niet. Die flikken zitten beslist nog uren in je kot bezig. Die geven het huis niet meteen vrij. Naar Keerbergen? Bij Kermit de Kikker? Ze zal je met plezier zien komen! Denkduiveltje had opnieuw gelijk.
Straks bel ik Marianne. Ik heb haar nodig. Bij haar kan ik tot rust komen. Rust! Nooit vermoed dat dit woord voor mij zo belangrijk-kostbaar zou zijn. Rust! Zal ik je ondertussen wat bezighouden, vroeg denkduiveltje? Akkoord, het is een grote rotzooi en de volgende weken zal het voor jou niet van de poes zijn. Maar … je bent er vanaf! Ervan verlost! Oké, het is smerig van mij en het is niet bepaald passend het te zeggen. Maar weg is weg en opgeruimd staat netjes! De weg is vrij. Had je vorige week niet gedacht, hé, toen je haar naar de keel wou vliegen? Had ik of wie ook je toen verteld dat ze dood zou zijn, je had niet alleen jezelf op champagne getrakteerd, een tournée générale zat erin. Neen, je moet kalm blijven. Je zal al je verstand en energie nog bikkelhard nodig hebben. Maar aan één woord denken: VRIJ! Die mannen in ’t blauw lossen het allemaal op. Geloof me, die van de gerechtelijke zijn geen uilen. De onderzoekrechters van Brussel, die hebben al andere waters doorzwommen dan jouw vijvertje. Een paar weken geleden heb je er een artikel aan gewijd. Over die gangster, die bullebak, en zijn brigade vetbetaalde advocaten. Ze hebben meer dan bakzeil gehaald bij die doortastende onderzoeksrechter. Voilà, je bent er. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Kamperen voor de TV, moet kunnen. Kamperen in eigen huis is zeer zeker comfortabeler dan kamperen bij de school van de kleinkinderen.
LM heeft eens gekampeerd voor de TV wanneer een Formule 1 gereden werd ergens is een land met veel tijdsverschil met België. Toen had ik royaal het bed voor mij alleen.
Een sofa, een dekentje, een kussen en een wekkertje, meer had mijn mens niet nodig. En een fles water. Met een glas. En een klein lichtje aan laten, voor ’t geval. En misschien iets voor onder de voeten. Nu was hij klaar voor de nacht. En dan kwam ik terug uit bed om het koffietoestel te gaan prepareren, dan had hij maar op 't knopke te duwen. En dan nog eens gaan kijken of er pils koud stond, voor 't geval mijne mens om 03h in de ochtend nog geen zin heeft in koffie. En dan lag ik te wachten op de slaap die niet wilde komen, omdat hij in de woonkamer zo ongewoon probeerde gewoon te doen : "Een paar uurkes op de sofa, dat is ommers niks! Een mens moet iets over hebben voor zijn sport." Ondertussen lag ik in de slaapkamer op mijn wekker te kijken.
'k Zou mijn wekker best ook op formule1-uur zetten … Stel u voor dat hij de zijne afduwt, dan mist hij de start. Dan slaapt hij misschien door de hele wedstrijd! En dat mag niet!
Dus zette ik mijn wekker op een ontiegelijk uur in de nacht en daardoor deed ik juist datgene wat hij wou vermijden, de reden waarom hij naar de woonkamer verhuisd was, om me ’s nachts niet wakker te maken met zijn wekker.
… en die sofa is te kort voor hem, hij kan niet languit liggen. Morgen heeft hij waarschijnlijk pijn in elk spierke van zijn lijf. Zou ík niet beter op de sofa gaan slapen? Ik ben kleiner. Maar dat lost niks op hé, dan ben ik straks mee wakker wanneer de wedstrijd begint. Alhoewel, mijn wekker staat op nu tóch op Far East …
Die nacht hebben we allebei veel te weinig geslapen en voor de wedstrijd begon, ben ik gaan kijken of LM wel wakker was. Hij was wakker en had ook maar half geslapen. 'k Ben blijven kijken naar de start en daarna ben ik in slaap gevallen met mijn hoofd op zijn schoot, zodat hij zich amper dierf verroeren om een tas koffie te vullen, laat staan een koude pils uit de keuken te halen.
Het geluid van de Formule1 wagens is een zalig gezoef om in slaap te raken, ik kan het iedereen aanraden.
Kort daarop overleed haar vader. Zonder harteloos te lijken, schrijf ik toch dat het een goede oplossing was voor hem en vooral voor Marianne. Walter had naar het einde toe palliatieve zorg nodig. Marianne had onbetaald verlof opgenomen. Zij was de uitputting nabij. Het enige wat ik kon doen, was financieel bijspringen en toeschouwer blijven op afstand. Ze liet Walter cremeren. Het werd een sobere, stille plechtigheid, opnieuw zonder mij. Zoals zij het wenste. De drukte na het overlijden van Walter luwde. Doch de daaropvolgende weken verliep ons enig contact meestal ’s avonds. Over de telefoon. Ik had er alle begrip voor. Wou haar helpen, maar mocht niet.
Alleen Jenneke mocht een en ander voor haar doen. Soms ook haar buren. Alleen mensen, die Walter hadden meegemaakt. Mensen met wie ze herinneringen deelde. Mensen die geen vragen stelden. Mensen die precies wisten wat uit Walters leven ingepakt moest worden om te bewaren. Mensen die zonder veel vragen wegbrachten wat plots overbodig geworden was. Marianne bleef het moeilijk hebben. Constant vermoeid. Haar bioritme totaal ontspoord. Afkicken van de jarenlange zorgen. Niemand meer in huis. Een huis nu plots meer dan veel te groot voor haar alleen. Het zou logisch geweest zijn, had zij haar woning nu voor mij opengesteld.
Af en toe een bezoek, zo hoopte ik. Een enkel keertje blijven overnachten, samen kokkerellen en tuinieren. Langzaam bouwen aan onze droom. Wennen aan een leven samen. Een huwelijksleven liefst. Ze wou niet. Haar man, haar minnaar bij haar thuis, mocht voorlopig nog niet.
Ik begreep haar tegenstrijdigheid niet. Niemand, zelfs Gerda noch Francis, kon ons de weg versperren. Marianne was eindelijk vrij en ik meer dan beschikbaar. Slechts één jaar vroeg ze. Voor mij 365 heel lange dagen.
'Een jaar en dan alles, Max, alles.'
'Ook een huwelijk?' vroeg ik.
'Ja, ook dat, Max, doch zolang Gerda er is.'
Ik drong niet verder aan. Ik kreeg meer en meer de overtuiging dat het uiteindelijk wel goed zou komen. Onze wekelijkse lange namiddagen bleven intact. Ik grinnikte tegen mijn spiegelbeeld, dat ik er nog nooit zo fit en jeugdig had uitgezien. Een waarheid als een koe trouwens. Ik kon niet gelukkiger zijn.
Mijn kapitaal had ik nog niet volledig terug van Francis. Nog een viertal maanden schatte hij. Daarover hoefde ik mij geen zorgen te maken. Mijn enig probleem was en bleef Gerda. De verzuring van mijn leven door die helleveeg. Onmogelijk te beschrijven! Scheiden zou ze nooit, de tang. Dat stond als een paal boven water.
Wat dan met Marianne en mij? Gewoon bij haar intrekken? Een nieuw samengesteld gezinnetje vormen, zonder de zekerheden te kunnen bieden, die ik voor Marianne wou? Voor onze relatie zou het weinig uitmaken. Integendeel!
Stel echter dat er mij iets overkwam? Per slot van rekening, hoe weinig het ook voor ons uitmaakte, het leeftijdsverschil van vijfentwintig jaar bleef een feit. Een samenlevingscontract? Neen, liever een boterbriefje met alle wettelijke zekerheden vandien en de bekroning van onze liefde eveneens gelegaliseerd.
zodra ze geleverd zijn, worden je prestaties soms snel vergeten. van P²
Dat is echt een overdenksel voor vandaag. 'k Denk dat ik de kokerij vandaag was simpeler zal houden dat gisteren, want gisteren stond ik te zweten aan de kookplaat. Niet omdat het zo warm was, maar omdat ik twee struise vismoten aan het pocheren was en bij mij kloppen die tijden zelden of nooit. Nooit. Daarom dacht ik bij mezelf : flut! 'k Heb al die papierkes met tijden opzij gelegd en ik heb de moten 'op 't oog' gepocheerd.
Dat is prima gelukt, maar ik was zo straf de kleur van het vissewit in het oog aan het houden dat ik alle gevoel voor tijd kwijt was. En ineens was ik ook de pedalen kwijt : ben ik wel goed bezig? Slecht voor de gemoedsrust, dat soort situaties. 'k Begon er van te zweten en tegen dat de borden op tafel stonden was ik te moe om te proeven wat ik at.
LM heeft daar allemaal geen last van, hij doet niet moeilijk over eten. Hij had niet eens door dat de vis voor een keer écht volgens de regels van de kunst gegaard was en dat het me picobello gelukt was. Maar hij zei wel iets van 'lekker'. Twintig minuten later stonden de borden in de vaatwasser en was de vraag : "Wat eten we morgen?" De vismoot was al vergeten.
Vanmorgen keek ik eens wat frigo en diepvriezer te bieden hebben. Ik ga er niet lang over nadenken, want ik doe geen zware inspanningen vandaag. Het wordt steak tartaar met een gemengde sla, eentje à la moi. En met brood. Geen gebakken petatjes deze keer. Er komen vandaag geen potten op het vuur.
Die tartaar ga ik nu al maken zie, nu het nog fris is. Des te beter zijn de smaken gemengd tegen vanavond. En ik doe er enkele² druppels tabasco extra in. Dit tartaarke zal hij potdorie MINDERsnel vergeten dan de geslaagde moot van gisteren.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt, zoals de tartaar toen
'Prop je glossy vol met schijnsprookjes over de film- en showwereld, Breng gerust tranerige stories over hedendaagse relatieproblemen. Publiceer grietjes met Hitlersnorkutten, maar zwijg over …'
'Hitlersnorkutten? Jongens, Marianne, wat een terminologie!'
'Komt van jou. Synoniem voor mijn bikinilijn, vorige zomer.
Zwijg over items, die voor zo’n shitblad te hoog gegrepen zijn.'
'Marianne, verdomme, let op je woorden!'
'Heb ik soms geen gelijk? Jij verdient er lang niet slecht mee. Maar geef verdorie toe, dat ding van jou is niet veel beter dan drek. Wel gepast voor de raszuivere blokker, de randdebiel als lezer. Je weet dat goed genoeg. Daar hangt de spiegel. Durf je, Max, eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover mij?'
'Breek mijn mond niet open, Marianne.'
'Daar gaan we! Wat bedoel je nu weer?'
'Niks'
'Zie je, te laks! Veel te laks, broekschijter'.
'Vroeger, vóór mij, je verleden …'
'Mijn verleden! Jouw obsessie zeker! Hoe vaak moet ik … ziekelijk, dat is het, ziekelijk jaloers. Leeftijdsgebonden zeker?'
'Marianne, kalmeer, ik moet je …'
'Je moet me juist niks, manneke', kaatste ze bijzonder geërgerd terug. 'Wat is er mis met mijn verleden? Ik was niet zuster Gerda Dolorosa hoor! Een geluk voor jou toch? Of had je me liever op een van haar bidstoelen gezien, met een monstrans tussen de benen. Luister, Max, het moet gedaan zijn. Ik ben het meer dan kotsbeu. Er scheelt iets met jou, al maanden. Soms herken ik je werkelijk niet. Ik verlies mijn man, beetje bij beetje. Die andere man in jou, die onstellende jaloersheid, nee, dat hoef ik niet … Ik maak me zorgen, lieverd. Plotse humeursveranderingen zonder eigenlijke aanleiding. Soms ben je zo afwezig. Even plots dan weer lief, superlief zelfs. Bij het vrijen heb je al enkele keren problemen gehad. Denk niet dat ik dit een ramp vind, helemaal niet. Stress kan vernietigend werken. En je hebt veel stress, venteke, op de redactie en vooral thuis en met je zoon, met je ouders misschien ook. Ik zit daar voor een flink stuk tussen. Denk je niet dat je … dat we … aan een … enfin, dat wij samen met een of andere geneesheer-specialist moeten praten?'
'Zoetje, toch, wat jij nu denkt!'
Ik nam haar in mijn armen, een hoopje ellende. Haar tenger lijfje schokte: 'Ik kan het niet meer aan, lieverd, al die de toestanden. Je vrouw, je zoon, thuis … En dan raak ik mijn liefste vriend, mijn maatje, misschien ook nog kwijt.'
En zeggen dat ik op het punt gestaan had haar die toestanden van pastoor Serge voor de voeten te werpen. Stel dat het leugens waren? En het waren beslist leugens. Zeker weten. Dit verdiende ze niet.
Ik keek naar mijn maatje, naar het lief puinhoopje in mijn armen. Ik kuste zachtjes haar wangen droog. Maakte het weer goed. Nam me heilig voor nooit meer ruzie met haar te maken en me zeker, nooit meer, enig woord te laten ontsnappen over wat me kwaadwillig op de mouw was gespeld.
In een Australisch of in een Nieuw-Zeelands dierentuinprogramma zei een verzorger dat de rode panda / the firefox een van de weinige diersoorten is waarvan het volwassen exemplaar nog altijd de aaibaarheid en het knuffelgehalte heeft van een jonkie. Dat wou ik best geloven, maar ondertussen heb ik eens goed de klauwen van een volwassen firefox bekeken. Geef mij toch maar het jonkie op de schoot.
De klauwen vind ik nogal struis, ook al slaapt het diertje uit na een zwaar weekend.
Filmpje: een baby rode panda wil een lichtstraal vangen, maar het raam zit in de weg. Conclusie : "Firefox heeft een probleem met Windows." klank aanzetten: http://www.youtube.com/watch?v=mMHiQCw6N24 01min49
Nou ja ruzie, eerder een miniruzie, om een artikel dat ik in "Jool's" had gepubliceerd. Daarin had een van mijn reporters enkele kopstukken van het Vlaams Blok, sorry, nu Vlaams Belang, te lang laten doordrammen over het gevaar van Islamitisch fundamentalisme en de problematiek met de allochtone bevolking in het Antwerpse.
'Marianne, zanik zo niet. Je kan met die gasten over geen ander thema ernstig praten. Ga je de sociale of economische toer op, dan beginnen ze met hun traditioneel gebleir over de geldstroom naar Wallonië. Het is een zweeppartij en het blijft er een. Is het mijn schuld dat één op drie Antwerpenaren in het stemhokje zo debiel is? En vergeet niet dat die partij erkend is, dus hebben ze recht van spreken. Bovendien, hoe je het draait of keert, ze kaarten serieuze maatschappelijke problemen aan', reageerde ik snibbig.
'…en geven de verkeerde oplossingen. Zo is het gemakkelijk aan politiek doen! Aankaarten, roepen en tieren en als ze van hout geen pijlen meer weten te maken de rangen sluiten en samen de Kamer uit. Wij maar belastinggeld afdragen voor zo’n vijgen! Verantwoordelijkheid dragen ze niet. Willen ze in se wellicht niet. Maar incasseren, geen probleem! Eigen zak eerst. Geldt voor tachtig percent van alle Kamershoppers trouwens!'
'Waarover moet de pers dan met hen praten? Over de sterilisatieprocedure voor zwerfkatten in Vlaanderen?' reageerde ik snibbig.
'Max, dat soort van pluchezitters, die arrivisten ondermijnen onze instellingen. Weet je wat het grote gevaar is in onze grootsteden? De blanke onderbuik van de maatschappij en die wordt met de dag logger, en dommer …'
'Liefje, de situatie in Antwerpen is desastreus, explosief zelfs. De eerste generatie gastarbeiders durfde geen kik geven. Niemand bekommerde zich om hen. Alleen werken telde. Wij hadden daar trouwens geen ervaring mee. Ons "roemrijk" koloniaal verleden zat anders ineen. De jongeren spreken nu wel onze taal. Ze zien al de mogelijkheden van onze jeugd, alles wat voor hen niet toegankelijk is, onmogelijk zelfs. Nogal wiedes dat die generatie haatdragend is. Voeg daarbij hun willekeurig geïnterpreteerde islam, die bij elke hetze gebruikt wordt. Denk je echt dat alle problemen aan de mediaklok worden gehangen? De politie en 't Schoon Verdiep laten het achterste van hun tong niet zien. Gentlemen’s agreements tussen politiek en pers zijn geen fictie maar keiharde feiten. Stel je voor dat een van de federale vogels de bevolking nog zo’n 35 jaar geduld vraagt? Wat we op z’n minst nodig hebben om een en ander in evenwicht te brengen. België staat dan op z’n kop! Kindje toch, godsdiensten blijven dé ellende van de wereld. Zeg, vanwaar al die interessante uitspraken over de blanke onderbuik en zwarte salonjonkers! Jij die nooit aan politiek doet?'
Marianne onderbrak me nogal opgewonden: 'Kindje toch, kindje toch. Hou op! Weet je wat vader zei: eens zwart, altijd zwart en … hun zaad blijft eveneens zwart. Trouwens die overlopers bewijzen het. De rechtsrukkers! En jij stuurt daar een broekje van twintig jaar op af.'
'De reporter in kwestie heeft jouw leeftijd, Marianne, en is bovendien vrij ervaren in die materie!'
'Ervaren? Heb je dat artikel wel behoorlijk gelezen? Nu we degelijke, gedreven journalisten hard nodig hebben, zit zelfs een Walter Zinsen thuis, zijn memoires aan het herkauwen. Wie weet.'
'Ik heb een veel beter idee. Marianne Dries politiek verslaggeefster van "Jool's". Met je historische background, je vlotte snedige taal, want je allez-taal is allang temps passé en vooral je look! Marianne, wat een materiaal, zeg!'
Marianne bleef kalm en ging rustig verder: 'Jij bent te laks, te gemakzuchtig, Max, te veel onderbuikjournalistiek. Als je die shit van jou nog journalistiek kan noemen! Al die truttige BV’tjes met hun truttig gebazel! Hoe minder talent hoe meer gefakte depressies, hoe meer foute vriendjes en hoe meer rotzooi!'
'Die truttige BV’s zijn producten, Marianne. Ze beantwoorden aan een marktvraag. Wat de markt vraagt bieden wij. Doen wij het niet, dan zijn er morgen anderen. Een uitgeverij is geen liefdadigheidsinstelling, da’s keiharde business. Zo’n BV-productje is maar lokaal en tijdelijk. Neem de spots weg en je neemt hun voetstuk weg. Brood en spelen in de antieke tijden zijn heden ten dage hamburgers en Big Brother. Het begon met blonde beenhouwersvrouwen en geflipte idioten die een taaltje spreken waar geen zinnig mens aan uit raakt. Maar wat een bereik in Vlaanderen! Schot in de roos! Gat in de markt. Goudmijn voor de reclameontvangsten. Hoe leger de doos, hoe meer ze opbrengt. Het principe is simpel hoor!'
'Jij spreekt over de kijkzoo, Max, maar de mondige burgers …'
'Mondige burger? Die bestaat alleen in politieke verkiezingspraatjes. Komt die mondige burger buiten dan is het in de witte marsen of in protest tegen botvinkenvangsten. Samen sterk, mijn oor! Vooral de drang om ergens bij te horen is het, te doen zoals de anderen. Het kijkvee ziet en luistert naar boerende en schetenlatende macho's, naar vloekende vrouwen met persweeën en het pluimvee gaat op stap.'
'We hadden het over politiek in je blaadje, Max!'
'Politiek? Van hetzelfde laken een broek, Marianne. Kindje, de mensen willen sensatie. Ze willen idioten zien hongeren, mekaar rot verwensen en groggy slaan op afgelegen eilanden. Ze willen volwassenen zien rondlopen in luiers en met fopspeen in de mond. Ze willen een goedkoop hoertje horen vertellen over de bizarre seksfantasieën van haar klanten advocaten, priesters, bedrijfsleiders en artsen. Ze willen gegeneerd worden door het vertoon van anderen en tevreden gaan slapen omdat zij o, toch zo normaal zijn.' 'Dus, Max, blijf bij wat je doet. Tracht niet te zijn wat je niet kan!'
Paddy O'Brian zit vast in 't verkeer in Dublin. Hij heeft een belangrijke afspraak en hij kan geen parkeerplaats vinden. Hij wordt zenuwachtig. De tijd dringt. Hij raakt lichtjes in paniek.
In een opwelling wendt hij zich tot boven en roept uit: "Lieveheer, heb meelij. Als U een parkeerplek vindt voor mij, ga ik iedere zondag naar de kerk en drink ik nooit nog whiskey!" Diezelfde seconde komt er langszij een parkeerplaats vrij. Paddy kijkt op en roept: "Laat maar! Hier is er al een."
Het bliksemend vuurwerk spatte vernietigend open, toen zij onaangemeld en Eefje wegduwend als een draak van een furie in mijn bureau verscheen:
'Nu weet ik wat je zinnens bent. Ons onterven! Alles voor die teef, hé? Stuk ongeluk! Al dat geld, ons geld, ons vermogen nog wel! Maar Francis en ik gaan daar een stokje voor steken. Wij laten dat niet gebeuren. Geen cent, hoor je, geen cent, krijg je. Jij … verseksualiseerde bok …'
'Seksueel geobsedeerde bok, is correcter, Pat. Je kunt wel spreken over de verseksualisering van de maatschappij, van de media, van …'
'… en je elf percent intrest hang ik voortaan liever aan mijn eigen gat. Ouwe vuile viezerik. Zie hem daar zitten met z’n onschuldige toot! Je bent zeker je smerige stoot van enkele weken geleden vergeten? Maar ik niet, hoor manneke, onthoud dat maar! Ik bijlange niet.'
'Ik heb niet the foggiest idea, maar jij gaat me dat nu vertellen, nietwaar?'
'Ha, meneer, weet het niet meer? Gebeurt het misschien regelmatig dat je ma wil omverrijden als ze ’s avonds van de kerk komt? Je wilt ervan af maar weet niet hoe. Ma heeft me alles verteld en meer nog … Ze heeft alles genoteerd in haar dagboek. Da’s schrikken, hé? Mocht er met ma iets gebeuren, dan zal deze hier zorgen dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Hoor je het, schoft dat je daar zit. Doe die lach van je smoel.'
Haar te grote mond samengeperst in één bruine lipstickstreep, haar bolle ogen uitpuildend op maximum vielen haast uit de kassen. De ziekte van Graves-Basedow plus een uitzinnige kolere, echt geen fraai zicht mijn schoondochter, puitenogen Pat. Ik bleef zo kalm mogelijk, dacht in eerste instantie aan het personeel en schrok, eerlijk gezegd, van mijn reactie: 'Kwoeaak, kwoeaak, kwoeaak,' riep ik haar met grove spot toe.
Ai, niet netjes, vriend, berispte denkduiveltje. Ook niet netjes, maar wel pijnlijk was de hete koffie, die mijn ogen en neus schroeide, mijn hemd en jas besmeurde. Ik sprong recht en duwde haar met beide handen door de openstaande deur: 'Buiten jij !'
Ze kieperde de lege mok door de middengang van de redactie, keerde zich naar mij, spuwde en ging met opgeheven hoofd weg.
Verdomde Francis! Opnieuw zijn belofte gebroken. Ik had beter moeten weten! Hij had me verraden, afgeschreven en de reactie van zijn vrouw was daarvan het ultieme bewijs.
'Nee, pa, echt niet. Je moet me geloven … ze was aan het douchen toen ik met Atlanta belde … Nee, pa, ik sluit niet zoals jij de deur van mijn bureau … Wist ik veel dat ze in de traphal bleef luisteren!'
Het telefoongesprek met Francis deed me goed.
Mijn zoon had woord gehouden. Gewoon een samenloop van omstandigheden. Een vrij lang zakelijk gesprek met zijn collega uit Atlanta, goeie vriend bovendien. Op het einde, net toen hij mijn verzoek aan het vertalen was, moest Pat op kousenvoeten de trap af zijn gekomen. Natuurlijk begreep ik hem. Haar kennis van het Engels is peanuts, maar de woorden 'My dad … one hundredfifty thousand to start … his money' begreep ze wél. Meer was niet nodig, wist ik, om haar oren te laten klepperen.
'Pa, wat kon ik zeggen', vroeg hij me drie dagen later, toen hij me kwam opzoeken in de cafetaria van het bedrijf, 'je had haar moeten zien, ze steigerde. Ik bespaar je haar emotioneel woordgebruik, maar …'
Met horten en stoten vernam ik het relaas van het uitslaand betoog, dat Pat op z’n minst een halfuur had volgehouden. Eerlijk gezegd, ik vond het zelfs grappig hoe Francis zijn woorden wikte en woog om het jargon van een woeste Pat om te zetten in zijn typisch geaffecteerd koel-zakelijk Nederlands.
Ik zag het plaatje in Keerbergen zo voor mij, Pat briesend: "Je denkt dat ik niet weet waarover dit gaat? Ik heb alles begrepen, hoor. De smeerlap moet zijn geld terug hebben. Voor wie? Voor zijn hoer, ja! En wij dan? Hoeveel is het? Hoeveel, hoor je mij. Bel meteen terug en zeg dat dit spel niet doorgaat. Sta daar niet zo onnozel, slappeling. Hem laten rotzooien met ons vermogen! Ha, de hoerenloper wil met ons geld zijn vuil betalen. Maar die vlieger gaat niet op, lang niet. Niet met mij!"
Ik kende mijn zoon, dus ook zijn reactie. Bewegingsloos, haar niet afremmend. Alsof hij haar verwilderd gekrijs goedkeurde en het niet verhelpen kon dat ik mijn geld terugvroeg. Alsof hij, net als zij, het grote slachtoffer was. En ik het loeder dat aan banden moest worden gelegd.
Ben je het al vergeten? Vraag het hem! Ik wist echt niet waarop denkduiveltje doelde. Die elf procent aan de puit haar gat, dommerik! Natuurlijk! 'Francis tijdens de monoloog van … je eega in mijn kantoor, had ze het over mijn elf procent intrest, die ze voortaan liever aan haar … garderobe wou spenderen. Elf procent intrest, Francis?' Drie, vier seconden stilte. Las ik verbazing in zijn ogen?
'Ach, pa, een vrouw die in alle staten is, kraamt er alles en nog wat uit. En, mag ik er je op wijzen dat je imitatie van een … enfin, dat dierengeluid, bijzonder kwetsend was gelet op haar oogafwijking. Bijzonderlijk pijnlijk, uiterst onkies, pa. Normaal toch dat ze … raaskalt?'
'Mag ik er je ook op wijzen dat mijn imitatie van dat dierengeluid, nadien gebeurde, ná de vermelding van die elf percent ?'
'Luister, pa. Je weet toch dat ik bepaalde beheerskosten niet kan uitsluiten. Je betaalt geen instap, geen uitstap zoals anderen. Je geniet uitzonderlijk voordelige voorwaarden. Ik zou niet weten wat ik nog meer voor jou kan doen. Kijk, tegen Kerst is het grootse deel van je kapitaal vrij. Informeer je gerust elders, hoor. No problem at all!'
Dat geld toch, terwijl het sop de kool niet waard was. Discussie afgesloten. Francis zweeg verder in alle talen, maar hield me toch nu en dan op de hoogte van zijn verhandelingen. Pat zag ik niet meer. Wel hield ze haar wekelijks bezoek op dinsdag aan. Francis kwam gewoontegetrouw elke woensdag bij Gerda. En ik had mijn passionele vrijages met Marianne, mijn stilaan weer veilig gemetseld geluk met haar.
Onze etentjes nu en dan, onze concert- en theaterbezoeken, ook onze eerste ruzie.
Hoe kort men World Cup af in het Engels? vervolg op tekst 580
“Ze had natuurlijk op haar eigen kamer kunnen studeren !” JdB
Jawel, ze heeft een eigen kamer maar het is daar in huis de bedoeling dat schooltaken vooralsnog in de woonkamer gemaakt worden. Dat heeft een aantal voordelen. Die wil ik wel eens opsommen hoor, maar dan later.
De computers staan ook in de woonkamer. En de TV ook. Dat is daar ten huize de huidige woonkamerfilosofie. Alleen waren er die avond Botsende Belangen.
Wat ik grandioos vond aan de Kleine, was dat ze haar vader te slim af was met de afkorting van World Cup. In het Engels gaan ze die benaming ommers niet afkorten! Vanzeleven niet! Double UU Cee is vier lettergrepen en World Cup maar twee. Om te beginnen. …
Ondertussen kreeg ik de bedenking van de buurvrouw: "Wie zegt dat de Engelsen World Cup niet afkorten? Zij zeggen toch niet WC tegen de ladiesroom. Zij weten niet eens wat WC wil zeggen." Nu ben ik al drie uren klaarwakker omdat ik niet weet hoe ik daar (beknopt) ga op antwoorden.
Pat van den Bruele -in tegenstelling tot de gegevens op haar identiteitskaart altijd op z’n Hollands geschreven met kleine v en d, spelling was trouwens niet bepaald haar sterkte- was al geruime tijd met Francis getrouwd. Mijn schoondochter en ik, wij mochten elkaar niet. We dulden elkaar. Ik uit respect voor mijn zoon. Zij uit respect voor de status van mijn zoon. Ze mocht, zoals men zegt, wel gezien worden. Maar wat mij betreft, liever op afstand. Pat was hyperslank, altijd perfect gekleed en feilloos opgemaakt. Gedesigned zoals haar interieur en verstandelijk even minimalistisch als haar pas gerenoveerde zitkamer.
Een gesprek met Pat was een aaneenschakeling van geselecteerde rubrieken uit lifestyle-magazines. Vond ik. Maar pa moest Pat niet onderschatten, beweerde Francis, mensen verschillen nu eenmaal en hun interessedomeinen eveneens. Bovendien was Pat goed geïnformeerd. Prijs-kwaliteitanalyses? Pat maakte ze. Niet tussen Carrefour en Delhaize, maar tussen exclusieve beautyfarms in België en Nederland. Koud kunstje, tot de eurocent na en zonder machientje.
Neen, ik mocht Pat niet. Ze had iets glibberigs. De waterige blik in die te zwaar opgemaakte uitpuilende ogen weerspiegelde achterdocht, schijnheiligheid en koele berekening. Koele berekening lag beslist aan de basis van hun huwelijk. En niet alleen bij haar! Wie was ik om mijn zoon daarop te wijzen! Ze konden ogenschijnlijk samen bijzonder goed opschieten. Ze bewonderden en bewierookten elkaar voortdurend. Ze waren altijd samen. In de auto, op de tenniscourts van Woluwe, op restaurant samen met Gerda en mij of met haar ouders.
Samen stoeien of samen ietwat verhit en verward uit de wagen of zijn kamer komen, samen tortelduiven. Nooit gezien!
Eugène, mijn oom, 87 lentes en womanizer avant la lettre had het ook meteen door: 'Elle n’est pas douée, doe angt niks oen. Des fesses tristes, quel horreur ! Dau infirmière de l’année passée, gruute klas, moar da joenk doe, kiekebisj !'
Waarschijnlijk had het uiterlijk vertoon van de Van Den Bruele's Francis verblind en had hij zich voorgesteld met Pat een stapje in de Brusselse beau monde te zetten, kwestie zijn imago nog wat meer op te poetsen. Haar ouders hadden carrières om U tegen te zeggen, snoefde hij. Vader, grote Piet op het toenmalige ministerie van Financiën en ma kaderpositie bij de Nationale Bank.
Bij onze eerste kennismaking vertelde vader me echter met weinig enthousiasme over zijn klerkloopbaan bij Financiën en moeder Van Den Bruele had met veel zwier en plezier haar job als adjuct-chef van de sanitaire ploeg bij de Nationale Bank vaarwel gezegd! Maar ze hadden poen en een prachtig ingerichte villa. Volgens mij: een gouden kooi met daarin twee straatmussen en een veelkleurige kwetterende parkiet. Een hele tijd later vernamen we, dat de villa in Keerbergen slechts een deel was van de nalatenschap van een oudtante en dat er dus nog veel meer te erven was geweest.
Mijn antipathie voor Pat was duidelijk wederkerig. Ik verborg die nog achter afstandse onverschilligheid. Zij niet. Liet geen kans voorbijgaan om me te kleineren, cynisch proestend om dat strontblaadje, waarvan ik de leiding had, om door dik en dun Gerda te verdedigen al keurde zij zonder er expliciet iets over te zeggen haar religieus fanatisme niet goed. Koos natuurlijk uitdagend stelling tegen mij toen Marianne op de proppen kwam en was in feite nog een stuk radicaler en brutaler dan Gerda zelf. Iedere dinsdag kwam zij op bezoek om haar schoonmoeder nog vileiner tegen mij op te hitsen.
De weinige keren dat ik haar moest dulden, begon ze er steeds over. Een zinnig mens zoals zij kon niet aannemen, dat een oude, tamelijk verstandige man niet inzag aan het lijntje te worden gehouden door zo’n sujet. Dat ik met mijn ogen wijdopen in het ongeluk liep. Een chance, dat er nog geen kinderen waren met zo’n onwaardige opa. Ik onteerde de familie. Was zelfs niet waard pa of vader genoemd te worden.
Drie namen hebben ze mij gegeven, een voornaam + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter.
Waarom weet ik niet. Dat was toen gebruikelijk, denk ik. Toen = 1952. LM is ook van 1952 maar hij heeft één enkele naam meegekregen. Gebruiken in de naamgeving verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de geboorte van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, beschermheiligen … allemaal vergeten.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast.
Dat heeft wel iets volgens mij, ik vind het voornaam, 1 individu = 1 naam. Voor mezelf zou ik het oké vinden, een beetje upgrading, zo’n beetje chic.
Enkele dagen later sprak ik met Francis af in de stijlvolle bar van het Hotel Metropole. Maître Joseph zorgde voor een discreet hoekje. Het was in de late namiddag. Francis kwam met tegenzin, kon ik zo uit zijn houding opmaken. Hij scheen vermoeid. Vermoedelijk verwachtte hij dat ik steun en begrip zou zoeken voor mijn verdere relatie met Marianne. Hij vergiste zich. Ik wou de totaal andere toer op, ook al hield het wel verband met haar.
'Ook een coupe?'
'Nee, pa, gewoon plat water. Ik heb niet veel tijd. Was ik niet in de buurt geweest dan …'
'Oké, ik zal het kort houden. Ook ik moet nog een stuk doorwerken.'
De ober bracht de dranken met toemaatjes van zwarte olijven, nootjes en kaasblokjes. Francis tastte meteen toe. Weeral niets of toch weinig gegeten deze middag, vreesde ik. De kookkunst van zijn eega kennende vond ik het niet abnormaal dat hij er zo lusteloos en bleekjes bijliep.
'Francis, dit moet strikt tussen ons blijven. Ik wil niet dat je weer je mond voorbij praat en je vrouw direct gaat klikken.'
Hij keek bedrukt. 'Sorry, pa. Dat was ongewild mijn stomme schuld. Maar vroeg of laat zou alles toch uitgelekt zijn!'
'Misschien wel, ja. Maar dit is strikt vertrouwelijk. Begrepen?'
'Ja.'
'Luister. Ik heb gemerkt dat je moeder in mijn werkkamer snuffelt. In mijn financiële dossiers, ook in mijn bankuittreksels … Ik wil niet dat Gerda nog iets weet van mijn geld. Ik heb bij jou een stevig bedrag uitstaan.'
'Je persoonlijke vermogen, ook het geld van de verkoop van opa's huis aan dat secretaresje van jou. Hoe zat dat weer in mekaar, die overeenkomst met mijn grootouders? Eerlang ben je ook nog de vereffening van je levensverzekering te verwachten, niet?'
'Nog enkele maanden! Zo’n tien miljoen oude franken, dat is 250.000 euro.'
'Gevoegd bij je uitstaand vermogen maakt dat een anderhalfmiljoen miljoen euro plus, waaraan een deel met gekapitaliseerde intresten. Niet slecht geboerd.'
'Daar gaat het nu om. Ik wil niet dat je moeder daarvan nog iets weet. Zeker niet over het geld van die levensverzekering!'
'Och, ma trekt zich daar echt niets van aan. Ze heeft haar eigen kapitaaltje …'
'Waar ik niets van wil, maar zij krijgt evenmin iets van het mijne. Later, komt het jou toe en niet haar. Geen cent mag naar dat obscure clubje van Serge gaan!'
'Dat gebeurt niet, pa. Toe, zeg, ma is niet zo gek!'
'Francis, ik houd met alles rekening. Met alles! Je moeder schudde nooit mijn portefeuille leeg. Neusde nooit in mijn uittreksels. Nu doet ze het wel. Enfin, ik vermoed het.'
'Pa, je geld is safe bij mij. Wat stel je dan voor?'
'Ik herhaal: je moeder mag geen sikkepit weten van mijn persoonlijk vermogen. Daarom dit: jij stort al mijn geld terug …'
'Dat gaat zomaar niet. Binnen een goed halfjaar misschien en telkens in schijven. Je vermogen is voor het grootste deel in het buitenland belegd.'
'Oké, in schijven dan. Van het ogenblik dat ik het volledige bedrag heb zoeken we een andere formule. Iets met een driemaandelijkse of halfjaarlijkse intrest. Wil ik om de een of andere reden mijn geld gedeeltelijk terug, dan geef je het me. Ik hoef daarvoor geen papierwinkel. Ik heb alle vertrouwen in jou. Zo eenvoudig is dat!'
'Ik begrijp het nut van die transactie niet. Het hoeft toch niet …'
'Geen commentaar, Francis, doen, ja?'
'Zoals je wil, maar ik garandeer op die wijze niet de hoge intresten, die je nu geniet.'
'So what!'
'Tja, vermits jij erop staat, pa. Ik zal mijn best doen. Wees niet wrevelig omdat het enkele maanden in beslag zal nemen.'
'Ik heb geduld, Francis. Ik heb alle geduld van de wereld, jongen.'
Hij keek me bevreemdend onderzoekend aan, terwijl hij rechtstond en me de hand toestak. Ik raadde wat hij dacht: die wil zijn poen aan zijn lief geven, maar dat laat ik niet toe, nooit.
'Francis! Geen woord tegen Pat. Akkoord?'
'Ik zweer het op mijn scoutszieltje, pa.'
Zijn scoutszieltje! Jij gemelijk ventje! Ik was zojuist heel oprecht en openhartig geweest en met dat ene woord wist hij me terug de boom in te jagen.
Zijn scoutsleven! Nog zo’n streek van Gerda. Het duurde amper twee kampen. Een beenbreuk in Bouillon en een ernstige voedselvergiftiging ergens in de Kempen. Nadien nam hij deel aan vakantiekampen onder toezicht van mijn mutualiteit. Gedaan met haar scouts.
Van de Metropole wandelde ik terug naar de redactie. Het was een schitterende dag. Wolkenloze ijlblauwe lucht. Weldoende temperatuur. Ideale vochtigheidsgraad. Nu en dan een zacht briesje. Geen te druk verkeer. Geen overvolle terrasjes. Een paar straatmuzikanten. Een ruige kerel zong een Ierse ballade.
Een koppel op leeftijd waagde een dansje. Ik applaudisseerde. Het dametje dankte. Heerlijk die lachkuiltjes rond de felrood gestifte mond. Ik herkende Marianne in haar. En ik was haar partner op de Brusselse Grote Markt.
Terwijl ik mijmerend bij een verkeerslicht wachtte, snorde Pat in haar auto voorbij.
De verleiding om een en ander uit te stellen is soms groot, maar het is geen goed idee om daar telkens aan toe te geven.
Tegen wie zegt ge het. En dat met de warme dagen in het vooruitzicht. Ik voelde me al bijna schuldig op voorhand dat ik het een en ander ga uitstellen. Uitstelgedrag. Dat kan rare vormen aannemen hé. Extreme vormen. Maar dan bedacht ik dat ik het toch niet in die extreme of ziekelijke vorm heb, want er bestaat erger dan wat ik voor mezelf uitstellen noem : oblomovisme.
Het verhaal dateert van 1858, maar het gedrag, het verschijnsel, bestaat vandaag nog. Niet te verwarren met besluiteloosheid of lusteloosheid of lamlendigheid. Oblomovisme is het ziekelijk onvermogen tot handelen, ook inwendig handelen, zoals een beslissing nemen, bvb. Lethargie, mentale inertie.
Oblomov is de bekendste roman van de Russische schrijver Ivan Gontsjarov.
De roman, die in 1858 voor het eerst verscheen, is genoemd naar de hoofdpersoon, de jonge en genereuze Russische edelman Ilja Oblomov die niet in staat is besluiten te nemen of tot actie over te gaan. De eerste 150 bladzijden van het boek kan hij zelfs niet uit zijn bed komen, en ook in de rest van het boek bevindt hij zich voornamelijk in liggende positie.
Anastasia Rurikov Simes Morning of Oblomov
Zijn passiviteit kost hem de liefde van Olga, die uiteindelijk kiest voor de energieke en gedisciplineerde Andrej Stolz.
Gontsjarov munt uit in de beschrijving van diverse personages uit Oblomovs omgeving: diens bediende Zachar en de 'onbestemde persoon' Ivan Andrejevitsj Aleksejev (of Andrejev, want hij was zo onopvallend dat niemand zijn naam goed kon onthouden). Ook de lange winteravonden op het landgoed Oblomovka worden in hun loomheid treffend tot leven gebracht. Anastasia Rurikov Simes Uninvited intrusion of Life De toenmalige Russische minister van Onderwijs schreef over deze roman: "De held is een van die door de natuur rijkelijk bedeelde, maar zorgeloze en luie naturen, die hun leven doorbrengen zonder nut voor anderen en die er niet in slagen hun eigen geluk te grijpen. De kwaliteiten van het boek liggen in de artistieke uitvoering en de uitdieping van de details, waardoor het werk van de heer Gontsjarov zich onderscheidt."
Naar aanleiding van dit werk schreef Dobroljoebov het boek Wat is oblomovisme?.
Oblomov wordt vaak beschouwd als de ultieme incarnatie van de overbodige man, een stereotiepe figuur uit de 19e eeuwse Russische literatuur. De naam werd synoniem voor 'luiaard'. Anastasia Rurikov Simes Sleep of forgotten things
Het boek werd in 1979 verfilmd door de Russische regisseur Nikita Michalkov, met Oleg Tabakov in de hoofdrol.
Nu heeft bovenstaand overdenksel het niet over deze extreme vorm natuurlijk, maar ik dacht er ineens efkes aan, aan Oblomov. Dat zijn van die gedachtesprongen hé.
Met al dat geflikflooi rond een afgeschreven en herkerkte paus werkte Gerda me nog feller op de zenuwen dan ooit. Bovendien vermoedde ik dat zij in mijn privézaken snuffelde. In mijn werkkamer duldde ik haar niet. Niet zij, maar ik zorgde ervoor dat documenten, dossiers, tijdschriften en boeken netjes geordend bleven. En dus merkte ik meteen dat zelfs een papierklem of een balpen niet of verkeerd op de gewone plaats lag. Ik vermoedde dat ze vooral in mijn financiële gegevens zocht. Die bewaarde ik op een bijzondere plaats in een farde. Ik wist tevens dat zij in mijn portefeuille keek. Adreskaartjes, zelfs bankkaarten zaten in verkeerde vakjes. Van dan af deed ik telkens de deur van mijn werkkamer op slot. Zonder enige tegenspraak te verwachten, zei ik:
'Van nu af aan geef ik je elke maand huishoudgeld. Trek er je plan mee. Voor mij hoef je niets meer te doen. Op alle gebied ieder voor zich.'
'Dat neem ik niet, schoft’, en boos dreigend, 'jouw geld is ook het mijne. Of wil je het allemaal aan die hoer hangen?'
'We hebben reeds een afzonderlijke bankrekening, dus …'
'En de volmacht die ik je vroeger heb gegeven?'
'Wordt vernietigd. Je doet volledig je zin met je geld. Van mij hoef je buiten die alimentatie niets meer te verwachten. Verstaan?'
'Een bagatel!'
'Zestienhonderd euro is ruim voldoende voor een heremiet zoals jij. De vaste kosten blijven voor mijn rekening. Zijn er bijzondere uitgaven, dan kan daarover gesproken worden.'
'God, ons Heer, als Francis dit hoort!'
'Je vertelt hem wat je wil. Dat doe je toch al. Over geld wil ik nu zwijgen. Ja?'
Ze siste als een slang in het nauw. Maar haar ogen leken in triomf te baden. Hoe Gerda nadien tegenover onze zoon haar nood klaagde weet ik niet. Francis sprak er niet over. Ik evenmin. Sinds ik hem over Marianne had verteld, kwam hij niet zoveel meer langs.
Alleen de woensdagnamiddag bleef zijn vast bezoek.
'Om ma wat te troosten in de lege uren', zoals hij het noemde.
Dat ze dan over mij zeurde en haar dodelijkste gifwapens gebruikte, stelde ik me goed voor. Het kon me niet schelen. Of toch wel en eigenlijk meer dan ik wou toegeven. Laat me eerlijk zijn, waarde lezer, het deerde me verdomme wel. Ik werd er me beetje bij beetje van bewust, dat haar houding en dat voortdurend geweeklaag over mijn 'smeerlapperijen met dat wijf', mijn zoon van mij hielpen vervreemden.
Ik heb het u al verteld, erg close waren we in feite nooit geweest. Francis bepaalde de grenzen. Maar nu werd hij radicaal afstands. Een soort elastisch muurtje, dat niets doorliet. Zelfs geen inviterende glimlach terugkaatste. Goed, als hij definitief de kant van zijn moeder koos, was dat zijn zaak. Voor mezelf had ik duidelijk uitgemaakt wat mijn keuze was. En ook die was definitief.
Eén aap zit in bad en de andere zit rustig wat te rond te kijken.
Ineens zegt de ene : "Oe oe oe oe aaaa oeoeoe aaaaa oe oe oe aa oe oe aa aaa aaa oe oe aa oe oe oooee aaaa oe oe oe oe oe oeo aaaaa oe aaa oe oe oe!"
De andere haalt zijn schouders op en zucht : "Doe er dan koud water bij ..."
Toen ik dit een eerste keer las was ik gestopt met lezen na het oe-aa gedeelte omdat ik dacht dat het een letterpuzzel was. Die moest opgelost worden! Daar zou ik een kluif aan hebben! Dit soort dingen is bij mij altijd welkom.
‘k Was al enige tijd naar een begin aan het zoeken, lettergrepen aan het tellen en het aantal keren dat elk van de klinkers voorkomt en in welke volgorde ze er staan …
Pas bij een tweede lezing zag ik dat het een onnozel mopje was.
'k Heb mijn frustratie weggewerkt met een stukje banaan. En ik vroeg me af wat die tweede aap me zou aangeraden hebben, 'lees-een-tekst-ten-ein-de'.
m – EZW-06/2013, bijgewerkt en iets wijzer geworden
Terug naar het leven van alle dag. Mijn stemming ging in die dagen op en af. Ik kon van een namiddag mariannen thuis komen in een soort trance van opstandige neerslachtigheid. Mocht dan geen verkeerd woord horen van Gerda of ik ontplofte tegen haar als een granaat. Hakkend in vlees en gevoel. Dan weer arriveerde ik met een jongensachtige air. Studentikoos neuriënd of à la Monty Python zingend over de bright side of life. En precies op zo’n late namiddag had ik in de hal nauwelijks mijn jas uitgetrokken of Gerda dook waanzinnig furieus uit de keuken op.
'Vermaledijde', gilde ze, 'de heilige vader is stervende. De poorten van de hemel gaan open voor hem! Zwijg! Zwijg!' Als ik terugdenk aan de dagen, die de dood van Johannes Paulus II voorafgingen, jongens, jongens!
En hoe ze te keer ging toen ik me liet ontsnappen: 'Voor wie het bestaan op aarde een paradijs werd, lijkt jouw hiernamaals een lege doos!' Had ze toen een dolk gehad, ze had het ding zonder pardon in mijn borst geploft.
Meestal zat Gerda die week in verdoofde aanbidding roerloos geknield op haar bidbank - een 17de eeuws prachtstuk, geërfd van haar ouders.
Nooit eerder een gigantischer megashow gezien dan die pauselijke semi-comateuze toestand. Nooit eerder genoot het Vaticaan een zo magistraal georchestreerde wereldwijde mediabelangstelling. Roomse marketing op topniveau, zo welgekomen voor het wegebbend katholicisme in West-Europa, en … snoepreisjes voor het journaille.
En Gerda, samen met die duizenden andere misleide zielen, maar naarstig bidden en smeken. Gekluisterd aan paternoster, missaal, bidbank of televisie -die dagen nog katholieker dan de paus zelf! En tranen omdat zijne heiligheid nu Jezus' lijden bijna evenaarde. En hopen dat de hemelramen wat sneller zouden opengaan om hem voor eeuwig op te nemen in alle heiligheden.
Ze gilde: 'Wel, Neukermans! Haar klauwen zijn zo vroeg gelost vandaag? Wie weet, wie of wat stond er nog op haar agenda! Ellendeling, terwijl de heilige vader … Kijk! Twaalfduizend gelovigen staan daar al uren te bidden voor zijn venster. Die arme zusterkens, zie ze wenen. Och arme toch! Nu beginnen ze juist rond te lopen en het regent . Natuurlijk moeten ze rondjes lopen. Stel je voor dat ze nog enkele uren staan te staan, de benen van die besjes schieten vol flebitis.'
Haar verwijten raakten mijn kouwe kleren niet. Dit circus liep de spuigaten uit. Ik ging zelfs duimen voor een snelle verkiezing van die paarse rakkers onder druk van hun lobbyisten. Het hielp nog verdorie! De koning is dood, leve de koning!
Woytila ging, Ratzinger kwam. De gedoodverfde kandidaat. Oerconservatief, ultrarechtser dan zijn Poolse voorganger. Hij begroette minzaam lachend en met open armen de wereld, hoog op het balkon. Opus Dei lachte beslist mee, in het vuistje.
De wereld, vooral de westerse -misschien met uitzondering van het new-born-christian babes en boys-randgeval in de USA- reageerde vrij koeltjes, met een wenkbrauw omhoog. Waarom? Waarom plots zwaar tillen aan het Hitlerjugend lidmaatschap van de 17-jarige Ratzinger, zoon van een politieman nog wel? Vergiffenis schenken staat toch hoog in het roomse vaandel geschreven?
Gerda was er meteen toe bereid: ‘Dat manneke deed met de rest mee. Hij zal het niet beseft hebben, meer nog, hij is nadien uit eigen beweging opgestapt!’
Ik verduidelijkte: 'Natuurlijk heeft hij de plaat gepoetst! De grote Duitse droom lag voor negenennegentig percent aan diggelen. Hij wist dat er geen prijzen meer te rapen vielen. Hop, ’t seminarie in, de perfecte cover. Slim ventje, die Ratzinger, toen al!'
Ook Pius XII deed destijds helemaal niet of zijn neus bloedde, zelfs bij de ontruiming van de kampen. De omvang van de holocaust? De zes miljoen doden? Die mens besefte dat zogezegd gewoon niet. Benedictus XVI, marcherend met swastikaband rond de arm en zwarte laarzen? Jeugdzonde! Kruis erover. Het is niet moeilijk, ze moeten alleen aan hun god verantwoording afleggen, beaamde denkduiveltje, niet aan ons.
'Ik weet niet of hij de ideale paus is,' hoorde ik Danneels omzichtig zeggen. Die kleine Belg was dus blijkbaar niet bezweken onder de "minzame" druk van de Ratzinger-clan! Anderen wel.
Ze kozen voor traditionalisme, conservatisme, voor een kerk die zich mordicus wil blijven opsluiten in zichzelf en haar geschiedenis. Niet te verwonderen dat het hard begon te regenen toen de nieuwe paus op het balkon verscheen. Zelfs de hemel treurde. En die is al een stuk ouder dan onze planeet. Ook mijn denkduiveltje werd er filosofisch bij: 'Geloven, zei hij, in een onzichtbare god is het niets aanbidden. Mocht er een echte god bestaan, dan zou hij toch de mensheid verplichten samen te leven in rechtvaardigheid en liefde.'
De mensen desnoods een geweten schoppen, nietwaar Boontje?
Thuis werd er echter niet gezwegen. Gerda, strijdvaardiger dan ooit, snerpte me honend toe:
'Wel, is ‘t uit met je madam? Heb je haar eindelijk haar zaligheid gegeven? Eens goed de waarheid in haar gezicht gewreven? Ja, ja, madam is haar gouden ezeltje kwijt. ’t Zal haar gat varen. Mam’sel kan terug de boulevard op. Een andere ezel zoeken. Zo’n zotten lopen overal en een hoer zoals zij weet goed waar!'
Mijn eerste reactie was: die ploert van een Serge heeft dan toch zijn smoel niet gehouden. Ik reageerde niet. Ik liet haar onbewogen voort hameren en lamenteren. Het raakte me niet langer. Mijn persoonlijk onweer was overgedreven. Ik ging naar mijn werkkamer. Een neut cognac, benen op het bureel, ogen dicht en alleen maar denken aan Marianne.
Aan onze 'gestolen' lange weekends in het buitenland. Marianne in Firenze, haar Beatrice Portinari-mime voor het standbeeld van Dante, haar extase in de Galleria dell’Accademia toen ze Michelangelo’s David zag en haar gegiechel om wat zij "zijn petieterig geval" vond. Marianne dansend tussen de bloemen in Kent. Marianne in Trier, kletsnat door de regen en hoog op de Porta Nigra. Marianne jurkje omhoog, dijbeen ontbloot, lokkend in de donkere traboules van Lyon. Marianne in Rome, samen met honderden vrouwen protesterend tegen de Forza Italia. En lang voordien, augustus 2005, mijn meest hemels exclusiefje, met Marianne in Luxemburg en meteen onze eerste nacht samen.
Francis had toen met mijn Luxemburgse bank afspraken gemaakt. Enkele documenten ondertekenen, meer hoefde ik niet. Marianne had geen zin. Heen en terug, ergens een hapje, de voorspelling van broeierig weer en vooral de behang- en schilderwerken thuis. Nee, toch liever niet. Ik kon haar niettemin overtuigen:
'What about one night with me, baby? Turkse baden, indoor zwembad, buffetontbijt met champagne in de tuin, pianobar, souperen bij kaarslicht in Le Bouquet Garni, een absolute culinaire topper vlakbij het paleis, en nadien een weelderige suite just for the two of us?'
'Max, kan dat? Eén ganse nacht met jou? Inslapen in je armen en samen ontbijten? Ik spreek vanavond direct met Jenneke en bedenk wel iets voor vader.'
'Bedoel je dat die dame weet heeft van onze relatie?'
Ik was echt verbaasd. Marianne had me hier niets van verteld. Meer nog ze stond erop in alle talen over ons te zwijgen tegenover iedereen.
'Ja, maar Jenneke weet niet alles. Net voldoende om met plezier akkoord te gaan en te komen overnachten.'
Ze liet haar stem zwoel-hees klinken: 'Lieverd, vrouwen vertellen nooit alles. Een vrouw zonder mysterie is geen vrouw, capice!'
En wat gebeurt er tijdens een lange autorit met mysterieuze vrouwen die niet alles vertellen? Juist, ze slapen. Ook Marianne. Ik wekte haar pas vóór de oprit van Le Royal in Luxemburg-centrum. Ze stapte slaapdronken uit. Keek verdwaasd rond. Gaapte zeer expliciet en zeeg neer in een van de grote lederen fauteuils in de hal. Nog tien minuten wachten aan de balie en ze rijst onderuit, dacht ik.
'Max, ik ben gebroken, kapot, doodop. Daar gaat onze eerste nacht samen!'
Ook haar stem leek gebroken. Marianne rolde met het hoofd over de schouders. De spiegels in de grote lift weerkaatsen drievoudig de pijnlijke grimas op haar gezichtje. Nee, kindje, het resultaat van je behangen en vooral plafond schilderen maakt mijn eerste nacht met jou niet stuk:
'Zal ik zoetje bewijzen dat ik haar beste medicijn ben?'
Ze glimlachte flauwtjes. Ik hielp haar uit haar kleed. Behaatje weg. Slipje uit. Legde haar op het bed. Ontkurkte de champagne en zette de glazen, samen met de "enjoy your stay" - fruitmand op het nachttafeltje.
'Even geduld, mevrouw!' Ik glipte de badkamer binnen en mijn kleren uit. Badhanddoek rond de lenden. Inspecteerde de flesjes rond de jacuzzi. Vond wat ik zocht. Legde het kleine witte gastendoekje op haar blote bips en stelde mijn taak voor: 'Le fameux massage Royal pour Madame !'
Mijn handen zochten de pijnpunten in haar hals, schouders en rug. De geur van de bodymilk, de draaiende bewegingen van mijn duimen, mijn zacht knedende vingers, haar genotskreetjes en het wiebelend kontje van mijn schitterende vrouw veroorzaakten flik-flak bewegingen onder mijn lendendoek.
'Niet stoppen, Max, verder doen! Zalig! Waar heb je dat vandaan? Dit is haast professionele massage!'
'Ik bak!'
Marianne draaide zich met een ruk om, keek me meer dan verbaasd, zelfs heel ongelovig aan:
'Hoezo, je bakt?'
'Brood, dus ik kneed deeg. Tweemaal per week, vandaar.'
'Max, dat meen je niet?'
'Jawel, uit noodzaak. De goeie warme bakker is immers met uitsterven bedreigd en die industriële troep van de warenhuizen krijg ik niet door de keel. Dus bak ik zelf, al jaren. Geleerd bij mijn nicht Liliane.'
Een brokkelig deeg, geduldig en behoedzaam kneden tot een elastisch geheel, de veredelde smaak van goudgele knisperende korstjes, mals en toch vast kruim en de onovertroffen geur van versgebakken brood doorheen het huis, een fantastisch zinnelijk genot en compensatie om het kerkelijk gejemineer van Gerda in mijn vrije tijd door te komen.
'En wat bakt meneer zoal?'
'In feite alles. Wit brood, volkoren, zeven granen, scones, sandwiches ook ciabatta. Name it, I’ll bake it. En mijn specialiteit! Baguettes, stokbrood op terra-cottasteen, een tip van collega Desmet van "De Morgen". Moet je echt proeven, schat!'
'Graag en meteen!'
Ze maakte mijn lendendoek los en keek hongerig naar wat zij noemde "la baguette de Marianne".
's Avonds na het souper wou ze nog een halfuurtje nagenieten in de pianobar. De steelse en ook openlijk bewonderende blikken van de heren, de smalende mond van hun dames, ach, ik raakte er gewend aan. Dit soepele, warme lichaam in mijn armen op de dansvloer, de gloed in haar ogen, haar pittige lachkuiltjes, daar kon ik echter niet aan wennen. Nooit genoeg van krijgen.
Ze maakte zich zachtjes los uit mijn armen, liep elegant naar de pianist, fluisterde hem een en ander toe. Hij knikte. Glimlachte en zette in. Marianne, een arm nonchalant steunend op de piano, strekte de andere sensueel langzaam naar mij uit. Haar hand nodigde me alweer ten dans terwijl ze zong: "The more I see you, the more I want you. Can you imagine…"
Neen, beste lezer, een Turks bad zat er niet meer in. Ook geen duik in het zwembad. Het ontbijtbuffet met champagne in de tuin dan? Dat wel, vierentwintig uur later.
De dochter probeert haar huiswerk te maken, de papa probeert ongestoord de match te bekijken met het actief wriemelzoontje mee op de sofa en de mama probeert een voedzame maaltijd ineen te boksen terwijl ze de woonkamer in het oog houdt.
- Gaat het meisje? vraagt ze van uit de keuken. - Néé! is het antwoord. - Hoe komt het? - 't Is Engels. - Luc! - Jáá! - Zet die TV eens wat stiller, de kleine moet haar huiswerk maken. - Ik bén geen kleine!, roept de dochter.
Ah nee, iemand die al Engelse taken te maken heeft is geen kleine meer. Er volgt een stilte. De dochter is uit haar concentratie en kijkt van aan tafel wat naar het scherm. Stomme voetbal, denkt ze, dat verpest hier heel de sfeer.
- Papa? - Ja meiske (met een zucht) - Waarom zeggen ze WK? - Dat is een afkorting hé zeg, dat weet toch iedereen. Wereld Kampioenschap, iedereen gebruikt die afkorting. - Iedereen? Écht iedereen? - Ja. Iedereen. - Awel hé, … de Engelsen niet.
Nog voor hij iets kon vragen of zeggen ging ze in de keuken wat staan gniffelen bij haar ma.
Marianne veerde recht, keek me verbaasd aan: 'Wat wil dat zeggen dat … maar niet alles!'
Stelde ik me voor dat haar stem een ietsje bitsig klonk? 'Of je zeker weet dat je oprecht van mij houdt, Marianne. Kan je je liefde voor mij meten of vergelijken met gevoelens, die je voor vroegere vriendjes of mannen had? Ik veronderstel dat die er toch geweest zijn, zo’n prachtvrouw als jij?'
'Natuurlijk, toch niet abnormaal? Als tiener werd ik om de haverklap verliefd, soms voor één dag, soms wat langer. De kleur van een brommer of een originele leren jekker, meer hoefde het niet te zijn en ik was vertrokken. Verliefd, weet je wat dat is? Stoeien in het voortuintje van geluksdromen, tussen de madeliefjes en de pisbloemen, tot de poort van het grote huis opengaat, en je binnentreedt en weet dat je thuis bent. Dat, Max, dat is liefde, allez, dat denk ik. En ja, er zijn ook wat jij bedoelt … mannen geweest. Later. Vluchtige, waardeloze, stomme contacten die me zelfs geen herinnering lieten. Moet je weten waarom? Iedereen knapte af omwille van vader. Ik wist nooit vooraf of ik een afspraak kon nakomen, juist door vader. Mezelf verwennen, gewoon een bezoek aan de kapper, kon niet zonder de buren op te trommelen. En zo voort en zo verder. Ik wou ook iets anders weten, Max, ik wou ontdekken en begrijpen, vooral begrijpen waarom mijn moeder destijds ... Het moet toch een uitzonderlijks iets zijn, die drang, die niet te onderdrukken wil, om je man en vooral je kind op te geven, begrijp je?'
'Volkomen. En Marianne, weet je nu door mij wat die liefde is?'
'Ja en nee.'
'Hoezo ja en nee?'
'Ja, voor jou zou ik mijn man verlaten, denk ik. En nee, ik weet niet of ik dat als moeder zou kunnen. Ik weet verdorie niet wat moederliefde is, zal het nooit weten. Je kent de afspraak. Eerlijk gezegd, ik maal er niet om. Wat ik de laatste jaren op kantoor heb meegemaakt, heeft geen naam! Milou van de boekhouding is op een kleine acht jaar aan haar derde vriend toe. Het is altijd la vie en rose met elke p'tit ami. Voor haar toch! Voor haar twee dutsen, een drama. Die sukkels. Van het ene appartement naar het andere, van de ene school naar de andere. Hoe kunnen die kinderen de zo nodige stabiliteit en hechting vinden? De oudste is er al een paar keren vanonder gemuisd. Enkele weken geleden twee volle dagen zelfs. Michèle heeft dan Child Focus gealarmeerd. Hij zat bij zijn papa en wou niet meer naar Milou. En Milou maar foeteren over die gosse impossible van haar en patati en patata. Een manneke van negen! Met al negen levens achter de rug! Zonder jou, Max, is het echt ondenkbaar voor mij. Maar stel dat ik een kind zou hebben. En door mijn liefde voor jou zou dat kindje met zijn papa, om de twee weken, hooguit twee dagen en één nacht kunnen samen zijn. Is dat niet je reinste egoïsme? Dat mag toch niet, Max! Van éénoudergezinnen kan ik meespreken. Ik was in feite gezinshoofd, oppas en verpleegster. Moest koken. Alles rustte op mijn schouders. Hoe wil je dat ik je een sluitend antwoord geef?'
Ik keek haar verstomd aan?
Haar dubbelzinnig antwoord, haar motieven, hoe gegrond misschien ook, voldeden me niet. Ik was toch geen p'tit ami? Waarom kon Marianne niet eenvoudig zeggen: ja, ik hou van jou. Waarom zo balanceren op een koord van onzekerheid en ambiguïteit, die me plots op stang joeg?
Omdat zij een Weegschaal is, tiens, en een balans balanceert, beet denkduiveltje terug. Omdat de uitlatingen van Serge constant je hersenen pijnigen. Omdat hij je straks nog zotter dan Gerda maakt. Altijd maar stel dat, stel dat ... Meneer wil 'Ja, ik hou van jou' horen. Woorden die elk Janneke en Mieke gebruiken. Je zal dan maar een vrouw hebben, die door de aparte, humoreske, subtiele en fijngevoelige omschrijving van haar diepste gevoelens, elke normale man vleugels geeft en meneer durft niet te vliegen. Meneer heeft vliegangst!
Ik geloofde haar. Ik snakte er opeens naar, meer dan ooit en ondanks alles, haar mijn wettige echtgenote te noemen. Mijn zelfoverwinning. En de rest, al die roddels, al die kletskoek om mij de dieperik in te duwen, te begraven en te vergeten.
Grimmig sneerde ik tegen mezelf: if so, je bent toch niet de eerste die een hoertje gaat trouwen. Om te beginnen Marianne is geen hoer. Laat ze naar bed gegaan zijn met anderen, dan heeft ze het met klasse gedaan, niet bij de rode lichtjes in een peeskamertje. Dat bestaan is voorbij voor haar. Er zijn nu geen andere mannen meer. Ze heeft voor jou gekozen. De enige, de ware voor haar! Daarom zweeg ik over Serge.
Op 1 juni, dat was drie weken geleden, is de weerkundige zomer begonnen, volgens de weerkundigen. Om 00h00 die nacht. De meteorologische zomer. ‘k Ben dat eens gaan opzoeken, want ik vroeg me af wat er mis was met de gewone zomer, de astronomische zomer die dit jaar, 2018, begint op 21 juni om 12h07. Dat is morgenmiddag.
Is de zomerzonnewende afgeschaft? Is de Aarde drie weken versneld in haar omloop? Hebben we nu de zomerzonnewende op 1 juni al ? Wat een gruweltoestand! Straks apocalyps! Het is veel simpeler. Frank DB & C° leggen uit : meteorologische seizoenen zijn vastgelegd op basis van een internationale overeenkomst. Het is dus gewoon een afspraak, een kunstgreep.
Voor weerkundigen is het moeilijk om te werken met seizoenen die niet beginnen op vaste dagen van het jaar. En dus hebben we het ons gemakkelijk gemaakt. De weerkundige seizoenen beginnen altijd op de 1-ste van de maand: 1 maart, 1 juni, 1 september en 1 december. Makkelijk om mee te rekenen.van : http://www.frankdeboosere.be/vragen/vraag84.php
Die tweede indeling is dus puur technisch, bedoeld voor rekengemak in internationaal gegevensverkeer. Iedereen weet dat allang natuurlijk, maar ik wist het nog niet. We zaten zeker weer op zee toen de weerkundige seizoendatums in gebruik genomen werden.
‘k Vraag me af wat fruittelers vinden van die kunstgreep. Want de bomen en hun vruchten hebben geen weet van de meteorologische indeling, die volgen nog altijd de astronomische kalender. De bomen hebben hun gans eigen gegevensverkeer.
Er zijn nog dingen waarbij LM & ik achterlopen hoor. Dat heeft ooit tot echt beschamende situaties geleid, toen we na maanden van schaars nieuws terug in België kwamen.
Met de komst van de e-mail is het ietofwat gebeterd, maar voor brede informatie en gedegen documentatie blijft men aangewezen op het Internet en dié satellietverbinding werd niet door elke rederij voorzien. De verbinding was er wel, maar ze was miniem, niet vlotjes. Niet flexibel toegankelijk ookni. Terwijl flexibiliteit toch al meer dan 20j het devies is van het beleid. Of werkte dat devies dan toch enkel-richting? Enkel van laag naar hoog ...
Over dat achterlopen op de actualiteit, daar hebben we nog een paar verhalen over, LM & ik.
Pretlichtjes verschenen in haar groene ogen. Playtime dus. Wou ze mijn vraag ontwijken? Ze ging zitten op het vloerkleed en nam de houding aan van "De Denker" van Rodin.
'Moeilijke vraag, vreselijk moeilijke vraag. Even denken! Hou ik van hem? Ik hou van zijn donkere ogen, ook van zijn neusvleugels, de drieëneenhalve rimpels op zijn voorhoofd. Ik hou beslist van zijn iets te grote oren, vooral de linker, van de twaalf haren op zijn borst, ook van het bruine wratje boven zijn navel, niet van het litteken door blindedarmoperatie en ook niet van de knobbel op zijn rechter middenteen. Maar veel, veel, verschrikkelijk veel van la baguette de Marianne. En ’t meest van al hou ik …'
Ze wipte recht, besprong me in de sofa en zoog mijn tong met alle kracht in haar mond. Beet. Slurpte. Kreunde. Ging nog heftiger en gulziger te keer. 'En na le baiser de Brancusi, la poitrine à la Marianne !' Ze bestreek haar tepels met cognac en liet mij een dronken zuigeling zijn.
Laat me liever een Goya of een Modigliani worden! Laat me de borsten van Marianne, een zeldzaam juweel, in een vloeiend lijnenspel van houtskool schetsen of die prachtig donkerroze gezwollen tepels borstelend uitdeinen in hun fragiel roze 'tempelhof'. De boezem van Marianne was een feest, dat me telkens weer overrompelde, me benevelde van bewondering. Om haar trots. Haar heerlijkste sieraad. Mijn glorieweg naar ons paradijs.
Toen ik me oprichtte, bleven haar handen door mijn haar woelen. Ik keek haar aan en zag een ander beeld. Ik, als Camille Claudel, in trance haar borsten koesterend met handen en ogen, en haar boetserend tot een vereeuwigd levend beeld. Ik murmelde:
'Camille, ja de kleine Camille.'
'Welke Kamiel?'
'Camille Claudel, schatje, het buitengewoon begaafd liefje van de grote Rodin. Had ik maar haar talent om uit één klomp smeuïge klei deze twee parels te kneden! Camille Claudel, Musée d’Orsay, Parijs, vorige zomer! Remember?'
'Tuurlijk, wij hebben daar op z’n minst twintig minuten voor dat kastje gestaan. En toen je me plots kuste, de gezichten van die dikke, Amerikaanse trutten! Jongens toch, shame and scandal! Ik denk dat Camille en wij hen op dat moment meer van Parijs hebben getoond dan alle gidsen samen.'
'Ach, Max, Parijs! La ville des amants en dat met jou! Dansen op de boule' Mich om middernacht en nadien pootje baden in de tuinfontein van het hotel. Zingen bij het graf van Gainsbourg :'Tu vas, tu vas et tu viens entre mes reins'. Onze déjeuner sur l‘herbe, Max, achter die zuilengalerij in dat prachtig parkje. Hoe zou ik dat kunnen vergeten? En in Londen bij Harrods, toen ik van jou die afzichtelijke paardenrenhoeden op mijn hoofd kreeg. De verkoopster kon er niet om lachen en ze moest zwijgen, verdorie, natuurlijk met al onze volle Harrods-zakken op haar toonbank. Elke plaats, waar jij me gekust heb, zit veilig opgeborgen achter de klepjes van mijn hart. Heb jij me al laten genieten, venteke! En bijgebracht, veel bijgebracht.'
Rachmaninov had extreem grote handen, waardoor hij in staat was een duodeciem (octaafkwint) te overspannen, 8+5=13 noten overspannen en zeer lange, dunne maar sterke vingers, waarmee hij gemakkelijk de meest ingewikkelde akkoorden kon spelen.
Met name de techniek van zijn linkerhand was ongebruikelijk sterk. In tegenstelling tot het wat brijige spel van veel pianisten door te royaal gebruik van het pedaal of gewoon te weinig vingervaardigheid, waren Rachmaninovs vertolkingen altijd kristalhelder; een kunst die hij alleen met Josef Hofmann deelde.Wikipedia
He was 6 feet 6 inches = 198.12 cm = 1m98 groot Zijn handen hadden een spanwijdte van 12 inches = 12x 2,54 cm = 30,48 cm
Deze twee podiummuzikanten, zijn niet zo groot Aleksey Igudesman en Richard Hyung-ki Joo, en zij hebben daar iets op gevonden.
Toen, een schemeravond en het regende flink, in de auto vlakbij de laan naar mijn huis zag ik Gerda op het fietspad vóór mij uit stappen. Niet met haar typische tante Sidonia-stap. Ze liep als op wolkjes. Met kleine pasjes, beslist nog gebeden en psalmen prevelend, paraplu ongeopend, beslist in trance van haar obscuur kransje bij Serge. Zodanig aan het zweven dat ze zich nauwelijks van iets bewust was. Ik vertraagde, stond bijna stil. Wat mij toen overviel, begrijp ik nu nog altijd niet. Wat ik wel wist, wat ik verdomd goed wist, was dat ik dat mens haatte. Zij was er te veel! Jubelen wou ik, zou ik, als ik dat ding daar op het asfalt zag creperen, doodbloeden als een nutteloze slak. Ik startte bruusk, reed recht op haar af, zag haar ontdaan opschrikken en een paniekerige blik achterom werpen. Een fractie van een seconde. Toen was het voorbij. Ik gaf het stuur een ruk en reed, gevoelloos, leeg en ontredderd, niet langer mezelf, langzaam naar huis. In bed vroeg ik me ijzig kalm af of het werkelijk in mijn bedoeling gelegen had Gerda dood te rijden.
Ja! Ik had dat -in een fractie van een seconde maar- echt gewild. Dat creatuur was er te veel. Een mestkever die moest vernietigd worden. Haat kan niet dieper of killer zijn.
Die nachtmerrie ging weer voorbij. Ik wou er nooit meer aan herinnerd worden. Gerda bleef. Live. Bedreigend. Me op alle mogelijke en onmogelijke manieren kwetsend, vernederend, uitdagend en uitlachend. Marianne nog schandelijker afschilderend en me daardoor nog meer pijn doend. Ik wou haar de strot dichtsnoeren. Ik had meer dan genoeg van dat wijf. En wie geeft me ongelijk? Wie? Ik, zei denkduiveltje. Redelijk blijven, vriend. Duw al die demonen weg. Leef je leven met Marianne. Zij is je houvast, je enige baken. Laat haar ongekrenkt, onbeschadigd en schuldeloos voor jou blijven wat zij is. Zij is het overwaard. Stoor je niet aan de kwalijk gonzende rest. Keep cool! Nee, verdomme, ik liet me niet bemodderen door dat serpent, noch door haar pastoor en zeker niet door die haai van een schoondochter. Tijd bracht raad. Wijsheid en aanvaarden. Was die tijd nu misschien gekomen in het jaar na Walters dood?
Niettemin bleef ik de eerstvolgende weken dag en nacht aan Serge’s verhalen terugdenken. Het stond duidelijk op mijn gezicht te lezen. Marianne merkte het. Stelde pertinente vragen. Maakte haar Max zich zorgen? Gerda? Het werk? Francis? De schoondochter? Ik schudde het hoofd. Gaf soms ontwijkende antwoorden; Ja, het werk. "Jool's" bleef zakken. Boze gezichten bij de raad van bestuur. Vragend-angstige gezichten op de redactie. En ja, ook Gerda met haar sektegedoe en … kom, dat raakt ons toch niet, sneed vlug een ander thema aan of ging over tot de daad, waarna we beter ons evenwicht terugvonden.
Maar het bleef knagen. Het hield niet op.
Als om van Marianne ongevraagd klaarheid te krijgen over haar ware bedoelingen, had ik het af en toe over trouwen.
'Ja, ja, ja en graag, graag, graag, maar Gerda, Gerda, altijd Gerda. Alsjeblief, Max, niet weer', weerde ze mijn vragen wrevelig af.
'Stel dat zij in een aanval van heilig vuur toch toehapt in een scheiding of dat zij er niet meer zou zijn, lieveling?'
'Ventje, gaat het nog, ja? Zij is er én Keerbergen is er ook. Ik zou alles geven om zelfs met jou samen te wonen, nu meteen. Maar ik ben bang, Max. Je weet het. Gerda is tot alles in staat. Hoe vaak heb je me dat al gezegd. Ze is gek, knettergek. Stel je voor dat ze haar kuren krijgt, op de Keizerinlaan aan kantoor of in mijn straat, voor mijn deur. Ze is ertoe in staat, hoor! Ik kan dat niet aan, lieverd, ik mag er niet aan denken. Plaats je even in mijn situatie. Jarenlang een zwaar zieke vader. ’s Morgens wakker worden met slechts één vraag: welke problemen vandaag? Nu eindelijk de man van mijn leven bij mij, maar met een serieus zwaard van Damocles boven zijn kop en boven de mijne.'
'Lieveke, breek je hoofdje daar niet over. Zij is het niet waard'.
'Denk je echt dat ik blind ben? Dat ik niet weet hoe jij je voelt als je naar huis moet? Sedert die hufter van een Francis zo opzettelijk indiscreet is geweest, opzettelijk ja, ben je veranderd. Niet altijd, maar toch vaak. Afwezig, gespannen. Je loopt soms op de toppen van je tenen. En waarom? Omwille van die gekkin thuis. Als je me ’s avonds belt vanuit je werkkamer, hoor ik haar krijsen. Kippevel krijg ik ervan. En dan weten dat mijn venteke zoiets moet meemaken, dag na dag. Ze is bezeten, Max, en niet alleen door haar kruisbeelden. Ze is bezeten door één gedachte: jou eronder krijgen, je geestelijk kraken en mij ook. En het doel heiligt vaak de middelen, nietwaar!'
'Maar zoetje toch…'
'Zoetje heeft Röntgen-ogen en weet je wat die zien? Een man die lijdt, een man die niet alles vertelt, een man die bewust veel verzwijgt om zoetje geen verdriet aan te doen. Dat ziet zoetje en ze houdt daar helemaal niet van.'
'Marianne, in alle ernst, hou je oprecht van mij?'
Een paar weken geleden was er in de plaatselijke supermarkt 'tomatenfestival'. Gedurende een aantal dagen waren de tomaten aan -30% geprijsd en er werden ook meer variëteiten aangeboden dan gewoonlijk.
'k Heb toen een paar rassen gekocht die we nog niet geproefd hadden en dat viel allemaal enorm mee. Een bordje tomatensalade leek op een bord snoepjes, zo plezant waren die kleurtjes. De meest zoete waren de oranje tomaten. Die kan men zo als tussendoortje eten. Als fruit.
Van het knikkerformaatje waren er ook natuurlijk. De rode kerstomaatjes hebben we regelmatig in huis, maar tijdens het festival waren er ook gele en donkere 'zwarte' te koop.
De zwarte en de gele zaten samen met de rode in een kartonnen doosje, in drie ordelijke rijtjes. Onder de rijtjes was het karton zwart en geel en rood. De zwarte tomaatjes waren eigenlijk donker paars-bruin, aubergine-kleur, maar met de zwarte achtergrond was het duidelijk dat de nationale driekleur bedoeld werd.
Dus ja, LM & ik hebben efkes meegedaan met de tricolore gekte. En dat was heel lekker.
afl. 037/121 ~ Een vergeten bestaan roept vragen op, veel vragen
Ik ontsloot de deur. Duwde hem bruusk het portaal op en wierp de deur met een smak achter hem dicht. Toen was ik heel alleen met mijn snerpende stilte. Mijn wezenloze leegheid. Mijn armoe. Loog Serge? Knoopte hij Marianne's naam aan een andere? Opzettelijke, kwetsende en schaamteloze fantasie van een gewetenloze bemoeial, die zich alles meende te mogen veroorloven omdat hij priester was, in zijn meute van aartsdomme volgelingen ongenaakbaar, een oppermachtig rechter.
Natuurlijk was het opgemaakt spel. Natuurlijk zat Gerda er tussen. En misschien ook Pat. Natuurlijk hadden zij in de vals-gewillige pastoor Serge de gedroomde go-between gevonden om hun loslopende vertelsels gestalte te geven. En natuurlijk hadden zij erop gerekend dat hun verhaal me knock-down zou slaan. Natuurlijk … Maar … Nu kropen de stekels te voorschijn. Als heimelijke betweters, die weten waar te prikken om pijn en bloed te zien. Die lispelden en hamerden, zongen en schroeiden, doodden om in de smart nog dieper te kerven. Er bestaat geen rook zonder vuur!
Ik had van het begin af aan vermoed, dat Marianne nog tal van andere mannen had gekend. Daarom was zij te stielbedreven, te ervaren in de finesses van un amour parfait. Daarom was ik me eerst domme, overbodige vragen gaan stellen om te besluiten dat, wat voorbij was, geen verschil meer uitmaakte; dat ik maar een geluksboer was, die lekker smulde van wat anderen voor mij vlijtig hadden geprepareerd. Doch de stekels wilden niet wijken. Bleven pijn en bloed zoeken.
Ik herinnerde me dat Marianne heel vaag vertelde over de start van haar loopbaan. Secretariaat op een notariaat, een openbaar ambt dus! Waar, hoe, wanneer precies? Losse antwoorden. Deed er niet toe Begraven tijd. Alleen het nu telde en dat was een hemel … Nee, die angels moesten eruit. Laat ze dan verdomme een vetbetaalde hoer zijn geweest, een sluwe meid, die alleen op poen en heertjes op leeftijd jacht maakte. Laat er haar dan, vóór mij, maximaal van geprofiteerd hebben, tot heil van haar vader (voor wie zij het misschien in de eerste plaats deed), tot heil van een uitpuilende kleerkast, juwelen, een wagen en misschien een wekelijkse peperdure kapper aan het Stephanieplein. Laat haar verdomme ook een suite genomen hebben in het Conradhotel en zich daar enkele uren echt in het zweet getrimd hebben met de een of andere deftig-devoot opgevoede rijkeluisgluiperd, die nu als de eerlijkste en zedigste notaris of advocaat door het leven ging.
Mij niet gezien, verdomme, niet. Het was haar keuze geweest. Even goed een manier om makkelijk aan de kost te komen als de soms bedrieglijke beurstransacties van een gewiekste speculant. Had ik het recht haar daarom ter verantwoording te roepen, haar verleden om te spitten? Nee, duizendmaal nee. Ik kreeg een misselijk gevoel. Het beeld van Serge kwam op mij af als een aasgier, me innerlijk stuk bijtend en dood vretend. Die schoft, want hij deed me dit allemaal aan, maakte me ziek. Het zweet brak me uit. Verdomme, daar waren ze weer, die kolieken. Ik hapte naar lucht, trachtte de pijn in de buik weg te duwen en kwakte mijn ellende, twijfels, angst en zelfs zekerheden als een hoopje groenachtig slijm op het tapijtje in mijn werkkamer. Ik mocht niet toegeven aan de plotse duisternis. Marianne bleef voor mij wat ze was.
Ik kon trouwens niet meer zonder haar. Haar wild lijf was vergroeid met het mijne. Zij kwam mij de poriën uit als een weldoende levensdronk. Ik zou met haar tot mijn honderdste verjaardag kunnen neuken. Feestelijk, triomfantelijk, vreselijk woest en goed neuken. Sedert wanneer hecht jij geloof aan de woorden van een pastoor, fluisterde denkduiveltje. Gebruik je klein verstand! Ben je vergeten dat Marianne de eerste maanden van jullie relatie altijd dezelfde kledij droeg? Oké, ze is een kei in het combineren. Ze kan met een prul de catwalk op. Je weet toch wel dat vrouwen met plezier de inhoud van hun kleerkasten showen, vooral op kantoor? Uitpuilende kasten bij Marianne! Hoe krijg je het in je hoofd! A propos, niet overdrijven, vriend. Je bent wel goed in bed, maar tot je honderdste met een vrouw als Marianne? Met de hulp van een stalen verpleegster, ja!
In een artikel dat ik enkele weken geleden las stond dat de nachtmerries van mannen meestal gaan over agressie en geweld en dat de nachtmerries van vrouwen gaan over schuldgevoelens. Het artikel heb ik niet meer natuurlijk, en in kan het ook niet terugvinden. Gezondheid.be, of een gelijkaardige site, misschien?
Voor LM en mij klopt dat ongeveer. LM droomt volgens zijn eigen zeggen niet. Behalve dan dat ik hem moet wakker maken wanneer hij weer eens ninja-geluiden uitstoot omdat hij het gebouw hier verdedigt tegen inbrekers en andere bandieten. Hij zou zichzelf en de andere bewoners een hartstilstand bezorgen, zo gevangen zit hij soms in zijn droom. Dan maak ik hem wakker. Mét het licht aan, zodat hij onmiddellijk ziet dat er niks geen boosdoeners in de buurt zijn. Het licht moet aan omdat hij tijdens zo’n droom bijzonder moeilijk wakker te krijgen is. Wat zit ik hier nu te vertellen eigenlijk. Zijn dat geen slaapkamergeheimen?
Mijn nachtmerries gaan over dingen die onaf gebleven zijn. Jobkes die niet gedaan zijn. Werk dat blijven liggen is. Materiaal dat ik niet kan vinden. Werkkledij die verdwenen is. Dikwijls loop ik verloren, vind ik de juiste cabines niet, of een hoop wandelaars verspert me de weg, of ik had iets niet gezien, of er lag iets dringends te wachten, enz … Badend in het zweet word ik daar niet van wakker, maar wel moe. Erg moe. Alsof ik een ganse nacht aan het werk geweest ben. Een droom heeft een eigen tijdsdimensie. In vergelijking met de nachtmerries van LM droom ik in stilte. Hij kan me dus niet redden door me wakker te maken en mijn nachtmerrie blijft maar duren. Een héle nacht. Daarom vind ik zijn kungfu-dromen kinderspel in vergelijking met wat ik, en ook andere dames, soms een ganse nacht te lijden hebben.
Zijn woorden kwamen nu heel behoedzaam, tergend luid en toch als omfloerste klanken, die tussen ons bleven hangen in een aureool van valse medeplichtigheid:
'Max, Marianne Dries vertoefde ooit graag in het gezelschap van oudere, steenrijke heren. Je hoort mij niet beweren dat ze een soort callgirl of een goedbetaalde hoer was, om het platjes te zeggen. Nee, dat niet. Ze frequenteerde wel die kringen, waar discretie op prijs werd gesteld en gezelschap royaal gehonoreerd.'
Ik verstrakte. Werd marmer. Marmer dat zweette. Begon te bloeden binnenin. Smolt van ongeloof, verbijstering, woede, onmacht en opstandigheid. Kolkende en versmachtende opstandigheid die dat klerikale loeder naar de keel wou grijpen.
Hij verwachtte het en stond snel op. Kaarsrecht en brutaal afwachtend. De vuisten klaar en zeker nog leniger dan ik om mij meteen zonder pardon in mijn eigen huis nog wel, in elkaar te timmeren.
'Jij schurftige vlegel, jij, jij …'
'Max, blijf kalm. Het is mijn plicht je dit alles te zeggen. Niet zozeer om Gerda of het redden van je huwelijk, maar om jezelf, Max, je mag niet het zoveelste slachtoffer worden van die vrouw.'
'Maar het is verdomme niet waar!'
'Het is wél waar, Max. Een man, vraag me geen naam, een zeer welgestelde man uit de omgeving heeft me over haar gesproken. Hij was ten einde raad. Wilde mijn advies inwinnen. Weigerde zich nog langer te laten pluimen door die vrouw, die alleen geld op het oog had, hem chanteerde en ten slotte dreigde zijn carrière om zeep te helpen.'
'En dat kwam hij je allemaal vertellen zo…'
'En hij was niet de enige, Max. Een tweetal jaren later vertelde de persoon in kwestie me dat een vriend van hem, lid van dezelfde service-club, een industrieel….'
'Ook die kwam bij jou langs om even te biechten … Hou op, man!'
'… en ook cliënt bij hem, Max. De persoon in kwestie oefende een openbaar ambt uit, een vertrouwensman in familiezaken. Die industrieel kwam als cliënt advies inwinnen en de wanhoop nabij, als vriend zijn hart uitstorten. Ik heb hem ontvangen in de pastorij …'
'… en geluisterd. Ze waren beter meteen samen naar de politie gestapt.'
'Ik heb die industrieel ontvangen op verzoek van mijn parochiaan, Max. Een priester is alles in één persoon: geduldige luisteraar, milde raadgever, psycholoog en soms psychiater, dokter zelfs.'
'En wat ben jij nu voor mij, smeerlap?'
'Op dit moment ben ik een echte vriend, Max', klonk het zeer beheerste, bijna plechtstatige antwoord. 'Je ogen moeten geopend worden, Max. Keer met beide voeten op aarde terug of je loopt blind in je ongeluk'.
'Leugens, leugens!'
'Max, ik wil je helpen, je waarschuwen, je behoeden voor de totale val. Wat ben ik er ten andere mee je leugens te verkopen? Ik lieg niet. Ik wil je alleen helpen. Vraag me niet hoe het er in die kamers van dat rendez-vous huis aan toe ging. Van die twee mannen weet ik zeker …'
'Noem hun namen!'
'Vraag ze aan die vrouw. Natuurlijk heb ik hen gesuggereerd de politie in te lichten. Doch zo’n dekseltjes hielden ze liever gedekt. Voor jou ligt het anders. Voor jou is misschien nog niets verloren. Eis verantwoording. Dwing haar de volle waarheid te zeggen. En breek met haar. Breek nog vandaag met haar, Max.'
'Ik weet niet meer hoe ik je noemen moet!' stootte ik klagend uit. 'Jij bent geen zieleknijper, maar een farizeeër in de echte zin van het woord.'
'Je vriend ben ik, Max, je vriend!'
'Trap het af, buiten! Ik wil je hier nooit meer zien, zelfs als Gerda het je vraagt. Buiten!'
'Nos jungit amicitia', prevelde hij nog, 'vriendschap verenigt ons, Max!'
Over zes dagen wordt het zomer en vanaf dan is het vijf jaar geleden dat 'Dos Cervezas' een zomerhit werd in een aantal contreien. Tom Waes heeft dat voor mekaar gekregen. 't Is te zeggen, de VRT-machinerie heeft dat in orde gebracht.
Evengoed vonden zijn jonge puberdochters zijn vertoon tenenkrullend gênant en ik zag beide meisjes tijdens een interview ineenkrimpen van plaatsvervangende schaamte 'k Leefde met hen mee. Toen mijn zussen en ik ongeveer hun leeftijd hadden, vonden wij het ook vreselijk wanneer onze pa, toen al een oude man van 39, de lollige begon uit te hangen.
De Lollige Uithangen was voorbehouden aan de categorie Toffe Typen van onze eigen leeftijd of eventueel aan Nederlandse cabaretiers. Vlaamse Vaders vielen daarbuiten. Eigen Vaders vooral. En in 2010 was dat nog altijd zo, bleek uit het interview met de dochters huize Tom.
Toen ik het nummer voor het eerst hoorde vond ik het een goeie grap, iets in de aard van Sperziebonen (BRT Magesien 1968-1972) of De Peulschil (Lamp, Lazarus & Kris-1971). Dat waren ook kwieterijen. Maar waar in het buitenland begrijpen ze een Vlaamse collectieve zomergekte? Want dat was Dos Cervezas, een Vlaamse zomerzotheid. Het ding trekt op niks. Het is een onding. Maar ik wou wel dat Tom Waes zou winnen, in welk programma was het ook al weer.
En LM & ik vroegen ons nu af of we ons al terug zouden durven vertonen in Spaanstalige gebieden.
In Benidorm en omstreken weten de Spanjaarden natuurlijk van het verschijnsel. En op Tenerife zeer zeker ook. Kan men daar als Vlaming weer zijn gezicht laten zien? Nee, het collectief geheugen is daar te sterk. Het nummer wordt er nog in elke cantina gehoord en gezongen, volgens mij.
Het nummer heeft zelfs een eigen Wikipedia-artikel. Dat helpt ook al niet. LM en ik vrezen dat we verder weg zullen moeten. Naar Zuid-Amerika. Verder kan niet qua spaanstaligheid. Hoger wel. Misschien moeten we naar het Andes gebergte eer we dos cervezas kunnen bestellen zonder dat de mensen van de bediening in een lach schieten …
LM heeft een snellere en goedkopere oplossing :
- We blijven in Europa en we bestellen tres cervezas. - Waarom drie? - Omdat ik … hoe zegt ge vier? - Quatro. - Oké, we bestellen quatro cervezas, niemand lacht met 'dos' en wij lijden geen dorst.
Hij wees naar de deur en ging weer zitten, wiste met zijn witte zakdoek de zweetdruppels van zijn voorhoofd en bleef me aanstaren met die glazige naar binnen gerichte blik. Een man in twijfel. Duidelijk bang voor zichzelf. Moeite doend om beheerst te blijven.
Ik haalde de cognac. We nipten. Nog een poos zwijgend. Er scheen plots veel meer tussen ons dan een twistgesprek van een schuinloper met een alles-begrijpende priester.
Wat wist hij van Marianne? Wat betekende véél? Was dat misschien de reden waarom hij me onder vier ogen wilde spreken en me zelfs gevraagd had de deur van mijn werkkamer op slot te doen?
Ik slokte de cognac in één brandende teug naar binnen en beet: 'Wel?'
'Nu je me eerlijk hebt opgebiecht wat die vrouw voor jou betekent -en dat blijkt heel wat- valt het nog moeilijker de waarheid te zeggen.'
'Welke waarheid?'
'Wie en wat Marianne in werkelijkheid is.'
'En dat weet jij?' hoonde ik.
'Ja.'
'Van horen zeggen, roddels en leugens vergaard door jullie kliek met Gerda als eerste viool.'
'Nee, Max. Dit alles is uitsluitend tussen ons. Toevallig weet ik veel over je zogezegde fantastische vriendin. Een biechtvader verneemt heel wat.'
'En biechtgeheimen mogen niet geschonden worden!'
'In dit geval vind ik het nodig. Ik wil je redden, Max.'
'Ach, hoepel op met je zalfbus.'
'Max, ik denk dat je niet goed luistert. Ik herhaal dat ik toevallig heel wat heb vernomen over die vrouw.'
'Die vrouw heeft een naam!'
'Juist. Marianne Dries. Woont al lang alleen met haar invalide vader, destijds bierhandelaar, uit de echt gescheiden en MS-patiënt. Klopt ja?'
Ik knikte. Nu was het mijn beurt om hem wazig aan te kijken. Mijn hand greep automatisch de fles cognac. De alcohol bleef zuinig in zijn glas geelbruinen.
'Max, jongen, nu moet je eens goed luisteren. Bij twee of drie gelegenheden viel in mijn biechtstoel de naam van Marianne Dries. Ik spreek nu niet van gisteren of eergisteren, wel van zes, zeven jaar geleden.'
'Komaan, zeg!'
'Ik begrijp dat je het zonderling vindt, dat een naam me na al die tijd zomaar weer te binnen schiet. Maar het is geen verzinsel. Ik ga je zelfs iets meer zeggen. Vroeger maakte ik, als het strikt nodig was, aantekeningen na de biecht. Geloof me, ik ben echt niet de enige priester die zoiets doet.'
Hij zweeg even. Hernam daarop bedaard:
'Herinner je je die fameuze traffic in gestolen auto-onderdelen? Kleine vier jaar geleden op de as Luik, Antwerpen en Rotterdam? De politie heeft de kopstukken gevat, omdat de biechtvader een tip gaf zonder de naam van een van de chauffeurs te noemen.'
'Met Marianne gaat het niet om gestolen onderdelen.'
'Ik had wel reden om haar naam te noteren. Zij stal op haar manier.'
'Wat?!'
'Max…' Zijn woorden kwamen nu heel behoedzaam, tergend luid en toch als omfloerste klanken, die tussen ons bleven hangen in een aureool van valse medeplichtigheid. wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120
Soms moeten wij al eens op details gaan letten, die wij voorheen vaak onbelangrijk vonden. van P²
Toen ik het las dacht ik aan grootmoeder en kleindochter die samen koken. Ooit was dat een programma van Libelle TV. Dank zij die twee lijnen, gecombineerd met het idee van het programma, heb ik een vertelsel.
De oma maakt een familiegerecht op de traditionele wijze, waarvan al 40 jaar heel de clan op gezette tijden ongeveer plichtmatig eet, en dat gerecht al even plichtmatig onovertroffen lekker vindt, want Ma/de bomma moet op gezette tijden bewierookt worden.
Stel dat de kleindochter, die gewoonlijk komt helpen bij de bereiding voor zoveel volk, er op een dag op eigen initiatief een aantal kruiden aan toevoegt, zonder dat oma het merkt. Denkt ze. Oma heeft het wel gezien, maar ze zwijgt. Oma's kunnen dat, zwijgen.
De stoofpot, en vooral de saus, krijgt door de nieuwe kruiding meer diepte en de tafelgenoten doen dit keer niet beleefd opgetogen, ze zijn wérkelijk opgetogen. De oma proeft ook het verschil in haar bord en ze hoort het verschil in de stemmen en de stemming aan tafel.
Ze denkt dan :
Misschien moet ik eens op de kruiderijtjes gaan letten, die ik zo lang onbelangrijk gevonden heb.
En nu zat hij tegenover mij. In mijn werkkamer. Met de deur zelfs op slot. Op zijn aandringen nog wel! Hij grijnsde: 'Kijk, Max, wij zijn geen goede vrienden. Je biedt me wel uit beleefdheid een glaasje Pomerol aan. Maar je zou me liever de deur wijzen'.
'Dat zeg jij. Ik niet'
'Kom, laten we niet schijnheilig doen en de koe meteen bij de horens vatten. Je weet waarom ik je alleen wil spreken!'
'Absoluut keine Ahnung, Serge.'
'Over Gerda en jou uiteraard. Vooral over jou.'
'Kom je ronselen, Serge? Ik treed niet toe tot jullie clubje, man!'
'Doe niet belachelijk, Max. Onze kleine gebedsgenootschap bestaat uitsluitend uit dames en dat wil ik zo houden. Je bent beter af met een beperkte, intens overtuigde kring dan met een hoop onverschillige meelopers. Maar dit terzijde. Je gedrag, Max.'
'Daar heb jij je niet mee toe bemoeien.'
'Toch wel, Max.'
'Jij hebt je kerk, je waanzinnig kliekje theomanisten en…'
'Hoe noem je dat?'
'…en wat er daarbuiten tussen Gerda en mij gebeurt, gaat jou geen moer aan!'
'Je beseft niet hoeveel ellende en wat een verdriet je je vrouw aandoet.'
'Ik heb haar een scheiding voorgesteld. Zij wil niet. Ze wil me alleen kloten. Niet mijn woorden, de hare!'
'Dat zal Gerda wel op een andere manier gezegd hebben.'
'Ach wat! Als ze gelanceerd is, stort zij nog meer verbale vuilnis over mij uit.'
Serge zuchtte diep, fluisterde: 'Tendit in ardus virtus.'
'Hou op met die zever!'
Zijn stem zalfde vergevend: 'Kloekmoedigheid zoekt het moeilijke om het te overwinnen, Max. Blijf je vrouw trouw. Duw haar niet in de miserie. Zij heeft je nodig. Denk aan je zoon, zijn reputatie, de jouwe.'
'Wat kan mij die reputatie schelen, man!'
'In dit kleine dorp, de mensen…'
'Luister goed, Serge, ik ga open kaart met jou spelen en dan wil ik dat je het meteen aftrapt. Is dat klaar?'
'Ik heb je nog veel te zeggen. Max, véél.'
'Ik wil Gerda verlaten. Scheiden. Voor goed. Wenst zij dat niet, dan zijn er andere oplossingen. Ik blijf in geen geval bij haar. Gesnapt?'
'Die zogezegde minnares van jou … Gerda heeft me verteld wat zij weet en dat is niet veel om fier over te zijn!'
'Wat weten zij en jij over Marianne! Wat weten Francis en Pat over haar. Pat mag dan nog de speurhond spelen!'
'Max, die vrouw is slecht!'
'Slecht? Omdat zij van mij houdt. Omdat zij en ik seks hebben waar jij in je natste dromen nog niet kan naar smachten!'
'Dit gaat te ver, Max.'
'Ik was net eenenzestig toen ik Marianne leerde kennen. Ga het Gerda maar vertellen. Een tsunami van een vrouw; als jij in je impotentie kan snappen wat dat inhoudt. Een vrouw, die je oppeuzelt of verslindt. Een vrouw als een gordel van smaragden. Verblindend, passioneel, verrijkend. Een fenomeen met daarenboven een hart van goud, mijn…'
'Max …'
Hij stond op. Hij transpireerde. Zijn ogen waren glazig. Zijn mond halfopen. Hij trilde als een espenblad. Als kreeg hij een wilde en onbeheerste zaadlozing, giechelde denkduiveltje.
'Max, mocht je me nu een cognac inschenken, ook voor jou, onze laatste samen!'
Mijn kindertijd heb ik op den-buiten beleefd, waar loslopende honden erbij hoorden. Zij deden op een drafje hun toer. Zij waren accessoires in het decor, in de zomer voor ons dagelijks aanwezig, vermits wij dan op straat speelden.
Op sommige honden kon men de klok gelijk zetten. Ze deden plichtmatig de ronde van een territorium dat alleen zij kenden en dat nu niet meer bestaat. De streek is verstedelijkt en het is er niet meer mogelijk, loslopende honden.
De boerderijhonden noemden we ze. Ze waren half-groot en zeer snugger. Door hun drafje gaven ze te kennen dat ze met hun eigen zaakjes bezig waren en zij hoopten van ons, de kinderen, hetzelfde. Boerderijhonden en zomertijd … wij wisten nog voor de boerin dat het teefje weer drachtig was.
En dan waren er de huishonden. Dat was een gans andere categorie. Huishonden zaten opgesloten in een tuin. Ze blaften naar alles wat langs kwam omdat hun gebied niet groot genoeg was.
Op weg naar de kruidenier moest ik langs zo'n tuin. In mijn leefwereld als kind waren er grotere dieren dan die hond. Er waren koeien. Met horens. Maar van koeien was ik niet bang. Gewoon uit de wei blijven. Er waren paarden met hoeven. Een paard laat men met rust.
Maar dus die hond. Dat gegrom en die tanden. Die tanden keken mij elke zomer recht in het gezicht. En ik moest daar telkens twee keer langs. Een keer heen en een keer terug.
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering omdat anders de verwijzing/de link naar de bron niet meer klopt. En bronvermelding is ongeveer heilig, newaar? m
afl. 032/121 ~ Theomanistenclubje
Hij was een boom van een vent, die pastoor. In feite een dorre boom die zichzelf overleefde en het duidelijk een loodzware last vond. Hij leek vergroeid met het dorp. Een jaar of zestig schatte ik hem. Nooit naar zijn leeftijd of achtergronden gevraagd. Interesseerde mij geen bal.
Vroeger, zo werd verteld, was zijn kerkje tijdens de zondagsmissen goed gevuld geweest. Dan konden hij en Bernard, de onderpastoor die hij deelde met de parochies uit naburige dorpen, hun salaris tegenover de gemeenschap verantwoorden. Doch met het uitvlakken van de geloofstrouw en de steeds uitdeinende kerkontvolking, verdween eerst Bernard en verloor -vreemd genoeg- pastoor Serge de belangstelling voor zijn afvallige parochianen, om zich meer en meer toe te spitsen op een handvol koppig verslaafden aan het kruisbeeld. Tot hen behoorde uiteraard Gerda. In mijn ogen vormden ze een nieuwsoortige sekte. De sekte van de theomanisten.
Ze vergaderden een drietal avonden per week in de kerk. Er werd verteld dat ze zich daar opsloten, in een nauwe kring bij het altaar zaten, met alleen het flauw flikkerend licht van een enkele hoge kaars op hun van aanbidding gespannen witgrijze gezichten. Gerda slofte, als een oude vrijster, iedere ochtend naar de kerk. Ze woonde trouw elke vroegmis bij. Maar als tempel had de kerk voor haar toch een beetje afgedaan. De kerk leek meer bij- dan noodzaak. De spirituele symbolieken met al de nieuwe, vreemdsoortige rituelen en eigen gezangen die Serge van een kort verblijf in Salt Lake City had meegebracht, overtuigden de theomanisten méér dan het gewone bijwonen van een mis of het samen voorlezen uit de bijbel.
Pastoor Serge, die zichzelf rechtstreeks afgezant van de Heer was gaan noemen - in feite nog tamelijk braafjes vergeleken bij zestig ministers in Kongo, die "ambassadeur de Jésus-Christ" op hun visitekaartje vermeldden- oefende fysiek en psychisch een hypnotiserende invloed uit op Gerda en die enkele andere oudere vrouwen. Twee van haar clubgenoten hingen elke zaterdag bij het piepen van de dag rond in de stationsbuurten van Brussel. Daklozen opsporen, verworpenen, het gruis van de aarde, dat tussen zijn vodden, plasticzakken en kartonnen dozen lag te vegeteren. Ja, ze werden gevoed, de sukkels. Geestelijk voedsel toegediend door twee begijnen: het noodzakelijk heil van hun Heer doorspoelen met een slokje leidingwater, gewijd door Serge.
Hoe de vork met Gerda's sekte juist aan de steel zat, heb ik nooit willen weten. Ik vermoed alleen dat Serge sluw genoeg was -en dat was hij zeker- om er vooral eigen belang aan vast te knopen. Doorgewinterde kerkcommerçant als hij was en gelet op de explosie van de rijk makende geloofsbedrijvigheid in de States, was het hem vóór alles om de poen te doen. Dat zijn theomanisten hem niet in de steek zouden laten, wist hij zeer goed. Die brave besjes waren door hem zorgvuldig geselecteerd: goedgelovig en goed bij kas.
Twee ongehuwde zussen -hun vader was destijds gekend als welgestelde veeboer dus grootgrondbezitter-, de weduwe van de notaris, een drietal dametjes, dat Serge graag en vaak met zijn wagen naar Nederland en Luxemburg voerde. Buurvrouw Adrienne, manusje voor alle kerk- en pastorijwerk. En Gerda niet te vergeten. Gerda, die na het overlijden van haar moeder, de laatst levende ouder, meteen het huis had verkocht en de elf miljoen oude Belgische franken zéér voordelig bij Francis had belegd.
Ze deed met haar geld wat ze wou, maar ik was bijna zeker van dat zij een deel van haar halfjaarlijkse intresten -en tegen 7.25% was dat in die tijd beslist niet te onderschatten- aan Serges werken spendeerde. Wat zou die zich dan bekommeren om vijftig of honderd parochianen meer of minder in zijn missen! Hij boerde op zijn eentje stukken beter met zijn dames van Maria en Inri. Die zaten op bankrozen stuk voor stuk.
Toen ik (’87) tijdelijk in Jette woonde (de Smet de Naeyerlaan) is daar een memorabel ongeval gebeurd. Wel, voor mij is het nu nog memorabel.
Op het kruispunt met de Ferdinand Lenoirstraat werd een voetganger van het zebrapad geschept. De bestuurder panikeerde, reed door en één zebrapad verder gebeurde hetzelfde, een tweede slachtoffer.
Binnen de minuut was het leven van twee mensen voorbij en was het leven van de bestuurder definitief, onomkeerbaar veranderd. En van deze drie mensen, was heel de naaste omgeving mede-slachtoffer. De kringen van de steen in de vijver.
Achteraf bleek dat de bestuurder iemand was van 78 jaar. En dat hij in shock was. Jahaa, men zou van minder. Moeten verder leven met het besef dat men twee mensen gedood heeft, met de schuldgevoelens die daarmee gepaard gaan én wat hij aan zijn kinderen wou nalaten ging nu naar de nabestaanden van de slachtoffers. Mentaal, emotioneel en uiteindelijk ook financieel kapot, het bankroet van een leven. Dat alles omdat de auto niet kon thuisblijven. Mijn auto, mijn vrijheid.
Ik hoopte toen dat, als ik een bepaalde kaap bereikt zou hebben, ik nog voldoende zelfkennis en gezond verstand zou overhouden om de wagen weg te doen. Om er een streep onder te trekken. Om er een punt achter te zetten.
Stel dat men medicatie moet nemen waarbij het gebruik van zware machines wordt afgeraden. Oh, maar ik gebruik geen zware machines hoor! Mijn zwaarste machien is de stofzuiger. En vervolgens stap ik fluitend in een auto van een paar honderd kilo die vanaf een bepaalde snelheid het impact heeft van een paar ton.
'Geen zware machines hoor, ikke. 'k Zou ommers niet weten waar, ikke …'
Er zijn een paar scharnierpunten geweest, ergens tussen 2008 en nu. Ik weet, ik ben bijlange niet meer zo bij de pinken als zes of zeven jaar geleden. Ik besef dat mijn reactiesnelheid verminderd is vergeleken met toen, en die vertraging zal enkel nog toenemen, een realiteit ontkennen heeft geen zin. Ik weet dat mijn probleem-oplossend vermogen aan het afnemen is.
Mijn zus Tina vraagt dan of ik ziek ben, of ik daar niet eens 'iets zou aan doen'. Het heet SLEET, Tina. En sleet is onomkeerbaar. (hoe dikwijls nog)
Dus over dat autorijden, ik dien mijn rijbewijs in wanneer ik er een streep moet onder trekken, wanneer ik voel dat ik er een punt moet achter zetten.
Zelfkennis en besluitvaardigheid, daar blijf ik toch op hopen, om niet te eindigen in een mentaal en emotioneel (en financieel) bankroet zoals die man van 78 toen in ’87.
En ze deed het. Ze schakelde niet alleen Francis en zijn vrouw in. Ook haar zielenherder en hartenbroeder pastoor Serge, werd erbij betrokken. Later ontdekte ik, dat Pat me op een woensdagnamiddag in haar vlammend rode Honda als een oorlogsschip volgde. Ze deed volstrekt geen moeite niet op te vallen. Integendeel. Toen ik uitstapte bij het villaatje en achterom keek, stond ze al vlijtig het adres te noteren. Och, om dat "huiveringwekkend" woord van Gerda te gebruiken: dat ze allemaal naar de kloten lopen!
Francis legde het diplomatischer aan boord.
Eerst met verontschuldigingen 'Echt, pa, ik meen het, dat was niet mijn bedoeling. Maar ja, die insinuaties van Freya. Ik wou je geheim helemaal niet verklappen. Ik wist wel wat een storm dat bij ma zou ontketenen. Maar je moet ook inzien dat er door die toestand opeens bepaalde zekerheden voor mij wegvallen'.
Dan met een soort wijselijk overleg 'Pa, ik weet het, het vlees is zwak en zeker met een vrouw zoals je beschrijft. Elkeen kent al eens een avontuur, een langere of kortere relatie. Echtscheidingen zijn de doodgewoonste zaak van de wereld. Maar ma is geen, tja, hoe moet ik het zeggen, ma is geen normale vrouw. Dat overdreven religieuze heeft haar omzeggens teruggebracht naar de Middeleeuwen. Je moet haar ontzien. Laat haar je naar de brandstapel wensen. Verdraag haar gemeenste stemmingen. Zij is nu eenmaal een hysterica'.
Ja, dacht ik erbij, noem haar maar zo. Dat is de best passende omschrijving. Een hysterica, een vrouw, die in een bestendig verkrampte en verlammende zenuwtoestand verkeert, toestand die meestal voortkomt uit storingen in het geslachtsleven. Voeg die afwijking bij haar erg overdreven godsdienstwaanzin en je hebt het perfecte schrikbeeld van iemand, die niet meer van deze wereld is en er toch haar gif wil blijven spuiten.
En dan was er natuurlijk pastoor Serge! Ik zie hem nog die avond op de drempel van mijn huis staan. Weifelend een verboden hand naar de mijne uitstekend. Dan zorgvuldig de schoenen vegend en tussen de tanden mompelend:
"Mole ruit sua." Hij begroette me af en toe met een Latijns gezegde. Deze keer haalde hij Horatius aan: Het stort in puin door zijn eigen gewicht.
'Amen', knikte ik, 'Ze zit boven. Ga maar. Je kent de weg.'
'Nee, Max, ik kom niet voor Gerda.'
'Als je niet voor haar komt, dan kom je beslist voor een van mijn rode diamanten. Clos l' Eglise zevenennegentig! Perfect gechambreerd. Die goddelijke voorzienigheid toch! Chapeau!'
'Deze keer geen wijn, niks. Ik wil slechts met jou praten, Max, onder vier ogen.'
Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes, tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel. Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben, gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen.
Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden. Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ? Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig. Ongeveer allemaal.
Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes, maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt, zowel in aantal stuks als in genre.
Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker. Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading. Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden, omdat de terminal ons nog niet kon lossen. De opslagcapaciteit aan de wal kon ons er efkes niet bij hebben, of er was een panne in de transportbanden … De ware reden kregen we niet te horen natuurlijk, wij beneden al helemaal niet. Maar dat er vertraagd werd merkten we wel. Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk, die vertelden beneden al eens wat er boven op de brug gebeurde. Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.
Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb. Over de 13j vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde, of over de 17j erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde. Want er is vóór 1992 de pre-LM periode en vanaf 1992 de LM-periode.
Het bleef varen op vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil, want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess. Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routine en de kameraadschap van 'downstairs'. Vooral dan wanneer er 'oude' bekenden bij de crew waren. Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal van af was.
In de pre-LM periode werd ik gemonsterd door de Pool der Zeelieden, dat was de wervingsreserve waar de rederijen hun lagere bemanning betrokken. Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden. Later, met LM waren het vooral tankers.
Bulkcarriers (stortgoed) vaarden soms veel trager en wanneer dat in de doldrums moest gebeuren, werd het helemaal saai. Spiegelgladde zee en wolkeloze hemel. Dagen op een stuk. De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg. De vijfde dag wordt het onheilspellend, alsof het afstompend zicht nooit nog zou overgaan. Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.
Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat … Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis, om dit soort weer te kunnen meemaken. Wij worden er tenminste voor betaald.
Op een keer kwam ene Ludo laat aan het ontbijt. Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome, en zelfs híj was uit zijn hum, al van ’s morgens vroeg. Hij bromde iets over 'die speedboot hier'. Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen op economische snelheid. Heel de tafel schoot in een lach. Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé.
Tja, van kleinigheden maakt men een gebeurtenisje, op zulke dagen. Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.
Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg wel de oorspronkelijke nummering omdat anders de verwijzing/de link naar de bron niet meer klopt. En bronvermelding is ongeveer heilig hé, m. afl. 029/121 ~ Echtelijke verwijten
Het duurde geen week of Gerda onthaalde me krijsend en gillend met haar feestelijkste verwijten.
'Dat jij hier nog een voet durft binnen te zetten, jij schurftige hond. Ha, meneer heeft een hoer. En dat duurt al jaren. Nu weet ik wat ik aan die toot van jou miszag. Afgeleefd! Rot weg, schoft. O, ik wist het. God, mijn Heer, U bent mijn getuige dat ik het vermoedde. Al vele jaren komt hij niet meer af, ben ik lucht voor hem. Zelfs geen zoen met Nieuwjaar. Geen vriendelijk woord … Blijf met je tengels van mijn deuren. Wie weet wat je er bij die hoer mee uitgespookt hebt. Vies, vies, ik ben vies van jou. Door het hoofd zal ik je schieten en dat spel tussen je benen afsnijden. O, God, Heer van mij, laat me toch zwijgen. Maria, ons aller moeder, leg andere woorden in mijn mond, ik smeek U. Je stinkt naar haar. Straks moet ik braken, zie. Al jaren de nagel van mijn doodskist en nu hoerenloper ook! Dat mankeerde er nog aan.'
Ze draafde maar door. Er kwam geen eind aan. Almaar heftiger. Schreeuwend, met haar overslaande kraaienstem en maar dreigen met de vuisten. Zo had ik haar nog nooit gezien.
'En denk maar niet dat ik jaloers ben! Ik geef geen sikkepit om jou. Maar mijn zoon en Pat, de buren, pastoor Serge, de omgeving, hoe gaan die allemaal tegen ons aankijken. Wij …'
'We kunnen scheiden.'
'O ja, dat zou meneer en zijn violet goed uitkomen. Wie weet, heb je nog tijd om te scheiden, je kan tegen die tijd allang rondlopen met aids aan je gat. Heer, vergeef mij dat laatste woord. Sta me bij, Heer, en heb begrip voor mijn woorden. Scheiden nooit! Hoor je mij, nooit! Jamais! Wat de Heer verenigd heeft, kan niet gescheiden worden.' 'Laat je god er buiten en trachten we dit af te handelen als volwassen mensen, ja?'
'Hier valt niets af te handelen. Zelfs moest je me morgen vertellen dat het uit is met die troela, ik zou je niet geloven. Serge zegt het ook: eens dat een man van die kelk gedronken heeft, is hij verloren. Er zijn uitzonderingen, maar een leugenaar zoals jij, een geboren scheefmarsjeerder! Je het leven zuur maken, ja, met plezier. Scheiden? Over mijn lijk!'
Een sprookjesbruiloft, alles moest perfect zijn. Een feestbuffet buiten, op een zoele zomeravond, zo hadden de trouwers zich hun feest voorgesteld, ttz : zo heeft de moeder van bruid dat gewild. Het buffet is er dus gekomen, de zoele zomeravond ook, want er werd getrouwd in een warm land. Alle gasten in ceremoniële kledij. Sjiek volk hoor.
Men moest dat buffet gezien hebben om het de vatten, zo weelderig, zo luxueus. Met driedelige chocolade-cascade en al. De dessertafdeling van het buffet was fa-bu-leus!
Tot er een zucht wind langs kwam:
een chocoladecascade + wind =
'k Beklaag werkelijk de mensen die benedenwinds stonden.
Voor Marianne was mij trouwen geen utopie. Ze wilde nog alleen haar Max, met haar en huid. En ze had mij. Mijn frustraties en muizenissen lachte ze weg. Ja, soms voelde ze de tijdsklok tikken. Een kind, hoe graag ook, bijna op haar veertigste? Pure waanzin of egoïsme, beweerde ze. Zij, Marianne, had geen kind als ultiem bindmiddel nodig om haar man vast te pinnen. Ik was er en ik bleef er. Als hij dat nu nog niet wist, tja … dan zat haar maatje met een groot probleem, zij lekker niet.
Natuurlijk had ik haar graag een kind gegeven. Liefst een meisje. Marianne in miniformaat. Verhaaltjes vertellen, luiers verversen, poppenkast spelen, nachten oplopen terwijl haar moeder sliep, ’t zou geen probleem zijn. Maar stel dat een klasgenootje nadien zou roepen: "Kijk daar is je opa!" Tien jaar jonger en ik had onmiddellijk ja gezegd. Slechts tien jaar en even vrij als Marianne. We hadden wellicht met z’n drietjes de trouwzaal betreden. Gerda was er echter nog. En die wou niet scheiden.
'Over mijn lijk', gilde ze, 'hoerenloper, varken, duivelsjong, Frankenstein!' Ik loop het verhaal echter vooruit. Sorry.
De eerste tijd na mijn confidenties over Marianne zinspeelde Francis met geen syllabe over haar. We spraken mekaar ook niet zoveel toen. Het werk slorpte hem totaal op. En zijn huwelijksleven! En het gekibbel met zijn vrouw over enkele financiële uitschuivers, die hij ontwijkend niemendalletjes noemde. Enkele maanden gingen voorbij.
Ik bleef me super voelen. Gerda bestond niet meer. Ik leefde nog uitsluitend voor de lange namiddagen met Marianne, mijn gedichten voor haar, onze hijgtelefoontjes ’s avonds.
Nu meer dan eens per maand een etentje in La Maison du Boeuf, de Sea-Grill of Le Croûton, haar lievelingsrestaurant in Anderlecht, waar Rudy en Michel haar oprecht bewonderden en complimenteerden, haar als mevrouw Cijnens aanspraken, iets wat haar neusje de ganse avond deed krullen. Voor Marianne keek ik op geen briefje van honderd zelfs geen twee van vijfhonderd euro. Ik kon het me veroorloven, Marianne was me alles waard.
En toen, een late namiddag op kantoor, dat telefoontje van Francis. Eerst de gebruikelijke blablabla over de rentevoeten en dan, als terloops, op een wat jongensachtige-spottende toon van twee ervaren mannen onder mekaar:
'En, hoe staat het met de liefde?'
'Uitstekend,' was mijn spontaan antwoord.
'Dus ’t blijft duren tussen jou en die … hoe heet ze ook weer?'
'Marianne. Dat weet je maar al te goed. Verder?'
'Mmm ja, zeg … Pat beweert …'
Ik, stekelig geprikkeld: 'Wat beweert Pat?'
'Bah, niks eigenlijk.'
'Wat heb je Pat verteld over Marianne en mij?'
'Ik? Geen woord, echt niet.'
'Francis, wat is er gaande?'
Mijn stem sneed korzelig. Het bleef seconden stil aan zijn kant. Buiten, op de laan naar het centrum, zoemde het verkeer bijna geruisloos voorbij. Ik staarde door het raam naar de opflikkerende lichtreclame van het Queen-Annehotel. Ik werd almaar wreveliger, ontstemder, bijna gekwetst om het gevoel van verraad. Dat had ik van hem niet verwacht.
'Francis?
'Sorry, ik ben er weer. Wat vroeg je daareven?'
'Wat weet je vrouw over Marianne en mij? Je weet verdomd goed wat ik …'
'Toe, pa, je hoeft daar geen drama van te maken, ’t Sop is de kool niet waard. Freya, een van mijn klanten, heeft jullie gezien. Tja, je loopt niet in zakken. Zeker niet op een zaterdagnamiddag in Antwerpen. In de Schuttershofstraat nog wel. We waren eergisteren uitgenodigd voor een drink bij Carlos en Freya thuis. Ze hebben een drietal boetieks in het Antwerpse. Weet je dat Freya je haast niet meer herkende toen je de winkel binnenstapte? By the way, Carlos was een en al lof over je vriendin. Prachtige vrouw en de manier waarop zij voor jou enkele danspasjes maakte in dat zwart voile kleed! Kon zo een scène zijn uit "Pretty Woman" zijn. Pat heeft dit niet gehoord hoor. Carlos deed me het ganse verhaal in zijn bureau. Op de terugweg kwamen de opmerkingen. Ik liet me domweg iets ontvallen en zij pikte er meteen op in. Je weet hoe vrouwen zijn? En dan natuurlijk de onderste pieren naar boven willen halen. Niet aan mij besteed, hoor!’
'Wat zei ze precies, Francis?'
'Precies? Weet ik niet meer. Iets in de zin van: hoe ouder hoe gekker. Enfin, het verbaasde haar niet.'
'En jij?'
'Ik? Pff…we hebben eens hartelijk gelachen. Niet direct om jou, pa, ook niet om de situatie. Zo maar in ’t algemeen om oudere bokken, die nog graag een groen blaadje lusten.'
Hij lachte opnieuw. Ik niet.
'Bye, Francis.'
Ik legde de hoorn neer, stak een sigaret op, schakelde mijn pc en het felle bovenlicht uit en bleef in de opkomende schemer voor mij uit staren. Dat was de eerste deuk, die mijn zoon me gaf. Er zouden er nog volgen. Onder de gordel, welbewust en zonder genade. Natuurlijk, hij had gelijk. Ik moest er niet te zwaar aan tillen. Au fond kon het me eigenlijk geen barst schelen. Elkeen mocht weten dat ik een kanjer van een lief had, van wie ik zoveel was gaan houden dat ik haar nooit meer wou opgeven. Laat ze maar kletsen en grappen over oude bokken. Maar het was zijn klikspaanachtig gedoe, vooral tegenover Pat. Zijn weloverwogen verraad. Een zomaar licht ontvallen woord! Mijn kloten! Uit opgekropte verontwaardiging of opstandigheid? Omdat hij niet kon aanvaarden dat ik zijn moeder bedroog? Omdat hij me opeens zag als een stiekeme lafaard, een smeerlapje in maatpak. Een op seks beluste oudere vrouwengek.
'k Was op zoek naar iets voor Vaderkensdag en ik kwam onderstaand filmpje tegen : iets over vader & zoon en over handen. Want deze twee zijn wel vader en zoon, maar misschien gaat het filmpje eerder over handen, over wat handen samen kunnen.
Het zijn ook de handen die in beeld komen. Niet de hoofden, enkel de handen. De grote en de kleine. Mooi om zien. Ik denk dat ze samen nog veel blije uren zullen meemaken.
Hij kuchte driemaal. Op restaurant of thuis aan tafel, het typische Francisiaanse teken dat de aandacht van de aanwezigen vroeg. Voorbode van een speech of statement. Zijn specialiteit. Hier in de tuin, zat behalve ikzelf, geen kat. Alleen drie eksters verderop.
'Pa, vooraleer ik doorga nog een statement. Dit was, voor jou en mij, een allesbehalve makkelijk gesprek. Er is gezegd wat moest gezegd worden. Daarom, hoe pijnlijk en kies ook, vind ik ons onderhoud nog positief en … vrij constructief. Het spreekt vanzelf dat gezien de delicate aard ervan, je beslist mag rekenen op mijn stilzwijgen en absolute discretie. Alles wat vandaag werd opgeworpen en … afgetast, is een zaak tussen jou en mij. Niemand anders. Absoluut niemand anders.’
'Daar vertrouw ik zeker op, Francis, wel thuis en tot zondag.'
Maar ik dacht: on verra!
'Tot volgende week, pa … Misschien.'
Heel beheerst klonk zijn stem. Even beheerst-rustig liep hij naar het terras. Met zijn eigen verdoken waardigheid, Francis op z’n best.
Zondag misschien?! Een flauwe handdruk, zelfs geen voorhoofdzoen. Een Francis die zijn ritueel doorbrak? Tiens! Te boude uitspraken of de shock van mijn intieme bekentenis? Bijlange niet! Je weet toch door wie hij opgevoed werd, giechelde mijn denkduiveltje. Pa zal niet meer gezoend worden. Eigen schuld dikke bult. Hij weet nu hoe Marianne met jou tekeer gaat! Stel dat er nog een spoortje van dat gefiolieter op je voorhoofd plakt. Tien liter javel volstaan voor hem nog niet om het weg te wissen, vriend. En het belangrijkste vergeet je. Kassa, Kassa! Wedden dat hij nu in de auto aan het cijferen slaat? Ja, juist om Marianne. Een geluk dat ik je mond tijdig heb gesnoerd! Geef toe, ’t lag op je lippen: de bontmantel, de briljanten ring, de Rossetti schoenen, de drie handtassen. Gedaan met haar tweedehandse spulletjes, om van de rest niet te spreken. Jij met je openhartigheid! Je had je mond moeten houden over Marianne. Hij komt ook niet alles aan jouw oren hangen. Wat een naïeve vent ben je toch! Denkduiveltje had gelijk.
Misschien had ik er beter aan gedaan Francis niets te bekennen over mijn relatie met Marianne. Nu nog niet. Ik had haar verzoek moeten eerbiedigen: aan niemand een woord over ons, pas als we allebei helemaal vrij zouden zijn. Ze had me zelfs niet bij de uitvaart van haar vader gewild. Nu mijn zoon mijn geheim deelde groeide er een angel die me waarschuwde dat, om een of andere domme reden, door een klein toeval of een totaal onverwachte omstandigheid, hij wel eens misbruik kon maken van de situatie, vooral gelet op zijn laatste onderdrukt geschokte en duidelijk gemelijke houding.
Meer dan ooit voelde ik me de egoïstische schuldige, de lafaard die liever zijn wettelijke echtgenote en zoon bedroog dan open kaart te spelen en de ware vrouw van zijn leven te volgen.
Waarheid was dat ik echt niet zo happig was naar een tweede huwelijk. Vijfentwintig jaar verschil leek een té grote kloof. En dan die vurige frivoliteit van Marianne! Zelfs met mij kon ze het flirten niet laten. Gesteld dat ze reeds tal van mannen had gekend? Nu kon het mij niet verdommen, die tijd vóór mij. Stel echter dat ik over een paar jaar lichamelijk aftakel, haar niet meer kan bijbenen? Stel een plots aanslepende ouderdomskwaal? Stel dat, hoe onwaarschijnlijk het nu ook mag lijken, toch sleur onze relatie binnensluipt? Stel zoveel!
Annie is een vaderskindje en Pa is helemaal een dochters-vader. Niet de gast die met de mannen aan auto’s wil sleutelen of met de mannen wil gaan vissen of met de jongens naar de voetbal wil. In zijn wereld is ruimte voor meisjes-dingen. In zijn wereld is ruimte voor álle dingen. Pa is een mens.
Toen Annie ging stage doen, ver weg, was op kot gaan de meest voor de hand liggende oplossing en dat mocht van thuis. Geen probleem voor Ma & Pa, Annie was degene die bedenkingen had. Feitelijk was zij de énige die bezwaren had. Ze vroeg zich af of Pa haar niet teveel zou missen. Pa verzekerde haar manhaftig dat dit niet het geval zou zijn.
Tijdens haar eerste ontbijt op kot kwam een SMSke: 'Ik mis u nog helemaal niet hoor Meiske!' Dat stond daar zo dapper geschreven, dat haar schermpje er wazig van werd.
'Neen, Francis, er is geen andere vrouw als je het moet weten. Er is wel dé vrouw, niet in hoofdletters, maar in koeien van letters. En ja, Francis, ze is een stuk jonger dan ik, jonger dan jij zelfs. Neen, ze werkt niet bij de groep. Ze is niet getrouwd, ook geen kinderen, maar vitaal en wilskrachtig genoeg om een waterpoloploeg op de wereld te zetten. Kan niet van iedereen gezegd worden, nietwaar? Beschrijving? Lengte een meter vijfenzeventig, gewicht twee, drieënzestig kilo. Lang, golvend, blauwzwart haar, en naturel, groene ogen, gaaf gebit, lichtjes zongebruind soms zonnebank, kuiltjes rond de mondhoeken als ze lacht, een kontje om in te bijten.'
'Pa, dit volstaat ja!'
'Nee, dat volstaat lang nog niet. Meneer eist, meneer krijgt. Waar was ik gebleven? Juist, bij haar kontje om in te bijten, maar dat wist je al. Wat nog? De tietjes, sorry niks tietjes, only the thought en katzwijm. IQ ? Geen idee, maar alert, ad rem, humor troef, vlot drietalig, sportief, zwemt beter dan jij en ik samen, haar tennis is niet veel zaaks, gewoon balletje slaan. En zij schaakt, natuurlijk niet op jouw niveau, maar zet eender welke Kasparov tegenover Marianne en de sukkel neemt de loper voor een toren. Ook scrabble en kruiswoordraadsels, alle soorten kruiswoordraadsels! Doet ze in bad. En wat je nu wil weten, maar niet durft te vragen: seks met Marianne! Wel, zet alle mogelijke en onmogelijke clichés met superlatieven in de derde macht en dan raak je er nog niet. Toen wij … toen ik haar … voor de aller, allereerste keer … toen heb ik al wenend op mijn moeder geroepen, jawel op mijn moeder … het was net of de aarde scheurde met een kreet … een vrouw als Marianne neuk je niet. Met Marianne bejubel ik de liefde. Liefde, Francis, liefde in koeien van letters.'
'Hoelang al?'
'Vier jaar juist, volgende week woensdag, de vierentwintigste. Daarom geen lunch die dag. Als het om Marianne gaat, moet alles wijken. De redactie, geld zeker en, indien nodig jij ook. Duidelijk, ja?'
'Rustig, pa, rustig. Ik heb er alle begrip voor. Je bent heus niet de eerste zestigplusser, die smoor raakt op een bloedmooi grietje.'
'Wat? Een bloedmooi grietje! Mijn Marianne! Mijn vrouw is zeldzame, pure klasse, top of the bill. Marianne, dat is leven. Eindelijk na veertig jaar leef ik als man, maar vooral als mens. Ik kan en wil niet verder zonder haar. Als het moet, ga ik voor haar over lijken. Een grietje, jij onwetende sukkelaar! Ze zit in mijn vel. Elke porie snakt naar haar. Marianne en ik, dat is een onverbreekbare eenheid, tot de dood ons scheidt. Marianne is mijn wederalles.'
'Jezus, pa, die dame van jou … dat neigt naar obsessioneel gedrag.' 'Ha, ha. Je begint het te snappen. Die dame van mij! Je verbetert. Wel, die dame van mij is méér dan een obsessie, Francis. Die dame van mij is pure verslaving. In de heerlijkste zin van het woord. Een verslaving waar elk mens recht op heeft, recht zou moeten op hebben. Een verslaving, die ik iedereen van harte toewens, jou zeker…'
'Je vergeet dat ik gehuwd ben, gelukkig gehuwd.'
'Getrouwd, akkoord. Gelukkig, I do hope so!'
'Ik moet doorgaan nu. Nog iets, pa, die opmerking over de waterpoloploeg.'
'Dat was pas echt grof, nietwaar? Ja, ik ken dat gevoel,' kaatste ik bitsig terug. Ik klikte de rug van de tuinzetel omlaag. Ging languit liggen en sloot de ogen. Soezen zou niet meer lukken. Ik was te nerveus, maar hij zou tenminste begrijpen dat het meer dan tijd voor hem was om op te krassen. Ik hoorde hem met de krant bezig. Eindelijk! Zijn pré-afscheidsritueel begon. Krant vouwen, neus snuiten, brilglazen poetsen, broekriem optrekken, plooien gladstrijken, schoenen inspecteren. Jas op stofrestjes of haartjes controleren, gouden manchetknopen goed zichtbaar maken. De alles-bij-en-alles-zit-goed-tastcontrole. En nu ogen open, Max, een weinig rechtop zitten, zijn traditionele zoen op het voorhoofd en Francis kan nadien de pot op.
“Zeepaardjes spreken over het algemeen zeer tot de verbeelding. Niet in het minst door hun aantrekkelijke uiterlijk, maar ook door hun bijzondere voortplantingsgedrag. Het zijn namelijk niet de vrouwtjes, maar de mannetjes die zwanger zijn en het nageslacht op de wereld zetten. Mannetjes hebben een buidel waar het vrouwtje haar eitjes in kan leggen. Als zij dit heeft gedaan zit haar taak er op. Het baren zelf is een zeer inspannend karwei waarbij het mannetje zich in allerlei bochten moet wringen om de jongen door de nauwe opening naar buiten te persen. De jonge zeepaardjes zijn na de geboorte direct zelfstandig. In de natuur overleeft maar een klein percentage van de pasgeboren zeepaardjes, meestal minder dan 10 procent.”
Hierna volgen beelden hoe de kroost evolueert. Op 01min49, echter, krijgen we een idee van wat er aan vooraf ging, een inkijk in het privéleven van Andy en Lynn die na drie dagen hofmakerij en verloving alreeds … Drie dagen, is dat niet lang voor zo’n kleine diertjes ? Na veel en mooi ballet, op 03min15 geeft ze haar eitjes door. Hoe fragiel zoiets is en hoe secuur het moet gaan.
Zijn stem was vlak, zijn bevel keihard. Nu komt het, dacht ik. Mijn betere-ik en zijn weloverwogen vragen. Behoedzaam uitgesproken. Elk woord een pijl, meteen in de roos.
'Wat is er eigenlijk aan de hand, pa? Je gesnauw om je beleggingen, de oude koeien die jij op een bijzonder irritante wijze uit de gracht haalt en je geleuter over je job. Man, je hebt al voor hetere vuren gestaan. Als er iemand Simonne De Grez op een afdoende wijze kan aanpakken, haar van haar melk brengt, dan is het Max Cijnens en niemand anders. Je hebt haar al dikwijls een toontje lager laten zingen. Denk je werkelijk dat ik trap in de argumentatie die jij ophangt? Wat is er iedere woensdag gaande? Geen antwoord? Oké … Facts! Vorige maand heb ik tweemaal toevallig op een woensdagnamiddag naar de redactie gebeld. Neen, meneer Cijnens was er niet en kwam niet meer naar kantoor. Toen naar huis gebeld. Ma met haar "Moet je dat nu vragen, niet hier, bel maar naar de overkant". Je weet wat ze bedoelt met de overkant: de redactie. Deze maand, we zijn vandaag de twintigste, heb ik reeds drie opeenvolgende woensdagen in de late namiddag naar de krant gebeld en wees gerust, ik heb niet altijd je rechtstreeks nummer gedraaid of naar je secretariaat gevraagd. Instinctief wist ik dat discretie geboden was. En neen, ik heb niet naar ma gebeld. Indien mijn vermoedens juist zijn en dat zijn ze, vrees ik … Tussen haakjes, de reden waarom ik je mobieltje ongestoord liet, dat zou pas echt grof zijn! Enfin, het zou crazy zijn om door mijn telefoontjes ma … misschien tot nadenken aan te zetten. Ze heeft nu niet bepaald, tja … eh … ons niveau en hoe wereldvreemd ze soms ook doet, het vrouwelijke zesde zintuig mogen we niet onderschatten pa.'
Ik was sprakeloos. Niet om de essentie van zijn vermoedens, helemaal niet. Zijn uitgekiende methodiek, de hypocrisie met de telefoontjes, de voorgestelde lunch op woensdag, wát een mise-en-scène. Te laf om op de man af dé vraag te stellen, gluiperig genoeg om mijn tijdsgebruik stiekem te registreren. Zijn gemelijkheid 'Dat zou pas echt grof zijn' was niet één, doch tien bruggen te ver.
Gerda's jarenlange onverdroten opzet had wortel geschoten in mijn zoon. Ik had gefaald, zij was cum laude geslaagd. Ik keek hem aan, amper een halfuur geleden mijn trots, mijn boegbeeld. Nu haar toonbeeld, niks Cijnens, alles Vanbesien, een achterbakse regelneef, een tsjeef die drijft op wijwater. Het resultaat van genen aangedikt door zeven maanden moedermelk. Vanbesien melk.
'Luister, pa, niemand kent de situatie hier beter dan ik. Je weet dat je alle vertrouwen in mij …'
Als je toch een nieuwe opdracht aanneemt, doe het dan met de nodige zorg, en niet tussen de soep en de patatten. van P²
Ik engageerde me soms nogal enthousiast, té enthousiast. Gaandeweg en achteraf -soms rijkelijk laat- besefte ik dan dat ik 'iets over mijne kop getrokken had' : dat ik niet de juiste capaciteiten had, of niet over voldoende tijd beschikte, of niet over de juiste bagage …
Kortom, ik had me te snel en bijna luchthartig verbonden om iets tot een goed einde te brengen. Terloops. Zo efkes tussen de soep en de petatten.
Achteraf bekeken zou ik zeggen dat jeugdige bereidwilligheid geen bescherming biedt tegen zelfoverschatting. En dat jeugdige zelfoverschatting gelukkig iets is dat men kan afleren. Of dat men gaandeweg kwijtraakt. Zou moeten hé.
'Weet ik, pa, weet ik. Bon, dit gezegd zijnde iets anders. Let’s talk money. ’t Zal je opbeuren. Kunnen wij volgende week samen lunchen? Zal ik laten reserveren bij één van jouw favourites? Bruneau? L’Ecailler ? Of nee, beter idee, even checken …' Francis prutste enkele seconden aan zijn gsm.
'… de vierentwintigste. In orde? Dat is woensdag. Je vrij maken kan toch geen probleem zijn? Ik pik je omstreeks twaalf uur aan de krant op en wij rijden naar de Apriori.'
'Ken ik niet.'
'In Haaltert, Oost-Vlaanderen, onder de klokkentoren. Jonge chef, maar culinair genieten, hoor! En de wijnkaart, pa, wacht tot je die ziet. Ik rij en jij betaalt. A deal?'
'Zo is ’t gemakkelijk, ’t filiaaltje betaalt en de moederbank geniet!'
'Je weet niet wat ik voor jou in petto heb. Ik heb overwegend met het kapitaal van opa Frans, tja, hoe zal ik het zeggen, eine kleine Spielerei gemacht en je zal woensdag versteld staan van de inhoud van je enveloppe. Gaat het niet? Wil je liever in Brussel blijven? Lukt het niet op woensdag? Zal ik je agenda halen?'
'Nee, neen, niet nodig. Liever een andere dag. ’s Woensdags op de redactie kan het nogal uitlopen. Ik weet nooit …'
'Uitlopen op de redactie? Nu woensdag? Met Anderlecht tegen PSV? De cruciale match! Komaan, pa, en je interesse voor voetbal! Anderlecht nog wel! Les excuses sont faites pour...'
'Francis, woensdag niet! Ja?'
De eerder argwanende blik van mijn zoon beviel mij niet.
'En Francis, die Spielereien van jou met mijn geld, in de toekomst liever ook niet. Goed, ’t is jouw domein, je ben daar thuis in. Je moet maar de krant openslaan: de analist van Fortis zegt A, die van KBC zegt niks A, maar B. Dan die geliefde Pharma-sector van jou, nu met die generische producten! En je vriendjes vastgoedmakelaars? Je hebt toch weet van die hypotheekschandalen? Om niet te spreken van Bush en zijn pappenheimers. De crash in de States. Weet je nog dat ik je ooit heb laten opmerken dat Irak en Bush het begin van het einde voor Amerika inhield. Van Amerika gesproken, dat verlies van 750.000 oude franken door de hoge dollarkoersen, die je mij destijds had voorspeld, ligt me nog altijd op de maag. Akkoord, je had toen nog lang niet de ervaring van nu. Maar voortaan Schluss met je Spielereien. Begrepen!'
Ik nam een slok van mijn cuba libre en keek strak voor me uit. Echt ontstemd.
'Pa, geen enkele bank zal jouw vermogen beter beheren dan ik, tenzij ze op grote risicobanen gaan schaatsen. Mag ik er je opmerkzaam op maken, dat je al die jaren, bij het overhandigen van de intresten en andere opbrengsten, nooit vragen hebt gesteld. Grote smile en het geld de portefeuille in. Akkoord wat betreft dat ongelukje met de dollars. Ook ik heb er toen …'
'Wablieft, Een ongelukje? 750.000 franken verlies, wat noem jij dan een catastrofe, verdomme !'
'He, pa, ho ho, slow down. Wat heeft er je plots gebeten? Zeg, waar is je vertrouwen in mij?'
'Oké, Francis, sorry, sorry, sorry. Natuurlijk heb ik vertrouwen. Wie zou ik meer vertrouwen dan mijn bloedeigen zoon, verdorie! De redactie, Francis, de redactie! Problemen en miserie. "Jool's" loopt allesbehalve vlot. Ik ben hoofdredacteur, officieel toch, maar mijn voorspellingen van drie jaar geleden komen een voor een uit. Het blad is té low profile voor de beoogde doelgroep en té hip en té jong voor mijn lezers van "De Klapper". De abonnementen beneden alle peil. En constant wijzigingen, nieuwe free-lancers, broekjes eigenlijk. Kunnen niet schrijven, niet spellen, alleen druk doen. Te weinig adverteerders. Personeel dat mort en ongerust wordt. En terecht! Maandag is er de zoveelste directievergadering, die op niks uitloopt want Simonne houdt het been stijf. "Jool's" is haar baby, haar paradepaardje, snap je? Bovendien weet ik van de jongens dat er op de ondernemingsraad van donderdag meer dan serieuze vragen zullen gesteld worden. Ook terecht. Een rotzooi, Francis, en een rotklus. Op sommige dagen, baas, heb ik zin om de pijp aan Maarten te geven.'
Francis' mobieltje piepte. 'Even de benen strekken, doe maar'.
Ik liep de tuin in, maakte in een opwelling een paar idiote stretchbewegingen. Hoorde een raam opengaan en zag hoe Gerda zich met beide handen frisse lucht toewaaide.
Haar dagelijkse menopauze-opstoot of de inspanning van haar namiddagrituelen? Whatever! Afgaande op de 'zachtaardige' wijze waarop zij het raam dichtdeed, wist ik dat zij merkte dat ik haar observeerde. Het Chinese schimmenspel deel twee begon. Ik keerde langzaam terug naar mijn zoon en hoopte vurig dat mijn té radicaal afwijzen van de woensdaglunch, mijn bitsige opmerkingen en het gekissebis over zijn transacties, geen al te indiscrete vragen zouden ontlokken. Hij hoefde, ook als kind en tiener, vaak weinig woorden of gebaren om de juiste conclusie te trekken. Bovendien misten de twee cuba libres hun gewild weldoende uitwerking niet. Ik werd loom en verlangde naar de driezit in de salon, een tweetal uurtjes soezen, meer niet. Daarna aan de slag. De directievergadering voorbereiden, mantelzorg voor "Jool's". Ijdele hoop!
'Pa, terugkomend op ons…' 'Ach, Francis, streep erover. Over mijn geld en de reutemeteut op de redactie. Sorry to bother. Kom mee, je raadt nooit wat ik speciaal voor jou gechambreerd heb. Eén glaasje maar, kom.'
“Wiens brood men eet, diens taal men spreekt. Tijdens de bezetting in de tweede wereldoorlog spraken de meesten landgenoten redelijk goed Duits.” (VG?)
Bij momenten ben ik daar nu nog verbaasd over. Niet dat de mensen die als kind de bezetting mee maakten nog altijd flink de taal van de bezetter spreken, dat verbaast me niet, want dat was jong geleerd.
Maar dat sommigen na 6 juni 1944 de taal van de bevrijder niet leerden dat verbaasde me ooit. En nu nog. Zelfs nu verbaast me dat nog, en we zijn meer dan 70 jaar verder: de taal van de bezetter wel, de taal van de bevrijder niet. Bij momenten stemt dat tot nadenken.
'De signalen waren er. Ik zag ze echter niet. Maar ja, zaken zijn zaken. Zij verkochten nu eenmaal zo’n spullen. Voor ’t zelfde geld hadden ze koeien kunnen melken. En bovendien, een wijnhandelaar loopt er ook niet elke dag pimpelend bij. Neen, ik zag alleen de zwaar antieke meubels, het zilverwerk en porselein, de gesculpteerde bidbanken, de schilderijen en bewonderde vooral de prachtige laat-middeleeuwse kerk- en gezangboeken. De "Generali" van Hieronymus Verduffen kreeg je trouwens van je moeder cadeau bij je huwelijk. Veel ervan was met zorg bijeengeschraapt via giften voor de selectieve ouderlingenhulp van de barmhartige Samaritanen, je tante-nonnekens. Ik zag het decorum en het financieel potentieel. De verpakking, jongen. Ja, ik geef dit grif toe, de verpakking trok mij enorm aan. Om het met een Amerikaanse term te zeggen: hebzucht is goed en brengt wel gemak. Maar ik nam het mezelf niet kwalijk een soort robberbaron te spelen! Wist ik veel wat de ware inhoud zou zijn! In wat voor een soort absurd puriteins katholiek nest ik verstrikt raakte.'
'Maar je wist wel ma zwanger te maken.'
'Ho, ho fiston, zij wou het ook. De eerste minuut toch en nadien … ken je het volkse spreekwoord: vóór het zingen de kerk uitgaan. Je vader hier moest nog zijn zangboekje openen en hij vloog al buiten! Natuurlijk was ze niet zwanger, er was geen traantje sperma geweest. En je moeder maar voet bij stek houden dat ze wel zó was. Zwanger of in verwachting kreeg ze echt niet over de lippen. Enfin, ze was geen honderd maar driehonderd percent zeker. Ik, in paniek, medische boeken ontleend en inderdaad, er bleek zoiets als voorlozing te bestaan, door de man zelfs niet voelbaar. Vooral als de man opgewonden is …'
'En má had je opgewonden ?!'
'Ja … euh, niet echt. Neen. Ik stond heet, ja! Ik wou neuken, punt. Barstte haast. Ik wist dat het vlug zou komen en ik wist ook dat zij maagd was en dat het daardoor voor haar misschien niet zo prettig zou zijn. Integendeel! Maar je bent jong en op zo’n momenten slaat je lichaam tilt en staat je verstand op nul. Nu duiken ze de koffer in na de eerste Red Bull of uit verveling. Maar in die tijd! Ik moet je daar toch geen tekening bij maken? ’t Licht ging bij mij uit toen ik die grote vlag rond haar enkel zag flodderen…'
'Vlag? O, ma’s slipje!'
'Haar onderbroek! Slipjes in de apostolische garderobe van de familie Vanbesien? Oei, oei! Slipjes, dat was voor de stadsmusjes. Onderbroeken droegen ze daar. Grote, witte, zedige onderbroeken. Met elastiek tot boven de navel. Door het wasgoed van mijn grootmoeder had ik er de voorgangers van gezien.
"Interlock houdt de nieren warm en ‘t spel van Adèle droog" was haar motto. Dus, jongen, the act bleef beperkt tot … wel willen en proberen, maar niet kunnen. Daarom wist ik dat ze pertinent zeker niet zwanger kon zijn. Later, twee dagen na onze trouwdag, bekende ze me, dat ze overtuigd was dat ze zwanger kon worden, zelfs door het luttele contact dat wij hadden. Ze vond zichzelf dom, naïef, onvolwassen, o, ze was zó beschaamd. Ze weet dit aan een totaal gebrek aan voorlichting, aan haar opvoeding, aan de sfeer thuis, aan de school, aan de KAJ, aan haar vriendinnen, aan dat rot dorp en die idioten van inwoners. Kortom, ze weet het aan té veel en op een té uitgesproken wijze om echt aanvaardbaar te zijn. Toen besefte ik wat ze wou: weg, weg van alles, van haar geboortedorp, van de winkel en vooral weg van moeke en vake. En ik was het instrument, zelfs het ideale middel daartoe.
Je oma fulmineerde: van zo’n flikflooier van een reporter mag je immers alles verwachten, die weet wel dat de beste koeien op stal gekocht worden. Ja, Francis, dat soort dingen plus alle mogelijke verwijten en verwensingen kreeg ik nog van haar ouders naar het hoofd geslingerd. Je ma zat er dan krokodilletranend bij. Ze werd op de koop toe telkens weer door moeke getroost. Toen heb ik foert gezegd. Zij pakt mijn leven, mijn dromen in ruil voor haar vrijheid. Wel, ik pak de poen. Een geluk, jongen, dat jij je kort daarop aanmeldde. Jij maakte zoveel goed. Nog altijd, jij bent mijn betere ik, zonder jou …'
Wanneer LM thuis was (niet op zee bedoel ik) dan was het voor mij zeer eenvoudig: LM lost zoiets op. Mijn bijdrage beperkte zich tot 'licht geven' dwz met de pillamp schijnen.
Liefst IN de schakelkast. Eigenlijk vooral in het deurtje van de schakelkast, want daar hangt het lijstje met de zekeringen. Nu al 20 jaar. Dat lijstje is geschreven in een friemelig klein handschrift. Ook al 20 jaar.
En verder luisterde ik naar zijn gemopper over dat handschrift en af en toe beaamde ik met 'hmhm' of ik liet een berustend 'tja' horen als blijk van mijn betrokkenheid want anders denkt hij dat die pillamp daar vanzelf blijft hangen schijnen in de duisternis.
De lijst in dat klein handschrift vervang ik niét, want dan heeft hij mij niet meer nodig met die pillamp, en ik sta er zóó graag bij wanneer hij moppert.
Wanneer LM op zee was, was het nóg eenvoudiger: één hand om de pillamp, de andere hand op de juiste zekering. Een klikje naar boven en er was klaarheid alom. Ik kan zijn friemelig handschrift beter en sneller lezen dan hijzelf.
Toen Francis reeds een poos gehuwd was (later daarover meer, beste lezer), en we onder ons beiden zekere namiddag in de tuin zaten, een cuba libre in de hand, wees ik hem op een van ramen, waarachter Gerda als een Chinese theaterpop tegen een achtergrond van geel staanlamplicht allerlei rituele handgebaren maakte, vroeg hij cynisch:
'Waarom ben je eigenlijk met haar getrouwd, pa?'
'Och, ja …'
'Natuurlijk niet uit liefde!' Hij grijnsde breed, met scherp spottende flikkertjes in de ogen.
'Nee, zeker niet.'
'Een verstandshuwelijk dan?'
'Veeleer een plicht, jongen'.
'Een plicht? Een fatsoenhuwelijk! Je bedoelt…'
Zijn handen maakten de beweging van een bolle buik. Grijnzend: '…mama een niet zò kuise Suzanna ! Niet te geloven. Ma, of all people, getrouwd van moetens… '. Francis gierde het uit, stikte haast.
'Ja…nee. Luister…'
'Dus ga je me nu vertellen dat zij een miskraam had, optie twee -hoe heette dat toen, ‘k heb er ooit nog in een woordenboek … een … een engeltjesmaakster, juist. Heeft die de klus stiekem geklaard?'
'Idioot, ik strandde vlak vóór haar deur. Mijn eerste wagen, een derdehandse, gaf geen kik meer. Een rotweer ook. Dus ik de winkel van je grootouders binnen. Een boekhandel nog wel, vlakbij de kerk. Ik vroeg of ik kon telefoneren. Dat mocht. Een kennis van hen was garagist. Dus het ging nog vrij vlot. Hij een koord aan mijn auto, zijn zoon achter het stuur en de belofte dat het niet te lang zou duren. Dat niet te lang werd dan drie volle uren. De twee café’s op het dorpsplein potdicht. Ik vroeg of ik de krant mocht waarschuwen. Dat mocht ook. Haar moeder rekende mij 25 frank aan. Ik gaf haar een muntje van vijftig. Wou geen wisselgeld omwille van de moeite. Je latere oma glimlachte beleefd, nam toch wisselgeld uit de la en floepte het in de borst van zo’n plaasteren beeldje, dat het hoofdje wiebelde als dank. ‘Voor de missiewerken van onze parochie, meneer, mijn man is schatbewaarder'.
Je oma veegde vertederd een denkbeeldig stofje van het zwarte ventje, keek me vragend aan. ’t Mens verwachtte beslist een of andere devoot aardigheidje als wederwoord. Ik zei gewoon: 'Ah, bon.' Toen zag ik je moeder. Ze sleurde een grote kartonnen doos uit de privé-vertrekken de winkel binnen. Natuurlijk vroeg ik of ik kon helpen. Ik stond daar toch onnozel te staan. Dat mocht, zei je oma. Ik hielp je moeder met uitpakken. Het grootste uitstalraam diende gevuld met plaasteren beelden. Overwegend vrouwenbeelden. Lieve, mooie, droeve, ook misbaksels, vrouwtjes met open armen, meisjes geknield of rechtopstaand. En je moeder kende dat allemaal: geef mij de heilige Barbara, daar links naast Sinte Anna, nee dat is de heilige Rita. Die daar in rood en blauw met het gouden torentje in de hand. Na verloop van tijd begon ze stilletjes te gniffelen om mijn totale onwetendheid in die materie. De etalage raakte stilaan vol en mijn maag leeg. Je moeder moet het knorrend geluid opgevangen hebben. 'Moeke, kunnen we meneer een hapje aanbieden? Voor zijn hulp'.
Haar onderdanige vraag en dan dat "moeke" voor een vrouw van achteraan twintig!
Die boekenwinkel, Francis, volgestouwd met alles en nog wat, bijbels in alle formaten en uitvoeringen, godsdienstboekjes voor het onderwijs, ongelooflijk wat die clan allemaal te koop had. In het midden van de winkel: een grote glazen étagère, daarin een resem paternosters in alle prijzen, zilveren en gouden halskettinkjes met kruisjes of medailles eraan, een reeks van die koorden met een stukje leder of plastiek onderaan, om aan de hals te dragen…'.
'Schapulieren, pa, ik droeg die ook …vroeger'
'… boekhandel-drukwerk stond in grote goudzwarte sierlijke letters op beide ramen. Boekhandel, mon oeil! Gezelle vond je er misschien. Maar een Timmermans, na zijn sombere periode, een Walschap! Zelfs geen Aster Berkhof. Een Marnix Gijsen? Van die hadden ze nog nooit gehoord. En Boontje, die was so wie so in die middens taboe. Ik had het moet beseffen. Weet je wat er nog onder boekhandel-drukwerk stond? Vroom Leven! Ook in goudzwart, meer dan duidelijk leesbaar.'
Stel, bij een lokale voetbalmatch hier, of een andere buitensport, op een gewone doordeweekse zondag, er is niks speciaals aan de gang, behalve ineens dit … tijdens een honkbalmatch Juneau-Anchorage.
Waarom het spel efkes stil gelegd werd? Er was een grote zwarte voorbijganger aan de rand van het veld. Die lieten ze rustig langswandelen. Niks aan de hand. Een gewone zondag in Alaska. klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=tIg5ZEYeoSc 01min36
Haar vinger priemde naar mijn borst. Het beschuldigende vonnis van de inquisitie: 'Beginnend journalistje was hij. Zijn hebben en houden bestond uit wat ondergoed, een elektrische schrijfmachine en een enorme bagage aan verbeelding over dames met vuile manieren. Rotzooi en niets anders.'
'Maar opa Frans en moemoe …'
'Zijn ouders! Ja, die hadden wat geld. Ze stonden beiden in het onderwijs. Maar gierig en godslasterend, vooral zijn vader. En tegen ons huwelijk! Vandaar dat het allemaal van mijn kant moest komen. Alles, jongen, alles. Mijn ouders deden hun plicht, hoewel ze echt niet stonden te springen om zo’n flierefluiter als schoonzoon te krijgen. Maar ja, hij stond zogezegd voor een goede carrière. En dat telde toen ook al, begrijp je? Mijn vader had links en rechts vrienden aangesproken om meneer daar bij een treffelijke gazet binnen te krijgen. Uren in ’t rond wisten de mensen je grootvader wonen, als het op een plaats bij de spoorwegen, bij de post, of op een of ander ministerie aankwam. Ja, jongen, je mag gerust fier op je grootvader zijn. Hij heeft veel mensen geholpen. En als je goed bent voor de mensen, dan vergeten die dat niet. Die kwamen hun gerief in onze winkel kopen. Al hun drukwerk kregen wij, voor de communies, de begrafenissen, voor de verenigingen en voor de pensenkermissen. En met de verkiezingen mochten onze vrienden hun affiches overal ophangen. Je grootvader stapte mee en de deuren gingen vanzelf open. Weet je wat het spreekwoord van je grootvader altijd is geweest? Gooi een kleine haring in zee en je krijgt een kabeljauw op je teljoor. Vroeger waren de mensen zo dankbaar. Meneer daar deed liever je grootvader de duivel aan door bij een gazet te blijven die zelfs op de preekstoel verboden werd!'
Hoe gemeen ik ook bestookt werd door Gerda, die zich aan de buitenwereld toch nog pauwachtig voorstelde als mijn voldane echtgenote, Francis bleef in die duels de stoïcijnse scheidsrechter. Hij toonde me nooit een rode kaart. Nee, hij verloochende zijn vader niet. Hij nam het ook niet op voor mij. Zijn houding was cool en neutraal. Hij had me beter gewezen op mijn liefdeloosheid en volkomen gebrek aan respect voor zijn moeder. Een open discussie over echtelijke relaties en religiositeit tussen ons tweetjes had ik op prijs gesteld. Maar niets, niets van dit alles.
Francis, de vlijtige boekenwurm, de honderd percent voorbeeldige student, groeide tussen mij en Gerda afstandelijk op, een ongenaakbare mensenrobot, met de jaren eenzamer en geslotener.
Soms, veel later dan, in een van die donkere momenten dat ik echt behoefte had aan een intiem uurtje met hem, zei ik, met in mijn stem meer vrees dan een eerlijk verlangen: 'Kom, baas, laten wij eens serieus babbelen.'
En hij, verrast-verveeld van zijn studieboeken opkijkend, te lacherig en te luid om oprecht en geïnteresseerd te klinken: 'Hé ja, pa. Zeg, moet je horen. Ik heb net het laatste boek van de Naturalis Historia van Plinius de Oudere gelezen. Fantastisch, kijk hier…'
En ik, bijna ongeduldig, grimmiger: 'Francis, ik bedoel écht praten. Over jou. Over mij. Met open vizier. Over je gevoelens, je ideeën. Hoe je tegenover het leven staat, de politiek, de vrouwen.'
'Politiek en vooral vrouwen interesseren me nog niet', schokschouderde hij.
'Francis, ik heb je zien opgroeien. Je wordt volwassen. Je bent een deel van mijn deel, maar wij delen ons leven niet, zoals ik het altijd heb gewenst. Eerlijk gezegd, soms vraag ik me af of ik je überhaupt wel ken.'
'Prijs jezelf gelukkig, pa. Naar ik gelezen heb stellen mannen in midlife crisis zich totaal andere vragen.'
Een bemoedigend klopje op mijn knie en voor hem was de kous af. Niet voor mij. Ik negeerde zijn sarcastische opmerking:
'Je dwaalt door het huis als een schim. Ja, als een schim. Met de weekends zie ik je nauwelijks. Kamerdeur altijd op slot. Opflakkers van harde muziek en dan weer grafstilte. Geen vrienden, geen meisjes, geen gesprek. Alleen de schim. Ga door en je wordt zoals je boeken, man: gesloten, bestoft en saai.'
'Jezus, je ziet er echt behoorlijk kwaad uit.'
'Ben ik ook!'
'Tja, ik heb eenvoudig niks te zeggen over mij. En jij hebt al last genoeg met ma.'
Hij lachte flauw. Keek me recht in de ogen. Verstrakte en zei dan ernstig, overtuigend:
'Dit moet ik nog kwijt. Ergens heeft ma gelijk. Je hebt je nooit veel bekommerd om mijn opvoeding, wel om mijn studie.'
'Inderdaad, sorry, jongen.'
'Hoor ik echt sorry? Terwijl ik altijd moest scoren? Zelfs in de kleuterklassen. Scoren zoals jij met je bankrekening. En ik deed het. Ik doe het verdorie nog altijd. Alleen doe ik het nu niet meer voor jou of ma, wel voor mezelf en voortaan liever op mijn eentje.'
'Hoe bedoel je?'
'Zonder die devote bemoeizucht van ma en zonder je gepush. Weet je waar je echte thuis staat? Op de redactie. En je leven, pa, dat is je weekblad en je lange vergaderingen, allerhande afspraakjes, recepties, debatten en etentjes.'
'Part of the job. Zal je later ook ervaren!'
'Altijd dat blad, altijd werken, werken .'
'En waarom? Omwille van je studies. Om je alles te kunnen geven waar je recht op hebt. Om je toekomst nu reeds veilig te stellen. Wat je ma ook bazelt tot vervelens toe, alles wat je hier ziet alleen Vanbesien? Integendeel. Daarom! Mag het?'
'Eens ik hier thuis weg ben, dan …'
'… zal ik je verdomd hard missen, man.'
Hij keek me aan. Met medelijden dat pijnlijk schroeide. Zijn stem brak: 'Pa, je leven met ma, dat rotleven met haar…'
Hij zweeg abrupt. Een zwijgen dat meer zegde dan woorden. We keken mekaar strak aan. Ik had moeten toehappen. Dit was het echte beginpunt. Hem in een handvol, harde doch eerlijke woorden doen begrijpen wat het samenleven met Gerda voor mij precies inhield, al die jaren. Dát had de dam tussen ons doen wijken. Hem voor mij en ik voor hem meer open, meer mens maken. Ik deed verdorie niets. Ik bleef hem gewoon star aankijken. Gelaten en laf. En zo verloor ik mijn wensdroom. Ik hoorde mezelf slechts zeggen:
'Ach, Francis jongen, mijn leven met je moeder…'
Hij reageerde niet meteen. Zuchtte. Haalde gelaten de schouders op. Glimlachte heel sereen en koeltjes. Zijn manier om zich een houding te geven. Een houding waarop alleen hij het patent had.
'Ik kan jullie niks kwalijk nemen. Noch ma, noch jou. Zand erover.'
Mr Goofy heeft een vrije zaterdag en Mevr Goofy vindt dat hij voor die dag haar taken kan overnemen. Zij rijdt weg. Dan begint zíjn dag.
Goofy maakt er gaandeweg een rommeltje van en het rommeltje gaat over chaos tot puinhoop. Ik hoop dat het gezin verzekerd was.
Uit het radiomeubel, waarop de telefoon staat, komt een radiosoap. Een emotioneel verhaal, blijkbaar. Naarmate de chaos groter wordt, krijgt Goofy nog de baby van de buren op te passen. Dan denkt de telefoniste in de centrale dat de radiosoap werkelijkheid is …
Alles nog met de hand getekend en ze keken toen niet op een aantal beelden per seconde, vandaag die vloeiende bewegingen.
Een beetje voorspelbaar misschien, en het barst van de clichés en de stereotypen maar dat was 1953. We zijn nu 65 jaar later en er bestaan geen klungelende vaders meer. Nergens nog. Nieverans ni. Nowhere en Nullepart. Vandaar de historische waarde van dit filmpje.
Uiteraard is dat almaar vileiner dispuut tussen Gerda en mij reeds gestart in de prille maanden van onze verloving. De heetste steen des aanstoots om onze verdere kans als gezin definitief te redden of te kelderen. Hoe fanatieker zij Francis voorlichtte in haar retoriek van heiligenbeelden en hem voorbereidde op een, wat zij beschouwde "zinvolle geloofstoekomst", hoe vinniger ik rebelleerde en mijn zoon kordaat naar een tegenpool dreef. Het raakte haar echter niet. Na de zoveelste heftige ruzie en een stroom van tranen, riep zij in extase uit:
'Heer aanhoor Uw dienares en laat mijn zoon U aanschouwen, zoals ik U aanschouw, Heer.'
Tja, destijds was een mens met Jehova-getuigen beter af. Die brachten tenminste nog het licht of 'den elektriek' zoals Ingrid, de poetsvrouw, grapte, dan met haar gekte. Want dit was gekte, doch Gerda was ook de moeder van mijn zoon. Ik kon daarom niet langer verdragen dat Gerda zich met Francis tegen mij wapende. Een jongen van goed zestien werd haar zwaard en schild. Haar schrille hoge stem geen snerpend geluid, maar het slijpen van tientallen dolken.
'Wat is je vader, hé, wat is hij?' gilde ze soms hysterisch. 'Een journalistje van niks. Een broodschrijver, een stuk onbenul en godslasteraar. Branden zal hij, jongen, branden in de diepste der hellen. Luister niet naar hem, mijn zoon. Hij zal je … wat wil je zeggen, jongen?'
'Gewoon, dat pa toch ferm de poen binnenbrengt.
'En wat zijn wij, jij en ik, daarmee? Meneer geniet zelfs niet van zijn duiten op de bank. Meneer heeft nooit tijd om met ons eens vakantie te nemen naar …'
'Naar Lourdes zeker of een weekendje Scherpenheuvelen?' spotte ik terug.
'Eerlijk gezegd, ma, Lourdes hangt mij ook na al die jaren danig de keel uit. Al dat gezang, die zieke mensen, altijd dezelfde ellende. Zo’n gezeik. No thanks, no longer my cup of tea.'
'Francis, zo’n woorden! Bovendien, Lourdes is geen vakantie. Dat is mijn heilige plicht. Lourdes is een opdracht, dat weet je toch. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk!' Gerda was geschokt door de reactie van Francis.
'Liever Rome. Toe pa, Rome, la dolce farniente uit jouw tijd.'
'Vita, Francis, Fellini's 'La dolce Vita' voor ons en voor je moeder het Mekka van de pilaarbijters. Oké. Verkocht!'
'Yes, Yes', riep Francis verrukt.
'Max, nu is het genoeg. Ik leef hier eenzaam, zonder mijn familie, zonder goede vrienden alleen, Francis ook …'
'Ik, eenzaam, ma? Vergeet het. Ik heb er trouwens geen tijd voor met mijn studies. By the way, ladies and gentlemen, jullie zoon heeft besloten economie te studeren. Nog anderhalf jaar en het wordt Gent. 't Liefst op kot.'
'Gent! Wat zeg je Gent! Wat is er mis met Leuven? En op kot! Geen sprake van! Wat als pastoor Serge dit verneemt!'
Ze gilde, vouwde de handen en keek smekend naar de kristallen luchter.
'Van vorige week al', merkte ik spottend op.
'Wat van vorige week?' siste Gerda.
'Twee lampjes, links, stuk.'
Een krant werd door de kamer gekeild. "Kerk en Leven", Gerda's informatie-orgaan en database voor haar speciale zielszorg in de parochie.
'Waaraan heb ik dit verdiend, God almachtig, had ik het ooit geweten!'
'Had je ooit wát geweten ma?'
Dan fel heftig, de wijsvinger trillend naar mij gericht, Jeanne d’Arc achterna met het zwaard uit de schede: 'Ik was nooit zijn vrouw geworden. Nooit. Dat zweer ik bij alle heiligen!'
'Ma, alsjeblief, hou er mee op. Trouwens, was jij niet met hem getrouwd, dan was ik er ook niet!'.
'Dat is waar, mijn jongen, God, hoe dankbaar ben ik de Heer om jou. Jij, jij alleen geeft mijn aards bestaan nog wat kleur. Door jou verdien ik de hemel …'
'… en ook door pastoor Serge, Gerda, ook pastoor Serge', onderbrak ik haar betoog.
'… jij bent mijn roeping, mijn missie. Ja, ook Serge, ja. Was jij er niet geweest, jongen, dan …'
Dat werd van toen af aan Gerda’s meest overtuigende basiszin. Eerst enkele diepe zuchten, de smalle en bloedeloze lippen verbeten samengeperst en een blik waarmee geen enkel paar normale ogen overleven kon:
'Dan, Francis mijn jongen …' huiverde ze theatraal, '… dan had ik er een eind aan gemaakt. Hoewel de Heer met dat nimmer vergeven zou.'
'Begin niet te overdrijven, ma. Zal ik je fotoalbum halen? Eens tonen hoe verliefd je was, hoe je naar pa opkeek! Zal ik, ja?'
Gerda grimde honend, blafte meteen terug:
'Elk jong meisje kijkt uit naar de knappe prins op het witte paard. En je vader, die…'
Voor gisterenavond wou ik koude spirelli op tafel zetten, met hesp, beemsterkaas, pijpajuin en olijven. Ik wilde er nog een slaatje bij geven en voor elk een gekookt eitje. De eieren waren op. Sinds we een paar weken geleden de laatste kip plechtig begraven hebben en de kuikentjes die hier rond Pasen zijn gekomen nog te jong zijn, worden de eieren bij boer Jeroen gehaald.
Onze oudste kleindochter Barbara zou eitjes gaan halen. Niet zo ver, onze privé wegel door en dan nog een goeie 300 meter tot bij de boer. Noëmie wou mee, na veel raadgevingen van hun papa, zoals een hand geven aan zus als je op de weg komt en zus de eiermand laten dragen op de terugweg. Onze kleine wildebras kan je niet vertrouwen met een mand eieren. De kleine kreeg wel een geldbeugel met daarin gepast geld. Toen de meisjes terugkwamen met de eieren zat er een kink in de kabel.
Noëmie vond dat eitjes niet moesten betaald worden omdat ze gratis uit de kip kwamen. Papa Bert wilde haar terugsturen, maar dat weigerde het dametje. Bert stuurde haar naar haar kamer en gaf haar een kwartier om te overdenken of ze zou gaan betalen ja of neen en waarschuwde haar voor de consequenties nadat hij uitgelegd had dat de kippen moesten eten en dat het eten ook niet gratis was en dat boer Jeroen niet aan iedereen gratis kon uitdelen.
Onze kleine met haar eigen willetje was niet te overtuigen, dus ging Bert samen met haar op pad om de eieren te betalen. Bij de terugkomst mocht ze zelf haar straf bepalen, ze is daar heel inventief in, ze weet dat het iets moet zijn dat ze graag doet. Toen zei ze parmantig: "Zeker geen eitje voor mij vanavond?" Ze is verzot op eitjes. Ze wilde zoals altijd het laatste woord, vol overtuiging zei ze "Eitjes zijn toch gratis, dus is het eigenlijk geen straf."
Rare hersenkronkel, maar het werd wel een maaltijd zonder eitje voor haar.
Jo
'k Voel mee met uw oudste kleindochter, Jo. Ze voelt zich verantwoordelijk voor het goed verloop van de expeditie en dan … dan houdt dat klein spook de portemonnee dicht omdat ze onderweg in haar koppeke een eigen principe gewrochten heeft over het eieren leggen. Dat kwam plots aan zeker?
'k Vraag me af wat ik zou gedaan hebben, in haar plaats. 55j geleden. Wij gingen elke avond op de boerderij rechtover ons huis een liter melk halen. In de winter ging ik alleen, in de zomer mochten Tina en Laura mee. Om de zoveel dagen moesten er ook eieren zijn. We gaven de centjes af aan de boerin en we kregen melk en eieren voor ons geld. Onnadenkend als we waren hadden we daar verder geen economische theorieën bij zoals ulle jongste.
'Eitjes zijn toch gratis, dus is het eigenlijk geen straf' Dit proberen LM & ik hier al twee dagen te snappen, daar een logica in te zien, of op zijn minst een soort redenering te kunnen vinden in de kronkel. We geven het op. Wij buigen het hoofd. De Kleine is te sterk voor ons.
'Nu is het gedaan. Voortaan hou ik me onze jongen bezig, hoor je !' reageerde ik kalm doch beslist en riep daarop nog harder dan zij: 'Zie je niet dat hij dit kotsbeu is. Die spoken van hierboven maken jou ziende blind, jij … jij kwezel.'
Zij kwam op mij af en mepte met grote uithaal op mijn gezicht. 'Jij, hoe zou jij je om een kind kunnen bekommeren? Je bent haast nooit thuis en zit je niet in dat duivelsoord van een krant, dan kruip je naar je werkkamer. Jij stuk niets, jij goddeloze, jij satansloeder, monster ja, een monster dat verdelgd moet worden, dat ben je'.
Dit was onze eerste slaande ruzie.
Francis zat er stilletjes, onbegrijpend en angstig bij. Ach, die talloze hoogoplopende twisten, soms met een por, een slag, zelfs een schop toen Francis nog een jochie was. Vervreemd opgroeide tussen zijn ouders en later meer en meer wegkroop achter zijn studieboeken. Wij maakten hem in feite tot een verschrikte zwijger, en ik, ik wou me om dit alles nog meer aan hem hechten zonder echter ooit zijn kille schors van bange weerstand te kunnen doorbreken.
Ja, beste lezer, die zinloze, overdreven godvruchtigheid van Gerda! Ik zou er willen aan voorbijgaan, maar ik moet er blijven over schrijven. Het is immers de kern van mijn geschiedenis.
Neen, ik ben nooit wat men noemt "gelovig" geweest. Te nuchter? Misschien. Zeker niet te simpel van geest. Hoe mysterieus het ontstaan van de mens ook is, kennis en weten zijn ten slotte stukken beter dan geloven.
Ik kan alle respect opbrengen voor de oudste volkeren ter wereld, de aanbidders van de zon, dat wonderlijk hemellichaam, dat ons licht en warmte geeft en dat, hoe verbazingwekkend ook, met miljarden jaren energie zichzelf dag na dag blijft opladen.
Maar de leer van een god volgen en eren, die na drie eeuwen caritatieve werken, het pacifisme in het Westen verving door verheerlijking en wettiging van zinloos geweld. In wiens naam moorden, branden en folteringen, liefst honderden jaren lang zijn gebeurd. Een leer volgen, die onze geschiedenis onteert door de gruwelijkste oorlogen, door vrouwen te onderdrukken en levend te verbranden. Een leer, die de Afrikaanse medemens ging mores leren met paters en nonnen als excuustruzen en met de stilzwijgende en welwillende medewerking van staatshoofden als exploitanten van de bodemrijkdom, als vampiers die naties leegzuigen. Een leer die nu fulmineert naar mensenhandel, maar eeuwenlang expert was in slavenhandel. Een leer die achttien eeuwen lang een spoor van bloed, vernieling en dood heeft achtergelaten. Een leer, die er maar niet in geslaagd is het wereldbeeld mooier, beter en leefbaarder te maken, neen, honderdmaal neen. Spreek mij gerust tegen als ik fout zit, beste lezer, maar dát kan er bij mij echt niet in. Daar bedank ik feestelijk voor.
Het enige "religieuze" moment dat mij kan boeien, is een fenomenale goal of schitterende pass van een Zuid-Amerikaanse voetballer, die op de knieën valt en de handen ten hemel steekt. Religie en voetbal? Waarom niet! Dus de Rode Duivels in het vervolg op retraite in een Norbertijnenklooster in plaats van een luxe resort ergens te velde!
Parkeren is voor mij een ramp. Waarschijnlijk dateert mijn geklungel van voor de stuurbekrachtiging. Van dat gesleur aan het stuur raakte ik toen buiten adem. En het stuur stond te hoog voor mij. En ik was te klein van gestalte. En ik deed met die auto toch niks goed volgens iemand die vond dat hij het kon weten, iemand die dacht dat lesgeven gelijk stond met brullen. En toen de stuurbekrachtiging er dan eindelijk kwam, belandde ik ongeveer in het decor omdat ik teveel kracht zette. Wéér niet goed. Auto’s en ik, het is nooit een succes geweest.
Gebrek aan ruimtelijk inzicht is het niet, want ik ben ongeveer kampioen in bagage maken en dingen stapelen en stouwen in autokoffers en in smalle kasten, op lage zolders en in kleine kelders.
Bij parkeren is er iets dat me doet denken aan een examen zonder herkansing. En ik verwacht halvelings dat dat gebrul van toen elk moment weer kan beginnen, want het is waarschijnlijk wéér niet goed wat ik doe. Het gedoe van toen is voorbij, maar het is niet over.
Afzonderlijke slaapkamers waren voor ons dan ook vrij vlug normaal. Haar kon het niet schelen. Integendeel, ze dankte er royaal haar Heer voor. Mij stoorde het evenmin. Eigen handwerk smaakt nog altijd stukken beter dan zoutloos gepomp, vooral gevolgd door een kruisteken en schietgebedje omdat die vunzigheid weer voor weken van de baan was. En dat, toen de "Make love, no War"-golf al geruime tijd Europa had overspoeld.
Als moeder, beste lezer, faalde zij evenwel niet. Francis werd nog meer háár oogappel dan de mijne. Zijn strikt verzorgde levensbegeleiding werd haar heilige, dagelijkse plicht. Ze lette met argusogen op zijn voeding, hygiëne en gezondheid. Leerde hem lezen en schrijven vóór de basisschool ermee begon. Zocht zorgvuldig de juiste vriendjes voor hem uit, liever twee of drie speelkameraadjes dan eentje (met twee jongetjes in de speelkamer weet je maar nooit). En, waanzinnig religieus als zij was, bracht ze hem de 'onschatbare waarden en normen' van de rooms-katholieken bij.
Ik steiger nog als ik terugdenk aan die te brave kinder- en tienertijd van Francis. Zijn deemoedig verveeld gezichtje terwijl hij haar preken aanhoorde of zijn martelaarsuitdrukking als hij roerloos moest luisteren, terwijl ze met haar toonloze nonnenstem pagina's voorlas uit haar bijbel.
Zal ik u een voorbeeld geven? Francis moet zo'n tien jaar geweest zijn en haast elke avond, na de schooltaken, was een kwartiertje kinderbijbel luidop lezen het ritueel voor het slapen gaan. Het kind pruttelde tegen. Wou Kuifje. 'Taal is taal', zei Gerda, 'en beter geestelijke taal dan de onnozelheid die je vader meebrengt.' En vocht is vocht, beter geestrijk vocht dan jouw wijwater, dacht zijn vader en nam een deugddoende slok Ricard.
Op haar programma die avond, dé goddelijkste en kostelijkste komedie aller tijden: het scheppingsverhaal. Ze zaten tegenover elkaar. Hij met zijn boek, zij ellenbogen op tafel, gevouwen handen en vingertoppen tegen de mond, vroom aandachtig luisterend. Toen mijn zoon aan de passage kwam waarin de schepper de aarde boven de lucht heeft geschapen en hij dacht dat zulks op niet veel leek, omdat het ene toch onder het andere moet, stopte Francis abrupt zijn lectuur en vroeg: 'Maar wie schiep god dan eigenlijk?'
Als iemand het in Keulen hoorde donderen, dan was het Gerda. De ogen wijd open, een hand onmiddellijk op het hart. Het spreekwoord "Van de hand Gods geslagen" prachtig in beeld gebracht. Halleluja, eindelijk mijn beurt.
Ik zei, drukkend op ieder woord: 'De vriendjes van je ma, jongen. ’t Is te zeggen, heel lang geleden eerst de volgelingen van Jezus, de bekendste Jood aller tijden, maar door de kerk van Rome altijd afgebeeld met een Arisch gezicht. Ik heb je vorige week verteld over Hitler en zijn uitverkoren volk. Je weet dus wat dat betekent, een ariër, ja? Wel, die Jezus had de verdienste breeddenkend en sociaal te zijn. En waarom, jongen? Omdat hij vertelde over goede waarden zoals naastenliefde, de hongerigen spijzen, de naakten kleden en dat alle mensen gelijk zijn voor god.
Weet je Francis, mijn grootmoeder was ervan overtuigd dat die Jezus in feite de allereerste bekende socialist ter wereld was. Daarom ging zij steeds braafjes en zo dankbaar naar de zondagsmis. Tot je pa haar veel later voorlas uit boeken, waarin stond dat die christelijke waarden al zo'n tweeduizend jaar vóór de geboorte van Jezus door de Egyptenaren waren uitgevonden. Die mensen aanbaden ook een god. Die heette Amon. Alle mensen waren gelijk voor Amon. Vijfhonderd jaar vóór de geboorte van diezelfde Jezus, wisten de Chinezen al, dat je een ander niet mag aandoen wat je niet zou willen dat die andere jou aandoet.
Ja, jongen, mijn grootmoeder trok toen grote ogen. Zij had niet de kans gehad om naar school te gaan. Zij kon niet lezen. Ze kwam uit een kroostrijk gezin, met z'n elven waren ze. Brave mensen, arm maar proper en … gelovig. Zij luisterde naar de mooie verhaaltjes van meneer pastoor, ook de minder mooie. Verhalen die haar verschrikkelijk bang maakten, waardoor ze nachtmerries kreeg. Over mensen die eeuwig brandden in de hel, de zondaars en de zondaressen.
Dat waren mensen die niet luisterden en niet deden wat meneer pastoor wou. Meneer pastoor die wist alles veel beter. Die haalde zijn wijsheid uit boeken geschreven door Rome. Wel, jongen, die volgelingen van Jezus, hun geschriften en hun verbeelding, die schiepen de god van het Westen. En al hun tralala werd nog zinlozer opgefokt en uitgebuit door pauzen, pastoors, nonnen, ook door de tante-nonnekes van je ma, jawel, en door de Jezuïeten. In feite door iedereen van die kliek, die er munt uitsloeg om vooral macht te verkrijgen en daarom nog meer bijbelse verhaaltjes uit de duim zoog.
Zoals dat van die man, chef van een dorp, die de bergen introk. Daar hoogstwaarschijnlijk kauwde op bladeren van een of andere struik en hallucineerde. Een soort lsd-trip, een hippie uit de oudheid dus. Ik heb je al verteld van de hippies en Woodstock. Wel in plaats van bloemenkransen te maken, te dansen en de meisjes te kussen, begon hij als een gek te beitelen. Eens zijn bui over, kwam hij naar huis, met stenen vol tekens. Zijn mensen konden dat toch niet lezen in die tijd. Voilà, zei hij, voortaan gaan jullie zo leven. God heeft de wolken opengetrokken en mij een opdracht gegeven! Die man was dagen van huis weg. Hij moest toch een goed excuus hebben, vooral tegenover zijn vrouw. Natuurlijk werd zijn verhaal voortverteld en geloofd. Dat is zoals een leugen. Je blijft die altijd weer herhalen. Je wijkt er niet vanaf en op de duur wordt ze aanzien als een waarheid. Zelfs door de leugenaar. Die gasten, die schiepen haar god, jongen, en niemand anders.'
De TV staat aan en in het langslopen vang ik al eens een glimp op van iets wat me niet interesseert, maar dat toch blijft hangen. Zo zag ik dat de ballenjongens op Roland Garros tijdens de regenpauzes met een grote paraplu de spelers beschermen tegen het nat, én dat die jongens daar blijven staan, met ongeveer gestrekte arm, de andere arm op de rug, zoals lakeien en dat waarschijnlijk voor zolang de bui duurt.
De Franse Revolutie heeft Garros overgeslagen, denk ik. De liberté en de fraternité zijn er misschien, maar de égalité nog niet. En vanmorgen zat er een hartverwarmend filmpje in de mailbox. Tennisfans kennen het waarschijnlijk al lang want sinds 2014 werd het 13 miljoen keer bekeken.
Zijn daarachter mijn bewondering en mogelijke afgunst te zoeken? Stel ik mij domweg aan alsof ik niet de vader en hij niet de zoon is, maar ik veeleer een sanguinistisch aanhangsel van hem met mijn zoon in de juistere rol van paternalisme?
Begrijp dus mijn gemengde gevoelens van krenterige vreugde en onderdrukte prikkelbaarheid, toen hij met de grootste onderscheidingen zijn titels in Gent en Boston behaalde en het vrij vlug bracht tot Europees verantwoordelijke van een belangrijke Amerikaanse verzekeringsmaatschappij, een goed, blijkbaar gelukkig (!?) huwelijk sloot, een kast van een villa betrok in Keerbergen en die liet renoveren.
Francis legde de lat steeds hoger, startte ook een eigen zaak op: dienstverlening à la carte, dus hoofdzakelijk beheer van zwart kmo-geld, overname van kleine accountantbureau’s, beursspeculaties, adviseur van vastgoedyups.
Naar buiten uit -zijn bedrijvigheden in het vage even terzijde gelaten- een heer van stand, een klasbak hors série die zijn moneybijbel aan zijn kniebuigende omgeving dicteerde alsof het reële sprookjes waren. Moest er al eens aan de noodbel getrokken, de netwerkvrienden hielpen met de glimlach. That's what friends are for!
Zie mij dan, beste lezer, de afstandelijke toeschouwer-vader, in-tevreden en fier ondanks alles, tegenover de onkreukbare uitstraling van zijn zoon.
Doch vader was inmiddels evenmin bij de pakken blijven zitten. Vader had ondertussen "De Klapper" geschapen, het populairste weekblad van de groep ooit. Samen met de krant vetmester van de uitgeverij.
Toen de oplageteller na anderhalf jaar boven de 70.000 sprong, liet ik alle nevenactiviteiten vallen en volgden de royalties conform de stilzwijgende normen binnen de groep.
Er was absoluut geen reden om mij een loser te voelen. Leuk villaatje, firmawagen en de eigen gedroomde bordeauxkleurige Rover, plus een kei van een zoon. Voor de buitenwereld was ik echt een geluksvogel met beslist goed gespekte bankrekeningen. Maar mijn huwelijksleven, van binnen uit gezien?
Ma douceur de vivre werd eerst uitsluitend gecelebreerd aan mijn werktafel. In een achterkamertje, waar ik de eerste jaren mijn stationsromannetjes uittikte en er telkens opnieuw mijn hongerige hartenkreet in uitschreeuwde naar een eigen beleefde, passionele en hechte liefdesrelatie. Grote afschuw en schaamte van mijn eega voor dit soort werk! Wel haar goedkeurend knikje bij het nakijken van onze bankrekening.
Dit wil ik eerst en vooral onderstrepen: mijn huwelijk met Gerda was in feite voor mij een schijnhuwelijk en voor haar een noodoplossing, een soort noodliefde. Een sacrale tussenfase, de tussenfase waarin zij wachtte op haar god. Eens getrouwd en al vlug vader, wou ik weer van haar af. En zij van mij. "Liefde" tussen ons was als een surrogaat van gewoonte en onverschilligheid. Wederzijds gedogen met geforceerde glimlachjes van welzijn voor de naaste omgeving. Op hoog- en feestdagen gekruid met de voor haar verplichte vier minuten plafond-kijken.
Gerda had absoluut geen behoefte aan seks, laat staan aan eigen genot, ondanks mijn schuchtere pogingen ooit in een periode die wittebroodsweken heet. Op zich geen extreem geval. Er lopen beslist, nu nog, massa's jonge vrouwen rond die onder andere niet eens weet hebben van de weldoende waarde van hun clitoris. Gerda was er zo eentje ontdekte ik te laat. Verdomme! Komt daarbij dat ze op jonge leeftijd haar devoot zieltje aan de goddelijke beschermheer had verpand. wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
De huisarts heeft aan mijn reacties niet veel informatie. - Doet dit pijn? - Eh, kweeni dokter. - En dit? - Het voelt wel vervelend, dokter, maar of het pijn is weet ik niet.
En dan zie ik dat ze aan mijn antwoord geen boodschap heeft. ‘k Heb me al afgevraagd of ik voor haar gemoedsrust eens niet wat 'ja' en 'aw' zou moeten antwoorden. Pijn noem ik wanneer ik niet meer uit mijn ogen kan kijken en moet gaan liggen. Dat is pijn.
Menstruatieweeën, dát was pijn. Vooral toen ik nog piepjong was. Maar daar had ik iets op gevonden : bergop fietsen. Daar was ik achter gekomen toen ik eens van de bakker terug kwam.
Bergop fietsen doet de buikspieren werken en die versnellen het hele proces. Dit is waarschijnlijk een ongevraagde detail, maar ik vertel het toch maar efkes, voor wie een (klein)dochter met heeft die tegen pijnstillers is. Hometrainer op weerstand 3 zetten is ook goed. (stand Mont Ventoux, noemt MML het) Later was dat fietsen niet meer nodig, maar dat is een ander verhaal.
In elk geval was ik toen blij dat ik van dit soort pijn vanaf ben. Niks dat nog een week uit de maand hapte. Of toch niet op dié manier. Een vrijere wereld.
Beste lezer, ik zou u de rest van dit verhaal kunnen presenteren als een journalistiek verslag. Zakelijk-koel. Beknopt. Met een paar sensationele titels. Zoiets gaat er altijd als koekenbrood in. Of als thriller, een pakkende thriller, gekruid met onvermoede medische en juridische toestanden, bewogen verbale duels tussen ondervragers en verdachten. en mengeling van Silent Witness, een diepmenselijke Frost in het bourgondisch vel van een Witse of een vaderlijke Baantjer met de accuratesse van Poirot. Kan niet. I haven’t got the latters little grey cells, om niet te spreken van de overkill aan thrillers op de markt.
Geloof me, u zou er ten slotte veel bij verliezen. Ik wens dat u de hele zonderlinge geschiedenis kent zoals ik ze heb ondergaan. Zonder franjes, met alle onthutsende, pijnlijke en pikant-erotische details. Ik wil, beste lezer, dat u er van het begin tot het eind live bij bent. Om juist te kunnen oordelen. Of te veroordelen.
Nu ik me, als de donkerste schaduw van mezelf, voor een spiegel het vel afstroop, stel ik vast dat het allemaal een zelfgezochte hel werd en dat ik er kermend in opbranden moest, met geen enkele kans om er nog uit te raken en me een wijzer, gelouterd man te weten. Gedane zaken nemen nimmer een keer. Alleen dwazen dragen een boetekleed vóór de zonde.
Mijn enige zoon, Francis, economist en financieel expert, op het mierenneukerige af (soms tot het frauduleuze toe), heeft één devies: 'The painting is on the canvas, not behind it'. Waarmee hij bedoelt dat een kunstwerk (of het leven, dat toch het allerbeste kunstwerk aller tijden is) eigenlijk iets is om verstandelijk-emotioneel te ondergaan, niet om er heel diep over na te denken en er een soort van schaakspel van te maken.
Ik heb mijn zoon altijd bewonderd. Of was die jubelende trots, die glunderend-vaderlijke waardering, meer onderdrukte jaloersheid omdat hij het verder had geschopt dan ik?
Die jongen van mij had echt schitterende studies gedaan. De kroon op het werk: een mastership aan een Amerikaanse universiteit. Ik echter was gestopt na de eerste kandidatuur rechten, nadien slechts een jaartje journalistenschool. Francis was precies, hardnekkig, een volbloed doorzetter.
Ik niet. Ik wou meteen scoren. Poen scheppen. Zelfs door een koel berekend huwelijk? Waarom niet?
Als tiener keek ik uit naar mijn American Dream. Als zestienjarige kon ik, tot mijn grote verbazing en trots van mijn ouders, mijn avonturenverhaaltjes en speurdersstories geplaatst krijgen. Natuurlijk bracht het niet veel op, meer zakgeld eigenlijk. Verleidelijke smaakmakertjes waren het echter, die me, na mijn vervelende studies, geleidelijk aan in de richting van de journalistiek dreven.
Eerst enkele feuilletons, zoals dat toen heette (o, dankbare, kitcherige dorpsromantiek) en daarna meer de sensatietoer op, succesvol reportagewerk, onderzoeksjournalistiek toen en nu eldorado voor de populaire pers. Kortom mijn springplank naar een vaste zit op een krantenredactie.
Door Gerda te trouwen zat ik pas echt op rozen. Althans zo dacht ik, en, op de keper beschouwd, heeft die hang naar geld me inderdaad geen windeieren gelegd. Francis echter is altijd van een ander kaliber geweest, al moet ik toegeven dat hij met de jaren een financieel aardje naar zijn vaartje kreeg. Eén groot verschil: ik was door mijn job ietwat bohémien, liet graag geld rollen; hij, financieel expert, pietje-precies, harde doorduwer en zonder scrupules. If need be, schaamteloos hypocriet.
Tijdens de nacht was graffiti gespoten op de speelplaats van de lagere school. Twee grote jonge agenten kwamen constateren. Een van hen stond te noteren. Hij vertelt :
Een kleintje van ongeveer zes, zo een beeldig rozig kind met strikken in heur haar en kanten biesjes aan haar sokken, bekeek traag en geïnteresseerd mijn uniform van onder tot boven. En terug. Ze zei bedachtzaam:
- Gij zijt een polies hé. - Ja Juffrouwke, wij zijn allebei politieagenten, zei ik en ik noteerde verder de schade. - Mijn Mama zegt dat azzik moet hulp hebben, azzik het aan een polies moet vragen. - Zo is dat, Juffrouwke, uw Mama zegt dat heel goed. De polies is uw vriend. De polies is er om u te helpen.
Ze schoof een voetje vooruit en vroeg met een ernstig snuiteke :
Max vloekte binnensmonds en ging weg, mokkend om haar bevel, vergat zelfs de afscheidskus. Hij ergerde zich aan zichzelf. Was korzelig, humeurig om dat telefoontje.
Onderweg dacht hij dat het hem eerlijk gezegd geen barst kon schelen wat er met die hysterische kwezel was voorgevallen. Waarom had ze Francis of zijn Trien niet laten oproepen, zelfs Serge of een van haar paternosterzusters. Natuurlijk niet! Ze wist immers met wie hij 's woensdagsnamiddags was. Mevrouw wou gewoon zijn leven verzuren. Ze was er weer in geslaagd, vooral na dat goddelijk wellustig vrijen. En dat voor hem zo belangrijk gesprek. Een volledig jaar hunkeren naar die ene bepaalde dag om eindelijk zijn leven een andere wending te geven. Lap! Magistraal! Weer stoken en stokken in de wielen. Nu met een ongeval. Proficiat, jij bitch.
Toen Max zijn villa naderde, wist hij meteen dat er iets meer dan ongewoons was gebeurd. Op de oprit een politiecombi, de Porsche van Francis, een voor hem vreemde wagen en ook een lichte vrachtwagen. Een vrij jonge man wachtte aan de deur. Aan de overkant een vijftal toeschouwers. Een eigenaardig gevoel van verbazing, kille nieuwsgierigheid en vooral vrees maakten zich van hem meester. Hij stapte weifelend uit. Zijn ogen zochten zijn zoon. Hij zag hem nergens. De jonge man kwam hem tegemoet.
'Meneer Cijnens?'
Hij herkende de stem van de man die hem had opgebeld.
'Ja! Wat is hier aan de hand? Wat is er met Gerda? Waar is ze?'
De jonge man nam hem bij de arm en leidde hem met zachte dwang in het salon. In een flits zag hij achteraan in de hal, onderaan de marmeren trap, drie personen in hurkzit. Tussen hen een grijze voet en een deel van een been. Een grijs been! Gerda droeg uitsluitend grijze nylons. Zij ligt daar! Gerda ligt daar! Max draaide zich meteen om. Wou zich overtuigen. Wou Gerda zien. De jonge man met koelbeheerste stem sloot even koelbeheerst de salondeur en stelde zich voor:
'Gert Van Haverbeke, politie Wemmel, ik sta in voor …'
Max hoorde vaag iets over hulp aan nabestaanden, slachtofferbejegenaar. Hulp aan nabestaanden?! Al die mensen. De drukte buiten. Zijn vragen kristalliseerden zich tot een concreet beeld:
'Ze is dood. Gerda is overleden, nietwaar, zeg het toch! Wat gebeurt hier? En mijn zoon? Waar is mijn zoon? Is er iets met mijn zoon?'
'Uw zoon is in de keuken, meneer Cijnens, samen met een collega. Gaat u nu rustig zitten, meneer. Er is een ernstig ongeval gebeurd hier in huis. Mevrouw Cijnens, uw echtgenote, is inderdaad … overleden en de omstandigheden zijn …'
'Al dat volk hier, de politie! Neen, geen ongeval! Dit is geen ongeval. Ze is overvallen. Ze hebben haar …'
Hij schreeuwde de woorden uit alsof ze zurig braaksel waren en herhaalde verslagen:
Het wordt weer tijd om het vliegenraam in de terrasdeur te plaatsen. Ze wou het efkes doen, maar hij vond dat een mannen-job. En ze liet het aan hem over.
Hoe meer hij haar onderging, zich letterlijk door haar liet verpletteren en leegzuigen, hoe minder hij haar begreep en hoe meer hij op haar verslingerd raakte. Nu eens vleide ze, als verpersoonlijkte Marianne de eerlijkheid zelf: 'Jij bent de enige, de echte man voor mij. Jij hebt mij ontbolsterd. Mon amour, que je suis femme avec toi.'
Dan weer haar fijn spottend lachje, toen hij bij een tweede of dappere (bijna) derde vrijpartij in gebreke bleef: 'Je zit niet op de redactie hoor, je zit op mij. Volgende week, voor je vaderdag, vier dozen Viagra. Een glas water en drie pillen tegelijk binnen. Compris?'
Max glimlachte er beteuterd bij. Hij kon haar niets kwalijk nemen. Zij was een eigenaardige vrouw met een dubbele bodem. Brutaal. Radicaal. Eigenzinnig cool en toch zo hypergevoelig. Overdreven passioneel vooral. Het kwam hem voor dat hij in haar niet één vrouw beminde, maar velen, totaal verschillend van elkaar, maar allen even hypnotiserend.
Hij kon Marianne daarom niet zien als gehuwde vrouw. Zeker niet als Gerda, zijn masjochel. Verdomd niet! Een bolide vergelijk je niet met een tweepaardje! Gerda was … nee, niet aan denken nu. Zijn namiddagen met Marianne liever inlijsten en in verblindende spots zetten. Haar tot monument verheffen. Haar zijn wedergeboorte, zijn lichtjaren noemen. Dat moest hij.
Hij zei haar eens: 'Je bent bijzonder knap, intelligent, warmbloediger dan welke vrouw ook. Jij had met een vingerknip een rijke vent aan de haak kunnen slaan.'
'Trouwen! Moi! En die echtgenoot opzadelen met die sukkel van mijn vader. Nooit! Gelukkig gaat het momenteel goed met zijn gezondheid, ondanks de hartklachten van de voorbije maand.' Enkele weken later was haar vader er plotseling niet meer. Longoedeem.
En nu vandaag, dag op dag, een jaar geleden: haar belofte, zijn geduld. Zijn hoop. Hij had er bij het binnenkomen van de kamer willen over beginnen, doch ze had hem direct de mond gesnoerd met haar wulpse beten van kussen.
Nu misschien? Hij keek haar aan. Zo meteen zou ze ontwaken uit haar lichte slaap. Hij moest erover beginnen. Zij had het hem beloofd. En hij had haar verzekerd nog een vol jaar te wachten. Zelfs niet één keer was hij bij haar thuis langs gekomen. Nu, vandaag was die termijn om.
Max kreeg zin in een sigaret, een laatste neut cognac uit de vergeten glazen. Hij draaide zich naar haar toe. Rook het beste van henzelf op haar fijne huid. Beroerde omzichtig het dichte dons van haar venusberg en hoorde haar zachtjes kreunen. Alsof het onbewust gebeurde, zocht haar hand zijn hard wordende penis, maar duwde ze hem daarop bruusk van zich af en riep:
'Zo laat al! Kom, enough is enough. Kleren aan! Time to go!'
'Goed, ik ga douchen!'
Marianne rekte zich als een voldane poes. Ze geeuwde:
'Ik lekker niet. Ik wil je in mij blijven voelen. Jouw liefde uit mijn lichaam wassen, dat is pas zonde.'
Max wipte uit bed en verdween in de badkamer. Buiten floot, piepte, groende en lispelde nog de prille lente van de verlate zonnedag, een ode aan de serene avond.
'Max?'
'Ja!'
Hij keerde in de kamer terug, zijn hemd dichtknopend. Ze stond in zwart slipje en beha.
'Sachez que votre peau porte merveilleusement bien le noir, madame.'
'Gekkerd, even ernstig ja ? Wij moeten praten. Vandaag is het precies een jaar geleden, weet je nog…'
Ze nam zijn handen in de hare. Haar stem trilde:
'Max, na de begrafenis heb ik je gevraagd één jaar geduld te oefenen. Met ons. Met onze toekomst. Nu wil ik er opnieuw over beginnen. Nu, vandaag, kunnen we er open en eerlijk over spreken.'
'Ik wil je trouwen, Marianne.'
'Dat weet ik. Ik ben vrij. Maar jij, Max, jij bent …'
'We gaan scheiden'.
'We? Jij, ja, Maar zij? Nooit geeft zij je op. Nooit, hoor je? Dat kneuterige geloof van haar en financieel …'
'Daar draait het absoluut niet om. Dat weet je toch. Trouwens, Francis vindt het de juiste oplossing voor beide partijen.'
'Jouw zoon, die windhaan? Die zou zich absoluut niet verheugen in ons huwelijk. Zeker weten! Vandaag praat hij jou naar de mond en morgen staat hij vierkant achter zijn moeder. Als puntje bij paaltje komt, weet je wat die zoon van jou samen met zijn ijsranonkel zal doen? Aan hetzelfde zeel trekken, dat van Gerda, niet het jouwe.'
'Laat mijn zoon en zijn vrouw er buiten. Ik wil coûte que coûte van haar af en daarmee basta!'
De stem van Max was schor en basta was net één van die woorden, die op Marianne werkten als een rode lap op een stier.
'Wat ben jij toch een naïef klootje, Max. Zie je echt niet wat jou te wachten staat? Zal ik het jou op een blaadje geven? Jouw eega, opgejut door schoondochter en maatje Serre…'
'Serge', verbeterde Max.
'… dat stuk pastoor. Man toch! Gerda vertolkt de rol van haar leven. De madonna met de zeven weeën. Troosteloos, tierend om de overspelige echtgenoot, nadien zwaar depressief en maar pillen slikken …'
'Marianne, alsjeblief!'
'…verloren, ontredderd, machteloos lijdend en strijdend als oudere vrouw tegen een bloedmooie rivale, à propos zelfs jong genoeg om haar dochter te zijn. Shakespeare kan hier serieus een punt aan zuigen.'
'Marianne, genoeg. Ik kan je staaltje pathos best missen. Vanavond spreek ik met Gerda en ten laatste morgen met mijn zoon. Je zult zien, hij zal beslist…'
'… niet aan jouw zeeltje trekken. Mag ook niet, dat is alleen van mij!'
Haar klein-meisjesstemmetje deed wat het doen moest: Max laten smelten.
Op dat ogenblik zong zijn mobieltje de tonen van de Brabançonne en Marianne trompette mee. Hij viste het geluid uit zijn binnenzak. De display toonde het nummer van zijn vaste telefoon thuis. Merkwaardig. Gerda belde hem nooit. Wat krijgen we nu, vroeg Max zich af. Zijn stem klonk echt bitsig, stug:
'Ja, en! Ja, met Cijnens. Hoezo een ongeval? Is het ernstig? Waar ligt ze? Thuis! Als u erop staat … ja ik kom eraan!'
De verbinding werd verbroken. Max staarde perplex naar zijn mobieltje en toen naar Marianne, vol vragende nieuwsgierigheid in haar ogen. 'Wat is er met Gerda? Een ongeval?'
Hij haalde nonchalant de schouders op en kleedde zich verder aan. 'Blijkbaar. 't Was de politie van Wemmel. Ze willen dat ik onmiddellijk naar huis ga. Aangereden zeker. Ik kreeg geen verdere uitleg. Kan de politie het in drie woorden zeggen, dan gebruiken ze er geen vier. Ze hebben haar niet moeten afvoeren, ze ligt thuis. Erg kan het niet zijn!'
'Die mensen roepen niet iemand op als het niet ernstig is, Max.'
'Och, voor mijn part kan ze de pest krijgen. Dat ze hen naar haar zoon of schoondochter laat bellen, maar niet naar mij.'
'Verwittig je zoon. Bel hem onmiddellijk.' Marianne klonk meer dan beslist. Max zuchtte en deed wat ze vroeg.
'Tiens, hij is momenteel niet te bereiken. Wat krijgen we nu? Francis gaat zelfs met zijn gsm naar toilet! Trouwens, op dit uur zit hij normaal bij haar. Met een bakje slappe decaf te luisteren naar haar chagrijn. Hij kan natuurlijk in een file hangen, maar zijn mobieltje uitzetten, that’s unlike Francis.'
Marianne legde haar hand op zijn mond. Rustig, doch vrij bevelend zei ze: 'Je rijdt nu naar huis. Gerda is je echtgenote. Doe je plicht en vertrek. Nu meteen, Max!' wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140
'k Zag laatst in 't wegelke een paar bloemekes bijeen en 'k dacht 'k zal er eentje plukken maar 'k plukte er niet een
want ik ontwaarde een heel schoon bieke dat al zoemend met zijn kopke in een wiegelend bloemenknopke aan 't rondneuzen was
en 'k dacht zo'n bieke moet ge nie ambeteren anders wordt zo'n bieke een bikke boos en 't zou zich tegen u keren en u steken met haar angelken broos.
Majumau 5 sept 2011
We hebben het stereotiep van de Bezige Bij, het Maja-syndroom. Maar er zijn ook langslapers onder de dames. En bij die langslapers zijn opportunistes. Plantrekkers, zeg maar. Terwijl haar collega’s zwoegen op de bloemen des velds, volbrengt zij met slaapoogjes en een grimas haar dagtaak volgens een gans eigen traject.
het grimas en de slaapoogjes van luie bij
Dit filmpje heeft geen ondertiteling nodig, want woordeloos. Toch maar klank aanzetten, omdat de geluiden zo knap de beelden onderlijnen. https://www.youtube.com/watch?v=MtagJ9ZH6Gg 05min45 om rustig te worden.
Ze heeft gelijk, hij was een rotzak, een jaloerse dwaas. Hij keek haar aan. Zijn hart kromp. Ze staarde verdoofd voor zich uit. Weg de glans in haar ogen. Weg de lichte blos op haar wangen. Weg de grappige lachkuiltjes rond haar mond. Uitgelopen mascara lieten zwarte sporen na op een lijkbleke teint. Neusvocht vermengd met speekselslierten langs de mondhoeken. Hij had zijn prachtige vrouw als het ware een dodenmasker aangemeten.
Bij Gerda zou hij daarom beslist meer dan één fles champagne gekraakt hebben. Zoals Marianne er nu uitzag, deed hem met beide handen op het stuur bonken. Wat jaloersheid aanrichten kan! Hij nam haar in zijn armen. Ze liet begaan als een slappe pop. Totaal versuft, weerloos. Hij kuste haar wangen, voorhoofd en kin. Slikte haar speekselresten in. Likte haar gezichtje letterlijk schoon.
'Mijn engel, mijn alles, verdomme wat doe ik je toch aan? Nooit meer, nooit meer, ik zweer het. Hoor je mij, zoetje? Toe, lieveke, zeg dat je het me vergeeft. Bieke, alsjeblief zeg toch iets. Gaat het?'
Ze knikte. Hij voelde het naschokken van haar tenger lichaam tegen zijn borst.
'Wil je naar huis, zoetje? Mag ik eerst je nog even in de armen houden?'
Marianne staarde hem aan. Verslagen. Met in-trieste blik.
'Dit nooit meer, Max. Nu wil ik rust, alleen rust.'
'Zou ik … kunnen mijn armen je die rust brengen in … ons nestje, ja ?'
Ze glimlachte flauwtjes. Door zijn jongensachtige, stuntelende verlegenheid kwamen haar lachkuiltjes beetje bij beetje terug. Hij kuste teder haar handpalm, startte de wagen en reed langzaam door.
Straks zou hij haar als een jonge bruid naar bed dragen. Zich tegen haar aanvlijen en de warmte van zijn liefde in haar lichaam laten overgaan. Zij de baby, hij de moederschoot. Hij zou haar zachtjes strelen. Zelfs een wiegeliedje zingen of een sprookje vertellen. Zijn klein meisje in slaap wiegen, dat zou hij. En dan, bewegingsloos en ademloos, dat prachtig mensenkind, dat goddelijk geschenk gemaakt voor hem alleen, dankbaar en teder bewonderen.
Vrijdag, en alle daaropvolgende woensdagen en misschien vrijdagen, zou hij haar nog meer verwennen, de allerkleinste wens in haar ogen lezen en vervullen. Meer nog dan het beste van zichzelf wou hij haar schenken. Als ze de liefde bedreven het laatste vocht uit zijn lichaam persen. Hij wilde zijn godin terug. Zijn Aphrodite kirrend bij hem in de wagen, wijn proevend in het restaurant, sensueel flanerend, dansend cheek to cheek.
Kunstjes wou hij voor haar maken, pirouettes, een draaiende derwisj, zelfs op stelten lopen als clown in de Nieuwstraat, op een zaterdagnamiddag nog wel. Hij wenste zijn laaiende amazone terug, vooral in bed. Zijn blauwe engel, von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt. En hoe!
Zij kon zich dan, nog niet eens helemaal uitgekleed, soms met het onderdrukte gebrul van een uitgehongerde tijgerin op hem storten. Bijtend, klauwend, krabbend, likkend, strelend, flemend, woest en dan weer verrassend teder, moederlijk bijna, in een caleidoscoop van de meest tegenstrijdige gevoelens, die haar in een mum van tijd naar de diepste hoogtepunten voerden.
Dan jubelde ze, heftig naar adem snakkend : 'Ik ben op de Himalaya! Hoger, nog hoger!'
Hoe onvergetelijk, goddelijk zalig, inniger en almaar vernieuwender hun woensdagnamiddagen de volgende maanden ook waren, het gevoel van onbehagen, telkens hij 'Maison Magnolias' naderde, raakte Max maar niet kwijt. Zijn denkduiveltje bleef doordrammen, telkens weer: achteraan, Max, de parking is achteraan. Numero uno nu en nummer hoeveel op de schaal van vroeger? Kind aan huis is ze daar. Vraag het haar, durf toch, broekschijter!
'Zullen wij eens uitkijken naar een ander adres in de buurt, of een knus appartementje huren. Wat denk je?' Max vroeg het quasi nonchalant.
'Waarom? Ik zou echt niet weten waarom. Enfin, Max, ons nestje, ons plekje van de eerste keer! Trouwens, ik ben daar graag. Wij zijn er bij wijze van spreken thuis. Mevrouw Céline kent ons. Heel goed zelfs. Ik begrijp niet …'
'Bah! Kwestie van variatie. Verandering van spijs doet eten, nietwaar.'
Losjes rolden de woorden over zijn lippen. Losjes maar té cru en echt ongewild. Hij verwachtte weerwerk, kreeg echter vuurwerk:
'Zeg, wat heeft ze jou opgegeven vanmorgen? Amper drie weken geleden kreeg ik je prachtig gedicht over dit villaatje en wat het voor ons betekende. Nu komt de aap uit de mouw, zie. Meneer moet nodig verandering van spijs hebben. Besef je wel goed wat je … foert!'
Marianne kruiste de armen en bleef door het zijraampje naar de voorbijgangers kijken. Mokkende vrouwen zijn óf op de zere teen getrapt óf ze gaan menstrueren, wist zijn denkduiveltje.
'Liefje, komaan, forget it. Boos om zo’n futiliteit? Beetje kinderachtig toch?'
'Wablieft? Kinderachtig! Merci! Weet je wat? Stop, kom, stop maar. Ik zal vragen waar meneer kan neuken. Want meneer moet dringend variatie hebben. Jij … jij rotzak. Allemaal dezelfden, die mannen, allemaal.'
Bingo! Nu doorgaan, vriend, meteen gaat ze aan het snotteren, niet week worden, hé! Wagen parkeren en doordrammen. ’t Is nu of nooit, hoor je mij?
Max parkeerde kalm de wagen. De daverende vrachtwagens. De rijdende disco’s. Zijn denkduiveltje. Niets hoorde hij. Zintuigen verlammen wanneer de ogen van een vrouw, die liefheeft, zeggen dat ze vermoedt dat het voorbij is, alle hoop verloren heeft. Terwijl toch niets minder waar was. Hij zou verdorie zijn leven geven voor haar. Ze was er altijd en overal. Hij stond 's morgens met haar op en ging 's avonds met haar slapen. Ze wist dat hij zonder haar niet kon.
Had hij zijn liefde voor haar al niet honderdvoudig beschreven, bezongen, uitgeschreeuwd? Wat bezielde haar toch? Liefde stoelt ook op trouw, respect en eerlijkheid. Nooit leugens, recht voor de raap. Dat was de afspraak. Zij was een open boek voor hem. Maar enkele pagina's ontbraken en ook die wou hij lezen.
Hij had geen geheimen voor haar. Hij had zich nooit met andere vrouwen ingelaten. Mogelijkheden zat, maar te trots, te veel eigenwaarde. Wablieft, te veel eigenwaarde hoonde denkduiveltje. Gedegouteerd ja! Je vergeet zeker die keer jaren geleden in die goedkope pied-à-terre met dat telefonistje. Haar kut stonk als de pest. Daardoor gebeurde er niets, door de stank. Heeft Marianne hier ook weet van, jaloerse meester-masturbist? Wat bezielde hem? wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur -: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Ach ja, springen, rollen, kruipen over de scène het zal wel iets zelfexpressie te maken hebben. Het is hard werken zeggen ze, maar welk dansen is dat niet?
Knap hé. ‘k Ben zot van tapdansen. Kijken bedoel ik, van tapdans kijken. Het is zo kwiek en kundig dat ik bij momenten vergeet te ademen. Heel vervelend.
Halfeen. Max wachtte op de parking van Darcy. De Megane niet te bespeuren. Natuurlijk zou ze komen. Trouwens, met mobieltjes had niemand nog een valabel excuus. Haar vader zal toch niet…? Hij had haar sedert woensdag niet meer gehoord. Wou wel bellen, maar dan was daar zijn verwittigend denkduiveltje: slow down, don't move too fast, old chap. Materiaal ophalen of afleveren bij klanten zat ook in haar takenpakket. Gebeurde meermaals per week, had zij hem verteld. Dus dat kon het zijn. Shit, het verkeer op dit uur zat al evenmin mee. Eindelijk, la voilà. Ze had zijn Audi herkend en wuifde hem vrolijk toe.
Zo meteen zou hij zich spiegelen in de groene pretlichtjes van haar ogen, haar discreet parfum ruiken en de prikkelende weldaad van haar aanwezigheid ten volle ondergaan. Wat een vrouw! Die wiegende stap. Dat prachtig blauwzwart haar, zwierig dansend rond haar fijngevormd gelaat en dat gave gebit in dat vranke mondje. Nee, Max, niet vergelijken met zuster Symforosa thuis. Thuis is de Sahara, nog twee meter en je wordt overspoeld door de Niagara, maande denkduiveltje.
'Hallo, here I am!' 'Dag Marianne, je ziet er schitterend uit. Je wagen … waar staat je Folieke?' 'Ik heb vanmorgen de trein genomen. Je brengt me toch wel naar het station?'
Ze legde haar roestbruine regenmantel en paraplu netjes op de achterbank. Het viel hem op dat ze opnieuw haar crèmekleurige Escada jasje droeg, geen jeans zoals woensdag, maar een halflange, hazelnootkleurige suède rok met split tot net boven de knie. Ze nestelde zich in de zetel. Zelfs het zwarte leder zuchtte van genot bij de aanraking van dit goddelijke lichaam, dacht Max.
'En nu … en route! Wil je de oude steenweg nemen?' Zij beval en Max gehoorzaamde, ook aan zijn denkduiveltje dat hem aanraadde niet naar dat lange, gebruinde been met fijngevormde enkel te kijken, noch naar de lichtroze gelakte teennagels en zeker niet naar die knie en die half ontblote aantrekkelijke dij met zijn hand vlakbij. Pook vasthouden, vriend, de hand aan de pook en het oog op de weg.
'Hier ergens moet het zijn, Max, beetje afremmen. Voilà, daar, de oprit met de hoge dennen. Oprijden en dan achteraan, Max. Daar is de parking.'
Een kleine villa met rieten dak, enkele vensterdeuren vooraan, maar geen ingang, denkelijk opzij. Een wagen op de parking, een Jaguar in de openstaande garage. Achteraan een zware eikenhouten deur met kijkkastje, afgesloten met traliewerk. Daaronder, heel discreet, een koperen plaatje met 'Maison Magnolias – Sonnez s.v.p./Bellen a.u.b.'
Nee, Marianne, dit toch niet meteen. Een vrouw zoals jij toch niet. Daareven nog de Niagara, nu de afgrond, zo leek het hem. Een diep donker gat, ijskoud met stalagmieten die zijn lichaam priemden. Hij volgde haar zonder een woord. Hij hoorde haar vaag cognac en koffie vragen. Ze bleef staan op de eerste traptrede, keek hem uitdagend aan. Liet een sleutel voor zijn neus bengelen en zong hees lispelend: "Happy birthday, mister editor, happy birthday to you".
Omstreeks tien uur kwam hij die avond thuis. Liet de Audi op de oprit staan en de malse lenteregen zijn huid koelen. Maakte enkele tapdanspasjes in de hal en zong luid:
"… what a glorious day, I am happy again. I’m singing and dancing in the rain Papiripidoe paah!" en hij klakte met de hielen.
'Awel, ben je maboel geworden, ketterszoon! Er was zeker weer iets te doen aan de overkant. ’t Zou me niet verwonderen, juist vandaag. Dat vermaledijde gazettenvolk!'
De krijsende kraaienstem van Gerda, dat afschuwelijk donkere haarnetje tot vlak boven de wenkbrauwen, die benige neus en daarop de hoornen bril. Als een wandelende tak in blauw flanel bovenaan de trapleuning. Max kon het niet aan. Nu zeker niet.
'Jij, jij, verderf van mijn leven, de wereld treurt en bidt. En jij ..., Heer vergeef hem, hij weet niet wat hij doet, jij zingt en jij danst, jij …' Zij volgde hem naar de keuken, briesend, stampvoetend.
'Ook zin in tapdansen?' spotlachte hij.
'Jij schoft, jij ketter, Heer waarom, waarom moet ik dit aanhoren?' Haar handen trilden en de houten bollen aan het touw van de paternoster, een familie- erfstuk, kletterden tegen elkaar.
'Olé, olé', antwoordde hij en wenkte een denkbeeldige stier met de keukenhanddoek.
'Onze Lieve Heer is vandaag gemarteld en gekruisigd, moest je het nog niet weten. Het is Goede Vrijdag, hoor je mij, Judas, Goede Vrijdag!'
'Veel meer dan dat, Gerda', schetterde zijn stem in triomf, 'het is de beste, de schitterendste, de meest waanzinnige vrijdag ooit, zeker voor mij. Hop, naar je kapel, jij, en ik naar bed.'
Het stormt hier en de wind komt uit het zuidwesten. Een echte zuidwestenstorm, een lentecadeautje, een verlaat aprilgrilletje. Hoe het nu op de Schelde is, weet ik niet. Hoe het op zee is, kan ik vermoeden. Hoe het hier is …
Binnen
De wind fluit door het kipraam van de keuken en alle ramen vooraan zijn versierd met regendruppels, wriggelende waterkralen. Ze zijn mooi, het zijn er heel veel en ze blinken.
Buiten
De bomen wervelen als zotte isadora’s. Elk in een eigen kleur en tint. Het gebladerte blijft stevig aan de takken hangen wat dit is geen herfststorm maar een lentestorm. De bomen doen uitbundig en ook wat baldadig. Ze laten zien dat hun lentekleed tegen wat gefuif bestand is. Want eigenlijk zijn de bomen aan het dansen. De wind is hun muziek en de regen 'vloeit rijkelijk'. En wanneer ze uitgewaaid en uitgeraasd zijn staan ze daar wat te druppelen. Te zweten, vermoed ik. Tot de volgende uitzinnigheid. Want ze zijn vandaag nog niet uitgefeest, zo te zien.
Hoog in de lucht waait de zuidwestenwind nog altijd en hij brengt de volgende vloot lentewolken al. Nog efkes wachten en dan krijgen we het volgende optreden van onze fuivende bomengroep. Dit is lente van op de eerste rij.
Hij parkeerde zijn wagen naast de Megane. Keerde zich naar haar toe, greep dit keer niet haar hand.
'Mag ík je nu een zoen geven?' vroeg hij geamuseerd.
Geen neen ook geen ja. Enkel een verlegen glimlach als antwoord. Zijn lippen bereikten bijna haar wang, wat trouwens de bedoeling was, maar zij drukte met een voorzichtig aftastende, streelzachte beroering haar mond op de zijne.
'Marianne …' verder kwam hij niet, hoefde ook niet. Zij kwam hem tegemoet. Met een passie die geen tegenspraak duldde. Dierlijk hongerend, bijtend, de beten van het wijfjesdier dat haar prooi verdooft en totaal verlamt. Marianne hapte erbij naar lucht. Hij zag haar halsslagader trillen. Hij verwachtte in haar groene ogen victorie te zien stralen. Niets daarvan. Verwonderd en opgetogen ja, lichtjes ontroerd maar zo verrast keek ze hem aan en floot daarop zachtjes tussen de tanden.
'Nooit gedacht dat een man van jouw leeftijd nog zó kan kussen, Max, nooit.'
Hij staarde haar verbluft aan. Het overkwam hem zelden, maar zij had hem flink van zijn stuk gebracht. Hij had haar verdorie niet gekust! Een zoentje ja, vriendschappelijk, ook teder. Dát had hij gewild, meer niet. Zij, zij had zijn tong, zijn lippen, zelfs zijn zinnen gewoon verkracht!
Had hij te maken met een bijzonder ervaren en geraffineerde vrouw of met een schat van een meisje, in de ban van een onverwacht romantisch rendez-vous en twee kopjes warme chocolade in een voor haar nooit geziene omgeving?
'Wanneer, Marianne?'
Hij hoorde zijn weifelende stem, was zich niet bewust wat de reactie van zijn vraag bij haar zou kunnen teweegbrengen. kunnen doen vermoeden wat hij helemaal niet bedoelde, of nu nog niet bedoelde. Draaien de brains vierkant, Max, dan wordt de stem ratio, giechelde zijn denkduiveltje.
'Vrijdag! Kom je me ophalen aan het agentschap? Eén uur stipt. Oké?'
Voor het eerst dacht Max er niet aan de deur van haar wagen te openen. De Megane was al geruime tijd weggereden toen hij uiteindelijk besloot terug te keren naar de redactie. Hij had behoefte aan muziek, aan een heftige Wagner, aan pauken en cimbalen, aan hoorngeschal. Marianne had echter aan de zenders geprutst. Ze wou absoluut de sterkte van de tuners horen tijdens de rit van de Méridien naar de parking.
'Kom op Klara, wo bist du', riep hij lichtjes geërgerd.
'… ook Donna kan haar niet vergeten, hoe zouden we … een groots talent, Vlaanderens prachtigste stem, Ann Christie beklijft, ze blijft …'
Anneke, dat klein musje. Ze verscheen op zijn netvlies. Anneke in de ziekenkamer van het AZ in Jette. Hij zag haar verloren lijfje, de ingevallen bleke wangen, de blauwige lippen. Doch vooral haar ogen, haar fantastische ogen, dankbaar stralend, niet voor de journalist maar voor de vriend die haar bezocht. Ook Max bracht haar nu een hommage. Hij zong samen met haar, voor haar, maar vooral voor de vrouw die zich zo pas in zijn leven had vastgebeten :
"Dat heet dan gelukkig zijn, een deur die soms opengaat. Dat heet dan gelukkig zijn ’t gevoel niet alleen te zijn…"
De moeder kwam de straat in gevlamd en ze reed bijna een ambulancier omver. Haar dochter werd in allerijl naar de materniteit gevoerd. Ze kon nog efkes wuiven naar Diane en riep dat alles onder controle was. Binnen nam ze de oudste over van Peter, zodat hij ook weg kon.
Bij spoed repte men haar door de gang maar de baby kwam sneller en Diane beviel. Niet in de verloskamer maar op weg daar naartoe.
- Trek het u niet aan meisje, zei de verpleegster die haar nadien in een kamer installeerde. Hier zijn al gekker dingen gebeurd hoor. Drie jaar geleden beviel er wel iemand op de parking!
'Zullen we de begroeting overdoen, Marianne?' Ze knikte en zoende hem op de wang. Kort maar hartelijk. De handkus van Max verwarde haar zichtbaar, want ditmaal niet volgens de etiquette en té lang.
'Prachtig, wat een luxe hier! Had ik nu maar mijn fototoestel bij!' Marianne bleek onder de indruk van de omgeving.
Het intrigeerde Max dat een jonge vrouw met zo’n allure, zo stijlvol gekleed, zo ogenschijnlijk werelds, rondkeek met het enthousiasme van een kind, dat voor het eerst de poorten van Disneyland ziet opengaan.
'Niet te geloven! Die planten! Die zachte kleuren van de fauteuils en die luchter, Max, zo'n stuk heb ik nog nooit gezien. Hoe die ramen bekleed zijn!'
Nu pas merkte hij dat ze, op het fijn gouden kettinkje na, helemaal geen juwelen droeg, zelfs geen nepdingetje. 'Wat mag ik je aanbieden, Marianne?'
Hij reikte haar de kaart aan. Zij kon van het interieur niet genoeg krijgen. Daardoor nam ze de kaart ondersteboven aan, vond natuurlijk niet wat ze wou, boog voorover en fluisterde eerder timide:
'Warme chocolade, lukt dat hier?'
'Hier lukt alles, Marianne, en zeker voor jou.'
Hij wenkte lachend de ober. Ze nam een brochure van het tafeltje en stopte ze in haar tas.
'Souvenir! Mijn budget laat geen viersterren toe, zelfs geen drie.'
Wat bedoeld was als luchtige opmerking, eindigde in een duidelijk hoorbare zucht.
'Tiens, betaalt de reclamesector niet zo best?'
'Goed is anders. Ik werk deeltijds en bij Darcy, allez, door Michèle, heb ik eigenlijk bepaalde faciliteiten. Fulltime zit er voor mij niet in, laat staan carrière maken … omwille van mijn vader.'
'Je vader?'
'MS. Papa heeft multiple sclerose. Dus …'
'Hoelang al?'
'Toen ik mijn diploma middelbaar haalde, redde hij het nog met een stok. Daarna volgde het looprek en nu … al jaren rolstoel.'
Marianne trommelde nerveus met de vingers op het tafeltje. Max nam haar hand en streek zachtjes over de fijne knokkels.
'En je moeder?'
Een schril, honend lachje volgde. Ze schampte:
'Foetsie! Al jaren. Met onze magazijnier dan nog wel. Plus een serieus pak geld van de overname van onze bierhandel. Geen mens weet waar ze uithangt. Ik moet het trouwens niet weten … Papa treurt nog steeds… een infarct heeft ze hem nagelaten … maar ik.. voor mijn part mag ze… creperen.'
Max liet haar hand niet los.
Zachtjes ging haar wijsvinger nadien over zijn knokels heen en weer. 'Je hebt prachtige handen, Max. Lange slanke vingers, sierlijk voor een man en zo … troostend.' Marianne strengelde in een opwelling haar vingers tussen de zijne.
'Kom op, kindje, ik luister.'
Ze schetste rustig, met chronologische preciesheid haar tienerjaren, beheerst door de MS-kliniek in Melsbroek. Hoe haar droom, de studio Teirlinck volgen, opging in rook. Hoe ze door de scheiding van haar ouders, nadien te vlug had toegehapt op het aanbod van hun notaris uit een naburig dorp. Een rotjob, een echte catastrofe. Uitbuiting vier jaar lang. Haar dagelijkse timing: ontbijt maken, opruimen, op de verpleger wachten, de wagen in, naar kantoor, terug naar huis, avondeten, papa voeden, zijn avondtoilet samen met iemand van de gezinszorg, tussendoor zijn kine-oefeningen die ze na jaren vrij goed onder de knie had, helpen uitvoeren.
'Hoe speel je het dan klaar? Elke dag, Brussel heen en weer?' wou hij nog weten.
Ze had gelukkig hulp van haar naaste buren. Een echtpaar, zestigers en beiden gehoorgestoord, zwaar zelfs. Schatten van mensen, zeer betrouwbaar en bijzonder hulpvaardig. Altijd paraat. Uiteraard vergoedde ze hen, een welgekomen aanvullend inkomen.
Sinds vorig jaar had ze meer ademruimte. Jenneke, de enige nicht van papa, was met brugpensioen. Ze woonde vlakbij. Een kordate vrouw die van aanpakken wist. Ongehuwd. Zijn troost en haar stuwkracht. Een beetje vervangmoeder, veel vervangmoeder eigenlijk.
'Gisteren is ze blijven overnachten. Het gebeurt zo zelden, Max. Als het dan gebeurt, ga ik soms uit de bol, allez, in feite domme dingen voor een vrouw van vijfendertig. Dit hier nu, je weet niet wat het voor mij betekent. Dit heeft geen naam, zo’n luxe!'
Luxe was ook de aankoop van de Megane geweest, haar enig folieke, tevens de naam van haar wagen, haar troetelkind. Overgenomen van Angie, een zwangere collega, die een gezinswagen nodig had, en vooral dank zij de financiële hulp van Michèle. De afbetaling was bijna rond.
'Michèle wou geen intresten verrekenen. De dag van vandaag vind je nog zelden zo’n mensen. Af en toe werkt ze wel op mijn systeem, maar allez, al bij al is ze toch een goeie ziel … En je vrouw heeft problemen met haar zei je gisteren?'
'Gerda, mijn gade', repliceerde hij korzelig-spottend, 'heeft problemen met iedereen die niet volgens haar normen leeft. Normen opgelegd door Rome. Een vrouw zoals Marietta leefde bijvoorbeeld volgens die normen in zonde, want geen kerkelijk huwelijk.'
'Allez, Max, wie denkt nu nog zo?'
'Nu? Logisch denkende mensen niet langer, maar Gerda en haar clubgenoten nog altijd. En vroeger, kindje, dertig jaar geleden, in de kleine dorpen bijna iedereen. Mijn vrouw is, bij wijze van spreken, met, nee wat zeg ik, in wijwater grootgebracht. Soms denk ik dat ze religieuze visioenen heeft, zelfs op de minst religieuze plaatsen. Iedereen in haar familie heeft bindingen met de kerk. Ze hebben er blijvende roepingen en roepingen, die na een tijdje forfait moesten geven, zogezegd om te gaan en zich vlug te vermenigvuldigen. Name it they’ve got it: pastoors, nonnen, paters-oblaten, diakens. Ofwel zitten ze in de kerkfabrieken, ooit ook drukker-kosters, en als kers op de taart, laveert er eentje al jaren in het Vaticaan. Mijn zoon Francis bijvoorbeeld heet officieel Franciscus, Johannes, Serafinus. Franciscus, naar mijn vader François, en Serafinus naar vader Vanbesien. ’t Zal je maar overkomen, zo’n naam als jochie, zelfs als volwassene. Enfin! Mijn zoon kennende, kadert dit nu perfect in zijn imagebuilding. Zie je zijn naamkaartje al: Francis J.S. Cijnens!'
'Maar jij bent zo te zien toch van een ander kaliber. Gezellig, zeg, tussen …'
'…tussen die apostolische bende? Dat is leven en laten leven, kindje, en niets toegeven, bijna zevenendertig jaar lang!'
'Wablieft? Ben jij al zo … zo …'
Marianne aarzelde en keek hem verrast-ongelovig aan. Ja, hij was inderdaad al zo oud, peinsde hij er koeltjes bij.
'Nu ben ik er, Max! Weet je aan wie je mij doet denken, aan die Nederlandse acteur, hij heeft ook in Hollywood gezeten, ook zo’n schandalig knappe vent, maar jij bent een stuk slanker, misschien een beetje grijzer. Hij speelt dikwijls de elegante versierder, … allez, zijn naam ligt op mijn tong.'
'Jeroen Krabbé zeker, heb ik al vaker gehoord. En ja, Marianne, ik ben al zó oud. Vandaag nog zestig, vrijdag komt er een jaartje bij … En nu ga ik je naar de parking voeren. Je vader wacht. Oké?'
In het lokaal van de clubkrant verhuisde de schaar van tafel naar tafel, heel het lokaal rond. Regelmatig raakte ze dan bedolven onder oude papieren en stapels nieuwe. Men besteedde uiteindelijk meer tijd aan schaar-zoeken dan aan effectief werken. Iemand kwam op het lumineus idee de schaar vast te leggen aan een pijpleidinkje dat daar verticaal stond te wezen achter de tafel bij de deur. Het voorstel werd onmiddellijk algemeen aanvaard. Voor een keer zonder vergaderen of palaveren.
- Morgen breng ik van thuis een flink stuk ketting mee, zei de handige. - Maar nee, hier zie, een flink eind touw is ook al goed, zei de rappe. Met een stuk touw uit de rommelschuif legde hij de schaar vast aan de pijp, met een kundige knoop, zoals alleen de jongens van Baden Powell dat kunnen. Toen werd het tijd om plaats te ruimen voor de volgende ploeg die het lokaal nodig had.
’s Anderendaags was de schaar wéér zoek. En de rappe vroeg zich af hoe zoiets kon, hij had ze toch zelf vastgeknoopt ?!?
Aan de pijp bij de tafel hing zijn knoop met nog een eindje touw aan, als een kleine hulde aan zijn vernuft.
De redactievergadering verliep zoals verwacht: veel geblaat weinig wol. De kindertuin was in haar nopjes en laaiend enthousiast. Het volgende nummer zou integraal gewijd zijn aan de intro-party van "Jool's", dus veel foto’s en weinig tekst. De prachtige close-up van Marianne gleed ongemerkt in zijn map. Max liep naar zijn bureau en belde Darcy&Masius op.
'Darcy en Masius, goeie middag. Met Marianne Dries.' Heerlijk toch die stem, dacht Max. 'Met Max. Goed thuisgeraakt?'
'Max! 't Is niet mogelijk, zeg! Allez, dat is nu echt telepathie, zie. Ik wou je net een mailtje sturen om je nog eens te bedanken voor die fantastische avond, gisteren. Heb ik genoten, zeg! Toen Michèle vanmorgen binnenkwam zag ik je one-man show opnieuw.'
'Mag ik de eer hebben je vanavond nogmaals te laten genieten, Marianne?' Hij schrok van zijn lef, Marianne blijkbaar ook. De lijn leek even dood.
'Tja, Max, vanavond … allez, 't is altijd moeilijk voor mij 's avonds. Gisteren was een uitzondering, een grote uitzondering. 's Woensdags en vrijdags stop ik om één uur, sorry, echt waar.'
'En nu, ná dertien uur? Een kwartiertje? 't Is toch woensdag. Gewoon ergens een slaatje eten of een koffie drinken ? Je stopt toch.'
'Oké waar?'
'Laat eens kijken … de lounge van de Méridien? Ja, tegenover het Centraal Station. Half twee? … Nee, hoeft niet. Ik breng je met de wagen terug naar de Keizerinlaan en dan kan je meteen doorrijden.
Het was behoorlijk druk in de grote hal van het hotel. Aan de balie, een vijftigtal Aziaten, tussen een berg reistassen en valiezen, drukdoende met hun camera's. In de anders zo knusse en rustige Jermyn's Street Bar keken een achttal Britten gepassioneerd tv. Ook te druk. Gelukkig was er achteraan in de lounge, tegen het vensterhalfrond, plaats zat. Max koos bewust een tafel met zicht op de ingang, bestelde een Ricard en wachtte.
De chauffeurs buiten keken de jonge vrouw in de draaideur na. De kwetterende Aziaten verplaatsten ongevraagd een deel van hun reistassen. Marianne liep er elegant en gehaast omheen. Net een plaatje uit Vogue, dacht Max en ging haar tegemoet. Ze liet de zacht glanzende roestbruine regenmantel van de schouders glijden, kwam eerder moeizaam lachend op hem toe.
'Max, ik moet … waar is het toilet hier?'
Ze bloosde beschaamd en klonk een weinig buiten adem. Had ze gelopen? Toch niet door opwinding om hun afspraakje? Ze duwde haar regenmantel, paraplu en handtas in zijn armen en keek wanhopig rond.
'Die gang door en achteraan rechts, naast de gymzaal. Ik haal het deurpasje bij de barman.'
Hij besloot op haar te wachten en ging een eindje verderop staan. In de spiegeldeur zag hij hoe een rijzige man met damesregenmantel, paraplu en handtas in de armen hem geamuseerd aankeek. Gisteren pispaal, nu óók kapstok. Het kan verkeren, Max. Hij knipoogde naar zijn spiegelbeeld. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
“Op de veertigste dag van Pasen (let op: niet de veertigste dag na Pasen) werden de leerlingen door Jezus' Hemelvaart alleen achtergelaten. Wel had hij beloofd dat hij de Geest van God, de Heilige Geest zou sturen. 'Ik zal u mijn trooster sturen' zou hij gezegd hebben. Op de vijftigste dag van Pasen, tien dagen na Hemelvaart, op Pinksteren, kwam de beloofde Heilige Geest over de discipelen.” Vandaag tweede pinksterdag. ‘k Zit sinds gisteren -zoals elk jaar- te wachten tot een nederdalend vlammetje mijn verstand zou verlichten. Weer niks.
Ze hadden het nochtans beloofd, toen ik zes of zeven was. Ze zeiden dat ik tot de jaren van verstand gekomen was, maar dat de heilige geest er ook nog iets mee te maken had. Die ging nederdalen, of uitstorten of zo. Met pinksteren. Daaruit had ik begrepen dat we elk jaar met pinksteren met zijn allen een stukje verstandiger zouden worden. Wat ik toch een vorm van troost vond, ja. Want op school moest men aandacht geven en daarbuiten was het óók opletten geblazen. Verstandiger worden was dus een oplossing, een troost. Het kwam allemaal wel goed.
Ik denk dat ik het nu opgeef. ‘k Doe zo wel verder en met het breintje dat ik heb.
'Nog zo’n vijf kilometer, voorbij de overweg, rechts houden.'
Max trachtte de stilte te verbreken. Marianne schraapte de keel, zei vlakjes: 'Merkwaardig, ik had vanavond niet de indruk dat Michèle tot jouw intimi behoorde!'
'Vriendschappen kunnen verwateren, Marianne. Zelfs goeie. Eerlijk gezegd, ’t Lag aan Gerda. Ze kon Marietta gewoon niet luchten.'
'Gerda? Je vrouw?'
'Jep … Ik heb een vrouw, een zoon, een schoondochter, jouw leeftijd of iets ouder, geen kleinkind, nog niet, jammer, ook geen hond of kat, wel twee kippen omwille van de eitjes bij het ontbijt. Tiens, dat Marietta-Michèle je dát niet heeft verteld.'
Zij stak schalks de tong uit, net een zevenjarige die het vertikt ongelijk toe te geven en parkeerde de wagen ietsje verder dan het villaatje, dat hij had aangewezen.
Max klikte zich los, draaide zich naar haar toe en legde zijn arm op de hoofdsteun van haar zetel. De veiligheidsriem naast hem klikte ook.
'Ik ben thuis, maar jij, jij moet nog een ommetje doen, toch?'
Ze knikte, voelde de onopzettelijke druk van zijn knie tegen haar dij. Ze bewoog niet, de Megane liet niet veel ruimte. Een vinger liftte haar kin. Ze rook vaag een aangename mengeling van dennenappels en kruiden aftershave. Voelde zijn adem. Shit, dit had ze niet verwacht, van hem toch niet. After all, why not. Vooruit met de geit en dan wegwezen!
'Niet liegen, hoor. Dat ommetje van jou, hoelang? Zes of vijftien minuten, kom op, eerlijk zijn tegen de meester!'.
'Zes plus vijftien.' Ze giechelden als twee uitgelaten tieners. Max nam hoffelijk haar hand. Na zijn 'Gestatten Sie, gnädige Frau?' volgde een handkus, perfect uitgevoerd volgens de regels van de etiquette, ei na en toch net niet.
'Bedankt, Max, bedankt voor de schitterende avond. En ja, je hebt gelijk Michèle is een ingoed mens. Vader en ik, wij… wij bellen elkaar toch nog een keertje?'
'Tuurlijk, gordel niet vergeten, klikvast is veilig'.
Nog vier jaar en geen dag langer had Max zich voorgenomen. Vier jaar en met drastische wijziging van werkinstelling en -tempo. Zinde het de groep niet, so what. De boom in!
Zijn zoon kwam zondag op bezoek. Perfect, dan had hij alle tijd om met hem de diverse contracten, die hij in de loop der jaren met de groep had afgesloten, onder de loep te nemen. Bovendien zou Francis, met al zijn netwerken, beslist een raadsman kunnen aanduiden beslagen in die materie. Safety first! Met een wijf als Simonne, nu ook in de raad van bestuur, wist je maar nooit.
Eefje, zijn secretaresse, bracht de correspondentie, de kranten en natuurlijk een espresso en wees erop dat hij verwacht werd voor de redactievergadering.
Max gaf op dat ogenblik geen moer om budgetcontrole noch om die redactievergadering. Hij klikte met de muis tot hij op het scherm de database van marketing vond. Hij noteerde het algemeen agentschapnummer en besloot Marianne in de loop van deze of volgende week een telefoontje te geven. Hoe zei ze het ook weer? Noblesse oblige. Precies.
Wanneer anders dan vandaag had ik een goed excuus om dit ouwetje op het blog plaatsen? Wat een machtig rake tekst weeral, een half leven beschreven in vijf strofen.
Op een mooie Pinksterdag Als 't even kon Liep ik met m'n dochter aan het handje in het parrekie te kuieren in de zon Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos Kijk nou toch je jurk wordt nat, je handjes vuil en papa boos
Vader was een mooie held, vader was de baas Vader was een duidelijke mengeling van onze lieve Heer en Sinterklaas Ben je bang voor 't hondje, hondje bijt niet Papa zegt dat hij niet bijt Op een mooie Pinksterdag, met de kleine meid
Als het kindje groter wordt, roossie in de knop Zou je tegen alle grote jongens willen zeggen "handen thuis en lazer op" Heb u dat nou ook meneer, jawel meneer Precies als iedereen Op een mooie Pinksterdag Laat ze je alleen
Morgen kan ze zwanger zijn 'k Kan ook nog vandaag 't Kan van de behanger zijn of van een Franse zanger zijn Of iemand uit Den Haag Vader kan gaan smeken en gaan preken tot hij purper ziet Vader zegt "pas op m'n kind, dat hondje bijt" Ze luistert niet
Vader is een hypocriet Vader is een nul Vader is er enkel en alleen maar voor de centen en de rest is flauwekul Ik wou dat ik nog 1 keer met mijn dochter aan het handje lopen kon Op een mooie Pinksterdag samen in de zon Samen in de zon …
tekst : Annie M.G. Schmidt - muziek : Harry Banninck - zang: Leen Jongewaard & André van de Heuvel uit de musical Heerlijk duurt het langst m – HiH-05/2018, nagekeken
'Opgelet. Oversteken!' Max nam haar onderarm en duwde haar de straat over. 'Al maanden zijn we dit account aan het bewerken, intensief zelfs en…' 'Geen mens die daaraan twijfelt, Marianne!' 'Ja, goed, ik weet wat je denk. Maar die vader, die ouwe zak is zo vreselijk oerconservatief…' 'Tiens, niets van gemerkt, integendeel', spotte Max. 'Auw, Max je doet me pijn. Kan jij knijpen, zeg! Kijk, daar staat mijn wagen, die Megane. Even de sleutels … et voilà.'
Max hoorde de elektronische ontgrendeling en haastte zich, zijn aangeboren hoffelijkheid getrouw, om het portier voor haar te openen. 'Heerlijk, zo’n gentleman.' 'Graag gedaan.' 'Max, toe, wees niet koppig, allez, stap verdorie in. Ik heb zo’n zin in jou als gesprekspartner. Bovendien is de taxistandplaats nog een eindje lopen. 'Thanks.' 'Dat is gewerkt! Eerst vastklikken en dan Max, wil ik niet alles, maar wel heel, heel veel over jou weten.'
Ze startte de wagen, schakelde iets te vlug en stoof weg. 'Soft music, Max?' 'Ik dacht dat je wou praten. A propos, wie heeft je verteld waar ik woon?' 'Domme vraag! Michèle natuurlijk, de wandelende Who’s Who in de pub-business. Wil je weten wie, wat, waar of wie met wie, go and see Michèle.' 'Ken ik niet. Was die er ook vanavond?'
'Enfin, Max, zij heeft ons samengebracht, allez voorgesteld … Voorbij de lichten links zeker?' 'Ja … Marietta. Bedoel je. Is zij die Michèle? Jongens, jongens!' Max kraaide het van pure verbazing uit. 'Da’s Edmond, typisch Edmond!' Max bleef maar schokschouderend lachen. 'Edmond?' 'Haar man, Marianne, haar man. Lang overleden. Michèle verdorie! Zelfs haar naam heeft hij veranderd, die sakkerse franskiljon. Niet te geloven!' Opnieuw schaterend gebulder van Max.
'Weet je, Marianne, dieu créa la femme, maar Edmond, hé, Edmond schiep de zijne en geloof me, Mariettaatje wist van aanpakken. Zo’n koppel! Nooit meegemaakt. Zelfs een kind kan er een trilogie over schrijven.' 'Allez, Max, hij moet toch ooit haar echte voornaam gebruikt hebben.'' 'Neen. Echt niet. Trouwens van Marietta naar Michèle, dat zou me toch gefrappeerd hebben, zoiets als Marieke, Marieke die Margot werd. Weet je, die twee gebruikten geen voornamen, koosnaampjes ja. In alle talen, behalve in het Nederlands. Bij mijn weten heeft hij me zelfs nooit aangesproken met Max… Voyons, cher ami, voyons … mais enfin, mon très cher,… - en afhankelijk van het gesprek- … et vous, monsieur le journaliste, qu'en pensez- vous…'
Max had zijn studentenstokpaardje van stal gehaald : een imitatie van de Franstalige Brusselse bourgeoisie, eind jaren 70 vorige eeuw, in accentloos, bekakt Frans, met aangepaste gebaren. Nu bracht hij Marianne aan het gieren, bijna aan het huilen van het lachen zelfs. 'Hou op, Max, alsjeblief, hou op, man, ik moet sturen, hoor.'
Max was op dreef. Zij genoot van zijn nummertje, hij nog meer. Alle remmen los. Weg "Jool's", weg ouwe Griek, weg tergende salsa. Alles overboord. Vrij, zorgeloos, dartel, ongebonden, speels, Pallieter… in een cabrio en dat goddelijke kind naast hem.
Hij vertelde over dé Eliza Doolittle en dé professor Higgins, die hij jarenlang had meegemaakt. Over Marietta Marriman, knap snoetje, rank lijfje, vranke tong, eentalig Vlaams, lager middelbaar en daarna de destijds habituele dactylolessen bij Meysmans. Arbeidersmilieu, geboren en getogen onder de klokkentoren van een dorp in het Pajottenland, oud-chiroleidster want thuis katholiek. Over haar droom ooit een grote vis aan de haak te slaan en over haar doel dat alle middelen heiligde. Over haar durf: weg vriendje-tandarts in spe, welkom grootindustrieel.
Over Edmond Vandam, dertig jaar ouder, eigenaar-zaakvoerder van een gerenommeerde drukkerij en enkele aanverwante kmo’s, ongehuwd, meertalig, bourgeoismilieu, vermoedelijk logebroeder, zeker liberaal. Over hun zakenrelatie, die vriendschap en ware genegenheid werd na de overname van de drukkerij door hun mediagroep. Over het afkeurend geroddel in bepaalde kringen. Over zijn uitgedund haar dat hij voortdurend zorgvuldig liet bijkleuren om het leeftijdsverschil een beetje weg te werken. Een Edmond, die stapelgek was op Marietta. Haar een metamorfose liet ondergaan via Channel Parijs, een taalleraar Frans, skilessen in Gstaad, haar stulpje in St. Genesius-Rode, haar knalrode Alfa-Romeo Sport, haar pertes-totales, haar geklieder met kreeft à l'amoricaine en afkeer voor oesters. Haar hang naar cigarillo’s en Veuve Cliquot Brut.
Hij vertelde hoe een vrouw maandenlang onverdroten haar verlamde man verzorgde na een zware hersentrombose. Hoe ze zelfs enkele dagen vóór zijn dood, teder voorzichtig, de plukjes haar aan zijn slapen met een wattenstaafje bijkleurde. Zijn stem werd zachter: '...zijn blik, Marianne , zijn dankbaar glinsterende ogen, elke beweging van haar volgde hij. Ze las hem voor, ze zong, ze kuste hem, nog steeds dankbaar en echt verliefd, zelfs hem kietelen deed ze, verdorie. Daar, Marianne, in die ziekenkamer heb ik voor het eerst liefde gezien. Wat een vrouw, Marietta toen, een hart té goed en té groot, veel te groot voor deze wereld'.
Max zuchtte diep. En jij, wat een man ben jij, dacht Marianne. Nooit eerder had iemand haar zo lang en intens kunnen boeien. Zelden had een stem haar zo gefascineerd en vooral ontroerd. Beter dan de beste Decleir in zijn beste monologen. Die stem en haar verteller, een duo waar ze maar niet genoeg van kreeg. Ze zwegen allebei. Er zijn momenten waarbij elk woord er een te veel is. Dit was er zo een.
Marianne nam een tissue van het dashboard en wreef over haar neus. 'Sorry, hoor, Max, maar dat verhaal van Michèle en dan de manier waarop jij dat vertelt! Alsjeblief, zeg! Voel ik mij nu kleintjes, allez, geëmotioneerd eigenlijk. Zie, 'k begin er weer mee.' 'Waarmee, Marianne?' 'Mijn allez-taal. Vader wordt er horendol van!' 'En ik, kindje, ik vind jouw allez-taal en je stem, vooral je stem, als hemelse harpen die elke man naar dromenland begeleiden.'
Max kneep zachtjes even in haar dij, wou haar in feite opnieuw aan het lachen brengen door de opzettelijk theatrale tremolo’s in zijn stem. Ze lachte niet, omklemde het stuur met beide handen en concentreerde zich voor het eerst totaal op de weg. wordt vervolgd - tekst geplaatst met toestemming de auteur - http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
In de bonsai-wereld bestaat sinds enkele jaren de trend om verder te miniaturiseren.
Als men een miniatuur miniaturiseert, heet het cho-mini, ultra-mini in het Japans. En stel dat ze toch zouden groeien, dat is er deze collectie om de stekjes te planten:
Wat een geraffineerd schepseltje toch en dan de manier waarop zij theatraal haar jasje uittrok om haar charmante leugen te bevestigen! Te drukkend hier? Met een airco die op maximum draaide? Fris was het, eerder kil. Alleen het personeel liep er verhit bij. Zelfs de giechelkonten hadden een vestje of sjaal over de schouders.
Hij was haar dankbaar voor dat naïeve leugentje. Stel dat zij gevraagd had wat er loos was. Wat dan, meester in creatief denken en schrijven, maar archi-slecht wanneer het om een aanvaardbare uitvlucht gaat. Zo terug bleek een méér dan rekbaar begrip voor haar. Ze bleef maar weg. Max twijfelde. Zou hij haar tegemoet gaan? Liever niet. Marianne leek hem een creatuurtje van wie je niet met zekerheid kan zeggen wanneer, hoe en waar het zou opdagen. Hij ging op de toppen van de tenen staan.
'Zal ik je even omhoog tillen, Max?' grijnsde Gerard, personeelschef van de groep. 'Kijk eens aan, prachtig jasje. Escada, beslist Escada en dat parfum. Weet je wat La Monroe er ooit over zei? The only thing I wear in bed is Channel Cinq en de avond is nog jong, vriend. Tot overmorgen zeker?'
Hij kneep Max in de arm, knipoogde samenzweerderig en grijnsde opnieuw. Die zelfingenomen kwal, de overjarige gazettendekhengst! Geen zinnig mens begreep waarom de uitgeverij zo’n hufter in dienst nam, laat staan bleef houden! Er circuleerden geruchten over hem en Simonne, doch geruchten zijn in elk groot bedrijf schering en inslag. Wie weet, misschien kwam hij nu aan de beurt door dat jasje en die handtas. So what! Verdorie, waar blijft ze -----
Max vond zichzelf voor paal staan. Hij rekte zich opnieuw, keek rond en zag dat prachtig glanzend blauwzwart haar. Nonchalant langzaam liep hij op haar toe. Ze was omringd door drie bijzonder knappe mannen, dertigers, eerder meridionale types in driedelig maatpak. Tiens, dat hij hen niet eerder had opgemerkt. Max observeerde haar fronsend. Ze ratelde onafgebroken, gesticuleerde met de handen. Vuur in de ogen, schouders en borsten accentueerden nog feillozer haar lichaamstaal. Zo te zien genoten de dertigers en hoe!
Hij vond haar té bewust koketteren. Dit was op het randje van het flirten af, puur opzwepen, met liefst drie mannen tegelijkertijd. Toen pas merkte hij een plomp, oud heertje op. Marianne toornde boven hem uit. Hij leek wel het voorwerp van al haar aandacht, het doelwit van haar bodylanguage.
Wat moet een vrouw zoals zij met dat gedrocht? Haar plagerig lachje bracht hem en de dertigers aan het gieren. Hier en daar keken mensen op. De dwerg staarde haar echt dweperig aan, gulzig zelfs. Nog even en het kwijl loopt uit zijn mond, dacht Max. Ze zet die ouwe geilaard aan tot hoerige gedachten.
Hij ontdekte een andere Marianne. Hij stond perplex, was echt geshockeerd. Dit dametje was duidelijk niet aan haar proefstuk. Idioot, idioot die hij was. Amper een kwartier geleden had hij zich licht, zelfs merkwaardig prettig gevoeld. Een verademing na die sombere weken. Hij had geneuried, bijna luidop gezongen. De pijn uit zijn lichaam geperst, verlangend, ja, om dat prachtige mensenkind terug te zien. Tuurlijk had haar nabijheid hem die kolieken bezorgd. Wat anders?
Hij hoorde de maffioso en zijn acolieten bulderen. Marianne wiebelde bevallig met dat prachtige kontje van haar. En maar katoen geven! Ze greep zowaar de kwijlende buldog vast en maakte enkele danspasjes met hem. Hij gaf haar onmiddellijk hoffelijk door aan één van zijn dertigers.
Salsa. Zij dansten godgebetert een salsa! En hoe! De dertiger kleefde zijn gespierd lichaam aan het hare. Streelde haar schouders, boetseerde, opgezweept door de muziek, de lijn van haar lichaam met zijn handen. En zij wreef wulps een perfect gebruind been tegen het zijne. Omstanders klapten ritmisch in de handen. Toegegeven, een schitterend koppel. Tja, hij zuiders met zonovergoten temperament en zij, alles behalve sanseveria! Zie haar genieten als stralend middelpunt van de belangstelling! 'That’s it', zei Max.
Hij wrong zich tussen de kijklustigen door en tikte Marianne op de schouder. 'Moet weg, taxi wacht’, sprak hij sec. Zij keek hem echt verbaasd aan, vertraagde het dansritme en wou beslist iets opwerpen. Doch de dertiger sleurde haar extatisch glimlachend mee in de zoveelste sensuele salsadraaikolk of hoe ze dat gemanoeuvreer ook mogen noemen. Max hing haar jasje op de schouder van de ouwe. 'Kapstok, oké', beet hij en verdween.
In de lounge werd hij tegengehouden door de portier. 'Excusez-moi, monsieur, madame vous fait signe.' 'Max, hé Max, je vergeet iets.'
Die stem en voor het eerst zijn naam door die stem. Tergend langzaam draaide hij zich om en daar stond ze. Marianne zei eerst niets. Alleen haar wijsvinger wees naar zijn hand en het tasje. Zij nam het rustig aan en begon dan wat nerveus: 'Taxi, Max? Mijn wagen staat vlakbij. Kan ik je een lift geven? ’t Is maar een ommetje voor mij, allez, amper tien minuten en op dit uur misschien zes. De taxistandplaats is …' 'Neen, hoeft niet.' 'Max, please!'
Zij plantte zich pal voor zijn neus en vouwde haar handen in gebed, vervolledigde het plaatje met een Bardot-pruillipje en ratelde door: 'Allez toe, als compensatie voor de gemiste toast. Eigenlijk heb jij het laten afweten bij de eerste keer en voor de tweede keer beken ik schuld. Belangrijke prospects, die Grieken. Ze bezitten…' 'Waar staat de wagen?' Zijn stem klonk koel professioneel. 'Verderop, een eindje de Broekstraat in.'
En dan een tweede filmpje, gemaakt met een tweede camera, 'Zo maakt men een kleine hamster-pizza'. Mijn hoed af voor die eerste cameraman die, wanneer de hamster met zijn knaagtandjes ongevraagd zéér dichtbij komt, onverstoorbaar blijft stilzitten om de opname van de tweede camera niet te verbrodden. Het safari-avontuur speelt zich af in de woonkamer, maar toch is hij een professioneel natuurfilmer, vind ik. Blijven stilzitten, blijven filmen, wat er ook dreigt te gebeuren! De houding van een beroeps. http://www.youtube.com/watch?v=Y5OwzhXM0rE 01min27, tweede camera
'Hallo, meneer Cijnens, leuke party, leuk blad, alvast succes, hoor'. Stereotiepe woorden, maar wat een stem! Ook dat nog, kreunde Max binnenin. Een harp, leek het hem, meesterlijk bespeeld; neen, veeleer Chopin, ja Chopins Ballade nr.1 in G mineur Opus 23. Bevallig, lieflijk, monter, aangenaam ontspannend en bijzonder onderhoudend. Haar lichaam, haar stem, gans haar verschijning, niet het geniaal grandioze, maar een uiterst verfijnd in elkaar vloeiend geheel.
Max kreeg het benauwd. Dit loopt mis, dacht hij, misschien zelfs goed mis. Zweet parelde tegen zijn halsboord. De stress, de strijd, de wekenlange hoogoplopende ruzies met Simonne en haar pipos, die zenuwslopende onrust bij zijn team, dat wreekt zich hoe dan ook. En nu die vrouw, een vrouw die Chopin en Shamoshko platwalste. Die gevoelsgeladenheid en gewaarwordingen die zij opwekte in zijn onderlichaam, zijn zwakke plek: zijn endeldarm.
Max vloekte binnensmonds. Hij herkende al te goed de afschuwelijke voortekens: aanhoudende vreselijke krampen, en dat onmiskenbaar rotelend geluid binnenin. Zou zij het ook horen, vroeg hij zich kleintjes af.
Hij moest weg vooraleer hij zich onsterfelijk belachelijk maakte. Weg, weg! Uitgerekend toen wenkte zij de ober, nam twee coupes van het dienblad, reikte hem een glas aan.
'Zullen we samen toasten op het blad en, waarom niet, ook op onze ontmoeting, meneer Cijnens?' vroeg zij vrijpostig en uitdagend. Opnieuw die melodieuze stem!
'Sorry, sorry', stamelde hij, duwde de champagne terug in haar hand en baande zich haastig en met dichtgeknepen billen een weg tussen de menigte. Max haalde nipt de men's room. De winderige salvo's vlogen in het rond. Verdorie toch, hoe bestaat het. Zo lang geleden en uitgerekend nu!
Hij besefte pas dat hij luidop sprak door een beleefd waarschuwend gekuch achter een van de deuren. Max bleef zitten tot de salvo's afnamen en de pijn uit zijn lichaam gleed. Die verdomde borborygmi! Beslist te veel ijsgekoelde troep gedronken en dan die charade hier. Hij verdrong de tweede optie: die jonge vrouw en alles wat zij uitstraalde. Te gek om los te lopen.
Een ontmoeting van hoelang? Amper enkele minuten. Een gesprek van hooguit twee zinnen. Heel even haar hand vastgehouden. Komaan zeg! Doch die sprankelende melodieuze stem, dat zweempje zwoel, prikkelend parfum bij elke beweging, de gracieuze manier waarop zij hem met haar persmap koelte toewaaide net vóór zijn spectaculaire afgang.
Max waste zoals altijd, dit in tegenstelling tot het merendeel van zijn seksegenoten, zorgvuldig de handen, inspecteerde zijn uiterlijk in de spiegel, dasje zat goed, het haar viel mee, de ogen ietwat vermoeid. Dju, die baardstoppels. Hoe laat was het? Kwart voor acht? Even paniek, zijn wagen bij de garagist, rats vergeten! Dan maar een taxi straks.
Hij keerde terug naar het atrium. Zijn ogen zochten instinctief Marianne. Hij stak heel bescheiden even de hand op. Zij knikte en lipte 'Ik kom'. Tenminste, hij veronderstelde dat, neen hij hoopte het.
Ze verliet lachend wuivend haar gezelschap en kwam naar hem toe. Wat een charme, wat een charme, dacht hij vertederd. Niet zijn hart bonsde sneller, bij hem zongen de hersenen: een aria uit South Pacific, "Some enchanted evening, you may see a stranger across the crowded room".
'Beter, meneer Cijnens? Jawel, stukken beter zo te zien. Niet langer pips, hé? Eerlijk gezegd, ook ik vind het hier te drukkend en ik ben pas rond zessen gearriveerd. U, al uren neem ik aan? Tja, noblesse oblige! O ja, die uitgestelde toast! Zullen we? Nu? Even kijken wat ik voor ons kan vinden. Ben zo terug Dit keer geen sorry, sorry!' Prompt duwde ze haar jasje en handtas in zijn handen. En fladderde weg. wordt morgen vervolgd - geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Drie namen hebben ze ons gegeven, een voornaam, + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter. Waarom dat zo is weet ik niet. ‘k Had het ooit moeten vragen aan mijn Ma. Het is lange tijd gebruikelijk geweest, denk ik. Nochtans, LM is ook van 1952 en hij heeft maar één naam. Naamgeving zal dus verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de komst van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, voorouders, beschermheiligen … alles gewist, vergeten te onthouden.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast. Het heeft wel iets volgens mij, 1 individu = 1 naam Voor mezelf zou ik het zeer oké vinden, geen frullen.
Tot nu toe had hij slechts een vijftal mannen in driedelig maatpak opgemerkt. Net "fossielen" in dit snobwereldje, hij was er één van. Zij paradeerden in charmant gezelschap, hij kankerde alleen.
'Max, Max, cher ami'.
Een verroeste stem, het gerinkel van armbanden, een schorre, doorrookte, geforceerde lach en een rochelige hoestbui, dat kon alleen Marietta zijn. Max draaide zich richting stem. Zij kwam op hem af, afgewaggeld eigenlijk. Ach, la veuve joyeuse en haar Veuve Cliquot Brut. Goeie ouwe Marietta! De jaren hadden wel vat op haar lichaam, niet op haar garderobe. Channel all the way, begon aan de oren eindigde aan de tenen.
Marietta, de rechterhand in de hoogte met haar onafscheidelijke cigarillo in het even onafscheidelijke goudzwarte kokertje, was nog zo’n vijftien voetstappen van hem verwijderd. Het zou op z’n minst nog enkele minuten duren vooraleer zij zich zou vastklampen aan zijn armen en haar onderkaak aanbieden voor een net-niet zoen.
Nog zo'n fossiel, dacht Max en genoot van haar mimiek en aanpak. Zo kende hij haar al jaren. Ze deed perfect wat het agentschap van haar als medebeheerder verwachtte, haar corebusiness: recepties aflopen, handjes geven, kushandjes werpen, kaaksbeen aanbieden, gezien worden en weetjes vergaren. Scherpe nagels priemden bijna door zijn jas en overhemd, kin naar boven, de weeïge geur van een overdosis Nr. 5 en de cigarillo te dicht bij zijn slapen.
'Alors, cher ami, ça va?'
Max gaf geen antwoord, hoefde niet. Marietta verwachtte nooit enig antwoord, iets wat hij bijzonder apprecieerde. Bij Marietta kreeg je daar trouwens niet de tijd voor. De cigarillo ging meteen de hoogte in, de gouden armbanden rinkelden, hét Marietta-signaal dat ze meteen wou doorfladderen naar een andere cher ami. Alleen dit keer niet.
'Marianne, chère enfant, viens donc! Ah, la voilà, Max, je te présente Marianne Dries, elle s’occupe…'
Max hoorde nog vaag iets over administratie en audio-visueel in het agentschap. Een hand werd hem aangeboden, een frêle, goedverzorgde hand, om de pols een ragfijn gouden kettinkje. Max keek op en zag DE vrouw. Adembenemend. Niet de klassieke schoonheid in al haar perfectie, maar een jonge klassedame. Slank, verzorgd en bijzonder smaakvol gekleed. Weelderig blauwzwart haar. Flitsende groene ogen. Heerlijk sensuele lippen.
Alles bij elkaar, zoals hij een tijdje later ondervond, een charmant-brutaal, zelfverzekerd en onweerstaanbaar verleidelijk wezen, dat hem terzelfdertijd wat verschrikt afstootte en onzeglijk tergend aantrok.
Bij die jongerensite mogen alle soorten vragen gesteld worden en dat is maar goed ook,want waar moeten sommige kinderen en jongeren anders naartoe met alle vragen die ze thuis of op school niet kunnen of willen of durven stellen.
Maar wat vindt ge van deze?
- Wat is de goeie leeftijt om je maagtlijkhijd te verliezen? - Wanneer je dat woord juist kunt spellen. Dit antwoord vind ik verschrikkelijk onbehouwen, niet-correct en akelig, want men laat een jonge mens met die vraag niet in de kou staan. Men stuurt iemand die het opbrengt die vraag te stellen niet wandelen. Dat is één. Ten tweede, er zijn jonge kinderen die het woord misschien wél foutloos kunnen schrijven maar die te jong zijn om het sarcasme te plaatsen en het antwoord voor informatie nemen. Een derde mogelijkheid is dat de vragensteller/ster dyslexie heeft. Dan is zo’n antwoord een slag in het gezicht.
Ruim vier jaar waren zij samen. Het leek of het pas gisteren was. Als er één cliché is dat zijn recht van bestaan mag opeisen dan is het dit. Max mocht er niet aan denken hoe het hem zonder haar zou vergaan zijn. Zij wandelde zijn leven binnen en de drenkeling, die hij toen was, greep haar als een reddingsboei. Bestaat er finaal toch zoiets als lotsbestemming? Een opper-iets dat mensen op de meest cruciale levensfase samenbrengt? Stom toeval dan? In zijn euforie na hun eerste ontmoetingen had hij heel, heel even maar, met de gedachte gespeeld de freelance-astroloog van "De Klapper" hierover voorzichtig te polsen. Dom natuurlijk. Een hoofdredacteur kan dit niet maken, temeer omdat hij zich in de loop van de jaren vaak smalend had uitgelaten over dat sterrenbeeldengedoe met al die huizen, graden en de ganse santenboetiek. Dan die hilarische taferelen opgevoerd door zijn redacteurs bij de selectie van de lezersbrieven hieromtrent. De huizen rond Venus, Mars en Pluto bleven het immers goed doen bij de Vlaamse stieren en maagden. Zo goed zelfs dat de twee kolommen van "De Klapper" nu, na de facelift, uitgebreid werden tot liefst één pagina.
Facelift, restyling! Die zeveraars van marketeers toch!
"De Klapper" was amper vijftien en had al twee verjongingskuren ondergaan 'Oubollig' orakelden de wizz-kids van de groep. 'Max, dat magazine van jou, sorry to say, ouwe troep. Jezus man, alleen de naam al.' 'In oude ketels wordt nog altijd de beste soep gekookt', repliceerde Max bitsig. Hij verwees naar de laatste CIM cijfers: 135.000 gecontroleerde exemplaren, naar hun verkoopstatistieken, naar de advertentiebudgetten in portefeuille, naar zijn reeds afgeslankte, doch goed draaiende hechte redactie, naar zijn abonnees en zijn stevig opgebouwde netwerken in tal van milieus.
Hij herinnerde Simonne, in een vorig leven marketingmanager van de uitgeverij, aan de stuipen die ze kreeg bij de gevreesde fenomenale groei van televisiereclame. Toen werd van zijn weekblad méér dan dankbaar gebruik gemaakt om de persen draaiende te houden en de technische werkloosheid enigermate te beperken. Had "De Klapper", samen met de populaire krant van de groep, haar niet uit de stront getrokken toen bleek dat haar nieuwe producten quasi een voor een stilzwijgend uit de markt werden gehaald?
Een geluk meiske, dat de familie-aandelen je aanzien gered hebben. Welk normaal gerund bedrijf zou die windeieren van jou en je yups hebben geduld? Simonne gaf geen krimp. Ze liet Max uitrazen. ’t Was allemaal boter aan de galg, wist hij. Hij besefte dat hij verloren had. Het verdict was gevallen. Zijn "De Klapper" was nostalgie. De laptopbrigade had gebaard: "JOOL’S".
Hun lichtgewicht werd vandaag boven de doopvont gehouden. Het had niet één, doch liefst drie G-spots: glossy, glamour en glitter. Instant bevrediging van de geslaagde druk-druk singles en tweeverdieners, met of zonder 1,75 kinderen. Een illusiewereld waarmee de mens voor gek wordt gezet.
Het atrium van het Brusselse Radisson-SAS hotel was tjokvol. Simonne, dat gefacelifte kreng, begaf zich als een vorstin onder haar gasten. In de hand een glas champagne, in haar kielzog haar flemerige, verwijfde woordvoerder-secretaris en het pas geïnstalleerde marketing-wonder, de zoveelste erfenis na de zoveelste bedrijfsovername.
Voor Max geen champagne. Water, plat water en ijskoud om het brandend maagzuur te bedwingen. Hij ontweek wie hij ontwijken kon. Drie grote videoschermen brachten wat soelaas, hielpen de tijd doden. De spraakmakende interviews van "Jool’s", peinsde Max. Een gewezen Gouden Schoen in pooierskledij en de goudblonde Afrikaanse middenvelder van Club in thalassotherapie, geflankeerd door twee blanke halfnaakte grietjes. Vooruit, vinden ze het doel niet, dan toch de weg naar de goudkranen. Op het andere scherm volgden een fluor-roze en grasgroen bankstel elkaar in flikkertempo op. Design!?
'Chef, daar mag een mens toch niet te lang naar kijken en zeker niet op zitten'. 'Dat, Fred, heet visueel prikkelende reclame en met dat materiaal mag jij voortaan op de lay-out naar hartenlust jongleren'. Fred, ex-"De Klapper", kruiste beide armen boven het beginnend hangbuikje. Zijn vlezige onderlip krulde afkeurend. 'Afwachten, chef, afwachten. Bon, ze zullen wel weten wat ze doen, maar Düren is een schone stad, zegt het spreekwoord.' 'Komaan, Fredje, zo zwaar moet je er ook niet aan tillen.' Max ondersteunde zijn woorden met een schouderklopje. 'Ik heb mijn twijfels, chef, serieus, hoor'. 'Hoezo twijfels?' 'Ze hebben geen waspoeders, tiens. Geen Dreft, geen Dixan en zeker geen Omo en wasverzachters. Ik versta dat niet. Wij zaten er vol van. Allez, chef, ge weet toch wat voor toeren wij soms moesten uithalen om al die waspoeders niet te dicht bij elkaar te zetten. Geef toe, ge hebt er ook soms op gevloekt. En dan verleden jaar, heb ik van die van hierboven onder mijn jezuïeten gekregen! Chef, dat was mijn beste dag niet, hoor. Miljaar. Weet ge wat die pekelteef mij toen verweet? Iets van geen waspoeders geen weekblad. Allez, ’t kwam erop neer ofwel Omo ofwel den dop. En nu, chef, nu zitten wij met de helft méér volk, maar zonder Omo. Zie, dat versta ik niet. Pas op, ik ben niet alleen, hé. Dat moet ze mij nu eens uitleggen. Jaren kon het blad niet zonder en nu mag, wat zeg ik, nu moét het zonder.' 'Zonder wat, Fred?' 'Zonder Omo godomme! Neen, chef, ik heb er geen goed oog in. Een geluk dat gij er nog zijt. Iedereen zegt dat. Gij zijt een chique type, geen gemakkelijke, dat wel. Maar uw hart zit op de juiste plaats. Dat kan van die van hierboven met haar jannet niet gezegd worden!' Woordvoerder, Fredje, spin doctor eigenlijk'.'’t Blijft al gelijk, chance dat haar vader vóór haar geboren is. Zo’n vedetten in een bedrijf, dat is de ondergang van de werkman! Geld bonjourt ge niet buiten, dat verplaatst ge. Zo simpel is ’t. Chef, ik ga zien of er nog ergens een pint te krijgen is. Anders salut en de kost.'
Opnieuw alleen. Vreemd, ooit kende Max haast iedereen op zo’n party en nu, met uitzondering van eigen personeel, haast niemand. De achtergrondmuziek werd harder. Metaalachtige, krassende geluiden. De gasten rumoeriger. Mobieltjes gingen van de zakken en handtassen naar de oren, werden gewisseld en de berichtjes op gekraai onthaald.
Waren deze lui de gesofistikeerde media-accounts en hun precieuze high-class adverteerders? Die giechelkonten met uitgerafelde en gescheurde jeans? Die gebruinde, geparfumeerde hanglummels met gegeleerde haarpieken, die graatmagere designfalsetjes met geëpileerde wenkbrauwen?
Jonge vrouwen, bijna nog schoolmeisjes, blootsvoets, de teennagels blauw en zwart gelakt, gewikkeld in verfomfaaide lange rokken, splitten vooraan, achteraan, opzij en daarover hesjes en jakjes en gedrapeerde lappen stof. Laagjesmensen. Eenvormigheid troef. Was dit het potentieel waarop “Jool’s” joeg? Hij pezen voor dit zootje? No way! Nog vier jaar en geen dag langer. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst werd hier geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=160
Als er iets gebeurt met of in mijn laptop, dan vind ik dat een grove onrechtvaardigheid want ik ben eerlijk van mening dat ik zoiets niet verdien. Ik reageer dus eerst moedeloos, ongeveer zo : . Vervolgens sleep ik mezelf en de laptop naar de computerman die het zal oplossen. Hoop ik. Dat hoop ik danig & deerlijk, want onderweg heb ik alle tijd om de meest afgrijselijke scenario’s te bedenken, die me astronomische bedragen gaan kosten.
Het moeilijkste is kalm blijven tot ik bij de computerman ben.
m– EZW-05/2014 en nog steeds waarlijke realiteit, vooral het kapsel en de radeloze oogjes.
Mensen! Ik heb een schatkist ontdekt! Ze stond daar al 10 jaar en er zitten kleinodiën in tot eind augustus. De auteur is TiTiPoes én zij heeft de toestemming gegeven om haar blog-novelle hier te hernemen. Vandaag de inleiding en vanaf morgen wordt het een draaikolk waarin alle ingrediënten wervelen zoals TP ze hieronder opsomt. ---------------------------------
LENTE 2008 Werk in de tuin, confituren voor twee gezinnen en enkele vrienden, pakken krantenknipsels klasseren, diepvriezer vullen met seizoengroenten, ons terras heeft een likje verf nodig om te zwijgen van de kelder, fotoalbums dienen absoluut bijgewerkt, alle pvc-ramen wachten op hun jaarlijkse intensieve opknapbeurt, zomerkledij opstrijken, meneer heeft buiten mijn weten om voor enkele concerten gereserveerd, dochter en schoonzoon zien af van hun jaarlijkse reisje dus rekent kleinzoon op zijn oudjes om de komende twee maanden verlof voor hem op te leuken, liefst samen met zijn vrienden etc… etc… Dit alles, liever lezers, om jullie erover in te lichten dat iets zal te lijden hebben onder deze activiteiten: mijn blogje.
Of ik dacht dat jullie hierdoor moord en brand gaan schreeuwen, bijlange niet. Zoveel lezers heb ik echt niet, niet langer. De meesten hebben al maanden geleden afgehaakt. Titi en haar streken kunnen best gemist worden, want soms onverenigbaar met de normen en waarden van braaf Vlaanderen. Uitgerekend die streekgebonden normen en waarden, de Vlaamse geplogenheden heb ik in een verhaal gegoten. Een roman is het niet, noem het een blog-novella, met alle kruidige ingrediënten vandien : driehoeksverhouding, betuttelende geestelijkheid, hebzuchtige volwassen kinderen, gladjanussen in de uitgeverswereld, passie en seks, een behoorlijke portie zelfs. Zal ik eraan beginnen ? Ja ? Here we go ! Titi la Poes
------------
afl. 001/121
A faire pâlir tous les Marquis de Sade A faire rougir les putains de la rade A faire crier grâce à tous les échos A faire trembler les murs de Jéricho Je vais t’aimer M. Sardou – Thibaut/Revaux
Loom en voldaan lagen ze in bed. Uitgeteld van nazinderende lust. Hun bleke naaktheid glinsterde van de zweterige en zurige geur van lichaamsvochten. Ze hadden alweer zo verdomd zalig gevrijd. Kreunend, hijgend, briesend en soms huilend als wild parende dieren, die een laatste offer aan zichzelf willen brengen en dat besef ondergaan als een herrijzenis. Marianne en Max zwegen al een hele poos. Net of dat totaal opgaan in elkaar, die dubbele ontlading, die bijna pijnlijk intense bevrediging, alle gedachten en gevoelens hadden verlamd. Zo was het al jaren tussen hen. Week na week. Iedere woensdagnamiddag, soms ’s vrijdags, in dat afgelegen rustiek villa-hotelletje, waar de oudere, stijlvolle eigenares méér dan een complice was geworden.
'Don’t touch me, nu nog niet', had Marianne loom gefluisterd toen ze van hem was afgegleden, helemaal van de kaart, beverig bevangen van de kloppende stroom adrenaline, die haar als het ware van de haarwortels tot de tenen elektriseerde. Max voelde zich opnieuw in haar en ervoer dat waanzinnig genot alsof haar heftig krijsende passie hem de huid afstroopte. Alsof hij in haar zuignappen verdronk. Hij stopte. Bij een vrouw als Marianne geen zelfzucht. Alsof ze een harmonieuze eenheid vormden, werd zij opnieuw bovendeel van hem. Hij likte haar tot zij hem bevrijd ondersproeide en hij even later in haar opnieuw levend stierf. "A se croire mort et refaire l’amour encore, je vais t’aimer", haar ogen zongen Sardou.
michel sardou olympia 1976 Olympia, Parijs 1995 https://www.youtube.com/watch?v=IYBeBQuqgek 05min22 Sardou is dan 48, niet meer de het jonkie van 29 in 1976. De vertolking is gerijpt. En de opnamekwaliteit is beter, da’s ook waar natuurlijk.
michel sardou olympia 1995 5 Waarom ik die eerste opname er dan bij gezet heb? Om te kunnen vergelijken, maar eigenlijk had ge die eerste versie mogen overslaan.
In een nieuwsbrief verscheen vandaag de vraag : hoe weet men of een ei rauw is of gekookt. LM houdt zich de laatste vijf jaar regelmatig bezig met de kokerij, en ik vroeg het hem. - Als er een G op staat is het gekookt, antwoordde hij van aan zijn klavier.
Ik schrijf met potlood een G op een gekookt ei, om mezelf achteraf vergissingen en tijd te besparen. - En als het er niet op staat, hoe weet ge het dan? - Wanneer het te laat is, zei hij verstrooid. Dat was weer eens zo’n koddig knuddig antwoord, het soort waar hij een patent op heeft.
Volgens het Net bestaan er trends en modes in eiergerechten. Vroeger waren schijfjes hard ei garnituur bij visschotel. Nu heet de schijfjes-presentatie 'ei carpaccio' en het ding heeft zélf recht op garnituur. Van een upgrading gesproken.
Mama heeft ontbijt op bed gekregen en de kleintjes wilden erbij zijn met als gevolg dat de lakens en de slopen nu vol aardbeienconfituur hangen. Zelf had ze liever marmelade gewild maar haar ontbijt op bed werd een picknick met de kinderen, vandaar aardbeienconfituur.
Vanavond moet ze nog het beddengoed vervangen. En hun pyjama's mee wassen. Vooral niet vergeten.
Na de middag gaan ze naar het speelpleintje, want de kinderen mogen ook iets aan deze dag beleven hé, ze hebben 's morgens al zo dapper het bed helpen vol smossen.
Mama trakteert met een ijsje. Terwijl zij de ijsjes gaat halen, zal papa efkes op de kroost letten. Dat gaat dan zo :
Dit verhaal heb ik zopas terug gevonden. Het gaat over 30 jaar of meer geleden, maar het zou ook vandaag kunnen zijn. Het was op de tweede zondag van mei. Het verhaal is van haar, de woorden zijn van ons beiden.
In mijn vitrinekast, helemaal opzij staat een heel klein porseleinen vaasje. Zo kitscherig, maar met zoveel liefde gegeven door mijn jongste zoon toen hij bijna 6 jaar was.
Er was rommelmarkt op school, en ik had er ook een stand waar ik hun oud speelgoed verkocht. Dat was in samenspraak met de kinderen : wat verkopen we, en wat niet. Het geld dat de verkoop opbracht, daar kregen ze elk één derde van, zodra er een beetje geld te verdelen was. Met dat geld gingen ze dan zelf gezelschapsspelen kiezen en kopen.
We hadden al de helft van de meegebrachte spullen kunnen verkopen en de kinderen hadden van dat geld zaken gekozen en gekocht die ze tof vonden. Toen kwam de jongste af met dat vaasje. "Kijk mama, ik heb dat voor u gekocht, omdat ik weet dat ge dat graag ziet." Daar heb ik een traantje gepinkt van emotie.
Toen kwam mijn schoonmoeder de speelplaats opgestapt. We waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest om haar Moederdag te wensen. Ze zag wat wij aan het verkopen waren, en ze vloog uit : “Zijt ge niet beschaamd ? DIT en DAT heb IK hen gegeven. Gij hebt het recht niet om dat te verkopen!" Groot spektakel.
Mijn argumenten dat de kinderen het speelgoed ontgroeid waren, dat ze er zelf afscheid van namen en dat ze ander speelgoed kochten mochten niet baten. Ze bleef verongelijkt doen. Wat een feestelijke namiddag geweest was eindigde in mineur voor de kinderen.
Dat was tijdens een zwarte periode in ons leven, waarin we elke frank twee keer moesten omdraaien. Dus, vond ik daar oplossingen voor, vandaar de rommelmarkt. De kinderen vonden het super tot schoonmoeder er zich mee moeide. Mémé had wéér een scène gemaakt tegen mama, terwijl iedereen het kon horen.
Ze waren die voormiddag nochtans bij haar langs geweest. Haar was die dag de verschuldigde eer bewezen, volgens de regels van het fatsoen. In de namiddag dan zoiets … een moederdag die bijgebleven is. En het vaasje natuurlijk, gelukkig is dat er ook nog.
Het filmpje circuleert al enkele jaren op het internet, maar moederdag is de geknipte gelegenheid om het nog een keer onder de aandacht te brengen: drie moeders die een eigen versie brengen van de Queen-klassieker Bohemian Rhapsody, Motherhood Parody.
Is this the real life Is this just fantasy? Caught in a landslide No escape from reality Open your eyes Look up to the skies and see
I'm just a mom I need no sympathy Because I do it all On the go Poopy pants, runny nose Kitchen, kids and laundry Everything is dirty No sleep, no sleep.
Momma, I puked in the van Momma, there's gum stuck in my hair I just pushed Lucy down the stairs (she's bleeding) Momma, where did I come from? Better ask your daddy that when he gets home
Momma, oooooooh I don't wanna die Well, you should have thought of that before you broke my lamp!
I smell a little bit of poopy in the van Sarah move, Sarah move Get your butt in the Durango Daddy's coming home late, better fix a hot plate NOW!
I'm just a poor boy can I have some money please? What do I look like? Money doesn't grow on trees! Maybe if you ever picked up your things!
Party at Stevie's house will you let me go? Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Joshua, we will not let you go! Let me go! Will not let you go! Will not let you go! Let me go! No, no, no, no, no! Oh mamma mia, momma mia, let me go! If you ask me one more time I'll scream! I'll scream! I'll scream!
So you think I don't care if you stay up and cry? So you think I don't need any sleep tonight? Oh, oh baby Please just go to sleep baby! Just gotta get out Just gotta right out of here
In the end it's worth it Wouldn't change a thing In the end it's worth it In the end it's worth it to me
Daar droom ik al bijna vijftig jaar van, van wagens zonder chauffeur. In élk veilig ontwerp van élke veilige wagen is de chauffeurmens ommers de zwakke schakel. In mijn idee zouden zelfs de hulpdiensten zonder chauffeur ter plaatse komen, zo is er binnenin meer ruimte voor paramedici en apparatuur. En alle nutsdiensten zouden eigen tracés hebben.
Ik vertelde ooit dat mijn ideale wagen iets zou zijn met een klavier als dashboard: men tikt het adres in en de wagen -de module- plus het onderliggend systeem doen de rest, zorgen dat men ter plaatste geraakt. De stoelen vooraan moesten wel kunnen zwenken, zodat we tijdens langere verplaatsingen met vieren een babbeltje konden doen, of kaarten.
Dat ik teveel Asimov gelezen had, zeiden ze toen in 1970. Of Heinlein, of Clarke. Maar het komt dichterbij hoor. Het komt dichterbij … niet élke visie is larie.
Op de cover van een TV-blad ooit : Na een leven lang wachten op 'later', was 'later' zo voorbij. - Celie Dehaene Ik heb daar al veel moeten over nadenken. - P² --- Die titel blijft bij mij ook hangen. De 8 jaar dat mijn man op pensioen was hebben wij gelukkig samen nog veel van het leven kunnen genieten. Maar onze hoop om later samen oud te worden was heel plots en veel te vroeg voorbij. - JD --- Ik sluit mij aan bij jullie ervaring. Mijn echtgenote was een hele levenslustige dame die zei: "ik spaar niet voor mijn kinderen, ik heb ook mijn plan moeten trekken, ik heb ook recht om te genieten van het leven". Daar had ik enigszins moeite mee, maar ik ben tot een ander inzicht gekomen toen zij twee jaar na haar pensionering overleden is. - TR
Dat zijn replieken die doen nadenken hé, over dat ‘later’ en voor mezelf wou ik ineens bekijken of ik wat vlotter of losser door het leven zou kunnen gaan, qua bestedingspatroon. Gellie zijt daar natuurlijk al rijpelijk klaar mee, met dat overdenken, maar ik moet dit nog efkes doen: LM & ik hebben geen kinderen, dus ook geen kleinkinderen. Wij beslissen helemaal zelf over wat we uitgeven, en waaraan we het uitgeven. We zullen niemand achterlaten die zich teleurgesteld of te kort gedaan kan voelen. En toch hou ik het graag simpel, qua bestedingen.
Waarvan zouden LM en ik zo ineens plotsklaps beginnen 'genieten'. Het woord genieten is sinds een paar jaren een dictaat, alsof gewoon content niet meer voldoende is. Als senior zult gij en móét gij consumeren, want dat is genieten!
Eens denken.
Reizen hebben we de gedurende meer dan 30 jaar ongeveer continu gedaan. We hebben misschien niet de toeristische attracties gezien, maar wel de coulissen van het land, de havensteden met de omliggende (woon)wijken. Die hebben we gezien en grondig beleefd ook. We weten nu dat loonslavernij overal bestaat én pauperisme én mensenhandel. Overal. Daarvoor moeten we niet naar een ver toeristisch resort, want we kijken nu zo door die façade.
Logeren in sterrenhotels hebben we ook vaak genoeg gedaan, gewoonlijk voor één overnachting, ivm de bemanningswissel. Soms waren die hotels zo luxueus dat ik er een beetje niet goed van werd : de rederij voerde zo ontiegelijk veel besparingen door in de werking van een schip dat de situatie aan boord bij momenten regelrecht onwerkbaar werd bij gebrek aan materiaal en wisselstukken. Vanwege die besparingen. Maar een overnachting op weg naar dat schip kon wél gebeuren in een vijfsterren hotel ? Ik vroeg me regelmatig af of ze het bij de rederij in Antwerpen nog allemaal op een rij hadden. Eten in sterrenrestaurants is zo op dezelfde manier gekleurd geraakt. Mijn eerste gedacht is : moet dat? Mag het iets minder? Dit is een bemanningswissel, geen culinaire uitstap.
Avonturenreizen dan? Nee dank u. Al genoeg perikelen meegemaakt. We lezen er graag over, we kijken graag documentaires, maar we begeven onszelf er niet meer in, in dat soort situaties. Dertig+ jaren koopvaardij volstaan als avonturenarchiefje.
Mooie kleren dan? Eh, nee, niet echt. Dat betekent droogkuis en zo, dat is me teveel gedoe. Als het niet in de wasmachine kan, dan moet ik het niet hebben.
Wellnessen (nog zoiets, geniéten zult gij!) eh, nee. Danku, maar zeer zeker nee. Ik kan niet tegen dat gefrul. Stilliggen en braaf zijn … geen sprake van. Ondertussen denk ik aan twintig andere dingen die ik veel liever zou doen en wil ik van die tafel weg. Voor mij betekent wellness stress. En naar het schijnt is dat niet de bedoeling.
Maar hoe kan een mens (ik, in mijn geval) dan wat losser en vlotter door het leven gaan om van dat 'later' een 'nu' te maken? Awel, ik weet het niet. Ik denk … als ik die stik-dure zuurstofflessen zal nodig hebben, op een ogenblik dat ik nog niet bereid ben om het zónder zuurstof te doen, dan wil ik dat de middelen er nog altijd zijn om die flessen te laten leveren, €-gewijs. Dat ik die middelen niet potverteerd heb, dat is dan misschien luchtig genieten. Elke ademteug.
Als ik een eigen boek meeneem naar de wachtzaal is het al gebeurd dat ik zo verdiept raakte in het verhaal dat ik binnen bij de dokter hard moest nadenken waarom ik gekomen was. Ik was zo plots uit het verhaal gerukt dat ik er feitelijk nog ín zat.
Van een kind kan men dat nog aannemen, maar voor een volwassen vrouw (kalenderleeftijd) vond ik dat een beetje beschamend. Vooral wanneer het een paar keer na mekaar gebeurt. De huisarts dacht dat er iets met mijn medicatie was, omdat ik de eerste minuten van een gesprek een beetje vaag en wazig was. Toen ze vroeg of ik dat dikwijls had, zo’n afwezige momenten, viel mijn cent dat het aan Ruth Rendell lag, of aan Ellery Queen, of Agatha Christie. En dat zijn geen namen van medicijnen hé. Wel, ze komen toch niet van bij de apotheker.
Nu neem ik geen eigen lectuur meer mee naar wachtlokalen. Ik lees wat daar voorhanden is. Dat gaat van riooljournalistiek tot dure tuinarchitectuur, bij momenten ben ik niet kieskeurig.
Het vraagt wel wat mentale souplesse, men moet er voor openstaan: ik lees ’s maandag bij de tandarts dat X-&-Y uit mekaar zijn omdat Y ziekelijk jaloers is. Daar loop ik dan twee dagen over te malen. Wat moet dat erg zijn, als jaloezie een klauw op een relatie legt. Wat moet dat verschrikkelijk zijn. ’s Woensdags bij de kapper lees ik dat X al vrolijk een liefdesbaby heeft met Z. Op twee dagen tijd. Dat kan, in het wonderland van de boekskes. Men moet er gewoon voor openstaan.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochters wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. Dit keer gaat het over de kookcursus die hij volgt. Zijn derde jaar, als ik me niet vergis. Het verhaal is van hem, de woorden zijn van ons beiden.
Eind mei is de cursus weer eens afgelopen. Dan krijgen we het overzicht van ons werk tijdens het afgelopen jaar. Het is geen rapport met goede of slechte quoteringen, het is eerder een evaluatie.
De chef gaf ons de opdracht voor die dag, en ze zei erbij dat we de saus moesten afwerken met een houten lepel. Ze herhaalde nog eens zeer uitdrukkelijk : "Met een houten lepel mensen, niét met een metalen lepel en zéker niet met een klopper."
Wij gingen aan de kook en zij ging aan haar tafeltje zitten typen op haar laptop. Af en toe liep ze eens door de keuken, zei hier en daar een kort woordeke en ging dan weer naar haar tafel typen …
Geen kloppers in de saus, had ze gezegd. Waarom? Ik vroeg me danig af waarom en ik bouwde ingewikkelde theorieën op over zuurtegraad en proteïnen en temperaturen en om een of andere reden zou hout dan geschikter zijn dan inox. Maar de sauspan was toch inox …? Er moeten nog cursisten met die vraag gezeten hebben. Na de kooksessie, tijdens het proeven, vroeg iemand haar : waarom houten lepels en geen kloppers?
"Eh, antwoordde de chef een beetje schaapachtig, ik moest de evaluaties nog invullen en daar kan ik het geluid van zestien rammelende kloppers wel bij missen."
Dat vind ik nu eens een goeie zie, een prozaïsch antwoord. Peter met zijn ingewikkelde theoriekes altijd! m – HiH-05/2015, herzien
- Ha, eboek! Dat is Engels voor een elektronisch boek, e betekent elektronisch. - Digitaal? - Ja, natuurlijk digitaal, anders kan het niet elektronisch zijn hé. - Dus een digitaal boek, zei hij met slimme oogjes.
Ik wachtte af, want het klopte niet dat hij de betekenis van ebook niet kende. Er waren die slimme oogjes en de mama zat nadrukkelijk terloops te doen in de zetel. Er zou iets volgen.
- Dat heb ik al! zei hij fier. - Een eboek? - Een digitaal boek, kijk maar. Met een klik haalde hij het tevoorschijn :
learn binary the easy way
Hij had zoveel jolijt om zijn mopje, dat zelfs de zon kwam kijken.
“Hoe groot is de bevraagde groep en hoe werd die gerekruteerd.” Awel, daarover hebben LM & ik het gehad, toen de gevangenis van Beveren proefdraaide met 100 vrijwilligers. Begin 03/2014 was dat.
Lees hoe de vrijwilligers werden gerekruteerd : personeelsleden van het gevangeniswezen zelf, plus de directeur-generaal, magistraten, professoren en journalisten. Die mensen gingen binnen voor 48hrs, twee overnachtingen. Die mensen kwamen opgelucht buiten, met een hoofd vol bedenkingen over binnen.
Zet daar nu 100 jonge para's die juist terugkomen van een zwaar nachtmanoeuvre in modder-&-regen, die zullen gans anders reageren dan toen bvb Machteld Libert en andere chotweetwie. De jonge para’s besluiten op het einde van hun 48hrs in de gevangenis dat ze 1/ na het nachtmanoeuvre hebben mogen slapen en 2/ dan nog wel op een plaats waar het droog was. 3/ dat ze daar voor de rest met rust gelaten werden (buiten een paar corvees). Drie dingen die enorm geapprecieerd worden op dat moment: Slapen, Droog, Rust. De jonge para’s komen kwiek terug buiten, zo stel ik me voor. De peis & vree in de nieuwe gevangenis (TV, PC …) 't had misschien zelfs een dagje langer mogen duren. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze mannen. Het is er droog slapen, in de gevangenis. En zacht slapen, want er is een matras. Het is er vooral veilig slapen, men wordt niet bestolen of gekeeld. Er zijn drie maaltijden per dag. En er is sanitair! Veiligheid, Voedsel en Verzorging.
Tenzij misschien de zon schijnt of de lentelucht roept, wil het gros van de 100 dakloze mannen daar na 48hrs niet meer buiten. Bij manier van spreken.
Zet daar nu 100 dakloze vrouwen met kinderen. 100 dakloze vrouwen met kinderen krijgt ge daar niet-meer-weg. Zij blijven tot hun kinderen afgestudeerd zijn. Bij manier van spreken.
Zet daar 100 dakloze junkies … die genieten niet van weekendje onderdak met TV en PC en WC. Maar zij hebben andere prioriteiten. Die wachten niet tot de zon of de lentelucht roept, die willen een dealer zien. Kost-wat-kost. Van frustratie breken ze het kot af. Bij manier van spreken.
Mijn voorbeelden zijn misschien nogal kleurrijk en nogal strak, maar het was toen de bedoeling dat LM me snel zou snappen, en dan moet ik soms een dikker penseel gebruiken: já, door de keuze van de testgroep kan men de resultaten van een test sturen. En nogal sterk ook!
Zal ik mijn keukenblunders nummeren of toch liever een discreet identificatienummer geven?
Gisteren zouden we asperges eten en omdat we wilden vergelijken, de witte en de groene, op hetzelfde bord, op dezelfde dag en niet met een week tussen, hadden we beide soorten in huis gehaald. ‘k Had mijn geheugen opgefrist en op ’t Net nog eens de tips opgezocht over hoe het moest. De DO's gelezen en vooral de DON'ts, hoe het zeker niét moest. En toen ging ik aan de slag. De kookpotten stonden stand-by op het fornuis, het water tegen het koken aan gezouten en geboterd. De witte waren geschild en werden te water gelaten. Alles oké. En toen schilde ik de groene. Helemaal. Niet enkel het onderste stuk van de steel, nee, helemaal, zoals de witte. ‘k Had er al vier geschild eer mijn cent viel dat er iets niet klopte. De groene niét schillen! Niét! Hoogstens het onderste stukje.
’t Was echt geen zicht zoals ze daar lagen op de plank, die iele blote bleekgroene spookjes. En toen wist ik het ineens niet meer, ‘k was compleet de pedalen kwijt. Enkel de ongeschilde groene serveren en de geschilde voor soep gebruiken? Of ze dan maar allemaal schillen en ze iel en bloot serveren?
‘k Heb het zo gelaten en vandaag eten we aspergesoep. Groene. Gemixt. Allemaal groene. De smaakvergelijking tussen wit & groen, dat zal voor een andere keer zijn.
Er zijn mensen die bladmuziek kunnen lezen en in een lach schieten bij een passage. Zo zijn er ook mensen die statistieken kunnen lezen en er met een vingerknip een fout uithalen. Of in een bulderlach schieten over bepaalde interpretaties van die statistiek. Ik kan dat allemaal niet en ik weet zelfs niet of ik het zou willen kunnen, want ik kan me niet voorstellen dat ik het zou kunnen zonder daar hoofdpijn van te krijgen. Dus laat maar. Soms moet men zijn plaats kennen. En vandaag is het soms.
Ik bewonder de kunners, dat wel. Absoluut. Ik bewonder hen te zeerste. Maar ik benijd ze niet. Vooral niet wanneer het over opiniepeilingen gaat : Wanneer 18% van de mensen de mening X toegedaan is, waarvan 23% van die mensen neigt naar mening x' hoeveel % heeft dan de mening Xx' ? Een exacte populatie wordt er niet bijgegeven.
Werd het onderzoek gedaan bij 3761 mensen uit alle leeftijdscategorieën of bij de 259 werknemers in eenzelfde kantoorgebouw? Maw : vanaf wanneer is een aantal betekenisvol? Is de verscheidenheid gegarandeerd? enz, etc. Hoofdpijn, 'k zei het toch.
Met Toppiéke (°1973) danste ik voorzichtig en zong ik zachtjes en dan kwam er een lachje. Haar lachjes-nummer was Crocodile Rock (1972) van Elton John.
Ze wordt 45 deze zomer, de klank mag nu wel à volonté : https://www.youtube.com/watch?v=ukHKvC_u5ZE 03min50 en de tekst rolt in beeld We hadden het nummer op band staan. Dat bandje is ooit geknapt, kapot getrokken door teveel terugspoelen en herbeginnen.
Haar lachje kwam bij de hoge lalala-passages. Waren het de hoge tonen of vatte zij als boreling reeds de diepere betekenis van lalala ? Dat zal ik haar straks vragen. De rest van het nummer stonden we zo wat te wiegen met haar. En op de lalala stopten we met wiegen, want dan luisterden we naar de lalala en dan kwam dat glimlachje. ’t Was dus niet dat we met de kleine het huis rondrockten. Wiegen en wachten op de hoge lalala-zang. Dat was het ongeveer.
‘k Had nog een trucje : parfum. Er was een geur die Toppié rustig maakte en haar soms zelfs in haar slaap deed glimlachen. Dat parfum heb ik drie jaar full time gedragen want ik wou Toppié elk seizoen, bij elke gelegenheid en telkens wanneer ik van wacht was, blij en ontspannen zien. Dat lukte soms en voor de rest lukte dat langs geen kanten maar voor de zeldzame keren dat ik haar nu nog ontmoet (ze woont in het buitenland) zorg ik er toch voor dat ik Calandre draag.
m – HiH-05/2015, herzien - Calandre, 1969, van Paco Rabanne, nog altijd op de markt.
Buiten de gewone PHPD-verschijnselen (pijntje hier, pijntje daar) gebeuren er de laatste maanden ook rare dingen in mijn hoofd. Ik lees woorden verkeerd. Of ik vul aan nog voor ik de woorden werkelijk gelezen heb. En als het geheel dan niet klopt, moet ik herlezen en daar kruipt nodeloos tijd in.
Een titel 'mappen verslepen' las ik als matrassen verslepen en ik besloot dat het over rugproblemen zou gaan : hoe versleep ik een matras, zonder mijn rug te overbelasten… Mappen verslepen, gewoon muisknop ingedrukt houden, niks rugproblemen. Op de zelfde pagina stond een artikel over slaapproblemen en daarom las ik dan maar 'matrassen' ipv het woord mappen te lezen, zoals het er stond. Herkent iemand dit?
Het gebeurt niet bij elke tekst, maar toch wel een aantal keren per dag. Dat maakt me dan halvelings kwaad en ook ongerust: als eenvoudige informatie er niet meer zo vlot in gaat, of er onjuist in gaat, hoe kan ik dan voldoende nuanceren om me een mening te vormen? Simpele dingen moeten herlezen, moeten herbeginnen … niet omdat het ingewikkeld is wat er staat, maar omdat het er soms niet in gaat van de eerste keer. ‘k Ben nochtans geconcentreerd bezig, niet afgeleid door radio of TV. Die staan nu af.
Een tweede ding zijn de ongevraagde herinneringen. Die springen zomaar tevoorschijn, naar aanleiding van iets dat er totaal niks mee te maken heeft, een geur, een kleur, een woord, een ingrediënt uit een recept … terwijl ik toch geconcentreerd bezig ben. Niet in een loos moment. Juist niét in een rustig moment. Dat is ongeveer al twee jaar aan de gang. Niet dat ik die herinneringen echt vervelend vind, maar het verschijnsel verwondert mij. Ongevraagde herinneringen. Soms ook ongewenste herinneringen. Dingen waarvan ik niet meer wist dat ze gebeurd waren of dat ik ze meegemaakt had komen plots uit het slib naar boven. Dingen die allang voorbij zijn en waarvan ik dacht dat ze ook over waren. Blijkbaar niet. Ze waren enkel voorbij, niet over.
Die rare dingen in mijn hoofd vind ik lastiger dan het PHPD.
‘Soms zie je mannen de handtas van de vrouw dragen’
Ja, natuurlijk heb ik dat al gezien, dat meneer de handtas van mevrouw draagt. Gewoonlijk is mevrouw dan niet goed te been. Dat is de reden waarom meneer haar tas draagt.
Sommige mannen doen dat met zó een verveeld gezicht, dat ik ze met plezier een paar draaien om de oren zou geven. Men ziet aan heel hun houding dat ze die eenvoudige situatie niet aankunnen omdat ze die (hand)tas beneden hun waardigheid vinden. En als ze dan nog hun mond zouden willen houden! Maar nee, heel de omgeving moet horen dat ze daar tegen hun wil zijn en wat zij er van denken, van de taak omhanden. Mijn bedenking : zwijg en concentreer u op assisteren. Produceer eens stílte. Die mannen krijgen van mij twee krachtige draaien om de oren, zodat hun verstand weer op zijn plaats schuift.
En dan is er de heer. Hij hangt de tas van zijn vrouw om zijn arm of over zijn schouder om zijn twee handen vrij te hebben, want hij assisteert haar bij het stappen. Hij loopt niet denigrerend te doen over de situatie, hij accepteert de situatie en geeft ondersteuning. Dit soort mannen noem ik heren. Die heren krijgen van mij een standbeeld.
De verteller van dit verhaal is S en hij heeft de cursus ondertussen allang afgerond.
het werd een echte blunderavond
Elkeen, 8 mannen en 7 vrouwen, moest zijn eigen pannekoek bakken. Om te beginnen mochten we een emmertje beslag maken. Elk een emmertje voor één dessert? Wel, de chef had hier ervaring mee en hij wist waarom hij beginnelingen zoveel beslag liet maken. Wij togen aan de slag, met meer geestdrift dan kennis of kunde.
Het waren vrij grote pannekoeken en om ze te keren moesten we ze omhoog wippen en terug opvangen in de pan. Ik weet nog dat de mijne gedeeltelijk naast de pan belandde en eer ik hem weer ín de pan had was het meer een halfbakken bol dan een platte pannekoek. De derde of de vierde lukte al iets beter.
'k Bracht het er nog tamelijk goed van af want bij andere mensen belandden de pannenkoeken gewoon in de vlam. Er waren een paar die meenden hem flink hoog te moeten werpen, tot tegen de dampkap. Daar bleef hij dan even plakken. Zo hadden ze meer tijd om hem op te vangen maar die pannekoeken bleven zwaar gehavend hangen of soms landden ze op de gebakken kant weer in de pan. Eer iedereen eindelijk een pannekoek had, was het beslag zo goed als op. Een emmertje beslag per cursist was echt niet teveel.
De eerste helft van de les was pannenkoeken bakken, de tweede helft was keuken kuisen. Iedereen poetste duchtig mee en er werd wat afgelachen terwijl we de sporen van ons enthousiasme wegwasten. Lachkramp ! De rest van de opleiding (3j) is dit een heel toffe groep gebleven.
Dat een dessert met pannekoeken zo vroeg in de cursus gegeven werd, was misschien bedoeld als teambuilding. Allemaal samen blunderen en daarna glunderen en daarna allemaal samen opkuisen, schoon schip maken, dat heeft toch iets hé. ’t Is iets anders dan elk in zijn eigen potteke staan roeren. Dat komt later wel, het eigen potteke.
Dus ipv een dure paintballsessie te organiseren, laten ze de cursisten in het begin van het jaar met pannekoeken jongleren en de keuken vol kledderen. Dat ligt meer in de lijn van de opleiding en het resultaat is hetzelfde : een losse verzameling cursisten wordt een groep. Mensen die het drie jaar met mekaar zullen uithouden en dus met plezier naar de les komen.
Enfin, zo stel ik mij dat voor, dat de lesgevers dachten: liever pannekoeken dan paintball. En daarmee was de keuken weer eens uitgewassen ook.
m - EZW-05/2013, HiH-05/2015, bijgewerkt - naar een gegeven van S, in de hoop dat hij dit ooit leest
“Volgens buren is het niet de eerste keer dat bij dit soort infoborden ofwel informatie niet klopt, ofwel een taalfout in de begeleidende tekst staat. Het district Ekeren heeft zich intussen verontschuldigd voor de taalfout. ‘De borden worden zo snel mogelijk gecorrigeerd’, klinkt het.”
om door de grond te zinken
Het ging niet over een kattebelletje, niet over een boodschappenlijstje, of over een andere tekst voor privé-gebruik of voor een beperkte groep. Het was een tekst voor publiek gebruik die door een aantal handen gegaan is, en niémand heeft die ij zien staan of voelde zich geroepen van de ij een ei te maken alvorens de tekst op het bord kwam.
In een tekst van vier woorden. Niet vier hoofdstukken of vier paragrafen. Niet vier alinea's of zelfs niet vier zinnen. Gewoon vier woorden. Meer niet. Waarvan één vierde fout. 1/4 = 25%. Stel dat het om een bankrekening ging, zou men dan een fout van 25% aanvaardbaar vinden? Er zou al lang iemand in gang geschoten zijn om dat te herstellen hé.
Dat bord stond in volle glorie te prijken in een gemeente waar zes of meer grote scholen zijn, waar dagelijks uit de wijde omtrek scholieren binnenstromen. Misschien, waarschijnlijk zelfs, stonden er meerdere borden rondom het centrum verspreid. De groten zullen zich er vrolijk om gemaakt hebben. Hoop ik. Maar de kleintjes lezen dat ook, want leergrage kleintjes lezen ALLES. En zij kunnen zo’n kanjer nog niet herkennen als fout, laat staan in zijn zielige context plaatsen.
Enfin, het was om door te grond te zakken en ik ben echt blij dat het toen de kranten gehaald heeft. Misschien kregen een paar mensen bij de verantwoordelijken eindelijk tóch rode kaken. Zouden ze het deze keer bij de bron aanpakken? Want volgens de omwonenden was het de zoveelste keer …
Thuis hadden ze ingeschreven op de Elsevier en nog vóór die volledig was voelde ik een encyclopedie als eeuwig onvolledig. Als larie. Wat als er morgen iets nieuws ontdekt wordt? Dan komt het niet in die encyclopedie? Hoe kan zo'n rijtje boeken ooit volledig zijn … Tegen dat de addenda er waren, een groot woord voor toevoegsels, hoefde het voor mij niet meer: elk encyclopedie-deel was al verouderd terwijl de drukpersen nog draaiden.
(…) waarbij de verkopers uitgebreid wezen op het belang van het in huis hebben van een encyclopedie (bijvoorbeeld "voor de kinderen"). Een encyclopedie gold vroeger als een aankoop voor het leven. Larie dus. http://nl.wikipedia.org/wiki/Encyclopedie Wat dan? Continu tijdschriften lezen om bij te blijven? Niet haalbaar. "Eigenlijk moest er een machientje bestaan waarbij men maar op een knopje moet drukken en alle informatie rolt er uit." 'k Zal dan ongeveer 18 geweest zijn, 1970. Feitelijk was ik toen aan het dromen over iets als internet en de zoekmachines. Nu bestaat het laptopje, waarbij men maar een paar zoekwoorden moet intikken, op de enter-toets drukt en alle gegevens verschijnen op het scherm.
Een encyclopedie heb ik later zelf niet gehad, ik vond het verlakkerij. Maar naslagwerken over bepaalde onderwerpen heb ik wel. En die wegen nu te zwaar. Dure kunstboeken worden niet meer ingekeken omdat ik mijn polsen niet wil bezeren aan het tillen. Er bestaan zoveel kunstsites, vaak met zoom-functie, dat een kunstboek eigenlijk overbodig geworden is. Zonde van het geld, maar het is zo. De kunstboeken gaan een voor een de deur uit.
En men bespaart tijd door te zoeken op ‘t Net ipv te zoeken in boeken. Dat heb ik een jaar of tien geleden gemerkt toen ik het recept zocht voor Boston Baked Beans. Ik wist zeker dat we dat recept in huis hadden. Ik heb een halve dag in kookboeken zitten bladeren voor een recept dat al die tijd op het Net stond. Toen was ik echt kwaad op mezelf dat ik niet eerder aan het Net gedacht had. Een halve dag kermille! Op het Net besteed ik minder tijd aan informatie zoeken (de zoekmachine zoekt voor mij) en ik hou meer tijd over voor de informatie zelf. Dat geeft grandioos veel voldoening.
Ongeveer alle boeken zijn sinds een paar weken de deur uit, opgehaald door de Kringwinkel. Er is ongeveer 40 lopende meter boekenplank vrij. En daar staat al weer ander spul op, dat ook weg mag. m - EZW-05/2013, bijgewerkt - en het Internet moet men niet afstoffen !
Een kennis van ons had promotie gemaakt. Een zeer belangrijke promotie, die bepalend was voor de rest van haar carrière. In 2000 was dat. Om het te vieren trakteerde ze zichzelf op een juweel dat ze al lang zien liggen had. Het kwam er maar niet van het te kopen, omdat andere bestedingen telkens voorrang kregen. De prijs was, in BF toen nog, een getal van zes cijfers.
Er waren ook de verbouwingen die geld opslurpten. Maar door de promotie en de fikse bijhorende loonsverhoging, konden een aantal dingen ineens wel, want nu had ze een hogere graad dan haar man en zelfs een hoger loon. Ze kocht dat juweel en haastte zich naar huis om haar man het fantastisch nieuws persoonlijk te vertellen.
Hij sprong een gat in de lucht en kuste haar bijna plat, want hij wist hoe hard ze voor die promotie gewerkt had. Daar moest champagne op gedronken worden. Die avond zouden ze gaan eten, met alles er op en er aan.
- Én, zei ze tegen haar man, ik ben dat halsjuweel gaan kopen. Hij wist direct waarover ze het had. Hij keek haar aan en zei aarzelend : - Maar Meiske, ge weet toch … dat ge dat ding nooit gaat durven dragen? Haar mond viel open, hij kent haar beter dan ze zichzelf kent.
En het is ook zo: ze heeft het ding nog nooit buitenshuis gedragen. Het ligt in de kluis. Want er moest toen ook een kluis komen hé. En in haar juwelenkistje ligt een foto van het juweel. Het is een prachtstuk hoor. Ik heb de foto gezien.
'k Denk dat iedereen het gevoel ongeveer kent, die zeer plotse angst die geen paniek mag worden omdat er nog méér op het spel staat.
Bevreemdende situaties hadden we soms aan boord. Wanneer het brandalarm ging moest iedereen onmiddellijk naar zijn/haar post, ondertussen hoorden we over de intercom waar de brand gesitueerd werd, en als ik hoorde 'fire engine room – fire engine room – I repeat – fire engine room – fire engine room' dan kreeg ik soms zo'n kouwe angst: wat al het dit keer geen loos alarm is, wat als het wél voor echt is … LM is daar, hij werkt daar, hij is ín die machineruimte. Maar meestal was het loos alarm.
Een correspondente heeft me ooit onderstaand verhaal gemaild, een gelijkaardige situatie : koude angst. Haar man was bij de politie en later bij de recherche en zij heeft tal van verhalen over hoe het is om de vrouw van- te zijn.
De officier van dienst belt ons op: hij wil Raymond onmiddellijk in actie, zodat ze samen naar een oproep kunnen gaan. In een café stond er ene te zwaaien met een pistool.
Dat was toen nog uitzonderlijk, men wist ook niet of het een echt wapen was, of het geladen was. Enfin, Raymond was zoals gewoonlijk de uitverkoren partner voor die ondercommissaris. Het toeval wil dat in dezelfde periode ergens in België een agent was doodgeschoten, toen hij in een soortgelijke situatie een café binnenging. Niet dat ik bang was, bij een dringende oproep was er wel altijd een portie gevaar, maar men went aan veel. Tot de telefoon rinkelde : ik neem op en ik hoor “Het is hier met de 100”. Mijn bloed zakte met een grote bonk naar mijn voeten, zo hard was ik geschrokken.
Direct denk ik : die onnozele lafaards ! (zijn collega’s), er is iets gebeurd met Raymond en ze durven het niet zelf komen zeggen. Aan de anderen kant van de lijn : “Mevrouw, hebt gij een kleine die met de telefoon aan het spelen is ?” “Ja mijnheer, dat zal mijn zoontje van 5 zijn” en ik doe wat beverig mijn verhaal over de oproep voor Raymond. Gelukkig geloofde hij mij : dat zal wel, hij had onze naam en ons adres voor zijn ogen op de display. Maar ik stond daar wel te trillen op mijn benen en zo wit als een doek.
Toen ik het achteraf vertelde aan Raymond was het onze jongste zijn beste dag niet. In zijn geüniformeerde dagen moest mijn man af en toe mensen gaan vermanen, hen zeggen dat ze beter op hun kleine moesten letten, omdat die met de telefoon zat te spelen, omdat die al prutsend de 100 belde. Nu was onze bloedeigen zoon een van die prutsende kinderen.
Waarom belde onze kleine de 100? Feitelijk wou hij bellen naar de sprekende klok, het nummer 1200. Dat mocht hij soms doen, als er iemand bij was. Nu had hij dat in zijn eentje gedaan maar hij drukte nummer 100. Telkens hij de stem aan de andere kant hoorde, legde hij weer de hoorn neer, netjes in de haak zoals we hem dat geleerd hadden. En het huisnummer van Samson en Gert is 100. Telefoonnummer, huisnummer … een nummer is een nummer wanneer men vijf is.
De kleindochter van de buurvrouw kwam van de schoolbus en er was duidelijk iets gebeurd op school want ze stoomde nog van verontwaardiging en haar uitleg deed ze energiek en vooral molenwiekend. Er was iets aan de hand.
Waarover het ging begreep ik niet, het was een ingewikkeld verhaal met wel zes of meer personages. En die hadden allemaal een naam.
- En hebt ge dat aan de lerares verteld? vroeg de buurvrouw. - Jáá! maar ze snapt het niet, klonk het jammerend. - Jamaar, hebt ge staan jammeren of hebt ge het haar uitgelegd? - Uitgelegd Oma! Uitgelegd, met armen en benen! - Ge bedoelt met handen en voeten. - Óók! Met handen en voeten óók!
'k Had gebeld bij gelijkvloers-links en legde uit aan de parlofoon dat ik een wit hondje gevonden had en of ze eens wou komen kijken of zij het diertje kende. De jonge mevrouw kwam opendoen. Gelijk ik haar zag wist ik dat ik me van bel vergist had, zij was het kattenmedammeke. 'k Had rechts moeten bellen. "Dat is van hiernaast", zei ze, doelend op het hondje. Ze ging me voor door de gang en bij het appartement belde ze voor me aan, want ik had mijn twee handen nodig om dat enthousiast wriemelend hondje vast te houden. Eén en al energie en vriendelijkheid was dat beestje.
Het kattenmedammeke verdween naar haar eigen appartement. Zo vlug? De deur ging dicht op dubbel slot. Was ze niet blij dat het bolleke wol buiten gevaar was? Nu ja, misschien had ze iets op het vuur staan. Dat kan ook.
Ik hoorde beweging achter de deur van gelijkvloers rechts. De mevrouw deed open. Zij was niet verbaasd haar hondje te zien, ze wist niet eens dat het niet binnen of in de tuin was. Ze gebaarde vaag met een hand in het verband. Ik zette het hondje neer en het verdween naar binnen, nog altijd snuffelend en wiebelend en heel actief en vief. De mevrouw vertelde dat ze aan haar hand geopereerd was en dat ze pijnstillers nam. En de B-Postman was langs geweest en zo moet het hondje dan buitengeraakt zijn.
Nu, dat het hondje zo uit het appartement geraakt was, snap ik wel. Maar dan was het met de postbode mee naar buiten geraakt, heel het stuk gang door en langs die zware glazen buitendeur, allemaal zonder dat onze postbode iets gemerkt had? Echt zónder dat hij dat wit gewiebel gemerkt had? Dat kon bijna niet … Volgens mij had hij het hondje wél gezien en iets gedacht van 'foert, daar begin ik niet aan'. In sommige culturen wordt een hond als gezelschapsdier beschouwd als onrein.
Ondertussen weidde de mevrouw maar uit over de operatie aan haar hand en over andere operaties en wat een kort babbeltje had moeten zijn, werd een lange lamentatie. Dáárom had het kattenmedammeke zich zo snel uit de voeten gemaakt! En zo suf van de pijnstillers was deze mevrouw dan toch niet. Pas na lange minuten raakte ik daar weg.
Van het lang stilstaan was ik niet meer zo kwiek als daarstraks, mijn rug stond in brand en ik kon naar huis om wat te gaan liggen. De boodschappen heb ik dan in de namiddag gedaan, hopend dat het hondje nu veilig aan de juiste kant van alle deuren gebleven was.
'k Heb daarna een heel onbehaaglijk gevoel gehad. 'k Had teveel vragen bij heel die story. Vooral over het aandeel van de postman. Of eerder zijn niet-aandeel ivm een hondje op de openbare weg.
Mailverkeer zou zogezegd betrouwbaarder zijn dan de reguliere post. Maar ooit heb ik een mail ontvangen die elf dagen onderweg geweest was. Waar die zo lang blijven hangen was, weet ik niet. Gelukkig was het geen belangrijke mail.
Later nog eens een mail die vier dagen onderweg geweest was. Van hier naar Brasschaat en terug. In die vier dagen had ik hem te voet kunnen brengen en weer thuis zijn ook. Wel twee keer. ‘k Vond dat toen een raadsel hoor, en nu nog, maar het gebeurt blijkbaar wel meer :
Vroeg in de ochtend komt schoonmoeder Nina de keuken van haar dochter binnen en ziet haar schoonzoon staan, ontdaan en ook woedend, met zijn koffer nog naast hem. Terwijl ze haar paraplu dichtdoet en in de spoelbak zet vraagt ze "Wat is er gebeurd, Jongen?"
"Wat er gebeurd is? Wat er GEBÉURD is? Ik heb Marie eergisteren een mail gestuurd dat ik een dag vroeger zou thuiskomen. En wat zag ik toen ik thuiskwam? Mijn Marie, mijn vróuw, met een blote vent in ons bed. Ik ben weg! Ik vraag de scheiding aan!"
"Rustig, rustig", zei Nina, "zoiets doms zou mijn dochter nooit doen. Wacht hier. Ik ga vragen hoe dit allemaal …” en met kordate stap ging ze de trap op.
Enkele ogenblikken later kwam ze opgelucht terug. "Ziet ge wel! Wat heb ik u gezegd …‘k dacht wel dat er een goede uitleg voor is: Marie heeft uw mail nooit ontvangen!" Zo betrouwbaar is mailverkeer. m- EZW-08/2013 – HiH-05/2015, met dank aan RD
Gisteren voormiddag ging ik efkes naar het supermarktje. Op de stoep van het gebouw naast ons zie ik een wit wollig mormel wiebelen, iets tussen een Maltezer met een dopstaartje en een poedel. Een echt knuffelgeval. Het beestje liep daar helemaal alleen, zonder leiband, niemand in de buurt te bekennen. Zonder halsband ook. Het liep de stoep te besnuffelen en te verkennen, kwispelend met heel het achterlijfje. Duidelijk in zijn nopjes.
'k Bleef wat staan kijken, staan wachten eigenlijk, in ’t gedacht dat ergens een deur zou openvliegen en iemand opgelucht zou roepen "Ha, dáár zijt gij, Deugniet!" Maar ik zag niks gebeuren en ik hoorde niks. Behalve stil gekwispel en zacht gesnuffel. 't Was knap om zien hoe dat bolleke wol snuit en staart simultaan hield. Zo enthousiast, zo energiek. En zo alleen. 'k Voelde wel dat ik iets moest doen, maar ik wist nog niet wat. Tot het troeteltje te dicht bij de stoeprand ging snuffelen en kwispelen. Dat maakte het moederdier in mij wakker. Lach niet.
Stel dat hier nu plots een auto doorkomt, zo'n gek met glazige ogen door de dreun-muziek uit zijn stoef-boxen. Die merkt dat troeteltje niet hé ... => Weg van die stoeprand troetel! 't Beestje wou daar niet zomaar weg en begon speels te doen. Niet te pakken te krijgen. "Sebiet rent het de rijweg op" dacht ik. Reflex : negeren. 'k Stapte traag weg van het hondje, zo ongeïnteresseerd mogelijk. En het bolleke wol volgde! Die programma's van de hondenfluisteraar hebben dus tóch nut!
Ik liep het tuinpad van dat gebouw op en het hondje stak me voorbij. Het ging aan de deur op zijn dopstaartje zitten. De dorpel leek hem even goed te bevallen als de stoeprand. Zo'n zonnig karaktertje voor wie het leven een feest is. Misschien moest hij hiér zijn. Maar hij kon niet bij de bel. Ik wel. 'k Heb die troetel opgeplukt en samen belden we aan bij gelijkvloers-links. In het glas van de voordeur zag ik dat we mooi een duo vormden, ik ongeveer Beertje Paddington en de troetel gewoon zichzelf.
Goed, het hondje woonde daar dus, in dat gebouw, maar dan op Gelijkvloers-Rechts. En dat is een verhaal voor morgen. m- EZW-06/2010, voor WTL, HiH-05/2015, herzien
En zo is dat ook : een treurwilg is gewoon een grote fee met lang haar. Vier seizoenen per jaar buigt ze zich over het wel en wee van haar omgeving. Naar gelang het seizoen doet ze dat met knopjes, met blaadjes, met minder groen, of zonder groen, maar altijd met lang haar. En niks treur, ook niet wanneer het regent zoals vandaag. De salix pendula is ge-woon-een-fee!
De Memling was een general cargo, dwz stukgoed als lading en er was een extra deck voor passagiers, 16 personen, als ik me goed herinner. Die extra-verdieping maakte dat we een Chef Steward aan boord hadden, ofte Maître d' Hotel. Alle Zuid-Amerikaanse havens waren memorabel, maar ik hou het nu efkes op tango. Buenos Aires.
Tegen de kaai : de Chef zei dat we die avond mee 'mochten' uitgaan. Het was geen uitnodiging, we werden gewoon gesommeerd, de collega en ik. Het was weer eens zonder verwittigen en het was weer werken-na-de-uren. Clubs en zo, terwijl ik liever een rustig kroegje in dook. En wij moesten er 's anderendaags om 05h30 uit. De passagiers zo niet.
De collega kon beter om met dat gedoe, het was niet haar eerste contract op dat schip. Wij waren twee vermoeide werkende meisjes, 25j en 27j, geen gezelschapsdames. De passagiers waren allemaal 60++ en steenrijk. Socio-economisch klopte dat gezelschap langs geen kanten maar de Chef wou ons mee, waarschijnlijk omdat hij het in zijn eentje ook niet zag zitten. In Rio waren er al eens twee passagiers ontsnapt aan zijn toezicht en voor een paar uren verdwenen in de favela. Ze vonden de sloppenwijk 'pittoresk'. Hoe dat toen afgelopen is weet ik niet meer. Goed waarschijnlijk, want we hadden iedereen nog bij.
We hebben die avond doorgebracht in de Michelangelo, een club met tango optredens voor toeristen. Mijn hele lijf schreeuwde om rust en stilte, het enige waar ik kon aan denken was slapen. En daar zaten we dan, in lawaai & gewervel & gedoe. 's Anderendaags aan boord moet ik daarover iets gezegd hebben en die woorden zijn dezelfde dag nog via de tamtam-alleyway (de wandelgangen) tot bij de Chef geraakt. 's Avond konden we wéér mee, weeral mooi opgetipt, de collega en ik, terwijl ik eigenlijk na een warme douche in mijn bed had willen liggen. Er waren geen passagiers te zien op de kaai en er kwam maar één taxi ... Onderweg zal ik misschien iets gevraagd hebben maar die Chef was niet zo communicatief van aard, dus het kan evengoed dat ik niks gevraagd heb.
Die avond zaten we in de Caño Catorce. Weer een club, maar deze keer een tent waar de Porteños zelf kwamen. Een sjofel gedoe, maar wat een revelatie. Daar heb ik mannen zien tango dansen. Niet zo wat kunstig elegant voetenwerk maar tamelijk heftig gedoe. Het was ongeveer een gestileerd gevecht, bij momenten een duel. Maar móói, Mensen, wat was dat knap.
Toen we terug naar het schip reden kon ik niet veel zeggen, nog altijd onder de indruk. Bij de gangway vroeg de Chef : "Was dit beter?" Ik knikte maar wat en zei "dank u Chef". Wat had hem bewogen om ons die tweede keer mee te nemen naar de échte kanten van de stad?
---
Toen Grace Jones in ’81 haar 'Strange, I've seen that face before' uitbracht dacht ik : Vreemd, ik ken die melodie. Dan pas besefte ik dat ik twee jaar tevoren Astor Piazolla LIVE gezien had. Zij het mogelijk niet in deze bezetting, al stonden er in vergelijking met andere ensembles wel veel muzikanten op het podiumpje. klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=vaXNdVTGT0k 02min48
Opvoeden is meer dan een voltijdse job. Het is een 24/7-taak, men is continu van wacht, dus ook op zon- en feestdagen. Vooral ook op die dag dat de oudste, Tim-6j, zijn eerste communie deed.
De Mama heeft nog 2 zoontjes, Sam 5j & Tom 4j. En zij heeft drie inwonende jongere broers, de Nonkeltjes. En er is de echtgenoot/papa.
Die ochtend ging het over het nummer 100, een getal dat de twee jongsten ook kunnen lezen. De Mama, categoriek :""Nummer 100 bellen mag énkel wanneer ge in nood zijt." Waarop de jongste, tamelijk enthousiast: "Ja, gelijk als een draak u verbrand heeft!" Sam wou niet onderdoen: "Of als ge op een draak zit die nog leeft en ge kunt er niet af!"
Nonkeltje 20j : "Dat zijn twee zéér geldige redenen, ja." Nonkeltje 18j : "Mij is het vorige week nog overkomen, op een draak zitten." Nonkeltje 16j : "Eigenlijk telkens wanneer er draken mee gemoeid zijn …"
De twee jongsten vinden het nog gewoon dat ze door de Nonkeltjes serieus genomen worden. Maar Tim is een dromerig jongetje. Hij was verontrust door al dat draken-macho-gedoe. Hij gleed van zijn stoel, ging naast zijn vader staan, legde zijn twee handjes op het been van zijn zielsverwant & bondgenoot en vroeg stilletjes: - Die gaan vandaag niet komen hé Papa, die draken? - Nee jongen, vandaag niet. Vandaag is het uw feest.
Tim leek maar half gerustgesteld.
- En anders, besloot de Papa dapper, belt Mama de 100 wel.
In mijn directe omgeving ken ik niet ene mens die het woord buikgevoel gebruikt. Wel ingeving, idee, inspiratie, inval …
Op radio en TV wordt het woord gebruikt alsof dat buikgevoel, wat het ook moge zijn, een rechtvaardiging inhoudt voor een beslissing of een besluit waar geen vlokje denkwerk aan vooraf gegaan is. En het woord wordt dan met zo'n groot-gelijk uitgesproken alsof de dagelijkse portie genade gods neergedaald is, recht de buik van de spreker in.
Mij doet het woord eerder denken aan Immodium, en wel direct! En bij hardnekkig 'buikgevoel' dringend de huisarts raadplegen, binnen de 24hrs!
Persoonlijk spreek en schrijf ik vanuit mijn hoofd en vanuit mijn hart. En soms klets ik uit mijn nek. Maar nooit vanuit buikgevoel. Dat lijkt me, euh, tja …
Wat is er mis met de woorden ingeving, idee, inspiratie, inval? Of met intuïtie? Dat zegt toch al wat het moet zeggen, intuïtie. En daar is geen Immodium bij nodig.
m- EZW-08/2014, HiH-04/2015, buikgevoel is een aandoening!
Een hele tijd geleden las ik van iemand die het kan weten : een grootmoeder lijdt twee keer. Een keer omdat ze meevoelt met haar kleinkind, een keer omdat ze meevoelt met haar kind. Daaraan dacht ik toen ik las dat de grootmoeder toekwam met nieuwe witte schoentjes, vervangschoentjes. In de juiste kleur! Feest zou men denken. Een dag vol opluchting.
Dit was lang voordat meisje-zijn in de greep was van Studio 100, van Disney, en van andere commerce.
De grootmoeder wil goed doen voor haar kleinkind, dat hartje terug blij maken, want de ontgoocheling van het kleintje, toen de schoentjes op de communie-dag verruïneerd waren, heeft zij zelf tot in haar merg gevoeld. En tegelijk was haar aankoop mogelijk ook een manier om het gezinsbudget een extra-uitgave te besparen. Het in orde te brengen voor haar kleindochter, dat was haar drijfveer. Maar in haar elan, die uit de goedheid van haar hart kwam, had de grootmoeder niet overlegd met de moeder. En daar botst het dan.
Haar gedrevenheid om iets te herstellen, iets in orde te brengen voor haar kleindochter botst met de aanpak van de moeder en misschien ook met het gezag van de moeder. De moeder voert immers een bepaald beleid, zij heeft gezin en huishouding te bestieren. En in die botsing raakt het kleintje zoek. Want zij had die nieuwe witte schoentjes wél gewild. Maar wat zij wou of wilde is bedolven geraakt onder de standpunten van de groten.
'k Ben het natuurlijk aan het uitvergroten, maar het is wel een speciale passage vind ik. Als het een fragment uit een film was, of een passage uit een boek zou ik niet weten met wie ik moet meevoelen met de grootmoeder, wier goed bedoeld gebaar niet paste in de situatie, en die daar nu teleurgesteld staat, met de moeder, die een lijn te volgen heeft, of met het kleintje, dat eigenlijk de witte schoentjes met twee handjes had willen aannemen.
Communicant zijn was toen ook een beetje prinsesje zijn. Andere prinsesjesdagen waren er in die jaren niet. Voor de ene was het feest dat roze jasje met de zwarte lakschoentjes, voor de andere waren witte schoentjes het toppunt van glans en glorie.
Voor het eerst zelf schoenen mogen kiezen, feestschoenen dan nog wel, witte … die schoentjes waren dagen en dagen op voorhand al de spil van het gebeuren.
Er werd in de catechese verteld over ons vroom zieltje en zo, maar witte schoenen mogen kiezen, dat kriebelde aan het hartje. En dié opwinding was duidelijk voelbaar. Kleine momentjes van voorpret. Alhoewel, pret was het eigenlijk niet. Kleine momentjes van anticipatie: nog drie keer slapen en we gaan schoentjes kopen.
Dan de aankoop zelf. De schoenwinkel leek een paleis van overvloed omdat we zélf mochten kiezen. En toen geurde een schoenwinkel nog naar leer. Een geur vol belofte. Daar mogen kiezen gelijk een grote. Passen. Andere ook passen. Op een stukje tapijt staan rond paraderen met die spiksplinternieuwe schoentjes aan de voet. Er stonden spiegels. Spiegels voor de voet en ook grote spiegels. Die schoentjes spiegelen was een belevenis op zich. Een beetje wiebelen en koket doen met het voetje, zoals we dat de moeders al hadden zien doen.
Schoentje en voetje, zeggen we nu, maar toen we zes waren gebruikten we geen verkleinwoorden wanneer het onszelf betrof.
De dag zelf : degene die ’s morgens de witte feestschoenen mag aantrekken voelt zich onmiddellijk de feesteling voor de rest van de dag. You are what you wear. En voor een keer moet ge niet zelf uw schoenen dicht doen.
En dan, na de verplichte geplogenheden, wanneer eindelijk!, eindelijk het feest begonnen is, komt op al dat wit, op al dat contentement en al die glorie – plots zwarte modder. Smeur en klodder.
Wég feestgevoel. Die zwarte smos zat niet alleen op de witte kousen en op de feestschoenen, het hartje huppelde niet meer. De voetjes dartelden niet meer.
Ook al was er in de namiddag nog taart of ijsroom te krijgen, er was iets weg uit het droomscenario.
Er was eens een klein meisje dat in Brasil woonde. Er was knuffel waarachter ze zich verborg. En toen kwam er een ploeg rare mensen met een rare camera waarmee ge uzelf kunt zien.
De dag erna wordt het cameraschermpje opnieuw haar kant op gewenteld en ziet ze zichzelf voor de eerste keer met haar nieuwe glimlach.
Haar blik geeft het moment aan wanneer ze beseft dat haar leven een andere wending genomen heeft. Met een voorzichtig gebaar raakt ze haar gelaat aan, om te weten of ze op het schermpje wel zichzelf ziet. Let op 02min12, en dan een seconde later het besef, die ogen vol wonder…
Een tuin hebben we niet, het eten zou dus uit de voorraad in de berging en uit de diepvriezer van de keuken moeten komen. Aardappelen hebben we maar voor een dag of twee in huis, daarna zou het pasta en rijst worden.
Op voorwaarde dat we vanaf dag één rantsoeneren volgens de voorschriften -die op het Net wel zullen te vinden zijn- en het echt voorzichtig spelen, denk ik dat we twee maanden doen met onze voorraden.
Voor groenten zou ik van zodra de verse groenten op zijn, afwisselen tussen diepvries en conserven, om de andere dag. We hebben nogal wat conserven staan, die voorraad zou misschien langer meegaan dan de diepvriesgroenten.
LM houdt aan dat voorraadje conserven in de berging. Voor mij hoefde dat niet, we hadden toch De Diepvriezer! Dat is zo’n keukenmodelleke met drie laden. Eigenlijk niks om een uitroepteken achter te zetten.
De berging hangt vol planken, in een schikking die ik toen zelf bedacht en berekend had. Daar ben ik nu nog tamelijk fier op, op die berekeningen. Ze klopten. Ze kloppen nog altijd want er is nog geen enkele plank bezweken. De drie halve schabben die LM toen wou in de berging wilde ik voor iets anders in gebruik nemen. Waarvoor weet ik niet meer, het is 20 jaar geleden. LM heeft daar nog altijd zijn voorraadje, hij houdt dat bij. En voor sommige dingen reken ik nu op het voorraadje natuurlijk. Over de hele breedte van vier planken nu. ‘k Had niet gedacht dat ik ooit met die paar planken blij zou zijn. Vandaag kunnen ze zelfs dienen voor een schrijfstukje.
Brood zou een probleem worden. We hebben standaard twee pakken crackers in voorraad. Dat wordt afwisselen met pannekoeken, desnoods zonder eieren. En wanneer de melk op is en we geen pannekoeken meer kunnen bakken eten we wat pasta of rijst voor onze portie koolhydraten bij het ontbijt. En ik probeer iets met bloem en water en kruiden, zo’n Turks ding. Vetstof zou zo geen probleem zijn, we hebben olie in voorraad, arachide- en olijfolie. En tafelzuren zijn er ook, er zou geen lek ketchup of geen augurk te weinig zijn.
Verder zijn er de onvolprezen bouillonblokjes, die heb ik in dozen van 60+12 stuks in voorraad (Col*ruyt). Daarmee maak ik bouillon à 36 x 1L per doos, dat wordt 36 dagen per doos. Maar hoe maak ik in tijden van schaarste van die bouillon dan soep? Dat zal passen en meten worden, maar ’t zou gaan, mits wat vindingrijkheid.
Fruit, yoghurt, vlees & verse vis, dat zou een probleem worden op termijn. Misschien moeten we wat voedselsupplementen in huis halen, voor ’t geval. Fruitconserven komen niet in aanmerking wegens teveel suiker. Gedroogd fruit, idem van ’t zelfde, geen gedroogd fruit bij ons. Nog geen rozijn.
Misschien zou ik yoghurt en kefir een tijdje zelf kunnen maken. ‘k Zal eens zo’n zakje poeder in huis halen. Vlees in conserven? Nee liever niet. Wanneer de eieren op zijn zullen we iets anders moeten bedenken voor de proteïnen. De visconserven mogen aangevuld worden, dat moet ik straks aan LM zeggen: tonijn, zalm, makreel. En ook kefirpoeder. ‘k Ga dat allemaal direct op het boodschappenlijstje schrijven zie!
Maar eigenlijk, als het er op aan komt, is het waarschijnlijk allemaal futiel.
m– EZW-04/2013 - Wie maakt er nu weer regelmatig kefir, is dat Big Ietie?
Natúúrlijk is het totaal verkeerd om dieren te vermenselijken en hen menselijke emoties toe te schrijven maar soms is de uitdrukking in hun lichaamstaal of op hun snuit zo treffend dat het moeilijk is om dit niét te doen.
Deze verzamelde dierenfoto's zijn een paar voorbeelden uit de reeks 'dieren die ten zeerste teleurgesteld zijn in u'. De bijschriften zijn geen vertalingen. De uitdrukking van dieren dus, niets menselijks is hen vreemd.
Deze huisgenoot neemt het niet dat ge zonder iets te zeggen zomaar het gras gemaaid hebt.
# 01
Deze jongeling is geschokt te horen dat ge nog geen Mobib-kaart hebt. Werkelijk geschokt. # 04
Deze man wou iets zeggen over die belastingaangifte van u maar hij doet er voorlopig het zwijgen toe. Voorlopig.
# 06
Deze jongedame schrikt dat ge gisteren niks naar haar verzonden hebt. En het is al bijna vandaag!
# 09
Deze goede vriend vindt dat ge u aangesteld hebt op dat laatste feestje :
# 18
En deze twee willen er zelfs niet over praten. Oké?
# 19
Deze kameraad wou iets zeggen over uw drankgebruik, maar dat vermoedde ge al.
# 20
Deze huisvrienden besluiten dat ge helemaal niet zo slim zijt als ge zelf wel denkt.
# 26 # 1
En deze lieverd vindt dat ge best oké zijt. Laat de anderen maar lullen hoor, ik ben héél blij met u!
“Een gemoedelijke burgervader speelt de hoofdrol tijdens de voorbereidingen voor Koninginnedag, 2008. De koningin komt op bezoek in zijn gemeente en dan moet alles perfect georganiseerd zijn. Hij houdt toezicht en denkt tot slot opgelucht adem te kunnen halen.” De opbouw van dit filmpje vind ik magnifiek, afwisselend van een gemeenteplein naar Het Paleis. De burgemeester (alvast mét ambtsketting !) mag de startknop testen. Het lichtpaneel geeft aan over wie het gaat. En de startknop is oranje. Volgende test : er landt een parachutist op de oranje startknop, er mag dus wat spektakel mee gemoeid zijn. Ook die test is geslaagd. De burgervader glundert. Dit is allemaal zo gemoedelijk en zo écht!
Op 00min22 begint het ander luik van het verhaal.
Andere omgeving, statig. Met een gans ander soort muziek, plechtig & feestelijk. Op 00min29 komen er twee meisjes in beeld (Amalia & Alexia?)
'k Herinner me dat we als kind, einde jaren '50 was dat, ongeveer alle heren in het Elisabethpark van Koekelberg mochten aanspreken over sigarenbandjes. Zij wikkelden die gewillig los van de sigaar, gaven ons de bandjes en oogstten dankbare glimlachjes van de jonge moeders. Toen had dat park nog charme.
de kinderen van BOB SCHOLTE
'Heeft u een sigarenbandje' - Een liedje dat heel populair was in de jaren '30. Mede omdat het verzamelen van sigarenbandjes een rage was. Dus als je iemand op straat zag met een sigaar vroeg je om het bandje. Deze opnamen stamt uit januari 1936. Werd gezongen door de kinderen van de bekende zanger Bob Scholte. Ab en Greetje hebben de oorlog niet overleefd, zij stierven in een concentratiekamp.
HEEFT U EEN SIGARENBANDJE ?
Bandjes zijn er bij de vleet Soms wel van een vinger breed Rood met goud en allerhande kleuren Zie ik er één om een sigaar Denk ik joh had ik die maar Op de straat mag ik er niet om zeuren Moeder zegt vaak opgepast Doe de mens geen overlast Maar wij hebben er zo op gevlast Want die mooie bandjes hebben we zo graag Daarom zingen wij maar onze vraag.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard? Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje Ik ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Vader rookt altijd een pijp Iets wat ik maar niet begrijp Waarom rookt hij niet voor mij sigaren Koop sigaren, rook is rook Andere heren doen het ook Want dan kunt U bandjes voor me sparen Moeder zegt als jij weer gaat Bandjes bedelen op de straat Zal je zien wat jou te wachten staat Moeder ik beloof U, dat doe ik niet weer 'k Vraag op straat niet aan een meneer.
refrein Heeft U een sigarenbandje Heeft U er één voor mij bewaard Heeft U een sigarenbandje 'k Heb er al heel wat opgespaard Heeft U een sigarenbandje 'k Ben zo blij als U 't mij geeft Al ben ik een bijdehandje Vraag ik het U heel beleefd.
Hoe meer ik er over lees, over slapeloosheid, hoe meer ik me erger. Doe zus, doe zo, mijd dit, mijd dat, adem in, adem uit (doe ik al heel mijn leven), denk zus, denk zo en denk voorál positief! Maar dat is het nu juist, dat positief gejodel heeft bij mij omgekeerd effect, van die positief-doenerige heilsboodschappen word ik neerslachtig, en als het voorál-positief moet zijn dan ga ik op de sofa liggen met het neerdrukkend vooruitzicht dat ik nooit ofte nimmer nog zelfstandig zal mogen denken in dit leven. Nooit nog. Weet ge wel hoe lang dat duurt, nóóit?
Het stopcontact in het hoofdkussen zegt hoe het moet, de stekker in het hoofd zegt iets gans anders. De realiteit van haar hoofd botst met de voorschriften van het hoofdkussen. Maar wél positief blijven jodelen hoor!
Misschien moet ik eens een rubriekje beginnen, maart antwoordt. Als Ménie Grégoire dat kon, moet ik dat toch ook kunnen.
Vraag: Volgens een Finse expert is een fles wijn per dag niet slecht voor de gezondheid. Morgen wil ik dat testen. Dat moet kunnen. Maar zal ik zat zijn ? JdB
Eerst en vooral, volgens mij kan die Fin dat niet weten, in Finland wil geen ene druif groeien, laat staan een ganse fles. Hebt ge dat daar al eens goed bekeken? Zandgrond en dennenbomen zoals bij ons aan de kust of in de Kempen, maar dan over zoveel breedtegraden dat het monotoon wordt.
Om nu te antwoorden op uw vraag, zal ik zat zijn? als antwoord past hier enkel een bondig JA. Beter kan ik het niet samenvatten. Vervolgens drinkt de vraag zich op : hoe erg vindt u dat zelf? In alle geval succes gewenst met uw eerste dag. En voor morgen : 'Wat is er erg aan een kater? Er is toch altijd water! Lafenis voor nadorst, voor perkamenten keel en borst.'
Het communie seizoen is er weer. Afgelopen weekend kwamen dat ter sprake en er werden herinneringen bovengehaald.
Op de dag van mijn eerste communie dacht ik dat het míjn feest was. We hadden er hard genoeg ons best voor gedaan. We hadden catechismus geleerd, we hadden liedjes geleerd en we hadden de rest van de pantomime geoefend in een koude kerk op biezen zittingen die pijn deden aan onze knieën. Het feest was in mijn ogen gewoon een welverdiende beloning.
Mijn Meter zou komen en mijn Peter en zo nog wat mensen, om in persoon die biezen zittingen te komen voelen. Hoeveel mensen er kwamen weet ik niet meer, maar de verlengstukken van de tafel kwamen er aan te pas, dus dat wou wat zeggen. Van op mijn hoogte gezien werd heel de eethoek verbouwd.
En er was feest-eten met erwtjes en kroketten en met ijskreem en zo. Er was een Tante om te helpen in de keuken en mijn moeder droeg zondagse schoenen in huis. Feest dus. Ik was in schooluniform, met een bloemenkroontje op mijn hoofd, met al twee melktanden kwijt en ik voelde mij een groot meisje.
Na de ijsroom moet het wat saai geworden zijn zeker, of werden er teveel sigaren gerookt, ik trok de tuin in en aan de draad stond de buurjongen, ook in communie-tenue. We zijn naar de steenweg getrokken om auto’s te tellen. Normaal mocht ik de voortuin niet uit zonder het te zeggen aan mama, maar omdat het die dag toch mijn feest was, en omdat ik nu een groot meisje was, was ik er van overtuigd dat ik die dag niks moest en alles mocht. We trokken dus naar de steenweg, de buurjongen en ik. Auto’s tellen.
Het was ’58 of ’59 en het was zondag. Zoveel viel er niet te tellen. (Ge zoudt dat kruispunt vandaag moeten meemaken!) We zaten in de kant wat te frutselen met grassprietjes, paardebloemen en madeliefjes.
Daar heeft de ploeg familieleden ons gevonden. Mijn moeder drukte mij met een krijsende kreet aan haar boezem, stelde me met een ruk op armafstand, keek of ik niets had, of ik ongedeerd was, en gaf me toen een volwassen draai om de oren. Toen had ik ineens wel iets. Deerlijk iets. Een suizend oor, om te beginnen. En geschokt vertrouwen.
Thuis moest ik voor straf de kolenkelder in. Daar ben ik dan wat gaan liggen denken -voor zover mijn oor niet suisde- over hoe vreemd een moeder in mekaar zit. Toen ik de kolenkelder uit mocht was mijn schooluniform naar de bom. Definitief, bleek dan. Mijn Ma had nooit gedacht dat ik op die vettige kolen zou gaan liggen. Maar waarom zou ik niet gaan liggen, ‘k had zoveel te overdenken. Voor dat verruïneerd schooluniform kreeg ik dan nog wat rammel. Soms denk ik nu nóg dat die dag mijn geheugen los gerammeld werd, want het werkt vaak anders dan de rest van mijn bovenkamer.
'k Heb een persoonlijke computerman. LM heeft de zijne. De mijne heet Pascal en is gevestigd te Ekeren. Daar houdt de gelijkenis met- op.
Mijne computerman legt de dingen uit in mensentaal, in verstaanbaar Nederlands voor gewone mensen, op het niveau van de huis-, tuin- en keuken-gebruikster die ik ben. Dat is hij verschuldigd aan de goede reputatie van zijn voornaam, hier in Ekeren en andere werelddelen van België.
Natuurlijk vereenvoudigt hij en hij rondt de hoeken af en hij gebruikt waarschijnlijk te simpele vergelijkingen, maar ik stap er tenminste buiten met het gevoel dat het allemaal nog wel meevalt in mijn bovenkamer, dat ik nog iet-of-wat kan volgen.
De computerman van LM heeft die didactische vaardigheid niet. Wanneer men hem een woordeke uitleg vraagt, schakelt hij van Nederlands over naar rad PeeCees en vloeiend Laptopiaans en begrijpen wij niks nog van wat hij vertelt. Tot wanneer er moet betaald worden. Dat is dan weer Algemeen Verstaanbaar Nederlands.
Enkel jammer dat de muziek niet klopt, De Nachtwacht : 1639-1642, de Negende v Beethoven: 1823/1824, En niet alleen dat. 'Alle mensen worden broeders' terwijl de burgerwacht een schelm achterna zit? Dat eindigt niet op een verbroedering, denk ik.
Een kijkje achter de schermen. Van dit filmpje had ik meer verwacht. 'k Had graag wat meer over de repetities gezien & geweten, hoe vaak, hoe lang, wanneer … En zijn de acteurs acrobaten of stuntlieden? Turners? Of komen zij uit nog andere beroepen? http://www.youtube.com/watch?v=IxPhRsl57dM 04min18
Er loopt een vent in rond die doet of hij de regisseur is, denkt dat hij de spil achter de schermen is. Jeroen de Bovelaar, 'Nachtwacht-kenner'. Op 01min03 wordt hij voorgesteld. Toen ik het filmpje een eerste keer bekeek vond ik hem een irritante moeial, een aandachtsparasiet. De tweede keer vond ik hem een vervelende sukkel. Nu vind ik hem enkel nog een droevig creatuur, een zielige man. Een case-study. Er was blijkbaar niemand in de buurt om hem tegen zichzelf te beschermen in zijn 'moment de gloire'. En de sponsor neemt daar genoegen mee … tenzij het een typetje is natuurlijk. Dan is het personage heel overtuigend gebracht.
Als kind heb ik nog dames met voiles gezien, zussen en generatiegenoten van mijn grootmoeder. Waarvoor dat moest dienen vroeg ik me niet af, ik vond dat zeer deftig, zo’n kippengaas voor de ogen.
foto's van ’t Net
Die dames geurden naar poeder en andere lekkere dingen en ik zou later ook zo’n poederdame worden. Dat was als kind mijn betrachting, die elegantie. Vandaag ben ik al blij dat ik mijn knoken nog in mijn jeans krijg. Later kwam Twiggy. Nog later patchouli. Met de voile is het nooit iets geworden.
Maar het heeft wel iets, vind ik, zo’n lapje tule waardoor de blik zijn focus verliest en waarin de wimpers bijna blijven haken. Voor een bruidstenue bvb, ipv een sluier draagt de bruid een tooi met voile. foto van ‘t Net
Volgens mij mag de neus vrij blijven. Vooral in het pollenseizoen. Stel dat de bruid een paar keer moet niezen. Dan liever het tweede model, een zinnig model, de neus blijft bereikbaar voor het zakdoekje. Voor de moeder van de bruid daarentegen zou ik een hoofdtooi met voile afraden.
foto van ‘t Net
De elegantie van een voile kan geen tranen en gesnotter hebben. Mevrouw de Moeder houdt best neus én ogen bereikbaar voor het fijne depdoekje/neusdoekje. Dus weg met dat gaas.
m – EZW-04/2013, bijgewerkt - alle foto's van 't Net
Mr. Isaac Brumaghim gaat vissen. In zijn kajak. Zo doet hij dat gewoonlijk. En hij zet zijn camera aan. Voor 't geval het een spectaculaire vangst zou worden, dan moeten er beelden van zijn of men noemt het weer een vissersverhaal van 't vissersclubke.
'k Heb het filmpje bekeken met de cursor op de stoptoets:
op seconde 10 heeft hij een tonijntje aan de haak op seconde 11 hapt een HAAI naar de kleine tonijn,
op seconde 16 en 17 haalt Brumaghim de tonijn van de haak en gooit hem terug, in een reflex. Want met een haai discussieert men niet. Toch niet van uit een kajak. En dan begint hem te dagen wat hij zojuist heeft meegemaakt, dat hij aan iets ontsnapt is. 'Holy Sh*t!'
Op seconde 52 wordt het fragment herhaald, vertraagd, maar het had nog iets trager gemogen volgens mij. Gelukkig is er de stoptoets, seconde 10, 11, 16 & 17
We hebben een merel, LM en ik. ’t Is te zeggen, wij hebben hem niet, hij heeft zijn stek gekozen bovenop het glazen windscherm van ons terras achteraan. Daar komt hij elke ochtend en elke avond zitten fluiten om te laten horen aan de andere vogels en aan ons dat dit stukje luchtruim -met al wat er onder ligt en al wat het te bieden heeft- het zijne is.
Tussendoor fluit hij in de notelaar van de buren, ’s ochtends en ’s avonds verkiest hij ons windscherm.
LM en ik wonen 2hoog, maar de vogel is eigenlijk degene die hier recht van spreken heeft. Wij hebben de trap of de lift nodig om bepaalde hoogten te bereiken. Hij niet. Daarom zijn deze luchtlagen de zijne, wegens vanzelf. Daarom blijven wij op bepaalde tijdstippen beleefd weg van het terras, we laten hem de ruimte. Zíjn ruimte.
Gisterenmorgen stapte LM na de douche, heel onnadenkend, in zijn ondergoed de slaapkamer binnen. De Merel merkte beweging en vloog weg.
- Verdomme, fluisterde LM en hij stond stokstijf stil, ik heb hem doen schrikken. - Tja, hoe staat ge daar ook ! … De vogel komt hier toch ook niet in zijn minimumpje. Die houdt het gekleed.
Ellen Cooper, Blackbird Aquarel
Het zal hem niet meer overkomen, dat hij de Merel doet schrikken. Nu leggen we ’s avonds onze kleren voor ’s anderendaags in de badkamer gereed.
Iets voor valavond verkondigt de Merel zijn rechten even kwiek en fanatiek als in de vroege ochtend, want ook in de vogelwereld moet men de duidelijkheid in stand houden over het mijn-en-dijn. In de verte, een aantal tuinen verder, antwoordt dan een ander mannetje. Die doet even stoer & struis en dit duet voor twee heren -een klankduel- is knap om horen.
Bij de oudste zoon (17j) was diabetes geconstateerd en in de week die daarop volgde was er een gezinsvergadering om de drie jongere kinderen te betrekken bij de zaak. Er werd uitgelegd wat toegevoegde suiker was, wat zetmeel was en wat koolhydraten waren. Van de drie anderen knikte de jongste het hardst dat ze het begrepen had. De grote broer was ongeveer haar idool, meer bereikbaar dan papa en minder streng dan mama.
Een dag of drie later zat de oudste te werken op zijn laptop en daar stond de kleinste met een schoteltje waarop drie koekjes. - Hier, voor u speciale koekjes, zei ze. - Dank u Kleine, zei hij afwezig en hij typte verder.
De kleine bleef staan kijken alsof ze een schouderklopje verwachtte. Bij het derde koekje zei de oudste : - Die dingen smaken zo eigenaardig … - Ik heb voor u de suiker er af gelikt, glunderde ze zachtjes.
Toen ik vanmorgen onderstaande afbeelding zag, met al dat blauw en ik las de titel Victorian Dance IV van Alex Powers (USA), -Triomfdans n°4 dus- dacht ik, dit is de overwinning van de blauwe aprilse lentelucht op het wintergrijs, exact, precies en juist zoals de lucht hier vandaag is. Glorieus blauw, echt het weer voor een triomfdans. Vanuit dit raam gezien. Hoe het bij ulle gesteld is weet ik natuurlijk niet.
Alex Powers Victorian Dance IV
MPC meldde ook dat ze dit nu niet meer zou kunnen. Die pose. Pfieuw, erg hoor! dacht ik. Ik heb het nóóit gekund, een ode dansen. Toch niet zo. Welke muziek zou hierbij passen?
'k Heb ooit eens een documentaire gezien over hoe de artikelen van Wikipedia ingediend en bijgewerkt worden. Er was een hele procedure mee gemoeid en ook een heel jargon. Als ik goed onthouden heb kwam het er op neer dat de auteur van een stuk zelf het artikel bewaakt tegen ongewenste wijzigingen én zelf die wijzigingen ongedaan moet maken.
De auteurs van de teksten 'patrouilleren', zij doen regelmatig de ronde van hun artikelen, sommigen doen dat zelfs meerdere keren per dag, naargelang de aard van het artikel. 'k Vond die uitleg zeer interessant, amusant, en tegelijk ook geruststellend : ze zijn er mee bezig.
Vanmorgen was ik op zoek naar de lijst van boeken die Piet Huysentruyt al gepubliceerd heeft en ik kom en passant bij Wikipedia. 'Par acquit de conscience' lees ik de tekst efkes. Halverwege de derde paragraaf verandert plots de toon.
Van gewoon beschrijvende taal gaat het ineens naar pamflettair taalgebruik. 'k Zat daar een beetje op te koekeloeren, op die plotse ommezwaai, en ik begreep ook niet waarom er opeens zoveel fouten stonden. Die lijnen waren duidelijk haastig neergepoot, alsof het een kladversie was. En toen viel mijn cent : waarschijnlijk zijn die vier à vijf lijnen niet van de oorspronkelijke auteur.
De lijnen waarover ik het heb, staan hieronder in het bruin-rood. Los van de inhoud, die tekst loopt ineens zeer mank, kijk zelf :
Restaurant
In het begin had Huysentruyt een restaurant in België, waarmee hij uiteindelijk een Michelinster behaalde. Omdat hij de drukte in Vlaanderen wilde ontvluchten, trok hij in 2003 naar Les Vans in de Ardeche , waar hij zijn nieuwe restaurant Le Lutin Gourmand opende. In 2006 werd het restaurant gesloten omdat het naar verluidt eerder een bedevaartsoord van Vlamingen werd dan een klassezaak. Het restaurant in Les Vans is in juni 2013 na een verbouwing heropend onder de naam Likoké. Zopas demonstreerde hij hoezeer hij zich kan meten met de Chinese topchefs. Ook al hebben die geen enkel respect of mededogen met hun "materiaal" dat vaak bestaat uit levende dieren. Met een duivelse lach op zijn gezicht, recht in de camera, draaide hij levende kreeften de poten uit en grilde ze daarna levend. Een heel slecht voorbeeld ook nog eens zoals door GAYA werd opgemerkt. -een mogelijk gevolg van- Als ouders hun kinderen geen respect bijbrengen voor alle dieren kan het gebeuren dat ze echt niet begrijpen later dat zoiets niet beschaafd is en zien ze later geen probleem in het uit elkaar trekken van een kreeft omdat ze dat als kind al met langpootmuggen meenden te kunnen doen.
Ik vroeg me af wat daar gebeurd was, want het ging over een zeer recent gegeven. En toen las ik in de kleine lettertjes :
"Deze pagina is het laatst bewerkt op 29 apr 2014 om 00:21."
Woeps! Iemand had zich diezelfde nacht toegang verschaft tot het artikel en heeft daar snel een toevoeging neergezet. Alleen was die actie niet zo goed voorbereid. Wat zitten typen, zenuwachtig worden en zo fouten maken die de boodschap afzwakken … Toeslaan & wegwezen vraagt maar een paar seconden: 1/ zich toegang verschaffen tot het artikel (binnenbreken) 2/ de tekst plakken (een tekst die men én voorbereid, én nagelezen én verbeterd heeft) 3/ wegwezen
‘k Vertel dit hier allemaal omdat ik in Wikipedia nog nooit zo'n recente vermelding 'laatst bewerkt' ben tegen gekomen. 'k Vind het wel speciaal. Voor zolang het duurt. Want straks wordt de auteur van het artikel wakker, die gaat patrouilleren en verwijdert de ongewenste toevoeging/bewerking.
Wat ondertussen gebeurd is. De laatste negen lijnen in paragraaf drie waren een paar uren later alweer verwijderd en verder laat men dat blauwblauw. Jammer. Maar het patrouilleren gebeurt dus écht. Dat vind ik dan weer geruststellend.
wat een berenmoeder lijden kan Misschien gebeurt het er wel vaker in de lente en heeft daarom elke pick-uptruck daar een ladder aan boord?
Berejongen klimmen beregoed en langs de klemmen aan de buitenkant van een vuilniscontainer tuimelen ze tot bij het voedselafval dat onderin ligt. En dan, dan zitten ze vast. Want de binnenzijden van de container bieden geen steunpunten voor klimwerk terug naar buiten. En daar staat ge dan als bere-goeie moeier, heel uw kroost zit in de fastfood-val.
‘k Heb het filmke een paar keer bekeken en toen viel mijn cent dat bij de reddingsoperatie de dame van het gezelschap eigenlijk het gevaarlijkste werk doet, daar achterop de truck. De berenmoeder blijft duidelijk vlakbij en ze zou zo wel eens een eigen interpretatie kunnen geven aan een reddingsmanoeuvre met een lawaaierige truck.
Tijdens de eerste helft van het filmpje hoort men enkel het draaien van de motor. Pas wanneer de motor stilgelegd wordt hoort men de mensen praten. ‘k Moest de klank dus LUID zetten om iets te verstaan, maar eigenlijk is dat niet nodig, de beelden spreken voor zich. http://www.youtube.com/watch?v=wDZ60sEvX1Y 01min10
Contant geld heb ik lang niet op zak gehad. Liever niet. Of toch niet als het niet nodig was. Blijheid, vrijheid, Eva zonder zorgen. Tot ik op een dag in 2008 een taxi nodig had en als baar geld had ik welgeteld 5 € bij. Daar rijdt men niet ver mee. ‘k Ben toen toch maar in een taxi gestapt en voor het contant geld heb ik de chauffeur gevraagd tot aan de kerk van Ekeren te rijden. Daar is een geldautomaat.
Onderweg kreeg ik halvelings de slappe lach, door een binnenpret. Wie rijdt er nu per taxi naar de kerk. Iemand die dringend moet gaan biechten. Dringend. Dat moet dan wel een héél zware zonde geweest zijn, en misschien moet een taxi dan wel de siréne opzetten. Voor biecht-urgenties gaan andere wagens opzij, vanzelfs. Maar ’t ging om pecunia naast de kerk, niet om peccata ín de kerk.
Bij de kerk heb ik geld afgehaald. Pas daarna kon ik me thuis laten afzetten. De taxi-teller bleef lopen natuurlijk. Zonde van het geld dat ik niet meer cash op zak had. En toch heb ik nog altijd niet graag contant geld. ‘k Heb het gevoel dat de pikkedieven dwars door mijn handtas kunnen kijken en zien dat er wat in zit. Nochtans hou ik low profile aan, bewust. Maar toch, ik heb niet graag geld op zak.
Sinds 2009 moet het wel. Ik heb 50€ penariegeld voor het geval ik kladderadatsch met een taxi nog eens naar Spoed moet. Sinds ik dat briefje in huis heb, heb ik geen Spoed meer nodig gehad. Hout vasthouden. En dat geluksbriefje in ere houden. Het hangt nu op het prikbord. Of is dat niet zo slim …, misschien niet. Misschien beter op zak hebben hé. Dus toch weer geld op zak. Hou dat stil hé.
Heikel punt hier, voetengedoe. LM zit te knikken en is blij dat hij er niks meer mee te maken heeft. Dit is de kwestie : in de zomer draag ik graag teenslippers.
Wanneer het weer wat beter wordt, haal ik mijn collectie uit de berging en stal ze uit op een van de rekken in de nachthal, zodat ik van bij het opstaan, op weg naar de badkamer, al kan beginnen overwegen welke slippers ik zou aandoen. De rest van het tenue wordt daaraan aangepast. Of is van minder belang, afhankelijk van wat soort dag het is. En als het een trieste zomer wordt dan staat mijn mini³-Marcos-collectie daar voor niks te blinken.
Teenslippers vragen nagellak natuurlijk. Zelfs de sportmodelletjes. En liefst donkere hoogglanslak. Hoe donkerder, hoe liever. Liefst in tinten van brons. Donker-bordeaux mag ook. Edoch, donkere tinten moeten zeer secuur aangebracht worden. De minste onzorgvuldigheid valt op. Nu kan ik qua voetverzorging veel zelf, maar niet de donkere tinten aanbrengen, daarvoor zie ik niet scherp genoeg meer en mijn hand wordt minder vast naarmate ik me zenuwachtig maak.
Ongeveer na lenssterkte 1,75 zou LM mij uit de nood helpen. (zomer 1998 was dat) Hij kan de teenkleuren eigenlijk letterlijk onder de loep nemen. Dat was zeer galant aangeboden maar er is een bijkomend probleem dat we helemaal uit het oog verloren waren: 'k ben é-nórm kietelachtig aan mijn voeten. En dat waren we efkes vergeten. Resultaat : toen ik mijn voet wegtrok uit LM's zorgzame handen, raakte ik met een knie zijn voorhoofd, ter hoogte van de neusbrug. Bril kapot. Hoofd pijn. Neus beschadigd & pijn. En zielepijn, want dat had hij nu echt niet verdiend. Ego geschonden ook. "als ik nog eens iets kan doen voor u..."
Naar een pedicure? Ik? De zomermaanden aan boord was daar geen sprake van. Probleem van de baan. De zomermaanden in België : euh... 'k Durf niet naar de pedicure. Als men nog maar naar een voet van mij wijst schicht mijn been al weg. Eigenlijk zou men mij moeten vastbinden zoals een paard bij de hoefsmid. Dus doe ik het met kleurloze nagellak. De morsige foutjes vallen niet op. Maar bij sommige modellen van slippers zou het écht kleurrijker mogen. Tja.
De zon scheen alsof ze elders niks nuttigs te doen had. De oudste van mijn zusje Laura deed zijn plechtige communie. Na de dienst stapten we in stoet het erf op. Dat was niet zo gepland, dat kwam vanzelf. Laura & D voorop om de deuren te openen.
Ruim daarachter de communicant met in zijn kielzog een slenterende broer (10j) stampend in het grind en achter hen twee treuzelende zusjes (6j & 4j). Daarachter wij, tantes, nonkels, grootouders. Niet gehaast, maar wel in gesloten gelid. In de bocht van inrit naar erf, daar waar de Japanse Kerselaar staat, blies een adempje wind een wolk van bloemblaadjes over de kinderen.
Dat was zó mooi. Enkel over de kinderen. En toen was dat zuchtje wind weg. Enkel over de kinderen. De zegen van een fee?
Als hier plots voor langere tijd -voor meerdere weken- water, gas en elektriciteit zouden wegvallen, worden we misschien geëvacueerd tot de situatie onder controle is. En dan krijgen we kaarsen mee naar huis. Warm eten wordt bedeeld op de straathoeken. Drinkwater krijgen we mee in zakjes.
Maar wat met het water voor andere doeleinden? We moeten toch bord en bestek kunnen proper maken, ons af en toe eens wassen en vooral telkens de WC doorspoelen of er komen ziektes van.
‘k Denk dat LM & ik zouden uitwijken naar andere oorden. Daarom niet op vakantie, maar toch gaan logeren bij de zussen, gesteld dat zij buiten de gevarenzone wonen.
Als heel België gevarenzone is, of heel Europa, dan weet ik het niet meer. Bang afwachten. Heel bang. En een liedje fluiten.
van een lovely idea naar een love idea van lieflijk naar liefdevol
Het begon als een lovely idea, een plezant/vriendelijk idee.
Ongeveer 25 jaar geleden zouden Laura (mijn jongste zus) en haar man D een houtkant aanplanten, bovenop een berm. Heel die structuur moest het terrein van de straat afschermen maar vooral van het geluid van de spoorlijn. Dat was wel een financiële onderneming, omdat de lange rij struiken gekozen was op formaat en ook op afwisseling in bloeitijd en kleur en zo nog een aantal dingen waar ik niks van ken. Hoogstam en zo. Of juist niet. Of afgewisseld.
Toen hebben we elk een struikje geschonken, Ma, Tina en ik. Dat waren er nog maar drie. Struikjes. En het moesten er veel en véél meer worden, om die zijde van het terrein af te boorden. Dat bracht Laura en D op een idee. Bij elke verjaardag en elke feestdag vroegen ze een struik als cadeau. Hun vrienden en kennissen vonden dat toen een origineel idee en de plantenman was er ook zeer blij mee. Die is uiteindelijk zelfs foto’s komen maken. De struikjes zagen er pietluttig uit. Iele twijgjes die elk opgesloten stonden in een harnas van plastic. Dat kokertje moest dienen om hen te beschermen tegen de eetlust van de dieren des velds. Maar de tuinlijst was wel een succes. Laura en D hadden geen huwelijkslijst gehad, omdat ze al negen jaar samen waren toen ze trouwden en dan hadden ze de meubelen en het huisgerief al. Ze hebben ook geen geboortelijsten gehad, omdat alle kinderspullen van bij de zussen van D kwamen. En nu was er eindelijk eens een lijst! Een tuinlijst.
Op de plastic kokers stond de naam van de schenker vermeld, de meter/peter van de struik. De eerste keren na de aanplant ging ik nog wel eens kijken naar de berm maar men raakt daaraan gewend en die struiken groeiden amper, of ze groeiden zonder dat ik dat merkte.
Tien jaar later kwam er met Nieuwjaar een mail die begon met Liefste Meter en Peter. Wij? LM & ik zijn nergens peter of meter … Het waren de nieuwjaarswensen van onze struiken. Ze waren de kokertjes al lang ontgroeid, zag ik op de foto’s.
Het plezierige is dat Laura álle peters en meters een foto van hun struik gestuurd had. Daar is ze vier seizoenen op voorhand mee begonnen, want we kregen de lentetooi, het zomerblad, het herfsttenue en de wintertakken van ons petekind te zien.
Dat ze de moeite gedaan had om per seizoen en per struik een foto te maken en daarvan dan een nieuwjaarsbrief ineen te knutselen voor elke meter en peter, dat vond ik een love idea, hun waardering omgezet in een liefdevolle attentie. LM en ik zijn er ook peter en meter van drie eikjes, die nu 25 jaar oud zijn, maar verder op het terrein. De houtkant bovenop de berm is nu volgroeid en is een groene wand vol leven.
Er zijn zoveel beroepen die een telefoon naast hun bed (moeten) hebben. Al wie van wacht is of opgeroepen kan worden, moet bereikbaar blijven. Artsen, vroedvrouwen, brandweerlieden, veeartsen, dierenartsen … Zelfs dierenartsen worden ’s nachts opgebeld.
Zo was er een bezorgde dame die ’s avonds laat belde en eindelijk, eindelijk ! nam de dierenarts de oproep aan. Ze zei dat haar hondjes na de paring 'vast' zaten en dat ze die oplossing van de emmer koud water wel kende van horen zeggen, maar dat was toch al te wreed, al dat water op de dure tapijten. Bij dat laatste was ze ongeveer in tranen.
- Mevrouw, zet een telefoon of een wekker of iets dat hard rinkelt naast het koppeltje. - Ja … ? - Ja. En laat die bel een hele tijd lang rinkelen. Luid en lang. - Ja … ? - Ja. Het mannetje zal zijn erectie verliezen. - Jáá, is dat écht ? - Ja mevrouw, zuchtte de dierenarts, dat is echt, dat garandeer ik u.
In april '96 gingen LM en ik helpen bij een zus van hem. Zij en haar man zouden met recup-materiaal een soortement veranda bouwen. Dat recup-materiaal was al wel gerecupereerd, maar het moest nog gebruiksklaar gemaakt worden. Daar was volk voor nodig. En dat volk waren LM en ik, want wij waren in die jaren het enige koppel in de familie dat de handen vrij had.
Het raamwerk lag op schragen en moest gestript worden tot op het hout. Alle verflagen en vernis en wat er nog allemaal kon aanhangen mocht allemaal weg. Tot op het hout. Dat deden we in de buitenlucht, want het was mooi weer. Hout is een materiaal waarmee ik heel graag werk, dus in dat stripwerk legde ik mijn ziel en ik vond het zalig.
Er scheen wat zon, dat viel mee. Zo'n Belgisch aprilzonneke, niet eens echt warm. Geen tropenzon, een beetje een fluttig zonneke. Niks om bang voor te zijn. Het woord 'flutzonneke' moet zij-daarboven gehoord hebben want 's avonds waren de bovenranden van mijn oren verbrand.
Waar ik niet aan gedacht had was dat, ook al was de warmte er niet, de UV-stralen waren er wél. Vreselijk verbrand was ik toen. Rauwe pijn van verbrande huid. Knal bovenop de randjes van mijn oren. Door een flutzonneke. De dag erop had ik een hoedje bij, maar toen regende het en werkten we binnen. Aprilse grillen.
als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra T. Woodward
ZEBRA is Amerikaans medisch jargon om te zeggen dat men best eerst de voor de hand liggende denkpistes volgt en dan pas verder denkt. Het is een inkorting van het aforisme waarmee Prof T Woodward in de veertiger jaren zijn ijverige stagiairs intoomde in hun diagnose-bepaling : 'als ge hoefgetrappel hoort, is het waarschijnlijk een paard, geen zebra'. Dit zei hij omdat zijn discipelen de neiging hadden vergezochte theorieën aan te brengen, zelfs wanneer de gewone verklaring voor de hand lag. Tegen de jaren zestig was de uitdrukking wijdverspreid in (Engelstalige?) medische middens.
Zo is "Zebra!" al 55 jaar de aanduiding voor iets dat té vergezocht is. Tot op een vrijdag in Vilvoorde : foto van Knack op hol geslagen streepjescodes
“Als er in mijn familie- of vriendenkring een probleem ontstaat dan tracht ik dat onmiddellijk in orde te brengen. Want een (eeuwige) stilte daar houd ik niet van.” zei VG
Dat is een manier natuurlijk, maar bij ons in de familie zou dat niet werken, dat ‘onmiddellijk’. Langs geen kanten. Eerst moet het spektakel zijn beloop hebben. Dat is al 60 jaar zo. Misschien langer en véél langer.
En dan heb ik het nog maar over mijn kant van de familie, twee zussen en een Ma. LM heeft vijf zussen.
Mijn Ma en mijn zus Tina zijn diva’s, zij vertonen op tijd en stond vedette-gedrag. Soms min, soms meer en soms heel veel. Dan hangen Laura en ik er aan voor een uur of twee. ’t Is te zeggen, Laura kan weg. Er is altijd wel een klant of een leverancier of de boekhouder of iemand van de kinderen met wie ze dan ‘een afspraak’ heeft. Maar ik kan niet weg. Vroeger vond ik dat erg. Nu bekijk ik het. Nu aanhoor ik die cascade van flutargumenten en ik bekijk het theater en als ze stilvallen blijft het stil. Dat hebben we allemaal dan nodig ook. Mijn pogingen om te blussen hebben averechts effect, elk woordeke kan nieuwe brandstof zijn.
Dat spektakel zijn zogezegd emotionele ontladingen, -zo wordt dat vertoon toch genoemd- maar eigenlijk gaat het over adrenaline. En adrenaline afbreken kan men ook in stilte. Zeker weten. Een volwassene kan dat. Dat is minder belastend voor de anderen en dat kwetst niemand. Zéker weten.
Wanneer de rust dan weergekeerd is omdat de diva in kwestie haar élan kwijt is valt er dan nog iets te zeggen na die nodeloze cinema, dat tijdverlies, die energieverspilling? Geen idee. ‘k Ben al blij dat de rust en de stilte weergekeerd zijn.
Ter zake komen moet dan nog gebeuren maar ondertussen zijn we wel een uur kwijt. Of twee. Aan een ego. Of twee. Eigenlijk zijn we een hele dag kwijt aan dat onvolwassen gedrag van volwassen vrouwen.
m - EZW-07/2014 – HiH-04/2015 - dit soort situaties is OOK LEVERBAAR in de MANNELIJKE VERSIE
In de lente moeten alle dieren zich verloven, ook de allerkleinste, of er komt geen nageslacht. Die prenuptiale rituelen zijn niet altijd even simpel.
Patsertjes verliezen al eens de kern van de zaak uit het oog, wanneer hun egootjes het overnemen. Want ook in de wereld van de minusculen bestaan schepsels met zó’n groot ego, dat wedijver een doel op zich wordt. Thomas Szabo en zijn ploeg brengen dat duidelijk in beeld.
Szabo is de moderne de La Fontaine, volgens mij. Maar dan universeel, want zijn taal is zonder woorden.
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij & Diane en de twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Ik stond met een grote zak hondekorrels in de armen aan te schuiven aan de kassa toen een dametje achter mij opmerkte dat ik dus een hond had. Ja zeg, waarom zou ik anders hondekorrels kopen? Waarschijnlijk wou ze een praatje maken om het wachten te korten, maar ik was in een baldadige bui. En ik antwoordde dat ik nog eens een hondekorrel-dieet ging volgen, het poedeldieet, -eigenlijk tegen beter weten in want de vorige keer was ik zo in de kliniek beland- maar dat ik toch 25kg was kwijtgeraakt, voor ik wakker werd op Intensieve met tubekes overal en infusen in beide armen.
Ik zei dat hondekorrels eigenlijk een perfect dieet zijn. Al wat men moet doen is een handvol korrels op zak steken en telkens men een hongertje voelt, knabbelt men enkele korrels. De korrels zijn volwaardige voeding en daarom zou ik er de laatste kilo’s mee wegwerken. Ongeveer iedereen in de wachtrij stond nu geboeid te luisteren. Geschrokken vroeg het dametje of ik dan op Intensieve terecht gekomen was door een voedselvergiftiging van de hondekorrels ?
Nee, zei ik, dat kwam omdat ik de stoeprand verlaten had om een rank poedeltje te besnuffelen. Ik werd aangereden door een auto.
De man achter haar lachte zo hard, en met zulke uithalen, dat ik vreesde voor zijn hart.
Wanneer u achter Peter in de wachtrij staat, hij is een zachtaardige man. Maar bereid u voor op een antwoord.
Zo te zien wel. Proefondervindelijk aangetoond, en daarom dus werkelijk waar.
“Een Finse illusionist wou wel eens weten hoe honden reageren als ze gefopt worden. Met een snoepje in de hand krijgt hij de volle aandacht van de viervoeters. Wanneer de honden willen toehappen goochelt Joes Ahonen de lekkernij weg. Resultaat: niks in de handen, alles in de mouwen en een verbouwereerde hond die op zoek gaat.” (…)
De reacties van de honden zijn heel gevarieerd, van speels tot achterdochtig en het hele gamma dat daartussen ligt. Echt knap om zien, zoveel verschillende soorten reacties qua temperament en lichaamstaal, van onderzoekend naar ongeloof en dan knuffels en geruststelling vragen, of juist niet.
Een nieuwe lei nieuwe kansen nieuwe taken ik leef !
Greta Aerts okt 2010
Da's zo'n blije tekst. Waarschijnlijk is het gedicht een zeer persoonlijke ervaring, en ik hoor die tekst bijna gezongen. En ik zie hem ook gedanst. Iets voor een musical.
Iets in de stijl van de jaren 60, swingend zonder brutaal te zijn en met zwierige kledij in levendige kleuren. Zoals sommige choreografieën in West Side Story. Die in de éérste helft van de film natuurlijk. Die optimistische sfeer, daar doet 'Ontwaken' me aan denken, aan een volkomen onbekommerd moment in de vroege ochtend.
Wat de rest van de dag zal brengen is een ander kwestie. Maar dan is het al geen vroege ochtend meer, dan is het moment van ontwaken al voorbij. Dan is een mens wakker genoeg om de dag onder ogen te zien.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt - en als het aan mij ligt, de productie komt uiteindelijk op Broadway. Enkel als Greta dat goed vindt natuurlijk.
Toppié, de dochter van mijn zus Tina heeft bloemensierkunst gevolgd.
haar bloemenmoment
1999 dec 04 ~ huwelijk Flip & Mathil
De bloemen-aankleding werd verzorgd door de Genste Floraliën, (lees ik nu op ‘t Net) en werd natuurlijk ontworpen door Daniël Ost. 't Was door Daniël Ost dat Toppié het prinselijk huwelijk groot nieuws vond, hét evenement van haar jonge jaren. De kathedraal was omzeggens haar overbuur en daar zou de meester, Daniël Ost hemzelf, bloemstukken komen installeren. Maak dat mee in uw jong leven! Wie de huwelingen waren deed er zo niet toe.
Omdat ze toen beneden bij Tina woonde, binnen loopafstand van de kathedraal, was ze er direct bij toen de school vrijwilligers vroeg om te gaan helpen. Toppié had er zich kweeniwa van voorgesteld : stagiair bij de top van de top, bij Daniël Ost hemzelve! In werkelijkheid ging het er iets anders aan toe. Niks stagiair. Gewoon hulpje. En zo waren er verschillende scholen (en firma's) die gratis hulpjes geleverd hadden.
Het echte werk werd door de assistenten van Ost gedaan. De studentjes mochten zelfs niet in de buurt van de werktafels met bloemen komen. Enkel tot aan de tafels met groen. Ze mochten bakken met groen materiaal aan rijden en bakken met snijafval weg rijden. En sleuren met ladders. En stellingen verplaatsen. Gelukkig waren dat rijdende stellingen. De meester zien werken was er niet bij. Hij was er maar af en toe. Zijn assistenten zien werken konden ze ook niet, ze moesten zelf doorwerken.
Er was enorm veel volk bezig om alle stukken intijds gemonteerd te krijgen en ze op hun plaats te zetten en vooral op te hangen. En het was er koud natuurlijk, de bloemwerken moesten fris blijven tot het Grote Moment, 4 december.
Er was beveiliging, maar die was er enkel om kijklustigen en pers buiten te houden. 11 september 2001 was toen nog ver af. De beveiliging was toen nog niet optimaal. Enkel de niet-werkenden buiten houden.
Mijn zus Tina vond dat ze haar dochter tijdens zo’n memorabele werken toch eens moest fotograferen. Toppié had haar gezegd dat ze er niet zou binnen mogen, zonder pasje, maar dan kende ze haar moeder nog niet goed.
Tina is naar de kathedraal geteend, helemaal opgetipt in een mantelpakje, daaronder een gesloten bloes, aan de voeten half-hoge hakken en met discrete make-up. Met het kapsel van die dag zou ze andere dagen niet willen gezien worden, maar die keer had ze een doel. En zelfs de handtas klopte. Dat ze zo’n draak van een handtas nog had liggen!
Met een gemaakt Frans accent zei ze tegen de bewaker van dienst dat ze eens kwam kijken naar de werken en of Monsieur Daniël ‘rreeds toeguekomen ouas’? De jongen wist niet waar hij het had. Een dame, na al die toeristen en kijklustigen die hij had moeten weren. Wie Monsieur Daniël was, daar had hij geen notie van en hij liet Tina passeren, zodat Mevrouw zelf kon kijken hoe-wie-wat.
Tina heeft toen genoeg foto’s kunnen maken van Toppié en van de werken. Maar er is geen enkele foto van haarzelf, in dat tenueke. Jammer, want volgens Toppié was het geheel oké. Misleidend oké. Toppié had haar eigen moeder bijna niet herkend, ze zag er uit als iemand van De Entourage van Het Hof.
Na ongeveer drie kwartier is Tina vertrokken, blauw van de kou, maar heel warm vanbinnen want heel gelukkig met de buit, met de vele foto’s van haar dochter tijdens de voorbereidingen in de kathedraal.
Een man komt langs een bloemenzaak en leest het opschrift: ZEG HET MET BLOEMEN "Ô", denkt hij blij, "dát is de oplossing!" Hij stapt binnen en vraagt een roos. De bloemist vraagt: "Eén roos, Meneer ?" De man, opeens weer kleintjes : "Euh, ja één, eigenlijk ben ik … niet zo’n prater ..."
Er waren 18 expedities nodig, -dat kostte 8 jaar tijd- om 39 extravagante vogelsoorten te filmen die nergens anders leven dan in Nieuw Guinea en omliggende eilanden. (recht boven Australië) Tim Laman, camera Ed Scholes, klank
Met rubberlaarzen en lange mouwen in een tropisch oerwoud? Die film moet zweet gekost hebben. En waarschijnlijk ook bloed, door beten van insecten en andere vieze beesten. En misschien zelfs tranen, van vermoeienis, van frustratie en soms van opluchting ... 8 jaar, vreemde vogels, die makers. Nuja, ze werken voor National Geographic. Dat verklaart het misschien. the birds of paradise
Hier een voorproefje van de film, van de onderneming van Tim Laman, camera & Ed Scholes, klank. Klank aanzetten, niet te luid, voor de Engelse ondertiteling de =knop aanklikken: http://www.youtube.com/watch?v=YTR21os8gTA 05min38 inkijk in een speciale manier van leven, voor het maken van een speciale documentaire.
Mij verbaast het hoe mensen situaties verschillend aanvoelen of ondergaan. Zoals bijvoorbeeld het schoollopen bij 'nonnen', wat sommigen zure oprispingen geeft. Ik heb ook school gelopen (letterlijk een half uur gaans) bij nonnen en ik hou daar de allerbeste, warme herinneringen aan over.
Als men weet hoe het er aan toe ging in de maatschappij 60-70jaar geleden: streng en hard, op alle vlakken, thuis vooral werden geen bloemetjes gestrooid: de opvoeding diende streng te zijn, en dan kwam de oorlog het ook nog eens versterken.
Bij de nonnen echter ondervond ik warmte, vriendelijkheid en begrip. Mijn hart wordt er nog warm van als ik er aan denk. En ook zij hebben bij mij de grondslag gelegd van het geloof. Iedere zaternamiddag kregen wij Gewijde Geschiedenis, dan werd er grote perkamenten prent met bijbelse tekening opgehangen aan het schoolbord en terwijl de zuster vertelde tikte ze met haar stok de beeltenis aan waarover zij het had. Die tik op het perkament zou ik nog kunnen herkennen uit duizend andere. En ja, ik doe (nog) volop mee aan het paasgebeuren, met hart en ziel en overtuiging. MVS
Herinneringen gepolijst door de tijd, net als de mijne.
Uw klaslokaal zie ik voor me, de warmte van de kachel is voelbaar. De klas als cocon. Die uren van rust en geborgenheid zijn zalf voor een kinderziel en ik hoor die zachte tikken op de aanwijsprent.
Maar neem aan dat vijftien à twintig jaar later de situatie gans anders was en dat die tik toen dogmatisch klonk.
Bij onze noorderburen circuleren moppen over domme Belgen. Bij onze zuiderburen hebben ze moppen over les petits Belges. We zijn goed omringd hé. Nuja, zelf zijn we ook geen engeltjes.
En kijk, daar is iemand die Belgische bieren weet te waarderen. ‘k Vind het een mooi filmpje, al was het maar voor de impressie van Parijs.
Oma vroeg aan Kleintje of het zo wat meeviel, nu ze al acht dagen acht jaar oud was. Ja, dat ging. Groot zijn viel best mee.
- En wat hebt ge u voorgenomen? Wat zijt ge zoal van plan. - Ik ga later koningin worden. - Koningin? - Ja, en dan zeg ik : stoppen met oorlog maken. - En stoppen ze dan?
Kleintje knikte.
- Waarom stoppen ze dan? - Omdat ik het zeg. - Omdat gíj het zegt? - Ja. Omdat ik koningin ben. Dan doen ze wat ik zeg.
Zo simpel is wereldvrede. Koningin worden en zeggen : stop daarmee.
Een jaar of dertig geleden (of langer) was er een modelletje van kamerjas in de mode, een korte kimono in synthetisch satijn, in fel rood of fel blauw met op de rug een paar oosterse lettertekens die zeer zeker grote filosofische wijsheden verkondigden.
'k Had er zo twee. Die dingen waren spotgoedkoop en niet kleurvast of vormvast. ‘t Was dus handwas. Dat klonk toch chic zeker, dat ik mijn negligés met de hand moest wassen. In het meervoud dan nog wel! Wat een besogne! Maar ’t was dat of een hoop draden, want in de machine zwierden die dingen kapot, zelfs aan 400 rpm.
Op een dag las ik ergens dat die Oosterse Wijsheden meestal prietpraat waren en soms zelfs gore praat en dat geen ene weldenkende Oosterling die dingen zou dragen, nog in geen duizend jaar. Die spullen waren op de westerse markt gegooid om eens goed te kunnen lachen met de Barbaren. Met ons dus, de Westerlingen. Weg kimono’s.
Een gelijkaardig verhaal zat vanmorgen tussen de mails, eigenlijk enkel de afbeelding maar de prent spreekt voor zich: een jonge vrouw laat op het rechterschouderblad 'Zoekende Ziel' tatoeëren. Wholeness & tutti quanti, maar dan in ’t Chinees. Ik vermoed dat ze met zoekende ziel iets bedoelt in de richting van het verlangen naar volkomenheid in een universele geest. Minder de renaissancemens, de analytische, onderzoekende geest die criteria hanteert, want dan was die tattoo er niet gekomen hé.
Iemand was zo goed voor haar te vertalen wat in haar huid werd geïnkt. Voldoende scrollen, naar n° 29. Om de Chinese tekens aldaar te vergroten, CTRL + muiswieltje:
Pijnlijk hé. In alle betekenissen van het woord, fysiek, financieel en emotioneel. 雞 麵 湯is wat er staat, of voluit雞肉麵條湯. Wat het betekent zien we hier : Afbeeldingen van雞 麵 湯, of ook Afbeeldingen van雞肉麵條湯
Mijn flut-kimonootjes kon ik zonder veel hartzeer wegdoen. Maar hoe moet het met een grote en dure tattoo die men met doorzetting (tanden bijten) en met veel overtuiging laten zetten heeft? Pijnlijk, dat zweverig gedoe van Zoekende Ziel.
Dit filmpje werd gemaakt 'voor ’t geval'. Voor ’t geval de verzekeringsmaatschappij documentatie zou vragen. Maar goed dat het filmpje gemaakt werd, want ...
Stel, de schildpad van de kleindochter en de kleinzoon komt mee logeren. Oma en Opa zijn niet meer zo gewend aan klein gedoe op de vloer. Ooit konden ze soepel slalommen tussen een jonge hond en twee kruipertjes. Later tussen hun Duplo- en de Legoblokjes. Nu willen de gewrichten niet meer zo vlot meer als toen en de hond wordt ook oud.
Maar goed, als de kleinkinderen komen logeren, dan is hun huisdier ook welkom natuurlijk. Het is maar een kwestie van kijken waar men de voeten zet, newaar. En daar hebben ze het volgende op gevonden :
- Mam! Mag ik een slang houden? vroeg Pieter. - Natuurlijk Jongen, zei Laura.
Hij was toen een jaar of dertien en was in de zoveelste fase van verkennen wat thuis kon en wat niet kon. Bij Laura en D kon veel maar er waren ook nog Steven, Lien en kleine Uma. En de hond. Aan hun gemoedsrust en comfort moest ook gedacht worden, ivm mogelijk ontsnappende slangen.
- Natuurlijk Jongen, zei Laura dus. Reken efkes uit wat een terrarium kost, en wat een slang zoal eet aan ratjes en muizen. En wat die beestjes als voer moeten hebben. Want die eten ook natuurlijk, in afwachting … Bereken het totaal en dan laat ik u weten wanneer die slang er komt.
Pieter zag niet zozeer het rekenwerk dat Laura hem oplegde, hij zag vooral een zee van zaken waarmee hij geen rekening gehouden had. Slangen eten levende kost. Geen hondenkorrels. En die levende kost heeft dan ook weer een terrarium met inrichting nodig. Muisjes … een muisje is zoiets als een hamstertje met een staart. Klein en lief en pluizig. Om levend gewurgd te worden. Hij zag dingen waaraan hij niet gedacht had. Obstakels.
Eigenlijk wou hij maar weten of het zou kunnen, een slang in huis. En vermits Laura geen veto stelde en zelfs niet moeilijk deed over een slang in huis, was het voor Pieter eigenlijk al in orde. Er waren wel de praktische bezwaren, zoals levende muisjes voeren aan de slang. Maar voor de rest was het in orde hoor, hij zou eventueel een slang mogen houden. Als hij dat (nog) zou willen. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen, en dat dezelfde dag nog.
--- vele jaren later ---
Na haar verhuis naar het appartement besloot Ma (toen 83) dat ze terug auto zou rijden. Tina was in alle staten. Ik hield mijn hart vast. Laura heeft het opgelost:
- Da’s goed hoor, Mama, het zou zelfs gemakkelijk zijn voor ons dat ge zelf weer auto rijdt. Ge geraakt toch in en uit deze garage? (steile toegang met een bocht) Voor benzine is het wel een omweg natuurlijk, maar voor uw boodschappen is het zeker de oplossing. Eigenlijk is ’t een heel goed idee, deed ze opgetogen. Dan hebben wij weer tijd voor andere dingen, dan kan ik deze week toch al naar de keuring.
Ik hield mijn adem in: was dit niet te doorzichtig? Laura prees het idee zachtjes de hemel in. Ze omarmde het initiatief. Ze knuffelde het dood met 'garage' en 'pompstation' en 'boodschappen'. En terloops had ze ook nog het woord keuring laten vallen. ‘k Was blij dat ze niet over wisselstukken begon.
Eigenlijk wou Ma maar weten hoe het idee zou aankomen 'weer zelf auto rijden'. En ze heeft dat idee ook helemaal zelf laten varen, want er was dat gedoe met de keuring elk jaar hé. Diplomatisch opgelost van Laura, dacht ik toen. En dat de dag zelf nog.
Werken van thuis uit, zonder dat de concentratie verstoord wordt, zonder dat men afgeleid wordt. Geen tussenkomsten van chefs, geen onderbrekingen door collega’s, niemand die zich geroepen voelt te komen 'helpen'. Thuiswerken, al is het maar één dag in de week. Wat een verademing! Thuiskantoor is een droom. Eindelijk zal men bergen werk kunnen verzetten!
SPIJBELEN is volgens mij iets voor scholieren van puberleeftijd. Ofwel doen ze het uit ondernemingszin, omdat de wereld te wijds is om onverkend te blijven, en daar moet dringend tijd voor uitgetrokken worden. Ofwel doen ze het uit baldadigheid, omdat de beklagenswaardige spijbelaars moeite hebben met het verpoppen van wonderwezentjes tot gewone mensen.
BROSSEN, heet het bij studenten. Daar zijn ook een aantal goede redenen voor. Men heeft bijna een lief. Men brost om hem te kunnen zien/ontmoeten. Men heeft een lief. Men brost om bij hem te kunnen zijn. Men heeft geen lief meer. Men brost om de rotzak te kunnen vergeten.
Z’N KAT STUREN. Of daar goede redenen voor zijn weet ik niet. Volgens mij is het gewoon plat verzuim. En laf ook nog. Men durft niet wegblijven en men stuurt dan maar het huisdier :
Het staat nu voor de derde keer op en ik krijg er nog kippevel van.
Kris De Bruyne zou ooit eens gezegd hebben : "Er zijn er twee die men niet covert, Dylan en Cohen. Daar blijft men af." En ik vond toen dat hij gelijk had. Toen hé, nu niet meer.
Dat het een beetje galmt in de kerk is niet eens erg. Dat maakt het eigenlijk nog specialer. Er zit iemand te snotteren hoor ik nu. Als haar schmink maar niet uitloopt, want het wordt nog een lange dag. Het is niet de bruid, dat gesnotter. De bruid zit blij & opgetogen te wezen (04min59). Misschien heeft ze wel een traantje weg gepinkt, maar zij is niet degene die zat te snotteren, volgens mij.
En de man kan zingen. Een pastoor die kan zingen … ‘k Zat te wachten op de passage waar hij de hoogte in moet en kracht moet geven, dat haalt hij moeiteloos hé. Daarmee is nog maar eens aangetoond dat Ieren het hebben. Ze leren dat niet op school, zij hebben het van uit de kool. ’t Is iets genetisch.
‘k Heb ’t filmke al duust keer doorgemaild. Dan hebben ze straks iets om de dag goed mee te beginnen. Machtig speciaal filmke, klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=XYKwqj5QViQ 05min16 – tekst staat onder het schermpje
Welk huisdier aast op de goudvis, als het niet de kat is?
Toch niet de hond? een hondshaaitje dan misschien, dat mee in dezelfde bokaal zit … kan niet hé, die ene wil zout water, de goudvis wil zoet water. Een visarend, een goudvisarendje dan, dat zo maar binnen komt vliegen. Dat moet een ingebeeld dier zijn. Ik dwaal af. Nee, ik kan me echt niet indenken welk ander huisdier dan een kat zou azen op een goudvis in een bokaal. En katten voelen zich superieur, dat ook nog, zij praten niet met anderen.
Welke vijf gebouwen ik in België als mooiste zou klasseren weet ik niet zo direct, maar ik weet zeer zeker welk gebouw mag verwijderd worden : de Basiliek van Koekelberg. Basiliek van het Heilig Hart te Koekelberg, om volledig te zijn. Kan een heilig hart zoveel praal en vertoon verlangen?
Dominant, deprimerend dominant. Gelijk uit welke richting men komt, van Sint Agatha Berchem, van Jette, van Molenbeek of van centrum Brussel, elke keer kijkt men op die opdringerige mastodont.
Dit gigantisch gedoe is niet ontworpen om de kleine devote mens te inviteren, het is ontworpen om het instituut KK te laten gloriëren. Het is een architectuur om een individu te verpletteren ipv te ontvangen in een warmte. De sovjet idee, daar leunt het bouwsel bij aan.
Koekelberg http://www.ingelicht.be/basiliek-van-koekelberg-bw/afbeelding-2567 Art Deco, zogezegd. Is dat bouwsel Art Deco? Ik dacht dat binnen de Art Deco op mensenmaat gewerkt werd. Het Centraal Station van Brussel (Henri van de Velde) is lager van structuur, met verticale lijnen. Mensenmaat. Zoals ooit in de Renaissance gebouwd werd.
Koekelberg is vergelijkbaar met de sovjet stijl. Te groot, te hoog, te pompeus, te koud … En te duur. Zowel toen in de bouw als nu in het onderhoud. Munten van 25 centiemen met een gat in waren toen nog geld, schoolkinderen hebben ze toen doen bijdragen. Schoolkinderen? Heelder gezinnen. De sociale controle van het K-onderwijs was alomtegenwoordig.
Het ding verkopen aan de meest biedende. Misschien kunnen de Mormonen er iets mee doen? Zij hebben overschot van plaats in de woestijnen van Utah. Daar staat het bouwsel dan uit het zicht van omwonenden. In een woestijn wonen immers geen omwonenden. Gelukkig voor hen.
En dan ook : De twee torens, die twee fallussen bij de koepel, het is een ontwerp dat niet bepaald aanspreekt als oord van bezinning of devotie. Het imago van het bouwsel werd al vergeleken met een gigantisch eroscenter, en het gebouw is volgens mij het een ideaal decor voor een regisseur die een remake overweegt van Eyes Wide Shut.
Een bulbsteven is een torpedovormig onderdeel van de boeg van een schip. Het bevindt zich onder de waterlijn. Door de bulb wordt de stroming rond de boeg beïnvloed. Hierdoor wordt, afhankelijk van de snelheid, de golfweerstandvan het schip verminderd. Hierdoor is minder vermogen en dus minder brandstof nodig om een bepaalde snelheid te bereiken, of kan bij hetzelfde vermogen een iets hogere snelheid worden bereikt. Dit effect is vooral merkbaar bij grotere schepen. Daarom hebben vrijwel alle moderne grote schepen een bulbsteven.”
Hoe laat men ze thuis weten dat men de zeven zeeën de baas kan? Met de zoveelste foto in full uniform. Maar deze keer wordt de foto niet genomen op de brug. Als men werkt op een schip als de Queen Mary 2, poseert men op de bulb want decor is alles. bulb van Queen Mary 2
Ik denk niet dat bovenstaande foto getrukeerd is, omdat er een plekje op de bulb ontdaan is van algen en zeewier. Tegen het uitschuiven is daar een plek om te staan vrijgemaakt. Daardoor denk ik dat de foto niet getrukeerd is, er staat écht iemand.
Bovenstaande schreef ik 03/2014, toen ik argeloos door het Internet struinde. Eén ding had ik toch al juist gezien, dat het geen getrukeerde foto is want onlangs, bij verder zoeken, kwam ik meer gegevens tegen. Aha! bulb van Queen Mary 2 Weten ze bij de verzekering dat iemand … Waaghalzerij of niet, de locatie is goed gevonden, vind ik. En ’t is een mooi aandenken voor de persoon in kwestie. Want men krijgt niet elke week de kans om zo’n foto te laten maken: klank aanzetten, (ondertitels ook Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=41_iAWaG8YA 02min42
Voor meer : December 2011, de Queen Mary 2 ligt in een droogdok in Hamburg. Hou de cursor klaar op de stopknop. Op 01min55 komt de bulb in zijn geheel in beeld tot 02min02. In die zeven seconden efkes stoppen om de bulb op het droge te kunnen bekijken. klank aanzetten, (ondertitels Engels) aanzetten met =-toets https://www.youtube.com/watch?v=KXqSh8G18BE 07min05
Het woord van die week was rechtsorig, men zegge het voort.
“In een lawaaierige omgeving kunnen mensen beter onthouden wat er gezegd wordt als ze vooral met hun rechteroor luisteren. Vooral kinderen zouden rechtsorig zijn, maar ook volwassenen nemen in rumoerige omstandigheden complexe informatie beter op met hun rechteroor. Informatie die rechts binnenkomt, gaat via een kortere weg naar het deel van de hersenen dat spraak en geheugen stuurt. Dat zou de rechtsorigheid verklaren.”
Hadden ze nu écht geen ander woord kunnen vinden voor dat verschijnsel? Zoals het er nu staat lijkt het op een typfout, rechtsorig ... pft. www.taaltelefoon.be
Laatst hoorde ik Vivaldi tussen de groentes en het fruit 't was denk ik in den aldi of was ‘t in de colruyt?
Laatst hoorde ik een polonaise en ja, je raadt al waar ja, 't was in de delhaize tussen oesters en kaviaar
Geef mij toch maar Vivaldi vier seizoenen lang de colruyt of den aldi dat is van geen belang MajuMau 04/2014
Wat een rust daar van uitgaat, van die twee laatste lijnen.
Iets dat er bij aansluit, maar dan in uptempo : Mevrouw Jasperina De Jong op een tekst van Guus Vleugel. ‘k Was vergeten welk een stembereik zij had. Tijdens het beluisteren kan men gerust terugkeren naar onderstaande tekst, qua beeld is het filmpje niet echt veel zaaks maar de tekst is goud waard. Vind ik.
Vivaldi, Vivaldi Ik hou zo van Vivaldi Ik dweep zo met Vivaldi Ik kan hem altijd horen 't Is balsem voor mijn oren Maar op de radio Is het altijd Adamo Of Cor of rock Of noem maar op U weet precies wie ik bedoel Die troep, dat stel U kent ze wel Een ramp voor 't muzikaal gevoel
Maar als er ooit een ramp gebeurt Waarom de hele natie treurt Bijvoorbeeld met een mijn Of een gebotste trein Bij Alphen aan de Rijn O, wat een paniek O, wat een tragiek Nee, nee, nu geen muziek Dan kan Corry Brokken Doodsbleek en geschrokken In een hoek gaan mokken En dat is dat Tralalalalalalalalalalalalala
En dan denkt Hilversum opeens Vivaldi, Vivaldi Dan wordt die trieste dag Zo vol van rouwbeklag Bij toverslag een lentedag voor mij Ik weet het leed is bijna niet te stelpen De nood is groot, maar ik kan 't ook niet helpen
Ik hou van Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi, Vivaldi Ja, ik hou van Vivaldi, Viiiii, Viiii, Vivaldi Het Rijk is overrompeld In diepe smart gedompeld Ik weet het wel Maar heel die lange rampendag Dan jubel ik en schaterlach Hahaha Helaas voor mij Het gaat voorbij Omdat haast elke wond geneest En 'k denk altijd Vervuld van spijt O Heer, geef spoedig weer zo'n feest ... Tekst: Guus Vleugel, 1965 ? - Muziek: Antonio Vivaldi
de Middelbare Leeftijd is als de jeugd zonder de lichtzinnigheid en als de ouderdom zonder de aftakeling. Daniel Defoe
Daniel Defoe - wikipedia
De leeftijd zonder lichtzinnigheid? Méént ge dat Defoe? Meent ge dat écht? Het is wel in de Middelbare Leeftijd dat de Midlife Crisis zich voordoet. En die hormonenopstoot heeft al zoveel schade veroorzaakt dat er heelder studies aan gewijd zijn. Er zijn zestigers die nu nog afdokken voor wat ze in hun Middelbare Leeftijd hebben aangericht en die nu in een studiootje wonen, ipv in dat huis tussen ‘t groen van toen.
Sorry hoor, de Middelbare Leeftijd is geen garantie tegen lichtzinnigheid en de schade die dan aangericht wordt is soms beduidend ernstiger dat wat een jeugdig persoon in onbesuisdheid veroorzaakt.
Er is een hele industrie gericht op de Middelbare Crisis, heelder straten & mensenhandel zijn afgestemd op de gedachte van ‘NU-want-straks-kan-ik-niet-meer’. Het financieel failliet van die gedachte volgt ongeveer twee jaar later.
Deze beschildering zouden alle roltrappen mogen hebben. Allemaal. Vooral de roltrappen in trein- & metrostations. En in luchthavens!
foto van 't Net
Deze markering zou in alle talen verstaanbaar & duidelijk kunnen zijn. Men moet niet eens kunnen lezen. En toch blokkeren mensen de linkerkant. Ik verwachtte dat alle andere reizigers, allemaal, die gele markeringen zouden snappen. Maar met die verwachting was ík de idioot. Al was ik niet de enige.
En toen ging de oudste de nieuwgeborene begroeten, het kleinkind van haar petekind, hem bewonderen en hem verwelkomen in dit bestaan. Daarvoor had ze stille wensen in haar hoofd en in haar hart. Genoeg voor heel zijn verder leven. Het hare duurde al 95 jaar. Het bezoek vroeg een inspanning van haar gestel, maar ze wou en ze zou de lus rond maken. Daarna was ze klaar.
Ze werd ontvangen door het gezin, met de egards waar haar broze leeftijd recht op geeft, en werd omringd met alle zorgen waar een geëerd familielid recht op heeft. Comfortkussens, stoofvlees, frietjes en ijsroom. Er werden stille glimlachjes uitgewisseld, de boreling sliep rustig en alles was goed zo.
Na de feestmaaltijd bracht men haar naar het huis. Ze werd in bed geholpen. Ze zuchtte tevreden en bedacht dat alles rond was en paste in deze wereld. De fee viel in een diepe slaap.
‘k Zal dertien of bijna veertien jaar geweest zijn. We hadden examen geschiedenis. De lerares dicteerde de vragen en zei vervolgens dat ze geen ‘bladvulling’ wou zien. Het woord zelf kende ik wel, dat kenden we allemaal. Maar ik had absoluut geen idee wat bladvulling was en wat niet. In mijn ogen was alles in de geschiedenis belangrijk. Zo belangrijk dat ik thuis namen ging opzoeken in de Elsevier en wat ik in de encyclopedie las nam ik dan mee in het pakket, in de leerstof.
Soms ging ik in de keuken op het aanrecht zitten en vertelde aan mijn Ma die stond te koken wat er die dag gebeurd was in het Oude Rome, wat we die dag gehoord hadden in de geschiedenisles, wil dat zeggen. En ik taterde er op los. Soms teveel : "Kom Caligula! Neem uw paard en ga de tafel dekken, ik zeg het geen derde keer."
Ik was zo gek van die lerares en van het vak geschiedenis dat ik op het eind van het trimester mijn Ma verplichtte me twee keer te overhoren, twee keer heel de examenstof, omdat ik absoluut de goedkeuring van de lerares wou en daarom moest het PERFECT zijn. Over punten zat ik niet in. Juffrouw DM moest tevreden zijn! Dat was de opdracht.
En dan was er de dag zelf plots dat decreet : geen bladvulling. Daar was ik niet op voorbereid. Ik schreef ommers geen bladvulling, ik schreef enkel de waarheid en niets dan de waarheid zoals ze in ons geschiedenisboek stond. Boekje, achteraf bekeken. En in de encyclopedie. En achterop de kaarten van Artis-Historia. Toen nog Historia. Allemaal 'ware' feiten, niks bladvulling.
'k Was die dag zo bang een woord teveel te schrijven en tegen de instructie van juffrouw DM in te gaan dat ik op elke vraag met één lijn of minder geantwoord heb. Ik was niet vroeger klaar dan de anderen, juist niet. Het was zwaar zwoegen en zweten om te kunnen beslissen wat de kern van de zaak zou moeten zijn. Hoe antwoordde ik op de vijf vragen, zonder dat Juffrouw DM me zou beschuldigen van bladvulling.
Over het resultaat mocht ze tevreden zijn, er stond geen woord teveel. Voor haar had ik mijn best gedaan. Maar zelf voelde ik me leeg. Een heel trimester moeten neerzetten in vijf lijnen … teleurstellend was dat.
Op het rapport stond 4/20. Het kan ook 2/10 geweest zijn. Mijn ma was in alle staten. En ik ook. Ik had zo verschrikkelijk mijn best gedaan om het bondig te houden, om zonder bladvulling te antwoorden. En dat was duidelijk niet voldoende geweest. Mijn Ma zag het anders. Naar de oudervergadering mocht ik voor een keer mee. Ik moést mee van mijn Ma, ze zou me daar desnoods de hele examenstof nog eens laten voordragen. Of ze boos was over de punten, of boos was over het feit dat ik haar zo lang met mijn geschiedenisgedoe aan de draai gehouden heb, dat heb ik nooit gevraagd. In elk geval, die avond moest ik mee.
Na schooluren de school zien voelde vreemd aan, en vermits ik niet wist wat er zou komen vond ik de aanblik nog luguber ook. En ik voelde me leeg. Enorm leeg. Een voorafschaduwing van wat ging komen.
Wat bleek, die 'geen bladvulling' was maar voor een paar leerlingen bestemd geweest. En ik had dat letterlijk genomen omdat ik meende dat die instructie voor de hele klas gold. Haja, als de juffrouw het luidop zegt is dat voor iedereen hé. Dus ook voor mij.
Tijdens het gesprek met mijn Ma haalde ze mijn examenblad boven. Daar stond de vraag : Wie was Agrippina? Antwoord : De moeder van Nero. Zo had ik dat antwoord daar geschreven. Ik had er zelfs het woord keizer niet durven bijzetten, want juffrouw DM wist over welke Nero het ging en het woord keizer had dus bladvulling kunnen zijn. En een volzin, met onderwerp en vervoegd werkwoord, kon helemaal niet. Het woord AGRIPPINA en het woord IS stonden al in de vraag, die twee woorden dierf ik niet meer gebruiken in het antwoord, want dat was waarschijnlijk ook bladvulling. En zo ging dat voor alle vijf de vragen.
Kortom, ik was de dag van het examen compleet verkrampt geweest in mijn bovenkamer. Vanwege die 'geen bladvulling'. Ik moést wel kort van stof zijn. We mochten niet anders.
Mijn ma deed me mondeling de vijf vragen beantwoorden en Juffrouw DM zat te knikken. En te knikken. Maar ze kon niks aan het cijfer veranderen. Wat voor mij al niet meer nodig was. Toen we naar de auto stapten zei mijn Ma : "Ze had tranen in haar ogen." Dat kon me zelfs niet meer bommen. Ik vond Juffrouw DM een trut en het was af en uit. Zo af als iet. Ze had dat van de bladvulling niet luidop moeten zeggen als het niet voor iedereen bestemd was. En zij had nooit vermoed dat ik die instructie zo letterlijk zou nemen. Een communicatiestoornis heet het nu. Zoiets is hanteerbaar. Zoiets is geen drama. Maar toen wel. m – HiH-04/2015, herzien
Ge wilt een mozaïekvloer, maar het budget is beperkt? Wat dacht ge hiervan, het hergebruik van capsullekes ofte kroonkurken. De nodige hoeveelheid komt er niet op één dag natuurlijk. Om dat aantal capsules bijeen te krijgen moet men misschien wel een jaar verzamelen. Dus : tanden op elkaar en drinken! Bevriend zijn met de plaatselijke kroegbazen kan ook helpen, zij verzamelen in één week meer van die dingen dan wij gedronken krijgen, LM & ik. Misschien toch het budget herzien, want eer men voldoende capsules bijeen heeft … Het is een recuperatie die prijzig kan worden hé.
foto van ‘t Net
Nu vraag ik me af, hoe houdt zo'n vloerke zich in gebruik en onderhoud? Volgens mij moet er een flinke laag kunsthars over de kroonkurken, of die mozaïek blijft geen jaar goed.
alleen de domme wordt boos, de wijze begrijptM-1939
Er schoten me direct twee personages te binnen.
de domme wordt boos
Hij ventileert zijn frustratie. Met verbaal geweld reageert hij zijn agressie af: hij kaffert anderen uit, hij buldert hen omver, hij scheldt en schreeuwt tegen iedereen in de omgeving, hij gaat soms tekeer als een baviaan. En dan gaat hij over tot de orde van de dag.
de wijze begrijpt …
En hij begrijpt. En hij begrijpt weer eens. En hij begrijpt nog maar eens. En nog maar eens … Wat ze hem daardoor aandoen neemt hij als iets dat er bij hoort. De wijze eindigt ergens in therapie.
Toen ik nog bij de koopvaardij werkte hadden we 'service coupé'. Siësta, in het Nederlands. We waren vrij van 13h tot 15h en die pauze was geen overbodige luxe, want om 13h waren we al een tijd bezig.
Van 06h tot 13h = 7hrs (min 2 x 20 minuten voor ontbijt en middagmaal) van 15h tot 19h = 4hrs (min 1 x 20 minuten voor het avondmaal) dat maakt 10hrs per dag. Zeven dagen op zeven moest men gaande & staande zijn, een zittend werkje was er niet. En de contracten duurden toen nog zes maanden.
Na drie weken aan boord waren alle spierkes weer ingewerkt en kwam men op tempo, op kruissnelheid, maar de siësta bleef broodnodig, of een mens houdt het geen zes maanden vol. Dat dutje diende om de vermoeienis van het eerste gedeelte van de dag er voor een deel uit te slapen. En om het te kunnen volhouden tot 's avonds. Wanneer door omstandigheden de siësta eens wegviel, was dat te voelen ook. Dan gebeurden er tijdens de avondservice fouten en vergissingen. Van vermoeienis.
'k Zou het nu niet meer kunnen. Maar toen was dat up-tempo bijna een sport. We werkten hard, we verdienden goed ons brood en we maakten veel plezier. Als we maar genoeg slaap kregen. Oja, en we zagen nog een stuk van de wereld ook.
Een aantal jaren geleden kreeg LM last van nachtelijke beenkrampen. Zonder aanwijsbare reden. Zijn spieren waren niet overbelast geraakt tijdens het werk, hij was niet gekwetst geraakt. Hij kreeg zomaar beenkrampen. ’s Nachts. Dan moest hij rechtstaan en steunen op het verkrampte been of op de verkrampte voet. Dat hielp wel, maar dat duurde ook efkes eer dat staan effect had. Door al die beweging en het gedoe was ik mee wakker. Ik haalde dan telkens een glas water voor hem. En met dat glas water ging het beter.
’t Is lang geleden, want we hadden nog geen internetverbinding. Het kan '96 geweest zijn, of '97. Snel efkes iets opzoeken ging nog niet. Opzoeken was toen echt nog zoekwerk. Voor de beenkrampen stapte ik binnen bij de apotheker. Ik vroeg zo’n spray tegen de spierpijn en legde uit waarvoor het moest dienen.
- Nachtelijke beenkrampen? Dan helpt zo’n spray niet. Zeer waarschijnlijk heeft uw man magnesium tekort, zei ze. En ze gaf een doosje magnesiumpillen mee. Ik kocht een aantal doosjes, genoeg voor een volledige kuur. - Een glas water helpt eigenlijk ook al hoor, zei ik terwijl de doosjes in mijn tas stopte. Ze bekeek me glimlachend, met een blik van : wie is hier apotheker, gij of ik? En ik dacht : wiens man heeft hier de beenkrampen, de uwe of de mijne? - Dat glas water zal dan wel psychologisch zijn, zei ze. En voor haar was de zaak afgedaan. - Ja, echt waar, eerst moet hij verschillende keren steunen op het been en als ik hem dan een glas water breng gaat het beter, dan trekt die kramp hélemaal weg. Ze leunde over de toonbank en vroeg op vertrouwelijke toon : - Is hij dat glas water al eens zelf gaan halen? Of gaan drinken? - Eh, nee, dat niet. - Dan is het psychologisch, zei ze met een klapje op haar toog.
Op de stoep bedacht ik dat apothekers toch echt een allround opleiding krijgen. De magnesium moet, omdat er een tekort is in de body. Dat is biochemisch. Het glas water mag. En omdat het gebracht wordt, werkt het. Dat is psychologisch. En ik begon te denken hoe ik ook eens een glaasje water kon krijgen, kon laten brengen. In het putteke van de nacht.
Zo’n weer gelijk gisteren doet me denken aan de paasvakanties van onze kindertijd.
Weer zonder jas mogen buitenspelen, wel nog de trui aan. Bermen beklimmen en tussen de struiken gaan speuren en snuffelen en doen en er een 'kamp' bouwen omdat het dan nog kon, tussen de struiken zonder al te veel blad. En langs de beemden rennen. En dan oververzadigd van zuurstof en met gloeiende wangen naar huis komen. Niet omdat we moegespeeld waren, maar omdat we honger hadden.
Het vieruurtje was dan wat steviger, soms was er al taske soep bij ook.
Tot aan het avondeten was het dan uitblazen en met de geur van de buitenlucht nog op ons vel, denken over de wereldreizen die we wat verder in de straat ondernomen hadden.
Her Side, His Side … Dit vind ik erg. Zwaar overdreven zelfs.
Kijk ... Gezien?
Is het u ook opgevallen? Helemaal geen nachtkastjes, aan geen enkele side. Zelfs geen klein plankje. Dat vind ik echt overdreven! Waar zet een mens de wekker en het leeslampje? Waar blijft men met de polshorloge, het boek, de fles water, de bril …
Het eerste wat opvalt aan de foto is toch dat er geen nachtkastjes zijn? Helemaal géén nachtkastjes! Jáá, er is die rare hoes natuurlijk, maar daar gaat de foto niet over.
In een park staat een marmeren beeld. Op een nacht groeit een tweede hoofd uit de romp. Een mysterieus briesje blaast er leven in.
la statue vivante
Het eerste hoofd, dat bovenop het lichaam staat, wordt ook wakker. De hoofden ontdekken mekaar en merken dat er maar één lichaam is en dat maar één hoofd het lichaam kan besturen.
Het tweede hoofd wil het lichaam overnemen. Dat lukt niet. Dan wil het hoofd weg. Dat kan evenmin. De oplossing is drastisch.
Enige jaren geleden kreeg ik een email van mijn nichteke, ze zat vol stress schreef ze mij, ze kon niet meer functioneren en ze eindigde met “ben ik nog normaal?” Ik weet dat ik haar alleen met wat humor kan oppeppen :
HELP, zijn mijn man en ik nog normaal ? In mijn gezin geen soaptoestanden zoals in ‘Familie’ en ‘Thuis’. Koken lukt ons ook nog zonder de hulp van ‘SOS Piet’, en de sfeer is hier helemaal anders dan in ‘Mijn Restaurant’. Bij ons geen commentaar omdat de lepel of het vork een cm te dicht of te ver van het bord ligt. Wij zoeken geen nieuw huis of appartement.Wij beleven evenmin mislukte verbouwingen met alle ellende vandien. Wij hebben onze zaken zelf nog goed in handen, dus geen ‘Recht op Recht’ toestanden hier. Bij ons ligt hier alles netjes, geen ‘Sien en Maria’ die nodig moeten komen poetsen. Kinderen hebben we niet, maar als we die hadden konden we zonder de hulp van de ‘SuperNanny Wendy’. Ik heb geen studenten in huis, dus ‘De Kotmadam’ moet ik niet spelen. Ook helemaal geen ‘Big Brother’ toestanden, niemand moet na een week het pand verlaten. Onze rekening staat niet in het rood. Wij hebben geen ‘Dieren in Nesten’ toestanden. En daar wij een doorsnee normaal gezin zijn, geen reality als ‘de Pfaffs of de Planckaerts’. Wij gaan niet op reis met het vliegtuig (om gezondheidsredenen), dus voor ons ook geen toestanden als ‘Op de Luchthaven’. Wij zijn niet extreem dik, Sonja Kimpen zal hier niet moeten komen met ‘Je bent wat je eet’. Mensen oplichten is echt niets voor ons. Alle reclame wordt geweerd. Aan belspelletjes doen wij niet mee. En nu ben ik bang ... Is mijn gezin nog wel normaal?
Maar aan ‘Sporza Live’ kan ik niet ontsnappen want manlief volgt praktisch iedere voetbalwedstrijd. Misschien horen we er dan toch nog een beetje bij.
Peggytwo
Peggy, maak u geen zorgen. Dat men zelf kan koken, geen toestanden heeft in huis en gezin, de zaken in orde houdt en zonder problemen de huishouding bestiert, reisperikelen, bouwcatastrofes en financiële rampen weet te vermijden, niet aan overgewicht of belspelletjes doet, dat wordt niemand kwalijk genomen dank zij de statistieken. Dat alles wordt dank zij Sporza Live vergeven en vergeten, want Sporza Live zorgt voor een tegengewicht, brengt al die zaken terug in balans. Met Sporza Live is men immers oer-hyper-vlaams-belgisch en statistisch-normaal bezig.
Die zender zorgt voor een soort gemoedsrust in de huiskamer: met ons is niks aan de hand, want-wij-kijken-voetbal, dus wij zijn normaal! Dat is een geruststellende gedachte, LM & ik kijken nu ook wat vaker Sporza. En misschien kijkt Sonja Kimpen zelf ook.
Er is een nep–agent en er is een klad jong grut met waterballonnen. De argeloze automobilist/e weet niet dat ze bij elkaar horen, de agent en het grut. Of dat er een camera is. Wanneer de nep-agent zijn rol speelt, krijgt de onschuldige automobilist/e onverwacht hulp van de klad kinderen. Hoe die mensen kijken wanneer de agent afdruipt (letterlijk), dat vind ik zo plezierig. Ongeloof, een beetje gêne ook, of ronduit opgelucht en blij … hun uitdrukkingen zijn sprekend.
(…) Anekdote van kleindochter: nieuw werkwoord “kontvrienden”. “Kent ge dat woord niet, memeke? Wel als je niet wilt dat iemand je vriend blijft, dan kan je hem kontvrienden. Broer doet dat ook met die vervelende meisjes op zijn facebook en Nathan heeft kauwgum in mijn haar geplakt en daarom heb ik hem gekontvriend.” van TiTi-P
Met de klemtoon op de tweede lettergreep of mijn verhaal klopt niet meer. Kontvriénden dus.
Noch LM, noch ik zijn thuis in feesboekerij, maar wat ontvrienden is weten we wel. En waarom dat kontvrienden geworden was, dat zag LM onmiddellijk: wanneer men niet meer wil vriend zijn met iemand dan draait men die de rug toe, en de rug eindigt op een zitvlak, dus draait men die eigenlijk de kont toe, vandaar kontvrienden. Vanaf dan zijt ge kontvrienden.
- Het is kontvriénden, zei ik behulpzaam. - Ja, kontvriénden. En daarna zijt ge kóntvrienden met iemand. - Vijanden? - Nee, gewoon negeren, met de nek aankijken.
Eerst iemand kontvriénden en daarna zijt ge kóntvrienden ... Er zal wel een lijn inzitten, in wat hij beweert: als men iemand met de nek aankijkt dan wordt men kontvrienden. Maar toch niks voor mij, het facebook. Teveel gedoe.
Het is meer dan 20j geleden, we woonden nog in Borsbeek. ‘k Had in de vroege namiddag een potje aardappelen op het vuur staan omdat we ’s avonds gebakken petatjes zouden eten en ze moesten nog koelen. Dat er zo vroeg op de dag iets op het vuur stond was tamelijk ongewoon. LM en ik gingen onbekommerd de deur uit, boodschappen doen of zoiets.
Pas toen we terug de straat ingereden kwamen, wist ik ineens waarom ik dat knagend gevoel had: ik was die aardappelen vergeten!
In het klein stukje straat tot aan de hoek dacht ik dat mijn wereld vergaan was, de vlammen zouden uit de ramen slaan, het gebouw zou in puin zou liggen en overal ambulances … Niks. En boven geen geur ookni. ‘k Stapte op slappe benen naar de keuken en draaide bevend het gas toe. Ik was een wrak bij het idee wat er gebeurd had kunnen zijn. De aardappelen waren onbruikbaar, maar het potje had zo te zien geen blijvende schade opgelopen. ‘k Heb er een bodempje Biotex in gezet. Enzymen vreten alles. 'k verwachtte elk moment dat LM zou stoom aflaten en zette me ongeveer schrap. Het enige wat hij zei was: "Dat brengt toch op hé!, investeren in goed materiaal." Laconiek.
Met zo’n man kunt ge in zee steken, dacht ik. En toen moest hij mij troosten, want ik begaf het.
m- EZW-05/2013 – diezelfde potten hebben en gebruiken we nog altijd!
Gisteren kreeg ik via een of andere moppensite iets binnen over een paard en een varken. De story in die mop lijkt me nogal onwaarschijnlijk, welke boer zou een varken … om te vieren dat zijn paard genezen is? Kom zeg, een beetje kosten-baten analyse leert ons dat dit boekhoudkundig als flutverhaal geklasseerd mag worden. Ooit heb ik er een zinniger versie over gelezen. Die ging ongeveer zo :
Op de boerderij is het paard ziek. De veearts zegt tegen de boer: "Ik heb hem een injectie gegeven, maar als hij vanavond niet weer op zijn benen staat, zullen we hem moeten laten inslapen."
Een kip die elke dag een graantje komt meepikken in de paardenstal en er dus kip aan huis is, zegt zachtjes tegen het paard: "Komaan Jongen, sta recht!" Maar het paard is verzwakt.
De kip bleef op het paard inpraten en aan zijn oren tokken en klokken. "Rechtstaan Jongen, doe het voor mij." "Kameraad, komáán, of ge gaat er aan!" "Denk aan mals gras in de wei …" De kip week niet van zijn zij, ze lei die dag zelfs geen ei zozeer was ze begaan met het lot van haar grote vriend.
Na uren verzamelde het paard uiteindelijk al zijn krachten en met een uiterste inspanning kwam hij overeind. Op vier benen stond hij te trillen. Zwak, maar staande, dus gered.
De boer zag dat zijn werkkapitaal in orde zou komen en zei dat dit moest gevierd worden. "We slachten een kip! Deze hier, die legt percies toch niet meer." En hij nam kippetjekip bij de nek.
Moraal van het verhaal : moei u niet met andermans zaken én … hou uw snavel.
Gisteren had ik zuurkool gemaakt 'met de drie vleesjes', dat is een van de favoriete gerechten van LM. Vooral de drie soorten vlees, denk ik. Aangezien we maar af en toe zuurkool eten, heeft de schotel hier een feestelijk karakter. Feestelijk genoeg om met Pasen op tafel te komen.
Tot we aan tafel zaten. Toen vond ik dat het eigenlijk best iets met lam had mogen zijn, want choucroute is toch maar choucroute bedacht ik luidop.
LM at zijn mond leeg.
- Ziet ge die bollekes? wees hij met zijn vork naar de rand van zijn bord. - Dat zijn jeneverbessen, zei ik. Onthou dat nu eens … - Nee, zei hij, dat zijn keuteltjes van de Paashaas. Het is dus wél paaseten.
En hij smikkelde verder. Toen vond ik het ook weer lekker, want als geruststelling kan dat tellen, paaskeuteltjes in het bord.
Ieder jaar maakten we nestjes van hooi en plaatsten die in de tuin in de lage struiken van stekelbezen, troskesbezen, jeneverbezen, in de haag, enz.
Die nestjes waren geen kunstwerken en het heeft heel wat moeite gekost eer ik het onder de knie had, dat was pas het geval toen ik doorhad dat de eerste/onderste draai met het hooi heel vast moest zijn, dan verder draaien en het nest viel niet meer uiteen.
Gelukkig was mijn 5 jaar oudere zuster heel behulpzaam en zij hielp me met het maken en plaatsen van de nestjes, dit in tegenstelling met mijn 11 jaar oudere broer die er plezier in had zijn zusjes te treiteren, vb. achter onze rug ons nestjes ergens anders te zetten, ons wijsmaken dat de klokken in Rome tegen een toren gebotst en hun vleugels kwijtgeraakt waren, ze moesten in Rome blijven tot ze gerepareerd waren en niemand wist hoelang dat zou duren, enz… den treitzak!
Gewoonlijk koste het veel moeite om me ’s morgens wakker te maken, deze keer echter wou ik met eigen ogen zien of er nu al dan niet klokken met half kapotte vleugels over ons huis zouden vliegen en ik was al vroeg wakker, ging naar beneden en zag mijn grote broer met een papieren zak vol eieren binnen komen.
Dief ! Vuilen dief ! Ma, hij heeft ons eieren gepikt !!!
Door het kabaal dat ik maakte was nu iedereen wakker. Ma, pa, mijn zuster kwamen kijken. Ons ma troostte me door te zeggen dat het geregend had en dat ze daarom de eieren weggenomen had en toen het niet meer regende had ze mijn broer opgedragen de eieren terug te leggen eer ik wakker werd. Bon, ik geloofde het maar halvelings want mijn broer kennende…!
En ik hoorde haar stillekes tegen onze pa zeggen: “dat is de eerste keer sinds maanden dat ze vanzelf wakker wordt en dan nog zo vroeg.”
05h17
Meiske, het is bijna dag en het heeft niet geregend. Hier ni, in Rome ni, nergens ni. Van heel de nacht ni. De eieren zullen straks droog zijn. Laat u dit jaar niet doen hé! Gelijk waar ge zijt.
In 2014 op paaszondag na de middag zouden we bij mijn zoon paaseitjes gaan rapen. Dat vind ik heel plezant en we gaan dan uit de bol gelijk kinderen. Het gaat er om het meeste eitjes vinden en we maken er een echte wedstrijd van.
Mijn zoon had de eieren in cellofaan zakjes verpakt zodat ze niet vuil zouden worden vermits hij ze in het gras en tussen bloemen, achter bomen en onder struiken te vinden legde.
Toen we bij hen toekwamen wou ik er al direct aan beginnen, maar we moesten eerst nog taart eten. De eieren konden wel even wachten. Na de taart naar buiten en zoeken maar. Tof, gezellig, plezierig en ambiance. Nadat we enkele eieren gevonden hadden, vonden we een leeg , stukgebeten cellofaan zakje. “Hoe komt dat hier terecht?” Een beetje verder lag nog een kapot zakje en ginder lag nog eentje te blinken ... De chocola hing er hier en daar nog aan, maar de eieren waren verdwenen.
Van de 25 zakjes met eieren die hij verstopt had, waren 6 zakjes stukgebeten en de eieren waren foetsie.
Het gezin van mijn zoon hield buiten de vissen in de vijver geen dieren en de hond van de buren kon het niet geweest zijn want die was mee op weekend. Dierensporen waren nergens te zien. Dat was nogal moeilijk, want het is daar allemaal gras. We hebben er ook niet naar gezocht.
De dader was waarschijnlijk een ekster of een eekhoorn of nog een ander dier dat uit het naastliggend bos Pasen kwam vieren met de chocolade. De vissen uit zijn vijver wisten het niet te zeggen, maar die waren onschuldig.
Volgend jaar zal het eerst paaseieren rapen zijn en pas dan taart eten.
A6– EZW-04/2014, bijgewerkt 04/2018 – bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van A6
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
Peter vertelt:
Vanavond zijn we uitgenodigd bij een collega. Vanmorgen ging ik uit naam van ons allemaal in de bloemenwinkel een bloemstuk bestellen om alvast te laten bezorgen bij de gastvrouw. Toen ik mijn bestelbon ging afrekenen vond de kerel aan de kassa dat hij lollig kon doen over de grootte en de prijs van het stuk :
- ó-ò, zong hij, iemand heeft iets goed-te-maken! iemand zit in de problé-men!
Ik keek hem in de puttekes van zijn ogen en ik zweeg. Ik zweeg tot hij er ongemakkelijk van werd.
- Ja, zei ik traag en donker, dat is juist. Mijn maat heeft problemen. Om op te staan uit zijn kist.
De kassier zijn uitdrukking was goud waard. Hij zag plots wittekes en ik was zeer tevreden met die kleur. Dat zal hem leren. Commentaar leveren op de bestelling van de cliënt wordt niet gedaan.
In de berging staat een bakje vol vervallen medicijnen. Die moesten naar de apotheek terug. Een bakje vol strips. De apotheek wil de pillen zonder de strips hebben. Dat snap ik wel. Een uur of langer strips zitten uitprutsen is wel een heel dure recyclage, apotheker zijnde. Daarom doen we het zelf. Pillen uit strips duwen is een stil jobke, dat kan wel ’s nachts gedaan worden.
Dat bakje was al een tijd vol, er zaten pillen tussen die vervallen waren sinds 2010. Puur vergif dus. Die nacht zat ik me nuttig te maken met de vervallen pillen en pastillen, alle strips leegfrullen in een klein plastic draagtasje, het open draagtasje van de apotheek zelf.
Het werd ochtend, LM werd wakker, deed iets nuttigs in de keuken en kwam me aan tafel helpen de laatste strips leegwerken terwijl de koffie doorliep. De laatste strips waren grote bruistabletten en het waren er veel.
- Moet dat niet in een potteke? vroeg hij wakker. - Nee, in dit zakje, dat is oké, antwoordde ik, al veel wakkerder dan hij. - Gaat ge dat in zo’n open draagtasje naar ginder brengen? - Ja, ‘t is toch hun eigen plastic zakje? Hun logo. - Dan ga ik mee. - ? - Ik wil dat zien. - Wat zien? - Het regent. Ik wil zien wat die bruistabletten doen in de regen.
Dat leek me interessant en misschien ook plezant, bruistabletten in de regen. Maar kan de regen in het draagtasje? Waarschijnlijk niet. Of toch niet voldoende om bruis te veroorzaken. Daarom stelde ik voor dat we om de tien stappen -elk aan één kant van de straat- een bruistablet zouden neerleggen op de stoep, à la Klein Duimpje, en in het terugkomen van de apotheek zouden we dan zien of het bruiste en hoe het bruiste. Ik zag al een straat met stoepen vol zacht gebruis en schuim dat alsmaar hoger klom en uit deinde en … LM vond mijn idee er over, en hij deed niet meer mee. Hij wordt oud, vind ik.
De Moeder van LM woonde in het rusthuis en zijn zussen en wij hadden een beurtrol om op bezoek te gaan (en onder andere te zorgen dat ze haar avondboterham op at). Ze zat al in een rolstoel en ze bewoog of sprak ook niet meer. Hoogst zelden één woord.
Elke vrijdag gingen LM en ik met haar wandelen, in de hoop dat iets in het straatbeeld haar aandacht zou vangen. We moesten door een saai stuk straat. Aan de schaduwkant was enkel een hoge haag te zien. Of was het een muur? Of een muur met coniferen achter. In elk geval, het was een stuk stoep waar weinig te bekijken of te beleven viel. LM duwde de rolstoel en ik liep naast Moeder, hand in hand met haar.
- Willen we een liedje van vroeger zingen? vroeg ik aan LM. - Ja, welk? - Iets dat Moeder kent hé. - Te Lourdes op de Bergen, zei LM.
En wij zetten te Lourdes op de Bergen in, maar dan in marstempo, omdat we op dat saai stuk stoep gewoonlijk goed doorstapten.
Te Loert op de bergen Verschéé-één in een grot,twee drie vier, Vol glans en vol Luister de Moe-oeder van God. Avééé, havéé! Av
Moeder hief het hoofd, keek mij aan en zei verontwaardigd : "dat zijn heilige liekes!" We hebben nooit geweten wat ze daarmee bedoelde. Mochten we godsvruchtige liederen niet op straat zingen? Of mochten we de heilige liekes niet in marstempo zingen?
Het liedje of de melodie was in elk geval tot haar doorgedrongen en ze had er op gereageerd. Ze had vier woorden gesproken. Dat was voor ons voldoende, die dag.
Parochieperikelen zijn er overal. Zoals in alle verenigingsleven. Kleinheid, waar Vlaanderen groot in is :
“Het is twee weken voor Pasen. In de Heilig Hart-parochie maakt iedereen zich klaar voor het passiespel. Lode Roels speelt al vijftien jaar mee in het passiespel. Hij vertolkt ieder jaar de rol van Jezus Christus. Recent is er een probleem gerezen in verband met Lode Roels. Dit probleem werd aangekaart door Mia Beirnaert, de leidster van het plaatselijke kerkkoor. De regie van dit passiespel is dit jaar voor het eerst in handen van Mia Beirnaert. Mia signaleert drie problemen. Volgens haar heeft Lode een moeilijk karakter. Bovendien heeft Lode artrose, waardoor hij zijn knieën niet gemakkelijk kan buigen. Dit is problematisch aangezien Jezus tot driemaal toe ten val komt tijdens zijn kruisgang, de calvarietocht. Maar bovenal zou Lode helemaal niet op Jezus lijken. Een recent wetenschappelijk onderzoek naar het ware gelaat van Jezus, toont immers een ander profiel. De echte Jezus zou kort krullend haar hebben en geen lang sluik haar. Een andere parochiaan, Jan Marijssen, zou wel voldoen aan dit nieuwe profiel. De pastoor beslist daarom, mede uit naam van Mia, de rol van Jezus toe te kennen aan Jan.”
het ware gelaat recent onderzoek
De passage waarin Lode Roels op de trappen van het huis van zijn opvolger tóch een knieval maakt met het kruis, vind ik hartroerend en eigenlijk groots. En de haan, hij kraait tot driemaal toe in het filmpje. Klank aanzetten en op de intonaties letten, ze zijn zo raak dat ze meesterlijk zijn. https://www.youtube.com/watch?v=nMox0sVNoB0 05min54
Oma wandelde met Kleintje door het park. De kleine nam iets van de grond en wilde het besnuffelen. Oma nam het haar uit de handjes en zei dat ze dat niet mocht doen, dingen oprapen.
- Waaa-rom? vroeg Kleintje. - Dat heeft lang op de grond gelegen, dat is vuil, daar hangen microben aan.
Op de stoep of in het park iets oprapen, dat kan niét. Thuis of in de tuin iets oprapen, dat kan wél. (anders ruimt ze twee dagen haar speelgoed niet op)
- Mikroopen? - Ja, microben, die maken de kleine mensjes ziek, met buikpijn en zo. - Hoe weet gij dat? - Alle Oma’s weten dat, door het oma-examen. - Wat is dat? - Als we goede punten krijgen dan mogen we oma worden.
Ze wandelden in stilte verder. De Kleine moest de informatie verwerken. Goede punten kent ze, in de klas krijgen ze stempeltjes. En soms ook niet.
- En als ge géén goede punten krijgt? Daar moest Oma over nadenken. Nu zat ze klem want men kan een kleinkind toch niet zonder Erkende Oma de wereld insturen. Wat moest ze nu antwoorden? 'Dan mocht ik uw oma niet worden' ? Nee!
- Ik weet dat! zei Kleintje opgewekt, als ge geen goede punten krijgt, dan kunt ge ook een Opa worden. - Juist, zei de Oma opgelucht, heel juist Meisje.
Op jeugdige leeftijd had Bertha Otte naast lezen, nog een andere hobby : tekenen. Verder was ze ook graag bezig met klei, maar in die tijd was het niet zo eenvoudig om een opleiding te volgen.
Begin jaren ‘70 volgde ze samen met Michel Lapaige een opleiding keramiek aan de Oudenaardse Academie bij de Gentse beeldhouwer-keramist Paul De Bruyne. Toen men in Zottegem aan de Academie in 1973 ook met een afdeling keramiek begon, startte ze er een opleiding schetsen, schilderen, en keramiek bij Germain Mangeleer en Jan Jacob. Tijdens het eerste jaar, een oriëntatiejaar, maakte ze etsen, kreeg kunstgeschiedenis enz. Op dat ogenblik was Raymond Van Herzeele een medestudent.
Zij nam in dec-76/jan-77 ook deel aan de groepstentoonstelling ‘Kunst en Kreativiteit in Zottegem’, georganiseerd door Galery Anders. (niet gevonden op ’t Net) Tijdens het academiejaar 1977-1978 studeerde ze af in de hogere graad met optie keramiek (Zie varia 17). Uit die periode dateren ook enkele schilderijen:
1977
Nadien volgde ze nog enkele maanden opleiding beeldhouwen aan de Academie van Aalst maar koos uiteindelijk voor keramiek en startte een 7 jarige opleiding keramiek aan de Academie van Eeklo onder leiding van A. Pauwels.
1985
Haar werken zijn altijd figuratief, en centraal staat bijna altijd de mens. Haar inspiratie haalt ze bij herkenbare figuren uit de omgeving of het zijn personen die dicht bij de werkelijkheid staan. Ook maakt ze beelden van dieren: kat, uil, hond … Het blijft voor haar een hobby, al noemt ze het zelf een verslavende hobby.
Ze is reeds meer dan 30 jaar lid van KIVT (Kunst In Vrije Tijd) en neemt regelmatig deel aan de groepstentoonstellingen. We vinden haar terug bij de deelnemers aan de KIVT tentoonstelling van 1978. De eerstvolgende foto is genomen op een tentoonstelling van KIVT in 1988, waar Bertha Otte beelden van 3 gekende Zottegemse figuren liet zien: Maria Mama, Gaston Van Den Bossche en Gust Papa.
1988 1991 Gentse Feesten
Ze stelde in december 2006 samen met Herbert Van Herzeele tentoon in het Egmontkasteel te Zottegem. Verder stelde zij samen met andere kunstenaars van ‘Het Gents Openluchtatelier’ tentoon in Het Groot Vleeshuis op de Groentemarkt te Gent, 04/2009.
De volgende foto toont Bertha tijdens het restaureren van een keramiek wandinstallatie, ontworpen door Ronny Seeuws en in 1986 uitgevoerd door leerlingen van de Zottegemse Kunstacademie. Het werk hing vroeger in het zwembad aan de Bevegemse vijvers en werd tijdens de renovatiewerken verwijderd. Het is nu in privébezit. Meer info over deze keramiek, klik hier. ! klik efkes, lees wat een situatie dat toen was !
2011 2011
Op de tweede foto is Bertha op de Bevegemse Artiestenfoor. (foto Elisabeth Van den Bossche). In 2012 nam ze voor de veertigste maal deel aan de Artiestenfoor te Bevegem.
04/2014 was er een groepstentoonstelling van Het Gents Openluchtatelier in het Groot Vleeshuis te Gent en samen met o.a. Jacques Tortelboom. Naast keramiek toonde ze hier ook enkele grafische werken.
2014
2014
Bertha nam deel aan het kunstenproject ID #1, een gezamenlijke wedstrijd van de gemeenten Herzele, Sint-Lievens-Houtem en Zottegem. Haar werk "De Golem" werd bekroond en werd ten toon gesteld in de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunst in Zottegem, april-mei/2014.
2014 De Golem
Artiestenfoor 2014
De foto’s van haar werken, klik : Keramiek beelden. Klik aldaar op de afbeelding om te vergoten.
Bertha exposeert momenteel bij Lounge & Art Heldenlaan 47, Zottegem - L&Art is open vr-za-zo & di L&Art
Zojuist kreeg ik onderstaand filmpje binnen, gemaakt door ene Paul Kepner. Hij was aan het oefenen met een hogesnelheidscamera (voor de slow motion-weergave). Misschien was het voor hem maar een oefeningetje, zijn kat filmen in de badkamer, maar ik vind het een hele mooie kat. En aan de souplesse te zien is het een jong dier.
Thuis hebben we ooit zo’n een kat gehad. Egaal zwart. Ze bleef in mijn nek liggen om naar de bakker te gaan. In het naar huis komen wou ze er af aan de kerk. Dan liep ze tussen de struiken in de berm mee naar huis, terwijl ze geurvlaggen plaatste om de andere kunne te laten weten dat ze bestond en om 'en passant' de buurtmuizen nog eens goed te doen schrikken.
Van aan de kerk tot thuis was het een holle weg, een weg met hoge bermen dus (toen nog onbebouwd) en onze kat liep op ooghoogte. Ik kon haar heel duidelijk volgen. Het was knap om zien hoe levendig zo’n jong dier is. De berm was een heel eigen wereldje. Sommige takje betekenden iets, andere niet. Sommige aardkluitjes werden nader bekeken en besnuffeld. Er waren blaadjes die interessanter waren dan andere. In die berm liep ze een kattenparcours waar wij mensen niks van snappen en niks te zoeken hebben. Behalve later de bouwpromotoren natuurlijk. De berm werd doorsneden met steile opritten voor huizen en de houtkant werd weggewerkt door tuinarchitecten.
De kat in het filmpje heet Midnight. Vaneigens, ze is pikkezwart. Maar enkel bij nieuwe maan is de nacht zwart als de nacht. Dus had ze New Moon mogen heten, Noemoe. Als ik ooit nog een zwarte kat zou hebben zou ik ze Noemoe noemen. De naam ligt in het oor, men kan die naam op alle tonen uitspreken. Vriendelijk, boos, flemend, … men kan de naam ook gemakkelijk roepen als ze naar huis moet komen vanuit verre buurttuinen of bosjes. Of alpenweiden, waar de echo meezingt, Noé-moé-…
Nu dat filmpje, want ik zit hier maar wat te rammelen. Vanaf 00min59 tot 01min24 krijgen we te zien waar de kattepoes efkes haar observatiepost gekozen heeft. Knappe kattebeest hé. In evenwicht op een strook van 3,52 cm.
- Hallo Schat, ik … (duidelijk ontdaan) ik heb een klapband gehad toen ik naar Nicole reed. Uw auto gleed weg, ging over kop (kreunt) struikgewas in, ben eruit geraakt (kermt) toen brak die struik! (snikt) De auto ligt helemaal beneden - perte totale, schat. (pijnlijke hoest en gekreun)
- … stilte aan haar kant van de lijn
- Ben in de kliniek - ben ook perte totale: (beverige stem) arm gebroken, ribben ook, drie (stotende ademhaling) knieschijf verbrijzeld, pijn, pijn overal (zwakke, beverige stem) hersenschudding ook, eigenlijk … (nog zwakkere stem)
'weer die domme geit' dacht het big de truuken van de foor
Op een kinderboerderij sukkelt een geitje de vijver in en raakt in moeilijkheden. Een big gaat dat efkes oplossen. Met een paar duwtjes toont het big het geitje langs waar men uit de plomp raakt.
Een heldhaftige redding? Naastenliefde? Veel eenvoudiger. Het big wou van dat dwaas geblèr af, zodat het rustig verder kon doen waarmee het bezig was, zachtjes rondknorren in moddergrond.
Men kan natuurlijk een meer lieflijke inleiding verzinnen, ’t hangt er van af welke leeftijd het publiekje heeft. klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=g7WjrvG1GMk 00min29
En dan volgt nu het werk achter de schermen, de mise en scène en al het volk & alle gedoe dat er komt bij kijken, want het filmpje werd gemaakt als publiciteit voor de Oak Glen Petting Zoo in Yucaipa, California. En eilaas …, niets is wat het lijkt. https://www.youtube.com/watch?v=_2My_HOP-bw 02min10, ondertiteld in het Engels.
'k Denk dat het '86 was. Het schip (containership) lag in een Canadese haven en de chef steward had ons een paar uren verlof gegeven op voorwaarde dat we met hem mee gingen winkelen, hielpen dragen én deelden in de taxikosten. Dat soort chef dus. Hij had niet zozeer gezelschap nodig bij zijn uitstapje, eerder personeel. De collega en ik waren er in getuind en iemand van de matrozen ook. We waren dus met vier in totaal en na het gewinkel in dat paleis van commerce trakteerde de chef met een drankje.
Halverwege het eerste glas verdween hij naar de toiletten. "Je vais voir le pot". Toen hij terug kwam stond er een tweede rondje klaar. Hij dronk een mondje, "Je vais voir le pot". Hij verdween weer naar de toiletten. Een derde rondje … ik vroeg me af waarom mijn collega en de matroos hem bleven trakteren. Omdat achter ons in het middenplein een waterconstructie stond decoratief te wezen. Met bijbehorend geluid. En in combinatie met pils joeg het geklater van dat water onze chef naar de toiletten. Dat was hun manier om hem terug te pakken voor het pakjes dragen. "Wij zijn geen boys."
Wat er achteraf nog bij kwam -en wat waarschijnlijk de bedoeling geweest was- was dat de chef in volle avondservice geregeld de keuken moest verlaten omdat hij zogezegd naar de pipi moest, "Je vais voir le pot". Hij had in de namiddag geen ene pint laten staan en ’s avonds tijdens de service ging het al lang niet meer over 'le pot'. Het ging er over dat De Chef liever wou gaan liggen. Slapen.
In haven, en dan vooral tegen de kaai, is er ivm de lading of vanwege de terminal al eens belangrijk volk aan de kapteinstafel. Wanneer er dan speciale verzoekjes komen, -crêpe suzette, bvb- moet een chef in de keuken aanwezig zijn om onmiddellijk gevolg te kunnen geven aan dat verzoek. Maar De Chef lag dus dronken te ronken naast zijn toiletpot. Hij had zich 's namiddags laten zat voeren gelijk 't eerste 't beste koksmaatje.
Dat is niet aan de oren van hogerhand gekomen, -zwijgen² en zwijgen³ doet men vanzelf, wij sluiten de rangen- maar hij besefte wel dat zijn gezag een flinke deuk had gekregen. In de terugreis naar Europa blies hij veel minder hoog van de toren. Soms was één blik van iemand van ons al voldoende. De erecode hebben we nageleefd, maarreuh … dat was niet gratis hoor.
vandaag is het blog 200 dagen oud echt waar, kijk maar op het tellertje in de kolom rechts bovenaan -->
‘k Sta versteld van het aantal bezoeken, 4400+. teller kolom links bovenaan Voor een blog dat geen politieke achterban heeft en niet in populaire poeltjes vist is dit een getal om héél blij mee te zijn.
Is het geheel nu zo wat aan ‘t worden zoals ik het voor ogen had? Eigenlijk wel, ja, het schipke vaart nog altijd de koers die ik na een 1ste overzicht 100 dagen geleden lichtjes bijgesteld had. Dat was 16 december vorig jaar.
In september vorig jaar, bij de start, en bij de keuze van de opmaak, had ik een bruikbaar sjabloon gevonden, effen achtergrond, neutrale kleuren, zo weinig mogelijk gewemel of dingen die de aandacht afleiden. Met de grijs-wit schikking was ik heel blij, die kleurencombinatie is neutraal genoeg om te dienen als schrijfvloer.
Dat ik de linker kolom niet kon verbreden was wennen. Maar daarna bleek dat een zegen. Door die beperking in het sjabloon kwamen in de linker kolom enkel nog het volgnummer van de tekst met een kernwoord te staan. De titel staat nu bij in de tekst, in ‘t groot en in ‘t lichtgrijs. In het groot omdat het een titel is, in het lichtgrijs omdat hij anders als een luifel over de tekst zou hangen. Groot en lichtgrijs is een idee dat ik overgenomen heb van het blog van TiTiPoes. (mersie TiTi !)
Dank zij de correspondentie komen hier ideeën binnen. Al ulle ideeën zijn bruikbaar of worden het na verloop van tijd. Mijn prikborden (het zijn er nu al vier) hangen er bijna vol mee. Het is een geruststellend zicht : er helpen mij mensen met denken en doen. Een beetje feestelijk ook, de papiertjes brengen kleur en fleur aan deze wand van ’t bureautje.
Het systeem om als lezer of bezoeker een reactie rechtstreeks op ’t blog te plaatsen wordt bemoeilijkt door de wemelende wiebelige veiligheidscode. Da’s jammer want veel senioren-ogen hebben het daar lastig mee. De mijne onder andere. Soit, rechtstreeks mailen gaat ook hé. Altijd welkom, 24/7.
Met de gastschrijvers vlot het magnifiek. Er hebben al een mooi aantal mensen hun pen geleend. Er ligt nog een flink aantal teksten vast tot einde augustus én er zijn afspraken tot en met september. Na september is een eerste schrijfjaar om. ‘k Heb eigen materiaal voor een tweede jaar. Maar dat moet nog bekeken worden.
Gastschrijvers vind ik enorm belangrijk, onontbeerlijk eigenlijk, omdat zonder hen het blog blijft hangen in toonaard en visie. Zonder gastschrijvers zou het blog verschralen, na verloop van tijd zouden mijn inzendingen gewoon meer-van-‘t-zelfde zijn en de boel zou saai worden. Het woord verrijking wil ik niet gebruiken want dat woord is zo’n loos woord geworden dat men een kwak martinosaus al een verrijking noemt, maar de schrijfgasten verruimen de horizon. Zeker weten. En wanneer iemand dit blog goed genoeg vindt om hier een eigen tekst op logé te laten komen, dan tuimelt er veel door mijn hoofd, opluchting en dankbaarheid en blij ongeloof.
Neig bedankt iedereen die tot hiertoe heeft bijgedragen met tekst, illustratie & documentatie, kritiek, tips en nuttige raadgevingen. Blijven doen aub.
Samengevat, het blog doet het niet slecht, voor een schepsel van zes maanden. Of is dit weer wensdenken … Rap naar de nummers hieronder dan, waar de zinnige dingen staan, de zaken die een beetje HouduVast bieden in het leven.
Awel, persoonlijk heb ik daar geen probleem mee, over informatie ivm hulpmiddelen die sleetverschijnselen helpen draaglijker maken. Ook niet, zelfs niet wanneer die informatie ongevraagd haar weg vindt naar mij, in de brievenbus ligt of me heeft weten te vinden tot in mijn Postvalk IN.
Er zijn zoveel episodes en scharnierpunten in een leven waarover men de informatie wél aanvaardt, of aanvaardbaar vindt. Zelfs welkom. Over bevalling, over midlife, over menopauze, over andropauze, over uitvaart wil men intijds geïnformeerd zijn. Maar niet over Den Ouderdom? Ik wel. Hoe meer informatie hoe beter. En liefst ruim op voorhand, zodat we mogen weten waar we voorstaan.
Over puberteit, mijn eigen puberteit en die van lotgenoten, heb ik veel te weinig en veel te laat informatie gehad. Wanneer de gedegen informatie kwam, was het niet meer nodig, waren we het stadium voorbij. Wat hormonen met een puber uithalen bvb, ik dacht gewoon dat ik gestoord was, zoveel gemoedsschokken op 1 dag … gedegen informatie had het parcours kunnen voorbereiden en minder storend maken.
En dat vind ik nu opnieuw, dat alle informatiewelkom is. ‘k Heb mijn coup de vieux al gehad, de omgekeerde groeischeut, enkele jaren na de menopauze. Nu wil ik het parcours voorbereiden voor mijn Ouderdom. Want ik vind het niet meer van deze tijd dat men niet-geïnformeerd zou overgaan naar de volgende fase. En die volgende fase heet Oud.
de territoriale wateren van België, ze zijn een zakdoek groot
Bij de Thorntonbank ben ik een transformatorplatform/station tegen gekomen. Op ’t Net natuurlijk hé, niet in ’t echt. Hier het filmke: de klank mag afstaan, ’t is zenuwmuziek. De beelden zijn sprekend, meer dan oké! https://www.youtube.com/watch?v=oeDFdzHiuWo&t=18s 02min44
foto van C-Power
Wat er juist getransformeerd wordt in dat transformatorplatform weet ik niet, maar ik zou er toch eens henen willen. Doet de Thorntonbank mee aan de Open Bedrijvendag op zo-07/10/2018 ?
'k Zou er écht eens naartoe willen in-het-echt. Er is geen klimwerk mee gemoeid, want zo’n windmolen heeft een lift in de koker en heeft ook een helikopterlanding op zijn dak. Zou die landing mogen dienen voor publiek? Zelfs niet met een seniorenpaske?
Men kan er alvast per schip naartoe, een rondvaart maken en misschien geven ze dan gelijk wat meer uitleg over dat transformatorplatform ook. de klank mag weeral af, wegens ketelmuziek: https://www.youtube.com/watch?v=yNIWJRvkIOw&t=16s 01min17
Als ge ooit eens tijd hebt : op You Tube de woorden Thornton bank intikken en ge weet niet wat ge ziet, zoveel en alles om ter interessantst. (vind ik)
Ergens begin jaren '70 had de pastoor van de parochie een muziek-probleem. De koster had griep en bleef in bed en kon onmogelijk die zondag de mis begeleiden. De pastoor zocht een oplossing en stelde al zijn hoop op JB, chiroleider en muziekstudent. JB stemde toe en ging, zonder het kerkrepertoire echt te kennen, naar het doksaal waar het harmonium stond.
Alles ging prima tot aan de communie. JB besefte niet intijds dat er gedurende de uitreiking van de hosties een achtergrondmuziekje moest gespeeld worden. Toen de pastoor druk teken gaf dat hij iets moest spelen, keek JB hulpeloos om zich heen. Hij kon niet direct iets vinden of bedenken maar kreeg dan toch een ingeving. Hij zette zijn vingers op de toetsen en speelde langzaam en ingetogen, en gelukkig zonder woorden, 'Je t' aime, moi non plus', dat erotisch nummer van Serge Gainsbourg met Jane Birkin uit 1969.
Na de communie ging de mis verder. Niemand sprak schande want niemand had het nummer herkend, ook de pastoor niet. Soms wordt er nu nog mee gelachen en wordt JB er af en toe nog mee gefeliciteerd, dat hij ooit in de kerk een nummer speelde dat toen door het Vaticaan geband was! Hier een versie op orgel, minder langzaam : https://www.youtube.com/watch?v=2ToYtYUx_i8 - 05min05
Persoonlijk vind ik het Canon van Pachelbel uit 1680 nogal wat explicieter dan het nummer van Gainsbourg. Dat canon is niet zomaar een sfeerbeeld, het is een instrumentale beschrijving van het hele gebeuren, van het begin tot en met de apotheose. Maar officieel kunnen ze dat op ’t Vaticaan niet weten hé. Door hun gelofte van kuisheid en zo …
De teletijdmachine is geen grote machine meer, toen zo met instappen en ingewikkelde bedieningstoestanden. time travel machine blueprints https://news.nationalgeographic.com/news/2013/13/130412-iranian-time-machine-time-travel-grandfather-paradox/ Het is nu een tele-tijd-box, met afstandsbediening. We zijn er op vooruitgegaan. 'k Zou zo'n dingske dus thuis hebben liggen en ik zou enkel efkes terugkomen wanneer er eten moet gemaakt worden of LM verkommert door eenzijdige voeding, door een regime van dingen die hij zelf het liefst klaarmaakt.
Ik zou constant rond voyageren via dat teletijd-dingske. Er is energie om meerdere personen te verzappen, we kunnen dus met veel op stap. Geen Professor Barabas of Scotty meer nodig, we doen het nu zelf.
'k Zou niet naar één bepaalde periode gaan, ik zou themareisjes ondernemen, constant en bijna continu, want met een teletijdbox wordt tijd wel een heel relatief iets vooral wanneer men zo'n ding thuis heeft liggen, gewoon op de salontafel. En per thema neem ik natuurlijk een paar specialisten en enthousiastelingen mee. Er is zap genoeg voor iedereen.
http://ronamok.com/2010/10/22/the-rule-of-thumbs/ Mijn eerste reis zou zijn, mechanica. Hoe zat het met de houten machinerie. Tredmolens, katrollen en alle andere hijswerktuigen want zonder die toestellen werden geen hoge (stenen) gebouwen gebouwd. De gotische kathedralen in West-Europa, de piramides in Egypte, die in Midden-Amerika, de lemen flatgebouwen in Yemen, de rotswoningen overal-en-elders … Hoe verplaatste men toen gereedschappen en materiaal in verticale richting en hoe voerde men het bouwafval af ? Dat wil ik allemaal gaan bekijken.
Volgende reis : grote houten machines. Weefgetouwen, textiel in de Lage Landen en elders. Drukpersen. Dat soort dingen. Op die reis moet LM weer mee en zo nog een paar mensen natuurlijk.
En dan voeding, zonder LM, want misschien moeten we houtjes knabbelen. Ik wil weten wat er te eten gegeven werd aan de mensen in Sparta. Spartaans eten waarschijnlijk. Maar was het enkel water en brood of mocht er al eens een ajuin bij? Ze hadden er openbare keukens, als ik me goed herinner uit de geschiedenislesjes. Daar wil ik dus gaan kijken en ruiken en ook proeven. En wat aten de mensen die de piramides bouwden. ‘k Heb daar eens een documentaire over gezien. Door de vondsten konden de archeologen met duizelingwekkende precisie vertellen wat er ooit gegeten was. En nu wil ik nog weten hoe het bereid werd en hoe het smaakte. Als het lekker is blijf ik mee afwassen. Met zand. Afwassen met zand, want in de woestijn is niet genoeg water om het aan afwas te verspillen.
En dan wil ik alle scheepswerven die ooit bestaan hebben gaan bekijken. En breeuwen van dichtbij zien. Kijken hoe ze een groot houten schip neerleggen en terug recht halen, zonder het in frut te trekken. Ik ben nog niet uitgefantaseerd, maar hier ga ik efkes stoppen. Straks reis ik misschien verder.
m – EZW-04/2013, HiH-03/2015, bijgewerkt vanuit 2525
“Een vallende ster of meteoor is een kortstondig lichtspoor aan de hemel dat men ziet wanneer een meteoroïde op ca. 100 km hoogte met een enorme snelheid (tientallen km/sec) in de atmosfeer van de Aarde terechtkomt.” - en daar verpulvert door de druk van de weerstand
dooie lichtjes
Awel, als kind al dacht ik dat er iets niet klopte in dat systeem van een wens doen bij vallende sterren. De wens ging niet in vervulling en ik vond het een dooie boel.
Bijlange zo interessant niet als Sinterklaas, bvb. Van Sinterklaas wist men dat er respons zou komen. Misschien bracht hij niet exact wat we gewenst hadden, -want die man had zoveel aan zijn hoofd- maar hij liet toch een keer per jaar van zich horen.
Vallende sterren waren met veel, maar ze vielen in stilte en verder hoorde men er niks meer van. Nu nog altijd niet, ondanks al die wensen van toen. Maar 't zijn dus dooie lichtjes? Dat verklaart het waarschijnlijk hé.
Het was een plaatselijke schotel. Dat het een lekkernij was durf ik niet beweren. En ik weet niet of het toeristisch was, maar ’t was wel een eindje van huis. We reden in de Pyreneeën richting Frankrijk. We werden overvallen door een plaatselijk onweer en bleven opzij van de rijweg het einde van dat geweld afwachten. Indrukwekkend hoor, een onweer in de bergen. En voor zeelieden is dat eens iets anders hé. De storm uit-zítten. Ja, eens iets anders.
starry night fragment Van Gogh
Het was eind oktober. Dat jaar (’92) een uitzonderlijk milde oktober. Maar wel oktober want toen het onweer verder trok was het al donker. Donker in de bergen. En we hadden al lang de bergen moeten uit zijn. Beneden hadden we moeten zijn. Met de benen onder tafel. Maar we zaten dus nog boven. Verkleumd zaten wij daar. Op het randje van onderkoeld. LM startte de wagen en ik probeerde mijn denken te starten. Zolang het bergaf was reden we goed. Tenzij het een onverharde weg was natuurlijk. Voor de rest : hoe bergaffer hoe beter. Maar we moesten snel een plek vinden waar we onze warme kledij uit de koffer konden halen. Sokken & iets met mouwen. In momenten van kilte en kou wordt een mens gelukkig van mouwen en sokken.
Toen zagen we een lichtje. Er waren een paar parkeerplaatsten. We hadden er voldoende loop om uit de koffer iet of wat warme kledij te nemen en aan te trekken. En toen gingen we naar binnen want het was een eethuisje. Met een bekende lichtreclame. Ergens boven in de Pyreneeën een bekende lichtreclame die brandde !
De beloofde B-burgers hadden ze niet. Waarom dan die lichtreclame? Niet vragen. Ze konden ons wel een warme hap bezorgen. Recht van het fornuis van de vrouw des huizes. En dat rook lekker. En we hadden geen keuze. Dus knikten we om ter ijverigst van Si. En gracias en zo. Het eten kwam. Met veel saus en warm. Daar was ik zo blij om. Ik at vree enthousiast en babbelde opeens veel Spaans, in de hoop dat LM niet zou merken dat er orgaanvlees op het bord lag.
En ik vroeg of we ergens konden overnachten. - No. - Nergens in het dorp? - No. Basken in de bergen, gastvrij maar gesloten van aard.
Na een paar happen had LM door dat er iets was. Ik zat teveel te tateren in een koeterspaans dat ik tevoren in de bewoonde wereld amper dierf fluisteren. Hij keek in zijn bord en vroeg - Kent gij die schotel? - Nee, maar het ruikt toch lekker hé … hé? Hij had me door en hij vouwde zijn bestek op het bord.
We konden ter plaatse niet overnachten, mijn chauffeur was krikkel van de honger en we moesten in het donker nog de berg af. Dan liever op zee.
m – EZW-05/2012 , HiH-03/2015 - en echt, echt waar, die schotel rook lekker. Echt lekker!
In onze kinderjaren gingen we brood halen met de fiets. We hadden daarvoor een rechthoekig blauw nylon draagtasje dat aan het stuur kon gehangen worden. Men moest eerst de rem dichtknijpen om het oor van het tasje over het uiteinde van het stuur te krijgen. Dat was telkens een gefrutsel. Wanneer de weersomstandigheden wat minder waren was ik van dienst, als oudste. Dan propte ik dat tasje in de zak van mijn jas en in de andere zak frommelde ik de broodzak weg.
Een broodzak werd toen aangerekend en wie een broodzak hergebruikte bespaarde 50 centiemen per keer. Op termijn gezien was dat geld,na x-aantal dagen had men de prijs van een brood er uit. Bij slecht weer trapte ik nogal door en zo gebeurde het dat de broodzak uit mijn jaszak viel en ik merkte pas toen ik bij de bakker stond, dat ik die zak niet meer bij had. En ik had geen 50 centiem teveel bij. Ik ging terug met de fiets aan de hand. Koud en nat. Ik zag de broodzak liggen. Nat.
girl with a bicycle, 2016 Kristel Tatiana Nadvornaia, Belgium
Wel, hij was smoezelig maar niet echt helemaal nat, want broodzakken waren -en zijn nu nog- gedrenkt in paraffine. Met een natte mouw en met een tipje van mijn droge zakdoek heb ik de broodzak ongeveer toonbaar gekregen en ben ik weer naar de bakker gefietst. Thuis heb ik mijn jas bij de chauffageketel opgehangen om uit te druppelen, het brood heb ik in een andere broodzak gedaan en de besmeurde zak heb ik laten verdwijnen in de grote vuilnisbak, buiten aan de keldertrap.
In de garage stond de fiets te lekken, de fiets van Noë … eigenaardig hoe sommige momenten bijblijven. Het 'geef ons heden' was volbracht.
te gast bij Wim Helsen, Wim Helsen zelf, met als gastvrouw Maaike Neuville
Jong landschap Zo staan beiden bijna roerloos in de weide het meisje dat loodrecht aan een touw des levens hangt legt hare lange hand op de lange rechte lijn der geit die aan haar dunne poten de aarde averechts draagt Tegen haar wit en zwart geruite schort houdt het meisje dat ik Ursula noem - in 't spelevaren met mijn eenzaamheid - een klaproos hoog
Er zijn geen woorden die zo sierlijk zijn als ringen in zeboehorens en tijdgetaand zoals een zeboehuid - hun waarde bloot naar binnen schokken Zulke woorden las ik gaarne tot een garve voor het meisje met de geit
Over de randen van mijn handen tasten mijn handen naar mijn andere handen onophoudelijk Uit : Verzamelde Gedichten van Paul van Ostaijen
Iemand vroeg een lijst van de studiogasten bij Wim Helsen, programma Winteruur, op Canvas ofte VRT2. En ik denk … ik vermoed dat ik weet waarom. Uitleg & lijst staan in bijlage, gewoon aanklikken. De lijst is bijgewerkt t/m nr 399, de laatste aflevering van het dit seizoen.
De mails van nieuwsbrieven laat ik toekomen in elk een eigen map, ze ploffen er vanzelf in. Vroeger deed ik dat handmatig, de mails naar de juiste map verplaatsen, maar dan gebeurde het al eens dat ik er eentje over het hoofd zag en dat pas later merkte. Soms veel later pas. Nu kan dat niet meer gebeuren, mails die[xyz] als afzender hebben komen automatisch toe in de [xyz]-map. Het is een mooi gereedschap, dat automatisch plaatsen. ‘k Zou het niet meer kunnen missen.
De andere mails komen toe in Postvak In. Indien nodig verzet ik ze handmatig naar de betreffende mappen. Of ik zend ze door, als dat de bedoeling is. Moppen en lachfilmpjes bvb, die worden doorgestuurd naar een aantal vaste correspondenten. De PPSsen, daar ben ik aan voorbij, tenzij het over schilderijen gaat, dan haal ik er misschien interessante informatie uit. Vermits de titel van een PPS meestal te vaag is om er iets te kunnen uit opmaken, doe ik de PPSsen wel efkes open, om te kijken waarover het gaat. De klank blijft af staan hé, want voor men het weet is die panfluit daar weer!
En dan zijn er de buitenlandse nieuwsbrieven. Ze zijn een zegen en een vloek. DeMilked, Retronaut, Lost at E minor, Abandoned, Ufunk, Failblog en zo nog een paar, daar heb ik me in de loop der tijden op ingeschreven. De loop der tijden, dat klinkt nogal... Wat ik niet de dag zelf heb kunnen bekijken vliegt er 's anderendaags onherroepelijk uit. Want als ik dat niet doe, stapelen die mails zich op en feitelijk bekijk ik ze dan later toch niet. Waarom zou ik, er is elke dag een verse lading. Maar ik schrijf me daar niet uit hoor, uit die verre nieuwsbrieven, 'k zou zo eens iets kunnen missen! Iets over een pinguin met een pijne poot in de zoo van Auckland wil ik weten. De foto’s die de nieuwsbrieven sturen hebben me al verschillende keren een verhaal opgeleverd. Daarom blijf ik ingeschreven, de nieuwsbrieven zijn een zegen. Tenzij ik weinig tijd heb. Dan is die overvloed een vloek. Dan weet ik al dat ik die mails zal deleten en dat vind ik erg op voorhand, zomaar materiaal verwijderen.
Tiens, ipv hier te zitten kletsen over post … misschien zou ik beter eens gaan kijken in de Postvakken of daar al materiaal toegekomen is. Toedeloe.
te gast bij Wim Helsen, Tom Van Dyck met een tekst van Jozef van den Berg
Het is een heel wonderlijk boek. Ik ben nog steeds bij hoofdstuk 1. Er staat een stukje aan het begin wat ik maar niet begrijpen kan. Ik heb het nu al zo vaak gelezen en ik slaag er gewoon niet in. Ik heb met mezelf afgesproken: ik ga niet verder, totdat ik het begrijp. Ik heb ook allang gedacht: als ik het dan begrijp, hoef ik het hele boek niet meer te lezen. Zo is het altijd: als het begin niet goed is, is de rest ook niet goed. Maar misschien vanavond … Zal ik het misschien voorlezen? Misschien dat jullie het begrijpen! Hoofdstuk 1. Iemand zei: dat ben ik vergeten. En de Meester antwoordde: er is één ding op de wereld dat u nooit mag vergeten. Wanneer u alles vergeet, behalve dat ene, hoeft u zich nergens zorgen over te maken, maar wanneer u overal aan denkt, alles doet en niets vergeet, maar u vergeet dat ene, dan heeft u eigenlijk niets gedaan. Uit : Moeke en de Dwaas van Jozef van den Berg
Over Tom Van Dyck : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Van_Dyck_(acteur) Over Jozef van den Berg : https://nl.wikipedia.org/wiki/Jozef_van_den_Berg + héél veel op YouTube Over Moeke en de Dwaas : In 1980 en 1981 speelde hij Moeke en de Dwaas, dat zijn grote doorbraak zou worden. Deze voorstelling speelde hij onder meer in Parijs, de V.S. en Japan. In deze voorstelling speelde hij een monnik en zijn poppen waren zijn familie. Zo waren er onder ander Luc de kluizenaar (alsof van den Berg een vooruitziende blik had), … de volledige theaterversie : https://www.youtube.com/watch?v=aEMc0ED79vk – 01h12min47
'‘k Ontvang de mails in Outlook. Niet Outlook Express hé, dat was ooit het klein broertje. Gewoon Outlook, de versie met alles er op en eraan.
Dat vind ik een handig programma om twee redenen :
- Outlook biedt dezelfde opmaak-mogelijkheden als Word, wat gemakkelijk is wanneer men een mail wil beantwoorden, men moet niet naar Word voor lettertype en/of kleur. In Outlook houdt men de te beantwoorden mail in beeld. Of toch vlak er onder.
- Outlook heeft een enorm goede zoekfunctie. Die speurt het zoekwoord niet alleen op in de titel, maar ook tot ín de tekst. Gmail doet dat mogelijk even grondig, maar daar is het dan weer pover gesteld met de opmaak-mogelijkheden.
Daarom Outlook.
Er was een hele tijd geleden eens de vraag welk comfort men liever niet zou willen opgeven. Hoe het juist geformuleerd werd weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat ik heel snel klaar was met mijn antwoord : een koelkast in de keuken, warm water in de douche en Outlook op mijn laptop. Die drie dingen zou ik tot het laatst vasthouden. Dan slaap ik wel op een veldbeddeke. Desnoods in een leeg appartement.
610 - interior hyperrealistic 2016, Yongjae Kim, USA/Korea Als ik meer Noordelijk zou wonen, kon ik de koelkast misschien opgeven. Als ik meer Zuidelijk zou wonen, kon ik het warm water misschien opgeven. Maar Outlook opgeven? Liever niet. Ik denk het niet. Outlook en een veldbeddeke, en deze vrouw kan voort.
te gast bij Wim Helsen, Jinnih Beels met een tekst van Sun Tzu
De kunst van het oorlogvoeren
Oorlogvoering is gebaseerd op misleiding. Daarom : Wanneer krachtig, lijk machteloos; Wanneer actief, lijk inactief; Wanneer dichtbij, lijk ver weg; Wanneer ver weg, lijk dichtbij; Als ze een voordeel hebben, verleid hen; Als ze verward zijn, verpletter hen; Als ze veilig zijn, wees dan voorbereid; Als ze sterk zijn, vermijdt hen Als ze snel geïrriteerd zijn, verstoor dan hun rust; Als ze nederig zijn, maak ze dan hooghartig; Als ze rustig zijn, verstoor dan hun rust; Als ze verenigd zijn, verdeel ze. Sun Tzu, ca 544-496 v.Chr
Onlangs bracht LM een nieuwe broodrooster mee. Het model dat ik gekozen had was niet in voorraad. Hij kwam thuis met een model dat handiger is (twee korte brede sleuven ipv één lange) en nog véle mooier ook : afgeronde hoeken, o.a. Het toestel heeft een rode zool, een rood dat helemaal past bij een aantal accessoires in de keuken. Het heeft twee grote rode bedieningsknoppen. Onderaan een ronde clownsneus voor de tijdsinstelling met daarboven, als een baseballklepje, een brede schuifschakelaar om het brood te laten zakken. Aan weerszijde van de ronde knop onderaan staat een streepje. Die twee streepjes zijn de lachende oogjes. Het is een broodrooster om te zoenen. Zoenen kan ten allen tijde want tijdens het roosteren houdt hij de wangen koel.
Wat is er nu cadeau aan het ding?
Het feit dat LM de tijd genomen heeft & de moeite gedaan heeft om zich te concentreren op de voorradige modellen, zich niet heeft laten afleiden door de aanwezige Schikgodinnen en gekozen heeft voor een model waarvan hij dacht & vermoedde dat ik het ook mooi zou vinden. Dat klinkt nu wel vlotjes maar voor LM is dit een hele prestatie. Die focus & die concentratie zijn het eigenlijke cadeau : zijn aandacht. Bij momenten heb ik zijn volle aandacht. En bij momenten zélfs wanneer ik er niet bij ben.
Dat zijn zeldzame cadeau-momentjes en dit schrijf ik op de tippen van mijn tenen hoor.
versnipperde aandachtonverdeelde aandacht
Dit zijn twee werken van ene Astrid Stoeppel die knap illustreren wat ik bedoel, ik ben echt opgelucht dat ik ze gevonden heb, zowel Stoeppel als deze twee werken. Ze brachten me onmiddellijk bij ons pakket van voelen-denken-doen. Van ons, mensen-wezens.
te gast bij Wim Helsen, Jan Jaap van der Wal met een tekst van Wislawa Szymborska
Ik heb gisteren niet goed mijn best gedaan in de kosmos. Een heel etmaal geleefd zonder naar iets te vragen, zonder me ergens over te verbazen.
Ik heb alledaags werk verricht, alsof dat alles was wat ik moest doen. Inademen, uitademen, stap voor stap, verplichtingen, maar zonder een gedachte die verder reikte dan de deur uit en weer terug naar huis. … Uit het gedicht Onachtzaamheid van Wislawa Szymborska
Elke morgen krijg ik een aantal foto’s doorgestuurd waarbij we een verhaaltje mogen verzinnen, of een bijschrift of een onderschrift. Deze keer moest ik echt goed kijken.
Eerst even dit : Belangrijke momenten in het leven van Snoopy spelen zich af bovenop zijn hok. Hij ligt er regelmatig te filosoferen. Zoals op de tekening hieronder.
prent van 't Net
Op de foto hieronder moest ik goed kijken wat er speciaal zou kunnen aan zijn. ‘k Zag het niet. En toen zag ik Snoopy. En toen zag ik het wel! Snoopy ligt er niet op het dak van zijn hok. Zijn hok is niet mee op de muur getekend! Hij ligt op de schaduw van het zwart toestel dat op de rechterzijde van de foto te zien is.
Dat iemand het hok van Snoopy zag in het stuk opstaande schaduw van de zwarte betaalpaal vindt ik geestig en ook hartverwarmend. Ik veronderstel dat het een betaalpaal in een ondergrondse parkeergarage is, door de invalshoek van het kunstlicht. Ondergrondse parkeergarages zijn geen aangename plekken en iemand heeft daar iets om te glimlachen binnengebracht. Knap is dat, van die iemand.
Bedenking van LM :
- Dus als het licht uitgaat hangt Snoopy daar te zweven tegen de muur, zonder hok. - In ondergrondse parkeergarages gaat het licht niet uit. Dat zou akelig zijn. - Jamaar, stel dat er een black-out is, en die Snoopy in fluorescerende verf geschilderd is. - Dat … zou griezelig zijn.
Het speels idee werd plots luguber. LM heeft zo van die dagen.
vandaag Vaderdag in de provincie Antwerpen vaderschap volgens een zevenjarige
Naar aanleiding van het toekomstig vaderschap van een voetbalidool geeft deze jongen zijn kijk op het feit. Hij werpt een licht op de zaak. Een heel eigen licht natuurlijk, en daardoor verhelderend voor wat zijn kijk betreft. Ik vat het voor u samen:
Idolen worden geen papa want papa’s zijn gewone mensen en dat wéét het jongetje van zeven want hij heeft er thuis zelf een. Daardoor is hij ervaringsdeskundige wat dat betreft.
Papa’s zijn gewone mensen én oud, want de zijne is 37 jaar. Waaruit volgt => papa worden is voor oude mensen.
Idolen zijn geen gewone mensen en ook geen oude mensen.
Idolen zijn superwezens. Zodus, wanneer idolen gewoon beginnen doen, zoiets gewoons doen als papa worden bijvoorbeeld, ja, dan … dan is de glans er af. Het aangekondigd vaderschap van zijn voetbalheld is voor het jongetje een desillusie.
Vaders zijn aanwezig, zij zijn rotsen in de branding. Zij steunen en sturen. En ze straffen wel eens, want ze zijn ’s avonds thuis. Idolen leven op het veld. En op een voetstuk. Dat onderscheid moet bewaard blijven.
In ’86 heb ik aan boord met een collega gewerkt die opgegroeid was in Australië en op haar 19de door huwelijk naar België gekomen was. Zij vertelde af en toe iets over Australië, en over krokodillen. Ze wist er ook veel over te vertellen. Niet zozeer door het huwelijk met die Belg, maar door de plek waar ze opgegroeid was, the outback ofte afgelegen gebied. Heel het binnenland is outback. http://nl.wikipedia.org/wiki/Outback
foto van ‘t Net
Ze sprak vloeiend Nederlands met een licht Antwerps accent gemengd met iets zonnigs dat alleen maar een Australisch accent kon zijn. Want Brits of Amerikaans was het niet. En New Zealands al zeker niet.
En met haar plezant exotisch accent had ze het consequent over schrokkedillen. Ik vroeg haar, waarom geen krokodillen. Daarin was ze zeer categoriek : het zijn schrokkedillen omdat het schrókkedillen zijn.
Wat ze ooit allemaal van krokodillen gezien heeft of meegemaakt heeft dat heb ik niet gevraagd. Ze kon niet zwemmen en ze wou het niet leren ookni. En volgens mij had dat iets te maken met de schrokkedillen. Haar hond misschien …
Van de turnlessen in de lagere school herinner ik me niet veel. Enkel dat ik in de rij volgde op een klasgenootje dat Betty heette. Soms kwam ik voor haar te staan, navenant in welke volgorde we moesten aantreden voor een oefening, van klein naar groot of van groot naar klein. In elk geval lagen we op naburige matten tijdens de grondoefeningen.
We droegen een donkerblauwe poffende turnbroek met daaronder witte sokken en witte turnpantoffels. Wat we daarboven droegen weet ik niet meer. Iets wits ook. 'k Zou zeggen een T-shirt, al heette dat toen waarschijnlijk anders. Een lijveke?
Wanneer we zittend onze beurt moesten afwachten voor het een of ander waren we aan het babbelen. Er was ook een meisje dat Wivine heette. Haar vader was bakker. Zij woonde niet ver van de school. Zij zat aan de andere kant van Betty. Stil en genoeglijk zaten wij daar en de zon scheen altijd.
De turnpantoffels waren vervelende dingen. Een wit schoeisel met een strak & stug stuk U-vormig elastiek op de wreef. foto van 't Net
Om die aan te trekken moesten we met een vingerke achter onze hiel gaan en dan de pantoffel aantrekken. En daarna likken aan de schaafwonden op de midden knokkel van de wijsvinger. Wij vroegen ons nog niet af hoe turnpantoffels zo konden zijn. Ze waren gewoon zo. Het woord 'gebruiksvriendelijk' moest nog uitgevonden worden.
Er was ook een ander model, met een lus die tot op de wreef kwam waardoor een soepele elastiek liep naar de zijkanten van het sloefke. Dat model had ik toen zo graag gewild.
foto van 't Net
Maar om een of andere reden was deze droom-turnsloef niet verkrijgbaar in de schoenwinkel bij ons in ’t dorp en zat ik elk nieuw schooljaar opgescheept met het lastige model.
De speelzaal voor regendagen fungeerde als turnzaal. Daar stonden wat Zweedse banken en er lagen wat matten. De matten versleuren en de banken verzetten maakte deel uit van de les en wij sloofden ons daar toen met plezier voor uit. Wanneer de banken omgekeerd werden hadden we een balk voor evenwichtsoefeningen.
foto van 't Net
En dan was er natuurlijk nog ditte, de konijnensprong :
afbeeldingvan 't Net
Misschien was turnen niet zo belangrijk in de lagere school. We speelden en renden ons immers te pletter tijdens de speeltijden. In het middelbaar, aan de overkant van de straat, heette het Lichamelijke Opvoeding en daar veranderde het een en ander.
Kleine tekening uit vervlogen tijden, zo lang verwijderd uit mijn geest
Hoor nu de bomen fluisteren zie de toren wakend zoals hij vroeger immer heeft gewaakt
Mensen kwamen en gingen jaar na jaar volgden seizoenen elkaar op
Het plaatje mijmert stilte een dorp, een thuis waar eenvoud en vrede heerste
Elisa 16/02/2013
Zelf heb ik een gans andere ervaring met het dorpsleven. Er was niks eenvoudig of echt vredig in die tijd. Al vrij jong had ik het gevoel dat er onderhuids van alles broeide, dat er twee werkelijkheden aan de gang waren, die van de kinderen en die van de grote mensen.
Plotse stiltes, veelbetekenende blikken, samengeknepen lippen, afgebroken gesprekken wanneer we te dichtbij kwamen, uitdrukkingen en eigenaardige woorden die ik niet begreep en waarover ik geen uitleg kreeg wanneer ik er naar vroeg … Al doende heb ik geleerd dat geen belangstelling tonen een bruikbare methode was om iets over de tweede werkelijkheid te vernemen, over wat, waar, wie-met-wie en hoe dikwijls. Dat was het platteland waarover Miel Cools in 1965 'ondeugend' deed. Zo heetten de streken à la boer Bavo toen, 'ondeugend', want het was de tijd dat jongemannen snaaks en jonge vrouwen guitig genoemd werden, abortus levensgevaarlijk was en anticonceptie zo goed als onbestaande. Condooms waren niet verkrijgbaar of men moest connecties hebben, periodieke onthouding werd in het parochieblad niet uitgelegd en 'voor het zingen de kerk uit' kon al eens mislukken.
Op de koop toe heette onze parochie Sint Bavo. Én de pastoor kon sommigen meisjes van de catechese niet met rust laten. ‘k Was 15 toen ik dat toevallig aan de weet kwam, het was 1967, het jaar dat mijn zus Tina in het wit zou lopen. Hij werd overgeplaatst. Wat ik dan weer obscuur en broeierig vond. Ze hadden hem bij ons op de parochie kunnen laten, wij wisten tenminste dat hij niet te betrouwen was. Wij wisten dat we hem in het oog moesten houden. Wat we ook deden. De mensen in de nieuwe parochie wisten nergens van, moesten het nog ondervinden en daar liet het kerkelijk gezag hem dus los als zielenherder. Laat de kinderen tot hem komen, en zo … Als ik nu foto’s of prenten uit dat dorp bekijk dan mijmert er niks. Helemaal niks meer. m - https://inventaris.onroerenderfgoed.be/erfgoedobjecten/76851/beelden
Een eenvoudige vraag als ‘hebt gij nog een zolder?’ is voor mij zoals een schatkist vol herinneringen openen.
Nu heb ik geen zolder meer maar vroeger … Vroeger bij mij thuis, de thuis van mijn eerste 15 jaren. Dát was een zolder. Ik durf wedden dat niemand van jullie zulk een zolder gekend heeft. Onze zolder: hij was mijn slaapzaal, mijn speelruimte, mijn droomhuis, mijn poppenhuis, mijn schrik in de nacht.
Hij was als een huif gespannen over onze leefkamer, het voorhuis, de kelderkamer en een stuk van het mooskot. (de bijkeuken) Een stevige houten trap was de verbinding van het mooskot naar boven tot aan het houten valluik. Dat moest naar boven worden geduwd, dan één voet op een ijzeren plaat zetten, dan pas het valluik terug naar beneden laten en van dan was ik afgesloten van de wereld en had ik het rijk voor mij alleen.
Mijn slaapplaats bevond zich links. Binnen vier met leem bekleedde muren, een laag plafond en daar moesten wij met vieren in slapen . Twee tweepersoonsbedden, slim opgesteld, zodat wij er nog net in en uit konden stappen.
Het kamerke was voorzien van een klein dakvenster. Ervoor een plat vlak, zoiets als een nis. In onze beste momenten brandden wij daar kaarsjes. Tot we op een keer het blauwe crêpepapier waarmee we de nis hadden bekleed vuur vatte. Nooit waren wij vieren zo eendrachtig als toen en we hebben een groot onheil voorkomen. Onze ouders hebben het nooit geweten.
Links tussen het valluik en het kamerke was een loopruimte voorzien langs waar men boven de runderstal kon geraken. Rechts ervan, onder de schuin aflopende dakpannen stond een reeks manden, vol met oude lompen, afgedragen kleding, enkel nog goed voor wat lapwerk hier en daar.
Daar, dáár was mijn thuis, mijn huis, mijn gezin. Ik had er poppenkinderen, niet te tellen. Elke oude lomp kon dienen: oprollen, een slag in de helft, bovenste deel een koord errond wat moest dienen als hoofd, en ik kon alweer een nieuwe naam bedenken.
Het was er nooit erg koud want de schoorsteen liep door het midden van het zoldergedeelte. De enige Leuvense stoof daaronder hield de meest kou buiten. Ze brandde ook heel de tijd want er moest op gekookt worden en water verwarmd, onder andere voor de afwas. Ik heb ook nog leren strijken met een strijkbout, die moest uiteraard ook verhit worden op de warme plaat.
De zolder had over gans de oppervlakte een houten vloer. Het grootste deel diende als graanzolder, daar lag het graan gespreid om te drogen. Onder de laagste plaatsjes van het hellend dak stonden gevulde zakken met allerlei soorten graan, netjes dicht gebonden. Honderden keren heb ik vader geholpen door de zak open te houden zodat hij vlot met zijn bats (schep) het graan er in kon laten glijden. Vakkundig werd rond de zak een koordje gebonden en dan was het wachten tot de zakken naar de molenaar gingen.
Het gemalen graan stond apart, het meel dat in de grote trog zou belanden en onder moeders vuisten werd gestampt en geplet tot mooie ronde broden. Maar dat is een ander verhaal, het bakhuis.
MVS - EZW-03/2012, bijgewerkt - MVS, als ge dit toevallig zoudt lezen, wilt ge dan contact opnemen met mij, aub?
Sommige foto’s op ’t Net zijn zó sprekend, dat me vanzelf een anekdote te binnen schiet.
Peter was verliefd op de zus van zijn beste maat. Al lang. Dat wist hij goed te verbergen want niemand had er enig vermoeden van. Ook het onderwerp van zijn adoratie was blind, stekeblind voor zijn schuchtere, onhandige pogingen.
Al die tijd bleef Peter misschien wel verlegen, maar hij werd wel vindingrijk. De hond des huizes, ene Chuppy, zou hem helpen. Chuppy kende Peter als de vriend aan huis en daardoor was hij een zeer gewillige bondgenoot.
Op de (20ste?) verjaardag van Diane, het was een woensdag, strooide Peter een boeket rozen voor de deur, -de doorns van de stelen afgedaan natuurlijk- en hij gaf Chuppy één roos in de muil. Hij deed de hond zitten, belde aan en wachtte. Toen Diane opendeed en de bloemen begon op te rapen, kwam hij van achter het hoekje, kuchte en vroeg of ze zaterdag mee wou gaan eten.
foto van ‘t Net
Diane, nog onder de indruk van de stunt met de bloemen en de hond, zei in een opwelling ja. Ze zegt soms nu nog, dat het de beste beslissing van haar leven was.
En ze gingen eten en ze gingen een beetje dansen, een beetje maar, en ze gingen wandelen en Diane zag iets in Peter dat ze tevoren nooit gezien had.
Nu zijn we zoveel jaren en twee dochters verder en Peter is bijlange niet verlegen meer in zijn leven als echtgenoot, vader en volwassen man.
Is liefde blind? Ik weet het niet. Diane haar ogen zijn toch open gegaan. Misschien werd haar liefde later pas blind. Omdat het later pas liefde werd.
Lucia kan al mooi schrijven en wanneer ze bij Oma is mag zij de boodschappen noteren. Bij Oma heeft ze haar eigen pen. Een vulpen. Een vulpen die niet kan spatten.
Groenten en fruit waren al opgeschreven. "Nu nog het vlees en dan zijn we klaar. Beenhouwer dubbelpunt" dicteerde Oma. In een lijstje moeten geen hoofdletters weet Lucia, en ze schreef 'beenhouwer :'
Misschien vanavond eens vogeltjes zonder kop, dacht Oma. Maar dat klinkt zo cru, zonder kop … blinde vinken dan? Loze vinken! En ze dicteerde : "Twee loze vinken". Lucia schreef. Lucia schoof het papiertje naar voren en Oma overliep het lijstje. Onderaan stond 'beenhouwer : 2 boze vinken'.
"Schatje, wat staat hier? Twee boze vinken? Het zijn loze vinken". "Nee" zei Lucia, heel zeker van haar stuk, "het zijn boze vinken". "En waarom zijn het boze vinken?" vroeg Oma berustend, want er zou weer een reden volgen. Lucia rolde met haar ogen, zuchtte nadrukkelijk en zei : "Omdat we ze gaan op-e-ten".
Ja. Natuurlijk. Daar had ze een argument. Aan de muur hangt een prent van een droeve vink naar hen te kijken.
'k Dacht tot voor kort dat krokodillen/kaaimannen/alligators geen vijanden hadden. Buiten de mens dan. En dan nog. De gewapende mens. Niet de brave dorpeling die langs de oever naar de markt stapt om daar een paar centen te gaan verdienen.
Maar jawel. Het luipaard (de jaguar) is een natuurlijke vijand van krokodil en aanverwante griezels. Het gebeuren speelt zich af in de Pantanal (drasland), centraal Brazilië.
Hoe zo’n knappe gladde kat zo’n geschubd monster overmeestert, met de tanden recht door de schedel, ziet ge in het filmke hieronder. Er is geen ramp hé, er is geen bloed te zien, en geen hersens ookni :
Misschien is het in onderstaand fragment (van het zelfde filmke) iets duidelijker hoe de jaguar van links in beeld naar de zandbank rechts peddelt zonder merkbare waterverplaatsing. Hij sluipt door het water, van links naar rechts. Goed kijken hé. Men ziet haast niks. Zo rimpelloos sluipzwemt dat dier.
te gast bij Wim Helsen, Jan Leyers met iets van Alessandro Baricco
Jarenlang heb ik mijn teams ietwat mysterieuze doelpunten in de verte zien maken. Dat waren dingen die daarginds gebeurden, op een deel van het veld dat ik niet echt kende en dat in mijn verdedigersogen de fabelachtige uitstraling had van een badplaats achten de bergen: vrouwen en grote garnalen. Als ze een doelpunt maakten, vlogen ze elkaar daarginds in de armen, dat weet ik nog goed. Jarenlang heb ik vanuit de verte gezien hoe ze elkaar in de armen vlogen. Af en toe rende ik nog wel eens het veld over om bij ze te komen, en ze ook in de armen te vliegen, maar dat werkte niet echt: je kwam altijd een beetje later, als het meest uitzinnige gedeelte al achter de rug was. De barbaren, Alessandro Baricco
Over De Barbaren : ‘In De barbaren behandelt Alessandro Baricco een fenomeen dat ons allen aangaat: de geleidelijke teloorgang van ons cultuurbesef. Baricco schreef hierover een serie wijd uiteenlopende en veelgelezen artikelen. Zo schakelt hij moeiteloos over van de tanende interesse voor de wijncultuur naar de vercommercialisering van de ooit heilige voetbalsport. Is er in de moderne tijd nog wel plaats voor bezieling? Wel degelijk, stelt Baricco, we moeten alleen beseffen dat er niet zoiets is als beschaving aan de ene en barbarisme aan de andere kant. De huidige cultuur bevindt zich in een staat van mutatie; er is geen sprake van een botsing, maar van een overgang van een oude naar een nieuwe cultuur. In dit scherpzinnige, gedurfde boek houdt Baricco aan de hand van een rijk arsenaal aan voorbeelden een bevlogen en hoopvol pleidooi voor de toekomst van onze cultuur.’
Wat een beklemmende sfeer. Ik zie het voor me : in de tweede paragraaf dartelt de vrijbuiter nog over het erf, in de derde paragraaf weegt plots de schemering loodzwaar. ‘k Snap heel goed dat het moést gebeuren. Toen. En waarom het op die manier gebeurde snap ik ook ongeveer.
‘k Zou graag weten hoe oud het meisje was dat de achterdeur opentrok. Gewoon om het filmpje in mijn hoofd te kunnen afwerken.
Wanneer MVS schreef over vroeger waren dat echt tijdsdocumenten. Bij haar teksten zat ik soms op het randje van mijn stoel. Zoals nu.
een verhaal van MVS
Wij hadden na de tweede oorlog een Mirza, van welk 'merk' hij was weet ik niet , Hij was zwart en wit gevlekt, dat herinner ik me nog. Hij mocht overdag loslopen maar zou nooit verder durven dan ons erf . Omdat onze leghennen ook altijd los over het erf liepen legden die over heel het gebied hun eieren. Mijn moeders zaligste werk was, met een eierkorf aan haar arm de eieren zoeken, rapen; onderin de hooimijten, stromijten boven en onder, men kan geen loos plaatske bedenken of daar lagen eieren.
Maar onze Mirza werd haar concurrent, die had op een keer de smaak te pakken gekregen van die 'ballekes'; sinds die keer was er geen verbieden meer aan. Een hondenhok had hij nooit gekend want ‘s nachts sliep hij op de voor-aard van de runderstal en moest hij waken, daarvoor diende een hond in die tijd. En de vele loslopende katten moesten muizen vangen.
Op een avond, het was reeds schemerdonker, hing er een vreemde sfeer in ons 'mooskot', (de bijkeuken, waarschijnlijk waar de pomp stond en de gootsteen was) mijn oudere zussen bleven wat te lang rond de pompsteen treuzelen. Mijn moeder bleek nog buiten en toen ik de achterdeur opentrok om te zien waar ze bleef, zag ik ze wat verder naast de waterput op een reservoirbak zitten. Die bak stond altijd vol water om de beesten drinken te geven. Het leek me dat ik in de verte het gejank hoorde van onze Mirza. Bleek dat mijn moeder hem aan 't verdrinken was. Dat een hond op die manier aan zijn einde werd gebracht was in die tijd geen uitzondering, maar mijn eigen moeder … ?
MVS m– EZW-03/2012, herzien – aan MVS, als ge dit toevallig leest, wilt ge met mij contact opnemen, aub?
te gast bij Wim Helsen, Wouter Beke met iets van Cicero
Ik zie de natuurlijke orde voor de mens als volgt: Wij zijn geboren in een situatie waarin alle mensen onderling iets gemeenschappelijks hebben, méér ervan naarmate de onderlinge band nauwer is. Stadsgenoten bijvoorbeeld voelen zich meer verbonden met elkaar dan mensen van elders, familieleden meer dan met vreemden. Geheel op natuurlijke wijze ontstaan deze relaties tussen hen.
Maar die natuurlijke band mist een solide basis. Vriendschap in de ware zin van het woord staat ver boven dat soort verbonden zijn. Kijk maar. Uit zulke relaties kun je de hartelijke genegenheid wegdenken, uit vriendschap niet. Is de genegenheid uit zo’n natuurlijke binding weg, dan is het met de vriendschap gedaan, maar het blijven wel buurtgenoten of verwanten. Over Vriendschap, Cicero
Volgens de jongste dochter van mijn zus Laura hadden alle mensen een onzichtbaar gezelschapsdier dat in de lucht woonde : hun sterrebeest. Op de minzame manier van een vijfjarige vond zij dat ietwat pover, want zelf had zij ook nog een engelbewaarder in de lucht.
Haar papa en mama hadden een Vis. Volgens Uma was hun sterrebeest één Vis per persoon want er zaten maar twee vissen in het aquarium thuis. Ofwel zat Bruna er voor iets tussen, in dat kinderkopke.
afbeelding van 't Net
Bruna voorzag een hele kinderwereld met één vis. Generaties kleuters na mekaar. Daar kan die van ’t Meer van Genezareth in Galilea niet tegenop.
Uma had een Stier. Dat is een jongenskoe, zoals op de boerderij. En dan waren er in het gezin ook de dieren uit de dierentuin. De zus had een Leeuw, een broer had een Schorpioen en een broer had een Maagd. Een Maagd had ze nog niet gezien in de Zoo. Maar ze gingen nog wel eens terug hoor, stelde ze me gerust.
te gast bij Wim Helsen, Barbara Sarafian met een fragment van Isabelle Eberhardt
Folie diront les incrédules amoureux des solutions toutes faites et que le mystère impatiente.
Non, car la perception des abîmes que recèle la vie et que la trois quarts des hommes ignorent et ne soupçonnent même pas, ne peut etre traité de folie qu’au même titre que le dédain de l’aveugle-né pour les descriptions qu’un artiste lui ferait des splendeurs d’un coucher de soleil ou d’une nuit étoilée.
Il est facile de tranquilliser son âme peureuse, effarouchée par le voisinage de l’Inconnu, au moyen d’une explication banale, puisée dans la fausse expérience des hommes et dans les idées courantes, ramassis informe de bribes d’idées sans suite, de connaissances superficielles et d’hypothèses prises pour des réalités par l’inconsummerable lâcheté morale des hommes! Uit : Lettres et Journaliers – Isabelle Eberhardt
Konijn en Hert leiden een aangenaam en zorgeloos leven als tekening, als figuurtjes in een tweedimensionale wereld.
Via een gebroken TV scherm en een droom over de Rubik-kubus ontdekt Hert het bestaan van een derde dimensie. Hij studeert en cijfert en is helemaal in beslag genomen door de zoektocht. En dan raakt hij plots zelf, per ongeluk eigenlijk, in de driedimensionale wereld. Konijn blijft achter in de tweede dimensie Wanneer blijkt dat Hert niet terug kan naar de vroegere situatie, naar het 2D-bestaan, zijn ze gescheiden door iets onoverkomelijks. Kent hun vriendschap nu een crisis? Ze zoeken én ze vinden een nieuwe manier van samenleven.
Een hartverwarmend verhaal, virtuoos in beeld gebracht.
Péter Vácz (°1988, Budapest, Hongarije) heeft dit filmpje gemaakt voor zijn eindexamen in 2013. Inmiddels is dit werk vertoond in 63 landen op meer dan 300 festivals en heeft het al meer dan 120 prijzen gewonnen.
Naar individuele voorouders heb ik tot hiertoe niet gezocht. En ik denk niet dat ik dat ooit zal doen. ‘k Hoef hun namen niet te kennen, ik weet zo ook wel dat ze bestaan hebben, anders liep ik hier niet rond. Of zat ik hier niet te typen. En te ademen. En zo.
Hun namen en hun individuele verhalen wíl ik zelfs niet kennen, want wie weet zaten er tussen al die voorouders onmensen en crapuul. Dat weet ik echt liever niet, want ik zit met een deel van dat genetisch materiaal.
Het is soms een overweldigende gedachte dat op gelijk welk tijdstip van de geschiedenis, er voorouders van ons rondliepen. Van het allerprilste begin, nog vroeger dan de prehistorie, toen leven nog levensgevaarlijk was, was er iemand + iemand anders die uiteindelijk maakten dat ik er ben. En gij. En alle anderen. Die individuen hebben elk lang genoeg geleefd om zich voort te planten. En zo telkens opnieuw was er iemand die lang genoeg geleefd heeft om zich voort te planten. En iemand die lang genoeg leefde om het wurm groot te brengen. Enzoverder tot helemaal aan het begin. Tot aan het begin van het begin, tot aan de eerste proteïne.
Op elk tijdstip in de geschiedenisboeken heb ik, heeft elk van ons, heeft iedereen die vandaag leeft minstens één voorouder rondlopen. Iemand die er toen al was of nog was. En dat van in het begin. Dat is voor mij een overweldigende gedachte.
Hun namen zijn absoluut niet belangrijk. Ons DNA is er immers. Daarin zit voor een deel hun identiteit. Daarin staat alles geschreven en beschreven. We kunnen DNA nog niet helemaal vlot lezen, maar ooit komt dat in orde. Ze zijn er mee bezig.
In afwachting lees ik graag geschiedenis. Én anticipatie-verhalen.
Mensen, we hebben ons best gedaan en daar mogen we een beetje fier op zijn. Emma werd bij de sportclub in Kapellen niet de sportfiguur van het jaar, maar ze had wél de meeste publieksstemmen.
Of die stemmen er kwamen omwille van haar prestaties van het voorbije jaar of uit sympathie voor haar fiere oma, dat laten we nu efkes in het midden want een jongedame die al tien jaar of langer tegelijk bezig is met studeren, én sport én jong zijn, die dingen volhoudt en alle drie in balans houdt, die jongedame verdient waardering.
En ons kostte het stemmen eigenlijk maar een paar klikjes hé, voor ons was het simpel. Hier het bericht dat ik ontving
Van: de oma van emma Verzonden: vrijdag 9 maart 2018 23:47 Aan: ons, wij allemaal dus Onderwerp: emma
(…)
Antwoord van Emma zelf :
Ik was 5de bij de Sportfiguur van ‘t Jaar, maar ik had wel de meeste stemmen van het publiek, dus bedankt iedereen om te stemmen.
Groetjes
-----
Mensen Allemaal, hartelijk bedankt voor uw stem. Zoveel steun geeft haar misschien nog méér vaart?
Een paar weken geleden hadden we TD op bezoek, zij is verpleegster van beroep en zij kent een aantal huisartsen. Ik ken maar één huisarts per keer, maar zij kent ze per bosjes hier in de streek.
Zij vertelde dat er huisartsen zijn die intensief sporten tegennatuurlijk vinden. Ons lijf is er niet op gemaakt, op zoveel eenzijdige beweging en zo vaak.
Dat denken LM en ik al jaren, maar ik was toch opgelucht dat ik het eens hoorde vertellen door een beroeps uit de gezondheidssector. Ze vergeleek intensief sporten met afbeulen, met arbeid in de tijd van priester Daems.
Awel, dat denk ik soms ook wanneer ik mensen naast een drukke baan zie joggen. Ze zuigen fijn stof en koolstofmonoxide in hun longen met hoeveelheden waar ik niet durf aan denken. Terwijl ze denken dat ze goed bezig zijn, zijn ze zichzelf een emfyseem aan het aandoen. En dat is definitief want onomkeerbaar.
opdat niemand zich vanavond ter stee zou moeten begeven met onopgeloste vraagstukken, prangende vragen of andere kwellingen die de nachtrust kunnen doen vlieden Een tijd geleden ben ik op You Tube de uitleg over de 'onzichtbare stoel' tegen gekomen.
In het filmpje over de slotceremonie in Shangai ziet men op 01min05 achter de solodanser dat de dames van de snaarinstrumenten met de linker zool eventjes over de vloer schuiven. Dat is het ogenblik dat ze het 'ankerpunt' zoeken voor de zit-mechaniek die aan hun linkerbeen bevestigd is. Dat mechaniekje bestaat uit een steun achter de kuit en een zitsteun achter dij en bil. Het geheel scharniert natuurlijk, anders kan men niet gaan zitten.
Op 01min44 staan de dames recht en wisselen van richting, maar ze wisselen niet van been. Het is weer het linkerbeen waarop ze steunen, 01min56. En het is weer de linkerbil waarop ze zitten.
Bij de man van de KLM-reclame is er een derde stuk aan de zit-mechaniek, er is ook de rugsteun. Bij hem is het mechaniekje bevestigd aan het rechterbeen. Hij zit dus op de rechterbil. Let op de onnatuurlijke houding van de rechterwreef. de luchthaven-man, http://www.youtube.com/watch?v=k3gLgZhTe3E 02min31
Het filmpje met de uitleg kondigt drie posities aan, het voorover leunen, het liggen en dan het zitten. Gelukkig begint het filmpje met de uitleg over het zitten.
Ze hebben het over een 'nagel' als ankerpunt voor de voet, maar de nagel in kwestie is wel iets groter dan een vijfduimer, het is ankerpin, bijna zo lang als een onderbeen.
Het filmpje met uitleg dat ik een tijd geleden gezien heb was nog duidelijker, maar dat vind ik nu vandaag niet terug natuurlijk.
Hier nog eventjes een straatartiest die het zitstuk laat zien. De man heeft een pint op, en met de ankerpin is het niet helemaal duidelijk want die moet in de grond zitten tijdens een optreden, verborgen onder het vloerplaatje, maar hij haalt wel efkes het mechaniekje tevoorschijn. Daarmee hebben we dat eens 'in ’t echt' gezien.
In het begin van het laatste schooljaar kregen we plots weer een opstel te maken : Het Beroep van Vader. Wij, een klas die al twee jaren dissertaties schreef en voor meer dan de helft de redactie van de schoolkrant bevolkte, wij kregen ineens terug een opstel te maken.
Dat was nogal straf vonden wij, de lijst onze gegevens lag op het secretariaat. Als de nieuwe lerares, een non, wou weten met welk beroep onze vader-sponsors onze studies bekostigden dan had ze maar die lijst te raadplegen. Maar waarschijnlijk kon ze daar niet bij.
Dat opstel stak ons. En de titel al helemaal, dat was iets voor de lagere school. Het heette toen nog niet 'inbreuk op de privacy' maar het voelde wel zo aan. "Ze -de nonnen- hebben daar geen zaken mee."
Daarbij hadden wij het voorgaande jaar Nederlands gekregen van een zeer bevlogen jonge leraar. Hij had ons zonder al te veel merkbare schade door het programma van de poësis geloodst. Hij hield ons iet of wat op de hoogte van zijn eigen schrijfwerk. Wij waren zowat de ingewijden en nu moesten we plots 'het beroep van vader' uit onze pen zien te krijgen.
Dat de non dat allemaal nog niet kon weten en dat wij verschrikkelijk nuffig bezig waren hebben we pas achteraf beseft, toen we verschrikkelijk stonden te blozen. We hebben daar op een kwartier tijd de hele klas van een 'vader-beroep' voorzien. Alle zestien de vaders. En hoe korter hoe beter. Niet alleen in Karamel, maar de dreuntoon moest er ook zijn.
---------- De Pa van MCD deed iets bij Sabena, boordcommandant: Mijn Vader vliegt met tuigen, soms vliegt er een in duigen. Die tweede helft : we hadden ergen een klok horen luiden over metaalmoeheid en DC10. ---------- De Pa van GM, muziekhandel : Mijn Vader die draait platen, hij kan het echt niet laten. ---------- De Pa van SM deed iets bij de BRT. "Zeg maar ruitenwasser" Wat heeft SM ingeleverd : Mijn vader die wast ruiten, langs binnen en langs buiten. Hij wast ze tot ze proper zijn want ruitenwassen vindt hij fijn. ----------
En terwijl we dit inleverden deden we allemaal zwaar nostalgisch over het jaar tevoren en dat zoiets bij meneer JV niet waar zou geweest zijn.
Een week of wat later kregen we onze taken terug. De non zei opgetogen dat het de eerste keer was dat ze zo snel door het verbeterwerk geraakt was. Was dat sarcastisch bedoeld? Algemene Stilte. Want NU zou het komen hé ...
En er kwam niks.
Ze verontschuldigde zich dat ze zich niet eerst op de hoogte gesteld had bij Mr. JV en dat ze ondertussen ook een paar exemplaren van de schoolkrant doorgenomen had en dat het dus niet meer zou gebeuren. Wat een sportieve non ...
En dat ze onze reactie zeer ludiek gevonden had. Ludiek? Wat een elegante manier om het uit te drukken. Wij waren een en al baldadigheid geweest tijdens het schrijven! Ludiek dus. Wat een diplomatische non ...
En zo lieten wij ons inpakken door zuster Thea, blozend van schaamte.
Ik kende haar niet. Ze is al van 1983 bezig en ik had nog nooit van haar gehoord, terwijl ik toch al jaren smacht naar nog eens een echte cabaretière ipv de stand-uppers waarmee we het moeten doen.
Doordat ze aangekondigd was als gast bij Wim Helsen (tekst 187 - 12/2017) was ik toen documentatie over haar aan het doornemen en bij fragmenten uit haar optredens en het was alsof een stuk van mijn ziel plots weer zuurstof kreeg : het Nederlands Cabaret lééft nog ! Er is weer hoop! Er zijn weer nieuwe meesterwerkjes! Haar kijk op moederschap : https://www.youtube.com/watch?v=MPZKukS9Xa0 – 02min09
En toen ik dan het onderstaand nummer voor de eerste keer hoorde, ging ik als een pingpongballeke heen en weer tussen herkenning met glimlach aan de ene kant en verontwaardiging aan de andere kant. Herkenning van de situaties die ze zo raakt schetst met onmiddellijk daarop verontwaardiging zo van : hé zeg Kaandorp, maar ík overdrijf die dingen niet zo hoor mens!
tekst :
Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar Alles is voor mij ontzettend moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven, nee-nee, maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Bij mij gaat nooit eens iets vanzelf, daarom ben ik vaak zo moe Heel veel dingen zijn zo moeilijk dat ik ze gewoon niet doe En doe ik wel een keertje iets, wordt het heel vaak niet gewaardeerd En daarom gaan veel andere dingen automatisch ook verkeerd
Ik kan vaak ergens niet mee helpen want dan heb ik ergens pijn Dat vind ik zelf ook heel vervelend dat ik er dan niet bij kan zijn Ik sta natuurlijk ook veel liever altijd voor de mensen klaar Maar ja ze moeten maar begrijpen, mijn bestaan is heel erg zwaar
Ik heb een heel zwaar leven, nee maar echt heel zwaar Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven nee-nee, maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Ik zeg ook best wel vaak een afspraak op het laatste moment af Dan hebben mensen al gekookt, maar ja, ik ben opeens bekaf Ik vind ja, ze moeten maar begrijpen dat ik een heel zwaar leven heb Het is bij hun gewoon vaak vloed en bij mij gewoon vaak eb
Soms dan sta ik bij de kassa, alles moet daar vlug vlug vlug En dan ben ik iets vergeten moet ik helemaal terug Alle mensen moeten wachten en dat vinden ze niet fijn Maar ja dan zien ze ook een keertje hoe het is om mij te zijn
Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar Moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk Ik heb echt een heel zwaar leven, nee-nee-nee maar echt waar Het leven is voor mij gewoon ontzettend zwaar
Ik neem het leven heus zoals het komt, maar ja, vaak komt het niet (Nee, nee) En dan zit ik maar te wachten en dat geeft mij veel verdriet Het geluk wordt heel veel mensen zomaar gratis toegespeeld Ik begrijp ook niet dat God de boel zo ongelijk verdeelt
En straks lig ik op mijn sterfbed en dan lig ik in mijn graf En dan denk ik: pff, 't is zwaar geweest, gelukkig is het af En ze zullen bij hun praatjes ook wel zeggen: het is waar O, wat was het leven van die vrouw verschrikkelijk zwaar
En dan die kreunstem! Ik ken mensen die zo beginnen praten wanneer ze beklagenswaardig willen overkomen en dat nog menen ook. Dit soort zelfingenomenheid en aanmatiging zet Kaandorp te kijk en dat doet zij met zes strofen en een refrein. Psychologen hebben er een thesis voor nodig.
Uit commentaren onder het filmpje blijkt dat de ironie van het nummer niet bij iedereen doordringt, dat sommigen wat Kaandorp beschrijft letterlijk nemen, als kennisgeving beschouwen. Dát is voer voor psychologen.
Wij senioren zijn ongeveer van de verplichting ontheven om te stressen over schrijffouten. Dat is een van de voorrechten van de anciënniteit op deze aardbol. En we hebben al genoeg spellingswijzigingen meegemaakt, waarvan sommige lachwekkend. Er heeft zo lang al vanalles gemoeten, het is goed geweest … on à déjà donné. Ziezo.
Nu iets uit de schooljaren:spellingsdictatuur
Van de lerares fysica moesten we zonder fouten schrijven, zij trok punten af als er een taalfout in ons werk stond. Of ze zette daar rode strepen en bemerking bij, of een trits uitroeptekens! Zo kon het gebeuren dat een werk dat er min of meer mee door kon qua redenering en berekening, dat er zelfs prima uitzag door de zorgvuldige tekening, toch ontsierd werd door haar rode kribbels. Enorm irriterend was dat. Vooral als ge dat thuis moest laten zien, zoveel rood. En wij lieten ons ongenoegen horen, wij deden verongelijkt. In alle toonaarden.
Haar redenering heeft ze eens tegoei uitgelegd.
- Als we zo dadelijk het lokaal verlaten, en een leerling valt van de trap, en ze breekt een been … dan is dat de wet van de zwaartekracht. Ja?
Wij knikten.
- Dus de wetten van de zwaartekracht gelden ook buíten het fysicalokaal, ja?
Wij knikten. Wij knikten om ter ijverigst in de hoop haar wat milder te stemmen ivm met al dat rood op ons werkblad.
- Wel, besloot ze, dan gelden de spellingsregels ook binnen de fysica. Ja?
Wij knikten plots wat minder, want wij kregen daar geen speld tussen.
m- HiH-03/2015 en die lerares heeft nog altijd gelijk, maar ik trek het mij niet meer aan , ze weet toch niet waar ik woon …
Naar aanleiding van een grapje kreeg ik vorige vrijdag een verhaal van MPC toegezonden. Eerst het grapje: "Zojuist heb ik contact gehad met een correspondente in Noord-Dakota. De sneeuw ligt daar nu ± 1,8m hoog opgewaaid en het blíjft er sneeuwen. Ze schreef dat haar rug zo ongeveer gebroken is van het sneeuwruimen. Het is -29°C en de noorderwind neemt toe. De gevoelstemperatuur is -50°C. Haar man doet niks. Sinds gisteren al kijkt hij door het keukenraam en staart. Als dit nog erger wordt, besloot ze, zal ik die zuipschuit toch moeten binnen laten."
Op onze breedtegraad zijn de temperaturen milder en daardoor zijn wij vanzelfs qua temperament iets milder.
De staat waar een oom van mijn schoonmoeder naartoe trok met zijn vrouw, nog voor WO I. Om rond te komen moesten ze er even hard wroeten als hier en ze werden niet rijk maar mettertijd werden ze wel eigenaar van farm & land. Dat maakte het verschil tussen pachter en boer. Zoals bij de meeste families die toen naar ‘de vreemde’ trokken, namen zij als ouders de gewoontes van hier mee naar ginder: de opvoeding van de kinderen was streng en stroef.
Zo kwam hun dochter Eugénie op zeer jonge leeftijd in het klooster terecht. De échte reden? Slechter dan thuis kon het daar niet zijn. Gelukkig redeneerden de kloosteroversten ginder niet zoals hier. Hier in Vlaanderen kreegt ge in de kloostergemeenschap een status naargelang de bruidsschat die ge meebracht . Ginder in de US keken de nonnen naar uw potentieel, naar wat ge kondt doen voor de gemeenschap. Niet gaan zitten borduren maar de mouwen oprollen. Zo werd de nicht van mijn schoonmoeder opgeleid als lerares, er was op dat moment nood aan leerkrachten. Zulk een vorming had ze thuis nooit kunnen krijgen en die opleiding had ze nooit kunnen volgen als ze op de farm gebleven was.
Later veranderde de situatie en was er nood aan verpleegkundigen. Omdat ze handig was en gemakkelijk studeerde, heeft de kloosterorde haar een opleiding verpleegster/anesthesiste laten volgen. 'Later' wil concreet zeggen: toen de lokale indianenstam al jaren een sociale uitkering kreeg zonder daarvoor te moeten werken (jaartal?), toen volgde er nood aan verpleegkundigen.
In die periode verloor ze haar gedrevenheid in de dienstbaarheid. Toen werd ze misschien zelfs raciste: ieder en elk weekend waren er in de lokale kliniek handen tekort om jonge indianen op te lappen die dronken en gewapend in de clinch gegaan waren met mekaar en in die toestand in de kliniek nog voor overlast zorgden ook. Ziedaar de mens. Ziedaar de taak van een verpleegster?
Rond 1972 kwam ze de streek van haar ouders en voorouders bezoeken. Eugénie, Sister Jenny, logeerde bij mijn schoonmoeder, en wij reden haar rond van Poelkapelle tot Brugge, door de kustgemeenten, en ook naar Bokrijk. Daar herkende ze de leeftrand van haar ouders toen ze kind was. Wij hadden haar gezegd dat Bokrijk ver was : toen we daar aankwamen vroeg ze waarom we al stopten. Naar Amerikaanse normen ligt Bokrijk vlak naast Poelkapelle hé.
Zelf verstond ik alles wat ze vertelde, dank zij mijn jaar Engeland. De stukjes gesprek met mijn schoonmoeder mochten aangevuld worden met West-Vlaams, Jenny verstond het nog want dat was haar thuistaal geweest. Haar moeder had amper een paar woorden Engels geleerd.
En ja, natuurlijk …, mijn schoonmoeder voelde zich gepasseerd, ze werd zelfs kwaad omdat Sister Jenny en ik zoveel praatten. Ik mocht geen tolk spelen, ze zou het zelf wel uitleggen en zij sprak Eugénie aan … in het Duits!
Conclusie van Sister Jenny over België: haar ouders waren beter hier gebleven. Dat zei ze toen we het hadden over de sociale zekerheid en voorzieningen. Voor zichzelf vond ze dat ze geluk gehad had in het klooster : daar zat men op dat gebied goed. Ze had er ooit een goeie job, kreeg rond de jaren '70 iets van 500 BF eigen geld. Van die maandelijkse som had ze jaren gespaard, om naar West-Vlaanderen te komen wanneer ze met pensioen was. Haar broers hadden bijgelegd voor de reis, zij wilden ook weten hoe het hier was maar zelf konden ze niet weg vanwege het vee en het werk op het land. Jenny kwam en ze keek voor meer mensen dan enkel voor zichzelf.
Ze vond champagne lekker. Ze vertelde dat het de eerste keer was dat ze het dronk. Mijn schoonmoeder, die als zo vaak veel te vlug conclusies trok, besloot : "In Amerika kennen ze geen Champagne, dat drinken ze daar niet." Eugénie vertegenwoordigde heel Amerika in haar ogen?
'Heb toen dikwijls op mijn tong moeten bijten om mij niet kwaad te maken. Mijn schoonmoeder kon soms zo ergerlijk dom overkomen. Maar met cijfers en geld was ze een krak. Tja, ieder haar eigen talent zeker?
'k Was op zoek naar een bepaald stuk documentatie over Vrouwendag en in mijn map 'in de maak' vond ik iets anders, iets uit 11/2014. Die link staat daar al bijna vier jaar te blinken en ik heb er nog niks mee gedaan? Schande over mij! Paus Franciscus: 'Europa is een onvruchtbare grootmoeder geworden' 25/11/14 - 14:08, Knack
Paus Franciscus heeft tijdens een toespraak voor het Europees Parlement de Europese beleidsmakers opgeroepen om het Oude Continent nieuw leven in te blazen en de mens opnieuw in het midden van het Europese project te plaatsen.
Paus Franciscus zei dat Europa dezer dagen een 'oude en vermoeide' indruk geeft, van 'een grootmoeder die niet langer vruchtbaar en levendig is en die langzaam haar ziel verliest'.
'De grote ideeën die ooit Europa inspireerden, hebben hun aantrekkingskracht verloren en zijn vervangen door bureaucratische techniciteiten van de Europese instellingen,' zei de kerkleider in Straatsburg.
'We stellen met spijt vast dat technische en economische vragen het politieke debat domineren', zei de paus.
'Mensen dreigen zo niet meer dan schakels te worden in een raderwerk dat hen behandelt als consumptiegoederen'.
Franciscus verzocht de beleidsmakers om opnieuw op zoek te gaan naar de ziel van Europa en de mens in het middelpunt van het beleid te plaatsen. Europa mag niet op zichzelf terugplooien, zo betoogde de paus, maar moet 'een referentie voor de mensheid' worden. (…) Bergoglio : dat het Europa dezer dagen een 'oude en vermoeide' indruk geeft, van 'een grootmoeder die niet langer vruchtbaar en levendig is en die langzaam haar ziel verliest'.
Conclusie : een vrouw verliest haar ziel wanneer zij niet langer vruchtbaar en van nut is voor de kweek.
wa-bliéft?
Bergoglio, het opperhoofd in Rome, de man die nadenkt over het beleid voor 1,2 miljard katholieken, gebruikt zo’n beeld? De vergelijking die hij gebruikt is een slag in het gezicht van degenen die tijd en energie steken in parochiaal werk, van degenen die vandaag nog een sprankel devotie in hun lijf hebben, bedoel ik. De vrouwen van oma-leeftijd. Denk de oma’s, de mémé’s, de bomma’s weg en er vallen een hele hoop werkingen stil in de zorgsector, rond het onderwijs, in het familiaal leven én in de parochiale wereld. Maar het opperhoofd ziet dat dus anders. Wat ben ik blij dat ik agnost ben.
Met één lijn schuift Bergoglio alle vruchtbare kennis, kunde en vaardigheden opzij die oudere (katholieke) vrouwen in hun leven hebben verworven. En ook die vrouw zelf schuift hij opzij, omdat ze "langzaam haar ziel verliest" dus haar identiteit en daarmee haar recht van bestaan als persoon. Met die zin bekijkt hij zélf de helft van de mensheid als consumptiegoed. Hetgeen hij Europa verwijt. Als men nog twijfelde aan hoe het vaticaan denkt over vrouwen, dan weet men het nu.
Een slag ook in het gezicht van de vrouwen die vrijwillig kinderloos gebleven zijn, alle religieuzen, van de stille slotkloosters tot missieposten op levensgevaarlijke plaatsen. ‘k Zou graag de mening van Jeanne Devos in India (tekst 183) horen over deze uitspraak van het opperbrein. Als ze het al de moeite vindt om er aandacht aan te besteden, aan de kliek van Rome.
Op de uitspraak kwamen in 2014 geen reacties, voor zover ik zie op ‘t Net. Bergoglio zijn gedachte werd weg-gezwegen. Tenzij misschien in de gespecialiseerde literatuur. Daar zal ze dan kapot genuanceerd zijn. Da’s ook een methode natuurlijk.
'k Heb iemand gekend die van slappe lach letterlijk helemaal slap werd. Die moest dan ter plekke gaan zitten waar hij stond want hij kon niet meer staan.
Zo heb ik hem eens om 06h+ op de trap zien liggen. Hij lag daar -slap als een hoopje vodden- te hikken van het lachen. Geen flauw idee waarom of waarover het ging, hij kreeg het niet gezegd. Heel plezant, zou men denken, maar niet zo geestig wanneer er loods aan boord is. Die gast was namelijk onze eerste stuurman. Leg met zo iemand maar eens een schip tegen de kaai hé. Hij was nog net intijds van de brug weggeraakt, voor hij zijn slaptitude kreeg.
Toen ik een trap hoger met het ontbijt van de loods op de brug kwam had ik ondanks mezelf een smile tot achter mijn oren. De loods was gecharmeerd dat hij zo vroeg op de ochtend al met de glimlach geserveerd werd. Hij dacht misschien dat ik geheel uit mezelf zo zonnig van aard was … Wat de captain dacht kon ik zien aan zijn gezicht. Nee, lachen is niet elke keer even geestig.
te gast bij Wim Helsen, Bart De Wever met een fragment uit de toespraak van Claudius Toespraak van Claudius voor de Senaat (48 n.Chr) - Tacitus Annales XI, 23-25
Wat is Sparta en Athene, militaire grootmachten van weleer, fataal geworden? Er is maar één antwoord : ze hielden hun tegenstanders, nadat ze hen verslagen hadden, op afstand en behandelden hen als ongewenste vreemdelingen. Neem daarentegen Romulus, de stichter van onze stad. Hij was zo verstandig om tal van volken -nog op dezelfde dag als waarop zij de wapens tegen ons opnamen- in de gemeenschap van burgers op te nemen.
In cultureel opzicht hebben ze zich helemaal met ons vermengd. Er zijn familiebanden aangeknoopt. Het is veel beter wanneer ze hun goud en hun rijkdommen bij ons inbrengen dan wanneer zij het voor zichzelf houden doordat wij hen op afstand houden.
Leden van de senaat, alles wat nu als oeroud gebruik wordt beschouwd, was ooit nieuw. Eerst mochten alleen leden van adellijke families magistraatfuncties bekleden. Later mochten leden van niet-adellijke families in Rome dat ook. En weer later families uit Latium. En nog veel later families uit heel Italië. Ook deze vernieuwing zal ooit gewoonte worden. En wat ik nu bepleit onder verwijzing naar precedenten uit het verleden, zal zelf precedent worden. Toespraak van Claudius voor de Senaat (48 n. Chr) - Tacitus Annales XI, 23-25
Zaterdagnamiddag zat ik hier braafjes te tokkelen en meende gebons te horen. Dat kwam van de TV, dacht ik. Maar het gebons bleef aanhouden. Dus zette ik de TV stil : duidelijk ritmisch gebons ergens.
Mijn eerste gedachte was dat er iets gebeurd was met de bovenbuurvrouw en dat zij op de vloer lag te bonzen om iemands aandacht te trekken. In een wip stond ik aan de deur om naar boven stormen. Dwz, ik nam mijn sleutels en schuifelde naar de deur om de lift te nemen.
Toen dacht ik eraan dat ik best eerst efkes achteraan op het terras kon gaan luisteren naar dat ritmisch gedoe. Want ik heb zo nog eens boven gestaan om te gaan 'redden' na een 'alarmsignaal' dat dan knallend vuurwerk ergens in de verte was en met de bovenbuurvrouw was niks aan de hand. 'k Sta buiten : het gebons was ondertussen genaderd, het was nu duidelijk tromgeroffel. Ineens wist ik het weer : de stoet. Dé stoet. Het programmablaadje ligt al drie weken op het buffetkastje om ons aan de carnavalsstoet te herinneren. Kwestie van niet-te-schrik-ken wanneer in de straten hierachter tamboergeweld zou langskomen ...
foto Nieuwsblad, 2015 Toen mijn hart wat minder bonsde nam ik me voor : volgend jaar zet ik in 't rood & in 't groot STOET op de kalender. Als ik eraan denk.
m- EZW-03/2011 en verleden zaterdag wéér zo geschrokken
te gast bij Wim Helsen, Michel Wuyts met een fragment uit 'Marte Jacobs' van Tim Krabbé Eén kind viel hem speciaal op, een meisje met halflang blond haar, een zwart gymnastiekbroekje en lange benen als scharnierende luciferstokjes. Ze was snel en handig, maar ook nog zo licht dat ze een paar keer met haar venijnige schijnbewegingen haar eigen benen onder zich vandaan schopte, en viel. Dan stond ze op en sloeg met een geërgerd gebaar het zand van haar broekje, en speelde verder. Net een pasgeboren girafje, dacht Emile, en zo ging hij haar in gedachten noemen: het pasgeboren girafje heeft de bal, pasgeboren girafje, goed ben jij. Pasgeboren girafje, speel nou naar mij over. Ze was links, viel hem op. En ze had sproetjes. Uit: Marte Jacobs, 2007, Tim Krabbé
Over Michel Wuyts : https://nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Wuyts Over Tim Krabbé : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tim_Krabb%C3%A9 Over Marte Jacobs : 'Er was een moment waarop ze allebei alleen aan de kant zaten en elkaars blik opvingen. Ze had een soort ernstige spot in haar blik, die hij niet eerder had gezien. Ze werd natuurlijk ook ouder, ze wist meer van zichzelf. Ze knikten en lachten even. Maar Emile ging niet naar haar toe. Haar rol in het toneelstuk was te klein geweest om haar ermee te kunnen complimenteren, en hij kon ook niet met haar gaan dansen. Een zesdeklasser met een eersteklasser - zoiets bestond niet. De hele school zou gonzen van de vraag wat dat te betekenen had.' tekst achterflap boek
De 'zij' in bovenstaand fragment is Marte Jacobs, het mysterieuze en ongrijpbare meisje om wie alles draait in de zwart-romantische, ontroerende roman van Tim Krabbé. De jonge en succesvolle dichter Emile Binenbaum is verliefd op haar, eerst zonder het zelf te weten en op afstand, maar al spoedig met de bedoeling haar meer te laten zijn dan de bezielster van zijn beste gedicht. Het is het begin van een bijzondere vriendschap tussen twee geestverwanten, die voorbestemd lijken om de rest van hun leven te delen.
'k Vond deze foto heel biezonder. Er spreek zo’n vastberadenheid uit.
Volgens het artikel dat iemand me achteraf toestuurde was de brandweer die ochtend de smeulende balken nog aan het nablussen. De sisgeluiden begeleidden de inzegening. De wazige vlek linksonder op de foto zou dus stoom kunnen zijn.
Die drie hoofdpersonen gaan vastberaden door: oorlog of niet, puin of niet, er wordt getrouwd, de rest volgt vanzelf. Dit vind ik een zeer mooie foto. Ze dragen allebei een baret. De hare is mode. De zijne is uniform. Het is oorlog, hij moet straks weer weg. En misschien is er een kind op komst. Dat kind moet een vader hebben, ook al komt hij mogelijk niet terug.
Alles is kapot, er is weinig ceremonieel. Maar er is wel een fotograaf. En die maakte deze foto : Blitz Wedding, April 20th, 1941
- Hoe zeggen ze dat nu weer, als er een nieuwe paus is? - Eh, er is een nieuwe paus, deed ik bereidwillig. - Nee, die woorden in het Italiaans, hoe gaat dat nu weer? - Habemus papam. ’t Is Latijn. - Ja, dat is het, habemus papa. Wil dat niet 'papa' zeggen? - In ’t Latijn? - Nee, in ’t Italiaans. - Dan is het papà, klemtoon op de tweede lettergreep.
Hij keek eens van hoe-weet-gij-dat-zo-snel en ik vertelde over een leraar die van zichzelf vond dat hij Italiaans sprak en tijdens een Rome-reis op elk terras verklaarde dat hij il pápa was ipv il papà.
Telkens we ergens neerstreken en er moest betaald worden zei hij iets als 'de papa betaalt'. Belachelijk gewoon. ’t Was een ‘olijkerd’, wou persé joviaal doen. Alleen sprak hij het niet uit als il papà, de papa. Hij zei il pápa, de paus. Telkens wanneer hij het reisgeld bovenhaalde zei hij tegen de garçon : Io, il pápa, pago. Ik, de paus, betaal. Iemand deed dan teken naar die knappe Italiaan : niet op letten, van lotje getikt.
- En dat hebt gellie zo de hele tijd … ge hebt die mens laten verder doen met zijn vergissing? - Ja. De hele Rome-reis. Hij had nog iets tegoed van ons.
LM zweeg een beetje. Hij moest efkes verwerken dat een boeket giechelmeiden op een zonnig terras wreed kan zijn, collectief, solidair wreed én stilzwijgend. Omertà.
- Het is 'papam', zei ik, habemus papam, met een m. - Pápa, papà, papam. Pampam! wat een rimram. Onthou zoiets maar eens.
’s Avonds, zo rond half acht, kwam hij triomfantelijk de keuken binnen : - Habemus Pippa!
En ik had het onmiddellijk begrepen : in Rome was er witte rook, daar hadden ze de zaak opgelost en de kwestie van de uitspraak had LM voor zichzelf opgelost.
Pippa droeg toch ook een wit kleed toen ze wereldberoemd werd hé? Awel dan … m- EZW- 03/2013, ook al weer vijf jaar geleden
Een beer en een eland willen elk het smal loopbruggetje over en komen mekaar halverwege tegen. Daar gaat hun ego met hen aan de haal. Er zijn enkel verliezers. Een haas en een wasbeer tonen hoe het wél kan, op een nog smallere strook. van Ting Chian Tey, 2010
Er was iets wat ik heel graag deed, dat was de chauffageketel vullen. Die was toen nog op kolen. Dat vullen ging vrij vlot. Van zodra ik er groot genoeg voor was werd dat mijn jobke. 'k Denk dat ik een jaar of twaalf was toen ik kennis maakte met de ketel, en leerde welke zorgen die grote beest nodig had.
'k Kreeg de ketel tamelijk gemakkelijk weer aan de praat ook, wanneer hij per abuus eens uitgegaan was omdat de verwarming weer eens te hoog blijven staan was.
De asse uit de ketel halen vond ik het plezierigste. De asse van de voorbije dagen sleepte ik in een ijzeren bak langs de garagepoort via de oprit naar boven naar de onverharde berm voor het huis. Met de asse werden de putten gevuld en de grond iet of wat verhard. Die asse maakte in de grond voor het huis een vreemdsoortig kleurenmengsel.
Met de lege asbak ging ik terug naar de chauffageketel beneden en daar deed ik het deurke open om de askoek van de voorbije dagen eruit te scheppen. Die moest dan een dag of meer koelen.
Om de asse er uit te scheppen hing links een set speciaal gereedschap met lange stelen. Onder andere een pook en een schep. Waarschijnlijk waren het de lange gedraaide stelen die maakten dat ik graag met de ketel bezig was. En het idee dat ik in mijn eentje een heel huis kon verwarmen gaf veel voldoening. Dat iemand had moeten werken om de kolen te betalen was bijzaak, ík hield het huis, en iedereen die er woonde, warm. Ikke, in mijn eentje. Want ik was al een groot meisje. De chauffagekelder had een streep daglicht, het rook er naar Nuttigheid en ik kende er de gang van zaken. Vuur maken voor een heel huishouden, het had bijna iets sacraals.
In de winter werd de was binnen gedroogd, op waslijnen in de chauffagekelder. Wanneer ik beneden kwam, gereed om de ketel bij te vullen, moest ik soms eerst de was afdoen en naar boven brengen. Daar had ik een gloeiende hekel aan : eerst een jobke moeten doen eer men aan de eigenlijke job kan beginnen.
Van andere taken als kind herinner ik me zeer weinig. Als puber wel, die taken herinner ik me wel. Maar mijn pubertijd is nog niet zo lang geleden. Of verwar ik nu met mijn midlife?
Van mijn taken als kind herinner ik me weinig, buiten het schoenen poetsen. Die taken waren er gewoon en ik deed ze. Waarschijnlijk zal het zoiets geweest zijn. Routine. Behalve de kolenketel dus, de ketel aan de praat houden was een plezierig werkje. Het was mijn troeteljobke.
Van tamelijk jong moesten we zelf onze schoenen poetsen. Dat gebeurde in de waskelder. De laatste kelder, helemaal achteraan, die met een trap op de tuin uitgaf. En waar de grote vuilbak stond. De trap naar de tuin was de logische uitgang van de waskelder, want in de tuin werd de was opgehangen.
In de waskelder stond een oude keukenkast met aanrecht, massief keukenhout, stijl jaren ’50, afgeronde hoeken en met bolletjes als handgrepen. Het zou nu een vintage meubel zijn.
In de kast zat allerlei nuttig materiaal : klein tuingerei, gevaarlijke producten die vooral buiten het bereik van kinderen moeten gehouden worden en in die andere schuif lag het schoenpoetsgerei.
In de waskelder stonden ook drie witte voetbankjes, omdat ons Ma dat ergonomisch verantwoord vond. Maw : omdat ze vond dat we niet op die koude tegels mochten zitten. Zo van die witte houten dingen met in het midden een uitsparing als handgreep. Drie zitjes voor drie zusjes. Ongeveer zoiets, maar dan met sporen van gebruik, zeg maar gehavend:
foto van ’t Net We etaleerden gewoonlijk meer materiaal dan we nodig hadden en uiteindelijk was er maar één die schoenen poetste. Tina deed meestal halfwerk. Invetten ging nog wel. En dan gebruikte ze het smeerborsteltje als micro. Ze ging op haar voetbankje staan en trakteerde ons op een reeks schlagers en smartlappen. Wanneer de tekst niet wou komen fantaseerde ze er op los.
Wij hebben in die waskelder alle toptiens gehoord. ‘k Kan geen artiesten noemen, want ik zou me van periode vergissen maar ik weet dat Tina op een bepaald moment zeer goed werd in het parodiëren van smartlappen, de Levensliederen. Met lange uithalen. Laura zat ondertussen ijverig te blinken wat Tina ingevet had maar meestal blonk ze van plezier dat ze erbij mocht zijn.
En van al dat schateren & lachen in die koude kelder moesten we al eens pipi doen natuurlijk. Daar hadden we het volgende op gevonden : het regenputje onderaan de trap naar de tuin. Papier haalden we rappekes uit de chauffagekelder, daar lagen stapels oude kranten. Niet te geloven hoeveel brandbaar materiaal er bij die ketel gestapeld lag, maar goed…
We gingen niet naar boven om naar de WC te gaan, want dan zou Mama kunnen vragen of het nog lang ging duren dat schoenen poetsen daar beneden. Het regenputje was wat wij daar zelf op gevonden hadden.
Eigenlijk was heel het keldergedoe subcultuur, maar die term werd pas later ontworpen. Op een keer waren we vergeten dat we hadden moeten schoenen poetsen en Tina en ik werden alsnog naar beneden gestuurd. Laura moest naar bed. Ze was in tranen dat ze niet mee naar de kelder mocht. "Ik wil óók poenen schoetsen" snikte ze. Vanaf toen heette het poenen schoetsen. En vanaf toen kwam er al eens iemand staan luisteren in de garage, wanneer Tina aan het zingen was en Laura en ik mee kweelden. Dat merkte ik achteraf aan het parfumspoor.
Drie witte bankjes. ‘k Zal eens vragen waar die gebleven zijn. m- EZW-05/2012 , HiH-03/2015 - bijgewerkt
'k Weet niet meer hoe de bewerkingen heetten. Steken en halen?
Als kind op bezoek bij Oma, stond ik er soms op te kijken hoe ze het deed. Ik was gefascineerd door dat precisiewerk. Zij zat te mazen en ik leunde tegen haar zetel en wij zwegen en dat was onze verbondenheid. Zij keek wat ze deed en ik keek hoe ze het deed en de kachel maakte warme geluidjes.
Met ongetwijnde wol/stopsajet zo vlak mogelijk werken of er kwamen bleinen op de voeten. Bleinen en gezucht. Ik zuchtte ook al eens, terwijl ik daar stond, maar dat was van bewondering. En om de geborgenheid van het moment.
Het was een vast ritueel, wanneer het bedtijd was voor Kleintje mocht ze op de arm van papa of mama zelf het licht uitknippen.
Want kijk, het Licht gaat ook slapen. Slaapwel Licht! En nu gaan de kindjes ook slapen! Waar slapen kindjes? In hun bedje. Waar slaapt het Licht? Piep! Het licht slaapt in de koelkast! Slaapwel Licht!
Tot de jaren van verstand gekomen en kleuter geworden, had Kleintje voor zichzelf uitgemaakt dat het Licht niet enkel slaapt in de koelkast, het woont daar ook. Want als het buiten licht is, en binnen zijn de lampen uit, dan is er tóch Licht in de koelkast. Altijd. Waaruit volgt => het Licht woont in de koelkast. Heel de tijd.
Zoals de mensen ergens wonen, wonen ook de dingen ergens. De Juf woont in de klas, het Licht woont in de koelkast.
*
Kleintje en Oma waren op weg naar het dorpscentrum. - Kijk, daar is waar Mama werkt, in dat groot huis, wees Oma. - Ja. Daar woont de Dokter, zei Kleintje. Twee straten verder was er nog een herkenningspunt. - En daar is waar nonkel Frederik werkt, bij de bank. Gij weet al wat een bank is hé? - Ja. Daar woont het Geld, antwoordde ze vlot. Over de Kaaimaneilanden, Monaco en Zwitserland hoort ze later wel.
te gast bij Wim Helsen, Erhan Demirci met een fragment uit De lammeren van Mustafa Kör
Daar, in het rommelige huisje in Konya, temidden van een doorsnee gezin met tikkende wandklok en doordeweekse levens, besef ik meer dan mij lief is: ik ben een randgeval, een dubbel geparkeerde paria, nergens thuis. Een koekoeksjong dat buiten het territorium bedelt om liefde. De vraag was, wat deed ik er aan? Wat heb ik er voor over, hoeveel wil je offeren voor de verlossing? Plots zie ik hem voor me, mijn broer, hij is zeventien en naakter dan ooit, met hiaten die hij niet in de hand heeft. Waren dat zorgen waar Ilyas aan onderging? Knagende identitaire kwesties, net zolang tot hij het niet langer kon negeren en ultieme verlossing zocht in de radicaalste der daden? Maar was het geen aangekondigde dood, waarvan de kiem was gelegd op de dag dat vader op de nachttrein naar Maasland stapte. Zelfdoding is de moord, op hetgeen je dwarsligt. In zijn onomkeerbare karakter ligt juist de kracht besloten van een uitweg. Zelfmoord is egoïstisch noch wanhopig, het is een definitieve vorm van zuivering en onderscheidt ons van andere soorten. Het is menselijk. De lammeren, 2007, Mustafa Kör
Over De lammeren : Umut woont in Maasland. Hij worstelt met de schimmen van het verleden. Na de dood van zijn broer Ilyas is hij in de greep van de weemoed. En hij denkt vaak terug aan Agabey, zijn idyllische geboortedorp in Anatolië, waar hij zijn grote liefde Aysa heeft moeten achterlaten, de kostbaarste bloem in de botanische tuin der liefde. Umut heeft het idee dat de dood van zijn broer en de liefde van Aysa iets met elkaar te maken hebben. Hij besluit terug te gaan naar Anatolië, naar Aysa, in de hoop daar te weten te komen waarom hij droefgeestig is. Umut begint aan een tocht naar het thuisland, zoals zijn vader ooit naar het beloofde land aan de Maas trok.
Mijn laptop blijft ’s nachts aanstaan. Hij gaat vanzelf wel in slaapstand. Soms sneller dan ik.
Als ik dan toch nog iets wil typen en hij slaapt al -en ik nog niet- dan ben ik sjaloes.
Het gemakkelijke is wel dat ik hem altijd mag wakker maken. Op gelijk welk uur van de nacht. En van de dag. Hij zal niet zuchten of mompelen : 'nu ik was éindelijk een weggeraakt' wat ik al wel eens doe.
LM zet zijn laptop af na het avondeten. Zijn computer gaat he-le-maal af. Hij doet dat om hem per 24hrs eens te resetten. Dat klinkt nuttig, maar zelf doe ik het niet. Ik vind het opstarten elke keer zo tijdrovend. ‘k Moet mezelf al opstarten wanneer ik wakker word. Daarom hou ik het op één tik op een toets om de laptop in het voorbijgaan te doen ontwaken, terwijl ik zelf elders ga wakker worden. Meestal onderweg naar de keuken en terug. Mijn laptop vind dat niet erg en ik vind het goed zo.
te gast bij Wim Helsen, Paul Van Bruystegem met een tekst van Jules de Corte
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de bergen zo hoog Misschien om de sneeuw te vergaren Of het dal voor de kou bewaren Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog Daarom zijn de bergen zo hoog
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de zeeën zo diep Misschien tot geluk van de vissen Die het water zo slecht kunnen missen Of tot meerdere glorie van God die de wereld schiep Daarom zijn de zeeën zo diep
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de wolken zo snel Misschien dat 't een les aan de mens is Die hem leert hoe fictief een grens is Of misschien is het ook maar eenvoudig een engelenspel Daarom zijn de wolken zo snel
Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo moe Misschien door hun jachten en jagen Of misschien door hun tienduizend vragen En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe Daarom zijn de mensen zo moe ... Ik zou wel eens willen weten, 1956 – Jules de Corte
een instrument dat niet bestaat, van Animusic, Wayne Lytle
Een paar jaren geleden kreeg ik een filmpje van deze mensen onder ogen en ik was danig onder de indruk van hun werk.
Er is geen millimeter reëel, het is allemaal virtueel, maar wat een verbeelding hebben zij! En wat een kennis van zaken om hetgeen men hoort te laten kloppen met wat men ziet. Het kan 2008 geweest zijn, zoals onder het filmke staat. Misschien later.
Slagwerk, daar ging het toen over, melodieus van klank en curieus in beeld gebracht, een wonderwereld. Stel u voor dat ge op een dag zoiets in uw kelder gemonteerd ziet staan … en dat begint dan zomaar vanzelf te spelen omdat ge binnenstapt. Per klank die men hoort is er minstens één beweging te zien.
En vandaag was er iets totaal anders. Vandaag zat onderstaand werk in de bus, in de mailbox, het werk heet De Klankkast. Alles met snaren. Tokkelinstrumenten in dit geval. Al toen ik het voor de eerste keer bekeek was ik verkocht.
Op één klankkast zijn twee harpen, een gitaar, een luit, een sitar, een contrabas en een zither gemonteerd. Tenminste, dat is wat ik er van maak. Weer alles virtueel werk, niks reëel.
En dit keer is alles in ‘hout’. Het instrument is opgevat als een automaat en voor elke noot die ge hoort is er minstens één beweging te zien, soms twee, zij het dan virtueel.
Hoe die mensen dat doen kloppen … wat een koppen. Er staat ondertussen al veel van Animusic op You Tube, maar dit vind ik nog altijd hun allermooiste werk. klank aanzetten : https://www.youtube.com/watch?v=XlyCLbt3Thk 04min30 m- kort interview met Wayne Lytle, de maker https://www.youtube.com/watch?v=eovEgc9VvZ8 , met dank aan Hily, EZW-01/2013, HiH-02/2015, bijgewerkt
te gast bij Wim Helsen, Nina van Eeckhout, met een gedicht van Herman de Coninck
Winterochtend
Ik hou van ochtendlijk vrijen, vóór alles weer moet nog even mógen. En nadien buik aan rug nog wat tegen elkaar aanliggen in de klaarte van net-klaargekomen-zijn.
Buiten ligt alles helder vastgevroren, de klare vriesochtend is altijd klaarder dan een klare zomerochtend, ongeveer zoals helderheid in een zwart-witfilm helderder is dan in kleuren. Alles is zichtbaar. De naakte feiten hebben kou.
Maar wij niet. Na de liefde buiten komen is zoiets als van de sauna in ijskoud water springen: je voelt het nauwelijks. Je voelt het net genoeg om je ijzersterk te weten. Herman de Coninck
Het is lammertijd. De ooievaar levert de lammetjes en ook ene Lambert, die geen lam is maar een leeuwenwelp. De lammeren vinden hem 'anders' en Lambert hoort er niet echt bij. Toch groeit hij op denkend dat hij een schaap is. Twee seizoenen gaan voorbij.
Op een dag verschijnt een hongerige wolf. De schapen zijn in paniek en Lambert aanvankelijk ook. Maar dan geeft hij plots blijk van leeuwenmoed en maakt komaf met de wolf. De anderen aanvaarden hem nu als een écht schaap.
Er zitten een paar serieuze kronkels in de redenering dat een uitgesloten lam-welp of welp-lam pas als volwaardig schaap wordt aanvaard nadat hij ware leeuwenmoed getoond heeft, maar dat is de wereld van de Disney-mensen van toen. Die werden geselecteerd op dat soort kronkels. We kunnen er maar goed mee zijn! En zoet mee zijn ...
te gast bij Wim Helsen, Arnon Grunberg met Een bekentenis van Czeslaw Milosz
Een bekentenis
Here God, ik hield van aardbeienjam En de donkere zoetheid van een vrouwenlichaam. Maar ook van ijskoude wodka, haringen in olie, Van geuren: kaneel en kruidnagelen. Dus, hoezo ik een profeet? Waarom zou een geest Iemand als mij bezoeken? Zo veel anderen Zijn terecht uitverkoren, geloofwaardig. En wie zou mij geloven? Want men zag Hoe ik me op het eten werp, roemers leeg, En gretig naar de hals van de serveerster kijk. Gebrekkig en me daarvan bewust. Belust op grootsheid, In staat haar waar dan ook te herkennen, En toch niet helemaal helderziende, Wist ik wat er overblijft voor minderen, als ik: Een festijn van kortstondige hoop, een verzameling hovaardigen, Een toernooi van gebochelden, de literatuur. Czeslaw Milosz, vert. Karol Lesman
Over De Bekentenis : Het gedicht kan worden gelezen als een opsomming van ironische maar ook weemoedige relativeringen. In de eerste plaats van de dichter zelf: hoe kan iemand die zich overgeeft aan aardse genietingen zoals haringen, wodka, vrouwenlichamen en aardbeienjam een profeet zijn? De dichter geeft weliswaar aan in staat te zijn grootsheid bij anderen te herkennen, maar dat maakt hem des te bewuster van zijn eigen gebrek aan helderziendheid, wat voor een dichter misschien hetzelfde is als gebrek aan grootsheid.
Ten slotte is het gedicht ook een relativering van de literatuur zelf. Die wordt door Milosz omschreven als een festijn van kortstondige hoop (zo zou het leven wellicht ook omschreven kunnen worden), een toernooi bevolkt door al te trotse en hoogmoedige deelnemers, die door deelname aan dat toernooi even kunnen vergeten wat ze werkelijk zijn: gebochelden.
Wat een verhelderend filmpje. Hard. ‘k Heb het verschillende keren bekeken en het filmpje blíjft confronterend.
Zo ongeduldig ben ik ook ooit geweest met mijn moeder, zij het veel minder luid. En zij kwam ook niet aandragen met het juiste dagboek waarin dan de juiste lijnen stonden opdat we mekaar filmisch in de armen zouden vallen. Zij hulde zich meestal in verongelijkt stilzwijgen. Sommige mensen kunnen dat heel goed. En ik had dan schuldgevoelens. Sommige mensen hebben een hofhouding nodig ipv kinderen, heb ik dikwijls gedacht. En over die gedachte had ik dan wéér schuldgevoelens. Ja, sommige mensen kennen iets van emotionele chantage.
In 2009 kreeg ik in een kliniek ademhalingsoefeningen van een kinesiste, een jonge mevrouw die duidelijk wist waarover ze het had. Ze was tamelijk kordaat en stevig in haar aanpak en ik voelde direct het nut van die oefeningen. ‘k Dierf niet anders, ze was zo’n klein en kwiek medammeke met slimme oogjes.
De week daarop kwam een middelbare man de kamer in sleffen. Ook een kinesist. Die deed de oefeningen zo voorzichtig en zo zacht dat het slap en flauw leek. Ik voelde nergens druk. ‘k Werd er ambetant van, van dat wee gedoe. Precies of er kroop een slang over mijn huid. Na twee sessies zorgde ik dat ik ’s morgens de kamer uit was en dat hij me niet vond.
Tot zover mijn ervaring met massage.
Als ik nu wellness-reclames zie denk ik : zetten die masseuses wel genoeg druk? Dat het te voelen is tot ín de spieren? Want als het is om de huid een beetje te kriebelen geef ik er niet graag goed geld aan uit.
Vroeger had ik sterke vingers (door de job) en dan kon ik LM zijn schouders en rug en kuiten loswerken zonder moeite. Maar wat ik nooit gedurfd heb is masseren na een kwetsuur of bij mankementen. Dat is werk voor kinesisten, die mensen zijn beroeps en weten hoe het dan moet. ‘k Heb een ingebakken schrik dat ik de zaak zou verergeren door gebrek aan kennis. Mijn zus Tina masseerde de rug van mijn Ma. Dat heb ik nooit gedurfd. Ze nam zware pijnstillers, daardoor voelde ze niet of men haar pijn deed. Door de hoge leeftijd was ze zeer broos én er waren serieuze mankementen aan haar rug. Alles in mij zei : laat dat over aan de kinesist, afblijven van die rug. Maar Tina zit dus anders ineen.
‘k Weet niet hoe het komt maar sinds de tjiep-tjiep-tjiep-tjiep van Drs P (tekst 306) en het kuikentje van Edwin Gebruers (tekst 343) lijkt het of de piep-dingen hier vanzelf tevoorschijn springen. Hier is er weer eentje, een filmpje deze keer. Vintage natuurlijk, andere willewe-ni.
Een aantal jaren geleden las ik ergens een flitsend verhaal. Het werd verteld door de dochter. En het ging ongeveer zo :
1994 of 1995
Mijn ouders zijn bedaarde mensen en zullen zich zeker niet te buiten gaan aan overdreven snelheid of aan andere vormen van hooliganisme. Ze kwamen terug van een dag winterwandelen met de Natuurclub en ze hadden onderweg ergens halt gehouden om iets te eten. Het was later geworden dan verwacht en het was al donker.
Tijdens het rijden merkte Vader opeens een lichtflits achter zich. Was dit nu het beruchte flitsen waarover men het had? Hij reed toch niet te snel? Voor alle zekerheid loste hij het gaspedaal. Moeder werd zenuwachtig bij de gedachte aan het bedrag van de boete. "Daar gaat ons volgend etentje", dacht ze. Er gebeurde verder niks, er kwam geen politie met zwaailichten en Pa gaf een beetje gas. Een beetje maar. Enkele minuten later zagen ze opnieuw een flits achter zich. "Roger, vertraag dan toch!" zei Ma, want twee snelheidsboetes zouden een dure grap kunnen worden. "Ik rij 50 Meiske, sebiet krijg ik een boete omdat ik hier te tráág rij!"
Ze besloten de autostrade te verlaten: "Dan rijden we langs de oude baan naar huis. Dat duurt wat langer, maar daar hebt ge dat modern gedoe niet", besloot Pa. Op de afrit van de autostrade : opnieuw een flits. Drié boetes, dacht Ma, en ze voelde dat ze bleek werd. "Dit kan toch niet meer", vloekte Pa.
Op de steenweg gekomen : wéér een flits. De vierde. Pa parkeerde de wagen en stapte uit om te kijken waar die flitsers wel konden staan. Er viel niks te bespeuren. Terwijl hij naast de wagen stond : weer een flits En die kwam van de achterbank.
Wat was er gebeurd: Pa had die dag voor de eerste keer zijn nieuw fototoestel gebruikt, zo’n groot zwart ding met een kanon van een zoom vooraan en een bakbeest van een flitslamp bovenaan. Om een of andere reden was de batterij van de lamp blijven aanstaan en om de zoveel minuten ging de flits af. Pa heeft de batterij kunnen afzetten en ze reden 10 km trager dan de toegestane snelheid naar huis. Want een mens weet nooit.
Thuis vond Ma dat ze een borrel verdiend had om te bekomen van de emoties. En ‘s anderendaags heeft Pa de gebruiksaanwijzing van zijn blitse flitslamp eens grondig doorgenomen.
Waarschijnlijk circuleert dit verhaal nu nóg op hun familiebijeenkomsten. :o) EZW-02/2014, bijgewerkt
Deze foto lijkt me zo écht, niet een documentatie voor een sportverslagje ergens wel een glimp van wat vooraf gaat aan de medaille en de bloemen. Een foto die toont dat die er niet vanzelf komen. Eerst moet er gewerkt worden. Eerst komt de concentratie. Eerst ademhalen.
Mijn gewrichten vertellen me niks ivm het weer. Ze vertellen me enkel dat ik sinds 2012 de 60 voorbij ben. Vier jaar geleden kon ik nog door de knieën, zoals dat in alle rug-artikelen wordt aangeraden, om zonder de rug te belasten uit de onderste keukenkasten vlot te nemen wat ik daar nodig had. Sinds dan zijn de onderste keukenkasten de grot van Ali Baba. Er zitten enorme schatten in, maar hoe krijg ik ze er uit … Op mijn buik gaan liggen en daarna overeind zien te geraken? Nee dank u.
Weersvoorspellingen moet ik er ook niet van verwachten. Mijn stramme gewrichten dienen zelfs daar niet meer voor.
‘k Heb wel een detector nu, sinds 2009 duidelijk -eigenlijk al sinds 1955- voor de vochtigheidsgraad in de lucht en voor de graad van fijn stof. Niet tot op de komma natuurlijk, maar nog voor ik ga kijken bij ‘Luchtkwaliteit' op SenNet weet ik eigenlijk al dat er limieten overschreden zijn. En de 'laaghangende bewolking' merk ik zelfs wanneer het buiten nog donker is, ook wanneer de ramen dicht zijn.
Handig is het wel, leutig is het niet. m- EZW-02/2014, bijgewerkt
Karin is de zus van Peter.Zij woont in dezelfde straat. Haar zoontje heet Darren en was toen 5j+. Darren is elke dag na school enkele uren bij Peter & Diane. Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van de drie. Peter vertelt :
Ik heb zondag de veranda opnieuw geschilderd, Diane had de kleur gekozen en zij & de meisjes zouden voor de verdere inrichting zorgen. Die egale kale muren inspireren hen, zeggen ze. Zij zien hoe de veranda moet worden. Denkelijk iets Mexicaans. Ik zie niks, ik ben al blij dat het schilderwerk achter de rug is. Wie ook geïnspireerd werd, was Darren. Maandag na school heeft hij in een onbewaakt moment zijn bijdrage geleverd :
foto van ’t Net
Toen Karin na het werk haar nakomeling kwam halen, kreeg ze bijna een hartstilstand. Ze wist onmiddellijk dat de krabbels op de achtergevel van de hand van Darren waren. Zijn nichtjes zouden zoiets niet meer doen, zij zijn al tot de jaren van verstand. Diane en ik waren in de keuken, Karin kwam binnen en zei zwakjes : "Kom eens kijken naar de veranda …" Toen ik de kribbels zag hapte ik naar adem en wist ik niet meer wat zeggen. Blauwe stift op een ondergrond in oker, daar wist ik niet direct raad mee. Overschilderen? Alles herbeginnen? Zou een primer dat blauw kunnen dekken? Want zoveel ken ik er nu ook niet van hé.
Karin zei kleintjes : ik zal de verf dan wel betalen. De meisjes stonden in ongeloof te staren naar deze heiligschennis. Diane zei dat er nergens haast bij was, dat ze eerst wou nadenken. Darren leek iet of wat onwennig dat hij zoveel ongenoegen veroorzaakt had. 's Anderendaags had Diane de oplossing en ze maakte de meisjes enthousiast voor een Mediterrane aanpak ipv de Mexicaanse kleurtjes. Het zou een veranda worden met veel okers en tinten van azuur. En dat we er allemaal eens moesten over nadenken, maar dat we het zeker mooi zouden vinden.
Dinsdagavond zagen we wat ze bedoelde met oker en azuur, de kribbels van Darren waren weggewerkt, en wel zo :
foto van ’t Net
Het dessin heeft ze overgenomen van een keukenschortje dat we ooit in de Provence gekocht hebben. De meisjes waren opgetogen over het Provençaals idee en over de tekening. Karin was van een zorg bevrijd nu de kost van de verf wegviel. Ik was opgelucht dat er niet moest overschilderd worden. Bij zoveel opgewekt gekwetter en blije gezichten stelde Darren glunderend voor dat hij de rest van de muur ook wel kon doen. Nu dat weer … Ipv naschoolse opvang wordt het voor Darren fulltime bewaking. Eventueel met handboeikes.
Tot zover Peter. En dat hij zijn Diane een diplomatiek genie vindt. m- EZW-02/2014,bijgewerkt
Al vind ik botanische prenten fascinerend, plantkundig ben ik een dummy, altijd geweest. Bij heideroosje denk ik aan gejodel, of moet dat alpenroosje zijn?
Het is februari. De dagen zijn nu merkbaar langer. De krokussen komen uit. De échte krokussen, die mét blaadjes, op de afbeelding links.
Want er zijn ook krokussen zonder blaadjes. Die bloeien in de herfst. Ze heten herfsttijloos. Veel mensen weten dat. Of iedereen weet dat. Ik weet dat nog maar pas. Die krokus-zonder-blaadjes, staat bij herfsttij in de voortuinen hier beneden. In de herfst dus.
Tot vorige herfst wist ik niet dat het een totaal andere soort bloem was en ik had een beetje medelijden met die kale puntige krokussen. Zo van : ocharme, ze hebben zich van jaargetijde vergist. De seizoenen liggen overhoop en die arme knollebollekes weten niet meer wanneer ze moeten uitkomen. En nu hebben ze niet genoeg energie over om hun blaadjes groen te houden. Nu zijn het kale bloempjes. Zie ze daar nu staan in de kou, de arme, dappere sukkeltjes. En ik verzon zielige verhaaltjes die geen kind ooit mocht lezen omdat ze te droevig waren. ‘k Ken niks van planten en bloemen, maar dat belet me niet om er op los te fantaseren hé. Dank zij de benaming die ik toevallig te pakken kreeg kon ik beginnen opzoeken over die eigenaardige herfstbezoekers in de voortuinen hier beneden. 'k Heb ondertussen van alles gevonden over de bloem in kwestie. Wat een giftig plantje is die herfsttijloos zeg! Ik voel niks van medelijden nog. Gewoon ALLES is giftig aan dat schepsel! Knol, bloemen, zaden …
herfsttijloos
“De herfsttijloos bevat op basis van drooggewicht zowel in deknol als in de bloemen en zaden 0,3-1,2 % colchicine, een sterk vergif. De dodelijke dosis wordt geschat op circa 20mg.Eén zaad bevat ongeveer 4 mg colchicine.
Colchicine, een alkaloïde, is een heel oud ontstekingsremmend middel dat goed tegen jicht werkt.De therapeutische breedte hiervan is echter gering. Er is dus maar een klein verschil tussen een werkzame en een giftige dosering. Ook werd de stof vroeger bij de behandeling van kanker gebruikt. Nu wordt alleen nog sporadisch de afgeleide stof demecolcine hiervoor gebruikt.
Er was een tijd dat kinderspeelgoed vooral door de natuur werd aangereikt. In de zaaddozen van de herfsttijloos rammelen de zaden. Kinderen plukten deze zaaddozen. n°9 op bovenstaande prent Het werd dan een levensgevaarlijk rammelaartje. Soms aten kinderen de zaden en overschreden de dodelijke dosis colchicine.”
Wel … droevige verhalen over de herfsttijloos moet ik niet meer schrijven, die zijn al geschreven, door de colchicine.
In Mokpo moesten we eerst vijf dagen op hotel, omdat de accommodatie van het schip nog niet klaar was. En zo’n kasteel inrichten duurt efkes langer dan the 60minutes makeover van Vitaya.
De mannen trokken elke dag naar de werf en ik moest tot ’s avonds mijn tijd zinnig zien door te brengen. Tot mijn takenpakket hoorde boodschappen doen en ook lekkere eethuisjes vinden, want het Westers eten -of wat er in het hotel moest voor doorgaan- was niet te doen. Dat hadden we de eerste avond al mogen vaststellen. En van het Koreaans menu snapten we geen knijt. Daarom moest ik op zoek naar eethuisjes waar grote foto’s van de gerechten hingen, zodat we maar hadden aan te wijzen wat we wilden eten. Via de foto’s konden we dan de gefrituurde schotels vermijden.
Zo’n Oosterse fastfoodkeet is lekker. Streetfood bijna, snel en wel. Die eethuisjes hadden we in Singapore leren waarderen. En gezond. Lekker en gezond. Of toch niet ongezond.
Ik had het geluk zo’n eerste eethuisje te vinden op de hoek rechtover het hotel. De vrouw die het uitbaatte was zeer vriendelijk en later begreep ik waarom. Ze had me uit het hotel zien komen. Waarschijnlijk deed het haar plezier dat een gast van het hotel haar keuken verkoos boven die van het hotel, ook al waren haar tafels in formica.
Wat ik besteld heb weet ik niet meer. Iets met zeevruchten, denk ik. Toen mijn kom eten op tafel stond rook het zeer lekker en mijn wereld verkleinde tot wat er voor mijn neus stond te dampen. De Koreaanse keuken is royaal met look. foto van 't Net
Ik nam een set stokjes uit de houder en zag dat ze niet van hout waren maar van metaal. Oja, natuurlijk, dacht ik, veel beter voor het milieu dan die miljoenen houten wegwerpsticks per dag.
Toen ik ze in mijn hand hield voelde het onwennig aan … Die sticks waren afgeplat! Allemaal. Afgeplat en in glad metaal, dat werkt gans anders dan de houten stokjes waarmee ik leren eten had. In vergelijking met dit hier waren de houten sticks robuust! Ik zat te klungelen tot en met, ik hield in volle lunchtijd in mijn eentje een tafeltje van vier bezet en dan nog veel langer dan nodig of normaal. Aan dat tafeltje hadden al tweemaal vier andere klanten moeten zitten. Ik was dus een serieuze verliespost voor die mevrouw. Toen ik dat besefte werd ik daar zenuwachtig van -waarschijnlijk werd ik nog rood ook- en ik begon te zweten. Dat alles verbeterde mijn vingervaardigheid niet natuurlijk.
Toen het middagcliënteel weer naar het werk was, zat ik daar nog. Gelijk een kind dat gestraft was. En toen, toen bracht de mevrouw me een lepel. Ze legde hem neer en gaf me een bemoedigend kneepje in de schouder. Zo geen kuipjeslepel, een echte lepel, ook van metaal.
Het eerste wat in me op kwam was : 'waarom?' Waarom had ze die lepel niet eerder gebracht? Waarom had ze gewacht tot iedereen weg was? En terwijl ik mijn kom leeg lepelde viel mijn cent: gezichtsverlies! Ze wou me behoeden voor gezichtsverlies. En dát mensen-lief, dat greep me naar de keel. dat was puur Confucianisme in de kleine praktijk van elke dag : wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Dit was meer dan hoffelijkheid, dit was ziele-adel.
Ze had acht lunches meer kunnen verkopen maar ze wou me het affront niet aandoen me een lepel te brengen waar volk bij was. Achteraf bekeken lijkt mijn uitleg nogal sentimenteel. Maar op het moment zelf had ik daar geen last van, ik was danig onder de indruk. En dat was emotioneel.
Dat ik als botte westerling me van geen affront of gezichtsverlies zou bewust zijn, dat ik als barbaar misschien blíj zou geweest zijn met een lepel, ook al zat er volk bij, was een gedachte die geen deel uitmaakte van haar leefwereld. Men affronteert een medemens niet, dat was haar redenering. Dus kwam de lepel pas toen alle anderen weg waren. Plus een bemoedigend kneepje in mijn schouder.
foto van ’t Net Later heb ik lepels gekocht in de supermarkt bij het plein achter het hotel. Als souvenir. Ze worden verkocht per vijf of zeven. Een paar getal aan tafel zou ongeluk brengen. Waarom dat is, weet ik niet.
te gast bij Wim Helsen, Petra De Sutter met een fragment van Primo Levi uit Is Dit een mens Iedereen ontdekt vroeg of minder vroeg in zijn leven dat het volmaakte geluk onbereikbaar is, maar weinigen staan stil bij de tegenovergestelde gedachte dat hetzelfde geldt voor het volmaakte ongeluk. De krachten die zich tegen de verwezenlijking van die beide uitersten verzetten zijn van dezelfde aard : ze komen voort uit onze menselijke staat, die niets dat oneindig is verdraagt. Onze altijd onvoldoende kennis van de toekomst verzet zich ertegen, die we in het ene geval hoop noemen en in het andere ongewisheid over de dag van morgen; onze onzekerheid van de dood, die aan elke vreugde, maar ook aan elk lijden een grens stelt; onze onvermijdelijke materiële zorgen, die een duurzaam geluk in de weg staan, maar ook aanhoudend onze aandacht afleiden van het ongeluk dat op ons drukt en ons besef daarvan fragmentarisch en daarmee draaglijk maken.
Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943. Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen. Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open. Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” maar ze krijgen maar zelden wat. Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden: zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden. Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld. De anderen leefden twee dagen later niet meer. “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.” In de volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp. De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg. Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven. Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando). De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang. In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd. De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter. Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen. Van de ongeveer 600 Italiaanse joden, die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden.
met stokjes leren eten Het is een paar jaren geleden dat ik het nog gedaan heb, maar met stokjes eten lukte ooit tamelijk. En na verloop van tijd ging het zelfs vlot.
‘k Heb het moéten leren. In sommige uithoeken van de Oosterse wereld is gewoon geen Westers bestek beschikbaar. Kantines van werven, eethuisjes in havengebied, eterijen in woonwijken waar geen toeristen komen … dat soort locaties. Daar zijn enkel stokjes als eetgerei. En zo’n diepe lepel.
De eerste keer zat ik tamelijk te sukkelen en ik vroeg me af hoe ik zo dom had kunnen zijn om geen eigen bestek op zak te hebben.
Toen dacht ik : flut, als de kinderen hier het kunnen, moet ik dat ook kunnen. Eten met stokjes kan toch niet moeilijker zijn dan piano spelen. Ik kan geen piano spelen, maar die kinderen waarschijnlijk ook niet. Zodus : oefenen. Met stokjes.
‘k Nam zo’n setje wegwerpstokjes mee naar boord en in de cabine oefende ik met kleine stukken oppikken : een potloodslijper, een doosje nietjes, gommen. Met de potloodgom gaat het vlotter dan met de inktgom. Onthou dat, voor ’t geval ge ook wilt oefenen. Toen ik zoiets kleins als een pindanootje kon nemen met stokjes had ik dat van blijdschap onmiddellijk willen laten weten aan iedereen aan boord. Desnoods via de intercom, de algemene omroep. Gelukkig kon dat niet.
Het enige waar ik in het Oosten nog danig last van had was het geslurp en het gesmos met de pastaslierten in de soep. Dan nam ik de lepel erbij. De plaatselijke bevolking zo niet, die slurpte kordaat de slierten naar binnen, maar voor mezelf wou ik een lepel. Zo’n diep kuipje op een steel, zo’n lepel waar men met de bovenlip induikt en die dan brandt aan de hete bouillon. Ooit (in de 70s?) waren die lepels hier in de mode, porselein met rijstkorrels in verwerkt. Baardige jongens met snorren waren er zo geen fan van. In de kleine eethuisjes alginder zijn die diepe lepels niet in porselein maar in hard plastic. 'k Vond dus van mezelf dat ik met stokjes kon eten. Tot in 2005.
LM werd opgeroepen door de rederij om mee een schip van de werf te halen, deze keer in Mokpo, Korea. En ik mocht mee. Deze keer moest ik niet overkomen na de eerste lading, ik mocht mee van in het begin, voor de oplevering en de maidentrip. Eigenlijk was het geen oplevering, wel de overname van een gloednieuwe tanker van een failliete boel.
Dat is ook een verhaal apart. Chrysanthemum heette het schip en de reder kon het niet betalen. Dat ze onder Bahama-vlag (Nassau) wilden varen zegt al veel over het soort rederij. Dus onze rederij kocht het schip over en zo belandden LM en ik -plus later nog veel andere mensen- op een scheepswerf in Korea. ’t Is iets anders dan aanmonsteren in een haven, een to-táál andere sfeer.
En die Koreaanse stokjes, wel daar was iets mee. Met dat schip ook, maar ‘k had het over de stokjes. Daarover morgen meer.
te gast bij Wim Helsen, Peter Adriaenssens met een fragment uit Bod Pa, van Anton Quintana ‘Ben jij nooit bang?’ ‘De laatste jaren niet meer waar zou ik bang voor zijn?’ ‘De dood.’ ‘De Dood.’ Bod Pa zweeg even en in de stilte leek hij twee keer zo breed geworden. Hij zat daar roerloos achter de rook als een massief rotsblok. Toen hij weer begon te spreken had hij een andere stem. Hij klonk heel ernstig, maar ook luchthartiger dan ooit. ‘Misschien is het tijd, pelgrim, om het eens over de dood te hebben. Jij bent er veel mee bezig. Jou wacht nog een teleurstelling als het eenmaal zover is. Zie je, de dood is een uitgedoofde kaars, meer niet. Het licht is een wonder, maar het uitdoven is niets. Sterven is alleen afschrikwekkend voor wie niet echt geleefd heeft. Wie ongebruikt sterft, kan er vrede mee hebben, ook al omdat we toch maar aftakelen en seniel worden. Ik vreesde de dood minder dan de ouderdom, en kijk eens aan, ik ben toch oud geworden. En de dood is iets nieuws, hé? Doodgaan heb ik nog nooit meegemaakt.’ uit Het boek van Bod Pa, 1995, van Anton Quintana
Emma, hardloopster Alle kleinkinderen zijn biezonder maar sommigen hebben een hobby die meer in het oog springt dan andere. Omdat er volk staat op te kijken, of omdat er publiek in de zaal zit. Of omdat de pers al eens langskomt …
Hobbies van lange adem. Het (klein)kind moet niet alleen de fysieke geschiktheid en het talent hebben voor viool of atletiek, of/of/of, er moet ook de taakgerichtheid en de volharding zijn. Karaktervastheid, werd dat vroeger genoemd. Want trainen en oefenen en repeteren geven niet elke keer evenveel voldoening. Er zijn momenten en periodes van frustratie ook. En dan vliegen die bladmuziek of die loopschoenen daar … Niet elk kind heeft al jong de notie van uitgestelde voldoening. Het moet op weg naar die voldoening een beetje aangenaam leven blijven ook.
Het is een geruststelling natuurlijk, als ze de loopschoenen of de bladmuziek zelf oprapen. Als Oma is men met die kleine dingen ook al blij, ’t is misschien al een blijk van karaktervastheid.
En dan is het moment daar dat het er op aan komt. Het moment vlak voor het optreden / de wedstrijd. Focus en concentratie. Zijn er innerlijke rituelen ? Prevelen ze een mantra ? Raken ze in een cocon van stilte door de opwarming ?
Het is intens om mee te leven, dat moment vóór het gebeuren. Ze met rust laten en meeleven, wat kan men meer doen. Op het juiste moment afdrukken, vastleggen, dat één stil moment van focus en concentratie vastleggen.
een rustige ochtend, een week na Valentijn 2012 ‘k Had oorknoppen gekregen,ontworpen door ene Stephanie Simek en gemaakt van kristalsuiker. Zoeter kan het niet. De romantische zot, dat hij aan zo’n gadgets geld geeft … Of zou het de insuline zijn die gekozen heeft?
Een week later : 07h50-paniek (mét gil)! 'k Had gedoucht met de oorknoppen nog aan!
- Ze hebben het warm water overleefd, zei ik, slapjes van opluchting. - Ze zijn geplastificeerd, suste LM.
Dat zegt hij nu pas, de zot! Hij weet toch hoe slecht dat is voor de bloeddruk, zo schrikken! Opeens was het ontnuchterend duidelijk : hij suiker, ik bloeddruk ... we zijn geen 20 meer.
te gast bij Wim Helsen, Jan Peumans met een tekst van de Dalai Lama Liefde en mededogen
Mededogen en liefde vormen het fundament van alle spirituele wegen.
Daarom is de beoefening van verdraagzaamheid of geduld zo belangrijk, omdat we alleen door ons geduld te oefenen de belemmeringen kunnen overwinnen die mededogen in de weg staan.
Mededogen kan ruwweg worden gedefinieerd als een bewustzijnstoestand die geweldloos is, niet schadend en vrij van agressie.
Nu is het soort mededogen dat je voelt voor je vrienden, je vrouw en je kinderen, in wezen geen echte mildheid. Het is gehechtheid. Zo’n vorm van liefde kan niet oneindig zijn.
Als je liefde en mededogen voelt voor alle bewuste wezens, vooral voor je vijand, is dat werkelijke liefde en mededogen.
Liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxeartikelen, maar eerste levensbehoeften.
Liefde en mededogen – De kracht van het mededogen – Open je hart – Dalai Lama
“Professor Jeroen Raes van de V.U.B. en groepsleider bij het Vlaams instituut voor Biotechnologie ontdekte dat er slechts drie soorten darmflora bestaan voor de hele wereldbevolking. Het tijdsschrift Nature noemde het een van de 10 belangrijkste ontdekkingen van 2011.”
slechts drie soorten darmflora
Slechts 3. Dat verklaart waarschijnlijk de geduchte turista. Of het duidt een oorzaak aan waarom de westerling er zo vatbaar voor is: wij hebben niet de juiste darmflora voor avontuurlijk voedsel. Heelder filmploegen kunnen daar van meespreken. Documentaires brengen niet álle grandeur van de natuur in beeld.
Zodus, wanneer een reportagemaker/ster het nog eens zweverig of diep-menselijk (kan ook, diep-menselijk) heeft over een confronterende ontmoeting met zichzelf in de savanne, de jungle, de brousse, de steppe, de prairie, de poesta … wil dat gewoon zeggen : ze hadden dagen lang met de hele ploeg turista.
dat heb ik me ook al afgevraagd, wie zorgt voor de zorgverlener Alle bekommernis en belangstelling gaat naar de zorgbehoevende, waar blijft de steun voor de zorgverlener. De vermoeienis is er continu, de oververmoeidheid sluipt binnen. En dan wordt het gevaarlijk, het volgende stadium is uitputting. De zorgbehoevende krijgt gewoonlijk de steun die nodig is, maar of de zorgverlener intíjds ondersteuning krijgt, dat is niet altijd even duidelijk. Ondersteuning met praktische zaken, bedoel ik.
Er is het verhaal over VL, het betrof geen jarenlange zorg. Wel een paar maanden. En op het einde werd het zwaar. Een van de keren dat LM en ik luide woorden hadden ging het daarover, over ondersteuning van de zorgverlener. Ik wou absoluut bij VL zijn, om te zien of ze wel genoeg at, hoe het met haar ging. Haar tante was stervende. Thuis. VL en haar tante verschilden maar 15 jaar. De tante had zelf geen kinderen en was de jongste zus van de moeder van VL. De tante was ook de meter van VL. Zij hadden een tamelijk hechte band.
- Wat kunnen wij daar gaan doen, vroeg LM. Daar is toch volk genoeg. Hij bedoelde de verpleegkundige en de verzorgster en de huisarts. Maar dat was het nu juist! Er was begeleiding voor de tante! Voor de tante werd gezorgd! Door een ganse ploeg!
Wat ik wou weten en met eigen ogen wou zien was wat ik kon doen voor VL. Wie zorgt voor VL? - Wat gaat ge doen? Haar boterhammen smeren? - Ja begot! Ja verdomme! Ik ga haar boterhammen smeren, anders eet ze misschien niet! Is dat zo moeilijk om te snappen! (dit is de beschaafde en ingekorte versie van wat ik toen allemaal geantwoord heb) LM bond in en we reden naar het huis van de tante. Daar hebben we ons zachtjes ingevoegd in de gang van zaken.
Het begon met thee maken, want VL drinkt geen koffie. Voor de mensen die over de vloer kwamen stond wel koffie klaar in de keuken, maar waar was haar thee? Na twee uren zag ik en wist ik dat ik een paar dagen zou blijven. Voor VL was dat allemaal goed, logistiek was op dat ogenblik de minste van haar bekommernissen. ‘k Heb LM om boodschappen gestuurd. ‘k Heb bouillon gemaakt en ik heb VL een taske doen drinken. Ze verdween weer naar de kamer. ’t Is te zeggen, naar het bureau. In het bureau stond het ziekenhuisbed met de tante. Af en toe stopte ik VL een taske bouillon in de hand en een boterham in hapklare partjes gesneden wanneer ze uit de kamer van tante kwam. Wanneer de verpleegster er was.
VL nam het waken heel serieus. Bijna letterlijk. We hebben de tweede matras van de logeerkamer naar beneden gehaald en bovenop de eerste gelegd. Zo lag VL hoger. Dat vond ze belangrijk. Dan kon ze tante beter zien. Ik logeerde in de woonkamer op de sofa. LM was thuis wat kledij & spul voor mij gaan halen en daarna heb ik hem terug naar huis gestuurd. Negen dagen later is tante gestopt met leven. Het was alsof VL wakker werd. Ze deed wat moest gedaan worden, rationeel en georganiseerd. Ze had het allemaal zelf weer in handen. Zo zag ik dat ik naar huis kon.
Al bij al ben ik maar twee keer in de kamer van de tante geweest. Een keer met de matras en later een keer om de mensen van de ondernemer binnen te laten omdat VL toen efkes boven was. Dit was in ’99.
Wanneer ik er aan terug denk, vind ik nog altijd dat ik er moest zijn voor VL. De was doen, zorgen dat ze af en toe een douchke nam. En maken dat er op tafel kleine maaltijden hapklaar gereed stonden telkens de verpleging in de kamer aan het werk was. Dat was het ongeveer, zorgen voor lichte maaltijden en voor gewassen kledij. En VL in het oog houden, of ze iets nodig had.
als ge ’t kind maar een naam geeft Een jonge vrouw was bevallen van een dochter en hield moe-en-gelukzalig dat wondertje in haar armen.
- Hoe gaat ze heten? vroeg de vroedvrouw. - Chlamydia, antwoordde de kersverse moeder ingetogen.
De vroedvrouw en de verpleegster keken mekaar aan.
- Hoe komt ge bij die naam? vroeg de verpleegster voorzichtig. - Gewoon, glimlachte ze sereen, gelezen op een van die posters die bij de gyneco hangen.
Er werd weer een blik gewisseld tussen de dames.
- Dat is wel de naam van een SOA hoor Meiske, deed de vroedvrouw vriendelijk. - Van een wat? - Van een seksueel overdraagbare aandoening, verduidelijkte de verpleegster - Ach, wuifde de jongedame dromerig glimlachend, wie weet dat soort dingen …
een vriesverhaal, dat jaar vroor het in februari Zaterdagmorgen stond Opa Jos in alle vroegte gelaarsd en gespoord gereed om door de sneeuw naar de krantenwinkel te gaan, want er was een DVD van Gaston & Leo bij de krant en voor twee euro en wat centen kan men die niet laten liggen.
Oma Brigitte vroeg hem ook wat charcuterie voor het ontbijt mee te brengen en een potje plattekaas voor De Kleine.
Jos begon aan zijn sneeuwexpeditie en kwam terug met de krant, de DVD, charcuterie voor drie dagen en potten plattekaas voor een week voor het geval ze op 2 hoog zouden ingesneeuwd geraken. Men is een goede opa of men is het niet.
De Kleine zat al in zijn stoel, Brigitte ging douchen en Jos bereidde met slabbetje en keukenhanddoek het terrein om de Kleine een boterham met plattekaas te laten eten.
Liefst had hij ook de meubelen afgedekt, kwestie van de ravage te beperken, maar dat deed hij wijselijk niet omdat Brigitte dat overdreven vond. Omwille van de kleinzoon was ze dan in haar eer gekrenkt, wat Jos dan weer overdreven vond.
Toen Brigitte uit de badkamer kwam zag ze dat Jos de Kleine een boterham met confituur liet verhakkelen. - Hoe? Ge had toch plattekaas bij? - Ja, zei hij en hij keek tamelijk ongelukkig. Maar die is in 't naar huis komen verdekke bevroren. - Bevroren? In dat eindje? Dat roert ge toch efkes glad, deed Brigitte. - Dat lukt niet, zei Jos, de bollekes willen niet weg. - Bollekes? Kaas bevriest niet in bollekes.
Ze ging naar de keuken, kijken naar de 'bollekes'. Jos bleef aan tafel om de kleine enthousiasteling in het oog te houden.
Hij hoorde haar lachen: - Jos? - Ja, ... - Die bollekes ... - Ja? - Ge hebt ricotta meegebracht!
De kleine van toen heeft ondertussen zijn communie gedaan en de vrieskaas heet nu gewoon ricotta.
“Ik vind de gsm een van de beste uitvindingen. Men kan er alles aan kwijt zonder opdringerig te zijn zoals met de vaste telefoon. Een smsje kan geruisloos binnenkomen, men leest het wanneer men wil of er tijd ervoor heeft. Vele malen per dag /week ontvang ik smsjes en worden zo nieuwsjes, vragen, antwoorden gegeven, afspraken gemaakt of geannuleerd. Zit men ergens in panne : sms naar betrokken hulpverleners, garages , thuiswacht enz. Ik zou hem niet meer willen missen.” MvS.
SMS is veel minder opdringerig dan telefoon, dat vind ik ook. Of een telefoongesprek nu via een mobiele foon gaat of via een vast toestel, bij telefoneren veronderstelt en verwacht men, eist men bijna van de aangeroepene dat die tijd heeft of onmiddellijk tijd zal maken om dat gesprek te voeren, hoe kort ook, en gelijk waarmee zij of hij bezig is.
Telefoneren houdt in dat men van de andere verwacht dat die laat vallen wat valt en onmiddellijk aandacht besteedt aan de oproeper, zoals een jong kind aandacht mag eisen. Alleen, we zijn geen kind. Wij kunnen wachten ter gelegener tijd.
Sinds de alternatieven bestaan (SMS en mail) vind ik telefoneren tamelijk intrusief geworden. Het is helemaal niet meer nodig om binnen te dringen in het dagelijkse tijdsbestedingen van iemand. Als ik wil bellen zend ik liefst eerst een mailtje of een SMS : oké als ik vanavond bel? 21h?
Dit geldt enkel binnen de privésfeer natuurlijk. Dat het er voor zakelijke gesprekken anders aan toe gaat, spreekt vanzelf.
Tina Sue Nanjing, China – ten Noord-Westen van Shanghai
De tekst bij het filmpje :
“De Belgische biercultuur staat misschien ver van de traditionele Chinese cultuur. Maar toch heb ik dit kleine biercafé geopend, om mijn passie voor Belgisch bier te delen met mijn vrienden. Ik proefde voor het eerst Belgisch bier in Shanghai, samen met vrienden. Toen ik het bier proefde vond ik het erg bijzonder en complex van smaak. Dat is zoals met parfum, er is een lage noot, een middelnoot en een hoge noot. Ik vond het uitzonderlijk en het verraste me. Nanjing is een stad waar traditie en vooruitgang samenkomen. Belgisch bier en de Chinese theecultuur hebben veel gelijkenissen. Er zijn ook verschillende theepotten en theesets in de Chinese theecultuur. Zo hoort ook elk bier in een eigen glas.
Ik respecteer de Belgische biercultuur. Deze traditie geef ik door aan mijn klanten. In de ogen van mijn vrienden ben ik anders dan de anderen. Ik ben nogal ondernemingsgezind, ik doe de dingen zoals ik het wil. Ik leg vaak aan mijn vrienden uit hoe je Belgisch bier moet drinken.”
“Belgisch bier is lekker en ik bedank Florentina om het naar China te brengen.”
“Het belangrijkste wanneer je Belgisch bier drinkt, is een goed humeur. Of je het nu alleen drinkt of met vrienden op een picknick.”
picknick in het park “Er zijn 1,3 miljard Chinezen, maar ik kan voor elk van hen een goed bier vinden. Er zijn zoveel Chinezen die van Belgisch bier houden, daar mogen jullie gerust fier op zijn.”
Florentina / Tina Sue, Nanjing Het filmpje is wel ondertiteld, maar ‘t is toch heel plezant om onze Belgische bieren te horen bejubelen in ’t Chinees daarom, klank aanzetten, http://www.youtube.com/watch?v=2vcTA2KEvks 02min14
Zelf hebben ze ginder een heel lekkere pils : Tsingtao, ook in België verkrijgbaar, zowel in blik als in flesje.
Wie pils lust kan misschien eens eentje proberen. Tsingtao lijkt op wat op Tuborg of Carlsberg, de edelpilsen die trendy waren in de jaren 70 en later.
klein grut bezighouden De krokusvakantie is bijna gedaan. Zelf zijn LM en ik daar niet meer bij betrokken, want het klein grut is op. En we hebben hier nog een halve kast met klein speelgoed. Die had ik eigenlijk al eens mogen leegruimen, alle kinderen in de familie hebben ondertussen hun rijbewijs, dus ander speelgoed. Hun wereld is verruimd. Ze doen nu stages in gebieden waarvoor ik Google Earth nodig heb om ze te vinden.
Het speeltuintje in het Hagelkruispark raakte in verval en is nu weggeruimd, de kalfjes in de wei ernaast zijn al jaren weg en in de Stad zomaar wat gaan tramrijden doen LM & ik ook niet meer. We missen de onbevangen commentaren en de kinderkijk op wat er tijdens de rit te zien is.
In onze buurt is niet veel om logeetjes bezig te houden. Voor het havengebied waren ze toen nog wat jong, dus moesten we andere buitenbezigheden vinden. Zo werd het boodschappen doen opgesplitst, we deden één boodschap per keer.
Naar de bakker gaan : allebei mee om te helpen dragen. Op voorhand werd overlegd welke koek men zou kiezen: met rozijnen of met chocolade. Of nog een andere? Het werd telkens één van elk natuurlijk en de helften werden geruild, maar daarover moest wel elke keer eerst uitgebreid gepalaverd & onderhandeld worden met hoge kinderstemmetjes.
De meisjes wonen in een zeer landelijk gebied en kennen van elk huis binnen hun blikveld alle bewoners bij naam. Wij wonen in de verstedelijkte rand en zij dachten toen dat wij ook van elk huis alle bewoners kenden. En hier staan de huizen zij aan zij! In hun ogen scoorden LM en ik zeer hoog qua burenkennis.
Onderweg naar de bakker werd bij een willekeurig voortuintje op hun vraag - En wie woont híér? een verhaal gestart. Over een verloren katje dat gered werd door een man met dikke bottinnen.
Met een beetje geluk konden de avonturen van het katje duren tot bij de bakker. Daar stond die keer een klant-dokwerker aan te schuiven met werkschoenen aan! Dikke bottinnen! Dus mijn verhaal was wáár! Aan de open mondjes zag ik dat ik gestegen was in hun achting. De held in kwestie dierven ze gelukkig niet aanspreken over het verhaal.
Die kip wilden ze zien : aanbellen! - Maar Meisjes, die mensen kennen ons niet, wij zijn te vaak op zee … - Hoe weet gij dan van hun kip? - Omdatteuh … omdat het in de Gazet van Antwerpen staat.
In de Gazet van Antwerpen stonden alle dingen over Antwerpen, over chocolade handjes en over katjes en kippen en botinnen ... De dingen die wij hen vertelden. Ooit hebben LM & ik heel die krant heruitgedacht. Nooit een cent voor gezien.
want die mist is definitief Vandaag heb ik opnieuw 'anders' gekust. Als jong kind was deed ik het ook zo, om het mezelf makkelijk te maken toen op die volwassen gezichten met oren als handvaten.
Laat mij u deelgenoot maken van deze herwonnen vaardigheid: niét wisselen van wang naar wang. Nu doe ik het opnieuw zo omdat wisselen van wang naar wang te belastend voor de nekwervels van de persoon in kwestie.
Vandaag kuste ik dezelfde wang zachtjes vier keer ipv drie en dan zei ik dat ik die vierde zoen tegoed hield als wisselgeld. Wat geen steek houdt. Ha. Wat vind ik mezelf grappig op zo'n moment.
Ik smak de kus ook niet meer zomaar neer. Ik plaats nu iedere kus zachtjes op de juiste plek tussen kaak- & jukbeen. Zodat er duidelijk vier zachte zoenen geplant worden.
En dan zeg ik rustig tegen het oor wie ik ben. Want de mist daarbinnen boven dat oor, die is definitief.
DIËTEN, of van voedingsgewoonte (moeten) veranderen, is een gedragswijziging waarbij de betrokkene welwillend omgeven wordt met geschreven of gesproken raadgevingen, begeleid wordt door deskundigen -die zich daar al dan niet voor laten betalen- en wier voornaamste bekommernis het is de betrokkene te laten weten dat diëten geen pijn doet. Dat diëten geen vasten is.
Er zijn immers drie hoofdmaaltijden en drie à vier tussenmaaltijden, die elk moeten dienen om het hongergevoel te vermijden kwestie van te voorkomen dat men bij de volgende hoofdmaaltijd begint te bunkeren. Diëten is Anders Eten, zonder zich fysiek iets tekort te doen.
Psychisch wordt men begeleid en na een struikeling wordt men opgetild en volgetoeterd met peppraat. Met wordt omringd met goede raad in overdaad.
Besluit: ook al lijkt een dieet een calvarie, 1/ diëten = blijven eten 2/ het mag géén pijn doen en 3/ er is altijd steun of compensatie in het vooruitzicht.
VASTEN is zichzelf bewust & gewild iets ontzeggen zonder dat er iets tegenover staat. Dus niét uit spaarzaamheid omdat het crisis is of omdat andere bestedingen knipogen, niét opdat men zou afslanken & wegslinken en zich beter in 't vel zou voelen, niét omdat moet van de huisarts ivm BMI, de cholesteroll of het suikergehalte. Dat telt niet als vasten. Wanneer er een compensatie in het vooruitzicht is, telt-het-niet.
Gezond & sober eten is geen equivalent van vasten. Gezond & sober eten is gewoon gezond & sober eten, met welgevoelen in het vooruitzicht. Diëten is niet meer dan dat.
Vasten is zichzelf iets ontzeggen zonder compensatie enigerlei, rechtstreeks of onrechtstreeks, nullerlei. Vasten heeft iets spartaans.
Voor godsdienstige en voor religieuze mensen heeft vasten zeer zeker nog andere dimensies maar persoonlijk hou ik het op een oefening in soberheid of een oefening in karaktersterkte. En natuurlijk evenzeer zónder dat daar een compensatie tegenover staat. Tenzij, in mijn geval dan, een soortement voldoening. IJdelheid, ja 'kweetet …
Zichzelf iets ontzeggen. Vrijwillig en bewust. En 't mag prikken. Wat zou voor mij vasten zijn? Wat zou ik mezelf ontzeggen, wat zou prikken in mijn comfort? Oefening in karaktersterkte, - ikke - houduvast:
Veertig dagen geen TV hebben aan staan. 'k Kijk niet echt, maar ze moeten wel allebei aan want ik luister. De TV'tjes uitzetten? Veertig dagen? Geen nieuwsberichten, geen duidingsprogramma's. Zowel in de woonkamer als hier in het bureautje een muur van stilte.
Lezen. Veertig dagen geen boek of tijdschrift lezen. Dán loop ik met mijn hoofd tegen de muur.
Veertig dagen zonder blog. Juicht niet, dat gebeurt toch niet. En veertig dagen zonder Internet? Dat gebeurt al helemaal niet.
Alhoewel, geen TV, geen boeken of verplichte lectuur, geen Net … Die stilte, hoofd helemaal leeg. Een Zee van Stilte. 't Klinkt wel verleidelijk hé die rust, back to basics. Neenee, niks van. Oefening in soberheid? 'k Zen nog niet voldoende. Niet voldoende om veertig dagen te overbruggen, bedoel ik.
Chapeau voor mensen die willen vasten, want van vasten wordt men niet onmiddellijk of direct 'beter'. Misschien enkel ruimer. Maar ik nog niet.
te gast bij Wim Helsen, Jan Delvaux met een tekst van Marcel Vanthilt
Ik sta scherp Ik sta scherp
Sirenes, sirenes, ik hoor ambulances De diplomatie, ze rijdt met zwaantjes Signalen, signalen ik moet ze halen Cassettes, cassettes – cassettes vol trompettes
Ik sta scherp Ik sta scherp Ik sta scherp
De middelmaat is stil En de ondergrond is kil De elite mist de spil Ik zal fluiten, naar hun koppen spuiten
Over Jan Delvaux : Volgens Bart Peeters weet hij meer over Belgische popmuziek dan Wikipedia. Jan Delvaux (1962) is op jonge leeftijd in een vat met BelPop-verhalen gevallen. Hij fabriceert er theater, radio, televisie en boeken mee.
Valentijnsdag is normaal een hoogdag voor de afzet bij chocolatiers, parfumeriezaken, intieme restaurants en bloemisten. Maar niet vandaag! Neen! Vandaag is het zaterdag en weekenddag dus huisgezinnetjesdag. Het weekend is immers voor de huwelijkspartner.
De weekdagen, de werkdagen zijn voor la p'tite amie volgens de tijdelijk relationeel monogamen, zij die tussen twee weekends buiten de pot pissen.
Wat dit te maken heeft met 'een eenzame uitnodigen'? Ik zal het jullie vertellen. Vanavond komt Mariette bij ons langs. Wij nodigen haar regelmatig uit, meestal in het weekend. Mariette is zo'n p'tite amie, nou ja eerder een vieille amie. In haar geval kan je moeilijk van maîtresse of minnares spreken, eerder van een steunzool. Altijd uitlaatklep, opvanghuis, hemdenstrijkster, hondenbewaakster tijdens de vakanties en city-trips, onbezoldigde oppas voor de kinderen van zijn kinderen.
Inderdaad! Gans de familie heeft weet van het bestaan van Mariette. Het deert hen niet, niet meer. Vroeger was er ooit een ietsje heibel binnenskamers. Vroeger da's veertig jaar geleden. Vroeger da's de tijd toen Mariette nog dromen had, toen zijn woorden nog klonken als hemelse muziek. Jarenlang heeft de sukkel zich opgetrokken aan die twee woordjes van hem: GEDULDen OOIT…
Na vele jaren, nog meer grijze haren en liters tranen besefte ze dat OOIT eigenlijk NOOIT inhield. Of we dan al die tijd op haar niet hebben ingepraat? Haar geen spiegel hebben voorgehouden? Natuurlijk wel twintig jaar lang, ons suf gepraat. Geen avance. Onze messen sneden niet op iemand als Mariette. Vijftien was ze en hij was haar eerste grote liefde. Bakvissengedoe dat waanzinnige proporties aannam.
Hij ging naar de unief en zij ging tikles nemen bij Meysmans. Hij koos voor een huwelijk met een welgevulde effectenportefeuille, zij werd typistje in zijn makelaarskantoor en bleef hem trouw want Mariette had geduld en ooit …
Toen kwamen zijn vier kinderen en hun studies en hun verlovingen en hun huwelijken en nadien de kinderen van zijn kinderen, maar ooit, ooit …
Daarom komt zij vanavond langs, voor haar heet dat eventjes 'ontsteken'. Wij zijn van de weinigen die haar levensgeheimen kennen en bovendien, Mariette praat zo graag. Niet zozeer over hem, alleen over die andere, die rond deze tijd vijfendertig had moeten zijn.
Juist, had moeten zijn en zij, Mariette, heeft hem of haar die kans ontnomen. Overwegend uit liefde, die waanzinnige alles opofferende liefde van haar. Deels uit angst, de dwang was té groot. Het was hun eerste buitenlandse reis samen. Zwitserland! In dat steriele privékliniekje heeft ze de zin van haar leven achtergelaten. Daar gaan wij deze avond over praten, de zoveelste keer al …
TP Valentijn 2009 - TiTiPoes - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur - de illustratie is van John Holcroft, UK
te gast bij Wim Helsen, Caroline Pauwels met een tekst van Sándor Márai 'Ik zou graag willen weten' vervolgt hij zo zacht, alsof hij bang was dat iemand achter zijn rug stond en zijn woorden afluisterde, 'wat jouw mening hierover is. Denk jij ook dat het leven geen andere zin heeft dan de passie, die op een dag ons hart, onze ziel en ons lichaam doordringt, en dan eeuwig blijft branden, tot de dood? Wat er intussen ook gebeurt? En dat we, als we dat hebben beleefd, we niet voor niets geleefd hebben? Is passie zo diep, zo wreed, zo groots, zo onmenselijk. En geldt zij misschien niet eens voor een persoon, maar voor het verlangen zelf? Dat is de vraag.' Gloed - 1942, Sándor Márai
taak voor school : schrijf een brief aan god Morgen begint de vasten en mag er zoal eens iets besproken worden met god. Want sinds Kerstmis is er allerlei gebeurd waarvan hij op de hoogte gesteld moet worden. De feiten op tafel :
Beste God, Dank u voor het klein broertje maar ik had gebeden voor een klein hondje. Joyce
Dit meisje denkt dat bidden een soort bestellen is, god is de opper-Amazon en de hemel ziet er uit als het magazijn van de kerstman, maar dan anders :
In die overvloed van aanbod kan al eens een vergissing gebeuren.
En god kan niet overal tegelijk aan denken, mama kan dat ook niet zegt ze. Zo kwam er dat klein broertje ipv het klein hondje. Joyce is daarover niet boos op god hoor, maak ik op uit haar briefje. Ze bedankt hem zelfs beleefd voor het broertje. Dat pleit voor haar, zij is waarschijnlijk een verduldig meisje. Maar ze wou het god toch efkes laten weten dat er een vergissing gebeurd is.
Joyce heeft zich intussen verzoend met de aanwezigheid van de nieuweling en wat het hondje betreft , wel … wat niet is kan komen hé. Daarom blijft ge best vriendjes met god, want men weet nooit. Dat is zeer schrander van Joyce, iets in die aard dacht Blaise Pascal ook al, in 1669. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gok_van_Pascal
te gast bij Wim Helsen, Michaël Borremans met een tekst van Jan van Rheenen uit 1964
Zowel in America als in Duitsland vervaardigt men sinds enige tijd halsbanden met een ingebouwde apparatuur die de africhter in staat stelt met een klein en zeer licht draagbaar zendertje de hond op een afstand een lichte elektrische schok toe te brengen. Een dummy halsband van precies hetzelfde gewicht maakt het de hond onmogelijk er achter te komen wanneer hij wel en wanneer hij niet een dergelijke correctie kan verwachten. Deze apparaten zijn echter zo duur – de Duitse komt op ongeveer 900 mark, de Amerikaanse op rond 180 dollar – dat aanschaffing hoogstens in verenigingsverband kan plaatsvinden. De reikwijdte bedraagt ruim 600 meter. Meer kennis van uw hond, 1964 - Jan van Rheenen
Hieronder het relaas van een blind date, anno ‘60s. Op sommige plaatsen bestond het allemaal nog.
een blauwtje met wederzijdse toestemming Toen ik 15 was, hadden de moeder (weduwe) van een jongen en mijn vader besloten dat hun kinderen samen zouden trouwen. Rond die leeftijd hechtte ik daar niet veel belang aan, vermits ik toch geen voet mocht buiten zetten, en dus onmogelijk aan een vriendje kon geraken. Wat zeg ik : ik hoefde niet aan een vriendje te geraken, ik was al uitgehuwelijkt. Vanaf mijn 17de begon die 'keus' te knagen : het kon toch niet dat ik zou moeten trouwen met iemand die mij opgedrongen werd ? Rond mijn 18de -die jongen zat toen op unief- moest ik eens meegaan om kennis te maken. (1961)
Daar zaten we dan : mijn ouders, die moeder, die jongen ('k ben zijn naam zelfs vergeten) en ik. Na de koffie deden we allemaal samen een lange wandeling. Hij woonde in Knokke.
Tijdens die wandeling kregen we de kans met elkaar te praten. Ik waande mij in de 19de eeuw. En toen vertelde die jongen mij heel braafjes en zich excuserend, dat hij de wil van onze ouders niet zou nakomen, omdat hij iemand had leren kennen. Wat een opluchting : toen ik hem vertelde dat ik het zelf ook niet zag zitten, leek hij opgelucht.
We babbelden over vanalles, tot grote vreugde van mijn ouders en die moeder, die toen helemaal niet wisten wat we gezegd hadden.
Grote ontgoocheling, toen we naar huis gingen : ondankbaar wicht, een huwelijk met zo’n goeie kandidaat weigeren ! Een hele periode wrevel thuis.
Nu komt het : ik ben maar beginnen uit gaan vanaf mijn 22ste, want eigenlijk was dat verboden van thuis. En van iedere jongen die mij ooit thuis zou komen afhalen, eiste mijn vader de naam en het adres.
Dan telefoneerde hij naar de pastoor van die parochie, om inlichtingen in te winnen.
Van mijn ouders kreeg ik de keuze tussen huwen met iemand die zij zouden uitkiezen, of naar het klooster gaan, of eeuwig thuis blijvenzodat ik hen zou kunnen verzorgen in hun oude dag. Omdat ik opgroeide zonder ander sociaal contact dan de school, bleef ik lang héél gehoorzaam.
Het klooster ? Oké, dan zou ik naar de missies gaan, zorgen voor al die arme kindjes. Oei, dat was niet wat ze verwacht hadden.
En toen ik de school verliet, ging ik mijn Engels vervolmaken over de plas. Daar logeerde ik bij verre familie en keerde na een jaartje naar huis. ‘k Vond heel vlug een baantje als bediende in een bedrijf waar talenkennis een must was.
Het gezaag over dat heerlijke kloosterleven herbegon, tot ik eens uitvloog: "Als jullie vinden dat het kloosterleven zo ideaal is, waarom gaan jullie niet elk afzonderlijk naar een klooster ? Ik blijf wel hier wonen !" En het was eindelijk gedaan met dat victoriaans gedoe over mijn toekomst, ondertussen was ik wel al 22 jaar! Al redelijk oud voor de huwelijksmarkt in 1965.
Ah, wat waren mijn ouders blijven steken in het verleden, nog van voor hún tijd ! Gelukkig heb ik er niets aan overgehouden.
MPC - ontvangen 10/2014, HiH-11/2015, tekst geplaatst met toestemming van MPC, de auteur
een beetje kleur voor februari Door de aard van de onderwerpen dacht ik dat hij een Argentijn was, iets met tango en zo, maar nee, André Kohn is een Rus die in Arizona leeft, als ik goed gelezen heb.
Voor wie soms grafisch bezig is -en voor alle anderen- dit is het bekijken en misschien ook iets van uw tijd waard: Afbeeldingen van andre kohn. Veel rood was dat hé. Veel. Er is altijd een tint van rood te vinden in een werk van Kohn. Soms enkel een schaduw.
Of de schaduw met gestifte lippen.
Soms een heel klein accent, miniem. Hier beschrijft enkel een rood oortje de situatie, geen rode konen:
De roodaccenten in het werk van vanmorgen (zie onder) zijn duidelijker dan een oortje. Ik kan de sfeer van het werk niet omschrijven, maar ik zou er wel een verhaaltje kunnen bij verzinnen. CC heeft dat allemaal niet nodig, zij vat het schilderij in twee zinnetjes, waarschijnlijk dacht ze aan haar kleindochter:
waarom betogen niet meer werkt de analyse van Kaandorp
Op ’t blog blijf ik weg van de actualiteit, daar bestaan kranten, nieuwsuitzendingen en duidingsprogramma’s voor. En ik begin ook niet over politiek, daar zijn kundiger mensen mee bezig op velerlei blogs en op de mailgroep Politiek.
Maar déze uitleg wou ik toch onder uw aandacht brengen, omdat ze haar maatschappelijke analyse gedreven weet te brengen.
Brigitte Kaandorp (°1962)brengt een fragment uit haar zaalshow 'ZÓ' (2007-2009). Naarmate haar verontwaardiging stijgt praat ze sneller. Dat tempo zakt gelukkig weer, omdat ze moet ademhalen.
De eerste keer dat ik met een politietussenkomst te maken kreeg was in mei ’68. Het jaar dat ik 16 werd. Sweet sixteen, een heel ontvankelijke leeftijd. En empathisch als ik ben, stond ik mee waar ik niet moest staan: wij scholieren zouden massaal dat gedoe over Leuven in orde brengen van op de trappen van de Basiliek van Koekelberg.
Toen loeiden er sirenes en waren er ineens overal flikken met vervoer, voor ons. Hoe een politiecombi toen genoemd werd weet ik niet meer. Een flikkenbakske? Ik belandde in een van de bakskes die naar Jette reden.
Er werden een aantal buskes afgeladen in het politiekantoor van Jette. Gedreven scandeerden wij wat er aan dat lieflijk pleintje moest meegedeeld worden. Dat charmant pleintje werd bevolkt door mensen die met hun eigen zaakjes bezig waren. De cafébazen en de garçons keken eens op en dachten kassa! Zoveel scholieren, dat betekent straks zoveel frisdranken.
In de cellen zongen wij. We zaten met veel per cel en wij zongen naar de andere cellen, want op TV deden ze dat ook zo. Wij zongen niet zomaar liedjes, wij zongen liéderen : We shall overcome. One day. ’t Is nog waar geworden ook, maar niet door die ene dag in Jette. Door veel dagen in veel Jettes?
Wij zouden samen vrijgelaten worden, waarop wij dan in triomf een tocht houden over het plein … Wij waren minderjarig en wij werden een voor een afgehaald door ouders die eh, niet zo gedreven waren als wij. De groep werd kleiner, het samenhorigheidsgevoel brokkelde weg en de laatste die werd afgehaald was ik. Om 19h30 of 20h of zo.
Mijn Pa wou zijn winkel (centrum Brussel) niet sluiten om zijn dochter uit de bak te halen. Hij had geen tijd voor dat soort flauwe kul. En dat ik die paar uren wel kon gebruiken om af te koelen. Maar ik moest helemaal niet afkoelen! Ik moest gewoon neerdalen van de wolk. Wat ook gebeurd was. Maar die wolk bleef wel vlak bij mij.
Het enige dat ik onthouden heb van het gesprek in de wagen, die avond was dat ik er alleen voor stond. Vanaf toen wist ik dat. En het is later nog een aantal keren juist gebleken ook. Dank zij die politie-interventie heb ik intijds beseft wat voor soort mens mijn vader was. Dat heeft me later voor twee zware vergissingen behoed.
op datzelfde onbewoond eiland (vervolg van tekst 317) Een pincet, een epileertangetje. Dat wil ik ook bijhebben. Niet om ongewenste haargroei te verwijderen, er is toch geen vergrootspiegel op een onbewoond eiland. En geen gewone spiegel ookni. Het pincet moet dienen om splinters uit handen en voetzolen te halen. Want men spoelt aan zonder schoenen, veronderstel ik.
Men kan in een reddingssloep stranden of stuklopen op de riffen, al naargelang het scenario. En dan zou er een pincet in het EHBO-kistje van de sloep moeten zitten. Maar wat als een Schettino* met de sloep weg is en men spoelt aan met een stuk drijfhout? Daarom zou ik zelf een pincet op zak hebben. Wanneer ik op het eiland een regenwatervat aan het bouwen ben met boomschors en ik krijg een houtsplinter in mijn hand, dan haal ik die splinter er uit met … mijn pincet ! Als ik een splinter in een voetzool krijg : pincet !
En tegen het ontsteken : spoelen in zout water. In de hoop dat het zeewater daar nog niet te gepollueerd is. Want in geval van onbewoond eiland kan men ontstekingen missen. Elders eigenlijk ook. Brein en koelbloedigheid zeggen : handen & voeten heeft men nodig. Daarom, tegen de splinters, snel & wel : een pincet !
Dit is zeer in 't verkort weergegeven natuurlijk, want op een onbewoond eiland, -na een hele tijd zonder ook maar één medemens als klankbord- begint men in steno te denken. Luidop de gedachten formuleren zou daartegen kunnen helpen.
Behalve nuttig zou zo'n pincet ook een stukje troost zijn. Een metalen ding. Dat komt uit de bewoonde wereld, metaal. En over dat ontwerp is nagedacht. Het is een artefact. Men is dus niet alleen op de wereld. Ergens, ooit, hebben hoofden zich over het ontwerp van een pincet gebogen. Liefst het model met schuine uiteinden, niet die brede vlakke. Afgeschuinde uiteinden grijpen met meer precisie, volgens mij.
Monuriki, Fidji overleven Wat ik zeker zou willen bij hebben op een onbewoond eiland is het boek Survival for Dummies. Dat bestaat. 'k Wist het niet maar ze hebben het. Nu ja, de reeks For Dummies is zo uitgebreid. 't Was nogal een niche ook hé, iedereen op deze aardbol is wel in iéts een Dummy. Er is zelfs een boek Sex for Dummies. In hoeveel talen is het vertaald? Een paar jaren na het verschijnen ervan hebben we de kaap van de zeven miljard soortgenoten overschreden. Van een niche gesproken …
'k Zou Survival for Dummies zorgvuldig laten drogen in de schaduw. En er regelmatig lucht in bladeren want anders kleven de bladen aaneen en dan wordt nuttige/vitale informatie onbereikbaar.
Drinkbaar water vinden en dat boek redden zijn de eerste taken. Heeft men een leesbril bij wanneer men aanspoelt op een onbewoond eiland? Tom Hanks in Cast Away niet, maar ik dus graag wel.
'k Hoop dat het een tropisch eiland is, want voor verkoeling zorgen lijkt me eenvoudiger dan voor verwarming zorgen. Met schaduw & bries & zeewater raakt men al een eind in verkoeling. Verwarming ... dan zou ik al gereedschap willen bijhebben.
In afwachting dat ik drinkbaar water gevonden heb, moet ik regenwater opvangen. Ik hoop dat tegen dan het boek droog is en dat mijn leesbril aangespoeld is, want over regenwater opvangen moet ik een en ander opzoeken. En na drinkwater komt vuur maken. 't Begint te vlotten hé!
Maar dat boek en mijn leesbril wil ik graag bijhebben. Onder andere. Hoeveel artikelen mochten we bijhebben?
decennia later, een chagrijn met een reden In het rusthuis was een nieuwe bewoonster gekomen. Elke namiddag na het dutje zat zij in de gemeenschappelijke ruimte met luide stem aandoenlijke en triestige verhalen te vertellen over honden van wie men poten gebroken had, over hongerige drachtige kattinnen die met stenen opgejaagd werden, over kinderen die meer slaag dan eten kregen, over gruweltoestanden tijdens de oorlog …
Die verhalen brachten de anderen uit hun doen, tegen dat hun bezoek er was zaten de bewoners en de bewoonsters van die verdieping hun tranen weg te snuiven.
De vaste bezoekers waren daar na een paar dagen danig boos over, zelfs nijdig. Die sombere en deprimerende verhalen verstoorden de gemoedsrust van hun (dierbare) bejaarde en dat was nergens voor nodig. Daar kwam alleen maar meer medicatie van. Er volgden bij de directie klachten van de betrokken familieleden.
De mensen van de verpleging gaven de dame in kwestie een hint, dat haar verhalen toch altijd zo triestig waren. - Dat is het leven hé kind, antwoordde ze, zo is het leven. Het leven is gene cadeau.
Ja, ze waren realistisch genoeg, de verhalen, uit het leven gegrepen. Maar elke keer zo gruwelijk en triestig en droef!
De mensen van de verzorging lieten haar zijdelings verstaan dat die droeve verhalen toch niet altijd nodig waren. - Een mens mag toch nog een klapke doen zeker? antwoordde ze ruzieachtig. Dat is hier toch geen prison zeker!
De mensen van het onderhoud deden ook hun best om de dame met een dagelijks babbeltje tot een meer opgeruimde kijk te brengen. Het mocht niet baten.
En de dame in kwestie was gaande en staande, haar weghouden uit de gemeenschappelijke ruimte was niet mogelijk. Ze stapte er zelf naar toe.
De mensen van de verpleging, van de verzorging én die van het onderhoud hadden hun best gedaan. Geen resultaat … De directrice werd erbij geroepen. Zij nam een stoel en dit gesprek zou een tijdje mogen duren, zag ik aan haar gezicht. Met een omtrekkende beweging via 'hoe bevalt het u hier nu na twee weken?' kwam ze bij die droeve deprimerende verhalen. Of de dame dat nodig vond, dag na dag, dat soort verhalen.
De dame produceerde een vreemd glimlachje, haar ogen werden spleetjes : - Ik zie de ouwe mannen zo graag wenen. - De oude mannen? vroeg de directrice, waarom? Ze was verbaasd. Ik ook.
De ogen van de dame werden helemaal rond van zo’n domme vraag. Ze keek eens naar mij aan het andere tafeltje of ik nog zat te luisteren. Toen boog ze zich quasi vertrouwelijk naar de directrice en fluisterde luid :
- Ooit hebben mannen vrouwen doen wenen. Ooit hebben mannen míj doen wenen. Nu doe ik hén wenen.
Et sjlán! zeiden wij vroeger. Pak aan, mannen! De rest van het gesprek ben ik niet blijven volgen, het was tijd voor mijn bewoonster om te gaan wandelen en ik reed haar naar buiten.
Ooit hebben mannen mij doen wenen, nu doe ik hén wenen … Het was misschien geen goede reden, maar het was háár reden. En dat was voor mij voldoende reden.
te gast bij Wim Helsen, Ann Miller met een fragment van Dietrich von Hildebrand uit 1927 Reinheid & Maagdelijkheid : Analyse van een ideaal
De liefde verlangt zich te uiten, de overgave te objectiveren die in haar besloten ligt. Ze verheugt zich over offers voor de beminde, ze wil hem tonen dat ze hem voor alles en boven alles bemint. De aardse bruid verlaat het huis van haar ouders en verbreekt de levensgemeenschap met degenen die haar tot nu toe met liefde hebben omgeven en tot wie ze behoort, om de man te volgen, die ze in liefde heeft verkoren.
Zo verlangt de ziel die dronken is van liefde tot Jezus alles te verlaten uit liefde tot Jezus, 'naakt voor Hem te staan’' om alleen te luisteren naar zijn stem, zijn blik te ontvangen in het hart, om met omgorde lendenen en brandende lamp te wachten op de Bruidegom.
van een kruisbestuiving gesproken Van Goethe naar Dukas naar Disney : in 1797 een verhalend gedicht, in 1875 een compositie en 1940 een tekenfilm. Dat idee heeft de tijd gehad om te evolueren hé. En te rijpen.
"De tovenaarsleerling is een ballade van Goethe, geschreven tijdens diens verblijf in Weimar in 1797.
Het verhaal begint met de oude tovenaar die zijn werkplaats verlaat. Hij laat zijn leerling achter met corvee, vervelende dagelijkse schoonmaakklusjes. De leerling wordt al gauw moe van het telkens water halen om een ketel te vullen, en hij betovert daarom een bezemsteel om het werk voor hem te doen. De leerling is echter nog niet volleerd en kan de bezemsteel niet in bedwang houden. Al gauw ligt de vloer helemaal onder het water. De leerling beseft dat hij de bezem niet kan doen stoppen, omdat hij de toverspreuk daarvoor niet kent. Wanhopig splijt de leerling de bezem in twee delen met een bijl, maar elk van de stukken pakt weer een emmer en gaat door met water halen, vlugger dan eerst. Als alles verloren lijkt te gaan in een enorme vloedgolf, komt de oude tovenaar terug. Hij breekt de betovering en alles komt weer goed.
In de oude versies van het verhaal is de tovenaar heel boos en wordt de leerling door de tovenaar verbannen. In de versie van Goethe is de tovenaar geamuseerd door de les die de leerling heeft geleerd, dat met magie voorzichtig omgegaan moet worden, en krijgt de leerling een bolwassing." (…)
"De ballade over de tovenaarsleerling inspireerde de Franse componist Paul Dukas in 1897 om een symfonische versie te maken, getiteld L'Apprenti sorcier."
"Deze muziek inspireerde vervolgens Walt Disney voor een van de delen uit zijn film Fantasia uit 1940. In deze film speelt Mickey Mouse de rol van tovenaarsleerling (…) "
Na afloop van het filmpje schudden Mickey en dirigent Leopold Stokowski, beiden in silhouet, elkaar de hand.
'k Schat dat ik een jaar of twaalf was toen ik de film Fantasia voor een eerste keer zag en ik was toen danig onder de indruk van dit fragment, vooral door het slot, dat Mickey de hand van de dirigent kon schudden. De vermenging van magie en realiteit, die schemerzone vind ik nu nog altijd interessant terrein.
te gast bij Wim Helsen, Walter Damen met In deze tuin van Ingmar Heytze Ik heb de wereld lang vertrouwd, mevrouw. Dat komt, ik had de wereld in mijn hoofd en alles was wel vreemd maar toch bekend genoeg en als ik iets vergeten was, wist ik het vaak een half uur later weer en anders deed het er niet toe. Er waren nog de grote vragen waarop niemand ooit een antwoord krijgt, Die keek ik aan van dag tot dag.
Wat bleef ik goedgelovig toen mijn hoofd werd werd leeggestolen, recht achter mijn ogen, vreemde foto’s op de kast, wie ik nog kende was verdwenen. Berg uw camera maar op, u bent te laat; vanochtend moffelde een zuster, ik heb het zelf gezien, de laatste restjes van mijn wereld in haar binnenzak. In deze tuin, Ingmar Heytze
Over Walter Damen : advocaat-strafpleiter acteur, schrijver, … weinig documentatie gevonden Acteren zit Walter Damen in het bloed. Familieleden van de Antwerpse advocaat zijn onder meer Witse-acteur Hubert Damen, De Ridder-actrice Katelijne Damen en ex-K3-lid Karen Damen.
een stukje woordverklaring De oudste zoon van mijn zus Laura was toen 12, ongeveer.
- Lokaal, wat wil dat zeggen? - Een ruimte met een bestemming, zoals een klaslokaal bvb of een stemlokaal, of een … - Jamaar! - Jamaar wat? (en ik typte verder aan waarmee ik bezig was) - Als ze zeggen 'mogelijk lokaal buien'. - Ah, dan betekent het plaatselijk, 'plaatselijk buien mogelijk'. - Hoe plaatselijk? Op het sportplein wel maar op de speelplaats niet? - Zoiets ja, een bui begint ergens en stopt ergens. Op zee kan men buien van ver zien hangen, met een scherpe scheidingslijn. Wanneer we een bui invaren zien we het deck van aan de voorpiek nat worden en iets later pas wordt … - Jaja, antwoordde hij ongeduldig. (van zeeverhalen nam hij enkel wat hem op dat moment van pas kwam) Kan het hiér regenen en aan de overkant van de straat niet? - Dat kan ja, een bui begint ergens en stopt ergens.
Achteraf overlas ik het huiswerk.
Vraag : Omschrijf de betekenissen van de term lokaal. Antwoord : Wanneer het aan de ene kant van de straat regent en op de onpare nummers niet.
Het is toch nog goed gekomen met die jongen hoor. Hij is vorige herfst 31 geworden en geeft al een aantal jaren les.
te gast bij Wim Helsen, Natalia met een brief van haar vader aan haar oudste zus Gent, 11 december 1980
Patricia,
Als deze brief in Knokke aankomt, zit ge waarschijnlijk vlak bij uw verjaardag. Achttien jaar! In jouw ogenwaarschijnlijk de drempel van de volwassenheid. 32 jaar terug schreef ik bij deze gelegenheid een brief aan vader en moeder, die ik onlangs terug gevonden heb tussen oude paperassen, bij gelegenheid laat ik hem wel eens lezen. Ik kan hier zeggen dat ik een goede zoon geweest was voor goede ouders. En het leven gaat verder.
Vandaag komt uw zusje Nathalie naar huis. In de euforie van de blijde dagen is dit een nieuw begin: een kindje geboren uit liefde. Om de beurt wordt ze door Arlette en mij verwend, vertroeteld en gewiegd. Wat een weelde. Dat ik dat nog mag beleven heeft me oneindig veel balsem gesmeerd op de troebelen van de laatste jaren. Maar bon, ieder leven heeft zijn ups en downs en binnenin moet ieder voor zichzelf uitmaken waarmee hij of zij als goed mens wil naar buiten treden. Mijn grootste dochter gaat nu een verjaardag vieren waar zeker een deeltje van haar hart bij papa zal zijn. Ik wens haar voor alles het beste, het mooiste en een gewetensvolle familiale rijpheid!
Ze kijkt naar jou minzaam via het scherm, jouw achtergebleven mama, ginds in je verre vaderland Zo fier toon je haar jouw kind in dit gelukkige moment
Toch knaagt het heimwee dat de vreugde der dagen verteert, en jou laat dromen van een terugkeer naar je roots
Je reist bijwijlen naar je thuisland, zoent lachend je mama, oh feest ! Het afscheid met een traan die traag vloeit over je wang.
Koester stil je heerlijke herinneringen, geworteld en open gebloeid in jouw land Wil je een blije toekomst zien waarin een liefdevol leven je heimwee overwint ?
Elisa 24/04/2014
het land van belofte >< het land van herkomst Het licht, de geuren, de kleuren, de klanken, de smaken, alles was anders, alles was ongekend vreemd in het land van belofte. Andere kledij, gebruiken, gewoonten, omgangsvormen. Andere problemen met gans eigen oplossingen. Andere stiltes. Veel lawaai maar weinig geluid dat men kent. Er zijn dingen die wennen. Andere niet, nooit.
Hoe voelde een kind zich dat blij naar het internaat vertrok, of hoe voelde een natuurmens zich die misschien opgelucht aan een paar dagen ziekenhuis begint. Hoe voelde een jongeman zich als hij van land verhuist, op weg naar de gouden toekomst. Hoe voelde een jonge vrouw zich die ooit de liefde gevolgd is naar een land van melk en honing. Hoopvol? Gedreven? Vol goede moed?
Ontheemd. Na verloop van tijd, na de zoveelste situatie waarbij men weer geen aansluiting voelt is er plots die verlatenheid. Een gevoel van totale allenigheid. Het faliekant besef van leegte. De werkelijkheid heeft de euforie ingehaald. Het internaat is niet vrolijk, het ziekenhuis geneest niet, de toekomst is knokken, melk en honing hebben een prijs. De roes is over en het wakker worden is grauw want allenigheid is een handicap. Ontheemd. Definitief en onomkeerbaar weg van de herkomst. En dan kruipt de hunkering binnen, een hunkering die iemand uiteindelijk kan verteren.
Schrijnend wordt het wanneer er kinderen komen, nu kán ze niet meer terug, al had ze er voor zichzelf wel aan gedacht, het voor zichzelf ook wel gewild. Maar ze is niet meer enkel zichzelf, er loopt nu een stuk van haar op eigen beentjes. Ze moet nu geloven in een toekomst die zijzelf zó niet meer ziet. De verantwoordelijkheid voor dat onafhankelijk eigen stuk veegt haar eigen verlangen brutaal opzij.
De dromen van vroeger zijn een juk geworden. De hunkering, die blijft.
illustratie Young Astronomer van Brian Kershisnik - gedicht geplaatst met toestemming van Elisa, de auteur m- 02/2018, blog
te gast bij Wim Helsen, Herman van Rompuy met de Inaugurele rede van J.F. Kennedy
(…) de laatste alinea’s In de lange geschiedenis van de wereld was slechts aan een paar generaties de rol toebedeeld de vrijheid te verdedigen op het tijdstip van het grootste gevaar. Ik deins niet terug voor die mogelijkheid; ik verwelkom haar. Ik geloof niet dat iemand van ons van plaats zou willen wisselen met enig ander volk of generatie. De energie, het geloof, de toewijding die we aan dit streven bieden zal licht schenken aan ons land en aan iedereen die het dient - en zal gloeien van het vuur dat de wereld werkelijk kan verlichten.
En dus, mijn mede-Amerikanen: vraag niet wat uw land voor u kan doen - vraag wat u kan doen voor uw land. Mijn medeburgers van de wereld: vraag niet wat Amerika zal doen voor u, maar wat we samen kunnen doen voor de vrijheid van de mens.
Tenslotte, of u nu burgers van Amerika of burgers van de wereld bent, vraag van ons hier dezelfde hoge normen van kracht en opoffering die we vragen van u. Met een rein geweten als enige beloning, met de geschiedenis als eindoordeel voor onze daden, laat ons voortgaan het land te leiden waarvan we houden, Hem vragend om Zijn zegen en Zijn hulp, maar wetend dat Gods werk hier op aarde waarlijk ons eigen werk moet zijn.
iets over rekenvaardigheden De basisblokjes hebben als groot voordeel dat jonge kinderen al doende reeds iets leren over verhoudingen.
Ze hebben als nadeel dat ge gedurende een paar jaren (de lego-jaren) niet meer op uw sokken over het tapijt kunt lopen, want die blokjes kunnen lelijk pijn doen, vooral de hele kleintjes, rechts bovenaan op de foto’s. Die veroorzaken een nijdige pijnscheut in de voet en ge valt u haast een breuk.
Voor de foto heeft een bereidwillige ziel erbij geschreven hoe het zit met die blokjes en het aantal toppekes. In de praktijk, in bouwsels, doet een kind dat intuïtief kloppen, zonder cijferwerk.
Ooit moet kindlief leren dat 3/4 ook 12/16 kunnen zijn, enzoverder, maar dat is voor later. Eerst spelen. Fortuinen werden ooit besteed aan blokjes voor de kinderen van mijn zussen. En als de kinderen dan in het tweede of in het derde studiejaar intuïtief meekonden met het begrip breuken, en met het rekenen in breuken, dan beroemden de respectievelijke vaders zich plots op de goede genen die ze doorgegeven hadden en ze droomden verder over carrières voor hun nakomelingetjes. De Nobelprijzen die daar bij hoorden zijn nog niet afgehaald.
de naam Shaolin betekent Jong Bos De eerste Shaolintempel werd gebouwd in 495 in Dengfeng en deze is een van de oudste boeddhistische tempels van China. (…) Traditioneel ontwikkelden de Shaolinmonniken hun expertise in zelfverdedigingskunsten als antwoord op de aanvallen van bandieten, en als een manier om lichamelijk in conditie te blijven, en ook om mentale en fysieke discipline te krijgen. Shaolinmonniken reisden vaak veel door het land om het boeddhisme te prediken, en waren daardoor regelmatig het doelwit bij roofovervallen. De bloeitijd van de tempel was tijdens de vroege Tang Dynastie (618-907), waarover in de geschiedschrijving verhaald wordt, dat Shaolinkrijgsmonniken het leven redden van de toekomstige keizer Li Shimin en hem bijstonden in zijn strijd tegen rebelse krachten. Toen hij eenmaal de troon bestegen had, vergrootte de dankbare keizer hen onroerend goed en gaf een aantal van hen toestemming verder te gaan met hun training als strijdmonniken. De kunsten van Shaolin bereikten hun top tijdens de Ming Dynastie (1368-1644), toen honderden Shaolinmonniken militaire status verwierven, en persoonlijk campagnes leidden tegen rebellen en Japanse bandieten. Tegen deze tijd hadden de Shaolintempels hun eigen unieke stijl van zelfverdedigingskunsten ontwikkeld, die bekend raakte als exemplarisch voor Chinese wushu. http://nl.wikipedia.org/wiki/Shaolinklooster
Om in lichamelijk in conditie te blijven, zeiden ze dus hé. Toen ik dat las dacht ik jaja, dat zeggen majorettes en cheerleaders ook van zichzelf. En om mentale en fysieke discipline te krijgen. Kom dat eens uitleggen aan de hooligans aub.
een zeer droevig lied over de vloek van plotse rijkdom De zusters Karamazov is een lied van Drs. P uit 1957 en beschrijft het relaas van twee gezusters te Overveen die ruzie krijgen over de verdeling van een erfenis, bestaande uit japonnen. Uiteindelijk probeert de een haar zuster te vergiftigen, maar zij kan het niet laten een slokje te proeven om te controleren of het wel goed is. Dit wordt haar fataal.
Steeds herhaald wordt dat de tijd ondertussen gewoon voortschrijdt: “terwijl de kater sliep en de pendule liep en de kanarie sprak: tsjiep, tsjiep, tsjiep, tsjiep.”
Het lied vormt entertainment met een melancholische kern: hebzucht kan leiden tot tweedracht, twist en erger, zelfs uiteindelijk tot moord. Opvallend is dat de naam Karamazov (uit de titel) in het lied zelf nergens genoemd wordt. Het lied is beter bekend onder de (foutieve) naam Tante Constance en tante Mathilde.
De titel van het lied zinspeelt op De gebroeders Karamazov, een bekend boek van de Russische schrijver Fjodor Dostojevski. De melodie van het refrein is enigszins verwant aan die van het eerste deel van Wolfgang Amadeus Mozarts "Pianosonate nr. 11 in A-majeur (KV 331)".
van : https://nl.wikipedia.org/wiki/De_zusters_Karamazov de zusters Karamazov Tante Constance en Tante Mathilde Woonden eendrachtig en knus bij elkaar Een was hardhorend, de andere brilde In doorsnee waren zij zeventig jaar In Overveen Telden zij hun jaren bijeen Niet meer zo koket als voorheen Maar nog altijd flink ter been
Terwijl de kater sliep En de pendule liep En de kanarie sprak: "Tjiep tjiep tjiep tjiep"
Tante Constance en Tante Mathilde Erfden de kleren van Tante Heleen Waardoor ineens hun gehechtheid verkilde Want van elk soort japon was er maar een Er werd getwist En naar provocaties gevist En er werden dingen vermist Waar de ander meer van wist
Terwijl de kater sliep En de pendule liep En de kanarie sprak: "Tjiep tjiep tjiep tjiep"
Op zeek'ren dag maakte Tante Mathilde Akelig lachend de koffie gereed Daar zij haar zuster vergiftigen wilde Die in haar eentje een wandeling deed Met terpentijn En een snufje rattenvenijn En gesloten keukengordijn Moest het wel uitvoerbaar zijn
Terwijl de kater sliep En de pendule liep En de kanarie sprak: "Tjiep tjiep tjiep tjiep"
Toen nu de koffie tot stand was gekomen Wou zij eens proeven en nam zij een slok Zij had de juiste verhouding genomen Tante Mathilde viel neer als een blok Sedert die tijd Droeg Constance in eenzaamheid De japonnen die tot haar spijt Tot een drama hadden geleid
Terwijl de kater sliep En de pendule liep En de kanarie sprak: "Tjiep tjiep tjiep tjiep"
een paar heldere situatieschetsen Enkele stereotypen, knap in beeld gebracht. De geschreven tussentekstjes zijn in het Engels + Italiaans, maar dat maakt niet uit want de beelden zijn zeer duidelijk en bij momenten zeer raak ook. Mijn favorietje is het stukje over de zakenreis.
Het roze cirkeltje stelt een vrouw voor, het blauw vierkantje een man. Maar dat moet ik er eigenlijk niet bij vertellen, dat is vanaf het eerste fragment duidelijk.
'k Ben maar één keer naar een schoolreünie geweest. Het was februari en heel koud, in '72 of '73. Het was het eerste jaar, of het tweede na de humaniora. Het was ergens in de binnenstad te doen. Er werd inschrijvingsgeld gevraagd, wat ik niet echt snapte, maar goed, ik schreef me in. Die 70 fr of zo, zou wel een bijdrage zijn in de onkosten, een centje voor de gestencilde uitnodiging en de postzegel, dacht ik.
Toen ik die avond toe kwam op het adres, bleek het een zaal te zijn, niet een taverne/restaurant zoals ik begrepen had. Het was een zaal met drankje en hapje, 'met mogelijkheid tot versnapering', tafelen zat er dus niet echt in.
Ook goed, maar zo’n grote zaal voor 16 oud-leerlingen? Wat een lege, kale bedoening. En toen bleek dat het initiatief niet uitging van onze gewezen klasverantwoordelijke maar van de school zelf, en dat álle oud-leerlingen waren uitgenodigd. Niet alleen ons klasje. Ik keek rond : een veel te hoog plafond om gezellig te zijn met een aantal lusters waarvan enkele het niet deden. Waarschijnlijk rekende de zaalverhuurder op de kale TL-buizen langs de muren. Rechts van de deur, aan een korte kant plus een lange kant van de zaal was de vloer drie of vier treden verhoogd, dat bouwsel had een golvende frontlijn en was afgezet met een vergulde reling die om de zoveel tafels onderbroken werd voor een trapje.
Aan de overzijde van de deur was een soortement podium en aan de linker muur, aan de overzijde van die lege dansvloer, stond een geïmproviseerd buffet te zweten. Dit was een oude balzaal, met een interieur dat ooit de Fred Astaire-stijl had willen nadoen en daar toén al niet in geslaagd was. Een balzaal huren voor een schoolreünie? Dit was een even zielige locatie voor feestjes als de turnzaal van de school. En daar hadden we ons misschien nog thuis gevoeld. Maar ja, daar konden nu geen bijeenkomsten meer gehouden worden want daar lag nu een dure nieuwe vloerbekleding (linoleum?) die geen schoenen verdroeg en zeker geen dameshakken. Niet dat wij zo damesachtig gekleed liepen maar de oudere oud-leerlingen wel. De gestelde lichamen. De prominenten van de reünie. Zij die elke keer kwamen. De dames die duidelijk reeds lid waren van de Bond van Grote Gezinnen.
Wij waren met een stuk of acht van ons klasje en een paar van ons besloten dat koud TL-licht te ontvluchten en elders een paar uren gezelligheid te zoeken. In klein comité.
Alleen stond er nu een nonnen-comité in de weg want ondertussen had de dame aan de deur van de zaal gezelschap gekregen van zuster directrice en een paar van haar acolieten. Onze vroegtijdige terugtocht zou tactisch moeten aangepakt worden.
Onze tafel had als blijk van belangstelling al een paar afkeurende blikken gekregen. Ons half klasje was te jolig, te lacherig (van ellende), te weinig jonge-damesachtig met al die jeans … Hoe het zat met de andere klassen van ons jaar weet ik niet, ik had het druk met de deur in het oog te houden om te zien wanneer de uitgang zou vrij zijn. Een andere uitgang, een meer discrete, was er niet: een keuken was er niet (meer) en de zij-ingangen naar het podium waren dicht gewerkt. De enige nooduitgang die er was, was te zichtbaar achter de buffettafel, aan de overkant van die lege dansvloer drie treden beneden ons.
Toen kwamen de nonnen in beweging, zij verlieten de ingang. Gered, dachten wij - Niks van. Zij zwermden uit en namen de rijen tafeltjes in de klem. Voor een gesprekje. Een tafeltje verder zag ik zuster M en ik hoopte dat ze rap bij ons zou zijn, zij was de meest menselijke non van het klad. Maar ineens stond daar de directrice. Met professionele minzaamheid had zij ons in de rug beslopen. Ze vroeg wat we 'deden’' Waarmee studies bedoeld werden. En plots was er aan tafel ineens weer die verbondenheid, bijna ogenblikkelijk. Er was zelfs geen overleg nodig.
Iemand zei dat ze bakkerijschool volgde en dat ze al zoete broodjes kon bakken. Bij zuster directrice bleef De Minzaamheid op het gezicht geglazuurd. Iemand studeerde voor 'tolk' in de Aarschotstraat. Of zuster directrice de stijl van de Aarschotstraat kende liet ze niet merken. De Minzame Glimlach bleef bij elk sullig antwoord.
Tot slot antwoordde iemand naar waarheid dat ze moraalwetenschappen studeerde. Er kwam beweging in het masker van de directrice: - Ah, Godsdienst! constateerde ze verheugd en verbaasd over wie terugkeert naar de stal, het schaap van wie men dat het minst verwacht newaar … - Nee zuster, moraalwetenschappen. - Welja, Leuven dus! deed ze katholiek. - Nee zuster, Brussel., was het vrijzinnig antwoord. De glimlach verkrampte tot een grimas en na een knikje trok ze naar een andere tafel.
Na zoveel geveinsde belangstelling stonden we op en stapten naar de deur. Weg van daar. Hoe de avond verder gegaan is kan ik me niet herinneren.
Later hoefden schoolreünies niet meer voor mij, teveel stoef-&-bluf, die grote bijeenkomsten. Nog later kwam het er niet meer van. Maar een klein klasreünietje zie ik nu eigenlijk wel zitten. Vijfenveertig of meer jaren na datum.
Het schaap blaat en de geit mekkert. Zo hebben wij dat geleerd op school, in de jaren dat het leven nog simpel was. Nu blijkt dat de dieren zelf die schoolboeken niet doorgenomen hebben. Het geluid dat sommige onder hen produceren doet me in alarmfase rood gaan en ik zou onmiddellijk de polies, de hulpdiensten en de brandweer bellen.
waarom ik Microsoft een proces wou aandoen Aangezien we van aan boord geen beeldmateriaal mochten mailen naar onze correspondenten (toen nog te duur in satelliet-tijd)had ik CD-roms met foto’s en PPSsen gereed gemaakt om mee te geven aan iemand die afmonsterde, hij zou ze posten. 'k Had op die CD-roms ook wat teksten voor thuis gezet, deze zonder zelfcensuur.
Mijn dagelijks uitgaande mails stonden bol van de zelfcensuur. Niet alleen was de server de rederij zelve, maar elke uitgaande mail passeerde toen ook nog via de captain, vandaar. Op CD-rom kon ik eens wat serieuze berichten meegeven, zo halverwege contract. We hadden nog een twee maanden voor de boeg.
De CD-roms had ik verzendklaar gemaakt, beveiligd tegen wijzigingen en ik had ook een wachtwoord ingevoerd om te beveiligen tegen indiscretie. Dat tweede wachtwoord was oude koek bij de correspondenten, ze wisten thuis allemaal dat het **** was.
En dan nu het relaas, het gebeurde in 2007:
Vorige vrijdag waren we thuis, eerst jetlag eruit geslapen, zaterdag bel ik mijn ouders om te melden dat we weer in het land zijn.
Ome Jos was daar ook. Ome Jos is een bevriende buur die sinds het overlijden van zijn echtgenote tamelijk vaak bij mijn ouders binnenloopt.
Voor Ome Jos had ik ook een exemplaar meegegeven. Hij heeft sinds een tijdje een vriendin, als broer-en-zus-hoor, vertelde hij er haastig bij toen hij voor het eerst over haar vertelde. Buddies dus. We noemen haar Tante Pos, omdat haar familienaam iets in die aard inspireert. En zij laat zich met stijl dat naampje welgevallen.
Aan de foon vroeg ik Ome Jos of de CD-rom hem bevallen was. ‘k Had uren zitten werken en reviseren aan de drie PPSsen en verwachtte van hem op zijn minst een 'hm' als goedkeuring.
- Nog niet bekeken Meisje. Hij is 70+ en mag me dus meisje noemen. - Nog altijd niet bekeken Ome Jos? kreet ik. - Nee Meisje, want ze kwam er elke keer bijzitten. 'Ze' is Tante Pos. - Is dat een probleem Ome Jos? - Ja Meisje, er staat toch ‘ALLEEN lezen’. - Ome Jos ... - Meisje? - Het is niet ‘ALLEEN lezen’, het is ‘alleen LEZEN’, gewoon die optie aanklikken en dan komt de tekst in beeld.
In de stilte die toen volgde hoorde ik de professor in hem wakker worden.
- Kijk kind, zei hij, dan zou er 'ENKEL lezen' gestaan hebben, dat zou uitsluitsel bieden. - Ja Ome Jos, zei ik gedwee.
'k Stond kaarsrecht aan de telefoon en vreesde dat hij me in september zou doen terugkomen. Want zo is hij. Zo was hij ooit.
En Microsoft doe ik een proces aan wegens de klunzige, slordige en inadequate vertaling van de term Read Only.
te gast bij Wim Helsen, Ingeborg met een gedachte van Rumi / Roemi Ver buiten gedachten over recht en onrecht ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten. Als de ziel zich tegen het gras vlijt, is de wereld zo vervuld dat voor woorden geen plaats is. Gedachten en Taal, zelfs het woord Elkaar, zijn daar overbodig. Jalal ad-Din Rumi, 13de eeuw, Perzië
Een aantal jaren geleden deed ik tijdens een opruimsessie mijn blauw brandkoffertje open. Dat staat onderin mijn nachtkastje. Enorm veilig, ik slaap ernaast. Als ik slaap. De sleutel van het koffertje ligt al jaren in het meubel van de badkamer, dat is de Geheime Plaats. Ook enorm veilig, niemand weet dat. Wat bleek : mijn einddiploma zat niet in mijn blauw koffertje. Daar lag enkel zo’n opgerold ding met een vermelding over de twee eerste jaren. Mijn aggregaat zat ookni in het koffertje. Niet dat ik die twee kartonnen papieren ’s anderendaags nodig had, maar stel … En ik had daar toch mijne nestel voor afgedraaid hé. Buiten fuiven en katers was er ooit ook nog studeren en blokken en examenstress en zo. Nee zeg, van mijn stage had ik echt mijn werk gemaakt en nu had ik daar geen enkel papier van. Zelfs niet de evaluatie van mijn stageleider.
Hij was in die jaren wereldberoemd in de branche en hij nam per jaar maar drie stagiaires aan, gedurende drie maanden. En bibi mocht daar een van zijn! Toevallig waren dat jaar de stagiaires alle drie van Brussel. Zoiets schept een band natuurlijk. Ik was zo blij dat ik aanvaard was, dat ik door vuur zou gegaan zijn voor die man. Nu nog eigenlijk.
We moesten wel verkassen voor drie maanden. Maar jong en gedreven, was dat geen probleem. Adieu Lief, adieu kameraden, wij gaan een beetje aan onze opleiding werken. Wij hebben daar drie maanden gewerkt gelijk zotten, tot stukken in de nacht. Dag in dag uit, letterlijk 7/7. We leefden spartaans en op de tippekes van onze tenen want een goede evaluatie van deze Mr B was ongeveer goud waard.
En na drie maanden kwamen wij alle drie terug naar Brussel met een goed³ stagerapport. We hadden mekaar nogal gaande gehouden ook, die evaluaties waren in feite het resultaat van ploegmaatschap. Toen ik mijn stagerapport las was ik eerst in tranen van ongeloof en opluchting en daarna heb ik twee dagen nodig gehad om van de wolk van gelukzaligheid terug op deze aarde neer te dalen. Er was iets langer nodig om af te kicken van het werkritme.
En een 40 jaar later had ik daar geeneens papieren van? Ergens laten liggen in een van mijn vele verblijfplaatsen? Nee, waarschijnlijk lagen ze nog altijd veilig ondergebracht bij mijn ouders thuis, in een van de boekenkasten. Of op zolder. Geen ramp, dat is terug te vinden. Ik recupereer dat wel. Te gelegener tijd. Mijn Ma houdt immers veel bij en zeker alles wat papier is houdt ze bij. Echt alles.
In februari vorig jaar hebben we het ouderlijk huis leeg gemaakt. Het was geen emotioneel afscheid, er werd gewoon doorgewerkt. Er was nogal wat, ook de paperassen van de winkels. Alle papierwerk stond gereed in dozen en mocht naar het containerpark. Alle dozen werden in de vrachtwagen geladen. Alles wat papier was ging weg. Echt alles.
te gast bij Wim Helsen, Sven De Ridder met een fragment uit het scenario van Star Wars V, The Empire Strikes Back
LUKE: Oh, no. We’ll never get out of it now. Yoda stamps his foot in irritation
YODA: So certain are you. Always with you it cannot be done. Hear you nothing that I say? Luke looks uncertainly out at the ship. LUKE: Master, moving around stones is one thing. This is totally different.
YODA: No! No different! Only different in your mind. You must unlearn what you have learned.
LUKE: All right, I’ll give it a try. focusing quietly YODA: No! Try not. Do. Or do not. There is no try. Luke closes his eyes and concentrates on thinking the ship out. Slowly, the X-wing’s nose begins to rise above the water. It hovers for a moment and then slides back, disappearing once again. LUKE: I can’t. It’s too big. panting heavily
YODA: Size matters not. Look at me. Judge me by my size, do you? Hm? Mmmm. Luke shakes his head. YODA: And well you should not. For my ally is the Force. And a powerful ally it is. Life creates it, makes it grow. Its energy surrounds us and binds us. Luminous beings are we … Yoda pinches Lukes shoulder … not this crude matter. a sweeping gesture You must feel the Force around you. gesturing Here, between you … me … the tree … the rock … Everywhere! Yes, even between this land and that ship.
LUKE: You want the impossible. discouraged … LUKE: I don’t … I don’t believe it. Luke shakes his head, bewildered.
YODA: That’s why you fail. scenario van Leigh Brackett en Lawrence Kasdan, regie Irvin Kershner
Haar man is binnenkort jarig en mevrouw denkt zich suf over een gepast cadeau. "Een papegaai zou ik wel tof vinden" zei de man. Zijn vrouw zoekt op het Net en ze vindt een aanbieding.
Nette Nederlandssprekende papegaai, prijs NOTK. Ze gaat naar het adres, gaat binnen, de zaak blijkt een parenclub te zijn. Ze wil rechtsomkeer maken maar de gastheer vraagt "Komt u voor de papegaai, Mevrouw? Daar staat hij. Nu weet ik wel wat men veronderstelt van een papegaai in dit soort zaak, maar deze papegaai is anders. Hij praat netjes, vloekt niet en zegt geen lelijke woorden. En mocht hij één onvertogen woord zeggen, dan brengt u hem terug en krijgt u uw geld weer."
Dat is een garantie, denkt de vrouw, ik mag hem terug brengen. Ze komen een prijs overeen, 850€, kooi inbegrepen. Wanneer ze de kooi wil tillen zegt de man "Een ogenblikje Mevrouw, er moet een doek over tijdens het rijden. Anders wil de vogel straks niet praten."
Thuis haalt ze het doek van de kooi. De vogel kijkt rond en zegt luid en duidelijk "Nieuw behang … Andere vloerbekleding" In de namiddag komen de vriendinnen van de crea-club. De papegaai roept blij : "ZOoo, Nieuwe Dames!"
De vrouw vertelt hen gniffelend over de koop in de seksclub en opgetogen zegt ze hoe schrander de vogel wel is. Hij merkte het verschil in behang en vloerbekleding met zijn vorige woonst en nu merkt hij zelfs dat het rond hem andere mensen zijn.
Om half zes komt de echtgenoot thuis. Waarop de vogel "Ha! Eindelijk! Een bekend gezicht!"
te gast bij Wim Helsen, Gwendolyn Rutten met een fragment van Guus Kuijer
'Wie ben ik, waar ben ik en waarom ben ik?' Het was een wonder! Dit dier kon praten! En hoe! Het stelde meteen geweldig belangrijke vragen. God was een tijdje sprakeloos. Toen zei hij 'Jij bent Adam, want dat betekent mens. Je bent op aarde omdat iemand op de boel moet passen? En als je even niks te doen hebt moet je mij bejubelen.' 'O,' zei ik, want die Adam dat was ik natuurlijk 'En waarom kan ik u niet zien?' 'Omdat ik een woord ben.'
Toen wist ik het weer: toen ik wakker werd, was dat het woord dat ik eerst bedacht: god. Ik keek rond. Ik wist in het begin niet wat ik zag want behalve voor god had ik nergens een woord voor.
'Toe maar,' zei god. 'Niet bang zijn. Ga de wereld maar ontdekken. Hij is heel mooi en ik heb hem zelf gemaakt.' 'Echt waar?' vroeg ik. Maar ik hoorde meteen aan de suizende stilte dat die vraag god niet beviel.
'Luister vriend,' zei hij 'Ik heb je niet gemaakt om mij met vragen lastig te vallen. Ik heb je gemaakt om iemand te laten zien hoe geweldig ik ben.' God had blijkbaar niet in de gaten dat ik hem zelf had bedacht. 'En nu?' vroeg ik. 'Ik breng je naar het paradijs,' zei god en hij wandelde onzichtbaar voor me uit.
Bijbel voor ongelovigen – Deel I - Genesis, Guus Kuijer
Over Gwendolyn Rutten : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gwendolyn_Rutten Over Guus Kuijer : https://nl.wikipedia.org/wiki/Guus_Kuijer Over De bijbel voor Ongelovigen : In een reeks van zes boeken vertelt Kuijer de verhalen uit de Bijbel op geheel eigen wijze na, omdat ze tot de oerverhalen van de mensheid behoren. Hij hoopt hiermee zijn fascinatie voor deze verhalen over te brengen op mensen die de bijbel als literatuur willen lezen. Het serie bevat de verhalen over Adam, Eva en de slang, over de zondvloed en de toren van Babel, de familiegeschiedenis van een groep koppige mensen onder leiding van Abraham, die vanuit Irak in Egypte terechtkomt … Al die verhalen vertelt Kuijer opnieuw, vanuit het perspectief van een zoon of een vrouw, een verschoppeling of een bastaard, en daardoor worden de bekende verhalen nieuw en verrassend.
De ooievaar heeft mij gebracht. En ook mijn zussen. En ongeveer alle vriendjes en vriendinnetjes en ook de kinderen in de buurt en in andere wijken. Die ooievaar hield me bij tijd en wijle enorm bezig. En ik hield mijn moeder dan bezig want zij moest ter plekke replieken bedenken.
- Hoe kent hij de weg? - Gelijk de duiven, wist mijn Moeder. - Jamaar duiven wónen daar, de ooievaar woont toch niet waar hij het boeleke brengt ... Hier-woont-toch-geen-oo-ië-vaar! Waaruit volgt : moeders kennen niks van ooievaars.
En ze moest mijn bedenkingen aanhoren. Best met een uitgestreken gezicht: - Waaraan zit ge te denken? - Aan niks. - Naar wat kijkt ge dan? - Of er een ooievaar is, dan roep ik hem, 't is hier! 't Is hiér!
- Bestaan er veel ooievaars? - Ja, heel veel. - Omdat er veel kleine kindjes zijn, knikte ik. In die nieuwe verkaveling waar wij woonden werd het ene boeleke na het andere gebracht en toch zag ik nooit een levering. Conclusie : ooievaars komen wanneer wij op school zijn, want soms maken wij teveel lawaai.
- Wij hebben altijd dezelfde hé? Dezelfde ooievaar, de onze. - Waarom denkt ge dat? - Ik, Tina, Laura - hij kent nu de weg en misschien komt hij dan nog eens, met een broertje ... Mijn Moeder dacht van niet. Maar wat weten moeders van ooievaars. Niks.
- Kiest de ooievaar zélf de kindjes? - Nee, dat doet de Goede God. - En als de Goede God u niet graag ziet, dan komen er geen kindjes? Achter de hoek woonde een gezin met zeven kinderen en wij waren maar met drie. Die ouders waren duidelijk favorietjes van de Goede God. Plots vreesde ik voor ons plaatsje in het Hiernamaals. Of hoe ze een kind existentiële angsten kunnen aandoen.
Later werd me iets verteld over een eicel en heel veel zaadcellen waarvan eentje dan maar zijn weg moest zien te vinden … gestuntel. Liefhebbersgedoe. Nee, geef mij maar een ooievaar. Het professionele werk.
Abdolah maakte zich de Nederlandse taal eigen met behulp van onder meer de kinderboeken van Annie M.G. Schmidt en van Nederlandstalige poëzie. Worstelend met de taal begon hij zijn verhalen in het Nederlands te schrijven.
digitale technieken als tijdmachine "Chino Otsuka is geboren in Tokio (1972). Op tienjarige leeftijd kwam zij naar Engeland. Het onderzoek naar haar culturele identiteit loopt als een rode draad door haar oeuvre. Aan de hand van zelfportretten verbeeldt zij haar Japanse origine en de blijvende invloed van deze cultuur vanuit haar westerse wortels. Haar werk draait letterlijk om de kunst van het herinneren. Osuka gebruikt digitale technieken als tijdmachine, om dubbele zelfportretten de creëren. Die tonen haar huidige zelf naast haar verleden zelf, in de verschillende fasen van haar jeugd."
1982 + 2005, France 1976 + 2005, Japan
1975 + 2005, Spain 1985 + 2006, UK 1979 + 2006, Japan 1981 + 2006, Japan
1985 + 2005, China 1977 + 2009, France
'k Vind het verbluffend hoe ze haar huidige zelf naadloos heeft ingepast in de oude foto’s. Zelfs de schaduwen liggen goed.
Ongeveer 1970, ik was toen 17 of 18. Aan de tramhalte stond elke morgen een jongen, ik schat hem een jaar of twaalf, die helemaal gepakt was van een meisje. Het jongetje stond haar aan te staren, te adoreren, met heel zijn hartje en heel zijn ziel.
De grote jongens, de stoerdoeners van veertien en ouder, die al testosteron in hun aderen hadden -ook in de adertjes van hun brein- waren duidelijk vergeten hoe moeilijk het soms is om twaalf jaar te zijn: "Hij staat daar gelijk ne pier die verliefd is op de maan". Om te zeggen dat het meisje te hoog gegrepen was voor de jongen in kwestie. Dat het een onmogelijke verliefdheid was. Dat zinnetje heb ik gebruikt voor
een Oud Verhaal van eigen maaksel Er was eens een regenworm die verliefd was op de maan. Elke nacht keek hij omhoog naar haar en zuchtte. Bij afnemende maan voelde hij zich droef worden. Bij nieuwe maan voelde hij zich ellendig om zoveel duisternis. Bij wassende maan zwol zijn gemoed om zoveel schoonheid. Bij volle maan kon hij zijn geluk niet op.
Hij zou nooit bij zijn beminde raken, dat wist hij ook wel, maar dat hij haar van ver mocht bewonderen, dat vond hij in zijn pierenbestaan een voorrecht.
De Maan had hem wel gezien. Al een tijdje. Ze heeft elke nacht de tijd om alles te bekijken hé. Maar dat wist Pier niet, dat de Maan wist van zijn bestaan. Dat was niet bij hem opgekomen.
De Maan was gecharmeerd door die adoratie en ontroerd door zijn standvastigheid. Op een nacht vroeg ze zachtjes : Wat zoudt ge willen, Pier?
Pier schrok en verslikte zich en bloosde. Ja-wél! Pieren kunnen blozen. Alleen zien wij dat op onze leeftijd niet meer omdat we ’s avond in slaap vallen voor de TV.
"Een kus", fluisterde hij zo stil dat hij het zelf bijna niet hoorde. Maar de maan had hem gehoord. Ze liet een van haar vingers stralend dalen tot vlak bij Pier. Pier glom van geluk en glorie. De Maan had hem gezien en ze kwam tot bij hem. Tot bij hem. Tot bij een saaie regenworm, een banale aardworm…
Heel voorzichtig drukte Pier een kus op de manestraal. Hij zweefde bijna van gelukzaligheid en tegelijk kronkelde hij van zijn eigen vermetelheid. "Het is in orde, Pier" stelde de Maan hem gerust.
En toen gleden van de manestraal duizenden en duizenden glimwormpjes.
Sinds die nacht hebben we lampyridae op onze planeet. In liefde is zoveel meer mogelijk dan we denken.
wat een gedoe die dag Het vuilnis wordt hier ’s vrijdags opgehaald. Donderdagavond zetten we de zakken buiten. De blauwe voor de PMD, de witte voor het restafval en het GFT gaat in de groene bakken. We hebben vier bakken, in gemeenschappelijk gebruik met de buren, voor een totaal van zestien appartementen.
Die bakken zijn niet elke week alle vier vol natuurlijk. Enkel in het snoeiseizoen, dan staan ze soms alle vier vooraan. Maar nu niet. Er zijn nog wat buren elders gaan het overwinteren ook, zodoende stond er vorige week maar één groene bak vooraan.
Die vrijdagmorgen merkte ik dat we ons keukenvuilbakje vergeten te legen waren. Het was al 07h30, de vuilniswagen kon elk ogenblik langskomen. "Geeft niet, dacht ik, we legen ons keukenafval straks wel. Later. Wanneer de groene terug achterin staat".
Want de groene vuilbakken op donderdagavond naar de stoep rijden en ze vrijdagmorgen terug naar het achterpleintje rijden is het privilegie van één bepaalde man, onze naaste buur. Een neuro-buur. Wanneer iemand anders het in zijn hoofd krijgt met de vuilbakken te rijden komt er gegarandeerd een agressief-defensieve reactie, in de stijl van : waddist, doe 'k 'et ni naar u goesting ofwa? Of : Ha, dus ík doe da weer ni tegoei zeker?
Komt u dit bekend voor? Tja, iedereen kent wel zo'n specimen.
Enkele minuten later zegt LM dat hij het keukenvuilbakje gaat legen omdat we het donderdagavond vergeten zijn.
- Zoudt ge dat wel doen, vroeg ik, de vuilkar kan elk moment hier zijn. - Nee hoor, ik heb buiten gekeken, ze zijn nog ver. - Misschien zit die vuilbak wel helemaal vol, zei ik. - Dan geef ik er een lap op, deed LM kordaat. - Ge zijt in pyjama, probeerde ik nog snel. - In training! verbeterde hij. - Ô, pardon.
En gelijk ik LM in de lift hoorde stappenkwam de vuilniswagen voorgereden. De man nam de groene vuilbak, haakte hem in en deed hem leegkiepen. Met twee naschokjes. Leeg dus. En er was nog geen LM in zicht.
‘k Ben niet blijven kijken hoe het verder ging. Ik heb me laffelijk terug getrokken in de badkamer. Met de douchekop op 'luid geklater', dwz dat ik het eerste kwartier niet aanspreekbaar ben voor de eventueel gefrustreerde echtgenoot op dit adres.
Toen ik gewassen en gestreken in de woonkamer kwam was LM alweer zijn zonnige zelve. - Ge had geen chance met het emmertje hé, zei ik gepast meewarig. - Nee, zei hij. Ik kwam te laat. - Ge hebt ons emmertje toch niet geleegd in de lege groene bak? - Jawel.
Ik hapte naar adem. Want voor de sergeant van hiernaast is zoiets regelrechte sabotage. - En van eerlijke schaamte heb ik de vuilbak ook naar achter gereden, zei LM.
En dát, dames & heren, noem ik dapper. Dom, maar dapper. Hopelijk krijgt dit relaas geen vervolg.
Denk er aan dat het (perfect) mogelijk is het oneens te zijn zonder daar moeilijk over te doen. van P²
Deze drie lijnen heb ik toen in grote letters op een klein papiertje geschreven en op de rand van mijn scherm geplakt. Op het prikbord vlak voor mijn neus hangt ook een gedachte van haar maar de drie lijnen van die dag wou ik dichterbij hebben.
Daarom plakt het papiertje op de rand van het scherm als een wimpeltje van troost in dagen van deining, wanneer er moeilijkgedaan zal worden. Dan lees en weet ik dat al zeker één persoon er van overtuigd is dat het ook anders kan.
m EZW-01/2014, met dank aan P² voor die toen profetische lijnen
lumbale ellende Een aantal jaren geleden had LM een nieuwe laptop nodig. De oude had het plots begeven. Op het meest onmogelijk moment natuurlijk, we stonden op vertrekken voor een contract van vier maanden. Daarom wilden we een model dat in voorraad was, dat we direct konden meenemen want een exemplaar met leveringstijd was geen optie.
In het dorp achter ons was toen nog geen computerboer dus reden we efkes naar de Bredabaan, 974 de keten van het huishoudelektro, die met hun Akte van Vertrouwen. Het filiaal dat dicht bij de splitsing met de Kapelse steenweg ligt. Want er is er nog een filiaal op Bredabaan nr 891 ook.
De verkoopbalie voor de meeneemartikelen staat vlak bij de inkom. Daar zegden we dat we kwamen voor een laptop.
O, dan moet u bij Lina (of Gina?) zijn, deed degene die ons te woord stond en hij wees vaag naar links waar we een dame in een donkerrood vestje naar achter zagen verdwijnen. Hij riep haar en gebaarde naar ons. Lina gebaarde naar achter. "Ze komt zo terug" zei de jongen.
LM en ik slenterden haar achterna, denkende dat ze naar een klant geroepen was om uitleg te geven over een artikel, maar ze liep door naar het Witgoed (die hebben een eigen balie met eigen personeel) en verdween in een deur tussen twee koelkasten.
Sanitaire pauze dachten wij. Moet ook gebeuren hé. Twintig minuten hebben wij daar rondgedrenteld.
Ondertussen stond mijn rug in brand van het rondslenteren en het staan wachten want er was nergens plaats om te gaan zitten. Oja, aan de tafels bij het Witgoed stonden wel stoelen, maar daar wilden ze me niet hebben omdat we voor een laptop kwamen.
Na 20 minuten rechtstaan en slenteren, toen Lina-Gina eindelijk tevoorschijn kwam van tussen de koelkasten, bleek dat ze een koffiepauze met rookstop gehouden had.
Mijn lumbalen stonden in brand van het slenteren en stilstaan zonder te kunnen gaan zitten en ja, ik had platte schoenen aan. Altijd wanneer er moet gewinkeld worden.
Gina-Lina verkoos een pauze boven een mogelijke verkoop. Als die laptop niet zo dringend geweest was …
Ik heb jaren geholpen in de winkel van mijn pa. De klant ging voor. Wij lieten vallen-wat-valt wanneer we de winkelbel hoorden, koffiepauze, middagpauze, rookpauze, plaspauze … de winkelbel was ongeveer heilig.
Tot de volgende namiddag was ik geen mens meer van de rugpijn en lag ik op de sofa, op van de zenuwen ook want een tanker wacht niet. Eigenlijk moest ik bagage maken ipv rugpijn te hebben.
Twee dagen later stond ik toch mee in de luchthaven, mét de bagage min of meer komilfoo -maar ik weet niet meer hoe- klaar voor een lange vlucht. Die ik overleefd heb. Ik weet niet meer hoe. ‘k Had één geluk: het schip waar we naar toe moesten lag niet aan de boei of op anker. Het lag tegen de kaai. Ik ben aan boord geraakt. Maar ik weet niet meer hoe.
Na een week platte rust was ik er door. Tien dagen lumbale ellende door één ongeïnteresseerde verkoopster. Ze heette Gina, men zegge het voort. Of Lina.
Twee meisjes in een kano. Een kano op een plek in de Shannon. De Shannon is dé rivier van Ierland.
Op 00min23 beginnen de bewegende beelden. Op 00min26 begint het spektakel, spreeuwen die zwermen. Op 00min50 wordt het werkelijk spectaculair. Dat mogen/kunnen meemaken van uit een kleine kano, ‘k durf er niet aan denken. Het lijkt me overweldigend.
Klank voldoende luid zetten, dan hoort ge de meisjes naar adem happen en ook het gedruis van de zwerm. Dat zou moeten klinken als een stortbui.
Verschríkkelijk jammer dat er muziek bij geplakt werd. Het geluid van de zwerm, alle oorspronkelijke geluiden verdwijnen naar de achtergrond. De muziek maakt volgens mij het indrukwekkende van het moment kapot. Jammer.
Een jaar of vijf/zes geleden was mijn zus Tina op een talencursus in St. Petersburg en elke avond skypten we ongeveer een kwartiertje. Ik had toen nog geen camera op de laptop, enkel de hoofdtelefoon. Tina vond dat ik dringend een webcamera moest kopen en dat was ik toen van plan ook.
Ginder ter plaatse deelde ze het appartement met drie andere cursisten. Enkel in het gemeenschappelijk gedeelte was internetaansluiting voorzien.
Op een keer zeggen we slaapwel en ik zie Tina wegwandelen van haar laptop. Ik dacht dat ik verkeerd begrepen had en dat ze iets was gaan halen om me te tonen. Daarom wachtte ik nog efkes om te kijken waarmee ze zou terugkeren.
Dan zag ik een medebewoonster langskomen 'en petite tenue'. Het meisje zag duidelijk niet dat de webcam van Tina nog aan stond. Er gingen een minuut of twee voorbij eer ik besefte dat Tina wel degelijk gaan slapen was en dat ik in de woonkamer van de mensen aan het binnenkijken was. Toen dacht ik : oei, dat kan mij ook overkomen, vergeten iets af te sluiten. En op mijn laptop kwam geen webcamera te staan.
De volgende laptop (deze) heeft het camera-oogje ingebouwd. Dat oogje heb ik ongeveer onmiddellijk afgeplakt. En het gaatje van de microfoon erbij. Niet omdat ik al wist van hackers, -mijn cent is pas later gevallen- maar omdat ik zo verstrooid ben dat ik zou kunnen vergeten het systeem af te sluiten. Vandaar afgeplakt. Wat Tina doet lachten, ze vindt het een oplossing à la bobonne. Over toen in St. Petersburg heeft ze het niet meer.
Oubollig of niet, er is beeldmateriaal op ’t Internet dat mensen hetzelfde doen, het camera-oog blinden. Er bestaan zelfs webcamblockers in de handel. Die zijn een beetje netter en wat minder oubollig dan mijn stukje plakband met een papiertje eronder of dan onderstaand huismiddeltje:
foto van ’t Net - webcam blocker Dit gezegd zijnde, als men binnenraakt in de software van een computer raakt men ook binnen in de software van de camera, dus in onze privé-omgeving. "Met 2 muisklikken kan je meekijken in iemand zijn woonkamer", daarover ging de uitleg in een uitzending van ooit Reyers Laat. Hier volgt het fragment. Bij de link: onder het schermpje dat in beeld komt staan drie kleinere met foto. De middelste foto aanklikken, die waarop IT-man Nico Cool staat.
te gast bij Wim Helsen, Peter Verhelst met ‘Evenmin’ van Samuel Beckett heen en weer in schaduw van binnen naar buitenschaduw van ondoordringbaar zelf naar ondoor- dringbaar on-zelf via geen van beide als tussen twee verlichte nissen waarvan deuren ooit? zacht gesloten, ooit weg- draaiden van, en zacht terugkeerden heen en weer wenkten en zich afwendden ongeacht de richting, gespitst op de een of andere glimp ongehoorde voetstap enkel geluid tot ze tenslotte voorgoed stilblijven, voor goed afgewend van zelf en ander waarna geen geluid dan zachtjes onverwelkend licht op dat ongeachte en al evenmin onuitsprekelijke thuis voor de componist Morton Feldman, 1962, vertaling Stefan Hertmans
Karin is de zus van Peter. Haar zoontje heet Darren en was toen 5+j. Peter & Diana hebben twee dochters. Darren is de jongste van het grut. Na school is hij dagelijks bij hen, tot Karin hem komt oppikken. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden, dat is niet zijn moedertaal. De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
plannen voor een huwelijksverjaardag Binnenkort zijn Diana en ik tien jaar getrouwd (14/02) en ik heb al gereserveerd in een lekker restaurant. Het aperitief zouden we thuis nemen en als hapje zou ik iets met kaviaar maken. Wat precies wist ik nog niet, dat moest ik nog opzoeken op ’t Net. Zo was de planning.
De flessen champagne en het potje kaviaar had ik in de frigo in de garage gezet. Die dient om de drankvoorraad in op te slaan. Diana of de meisjes doen die frigo zelden of nooit open, omdat ik elke avond de frigo van de keuken bevoorraad. Daar vinden ze de volgende dag dan wat ze nodig hebben.
Natuurlijk had ik buiten Darren gerekend.
Hij was in de garage met autootjes aan het spelen en had zin in een bananendrinkje, in zo’n handig kartonneke, formaat 20cl. Ipv binnen eentje te gaan vragen aan Diane vond hij dat hij groot genoeg was om zelf eentje uit de frigo van de garage te nemen.
Daarbij deed hij het blikje kaviaar op de grond vallen. En wat had hij deze week geleerd op school? Dat iets wat op de grond gelegen had, niet meer mag opgegeten worden.
- En als ’t maar efkes was? - Ook niet! Ook niet als ’t maar efkes was, had Karin de juf gelijk gegeven. Alle eten dat op de grond valt moet daarna in de vuilbak.
Mama en de juf zijn de vrouwen in zijn leventje, als zij iets zeggen dan is dat universeel van kracht. Zodoende had Darren mijn doosje kaviaar in de vuilbak van de garage gegooid. En ik had ’s morgens de vuilniszakken buiten gezet, met daarin een potje kaviaar van omgerekend (‘k durf het haast niet zeggen) bijna 100€. Ik kon er niet echt mee lachen. Nog altijd niet. Later misschien. Wanneer Darren 25 is of zo …
Nu heb ik echt medelijden met Peter zie. Ik hoop echt dat hij de sleutel van die frigo terug vindt. Maar hij kan moeilijk vragen aan zijn vrouw waar dat sleuteltje ligt hé. Dan vraagt ze zich af waarom die garage-frigo zo ineens op slot moet. Want volgens haar is er niks aan de hand. Het is nog drie weken te gaan tot 14/02.
te gast bij Wim Helsen, Malin-Sarah Gozin met Mr. Gwyn van Alessandro Baricco
Jasper Gwyn zei dat we allemaal een bepaalde pagina uit een boek zijn, maar van een boek dat niemand ooit geschreven heeft en waar we vergeefs naar zoeken op de schappen van onze geest. Hij zei dat wat hij probeerde te doen, was dat boek schrijven voor de mensen die bij hem kwamen. (…) Hij keek naar de mensen. Heel lang. Tot hij hen in het verhaal zag dat ze waren. (…) En uiteindelijk herkenden de mensen zich erin. Ze herkenden zich in de dingen die gebeurden, in de voorwerpen, in de kleuren, in de toon, in een zekere traagheid, in het licht en ook in de personages natuurlijk, maar dan in allemaal, niet in eentje ervan, in allemaal tegelijk – weet u, wij zijn een heleboel dingen, en we zijn al die dingen tegelijk. Mr. Gwyn van Alessandro Baricco
juffrouw Rita In '78 was ik op een zaterdag aan het helpen in de winkel van mijn vader (Brussel - binnenstad) toen een kleine tengere dame me vroeg: "Herkent ge me niet, m?" Mijn gezicht direct in commerciële glimlach en mijn brein in rood alarm want een cliënt niet herkennen, dat is verschrikkelijk onbeleefd. "Toch wel Mevrouw, maar uw naam ontsnapt me. Als u me even uw naam wil geven dan zal ik kijken of uw bestelling..." "Ik ben juffrouw Rita, m!" lachte ze. Ze had mijn kleine komedie door.
Ineens waren we in '58: Juffrouw Rita van het tweede studiejaar! Nu herkende ik haar stem. Zelfs twintig jaar later. Maar waar was haar Brigitte Bardot kapsel? En was ze nu getrouwd met die rode sportwagen die haar 's zaterdagsmiddags kwam afhalen? Maar waarom was zij kleiner dan ik? Ik kwam toch maar tot aan het middel van Juffrouw Rita?
Die laatste vraag heb ik zelf kunnen beantwoorden: tussen '58 en '78 moet ik gegroeid zijn. Over de sportwagen dierf ik niets vragen. Misschien wist de heer die haar vergezelde van geen rode sportwagen.
En het kapsel? Tja, mode evolueert, levensstijl ook, men past het kapsel aan. Maar in mijn herinnering was juffrouw Rita de filmster die lekker rook, Juffrouw Rita was niet zozeer een gewone sterveling lijk wij allemaal. Juffrouw Rita was mijn 'vlam'. Vanwege het kapsel, het geklik van de hakjes en de lekkere geur. Zo zou ik later ook worden. Eventueel met sportwagen.
In het vierde studiejaar hadden we een slogan in plaats van een juffrouw: "moeilijk-gaat-óók!" In het vijfde studiejaar hadden we een engel, als tegendosis voor het jaar tevoren: "waarom-het-moeilijk-maken?"
Nu ik eraan denk, het woord studiejaar werd uitgesproken als 'studjaar', wisten wij veel wat een stud was. De 70's moesten nog beginnen hé.
te gast bij Wim Helsen, Hilde Crevits met Het is wat het is van Erich Fried Het is onzin zegt het verstand Het is wat het is zegt de liefde
Het is ongeluk zegt de berekening Het is alleen maar verdriet zegt de angst Het is uitzichtloos zegt het inzicht Het is wat het is zegt de liefde
Het is belachelijk zegt de trots Het is lichtzinnigheid zegt de voorzichtigheid Het is onmogelijk zegt de ervaring Het is wat het is zegt de liefde Erich Fried, vertaling Remco Campert
Over Het is wat het is : Lofdichten op de liefde – de wereldliteratuur bulkt er van. Maar heel verrassend is de wijze waarop de Oostenrijkse dichter Erich Fried (1921-1988) het letterlijk eigenzinnige van de liefde beschrijft. Hij maakt haar tot mikpunt van vijandige opmerkingen vanwege menselijke vaardigheden of houdingen. Achtereenvolgens worden aan het woord gelaten: het verstand, de berekening, de angst en het inzicht, de trots, de voorzichtigheid en de ervaring. Liefde wordt zodoende op zeven verschillende manieren gekleineerd, en wel: als onzin, als ongeluk, als verdriet, als uitzichtloos, als belachelijk, als lichtzinnig, als onmogelijk. Dat wordt allemaal door ‘buitenstaanders’ van haar gezegd. Maar door de liefde worden al die aanvallen op overtuigende wijze gepareerd. Tot driemaal toe, als een refrein bij elke strofe, herhaalt ze zelfbewust en zelfzeker : ‘Het is wat het is’. In de context van het gedicht klinkt dat als : “Ik weet en blijf wie ik ben.” Harry Gielen
'k Ben al een paar dagen helemaal terug in de schoolsfeer van toen en ik weet niet hoe dat komt. Gisteren vergat ik door te schuiven aan de kassa en in het naar huis gaan voelde de boodschappentas aan als een boekentas, nog altijd even zwaar. Ik liep onze eigen voordeur voorbij want in de jaren '60 woonde ik hier nog niet. Grote opluchting bij onze benedenbuurman -hij was in zijn voortuin aan het frullen- toen hij me op de hoek rechtsomkeer zag maken. "Verstrooid" zei ik, nog glimlachend om herinneringen. Teksten, herinneringen ... leg dat eens uit. ‘k Begin er niet aan.
"Ja kind, verstrooid, dat begint hé!" constateerde hij. Oei maat, geef me nog een jaar of tien aub! 'k Laat hem maar denken. Het is zo plezierig eens ongestoord en lang te kunnen rondzwerven in de memorie ... het kasteel met de duizend kamers.
Van de lagere school herinner ik me enkel nog de namen van de juffrouwen, niet de gezichten. Wij keken naar het bord, keken naar de kaarten of de prenten die opgehangen werden, keken in ons schrift, in ons boek, om na te denken keken we naar het plafond, bidden gebeurde met gebogen hoofd en tijdens het dagdromen keken we naar buiten. De reprimandes over dat laatste ontvingen we met het hoofd gebogen. Dat was zo wat de standaard houding, lichaamstaal voor berouw-&-spijt: handen ineen gestrengeld op de rug, naar de grond kijken en met één voetje een beetje staan schuiven over te tegels.
Niet dat we de juffrouw niet wilden zien, maar we werden er met een tikje op het bord of op de prent aan herinnerd: "Hiér moet ge kijken!"
De geur van potloodslijpsel, de geur van inkt, de papieren rolstores, het geribbeld houten greepje dat onder aan het touwtje hing ... Hoe maakte men die ribbeltjes? Gewoon op een draaibank weet ik nu en daarmee is de magie er af, van die ribbeltjes.
te gast bij Wim Helsen, Fred Bervoets met 'In rep en roer' van Marcel van Maele
De veroveraars zijn nog niet halfweg en reeds worden lauwerkransen over dag en dauw gespreid. En weet: geen prooi zal hen ontsnappen In de achterhoede hijgend paren en braken krijgers op perzische tapijten en wachten op de morgen die zich straks rood zal openspreiden. Het kruipt ons in het bloed. Bekvechtend in ademloze stilte, een schreeuw nauwelijks te horen, smelten de bloemen met bekwame moed. Zo tussen het onbezonnen geweld en de fluwelen lafheid ligt een eeuwigheid onbegrip. Een lauwe lach in het bijtend licht. 8 gedichten van Marcel van Maele bij 4 etsen van Fred Bervoets
… en consoorten Mijn ruimdenkendheid is aan het versmallen. Vroeger had ik geen last van hangjongeren, junkies, drugdealers, ritselaars, drieste bedelaars, handtasdieven en consoorten. Zij waren deel van het menselijk gamma. Meer niet. En ik liep toch sneller dan zij. Ik kon óók uit de startblokken schieten. Nu niet meer.
Mijn gewrichten zijn stram geworden, de snelheid en de lenigheid zijn weg en daarmee ook mijn mentale souplesse, heb ik de indruk. Ja, ik word strammer. Niet alleen in doen. Ook in denken.
Als ik nu nog in 360° denk, is het omdat ik rugdekking zoek. Tegen hangjongeren, junkies, drugdealers, ritselaars, drieste bedelaars, handtasdieven en consoorten.
keukenblunder ~ een gevaarlijke deze keer Om kledij witter dan wit te krijgen werd aan boord al eens soda gebruikt. Vooral de kledij van de mensen van de keuken. Die moest tegen aankomst in Antwerpen stralend wit zijn, want dan kwam Prado aan boord, de departement chef van alle keukenpersoneel. Prado liet zich aanspreken met 'patron'. Dat genre.
In de keuken waren ze in die jaren nog met drie: een chef steward/kok, een tweede kok/bakker en een koksmaat.
De koksmaat en de deckboy waren de twee jongsten aan boord. Zij werden gemonsterd als shipsboy en konden ofwel aan deck ofwel in de keuken ingezet worden. Vaak was degene die voltijds in de keuken belandde danig teleurgesteld. Die gastjes deden liever het echte mannenwerk, ze liepen liever struis te doen aan deck, zware bottinnen aan en werkhandschoenen met in de hand een stuk alaam waarvan ze zelf nog niet konden zeggen waarvoor het moest dienen.
Er waren natuurlijk wel keukenjongens bij die na verloop van tijd goed werden in keukenwerk en het dan graag deden ook, maar dat laatste gebeurde zelden, dat ze de smaak te pakken kregen. Keukenwerk was niet 'struis'.
Omwille van de lieve vrede had een kaptein de jongens laten wisselen : één maand de keuken, onder de chef steward, één maand aan deck, onder de bootsman. Dat was dan weer niet echt naar de zin van de chef steward en van de bootsman, dat gewissel. Dat was slecht voor de vlotte gang van zaken in hun departement.
Een dag of twee voor aankomst in Antwerpen zette de chef na de middagservice de grote marmitte (de grosse caisse) op het vuur met daarin de tenues die moesten gereed gemaakt worden voor Antwerpen, om te dragen tijdens de inspecties van Prado : drie pieds-de–poule pantalons, twee koksvesten, een witte T-shirt en een aantal voorbinders.
In het buiten gaan zegt de chef tegen de koksmaat -die juist een maand deckwerk achter de rug had- "Voor ge doorgaat, doet ge daar nog een klein potteke soda bij." Het keukenproductje, de witte poeder die in een van de kastjes staat, bedoelde hij.
Die kleine valt uit de lucht, maar goed, orders zijn orders newaar. Soda dus. En hij haalt bij de bootsman een dosis flinke caustic soda. Ontstopper. De bootsman, denkende dat de jongen gestuurd werd door de chef steward en dat er iets moet ontstopt worden in de keuken, geeft uit zijn productlocker de caustic soda mee.
Het manneke heeft zonder roeren al die soda bij het ziedend zeepsop met de keukentenues gekiept. In één keer. Dat hij daarbij niet gewond raakte is een mirakel. De chef vertelde dat de keuken er nadien uitzag of er een bom ontploft was.
Alle vlees voor 25 personen dat lag te ontdooien voor de avondservice hebben ze moeten weggooien. Alle groenten die gereed lagen ook. De broden ook. En nog dingen die in voorbereiding waren voor de dag erna … Zo een groot verlies aan voedingswaren komt in het logboek natuurlijk. De kledij was perte totale: grote brandgaten met daartussen een paar naden. Dat werd ook genoteerd. Al dit op twee dagen voor aankomst in Antwerpen. De inventarissen waren al gemaakt en doorgezonden naar de rederij! Op twee dagen voor aankomst is het niet meer mogelijk om zo’n verlies aan voedingswaren en materiaal in de boeken nog weg te werken als 'verbruik' en 'sleet'.
Het schoonste van ‘t spel : de chef steward en de boots werden boven geroepen, ze konden bij de kaptein komen uitleggen hoe zoiets had kunnen gebeuren. Door zijn wissel-systeem natuurlijk! Verwarring in het kopke van de jonkies.
Daarop werd opnieuw heel de keuken uitgewassen, meubilair, schabben, plafond en schotten inbegrepen. Voor de tweede keer, want dat was al gedaan geweest, een paar dagen tevoren. En gedeeltes herschilderen. Ook voor de tweede keer, want dat was een paar dagen tevoren ook al gedaan geweest. Met man en macht, matrozen en boots erbij, gedurende een nacht zijn ze daar mee bezig geweest.
Hoe de twee dagen tegen de kaai in Antwerpen verlopen zijn weet ik niet. Waarschijnlijk heb ik dat toen niet gevraagd aan die chef. Omdat ik het me wel kon voorstellen. Of die shipsboy nog een reis naar Brasil heeft mogen meedoen? Weet ik ook niet.
Caustic soda bewaart men nu achter slot en grendel, als ik goed begrepen heb en volgens LM zou het product zelfs in de brandkast van het schip mogen staan.
mijn antracietgrijze rolkraagtuniek uit de solden Het was in de winter dat de rijstpaptruien uitkwamen (2002?) Het breigaren had ingewerkte bolletjes en daardoor kreeg een trui vanzelf een rijstpapstructuur. De truien waren op tunieklengte, tot halverwege het dijbeen. 'k Was direct weg van die dingen, maar ze waren nogal duur hé, het eerste jaar.
Eind januari, laat in de solden, achterin het soort dure winkel waar ik normaal niet zou binnenstappen, onder een hoopje modieuze 'vodden' van het afgelopen seizoen, vind ik een danig afgeprijsde antracietgrijze rolkraagtuniek in die mooie broebelkeswol. Betaalbaar en in mijn maat. Een dubbele meevaller. En een pronkstuk ook nog.
Ergens in februari moest ik op een ontiegelijk uur LM gaan afhalen op de luchthaven en terwijl ik me sta aan te kleden denk ik ineens aan iets dat ik onmiddellijk moet opschrijven om het niet te vergeten.
In mijn tuniektrui ga ik naar de woonkamer tot aan het buffetje, daar liggen papiertjes en schrijfgerei. 'k Was tamelijk tevreden over mezelf dat ik eraan gedacht had zoiets onmiddellijk op te schrijven en ik ging me verder aankleden, laarzen aantrekken. Klaar. Jas-&-tas en op naar Zaventem. Met mijn jas over de arm sta ik aan de lift en ik vind dat het toch nogal fris is in de gang. Vooral aan de knieën. Jas aantrekken dan maar. Daarvoor heb ik mijn twee handen nodig dus zet ik mijn tas op de vloer en zo kijk ik recht op mijn knieën. Mijn blote knieën.
Tussen de trui en de laarzen was ik iets op dat papierke gaan schrijven. Tussen de trui en de laarzen ontbrak een jeans! 'k Was vergeten mijn jeans aan te doen. Vandaar die kouwe kniekes. ’t Was eigenlijk geen zicht maar heel even, héél efkes heb ik gedacht het zo te laten, want ik was al wat laat: och flut zeg, met een lange jas maakt dat niks uit, die jas is immers meer dan lang genoeg. Maar nee, zo dapper ben ik niet. Ik ben terug binnen gestapt en ik ben een jeans gaan aantrekken want die lange jas wou ik in de aankomsthal van Zaventem uitdoen. Met de jas aan viel er immers niks te pronken met mijn pronktrui. En 't was LM die ik ging afhalen hé.
Karin is de zus van Peteren zij woont in dezelfde straat. Karin is alleenstaande moeder.Haar zoontje heet Darren. Darren is zeer vaak bij Peter & Diane.Zij hebben twee dochters. Darren is de jongste van het de drie kinderen. Peter en ik mailen omdat hij de taal van zijn Moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal. Het verhaal is van hem, de woorden zijn van mij.
puur op empathie Ik weet niet hoe Karin hare kleine iets inprent, maar zij doet dat heel goed.
Darren en ik zaten in Spoed te wachten op de papieren en dan konden we naar huis. Hij was na een hechtingetje in zijn kin weeral fit-&-wel en zijn eigen bezige zelve.
In het eerste compartiment naast het onthaal was een klein meisje aan het huilen en krijsen. Er was iets met haar arm en er moesten hechtingen komen. De mama trachtte haar tot rust te brengen en te troosten. Geen resultaat. Darren had iets tevoren het woord hechtingen geleerd, ondervonden en onthouden. Zonder enig besef van privacy baande hij zich een wegje in dat gordijngedoe, en stapte hij het compartiment binnen.
Bij het zien van een leeftijdgenoot stopte het meisje ongeveer onmiddellijk met huilen. Terwijl ze na-hikte & -snufte nam Darren haar hand. Ik stond daar wat te kijken naar de moeder van het meisje, wat moet ik doen? Niks, gebaarde ze.
Hij klom omhoog aan het zijspon van het hospitaalbed zei luid fluisterend tegen het meisje : "Gij kunt ook een dappere zijn hoor". En hij hield zijn kin voor haar neusje.
Het meisje kreeg toch zó’n brede glimlach -straks moeten de mondhoeken ook gehecht worden!- dat we besloten Darren eventjes bij haar op het bed te zetten. En toen wou ze hem mee naar de behandelkamer. Terwijl ze met twee op dat bed zaten te babbelen en te kwetteren werd de wonde onderzocht en ontsmet. Toen de eerste hechting in haar arm aangebracht werd vielen ze stil.
Gedurende de hele bewerking hielden ze mekaars handje vast. Er was geen traan, geen enkel geluidje. Alles is heel rustig verlopen.
Mijn neefje doet niet in stoere dingen. Hij is stoer in kleine dingen. Een en al invoelen & meevoelen. Dat gaat nog vanzelf op die leeftijd.
m, met dank aan Peter- EZW-12/2013, HiH-01/2015, bijgewerkt
'k Had shoarmavlees gekocht, gemarineerd in olie met iets van tomatenconcentré of harissa en ook komijn. LM is in een komijn-periode, daar moet ik gebruik van maken.
In snel-verkoop gekocht, moeten de dingen de dag zelf nog bereid worden, vandaar de improvisatie. En door een of andere kronkel dacht ik dat het vlees in snel-verkoop ook snel moest bereid worden: 'Ge zult eens zien hoe rap ik het kan klaar maken!' Owee, wat had ik gezegd, LM nam het letterlijk en kwam staan kijken.
Een combinatie van tomatenconcentré & olie met komijn heb ik ooit eens gemaakt als marinade voor ribbetjes. Als ik me goed herinner kwam die marinade van een Marokkaans recept. Met ribbetjes? Varkensribbetjes, dat is nogal Vlaams hé. Oké, het gerecht was Vlarokkaans dan.
Dit shoarmavlees was ook varkensvlees, niet rund of schaap maar puur varken, zoals die ribbetjes van toen. Niks halal, niks kosjer. Voor shoarmavlees verkocht … Kan men de woorden kosjer en halal op eenzelfde lijn zetten, in één adem vermelden? Op dit klavier kan het.
‘k Was niet van plan dat vlees met brood te serveren, volgens mij moest het kunnen met pasta. Dat hebben we in huis. Capellini, de dunne spaghetti. Volkoren natuurlijk, dat zijn de trage suikers, iets anders mag hier niet meer op tafel komen volgens een aantal deskundigen die daarin gespecialiseerd zijn.
‘k Wou er geen carbonara-bereiding van maken, het bakken in de pan maakt de vleesblokjes zo hoekig en zo korrelig en zó droog, dat ik het erg vind voor het varken. Ik heb het vlees in een ruime schotel gegaard in de microgolf, 500gr op 600W // 2x 1min30 + 5min laten nagaren.
Bij het garen slinkt het shoarmavlees, er is minder volume. Dat weet iedereen. Behalve LM. Hij voelde zich bekocht. Het nagaren is héél belangrijk, dat weet ook iedereen. Behalve LM. Van nagaren wordt hij ongeduldig. Er gebeurt niks, er is geen actie, er is niks te zien.
Als beloning voor mijn juiste oven-garing bekwam ik malse kleine vleesblokjes met daarop schattige witte proteïnepareltjes. Dat laatste was lekker maar het was geen zicht. Er moest een saus komen. Ik dacht eerst aan een pittige kaassaus edoch, LM is daarvan zo geen liefhebber. Een tomatensaus dan maar.
Als ik dat vleesje nu eens als basis voor een soort bolognaise gebruikte, ik wou toch iets met capellini … Snel een ajuin met een teentje look gegaard, twee wortels en groene selder (microgolf) en dat met een blik gepelde tomaat (gemixed) -plus alvast een ½ koffielepel komijn erbij- in een pot op het suddervlammetje en de vleesjes gingen erbij met de rest van de kruiden. Het suddervlammetje moet zorgen voor de trage ‘alliage des goûts’, de versmelting van de smaken. En nog altijd LM die op mijn handen stond te kijken.
Ik liet hem ook sudderen want feitelijk stond hij heel die tijd te wachten tot hij mocht proeven. Maar als ik LM halverwege een bereiding laat proeven begint hij al een opinie te vormen over wat is, terwijl ik proef om te weten wat nog moet komen.
‘k Heb de saus laten indikken omdat ze wat meer densiteit mocht hebben. Pas toen de saus begon te sputteren als een warm modderbadje uit vulkanische streken en alles er rond met rood begon te bespikkelen, vond ik dat ik het vuur kon dichtdraaien. Toen pas mocht LM proeven.
De saus-met-vleesjes werd goedgekeurd: - Hoe gaat ge dit noemen?
Dat is nog zoiets. Hij vindt dat gerechten een naam moeten hebben. Dan verzin ik een naam, soms heet iets 'soep 47' of 'saus 47', dat is ons huisnummer. Soms eindigt de naam van een gerecht 'op Ikse Wijze', ook soms 'à la Moi', als ik chiqué wil doen.
En toen ging het mengsel de koelkast in als Vlarokkaanse Bolognaise. - Dat eten we vanavond? vroeg LM nog zwijmelend van het komijn aroma. - Nee, zei ik met een klap op de frigodeur, dat eten we morgenavond pas, 24hrs laten rusten, alliage des goûts!
Toen ik de dag daarop aan de kokerij begon, vond ik dat de capellini + dat mengsel nog iets mocht hebben. Maar wat? Gebakken champignons! Ik serveerde bij de pasta en de saus nog wat gebakken champignons. Champignons + de tomatensaus = à la Grecque. Zo werd de Vlarokkaanse Bolognaise ook nog à la Grecque. LM was tevreden met de naam, er valt mee te leven.
De champignons waren uit blik. Foei, ja ik weet het, maar ‘t was een ingeving van de laatste minuut.
Ik ga mijn zinnen eens verzetten, dat zal eens deugd doen. Dat zal eens deugd doen! Ik ga mijn zinnen eens verzetten.
majumau
Kunt ge geloven dat ik bovenstaande lijnen drie keer heb moeten lezen eer mijn cent viel.
Toen ik het door had kwam LM kijken waarom ik zoveel geluid produceerde, maar ik kreeg het niet uitgelegd van het lachen. Ik wees naar het scherm. Hij zag het niet! Niet erg, ik eerst ook niet. Vandaag vindt hij SenNet maar een rare bezigheid.
En nu doet het boven mijn jukbeenderen pijn. Van het lachen. Jawadde, dat doet deugd, zo lachen.
‘k Ben benieuwd hoeveel tijd andere mensen zullen nodig hebben.
Een paar avonden geleden ging het gesprek over wapens in huis. We hebben een schoonbroer die voorstander is.
Wapens hebben wij niet in huis. LM en ik zijn daar te schrikkig voor. Nu we houterig geworden zijn des te meer, we zouden ons het wapen laten afpakken en dan wordt het tegen ons gebruikt. Waar staan we dan? Nergens. Niet dus. Geen wapens. Nooit gehad ookni. Maar ‘k heb mijn huiswerk gemaakt en ik heb eens rondgekeken wat hier als wapen kan dienst doen.
Onder de spoelbakken in de keuken hebben we een kast vol vergif staan. Allerlei producten die men moet 'Buiten het bereik van kinderen houden'. En 'buiten het bereik van (inwonende) dementerenden', dat zou er ook mogen bij vermeld worden. Niet dat wij iemand van deze bevolkingsgroep in huis hebben, maar als ik een gruwelverhaal zou willen schrijven over iemand die de zorg niet meer aankan, dan laat dit personage zo’n giftig product op het aanrecht staan en de inwonende ziet die fles … De rest van het scenario laat ik aan uw verbeelding over.
In de keuken hebben we dus een kast vol vergif, en dat is dan zonder de huisapotheek gerekend, die staat elders ondergebracht.
Slagwapens hebben we ook volop in huis: het voorraadje wijn van LM. Elke fles is goed voor een hersenschudding en de zware wijnen misschien zelfs voor een schedelbreuk. Met een fles wijn stelt men iemand buiten gevecht, ja.
In de woonkamer heb ik een beeldje dat ik de Kleine Confucius noem. Dat beeldje is de sereniteit zelve, men wordt rustig alleen al door er naar te kijken. Bij het afstoffen hield ik het eens ondersteboven en toen lag het hoofddeksel van Confucius plots prima in de hand en het hele ding werd een uitgebalanceerd slagwapen. Foei Confucius!
Terug naar de keuken : de messen. ‘k Heb ooit geïnvesteerd in een aantal keukenmessen. Die liggen grijpensklaar in de schuif, daar waar keukengerei moet liggen, bij de hand. Een chef, een demi-chef en twee offices. Alle vier dodelijk.
Maar wie moet na wapengeweld de boel opkuisen? Juist ja. Dus laat maar, in ons kot geen wapens. Behalve het gewone vergif, een flink aantal slagwapens en een paar steekwapens natuurlijk
Een vos, een haas en een beer waren opgeroepen voor legerdienst. Met z'n drieën zaten ze te denken wat ze zouden kunnen doen om afgekeurd te worden.
De Haas was eerst aan de beurt : "Wat zouden we bij mij kunnen doen zodat ik niet in dienst moet?" De vos antwoordde : "Doe uw oren uit, dan willen ze van u niet weten -een haas zonder oren, haha- die wordt zeker afgekeurd!" De haas ging zonder oren naar binnen. Na een tijdje kwam de haas buiten en met een grote glimlach: "Ik ben afgekeurd!" En hij deed zijn oren weer op.
Toen was de Vos aan de beurt. De beer wist een oplossing: "Haal uw staart eraf. Wat is een vos zonder staart ... niks !" Waarop de ijdele vos : "Tja, 't zal wel moeten. Er is geen andere keus." De vos ging zonder staart binnen. Na een tijdje kwam de vos buiten en riep blij : "Ik ben afgekeurd! " En hij deed zijn staart weer aan.
Als laatste was de Beer aan de beurt. Een beer stelt niet veel voor qua oren of staart ... wat nu? De haas had een voorstel : "We slaan uw tanden eruit -een beer zonder tanden?- haha, nooit gezien. Dan wordt ge zeker afgekeurd!" De vos haalde een honkbalknuppel en sloeg de beer tegen de tanden. De tanden kraakten in stukken, de muil bloedde en de beer strompelde naar de keuring.
Na een tijdje kwam de beer buiten. De vos (nu met zijn staart aan) en de haas (nu met zijn oren op) keken elkaar aan.
De haas riep triomfantelijk over zijn groot gelijk -het was immers zijn idee geweest- : Ook afgekeurd! Hé vriend?" De beer knikte moeizaam. De vos bleef niet achter, hij had het idee immers uitgevoerd: "Ze wilden u niet zonder tanden hé? Hé?"
De beer schudde langzaam de kop en met zijn muil vol splinters & bloed murmelde hij zachtjes : "kwazztedik".
te gast bij Wim Helsen, Maarten Inghels met een fragment uit 'Over de dorpen' van Peter Handke Speel het spel. Breng je werk in gevaar. Wees niet de hoofdpersoon. Zoek de confrontatie. Maar doe het onopzettelijk. Vermijd bijbedoelingen. Verzwijg niet. Wees week en sterk. Wees slim, steek je nek uit en veracht de overwinning. Kijk niet toe, bewijs niets, maar blijf in alle tegenwoordigheid van geest open voor tekens. Laat je ogen zien, laat anderen erin kijken, zorg voor ruimte en beschouw ieder in zijn eigen perspectief. Beslis alleen met hartstocht. Misluk rustig. Neem vooral de tijd en bewandel zijpaden. Laat je afleiden. Neem om het zo te zeggen vakantie. Houd je niet doof voor geen boom, voor geen water. Trek je terug in jezelf als je daar zin in hebt en gun je de zon. Vergeet de mensen in je naaste omgeving, verstevig je banden met onbekenden, buig je over bijzaken, wijk uit naar de verlatenheid, vermoord het noodlotdrama, veracht het ongeluk, analyseer het conflict / contrast. Neem je eigen kleur aan, tot je in het gelijk staat en het ruisen van de bladeren zoet wordt. Uit : Over de dorpen, 1981, Peter Handke
het gijzelvirus - ransomware LM en ik wonen op een busritje van ’t Stad, met achter ons, binnen loopafstand, ’t Dorp. Het beste van twee werelden, vinden wij. Dit speelt zich af in ’t Dorp:
De man voor mij had een virus binnengekregen en hij deed het hele verhaal aan de computerbaas, chronologisch en minutieus. En conciëntieus.
- … en toen begon ik met foto’s van de kleinkinderen, op de fotoservice van het Kruidvat en ineens was dat daar dus hé, een bericht van de politie dat ik iets illegaals gedaan had. Daarom werd mijn PC geblokkeerd tot ik de boete betaalde. Want op het scherm stond dat ik een boete moest betalen. En ik weet niet wat ik illegaal gedaan heb meneer, want het waren foto’s van mijn kleinkinderen hé. Geen ongeoorloofde foto’s van eh …, van ge weet wel, eh, van dames …
Hij keek naar mij en zei: - Excuseer Mevrouw, maar u begrijpt dat ik het hier moet vertellen zoals het is hé.
Ik knikte en glimlachte. Aan de PC-dokter moet men álles vertellen. En zoals het is. ‘k Had er nog bij willen zeggen dat ik het bijna aandoenlijk hoffelijk vond dat hij zich tegenover mij verontschuldigde omdat hij het in mijn aanwezigheid met de PC-man over charmefoto’s moest hebben, zodat die de mogelijkheid van charmefoto’s helemaal kon uitsluiten. Absoluut uitsluiten. Over dat soort sites ging het niet.
En ik geloofde hem. Hij zag er uit als een heertje dat een foto met kant en broderie al een gewaagde prent zou noemen.
Meneer, dacht ik bij mezelf, er bestaat sinds dan al een gans ander soort foto’s en bewegende beelden ook. Gore sites zelfs. Duizenden. En die sites zijn niet eens illegaal.
Maar hoe hoffelijk en integer hij ook was, hij had ocharme toch het Gijzel-Virus aan zijn been. Met familiefoto’s op de fotoservice van een familiewinkel.
te gast bij Wim Helsen, Adil El Arbi met 'Bange Blanke Man' van Willem Vermandere
Ik zag Turken aan de Schelde Marokkanen in de stad van Gent En 'k hoord' op de markt van Brussel Algerijnen met een vreemd accent In Keulen zag ik, Chinezen Magere mannen uit Pakistan In Londen Sikhs van India Met nen dikke tulband an.
Ik zag naakt' Amazone-indianen Ik zag Crees uit Noord-Canada En uit Lubumbashi kwam Della een prinses uit zwart Afrika Ik zag Bantoes in ons cafeetje Ik zag Zoeloes op den tram Ik zag Tutsis dansen en springen En roff'len op den tamtam
Ik zag Egyptische matrozen in de haven van Rotterdam Ik zag Portugese Joden in de winkels van Amsterdam Ik zag Inca's in Oostende Chilenen op het Brugse zand Daar speeld' een zigeunerorkestje van een volk zonder vaderland
Al de kinders van moeder eerde Op charango en met gamelan Ze roepen en zingen aan ons deure Doet open bange blankeman Doet open bange blankeman Doet open bange blankeman Willem Vermandere, 1991
Over Willem Vermandere : https://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Vermandere Over Bange Blankeman : https://www.youtube.com/watch?v=d62w6HAR6ho – 02min32 In 1991 schreef Vermandere het lied "Bange Blankeman", een lied over multiculturaliteit. Veel aanhangers van de partij Vlaams Blok protesteerden tegen het nummer. Vermandere ontving dreigbrieven en tijdens de 11 juli-viering op de Brusselse Grote Markt in 1992 werd hij door Vlaams Blok-militanten met projectielen bekogeld. Over Adil El Arbi : https://nl.wikipedia.org/wiki/Adil_El_Arbi
wat een klavier lijden kan Vroeger had ik een leesbaar geschrift. Nu nog, als het kattebelletjes mogen zijn. Maar wanneer er meer dan tien lijnen moeten geschreven worden, krijg ik kramp in mijn hand en is het gedaan met leesbaar schrijven. En iets later ook met schrijven.
Sinds ’92 doe ik alles op ’t klavier. Maar daarvoor heb ik heelder vijvers inkt droog geschreven. Liefst met een kleine Parker (ladyformaat) met dikke punt In de middelvinger van mijn rechterhand is nog altijd een sleufje waarin schrijfgerei gedurende 34 jaar zijn bedding in het kootje gesleten heeft. En de top van mijn wijsvinger is jaren ingedeukt geweest aan die kant.
Toen had ik nog cadans ook. En die was helemaal afgesteld op papier in formaat A4. 600 blz’s nota’s per cursus was een gemiddelde. Dat was wel in een soort kortschrift. Later, bij de koopvaardij … Hoeveel vellen een blok luchtpostpapier heeft weet ik niet meer, maar er zijn periodes geweest dat ik een blok per week vol schreef. Later nam ik doorslagpapier mee vanuit België samen met een gelijnde onderlegger en twee papierklemmen om alles op zijn plaats te houden. Want wanneer ik papier moest gaan bijkopen, in den vreemde aan de wal, was daar zelden A4-formaat te vinden. Enkel kleiner. Dat vond ik dan een ramp, omdat de post onze enige link was met België en die A4 was de grootte van mijn mentaal scherm.
Achteraf bekeken vind ik het zot: men monstert voor zes maanden op de wilde vaart, met achterlating van- en met de glimlach. Men doorstaat stormen van een paar dagen & nachten, met een grimlach. Maar als het postpapier niet het juiste formaat had raakt men van slag …?
Nu zetten mijn neven en nichten hun reisrelazen op een blog, met de faciliteiten van de backspace- en de delete-toets, de elektronische gommetjes. Zo wordt een klad geleidelijk aan de definitieve versie. Ooit schreven wij met brieven een log, zonder gom. Een gans andere manier van opstellen was dat toen. De eerste versie wás de definitieve versie.
Met het klavier onder de vingers is er ook geen schrijfkramp meer. Hoogstens nog in ’t koppeke.
‘k Zou niet meer terug willen naar de oude manier, ik beleef nu zoveel plezier aan de mogelijkheden van het klavier dat dit ding hier na vijf jaar versleten is, aan vervang toe.
te gast bij Wim Helsen, Lieve Blancquaert met een fragment uit 'Is dit een mens' van Primo Levi Wie doodt is een mens. Wie onrecht doet of lijdt, is een mens; geen mens is hij die elk gevoel van grenzen verloren heeft en zijn bed deelt met een lijk. Wie heeft afgewacht tot zijn bedgenoot klaar was met sterven om hem een stuk brood af te nemen is, ook al heeft hij daar geen schuld aan, verder verwijderd van het model van de denkende mens dan de primitiefste pygmee of de gruwelijkste sadist. Is dit een mens, Primo Levi
Het verhaal begint met aanhouding van de dan vierentwintigjarige Primo Levi in december 1943. Samen met zeshonderdvijftig andere Italianen wordt hij op transport gesteld naar Polen. Tijdens de vier dagen durende reis in de goederentrein gaan de deuren niet open. Telkens wanneer de trein stilstaat roepen de uitgeputte reizigers om water, “al was het maar een hand sneeuw” (blz. 18), maar ze krijgen maar zelden wat. Aangekomen in Polen worden de arbeidsgeschikten en arbeidsongeschikten van elkaar gescheiden: zesennegentig mannen en negenentwintig vrouwen werden arbeidsgeschikt bevonden. Zij werden in de kampen van Buna-Monowitz en Birkenau tewerkgesteld. De anderen leefden twee dagen later niet meer. “Zo verdwenen, in één verraderlijk ogenblik, onze vrouwen, onze ouders, onze kinderen.” (blz. 22) In de volgende hoofdstukken beschrijft Primo Levi het leven in het kamp. De afnemende levenswil, het systematische kapot maken van de menswaardigheid en de in het wrede overlevingskamp afstervende solidariteit onder elkaar nemen iedere hoop weg. Levi laat zien hoe mensen onder zulke extreme omstandigheden teruggaan tot de essentie van overleven. Op een gegeven moment wordt Levi ingezet als chemielaborant in Kommando 98 (het Chemisch Kommando). (blz. 139) De betere arbeidsomstandigheden en een behulpzame landgenoot beschermen hem voor de directe ondergang. In de nacht van 17 op 18 januari wordt het kamp voor de steeds dichterbij komende Russen geëvacueerd. De zieken, waaronder Primo Levi, blijven achter. Tijdens de evacuatiemars bezwijken bijna alle gevangenen. Van de ongeveer 600 Italiaanse joden, die een jaar daarvoor gedeporteerd werden, is Levi één van de weinige overlevenden. https://www.scholieren.com/boekverslag/58186
'k Was die dag op zoek naar iets en toen kwam ik onderstaande tekst tegen. Hier wordt ‘een heilig soort gevogelte’ bezongen. Sommige gedichten worden geToondicht. Dit is er een.
Ik had een eigen engel, die heette Gabriël Die engel had ik nodig want ik kneep 'm als de hel Hij sloeg meteen zijn vleugels uit bij elk gevaarlijk spel Een heilig soort gevogelte: mijn engel Gabriël
Onder een glazen stolp zag ik de Madonna staan Daar brandde dan een lampje bij en voor het slapen gaan Werden alle kinderen gewassen in de teil En dan het Onze Vader knielend op 't koude zeil
Soms zit ik te denken wat dat bidden toch zou zijn Dat deed ik vroeger nooit, daarom ging het toen zo fijn Ik steek nog wel eens een kaarsje aan, sla nog wel eens een kruis Maar het gaat toch niet zo lekker meer als vroeger bij ons thuis
Toch heb ik heimwee naar mijn engel Gabriël Ik heb hem wat verwaarloosd, dat is waar, ik weet ’t wel Maar zit ik in de piepzak, in de rats of in de rouw Dan roep ik net als vroeger, Gabriël, waar zit je nou
de herbruikbare ijsblokjes Sinds een aantal jaren moet LM elke week bloed prikken en de suikerwaarden noteren. Vijf keer per dag. Dat doet hij op zondag. Zondag = Prikdag. Het prikken deed hij alsof het niks was, manhaftig en zonder mopperen. Ik zou het niet kunnen.
Tot het op een dag begon pijn te doen. Wat er veranderd was weten we niet maar het deed pijn. Het prikken werd een corvee waar hij danig tegenop begon te zien. Dat vond ik zeer erg, want zonder prikken kunnen de suikerwaardes niet genoteerd en opgevolgd worden. Dat bleef dus duren, die pijn, het jobke was een corvee geworden en begon zelfs op een calvarie te lijken.
Tot het zeer terloops eens ter sprake kwam en een verpleegster hem aanraadde in de zijkant van de vinger te prikken. Dus niet in de vingertop, want daar zitten veel zenuwuiteinden en die registreren de prik natuurlijk. Daarom is het minder belastend wanneer men opzij van de vingertop prikt. De huid is er ook dunner. Die redenering klopte en LM & ik waren de verpleegster zeer dankbaar voor de tip. En ik bedacht dat de diabetes-boekskes dat wel eens mochten vermelden : de ZIJKANT van de vingertop! Of het mocht op zijn minst toch in de gebruiksaanwijzing van het prikmachientje staan.
Geen van ons beiden had er aan gedacht eens te informeren bij een forum. Daar worden dat soort tips uitgewisseld waarschijnlijk. LM zou er niet aan gedacht hebben maar ik had het moeten weten dat men lotgenoten en ervaringsdeskundigen op een forum kan vinden. De prikpijn had al maanden van de baan kunnen zijn …
Een paar weken geleden, nieuw probleem, nu deed het prikken in de zijkant van de vingertop OOK pijn ! Kermille, dit keer moest er sneller een oplossing komen dan vorige keer. IJS, flitste het door mijn hoofd, IJS. Koude verdooft, dus als hij vóór het prikken ijs op die plek houdt, voelt hij de prik veel minder. Of misschien helemaal niet. We hebben geen ijsblokjes in de vriezer, maar wel van die blauwe dingen voor in een koeltas. De eerste zondag hield hij dus telkens zo’n plakkaat synthetisch ijs tegen de zijkant van zijn vinger. Tegen de zondag daarop had ik de cocktailblokjes terug gevonden en gekoeld. Voor de vingerprik is een blokje een meer hanteerbaar formaat dan zo’n lap synthetisch ijs.
LM koelt de vingertop nu vóór het prikken en erna, tegen de napijn. Want er is nu napijn ook al ? Waarschijnlijk speelt hij gewoon graag met de plastic ijsblokjes.
'k Ben weer wat gestegen in zijn achting. Dat werd nog eens tijd. Ik mag nu rekenen op een warme glimlach. Dank zij ijsblokjes.
de kleuren en de tover van een ochtendlucht Toen het die nacht begon te sneeuwen zag het er niet goed uit. Ik keek hoe de koude jagende regen veranderde in natte sneeuw. Het waren kleddervlokken die met harde plenzen neerkwamen. Dit wordt noodweer, dacht ik, en ik slaapwandelde terug naar bed want elke morzel slaap is belangrijker dan het weer buiten.
Tegen de ochtend aan was het geplens voorbij, de temperatuur was voldoende gezakt om échte sneeuwvlokken te laten neerkomen én de wind was gaan liggen. Alles werkte mee om dikke wollige sneeuwvlokken zachtjes en netjes te laten neerdalen zoals de Disneyscenario’s dat willen. Stil en mooi. Toen het daglicht kwam, was de lucht egaal zacht-lilagrijs. Alle tinten van het ochtendgloren werden getemperd door de trage gulle sneeuwval en door een paar wetten van de optica. ~ Het is al een tijdje gestopt met sneeuwen, een halfuur. Misschien een uur. Het doet bijna zeer aan de ziel, zo teer is het blauw van de fluwelen lucht op dit moment. Ze heeft haar eigen flou artistique. De pannendaken eronder liggen in een gemoedelijke vlakverdeling, in alle kleuren van geborgenheid. Hier en daar kringelt een geruststellend pluimpje rook. En het is stil.
10h : zelfs de ruwbouw hier achter heeft nu iets gemoedelijks. Op alle beton ligt een laag donssneeuw.
Met die dunne witte contouren aan één zijde zien de bomen er eens zo sterk uit. Laconiek verdragen ze de broderie-fantasie van de winterlucht.
Het sneeuwt nu weer. De lucht is heel licht grijs. Parelgrijs, alsof ons voor straks iets zeer chic en iets zeer bizonder beloofd wordt …
11h : de zon schijnt. Ze doet alle tover uit de lucht verdwijnen. Het kantwerk aan de bomen is verdwenen, de daken zijn hun dekentjes kwijt. Het is een gewone dag aan het worden. Het is tijd om aan de soep te beginnen. Prozaïsche preisoep.
als het niet met een koordje vasthangt, raakt men het kwijt Ze zijn gegeerd, dus worden ze gepikt. Zelfs waar iemand bij zit.
Een fragment uit God en Klein Pierke, Martin Heylen volgde Joëlle Milquet gedurende een dag. De uitzending is van ma-16/01/2012.
De krant houdt de foon efkes uit het zicht, en zo verdwijnt hij definitief van de tafel. Het verhaal, om ons geheugen op te frissen:
Opmerkelijke scène gisteravond in het Eén-programma 'God en Klein Pierke', waar Joëlle Milquet (cdH) op de Brusselse kerstmarkt beroofd werd van haar iPhone. De minister van Binnenlandse Zaken zat er samen met Martin Heylen voor opnames van het Woestijnvisprogramma. Milquet heeft inmiddels de beelden van de diefstal opgevraagd en gaat klacht indienen.
Milquet zat aan een tafeltje met Martin Heylen, tot haar dochter naar het toilet moet en de minister haar vergezelde. Even na het vertrek van de minister komen twee daklozen aan het tafeltje leuren met daklozenkrantjes.
"Een van die mannen heeft zo'n krantje op de iPhone van de minister gelegd. Het toestel was op het tafeltje was blijven liggen", zegt Lieselot Bleyenberg, woordvoerster van Milquet.
Heylen laat vervolgens weten geen interesse te hebben in het krantje en de daklozen druipen af, maar niet vooraleer buiten hun krantje ook snel de iPhone van Milquet mee te graaien.
Identiteit snel achterhalen
" Toen de minister opnieuw aan haar tafeltje kwam, merkte ze dat ze haar gsm kwijt was en toen is bij Martin Heylen een lichtje gaan branden, vervolgt Bleyenberg. De twee mannen hadden het op de iPhone van de minister gemunt."
Tijdens de diefstal van de iPhone bleven de Woestijnvis-camera's gewoon verder draaien, zodat hun identiteit makkelijk moet achterhaald kunnen worden. In de uitzending van gisteren werden hun gezichten wel onherkenbaar gemaakt. Kaart geblokkeerd
" De minister heeft de beelden ondertussen opgevraagd bij Woestijnvis en gaat een klacht indienen , zegt Bleyenberg. De sim-kaart van de iPhone heeft de minister wel meteen laten blokkeren, om zo te vermijden dat gegevens op haar gsm misbruikt zouden kunnen worden." 17/01/12-odbs-HLN
Let op het manoeuvre met de krant, (witte cirkel) van 00min55 tot 01min07, tijdens de babbel van 12 seconden is het gebeurd.
Daarom dus neem ik geen duur spul meer mee buitenhuis. Als het niet met een koordje vasthangt, raakt men het kwijt. Ik héb zelfs geen dure spullen meer. Dat is wel rustig
We zaten een dieren-documentaire te kijken die ging over wurgslangen en gifslangen en ander gebroed dat lieve kleine muisjes en hamstertjes doodt en verzwelgt, ogenschijnlijk moeizaam en met wijd opengesperde kaken.
Ik hield haar handje in mijn hand en LM had de afstandsbediening in de aanslag. Was dit wel een documentaire voor een jong kind?
Wij waren standby om te troosten, te sussen en te zappen. Zolang ze wou kijken was het oké. Zodra de beelden te sterk werden zouden wij onmiddellijk ingrijpen. Als echte oppas-ninjas waren wij in verhoogde staat van paraatheid.
Ze zat tussen ons in en leek al die gruwel vanzelfsprekend te vinden. In kleuterscholen gaat het er dus ook niet altijd zachtzinnig aan toe?
Ze moet wel iets van onze gespannenheid gevoeld hebben, want ze wriemelde haar handje uit mijn hand en zei geruststellend : "Een slang is maar een staart met een gezicht hoor!"
er moet een koordje aan Tabletcomputer, daar heb ik een tijd over nagedacht en toen heb ik besloten : liever niet. Ook voor de zakcomputer. Ook liever niet.
Zelfs in de veronderstelling dat ik na verloop van tijd handig zou worden met die dingen, dan is er een tweede bezwaar : ik ben niet goed met dure spullen. Als er geen draad aan hangt, raak ik het kwijt. Mijn gsm is de enige uitzondering maar die zit goed weggeborgen in mijn tas. Zo goed, dat ik er meestal tegenop zie hem op te diepen.
Ik zou me trouwens niet kunnen concentreren op plaatsen waar ik liever alert blijf. Of omgekeerd, ik zou zo geconcentreerd kunnen raken dat ik niet meer alert ben.
Dat laatste is al gebeurd hoor, een boek zitten lezen en de bus laten voorbij rijden. Maar een boek grissen ze niet uit uw handen hé. Een tablet of een zakcomputer misschien wel. Daarom blijf ik op openbare plaatsen liever alert. Computeren doe ik niet onderweg, dat doe ik thuis wel. In alle rust. Dan kan ik ook beter nadenken over de woorden, over woordkeuze.
En ik ben niet goed met dure spullen hé. Twee keer ben ik duur spul kwijt geraakt waar ik zelf bij zat.
Het eerste stuk was een aansteker die voor mijn 30ste verjaardag (1982) van mijn zus Tina gekregen had. Zo’n ultraplat damesachtig ding in blauwe lak met een fonkelsteentje in de buurt van het vlammetje. Duidelijk iets dat geld gekost had. Eerder een pronkstuk dan een gebruiksvoorwerp. Dus liet ik de aansteker veilig thuis. Tot Tina me vroeg of ik hem niet mooi vond. Jawel! Juist wel, ik vond hem prachtig maar ik wou hem niet kwijt. Daarom gebruikte ik hem enkel thuis.
Goed, om haar een plezier te doen zou ik het pronkstuk ook buitenhuis gebruiken, ik zou er mee pronken.
Diezelfde week zaten we iets te drinken aan de toog van ons stamcafé. Wij waren daar allebei al jaren kind aan huis. Na een tijdje lag mijn aansteker niet meer waar hij moest liggen, bovenop mijn sigaretten. Iemand had hem weg genomen en ik had het niet zien gebeuren. Tina evenmin, zij had ook niks gezien. De aansteker was gestolen waar we zelf bij zaten.
Ziezo, besloot ik, nooit meer pronken. Want ik vond het verschrikkelijk voor Tina dat haar duur cadeau zomaar verdwenen was. In een vertrouwde omgeving dan nog.
In 1992, tien jaar later, gebeurde iets gelijkaardigs. Van LM had ik een gouden pen gekregen. Dat pakje heeft eerst nog drie dagen in de brievenbus gelegen. ‘k Zag het liggen maar zijn schoonbroer was vergeten me de sleutel van de brievenbus te laten. Of hij vond dat ik geen zaken had in het appartement van LM, dat kan ook. In elk geval, ik zag het pakje liggen maar ik kon er niet aan.
En elke avond Belgische Tijd, belde LM van aan boord. Ten westen van België was het dan pas middag. LM offerde zijn middagpauze op aan een telefoongesprek. Telefoneren moest toen nog van op de brug gebeuren.
Aan zijn kant van de lijn hadden onze gesprekken plaats tijdens de wacht van de 2de stuurman. Ene WVR, later captain. Die jongen was dus onvrijwillig getuige van een deel van onze vrijagie. Een duur deel vrijagie, aan satelliet-tarief.
Toen ik dan eindelijk het pakje uit de brievenbus had en de pen in mijn handen hield, voelde ik dat ze zwaar woog en ik kreeg ineens knikkende knieën, dit is een gouden pen … een Gouden Pen? Volgens de bijgaande papieren was er inderdaad een aantal karaat aan besteed.
Die avond kon ik LM vertellen dat de schoonbroer in kwestie de moeite genomen had om de sleutel van de brievenbus te bezorgen en dat ik de pen in mijn hand hield.
- Hou ze dan maar goed bij. - Jaja, dat zal wel, z’ is van goud. - Ja. En ze dient om te tekenen. - Wat moet ik tekenen? - Op het gemeentehuis. - … er begon iets te dagen. - Wat denkt ge ervan?
De rest van het telefoongesprek slaan we over. Die pen was dus zijn manier om te zeggen dat …, en om te vragen of ik er ook zo over dacht.
De schoonbroer heeft er achteraf danig spijt van gehad van zijn vertragingsmanoeuvre, maar dat is een ander verhaal.
En toen gebeurde wat moest gebeuren: omdat de lading doorverkocht was veranderde het schip van bestemming en ging lossen in Zuid-Korea Geen ramp zou men denken, dat gebeurt regelmatig. Jawel, dat gebeurt regelmatig, daarom heet tramping ook wilde vaart, maar die keer was ik daar niet zo blij mee want het schip nam LM mee, hij zou pas zes weken later dan voorzien afgelost worden.
‘k Bleef daar tamelijk kalm onder, maar ik deed wel iets dom³, ik nam de pen mee, ik begon ‘onze’ pen buitenhuis te gebruiken. Dat was sentimenteel tot en met, ik schaam me er nu nog over.
En twee weken later, vier weken voor LM zou thuiskomen was de Gouden Pen, de pen waarmee we op het gemeentehuis zouden tekenen, verdwenen. Gepikt. Weeral waar ik zelf bij zat. ‘k Was naar een cybercafé gereden om op het Net te kunnen zoeken waar precies in Korea de haven lag waar het schip zou lossen, waar LM dan zou afmonsteren. En terwijl ik in over-focus voor het scherm zat, heeft iemand gegokt dat de pen die naast mij lag geen nep was maar echt. Pen weg.
Om maar te zeggen dat ik niet goed ben met dure spullen.
Vier weken later kwam LM thuis. Dat de pen weg was vond hij uiteindelijk niet zo erg. Nu een 170€. Maar dat zijn schoonbroer dagenlang de sleutel van de brievenbus achtergehouden had, dat was andere koek.
Zes weken na zijn thuiskomst zijn we getrouwd. ’t Was in een kwartiertje gefikst. We hebben op het gemeentehuis getekend met een gewone pen. En we zijn nog altijd getrouwd.
Comédienne en cabaretière Lies Lefever (37) is woensdagnacht onverwacht overleden. Ze werd dood in haar woning gevonden. De doodsoorzaak is nog onbekend, maar door de autopsie kan kwaad opzet wel uitgesloten worden.
De blinde comédienne zou volgende maand 38 worden. Ze viel afgelopen nacht in haar keuken. Haar echtgenoot trof haar lichaam aan. Het parket stelde een wetsdokter aan om de precieze doodsoorzaak te achterhalen.
Het parket van Halle-Vilvoorde en het gerechtelijk lab kwamen ter plaatse om de situatie te onderzoeken. "De autopsie heeft de doodsoorzaak niet exact kunnen bepalen, maar kwaad opzet en/of tussenkomst van een derde kunnen wel uitgesloten worden."
Lies Lefever, geboren in Rwanda en opgegroeid in Beerse, woonde samen met haar man en haar twee kinderen in Asse. Vlaanderen zal zich haar vooral herinneren als de grappige, slechtziende zwarte vrouw die op haar gitaar gevaarlijk lichte liedjes speelde.
Kamagurka en Geubels
Lefever stak haar neus aan het venster van de comedyscene eind 2009. Ze trad toen op als vast voorprogramma van de zaalshow van Kamagurka "Kamagurka geneest". In 2011 verzorgde ze het voorprogramma van Philippe Geubels’ theatertournee "Hoe moet het nu verder?". Haar eerste avondvullende comedyshow, "Meisje van plezier", ging datzelfde jaar in première. Tijdens het twaalfde seizoen van het Eén-praatprogramma "De Laatste Show" bracht Lefever iedere woensdag een protestlied. Ze was ook te zien in "De Rode Loper". In 2014 stond ze voor de Vlaamse verkiezingen op de 10de plaats op de Vlaams-Brabantse lijst van Groen. Lefever had onderdak gevonden bij het artiestenbureau "PretPraters", waar ook collega’s als Philippe Geubels, Johan Terryn, Jens Dendoncker en Thomas Smith bij zitten.
Beerput
Haar levensverhaal beroerde echter ook. In 2015 verscheen Lefever in een bijzonder emotionele uitzending van 'Heylen en de Herkomst'. Ze vertelde daar dat ze nagenoeg blind werd doordat ze als baby in een beerput werd gegooid door haar moeder. Dankzij twee mannen die 'iets hadden gehoord in de beerput', overleefde ze de verschrikkelijke omstandigheden. Uiteindelijk kwam ze als zwaargewonde baby bij een koppel in Vlaanderen terecht, dat haar tijdelijk wou opvangen. Omdat ze na de uitzending van 'Heylen en de Herkomst' voortdurend werd aangesproken, nam ze daarna even een time-out.
Dikke streep onder comedy
In november vorig jaar zei Lefever in CittA Kempen dat ze een lijn trok onder comedy. "Een dikke streep, geen stippellijn. Ik moet definitief stoppen, onder meer om mijn hoofd volledig vrij te maken voor nieuwe avonturen. Ik sluit niet uit dat ik ooit opnieuw op een podium stap, maar voorlopig is het genoeg. Trouwens comebacks zijn keihard in. Comedy is nooit mijn bedoeling geweest."
Heylen en de Herkomst
Heylen en de Herkomst is een Belgisch televisieprogramma waarin Martin Heylen reist met een bekende Vlaming naar het land vanwaar hij of zijn familie oorspronkelijk vandaan komt. Heylen eindigt steevast met de vraag: Gaan we naar huis, of zijn we er al?
Erken je fouten, eer iemand anders ze gaat overdrijven. van P² Dat heb ik eens zeer snel moeten doen, mijn fouten erkennen en toegeven. Liever dat, dan in het defensief gaan. Iemand begon plots te tieren tegen mij, en ineens regende het beschuldigingen. Hij had het niet over de feiten maar hij werd persoonlijk, hij had het over karaktertrekken en gebreken die mij op slag totaal onleefbaar maakten. De interpretaties van mijn karaktertrekken werden zeer bondig en zeer luid vertolkt, met scheldwoorden wil dat zeggen, door iemand die tweemaal zo oud was als ik en die alleen al volgens de regels van het fatsoen tweemaal zo wijs had mogen zijn.
Het enige wat ik wist te doen was meegeven. Niet in discussie gaan, niet contrariëren, want dat zou de zaak maar doen escaleren.
- Gíj hé, gij hé, gij zijt … (en dan volgde een trits woorden) Daarop knikte ik dan. Iets anders schoot me niet te binnen : gewoon de hystericus gelijk geven. Waarschijnlijk was mijn reactie toen puur zelfbehoud.
Na een keer of vier van dat 'gíj hé' waarop ik dan knikte en 'ja' en 'just' antwoordde was hij uitgeraasd. En viel stil. Een beetje uit zijn lood dat er geen weerwerk kwam.
Niet in het defensief gaan, dat was intuïtief want anders werd het 'contramine' en dat zou de zaak maar verergerd hebben. Degene die uitzinnig deed kreeg van mij onmiddellijk gelijk. Of hij gelijk hád, dat is een andere zaak. Het is me wel bijgebleven, dat uitzinnig overdrijven.
Veel later las ik deze quotes:
Don’t argue with idiots because they will drag you down to their level and then beat you with experience. —Greg King Discuteer niet met idioten, ze halen u neer naar hun niveau en verslaan u daar louter op ervaring/routine.
Never argue with a fool; onlookers may not be able to tell the difference. —Mark Twain Discuteer nooit met een dwaas. Omstaanders zien misschien het verschil niet.
Tja, want bestaat de kans dat de verkeerde geholpen wordt hé, de aanvaller ipv de aangevallene. Maar mogelijk heeft Twain het een ietske subtieler bedoeld dan dat. :o)
te gast bij Wim Helsen, Lady Linn met 'De Meeuw' van Sandor Marai Zorgvuldig schroefde hij de ebonieten dop op de vulpen, met heel trage en behoedzame bewegingen, ongeveer zoals een chirurg zijn scherpe instrumenten ter hand neemt of een scheikundige de reageerbuis die leven en dood bevat of een gif dat hele dorpen uitroeit. Sinds enige tijd waren zijn bewegingen zo opvallend behoedzaam.
Zijn vingers, even bedreven in het pianospel en het schrijven als in het schermen en het tennisspel, lange, benige vingers, rustten nu lijdzaam, haast uitgeput op het bureaublad, alsof ze bijkwamen van een duel, een mannelijk treffen.
Zoals kunstenaarshanden rusten als ze het laatste woord hebben geschreven, de laatste penseelstreek op het doek hebben aangebracht of op de piano het slotakkoord hebben aangeslagen, in de wetenschap dat er iets is volbracht, iets eenmaligs dat zich nooit meer zal herhalen.
Maar de handen leken toch vooral bij te komen van het bedwingen van heftige tegenstand. Alsof ze met iemand hadden moeten worstelen. Hoe zouden de handen van een moordenaar eraan toe zijn, onmiddellijk na de daad?, dacht hij, terwijl hij zijn handen aandachtig bekeek.
Zo keek hij voor het eerst in zijn leven. Een mens weet ontstellend weinig over zichzelf. Sándor Márai, De meeuw
De hoofdpersoon in de roman met de Tsjechoviaanse titel ‘De meeuw’ (1943) van Sandor Márai (1900-1989), een hoge ambtenaar op een Hongaars ministerie, heeft net een document afgerond, dat de bepalend is voor de toekomst van Hongarije en de oorlogsmachinerie in werking kan zetten.
Juist op deze beslissende dag krijgt hij bezoek van een Finse vrouw, die hem ertoe aan wil zetten om haar een visum te verschaffen. Maar de man is van slag, omdat de hem onbekende vrouw sprekend lijkt op de vrouw, die hij liefhad en die zelfmoord heeft gepleegd.
Hij vraagt zich af wat de voorzienigheid met hem wil en hij nodigt haar nog diezelfde avond uit om met hem naar de opera te gaan en na afloop bij hem thuis. Als ze over de brug naar Pest lopen, zien ze hoe de meeuwen uit verre streken hiernaartoe zijn getrokken voor voedsel en onderdak. En de meeuwen staan symbool voor de vrouw die ook van verre is gekomen naar Boedapest om er haar bestaan te vinden.
In de prachtige dialogen die zich als in een Griekse tragedie lijken af te spelen in het decor van een amfitheater komen we dichterbij de antwoorden op vragen over lot, bestemming, oorlog, onvermijdelijkheid, de persona, eenzaamheid en liefde.
Uiteindelijk vertrekt de vrouw in de nacht en blijft de laatste vraag onbeantwoord: ‘Hij doet het raam dicht. Gedesoriënteerd staat hij in de donkere kamer. Hij heeft zich nog nooit zo alleen gevoeld. Maar tegelijkertijd voelt hij de hand die de vlucht van de meeuwen en de gang van de mensen stuurt, op zijn schouder rusten. Hij loopt door de kamer als een blinde, maar het is alsof iemand hem leidt.’
Het eiland Tristan da Cunha ken ik al een jaar of dertig. Dwz, de naam, niet het eiland zelf.
van ’t Net
En ik wist ook niet dat het bewoond was. Sinds gisteren weet ik dat wel. Er wonen 300 mensen op het eiland, samen in 1 dorp, Edinburgh-of-the-Seven-Seas. De plaats wordt door de bewoners zelf the Settlement (de nederzetting) genoemd.
foto=wiki ... ‘k Heb het Net afgedarteld en ik heb een pak informatie & materiaal gevonden. ’t Was een goed gevulde namiddag. We hebben herinneringen opgehaald en vergeleken, want LM kent Tristan da Cunha natuurlijk ook. Van naam.
foto=wiki
Het eiland werd aan boord al eens vermeld op de ETA of de noon-position. Dat is het klein rapportje, de grootte van een kwart A4 blad, dat elke middag werd uitgehangen op het prikbord in de buurt van de pantry, ter informatie, tot nut van ’t algemeen.
De Capt en de Chef kregen zo eentje aan hun cabine geleverd en het origineel bleef op de brug.
Op dat papiertje staat vermeld: de datum, de middagpositie, de koers die gevaren wordt, het huidige aantal knopen, het aantal mijlen van de afgelopen 24hrs, de geschatte tijd van aankomst (= ETA), en misschien zo nog het een en ander. Het almanakblaadje van het schip, zeg maar.
En als het schip in de Zuid-Atlantic was, stond er natuurlijk vermeld: Tristan da Cunha om zo-en-zo laat geschat. Niet dat we het eiland dan zagen, of we kwamen nooit dicht genoeg in de buurt, of het was nacht. De naam van het eiland werd gebruikt om een bepaald punt op zee aan te duiden waar men van koers moest veranderen om in de juiste stroming te raken of om de verkeerde stroming te ontwijken. ‘t Hangt er van af of men van zuid naar noord vaart of van noord naar zuid en ook welk seizoen het is, want stromingen wisselen. Op een binnenzee doen stromingen dat misschien niet zozeer, maar op een oceaan doen ze dat wel. Sommige stromingen doen dat zelfs extreem.
Tristan da Cunha is dus een punt op zee waar de koers aangepast wordt. En het is een eiland, voor geologen sinds het ontstaan van die vulkaan. Een bewóónd eiland, voor mij sinds gisteren.
te gast bij Wim Helsen, Pepijn Lanen met de tekst van 'Voor ik vergeet' van Spinvis Voor ik vergeet dat hier een kerk heeft gestaan
Voor ik vergeet dat ik jarig was en een tic-tac in mijn neusgat had toen we naar Zeeland zijn gegaan
Voor ik vergeet koninginnedag en wie toen mijn vrienden zijn geweest en ik niets meer weet van straten en examens en vakanties en ruzie op een feest ergens in de Biltstraat waar ik toch niemand kende
Voor ik vergeet en later alles anders heet
Voor ik vergeet en ik de feiten en de cijfers en de namen van de schrijvers niet meer weet
De hele dag en alle woorden en elk uur de hele dag en ook de nacht en de zomers en de handen van mijn vader vergeet ik op den duur
Voor ik vergeet vergeten ben van die hersenscan en van die toestand met dat huis
En dat ik zo iemand was die van alles wou en niets begreep van de film waarin hij speelde en de lafbek die hij was
Ik hou van jou Ik hou zoveel van jou Tot ik vergeet Jou vergeet Jou vergeet Jou vergeet En nog alleen maar lijk te dromen Spinvis / Eric De Jong
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK U vraagt zich natuurlijk af wie de kluit van onze hoofdpersoon weer netjes in de grond plaatste, maar voor Roodkapje was dat geen probleem: het gat waar ze een dik jaar eerder was uitgespit was nog te zien, en na wat wiebelen en schuifelen stond ze daar weer netjes in.
Helaas was Roodkapje geen vol jaar kluitkweken gegund: drie weken voor de Kerst kwamen er weer kerels met machines die een keuze maakten uit het beschikbare boombestand en ijverig begonnen te graven.
Roodkapje was één van de eerste slachtoffers. Haar rode hoofdtooi viel de ruwe klanten nauwelijks op. Rondom oma stonden zoveel aantrekkelijke jonge kerstboompjes dat deze haar kluit steeds losser kwam van de zanderige bodem, en er was nog maar een klein windvlaagje nodig om haar omver te duwen, precies in de richting van de vrachtauto waar Roodkapje en haar pas uitgegraven zusjes al in de laadbak lagen. Brullend van schrik maakten de graafkerels dat ze weg kwamen.
Toen het begon te schemeren werkte onze heldin zich rechtop. "Kijk, zo moet je het doen!" gaf ze de kleine zusjes les in opstaan en kluit-schuifelen. Ze oefenden dat het een lieve lust was, en hédaar, kijk eens, ook oma stond ineens recht als een kerktoren ! Nou ja, die van Gronsveld*, die lekker tegen de zuidwestenwind in leunt dan. Het schuifelen had oma ook vlot door en toen het licht werd waren ze al een heel eind weg geschuifeld van de graafmachine. En als ze niet uit geschuifeld zijn ... dan zullen ze nog steeds onderweg zijn.
Einde SK,E (NL) - 02/2012 *Gronsveld, scheve toren = St.Martinuskerk - Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur.
te gast bij Wim Helsen, Phara de Aguirre met 'Een verhaal van liefde en duisternis' van Amos Oz Wat was het geheim van Opa’s mannelijke bekoring? Dat ben ik misschien pas jaren later gaan begrijpen. Hij was begiftigd met een eigenschap die je bijna niet vindt bij mannen, een wonderbaarlijke eigenschap die veel vrouwen misschien wel het meest sexy vinden:
Hij luisterde.
Hij deed niet alsof, uit beleefdheid, terwijl hij intussen ongeduldig wachtte totdat ze eindelijk haar mond hield.
Hij maakte zich geen meester van de zin van zijn gesprekspartner om die gehaast af te maken.
Hij liet zijn gesprekspartner niet in het wilde weg praten terwijl hij intussen bedacht wat hij haar zou antwoorden als ze eindelijk klaar zou zijn.
Hij deed niet alsof hij geïnteresseerd of geamuseerd was, maar was werkelijk geïnteresseerd en geamuseerd. Nou ja, hij was dan ook onvermoeibaar nieuwsgierig.
Hij was niet ongeduldig. Hij probeerde niet het gesprek van haar onbeduidende zaakjes naar zijn belangrijke zaken te leiden. Integendeel: hij was dol op haar beslommeringen.
Hij had geen haast. Hij jutte haar niet op. Hij wachtte totdat ze uitgesproken was, en zelfs als ze klaar was, greep hij niet meteen zijn kans, maar bleef hij met alle plezier nog even wachten:
Misschien had ze nog wat? Misschien kwam er nog een golfje? Een verhaal van liefde en duisternis - Amos Oz
Amos Oz groeide op als enig kind van een afstandelijke, rationele vader en een romantische, depressieve moeder, in een kleine, volgepakte woning, waar boeken de hoofdbewoners zijn. Ook hij neemt zijn toevlucht tot de wereld van de boeken en observeert zijn familieleden als tragikomische personages uit het werk van Tsjechov en Tolstoj. Als hij twaalf is, pleegt zijn moeder zelfmoord. Na deze dramatische gebeurtenis die zijn leven tekent, verruilt de jongen op zijn veertiende het claustrofobische ouderlijk huis voor het buitenleven in een kibboets, waar hij op een tractor rijdt en schrijver wordt.
Een verhaal van liefde en duisternis is een fenomenaal geschreven roman, vol prachtige metaforen, humor en tederheid. Op meesterlijke wijze vervlecht Oz het verhaal van zijn persoonlijke leven met honderdtwintig jaar familiegeschiedenis, die begint in Odessa en via Polen en Praag eindigt in het door vluchtelingen, pioniers en Holocaust-overlevenden bevolkte Israël. Oz is persoonlijk betrokken bij de hoogte- en dieptepunten in de culturele en politieke geschiedenis van het door oorlog getekende Israël. Een verhaal van liefde en duisternis is een groots en fabelachtig boek over een man, een familie en een natie, verwikkeld in een pijnlijke geschiedenis.
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Carnavalsfeesten zijn langgerekt en aan het eind liggen de meeste deelnemers langgestrekt. De groene mannetjes verwerkten het geestrijk vocht op een bijzondere manier: ze werden door gasontwikkeling steeds boller, als een ballon die opgeblazen wordt, en lang voor middernacht werden ze al door een windvlaag uit de feestzaal geblazen.
Er moeten flitsen geweest zijn toen ze weer terug gingen naar de vaderplaneet, maar niemand heeft daar op gelet. Ukkie, Pukkie en Jochem wisten aan de aandacht van de groten te ontsnappen en proefden hier een restje bier en daar een likje likeur, en op een vroeg moment sliepen die al de slaap der verzadigden.
Maar heeft u ooit een dronken kerstboom gezien? Nee, onze heldin zag haar kans schoon en kluit-schuifelde vastberaden de voordeur van het stadhuis uit, op weg naar haar oma. Weliswaar restten na alle avonturen van een uiterst bewogen voorvasten nog slechts hier en daar stukjes scherp glas van de herders en de driekoningen, maar de kerstmatige drievuldigheid van moedermaagd, kerstkind en vader Jozef was behouden gebleven. Natuurlijk was ook de rode piek nog steeds aanwezig, zodat ze zich met recht Roodkapje mocht noemen. Al deed ze dat niet, want ze had een zwijgzame aard. Ze liet dat aan anderen over, zoals schrijver dezes.
Het heeft niet veel zin om haar moeizame avonturen op weg naar het bos waar ze opgegroeid was te beschrijven. Het behoeft geen betoog dat ze vooral in de vakantiemaanden toen het zo lang licht bleef veel moeite had om zich ongemerkt te verplaatsen. Maar aan iedere vakantie komt een eind, de grote mensen gingen weer aan het werk en de kinderen weer naar school, en eindelijk was het zo ver. "Dag oma, kijk eens hoe mooi ik geworden ben!" ruiste ze toen ze voor haar oma stond.
"Kind, wat ben je klein gebleven, ik kan je nauwelijks zien!" rommelde het van boven, want oma was zo oud dat ze wel 30 meter hoog was. "Wat voor een rode hoed heb je op? Ik dacht dat alleen de baron een hoed droeg?" voegde oma er aan toe, en gelijk had ze, want de boswachters droegen petten.
Roodkapje legde uit dat dat een ereteken was dat ze van de ouders van Jochem had gekregen voor haar bijdrage aan een feest dat ze verder niet helemaal begreep. En toen ging het regenen, en ze bereidde zich voor op een jaartje kluitkweken. SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
te gast bij Wim Helsen, Philippe Geubels met 'Statusangst' van Alain de Botton
We worden ertoe verleid te geloven dat bepaalde successen en bezittingen ons duurzame bevrediging zullen schenken. We worden ertoe gebracht ons voor te stellen dat we de steile kliffen van het geluk beklimmen om een weidse hoogvlakte te bereiken waarop we ons verdere leven zullen slijten; we worden er niet aan herinnerd dat we vlak na het bereiken van de top weer naar beneden worden geroepen, naar nieuwe laaglanden van angst en verdriet. Statusangst, Alain de Botton
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Op de hoek van de straat stonden toevallig zowel Ukkie en Pukkie als Jochem. Tegelijkertijd schreeuwden ze alle drie "Daar gaat onze kerstboom!" Hoewel Jochem vast en zeker de langste van de drie was, waren de twee kleuters van de dokter watervlug en wisten de marsmannetjes handig te ontwijken, zodat ze onze hoofdpersoon het eerst beet hadden.
Maar helaas, het tillen van een fikse kerstboom met vers aangegroeide kluit ging hun krachten te boven. Toen Jochem zich tussen de verbaasde groene mannetjes door had gewrongen greep hij de versierde spar vastbesloten om haar stam en wilde zich er mee uit de voeten maken. Maar dat viel niet mee: aan de lagere takken hielden Ukkie en Pukkie zich stevig vast en zo ontstond er flink wat consternatie, vooral toen tot de buitenaardse wezens doordrong dat hun trofee en aanbedene ontvoerd dreigde te worden.
De drukte trok de aandacht van de arm der wet, een fors uit de kluiten gewassen Bromsnor van de oude stempel. Deze probeerde orde te scheppen in het slot van de Carnavalsoptocht, die juist weer in beweging kwam onderweg naar het stadhuis, en hij sommeerde met barse stem iedereen tot de orde.
Zo kwam het dat de laatste groep van de optocht een zeer gemengd uiterlijk te zien gaf, daarbij de jongste twee deelnemers vele moeders deerlijk ontroerden. "Ach, zulke schatjes toch, ze kunnen nog nauwelijks lopen en dan willen ze al meedoen in de optocht!"
Intussen beraadde de gemeenteraad zich over de keuze van de winnende groep. De leden van Gemeentebelangen hadden hun keuze al bij voorbaat gemaakt en daar kwamen geen kerstbomen en marsmannetjes aan te pas. Maar sinds enkele jaren waren die niet meer oppermachtig in de raad, en om dat te laten merken spanden de andere leden samen door de groep te waarderen die het minst verwacht was.
Zo kon het gebeuren dat bij aankomst de erekrans voor de origineelste groep naar Ukkie, Pukkie, Jochem, een kerstboom en zeven Marsmannetjes gegaan is. SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
Kikkerdril en dikkopjes kwamen van plassen en poelen, uit stilstaand water. Dat ging haast vanzelf, gewoon wat scheppen met het emmertje. Thuis gingen alles in de visbak. Er was ook de grote diepe glazen slakom die al eens diende als aquarium, naargelang het seizoen. Die werd boven gehaald voor het echte werk, om de wildvang te herbergen, de stekelbaarsjes.
Stekelbaarsjes vingen we met een netje. In ’t Beekske. In de bocht, een verbreding van het beekske eigenlijk. Onder aan de wei van ’t Hooghof. Het was heel helder water en in die bocht stroomde het iets sneller en groeide er allerlei. Of er nu nog leven in die beek zit weet ik niet. Ik denk dat ze verdwenen is onder een verkaveling. Het is de Maalbeek en ze mondt uit in de Molenbeek, zegt google. En het water kwam er hoger dan mijn middel, maar dat hebben ze thuis nooit geweten.
De stekelbaarsjes hadden drie pinnekes op hun rug, ze waren erg wendbaar en ze zwommen met snelle korte snokjes, als ik me goed herinner. Ik werd nogal handig met het netje. De beestjes gingen dan in een bokaal mee naar huis. We moesten nog een heel eind naar huis. Soms waren we te voet, soms waren we met de fiets. Op een keer viel de bokaal, hij brak en toen mijn jongste zus de visjes zag spartelen brak ze in tranen uit. En toen brak mijn hart, want er was niks wat ik kon doen om dit ongedaan te maken. Dat waren veel scherven op één dag. Of we daarna nog stekelbaarsjes mee naar huis genomen hebben weet ik niet.
Vanilla is net zeventien en leeft op geregelde tijden in onvrede met de wereld, met de natuur en met het universum. Tegelijkertijd.
- Wat is het nut van menstrueren? Ik kan dat missen hé zeg! Elke keer een week van mijn leven naar de bom! Zo’n 14 keren per jaar. Nog tot mijn 52! Ik zou het kei-cool vinden als Moeder Natuur me gewoon zou teksten: 'Het is in orde hoor, deze maand zijt ge niét zwanger.'
Toen ze zag dat haar moeder haar tirade in een context aan het plaatsen was, zweeg ze abrupt.
Ik denk dat de moeder daar efkes een pil te slikken kreeg, haar dochter was dus al … eh, al sexueel actief? Hoelang al? Hoe veilig? En zonder dat zij dat wist! De moeder kennende vond ze dat laatste waarschijnlijk het ergste. Hoe het gesprek verder verlopen is, heb ik niet afgewacht.
Mijn dochter vertelt me 'alles' … 'k vroeg me af hoeveel moeders zo nog denken.
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK
Hoe snel marsmannetjes ook dribbelen, op hun korte beentjes schieten ze niet echt snel op. Het duurde tot het eind van de morgen voor ze bij het dorpsplein waren, en toen konden ze niet verder, want daar stond het bomvol. Men was daar namelijk de carnavalsstoet aan het opstellen, en zodoende.
De mannetjes zetten onze kerstboom eindelijk even op haar kluit, spreidden hun tenen en rustten uit. Ware het geen carnaval geweest, dan hadden ze wat meer opzien gewekt. Nu vroeg het publiek zich vooral af welke groep zich verkleed had als een klein dozijn kerstbomen. Of moesten ze Sneeuwwitje en de zeven dwergen voorstellen? "Nee joh, weet je niet meer hoe Sneeuwwitje er uitzag dan? Met haar donker als ebbenhout, en er was nog iets... maar dat weet ik niet meer..." "Bende gek man, 't benne Clavannetjes*. Weet je nog? Van Koot en Bie?" "Kennie, die was nie getrouwd. Ik hou het toch op Kerseboompies!"
Eindelijk zette de stoet zich in beweging. Omdat er diverse zatte hermeniekes* in de stoet meeliepen viel het niet op dat het Marslied dat onze groene mannetjes inzetten om de moed er in te houden een merkwaardig ritme had. Marsmannetjes hebben nu eenmaal een oneven aantal ledematen, en dan krijg je zulks. SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd. * Clavannetje : https://nl.wikipedia.org/wiki/Dr._Clavan, * zat hermenieke = dronken fanfare/harmonie
Boeken zijn heel vaak een manier geweest om efkes weg te zijn van het hier & nu, van het toen & daar, wil dat zeggen.
Thuis waren er weinig vaste regels. Ongeveer alles was afhankelijk van toestemmingen En de toestemmingen waren afhankelijk van hun stemmingen. Een toestemming kon elk moment ingetrokken worden. Dié sfeer. Mijn boeken werden soms weggesloten, als straf voor iets dat gewoon hun afreageren van een eigen ongenoegen was.
Wat was er wél betrouwbaar: een ander boek! Ik had mijn eigen boeken niet meer nodig, ik las de hunne. En boeken waren er genoeg in huis, van de kelderverdieping tot boven op de overloop. Alleen ging ik door de kasten als een verdwaalde kogel, ik las alles, als het formaat maar hanteerbaar was. Dat waren dus veelal dingen waar ik nog niet klaar voor was. De verhalen van Poe las ik op mijn twaalf ongeveer en dan had ik weken lang angsten over alles en nog wat.
Pockets waren het makkelijkst te verstoppen en in mijn kamer had ik ze wegsteken op de meest ondenkbare plaatsen. Zelfs de poetshulp vond ze niet. Later werd ik nonchalanter. Ik zei gewoon dat we die werken moesten lezen voor school. En ze geloofden dat.
- Tennessee Williams voor iemand van vijftien? - Ja. - Op een katholieke school? - Jaja, voor Nederlands. En Steinbeck ook voor Nederlands … Ik kan nu nog niet geloven dat ik daar ooit mee weg raakte, dat iémand daar mee wegraakt.
Peter had het zoontje (5j) van zijn zus op logé. Hij mailt :
Een zachtgekookt eitje, dat kan toch zo feestelijk smaken hé. Dat wou ik voor ons ontbijt.
Ineens kwam Darren uit de badkamer gerend en vertelde opgetogen dat hij straks zijn tanden niet kon poetsen omdat zijn tandenborstel in de WC lag. Dit had duidelijk voorrang op alles. Ik zette het vuur onder de zachte (?) eitjes af en ging mee naar de plek des onheils.
Ik viste zijn tandenborstel uit de pot en deed die in het vuilbakje. "Deze is nu vies, deze moet nu weg Darren. Ziezo. En straks halen we een nieuwe. Een die proper is."
Darren bleef een paar tellen naar het vuilbakje kijken, keek naar de WC-pot, wees naar mijn tandenborstel in het rekje en danig in gedachten zei hij : "Dan moet die ook weg ...want die is ook al eens gevallen. Daar in."
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Er kwamen regenachtige weken. Er kwamen geen kindertjes buiten. Er kwamen geen kaarsjes. Intussen groeide ons kerstboompje stevig vast, dus als er niets gebeurde zou ze moeten blijven staan tot meneer of mevrouw dokter een schop pakte. Als ze dan uitgegraven werd zou ze weer binnen worden opgesloten.
Maar let nu op! Op zekere donkere nacht - die rode ster was steeds helderder geworden – kwam er een geflits en geflikker aan de hemel. Ineens stonden er allemaal groene mannetjes in de tuin van de dokter. Groene mannetjes met vuurrode pruiken. Net zo rood als die ster.
Wie wat van sterrenkunde weet, zal opmerken dat het helemaal geen ster is, die zo helder wordt: het is de planeet Mars die steeds dichter bij komt. Iedereen weet wel dat daar groene mannetjes wonen, en soms komen die op bezoek. Het werd een heel geroezemoes om ons Roodkapje heen.
Eén van de groene mannetjes zag wel wat in haar. Hij trok de stoute schoenen aan. (Dat is maar bij wijze van spreken natuurlijk, want wie de schoen past moet hem maar aantrekken, Marsmannetjes zijn wel wijzer, die houden graag de teentjes stevig in de greep van vader Mars). Nou ja, in elk geval vatte hij moed en sprak:
"Kejje niks zegge? Kom ereis uit die blubber, dan kenne we een dansie make!" Allemaal op zijn Mars', natuurlijk, dus Roodkapje verstond er niks van. We weten ook al dat ze weinig spraakzaam is, maar dat werkte op de ambities van de andere groene mannetjes. De rode pruikjes rezen ten berge, en ze mopperden: "Playing hard to get, are you? We'll teach you a lesson!" en meer onverstaanbaars.
Hoe graag Roodkapje ook gewild had, ze kon niks terug zeggen. De slimste van de groene mannetjes stootte de commandant aan en zei zachtjes: "We moeten het wezentje uitgraven, want ze hoort hier duidelijk niet thuis!" "Wabbedoelie?" zuchtte de commandant die de jaren voelde wegen en bovendien nog hoteldebotel was van het getuimel door de dampkring. "Meenemen naar huis, natuurlijk, edelachtbare sufkop! Ze ziet er net uit als wij, groen met rood vanboven!" siste de slimste, en hij was al op weg naar het schuurtje om te kijken of daar een schop stond.
Voor ze het goed en wel wist was onze hoofdpersoon weer op vrije kluit. Maar ze kreeg geen gelegenheid om rustig verder naar het bos van haar oma te schuifelen, een half dozijn roodpruiken namen haar in een vastbesloten houdgreep en draafde in een snelle dribbelpas de tuin van de dokter uit. SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
vanmorgen belde ik met De Student Vanmorgen belde ik Steven om met voorzichtige belangstelling te informeren naar de nasleep van het Nieuwjaarsgedruis, ivm met de kater & de kop en zo.
- Dat gaat. ’t Is te zeggen het ging. Ik ben nu met biochemie bezig. - Oei, moeilijk zeker? - Nee, eigenlijk niet, tot ik bij acetylcholinesterase kwam. - Ah, deed ik met gepast medeleven. - En nu ben ik mijn concentratie kwijt. - Oei, omdat ik belde ? Sorry, ik had niet mogen …
Hij hoorde dat ik er niks van snapte.
- Dat is een enzym en ik vind dat het toch zo’n feestelijk plezier in het bestaan heeft. - Ah? - Ik zal u een afbeelding mailen.
Iets later viel onderstaande prent in de mailbox, kleurrijke serpentines, feestelijk krulwerk.
- En nu zit ik met een verhaaltje in mijn hoofd, over feestartikelen. 'k Zou veel liever dat verhaaltje schrijven ipv verder te blokken, zette hij erbij. - Studeert gij maar verder jongen, dat schrijven zal ik dan doen, over de feestartikelen in uw hoofd.
'k Vrees dat ik het wat te snel beloofd heb, want het enzym heeft een uitbundig voorkomen, maar het is een ernstig enzym:
"Bij alzheimerpatiënten wordt met medicijnen de afbraak van acetylcholine door acetylcholinesterase geremd om het dementeren tegen te gaan."
Dat feestverhaaltje zal dus over iets anders moeten gaan.
Iemand mailde eens dat ik zelfs over een sigarettenpeuk nog zou schrijven. Natuurlijk heb ik toen verkozen dat als een complimentje te beschouwen. Ten eerste, het is al gebeurd, dat ik iets over een peuk vermeld heb, tweedes, als een peuk een rol speelt in een verhaal dan zal ik daar natuurlijk en graag uitgebreid een alinea of twee aan besteden. Omdat details belangrijk zijn.
Door die opmerking van toen denk ik nu over een studie, een schets van een evolutie, De Glorie en de Val van de Peuk in het Detectiveverhaal.
In TV-series met hoogtechnologische onderzoeksmethodes zoals CSI en NCIS komen nooit nog peuken voor. Het is niet meer beleidscorrect om peuken te laten meespelen in een verhaal. Wel worden de afgrijselijkste verkrachtingen, zedenfeiten en moorden gesuggereerd in beeld. Wel komen spuiten en naalden als attributen in beeld. Maar géén peuken meer. Taboe.
Over die verschuiving zou ik meer willen weten. Hoe evolueerden we van een rokende Mike Hammer en Columbo
naar detectivewerk waarin zelfs een peuk niet meer mag voorkomen. Geband! Alsof er niet meer wordt gerookt in de wereld. Enkel nog verkracht. En gemoord.
Vingerafdrukken staan nu niet meer op peuken maar op gesofistikeerder zaken zoals daar zijn … moet ik nog over nadenken, welke daar zijn.
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Het kon natuurlijk niet goed blijven gaan. De volgende morgen werden de dokter en zijn vrouw al heel vroeg wakker geroepen door de dokterskindjes die we om redenen van privacy aan zullen duiden met Ukkie en Pukkie.
"Mam, pap, er staat een kerstboom in de tuin. Met een rode hoed op! Net Roodkapje. Hij is zeker verdwaald! Pap, haal jij hem binnen? en zetten we er dan weer kaarsjes in?"
Pap had er niet veel zin in want hij was er die nacht twee keer uit gemoeten om zieken te genezen en het liefste was hij nog een uurtje blijven doorsudderen, maar Ukkie en Pukkie konden heel volhardend zijn en dan sliep hij toch niet. Omdat er toch nog niemand op was liep hij in zijn pyjama en op sloffen de voortuin in, greep onze hoofdpersoon bij haar stam en bonjourde haar met bekwame spoed om het huis heen de achtertuin in. Daarna onttrok hij zich aan het vervolg der gebeurtenissen.
Ukkie en Pukkie waren intussen aangekleed en kwamen door de keukendeur naar buiten, om lichtelijk onzeker van stemming het aloude "O dennenboom, o dennenboom, wat zijn je kaarsjes wonderschoon" ten gehore te brengen.
Roodkapje was er ontroerd door. Veel verder kwamen ze trouwens niet, want Ukkie onderbrak de uitvoering door naar mama te rennen en te schreeuwen: "Maar er zitten helemaal geen kaarsjes in, mamma! Gaan we kaarsjes kopen?" Mevrouw dokter leidde hem af door hem op alle fraaie versierselen te wijzen, die gelukkig weinig geleden hadden van de voorzichtige manier waarop Roodkapje zich verplaatste. Wat wel flink geleden had was haar kluit. Al het geschuifel had natuurlijk slijtage met zich mee gebracht, zodat ze steeds moeilijker haar evenwicht vond. Ze vond het daarom niet zo erg dat de dokter haar die avond op een mooi plekje in de achtertuin een plaatsje gaf. Zo kon ze wat aansterken voor de rest van haar zware tocht! SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
te gast bij Wim Helsen, Walter Zinzen met Max Havelaar van Multatuli Hoofden van Lebak, er is veel te arbeiden in uwe landstreek!
Zegt mij, is niet de landman arm? Rijpt niet uw padi dikwerf ter voeding van wie niet geplant hebben? Zijn er niet vele verkeerdheden in uw land? Is niet het aantal uwer kinderen gering?
Is er niet schaamte in uwe zielen, als de bewoner van Bandoeng dat daar ten oosten ligt, uwe streken bezoekt, en vraagt: “Waar zijn de dorpen, en waar de landbouwers? En waarom hoor ik de gamelan niet, die blijdschap spreekt met koperen mond, noch het gestamp der padi uwer dochters?''
Is het u niet bitter, te reizen van hier tot de zuidkust, en de bergen te zien die geen water dragen op hunne zijden, of de vlakten waar nooit een buffel de ploeg trok? Max Havelaar 1860, door Eduard Douwes Dekker In juni 2002 werd Max Havelaar door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde uitgeroepen tot het belangrijkste Nederlandstalige letterkundige werk aller tijden.
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Na veertien dagen kwamen ze thuis. Doodmoe maar zeer tevreden. Met koffers vol koopjes.
Het was koud in huis, want door de open en dicht wapperende keukendeur was de verwarming uitgevallen. Ze trokken alle kleren aan die ze konden vinden om warm te blijven. Jochem van tien zette de fez die hij cadeau had gekregen zelfs niet af toen hij naar bed ging.
De volgende morgen was het weer iets aangenamer. Ineens riep moeder: "Waar heb jij die kerstboom neergezet, oelewapper, want de versiering moet er nog uit!" Vader, die wel aan oncomplimenteuze aanspreektitels gewend was, mompelde iets onduidelijks. "Jochem, ga de kerstboom eens zoeken. De piek moet er af, de kribbe met het jezussie, de herders, de os en de ezel, en vergeet ook de drie koninkies niet. Als je klaar bent moet je je vader maar roepen, dan kan die hem in de grond poten, want een kerstboom met kluit kan jaren meegaan, heb ik gehoord!"
Jochem was zo goed niet of hij ging de keukendeur uit, nog steeds met zijn rode Marokkanenhoed op, maar hoe hij ook zocht, er stond geen kerstboom.
Omdat hij nu toch eenmaal buiten was liep hij even rond om te kijken of er ook vriendjes buiten speelden, maar voor hij twee straten ver was was hij al drie keer voor Roodkapje uitgescholden en toen had hij er genoeg van. Wat jammer nou! Als hij een straat verder gelopen was had hij de kerstboom in het voortuintje van de dokter zien staan... SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
te gast bij Wim Helsen, Brihang met Sprookje van Herman de Coninck
Er was eens een man die altijd rechtvaardig was. Herman de Coninck, Onbegonnen werkgedichten 1964-1982 De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Brihang in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a34/ 09min17
Over Brigand : Brigand is de naam die de Fransen gaven aan de Vlaamse opstandelingen die in de Boerenkrijg tegen de Franse bezetter streden op het einde van de 18e eeuw. In de Franse taal betekent brigand gewoon struikrover. https://nl.wikipedia.org/wiki/Brigand_(Boerenkrijg)
Ongeveer dertien jaar geleden was Tina met haar kleindochter in de Basilix (shopping St. Agatha Berchem) en ze komt daar de moeder en de tante van een vriendin tegen. Deze twee dames zijn een identieke tweeling. I-den-tiek. Kledij, make-up en kapsel verschillen lichtjes, maar zijn wel gelijkaardig.
Ze gaan alle drie ergens zitten om iets te drinken. Tina neemt Poppy uit het wandelwagentje en zet haar in een kinderstoel.
Poppy (1,5j) zat te kijken naar het verschijnsel 'tweeling' en volgens wat Tina vertelde hoorde men eerst de hersentjes in versnelling gaan en daarna weer tot rust komen.
Al die tijd hield Poppy een vinger van Tina vast en toen ze het begrepen had, loste haar greep. Wat ze begrepen had weten we niet, maar met een brede glimlach had ze in elk geval het verschijnsel tweeling geaccepteerd in haar wereldje.
In het onderstaand filmpje is iets gelijkaardigs aan de gang. Alleen is het voor dit jongetje wel wat speciaal. Hij ontmoet voor de eerste keer de tweelingbroer van zijn papa. De broer van papa is natuurlijk dichter bij het wereldje van de kleine dan zomaar twee kennissen van oma.
Over een rode piek, een rode fez en rode haren Een avontuur in acht afleveringen, door SK Weg waren ze. Na de luidruchtige nieuwjaarsviering hadden ze zich verslapen. Ze hadden ze zich moeten haasten om het vliegtuig te halen...
En daar stond zij nu, met een uitdrogende kluit en vol blingbling. Die ze trouwens deels nog wel leuk vond. Sommige engeltjes, wat onduidelijk kleinvee en een stel boerenjongens met rare jassen. Drie dikke ouwe heren met gouden spikkels op de jas en pakjes aan een touwtje. Een glazen wiegje met een flink uit de kluiten gewassen zuigeling erin. Over kluiten gesproken ... haar wortels begonnen nu toch flink te jeuken. Om over haar verminkte top maar niet te spreken. Met die fonkelrode piek er op … er was een snoeischaar aan te pas gekomen.
Intussen stond ze daar maar. Een beetje wankel, zonder vocht in de kluit om hem zwaar te houden. Ze trok haar wortels een beetje bij zich om de jeuk wat minder te voelen, en ineens merkte ze dat haar kluit verschoven was. In de richting van de kamerdeur, die nog op een kier stond. Ze hoorde de kraan in de keuken druppen en heel langzaam wist ze die kant uit te komen ... zich voorover te buigen naar de gootsteen en een paar druppeltjes op te vangen op een tak om de ergste dorst te lessen. Maar voor de jeuk aan haar wortels hielp dat niet.
Bij een windvlaag klapperde die keukendeur heen en weer. Op de derde januari was ze zo ver dat ze daar tegenaan leunde. Toen de wind weer even met de boomtakken solde stond ze ineens buiten. Gelukkig miezerde het een beetje en na een hele nacht voorzichtig druppeltjes vangen ging het wat beter met de worteljeuk. Intussen had ze de smaak van het kluit-schuifelen te pakken gekregen en langzaam en geduldig trok ze de wijde wereld in.
Natuurlijk moet je als kluit-schuifelende kerstboom de spitsuren van het menselijk verkeer een beetje vermijden en je verdekt opstellen tussen ander straatgerief, maar gelukkig waren er voldoende voortuintjes waar zelfs een volledig versierde kerstboom best kon overdagen zonder al te veel op te vallen.
Er waren wel spannende momenten, natuurlijk. Soms kwamen er jongens langs die kerstbomen verzamelden voor een vuurtje. Als de jongens zagen hoe mooi ze versierd was aarzelden ze toch om haar uit te tuin te plukken waar ze de dag doorbracht. De dag dat de vuilnisauto langs kwam om aan de straat gezette bomen op te halen was het héél spannend. Ook de mannen van de stadsreiniging keken vertederd naar de nog complete versiering, compleet met herdertjes, stalvee en Driekoningen.
Na het laatste kon ze weer een tuintje verder schuifelen. Natuurlijk kwam ze daarbij wel eens een verlate feestganger tegen, die na zo'n ontmoeting voorgoed van de drank af raakte, als hij al niet in de handen van psychische hulpverleners raakte.
Na een tijdje begon ze bomen te herkennen. Niet dat ze uit haar bos kwamen, maar het was toch duidelijk familie. Ze ruiste wel eens om de weg te vragen, want natuurlijk was er maar één bos waar ze zich thuis voelde en bovendien verlangde ze er naar om haar grootmoeder haar prachtige versiering te tonen. SK,E (NL) - 02/2012 Bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur. Wordt morgen vervolgd.
Dit paneel is een reclame voor een natuurlijk haarkleurmiddel. Het paneel is uitgesneden naar de contouren van een weelderige haardos. De kleuren veranderen naargelang het uur van de dag en het weer. Deze vier opnames geven de tinten van de ondergaande zon en het maanlicht.
Bij donker gaan de lampen aan en kleurt het paneel wit. 'k Heb gezocht naar de locatie van deze vondst en er werd iets gezegd over de omgeving van Beirut. Dat zou kunnen, de kust van Lebanon is westwaarts gericht. Naar de ondergaande zon. Maar echt uitsluitsel heb ik niet gevonden.
De kleurstalen laten leveren door de natuur, deze reclame vind ik heel sterk denkwerk.
- ’t Was wroeten maar ik heb het gevonden hoor. Op google, zei ik. - Wat is goegel? vroeg het Kleintje. - Een zoekmachine, zei LM. - Een zoekmachine IN de laptops, zei ik snel.
Want ik zag haar al rommelen in de berging op zoek naar een zoekmachine. Zoeken en wroeten doet ze graag, aan de overhoop te zien.
En ik vertelde verder aan LM dat het wroeten was geweest om iets te vinden, iets over een aardbeving in 33 na Chr, en over hoeveel van die artikels op het Net wel gebakken lucht lijken. En zijn. Maar dat ik toch een onderbouwd verslag gevonden had. En dat was wroeten geweest, niet zozeer het gegoochel met zoekwoorden op google maar het telkens terug klikken naar de vorige splitsing, naar een vorig artikel dat dan toch weer zinniger leek dan gebakken lucht waarin ik weer verzeild geraakt was … enz Wroeten dus.
Het Kleintje was klaar met haar boterham en begon te wiebelen. Ze mocht van tafel. Ik hielp haar met één hand van haar stoel. LM vroeg iets. Ik antwoordde afwezig dat ik het niet wist. Waarop het Kleintje: - Kijk eens in uw wroetmachien.
We hebben opnieuw een wintergast. Vanaf morgen hebben we als gastschrijver, SK uit E(NL). In 2015 was ik onder de indruk van de serie en bij het herlezen nu nog altijd en daarom heb ik SK uitgenodigd.
Hier komt een avontuur in acht afleveringen. Vervolgverhalen lees ik graag, de voorpret naar de volgende aflevering is de helft van het plezier. En van de stijl van SK word ik helemaal blij. Het is een stijl die me doet denken aan de kommerloze gekte van ooit. Lang geleden. Ik zie vaag de ongegeneerde kolder van Daan Zonderland, de plezierige warboel bij Tom Sharpe, de gedreven vaart van Terry Pratchett, die snuifjes kruiderij denk ik te zien in een eigen en oorspronkelijke mélange, een opgewekt kwieterij-verhaal van SK zelve. Los daarvan, bewonder de constructie die de acht afleveringen ondersteunt en draagt.
Er ging natuurlijk wat hofmakerij aan vooraf want een éminence grise als SK is wijs en begeeft zich niet zomaar op gelijk welk blogje. De aanwezigheid van SK hier heeft dus iets van een gunst. Weest nu allen efkes gepast onder de indruk.
‘k Wou dat ik het kon tekenen, die vaart, die drukte. Er is chaos, maar het is een blije chaos en het is gelukkig niet een chaos die de lezer zelf zou moeten kunnen oplossen want de auteur houdt de tekst stevig in de hand. Van u en mij wordt niks anders verwacht dan lezen. Acht afleveringen. Vanaf morgen.
Over de hond : hij heet Murkin. Murkin is een asielhond. Men denkt dat hij een pyrennee-labrador-retriever-aus.herder mix is en hij werd geboren in 2003 ~ in de filmpjes is hij dan 9j Deze mensen adopteerden hem toen hij ongeveer zes maanden oud was.
Murkin is zeer kalm en geduldig van aard, en hij is graag in het gezelschap van andere dieren, vooral van katten en jonkies. Dit huishouden heeft af en toe pleegkatjes van het plaatselijk asiel en Murkin is graag de nonkel die zorgt voor rust en nestwarmte bij dat gekrioel.
“Er is een groot tekort aan spermadonoren in ons land. Lesbische koppels en alleenstaande moeders doen de vraag naar mannelijk zaad sterk toenemen.” In deze context : bestaat er ander zaad dan mannelijk zaad ? Het zaad van dieren & mensen is ALTIJD mannelijk, heb ik ooit vernomen, toen, in de basislessen biologie.
Als een leerkracht Nederlands een voorbeeld zoekt van een dubbelbovenopje, een pleonasme, bovenstaand Knackje is er eentje van postuur en alluur. :o)
Het was een koude januaridag ergens in de jaren ’70 en ik was op een verwelkoming bij nieuwe buren. Of zo’n bijeenkomst toen al ‘housewarming’ heette, weet ik niet meer.
Aan de muur hing een wit canvas op spieraam, het was wel gesigneerd. Ik stond er op te kijken. Een spierwit doek. Leeg. Of vol wit, zoals men wil. En toch gesigneerd. Het hing boven de sofa. De andere muren waren met kleurrijker werk aangekleed. De hij en de zij van het huis waren allebei actief in de grafische sector en voor boven de sofa hadden ze nog niks. Vandaar dat wit doek, alvast gesigneerd. Hoe het werk heette? De Onvoltooide. Nuja, als Beethoven en Schubert een Onvoltooide mogen hebben, waarom dan die twee mensen uit onze straat niet. ’t Zijn toch allemaal kunstenaars onder mekaar newaar.
Voorts was er een rondleiding door het huis. Overal hingen eigen werken. Tot zelfs in de badkamer. Dat vond ik toen enorm chic, kunst in de badkamer. Op de WC hingen collages. Om die in detail te bekijken zou een mens in dat vertrekje langer vertoeven dan nodig, maar in een huis vol genodigden was dat niet zo’n goed idee.
Ook na de rondleiding door het hele huis bleef het wit doek boven de sofa het succesnummer van de avond.
Een paar jaren later moest ik bij deze mensen iets gaan afleveren, ook op een koude januaridag. Ik werd in de woonkamer binnengelaten. Er stond nu een kerstboom. Een traditionele. En er waren nu duidelijk kinderen in huis.
Het 'wit' boven de sofa hing er nog altijd. Maar dan anders. Het canvas was afgewerkt. De aankleding, of het werk, liep door tot op een kader. Vandaag zou men het werk geen Vijftig Tinten Wit willen noemen, vanwege die 'vijftig tinten’' maar er zaten er zeker zoveel in. Misschien meer. Hier en daar zat vaagweg iets iriserend ook, zoals bij een witte opaal, maar dan soberder. En wanneer men er langs liep verschoven of bewogen al die tinten van wit. Het was een bewegend schilderij. De signatuur was in een vaag ivoorwit-beige.
‘k Vroeg of het werk nog altijd Onvoltooide heette. Ik kreeg daar bijna een zoen dat ik dat nog wist. Nee, het heette nu Wit op Wit. ‘k Weet niet of er afbeeldingen van bestaan en de naam van die mensen ben ik kwijt maar het is wel een doek dat me enorm is bijgebleven.
West-Vlaamse jongens, ze charmeren de eerste door zijn talent, de andere door zijn mededogen De eerste kennen we natuurlijk. Gerrit Callewaert uit Bavikhove is strijdvaardig. Hij komt met een verzoek, is verontwaardigd, maakt zich kwaad en haakt af. In die volgorde.
Dat was 2000-2001. Toen werd het 2014 en dit jongetje is milder:
Mathiz Berth uit Wevelgem is met voorsprong de ster van het tv-programma 'Flapuit' op Libelle TV. (nu opgedoekt) De 7-jarige jongen is niet op zijn mond gevallen en legt met handen en voeten uit aan de interviewer, die duidelijk géén West-Vlaming is, hoe zijn familienaam uitgesproken wordt. "Jij zegt 'Birt', maar het is 'Berth', met de korte 'e'."
Het levert een hilarische conversatie op, met de mondige Mathiz in de hoofdrol. Het jongetje naast Mathiz denkt misschien te weten waarom de interviewer zijn naam 'verkeerd' uitspreekt: "Het is omdat hij in een ander dorp woont." "Ah, oké", snapt Mathiz. Toch geven de drie koters niet op. Berth, met de 'e' van "teckel", "pet" of "pen" proberen ze verder. Mathiz gooit uiteindelijk de handdoek. "Laat maar, je moet m'n achternaam niet kennen, alleen m'n voornaam..." En in welke taal moet het interview nu verder? "Nederlands", antwoordt Mathiz. "Vlaams, eigenlijk", corrigeert zijn buurjongen. "West-Vlaams, als ik me niet vergis", klinkt het nog specifieker.
De video is met 842.373 weergaven sinds 01/2014 een succesop het internet. (HLN)
Misschien heeft iedereen dit filmpje al 100 keer gezien, maar ik vind deze kinderen zo schrander en ook zo mild, dat ik ze toch maar naar hier gesleept heb.
Ziezo dat was dan dat. December hebben we gehad. Welk woord zou ik wensen voor 2018. Nuance, dat is een mooi woord. Misschien wens ik wel het woord nuance. Wat denkt ge ervan?
2015 was het VEERKRACHT
"Voor komend jaar wens ik iedereen sterke amortisseurs toe. Stevige schokdempers. Veerkracht. Zowel psychisch als fysiek. Want er is niks dat laat veronderstellen dat het komende jaar ‘vriendelijker’ zou zijn dan het voorbije jaar. Er komt gewoon meer van ’t zelfde. Daarom, voldoende veerkracht gewenst. Dat is het beste wat ik kan bedenken om ieder-&-elk toe te wensen. Het is geen gepolijst salonwenske, dat besef ik, ’t komt eerder uit de achterkeuken van het leven, maar ik meen het, uit de grond van mijn hart: voor in ieders rugzakske, veerkracht."
2016 was het SERENITEIT - gemoedsrust - Zen
"Dat de komende 365 dagen mogen mild zijn. Mild en rustig voor ons allemaal. Voor zover een stukje toekomst al iets kan ‘zijn’. Meer durf ik niet hopen. En sereniteit misschien. Sereniteit wens ik ons, ons allemaal."
2017 was het STAMINA - uithoudingsvermogen
"Dit jaar voor elk van ons -en voor allen die u lief zijn- een grote pot stamina. En telkens wanneer het nodig is neemt men daaruit een handjevol en strooit dat over hoofd en schouders. Vergeet de schouderbladen niet."
Nu 2018. ’t Wordt er niet gemakkelijker op, een woord zoeken dat een heel jaar mee kan.
Veerkracht hebben we al gehad, dat was 2015. Dat blijft gelden. Moet wel, we kunnen niet zonder. 2016 was Sereniteit, gemoedsrust, Zen - blijft ook gelden. Best wel. 2017 was Stamina, uithoudingsvermogen - blijft ééuwig gelden.
Voor 2018 het woord nuance misschien : voldoende schakeringen in het denken, de 58 facetten van iets zien, of toch al vermoeden, tussenoplossingen in beeld brengen, een uitgebreid palet van visies in het kopke houden alvorens iets te besluiten of te beslissen.
Vindingrijkheid klinkt ook interessant. Wanneer de veerkracht het efkes laat afweten en het uithoudingsvermogen een adempauze neemt kan men met wat vindingrijkheid nuances ontdekken om het sereen te houden … blablabla.
Wat kan een mens zo nog gebruiken, helderheid. Hoe geraakt men aan helderheid, … het wordt NUANCE.
Mensen, voor 2018 wens ik voor ons allemaal een enorm gevoel voor schakeringen, voor nuance.
december 2016, naar de kliniek, naar Ma Die vrijdagochtend stond ik in Hasselt aan het station te wachten tot Tina me zou oppikken en ik keek de gevelrijen af. Wat een verschil met de jaren ’80. Toen moest ik regelmatig in Hasselt zijn, omdat Laura en D hulp en mankracht konden gebruiken.
De gevelrij richting binnenstad was toen nog oud en gedegen : Kamers voor Reizigers en Chambres pour Voyageurs. Die opschriften waren toen al aan het vervagen, maar ze stonden er nog wel. Nu zijn ze verdwenen onder gevelrenovaties van pitta-belevingen en zijn er daklozen in en rond het station. Sinds wanneer heeft een knus stadje als Hasselt daklozen? Of is het er niet meer knus? Was het er ooit knus? Nepknus.
In de dwarsstraat, bijna op de hoek met het stationsplein, staat een gevel in stevige art deco weggedrumd door het groot glazen gevaarte ernaast. Het glazen gevaarte is sober, vluchtig en saai. Het kleine gebouw is sober, solide en mooi.
Het was zo proper en net dat ik me afvroeg of het authentieke art deco en recent opgekuist was, of nep. Maar zo’n mooie nep bouwen ze tegenwoordig niet meer. ’t Zou dus wel echt zijn.
Ik wou mijn staanplek niet verlaten omdat Tina elk ogenblik kon opdagen. De naam of de bestemming van het gebouwtje zou ik later wel opzoeken via Google Earth. In het langsrijden zag ik dat het ACV was – Provinciaal Hoofdkwartier.
- Allez vooruit, zei ik, wie had dat gedacht … - Dat van haar herseninfarct? vroeg Tina. - Nee, dat het ACV hier woont, in deze wijk, de hoeders van de barmhartigheid. - Wie? - De Tjeven. - Waarover hébt ge het? - Laat maar.
wakker worden en uit bed wippen Uitgerust en vol nieuwe energie wakker worden,‘k heb dat ooit gekend. Zo tussen de 25 en de 45j, ik viel in slaap als een jonge hond, op gelijk welk plekje. Daarna was ik een en al bereidheid om dartelend aan de nieuwe dag te beginnen. Gedoucht, aangekleed en opgemaakt in 15 minuten. Klaar. Laat komen die job!
De mindere dagen laat ik er van tussen. Ze waren er, en ik herinner me die ellende, maar dat is geleden leed.
Nu (65j), in de fleur van mijn sleet, is de bereidheid er nog wel, maar dan gedoseerd, genuanceerd. Eerst lig ik te overdenken wat er zo interessant zou zijn aan de dag die gaat beginnen. Als, zodra en indien, ik gevonden heb wat dat zal zijn, doe ik een oog open.
Uit bed wippen gebeurt de laatste jaren in drie fazen. Eerst spieren strekken & wekken, dan in zitstand komen en dan pas gaan staan. Het huppelen en dartelen laat ik nu achterwege.
Computer wakker maken, koffiemachine aanzetten, en verder zien we wel, ik heb vrijaf tot 08h. Al bij al valt er mee te leven.
buiten het bereik van kinderen houden Mijn grootmoeder maakte rumcake met gekonfijt fruit en met rozijnen die ze gedrenkt had in rum. Voor de grote mensen in echte rum, voor de kleine (ik) in rum-essence. Maar dat verschil kende ik nog niet, dat rum alcohol was wist ik niet. En al had ik het geweten, ik was klein en de cake was lekker.
Eigenlijk was er geen verschil te zien tussen de cakes. Zo heb ik me ooit van bordje vergist en heb ik aan de salontafel staan snoepen van een stuk grote-mensen-cake met echte rum.
De rumrozijnen prutste ik er zorgvuldig met twee vingertjes uit, schijnt het. Dat charmeerde nogal, kijk nu wat de kleine doet! zo precies! en zo netjes! hoe schattig! ‘k Schoof door naar het volgende bordje en pikte daar ook de rozijnen weg. En toen naar het volgende bordje … Tegen dat de grote mensen beseften wat er gebeurde, tegen dat ze doorhadden dat ik me stond te bezatten, sliep ik bijna al.
Dat verhaal heb ik van horen vertellen, zelf herinner ik me dat niet. Natuurlijk niet, ik zat met een promille kermille!
eindejaars voor groot en klein Beesten en babies, de moeilijkste onderwerpen om te fotograferen, naar het schijnt. Een getrainde hond kan men doen zitten, en doen blíjven zitten. Maar een baby? Daarom vind ik deze foto mooi. Magnifiek eigenlijk. Oké, zo te zien is daar iemand in huis die iets van fotografie kent, maar dan nog. Hoeveel pogingen zouden er aan deze foto vooraf gegaan zijn?
‘k Denk niet dat het een toevalstreffer is, de kleine heeft een truitje en sokken van de juiste kleur aan. De kleur van de vacht van de hond. En een broekje in de kleur van de kerstballen. Die twee kleuren en geen andere, want er zou gefotografeerd worden die avond. Er was al een ontwerp van de foto in het hoofd van de fotograaf/fotografe? Ik gok op fotografe.
De hond doet wat een wijfjesdier doet, zorgen dat een jung zich niet in nesten werkt.
Het hoofdje en de kop staan in één lijn, ze zijn duidelijk in gesprek. Woordeloos, maar toch in gesprek.
- ‘k Mag niet langs zeker ? kijkt de kleine. - Nee, want de haard brandt en de grote mens is bezig (met haar fototoestel). Dus gij blijft hiér.
De hond meent het. De kleine neemt dat want men geraakt niet zomaar voorbij zo’n torso.
Dat alles in tegenlicht.
Gevonden! De foto is van Erin Vey, hondenfotografe Wat een compositie, die foto. Kent iemand het ras van de hond?
personeel niet vriendelijk 'k Had een groottante die ongeveer heel haar leven eerste viool gespeeld heeft. Tijdens haar beroepsleven letterlijk. Op de koop toe werd ze door haar man op handen gedragen en na haar pensioen was ze zo in die attitude vergroeid dat ze de eerste viool bleef. De vedette. Met alle streken en gedoe die zo’n scheefgegroeide situatie meebrengt.
Ze nodigde me al eens uit om te gaan winkelen. Vooral omdat ze een chauffeur nodig had. En vermits LM & ik toen maar af en toe in België waren vond ik het moeilijk om te weigeren.
Op de Bredabaan, waar ooit de ‘schone winkels’ waren, was het een geklungel en gesukkel op de smalle voetpaden. Over elk pand dat nog niet was ingepalmd door een filiaal van een keten wist ze iets te vertellen. De kleine geschiedenis van de Bredabaan. Wat me opviel was dat ze af en toe haar relaas besloot met : 'Maar daar zijn ze niet vriendelijk'.
Ze leek een beetje op een gier, een langwerpig type met een iel nekje dat boven een astrakanjas uitstak en bovenop haar hoofd een dot dof zwartgeverfd haar. Zelf was ze ook niet de vriendelijkste verschijning in al dat zwart.
Dat de oorspronkelijke uitbaters van die winkels zich onderhand hadden laten vervangen door hun kinderen of kleinkinderen deed niks af aan haar oordeel, eerder een vonnis : ze zijn daar niet vriendelijk.
In herfst of winter van 2002 liet de bijverwarming in hun woonkamer het afweten. LM & ik werden gesommeerd haar en mijn grootoom naar de stovenwinkel te rijden op ‘t einde van de Oude Bareellei. Wat wij prompt deden, want dit was een urgentie. Er was dringend een nieuwe gaskachel nodig.
We werden te woord gestaan door de mevrouw zelf. Aan ongeveer alles was te zien dat zij de patronne was. Chique blouse, duur mantelpakje, onberispelijk verzorgde nagels, subtiele make-up, genuanceerde kleurspoeling… En een vijftien jaar jonger dan Tante. Dat laatste had ze niet moeten doen.
De dame bracht ons naar het assortiment gaskachels. Mijn groottante liep daar hooghartig langs. Ze hield haar jas dicht zoals de sterren in oude Amerikaanse films, de kraag een beetje naar achter en een hand op de borst. Aja, want als men de kraag naar achter gooit komt de knoop niet meer zo maar tot aan het knoopsgat en dan moet men de jas dichthouden zoals een diva. Wat de bedoeling was.
Tante begon een aantal modellen aan te wijzen in de andere rijen. - In die rijen staan de houtstoven hoor mevrouw, zei de patronne. - Zijt ge zeker? deed Tante uit de hoogte.
Ik zag de patronne verstrakken. Tante had zojuist dertig jaar (of meer) vakkennis in vraag gesteld, alsof de mevrouw een beginnend verkoopstertje was.
- Ik laat u rustig kiezen, zei de dame. En ze verdween, papierwerk doen. We bestonden niet meer. Nonkel greep in, zo geroutineerd dat ik dankbaar was: - We zullen er thuis over nadenken, zei hij met zijn zachte stem en hij leidde Tante naar buiten.
Hoe dikwijls zou de lieve man dat soort situaties al moeten oplossen hebben. We schuifelden alle vier naar de uitgang. Zij twee vanwege de gewrichten. LM & ik uit schaamte want na zoiets stapt men niet met opgeheven hoofd buiten.
Later in het naar huis rijden zei LM : - Geen wonder dat half de Bredabaan niet-vriendelijk is, ze heeft het er zelf naar gemaakt.
Ja dacht ik, en de Bredabaan is lang maar ooit heeft zij dat in een record tempo afgewerkt.
Agent : "Goedenavond meneer. Heeft u gedronken?" De man : "Oézegdu garssson?"
Agent : "Heeft u gedronken meneer?" De man : "Pinte. Veer-en-daartig pin-te, véér-en- "
Agent: "Wil u dan hier blazen meneer?" De man : "Waddíst? Geloeëfde me ni?"
Dit soort arrogante, (ongewild) grappige helaasheid vind ik grandioos. Mensen van dit type lopen hier nog los, rijden hier nog rond. Zwaar beboet, dat wel, zijn zij deel van het patrimonium.
Hoe zouden die zes lijntjes dialoog in andere streektalen klinken? Daar ben ik nu naar op zoek. Of heeft men in andere streken zoveel streken niet?
m 128 streken op het kompas, EZW-01/2012, bijgewerkt
De laatste keer dat LM en ik naar de bioskoop geweest zijn was juni 2011, Rundskop.
We zijn lang na het uitbrengen van de film gaan kijken en dan op een weekdag in de namiddag. Dat alles om niet in een volle zaal te moeten zitten want bibi heeft claustrofobie en LM is geen fan van menigten. Hij gaat zelfs buiten de piekuren naar de bakker.
Blijf dan weg uit de bioskoop … Dat doen wij ook. Maar zo om de zeven jaar wagen wij ons aan een cinemabezoek, om een aantal redenen. En voor Rundskop waren er voldoende redenen om iets te ondernemen, wat we dapper deden, zij het met de hand over de handrem.
En het viel reuzegoed mee in juni. Niet moeten aanschuiven, weinig volk in een ruime zaal en de uitgangen waren duidelijk zichtbaar, ook wanneer het zaallicht gedoofd was.
De film zoog ons mee en de enige keer dat ik wou gaan lopen was toen -in flashback- duidelijk werd waarom het hoofdpersonage een koelkast in zijn badkamer heeft staan. Maar dat heeft alles te maken met het verhaal en niet met de gesloten ruimte van de bioskoopzaal. 'k Kon trouwens niet weg want tijdens die scène kneep LM mijn hand tot moes. 'k Vind het verschrikkelijk, als hij geen maat zet op zijn kracht, maar gezien de scène was hem dat onmiddellijk vergeven.
Een bioskoopje doen op een weekdag in de namiddag. Eigenlijk valt dat mee.
Hoe zat het dan aan boord, vroeg iemand ooit, met die claustrofobie? Want van een schip kan men niet zomaar weg.
Claustrofobie aan boord van een vrachtvaarder? Met een uitzicht tot aan de kromming van de aarde ... Bij helder weer gaat dat tot 30km, vanop het onderste deck. Van hoger gelegen decks kijkt men nog verder. Kraaiennest-gewijs. Hoe zou een mens zich in die weidsheid opgesloten of beklemd voelen?
De woongedeelten van het schip krijgen ook voldoende daglicht binnen om zich niet opgesloten te voelen. Zelfs de alleyways krijgen wat (rond) daglicht. Dat kán op een cruiseschip geeneens!
De patrijspoorten in de verblijfsruimten zijn al lang niet meer van die kleine ronde raampjes. Het zijn nu rechthoekige ramen. En meer dan viermaal groter dan de ronde. Dat patrijspoorten nu groter zijn kan waarschijnlijk dank zij de verbeterde glassoorten die meer impact verdragen. Maar de kleine ronde patrijspoorten volstonden al voor mij. Als er maar een licht-inlaat is. 't Moet zelfs niet open kunnen, dat hublootje.
De plaatsen waar ik last heb van claustrofobie zijn plaatsen waar daglicht niet komt omdat er géén lichtinlaat is. Helemaal geen. Na een kwartier of 20 minuten gaat het mis. Of dat nu aan boord is of aan de wal.
Aan boord : de opslagplaatsen (lockers en koelkamers) en de machinekamer zijn een probleem. De machinekamer is 'authorised personnel only' dus daar was ik al van af. In andere besloten ruimtes moest ik nooit lang blijven, tenzij er inventaris gemaakt werd en daar was ook een mouw aan te passen : wanneer men de bewustzijnsvernauwing voelt komen, NIET persé willen verder werken.
Toegeven aan dat weg-willen, maar dan gecontroleerd: efkes naar een plek met daglicht stappen, soms is die al achter de hoek, naar het licht kijken, gecontroleerd ademhalen EN GLIMLACHEN. Zeven seconden later was ik weer klaar voor de job. 't Klinkt idioot, ’t klinkt melig, 'k weet het. Maar zo werkt het. Bij mij toch. De keren dat ik écht last gehad heb van claustrofobie was aan de wal. Niet aan boord. En dat was dan nog in ruime plaatsen, geventileerd, er waren voldoende andere mensen, maar er waren geen ramen of andere licht-inlaten. 'k Moest daar langer dan 15 minuten blijven en ik kon niet efkes naar een andere ruimte. Ja, dan begint het gedoe natuurlijk: klam zweet, lichte bibber, daver, ... Daar heb ik geen zeggenschap over.
Zo zijn al een paar keer röntgenfoto's mislukt omdat ik me niet roerloos wist te houden, enz, etc. Maar na een woordje uitleg wordt me dat vergeven. Gewoonlijk wel.
te gast bij Wim Helsen, Tamino met 'De Profeet' van Kahlil Gibran
Je vreugde is onthulde smart. En de bron waaruit je lach ontspringt, werd vaak gevuld met je tranen. Hoe kan het anders zijn? Hoe dieper de smart in je wezen kerft, hoe meer vreugde je kunt bevatten. Wanneer je blij bent, schouw dan diep in je hart, en je zult zien dat wat je smart gegeven heeft ook vreugde brengt. Wanneer je verdrietig bent, blik dan opnieuw in je hart, en je zult zien dat je weent om wat je vreugde schonk. Sommigen zeggen ‘Vreugde is groter dan smart’, en anderen: ‘Neen, de smart is groter’. Maar ik zeg je, ze zijn onafscheidelijk. De Profeet, 1923 - Kahlil Gibran, 1883-1931
Over Tamino : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tamino , Over Kahlil Gibran : https://nl.wikipedia.org/wiki/Khalil_Gibran Over De Profeet : Het boek bevat spirituele dialogen tussen een verlichte, Arabische meester, Almoestafa, en het hem vreemde volk, dat hij na twaalf jaar verlaat om naar zijn eigen eiland terug te keren.
abrikoos voor dummies Champagne of abrikoos, allebei lekker, meer niet. Edoch, in bepaalde milieus wordt daar niet luchtig over gedaan.
In onze straat liep regelmatig een dame met twee koningspoedels, nu nog één, maar toen dus twee. Koningspoedels zijn de grote poedels, de Pekkie-poedels, gelijk de hond van Filiberke, het kameraadje van Jommeke.
De jonge was een tweekleurige huppelpup en de oude was veel ouder, dat was duidelijk te merken aan zijn manier van lopen. De veerkracht was er uit, maar het dier had nog altijd iets statigs, iets koninklijks rechtop. Koningspoedels hebben werkelijk een vorstelijke tred.
Op een keer sprak ik de dame aan, ik feliciteerde haar met de mooie honden. En ik zei iets over de chique zachte champagnekleur van de oudste hond. "Die kleur heet abrikoos" deed ze kortaf. Ik had duidelijk iets verkeerd gezegd, in poedelzaken absoluut leek zijnde. En ik was zo verbouwereerd over haar toon dat ik overhaast antwoordde "Ah? Abrikoos? Da’s eh … da’s ook eh … lekker."
Zo stupide ben ik bij momenten. En zij, ze stapte verder. Statig, zoals haar abrikoos.
Eenzame Uitvaart is een literair-maatschappelijk initiatief waarbij een passend gedicht wordt geschreven en voorgedragen bij de uitvaart van eenzame overledenen.
Eenzame uitvaart nr. 17, meneer F.M. F.M. werd geboren in Luik op 24 november 2017 en overleed in het UZ Gasthuisberg te Leuven op woensdag 6 december 2017. De begrafenis vond plaats op donderdag 14 december 2017 op de Leuvense stadsbegraafplaats. Dichter van dienst was Peter Mangel Schots.
Meneer F.M. Meneer … Hoe afstandelijk en ongevoelig klinkt het dit keer. In de dood is er geen onderscheid: rijk of arm, voorbeeldig of misdadig, een heiligenbeeldje of een charlatan, een baron of een schoenmaker, allemaal noemen we hen meneer – of mevrouw. Maar een kind van twee weken oud? Eén keer, voor de eenvormigheid. En dan niet meer. Dan alleen nog F, baby F, engeltje F.
Het is dinsdagavond wanneer ik telefoon krijg van de pastorale dienst van een Leuvens ziekenhuis. Er is een kindje overleden en het zal begraven worden zonder zijn ouders. Of dat misschien niks voor ons is? Het duizelt me. Nooit had ik verwacht ooit een kind een eenzame uitvaart te zullen geven. Hoe kan zoiets? Een sociaal assistente en een medewerkster van het pastoraal team doen me het verhaal van baby F.
De ouders van F. hebben het vermoedelijk niet breed. Ze zijn afkomstig uit een ver Europees land en daar wonen ze ook vaak, maar ze hebben kennelijk nog andere verblijfplaatsen en waren nu al een tijd op bezoek bij familie in België. Het zijn nog jonge mensen, maar het kind van wie de vrouw op 24 november beviel, was niet hun eerste. Het jongetje kwam met een ernstige afwijking ter wereld. Tot ontzetting van de ouders, want de zwangerschap was probleemloos verlopen. De pasgeborene wordt naar Leuven getransporteerd, waar men een week lang alles doet om hem te redden. Op woensdag 6 december is alle hoop weg. In het bijzijn van de ouders wordt de baby nog gedoopt, hij krijgt de naam F. De dame van het pastoraal team praat nog een tijdje met de moeder. Die is ontzet, ze smeekt nog een keer of er echt niks meer kan gedaan worden om haar kindje te redden. Maar er is niks meer aan te doen. Een uurtje later verlaat de familie het ziekenhuis. Die avond sterft baby F.
De dag erna komen de ouders weer langs. Ze kunnen het nog altijd niet vatten, maar richten de blik ook al vooruit. Het leven heeft hen geleerd praktisch te zijn. Voor een begrafenis hebben ze geen geld. Bovendien keren ze al heel binnenkort terug naar hun land zoals gepland. De moeder neemt het lijkje nog even in haar armen. Dan zijn ze weg. De sociaal assistente bekommert zich om F. en neemt de zaken in handen. De geboorte van F. is nog niet aangegeven bij de burgerlijke stand. Dat moet nog gebeuren vooraleer zijn overlijden in Leuven kan gemeld worden. De firma van de uitvaarten wordt gecontacteerd. Ook zij doen het nodige. En ze geven mijn gsm-nummer door. Dinsdagavond 12 december rinkelt mijn telefoon.
Op één dag tijd een gedicht schrijven is nooit gemakkelijk, maar dit keer heb ik voortdurend het gevoel tekort te schieten. Het zal nooit goed genoeg zijn. Een oudere persoon heeft een leven achter zich dat afgebakend is, met kinderjaren, studies, een beroep, soms een gezin. Mogelijkheden die één na één concreet werden – of net niet. Voor baby F. strekte zich nog een zee van mogelijkheden uit, waarvan er geen enkele werd ingevuld. Iemand vertelt me een dag later over een recent overleden baby. Hoe de ouders van iedereen hulp kregen om het een plaats te geven, en hoe een mooie uitvaartplechtigheid, met muziek en ballons, voor troost en berusting had gezorgd. Ik probeer te vatten wat er in de ouders van F. moet zijn omgegaan. Telkens is er één gedachte die blijft hangen, tussen begrip en onbegrip in: zij hadden dit heel zeker ook anders gewild.
De begrafenis vindt plaats op donderdag, om 15 uur. Het laatste uur dat uitvaarten worden toegestaan op de stadsbegraafplaats. Wegens invallende duisternis. Het geldt in zomer en winter. Vandaag hoeft het niet later te zijn. De sneeuw van de voorbije dagen is weg, maar het is koud en kil. Het is een uur waarop het kerkhof er verlaten bijligt. De lijkwagen staat bij de poort. De man van de firma en de grafdelver komen over het kerkhof gestapt. We ontmoeten elkaar aan de wagen, schudden de hand. ‘Er komt zeker niemand meer?’ Ik geef zonder woorden aan dat ik dat inderdaad vermoed. De grafdelver loopt terug naar de uithoek van het kerkhof waar de kinderen begraven liggen. De jongeman van de firma vraagt of ik wil meerijden. Ik bedank ervoor. Ik ga liever achter de lijkwagen aan lopen. De kleinst denkbare rouwstoet. Het voertuig zet zich tergend traag in beweging richting kinderbegraafplaats. Het zijn tweehonderd ellendig lange meters. Voor mij schommelt en botst de corbillard over het grindpad. Er gaan duizend gedachten door mij heen. Ik denk aan de mensen die ik liefheb.
Achteraan op het kerkhof houden we halt. Wat verderop ligt een hoopje aarde. Het is bijna niks, zelfs voor een zandkasteel zou het te schamel zijn. De jongeman opent de wagen. Ik verwacht een kist op maat van kinderen, een kist die misschien een derde kleiner zou zijn dan die van volwassenen. Op wat ik zie ben ik niet voorbereid: een smetteloos wit kistje, niet veel groter dan een schoenendoos. Boven op het deksel zitten zes vergulde knoppen. Het is geen kist die door vier lijkbidders gedragen hoeft te worden. Eén handpalm volstaat om hem naar de sokkel te dragen die bij de kuil is opgesteld.
Vaak worden bij de aanvang van de korte ceremonie enkele levensfeiten van de overledene opgesomd. Hier is er niks. Enkel twee datums en een naam. De jongeman spreekt de familienaam van F. op z’n Frans uit, terwijl ik hem in mijn hoofd altijd op zijn Italiaans had horen klinken. Het doet bijna komisch aan. Ik zet een stap naar voren, haal diep adem, slik even en lees mijn gedicht voor F.
Schaapjes
Eén bladzij omgeslagen en je boek is uit lang en gelukkig lezen hadden we je graag gewenst beginnend met verhalen van een eerste kerst en knuistjes die naar vlekken kaarslicht grijpen en dan de lente, zomer, nog een zomer tot je je opricht zonder handen als een koning de wereld balancerend aan je voetjes het coolste jochie van de peutertuin.
Maar onder ijzig ziekenhuislamplicht ben je geboren met een hart dat klappertandt je ouders ver van huis, jij ongeteld, uitgekwartierd, geen tijd gekregen voor een hashtag om de wereld te vertellen over ieder kind dat in je leeft: ik ben Omran, ik ben Julie, ik ben Aylan, ik ben Melissa, ik ben De Kleine Thomas uit de vondelingenschuif, ik ben het kindje Jezus dat versmacht onder een berg geschenkpapier.
Verkruimelt in een land ver weg van hier je mama van verdriet? Gaat elke spadesteek je papa door het hart? Zal volgend jaar rond deze tijd een ander broertje in jouw sokjes slapen? Het zal je naam zijn die je in je laatste uren kreeg, die hen verbindt met deze stad, dit lapje grond dat zij alleen vermoeden en waarop wij staan als een reserveteam. Vrees niet, we zullen op de uitkijk blijven, schaapjes tellen tot je slaapt.
Alle drie blijven we enkele seconden stil. Wanneer de mannen dichterbij komen, leg ik vluchtig mijn hand op het kistje. Zij doen hetzelfde. Dan wordt het in de kuil geplaatst. Ik kniel ernaast en leg het witte blad met het gedicht gevouwen op het witte hout. Ik hoef het zelfs niet te laten dwarrelen, de put is niet diep, mijn arm reikt ver genoeg.
Wanneer de grafdelver zijn spade neemt, loop ik met de jongeman terug naar de corbillard. We praten nog even na en bedanken elkaar. Nog een tijdje dwaal ik over het kerkhof, langs de sterretjesweide en dan terug naar de kinderhoek. Het zandhoopje is alweer weg. Er staat een wit kruisje met de naam F.M. Ondertussen begint de duisternis echt in te vallen. Het kerkhof zinkt weg in de avond. Wat verderop, in de binnenstad, trekt het gedruis van de kerstmarkt zich op gang.
te gast bij Wim Helsen, Louis Tobback met een fragment uit Utopia van Thomas More Hun steden bestaan uit vier even grote wijken en in het centrum van iedere wijk is er een markt waar van alles verhandeld wordt.
Alles wat de plattelandsfamilies produceren wordt daarheen gebracht, gesorteerd en per product in aparte pakhuizen opgeslagen.
Elk familiehoofd geeft op wat hij en zijn familie hiervan nodig hebben en krijgt ook alles wat hij gevraagd heeft zonder betaling of welke andere vorm van vergoeding dan ook.
Waarom zouden ze hem ook iets weigeren? Er is toch genoeg aan alles? En waarom zouden ze bang moeten zijn dat iemand meer zou willen aanvragen dan hij nodig heeft?
Als iemand zeker weet dat hij in de toekomst nooit iets tekort zal hebben, gaat hij toch niet iets overbodigs aanvragen?
In de natuur komt de behoefte om enorme voorraden aan te leggen of zich van alles toe te eigenen immers voort uit de angst om ooit tekort te komen, maar bij de mens is hebzucht louter en alleen het gevolg van ijdelheid, de gedachte dat je beter bent dan een ander als je meer overbodige rijkdom tentoon kunt spreiden dan hij.
In de Utopiaanse samenleving is er echter geen plaats voor dit soort menselijke tekortkomingen. Utopia, 1516 – Thomas More
De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Tobback in gesprek met Helsen, Vandaag 01/02/2018 heb ik gemerkt dat het filmpje al niet meer beschikbaar is. Er was toch beloofd tot eind april? Dat is nog 2 volle maanden ! De uitleg van Canvas : “Sorry, jammer genoeg is deze video niet beschikbaar. We beschikken momenteel niet over de rechten om deze video aan te bieden.” Vreemd. Heel vreemd.
de Triomf van de Onschuld Toen we een jaar of twaalf waren hadden we gewaagde raadseltjes. De stoutmoedigen onder ons vertelden ze zelfs thuis, aan hun ouders. Of nog straffer, wanneer er bezoek was, wanneer er publiek was. Mijn zus Tina (9j) was daar zeer goed in, zij wist met flair haar momenten te kiezen:
- het begint met str en eindigt op ont ? - …? afwachtende stilte - straathond!
- het begint met kl en het eindigt op oot? - … ? dreigende stilte - kleurpotlood!
Er was geen kat die er aanstoot aan nam dat de eindletters in geschreven taal niet klopten. In gesproken taal waren deze raadseltjes al gewaagd genoeg. En dan kwam het slotstuk :
- het begint met p en eindigt op oepen. - …? doodse stilte - paracommandotroepen!
Straathond, kleurpotlood en paracommandotroepen, we gniffelden en we wisten bij de laatste twee raadsels niet eens niet waarover we het hadden. Het was de Triomf van de Onschuld, want de grote mensen wisten niet hoe ze daarop moesten reageren. Dát voelden we wel. En hun onwennigheid was goud waard.
(…) http://nl.wikipedia.org/wiki/Onschuldige_Kinderen Op het feest van Onnozele Kinderen gingen, net als bij Sint Maarten, kinderen de straat op om te bedelen om snoep en geld. Kenmerkend is dat de kinderen verkleed als volwassenen langs de deuren gingen om hun lied te zingen. Nu Nieuwjaarke Zoete en Driekoningen. Dit bedelen om snoep en geld gaat terug op het kinderbisschopspel.
Bij het kinderbisschopspel werd tijdens de Vespers onder het Magnificat onder de scholieren een kinderbisschop gekozen. Deze jongen trad dan enkele dagen in klooster- en kapittelkerk als bisschop op. Met een groep kinderen als aanhang ging hij bij hoogstaande personen van kerk en gemeente eten en kreeg daar ook kleine geschenken.
Ook verkleedpartijen hoorden bij het feest en er werden geschenken gegeven aan de koorknapen. In veel gezinnen mag het jongste kind op Onnozele Kinderen kiezen wat er die dag gegeten wordt.
Jaren heb ik dat woord fout geschreven, met n ipv met nn.
‘k Redeneerde : als on-ozel bestaat, dan bestaat ozel ook. Mis. Zo mis als mis maar mis kan zijn. Ozel bestaat niet.
Het is : als on-nozel bestaat, dan bestaat nozel ook. Nozel zou verwant zijn aan nocif (F), en betekent schadelijk, komende van noxia (L).
Mits enige verschuivingen in de Vroege en in de Late Middeleeuwen die we wegens tijdgebrek overslaan en er zijn onderwege natuurlijk ook verschuivingen in betekenis geweest, die we wegens al te bekend hier niet vermelden, dat zou onnozel zijn.
Uiteindelijk betekent on-nozel dus on-schadelijk, vandaar on-schuldig, argeloos, onbevangen. En aan al wie morgen verjaart, ooit verjaarde of nog zal verjaren: het is een móóie datum.
te gast bij Wim Helsen, Laura van Dolron meteen fragment uit Our Greatest Fear van Marianne Williamson Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people will not feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It is not just in some of us; it is in everyone and as we let our own light shine, we unconsciously give others permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.
Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn. Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis waar we het allerbangst voor zijn. We vragen ons af: Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn? Maar waarom eigenlijk niet? Je bent toch een kind van God? Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen. We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont. Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal. Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen. Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen.
De bovenstaande tekst is een Nederlandse vertaling van een tekst van MarianneWilliamson. Deze is gepubliceerd in haar in haar boek ‘Terugkeer naar liefde’, dat gebaseerd is op ‘Een cursus in wonderen’. Er wordt vaak gedacht dat Nelson Mandela het fragment heeft uitgesproken tijdens zijn inaugurale rede als president van Zuid-Afrika. Dat blijkt onjuist te zijn. Hij heeft er zelfs niet uit geciteerd: http://www.bet.com/news/global/2013/12/05/transcript-nelson-mandela-s-1994-inauguration-speech.html De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Van Dolron in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a30/ 10min38
Over het boek Terugkeer naar liefde, 2010, Marianne Williamson : Een spirituele gids op onze terugreis naar liefde en waarheid. Een bestseller, gebaseerd op het boek Een cursus in wonderen. We leren opnieuw met liefde waarnemen en de liefde aanvaarden die we hebben ontkend. Dit boek is een aanrader voor wie op een makkelijke manier meer te weten wil komen over het gedachtegoed van ‘Een cursus in wonderen’. 'We zijn vergeten wie we zijn, Terugkeer naar liefde herinnert ons hieraan!' Oprah Winfrey
over een huppelpup en hondejongen De Kleine mocht met zijn papa mee naar de buren om de nest hondjes te gaan bekijken. De hondjes waren nu oud genoeg om enthousiast kinderbezoek te overleven.
Weer thuis rende hij als een huppelpup naar zijn mama en vertelde opgewonden dat de moederhond viér baby-hondjes had, drie jongetjes en een meisje.
- Dat is knap, zei de mama, en hoe weet ge dat ? - Het meisje is zwart en de jongetjes zijn bruin. - Ziet ge aan de kleur of het een meisje is of een jongetje ? vroeg de mama voorzichtig. Had ze haar kleine niet beter voorgelicht dat dat? - Néé Mama ! zuchtte de Kleine om zoveel onverstand, de bruine hadden een pié-mel !
De dag na Kerstmis merkte de pastoor dat de kribbe in de kerststal leeg was. ‘t Kindje Jezus was verdwenen. Potverdekke, dacht de pastoor, en hij ging wat in de frisse lucht stappen om te kalmeren. Op de stoep zag hij Sepke met een blinkend-nieuwe rode trekkar. In de kar lag op een paar sprieten stro het kindje Jezus met gespreide armpjes van het zonlicht te genieten.
- Awel kleine vriend, ge hebt een passagier zie ik. - Ja meneer pastoor, antwoordde Sepke, en hij stapte stevig verder. Onverdroten, heette dat vroeger. - En waar hebt ge hem vandaan? - Uit de stal hé, meneer pastoor! (Wat een domme vraag!) - En waarom hebt ge hem uit de stal gehaald, Sepke?
Sepke hield halt en haalde eens diep adem want hier moest uitleg gegeven worden aan een volwassene. En zoals men weet is er soms tijd mee gemoeid eer een grote mens iets begrijpt, grote mensen zijn soms niet rap van snap.
- Ik had aan ’t Kindje Jezus gevraagd of ik van de Kerstman een rode trekkar mocht hebben. En ik heb ze gekregen. En daarom mag Kindje Jezus nu éérst meerijden.
Hij bleef de pastoor strak aankijken om te zien of die het begrepen had.
m met dank aan RD, EZW-01/2014, HiH-12/2015, herzien
een eigen boodschappenlijstje gebruiken als inspiratiebron Dat had LM voorgesteld, toen ik een paar weken geleden zuchtte dat er toch zo weinig achtergelaten boodschappenlijstjes te vinden waren in de plaatselijke supermarkt. - Wilt ge het mijne? vroeg hij.
Hij stapt al eens tot aan de Colruyt en dat lijstje wou hij me grootmoedig afstaan. Na gebruik. Ha nee, vind ik, want bij een eigen lijstje moet ik geen sluitend verhaal verzinnen omdat ik de context al ken. Dat is voorkennis. Dat deugt niet. In sommige branches is voorkennis zelfs strafbaar!
En daarenboven-erbij, dan wordt het geen verhaal, dan wordt de tekst een relaas. Niks mogen verzinnen, niks mogen fantaseren? Waar is de spielerei dan nog … Nee, ik wou LM zijn lijstje niet, hoe vriendelijk het ook aangeboden was.
Nu, een gevónden lijstje, dat is iets gans anders natuurlijk. Bij een gevonden lijstje kan niemand zich beledigd voelen over gissingen of over de commentaren bij het geschrift, bij de keuze van de artikelen, bij de rangschikking van de artikelen, bij de schrijffouten, of over mijn gefantaseerde context.
Want, stel u voor dat een integere huisvader mij zijn eigen lijstje mailt als 'gevonden'. Daarop staan dan veel lekkere dingen & bloemen en hij verwacht ongeveer dat er een verhaal komt over een galante heer die zijn wereld kent en die weet hoe hij zijn partner zijn waardering kan tonen en met al wat op het lijstje staat er een zonnige dag in december zal van maken.
Edoch, wat ik bij zijn lijstje verzin wordt dan een verhaal over een gedesillusioneerde dame die in hun huis een etentje voorziet met de zoveelste chevalier servant -die bloemen zijn voor de tafel- omdat haar man voor de zoveelste keer, op zakenreis is wanneer er iets te vieren valt. Wat een druilerige dag.
Bij éénzelfde lijstje : een realiteit > die botst met < een stuk fictie. Wat een anticlimax moet dat zijn voor de welwillende mailer van het lijstje.
Neenee, geen eigen lijstjes, zou ik denken. Zelf gebruik ik de mijne niet. En die van LM ook niet, gebruik ik ook niet. Ik hou het bij eerlijk gevonden lijstjes. Zo ben ik een beetje: vinden. En meepakken.
m weer helemaal in de lijstjes, EZW-12/2012, herwerkt
naar de afdeling klassiek Als kerstcadeau wou ze de strijksonates van Rossini ofwel de impromptus van Schubert. Op CD. Want op plaat zou dat niet meer te vinden zijn. Nee, op plaat niet meer.
Op een dag dat het KMI geen ontij gepland had ondernam ik de expeditie naar een winkel waar ze volgens mij Rossini en Schubert in huis zouden hebben.
Binnen herkende ik de zaak niet. Een totaal nieuwe inrichting. Misschien zelfs nieuwe eigenaars? Ik zag geen namen van componisten meer. De afdelingen vooraan in de winkel zeiden hiphop, house, en verder naar achter R&B, country, jazz …
"Excuseer, vroeg ik aan de piepjonge winkelbediende, heeft u ook een afdeling klassiek?" Ze dacht even na en vroeg "bedoelt u … gelijk Elvis?"
een vakman in huis Vorige week belden we een loodgieter, om de spoelbakken van de keuken na te kijken, want die lopen veels te traag leeg om nog oké te zijn. En gelijk vroegen we of hij eens zou willen kijken naar de douche, want we vermoedden daar een lekje.
Dat kwam in orde, hij zou langskomen. Die dag nog. “Vandaag nog! Halleluja!”
Hij was bezig met een job in Zandvliet en zodra hij daar klaar was zou hij ons bellen dat hij op komst was. Dat vind ik tof. Zodra hij belt maak ik de kast onder de spoelbakken leeg. Er lagen al twee vouwboxen gereed.
Het was 11h30 en er was nog altijd geen telefoontje van onze redder. - Zou hij vandaag nog komen, vroeg ik aan LM, die job in Zandvliet kan iets groot zijn hé. Iets groter dan hij zelf gedacht had.
Waarop LM : - Ja, ze hebben hem daar laten komen omdat de sluis niet meer leeg liep.
foto Wikipedia
13h15 : Hij was hier al sinds 12h aan het werk, een kwieke jongeman, en dat van die sluis paste helemaal in zijn vakgebied, zei hij. We kunnen hem aanbevelen. Toch wat zijn gevoel voor humor betreft.
de sopraan en de papegaai De jongere zus van mij ma was sopraan bij het koor van de BRT. Op een keer had Tante S een papegaai op logé, de baasjes van de vogel waren met kerstverlof aan de kust. Na enkele dagen kon hij de opwarmingsoefeningen van mijn Tante meezingen. Of zijn baasjes daar blij mee geweest zijn betwijfel ik, stembanden opwarmen is geen melodieus gebeuren hé.
Maar de vogel zelf vond het blijkbaar plezant of interessant en hij was zo fier op zijn nieuw kunnen dat hij van geen ophouden wist. Hij herhaalde de deuntjes heel de dag door.
Nonkel L was aannemer en hij had zijn kantoor thuis. De oefeningen van Tante S waren ongeveer een dagelijks ritueel, ze waren zelfs een rustgevend gebeuren in huis, maar de vrije interpretaties ervan door een snerpende papegaaienstem, dat was teveel van het goede, dat bracht Nonkel L tot krachttermen. De papegaai pikte de krachttermen op en leerde een verzameling vloeken die hij bracht met evenveel overtuiging als Nonkel L zelve en die hij vlot afwisselde met de stemoefeningen van Tante S. De vogel moet een heerlijke vakantie gehad hebben. Zijn woordenschat was duidelijk verrijkt dank zij Nonkel L en zijn stembereik was hoorbaar uitgebreid dank zij Tante S.
Wat de baasjes ervan vonden hebben we nooit geweten. Aan die kant bleef het stil.
de kerst-egeltjes, een doe-filmpje Dit filmpje vind ik heel mooi omdat er veel gezegd wordt met ogenschijnlijk simpele lijnen in een simpel decor.
Drie egeltjes komen zich voorstellen. Zodra de keuzemogelijkheid verschijnt, gewoon aanklikken. Dat egeltje krijgt dan het scherm voor zich alleen en mag optreden.
Misschien best links beginnen, dat is mogelijk de volgorde van de fragmenten zoals de makers ze bedoeld hebben in hun verhaal. Van links naar rechts staan de bolle, de lange en de gestuikte. Met kan ze ook zien als de ijverige, de bazige, de simpele. Zij zullen elk een liedje voor u zingen, verkleed of al doende met iets.
Voor het eerste egeltje kan met kiezen uit drie kostuumpjes. De kostuumpjes zijn een sneeuwbal – een rendier – een sneeuwman. Voor het tweede kan men kiezen uit drie bezigheden, dat zijn snowboarden - ijsschaatsen - sleeën Het derde egeltje krijgt drie bladen in de pootjes gestopt om zijn liedjes te zingen … Gewoon aanklikken telkens wanneer een keuzemogelijkheid verschijnt.
Alle drie doen ze hun allerbeste best. Drie egeltjes maal drie mogelijkheden, dat zouden negen fragmenten moeten zijn hé? Dat dacht ik ook.
Twee maanden voor kerst ging een vriendin verhuizen. Ze verhuisde van een villa naar een appartement. En de poes, die altijd buiten had gelopen en binnen kwam wanneer ze goesting had, verhuisde mee. Ineens moest poeslief zich aanpassen en mocht ze niet meer buiten.
Na zo’n veertien dagen werd poesmadame wat rustiger en ze leek zich te schikken in haar lot van binnenhuiskat. Kerst naderde en een echte kerstboom werd in de living van het appartement gezet, versierd tot en met, want mijn vriendin is een kerst-mens. De boom was weer heel mooi gekleed en de avond voor kerstavond werden alle pakjes -het waren er bijna dertig-, onder de boom gelegd. En die nacht is poeslief actief geworden. Van alle pakjes had ze het papier kapot getrokken en de boom had ze geplunderd van onder tot boven. Bij het opstaan, kreeg mijn vriendin bijna een appelflauwte. Chaos en rommel over heel de living. Er waren twee pakjes bij met pralines en poes was er zo grondig mee bezig geweest, dat de pralines over de vloer verspreid lagen. Mijn vriendin was echter een sterk iemand, ze belde mij en vertelde het en ze lachte, maar die lach was een zenuwlach, dat hoorde ik.
Dus op 24 december in de voormiddag ik naar daar, de kerstboom terug opgetuigd, de pakjes die nog konden gered worden weer ingepakt, en opnieuw pralines en chocolade gaan kopen. Gelukkig had poeslief de flesjes parfum niet open gekregen. Het zou er gestonken hebben. Rond vier uur was alles terug in orde en opgelapt, voor zover het opgelapt kon worden.
Poeslief werd een paar uur verbannen naar het berghok waar ze haar vernielactiviteit rustig snorrend uitsliep. Twee jaar later verhuisde mijn vriendin naar een boerderij, er kwamen nog twee poezen bij. Die hebben daar een luxe leven, maar de avond voor kerst mogen de drie poezen niet in de living, ze worden die nacht verbannen naar de schuur of naar de zolder.
Het een gerecht mooi opdienen is niet meer voldoende. Men moet een bord nu 'artistiek' kunnen dresseren. Hier een paar voorbeelden voor de feestdagen, met de signatuur van de kunstenaar in kwestie. ‘k Ben druk aan het oefenen. Ge doet toch mee? Jackson Pollock kan ik al!
Georges Seurat Van Gogh Pablo Picasso Piet Mondriaan
Mme H gaf Frans, van het derde tot en met het zesde leerjaar.
De uitgangen van de vervoegingen liet ze ons opzeggen in Catsiaanse dreuntoon: "imparfait?" "ais! ais! ait! ions! iez! aient!" dreunde de klas. Mme H gaf ons een applausje en wij bloosden van plezier.
En als we die uitgangen combineerden met de infinitief als stam kregen we een conditionnel, tweemaal prijs voor hetzelfde werk. Zo was Mme H. Zij maakte er een sport van geheugendril en wij vonden het plezierig. En véél nuttiger dan het geheugenwerk dat we moesten opbrengen voor catechismus. Later heb ik bij sollicitaties nooit een proef moeten afleggen over 'grondige kennis van catechismus'. Iemand onder U? Misschien heb ik de verkeerde branche gekozen.
‘Uw best doen voor Frans’ was zelfs niet nodig. Mme H zorgde dat alles in orde kwam, in een lichtblauwe ritselende nylon stofjas met knoopceintuur. De enige lerares die nog een stofjas droeg. Dat gaf wel cachet aan het vak Frans hoor. Die stofjas straalde beroepsernst uit. En vakkennis. En wij floreerden onder dat aureool.
In het vijfde en zesde leerjaar kwam er voor het vak Frans ook de lerares Franse dictie, Mme R. Een Française. Verdwaald in Vlaams-Brabant? Mme R-D was een combinatie van Juliette Greco en Zizi Jeanmaire. Als jonge vrouw droeg zij kort plat haar en platte schoenen, in de 60's hé, zwarte collants -zo heette een kousenbroek toen- en had een fantastische crèmekleurige jas met één grote rode knoop in het midden. En een knalrode handtas.
Achteraf bekeken is het een wonder dat Mme R-D ooit aangeworven werd in dat bastion van burgerlijk fatsoen: die eigen stijl? dat eigen denken? De Heer dacht ook al eens aan het Heil van de leerlingen blijkbaar, niet enkel aan het zielenheil van de nonnen.
Úren hebben wij doorgebracht met een potlood tussen onze tanden: ba-bé-b i-bo-buu! Mesdemoiselles? - En dan was het aan ons. "Voorrrraan in de mond jufrrrous, frrans worrdt voorrraan in de mond gesprrrokén!" 'jufrrrous', zei ze, als ze al eens 'needrelands' sprak.
Gek dat alle leraressen aangesproken werden met 'Juffrouw', gehuwd of niet. Een nonnenbastion hé. Behalve dus Mme H, zij werd aangesproken met 'Madame' zelfs in het Nederlands, ook al was zij ongehuwd.
De echtelijke status van Mme R-D was iets minder duidelijk, maar dat hebben we pas in het middelbaar vernomen. Het middelbaar was aan de overkant van de straat, een paar meter verschil, maar heel een andere wereld. En die begon al op de stoep.
Frans leren is al spelend gebeurd In maart 1959 zijn we daar gaan wonen, vanaf welk jaar we mochten buiten spelen weet ik niet. ‘Buiten’ was buiten de tuin, op straat. Dat zou zomer 1960 kunnen geweest zijn.
We woonden in de westrand van Brussel en hadden daar rustige straten, dus speelden wij allemaal op het kruispunt van die straten, daar konden zij-allemaal van in huis ons-allemaal op straat in het oog houden. ‘zij allemaal’ waren de Moeders, ‘ons allemaal’ de verzamelde kroost. We hadden speelkameraadjes in twee van onze landstalen. We = Tina & ik. 't Was een zeer landelijke wijk.
Wij tekenden met krijt heelder toestanden op de wegbedekking, sinds die er lag, want tevoren waren het kasseikopkes. De upgrading van kasseikoppen naar asfalt hebben we huppelend gevolgd. Wij versmosten er met z'n allen krijt op want wij hadden alle tijd, en alle tijd om Frans te leren want de straat was overdag een verworven terrein, er kwamen omzeggens geen auto's. Enkel 's avonds, de auto's van de vaders en die vertraagden want zij gingen hun eigen nazaten toch niet uit hinkelparken & kastelen en andere krijtlijnen rijden.
Tina en ik leerden dus Frans op straat. Het Frans dat we kenden volstond voor ons leefwereldje van toen. We konden zelfs schelden. Tina veel beter dan ik, maar dat kan ook aan haar temperament liggen. Zij kan het nog altijd vlotter dan ik.
Toen ik in het derde studiejaar met geschreven Frans kennis maakte ging een nieuwe wereld voor mij open : hetgeen er staat hoort ge niet en hetgeen ge hoort staat er niet. En toch klopt alles! Fa-ci-ne-rend.
Drie jaar later kwam Tina in het derde studiejaar en zij voelde zich compleet bedot : hetgeen ge hoort staat er niet en hetgeen er staat is gelijk de katten! ‘-aient’ vond zij kattegejank, ze las wat er stond. Maar 't gaat al vele beter. Zij is nu een zakendame in hartje Brussel. En daar is men meertalig. Par principe.
Tina en ik, wij hebben onze basis van op straat. Voor voetballers klinkt zoiets oké.Voor Dames van 60+ ... iets minder.
Laura hebben we van zodra ze oud genoeg was, continu meegesleurd op driewieler & trottinette. Dat heeft zij overleefd. Maar, ze heeft geen Frans ingelepeld gekregen op straat. Toen ze erbij was, was ze te jong. Toen ze oud genoeg was, waren er geen kinderen van haar leeftijd in het buurtleven en was het straatgebeuren daar compleet over en gedaan. En het is niet terug gekomen: de kinderen waren op.
Met het Frans van Laura is het nooit echt goed gekomen. Andere talen wel, maar Frans niet. Eigenaardig hé.
te gast bij Wim Helsen, Jan Decleir met Marche-les-Dames uit het verdriet van België
In Het verdriet van België beschrijft Claus de jongensjaren van hoofdpersoon Louis Seynaeve, leerling op een nonneninternaat en telg uit een verbazingwekkende en grotesk getekende familie. Verwarring, hunkering en bedrog zijn Louis’ deel en uit alle macht probeert hij duidelijkheid te vinden in de verwarring en leugenachtigheid om hem heen. Alleen door te fantaseren, de werkelijkheid geweld aan te doen, kan hij overleven.
Marche-les-Dames, onheilspellend rotsig gebied.
De Koning is bijziende, hij hangt loodrecht aan het touw en hijst zich op, zijn bril bewasemt, hij tast met zijn rechterhand de gekartelde wand af, hij graait in de natte klimop. Op dat ogenblik verschijnt in een kloof van de rots een man met een verminkt gezicht, de helft van zijn gezicht is ingedeukt, het ene oog ligt lager dan het andere en lijkt verlamd. - Hangt u goed, Sire? vraagt de man. - Merci, mon vieux, ik hang perfect. - Goed zo, Sire, zegt de man en haalt vanonder zijn draderige legerjas een broodmes te voorschijn. - Herkent u mij niet, Sire? - Non, mon brave. - Toch was ik bij u in de loopgraven aan de IJzer. - België dankt u daarvoor, mijn waarde. - U heeft mij de twaalfde oktober 1917 met een missie belast achter vijandelijk prikkeldraad. Maar, niettegenstaande mijn smeekbede of ik even mijn bril mocht halen in de blokhut, hebt u mij bevolen onmiddellijk de bewuste missie te volbrengen. U gaf dit bevel in het Frans, Sire. - Et alors, Flamand? - Alors? alors ben ik uit de loopgraaf gesprongen, en bijziende als uwe majesteit, op een granaat. Sire, dit is onrecht geweest en dit moet gewroken worden. - Doe wat u niet laten kunt, slechte Belg, zegt Koning Albert de Eerste. - Adieu, slechte Koning, zegt de verminkte en snijdt het klimtouw door.
Hij wacht niet op de doffe kwak beneden, maar snelt als een gazelle over de rotsen.
de wereld zou vergaan op 21 december 2012 Herinner u dat door een jammerlijk foutieve en westerse interpretatie van de Maya-kalender de wereld zou vergaan op 21 december 2012, gewoon omdat die kalender daar ophield. Het Net wemelde van de doem-teksten. Men moest zich voorbereiden.
De Maya-kalenderbaas komt bij de Maya-opperbaas en zegt : - Pardon patron, op die steen is maar plaats tot 2012 hoor. - Geeft niks, zegt de opperbaas, ooit zullen ze daar eens goed van verschieten … En de twee Maya-bazen lachten in hun vuistje.
Een aantal mensen beleefde in 2012 die vrijdag-21/12 de laatste momenten voor de apocalyps op een eigen manier. Het jaar daarop in september werden hun babies geboren. Die kinderen zijn in september vier jaar geworden.
Zouden hun ouders de apocalyps van toen vandaag herdenken? Want vandaag is het eerste lustrum van die zogezegde apocalyps hé.
De kinderen van september 2013 beklaag ik. Om veel redenen en ook omdat de babyboom van september 2013 weer de vergrijzing vergroot in 2073. Zullen de borelingen van 2013 in 2073 óók bakken kritiek krijgen om het feit dat ze en vrac op de wereld gezet werden, zoals de babyboomers van de jaren na WOII ?
te gast bij Wim Helsen, Tania Van der Sanden met een gedicht van Ph. Hypyle J. le Cesman, haar man Perpetuum mobile
Laat het niet alleen mogelijk zijn te beminnen bij gratie van herinneringen en dromen die het van ons overnemen, die het Nu enigszins uitspreiden, voorwaarts en achterwaarts, want alles heeft de eigenschap snel voorbij te zijn.
De resultaten van de vogelverkiezing zijn er. Al wie gestemd heeft zal het rondschrijven van Vogelbescherming Vlaanderen al wel ontvangen hebben denk ik. De vogel van het jaar is de merel. JeeDeeke heeft voor de kievit gestemd en ze vertelt waarom. . een ontmoeting met kieviten Op een mooie lentedag in een zachte zon liet ik de hond uit in het gebied naast de beek. Daar kon ze vrij rennen, de bewoning lag ver af. Aan de ene kant lagen enkele hectaren akkerland, aan de andere kant was water. Een lange wandeling had ze zeker verdiend want ze had zich heel de lange voormiddag geduldig en rustig gedragen, wat niet zo vanzelfsprekend is voor een Border Collie in de fleur van haar leven. En die fleur van een hond heette Flor.
Vlak na de middag waren er geen wandelaars of fietsers te zien, en ik maakte de leiband los zodat Flor haar energie kwijt kon. Af en toe kwam ze terug gerend om te kijken of ik volgde. Ik volgde zonder probleem, ik was nog maar pas op pensioenleeftijd, maar Flor had een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en ze wou zeker zijn. Daarom controleerde ze regelmatig de achterhoede. En de achterhoede was ik. Misschien kwam ze ook kijken of ik al van plan was de frisbee uit de tas te halen. Nog niet. Geen frisbee? Dan ging ze maar weer konijntjes bijeendrijven, bij gebrek aan schapen. De konijntjes begrepen het anders, zij zagen een boze wolf en gingen ondergronds. Flor liep ze te zoeken en snuffelde verder het veld op.
Zo kwam ze in het nestgebied van een aantal vogels. Die zagen hun broedsel bedreigd. Flor was er een indringer. De kieviten gingen in de verdediging. Er dook een eerste naar de hond. Om haar te pikken of enkel om af te schrikken, dat weet ik niet. Toen waren er twee en drie en toen stegen er nog op en waren ze met veel. De duikvluchten gebeurden in stilte, dacht ik. Was dit Hitchcock? Flor dacht dat de vogels wilden spelen, levende frisbees! Ik floot haar terug met het hondenfluitje want ik wilde haar bij mij.
Flor kwam en ging onmiddellijk zitten doch de kieviten gaven nog niet af. Er volgden nog twee of drie duikvluchten naar mijn hoofd : hou uw ondier aan de leiband ! wij hebben hier broedsel ! Nu hoorde ik het kijven wel. Indrukwekkende manoeuvres, ik kon hen van nabij zien. ‘k Had misschien bang moeten zijn, maar ik was te zeer onder de indruk. Nadien ben ik blijven staan om een beeld te krijgen, er waren tientallen vogels. De nesten kon ik niet zien, ze waren te goed verscholen in de stoppels op het veld. Het is al veel jaren geleden, maar het gebeuren heeft wel een ontzag voor die vogel bij mij nagelaten.
Twee dagen later was het terrein ontvolkt. Kieviten kunnen ongeveer elke indringer aan, maar niet het mechanisch geweld van een boer met tractor en ploeg.
Daarom heb ik voor de kievit gestemd, uit respect. Omdat het vogels zijn met durf, ze gaan in de verdediging met de zwier van een musketier. Ze dragen zelfs een veer op hun hoed. En ook omdat het omgeploegd veld zo leeg en verlaten en triest was.
te gast bij Wim Helsen, Maaike Neuville met een fragment uit Anna Karenina van Leo Tolstoj Ik zal mij wel altijd boos blijven maken op Ivan de koetsier, ik zal blijven discussiëren, mijn gedachten op ongelegen ogenblikken uitspreken en er zal steeds een muur blijven bestaan tussen het allerheiligste van mijn ziel en dat van anderen, zelfs van mijn vrouw. Ik zal haar de schuld geven van al mijn angsten en er daarna weer berouw over hebben. Ik zal met mijn verstand niet kunnen begrijpen waarom ik bid en toch zal ik blijven bidden – maar mijn leven, mijn hele leven, elk ogenblik ervan, is nu, onafhankelijk van wat er nog met mij kan gebeuren, niet alleen niet zinloos meer zoals vroeger, het is onmiskenbaar zinvol geworden door de zin van het goede, die ik in staat ben er aan toe te voegen. Anna Karenina, Leo Tolstoj
De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Neuville in gesprek met Helsen, Vandaag 01/02/2018 heb ik gemerkt dat het filmpje al niet meer beschikbaar is. Er was toch beloofd tot eind april? Dat is nog 2 volle maanden ! De uitleg van Canvas : “Sorry, jammer genoeg is deze video niet beschikbaar. We beschikken momenteel niet over de rechten om deze video aan te bieden.” Vreemd. Heel vreemd.
onze musculus pyramidalis ~ klein en nuttig We hebben 650 spieren, waaronder een musculus pyramidalis. Dat is Latijn. Nu is ongeveer alles wat in ons lijf zit Latijn, dus dit kan er nog wel bij. Musculus betekent spier en pyramidalis betekent pyramide-vormig. Het valt me enorm mee dat Latijn is geen Chinees is.
Die kleine pyramidale spier is mee belangrijk voor de gecontroleerde ademhaling, maar ze zit niet in de buurt van longen of luchtpijp, ze zit lager. Veel lager. Ze zit vooraan op het bekken, hier in zijaanzicht & in vooraanzicht :
HIER, die kleine smalle roze strook Als men kucht of hoest, spant dat klein spiertje zich mee op. Voel maar : vingers boven het bekkenbeen leggen, niet óp maar er boven, het helpt als men de buik intrekt, en nu een paar keer kuchen. Het was efkes zoeken, maar ik heb een pyramidalis, denk ik. U toch ook?
Beide helften staan als twee kleine steunberen onderaan tegen de twee helften van grote spier die recht naar boven loopt, de musculus rectus abdominis - in het rood op de tekening. Die doet iets belangrijks zodat we ons middenrif kunnen sturen ivm buikademhaling.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Middenrifademhaling#/media/File:Diafragma_ademhaling.gif Soms zijn de simpelste momenten in het leven de meest waardevolle. van P² En wat is er tegelijk zo simpel en zo waardevol als adem. zegt Solzjenitsyn "Vannacht heeft het een beetje geregend en nu drijven er wolken langs de hemel voorbij, af en toe vallen er wat druppels. Ik sta onder de haast uitgebloeide appelboom, ik adem. Niet alleen de appelboom, maar ook het gras en de kruiden rondom zijn door de regen opgefrist, en er bestaat geen naam voor de zoete geur die de lucht dronken voert.
Ik zuig mijn longen ermee vol, bespeur het aroma met mijn hele borstkas, ik adem, adem, nu eens met open, dan weer met gesloten ogen, ik weet niet wat fijner is.
Zo adem te halen, op deze plaats adem te halen, dat is wellicht de enige, maar kostbaarste vrijheid waarvan de gevangenis ons berooft. Zolang je na de regen nog adem mag halen onder een appelboom, zolang is het leven nog de moeite waard.” Alexander Solzjenitsyn m HiH-11/2015, van Winteruur – toen met Warre Borgmans als studiogast,https://nl.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Solzjenitsyn
te gast bij Wim Helsen, Ronald Giphart met een gedicht van Martinus Nijhoff Haar laatste brief
Verwijt mij niet dat ik lichtzinnig was omdat ik liefgehad heb zonder trouw en zonder tranen heenging. Want een vrouw komt nooit, als zij bij voorbaat niet genas,
de wond te boven ener tederheid die op toekomstig leven is gericht. Ik moest mij wel hernemen voor een plicht waartoe ik onbemerkt ben voorbereid.
Zeg zacht mijn naam, en ik ben in het vertrek: de bloemen staan weer in de vensterbank, de borden in het witte keukenrek.
Want meer van mij bevindt zich in die klank dan in de jeugd waarom je van mij houdt, mijn bijna-jongensborst, mijn haar van goud. Uit ‘Nieuwe Gedichten’, 1934, Martinus Nijhoff De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Giphart in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a26/ 11min56
Peter mailt het verhaal van de vogel Af en toe krijg ik eens belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg, soms in een warme streek. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal.
De verhalen zijn de zijne, sommige woorden zijn soms de mijne.
-------
Ik stond in de douche en het werd nogal dampig in de badkamer. Ik stap uit de douche en ik zet het raam open, volledig open. Ik stap terug de douche in en hou me bezig met water en zeep. Ineens vliegt er een vogel binnen. Het dier is in paniek, fladdert allerlei flesjes van Diane omver, raakt nog meer in paniek en knalt tegen de spiegel. Danig geschrokken doe ik in de douche een stap achteruit, ik stoot de shampoo omver en glij uit over de inhoud. Toen ik bekomen was van de smak en recht gekrabbeld was, was de vogel nog altijd de badkamer aan het verruïneren en aan het panikeren tegen de spiegel. We zijn nu al 30 seconden in dit armageddon.
De vogel valt neer naast de wastafel en kijkt me aan : doe iets aub … Ik neem een handdoek, raap hem voorzichtig op en breng hem langs de zijdeur naar buiten. Ik ga een paar meter de oprit op, zodat hij zeker niet opnieuw binnen zou vliegen.
Op dat ogenblik komen mijn buren met hun jonge kinderen, buren die er anders NOOIT zijn op dit uur van de dag, hun helft van de oprit opgereden.
Daar stond ik dan. Met een handdoek in mijn handen ipv rond mijn lenden. Ik vouwde de handdoek open, zodat de vogel kon wegvliegen, zodat ik de handdoek voor mijn schamele zelf had. En toen viel de vogel dood op de grond. Ziet ge ‘t vóór u?
-------
Ja Peter, ik zie het voor me. En nu zou ik graag weten hoe ge dat uitgeklaard hebt met de buren; de dooie vogel, de oprit, de lendenen, …
voor alles is een woord Pino is nog maar 4 jaar oud en toch heeft hij al een opvoedkundige taak. Hij heeft een voorbeeld-rol. Voor alles, alles is een woord Voor kaas, voor krokodil Voor boerderij, voor kip, voor ei, Voor kus en kikkerdril Wat zijn er toch veel woorden Ladder, laars, lantaarnpaal De wereld wemelt van de woorden En ik ken ze allemaal
Voor alles, alles is een woord Voor ruzie, rood en rot Voor taart, voor teen, voor drie, twee, een, Voor snurken en voor snot Wat zijn er toch veel woorden Visser, vlieger, voet, verhaal De wereld wemelt van de woorden En ik ken ze allemaal
Voor alles, alles is een woord Voor feest, voor flat, voor fiets Voor gek, voor goal, voor schut, voor school Vergeet nog bijna iets Voor alles, alles is een woord Er is zelfs een woord voor ... Ja, zelfs een woord voor ... niets!
tekst Erik van Os, muziek Hennie Vrienten, zang Pino (4j) “De wereld wemelt van de woorden en ik ken ze allemaal”, magnifiek hoe de tekstschrijver die zelfzekerheid van een kind van vier in één lijn neerzet. En ik ken ze allemaal … dat blijft niet duren Pino, geloof mij.
“Er is zelfs een woord voor … niets!”, dat is een parel hé. Een pluim op de hoed van Erik van Os. Met deze lijn voelt een kind aan dat een woord niet telkens verwijst naar een bestaand voorwerp. Een woord kan ook verwijzen naar een begrip. In dit geval naar het begrip NIETS. Meesterlijk, Mr van Os. Van het begrip NIETS overstappen naar het getal nul gaat dan later vanzelf. Het cijfer nul mag er dan ook bij. Wat er allemaal in een tekst kan zitten … de wereld wemelt van de interessante teksten en mijn hoofd is te klein.
omwille van de nagellak Toen ik jong was, nog thuis leefde en mijn bestedingen afhankelijk waren van het zakgeld, hield ik zorgvuldig in het oog dat de WC-rollen met het blaadje naar voor hingen. Dat had niks te maken met mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor het vlotten van de huishouding, dat had alles te maken met nagellak.
Wanneer de WC-rol met het blaadje naar de kant van de muur hing, dan schuurde ik al eens tegen de muurtegels. Dan schaafde die goedkope nagellak weg. Dat wou ik niet. Absoluut niet! Want ik mocht enkel in het weekend nagellak dragen en die anderhalve dag dacht ik dan dat ik met mijn nagellak een beetje bij Mademoiselle Age Tendre hoorde en dat Sylvie Vartan of Sheila ooit in Zellik zouden komen optreden. En dat ik daar dan naar toe zou mogen van mijn ouders. Het was dus zeer belangrijk om de nagellak intact te houden. Men weet nooit.
Die nagellak moest ik kopen van mijn zakgeld, en in de jaren ’60 was kwaliteit niet mijn eerste bekommernis. Mijn budgetje gaf me trouwens die speling niet.
De modekleuren waren toen zilverwit en roze, allebei met parelmoerglans. Nacré heette dat toen. De knalrode hoogglanslak was in die jaren voor dames in een bepaald vakgebied. Vraag me niet hoe ik dat toen wist.
Decennia later werkte ik bij de koopvaardij en in de bediening wordt natuurlijk geen nagellak gedragen.
Het WC-papier in de cabines hing ik nog altijd met het voorste blad weg van de wand. Ik dacht niet meer aan nagellak, het was een gewoonte. Gewoon een gewoonte.
Tot op een keer, in ’90, ik een collega had, ene Guy. Die jongen heeft me finesses geleerd waar ik nu, zoveel jaar later, soms nog aan terug denk. Onder andere dat de WC-rol moet opgehangen worden met de af te scheuren blaadjes naar voren, en dat na de onderhoudsbeurt van de badkamer de tippen naar binnen omgevouwen worden. Met droge handen!
De omgevouwen tippen geven aan dat de onderhoud van de cabine gedaan geweest is. Alsof de bewoner niet ziet dat het bed opgedekt is. Maar goed, omgevouwen tippen dus. ’t Had wel iets. En ik ben dat blijven doen.
Het enige dat ik hém heb kunnen bijbrengen, was dat men een knikje moet geven in de rol, zodat het kokertje binnenin geknakt is. Want met de trillingen van het schip staat heel de bovenbouw/bewoning van het schip mee te dansen. Dat is afhankelijk van het toerenaantal van het main engine en van de stroming. Heel de WC-rol komt naar beneden, blaadje per blaadje ligt die dan gevouwen naast de pot. De bewoner laat dat liggen en de mensen van de huishouding kunnen het oplossen.
Vermits er snel moet gewerkt worden, weer of geen weer : preventief een knikje geven in de WC-rol, net voldoende om het kokertje binnenin te knakken.
Guy had beter gesolliciteerd bij een rederij met liners of cruisers, want op een vrachtvaarder was die jongen zijn energie en talenten aan het vergooien. Hij was te gesofistikeerd voor de koopvaardij.
Simon heeft een Kat. Van dat feit laat hij de Wereld meegenieten. Via zijn tekenpen.
Om zijn Kat goedgezind en bezig te houden -misschien laat ze dan de kerstboom met rust- brengt hij een nieuw speeltje mee.
Daarin zit kattenkruid. Wist Simon dat niet? Of kent hij de werking van dat geurig kruid niet? Katten worden er eh, … euforisch en dartel van. En misschien ook een beetje roekeloos. Maar dat laatste is Kat al, ook zonder geurig kruid.
'k Kijk graag naar interieurprogramma's Niet omdat ik iets in die richting van plan ben maar omdat ik graag binnenkijk. En via de TV mag dat.
In The Home Show van Vitaya zag ik ooit iets moois. The Home Show was een verbouw-programma. Meestal nogal drastisch, de verbouwing. De presentator/interieurdeskundige/psycholoog zou in die aflevering met de bewoners (dertigers) een eettafel kiezen, met elk apart.
Met elk apart iets gaan kiezen is een vast onderdeel van het programma. Dan gaat men de psychologische toer op, om te laten zien hoe juist de presentator (of zijn redactie) de mensen ingeschat heeft wat interieur betreft.
Eerst krijgen we de keuze van de presentator te zien : hij vermoedt dat uit alle tafels in die zaak mevrouw zal kiezen voor een van de ronde tafels en meneer voor een rechthoekige, een van de meer robuuste.
Vervolgens krijgen we mevrouw te zien. Ze heeft zeer zeker oog voor de ronde tafel. De tafel is vernuftig aanpasbaar in de grootte. Daar ziet ze helemaal het nut van in, familiefeestjes en zo ... Maar dan heeft ze een bedenking bij de scharnierende delen en kiest vastbesloten voor een grote rechthoekige tafel. Jawel, voor het robuuste model dat zoveel plaats inneemt, dat de presentator voorzien had als de keuze van haar man.
De echtgenoot is aan de beurt. Meneer blijft lang genoeg bij een rechthoekige tafel staan kijken, bij datzelfde robuust model dat de presentator voor hem voorzien had maar keert zich dan resoluut naar een ronde tafel. Jawel, het model dat ... en hij heeft het uitgebreid over de knappe manier van vergroten, over de scharnierende delen.
De presentator komt weer in beeld en zegt tegen de kijker : Well, ik had er de juiste tafels uit gepikt, maar blijkbaar had ik de personen verwisseld.
En ik dacht, nee. Ge hebt niet de personen verwisseld. Zíj hebben de hun keuzes verwisseld, ze hebben elk gekozen in functie van de andere. Een koppel reageert al eens als een twee-eenheid, als weder-helften. Misschien was de presentator vergeten dat zoiets bestaat of misschien kent de presentator het verschijnsel (nog) niet.
In die aflevering zag ik niet alleen een interieur, heel eventjes kreeg ik ook een inkijk in die mensen hun leven: mevrouw gaf voorrang aan de tafel die haar man zou bevallen, meneer gaf voorrang aan wat zijn vrouw mooi en geschikt zou vinden. Aan hun beslissingen zou een psycholoog een paar hoofstukken vol moeilijke woorden kunnen besteden, maar misschien heet hun ingesteldheid gewoon liefde.
m EZW-12/2011, HiH-12/2014, welke tafel het uiteindelijk geworden is, weet ik niet meer.
Sommige mannen praten met hun machine. Zeker als het een oldtimer is. Alsof dat helpt. Dit keer praat de oldtimer. Alsof dát helpt ...
De oldtimer komt als transformer-robot in beeld, in de knorrepot-versie. Hij werd in zijn moto-vorm aangereden door iemand met een caravan. Tijdens zijn herstelling moppert over dat gebeuren tegen de mekanieker en ventileert hij zijn ongenoegen over het weggebruik in het algemeen.
- Auw! robot - Zit dan stil. mekanieker - Ja zeg –aw- het zijn niet úw pistons die herdaan worden hé …
Als ik het goed begrepen heb is het filmpje een laatstejaarswerk van een student. Hij heeft er acht maanden aan besteed. Ik hoop dat hij (grote) onderscheiding gekregen heeft. Geestige tekst en beeldmateriaal fijn afgewerkt.
vandaag is het blog 100 dagen oud echt waar, kijk maar op de teller Is het blog nu aan het worden zoals ik het voor ogen had? Eigenlijk wel, ja, het gaat voorlopig helemaal de juiste kant op.
In september, bij de keuze van de opmaakhad ik een neutraal sjabloon gevonden, effen achtergrond, neutrale kleuren, zo weinig mogelijk gewemel of dingen die de aandacht afleiden. Met de grijs-wit schikking was ik heel blij, de combinatie is neutraal genoeg om te dienen als schrijfvloer.
Dat ik de linker kolom niet kon verbreden was efkes wennen. Maar daarna bleek dat een zegen. Door die beperking in het sjabloon kwam in de linker kolom enkel nog het volgnummer van de tekst en een kernwoord te staan. De titel staat nu bij in de tekst, in ‘t groot en in ‘t lichtgrijs. Groot en lichtgrijs is een idee dat ik overgenomen heb van het blog van TiTiPoes. In het groot omdat het een titel is, in het lichtgrijs omdat hij anders als een luifel over de tekst zou hangen. (danku TP) Met de gastschrijvers begint het ook te vlotten. Er ligt al een flink aantal teksten vast tot einde augustus en er zijn afspraken tot en met september. Na september is er een schrijfjaar om. Er ligt materiaal klaar voor een tweede jaar. Maar of dat er komt moet allemaal nog bekeken worden.
- x heeft JA gezegd! jodel ik dan. - Wie hebt ge nu weer ten huwelijk gevraagd? vroeg LM al een keer.
Het grafisch werk moet ik nog wat meer aandacht geven. Daar wordt aan gewerkt. Schilders, fotografen, illustratoren, cartoonisten, straatkunstenaars mogen wat vaker aan bod komen.
Samengevat, voor een baby van drie maanden doet het blog het niet slecht. Of zou dit wensdenken zijn … Dan maar rap naar de andere teksten, waar de realistische dingen staan, de zaken die houvast geven in het leven zoals die van vandaag. Bvb.
Of mannen nu echt van Mars komen en vrouwen van Venus, dat moest wetenschappelijk nagegaan worden. Daarom werden twee projecten gelanceerd. Een naar Mars, een naar Venus. Hoe de Mars-expeditie verliep is een ander verhaal, we gaan eerst mee naar Venus.
er wonen wel degelijk mannen op Venus Na een flink aantal maanden is het echtpaar astronauten toegekomen op Venus. Deze twee wetenschappers worden met de nodige égards ontvangen. Zij worden uitgebreid rondgeleid door de Venusiaanse professors en krijgen uitleg over energievoorziening, voedselvoorziening, afvalverwerking en andere georganiseerde kundigheden die een maatschappij nodig heeft om te blijven bestaan.
Na het bevruchtingslabo vol glazen proefbuisjes en roestvrij staal krijgen ze ook de kweekzalen te zien, waar embryo’s en foetussen rustig, in alle stadia van ontwikkeling, warm en stil hangen te zweven en te groeien in grote kolven. Het licht is er gedempt en de trillingen in de zalen zijn op het ritme van een hartslag. Af en toe draait er zich eentje, of het zuigt op de duim. Het is daar goed toeven. De Aardlingen worden er bijna Zen van. Buiten de kweekzaal vraagt de professor hoe de vervanging van de bevolking georganiseerd is op Aarde.
Op die vraag was het echtpaar voorbereid natuurlijk. Ondanks hun eigen kunde (wat doet men anders tijdens een ruimtereis) hielden ze het liever bij de theoretische kennis van zaken. Daarom hadden zij kort filmmateriaal bij van Aardlingen met camera-ervaring, die dat soort scènes met natuurlijk élan voor de lens brengen.
Met wetenschappelijke onthechting observeert de Venusiër het gedrag van beide vertolkers op het scherm. De Aardlingen staan er wat ongemakkelijk bij. - Ziezo, dat was het dan, zei de man opgelucht en hij klikte de aftiteling weg. - Waar is het kind nu? vroeg de Venusiër. - Wel, nu is het afwachten of er bevruchting heeft plaats gevonden bij de vrouw en dan afwachten hoe de vrucht evolueert. - Afwachten óf, afwachten hoé … dat gedoe is een verspilling van energie en tijd, zuchtte de professor spijtig. Beide Aardling-wetenschappers dachten daar anders over, maar men stoot de gastheer niet voor het hoofd. - Hoelang wachten? vroeg hij. - Negen aard-maanden wachten tot de foetus volgroeid is. - Negen, zei de Venusiër nadenkend, … waarom deed die Aardling op het einde dan zo haastig?
te gast bij Wim Helsen, Wim Willaert met ‘Vademecum voor de dichter’ van Karel Jonckheere
Doe dommer dan ge zijt, maar mijdt u voor de klippen; leef buiten ruimte en tijd doch spoedt u lijk de kippen.
Werk zonder mate of plan, maar spiedt door alle luiken; veracht de burgerman, doch ledig zijne kruiken. In de zoeten inval en andere gedichten, Karel Jonckheere De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Willaert in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a29/ 10min15
koud kalkoengebraad In voormiddag hadden we ons logeetje naar Mama & Papa bij Oma Tina terug gebracht. Anderhalf uur later waren we terug thuis. Kleine sporen van haar verblijf maakten dat het kot er eens zo leeg uit zag.
Een blauw elastiekje in de sofa. Een legoblokje op de vensterbank. Een half-leeg bananendrinkje op het aanrecht. Een paar lange blonde haren in de borstel.
Die haren hou ik bij in een envelop dacht ik... m ! Wáág het niet zo sentimenteel te doen ! Soms moet ik streng zijn met mezelf.
En de stilte was -vergeef me het cliché- de stilte was oorverdovend.
Wanneer Poppy nog eens komt logeren? Misschien nooit meer. Volgende week vertrekken ze terug naar het Zuiden, want daar wonen ze. En wanneer ze in België zijn, logeren ze bij Tina. Dat Poppy twee dagen hiér geweest is, was absoluut uitzonderlijk.
LM zag me rondjes draaien en vroeg wat we zouden eten vanavond. Hij wou me waarschijnlijk een focus geven. "We hebben nog kalkoengebraad over, 'k zal een koude schotel maken." "Heel toepasselijk" zei LM.
Pas 's avonds aan tafel snapte ik wat hij bedoelde: cold turkey. Ik mis Poppy en ik ben aan het afkicken.
"En niet meer in uw eentje kijken naar KetNet, schrijf het gewoon naar SenNet."
te gast bij Wim Helsen, Paul van Bendegem met 'Prediker 1: 8-9' uit Het Oude Testament 8. Alle dingen zijn onuitsprekelijk vermoeiend; het oog wordt niet verzadigd van het zien, het oor wordt niet vervuld van horen.
9. Wat geweest is dat zal er zijn, en wat gedaan is, dat zal gedaan worden; er is niets nieuws onder de zon. 'Prediker 1: 8-9' Oude Testament, Statenbijbel
- Waarom noemt gij mij altijd Poppy? En nooit Paulien? ALTIJD / NOOIT. Die absoluten! Ik krijg er de kripse van. Behalve wanneer ze van Poppy kwamen natuurlijk. Toen zes jaar.
Omdat, Lieve Poppy, we op doortocht waren in Picardië, in allerijl op weg naar België om de begrafenis van uw Opa Paul bij te wonen. En toen … belde Oma Tina voor een tweede maal, om te zeggen dat gij op komst waart. Uw Mama was zwanger.
Dat had feestelijk nieuws kunnen zijn, want uw ouders hadden bijna de hoop opgegeven. En dat ge Paul of Paulien zoudt heten. Maar blijdschap kon pas later. Eerst zouden we Paul begraven. 'k Zag door mijn tranen nog enkel rode vlekken in de graanvelden. Klaprozen, Poppy. In al dat verdriet zag ik poppyfields bij het goed nieuws. Daarom Poppy.
- 'k Zal het niet meer doen, beloofde ik. Het is Paulien.
Aan haar snuitje zag ik dat ze daar het hare over dacht.
te gast bij Wim Helsen, Marie Vinck met een fragment uit 'Brieven aan een jonge dichter' Rainer Maria Rilke
Wij hebben geen reden tot argwaan jegens onze wereld, want zij is niet tegen ons. Heeft zij verschrikkingen, dan zijn het onze verschrikkingen; heeft zij afgronden, dan behoren die afgronden aan ons toe; zijn er gevaren, dan moeten wij proberen ze lief te hebben. En als wij ons leven maar inrichten volgens die stelregel die ons aanraadt altijd voor de moeilijke weg te kiezen, dan zal datgene wat ons nu nog allervreemdst toeschijnt ons zeer vertrouwd en getrouw worden.
Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan - mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen; misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijke in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt.
'Brieven aan een jonge dichter' Rainer Maria Rilke
Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden.
m/v met talent We hadden een logeetje, toen zes jaar oud, Poppy. Poppy is de dochter van Toppíé, die de dochter is van mijn zus Tina.
Het was tijd om aan het eten te beginnen, maar omdat onze keuken te klein is voor een legotapijt vol blokjes en LM nog niet thuis was om Poppy gezelschap te houden op dat tapijt, zou ik de aardappelen schillen vanuit de sofa. 't Is eens iets anders.
‘k Had een stuk krant uitgespreid op de salontafel en Poppy mocht kiezen welke aardappelen ik zou schillen voor haar, welke voor LM en welke voor mij. Wat ze genadig deed. Met het geduld en de wijsheid die een mature zesjarige kan opbrengen voor een kinderlijke seniorentante legde ze de gekozen aardappelen op de Vacature.
"Me streep ve met taa...lent" spelde ze. “Het is talént, Poppy” zei ik. "Talént" herhaalde. "Weet ge wat talent is?" Ze zette haar denksnuiteke op, het mondje getuit, als om me gerust te stellen : ik ben maar even aan het nadenken hoor.
"Talent is wanneer ge iets ..." "Wanneer ge iets goed kunt!" riep ze snel. "Knap, zei ik, en wat betekenen M en V ?" "Moeder en Vader" zei ze gedecideerd, "Moeder en Vader met talént."
Een betere dochter kunnen haar ouders zich niet wensen.
te gast bij Wim Helsen, Jean Blaute met een fragment uit Essais van Michel de Montaigne
Talloos veel mensen en dieren zijn al dood eer zij de bedreiging van de dood ervaren. En wat wij vooral van de dood zeggen te vrezen, namelijk de pijn, is eigenlijk iets wat daar gewoonlijk aan vooraf gaat.
En toch, als wij een kerkvader moeten geloven, "de dood is alleen maar een kwaad als wat erna komt een kwaad is" Zelf zou ik liever (en met nog grotere aannemelijkheid) zeggen dat wat erna komt al net zo min tot de dood behoort als wat eraan voorafgaat.
De pijn is slechts een excuus voor onze vrees, want de ervaring leert mij dat wij, juist doordat wij de gedachte aan de dood niet kunnen verdragen, de pijn onverdraaglijk vinden, en dat wij hem des te heviger ervaren omdat hij een voorbode is van de dood.
Maar daar de rede ons aantoont hoe laf het is om bang te zijn voor iets wat zich zó onvermijdelijk, zó snel en onmerkbaar aan ons voltrekt, strooien wij onszelf zand in de ogen met dit gemakkelijk excuus. uit Essais van Michel de Montaigne, 1580 De knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, de =-knop. Blaute in gesprek met Helsen, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/3/winteruur-s3a22/ 11min48
In zijn belangrijkste werk, Essais (letterlijk: probeersels of proeven), bestudeert hij de mensheid en met name zichzelf. Hij was daarmee de eerste die bij de bespreking van allerlei morele en filosofische vraagstukken een psychologie van zichzelf schreef. Met zijn Essais werd hij de pionier van het literaire genre van het essay, het persoonlijke betoog met diepgang. Tot kort voor zijn dood werkte hij verder aan zijn Essais.
Montaigne wordt algemeen beschouwd als een sceptisch humanist. Que sçay-je? (in moderne spelling: Que sais-je, wat weet ik?) was zijn motto. Hij inspireerde Franse filosofen zoals Blaise Pascal en René Descartes.
Je ziet wel wat die ander heeft, maar je ziet zelden wat die mist. van P²
Amai, zo raak.
Het verhaal van A. Zij draagt aan ongeveer elke vinger minstens één ring. Sommige met steen, andere zonder. Sjiek en zonder zorgen, zo ziet ze eruit. Zo leeft ze ook wel, maar ...
Ze heeft met een paar jaren tussentijd haar twee kinderen moeten afgeven aan een Slepende Ziekte. En toen overleed haar man. Kleinkinderen zijn er niet. Met de feestdagen en op moederdag en op haar verjaardag koopt ze soms zelf een ring. Terwijl ze het vertelde keek ze naar buiten en streek met de ene hand over de ringen van de andere hand. "Sommige zijn nep hoor", alsof ze me gerust moest stellen. Of sussen. Alsof ze wist dat ze een beeld van pijn was.
iets over wintertruien Op een dag moesten/mochten wij drie mee met onze Pa naar Eindhoven. Waarom Eindhoven en waarom wij alle drie mee moesten, dat weet ik niet meer. ’t Zal wel iets met Philips te maken gehad hebben. En het leek ook een uitstap hé, van Zellik helemaal naar Eindhoven. ‘k Zal toen iets ouder dan 15 geweest zijn. Tina was dan 12 en Laura 8.
In Eindhoven gingen we ook met onze Pa elk een trui kiezen. Hoe dat zo kwam, geen idee. Na een bespreking of een vergadering misschien?
Toen we thuis kwamen kreeg ons Ma bijna een geraaktheid. Tina en Laura hadden elk een jacquard-trui gekozen. Tina een rode, met het bovenstuk in wit-zwart, en Laura een witte trui, met het bovenstuk in rood-zwart. En dan ikke, ook zo fier als een gieter, met die knalrode mohair slobbetrui. En een witte trui voor de jongste! Voor een kind van acht jaar! Wat bleek? Het hadden drie donkerblauwe truien moeten zijn, kledij die kon dienen voor school. Gewoon drie blauwe truien van bij C&A.
Onze Pa had enkel het woord truien onthouden en er waren meer kleurrijke truien dan blauwe in de winkel waar we verzeild geraakt waren. Hoe dat verder gegaan is tussen mijn ouders weet ik niet meer. Ondertussen was ik zo blij als kweeniwa met mijn rode losse floddermohair. ’t Was een trui met een boothals en ze was knalrood. Signaalrood.
Met de tijd ging de trui doorhangen en werd ze langer. En langer. Ik noemde ze mijn slobbertrui. Heel het gezin noemde ze de slobbertrui. Want na een tijd waren de mohairdraadjes overal te vinden. In de zetels, op de trap, in de soep … overal kwam men van die dingetjes tegen. Een trui in de rui. En ondertussen gingen die losse steken verder doorhangen en werd die trui alsmaar langer, gewoon door haar eigen gewicht.
Toen de mouwen ongeveer 10 cm over mijn vingertoppen hingen heb ik ze in de kast laten liggen.
Een paar jaren later heb ik ze losgetornd en uitgetrokken en met de wol heb ik een mouwloos vest gebreid. Met een dunnere naald. Dat vest heb ik bruinrood geverfd. Vreemd genoeg ging het vest niet doorhangen en ik heb het nog jaren gedragen. Hoe het met de jacquards van mijn zusjes afgelopen is, weet ik niet meer.
Als ik nu de prijs van een ‘bernadetteke’ zie, dan kan ik me voorstellen dat mijn Ma toen bijna een geraaktheid kreeg toen we thuis kwamen met drie handgebreide truien.
‘Een kalkoen is een spitse schroef, die in een hoefijzer geschroefd wordt, waardoor het paard extra grip op een gladde ondergrond heeft en uitglijden voorkomen wordt.’ Ze werden vroeger vooral in de winter voor op gladde wegen gebruikt. Zo’n hoefijzer voor extra grip is dan iets zoals spikes op autobanden? Of onder schoenen.
De term voor het inschroeven van kalkoenen is het op scherp zetten van een paard. De kalkoenen worden vlak voor een wedstrijd in de gaten gedraaid. Na de wedstrijd worden de kalkoenen snel weer verwijderd. Ze hebben namelijk een nadelige invloed op de stand van het paard.
‘k Ben wat gaan rondneuzen op het Net en ivm winterhoefijzers heb ik gevonden dat in de winter van 1812 de terugtrekking van het leger van Napoleon uit Rusland compleet rampzalig verliep door het feit dat het leger geen winterhoefijzers bij had.
Zonder de winterhoefijzers met de bijbehorende spikes of kalkoenen konden de paarden geen wagens bergop trekken of zich schrap zetten bergaf.
De veldtocht was zo al een ramp geweest, een uithoudingsslag. En de terugtocht werd een catastrofe, wegens niet de juiste hoefijzers. Logistieke flaters van formaat stapelden zich op. De terugtocht verliep in bloed langs kadavers en lijken. Alsmaar meer.
Er zijn 400.000 manschappen vertrokken met materiaal en paarden navenant. Ter plaatse werd dat leger de steppe en de winter in gelokt. De aftocht verliep zonder de juiste logistiek en ze kwamen terug thuis met 20.000. Wrakken van mensen.
Zwierig schrijft zijn dirigeerstokje vreemde tekens in de lucht
Beweeglijk dansend knikkend heen en weer bespeelt en stuurt hij zijn muzikanten
Een leven lang
Tot zonder respijt zachte tonen dromend weemoed mijmeren
en hij zich statig om zal keren moe, tevreden, plechtig buigen Jubelend applaus sluit zacht de deuren na het allerlaatste afscheid
Elisa 08/05/2010
1957 - Alle muzikanten gaan naar de hemel want de Grote Dirigent neemt elke noot aan als gebed. - Ook valse noten? Van de oefeningen? - Vooral die, zuchtte mijn grootvader Pit, die een geduldig en zachtaardig mens was.
'k Heb hem gekend tot mijn zes jaar. Hij was orkestmeester en stond in voor het studeren van de stukken zodat wanneer de repetities begonnen, de dirigent zich kon bezig houden met dirigeren. Zo heeft Pit heel wat valse noten gehoord in zijn leven.
Mopjes en anekdotes die met muziek te maken hadden werden nog lang na zijn overlijden herhaald. Soms nu weer, voor zijn achterkleinkinderen en hun kroost zijn die mopjes gloednieuw en recent ook want na een generatie niks wordt er weer zelf muziek gemaakt door zijn nakomelingen. Dat vind ik mooi, dat iemand verder leeft in mopjes. Het maakt deel uit van de Kleine Geschiedenis van de Gewone Mens.
Door Pit krijgen straatmuzikanten en musicerende bedelaars van mij een bijdrage. Al ben ik daar de laatste jaren veel selectiever in geworden. Na al die muntstukken hebben ze mij ondertussen al wel een plaatsje de hemel in gefiedeld.
“vreemde tekens in de lucht”
Dat dacht ik ook, dat Pit de muziek in de lucht schreef en de muzikanten konden dan lezen wat ze moesten spelen. In de lucht schrijven was gewoon iets van de grote mensen. Meer niet.
m HiH-12/2015 - gedicht geplaatst met toestemming van Greta Aerts, de auteur
plaatselijk bewolkt ~ stille helden “Het filmpje is geregisseerd door Peter Sohn. Sohn kreeg volgens eigen zeggen het idee voor de film na het zien van de openingsscène van Dombo waarin de ooievaars de babydieren bezorgen bij het circus. Dit zette hem aan het denken over waar deze babydieren dan vandaan komen en waarom de ooievaars ze moeten bezorgen. (…) Hoog in de wolken creëren levende wolken, dag in, dag uit, baby-mensen en -dieren, die ze vervolgens door hun ooievaars laten bezorgen. Gus, een eenzame grijze wolk, heeft de ondankbare taak om jonge roofdieren en andere minder aantrekkelijke creaties zoals krokodillen en stekelvarkens te maken. Zijn ooievaar Peck is er ook niet blij mee, daar hij vaak door deze dieren gebeten of geprikt wordt.”
Na elke opdracht is de vogel meer gehavend en het is bijna schrijnend dat hij nog een volgende opdracht wil aanvaarden. Wat zou de bedoeling van het filmpje zijn, de kijker vertellen dat plichtsbesef iets heldhaftigs heeft?
Want zo zijn er legioenen hé, de stille helden als deze vogel, die dag-in-dag-uit hun job blijven doen, die maken dat de wereld blijft draaien.
‘k Ben zeer dikwijls in gesprek met hierboven. Soms met een hele trits wezens, navenant waarmee ik bezig ben.
De katholieke heiligen maken zo geen deel uit van mijn netwerk. Wij hebben niks met mekaar. Ik aanroep hen niet en zij bezorgen mij geen kwalen, tot hier toe werkt dat systeem, wij gaan mekaar beleefd uit de weg.
Wie ik er wél alle dagen bij roep zijn Hermes (een Griek) en Mercurius (een Romein). Wanneer er geschreven wordt ben ik met die twee bijna continu in gesprek. Zij zijn de godheden van de communicatie hé. Awel, ze mogen iets doen voor die titel ook.
Als het schrijfsel een vertelsel wordt aanroep ik hen niet, dan heb ik geen hulp nodig, dat kan ik alleen, een verhaaltje neerpoten. Soms komen ze dan meelezen, heb ik de indruk. Van hen kan ik dat verdragen hoor, zij weten soms beter dan ik hoe het verhaal moet worden. Maar als we/ze beginnen uitweiden en het wordt gezwam, dan jaag ik hen weg. Zwammen kan ik evengoed alleen en die alinea’s dienen toch maar om achteraf te deleten. Soms verwijder ik niet genoeg gezwam. Kweetet. Kweetet.Kwéétet. Als het schrijfsel een relaas wordt, dan haal ik hen erbij, want dan moet er opgezocht worden en dat mag een beetje vooruit gaan zonder al te veel vergissingen, want vergissingen remmen af. Hermes en Mercurius zijn boodschappers, beroeps, al eeuwen, daardoor kunnen zij helpen om snel informatie te verzamelen. Ze hebben vleugeltjes aan hun sandalen en op hun helm. ’t Zijn kwieke jongens hoor. Met z’n dagen natuurlijk, want ’t zijn geen opperwezens hé.
Als het schrijfsel een argumentatie moet worden, dan heb ik hen echt nodig. Kom Jongens, allebei hier komen, dit is voor serieus, dit moet juist zijn, tot op de millimeter. Na een tijdje komen zij. En vermits woorden hun gereedschappen zijn, mag ik al eens een ietske lenen uit hun alaambak.
Dan is er nog een soort schrijfsel. Daarvoor leun ik bijna helemaal op hen omdat mijn woorden dan tekort schieten. Dat is wanneer iemand gesteund moet worden. Jongens, vraag ik dan, de mail kan ik zelf verzenden maar wilt gellie er alstubliéft voor zorgen dat de boodschap overkomt? En dan kan ik alleen maar hopen/bidden dat zij ervoor zorgen dat de boodschap niet opdringerig en genuanceerd genoeg overkomt.
waarom dragen borelingen een mutske De buurvrouw heeft een nieuw kleinkind en dat vraagt de nodige kraambezoeken natuurlijk. Haar ander kleinkind is nu musketier. - Musketier? Waarom geen ninja of een robot, iets van deze tijd? - Omdat hij La Fille de d'Artagnan gezien heeft. - Dat is een film uit de jaren 90! Vindt hij die goed? vroeg ik opgetogen. - Hij vindt Sophie Marceau goed, nuanceerde ze.
Ah, ja, natuurlijk. Hij is tien. In dat stadium van het leven is Sophie Marceau een engel en heeft hij de andere kanten van het internet nog niet ontdekt.
Hij is twee keer mee geweest naar zijn nieuw nichtje en dat vindt hij genoeg. Ze is klein. Ze is te klein voor musketiers, om te redden en zo.
- Want dat doén musketiers hoor, zei hij met nadruk, redden.
Terwijl Oma nog eens naar de boreling gaat kijken ga ik de musketier gezelschap houden.
- Ik heb haar al twee keer gezien, zegt hij. Alsof hij zich afvraagt waarom zijn oma een derde keer nodig heeft om te zien wat er te zien valt : het nieuw nichtje is klein. En ze draagt een mutske. Zelf mag hij zijn baseballpet niet aanhouden in huis.
- Waarom heeft ze een mutske? vroeg hij. - Alle borelingen dragen dat, om hun hoofdje warm te houden. Bezwaar van zijn kant, de baseballpet weer. Die mag hij niet op hebben om zijn hoofd warm te houden. - Om alle goede wensen in hun hoofdje te houden tot wanneer ze groter zijn en ze die wensen zullen nodig hebben. Gij kreeg ook een mutske op uw hoofd toen ge pas geboren waart. - Ook voor de wensen? Hebt gij toen ook iets gewenst?
Zijn blik werd waakzaam want zelf had hij al zo dikwijls iets gewenst, dat hij mij van fabeltjes verdacht. Wensen die onder een mutske blijven … pft! Goede wensen tot wanneer ze groter zijn … ‘t zal wel. - Want dat van Sinterklaas hé, riep hij ruzieachtig, dat was óók niet waar! - Eh, nee, maar dat is … - Awel hé, dan is dat van dat mutske ook niet waar!
Er was iets dan hem dwars zat, iets dat de musketiersfeer bedorven had.
Kwam het door mijn verzinsel over het mutske, lag het aan de baseballpet of lag het aan de komst van het nichtje?
Gaan zitten deed pijn, rechtkomen deed pijn en gaan liggen was een marteling. Dan produceerde hij zo’n klaaglijke geluiden dat ik mijn hart vasthield. Dit kon niet anders dan ernstig zijn. Dit werd een ingewikkelde operatie met pijnlijke pinnen in de wervels en langdurige revalidatie, zoveel was zeker. Dat kon ik opmaken uit zijn gekerm bij het zetten en opstaan en aan het gehuil bij het gaan liggen. Want zo zitten mannen ineen. Als ze een geluid uiten dan is het ernst in hun wereld.
Voor dat gaan liggen herinnerde ik me plots iets, op vier pootjes in bed kruipen, dan op één ellenboog zakken en dan pas gaan liggen. Vanwaar ik dat had weet ik niet meer, maar het hielp. Voorwaarts het bed in. Kruipend. Dat deed hij en het gehuil zakte aantallen decibels. Enkel gekreun ontsnapte nog zijn lippen.
Dat kruipen is een methode voor hoogzwangere vrouwen, nu weet ik het weer. Om de rugspieren te ontlasten van het zware werk. Ik zag het verband niet tussen een hoogzwangere vrouw met een gewicht dat de ruggegraat belast en het gedoe van een seniore man zonder zo’n beloftevolle buik, maar goed.
Vanmorgen kwam de dokter: mijn heer des huizes heeft verkrampte rugspieren. Iets met een ontsteking. Op twee spieren in de rug. Maar dat heb ik ook al gehad, al twee keer, en bij mij was daar zo geen klankspel mee gemoeid!
-----
Toen ik later in geur en kleur aan iemand vertelde over dat typisch mannengedrag antwoordde ze :
- Zo lang ge zijn theatergedoe hoort …, wel, hij is er tenminste nog. Als ge niks meer hoort, dan …, dan is dat erg, besloot ze zachtjes.
En ik zweeg. Verdomme, ik met mijn vertelselkes altijd.
Ook al meegemaakt waarschijnlijk. De grill zendt beloftes met kruidengeuren. De brochettes zullen mals en sappig zijn want aan het vuur staat iemand met kennis van zaken. Men heeft al een cavaatje op. Of twee. En sebiet komt er eten. Vanzelf. Ze brengen de borden. Kortom, de wereld is mooi en ze ruikt nog lekker ook.
En dan komen de brochettes op tafel. De spiesen zijn groter dan het bord. Daar moet men het vlees dan afrijgen. Zittend. Dat vraagt kracht. Maar zittend kan men geen kracht zetten. Met de moed der wanhoop dan maar. De twee onderste stukken laten zich nog tamelijk vlot afrijgen. Dan komt het derde stuk. Dat zit vast. Verbeten en met de tanden op mekaar krijgt men het derde stuk losgewrikt. Bij het laagste eind van de spies zoeft het stuk vlees naar beneden en petst in een lekje saus dat op het bord ligt. Spatjes op het tafelkleed van de gastvrouw, op de eigen bloes en op de mouw van de naaste tafelbuur. Die draagt een vest, dus dat wordt droogkuis.
Bij het derde stukje vlees was het feestelijk gevoel weg. Wég. Het tafelen is nu zwoegen geworden.
Ook al meegemaakt? Er is een oplossing. Er is nu een spies die wél in het bord past. Zo simpel dat het geniaal is : de krulspies.
Ze past in het bord, ze ligt dus niet te wentelen of te wiebelen. Deze spies ligt stabiel. Men kan het vlees er van los snijden ipv het los te rijgen. En ze oogt nog mooi ook.
te gast bij Wim Helsen, Brigitte Kaandorp met 'Zwerversliefde' van Adriaan Roland Holst
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind - want, o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie' in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder de wind in hulpeloos verdriet.
Wij zijn maar als de blaren in de wind ritselend langs de zoom van oude wouden, en alles is onzeker, en hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet, kind -
En laten wij omdat wij eenzaam zijn nu onze hoofden bij elkander neigen, en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.
Veel liefde ging verloren in de wind, en wat de wind wil zullen wij nooit weten; en daarom - voor we elkander weer vergeten - laten wij zacht zijn voor elkander, kind. van Roland Holst (1888-1976)
Haar populariteit is voor een groot deel te danken aan haar absurdistische stijl. Ze wisselt hilarische stunts af met gevoelige liedjes. Zij vindt het niet haar missie de wereld te verbeteren, maar wel te entertainen, met hier en daar het raken van een gevoelige snaar. ~ maar dan wel knal er op !
een stukje persoonlijke nostalgie ‘k Was op zoek naar iets anders en ineens kwam ik onderstaand fragment tegen. Het nummer dateert van 1961. Toen was ik negen jaar en compleet van slag toen ik het voor het eerst hoorde. Dat weet ik nog heel goed. Tina was zes, Laura twee.
Waarschijnlijk zat ik enkel te luisteren, gebiologeerd door de ritmes. Tina stond op het middentapijt van de woonkamer te wippen als een zotteke, zozeer sprak het nummer haar aan. Laura was peuter en zat met open mond te kijken naar het gedoe van Tina. Zoiets zal het ongeveer geweest zijn.
Later heb ik het werk nog vaak gehoord en waarschijnlijk ook grijsgedraaid. Ooit las ik in een randartikel dat het nummer gebruikt werd in dansklassen, als concentratieoefening. Er zouden negen ritmes in verwerkt zijn in de choreografie (negen?) en elk van de dansers moet een eigen ritmelijn volgen. Opzij kijken helpt hen dus niet, ieder heeft een eigen ding te doen.
Het is de oorspronkelijke opname want op het einde, na het slotriedeltje, hoort men een lachje. Een tevreden lachje, omdat de opname in één keer foutloos tot een einde gebracht werd. Dat stond achter op de hoes van de plaat te lezen.
te gast bij Wim Helsen, Zwarte Piet met de Jommeke-strip 'De koningin van Onderland'
“Haa, hij is er nog, we zullen er gauw korte metten mee maken. Hahaha, je armen en benen zullen uit je lijf springen. Je zal ze nogal zien vliegen!” krijst de koningin.
“Oei, oei, oei, oei” kermt Jommeke.
“’t is niets, Jommeke, je moet maar denken dat je een elastiek bent. Het zal dan bijlange zo’n pijn niet doen” troost Flip, hem.
KRAK KRAK KRAK KRAK “Deksels, wat nu?” roept Jommeke.
“Jommeke, je bent los. Vlug, we zijn de pijp uit !” fladdert Flip.
“Vermaledijd. Alle donders en bliksems! Die touwen zijn nog rotter dan rot” gilt de koningin.
Op de achtergevel van een pompstation in Los Angeles was op een dag een muurschildering te zien van een meisje dat omhoog kijkt naar een bloem die een beveiligingscamera is.
Hier vertellen ze hoe men die muurschildering verplaatst heeft, want men laat een Banksy niet achter omdat men verhuist. klank aanzetten, https://www.youtube.com/watch?v=-wQ2767IXrc 04min44
“Banksy is het pseudoniem van een Britse kunstenaar. Hoewel er weinig zekerheid is over de ware identiteit van Banksy en de meeste bronnen aangeven dat zijn echte naam 'Robert' of 'Robin Banks' is, heet hij waarschijnlijk Robin Gunningham. Hij zou in 1974 geboren zijn in Bristol. Zijn kunstwerken zijn poëtisch, politiek en/of ironisch van aard. In zijn straatkunst combineert hij graffiti met de hem kenmerkende sjabloontechniek. (hij moet wel!) Zijn straatwerk is te vinden in verschillende Europese steden maar ook buiten Europa zoals in de Palestijnse gebieden en de Verenigde Staten.”
Hij was waarschijnlijk ooit in Antwerpen. Helemaal in de beginperiode. Nog voor 2008 denk ik. Herinnert iemand zich die nieuwsberichten? Toen verschenen in de binnenstad van Antwerpen plots sjabloontekeningen op gevels, ongeveer op kniehoogte. Op verschillende plaatsen. Elke dag een paar. Insecten van ongeveer 30 cm lang. Vriendelijke kevers die niemand kwaad deden. Maar ze moesten weg, mooi of niet. Nu zou een huis juist in waarde stíjgen als er een Banksy op een van de gevels stond. Maar de kevers zijn weggepoetst. Een historische flater. Als ’t maar proper is !
te gast bij Wim Helsen, Jeanne Devos met de Exodus uit het Oude Testament
3/05 Toen sprak Jahwe "Doe uw schoenen uit, want de plaats waar gij staat is heilige grond 3/07 Ik heb de ellende van mijn volk gezien, de jammerklachten om zijn onderdrukkers gehoord. Ik ken hun lijden en ik daal af om mijn volk te bevrijden. 3/10 Ga er dus heen, ik zend u. Gij moet mijn volk naar de vrijheid leiden." 3/11 Maar Mozes sprak tot God: "Wie ben ik dat ik naar Farao zou gaan en dat ik uw volk uit Egypte zou leiden?" God antwoordde: "Ik zal er zijn." 4/10 Maar Mozes sprak tot Jahwe: "Ik ben geen redenaar, ik ben dat nooit geweest en ik ben het ook nu niet. Ik spreek moeilijk en traag." 4/12 "Ga nu maar, ik zal u bijstaan als ge spreekt en u ingeven wat ge moet zeggen." Maar Mozes bracht hier tegenin: "Neem mij niet kwalijk Heer, zend liever iemand anders." 4/14 Jahwe sprak "Uw broer Aaron de Leviet is er toch nog? Ik weet dat hij een goed spreker is. Ik zal u beiden bijstaan als ge moet spreken en u ingeven wat ge moet doen. Hij zal uw mond zijn." Exodus – Oud Testament
sociale geplogenheden Nieuwe buren welkom gaan heten, gaan aanbellen, dat hebben LM & ik nog nooit gedaan. En voor ik LM kende heb ik het zelf ook nooit gedaan.
Gedeeltelijk uit schroom (willen die mensen dat wel?) en voor het overgrote deel omdat de nieuwkomers, die we van haar noch pluim kennen, niet van in het begin moesten weten dat onze woonst 12 maanden op de 24 onbewoond was vanwege contracten bij de koopvaardij. Want bij een kennismakingsgesprek komt ook de job ter sprake hé. Dus eerst gaan kennismaken om vervolgens te zeggen dat we de helft van de tijd afwezig waren, kweeni.
In ons geval heeft de job een duidelijk merkbare stempel gedrukt op ons sociaal leven. Maar dat wisten we van in het begin, dat maakt deel uit van de neveneffecten.
‘k Zal de nieuwe buren wel aanspreken, bij gelegenheid en we doen dan een babbeltje op de stoep, op het tuinpad, op de inrit, op het pleintje tussen de garages, bij de vuilnisbakken, op weg naar de bushalte, op weg naar de supermarkt …
Maar gaan aanbellen om hen te verwelkomen? Nee. Liever niet, ‘k zou mezelf opdringerig vinden.
uit de reeks keukenblunders : de elastiekjes Het was de dag na vertrek uit haven en we hadden verse proviand aan boord. De chef-kok had ongeveer de hele voormiddag in de koelkamers doorgebracht om de marchandise te herschikken tot alle artikelen op hun eigen plaats gestouwd waren. De tweede kok/bakker had voor de lunch gezorgd en na de middagservice konden we van 13h tot 15h gaan siësten. (service coupé, heette dat toen)
Behalve de koksmaat, hij mocht die zondag overuren doen. Peterselie hakken. Niet één bosje, het waren een paar bakken vol bosjes. Die moesten allemaal fijngehakt worden en ingepakt worden, klaar voor de diepvriezers. Dat zijn de koelkamers op -20°C De chef zei in het buitengaan "De steeltjes moogt ge in de grosse caisse doen".
De grosse caisse is de allergrootste kookpot van de keukenbatterij. Ik denk een 80L inhoud. Hij wordt nooit vol gebruikt natuurlijk. Wel halfvol, om bouillon te trekken. Dus 40L bouillon per keer, goed voor ongeveer vier à vijf dagen. En daar mochten al de steeltjes van al de bosjes peterselie bij. De pot bouillon was het troetelkindje van die chef.
’s Anderendaags neemt de chef de nodige bouillon om aan de soep te beginnen. Dat gaat met pollepels van een liter. Op hoog vuur begon de soep vreemd te ruiken. Naar rubber. Soep die naar rubber ruikt …? Misschien lag er ergens een paar keukenhandschoenen op een te warme plek ?
Wat was er gebeurd: de koksmaat had voor hij de peterselie begon te hakken alle steeltjes van de bosjes gesneden en die pakjes met steeltjes in de bouillon gekiept, met de elastiekjes er nog aan. Met de elastiekjes er nog aan! Op laag vuur in de bouillon gaven de elastiekjes geen merkbare geur af. En wanneer een keuken in bedrijf is zijn er zoveel aroma’s die een geur kunnen maskeren. Maar ’s anderendaags in de voormiddag op hoog vuur begonnen die elastiekjes wél merkbare geur af te geven. Ramp³.
Hoe had de chef die elastiekjes niet zien liggen in de liter-pollepels? Toen waren ze nog beige. Nu zijn elastiekjes in de voeding blauw. Toen nog niet.
Ongeveer 40 L bouillon was verkorven. En er was weer 24hrs of langer nodig om opnieuw bouillon te trekken.
De soep van die dag mocht overboord, de bouillon mocht overboord en als het aan de chef gelegen had ging de koksmaat ook overboord.
40+, niet de meest rustige periode in een mens haar leven. De kinderen zijn aan het puberen, de echtgenoot heeft een midlife en Pa & Ma leven alweer lang genoeg alleen om hun eigen eigenaardigheden óók tot volle bloei gebracht te hebben. Kortom, de fleur van het leven, de leeftijd van 40+.
Pa had jaren geleden de oude tuinroller weggedaan en vervangen door het model dat voor gebruik met water gevuld wordt om gewicht te maken en na gebruik, voor gemakkelijk transport, weer kan worden geleegd.
Een concept waarin hij zich toen kon vinden. Zijn dochters hadden ook moestuinen en die roller kon licht & vlot & handig van tuin naar tuin vervoerd worden. Het toestel zou overwinteren bij de oudste dochter in de garage, daar was meer plaats dan in zijn tuinhuis. Vandaag kwam ze de roller ophalen.
Na het koffietje met Ma stond het toestel al gereed naast haar wagen. "Da's echt onze Pa hé, zo zorgzaam", dacht ze met een glimlach.
Toen ze de roller in de kofferbak wou heffen bewoog het ding geen millimeter. Zij ging terug naar de keuken en vroeg waar ergens ze de roller mocht legen. Waarop Pa, tamelijk tevreden over zichzelf met zijn oplossing van eigen vinding: "Die moet ge niet meer legen, meiske, nooit meer. Daar zijt ge van af. Uw zuster zei dat het water daarin zo vreselijk-rot gaat stinken, daarom heb ik hem gevuld met cement."
oma heeft een scooter ! De Steenstraat is afgezet. Er zijn ingrepen gepland. Het verkeer wordt omgeleid langs bij ons.
Daardoor zijn wij sinds een week of wat een drukke straat. Tijdens de spitsuren dan. En ’t is dorpsdrukte, niet echt storend. 16h : schoolkinderen, bussen & busjes en gisteren ook een Oma met een seniorenscooter. Een tamelijk jonge Oma voor zo’n scooter.
Op de stoep hier rechtover zag ik tussen de kinderwagens en de fietsjes de scooter behoedzaam naar voor wielen. De oma had zo’n ouderwets plastic regenkapje aan. Nog van háár Oma? En op haar schoot zat een kostbare vracht in een sjaal gebonden : een kleuter.
Dat moet zalig zijn, op de schoot bij Oma in een scooter naar huis rijden. Veel gezelliger dan helemaal alleen achterop de fiets vastgesnoerd zitten in een plastic kuip waar enkel zijdelings iets te bekijken valt. Of moeten meerijden in zo’n kinderbak op de hoogte van de uitlaatpijpen van de auto’s. Dan liever op de schoot bij Oma!
Het drizzelt een beetje, maar dat maakt niet uit. Seffes zijn ze thuis daar is het droog. Daar zijn warme handdoeken. En misschien is er een pannekoek. Met choco.
‘k Kan me voorstellen dat de Oma echt blij was toen haar scooter geleverd werd : nu kan ze terug de kleine gaan afhalen van school en haar kabouter een uurtje of wat bijhouden.
m Ja, met choco, 'k ben er bijna zeker van. EZW-06/2012, HiH-12/2014, herzien
de Tuinstoel van haar Oma Kort na de zomer was hij bij haar ingetrokken. Hij was mécanicien en hij hij kon overweg met metalen, lassen en zo … Dat zal van pas komen ook, dacht ze, een Handige Harry in huis.
Ze had als eens iets over een barbecue laten horen, maar dat was er nog niet van gekomen. Ze had zo’n uitgesneden metalen ton in gedachten, met daarin een rooster. En met een onderstel. De werkwijze staat uitgelegd op het Net. Maar er was geen haast bij.
En op een dag, ongeveer zes maanden later, stond er een verrassing voor haar klaar. Mevrouw had een barbecue gevraagd? Mevrouw kreeg een barbecue!
Ze kon nog net een gil bedwingen. Dat meubel was vintage! Die stoel had ze nog gekregen van haar grootmoeder! Die stoel stond klaar om opgeknapt te worden …
En ze moest het hoofd buigen voor een feit : in denkwerk is hij een knoeierd. Maar zijn goed hart is een realiteit, dus houdt ze hem, want hij is een goeierd.
aquagym ~ een poging Mijn zus doet sinds kort aquagym en dat ik ab-so-lúút mee moet! 'k Ben helemaal overtuigd van het nut en de heilzame werking van aquagym maar ik vind zwembaden akelig.
Het galmt er.
Als kind vond ik dat niet erg, integendeel, het gejoel dat men al hoorde bij het binnenkomen maakte deel uit van de sfeer, was een deel van de voorpret. Later heette dat gejoel lawaai en kreeg ik er hoofdpijn van.
Er hangt chloor in de lucht.
Vroeger vond ik dat ook de chloorgeur erbij hoorde, tot de dag dat die geur me de ademhaling bemoeilijkte. Met bleekwater voor huishoudelijk gebruik heb ik geen moeite. Die geur vult niet de hele ruimte en die geur is ook zo weer weg. Maar als alle beschikbare ademlucht chloor bevat wordt het ineens iets anders. Dan moet ík daar weg. 'k Denk dat het van '86 of '88 geleden is dat ik nog in een overdekt zwembad geweest ben.
Een openluchtzwembad dan? Daar is de lucht oké ... Nee, daar is op warme zomerdagen teveel volk & ook herrie soms. Ik heb geen zin om aan de ingang rechtsomkeer te maken en onverrichter zake naar huis te komen. Daarom ga ik gewoon niet.
Een zwemvijver? Nee ook niet. Liever niet. Eigenlijk helemaal niet. In vijvers zitten beesten. Ik ben dan wel het grootste beest in die poel, maar ik moet niet hebben van dat klein gekrioel in stilstaand water. Dus blijf ik eruit.
Een meer dan? Daar zit zowat stroming in en dat beweegt dan toch. Nee ook niet. Ik ben bang van groot stilstaand water want de onderliggende stromingen betrouw ik niet. En die zoetwaterbewoners ook niet. Ooit ben ik eens samen met mijn zus Laura en haar 4 kinderen naar een meer geweest en ik heb heel de namiddag op de uitkijk gestaan of niet een of ander monster de kinderen zou meesleuren naar donkere koude diepten. Ja, iémand moet toch met die onwaarschijnlijkheden rekening houden hé. En dan die moddergeur...
De zee! Dat is geen stilstaand water. Welke zee? In de Noordzee zitten kwallen, de Middellandse zee is een open riool/beerput en in nog zuidelijker wateren zitten haaien.
Het enige wat me rest is een privé openluchtzwembadje : geen galm, geen chloorlucht, geen beestjes, monsters, riooltoestanden, kwallen of haaien. Maar een zwembadje zal hier op het terras (2 hoog) moeilijk worden. Jammer. 'k Had graag iets over water geschreven vandaag, maar dat lukt dus niet. m EZW-12/2011, HiH-12/2014, bijgewerkt
een achtergelaten boodschappenlijstje 1 flesje tabasco 1 pak water keukenpapier
En dat is het. Op een stukje karton van 4 op 4 cm. Een keurig handschrift, goed leesbaar, men heeft de tijd genomen om het te schrijven. Vermoedelijk een oudere persoon. Denkelijk een man. Hij heeft het zelf opgeschreven, op een stukje karton omdat niks bruikbaars weggegooid wordt. Misschien heeft hij in een atelier gewerkt? Daar wordt ook op van alles geschreven, op hout, lei, karton, het hoeft geen papier te zijn.
Zijn echtgenote heeft het gedicteerd. Of zijn dochter. Die twee vrouwen waken er over dat ze hem bezig houden en in beweging houden en zijn ego onderhouden. Daarom moet Pa het zelf opschrijven.
Omdat de dochter paprika’s aan het spoelen is : schrijft gij dat efkes Pa? Mijn handen zijn nat. Omdat haar moeder ‘haar bril niet vindt’: schrijf gij dat eens, Jean. Hem vooral bezig houden, had de dokter gezegd. En Jean schreef dus zorgvuldig op wat de vrouwen in zijn leven vonden dat hij nog aankon:
- een flesje tabasco Pa, voor bij de spaghetti. - een pak water Jean, ’t is de laatste fles. (6 x 1,5L = 9kg) Zo’n pak water van 9 kg kan hij na een leven van fysieke arbeid nog zeker heffen. Daarover waren de moeder, de dochter en de huisarts het eens. - een pak keukenrollen, dat weegt niks, maar het maakt wel de caddie vol. Dan heeft hij het gevoel dat hij met een volle kar naar huis komt, dat hij het zwaar werk doet en aankan, voor de vrouwen in het huis.
het lijstje bevat iets voor fysieke kracht : 9 kg aan water, iets voor het ego, de caddie vol maken en iets voor de focus, een flesje/doosje tabasco vinden in de afdeling kruiderijen en tafelzuren.
Jean gaat niet om boodschappen, hij is op missie. En de vrouwen in zijn leven zien hem graag:
- Ma, zou hij nog weten dat het groene tabasco moet zijn? - Laat maar zo meiske ..., laat maar zo.
Het eist zijn tol, iemand graag zien voor wie de wereld nog 4cm op 4 is.
te gast bij Wim Helsen, Herr Seele met De avonturen van Pa Pinkelman & Tante Pollewop van Godfried Bomans
Tante Pollewop zoekt Pa Pinkelman
Reeds gedurende vijf maanden leeft Tante Pollewop in het Tehuis voor Corpulente Dames en kwijnt daar gestadig weg. Zij wordt steeds neerslachtiger en steeds dikker. Dit nu is aldus gekomen.
Na Kareltje en Flop in Bussum te hebben achtergelaten, is zij met Pa Pinkelman in haar eigen huisje getrokken en daar onmiddellijk thee gaan zetten. U herinnert zich dat toch wel? Maar reeds de volgende dag is er een ambtenaar gekomen om te informeren ‘hoe het eigenlijk zat’. Pa Pinkelman haalde uit de broodtrommel alle formulieren, die hij in zijn lange leven niet had weg gegooid, maar er ontbraken er acht en dertig.
Tante Pollewop vond er toen in haar naaidoosje nog drie, waaronder een verklaring dat zij geboren was en een oud schoolrapport. Maar het was lang niet genoeg voor de ambtenaar. Hij wilde met dertig formulieren genoegen nemen, maar daaronder ging hij niet. Hij liet niet met zich spelen, zei hij. Hij was niet gek.
klompen & de slippers van mijn leven platijn / plattijn : Benaming van zeker schoeisel, dat in verschillende tijden een verschillenden vorm had; inzonderheid een schoeisel, bestaande uit een houten onderstuk, met van boven een riem om het onder den voet te bevestigen.
Trip, muil op houten blok. Eertijds soms ook van een ijzeren beslag voorzien.
De platijnen dienden om den voet in te steken als men dezen bij het gaan niet vuil of nat wilde maken, of om des winters niet met den kouden vloer in aanraking te komen.
‘een schoen met houten zool en lederen bovenbekleding’.
-------
Ziezo, dat weten we ook weeral.
De beschrijvingen doen me denken aan de Zweedse klompen. Zo rond ’81 waren ze nog overal te verkrijgen. Men zag ze ook overal. Ze werden veel gedragen door mensen met staande beroepen. Verpleegkundigen, de mensen van de bakkerij, de mensen van de keuken… Ik wou ook zo’n paar. Witte. Om te dragen aan boord. Klompen met ingebouwde steunzolen! Gedaan met de vermoeide benen en de pijnlijke enkels ’s avonds.
En klompen zijn niet open aan de teen. Dat is een groot voordeel wanneer het schip bulk vervoert en het kolengruis of de bauxiet of het ammoniumsulfaat door de deuren komt binnenwaaien en zich in hoeken en spleten nestelt.
De kok en de bakker droegen ze toch ook, waarom ik dan niet? Kermille, dat ik daar niet eerder aan gedacht had. En ik kocht gelijk twee paar. Witte voor tijdens de service-uren, zwarte voor de uren van onderhoud.
Waar ik niet aan gedacht had, was dat aan boord de vloerbekleding op een stalen plaat ligt en dat daardoor het geluid van de klompen in het kasteel (de bewoning) veel verder draagt dan in een gebouw aan de wal. En aan boord is er altijd wel iémand die slaapt of moet gaan slapen, omdat er de klok rond gevaren, dus gewerkt wordt.
Van de klompen van de kok en de bakker had men zo geen last, onder de keuken liggen geen cabines, daar liggen het magazijn en de koelkamers. En de keuken heeft een betegelde vloer, daar ligt een dikkere chape dan in de andere ruimtes en op alle andere decks, waar een lichtere vloerbekleding ligt. De derde dag werd ik verzocht mijn klompen uit te laten. Oók in de mess, want daaronder lagen de cabines van de bemanning.
Iedereen werd er oren-dol van, van die houten zolen, behalve de keukencollega’s en ik. Ik zweefde op mijn klompjes, maar ik kon ze dus niet meer dragen. Daar ging mijn goed idee. De klompen konden al terug de valies in en het contract zou nog zes maanden duren. ‘k Had wel ander schoeisel bij, maar dat was de bedoeling niet hé. Dat waren trouwens geen werkschoenen.
In Brasil ben ik dan geschikte werkschoenen gaan zoeken. Van het plaatselijk aanbod kwamen enkel slippers in aanmerking. De solide versie van het strandschoeisel, op stevige rubber plateau’s van ongeveer 2cm dik. Antislip-slippers, met onder de zool ribbels tegen de aquaplaning. Heel stille en stevige, veerkrachtige, heel bruikbare en comfortabele werkslippers, gevonden in een onooglijk winkeltje in een havenbuurt. ‘k Mis ze soms nog, ze liepen zo mals! ‘k Had toen drie paar moeten kopen. Of 30 paar, van ’81 tot nu.
te gast bij Wim Helsen, Johan Braeckman met 'De Elementen' van Euclides
Algemeenheden
Dingen die aan een ander ding gelijk zijn, zijn ook aan elkaar gelijk. Als men aan gelijke dingen, gelijke dingen toevoegt, zijn de totalen ook gelijk. Als men van gelijke dingen gelijke dingen afneemt, zijn de resten ook gelijk. Dingen die met elkaar overeen komen zijn gelijk. Het geheel is groter dan het deel. De Elementen, Euclides
De invloed van de Elementen is enorm groot, het bleef een basiswerk in het onderwijs en de meetkunde tot in de twintigste eeuw. De strikte methode om met behulp van de rede vanuit slechts enkele axioma's verscheidene theorema's te bewijzen bleef van belang in de ontwikkeling van de wetenschap en de wiskunde. Het beïnvloedde ook het werk van wetenschappers - zoals Nicolaus Copernicus en Isaac Newton, wiskundigen en logici - bijvoorbeeld Bertrand Russell en Alfred North Whitehead en filosofen als René Descartes en Baruch Spinoza.
‘k Ben geen arachnofoob die wild begint rond te stampen bij het zien van een spin, maar ik ben evenmin een arachnofiel die de diertjes in saaie bakjes verzamelt.
‘k Wil gewoon eerst laten horen dat ik die twee moeilijke woorden opgezocht heb.
Dood maken doe ik niet, spinnen eten insecten. Ik niet. Dus zijn spinnen nuttiger diertjes. Volgens mij is er genoeg plaats op deze planeet en ook in ons appartement voor, buiten ons twee, nog een aantal wezens.
Behalve in de douche. Douchen doe ik liefst alleen. Sommige spinsoorten hebben vier paar ogen. Dan voelt een mens zich toch bekeken zeker.
Spinnen hebben af en toe water nodig voor het een of ander, iets met chitine, als ik het goed begrepen heb. Er zit al eens een spin in de douche. Die schep ik er dan uit met een stukje karton van de geurstaaltjes. Er zitten genoeg kartonnetjes in dat mandje voor een heel spinnenseizoen. En dan wip ik de spin boven op de kast. Uit het raam gaat niet, we hebben zo’n hoge reep kipraam in de badkamer, ik krijg de spin langs daar niet buiten.
Toen we hier pas woonden, zette ik de spin in de wastafel, maar dat doe ik nu niet meer.
Er zat eens een spin in de douche, op weg naar water. Ik nam haar op een kartonnetje, en ik had geen zin om mijn badjas weer aan te trekken en naar het raam van de slaapkamer te stappen om de spin buiten te zetten. Daarbij, het beestje moest niet in de slaapkamer zijn, het was opzoek naar water. Dus dropte ik de spin in de wastafel. Dat leek me een logisch alternatief voor de douche.
Toen ik uit de douche stapte was ze niet meer te zien. ‘k Was ze eigenlijk al vergeten. Uit het oog, uit het hart.
Toen den echtgenoot de badkamer in gebruik nam begon hij met tandenpoetsen en ging dan over op gebrul. Ik sprong de badkamer binnen klaar om hem alle mogelijke eerste hulp te verstrekken, maar het was de spin die hulp nodig had. Het beestje was uit de afvoer tevoorschijn gekomen en voor LM was het een territoriumkwestie, een van de twee moest wijken.
Aangezien LM de grootste van ons drie was, ordonneerde hij mij de spin weg te maken. Ik opnieuw met een kartonneke in de weer en vermits Spinnekop waarschijnlijk voldoende waterdruppels gevonden had in de afvoerbuis, bracht ik haar naar de vensterbank van de slaapkamer.
Dus nooit nog spinnen in de wastafel. Altijd bovenop de kast. Daar kunnen ze hun beurt afwachten. Daar zitten ze dan in zijn nek te kijken tot hij weg is. Maar dat weet hij niet.
te gast bij Wim Helsen, Koen Fillet met een tekst van Maarten Boudry
Er is een gegevenheid in het talig geschrevene, althans voor zover het zich aandient in inscripties van betekenaars, dat zich ten enenmale onttrekt aan elke betrachting tot aanschouwelijk-worden, als ware het een verdwijnpunt van herme(nue)tische verdichting. Precies dat nu, wat zich aandient als het elusieve/allusieve in elke taligheid (cf. Derrida) verhult een zeker manco (Lacans ‘objet petit a’), de verknoping in het web van betekenaars. Het on-denkbare kan zich niet laten schrijven zonder zichzelf op te heffen, zonder zich als het ware te ver-denken.
over zon en zeep en bloedgeven Bloed geven vond ik een plicht maar ik ben bang van naalden. En dat bang zijn beterde niet met de leeftijd. Echt niet. In de zomer van '88 kreeg ik de kans om komaf te maken met die naaldenfobie.
Het was een zeer zonnige ochtend en ik stapte naar de bakker in het centrum van de gemeente, de berg af. De deur van het café stond open en Josiane (de bazinne) was daarbinnen aan het schrobben dat het schuim tot halverwege de stoep kwamen gezweefd. Gezwoven. Het rook fris naar propereteit en bruine zeep en de vlokken schuim twinkelden in de ochtendzon. De wereld blonk.
- Ge zijt al zo vroeg bezig, Joske, andere openingsuren? - Neenee, ik ga sebiet bloed geven, dus doe nu ik de kuis hé. Straks zal dat niet meer gaan.
En of ik mee ging.
Bloed geven … ikke. Met een naald. In mijn vel. Zelfs tot helemaal in mijn ader. Op slag blonk de wereld vele minder.
Mijn andere hersenhelft hield het rationeel: Josiane had een drukke job, een gezin en was 26j. Ik was 36j, weeral eens met verlof, en ik had buiten de job geen noemenswaardige verplichtingen. Wie van de twee zou er eigenlijk bloed moeten geven. Juist ja. En ik voelde de schaamte van mijn kippevel naar mijn binnenste kruipen. Dus ging ik mee. We moesten verder bergaf en met mijn gemoedsrust ging het ook zo.
In het paviljoentje werd Josiane begroet als een oude bekende en ze stelde mij voor als kandidaat-bloedgeefster. Dat deed ze zó opgetogen dat ik heel efkes dacht dat bloedgevers een premie ontvangen per nieuwe rekruut.
Zij mocht doorlopen, ik moest een vragenlijst invullen. Op die vragenlijst werd ik afgekeurd: ik kwam te vaak in malariagebieden. 'k Mocht geen bloed geven. 'k Ging buiten op het bankje zitten wachten. Ik had geen naald gezien en geen bloed gezien en de zon scheen. Ik was opgelucht. En tegelijk gegeneerd dat ik zo opgelucht was.
- Awel? Waar waart gij nu ? vroeg Josiane toen ze buiten kwam. - Awel, ik ben afgekeurd vanwege de koopvaardij. 'k Ben te vaak in malariagebieden. - Ah. En hébt gij malaria? - Niet dat ik weet ... - Tiens.
Nu nog, wanneer ik aankondigingen zie dat er bloedinzameling georganiseerd wordt en hoewel ik qua leeftijd zelfs niet meer in aanmerking kom, ruik ik zon op vlokken zeep en voel ik een mengeling van opluchting en schaamte.
te gast bij Wim Helsen, Siska Schoeters met 'De romantische komedie' van Stephanie Coorevits
Reeds als kind zag ik opvallende discrepanties tussen de familie Tanner en de familie Coorevits. Tot op de dag van vandaag heb ik bijvoorbeeld nooit tegen mijn ouders, zussen of broer gezegd dat ik van hen hou. Wij zeggen zulke dingen niet tegen elkaar. Niet omdat we elkaar niet graag zien, integendeel – gewoon omdat het nu eenmaal niet in onze aard ligt om kwistig met emoties te sproeien. Mocht ik het ooit in mijn bolle hoofd krijgen om mijn liefde uit te spreken ten aanzien van mijn familie dan zouden ze 1. Wegkijken 2. Ietwat ongemakkelijk op hun stoel beginnen draaien en 3. In het beste geval iets mompelen in de zin van ’dat is goed, kind’ – maar waarschijnlijker is dat ze me keihard zouden uitlachen. Ik vind dat niet erg. Grote emoties geven me een ongemakkelijk gevoel en ik ben van mening dat als je na dertig jaar intensief contact nog steeds blij bent om de ander te zien, dat meer zegt dan drie onnozele woordjes die zo vaak gebruikt worden dat ze hun betekenis volledig hebben verloren.
Dat had ik heel graag gekund, op de vingers fluiten. Niet om er frivole of gekke dingen mee uit te halen maar om signalen te geven naar mensen die te ver af staan om stemgeluid te horen. Of wanneer er teveel lawaai is om iemand te horen. Een fluitgeluid is hoog en scherp en snerpt door de andere geluiden door.
Niet dat ik heelder toonladders zou fluiten, maar als ik een stuk of vier signalen had kunnen fluiten zou ik daar heel blij mee geweest zijn. Toen. Nu is dat zo niet meer nodig. Ons actieterrein is niet zo groot meer.
Oefenen? Oefenen heeft niet geholpen. Ik produceerde hoogstens wat blaasgeluiden gelijk een boze kat. Of ik schoot in een lach. En fluiten en lachen tegelijkertijd, dat gaat niet, mijn lippen wisten niet meer wat ze eerst moesten doen. En ik ookni.
Later, na een paar verbouwingen aan mijn gebit, kon ik zelfs niet meer gewoon fluiten. Dat vond ik eerst eigenaardig. Misschien is het een kwestie van wennen, dacht ik, of oefenen. Maar mijn fluitvaardigheid keerde niet weer. Dat vond ik jammer. Want ik floot toonvast hoor, ook al zing ik vals. Zingen kan daarom enkel onder de douche. Fluiten kon ook in de woonkamer, in de keuken, in de inkom, in de nachthall & de berging, op het balkon, op het terras, in de slaapkamer, in ‘t bureau en in de garage. Eventueel ook in de lift, als er niemand bij was. Fluiten vergrootte dus aanziénlijk mijn toonkunstig territorium. Helaas. Sinds ik niet meer kan fluiten heb ik enkel nog de douche als muzikaal toevluchtsoord.
Mijn zus Laura kan het wel fluiten, en op haar vingers fluiten ook. Wanneer zij haar volk aan tafel moet roepen fluit ze een signaal dat over een prairie van 3 ha hoorbaar is. Zelfs wanneer mist de geluiden dempt. En ook wanneer er sneeuw ligt die de geluiden opslorpt. Zo goed kan mijn zusje fluiten.
Ze heeft eens een jaar en langer met blokskes op haar tanden gelopen. Toen ging het fluiten niet zoals ze het wou. Ze gebruikte bij etenstijd een koebel die had ze nog van in Melchtal. ‘k Wou haar een triangel cadeau doen om buiten aan de keukendeur te hangen. Maar dat vond Ma Dalton toen niet nodig. Ze kan allang terug fluiten nu en dat doet ze weer goed. Nu Grandma Dalton. Een holster aan elke kant van het schortje zou haar tenue compleet maken.
prenten kijken in november Zonnig, koud en droog. Bij zulk herfst- & winterweer mochten we buiten spelen. Zo lang het maar droog bleef. Ingeduffeld als poolreizigers renden wij onszelf blozende wangetjes.
Bij grijs en vochtig novemberweer zoals vandaag werden we binnen gehouden. Dan haalde mijn Ma al eens de prentenboeken uit de kast. Prentenboeken waren geen beeldverhalen hoor. Die kwamen bij ons thuis niet binnen want ‘daar wordt men lui van’.
Mijn Pa zat mee Suske & Wiske te lezen op familiebezoek waar beeldverhalen in huis waren. Daar mocht het dan wél … ?
De prentenboeken waren 'de boeken van Oma' met verhalen en de prenten had men twee generatie vóór ons bijeen gespaard met chocoladepunten. De prenten waren ooit ingekleefd met vloeibare lijm, uit een klein glazen flesje met een rode rubberen dop. Arabische gom. Dat woord snapte ik niet, want een gom diende om te gommen. Maar gom uit Arabië was vloeibaar en men kon er mee lijmen. Er was zelfs een film over Arabië, maar die ging niet over gom. 1962, Lawrence of Arabia , https://nl.wikipedia.org/wiki/Lawrence_of_Arabia_(film)
De prentenboeken waren breder dan ze hoog waren en de prenten stonden afwisselend links en rechts in de tekst. Met die boeken moesten we aan tafel blijven zitten omdat ze nog van Oma geweest waren. Ze werden niet in de sofa of op het tapijt gelezen zoals Jip en Janneke. En niet met betterfoodhandjes ookni! Laura was pas drie maar elk soort illustratie boeide haar. Toen al.
Een paar dagen geleden was ik op zoek naar iets en ik kwam illustraties van Blanche Fisher Wright tegen. Zij tekende helemaal in de sfeer van die prentenboeken van Oma. Over Blanche Fisher Wright zijn zeer weinig gegevens te vinden op ’t Net. Enkel dat ze als illustrator actief was in de jaren 1910. Dat kan kloppen, Oma is geboren in 1908 of daaromtrent. Fisher Wright is niét de illustrator van de prentenboeken van Oma, maar haar tekeningen hebben wel dezelfde sfeer.
Er zijn de prenten over gewone mensenkinderen, zoals u en ik, en er zijn de prenten over prinsen en prinsessen. En pages. Page worden leek me haalbaar.
Amai, als ik de precisie-instructies op TV zie, dan eh, dan zal ik maar ik iets bekennen : ik heb in mijn leven nog nooit een frietketel bediend. Sinds '52, wil dat zeggen.
Dat is zo gegroeid en ik heb dat laten bestaan omdat ik, de geschiedenislessen indachtig, doodsbenauwd was van kokende olie.
Nog voor ik groot genoeg was om met mijn neus boven het aanrecht te komen, mocht ik meehelpen in de keuken. 'k Heb een zeer levendige herinnering aan de keuken in de Mommaertsstraat (Brussel), 'k zal toen vier jaar geweest zijn. Mijn moeder was aan het afwassen, de zon scheen binnen en ik wou per se helpen. Ik drong aan. Ze gaf me een lepeltje om af te drogen. Dat was beneden mijn waardigheid want ik was al bijna een jaar 'grote zus' en wou dus het echte werk.
Ik sleepte een stoel naar de keuken, spreidde een handdoek over de zit en eiste zo ongeveer van mijn moeder dat zij daar een teloor zou opzetten. Ik heb met de vier tippen van de handdoek dat bord staan droog boenen tot mijn moeder klaar was met de afwas. De stoel had springveren in de zitting. Misschien was het dat wat me aan de gang hield.
De zon scheen volop binnen, het was een achterkeuken en de duiven roekoeden. Toen was geluk nog heel gewoon - 1956.
Jaren later woonden we ergens anders en stak ik al een eind boven de potten uit.
In een huishouden waar én Pa én Ma een winkel hebben, was elke hulp welkom. Zodoende leerde mijn Moeder me koken, dieet-koken. Zij hartpatiënte (sinds haar 16j) en hij toen al suikerpatiënt. Dus: eten maken - iedere avond intijds een maaltijd op tafel. Pa & Ma sloten elk hun winkel om 19h en aten thuis om 19h30. Dat is te laat voor de jongsten, zij aten om 18h. Eten opwarmen voor Pa & Ma? Nee, dan wordt het vettige prak en juist zíj twee mochten dat absoluut niet hebben. En microgolf bestond nog niet. Dat betekende twee keer koken hé. Afruimen, afwassen, opruimen, huiswerk maken. Slapen en 's anderendaags om 06h er terug uit. Soms denk ik dat ik nu nog aan het uitrusten ben van toen.
Voor één ding heb ik het been stijf kunnen houden: ik wou niet werken met de frietketel. Die moest uit de kelder naar boven gehaald worden en ik zag me de trap niet doen met zo'n zwaar ding.
Ten tweede, ik wou geen kokende olie met lastige zusjes die mekaar achterna zaten ipv hun huiswerk te maken. Wisten die twee Groten veel wat er thuis allemaal gebeurde wanneer ze er niet waren. Geen frietketel dus. En bij uitbreiding geen oven. Die schotels zijn ook meer dan 100°C wanneer ze er uit komen.
Dat heb ik erdoor gekregen : geen frietketel en geen oven. Ja, het was dat of helemaal geen eten. Dat ik mijn positie toen niet méér uitgebuit heb ligt waarschijnlijk aan mijn ingebakken gemeenschapsgevoel. Lach niet. Ík zit er mee hé, met dat ingebakken.
Later zat ik ergens op een studentenbudgetje te overleven en stond de aankoop van een frietketel op geen enkele lijst. Toen kwam er een huishouden, nogal alternatief, macrobiotisch en zo, geen frietketel nodig. Dat huishouden hield op na een tijd -in peis en vree- want zo wordt men van macrobiotiek. En het leven ging verder zonder echt nood aan kokende olie.
Begin '92 waren LM en ik een huishouden. Eind '92 zijn LM en ik getrouwd. Iets later wou & zou LM een frietketel. Op een dag kwam hij er mee thuis. En dan niet met dat gemakkelijk te onderhouden model waarvoor ik eventueel wou settelen. Ik kon geen kant meer op, tenzij terug in de tijd, naar de Middeleeuwen : geen kokende olie, genade! Er werd een bestand gesloten, hij zou zich bezig houden met dat gedoe.
Voor frietjes hebben we de ketel nooit gebuikt. Hoogstens voor loempia en dat zal het ongeveer zijn. Ook wel voor schijfjes. Of 'Engelse' frietjes: een 7 à 8 mm dik en een 15 à 20 mm breed. Ooit gegeten in Immingham, en verliefd als we toen waren, vonden we dat lekker. vandaar Engelse frietjes. Engelse frietjes aten we zo om de twee maanden. In 2005 kwam het verdict : geen gefrituurd voedsel meer voor LM. Het kostte me geen greintje moeite solidair te zijn. De frietketel staat nu al jaren in de berging. We zouden hem al jaren naar de Kringwinkel brengen, en het is er eindelijk van gekomen, gisteren.
Waarom schrijf ik dat nu allemaal? Dat weet ik zelf niet. Misschien omdat ik heel dat parcours vannacht heb liggen overdenken. Frietjes komen sinds 2005 uit de friterie. Zo om het jaar eens. In november. Gisteren.
woordenschat Woorden die eindigen op -teur hebben als vrouwelijk -trice acteur-actrice, directeur-directrice, …
Met het woord facteur lag het wat moeilijker hier in het gebouw. Voor onze naaste buren was onze dame postbode een facteuse. En zij waren daar categoriek in, haast fanatiek. Zodanig, dat ik omwille van de lieve vrede en de rust in het gebouw de zaak blauwblauw gelaten heb. Ze wat laten bekoelen. Want het was een echte kwestie aan het worden hoor, facteuse/factrice.
Ergens moet een kleinkind toch voor Verlichting gezorgd hebben want sinds de omschakeling van De Post naar B-Post zijn beide woorden goedgekeurd & oké bevonden. De naam van de nieuwe dame was Patricia, genaamd: Patrice, beroep: factrice.
Ooit hadden w’ een facteuse Die dame deed dat reuze Nu hebben w’ een factrice Die doet dat ook niet mis
Als je geen plan maakt voor je eigen leven, wordt je vaak ongevraagd ingezet voor andermans plannen. van P²
Ondanks onze plannen voor een eigen leven werden mijn zussen en ik opgevorderd voor de plannen van Pa, werden we regelmatig voor voldongen feiten gesteld.
Onze plannen waren soms vaag, we kenden enkel de richting. Zo is dat bij opgroeiende mensen. En omdat die plannen (nog) niet vastomlijnd waren, wisten we volgens hem niet wat we wilden en daar zou hij dan iets aan doen, want hij wist wat goed was voor ons : iets dat niks met ons te maken had maar alles met hemzelf en met zijn eigen visie. Zij kinderen waren de accessoires en figuranten in zijn bestaan, lijfeigenen.
Wij zijn het thuis afgebold, weg van de dictator en de tirannie. Ik heb ongeveer mijn meerderjarigheid afgewacht, Tina heeft gemaakt dat ze zwanger werd en Laura ben ik gaan halen toen ze 19 was, na grondig navragen bij jeugdrecht of dat al kon. Ze had onderdak en ik zou mee financieel instaan voor haar.
Tien jaar later, in ’88, -we waren toen al 36, 33 en 29- was hij nog zeer verbaasd dat ik een bepaald papier over een BVBA niet wilde tekenen. Zo vervuld was dat wezen van zijn eigen denken, dat zelfs volwassen kinderen lijfeigenen bleven zonder eigen beslissingsrecht.
Over die avond zou ik eens een schrijfsel moeten maken. Maar dan gaan er weer herinneringen met mij op de loop en dat wil ik niet. Hij is nu overleden en mijn gemoedsrust is van mij.
‘k Weet niet of Tina en Laura al waren aangemaand om te komen tekenen. Want we werden aangemaand hé, niet verzocht. Hij formuleerde geen verzoek : zoudt ge eens kunnen langskomen? Hij gaf een instructie : ge moet eens langskomen!
Nee, ideeën hebben was niet genoeg met een creatuur als hem in de buurt. Daarom zijn mijn zussen en ik het thuis afgebold, om uit zijn buurt te zijn. Om een eigen leven te kunnen bekijken. Om een eigen richting te kunnen kiezen en eventueel plannen te maken. En van ons drie koos ik voor het verst mogelijk weg. Toen Laura in veiligheid was koos ik voor de koopvaardij.
Hier moet het weekend nog beginnen en de eerste relazen van Thanksgiving zijn er al.
Een muziekstudent bracht vrijdag zijn concerthoorn naar het atelier voor reparatie. Het was dringend want er waren optredens gepland op zaterdag en zondag. Hij dacht dat iets in de windingen zat. Het voelde geblokkeerd aan en hij kreeg er amper of geen lucht doorgeblazen.
Het is niet ongewoon bij koperblazers dat er gedeeltelijke obstructies zijn in de tubes, omdat kleine voorwerpen er kunnen in verzeild geraken, de kleine legoblokjes bvb.
De baas testte de hoorn en die zat dicht. Volledig, compleet, helemaal dicht ! De student was op zijn onderlip aan 't kauwen van de zenuwen.
Na wat koteren, poken en prutsen kwam er iets uit de beker gerold. Een mandarijntje. Ow, zei de jonge muzikant schaapachtig. De baas en de jongeman bleven beiden staan kijken naar dat mandarijntje. De baas keek op. De jongeman begon aan een verklaring, met blozende kaken.
- Mijn Moeder heeft eh … we hadden gisteren gasten. Ze had met mijn hoorn een garnituur gemaakt, voor op het buffet, met gedoe van herfstbladeren en fruit en zo, een Hoorn des Overvloeds.
- Ja, zei de buikige baas vaag, moeders …
Voor die reparatie heeft hij niks aangerekend. Ook al omdat hij het mandarijntje mocht houden. Na zijn lunch heeft hij het opgegeten, terwijl hij uit het raam staarde in herinneringen aan moeders en grote familietafels van lang geleden.
een welgekomen stroomonderbreking Ergens half jaren ’70 was ik voor een etentje uitgenodigd bij Lies en haar man Luk, samen met haar broer SB. Lies en Luk stonden allebei in het onderwijs. Het was een uitgestelde housewarming. SB & ik kregen het etentje aangeboden omdat we bij de obligate barbecue in de zomer allebei out of Belgium waren, afwezig. SB zat toen met een opdracht in Zaïre en ik was ergens aan boord met een contract van zes maanden. Vandaar dat etentje, de uitgestelde housewarming.
De sfeer in huis had van in het begin iets onwennigs, iets geforceerds. Koel & killig, niks warming. Niet omdat het huis en het interieur kraakten van nieuwigheid en affigheid, maar er hing iets in de lucht tussen Lies en Luk. SB pikte dat op en werd er mistroostig van.
Lies had alle registers opengetrokken : bij kunstige hapjes en een ingewikkeld aperitief vertelde ze welke traktaties er nog op het menu stonden.
SB en ik zaten toen in het plebs-circuit, pils-&-spaghetti, en wij waren absoluut niet onder de indruk van haar menu. In tegendeel. Een pot mosselen of een dagschotel ware meer welkom geweest.
Luk zat ongeveer voortdurend naar buiten te staren en wanneer Lies hem iets zei of vroeg antwoordde hij afwezig. Of bitsig.
Die wil niet hier zijn, ging het door mijn hoofd. Hij wil ergens anders zijn. Die zit continu weg te kijken, te denken aan ergens anders … helemaal opgeslorpt door elders: hij heeft iemand anders! Ik ben net niet recht gesprongen toen mijn cent viel. Die slome leptosome had dus hormonen die hij niet aan de leiband wist te houden. Ge zult maar leraar zedenleer zijn hé.
- Straks voetbal, zei hij in een houterige poging tegen SB. - Straks eten we, replikeerde Lies. - Dan kan de TV toch opstaan! - Vandaag niet.
Lap, het Menu sloot het Voetbal uit. Ik verwachtte nog meer bitsigheden en SB –een beer van een vent- kromp alvast ineen onder zoveel disharmonie.
En toen viel de radio stil. In de keuken stopte de koelkast met spinnen. De sfeerlampen in de woonkamer hielden ook een stop. SB, klank-& lichtman zijnde, stapte naar de schakelkast : daar viel niks te doen. Noppes.
- ’t Zit buiten, zei hij tegen zijn zus, in de straatkast. - Ha! gilde Luk overspannen, we laten Chinees brengen en we kijken voetbal! En daar gaat uw dineeke! Lies nam de afstandsbediening, zette de TV aan en toonde haar groot genie wat er te beleven viel op het scherm: niks. Geen beeld, geen klank. - En daar gaat uw match! deed ze triomfantelijk. Luk op zijn sofa zakte ongeveer ineen, zijn laatste houvast om de avond door te komen was opgeslokt door de stroompanne die hij zojuist met gespreide armen verwelkomd had.
Buiten was het pikkedonker, we zijn over het terrein naar de auto’s gesukkeld en we hebben de bewoonde wereld bereikt : in Ternat hebben we in een café spaghetti gegeten, met een paar pinten erbij. Want die hadden we verdiend, SB en ik. En de TV stond er aan : Voetbal. Luk staarde naar het scherm alsof zijn zieleheil er van af hing. Lies zat luidop te organiseren hoe ze de marchandise van het etentje de komende dagen kon opgebruiken. SB hield zich bezig met zijn bord en ik bedacht dat de elektriciteitspanne die avond ons alle vier gered had van iets dat al lang niet meer bestond.
Het was een gewoon café, zonder smuk, gezellig en warm. Simpel en lekker.
andermans boodschappenlijstjes als inspiratie Deze morgen stapte ik naar de supermarkt en ik was al goedgezind op voorhand. De lucht was fris en knisperig, bijna lekker.
Ik zou raadselachtige boodschappenlijstjes vinden en deze keer zou ik ze mee naar huis brengen. Die kleinodiën zou ik voorzichtig strijken onder een doekje en dan inscannen en de meest plausibele of bizarre scenario’s zou ik erbij bedenken en daar zou ik dan de rest van de week zoet mee blijven.
Een mens kan zich nogal verheugen op een nieuw speeltje hé, op andermans boodschappenlijstjes. Edoch : sedert mijn vorig bezoek waren de plastic boodschappenwagentjes gepoetst. Duidelijk. Allemaal. Zo ver ik kon kijken. De tweewielertjes waren proper en leeg en totaal oninteressant. Zonder een trouwe klant iets te vragen of me te verwittigen had men die dingen hogedruk gereinigd, gezandstraald bijna. Allemaal hadden ze weer heldere kleuren en er in was nergens nog een achtergelaten floddertje papier te bespeuren.
Hij is zeven en hij krijgt een hond,af te halen op 6 december. Het hele Sintgedoe met de intrede verzinkt erbij in het niets. Van enthousiasme telt hij zelfs de dagen niet meer af zo hard klopt bij momenten zijn hartje : hij-krijgt-een-hond. Dat staat vast, dat is zeker, het hondje is echt.
Over de Sint is hij niet helemaal zeker meer, of die echt is, zeven en schrander zijnde.
Het hondje heeft al een naam en het is een meisje. Dat noemen ze een wijfje, zegt hij met kennis van zaken. Nu is ze nog bij de moederhond want ze is nog een baby. Hij heeft haar zelf mogen kiezen en soms al mogen vasthouden. Ze is klein en lief. En ze blijft klein en lief. Want haar moeder is ook zo.
Thuis staan al meubelen en huisgerief. Er is een etensbakje en een drinkbakje en ook een slaapkussen dat hij van Oma gekregen heeft. Het is van poezen geweest, maar dat weet het hondje niet. Er moet een dekentje op, want het is winter. En omdat het winter is heeft mama kleine jasjes besteld op het internet. De zakjes voor de poepjes krijgt hij ook van Oma. Cadeau. Hij bekijkt en keurt alle stukken en dan wordt hij stil van zoveel geluk. Een hondje.
En er is de bench, zo’n binnenhuiskooi in draadwerk, de slaapkamer van het hondje. De kooi is ruim genoeg voor een grote hond. In de bench zal Zijn Hondje slapen, op dat slaapkussen, onder dat dekentje.
Een bed en een deken kent hij. Maar hoe voelt een bench? Af en toe kruipt hij er in, om te weten hoe het daar ligt. Soms trekt hij het deurtje toe en sluit de ogen. Zo zou Zijn Hondje dus slapen. Het jongetje zuchtte van contentement.
Toen kwam daar een van de groten langs en die sloeber draaide de grendel van de kooi naar beneden. Dicht! Plots was de bench te klein, en het huis ook. 18h15 : ze zijn hem aan het uitleggen dat zo’n grote binnenhuiskooi voor een kleine hond veel ruimer aanvoelt dan voor een jongen van zeven.
te gast bij Wim Helsen, Geert Van Istendael met Aandenken van Friedrich Hölderlin.
Noordoostenwind, mij het liefst van alle winden Hij die vurige geest en behouden vaart beloofd aan alle schippers. Ga nu en groet de mooie Garonne en de tuinen van Bordeaux, daar, waar op de steile oevers het pad loopt en diep in de stroom de beek neerstort, waarboven echter uitkijkt een edel paar eiken en zilverabelen.
Nog steeds blijft het mij bij, ook hoe de brede toppen wuiven van het olmenwoud, boven de molen, in de tuin echter groeit een vijgenboom. Op feestdagen lopen de bruine vrouwen daar over zijden weiden, zo omstreeks maart, als dag en nacht gelijk zijn en over trage paden van gouden dromen zwaar een wiegende bries trekt.
[…] En ook de liefde richt onvermoeibaar de ogen, wat blijft echter stichten de dichters. Friedrich Hölderlin, 1803 vertaling : Geert van Istendael en Erik Derycke
te gast bij Wim Helsen, Eva de Roo met 'Verliefdheid is sterk' van Herman Brusselmans
Ik was twaalf jaar en verliefd op het mooiste meisje van heel ons dorp.
Wij hadden nog nooit een woord met elkaar gesproken,
tot ik haar vroeg of ze mijn vriendinnetje wilde worden.
Toen ze ‘Ja, heel graag’ zei hoorde ik dat ze heel erg stotterde.
En meteen werd ik ook nog ‘ns verliefd op het meisje met het mooiste spraakgebrek van heel ons dorp. Verliefdheid is sterk, 1997, Herman Brusselmans uit: Meisjes hebben grotere borsten dan jongens
Dit is de eerste dichtbundel voor kinderen van Herman Brusselmans, de bekende en vooral onder jongeren geliefde romanschrijver en columnist -ook op de radio. Zoals in zijn boeken probeert Brusselmans ook hier te provoceren; hij doet dit door de keuze van de titel, door de manier waarop hij met onderwerpen als kinderseks en -geweld en racisme omgaat en door zijn taalgebruik. De zwart-wit tekeningen passen wonderwel bij de brutale sfeer van de gedichten. De bundel bestaat uit twee delen: "Het rijmt" en "Het rijmt niet". Rijm en metrum doen in het eerste deel geforceerd en gekunsteld aan, de niet-rijmende gedichten lopen veel beter en natuurlijker. Hoewel sommige gedichten de indruk wekken zonder veel overweging geschreven te zijn, blijft er veel te lachen over om de grappige gedichten.
in de keuken, vandaag Vandaag gaat LM osso buco maken. Voor morgen. Het gerecht moet eerst helemaal afkoelen en wordt morgen zachtjes weer opgewarmd. Tot zover de theorie. In de praktijk staat er voor het ogenblik een 83 kilo enthousiasme, goede wil en ondernemingszin in de keuken. De kennis van zaken ligt in print naast hem. Hij wou nog een videootje bekijken bij njam.tv maar Telenet ligt hier plat sinds een uur of wat, hij zal het moeten doen met zijn A4-tje.
Voor het ogenblik is hij bezig met de mise en place. Dat heb ik hem goed ingeprent, ttz, ik heb hem getoond dat zelfs de grootste chefs dat doen. En toen nam hij het aan, dat men eerst alle nodige ingrediënten moet gereed zetten.
"Waar staat de rozemarijn?" "Op zijn plaats!"
Omdat ik uit de keuken gevlucht ben en vermits zowel Net als TV geveld zijn hou ik me in stilte bezig. Ik maak me nuttig met schrijven. Een blad vol. Of twee bladdes. Of meer. ’t Hangt er van af hoe lang de panne duurt. Door de panne voel ik me compleet afgesloten van de wereld. Ik zit in een saai landschap te wachten op betere tijden, zoals onder die vulkaan bvb, en ik kan niet eens opzoeken wie dat boek nu weer geschreven heeft. Malcolm Lowry, 1947
De Internetverbinding is mijn lijn naar mijn extern geheugen. En die is nu onderbroken door ergens een technisch falen. Jamaar! Het Internet is juist de bypass voor mijn falend geheugen! Geen Encyclo-woordenboek, geen synoniemen.nl, geen beeldmateriaal, geen documentatie, niksni. ‘k Zit hier te schrijven met enkel mijn twee povere hersenhelftjes. Voorlopig lukt dat nog, maar het voelt al wat benepen. Het had zo niet hoeven te zijn. Telenet leverde TV en Mobistar leverde Internet. Nu vroeg ik me vanmorgen af hoe het kon dat én Telenet én Mobistar tegelijk een panne meemaakten. Zouden zij een gemeenschappelijke infrastructuur hebben? Wat bleek : LM heeft weken geleden voorzieningen van Mobistar ondergebracht bij leverancier Telenet. Zonder me dat te zeggen.
- Waarom? vroeg ik. - Omdat het voordeliger is. Dat is een geldige reden. - Waarom hebt ge mij dat niet gezegd, bedoel ik. Daarop had hij kermille geen zinnig antwoord.
Daarom zeg ik niet waar de rozemarijn staat. Tussen de oregano en de tijm. Maar ik zeg het niet.
In de lagere school heb ik dat een hele tijd gedaan, op potloden knabbelen & sabbelen. Het hoorde erbij. Maar niet de potloden met gommetjes! Die gommetjes zaten in een koperen bandje en eens het gommetje er uit, kon men zich aan zo’n koperen randje lelijk pijn doen. Daarom knauwden we dat bandje dicht en viel er aan het potlood nog weinig genoegen te beleven. Trouwens gommetjes waren niet lekker, te korrelig.
Eerst alleen potloden, later ook bics. Liefst de echte, die met een houdertje en een drukknopje bovenaan. (foto links) Dat houdertje raakte na verloop van tijd kromgebogen. En het topje verdween ook al eens. Dan moest men de bic indrukken met wat men ter beschikking had. Een passerpunt bvb. ‘k Kan me niet herinneren dat iemand dat gek of eigenaardig vond, want er waren nog kinderen met omgekrulde houdertjes.
Het model rechts, de bic crystal was bijlange niet lekker, trok op niks. En wanneer het achtereinde kapot geknabbeld was, moest men nog opletten dat men geen inkt mee naar binnen zoog. Door het knabbelen kan men zich concentreren hé. Het was ook een bron van inspiratie. Nu heet het gewoon pica.
Ergens in het middelbaar kwamen de Parkers in de mode ('67?) en die hebben een metalen uiteinde. De makers van Parker wisten wel wat ze deden. Ze wilden niet dat een van hun producten afgesabbeld en afgeknabbeld ergens op een lessenaar of op een bureau lag te liggen. Dat zou antireclame zijn.
De vader van een klasgenote vloog op New York en bracht de Parkers mee per doos van 24 stuks. Zijn dochter verkocht ze aan 50 BF per stuk. Dat was, als ik me goed herinner, vijf keer minder duur dan in de winkel. Op een keer had hij Lady Parkers meegebracht. Een vergissing maar het formaatje was op school een onmiddellijk succes. Het was korter en dunner dan de gewone Parker, was meer hanteerbaar en lag beter in de hand.
De mijne was ivoorwit, de onderste helft, de bovenste inox natuurlijk. En het woord 'lady' gaf cachet. Dat woord had toen nog geen sanitaire bijklank, het klonk nog chic.
Met de komst van de Lady Parker was het gedaan met knauwen en sabbelen. Maar dat was niet erg, ‘k had me allang een weggetje geknabbeld naar de schoolkrant.
te gast bij Wim Helsen, Herman Koch met 'Droom' van Gerard Reve.
Vannacht verscheen mij in een droomgezicht mijn oude moeder, eindelijk eens goed gekleed: boven het woud waarin zij met de Dood wandelde verhief zich een sprakeloze stilte. Ik was niet bang. Het scheen mij toe dat ze gelukkig was en uitgerust. Ze had kralen om die goed pasten bij haar jurk.
Blijf altijd alert, en word wakker als je wakker bent.van P²
Dat alert-&-wakker zijn hier een probleem. Ik heb glijdende uren voor slapen en waken. Zo kan het gebeuren dat ik ’s nachts alert & wakker ben en overdag enkel nog wakker.
In de nacht van zaterdag op zondag had ik een hele organisatorische constructie over waarom ik pas op maandag of beter nog dinsdagvoormiddag bouillon zou maken. Allemaal heel logisch en helder, het klopte als een bus met de keukenplanning en ik was tamelijk tevreden over mezelf.
Maar ja … wie ’s nacht slim zit te doen loopt overdag te suffen natuurlijk Zo begon ik zondagnamiddag op automatische piloot aan de bouillon (4L) en tegen de avond pas herinnerde ik mij dat het niet klopte, ik had nog 2L visfumet in de koelkast staan die eerst ging dienen! Plus, er waren dingen die eerst op moesten, als middageten dan, en in de diepvries is voor het ogenblik geen plaats voor 4 literbekers met bouillon. Daar stond ik dan met mijn 4L. Gelukkig is het nu buiten kouder dan in de koelkast.
En ik had het allemaal toch zo wakker overdacht!
Hier is het 4°C op het terras, dat is 2° kouder dan in de koelkast. Daar staan de vier literpotten bouillon nu, op de vensterbank van het bureautje. Van waar ik zit te typen kan ik ze zien staan. Of beter, zij zien mij zitten typen. Alle vier staan ze daar hooghartig te zwijgen. Verbannen van de grote witte koelkast, hun tabernakel, naar een grijze vensterbank buiten.
In het kort, zaterdagnacht klopte mijn keukenprogrammatie tot en mét maar door te weinig slaap heb ik met mijn suffe kop zondagnamiddag heel die planning overhoop gehaald en 4L bouillon gemaakt. Dat was twee volle dagen te vroeg.
Daarbij komt dat LM gisteren wou gaan Chinees eten en ik ben te tam om te roepen : “Oh, nee dat kan voorlopig niet hoor! We moeten eerst ons teveel aan voorraad wegwerken!” Dat roep of zeg ik niet. Ik ga mee Chinezen. Gewillig. Want zo kan ik ook soms zijn.
Van kinderwoorden herinner ik me niet zoveel als ik wel zou willen.
Terwijl er in onze jonge jaren toch overal peuters & kleuters waren, bij familie, vrienden, kennissen en buren. Overal floreerde taterend grut dat taalpareltjes produceerde en ik kan er niks meer van opdiepen. Dat vind ik erg jammer.
We hadden in onze buurt een 12-tal adressen waar kinderen woonden en we konden nog op straat spelen. Die hoop kinderen was bij momenten wel een grote bende. Er werd Nederlands en Frans door mekaar gesproken, en iedereen had kleine zusjes of broertjes of allebei. Die hadden allemaal hun eigen kinderwoordjes. Wij namen die over, omdat ze verstaanbaar waren en om de communicatie vooruit te laten gaan.
Het was een koeterwaals dat ze twee straten verder -'achter de kerk'- al niet meer verstonden. En thuis evenmin. En er zaten ook een paar woorden Italiaans tussen, want de mama op n° 10 was een Italiaanse, en een woord of twee Engels, want de papa op n° 8 was een Engelsman.
Dat koeterwaals werkte op mijn moeder haar zenuwen en in huis mocht ons dieventaaltje niet meer gesproken worden. Dieventaaltje? Ineens beseften Tina, Laura en ik dat we een soort geheimtaal spraken. Vanaf toen werd het plezant natuurlijk. Een verboden geheimtaal! Wij! In onze eigenste straat!
En ik herinner me daar geen woord meer van. Heel erg vind ik dat.
kinderjargon Toppié, de dochter van mijn zus Tina had als kleuter een eigen woordje om ons de ernst van sommige zaken in haar leefwereldje mee te delen. Daarvoor versmolt ze de woorden erg en eng. Sommige dingen waren erng. Ernge dingen gebeurden bij momenten om de haverklap. Dat bracht ze dan met een gewichtig snuiteke : "Dát-ís-érng" Een nadrukkelijk uitgesproken, duidelijke mededeling waar we maar best rekening mee hielden.
Het volgende was dat er gradaties bestaan en dat men die kan verwoorden ook. Zo was er 'dat is erng óór!' Het zinnetje werd uitgesproken op datzelfde nadrukkelijk toontje, nu met bijbehorende blik. Alles duidde op een crisissituatie.
Later kwam ook nog 'éél erng óór'. Dit duidde op een catastrofe.
De termen erng, erng-óór en éél-erng-óór namen wij over natuurlijk en we gebruikten ze onder ons. Als Toppié er niet bij was. We hielden daar mee op toen we merkten dat we die woorden ook tegenover buitenstaanders begonnen te gebruiken.
Vorige zomer werd Toppiéke 44. Dat vond ze niet zo erng oor.
Vandaag had ik er genoeg van en deed ik er eindelijk iets aan, schreef Peter deze week.
Het verhaal :
Peters neefje Darren (4j) -de moeder vond die naam mooi!- krijgt zelf zijn veiligheidsgordel los en daar zit hij dan mee te prutsen en te klikken terwijl ze nog aan het rijden zijn. Peter kan in de achteruitkijkspiegel niet zien of Darren nu vast geklikt zit of niet en hij had hem sinds het begin van het schooljaar gezegd dat spelen met de veiligheidsgordel niet kan. Niét. En dat, als hij er niet mee ophield, Peter met hem wel eens naar de politie zou gaan. Waarop Darren dan meestal grijnst en blijft zitten klikken. Afgelopen week was de maat vol.
Peter had zijn dochters al afgeleverd aan hun school en reed met zijn neefje naar de ingang van de kleuterschool. Darren zat weer te klikken. - Darren? - mmm … - Darren, blijf van uw gordel. Het geklik ging door. - Darren? - mmm …
Peter gaf gas en reed door naar de parking van het politiekantoor. Hij haalde Darren uit zijn zitje, nam hem horizontaal onder de arm en stapte naar de deur. Darren zette een keel op. Met dat krijsend neefje stapte Peter het kantoor binnen. De planton was een oudere flik met een zware snor (bestaan die nog?) en Peter pootte Darren neer op de balie.
- Hij blijft niet van zijn gordel, hij klikt hem open, zei Peter.
De planton, een man van opa-leeftijd, keek ernstig over zijn bril naar Darren. De jongen was opgehouden met krijsen en wachtte af met een lipje. Hij wou van de balie naar beneden, maar die was wat hoog en Peter hield hem tegen. Nu een beverig lipje.
- Is dat waar manneke? vroeg de planton, van die gordel?
Darren knikte en zijn lipje begon nu echt te trillen.
- Dan moet ge dit meenemen, zei de planton streng en van onder de balie nam hij een sticker. Het logo van de politie. Peter nam de sticker aan en zelf een beetje onder de indruk antwoordde hij - Dankuwel, Meneer De Agent.
Hij wou Darren al van de balie plukken. - Zo rap niet! zei de planton streng en hij stapte naar achter. Hij kwam terug met een koekje van de koffiehoek. Hij overhandigde het speculoosje aan Darren. - Alstublieft jongeman, zei de planton van onder zijn snor. - Danku Meneer, prevelde Darren, zeer stil.
De sticker kleeft nu al een paar dagen achterop de zetel van Peter, vlak voor de neus van Darren. De gordel blijft dicht en iedereen die het horen wil mag weten dat hij op het politiekantoor geweest is. Bij de échte politie.
Peter schrijft (met een brede glimlach): ik heb daar grote chance gehad, met die opa-flik. Stel u voor dat er een jonge stagiaire gezeten had die zei: daar houden wij ons niet mee bezig, meneer, met jong kattekwaad. Ja, we hebben chance gehad.
Een schuchtere veertiger staat te golfen en slaat de bal de bosjes in. Hij gaat zoeken en treft daar een heks die in een grote pot staat te roeren.
- Wat zijt gij aan het doen? vraagt hij voorzichtig. - Ik maak een toverdrankje. Men wordt er golfkampioen van. - Ôoo, zucht de man, krijg ik een taske van die soep? Aub? - Ge wordt er wel golfkampioen van maar uw seksleven zal eronder lijden, waarschuwt de heks. - Bôf, zegt de man, schouderophalend. - Allez vooruit dan, zegt de heks, en ze laat hem een portie drinken.
Vanaf dan wint de man ongeveer elke partij, raakt bekend in de clubs van de streek, speelt tegen alle regionale kampioenen en het jaar is voorbij. Hij gaat terug naar heks in het bosje en doet dankbaar het relaas van zijn sportprestaties. - Jaja, zegt de heks, maar uw seksleven trekt op niet veel meer zeker? - Dat gaat, mompelt de man, dat gaat ... - Hoeveel keer hebt ge seks gehad, het afgelopen jaar? - Een keer of vier... of drie ... - Drié keer? En gij vindt dat dat gáát? krijst de heks. - Bôf, zegt de man bescheiden blozend, 'k vind dat toch niet mis voor een pastoor met een klein dameskoor.
m EZW-07/2011, HiH-11/2015, nooit bij een koor geweest
het mantra bij de vaatwasser Af en toe de clown uithangen is wel nodig nu. Want van de zonneschijn zullen we voorlopig niet meer breed gaan glimlachen.
Absurditeiten debiteren is een manier om de clown uit te hangen. Maar wanneer ik een paar voorbeelden op een rij zet leest dat zo melig dat ik ze allemaal gediliet heb. Onverwachte uitspraken doen wél de zon schijnen hier thuis.
Iets dat op Discovery Channel verscheen in een trailer, over visserij: het deck krijgt enorm stuifwater, ligt glad. Het schip rolt. Het is koud. De cameraman heeft zich waarschijnlijk vastgeklonken tegen een buitenschot want de camera blijft lopen. Links in beeld reciteert iemand van de bemanningsleden zijn mantra -met de zeggingskracht van vloeken- want hij moet zichzelf overtuigen dat zijn vingers niet aan het afvriezen zijn terwijl hij de krabbefuiken leegt :
I-LOVE-my-job, I-LOVE-my-job, I-LOVE-my-job …
Sinds mijn lumbale wervels tegenwerken -gelukkig heb ik er maar vijf- maakt LM de vaatwasser leeg. Dat doet hij blijkbaar niet elke dag van harte. Op een keer kwam ik de keuken binnen en terwijl hij voorover gebogen stond voorzichtig te wezen met breekbaar spul hoorde ik hem zeggen:
I-love-my-job, I-love-my-job, I-love-my-job …
Op diezelfde toon als de visser in nacht en ontij. Met dezelfde intonatie en kracht.
'k Beet op mijn lip en ging in achteruit de keuken weer uit. In de woonkamer kon ik mijn lach niet meer houden en ik vouwde dubbel. Weer niet goed voor de lumbalen natuurlijk. Gealarmeerd kwam LM kijken waarom ik die hoge geluiden produceerde. - Is er iets? - Ie-îîee-hie! Hie-ie!
En 'k zit hier weer te lachen terwijl ik het typ. 'k Weet het, het houdt geen steek, maar ik vond mijn zeebonk hilarisch, daar in zijn eentje in de keuken. Mijne puit moest aan boord elk van die zware machinerijen kunnen demonteren & assembleren voor onderhoud, maar om een vaatwasser te legen heeft hij een mantra nodig!
In de zomer van '71, toen ik 19 geworden was, heb ik een tattoeke laten zetten.
Ik was pas thuis weg en ik voelde me herboren. Ademlucht. Om dat keerpunt te markeren wou ik iets dat helemaal van mij was want mijn gestalte heb ik van mijn moeder, van gelaat lijk ik op mijn vader en over mijn karakter-&-temperament zwijg ik liever. Wat aan mij was er echt van míj?
Van de kruin op mijn hoofd tot in de tippekes van mijn tenen was er niks van mezelf. Alles wat ik heb of ben werd doorgegeven via die twee sets chromosomen die voorafgegaan werden door eeuwen genetisch materiaal van vroede voorvaderen en -moederen.
Het was werkelijk een beangstigende gedachte dat alle materiaal waaruit ik bestond, zijn oorsprong had in het ontstaan van de mensheid. Van dat besef ben ik weken niet goed geweest.
Maar het gaat beter, dank u.
Mijn navel was geknoopt door een klungel die zichzelf verloskúndig noemde. Kortom, er zat vanalles in mij en aan mij dat van een ander was of kwam.
Mijn namen! De naam heb ik van mijn pa, de voornaam werd gekozen door mijn ma en de afkorting, daar heeft Tina voor gezorgd toen ze leerde praten. Waar was mijn ikkigheid? Besef van identiteit heet dat nu, maar die begrippen moest ik toen nog leren verwoorden.
Het was een existentiële crisis, wist ik achteraf pas, en na vaag overleg met mezelf besloot ik dat er iets moest komen waar niemand anders dan ikzelf zeggenschap zou over hebben : een tattoo.
Die staat er ondertussen al 46 jaar, op de linker bovenarm, tegen de schouder, klein en het ontwerp is helemaal van mezelf.
Van Veen zingt 'alleen mijn kippevel is van mezelf' wat ondertussen óók achterhaald is, maar het nummer blijft een knap filosofietje natuurlijk.
te gast bij Wim Helsen, Eefje de Visser met de songtekst 'Australia' van The Shins
Born to multiply? Or born to gaze into night skies All you want’s one more Saturday Well look here until then, they’re gonna buy your life's time So keep your wick in the air and your feet in the fetters 'Till the day … They come in doing cartwheels We all crawl out by ourselves And your shape on the dance floor Will have me thinking such filth I'll gouge my eyes You’d be damned to be one of us girl Faced with a dodo’s conundrum I felt like I could just fly But nothing happened everytime I try
Geboren om te vermenigvuldigen of geboren om in de nachthemel te staren? Maar je wil alleen maar een extra zaterdag Wel, kijk hier, we gaan je levenstijd kopen Dus houd je vlam in de lucht en je voeten geketend tot de dag … dat we radslagendraaiend binnenkomen We kruipen op onszelf weer naar buiten En je vorm op de dansvloer zal me vieze dingen doen denken en mijn ogen doe opensperren Je bent gedoemd om een van ons te zijn meisje, geconfronteerd met het dodo-vraagstuk Ik voelde me alsof ik gewoon kon vliegen Maar er gebeurde niets telkens als ik het probeerde
In de jaren zeventig, (ik 25j) toen we in Ganshoren nog alle drie in mekaars buurt woonden zagen we mekaar regelmatig. Maar met periodes ook niet.
Laura en ik hebben een tijdje naast mekaar gewoond, elk in een klein huisje. Het gekke is, toen ik mijn zusje (18j) veilig dicht in de buurt wist, haar omzeggens bij de hand kon houden en haar elke dag kon zien, was dat ineens niet meer zo nodig. Soms gingen er drie weken voorbij eer we nog eens samenkwamen.
Ik zag haar soms op de stoep en dan wuifden we eens of soms babbelden we wat, of ik hoorde haar al eens rommelen in mijn keuken terwijl ik nog in bed lag. Er was een doorgang langs de tuin en de achterdeur deed ik niet op slot, dat kon toen nog.
Tina (22j) woonde twee straten verder om de hoek. Laura en ik hielden haar dochtertje Toppie (4j) regelmatig bij. Toppie bleef ook dikwijls logeren. Soms bij Laura, soms bij mij. We hadden een tweede babyfoon via de tussenmuur. Dat het een dunne muur was wisten we al wel, maar dat die muur maar een steen dik was, dat was een meevaller toen de babyfoon geïnstalleerd werd.
Het waren 'open' huisjes, er kwamen collega’s en studiegenoten en kameraden over de vloer en er bleef ook al eens buitenlands volk logeren wanneer de jeugdherberg van Brussel volzet was.
Een dame die rechtover woonde, boven de bibliotheek, zat elke dag aan haar raam en bekeek het gedoe en het geloop. Soms wuifden we naar haar.
Toen we uitzonderlijk eens tegelijk bij de beenhouwer stonden, vroeg ze vriendelijk : van wie is dat kindje nu eigenlijk? En ik flapte eruit : och madame, dat weten we soms zelf niet.
Pas toen ik haar geschokte uitdrukking zag besefte ik dat ik iets raars gezegd had. Bedoelde ze de vader? Ik had het over drie moeders, Tina, Laura en ik. Zo verweven was ons bestaan in die dagen.
En toen kwam het beroepsleven. Toen werd er verhuisd. Toen werd het anders.
Je in verstrijkende tijd onder een ondergaande zon tijdens een eindig leven in een uitstervende taal proberen te zeggen dat iets ondefinieerbaars niet zal blijven.
En dat dat troost biedt.. Marco Houtschild ~~~~~~~~~~
tweede lezing :
Je in verstrijkende tijd onder een ondergaande zon tijdens een eindig leven in een uitstervende taal proberen te zeggen dat iets niet zal blijven.
“Ja, we brengen humor. Maar daar zit altijd iets pijnlijks of triestigs in, hè.”
“Nu – de laatste tien jaar – komen de mensen net voor die mix tussen sérieux en slapstick naar ons kijken. De sfeer op een koffietafel na een begrafenis, maar als iedereen al vijf pinten op heeft. Een kruispunt tussen toneel, cabaret en concert. Een voorstelling van ons wordt nooit vergeleken met iemand anders. Dat vind ik een heel fijne constatatie.”
“Wij zijn nu bekend zonder bekend te moeten zijn. Een fantastische positie. Mensen komen naar onze voorstellingen. Maar als ik op straat loop, heb ik geen problemen. Wij zijn geen televisiefiguren meer – we doen bewust geen series op tv, we zijn cabaretiers en geen acteurs – maar we zijn wel bekend genoeg opdat alle zalen vol zitten. Want je mag nog zo goed zijn als je wil, mensen moeten wel weten dat je speelt.”
Gisteren keek ik eens of er op de boekenplanken iets staat dat ik nog niet gelezen heb. ‘k Moest niet lang zoeken, er staat al jaren een dikke pocket met een brede gele rug naar mij te grijnzen. Het ding bezorgt me sinds '92 een ongemakkelijk gevoel. Gekregen van LM en in die 25 jaar tijd nog altijd niet gelezen.
'k Had toen zo terloops eens gezegd dat ik feitelijk wat meer over Japan zou moeten weten. Omdat we zouden monsteren op een schip dat gecharterd was voor Japan en we daar om de zoveel weken zouden gaan lossen.
LM -in zijn kersverse getrouwde status galant, behulpzaam, zorgzaam & verliefd zijnde- komt thuis met een klepper van een boek, door ene K.G. van Wolferen: JAPAN, de onzichtbare drijfveren van een wereldmacht, 808 pagina’s, kleine druk. De voetnoten alleen al beslaan 70 blz’s.
Oei. Dat was mijn eerste reactie, oei. Want ik moest niet per se iets weten over de wereldmacht, maar over de havensteden. Aiai : hun 'onzichtbare drijfveren' waren evenmin mijn bekommernis, wat mij betreft doen ze maar ginderachter, in de Far East.
‘k Wou gewoon een handleiding over de Japanse omgang, welke valkuilen men moet vermijden, westerse barbaar zijnde. Een handleiding over de Japanse sociale geplogenheden, dat was hetgeen ik bedoeld had, Japan voor Beginners ~ Japan voor Dummies.
Hadden we toen maar Internet gehad.
‘k Heb het boek nooit kunnen wegdoen, bij geen enkele opruimbeurt, omdat het toch zo goed bedoeld gegeven was.
‘k Zal het waarschijnlijk niet meer lezen want het dateert van ’89, dus is de inhoud al lang achterhaald. Maar ik kan het niet wegdoen. ‘k Krijg het niet over mijn hart.
Misschien verdwijnt het ooit vanzelf, het verpulvert. Of het verdampt. Of zo. Dat zou een oplossing zijn. Dat zou me hartzeer besparen.
Die in onszelf dragen we hoop: als dat niet het geval is, is er geen hoop.
Hoop is de kwaliteit van de ziel en hangt af van wat er in de wereld gebeurt.
Hoop is niet te voorspellen of vooruit te zien. Het is een gerichtheid van de geest, een gerichtheid van het hart, voorbij de horizon verankerd.
Hoop in deze diepe krachtige betekenis is niet hetzelfde als vreugde omdat alles goed gaat of bereidheid je in te zetten voor wat succes heeft.
Hoop is ergens voor werken, omdat het goed is, niet alleen omdat het kans van slagen heeft.
Hoop is niet hetzelfde al optimisme evenmin overtuiging dat iets goed zal aflopen. Wel de zekerheid dat iets goed is, afgezien van het resultaat. Václav Havel (1935-2011)
In luchtkastelen bouwen ben ik tamelijk goed. Dat mag ook wel, want ik ben al een paar decennia bezig. In een advertentie zou ik zonder blozen mogen schrijven: meer dan 50 jaar ervaring. Met in het logo zo'n lauwerkransje rond het getal 50.
Het is een eenpersoonsbedrijfje. Zo blijft het overzichtelijk. Bij mij komen geen Amerikaanse babbel-technologen het boeltje uithollen en opblazen. Mijn zeepbellen blijven helemaal de mijne. Als ik ze wil delen zal ik ze wel cadeau doen. Dat is plezanter voor de boekhouding, er ís namelijk geen boekhouding.
Luchtkastelen bouwen mag niet verward worden met dagdromen. Het luchtkasteel en de dagdroom zijn wel verwant. Bij dagdromen laat men zich drijven op een stroom van gedachten. Dat kan plezierig zijn, maar dat kan ook chaos veroorzaken. Bij luchtkastelen modelleert men zelf de gedachten.
Het plezierige aan luchtkastelen: men moet ze niet afbreken, men moet geen puin ruimen.
Iets anders is het wanneer een luchtkasteel verplaatst moet worden naar de tastbare wereld. Men wil een project verwezenlijken. Dan houdt men best rekening met een paar Realiteiten : stress, budget, tijd, tegenslag ... Het boosaardig neefje dat dan al eens ongevraagd komt meespelen heet Wensdenken. Wensdenken doet het project soms struikelen. Daarna moet men puin ruimen: fysiek en financieel, psychologisch en emotioneel ... Dat kan pijn doen.
Een luchtkasteel bouwen is niet gebonden aan tijd of ruimte of budget of andere wetmatigheden.
Ik begin met een onderwerp aan de voordeur, bouw verder op terwijl ik naar de bushalte stap, bouw een paar barokke bedenksels in tijdens de rit en schuif de funderingen er onder wanneer ik afstap.
Is het kasteel onbruikbaar? Dan zal de frisse buitenlucht het oplossen.
te gast bij Wim Helsen, Jules Deelder met een tekst van Frans Vogel
Klaaglied van een gastarbeider
Ieke srijve aan mijn vrou, ieke nie fan Hollant hou. Hier die mense zo gauw kwaat as jij seg ”Iek nie verstaat’’ Kom jij binne ien die kroeg sij nooit groeten jou teroeg.
In fabriek jij doen vies werk, hier jij heb geen eigen kerk. Vaak jij wonen voor 1 huur, die sij maken veels te duur. Sij jou beetsje oenderdrukken en probieren jou te pluken.
Siet jij in die bus of trem, sij jou duwen bijna klem. Of as jij jouw krant ga kopen, sij jou onderboven lopen. Ieke nie graag spreke kwaat, maar so ies as ut hier gaat.
Al die tijd dat jij hier ben, ies dar niemant die jij ken. Hier jij eenzaam en verlaten, jij kapoet door lege straten. Ieke srijve aan mijn vrou, ieke nie fan Hollant hou. Klaaglied van een gastarbeider, 70’s, Frans Vogel
In bubbelplastic de bubbels platknijpen helpt soms bij sommige mensen om kalm te blijven. Die bubbelplastic zou in goed Nederlands 'noppenfolie' heten.
Nu las ik niet noppenfolie maar noppenfolie, want voor sommige mensen is het een folíe met die fôlie, er bestaat zelfs virtuele hulp.
klank moet aan hoor, http://www.therightfoot.net/mystuff/whatever/swf/bubblewrap.swf Om een nieuw velletje plastic te krijgen : op FRESH SHEET klikken. Als het vooruit mag gaan of (hoog)dringend is : MANIC MODE aanvinken. Voordeel : het is gratis en het aantal blaadjes kan onbeperkt vernieuwd worden.
Maar wat als men onderweg is, wanneer men de handen niet vrij heeft voor virtueel soelaas?
Vanmorgen werd ik wakker op een menselijk uur, -eens niet in het putteke van de nacht- én ik was uitgerust. Waar gaan we dát schrijven? Hier. Hier gaan we dat schrijven.
'k Startte het koffieapparaat, keek in de mails of er iets te zien was en toog badkamerwaarts, fluks & gezwind. Of wat daar vandaag nog kan voor doorgaan.
'k Draaide de douchekraan open, deed mijn brilleke uit, 'k trok de pyjamavest over mijn hoofd en toen zat ik vast. Mijn haar hing in de knoopjes van de pyjamavest.
Daar stond ik dan. Ik zag vaag de drie knoopjes, maar ik zag niet langs welke kant of hoe ik mijn haar moest losmaken. Daarvoor had ik mijn bril nodig. En mijn bril lag op het tablet van de wastafel. Ik kreeg mijn ogen vrij van onder de vest, ik kreeg mijn bril op mijn neus, en toen moest ik me weer naar de knoopjes tunnelen, om daar een reddingsoperatie te starten.
Ondertussen liep het water van de douche nog. Die kraan moest dicht. Maar ik had mijn mouwen nog aan. Linkermouw opgestroopt, 'k geraakte maar tot aan de ellenboog.
Dus moest ik wéér vanonder de vest met mijn hoofd, de twee mouwen opgestroopt, gaf ik met de rechterarm de douchekop een tits naar rechts en met de linkerarm draaide ik de kraan dicht. Armen een beetje afgedroogd en terug de tunnel in, naar de knoopjes. Met al dat gemanoeuvreer was mijn haar tussen de knoopjes nog meer in de knoop geraakt. Wat een gesukkel. Er was feitelijk geen beginnen aan.
Toen hoorde ik de deur van de slaapkamer gaan. En de deur van de WC. Gered, LM was wakker. 'k Tikte op de deur van de WC : 'kunt gij sebiet efkes komen?' en 'k ging dan verder in de badkamer mijn lot zitten overdenken.
Waar bleef hij nu?
LM vond me niet direct, hij dacht dat ik in de keuken was en daar een probleem had. Omdat hij me niet in de keuken zag dronk hij dan maar een taske koffie. Ja, ik had een probleem! En nee, ik was niet in de keuken!
- Ha, hiér zijt gij, deed hij verwonderd. - Mijn haar zit vast in de knoopjes en ik krijg het niet los.
Gelukkig had hij zijn bril al op en zijn pantoffels al aan, of het had nóg langer geduurd eer hij de reddende engel kon zijn.
- Dat zit hier vast hé, constateerde hij zeer ter zake. - Krijgt gij dat los? kuchte ik vanonder die tent. - Nee. Dat wordt knippen. - In mijn haar? - En anders in uw pyjamavest, heel de strip er uit.
Ofwel een pyjamavest naar de vaantjes, ofwel een stuk haar weg.
- Eh, dat is een pyjama van u hoor, zei ik naar waarheid.
Dat veranderde de zaak blijkbaar. Ik hoorde hem nadenken …
We zijn tot een vergelijk gekomen, er werd niet geknipt in mijn haar, er werd niet geknipt in zijn pyjamavest, er werd niet geknipt tout court. De knoopjes werden losgedraaid. Puur op mankracht.
Nu moet ik straks drie knoopjes aannaaien. Maar 'k heb zitten denken, LM doet de knoopjes nooit dicht dus als ik de drie knoopjes er af laat, heeft hij daar geen last van en mij kan die haartoestand niet meer overkomen hé. Een vest zonder kleine knoopjes. Dat bespaart straks -en misschien ook later- een hoop gefrutsel.
Voor elke lekkernij ben ik te vinden, zolang het maar geen zoetigheid is.
Dat heeft ooit vervelende situaties opgeleverd, wanneer ze ergens kwamen aandraven met lokum of met dadels moest ik bedanken en weigeren is in sommige landen juist heel onbeleefd. Dan heb ik er 'doctor’s orders' van gemaakt, no sweets. Dat gaf dan gegons bij de werkgever als zou ik diabetes hebben. Gelukkig kon de medische dienst dat weerleggen.
‘k Word gewoon wee & mottig van zoetigheid. Een proevertje, ok. Maar dat proevertje is dan het tipje van een hoekje.
Alle andere lokale lekkernijen wil ik wél meegemaakt hebben. Zo hadden we op een avond een paar uren vrij aan de wal in Boma en de stalletjes met geitenvlees roken appetijtelijk. Daar moest ik iets van proeven. Onder zwakke peertjes ziet men niet hoe schamel dat allemaal is natuurlijk. Schamel qua hygiëne, bedoel ik.
Ik stond me daar te verlekkeren terwijl de man van het stalletje met mijn bestelling bezig was. Ineens een tikje op mijn schouder. De chef steward.
- Wilt gij morgen in uw cabine blijven misschien, zei hij tamelijk nors. - Eh, nee Chef.
Ze hadden ons aan boord gebriefd dat we NIKS mochten eten aan de wal, op straffe van acute buikloop. En dat was ik toch wel vergeten zeker! Zo lekker rook dat geitenvlees.
De chef trok verder, met zijn plaatselijke verloofde en ik ging mijn kant uit, met mijn bakje geitenvlees.
Bloemen heb ik nog nooit gegeten, toch niet dat ik weet. Kappertjes en artisjokken niet meegerekend, dat zijn knoppen.
Op Njam TV is een programma met Gert De Mangeleer en die chef gebruikt nogal wat bloemetjes is de afwerking. Hij staat buiten te koken, op de achtergrond ligt de moestuin. Tegen het einde van de bereiding brengt de tuinman Bart Praet de vers geplukte garnituur, de bloemekes.
Die Twee met hun Bloemekes, noemt LM het programma. De Hofleverancier, heet het. Alle groenten en bloemen komen recht uit den hof. Vandaar.
“Pure ingrediënten gecombineerd met zuivere eenvoud is zijn handelsmerk”
De Mangeleer werkt af door omstandig te garnieren met kleine bloemetjes, tot er bijna een bruidssluier over de teloor ligt. Zuivere eenvoud? Gefrutsel en gefriemel! Misschien kan dat in een professionele keuken, met verwarmde borden op een verwarmd aanrecht en onder een infraroodlamp, maar buiten in de open lucht? Dat eten wordt koud. Oké, ’t is TV. We worden niet verondersteld dat bord leeg te eten.
Wij hebben een gewone keuken. Borden warmen doen we ongeveer elke avond, maar we hebben geen verwarmd aanrecht en geen infraroodlamp zoals een professionele keuken. Ik weet zeker dat als ik die tijdrovende garneringen thuis zou proberen, het eten van de gasten zou koud zijn omdat ik met bloemekes heb staan friemelen.
Eigenlijk zegt het me niet veel, bloemen op het bord. ‘k Heb er ook nog niks over opgezocht. Welke kunnen en welke niet? Waar moet men op letten? Mag men bloemen wassen en zwieren? Want pierekes en mierekes serveren, dat vind ik maar niks.
Nee, bloemen op het bord, ‘k zou niet weten hoe ik er moet aan beginnen. Of hoe ik LM zou enthousiast krijgen om er van te proeven.
optische illusie in een tattoo ~ tegen hoofdpijn bestaan pillekes
Op het Net zijn er bij de vleet foto’s van mislukte tattoos te vinden. Klungelwerk, haastwerk, bedrog, spelfouten … in de Mensentuin heeft dit allemaal een plaats. Een tamelijk definitieve plaats als het over tattoos gaat.
Er zijn op het Net ook meesterwerkjes van precisie te vinden natuurlijk. Hieronder een trompe l’oeil op de bovenarm. Vlak boven de vouw in de arm, door ene Paul O’Rourke.
Dit is maar een foto, de arm staat stil en als ik langer kijk wemelt het mij voor de ogen. Wat moet dat dan zijn als die arm beweegt. Continue hoofdpijn?
Maar die graduele schaduwen, die het hol effect veroorzaken, dat is wel héél knap precisiewerk.
Aan de afgunst kun je ontkomen, als je de kunst verstaat in stilte blij te zijnvan P²Ke
De afgunst, dat valt nogal mee, vind ik voor mezelf. Ik ben niet zo'n dupe van die emotie. ‘k Weet eigenlijk niet of ik die emotie wel in mijn gamma heb. Er zijn mensen die met twee chihuahua's in een villa willen wonen, er zijn mensen die met vanalle geld vanalles doen en daarmee in het nieuws komen. De upper-class, BCBG, de jetset, de jeunesse dorée … Laat hen doen. Dat het hen moge bekomen.
Als prille mens had ik ook geen last van afgunst of gelijkaardige impulsen. In het derde studiejaar was er een meisje die een groen gevlamde parelmoeren vulpen had. Die vond ik zó mooi, dat ik dacht dat er maar één van bestond. Dus blijft men er af. Vijftien jaar later kon ik zelf zo’n pen bekostigen, maar ik deed het niet. Dan zou het maar de zoveelste pen zijn, niet meer De Mooie Pen van Danielle.
Nu herinner ik me ineens de naam van het klasgenootje! Wat schrijven al niet doet …
Dus geen afgunst in de jonge jaren. Tenzij het om toestemmingen ging natuurlijk. Als iemand van de buurt langer mocht buiten spelen of langer mocht opblijven dan ik, dan was het 'alle kinderen van de buurt mogen …' Maar dat was eerder om aan mijn moeder duidelijk te maken dat zij een hardvochtig wezen was dan dat ik afgunstig was op wat elders, in andere huishoudens gangbaar was.
Tenzij misschien als peuter in de zandbak van het park, dat had ik moeten vragen aan mijn Bevoegde Instantie. Misschien ging ik vormpjes roven en emmertje wegtrekken en zo … Maar misschien was ik gewoon eentje dat stilletjes zat te rijven en verder niks. 'k Had het haar moeten vragen.
Qua afgunst is het dus allemaal nogal meegevallen tot hiertoe. Soms ben ik wel een 'bitteke sjaloes'. Dat heeft niks te maken met jaloers, want jaloers is totaal iets anders dan afgunst natuurlijk. En sjaloes is ook nog iets anders.
Sjaloes heeft te maken met bewondering. Sjaloes is wanneer iemand iets kan waarvan ik vind dat ik het ook zou moeten kunnen of had moeten gekund hebben. Dus niet Olympisch turnen of Koningin Elisabethwedstrijden spelen of zo, ik ken mijn beperkingen en bescheidenheid siert de mens. Maar soms lees ik iets, een woordgebruik, een zinswending, een vergelijking, waarvan ik denk : Waarom kom ík niet op dat soort dingen? Kermille, ik wou dat ik het zelf gevonden had.
Waarom kan ik geen poëzie plegen? Of rijmelarijtjes maken waarvan de cadans klopt als een bus. Of kolderproza. Van kolder wordt ik helemaal blij en holderdebolder. LM en ik houden soms kolderieke conversaties, maar ik krijg ze niet geschreven. Anderen schrijven kolder alsof ze zo geboren zijn. Ze begeven zich in een verhaal vol chaos en houden dat dan nog in de hand ook. Dan ben ik een bitteke sjaloes want zo’n knappe dingen zou ik ook willen kunnen.
Ja, bij sommige dingen proef ik een tipje afgunst tussen de bewondering. Als een snuifje cayenne bij de honing. Dat klein prikje en dat zoet geven samen 'sjaloes'. Eigenlijk een leefbaar mengsel hoor.
m
HiH-11/2015, herwerkt. Aan de afgunst van anderen ontkomen, dat is een gans ander verhaal natuurlijk. Een dat niks met schrijven te maken heeft. ~ Pour vivre heureux, cachons nos bonheurs …
te gast bij Wim Helsen, Ruth Joos met een tekst van Hugues C. Pernath
Aan mijn vrienden die ik niet wil vernoemen Omdat het vernoemen de vriendschap vernedert, Er de vernedering de vreugde verbreekt Die tussen jullie en mij, tussen mij en jullie De jagende jaren draaglijk zal maken. Misschien omdat ik geen hitte vrees, Maar koude ken. Misschien de trage reizen Van het afdalen in elkanders nacht En onder kwade manen het morren van het morgenuur.
In Zuid-Amerikaanse havens heb ik nogal wat mensen zien liggen in de goot. Niet in de beginjaren (1978) toen was er enkel drank en de zeelieden werden gewoonlijk wel door de verloofde van dienst terug op weg naar het schip geholpen. Er waren toen nog de vaste lijnvaarten met stukgoed, en de dames zouden een vaste klant niet zomaar dumpen hé.
Later kwamen de goedkope straatdrugs. En toen zagen we mensen in de goot liggen. Slapen? Niet de zeelieden maar de autochtonen: de vaders, de broers, de zonen van de dames. Eerst de mannen. Later ook al eens een vrouw of een meisje.
En wat doet men wanneer men daarlangs moet? Men rept zich naar boord. Laf? Ja. Maar we waren daar voor ons werk, niet als toerist of als doe-goeder. Opzij stappen, recht vooruit kijken en hopen dat ge er straks niet van wakker ligt. Omdat ge er om 05h uit moet. Dat er bij elke passage een mens in de goot ligt, mogelijk ligt te sterven? Dat is het leven, zei men ons toen. Está la vida. Alginder veel vaker dan hier. En bij het opstaan aan boord gingen we over tot de orde van de dag.
Door de parlofoon naar de keuken: waar blijven (verdomme) de menu’s want ik moet hier intijds mijn tafels gedekt hebben ... Na amper een paar uren nachtrust, en nog altijd op slechts een paar meter van mekaar: de thanatos op de kaai en de trivialiteiten aan boord. Verder werken, niet meer aan denken.
DAT IS HET LEVEN, als dooddoener kon dat tellen ginder.
Onderstaande foto heb ik gisteren ontvangen en sinds gisteren ben ik aan het overdenken waarom die ezel op de kar gelegd werd.
Hij is veilig vastgebonden en er ligt tussen zijn rug en de touwen een doek gefrommeld om de wrijving op te vangen. En hij krijgt nog eten ook. De ezel ligt daar zeker niet per abuus.
Zoveel zorg besteedt men niet aan een gewone ezel. Dat doet men voor een ezel die hard gewerkt heeft en aan rust en versterking toe is.
Het is een tamelijk solide kar. Die kan flink wat vracht vervoeren. Zakken rijst? Zakken graan? Misschien was de vracht hoog opgestapeld. Hoeveel kilo zou het geweest zijn? Veel. En waarschijnlijk in de hete zon en een paar heuvels over, wat zwaar werk is, ook in de afdaling.
Dierenliefde? Misschien. Maar vooral een schrandere huisvader die het lastdier ontziet : morgen heeft hij de ezel opnieuw nodig, voor weer ander vervoer. Is het een drachtige ezelin? Ooit zag ik nog een foto van een kleiner ezeltje dat rustte op de kar, maar die foto vind ik nu niet terug. Daarom denk ik dat het niet ongebruikelijk is dat het lastdier zo snel mogelijk van alles ontlast wordt, water krijgt en mag op krachten komen, rusten met een zak eten voor de neus. De terugweg kan de baas wel alleen, zegt hij. De terugweg wel.
te gast bij Wim Helsen, Jens Dendoncker met een tekst van John Williams
Alsof hij werd gewezen op een of andere kennis die hij al jaren was vergeten, dacht hij nu aan die oude ontdekkingsreizigers die naar een andere wildernis, zout en weids, waren vertrokken. Hij herinnerde zich dat hij had gehoord over het bijgeloof dat hun zei dat ze bij een scherpe rand zouden komen, waar ze overheen zouden zeilen, om voor altijd van de wereld te vallen, de ruimte en de duisternis in. Hij kende legenden waardoor ze zich niet hadden laten weerhouden. Maar hij vroeg zich af hoe vaak ze zich, tijdens hun eenzame zeiltocht in gedachten in de diepte hadden zien storten, en hoe vaak die gedachten zich in hun dromen hadden herhaald. Uit : Butcher’s Crossing, John Williams (1922-1994)
Geboren in 1991 werd Jens Dendoncker bij wijze van sociaal experiment eind 2013 door een paar vrienden het podium opgeschopt. De gevolgen waren niet te overzien: hij werd als voorprogramma meegenomen door vaste waarden als Henk Rijckaert, Bas Birker en Michael Van Peel, sloeg en passant ook ineens zijn eerste boekingsagent aan de haak en werd een vaste gast tijdens de door zijn mentor Wouter Deprez verzorgde Avonden van de Luistervink.
Dendoncker maakte een steile opgang in de comedywereld. Slechts een paar maanden na zijn stand-updebuut werd de West-Vlaming uitgeroepen tot winnaar van ‘De Humorklas’ van Radio 2. Het bleef echter niet bij die ene lachonderscheiding: in 2015 veroverde hij niet alleen de jury- en publieksprijs van de Nederlandse Culture Comedy Award, ook in eigen land nam hij datzelfde jaar de Lunatic Comedy Award mee naar huis. Als kers op de taart won hij een jaar later met veel verve Humo’s Comedy Cup, nog steeds de meest prestigieuze comedywedstrijd van Vlaanderen.
Nu november écht begonnen is zou ik graag iets gezelligs schrijven. Iets over de open haard en over onze pantoffeltjes die op de radiator van de hall lagen te warmen wanneer we thuis kwamen van school. En over warme vieruurtjes terwijl aan de andere kant van het glas november zijn eigen feestje hield.
Het huis met de open haard is verkocht. Gelukkig maar. Pantoffels op de radiator zijn niet meer nodig, bij ontij gaan we de deur niet meer uit. En de kale bomen, weet ik nu, zijn niet dood, ze tonen gewoon hun ruggengraat om ons te laten zien hoe sterk ze zijn, ook als ze slapen, en dat we er op mogen betrouwen dat ze de komende seizoenen de botten & de bladeren en de bloesems & de vruchten zullen kunnen dragen, want zíj hebben ruggengraat. Ze zijn mooi en sterk, zoals ze daar staan. "Bekijk ze maar" roept november "Kijk er nú al naar".
Hoe kon ik ooit denken dat de natuur dood ging in november. Ze slaapt. Meer is dat niet. En bomen hebben ruggengraat.
Vanderveken komt met een fragment van de Engelse natuurdichter William Wordsworth
Vanaf een ruige richel werd ons op die dag ook, voor het eerst, de naakte top van de Mont Blanc onthuld. We verzonken in verdriet, met dit ontzield beeld dat een levende gedachte, voorgoed verzwonden, voor onze ogen had overweldigd.
De magische vallei van Chamonix strekte zich ver beneden ons uit. Alras drong zich een roerloze weelde aan ons op, een weelde van machtige golven met verstomde watervallen en dode ijsstromen. Vijf rivieren, breed en groot, verstelden dit beeld rijkelijk. En verzoenden ons met de vele aspecten van onze werkelijkheid.
1802, William Wordsworth Vertaling : Bart Stouten van Klara
Romeinse cijfers hebben we ooit moeten leren lezen op school. Eeuwen geleden dus. Veel nut heb ik er nog niet van gehad.
Op oude stenen staan al eens romeinse cijfers, ja. Die getallen werden geschreven volgens de klassieke regels. Wanneer er ook recentere romeinse notaties of andere romeinse schrijfwijzen gebruikt worden zoals die vermeld staan in Wikipedia, dan moet ik afhaken.
Voor berekeningen lijkt het systeem van romeinse cijfers me zeer omslachtig. maar ik ben een reken–dommie. Reken-slimmies hebben er waarschijnlijk geen moeite mee. De Romeinse bouwmeesters zetten er ooit het Colosseum mee neer, met romeinse cijfers, onderkeldering en funderingen inbegrepen. Dus het probleem is louter het mijne, want onze voorvaderen waren geniën.
Verder zijn er of waren er romeinse cijfers in de aftiteling van films. Die aftiteling rolde dan te snel om het jaartal te kunnen ontcijferen en daar kon ik vroeger danig uit mijn humeur van raken. Sinds de komst van het Internet en de zoekmachines niet meer. Ik tik de filmtitel in bij Google en Google brengt me naar IMdb. Alle informatie wordt daar hapklaar aangeboden, jaartal inbegrepen.
Romeinse cijfers, het is voor mij soms een plezant puzzeltje. Soms. Voor LM niet. Maar hij snapt wel een zonnewijzer en ik niet. Onze woonkamer ligt pal op het zuiden. We hadden een kompas bij toen we op woningjacht gingen. Bij het minste straaltje zon warmt het binnen op. In hartje winter, wanneer de middagzon op haar laagste punt hangt, wordt zelfs de achterste muur van de nachthal belicht, op meer dan 10 m van het raam vooraan. Dat is natuurlijk maar een paar dagen zo. Het geeft een heel vreemd licht binnen, met schaduwen die hangen ipv liggen. Alsof het appartement zweeft.
Aan de hand van zon en schaduwen heeft hij getracht mij uit te leggen hoe een zonnewijzer de tijd aanduidt. Soms heb ik het begrepen, en dan is het weer weg. Maar ik snap de datumlijn dan weer wel en hij niet. We zijn er nochtans dikwijls genoeg over gevaren. In de twee richtingen.
Zonnige winterdagen, ze bestaan, ze zijn op komst. In afwachting wordt hier de strijd om de thermostaat gestreden. Nuja, strijd … 't is gewoon huisguerrilla hoor.
Het gaat niet om de gevoelstemperatuur, want een trui is rap aangetrokken of een sjaal is rap omgeslagen. Het gaat om de ademlucht. Die moet voldoende droog zijn. En dan helpt geen trui of poncho, dan helpt enkel verwarming.
De thermostaat gaat 's ochtends op 20°C. Meestal is dat voldoende voor een temperatuur van 21 à 22°. Behalve wanneer er vocht in de lucht hangt. En vocht voel ik, bij elke ademteug. Ook als er geen zichtbare mist hangt kan lucht te vochtig zijn. Mijn luchtpijp detecteert dat. Sneller en juister dan een hygrometer. En dan moet de thermostaat hoger. Liefst snel.
Ik heb het afgeleerd om te praten over verwarming en een streepke bijgeven. Nu geef ik in het langsgaan de thermostaat een klein tikje, tot aan het klikje, bijna niet merkbaar en amper hoorbaar. Ondertussen ben ik heel goed geworden in toevallig langslopen. En in kleine tikjes & klikjes.
Als ik nu eens een thermostaat met Romeinse Cijfers liet plaatsten, dan zou LM misschien … ach nee, ook niet.
te gast bij Wim Helsen, Connie Palmen met een tekst van Konstantínos Kaváfis
Che fece … il gran rifiuto wat ze deed … de grote weigering
Voor vele mensen komt een dag, waarop ze het grote Ja ofwel het grote Nee te zeggen hebben. En onmiddellijk wordt dan duidelijk wie het Ja al in zich heeft; en het uitend
gaat hij verder in eer en zelfvertrouwen. Wie nee zei, hij heeft geen berouw. Werd het hem weer gevraagd, nee zou hij nog eens zeggen. En toch richt dat nee -het enige juiste- hem ten gronde voor zijn hele leven.
- Het gaat niet zo goed met Boris hé. - Boris? Welke Boris? - Boris de hond, de hond van Wim Helsen. De hond die in Winteruur figureert. Groot, oud, blond. - Ah, dié hond? - Ja, dié hond. Boris van Winteruur, hij heeft zelfs een eigen facebookpagina zeggen ze hier.
Oorspronkelijke tekst : Spleen Ik zit mij voor het vensterglas onnoemlijk te vervelen. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik samen spelen.
Dit gedichtje verscheen in 1954 in de verzamelbundel Ongerijmde rijmen van Michel van der Plas, waar het toegeschreven werd aan Godfried Bomans; later is vaak gesteld dat Van der Plas het zelf geschreven had De slotregels komen echter al voor in de Ballade der großen Müdigkeit, een gedicht van Friedrich Torberg uit 1938, en in een stukje in het Algemeen Handelsblad van 15 juni 1929. (wiki)
In de eerste aflevering van het seizoen (het gesprek met Peter Vandermeersch, nr 113 in de kolom links) werd Boris twee maal misselijk, gelukkig voor hem buiten beeld. Dat bespaart hem decorumverlies in het zicht van half Vlaanderen. En een deel van Nederland. En Canada. En Lanzarote.
De hond Boris is 16 jaar oud. Op het Net staan omreken-programmaatjes. Veel. Eentje van de BBC zelfs. De BBC is de betrouwbaarheid zelve, dus hun omrekenprogrammaatje heb ik gebruikt. Ras invoeren & leeftijd. Voor een Golden Retriever van 16 hondenjaren geeft dat 101,4 mensenjaren. Efkes rekenmachientje erbij want wat 101 mensenjaren zijn snap ik wel, maar wat is die 0,4 mensenjaren, wat zijn vier tienden van een jaar? 365 x 0,4 = 146 dagen oké, en dan nu 146 : 30 = 4,8 maanden, zeg maar 5. Jawadde, Boris is 101 en 5 maanden.
Geen wonder dat hij al twee jaargangen zo rustig blijft liggen. Honderdjarigen springen niet meer in en uit de sofa. Hij is oud, écht oud. En nu was hij dus ook ziekjes. Boris is co-gastheer in het programma. Op zijn dekentje op de sofa ligt hij te bekomen van leven & bestaan. Aan zijn rechterkant warmt gezelschap zijn hondehart. Links wacht zonder haast de eeuwigheid.
m vanavond Winteruur op Canvas, morgen op dit blog
Ze had een aankoop van meer dan 300€ gedaan en dat ding moest in de woonkamer komen. Ze had de strook naast het zijraam al vrij gemaakt
voor L 1717 mm & D 725 mm. En H 1272 mm maar H speelde eigenlijk geen rol.
De familie belde & mailde driftig over en weer en de algemene trend was "zot". Wat als ze valt? Iemand van 75+ die een loopband koopt en die dan nog in de woonkamer laat installeren ook, is gek of erger. Oma is zot of ziek.
Oma was te voet naar de winkel op de Noorderlaan gestapt want een mens moet in beweging blijven. Het model dat ze zocht stond uitgestald en de verkoper was een vriendelijke jongen die alles drie keer nadrukkelijk uitlegde alsof zij het niet zou begrijpen na één keer, terwijl ze het allemaal al had opgezocht op internet.
Ze kreeg het op haar heupen van dat manneke Ik ben alleen maar oud, niet achterlijk. Maar dat zei ze niet luidop, want Oma is van de charmante garde, men blijft welvoeglijk.
De terugreis ging met De Lijn. De zon scheen flauwtjes, de bus zat niet te vol en ze bedacht dat binnen vier dagen de loopband in haar woonkamer zou staan. Een genoeglijk ritje. Blijdschap in november, niks winter blues ...
De technieker die de loopband kwam leveren & installeren was ook een vriendelijke 'jongen’' pas opa geworden.
- Ge weet hoe ze zijn hé, de kersverse opa's ...
Nee dat weet ik niet, daarom knikte ik maar wat. En ze bleef stappen, aan 2km/h.
- Ik stap tijdens mijn programmekes, anders is 't maar saai hoor.
'k Knikte nog eens. De zapper lag op de console. Haar programmekes zijn lachedingen in de namiddag, gelijk welke zender.
- Een mens moet in beweging blijven hé.
En ik zei wat over osteoporose en preventie.
- Weet ge dat mijn schoondochter haar pols gebroken heeft?
Nee dat wist ik niet.
- Gevallen. Uitgegleden. Op de Statielei in Morstel. Waar ze ooit zo moeilijk deden over peuken op de stoep. Peuken waaien toch weg. Of ze regenen weg ...
Uitgegleden op een peuk?
- Nee, met haar fiets aan de hand uitgegleden op natte herfstbladeren. En dat kan glad zijn hoor, herfstbladeren ...
- Maar dít, ze tikte op de console van de loopband, noemen ze dan gek.
Blijkbaar word ik snibbig wanneer iemand mij doet schrikken. En kattig word ik wanneer de situatie om domme redenen ongemakkelijk wordt.
Een jaar of vier geleden toen ik eens een weekendje bij Tina logeerde, toonde ze me een nacht-ensemble dat ze gekocht had. Het was een elegant & flou gedoe, met een lijfje, een lange rok en een halflange jas met 3/4 mouwen, dat alles in rokerige grijs/bruine kleuren en niet echt doorzichtig maar toch doorschijnend genoeg om de zwarte etiketten te zien zitten en die verbrodden het silhouet van het geheel.
Die drie zwarte dingen ontsierden heel dat tenue, een in de nek van het lijfje, een in de linkerzij van de rok en een in de taille van de jas, ook links. Die moesten er uit hé.
Vermits ik gezegd had dat de etiketten eruit moesten was ik degene die ze eruit mocht halen. Tina woonde toen in het historisch centrum van Brussel. De winkels rondomrond zijn er gericht op toeristenconsumptie en verkopen eigenlijk niks nuttigs. Oja, er is 1 apotheker. Maar dat moet misschien van de stad, gezien het aantal hotels in de wijk. Om een schaar of een schroevendraaier of een ander zinnig ding te vinden moet men de wijk verlaten. Dan moet men helemaal naar de Anspachlaan of naar de Nieuwstraat. En ik had een tornmesje nodig.
Toen ik terug 'thuis' kwam was ik moe & rillerig van het haasten en van het heuvelachtig terrein. 'k Zou nooit nog in Brussel willen wonen. Veel te heuvelachtig. En zeggen dat ik daar tot mijn 40ste met plezier rondgedarteld heb. Die tijd is duidelijk voorbij. Handen wassen, polsen koelen onder de kraan, en aan het jobke beginnen.
Tina kwam efkes de woonkamer binnen, zag me bezig en zei terloops dat ik voorzichtig moest zijn want die dingen hadden xyz € gekost. Toen kreeg ik pas goed de bibber. En daarvan werd ik luid snibbig: - Waarom hebben zo’n dure stukken zo'n zichtbaar etiket? Aan die prijs mag dat toch wat discreter!
Het is opgelost geraakt, de drie etiketten zijn er uit getornd zonder schade aan de dure chiffons.
Er was wel nog één forse hobbel in het parcours. Terwijl ik voorzichtig en geconcentreerd bezig was, kwam Tina nog eens de woonkamer binnen, zag me bezig en riep: oedoeddegijdanu? Dat was schrikken. Toen was ik heel blij dat ik met een tornmesje bezig was en niet met een nagelschaartje zoals zij eerst voorgesteld had.
'k Heb haar naar het gelijkvloers gestuurd, dat ze moest gaan werken in hare winkel en mij met rust laten!
Mijn zusje weet veel en kan veel, maar af en toe, als ze op mijn terrein komt, doe ik kattig. Dat heeft sneller effect dan een uitleg.
De uitleg : om het stiksel van de etiketten los te tornen werkte ik aan de kant van het etiket. Het etiket mag er uit, mag weg. Tina redeneerde anders: Het etiket moet bewaard blijven. Wablieft? En langs de kant van de chiffon werken? Geen denken aan. In die dure spullen een snee riskeren zeker! Niks van.
Aangezien ík er mee bezig was, zij het op haar verzoek, moest ze zich er niet mee moeien. Tja, 't ging over duur materiaal hé. En ook al was het haar materiaal, 't was wel míjn werk.
Kattig doen. Soms werkt het nog.
Vandaag heb ik grote chance dat LM niet graag typt. Over dat kortaf en bitsig zou hij met alle plezier een weinig flatterend portret van mij intikken. Het zou overdreven zijn natuurlijk alsook compléét naast de werkelijkheid. 'k Ben immers al jaren het zonnetje in huis. Maar toch, ja, vandaag is het een geluk dat hij niet graag typt.
Mag dat in stilte gebeuren P²Ke, of moet het luidop? Mijn mindere punten erkennen hoef ik niet te doen, zíj achtervolgen míj. ‘k Schiet er ’s nachts wakker van en lig dan te koekeloeren, te kijken op de heldere filmkes in mijn hoofd.
Soms springen details tevoorschijn waarvan ik niet wist dat mijn geheugen ze bijgehouden had, maar ik herken ze. Dus moet ik ze wel erkennen.
Wanneer de schaamtekramp tot in mijn tenen zit sta ik op, het is dan toch gedaan met slapen. Op de sofa ga ik wat zitten kijken naar een nachtzender, Discovery Channel bvb. Met wat geluk is er een programma over mega-toestanden waar alles uiteindelijk toch nog goed komt, alles pico bello. Van ellende vind ik zo’n sensatie-documentaire dan hartverwarmend.
"Waarom kruipt een kat in een doos en trekt de mens zich graag terug? Dit fenomeen, thigmofilie genoemd, is het positief tegenovergestelde van claustrofobie. Volgens bioloog Midas Dekkers schuilt in ons allen een thigmofiel, en werkt in tijden van angst een lekker warm bed soms beter dan de psycholoog.
Het is de plezierige tegenhanger van claustrofobie: thigmofilie, de liefde voor de kleine ruimte, het verlangen naar geborgenheid, grond onder je voeten, het gevoel dat wegkruipen de beste oplossing is.
De kat doet het wanneer hij in zijn kartonnen doos gaat zitten, de kakkerlak die wegschiet tussen spleten in het hout, en de mens, wanneer hij in foetushouding onder zijn dekbed gaat liggen of zich terugtrekt op de wc.(?)
Midas Dekkers heeft begrip voor die kat, die kakkerlak, die mens. In een tochtige wereld vol licht, lucht en kale vlaktes, is het goed om je veilig te voelen. Dekkers schrijft en filosofeert met vertrouwde verve over het tastbare geluk op de vierkante meter."
Mij doet het idee thigmofilie ook denken aan Temple Grandin uit ‘Een Antropoloog Op Mars’ van Oliver Sacks.
"Op 18-jarige leeftijd ontwikkelde ze een 'knuffelmachine' waar ze in ging liggen als er teveel prikkels op haar afkwamen. Ze kan verschillende onderdelen tegen haar laten aandrukken (knuffelen). Autisten houden er niet om aangeraakt te worden door anderen en dan is dit een prima vervanging. Ze kwam op dit idee toen ze in slachterijen zag dat koeien rustig werden als ze ingeklemd werden."
Op de sofa liggen heeft ook zoiets. Heel anders dan in bed liggen. Een sofa heeft iets dat een bed niet heeft : een rugleuning. (zelf gevonden) Wanneer men in een sofa ligt heeft men rugdekking. Canapé is ook goed. Of divan. En dan het dekentje nog, pure thigmofilie ! ----- Het heeft efkes geduurd, maar ik heb het filmke gevonden. Het dateert van 2010. Hij heet Jonathan Okseniuk, hij is dan drie en hij dirigeert. Hij hoort/kent/beleeft muziek gans anders dan wij.
In de rechterhoek staat een tentje. Een tentje in de woonkamer? Tja, dacht ik toen, dat is voor als zijn hoofdje aan rust toe is. Dan moet hij efkes indrukken en omgevingsprikkels kunnen weren. Zich efkes afsluiten van de buitenwereld. En daarvoor dient dat tentje in de woonkamer, hij kan er in wegkruipen wanneer nodig.
En wegkruipen wanneer men dat zo aanvoelt, heeft nu een naam : thigmofilie! dank zij Midas Dekker.
Maar wat wou ik nog zeggen … Ah ja, die foetushouding, die lukt bij mij ook niet meer.
Hoe steunt men iemand in moeilijke tijden. Dat vraag ik me ongeveer elke dag af.
Indien de persoon in kwestie iemand is uit de eigen kring, dan weet ik ongeveer wat en hoe. Ongeveer maar. Het begint in elk geval met luisteren.
Maar wanneer het gaat over iemand die verderaf staat, die men zelfs nog nooit ontmoet heeft en voor wie men evenzeer sympathie en empathie voelt, hoe moet het dan? Hoe formuleer ik het dan. Hoe maak ik dat belangstelling niet overkomt als nieuwsgierigheid. Want dat is mijn schrik.
Kán men iemand moed inspreken inschrijven? Ik weet het niet. Geijkte formules schieten tekort en clichés zijn betuttelend. Het zijn zelfs beledigingen want ze bagatelliseren de pijn en de onrust.
Hij heet Michael Grab en de enige kleefkracht die hij gebruikt is de zwaartekracht. Enkel de zwaartekracht houdt de delen van zijn constructies op hun plaats. Om helemaal Zen van te worden.
Bij bovenstaande foto's zou men nog denken : zoiets kan ik misschien ook, ooit. Maar Michael Grab bouwt ook bruggetjes. Hij overspant lege ruimtes met losse keien.
En lege ruimtes overspannen met woorden heet … mailen?
In onderstaand filmke ziet ge hem aan het werk, heel geconcentreerd. Buiten dan dat filmisch grapje in reverse, de stenen die uit de rivier springen. Kijk eens wat deze jongen kan!
Er zijn twaalf foto’s. Van pietevogelkes. Dan ben ik er als de kippen bij. Men kan maar 1 keer stemmen, dus kies goed, want dit is een ernstige zaak, maar dat had ge al begrepen.
“Met de verkiezing van de ‘Vogel van het Jaar’ zet Vogelbescherming Vlaanderen elk jaar twaalf soorten in de kijker. Hiermee wil de organisatie zoveel mogelijk mensen betrekken bij haar dagelijkse beschermingswerk. In tegenstelling tot voorgaande jaren selecteerden ze deze keer twaalf vogelsoorten die het voorbije jaar op de een of andere manier in het nieuws zijn geweest. Zij kregen dus al wat aandacht, maar misschien niet genoeg? Ze willen graag weten welke vogel u het meeste aanspreekt. Vindt ge hem gewoon mooi? Zijt van mening dat hij omwille van zijn zeldzaamheid meer aandacht verdient? Of vindt ge dat er meer moet worden gedaan om hem te behoeden voor uitsterven? Laat het hen weten!”
Eigenlijk ben ik een beetje bang van vogels en hun aangelegenheden. Ze zijn rechtstreekse afstammelingen van dieren met moeilijke namen die leefden in tijden met nóg moeilijker namen. Als ik bek & poten bekijk zie ik direct het verwantschap met Jurassic en zo. Maar ik bewonder vogels wel. En ik begrijp ze ook, de meeste soorten wonen graag hoger dan de begane grond. LM & ik ook. ’t Is in ieder geval een verkiezing zonder roering nadien want de vogels gaan achteraf geen ingewikkelde coalities aan. Die zekerheid alleen al is een reden om te stemmen.
Links onderaan de foto’s kan men INFOaanklikken. De info over de vogel is kort en duidelijk, geen lang wetenschappelijk gedoe. Rechts onderaan de foto klikt men STEM om te stemmen:
Bloemen gaan brengen naar de graven. In de zomer. Dan hadden we ze maar te plukken langs de kant van de weg. Als kind deden we dat. Boven-Zellik was toen nog een landelijk stuk Brabant en wij waren scharrelkinderen, wij mochten de deur uit zonder toezicht. Dat kon toen nog.
Op dat kerkhof lag geen ene bekende van ons. Er stierven daar weinig mensen. Er woonden ook maar weinig mensen. Dat het ene met het andere verband hield beseften we toen nog niet. weinig bewoners = weinig sterfgevallen
In mijn herinnering was kerkhofbezoek toen een courante zaak, want er liepen al eens mensen binnen en buiten. Hun bloemen waren snijbloemen en werden in hoge gegalvaniseerde conische bekers gezet. Die dingen waren beschikbaar bij het ‘dodenhuizeke’, naast de waterkraan. Dat bestond toen nog. Dat kon toen nog, een poort die open stond en vrij gebruik van water & vazen.
In onze ogen waren er twee duidelijke categorieën. Er waren de Arme Graven die nooit bloemen kregen en de Graven van die Arme Mensen. Dat waren rijke verzakte monumenten van lang geleden, dat vonden wij ocharme, scheef en zo. En nooit bloemen
Wij liepen al eens het kerkhof op om van het kraantje te drinken.
Wanneer er weer een graf bloemen gekregen had van een bezoeker gingen wij die bloemen verdelen over de arme graven en de graven van die arme mensen. Dat leek ons eerlijk. Dat was bijna een plicht want wij waren de enigen die daar zo dikwijls kwamen.
Om water te drinken en soms om pipi te doen in het putje.
Lara Chedraoui kiest voor een tekst van Rainer Maria Rilke uit Brieven aan een jonge dichter.
Be patient toward all that is unsolved in you hart and try to love the questions themselves like locked rooms and books that are written in a very foreign tongue. Do not seek the answers which cannot be given you because you would not be able to live them. And the point is to live everything. Live the questions now. Perhaps you will then gradually, without noticing it, live along some distant day into the answer.
uit : Letters to a young poet vertaling BZN : Heb geduld met alles wat onopgelost is in je hart en probeer je vragen met liefde te bezien, als kamers die gesloten zijn, of als boeken in een volslagen vreemde taal. Zoek niet naar antwoorden die je nog niet kunnen gegeven worden omdat je niet in staat zou zijn ze te doorleven. Het gaat erom alles te doorleven. Doorleef de vragen nu. Misschien zul je dan geleidelijk, zonder het te merken, jezelf ooit op een dag in het antwoord terug vinden.
Na de inspannende arbeid aan een boek over de beeldhouwer Rodin reist de Duitse dichter Rilke in 1903 naar Italië, vanwaar hij met vele mensen correspondeert. Onder hen bevindt zich een leerling van de militaire academie Wiener-Neustadt, Franz Xaver Kappus (1883 - 1966), die Rilke een paar gedichten ter beoordeling stuurt. Hieruit ontwikkelt zich een briefwisseling die (zonder het aandeel van Kappus) in 1929 na Rilkes dood wordt gepubliceerd en onder de titel Briefe an einen jungen dichter een van de populairste werken van Rilke wordt.
In een tijdspanne van vijf jaar legt Kappus hem de meest uiteenlopende problemen voor. Uit Rilkes antwoorden is zijn visie op een groot aantal aspecten van het leven te distilleren. Deze opvattingen van Rilke zullen ook nu nog velen aanspreken, bijvoorbeeld zijn hoop dat de tegenstellingen tussen man en vrouw zullen opgeheven worden.
'k Ben eens gaan opzoeken hoe dat gaat met oude wijn verkopen en/of veilen en het lijkt me niet simpel.
Wijn wordt geveild per lot, zeggen ze. Per kistje dus, of per aantal kistjes. Wordt desgewenst gratis aan huis opgehaald, -vertelt de site van een veilinghuis op de Italiëlei- en wordt opgeslagen in geklimatiseerde ruimten. Very chic allemaal. ‘k Zie me daar al toekomen met één stoffig flesje.
Maar goed, de fles is veel centen waard, zegt iemand. Misschien doet het veilinghuis dan een efforke voor mijn ene fles. Gratis ophalen zal er niet bij zijn, dus zal ik ze wel brengen, naar de veiling.
En dan kom ik nog bijna te laat ook. Meester! Meester! Hier ben ik! Hier is mijn fles! Of hoe wordt een veilingmeester aangesproken.
Jammer dat ik me zo gehaast heb, want nu is de wijn helemaal dooreen geklutst van het reppen. De fles moet zeker weer 50 jaar rusten om te bekomen van die schok. Dan zal ze 100 jaar oud zijn. Nóg meer geld waard … misschien 2 x zoveel. Zou ik ze dan wel verkopen, als de fles binnen amper 50 jaar al 100 jaar oud zal zijn? Benadeel ik dan mijn erfgenamen niet, als ik ze nu verkoop?
In ’t kort: ik zou er geen blijf mee weten, met een fles oude wijn. Ik zou ze aan DG geven, de man van mijn zus Laura. Hij doet al van zijn 17de in wijn en hij weet waarschijnlijk waar hij naartoe moet met zo één oude fles.
En als er dan heel³veel³ geld van komt dan trakteer ik ulle, gans het blog + partners, op een all-in degustatieweekendje ergens. Ergens waar de zon schijnt in november
Lukas Lelie brengt de brief van Madeline Trost uit 'The Pluto Files' van Neil deGrasse Tyson.
"Als directeur van het Hayden Planetarium wist Tyson traditioneel denken om te buigen om Pluto niet langer de negende planeet te noemen in tentoonstellingen van het centrum. Tyson legde uit dat hij wilde kijken naar overeenkomsten tussen objecten door de aardse planeten samen te groeperen, de gasreuzen samen, en Pluto samen met gelijkaardige objecten en af te stappen van eenvoudigweg de planeten te tellen."
Dear scientists, What do you call Pluto if it’s not a planet anymore? If you make it a planet again, all the science books will be right. Do people live on Pluto? If there are people who live on Pluto, then they won’t exist. Why can’t Pluto be a planet? If it’s small, doesn’t mean it doesn’t have to be a planet anymore. Some people like Pluto. If it doesn’t exist, they don’t have a favorite planet. Please write back, but not in cursive because I can’t read in cursive. Your friend, Madeline Trost.
Vanmorgen was het mistig hier, echt het weer voor nevelachtige gebeurtenissen.
Rond 08h kwam er een ongekend muziekje uit mijn foon. Nog nooit gehoord, dit soort tingeltangel. En ik heb die foon sinds 2008. Hij blinkt nog, bij manier van spreken.
‘k Ging eens kijken en het was een 'snooze-bericht' van mijn agenda. Heb ik een agenda op de foon? Blijkbaar wel. Het bericht vertelde mij dat LM verjaarde en 55 jaar werd. Dit bericht zou juist geweest zijn in de lente van 2007. Het kwam toe vandaag, in de herfst van 2017. Dat is meer dan 10 jaar te laat. Een oproep uit het verleden.
'k Wachtte om LM dat bericht te tonen tot hij uit de badkamer kwam, maar daar kwam weer iets tussen en hij verdween naar de bakker.
En toen kwam die vreemde jingle weer, het muziekje dat ik nooit eerder gehoord had Hellep! Een oproep uit het verleden terwijl ik helemaal alleen thuis ben! Dat zal me leren, lachen met horrorverhalen en griezelfilms.
Ik liet het bericht in beeld staan om het hem te tonen en toen LM thuis was is mijn foon nog twee keer over gegaan. Weer twee keer datzelfde bericht uit 2007.
Daar is een logische en elektronische uitleg voor natuurlijk. Maar die ken ik (nog) niet. Daarom rangschik ik het gebeurde onder X-files en ik vind het griezelig. Ook een beetje halloweenerig.
Peter Vandermeersch kiest artikel 1 van de Nederlandse grondwet. en hij vertelt waarom hij die tekst zo mooi vindt.
"Allen die zich in Nederland bevinden worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan."
Ter vergelijking artikel 1 van de Belgische grondwet: "België is een federale staat samengesteld uit gemeenschappen en gewesten."
Waar ik bangig van word is van morsig en schimmig denken. En van de onduidelijkheid die daaruit voortvloeit.
Mogelijk een overblijfsel uit de kinderjaren : 'eiren of joeng', er moest duidelijkheid zijn volgens ma. Voor staande uitdrukkingen greep ze terug naar het dialect uit haar jeugd. Niet te lang aarzelen en treuzelen, maar beslissen. Het was of het een of het ander, niet soms zus en dan weer zo, 'eiren-of-joeng' vond ze toen.
Waarschijnlijk is het ook een overblijfsel van de koopvaardij-jaren. Duidelijke richtlijnen én in geval van nood ook duidelijke procedures. Wie achter loopt in een veiligheidsoefening voelt daar onmiddellijk de gevolgen van.
Ter contrast -en hier gaat het niét over een oefening maar om echte slachtoffers van aandoeningen- : in de wijk hierover rijden ambulanciers al twintig jaar fout en verkeerd en verliezen zo kostbare minuten eer ze bij het juiste gebouw zijn en er verandert niks in die werkwijze, noch in de denkwijze van de organisatie.
Dit soort aanmodderen maakt mij onrustig: morsig denkwerk. De redenering van : het loopt mank en wat dan nog, wij doen toch ons best ? Geen kop die er aan denkt dat 'zijn best doen' misschien niet voldoende goed is, misschien zelfs onder de middelmaat.
Terwijl er zeer simpele oplossingen bestaan, die niks te maken hebben met (manke) elektronica. Het stratenplan van dat woonpark memoriseren bvb. Maar dat doen ze niet.
En dit is zo’n situatie waar ik bangig van wordt. Niet van de stratensituatie maar van de mensen die de paar toegangswegen niet willen onthouden. Het zijn er maar drie aan de noordzijde, via onze straat, en twee aan de oostkant, via de Ekerse Steenweg. Vijf toegangswegen maar, en toch loeien ze regelmatig de verkeerde binnen. Bij het buitenrijden gaat de sirene dan af. Minuten lang zoeken naar de juiste toegang gebeurt in stilte. De wagen met de ladderlift volgt dan, rood van schaamte.
Bovenstaande is maar één voorbeeld. Zo heb ik er nog. Mogen wij bang worden van de breinen die instaan voor de hulp?
De geschreven letteren. Als lezer ben ik in direct contact met het werk van de auteur.
De gesproken letteren zijn niet echt iets voor mij. Als toehoorder ben ik te afhankelijk van de interpretatie van de vertolker.
Behalve wanneer de brenger van het werk Wim Helsen heet. Wanneer Helsen voordraagt maakt dit mens direct tijd. Of toch zo snel mogelijk. Niet omdat hij dat zo goed doet, maar omdat hij geen pretentie heeft. Of toch niet zichtbaar.
Toen Helsen in 2006 gedurende een seizoen als Vriend van de Poëzie elke avond Man bijt Hond afsloot, was ik verkocht. 'k Werd fan van die kwiet, van zijn manier van voordragen, maar vooral van de context die hij bracht met een inleidinkje en een uitleidinkje:
absurdistische stijl complexe structuur zijlijnen en gedachtesprongen overdrijving herhaling vrije associatie zegt Wikipedia
En nu is hij terug. Maar gans anders. Als gastheer. Op Canvas, met 'Winteruur', het derde seizoen.
Een kort en simpel programma waarin Wim Helsen interessante gasten uitnodigt voor een gesprek over hun favoriete tekst en de schoonheid van het geschreven woord. De gasten kunnen schrijvers of acteurs zijn, maar net zo goed ondernemers, sportlui, nonnen, wetenschappers of kunstenaars.
Vermits ik Wim Helsen voorlopig nog altijd vertrouw met mijn ogen dicht, vertrouw ik ook zijn keuze van de gast, al weet men niet wat die zal meebrengen.
Wim vraagt zijn gasten een korte tekst mee te brengen die voor hen een bijzondere betekenis heeft, hen inspireert of beïnvloedt. Dat kan een korte passage uit een boek zijn, een geboortetekst of begrafenislied, een trouwbelofte, een gedicht, een citaat uit de bijbel, een stuk uit een speech, een songtekst, een spreuk of een krantenartikel.
Wim polst naar de reden waarom de gasten juist die tekst gekozen hebben, wat ze erin lezen en wat deze voor hen betekent. Biedt hij soelaas, hernieuwde energie en inspiratie? Kunnen ze ermee lachen of zijn ze erdoor ontroerd? Een kort, authentiek en eerlijk gesprek van tien minuten. 'Winteruur' staat voor eenvoud en beperking. In stilte luistert de hond Boris mee.
Omdat iedereen wel een tekst heeft die zijn of haar leven beïnvloed of geïnspireerd heeft. Omdat de aandacht voor tekst en gast vreugde, ontroering en inzicht bezorgt. Omdat een gesprek ons anders kan doen kijken naar de tekst, maar ook naar de gast zelf. En omdat iedereen graag naar een hond kijkt. http://www.tv-visie.be/nieuws/belgie/wim-helsen-met-nieuw-programma-winteruur-op-canvas_74545/
Helsen met Winteruur op Canvas van ma t/m do, telkens na 23h, een dag minder als er voetbal is. 23h is een ontiegelijk uur, ’k weet het. Zo laat blijft geen mens nog wakker. Gelukkig is er Canvas.be en met telkens 1 dag vertraging komt Wim Helsen op dit blog. Zodoende hebben we vanaf morgen regelmatig een gast, al weet hij het zelf niet.
De randinformatie bij elke aflevering maakt natuurlijk deel uit van de service van dit huis. tt, m
waarom makkelijk als moeilijk óók kan? Sinds een paar weken zendt VTM op woensdag het programma Kafka uit. Over bureaucratische toestanden. Daarover een verhaal. Een recent verhaal en kafkaiaans tot de derde macht.
Elke overeenkomst met bestaande personen of bestaande situaties of bestaande bankfilialen in bestaande gemeenten, is natuurlijk totáál toeval. -----------------------------
vr-20/10-15h30.
Ze is terug thuis van Acente-kantoor in Bekeren-Dorp. Het document ivm de nalatenschap van haar Moeder had ze daar vandaag kunnen ondertekenen, maar Bekeren kreeg het document met de handtekeningen van haar beide zussen niet in beeld, niet op het scherm. Het document was niet te vinden.
Acente-Bekeren in het Noorden van het land belt met Acente-Kullen in het Verre Oosten van ons land en moet blijkbaar eerst uitleggen dat die procedure wel degelijk bestaat en gangbaar & legaal is, dat de handtekening van de mevrouw op een gescand document dan volkomen geldig is, ook al ligt het document in Kullen en niet in Bekeren. De scan volstaat. Was Kullen daarvan niet op de hoogte? Tot daar aan toe.
Maar Bekeren kreeg dat document met de handtekeningen niet op het scherm. Heeft u enig idee hoe dat kan? vroeg Bekeren aan Kullen. Omdat iemand in Kullen dat document nog niet had gescand, zei Kullen. Lees : had nagelaten te scannen. Dan wachten we wel eventjes op de scan, antwoordde Bekeren. Jamaar! de Persoon die zich daar mee bezig houdt is er vandaag niet, schoof Kullen het probleem op. Die is twee dagen naar de opleiding, vandaag vr-20/10 en ma-23/10. Kan iemand anders het document dan scannen aub? vroeg Bekeren. Nee, dat kon niet, antwoordde Kullen.
Kan daar maar 1 iemand scannen?
Di-24/10 zou Bekeren contact opnemen met Kullen, dat was het voorstel. Eerste job in de ochtend. Ach nee, in de namiddag vanaf 14h pas want het filiaal in Kullen is op dinsdagvoormiddag gesloten.
Ook voor administratief werk of intern verkeer? Is het kantoor dan onbemand?
Kullen weerde zich nog efkes, het document was niet gescand omdat die mevrouw in eerste instantie wel gezegd had dat ze hier zélf zou komen tekenen hoor! En dié opmerking Dierbare Mensen, was regelrechte flauwekul.
In die eerste instantie dat ze haar best zou doen om langs te komen. Ze weet al sinds 2010 dat ze over haar verplaatsingen geen gedecideerde uitspraken meer moet doen, daarvoor is de energiehuishouding in haar lijf te grillig. En dat had ze meer dan één keer vermeld in de vijf of zes telefoongesprekken met Kullen, haar grillig energieniveau. Wat had ze moeten doen opdat ze dat ginder zouden snappen, in Kullen. Haar medisch dossier opsturen? Per scan?
Nu vraagt zij zich af
- waarom het kantoor Acente-Kullen niet direct zelf voorgesteld heeft iets met het kantoor in Bekeren te regelen, hetzij via interne post, hetzij langs elektronische weg. Beide systemen zijn courante procedure binnen de Acentenbank, weet zij na twee telefoontjes met het hoofdkantoor in ’t Stad. - waarom Acente-Bekeren-kantoor wél direct mee was met haar uitleg, van bij het 1ste en enige telefoontje en wél zelf met die oplossing voor de pinnen kwam.
Interne post gaat hier niet meer met kar en paard, maar weet Kullen dat al?
Dinsdag namiddag
di-24/10 - om 15h50 heeft ze bij Acente-Bekeren het document getekend. Vier volle dagen later. Mevrouw Acente-Bekeren zou het direct scannen en mailen, maar ze kon niet direct de balie verlaten omdat de vervanger in gesprek was met twee andere klanten. Zodra ze de balie kon verlaten zou ze de drie bladen verzenden. Nog voor 17h.
- Dan mag ik mijn zussen mailen dat het nu in orde is? vroeg de ondertekenaarster. - Ja, dat mag u zeker, antwoordde mevrouw Acente-Bekeren.
Nu hopen we maar dat ze woord gehouden heeft én dat ze niet haar voet verzwikte op weg naar de scanner, of dit is niet het einde van het verhaal.
Ze zou het document rechtstreeks naar het hoofdkantoor mailen, niet naar Kullen. Dat is dan een hele omweg bespaard. Niet in mailsnelheid, wel in reactiesnelheid. -------
Wat heeft de ondertekenaarster van deze episode geleerd :
1/ voor informatie moet men bij kúndige mensen zijn 2/ om die kundige mensen te vinden moet men zelf blijven rondbellen tot men hen vindt of het blíjft Kafka en 3/ dat ze 's namiddags geen verplaatsingen meer moet doen want daarna is ze op, low-low energylevel.
En de VTM maakt over dit soort situaties een amusementsprogramma …
rood en wit en giftig Als een kind vraagt waarom, wat antwoordt men dan over dat mooi rood met witte stippen?
Een gedegen uitleg geeft men dan, want die paddestoelen zijn giftig.
Als kleuter vond ik dat sommige witte stippen op havermoutvlokken leken. Die vlokken moesten mee naar huis, want havermoutvlokken zijn niét giftig. Dat wist ik heel goed, havermoutpap is lekker.
Ooit zat ik aan die witte stippen te pulken en plots moesten we snel terug naar de bewoonde wereld omdat er absoluut handen gewassen moesten worden … dat soort gedoe! En voor niks! Want eigenlijk is er niks giftigs. Het rood van die paddenstoelen is gewoon frambozengelei en de witte stippen zijn geklopt eiwit, dat weet ik nu en dat gaat gewoon zo: Foto’s van Akiko Ida en Pierre Javelle, Parijs. Voor meer over hen en hun miniatuurtjes met voedsel : klank aan, geen ondertitels https://www.youtube.com/watch?v=S-s_0RBmZVI 04min28
Toen ik deze versie gezien had dacht ik dat er trucage mee gemoeid was, dat haar vingerwerk een beetje versneld weergegeven werd. Daarom ging ik wat verder rondsnuffelen op You Tube. ‘k Vond er onderstaand filmpje, daar is haar lichaam tegelijk met de handen in beeld en haar lichaam beweegt niet versneld. Geen trucage dus. Het zijn echt haar vingers die zo snel zijn …
Waarom deze versie me aan tabasco doet denken weet ik niet. Misschien de kleur van haar kleed. Toen ik het stuk vanmorgen voor de xste keer beluisterde proefde ik tabasco. Dit geheel terzijde natuurlijk.
Kermille, ‘k wou dat ik kon typen aan het tempo dat Mevr Wang speelt, ’t zou hier nogal vooruit gaan hé, de teksten zouden ons rond de oren vliegen. Och nee, misschien is het wel rustig zo, zoals het nu gaat.
In een van de commentaren die onder het filmpje staan schreef iemand "Ze speelt piano zoals Bruce Lee dat zou aanpakken". Daarom ben ik gaan kijken of ze Rondo a la Turca (Mozart) op haar repertoire heeft. Jawel. Lichtelijk bewerkt, maar wel het Rondo.
In dit filmpje komt haar gelaat in beeld. Kijk hoe ze er plezier aan beleeft, zoiets is mooi om zien. En de zaal voelt dat natuurlijk, haar gedrevenheid. Dat zijn magische momenten als een solist het publiek mee ín de muziek krijgt. En achteraf is er de ontlading, het gejuich luider dan het applaus.
hij had niet eens gemerkt dat de jongste terug gelopen was
1992, Borsbeek, bij de brievenbussen Mevr. Sonnati van het gelijkvloers was daar ook. Zij was pas sinds enkele maanden onze buurvrouw. Ze was toegekomen met twee dochtertjes, zij bleek en tenger.
Het gelijkvloers had achteraan een tuintje van een zakdoek groot met een poortje naar de inrit die parallel liep met de tuintjes. Die inrit voor de rij garages was een speelplein voor het klein grut. Op de gelijkvloerse verdiepingen woonden nog een aantal jonge gezinnen, gezelschap was er vanaf de eerste dag.
Veel kwamen wij Mevr. Sonnati niet tegen, ze vertrok ’s morgens met de kinderen en ze gebruikten het poortje van haar tuintje, niet de voordeur. Heel af en toe zagen we mekaar bij de brievenbus.
Na verloop van tijd zag ze er rustiger uit, en minder bleek. Steviger. Overeind. Een moeder met twee dochtertjes. De jongste droeg een brilletje.
En vandaag was daar dus een man. Duidelijk de vader van de kinderen. Hét stereotype van wat vaderschap niet is. De bling, het soort wagen, de kledij, de manier van lopen … de Snelle Eddy uit de Dorpsstraat. Geen vadermateriaal.
Was dat specimen wel bekwaam om kinderen onder zijn hoede te hebben? Het bezoekrecht was denkelijk gewoon een zet in de echtscheiding, bezoekrecht als tegenhanger van de alimentatieplicht. Om het plat te zeggen : hij wou waar voor zijn geld, hoewel hij met die waar geen blijf wist. Geen grein belangstelling, zijn dochtertjes zouden hem na een uur danig vervelen. Eigenlijk liep hij er nu al verveeld bij. Denkelijk dacht hij aan interessanter bezigheden dan twee kleine meisjes bijhouden en aan de bimbo die hem daarbij zou assisteren. Hij had niet eens gemerkt dat de jongste terug gelopen was en zich zwijgend vastklampte aan haar moeder. Zo bleven ze een paar tellen staan. Dan maakte Mevr Sonnati zachtjes de handjes los, draaide het kind en gaf het een kneepje in de schouder. Gehoorzaam, gedwee, ging het kind haar zusje achterna.
Mevr Sonnati keek hen na tot ze de hoek om waren. Ze hield haar hand voor de mond. Haar ogen waren groot van onrust en ongeloof. Ongeloof dat ze haar kinderen had meegegeven aan een onverschillige paljas.
En ik vond geen woord om haar te helpen. Geen enkel.
Hij doet wat geen enkel kind, geen enkele mens klein of groot, wat niemand mag : zich ongegeneerd volproppen. Met koekjes dan nog wel !
De aflevering gaat over de betekenis van het begrip belangrijk, en dit fragment zegt dus : Koekjes zijn Belangrijk klank aanzetten, http://www.youtube.com/watch?v=I5e6ftNpGsU 01min34
Op een dag zat Cookie Monster aan de computer en plots was er paniek, é-norm :
Op 10 november 1969 begon in de Verenigde Staten Sesame Street, een educatief programma dat kinderen in achterstandswijken spelenderwijs van hun leerachterstand wilde afhelpen.
Sesamstraat was jarenlang een samenwerkingsproject van de NOS en de BRT, omdat het maken van het programma voor alleen de NOS of de BRT te duur was, mede door de rechten die afgedragen moesten worden aan Children's Television Workshop in New York. De BRT zette de samenwerking stop in 1983, op het ogenblik dat zij Het Liegebeest begon uit te zenden.
Naar mijn idee waren die drie jaargangen van het Liegebeest een zeer pover inruilen. Het Liegebeest haalt het niet bij Sesamstraat, niet qua bereik leeftijdscategorieën, en al zeker niet qua opzet.
Elke aflevering begint met een scène in de straat met Tommie de hond, de muis Ieniemienie, de vogel Pino en/of het biggetje Purk aangevuld met menselijke personages. In de beginscène komt het thema van de aflevering aan bod, zaken over sociale omgang zoals eerlijk delen, ruzie, vriendschap, verdriet.
De Nederlandse filmpjes worden afgewisseld met nagesynchroniseerde Amerikaanse tekenfilmpjes waarin letters en cijfers geleerd worden en filmpjes met poppen van Jim Henson verwerkt worden, die bekend is van zijn Muppets. De belevenissen van de poppen Bert en Ernie zijn een markant onderdeel van Sesame Street.
Die twee tonen iets over absurditeiten, want absurditeiten bestaan ook. Tja, het is een opvoedkundig programma hé. Ongeveer alles komt aan bod.
Het programma bestaat voor 40% uit Amerikaanse items en 60% uit Nederlandse. Er zijn ruim 30 Nederlandse schrijvers die hun bijdrage leveren aan het programma in de vorm van scenario's voor straatscènes, gedichten, liedteksten en voorleesverhalen. De liedjes gezongen door de Nederlandse personages worden gecomponeerd door Henny Vrienten; tot 1999 stond Harry Bannink hiervoor in.
Het programma wordt meestal afgesloten door een van de Sesamstraat-acteurs die een verhaaltje voorleest voor een drietal kinderen. Dit verhaaltje wordt vaak door een van de kinderen 'uitgeblazen' met een toeter.
Sinds kort pas weet ik dat er een verschil is tussen de verzetsstrijders en de partizanen van WOII. ‘k Heb het nog eens opgezocht en het komt ongeveer hier op neer :
Verzetsstrijders saboteren de vijand, zij willen het vaderland terug vrij.
Partizanen saboteren ook de vijand, zij willen het vaderland terug vrij én zij hopen daarna een nieuwe politieke orde te installeren. In dit geval, een communistische orde. Partizanen zijn partij-gebonden verzetsstrijders.
‘k Was zo fier als een gieter dat ik dat onderscheid zo snel gevonden had.
- Weet gij dat nu pas? vroeg LM. - Want gij weet dat al lang zeker … - Ja hoor! - Uit uw Vaderlandse Geschiedenis zeker … - Nee, van Allo Allo! Daar hebben ze het soms over het verschil tussen het verzet van Michelle en het communistisch verzet.
Mijn ma kon die serie niet zien. Niet zién. Als ze nog maar die uniformen zag werd ze al ziek. Dat het een komische reeks was veranderde daar niks aan. De Duitse uniformen waren er teveel aan, ze trokken herinneringen aan doem, wanhoop en angst tevoorschijn.
een nieuw jaar Het academiejaar 2017-2018 is nu een maand bezig, ongeveer. Alle mensen met studerende kleinkinderen wens ik sterkte en uithoudingsvermogen. De kleinkinderen zelf ook natuurlijk, hen wens ik ook volharding en zo, maar mijn eerste bekommernis is toch de gemoedsrust van hun (groot)ouders.
Een aantal jaren geleden hing tussen keuken en woonkamer, -de drukste passage in het huis van mijn zus Laura- een bericht, ingekaderd en achter glas. Zo te zien was het op chic papier gedrukt, zo met die dure gerafelde randjes. De tekst was :
Onze beste wensen voor het Nieuwe Jaar
Als het aan ons ligt
komt er dit jaar niemand door
In een huis met twee studenten en twee scholieren? 'k Snapte het niet. - Kijk eens goed van wie dat komt, zei Laura.
En helemaal onderaan het blad stond in piepkleine lettertjes
daden met een bepaalde karakteristiek zullen gevolgen van dezelfde karakteristiek veroorzaken
Er bestaat nog gerechtigheid in de wereld. Enfin, die dag toch.
1999, vroege herfst. Het was al vrij fris, maar de zon scheen en het was droog weer dus gingen we wandelen met Moeder-LM. "Buitenlucht en UV" had de kinesist van het huis gezegd. "Wanneer het weer het toelaat: naar buiten. Niet achter glas blijven zitten."
Vermits Moeder toen al in een rolstoel zat hadden we haar ingeduffeld met een aantal lagen kledij, het geheel afgetopt met twee geruite plaids. Haar winterse wandeloutfit stond toen nog niet op punt. Wat betreft kleur en stijl liet het tenue te wensen over. Het was een samenraapsel, een beetje 'kleurrijk' misschien. De rood geruite dekentjes vloekten met de oranje wanten, maar we hadden nog geen andere. En het was ons om de buitenlucht te doen. En om verandering van omgeving, de afwisseling. Niet om de show. En ze was warm ingepakt, dat was het belangrijkste. Enkel haar neus, wangen en ogen waren onbedekt.
We stapten traag de dreef af. Hoe trager hoe beter, dan 'waaide' het niet in haar gelaat. En dan kon ze de voortuinen bekijken. Niet dat daar nog veel kleur te bekennen viel. We hoopten gewoon dat iets haar blik zou vangen, al was het een plaasteren kabouter.
Aan het einde van de dreef is een taverne met tuinterras. Het is een grote tuin met oude bomen, bijna een park. Er staan speeltuigen voor de kleintjes. Kleintjes waren er niet, het was al wat koud. Er is ook een hoenderhof achterin, maar daar konden we met de rolstoel niet bij omdat het grasveld te hobbelig is. Het tuinterras was nog open.
Uit de wind en in de zon zaten een tiental mensen, overwegend senioren, goed ingeduffeld te genieten van de buitenlucht. Het rook naar aarde, de plantenwereld was al ingedommeld. Misschien zouden de aroma's van de buitenlucht Moeder uit haar verstarring halen ...
Twee tafels verder zat een echtpaar, mid-dertigers in modieuze skikledij. De zonen (9 en 12j schatte ik) waren op het grasveld aan het ravotten. Misschien zou hun beweging Moeders belangstelling even wekken?
Onze warme choco's werden gebracht. We roerden in de choco's, keken naar de twee jongens en we hoorden ergens een vogel fluiten.
Van opzij zag ik een oranje want omhoog komen. Met een traag breed armgebaar wees Moeder naar de tafel van het echtpaar. Daar stonden een theeglas, twee frisdranken en een glas donkere trappist. Iets op die tafel had haar aandacht.
Een paar tellen later opnieuw dat wijds gebaar. Daarbij leunde ze nu ook voorover. Om ons iets aan te wijzen? De donkere trappist contrasteerde fel met de witte tafel. Het glas fonkelde in de zon. Het stak boven de andere glazen uit, koninklijk bijna, op zijn voet. "Ja Moeder, mooi hé." Moeder had héél eventjes op iets uit de omgeving gereageerd, LM en ik beschouwden dit als een succes, we noemden het uitstapje al geslaagd. Die kleine vreugde werd ons niet lang gegund.
De modieuze dame aan de andere tafel stootte haar man aan en wees met haar kin in onze richting. Weinig subtiel. De man keek naar onze tafel, knikte eens vriendelijk en draaide zich terug naar zijn vrouw.
De vrouw bleef verstoord onze richting uitkijken, alsof Moeder op een af andere manier de grens van de privacy overschreden had. Bij elk nieuw armgebaar van Moeder stootte de vrouw haar man aan en keek nog meer verstoord.
Gelukkig liet de man dat aan zich voorbij gaan.
Nu zat zij Moeder openlijk aan te staren. Zonder ons uit het oog te verliezen nam ze haar tasje van tafel en plaatste het achter zich op de stoel. Alsof Moeder een hooligan was die zou recht springen om iets van die tafel te grissen.
Haar gestaar begon ons te storen. In deze gemeente zijn twee rusthuizen. De bewoners ervan komen al eens buiten. Had mevrouw nog nooit een demente bejaarde van dichtbij gezien?
Moeder maakte opnieuw dat vaag armgebaar en met een vergoelijkende glimlach gaf ik teken aan de dame 'niet op letten'. Maar het mens bleef ons verstoord en argwanend in het oog houden. Met één hand trok ze haar kraag wat dichter, als om zich te beschermen. Dacht ze dat dementie besmettelijk is? Mogen mensen die een beetje anders doen niet in openbare gelegenheden komen? Vond ze de aanblik storend? Waarom keek ze dan niet de andere kant uit? Kon zij niet doen zoals haar man. Die zat een kwartslag gedraaid, zodat wij uit zijn blikveld waren en hij zijn zonen in het oog kon houden. Haar surveillance werd ronduit belachelijk.
Plots stootte de man háár aan en zei iets. (Vond hij ook dat het lang genoeg geduurd had?) Met een ruk draaide de vrouw haar hoofd om, liet een hoog luid langgerekt "O NÉÉ!" horen en kwam half uit haar stoel. Was een van haar zonen uit het klimrek gevallen?
Alle terrasklanten keken nu naar de twee jongens. Ze stonden allebei rechtop, zo te zien was er niets aan de hand. De oudste van de twee stond in profiel, opzij van het klimrek. Onder het bewonderend oog van de jongste stond hij met uitbundige zwaaibewegingen, een Pallieter waardig, het klimrek te besproeien !
Mevrouw zakte terug in haar stoel, hoofd tussen de schouders, ze kromp letterlijk ineen van schaamte. LM en ik durfden elkaar niet aankijken, we voelden lachkriebels komen. Heel even probeerde ik nog de grijns van mijn gezicht te vegen, maar dat lukte niet. Een paar tellen later zaten we hardop te schateren, zoals de andere mensen op het terras, puur uit ongegeneerd leedvermaak met de moeder haar gêne.
"Voilà, hikte LM, er bestaat nog gerechtigheid in de wereld" en hij veegde de tranen van zijn gezicht.
De vrouw stond op, nam haar tasje, rechtte haar rug: "Roep de jongens en ga binnen betalen" commandeerde ze haar man. En zij verdween richting parking. Het hoofd geheven. Stervend in stijl.
Van de Voice kijk ik naar de audities en daarna volg ik het programma niet meer. De audities vind ik interessant. Waarom weet ik niet. Misschien om de concentratie van de coaches. Navenant de kandidaat gokken we welke coach de stoel zal draaien. Hier nog een verhaal over een auditie, maar niet bij de Voice.
Een jongedame komt zich aanbieden voor een talentenprogramma en zegt tamelijk schuchter tegen de man achter het bureau: "Dag Meneer, ik imiteer vogels, Meneer."
De talentscout van dienst is absoluut niet onder de indruk, hij schrapt haar naam van de lijst. Hij kijkt zelfs niet op van zijn papier terwijl hij antwoordt :
"Ach kind, daarvan hebben we er al zoveel" wuift hij "De volgende!"
"Jammer" piept ze zachtjes en met een spijtig glimlachje stapt ze naar het raam, trekt het open en vliegt weg.
'k Ben rechtshandig en ik droeg mijn horloge links. Waarom dat zo was weet ik niet. LM zegt dat rechtshandigen ze links dragen en linkshandigen rechts omdat dat handiger is ivm de sluiting.
Toen we piepjong waren, 13 of 14j, denk ik, was het op school een trend om de horloge met de wijzerplaat naar binnen te dragen. 'k Was daar onmiddellijk voor te vinden, want zo kon men tijdens de les ongemerkt kijken hoelang 'het' nog zou duren. Bij bepaalde leerkrachten was het levensreddend dit te weten.
's Avonds op de schoolbus zag ik al eens meisjes hun horloge terug met de wijzerplaat naar buiten draaien. Dus 's morgens met de wijzerplaat naar binnen? 'k Snapte daar niks van en ik vroeg ook niks want zij waren 'de groten', ongeveer een andere kaste. Onaanspreekbaar, wil dat zeggen.
Mijn horloge droeg ik dag en nacht met de wijzerplaat naar binnen. 'k Vond het bij zoveel dingen handiger.
Er was ons gezegd dat verpleegsters ze ook zo droegen en ik geloofde dat wel. Zo zit het slotje van de armband naar buiten en kan men de patient tijdens het tillen of keren niet kwetsen met een schram van dat slotje. Een buurvrouw (verpleegster) droeg haar horloge nóg anders. Zij droeg een horloge aan een lintje, opgespeld op haar schort, zo ergens in het midden. En die horloge hing ondersteboven! Dat was zo slim gevonden, zo simpel, dat ik er ook ondersteboven van was. Geniaal gewoon.
Later kwam ik te weten dat zulke verpleegstershorloges ook gewoon in de handel verkrijgbaar zijn. Om op te spelden of om aan een halsketting te dragen, beide modellen hangen ondersteboven en zijn zo goed als handen-vrij. Nu zijn die horlogekes precies niet meer te zien (?)
Veel later hoorde ik dat de wijzerplaat naar binnen dragen een signaal was. Het wou zeggen dat men een vast vriendje had, dat men 'bezet' was. Maar waarom was het nodig dat te laten weten op een meisjesschool en niet in de buitenwereld? Waarom draaiden ze 's avonds hun wijzerplaat weer naar voor op de arm alvorens ze de bewoonde wereld in gingen? ‘k Heb nog altijd geen verklaring gevonden, maar misschien is die er niet want een trend hoeft geen verklaring.
Osvaldo Cavandoli (Maderno, 1 januari 1920 - Milaan, 3 maart 2007) was een Italiaanse cartoonist en animator. Hij werd wereldberoemd met zijn creatie La Linea. klank aanzetten! https://www.youtube.com/watch?v=gMbTmUjqvgc 04min30
La Linea bij Lagostina
Hij werd bekend met La Linea, een simpel getekende cartoon, die in 1969voor het eerst verscheen, als verzet tegen de heersende tendens die het gebruik van grondig uitgewerkte personages met een overvloed aan details voorschreef. Later kwamen daar nog volgers bij. Vanaf 1969 stelde Osvaldo Cavandoli het figuurtje, dat toen nog "Mister Linea" heette, voor als mascotte aan verschillende reclamebureaus, maar vond geen geïnteresseerden. Uiteindelijk ontmoette hij Emilio Lagostina, een producent van snelkookpannen die in het figuurtje een goudmijn zag voor zijn televisiereclames. Het figuurtje kreeg zijn karakteristieke brabbelstemmetje van Giancarlo Bonomi: Het jazzmelodietje dat elke episode inleidt werd geschreven door Franco Godi.
De filmpjes, die in korte tijd razend populair werden, werden in 1972 bewerkt tot cartoons die in verschillende Italiaanse kranten verschenen. La Linea won ook de eerste prijs op het animatiefilmfestival in Annecy, Frankrijk en een jaar later op dat van Zagreb, Croatië.
In 1977 kende La Linea het hoogtepunt van zijn succes. De korte reclamespots die Cavandoli in de loop der jaren had gemaakt, herwerkte hij tot korte filmpjes zonder reclameboodschap. Die clips werden een groot succes in meer dan 40 landen, maar niet in Italië. Daar werd het personage La Linea zo sterk geassocieerd met de Lagostina-snelkookpannen, dat de RAI ook de niet-publicitaire filmpjes als sluikreclame beschouwde en weigerde ze uit te zenden.
Pas in 1997 was het grappige mannetje weer op de Italiaanse televisie te zien.
Het gestileerde figuurtje waagde in2001 zelfs de grote stap over de oceaan. Osvaldo Cavandoli maakte een reeks van 20 filmpjes voor de Universal Studios, Californië. Voorwie meer wil zien, op You Tube gewoon La Linea intikken en ze springen tevoorschijn. Er staan meer dan 100 filmpjes. Glimlachjes voor de grauwe winterdagen die gaan komen.
Vorige week zei LM naar aanleiding van iets ‘Ja, maar gij zijt een schrikkepuit hé’. Op een toon alsof dat voor hem al jaren een uitgemaakte zaak was.
Daar kon ik eens mee lachen. Ik. Een schrikkepuit.
In elke haven heb ik mijn weg naar het schip terug gevonden, nuja, behalve die ene keer bijna, in Ulsan. En nergens was ik bang, behalve die ene keer dan, in Trinidad.
En ik ben maar twee keer gerold geweest. Voor zover ik weet. Heeft me dat belet om verder te gaan met varen? Nee, ik ben er hoogstens voorzichtiger door geworden. Voorzichtig. Vooruitziend. Behoedzaam. Allemaal preventief. Eigenlijk ben ik eerder op mijn hoede voor mensen die zich in slaap laten wiegen door de situatie dan voor de situatie zelf.
Zoals die keer … dat PN in Galveston aan de Russische taximaffia liet horen dat ze de vrouw van de captain was. Dat is vragen om problemen ! We staan met onze meisjesnaam op de bemanningslijst. Men is stewardess of supplementary crew, onderaan de hiërarchische ladder en ook onderaan op de lijst genoteerd. Men geeft zeker niét de graad van de echtgenoot. Ze hebben er aan de wal geen zaken mee welke positie de echtgenoot bekleedt. Dat jaagt de prijzen maar omhoog. En bemanningslijsten hebben ze vlug hoor, nog voor het schip tegen de kaai ligt. Ze hebben connecties binnen het agentschap ter plaatse.
Taximaffia : De wagens kwamen al toegereden terwijl het schip nog aan het aanleggen was. Die gasten rijden met twee in één wagen. Waarom is dat nodig?
Een schrikkepuit dus, ik. Ineens dacht ik: als hij denkt dat hij mij kent, ken ik hém dan eigenlijk? Of denk ik dat ook maar?
LM stond bij het raam en keek naar wat er beneden zoal circuleerde op de voetpaden. Dit is niet echt een drukke straat, daardoor weet hij ongeveer wie en wat er overdag langs komt. Wiens hond mankt en wie plots verschijnt met een andere hond. En dan weer een andere. En dan weer de vorige … Honden op logé, weet hij.
"De zilveruitjes! Dát is lang geleden." zei hij bedachtzaam. Zijn zilveruitjes hondjes? Had hij het over eten? Er staat een pot uitjes in de koelkast en een reservepot in de berging. "Nee die twee dames daar."
Die twee dames zijn zussen. Ze stappen voorzichtig en traag. Arm in arm. En zwijgend. Alle concentratie gaat naar het voortbewegen zelf. Ze kleden zich zoals ze stappen, in behoedzame tinten. Hun kapsel komt uit het zilveren register. Zoals dat vroeger moest en zoals hun eigen oma’s een kapsel hadden toen zijzelf jonge vrouwen waren in de jaren ’60, een stevig, strak krulletjes-permanent, zeer kort. Van bovenaf gezien zijn die bolle kopjes zilveruitjes.
‘k Wist niet dat LM hen zo noemde. ‘k Wist evenmin dat ze met hun twee gedurende een periode uit het staatbeeld verdwenen waren. Was er een ziekenhuisopname geweest? Wie van de twee? De ene zus loopt al enkele jaren zwaar gebogen door osteoporose. De andere iets minder gebogen. Het was voor LM blijkbaar een stille blijdschap hen weer te zien langskomen. "Ze zijn er nog." glimlachte hij vaag. Zijn ma had ook zo’n kapsel.
Soms zijn er mensen die uit het straatbeeld verdwijnen en helemaal niet meer opduiken. Maar de zilveruitjes zijn er wel weer. Tot nader order natuurlijk.
‘k Ben lang een nachtraaf én vroege vogel geweest.
Toen ik 15 of 16 was had ik heel sterk de indruk dat ik me overdag met zoveel dingen moest bezighouden die me opgedrongen werden -zolang ik nog thuis woonde was dat ook zo- dat er maar één moment overbleef voor mezelf : de nacht. Of toch het begin van de nacht, zolang ik nog thuis woonde.
Ik verdween rond 22h naar mijn kamer maar ik sliep niet voor 01h. Huiswerk maken en daarna onder de dekens wat liggen lezen en radiootje luisteren, vooral AFN en ook Europe n°1 met Daniel Filipacchi. Radio Veronica en Radio Caroline kon ik niet ontvangen vanonder die dekens. Waarschijnlijk niet de juiste dekens.
Om 05h30 was ik er al weer uit want ik wou ’s morgens weg zijn voor ze me konden terugfluiten ivm ontbijt of andere huishoudelijke taken. Die had ik tussen 16h en 22h al genoeg.
De nacht was van mij, dat beetje slaap was van mij en de ochtend lag gewoon in het verlengde van die twee, de ochtend was ook van mij.
Dus : douchen, aankleden (beetje mascara ook) en de deur uit. Na een paar keer vroegen mijn ouders zich niet meer af waarom ik zo vroeg weg was. Om ondanks de files intijds op school te geraken? De bussen hadden toen nog geen eigen bedding hé. Aan het Simonisplein liep toen alles hopeloos strop. Rustig laten strop lopen, heel die westkant van Brussel.
Ik (prinses) nam een alternatieve route, achterop een brommer. Een rood geval van een kameraad die naar de school in de Vier Windenstraat moest. Hij pikte me op aan de bushalte thuis. Uit het zicht van het ouderlijk huis natuurlijk. Het woord 'cool' bestond toen nog niet in jongerentaal maar het was wel cool, om een mokke achterop de motto te hebben zitten. Ondanks de witte sportkousen. En dat mokke vond het tof om door nen 'tip' afgezet te worden aan een bushalte die nog een half continent van de school af lag. De ochtenden waren reizen door de geuren van de seizoenen. Over helm & hersenpan bestonden nog geen You Tubekes.
Nu ik het schrijf hoor ik ook terug het gejank van die brommer. Een opgefokt geval. En ik ruik terug de ochtend-mélange van weinig verkeer maar wel polluerend, met herfstgeuren van de oude stadsbomen van voor die renovaties overal. En de geur van zijn vest in skai. Hoe zou het nu zijn met Jef BB? Is hij nu cilinders aan het uitboren samen met kleinzonen?
Hij zette me af aan Veeweyde. Daar nam ik de bus. Samen met een andere kameraad, die in de Cellebroersstraat naar school ging nam ik daar de bus. Hij kwam daar ook wat vroeger. We stapten af aan het Fontainasplein en zaten daar dan een sigaret te roken en te kijken naar een stad in de ochtend. Daarna begon de dag en begonnen de verplichtingen.
Dat traject was een omweg, maar de weg was mooi en het ritje op de motto was een vleugje van … iets, iets waarvan ik niet wist of het wel bestond. Het was een manier van weg zijn.
------------------------ 05-01-2015 11:54:48 ~ de verteller is 70++
Zopas werd op de deur van mijn appartement gebonsd. Ik deed open en er stonden 8 politiemannen voor de deur. Ik weet niet hoe ze binnen geraakt zijn, beneden aan de voordeur. Ze stormden binnen met getrokken wapens. Ik wist nergens van en ze zijn overal gaan kijken, in elke kamer en in elk hoekje Toen het gedoe stilviel zei een politieman "U woont op nummer 41, straat zus-en-zo" "Maar nee! antwoordde ik, dit is nummer 4, dit is het huis om de hoek!"
Ze zijn naar buiten gestormd, naar het nummer 41 in de andere straat. Missen is menselijk. ------------------------
Missen is menselijk, schreef de brave mens er nog vergoelijkend bij. Ja. Maar sommige missingen zijn misselijkmakend. Acht man met getrokken wapen. Dat was al een serieus interventieteam dan, mijn gedacht.
Missen is menselijk? Toch eigenaardig dat ze zich én van straat én van huisnummer vergist hebben. Misschien dan ook van datum en van uur? Gewacht met vertoon tot ‘het gevaar’ al in het buitenland zat? Missen is menselijk … voor een interventie van dat kaliber, mon oeil. Dat is geen vergissing meer, dat is een fout. Operationeel was er iets grondig mis. En jongens van dat soort en hun denkers moeten dan onze redders in nood zijn, de dag dat het er op aan komt.
Als ze zo opgefokt waren -door de adrenaline of door de testosteron- dat ze niet meer wisten waar ze waren, wisten ze dan nog wat ze aan het doen waren? Maar ze mogen wel een wapen dragen. Opgefokt of niet.
Terug naar buiten gestormd, naar het juiste nummer in de juiste straat. Dit lijkt eerder een ploeg figuranten bij Comedy Capers dan een getraind interventieteam.
En ja, hoe zijn ze beneden aan de voordeur naar binnen geraakt? Met een slotenmaker? Die had dan óók niet gezien dat het huisnummer niet klopte?
Énzovoort, enzovoort … Meer vragen dan mijn kopke kan bolwerken. En de bewoner, degene die het heeft moeten meemaken, was helemaal alleen in het gebouw, er was niemand om samen mee te bekomen van het schrikken. Hij deed er achteraf gelaten over. 'Ik leef toch nog …'
Hoe gevarieerder het straatbeeld hoe liever, maar het baseballpetje is een verschijnsel waar ik niet aan wen. 'k Blijf het potsierlijk vinden.
Het ding heeft een zonneklep en zal dus wel bedoeld zijn om de zon uit de ogen te houden. En als de coach even instructies geeft draait het klein grut die klep opzij of naar achter, anders moeten ze hun hoofdje in hun nek leggen om hem te kunnen zien. Daarna draaien ze de klep terug naar vóór om de zon uit hun ogen te houden en spelen verder.
Op een dag was het petje overal te zien, niet meer alleen op het sportveld of op weg daarnaartoe, gewoon overal. En in grote delen van de wereld, geloof me. Het is zelfs doorgedrongen tot achter in de tuin van WD in een rustige straat even buiten het dorp. Het was zomer 2002.
Het petje was daar niet zomaar neergedwarreld, of vergeten door iemand van de buurtkinderen, neenee, WD had er eentje op zijn hoofd en was zelf tamelijk tevreden met het resultaat. Hij had het gekocht omdat hij vond dat hij als kersverse opa zijn imago moest verjongen. Hij had er dus nog geld aan gegeven ook. WD kennende, wil dat wat zeggen. En 'imago' sprak hij uit als loek.
We kwamen een paar uren helpen in de tuin: LM had een hoedje op het hoofd, ik een sjaaltje en WD zijn nieuwe loek. Het ding beschermt oren en nek niet tegen harde zonneschijn, elke bouwvakker, dakwerker en fietser weet dat ondertussen.
"W, zoudt ge niet iets anders op uw hoofd zetten jongen, uw oren..." WD wuifde dat weg. Op zijn hoofd geen oud hoedje of zigeunersjaaltje. Hij had immers een jeugdige nieuwe loek. Resultaat: na een paar uren waren zijn oorschelpen verbrand, vooral de randen bovenaan. "Oekandana, zei WD 's avonds, verbeten wrijvend over zijn knalrode oorschelpen, 'k ad tog iet oep menne kop..." Tja. Pijnlijke stekende jeuk, WD was die avond niet te genieten en aftersun maakte het volgens hem alleen maar erger want dat 'plakte'dan nog ook.
Een paar maanden later hadden we de najaarsstormen, zoals de kalender die voorziet. Grimmig weer: gietende regen en ijzige wind, veel bescherming bood het petje niet. Even grimmig als het weer hield WD vast aan zijn nieuwe loek. Jeugdig sleepte hij zich de herfst door, van verkoudheid naar verkoudheid. En wij leefden mee natuurlijk, van onder onze beremutsen.
Toen kwam het winterweer, bijtende vrieskou. Voor het buitenwerk droegen wij nu een wollen sjaal onder onze mutsen. En WD? Hij droeg zijn petje. Het petje houdt de schedel niet warm en aangezien WD kalend is, zou stekende hoofdpijn hem wel snel naar een aangepast hoofddeksel doen grijpen. Dachten wij.
Niets daarvan. De stekende hoofdpijn kwam door teveel roken, te weinig slapen en kopzorgen op het werk. Maar niét door de kou, dus niét door het petje. De bontmuts die hij andere winters droeg bleef in de kleerkast liggen. Midlifecrisis, besloot mijn man. (Híj wou die bontmuts wel.)
April 2003, WD aan de telefoon, ramp: petje weg. Weggewaaid, het water in. Ziezo dachten wij, eindelijk is hij van die bevlieging af. Diezelfde week had WD al twee nieuwe petjes gekocht. Eentje in reserve. Voor 't geval het nog eens zo hard waait.
Zomer 2003: bijna elke dag hittegolf en UV-alarm in de weerberichten. Niet echt weer om in de tuin te werken. 'k Ben op de markt rieten hoeden gaan kopen, met de breedste randen die ik kon vinden. Drié hoeden. Voor WD ook een. Ik wou niet dat hij ineenzeeg door een zonneslag. Loek of niet, hij zou een rieten hoed met brede randen opzetten. En we gingen naar WD, ik tamelijk strijdvaardig.
Strijdvaardigheid en hoed waren niet meer nodig: WD had één van zijn petjes aangepast aan buitenwerk! Zijn dochter had er met velcro een ruime lap katoen aangezet. Die lap beschermde oren, nek en schouders.
WD zag er uit als een legioensoldaat en droeg de lap met zwier. En, ineens vond ik dat petje niet meer potsierlijk, die lap veranderde alles. Dat stomme petje was nu een slimme bescherming.
Het enige wat hij er niet mee kon doen was zich koelte toewuiven. (Met een rieten hoed kan dat wel, de derde hoed ligt in zijn tuinhuisje.)
Zijn andere petje was van de kapstok verhuisd naar de hoedenplank van zijn wagen. Zo zien de buren en wij allemaal dat hij nog wel degelijk een petje heeft hé. En na de zoveelste koudeprik die winter heeft WD zijn bontmuts wél uit de kast gehaald.
Onderstaand filmpje kan melig lijken, zo in de vroege ochtend. Ga misschien toch maar eerst ontbijten. Of neem op zijn minst koffie. Oké, thee dan.
Eigenlijk is het een parabel want er worden een paar wijsheden en waarheden verpakt in een verhaal. Hier komt het. Klank aanzetten. Jammer van dat nadrukkelijk Noord-Nederlands accent, iets minder had gemogen. Maar goed, we doen niet sacherijnig vandaag. https://www.youtube.com/watch?v=x7l0GI-ZgkQ 10min12, voor wie eens geen haast wil hebben.
Hoog op de berg woont een man alleen in een houten huis. Hij is daar gelukkig met wat hij heeft. Door de bewoners in het dal wordt hij ‘de man in de wolken’ genoemd. Elke dag gaat deze man voor zijn schilderij zitten. Een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. De man deelt zijn geluk met wie het maar wil. Elke dag komen mensen de berg op om samen met de man in de wolken te kijken naar het prachtschilderij. Wie naar het schilderij kijkt, vergeet voor even hoe treurig en lelijk het leven soms is. Sommige mensen komen heel vaak kijken en het werd ook een gewoonte om iets mee te brengen voor de man: een kastanje, een steen, een stuk kaas, een knikker, een fles wijn, een veer, een liedje of een tekening. Op een dag verschijnt er een vreemdeling. Die heeft horen vertellen over het prachtschilderij en wil het graag zien. Het schilderij blijkt een fortuin waard te zijn en de man in de wolken kan het verkopen voor erg veel geld. Maar dat doet hij niet. Hij wil het schilderij graag blijven zien zoals hij het altijd heeft gezien: een landschap zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. Hoe hard hij ook probeert, de man in de wolken kan de vreemdeling niet vergeten. Van nu aan houdt hij de bezoekers ook erg goed in het oog. Ze mogen niet te dicht bij het schilderij komen en ze mogen het zeker niet aanraken. Op den duur wil hij zelfs geen bezoekers meer ontvangen. Hij heeft er genoeg van, al die bezoekers zouden het mooie er nog van af kunnen kijken! In zijn dromen gebeuren er de ergste dingen met het schilderij. Hij zet sloten en grendels op de deuren en zondert zich helemaal af. Soms denkt hij nog terug aan de tijd toen de mensen uit het dorp naar het schilderij kwamen kijken en voor hem iets meebrachten. Die tijd was nu voorbij. Nu moest hij zijn schilderij beschermen, desnoods met zijn leven. De angst voor het schilderij overheerst zijn leven en hij begint te twijfelen of het wel echt een prachtschilderij is. Hij hangt het terug aan de muur en merkt dat het zijn schoonheid verloren heeft door de drukdoenerij die ermee gepaard gaat. Hij weet maar één oplossing: het schilderij verdwijnt in de haard ... Vanaf dan gaan zijn sloten en grendels weg en gooit hij de ramen open. Door het raam ziet hij een landschap, zo mooi, zo schitterend leeg, zo moet het geweest zijn toen de wereld begon. Je kan zien hoe alles een vorm en een kleur krijgt in het licht van de opgaande zon.
Lang geleden, in de tijd dat de grootouders nog spraken, werd ik ivm blauwtje er door mijn grootmoeder op gewezen dat een blauwtje oorspronkelijk een stadstelegram was.
Die ging niet via PTT of RTT of over gelijk welke kabel, het was veel simpeler dan dat.
Wanneer men plots ergens iets moest laten weten of onverwacht een uitnodiging moest afzeggen, kon dat snel via de stadstelegram. Dat waren geschreven berichten die bij de bestemmeling bezorgd werden per koerier te voet, dat was een renner die moest oplopen (leveren) en aflopen (terugkomen) of per koerier op de fiets. Dat was in de tijd dat snorren nog knevels heetten.
Er was ook de buizenpost/buispost in sommige steden (pneumatique) maar of dat systeem ooit in Antwerpen bestaan heeft, heb ik nog niet kunnen achterhalen.
Iedere huishouding had van die telegramformuliertjes in huis. Men stuurde de meid of iemand anders naar de standplaats van de koeriers. De formuliertjes waren blauw. De binnenzijde werd beschreven, dichtgevouwen en dicht geplakt. Op de buitenzijde kwam het adres. Vergelijkbaar met het voorgelijmd luchtpostpapier van ooit.
Dus wie zo’n blauw formuliertje (met afzegging) per oplopende koerier geleverd kreeg, had een blauwtje opgelopen. In het aflopen kon hij eventueel een antwoord meenemen. Die afzegging was niet noodzakelijk een afwijzing op amoureus gebied.
Waarom een stadstelegram? Waarom geen telefoontje? Omdat het telefoonnet nog niet uitgebouwd was. Telefoon was toen nog een nieuwigheidje voor de rijken.
‘k Veronderstel dat de stadstelegram tot een flink eind na WOI heeft bestaan. Mijn grootvader was van 1892, mijn grootmoeder was van 1910. Zij hebben de stadstelegram nog gekend en gebruikt want de uitgebreide installatie van het telefoonnetwerk is pas na de oprichting van de RTT in 1930 echt op gang gekomen, vanaf toen kregen ook particulieren vlot aansluiting op het telefoonnet. Nuja, vlot … ’t was de RTT hé.
--------- In 1913 was een groot deel van België bereikbaar via de telefoon. Het aantal abonnees bleef beperkt, maar het merendeel van de stations, post- en telegraafkantoren was uitgerust met openbare telefooncellen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam een abrupt einde aan de telecommunicatie in België. Een van de redenen voor die stopzetting was te vinden in de financiële afhankelijkheid van het overheidsbedrijf. Door de schade en de gedeeltelijke ontmanteling van de netwerken tijdens de oorlog had het Bestuur van Telegrafie en Telefonie kolossale investeringen nodig.
Op 19 juli 1930 werd de Regie voor Telegraaf en Telefoon ( RTT ) opgericht. Het overheidsbedrijf kreeg een grotere autonomie: het was niet langer afhankelijk van de jaarlijkse budgetten van de staat en had de bevoegdheid om een eigen bestuur te voeren.
Wie bij google ‘stadstelegram Antwerpen’ intikt krijgt een aantal links, maar het zijn pdf’s en bij dat soort bestanden krijg ik geen verwijzing naar waar in de tekst de zoekwoorden staan. Dwz dat ik al die teksten zou moeten doornemen. ‘k Denk dat ik dat ga overlaten aan de geïnteresseerde, want ik heb het aantal bladzijden zelfs niet durven bekijken.
Dus om er een jaartal op te plakken, ik zou denken tot ruim na 1930 was er stadstelegram. In sommige steden.
Vertrouwen verdient men en kan men terugwinnen, en dan ebt het wantrouwen weer weg.
Verdenking, beschuldigingen, kan men weerleggen en zo de achterdocht wegnemen. Hoopten we.
Maar argwaan … is een waan. Tegenover argwaan stonden we machteloos.
Toen kwam haar huisarts met de diagnose: dementie. Het vonnis. En bijna als een bevrijding: de oorzaak van haar argwanen was nu gekend. Het was 'maar' een fase van iets dat veel erger was.
Opluchting ook: nu konden we ons concentreren op haar, op haar comfort en op haar verzorging. Haar verdachtmakingen waren 'slechts' een deel van haar ziekte. Alle beschuldigingen waren 'compleet' ongegrond, totaal zonder rede of reden.
Alhoewel? Twijfel.
De twijfel kwam ongevraagd, hij kwam gewoon en bleef een tijdje. Bij elke nieuwe verdachtmaking bleef hij een beetje langer. De dementie had haar verloop, de situatie escaleerde en de warmte trok weg, verdween uit de familie.
Jaren later: af en toe lopen gesprekken vast, vallen er sprekende stiltes... De ontreddering die haar argwaan toen heeft aangericht overvalt ons soms nu nog. Nú nog. Het is voorbij, maar het is niet over. Haar overlijden was genadig. Maar die argwaan, die liet ons in achterdocht en kilte.
m voor wijlen mijn schoonmoeder, een vrouw die ergens in mij een standbeeldje heeft EZW-13/02/2004
Wij zijn niet zo jong meer eigenlijk zijn w’ een beetje oud we rennen niet meer heen en weer en we hebben het ook vlugger koud
We gaan niet zo met de tijd meer mee moderne dingen zijn soms een kwelling hoewel gisteren schreef je op mijn pc een lief briefje in d’ oude spelling
We lopen al een beetje gebogen we buigen naar elkander toe soms zien we ’t in mekaars ogen we zijn allebei een beetje moe
majumau 23 nov 2006
Mooi vind ik dat, die bladschikking in ei-vorm. Ze klopt zo helemaal met de inhoud.
De titel en de bladschikking, dat was het eerste wat ik zag. En toen ik de tekst gelezen had zat ik te kijken en ik was helemaal weg in de tijd. Zwaar onder de indruk. En nu nog.
Ooit schreef ik iets over ei zijn, lang geleden, toen onze grootouders nog spraken en de oprichter van SenNet nog niet geboren was. Die tekst heb ik niet meer, maar het ging er over dat een koppel een ei met twee dooiers is. Het ei draait niet rond en het zal ook niet rond draaien, maar het is wél een geheel.
Het gedicht van Majumau zou daar het vervolg op kunnen zijn. Van ei-zijn naar wij-zijn, dertig jaar later geschreven. Het vervolg en misschien ook het slot.
Misschien gaat dit gedicht niet over een koppel. Misschien is een van beiden de zoon of de dochter en is de andere hoogbejaard? Door die ‘oude spelling’ denk ik dat.
Sterk werk. Zo schijnbaar terloops staan die woorden daar, minimaal. Grandioos helemaal. Die uitdrukking bestaat weer niet zeker, grandioos minimaal? Vandaag wel.
m gedicht geplaatst met toestemming van de auteur HiH-07/2015
Het geeft op een lugubere manier een zekere inkijk op de potentiële toekomst van een door overbevolking geteisterde planeet.
Kent gij een Chinees restaurant dat Kowloon heet? Mij staat voor dat ik er een aantal gekend heb, die zo heetten. Het enige dat ik wist van Kowloon was dat het een wijk in Hong Kong was. Vandaag heb ik een mail binnengekregen over de geschiedenis van die wijk. Nu ik deze foto’s gezien heb en de bijgaande teksten gelezen heb, vraag ik me af hoe een restauranthouder er bij komt zijn zaak Kowloon te noemen. ---------------------------------
Tot 1993 leefden er 35.000 mensen op een gebied van minder dan 2 voetbalvelden, waar geen enkel land de baas over was. En toen werd Kowloon Walled City met de grond gelijk gemaakt en eindigde een bizar sociaal experiment van anarchisme in de praktijk.
De City of Darkness vanuit de lucht, circa 1987. Op de achtergrond is een stuk van Hong Kong te zien. Om bovenstaande foto in perspectief te zien: het blok waar ge naar kijkt is 200 meter bij 100 meter en gaat 10, 12 en op sommige plekken 14 verdiepingen de lucht in. Het is één groot organisch geheel van gebouwen dat doet denken aan de Borg Cube uit Star Trek. Op dat moment wonen er zo'n 35.000 mensen. Dat is omgerekend 1,35 miljoen mensen per km². Ter referentie: Amsterdam moet het doen met 4.751 mensen per km² en Manhattan (hartje New York) met 26.939.
de Pfumferkes, zij waren hier efkes ook! “Pfumferkes lopen alsmaar te pfumferen”
En dat hebben we dan samen gedaan : handen op de rug, hoofd naar beneden en zachtjes, met kleine pasjes naar links en met kleine pasjes naar rechts lopen mompelen & mopperen. Wij alledrie, LM, ik en onze kleine genodigde (5j+) hebben alle drie driemaal rond de salontafel gepfumferd. Oké, dat was nog niet écht ‘to fumfer’, ik weet het, maar het was de best mogelijke benadering. Toen we uitgemompeld waren kwamen de vragen. Over de kleur van de mutsen.
Dat snuiteke wachtte op een antwoord hé, dus moest ik subito presto iets verzinnen : wie-wat-&-waar, beginnen met een omtrekkende beweging, dat vond ik het veiligste. De Smurfen wonen in het bos. Hij knikte geduldig, dat is algemeen geweten, Smurfen = bos. - En zij dragen de Witte Mutsen. Hij knikte genadig. - Behalve de grote Smurf, die... Hij zuchtte eens - wéér zo’n trivialiteit, iedereen weet toch dat het een Rode is. Hij ging op één beentje steunen en legde bemoedigend zijn handje op mijn knie, zo van komaan, we geraken er wel.
- En de Tuinkabouters dragen Rode Mutsen. - Of soms groene, vulde hij aan. - Ook soms Groene, herhaalde ik, om tijd te winnen. - En de Blauwe? - De Blauwe Mutsen helpen in de keuken, riep ik blij. - Altijd? - Altijd in de keuken. - Hoe weet gij dat. - Omdat Drea het gezegd heeft. Daar moest hij over nadenken. En ik eigenlijk ook.
En LM, ipv me een beetje te helpen met verzinnen zat in spanning te wachten op het vervolg. Grote jongens horen ook graag verhaaltjes.
- Waar wonen de Fumfelkers? vroeg de kleine. - Pfumferkes. - Ja, die, waar wonen die? - Op de suskewietenheide, tussen de purp’ren bloemkes. Weer efkes stilte. - Wij wonen daar ook, zei hij gedecideerd. - Prima! zei ik, dan komen ze bij u ook helpen.
Toen ze hem kwamen halen hebben we eerst nog warme choco gemaakt. - Van de Flumperkes? vroeg hij. - Ja, van de Pfumferkes. Dan was het goed. En toen namen ze onze kleine genodigde mee. Ouders mogen dat. Een halfuur later ging de telefoon, de Papa aan de lijn, tamelijk geagiteerd:
- Zeg m, wat zijn Fluppelkes? - Pfumferkes? - Ja, waarover heeft de Kleine het? - Niet aantrekken Jongen, de Kleine weet het, 't zijn Keuken-Kabouters. - Wablief? Sebiet durft ons manneke de keuken niet meer in! - Jongen, doe gewoon of ge gaat nooit Pfumferkeshulp krijgen in uw keuken.
- Hij is niet mee hé, zei LM. - Nee, hij is niet mee. - De kleine wél hé. - De kleine wel ja.
En gij ook hé, dacht ik. Gij vindt verhaaltjes ook plezant. De Kleine Jongen 5+, mijn Grote Jongen, 65+.
Probeer af en toe een plekje te vinden waar het zo stil is, dat je de aarde om haar as kunt horen draaien. (van P²)
‘k Vroeg direct aan LM :
- Als een as draait, kan men dat horen? - Soms wel, soms niet. - Wanneer niet? - Als een as in een huls van kunststof zit, dan niet. - En anders? - In een metalen huls hoort ge ze suizen. - Kan men de aardas horen draaien?
Nu keek hij op van zijn klavier. Ofwel had ik koorts, ofwel had ik iets gelezen dat koorts ging veroorzaken.
Ik wees naar mijn scherm en hij las wat in ’t roze hierboven staat.
- Ah, zei hij, op deze breedtegraad hier bij ons is de Aarde al te dik. Hier horen we de as niet meer. Maar aan de Noordpool en de Zuidpool horen ze die natuurlijk wél. - En daar woont niemand vanwege het lawaai van die as, zei ik snugger. - Juist ja, zei LM gelaten.
Met LM kan ik klappen zie ! Dit soort prietpraat houdt me wakker.
Sinds die vraag van vorige week ben ik de bomen wat beter in het oog gaan houden. Want ik ben ze ondertussen zo gewend geraakt dat ik niet soms niet meer besef dat ze kleur brengen in een mensenleven. Door die vraag ben ik weer wat bij de pinken.
Gisteren hadden we hier een kleine herfstwind, tamelijk spectaculair was dat. En die herfstwind heeft veel bladeren weggeblazen. Nu pas laten de bomen hun ruggegraat zien, ttz, sommige bomen. De kastanjelaars op het pleintje aan de Steenstraat en die op de Ekerse steenweg.
De bomen in de Rozemaai staan nog altijd in hun najaarskleuren. Maar Rozemaai is een woonpark, dat park is ontworpen, dus die bomen zijn gekozen op kleur en pracht. Heel goed gekozen ook. Wanneer men er door loopt valt het niet echt op maar van hier uit gezien, aan de overkant en op twee hoog, is het bijna een wandtapijt, kruinen vol kleur. Hopelijk mag die pracht nog een week of twee duren.
Hier achteraan staat een buitenbeentje, de notelaar van de buren. Hij verkleurt niet, hij laat enkel noten vallen. Ook aan deze kant van de draad, op de gemeenschappelijke oprit van de 2x8 adressen. Nuttig boompje dus. Veel mensen zouden een nootje kunnen meepikken, ware het niet dat onze naaste buurman Lucien ’s morgens in alle vroegte die noten opraapt en ze - !@!/#§ii!! - in de gft-container gooit. Hij zou ook een papierke in de twee liften kunnen hangen : ‘Is er iemand geïnteresseerd in noten?’ Maar nee. Wel de mond vol over solidariteit, maar geen kleine daad. Dat zal te klein zijn, een paar noten in de lift leggen. Of niet ‘proper’ genoeg.
Die notelaar staat daar dus op te kijken hé, dat zijn noten in de gft-bak verdwijnen. Zijn bladeren verdorren ervan en van verbouwereerdheid vergeet hij te verschieten van kleur.
De coniferen -een categorie apart- interesseert het geen bal wat rondom hen gebeurt. Dat zijn de meest saaie en hautaine bomen die ik ken. Vooral wanneer ze op een rij staan. Ze houden zicht-&-licht weg, er wonen amper vogeltjes in en hun groen is weinig genuanceerd. Trieste figuren, die coniferen. Behalve in de lente wat heldere uitlopers valt er weinig te bekijken aan dat groen.
Gelukkig zijn er de andere. Al die andere, die wél meedoen met de seizoenen.
Het was in Buenos Aires dat ik voor het eerst vrouwen en kinderen dakloos zag. Volgens mijn zeemansboekje was het '79, de pre-LM periode. Het was er winter.
Wanneer de dure winkels dicht gingen kwamen ze. Ze kwamen met hun kartons naar de diepe uitstalramen. In de verlichting tussen twee zulke uitstalkasten was het veiliger slapen. Het was er even koud als elders, misschien nog kouder dan in smalle stegen, maar het licht was belangrijk. Voor de veiligheid, hun eigen veiligheid en die van hun kinderen.
De kinderen waren handig met hun karton. Geroutineerd zwierden ze het achterin parallel met de winkeldeur. De moeder wachtte en legde haar karton als laatste, zij sliep als voorste. Een paar tellen op de overstoep bleven we daar staan kijken. In stilte. We gingen verder. Geschokt en beschaamd. Wij waren na een avondje uit op weg naar de warmte en de veiligheid aan boord.
--- Op de daken van de hoge gebouwen stonden militaire posten. Zatte zeelieden deden soms gek naar die posten. Macho-lawijt van imbeciele zeelieden. Een militair die niet mag uitgaan daagt men niet uit. En zeker geen zuiderse macho in de fleur van zijn testosteron.
In de vroege ochtend, op weg naar de kaaien, ratelde dus al eens een mitrailleur, zoals een haan zou kraaien, om te laten horen dat … gewoon om aan zatte zeelui te laten horen bij wie de Argentijnse meisjes eigenlijk horen.
Macho-lawaai. Macho-materiaal? Hyper-macho : een mitrailleur spuit kogels, geen zaadcellen. ---
Als ik een haven mag kiezen op de Zuid-Amerika route, dan liefst Montevideo aub. Heel misschien nog eens Santos. Maar Rio absoluut niet meer en Buenos Aires zeker niet, er woonde teveel verdriet.
Dat ik daar nog niet aan gedacht heb! Terug komen zonder wervelkolom. Gedaan met de lumbale ellende. Gedaan ook met 'ruggengraat hebben' … Het zegt me wel iets.
'k Heb eens gegoogled naar de ongewervelde dieren. Echt aantrekkelijk was het aanbod niet. ‘k Heb toch maar verder gekeken, bij de weekdieren dan. Dat zag er al beter uit : in een volgend leven kom ik terug als huisjesslak. De naakte slak is me te kwetsbaar, huisjesslak dus.
Ongehaast de wereld verkennen tussen de voordeur en de brievenbus. Af en toe op een blaadje sabbelen, altijd een schuilplaats bijhebben en geen weet van ruggesmarten ...
En n°8 op het schema heet hersenKNOOP.
Als ik als huisjesslak kan terugkomen kijkt niemand daar nog van op, van die knoop. Eindelijk.
Zo’n reïncarnatie wil ik wel. Waar mag ik tekenen?
Vanaf een bepaalde leeftijd kwamen er strakke eigendomsrechten qua speelgoed. Wat van wie was, werd belangrijk. En territoriaal werden we ook. Want onze speelgoedbak was de enige eigen plek die we hadden in huis. En een eigen bed hadden we, ja. Maar dat diende om in te slapen hé. Er viel niks te beleven in een bed. In een speelgoedbak wel. Dat waren bij momenten schatkisten.
Er waren ook dagen dat we ‘niks’ hadden om mee te spelen. Zo van die lamlendige regendagen in de vakantie. Dan gingen we knutselen. Dat maakte meer rommel dan gewoon spelen en we bezetten daarbij de tafel ook nog.
Het meeste speelgoed was in hout. Plastic had de markt nog niet overspoeld. Met houten kegels kan men mekaar ongeveer de kop inslaan wanneer er eigendomsrechten moeten beslecht worden. In die bezitterige periode hadden onze ouders bij momenten drie Vikings in huis ipv drie dochtertjes. We waren toen alle drie blond en we hadden alle drie een kist te verdedigen.
In periodes van vrede, na de middag of zo, werd er speelgoed geruild. De ruil was nooit definitief en kon herroepen worden. Tenzij het stuk al weer verruild was met de andere zus. Dan werd er gepalaverd. Dat maakte ook al eens lawaai. Dan moest er onderhandeld worden. Soms hard.
Tina en Laura werden later allebei zakenvrouwen. Allebei los van de bezigheden van de echtgenoot. Bij mij is enkel het palaveren blijven hangen.
Speelgoed opruimen was geen probleem, iemand van ons keilde gewoon alles in de bakken. In de juiste bak, wil dat zeggen. Als de mama kwam helpen was dat een ramp. We zegden toen nog Mama.
Zij had geen notie van recente wisselingen & transacties en ruimde er zomaar wat op los. Waar er plaats was. Zij veroorzaakte chaos in de nieuwe orde. Dat was vrágen om anarchie, dan zetten wij een keel op. Alle drie. Sommige dingen doen moeders echt zichzelf aan hoor.
We woonden in een huis dat uitdrukkelijk sixties was. Of Expo58. Zo uitdrukkelijk dat het tien jaar later al gedateerd was. Een stijl waarbij ik nu nog een zeer ongemakkelijk gevoel krijg. Maar als kind had ik er geen last van. We trokken erin op 1 mei ’59. Laura was toen zes weken oud. Tina en ik waren bijna vier en bijna zeven.
In de woonkamer was een niveauverschil gebouwd van een 30 à 40 cm diep. En die ‘put’ was ongeveer 3m bij 3m. Aan één kant stond de schouw met daarin de open haard, waarachter de eethoek, waarbij de keuken aansloot. Twee kanten van de put, met de obligate afgeronde hoek, waren open richting boekenkast en zithoek en aan de vierde kant, tegen de muur van de gang, was een vaste houten zitbank gebouwd, met drie deksels. Drie speelgoedbakken. Wat daar aan speelgoed in zat gedurende de eerste jaren kan ik me niet echt herinneren.
Ik denk dat de eerste jaren vooral Laura ons speelgoed was. Toen ze vlot kon kruipen zette ik haar al eens in de put, enkel en alleen om haar eruit te zien komen. Gelijk een zeehondje : ze gooide zich tegen de rand op haar buik en schoof aan wal. Daar lagen Tina en ik haar op te wachten, ook op onze buik, om haar toe te juichen en te feliciteren met kusjes. Soms ging Tina met Laura meedoen. Dan moest ik voor twee kusjes en olympisch gejubel produceren.
Dat waren keer op keer momenten van groot jolijt tot mama het weer eens doorhad en uit de keuken kwam om in de gauwte haar jongste te redden : “Uw zusje is geen pop.” “Nee Mama, zij is een zééhondje!” Nog meer jolijt.
In mijn herinneringen draaide alles in dat nieuwe huis de eerste drie jaren rond Laura en Tina. Er moet wel speelgoed geweest zijn, want er zat spul van onze vorige woonst in de speelgoedbakken. Maar ik herinner me dat niet tot we ongeveer 3, 7 en 10 waren. Laura, Tina en ik.
Die eerste drie jaar hadden we vooral mekaar. Maar die speelgoedbakken dan?
In de voormiddag had LM me gevraagd of ik de lijst wou maken voor de zware dingen. Oké.
De 'zware dingen’ zijn de boodschappen die met de wagen gedaan worden. Al wat zwaar weegt of volume heeft en ook de non-food-spullen worden dan in voldoende hoeveelheden aangekocht (+/- 3 maanden), zodat de rest van de boodschappen te voet kan gedaan worden want lichaamsbeweging moet er ook zijn.
De boodschappen worden per afdeling genoteerd, zodat er ter plaatse niet teveel met een volle kar moet gemanoeuvreerd worden. Want de kar krijgt gaandeweg de allure van een slagschip en ik ben dan de vedette die over en weer zoeft om al wat bijna vergeten was en ver weg in een schab ligt, te gaan bijhalen. Maar gisteren ging ik niet mee en voor een keer moest hij het doen zonder satelliet rond zijn kar. Hij moest helemaal alleen die jungle in.
'k Had de lijst zo netjes mogelijk geschreven. Een A4tje, opgedeeld in vier vakken.
Nu was het vak droge voeding helemaal vol, en ik moest nog ergens olijfolie zien op te schrijven Onderaan de non-food was nog plaats. Dus met een fijn pijltje naar beneden komt de olijfolie onder de aluminiumfolie te staan.
alu-folie 3x olijfolie 3x
LM overloopt het lijstje en dan met een hulpeloos-ongelukkig gezicht: - Eh … wat is olij-folie?
'k Durf hem nogal op missies sturen hé, een zeebonk, zo helemaal alleen de grote winkel in.
In 2010 kreeg Jimmy Wales de Zwitserse Gottlieb Duttweilerprijs ter waarde van 100 000 Zwitserse franken (70 000 euro). Hij kreeg de onderscheiding vanwege zijn drang om kennis te delen. (...) http://nl.wikipedia.org/wiki/Jimmy_Wales, oprichter van Wikipedia
De 'drang' om kennis te delen? Dat klinkt ernstig. En daar krijgt men een prijs voor? Voor een drang?
Drang. Erger dan neiging. Neiging kan nog minzaam gedoogd worden. Maar drang? Aan drang moet dringend iets aan gedaan worden. Iets met een dwangbuis of dergelijke. Een professioneel ingrijpen lijkt me bij drang wel aangewezen, ja.
Stel, iemand heeft de drang om kennis te delen. Op het zebrapad houdt die u staande om zulks te doen. Ondertussen springt het ander licht op groen … Dat is dan nog maar gewoon een drang.
Er is ook 'de onstuitbare’ drang om kennis te delen. Lieden die hun medemens achtervolgen om hen te duiden. Men zal maar de lift ingedreven worden voor een onderhoud over het atoomgewicht van zuurstof. Lúúúcht!
Degene die daar het woord drang geschreven heeft bedoelde waarschijnlijk gedrevenheid. Ik denk dat Jimmy Wales daar zelf ook liever het woord gedrevenheid ziet staan ipv drang. Val ik nu weeral over een woord? Ja, tja, het juiste woord, da’s bij mij eenneh … drang hé.
Bij onze huisarts zit de wachtzaal soms goed vol. Toen ik vorig jaar in de maand oktober een griepvaccin ging halen zat er toevallig eens niemand. Per mirakel was ik de enige. Was het griepvirus uitgestorven? Had iederéén plots schrik voor de prik? Het voelde vreemd aan.
Toen ze haar consultatie begon was de dokter zelf verbaasd dat ik de enige in de wachtzaal was.
Eerst werkte ze het administratieve gedeelte af en toen ze hoorde dat ik 'maar' voor een prik kwam nam ze de tijd voor een babbel. Er zat toch niemand te wachten. Maar ík zat wel in bange afwachting van die prik. Schrik-voor-de-prik betert niet met de leeftijd hé. Bij mij toch niet.
En die spuit had ze klaargelegd op een stapel papieren, met de naald naar mij gericht. Er zat wel een plastic hoesje rond. Maar toch, naar mij gericht.
Liefst zou ik hebben dat er komaf gemaakt wordt met spuiten. Van mij mag ze op de deurmat al prikken. Nog voor we de wachtzaal binnen stappen. Maar zo werkt zij niet.
Ze had blijkbaar nood aan een babbel want huisartsenij is een tamelijk eenzame bezigheid. Ze had het over de crisis en ook over de teloorgang van het prestige van haar beroep (wabliefteru?)
Ondertussen hoorde ik de voordeur een paar keer gaan en ook volk in de wachtzaal murmelen en kuchen. Er zaten onderwijl al wel wat mensen te wachten … Daar word ik dan zenuwachtig van, dat ze mensen doet wachten in een kleine wachtzaal zonder ventilatie.
Ook tijdens vroegere consultaties, ze neemt telefoons aan, ze blijft zoeken in haar computer. Oké, dat moet ook gebeuren. Maar moeten telefonische consultaties tijdens de consultaties van de aanwezige cliënten? En ondertussen lag die spuit al een half uur naar mij te grijnzen.
Toen ze er eindelijk wou aan beginnen en me efkes gevaccineerd had (geen prik gevoeld, zoals gewoonlijk) was mijn bloeddruk 19. Daar schrok ze van. Ik niet.
Babbelen over truut, de mensen in de wachtzaal doen wachten, de naald die naar mij bleef wijzen terwijl ik uiterlijk beleefd zat te luisteren en innerlijk zat te anticiperen op een prik … bloeddruk 19.
Ze schreef me een dubbele dosis rommel voor. Die dubbele dosis nam ik niet. Al maanden neem ik die niet. Want die 19 was iets later weer weg. En is weg gebleven ook.
Deze reus beweegt zo levensecht dat het ongeveer griezelig is. Ik denk dat het veel oefening gevraagd heeft en vooral telkens weer spierbeheersing om de pop zo vloeiend dronken te laten lijken zonder uit balans te raken en omver te tuimelen.
"Een dronken Ier die door de straten laveert is geen nieuws, maar als men een dronken reuzepop ziet, is dat wél nieuws.
In 2011, slenterde deze reus rond in Dromore West in Sligo, Ierland. Hij reageerde op de voorbijgangers in een dronken verdwazing. De pop wordt bewogen door een man op stelten. Dit filmpje werd opgenomen tijdens Fleadh Cheoil, een Iers muziekfestival waar muzikanten uit alle provincies strijden om de titel van nationaal kampioen."
"Arthur werd ontworpen en gemaakt door Cillian Rogers. Zonder polycarbonaat, de reus. De pop bestaat een 30-tal jaar, en was al op verschillende festivals te zien, van Portugal tot USA." foto aanklikken om te vergroten: Cillian Rogers demonstreert hoe behendig hij is op de stelten die hij in de reus draagt. Ze zijn gemaakt uit koolstofvezel en zijn gemodelleerd op de achterpoten van een jachtluipaard.
Een van de tijdrovende bezigheden zijn doktersbezoeken allerlei. Vorige vrijdag moest ik bij de knoken-dokter zijn. Zij bekijkt en beslist hoe het verder moet met de gewrichten in deze regio.
Zelf zit ze in een tijdsgewricht want ze gaat bevallen. Daarom wou ze me vorige vrijdag nog zien, 11h20. Want daarna is ze een tijd dokter-af. Het werd later dan 11h20. Veel later.
Nu, ik heb het zeer moeilijk wanneer hoogzwangere dames moeten werken. Zoveel jaar geleden, toen Sigrid Spruyt nog mee het nieuws presenteerde en zwanger was hield ik mijn adem in tijdens ongeveer de hele uitzending.
Meiske, voor ons moet ge niet speciaal komen hoor, dat nieuws horen we wel over de radio … Meiske, ga wat liggen, zo belangrijk zijn die wereldbranden toch niet …
Ik vond het onverantwoord dat men haar deed werken. En toen mochten de nieuwslezers hun job nog zittend doen. Tegenwoordig moeten ze rechtstaan. Dan zou ik flauwvallen van plaatsvervangende arreuzze.
Nieuwslezers moeten zo al niet blijven rechtstaan. Het eerste wat wij hier doen als iemand binnen komt, is zeggen “Neem plaats” of “Ga zitten” of “Zet u”, van meer naar minder formeel naargelang wie de bezoeker is. Nieuwslezers komen elke dag over de vloer, via het scherm dan, en ik vind het zeer onbeleefd van mezelf dat ik die mensen geen zitje kan aanbieden.
Er is een horecazaak in de Pieter Reypenslei waar we al eens kwamen. Op een dag komt er iemand de bestelling opnemen, zij is hoogzwanger. Oké, misschien slechts vijf maanden zwanger, maar ik zie omzeggens het verschil niet tussen 5 maanden en 8komma5 maanden.
‘k Sprong bijna recht om te zeggen, Mevrouw, we zullen zelf het wel doen. Ik vond het verschrikkelijk dat een zwangere jonge vrouw moest rond lopen terwijl ik op een stoel zat te zitten niks doen. En ik werd helemaal ongemakkelijk toen ik haar later zag langskomen met een zware plateau. Ik wéét wat geladen plateau’s kunnen wegen. Vooral die ronde zilveren monsters. Mijn koffietje bleef staan, het smaakte niet meer.
In Singapore moest ik eens magnesium pillen gaan halen voor LM. In het centrum van de stad zitten de nutswinkels samen met de lunchgelegenheden in de ondergrondse verdiepingen van de zakenbuildings. Het was dus efkes zoeken.
Apotheek heet er niet drugstore zoals in de VS maar chemist omdat Singapore een Brits verleden heeft.
Toen ik de chemist gevonden had, kwam een van de oosterse elfendametjes vragen of ze me kon helpen. Ze was hoogzwanger. Of toch duidelijk zwanger. Die nuance ontsnapt mij, zei ik al. ‘k Vroeg naar magnesium pills. Ze fladderde door de winkel en ze kwetterde in een Engels dat ik amper verstond en ik vroeg me af of ik haar zou vergelijken met een vlinder of met een kolibrie. Zo frêle was ze. En zeer zwanger.
Ze plofte naar de vloer en dook onder in de schabben. Met baby-buik en al. Héla! Als de magnesium zo laag staat, zeg dat dan! dacht ik half-kwaad. Ik ben de laatste om zwangere kolibrie-dames te doen werken. En toen werd het koud tot in mijn ruggenmerg, want ze begon een soort jammerend geluid te produceren. Voilà. Mijn fout. Ze heeft zich gebukt om die magnesiumpillen te vinden en nu komt de baby. Wat is het noodnummer in Singapore?
Ze was in het Maleis aan ‘t vragen aan haar collega’s waar de magnesiumpillen stonden of wie ze verzet had en waarom haar dat niet gezegd was. Ze was wel geagiteerd, maar ze was niet aan het bevallen want ze stond recht en ging ergens iemand uitkafferen. Met datzelfde hoog geluid.
Toen ik met de pillen buiten stapte had ik het gevoel dat ik aan iets ontsnapt was. En het is zo al zweten op straat in Singapore.
Nu terug naar vrijdag, 11h20. Mijn zwangere dokter was danig over tijd. Om 13h pas was het mijn beurt en ik was ondertussen murw van het wachten. Ze kwam me afroepen in de wachtzaal van de afdeling, liet me binnen in haar consultatiehok en verdween toen even naar elders. Dat ‘even’ leek me of ze alvast naar de materniteit gebracht was.
Er zijn in de gang grote rode alarmknoppen voor de brandweer, en misschien voor security ook, maar er is geen rechtstreekse verbinding tussen reumatologie en materniteit. Geloof me, ik heb in het consultatiehok van alle knoppen in de muur de bijhorende tekst uit het hoofd geleerd. Zo lang bleef ze weg.
En toen was ze daar ineens. Ik was zo opgelucht dat ze niet afgevoerd was dat ik de helft van haar uitleg niet gehoord heb en de helft van mijn vragen niet gesteld heb. Murw van het wachten natuurlijk.
‘k Zat maar te denken en te herbedenken: wat moet ik doen als plots de dokter bevalt?
Olé-oké, Mensen, we mogen onszelf een schouderklopje geven, we hebben het streefcijfer gehaald. De 70 kaartjes voor de verjaardag van Lut uit Nijlen zijn binnen, het 71ste is gisteren toegekomen. En misschien vallen de laatste vandaag in haar bus, vermits er tijd was tot zo-15/10, tot het verjaardagsfeest. Er werd op nog twee andere plekken een oproep gedaan, wij zijn de derde plek en ulle aandeel is dus mee van tel. Substantieel, om het eens deftig te zeggen. Zo uit het hoofd tel ik al 15 of 19 kaartjes, mogelijk meer. Da’s niet slecht hé, 20 van de 70, mogelijk meer.
20/70= 28,57 % zegt de wakkere rekenmachine. ------------------------------------------------------- Van: (haar broer) Verzonden: donderdag 12 oktober 2017 20:04 Aan: (aan mij) Onderwerp: Kaartjes - Goed Nieuws
Hallo Maart,
Goed nieuws, hoor! Paul, mijn maat, heeft me daarnet laten weten dat mijn zus Lut gisteren haar 71e kaartje ontvangen heeft! Ze heeft prompt beloofd om er al zeker nog één jaar bij te doen! (en nog meer natuurlijk...). (…) Mijn zus bedankt al die mensen, die de moeite gedaan hebben om effectief een kaartje te schrijven en te versturen. Wil je ook in naam van mijn maat/schoonbroer en mezelf al die mensen hartelijk bedanken?
Vriendelijke groeten van Lut, Paul en mezelf -------------------------------------------------------
Oktober 2012. Hendrik Haan is verdwenen. Definitief.
In de nacht van 27 op 28 oktober 2012, de nacht van het omschakelen naar wintertijd. was het gedaan met de haan.
Het vriendje van maanden, was weg. De bezige overbuur, doende met zijn eigen zaakjes, het kippig geval met ’s ochtend landelijke kraaigeluidjes, de vrije vogel van het stadsplantsoen, de kleine dappere overlever, hij was verdwenen.
Waarschijnlijk werd hij van zijn stok geschud door iemand van de ‘redders’. Daar was ik al weken bang voor, dat iemand van die doe-goeders een manier zou gevonden hebben. Dé manier zou gevonden hebben: hem uit zijn struik schudden en dan een net of een groot doek erover gooien. Boerenzonen zouden wel weten hoe zoiets moet …
- Er zijn geen boerenzonen meer, troostte LM. - Jawel, zei ik kribbig, dat zijn nu allemaal gepensioneerde techniekers en boekhouders, en die wonen allemaal in onze straat. Of in het woonpark. Ze weten nog verdomd veel uit hun jeugd en hoe sommige dingen best aangepakt worden. En die leggen dat allemaal uit aan hun vrouwen. En zij zijn degenen die vannacht Hendrik kwamen roven. - Redden. - Roven. Hij is bij nacht laffelijk overvallen en beroofd van zijn vrijheid. - Redden van de winter die er aan komt, hij zit nu ergens in een warme stal bij ander pluimvee.
En in die warme stal is hij een nieuwkomer, een vreemde, een indringer, een rustverstoorder. Warme stal? Mon Oeil! Warme kookpot! Dáár is hij geëindigd! Mogelijk zelfs niet op den buiten maar gewoon ergens hier in de randstad, ergens in een huishouden waar men niet kijkt op een beetje slachtafval.
m
Het heeft tot nu geduurd eer ik er een slot kon aan schrijven, aan het verhaal van Hendrik Haan, zo erg vond ik dat toen.
Van wijn ken ik niks. Sinds een flink aantal jaren drink ik geen meer. Ik hou het bij proletarische pils.
LM probeert nog altijd graag een fles uit. Maar hij houdt er amper notities over bij, zo blijft het telkens een verrassing. Jaja, maar soms struikelt hij bijna een tweede keer over dezelfde fles. Dan raadde ik hem de aankoop al eens af. Want soms onthou ik wat hij niet lekker vond. Dan kijkt hij verbaasd, van hoe kunt gij dat weten?
Om dat ik jaren geserveerd heb, tiens. Dan onthoudt men al eens wat iemand lust en niet lust. Maar meer dan onthouden is het niet, wat wijn betreft. Ik kan een fles ontkurken, ik kan wijn inschenken -ook op een rollend schip- maar ik kan geen uitleg geven over wijn of er een verhaal bij vertellen. Dat liet ik over aan degene die proefde, degene die er iets van kende.
Of die deed alsof hij er iets van kende. Daar hebben we gênante situaties mee meegemaakt hoor, met mensen die dachten dat de kennis ter zake automatisch meekwam met de bevordering, met de gallons.
Bij elke herfstpromotie van wijn in de omliggende supermarkten gaat LM in verhoogde staat van paraatheid. De kortingen doen zijn ogen blinken. Dan pluist hij reclamefolders uit en legt hij lijstjes aan. In verschillende kleuren. Al die lijstjes staan vol kennerslatijn en geheime steno.
Hier in ’t bureautje staan onderaan de schabben vijf curverbakken op wieltjes, dat is zijn wijnkelder. Als de bakken alle vijf vol zijn, is het festival geslaagd, dan glimt LM van contentement.
Toen we nog vaarden had hij het zo niet voor wijn. Van de scheepsvoorraden op een vrachtvaarder moet men niet teveel verwachten ookni.
In 2012 waren we thuis voor de herfstpromoties maar toen herstelde hij van een knieoperatie. Hij mocht kine-oefeningen doen, en voor de rest veel rusten. Op koopjesjacht gaan was er niet bij. Toen heb ik voorgesteld een rolstoel te huren, zodat ik hem door de verschillende supermarkten kon wielen.
“Een rolstoel huren? Weet ge wat dat kost?” Hij zag zijn wijnprofijtjes al slinken. Een rolstoel huren wou hij niet. Tja, en een rolstoel gaan lenen kan ook niet hé: “goeiemorgen Buur, mag ik uw opvouwbare wielwagen eens lenen want mijn man wil naar een wijnfestival.” Nee, een rolstoel lenen wou ík dan weer niet.
Daardoor was oogst 2012 een gat in zijn verzamelinkje, door gebrek aan wielen. m EZW-10/2014
‘k Belde voor kippenvoer voor Hendrik Haan naar Tom, een kameraad van LM. Hij was aan het werk. Hij klonk nogal afwezig.
- Zal ik terugbellen tijdens de middagpauze? stelde ik voor. - Neenee, het is oké, zei Tom. Ik zag hier zojuist een meisje van een jaar of tien koekjes uit een bak nemen en in haar mond stoppen. En ik heb dat zo gelaten. - Ach ja, kinderen, deed ik vergoelijkend. - Jamaar, het is niet om haar leeftijd of omdat ze lef heeft. Of omdat ze zo engelachtig glimlachte … - Waarom dan wel? - Omdat ze dom is. - Dom? - Zég! Wij verkopen dierenvoer hé Meiske … Het zijn hondekoekjes!
Eergisteren of in de loop van de week stond een aflevering van Last Man Standing op en omdat ik een fan ben van lachvitaminen volgde ik met een half oor.
Er zijn drie opgroeiende dochters in het gezin. Over elk vriendje dat aan de deur komt om met iemand van zijn meisjes uit te gaan maakt de Pa zich over-beschermend nerveus. Het kennismakend babbeltje is een regelrechte ondervraging: of zijn moeder werkt, welk werk zijn vader doet, óf zijn vader wel werk heeft …
Daarmee brengt hij telkens de rest van het gezin in verlegenheid en hij maakt daardoor ook zijn dochters het sociaal leven onmogelijk.
Hij laat de achtergrond van eventuele schoonzoons en het gezin waartoe ze horen zelfs natrekken op zijn werk!
En vooraleer dochter+jongen kunnen vertrekken voor een avondje, zou hij eerst nog een gesprek willen met de vader van de jongen ook.
In deze aflevering verloor de Ma haar geduld :
- De meisjes hebben de leeftijd om jongens te leren kennen, Mike. Gelijk gij bezig zijt hé, zal nog een van onze dochters in het klooster eindigen. Daar zit ze dan x aantal jaren te … te novicen en dan eindigt ze als de bruid van Jezus! Moet het zo eindigen? Is het dat wat ge wilt? Een bruid van Jezus?
- … (binnensmonds) …
- Wat zegt ge? Wat staat ge daar te mompelen?
- Dan zou ik tóch nóg eerst een gesprekje willen met Zijn Vader.
Sinds iets meer dan een maand weet ik dat de vrije kip in het plantsoen hier rechtover geen hen is maar een haan. Toen ik hem op een ochtend hoorde kraaien heette hij op slag niet meer Hendrika Hen maar Hendrik Haan.
Eigenlijk was ik opgelucht: er zouden geen eieren komen, dus ook geen gegadigden die door het struikgewas zouden stampen op zoek naar een gratis ei.
Zijn nieuwe naam bleef me door het hoofd spoken, Hendrik Haan. Het kwam me bekend voor, maar ik wist niet van waar of hoe. Daarstraks schoot het me te binnen. Na meer dan een maand … Het is de titel van een liedje uit de TV-serie Ja Zuster, nee Zuster (’66-’68). Het liedje gaat over ene meneer Hendrik Haan en wordt gezongen door roddeltantes op de stoep.
Hier volgen tekst + filmpje (flutfilmpje) klank aanzetten, eventueel beeld uit, tekst volgen http://www.youtube.com/watch?v=mSITEhEtsWc 01min44 ~ het origineel, maar onvolledig !#”!!ù
Dag mevrouw Vervoort, Hebt u 't al gehoord Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan Heeft de kraan open laten staan Uren, uren stond 'ie open Heel de keuken is onder gelopen Denkt u toch eens even 't Zeil was net gewreven
Dag mevrouw Van Dore Moet u toch 'ns hore Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan Heeft de kraan open laten staan Zeven dagen stond 'ie open Heel het huis is onder gelopen Denkt u toch eens even Alle meubels dreven
Dag mevrouw Van Wal Weet u 't nieuwtje al Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan Heeft de kraan open laten staan Zeven weken stond 'ie open Heel de straat is onder gelopen Denkt u toch eens even Alle auto's dreven
Dag mevrouw Van Kamp Weet u 't van de ramp Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan Heeft de kraan open laten staan Zeven maanden stond 'ie open Heel de stad is onder gelopen Denkt u toch eens even Niemand meer in leven (Allemaal verzopen)
Kijk, wie komt daar aan? Hendrik Haan uit Koog Aan De Zaan Hendrik, hoe is 't gegaan? Had je de kraan open laten staan? "O", zei Hendrik, " 't Was maar even 't Hele verhaal is overdreven De keukenmat een tikkie nat, Onverwijld opgedweild Zo gebeurd, zo gedaan" Zei Hendrik Haan
Alle dames gingen vlug Teleurgesteld naar huis terug
Annie M.G. Schmidt ----------------------- Natuurlijk, van wie anders hé … * morgen vervolg Hendrik Haan EZW-09/2012
Een paar jaar geleden kon ik eens niet slapen -toen was dat nog een zeldzaamheid- en ik vond dat ik me beter nuttig kon bezig houden tot ik moe werd of vaak & slaap kreeg. Beter dat dan te liggen woelen in bed.
In mijn nachtelijke ijver ging ik in de keuken de kastjes onder de spoelbakken uitkuisen. Toen ik ze opentrok viel mijn cent dat ik dat jobke beter bij daglicht zou doen. Wat kon ik dan wel doen? De koelkast eens opruimen! Ja! Daar zouden we ‘s anderendaags dan weer blij mee zijn, dat de frigo zijn beurt gehad had.
Toen hij uitgewassen en opgeruimd was hield ik twee bosjes peterselie in de hand. Die bosjes mochten eigenlijk fijngehakt worden en ingevroren.
Ik spoel-&-zwier de peterselie, ’k vries de steeltjes in en ’k zou aan de blaadjes beginnen.
Toen ik de kruidenmixer uit de kast haalde dacht ik er ineens aan dat het ding een hoog krijsend geluid maakt, en dat kunnen we ’s nachts niet hebben, zo’n lawaai.
’k Was een beetje fier op mezelf dat ik daaraan gedacht had, aan de nachtrust van de echtgenoot, van de buren, van de medemens in het algemeen. Daarop nam ik de grote plank en begon de peterselie met het mes te hakken.
Iets later stond LM achter mij.
Dat moeten ze vooral doen zie, me laten schrikken wanneer ik een mes in de hand heb! ‘k Had hem bijna naar Spoed geholpen. - Weet ge hoe laat het is, zottemie ? vroeg hij en hij liet mijn pols los, het mes weg van zijn navel. - Nee, waarom? - Omdat ge hier staat te hakken in het putteke van de nacht, heel het gebouw is wakker.
Ook dat nog. ’s Anderendaags dierf ik me niet vertonen in de gemeenschappelijke delen van het gebouw. Hoe kon ik zo idioot-gek zijn om te denken dat peterselie hakken met het mes, minder lawaai maakt dan peterselie malen met het machientje!
Eigenlijk was het niet echt gek, het was gewoon dom. Maar dat blijft onder ons.
Vandaag ben ik heel fier op hem. Hendrik Haan woont in de perken van het plantsoen hier rechtover sinds 29 juli, gisteren was dat een maand. Hij is ondertussen duidelijk een haan: zijn kam is volgroeid en zijn staartveren staan er. Het kraaien klinkt nu helder, het zijn niet meer de schorre pogingen van drie weken geleden.
Vandaag was de plantsoendienst er weer. Wanneer die mensen het gras komen maaien, houdt Hendrik zich eventjes schuil in het struikgewas. Elk perk heeft vooraan een grasveldje met achterin struikgewas en daar achterin gaat Hendrik het tijdelijk ongemak uitzitten. De dame die het gras afrijdt doet dat snel & wel. Op een groot machien rijdt zij in enkele manoeuvres elk grasveldje kort en iedereen is alweer van het lawaai vanaf. Iets later komt Hendrik dan uit de struiken gestapt, maakt iet of wat entree, waarschijnlijk weet hij al niet meer dat er lawaai geweest is.
Maar vandaag waren het de mensen met de snoei- & trimmachines voor boom en struik. Die dingen zien er uit als oorlogsmateriaal en het geluid dat ze maken is navenant. Ze zijn met vier of vijf man en zij bewerken de struiken en de bomen van de verschillende perkjes tegelijkertijd. Mogelijk is dat om de geluidsoverlast voor de buurt zo kort mogelijk te houden. Dat is dan zeer lovenswaardig, maar waar moet Hendrik naartoe wanneer aan elk struikebosje het verschuilen onmogelijk gemaakt wordt door het geloei van het gesnoei?
Af en toe stopte het lawaai bij een van de bosjes, en dan hoopte ik maar dat daar Hendrik zat, dan kon hij het lawaai efkes vergeten. Kippen onthouden toch niet langer dan twee tellen, schijnt het. Maar ik zag hem nergens uit de struiken tevoorschijn komen. Deze voormiddag was ik voor het eerst een beetje ongerust voor Hendrik. Hoeveel stress kan een kippenhartje hebben?
Na de middag verdwenen de mannen, met medeneming van alle snoeisel en de perken liggen er voor een tijdje weer parkachtig bij. Eigenlijk vind ik het wild uitzicht mooier, maar om waarschijnlijk veiligheidsredenen laten ze het geen brousse worden.
Hendrik bleef zolang weg …
Was deze invasie teveel geweest? Was hij verder getrokken? Definitief naar de plantsoenen van de Leo Baekelandstraat? En toen kwam hij uit de coulissen gestapt, hij hield eventjes halt om eventueel gejuich en applaus in ontvangst te nemen en ging dan zijn terreinen inspecteren.
Hendrik is er nog! Hij heeft gelijk een echte de snoei-orkaan doorstaan. Vandaag ben ik heel fier op hem.
Tot 2008 stak ik een sigaret op, inhaleerde eens diep en dan wist ik het meestal weer. Dan ademde ik uit en typte verder. De sigaret lag op te roken.
Wanneer ik wil nadenken dan loop ik liefst rond. Nu zonder sigaret. Eigenlijk moét ik rondlopen. Het is niet iets waarover ik beslis. Mijn hoofd dicteert mijn voeten : ‘stappen’ Ikzelf kom er eigenlijk niet aan te pas.
Mijn voeten doen hun werk en mijn hoofd wacht af. Wat zich tussen hoofd en voeten bevindt is efkes onbestaand of ballast, helaas is het geen lucht. Zo had ik eens aan het slot van een openstaande tussendeur mijn linker voorarm geschramd en het bloed lekte er uit. Niks gevoeld, 'k was 'bezig'. Gelukkig is dat binnenshuis gebeurd. 'k Was aan het ijsberen.
In het terugkomen van de balkondeur vooraan zag ik een lijn kleine ronde donkere plasjes liggen in de woonkamer. Iets gemorst, dacht ik en 'k stapte erlangs. "Seffes opkuisen. Straks, want ik ben bezig".
Toen ik achteraan bij de terrasdeur keerde en op mijn stappen terug kwam zag ik in de slaapkamer óók van die ronde dingen liggen, maar groter & duidelijker & blinkend rood. Bloed. 't Mijne. En ik wist nergens van.
Al goed dat ik toen niet buiten het blokje rond aan het stappen was of ik was zonder bloed weer thuisgekomen.
De ultieme luxe, qua nadenken, zou zijn dat ik in mijn eentje 40 dagen in de woestijn mocht rondsleffen. In stilte. Enkel het geschuifel van mijn sandalen zou te horen zijn. En schorpioenen en slangen ook natuurlijk. Ook schuifelgeluidjes.
Twee mensen hebben dat al eens gedaan. Lang geleden. En dat heeft toen geholpen.
Gelukkig kan ik niet tegen de zon, dus moet ik dat niet proberen, een woestijn met haar beesten. Maar 't zou toch rustig zijn, veertig dagen. 't Zou nog beter zijn dan een oversteek op zee, want stiller. Denk ik.
Maar 't hoeft niet telkens stappen te zijn. Als men ergens niet aan uit kan is het -naar ik las- soms voldoende dat men zich enigszins verwijdert van het probleem.
Toen ik met andermans naaimachine knoopsgaten aan het uittesten was begon plots het ene na het andere te mislukken.
Om me enigszins te verwijderen van het probleem had ik toen willen emigreren naar Canada.
Zonder de gebruiksaanwijzing en weg van de tafel efkes op de sofa gaan zitten bleek voldoende. Aan iets anders denken. Na nóg een efkes wist ik wat ik verkeerd deed en alles is in orde gekomen. Zelfs de gezamelijke bloeddruk.
Het hoeft niet elke keer stappen of marcheren te zijn. Zich verwijderen van het probleem kan vanalles zijn. Efkes aan het raam gaan staan, of eenvoudiger, efkes van uit de stoel uit het raam kijken. Bij gebrek aan raam is het plafond ook goed. Staren.
Efkes rechtstaan, of efkes gewoon de rug rechten. Achteruit leunen, weg van het scherm. Alles maar efkes.
Veelal volstaat dat, maar niet elke keer.
Ooit, om het verschil neer te zetten tussen 'vastberaden' en 'vastbesloten' heb ik toch tot aan de keukendeur moeten banjeren. En dat was dan weer ver, voor een nuance.
Nee, ik heb nog geen foto's van Hendrik. Misschien zou ik daar eens werk moeten van maken. Maar hij trekt niet verder hoor. Hij heeft hier voldoende voedsel en ook geschikte slaapplaats.
'k Heb opgezocht wat een hoen eigenlijk eet. Van nature, bedoel ik. Het zijn alleseters. Dus niet enkel granen en andere zaden, ook groen en pierekes en mierekes. Gelijk wij dus: granen & zaden = koolhydraten, groen & gras = vezels, vitaminen en mineralen pierekes & mierekes = proteïnen en vetten
Awel, de grasveldjes en de struikenbosjes hier rechtover voldoen aan de vereisten, dat terrein kan leveren wat een hoen nodig heeft. Er wordt op 't Net zelfs gewaarschuwd voor bijvoederen met granen.
Vocht krijgt hij waarschijnlijk via het groen en de ochtenddauw.
Hij zal niet verder trekken. Er is rondom rond de plantsoenen niks aantrekkelijks, noch qua beschutting, noch qua voeding.
Hij blijft ook weg van voetpad en rijweg. Dus wat zou hij verder trekken. Als ik hem zo behoedzaam bezig zie vind ik het al een mirakel dat hij zonder ongelukken van de straat hierachter helemaal tot in het plantsoen hier rechtover geraakt is.
Waarschijnlijk was hij dringend op zoek naar terrein met meer beschutting en met nachtverblijf. En dat heeft hij dus gevonden hé.
't Is een zeer rustige overbuur. Hij is de hele dag bezig met zijn eigen zaakjes, ik met de mijne.
Vrij jong las ik al mee uit de boekenkasten van mijn ouders en tijdens een acrobatie om bij de bovenste plank te geraken, bij de B van Buddingh, trok ik een woordenboek naar beneden.
Dat viel pal met de punt op mijn hersenpan, ik tuimelde achterover sloeg met mijn hoofd tegen de rand van een houten voetbankje. Mijn Ma was er niet over te spreken. Door mijn klim naar Buddingh had ik een hersenschudding kunnen oplopen, meende ze.
Laura, mijn jongste zus, ving iets op over schudding & Buddingh en vertelde aan wie het wou horen dat ik een hersenpudding had.
Nu ik nogal verstrooid en ook vergeetachtig begin te worden, heeft ze uiteindelijk misschien gelijk, over die pudding.
En misschien dateert van toen de neiging naar kolder, sinds dat reiken naar Buddingh.
‘k Ben zeer blij dat het halfronde plantsoen een vaste bewoner heeft. Ik ben ondertussen fan van Hendrik, met verwondering over hoe het hoen zich daar zo vlot weet te redden, een en al instinct en reflexen. Grandioos. In dat plantsoen met zijvelden is hij geen dakloze die beschutting zoekt, hij stapt er rond met de slimme stappen van een pionier die weet wat een rechtmatige claim is: hij was eerst, dus hij zal blijven.
Maar vanavond zag ik hem iets doms doen. En is dom doen niet een beetje gevaarlijk voor een dier dat in vrijheid leeft? Ik hou mijn hart vast.
Grondvogels vliegen bij valavond naar een stok, weg van de grond want na valavond komen de roofdieren in actie. Dat hier in de randstad weinig of geen roofdieren leven weet Hendrik niet. Hij volgt gewoon zijn instinct en fladdert bij valavond naar zijn vaste stok. Keuze genoeg in de houtkant hier rechtover. Hij zit op ongeveer 2,5m van de grond, van hieruit gezien. Morgen zal ik bij die struik eens gaan kijken of mijn schatting ongeveer klopt.
Hendrik is een witte kippehaan en wat doet die uil? Op zijn tak kiest hij vandaag een plek aan de rand van het gebladerte. Daar zit hij nu al uren zichtbaar wit te wezen tegen al dat groen. Waarom hij vandaag niet IN het struikgewas een stok kiest, zoals alle vorige dagen, ik weet het niet.
Een foute fladder-berekening misschien? ‘k Ben nog eens gaan kijken. Ja, hij zit daar voor de rest van de nacht. Een klad wit, duidelijk zichtbaar tegen het groen gebladerte.
Waarom vandaag ineens zo dom, er lopen na valavond nog mensen rond Hendrik!
Zelf hebben wij geen kinderen, noch LM, noch ik, zo heeft geen van ons beiden ooit zelf mogelijke kandidaten moeten taxeren of inschatten. Maar mijn ouders wel. Achteraf bekeken heb ik die mensen wat doen lijden. Maar zij waren ook jaren en jaren te vroeg op hun hoede ! In een huis met drie dochters liepen de mogelijke toekomstigen al vroeg de deur plat.
Kameraden - Vriendjes - Lieven Iedereen bracht ik mee naar huis als een vondst, en met het enthousiasme van een jonge hond : kijk eens welke schat ik nu gevonden heb! Want ze hadden allemaal iets om speciaal te zijn. De ene kon goed tekenen, de andere had een rode fiets, … en die kregen allemaal een plaats in mijn hart (de lieven) of op zijn minst in mijn achting (de kameraden).
Sommigen bleven langer dan anderen. Die hadden dan alle promoties gemaakt, van Kameraad naar Vriendje naar Lief. Er waren ook demoties natuurlijk, de omgekeerde volgorde. En er was AF. Dat was zo geen ramp want er was altijd ook AAN.
Zo kon het terug aan geraken met bvb iemand die pas terug was van een vakantie in Griekenland. Dan was het terug aan omdat ik alle verhalen wou horen, want ik had weer iets om verliefd op te zijn. Op de verhalen en op Griekenland.
Mijn hart had veel verdiepingen en vele kamers. Mijn hart hield zeer precies bij, wie zich waar bevond in het klassement. Voor mijn ouders was het een chaos, terwijl ik vond dat het gewoon een plicht was zoveel mogelijk mensen graag te zien.
Toen het met een van de lieven menens werd en de zoentjes kussen geworden waren, verdween de rest van de hofhouding naar andere horizonten en werd ik thuis veel minder mededeelzaam over mogelijke schoonzoons.
Voor mijn ouders was het een verademing dat het betrekkelijk rustig werd op dat front.
Tot mijn zus Tina er aan begon, voor een jaar of zes. En later Laura, ook voor een jaar of zes. De overlappingen meegerekend heeft die periode in het gezin ruim 13 jaar geduurd.
Drie pubers, drie liefdesleven met al wat er komt bij kijken. In die jaren is het begrip Vlaamse Soap ontstaan. Bij ons thuis.
Over dat eieren leggen moet ik me geen zorgen meer maken.
Vanmorgen zeer vroeg ging ik het keukenvuilbakje leegmaken in de grote bak achteraan en toen ik buiten kwam hoorde ik uit de struiken rechtover gekraai komen. Hennen kraaien niet hé. Hennen kakelen. En dit was gekraai. Hendrika is dus een Hendrik, een haan. ‘k Had een jong haantje voor een hennetje aanzien. Gender-diffuus, dat beestje.
Hij heeft nog maar weinig kam en staartveren, mijn Hendrik Haan. Hij ziet er nog helemaal uit als een hen. Helemaal als een hen, maar hij zit 's ochtends wel luidkeels uit te kraaien waar hij woont! En ik maar proberen zijn adres stil te houden.
Gelukkig liggen de slaapkamers van deze gebouwen aan de achterkant. Behalve in één gelijkvloers, zij hebben de slaapkamer vooraan. In deze straat slaapt maar 1 koppel aan de voorzijde en tijdens de zomermaanden wonen die mensen op hunnen buiten. Dus Hendrik mag kraaien, hij is ongeveer veilig voor de zomerperiode. Hoe het moet wanneer de dagen korten en hij later kraait, dat zien we dan wel.
Op ’t Kiel is er eens gedoe geweest over overlast door hanengekraai. Maar dat waren toen veel hanen. Een hele klad. Hendrik kraait solo.
Langer werken, ‘k heb er al knappe economie-uitleg over gehoord en gelezen en dat zal waarschijnlijk allemaal wel kloppen, dat gecijfer, alleen, in de praktijk, zit de baas er echt op te wachten, op senioren? Op de maturiteit en de ervaring … En zo ja, als senioren dan écht zo gegeerd zijn, waarom worden we dan niet massaal binnengehaald in bedrijven, fabrieken en firma’s?
‘k Denk dat er veel pep-praat verkocht wordt over bedrijven die zitten te wachten op de 'expertise' van de senior. Veel larie en ook veel apekool.
Er is sleet en er zijn mankementen bij senioren. Punt. Zelf zou ik mezelf niet aanwerven. ‘k Zou mezelf niet aannemen wegens niet fit genoeg om 2 x 4 hrs continu te presteren. Ook niet voor zittend werk. Ik ben gewoon niet bedrijfszeker meer, zelfs niet deeltijds. En daar zit geen enkele baas op te wachten, op iemand die om de zoveel dagen naar huis moet omdat hij/zij moet gaan liggen of die weer niet kan komen wegens problemen met de fysieke infrastructuur.
Als senior is men ivm met werken best niet optimist en niet pessimist. De realiteit wordt gedicteerd door een lijf dat grillig doet.
‘k Heb op het Net gezocht naar foto’s, kippenrassen gegoogeld. Want als ik zelf foto’s ga maken ter plaatse krijg ik Hendrika niet goed in beeld én ik ga in haar grasperkjes niet rondkruipen met de camera. Dat vestigt maar aandacht op Hendrika en op het feit dat ze daar woont. Dat trekt dan weer 'redders' aan. En ze heeft echt geen mensen nodig hoor.
Voorlopig dus geen foto.
Ze is wit. Ze heeft nog niet veel kam.
En of de kam felrood is, daar zal ik morgen speciaal op letten. Met de verrekijker. Zo zie ik haar meestal. Ik hoop dat ze geen eieren legt. Uit de grond van mijn hart hoop ik dat.
Volgens het Net zou Hendrika een gewone witte huiskip zijn. Jammer genoeg vinden mensen die lekker.
Het nieuw liefje van de zoon van Hanna-van-de-broodjeszaak-hier-op-de-hoek vindt van zichzelf dat ze meertalig is en ze heeft BV-ambities.
- West-Vlaams, dat is die taal die geschreven is voor actrices, wist ze. - Voor actrices? - Voor de goéie actrices, stelde ze.
Ze had mogelijk iets opgevangen over 'op het lijf geschreven', rollen worden soms geschreven voor bepaalde vertolkers. Maar zij had het over een streektaal, die speciaal ontworpen zou zijn voor een aantal mensen?
Na een beetje aftasten en puzzelen begrepen we dat ze daarmee Maaike Cafmeyer en Liesa Naert bedoelde. En mensen als de Wimmen Willaert en Opbrouck.
- Stefaan Degand ook ? vroegen wij. - Nee, die is van Gent.
Dat Degand van Gent wil zeggen wist ze, maar dat de man desondanks West-Vlaming is is in dit landsgedeelte niet duidelijk. Alle hulp is welkom.
Dat West-Vlaams veel en véél ouder is dan al deze acteurs samen, dat moet iemand haar nog aan het verstand brengen. Maar ik niet.
‘k Heb een naam gevonden voor het kippetje : Hendrika. Omdat ze woonst gekozen heeft op de hoek met de Henri van de Veldestraat en die man was wereldberoemd in zijn branche, en ook omdat ze een hennetje is hé.
Henri (Hendrik) + hen (vr) = Hendrika.
Het adres had ze al sinds vorige week zondag. Dat heeft ze zelf gekozen en zeer goed gekozen: ze bewoont drie afzonderlijke grasvelden met elk aan de achterkant struikgewas als beschutting en gescheiden door stoeptegels die opwarmen in de zon.
Die stroken voetpad zijn na een regenbui sneller droog dan de grasveldjes en de grond onder de struiken. Op zo’n droge tegel zit ze dan, als een bol pakje pluimen, de genoeglijkheid zelve.
Na een adres heeft ze nu ook een naam maar dat weet ze nog niet. Morgen haal ik kippenvoer, want ik zou het erg vinden dat ze verder trekt omdat haar grasveldjes en struikgewas na elf dagen niks meer te bieden hebben. En misschien koop ik ook een drinkbakje. Met daarop haar volledige naam. Hendrika Hen, Kip.
‘k Ben al elf dagen aan het opzoeken en lezen & studeren over kippen. Ik spreek zelfs al wat kips.
In die elf dagen zijn nogal wat pogingen ondernomen om haar te 'redden'. Hoe beter ik haar gedragingen leer kennen, hoe beter ik kan inschatten na hoeveel tijd de redders het zullen opgeven. Hendrika heeft haar instinct en haar struikgewas, de maquis. De doe-goeders hebben enkel hun onhaalbare ideeën, inadequaat materiaal en onhandige gebaren.
Vorige zondag was echt een topdag, drie. ‘k Heb over die drie verschillende ploegjes en hun pogingen een relaas in de steigers staan, maar na een paar lijnen is het telkens alsof mijn pen met vitriool schrijft. Niet geschikt voor publicatie. Dat moet herwerkt worden. En ondertussen lach ik mij een kriek wanneer ik de zoveelste poging zie stranden op het kippig gedrag van Hendrika. Want ze heeft misschien niet veel hersens maar heel haar nek en ruggegraat zitten vol met reflexen en overlevingsdrang.
Hendrika is de kip en de doe-goeders zijn de kiekens. Vandaag is de stand der dagen 11-0 voor Hendrika.
Dit jongetje had wat problemen met het begrip tweetaligheid.
Hij vernam dat zijn favoriete Nonkeltje een stage ging doen in Engeland. Er werd uitgelegd over 'stage' en over Engeland. Een stage is zoals werken. En ginder blijven slapen ook. Ginder wonen dus. Voor een tijdje. In Engeland.
- Gaat gij dan Engels spreken? vroeg de Kleine. - Ah ja, natuurlijk, zei het Nonkeltje. - Altijd? - Altijd.
Daar werd de kleine stil van. Dat bekwam hem niet. Er was iets. De Mama boog zich over dat klein hoofdje en fluisterde : "Zeg het maar."
- Als hij Engels spreekt, bibberde zijn lipje, dan zal ik hem niet meer verstaan.
Op vrijdag zag ik in de straat hier achter een kippetje los lopen.
Awel, twee dagen later, in alle zondagse vroegte, zag ik haar hier rechtover rondstappen, in het plantsoen aan de overkant. Ik geloofde mijn ogen niet. In twee dagen was ze tot hier gekomen. Op haar kippenmaniertje, al scharrelend. Overdag, wanneer er gerij is. Ik moet er niet aan denken. Nuja, ze kan ook rennen als het nodig is.
Daar was ze dan. Op een zonnige zondag. En ze is gebleven.
Ze heeft haar terrein goed gekozen. Elk grasveldje is aan de achterkant afgezoomd met struikgewas. Wanneer de kauwen of meeuwen of kraaien komen kijken wat ze zoal aan het doen is stapt ze de bosjes in. Daar volgen ze haar niet want ze kunnen er niet opvliegen wanneer nodig. In het struikgewas heeft ze beschutting tegen gevaarlijke gevederde moeiallen.
Katten zijn hier niet dit jaar en honden blijven aan de leiband. Maar hier leeft nog een ander gevaar: mensen. En die lopen wél los. Niet alleen hangjongeren, maar ook de doegoeders die haar willen 'redden'. Die hebben tot hiertoe telkens het onderspit moeten delven. Al negen dagen. Vandaag is het dus 9-0.
Voor wie wil zien waar KippetjeKip woonst gekozen heeft, op de hoek met de Henri van de Veldestraat is een grasveldje waar in het midden hoge 1 boom staat. In dat perk woont KippetjeKip nu. Daar en in de twee perken rechts ervan, waar het struikgewas denser is.
Ze zal ergens een tak gevonden hebben om op stok te gaan want na 11 dagen vrijheid, waarvan negen hier, doet ze nog even monter en vinnig. En stortregens heeft ze ook al overleefd. 9-0 dus. Ik hou de stand bij. En ik hou u op de hoogte.
Toen ik bij de apotheker buiten kwam nam ik de andere straat want ik moest nog langs de glasbak. Dat had ik eigenlijk eerst moeten doen, môja …
Naar huis komen via die andere straat is oké hoor, die straat heeft ook haar charmes. Er zijn een paar mooie voortuinen. En richting hoek zijn een paar volgroeide perken, met boom en struik en klimplanten al. Een beetje wild, maar sommige huizen kunnen dat hebben.
Ik was ter hoogte van nr 29 toen ik een paar tuintjes verder op de stoep een kippetje zag lopen. Ze stapte met die behoedzame elegantie waarvoor u en ik naar de balletles moeten. Hadden gemoeten.
Ik vroeg me af van waar ze kon ontsnapt zijn. Er geeft geen enkele achtertuin rechtstreeks op de straat uit. Nuja, de bewoners houden haar wel in het oog, dacht ik. Zoiets is wensdenken natuurlijk, het is een stille woonstraat en in juli brengen de mensen hun tijd door aan de achterkant van het huis. Niémand houdt dat kippetje in het oog.
Het kippetje deed een paar haastige pasjes, ze had iets zien liggen dat van kippebelang was. Ziezo, opgeruimd. En ze keurde de tegels. En de voegen. En dan repte ze zich weer. En dan vergat ze naar waar en waarom en bleef met een opgeheven poot twee tellen staan denken. Langer denken kippen niet.
Ik kon daar niet blijven staan kamperen - 'k had al een gordijn zien bewegen- dus bracht ik mezelf traag terug op gang. Na enkele meters haalde ik het kippetje in natuurlijk. Dat vond ze niet erg, haar wereldje is groot genoeg om er een voorbijganger bij te nemen. Ze verdween ongehaast het stuikgewas in, maakte zich daar nuttig en ik bestond al niet meer in het kippekopje.
Wat een gemoedsrust moet dat zijn. Bijna benijdde ik haar.
Een mooie toupet is een flinke hap uit het gezinsbudget maar als haar lieve man dat toupetje nodig heeft voor zijn zelfvertrouwen en zijn zelfbeeld dan kómt die toupet er.
Hij is geen uitgaander en heeft geen dure hobby’s. 5.000 fr moet kunnen, zij zal daar haar schouders onder zetten: 'We zullen een efforke doen'. Liefst zo dat de andere gezinsleden er niet onder lijden.
Dank zij haar vindingrijkheid komt er 5.000fr vrij in de planning van het budget én komt die toupet er!
En dan gaan ze naar het jaarlijks lente-bal, hij in zijn schoon kostuum. Dit jaar ook met haar op zijn hoofd.
Hij is niet echt een danser, maar zijn vrouw amuseert zich daar zo en zij mag toch ook iets hebben. Vooral nu, sinds ze die 5.000fr voor hem aan het verrekenen is in het huishoudbudget.
Na de obligate slows met zijn vrouw gaat hij zich verschuilen aan de toog, daar komen haar vriendinnen hem niet halen om te dansen. Hij geraakt in gesprek met vier vrolijke gasten van elders uit de streek. Na drie glazen (lauw) bier wordt hij sentimenteel en vertelt hoe 'n goed vrouwke hij wel heeft … zie mijn toupetje.
De vier bavianen ruiken prooi en drijven het drinktempo op. Na het achtste glas hebben ze hem zover dat hij een bijdrage wil leveren aan de financiële inspanningen van zijn lieve schat en hij ontvangt een bankbriefje in ruil voor zijn toupet.
Met in zijn ogen tranen van dankbaarheid over zoveel goedheid in de wereld brengt hij statig-scheef-kaarsrecht het bankbriefje naar zijn vrouw.
Zij schrikt van zijn onbedekt hoofd, van het bankbriefje, van zijn kleur, snapt ongeveer de situatie, springt recht om de snoodaards aan te pakken, trekt daarbij haar orangeade over haar 'goed' kleed -en wij weten allemaal dat orangeade lelijke vlekken maakt- en ziet dat de boosdoeners verdwenen zijn.
Die zijn weg naar een ander bal in een andere gemeente. En passant zwieren ze de toupet in de gemeentevijver. Of was het de kasteelgracht.
-----
Maanden later staat hij in zijn moestuin, een pet op zijn hoofd tegen de herfstmisten. Zuchtend legt hij een sigaret terug in zijn tabaksdoos. Niet meer roken is ook besparen.
Schaamte en schuldgevoel, telkens hij een sigaret weer terug in zijn tabaksdoos duwt.
m EZW-08/2011 – HiH-10/2014 naar een idee van AV, waarvoor dank
Nu is het duidelijk, nu staat het vast, Vaderschap maakt Slim. Of toch vindingrijk. Of beide.
Kleine Marty wordt twee en moet kaarsje-blazen. Dat lukt nog niet zo goed. Dat lukt helemaal niet. - Ge bakt er niks van, constateert de papa voor zichzelf.
Daar & dan neemt het vaderschap over, papa krijgt een ingeving om de kleine aan dat succesje te helpen. Ondernemingszin moet gestimuleerd worden, succes versterkt het gevoel van eigenwaarde …, opvoedkundige principes die de papa misschien wel ergens gelezen heeft maar op het moment zelf neemt gewoon het slim vaderschap over. En dat komt uit het ruggemerg, niet uit opvoedkundige artikels of boeken.
Op 01min05 in het filmpje: - Wacht eventjes, zegt hij tegen Marty en hij haast zich van tafel. - Slow down, daddy! (niet rennen, papa) antwoordt Marty. ‘Niet rennen’, dat hoort Marty per dag dikwijls zeggen.
De papa komt weer in beeld met iets nuttigs. Marty blaast het vlammetje uit. Helemaal alleen, want nú kan hij het.
het Jachtinstinct van de Man Er zit een vlieg in huis. Soms is ze in de woonkamer, soms in de keuken.
LM heeft een vliegenmepper in de hand. In dit appartement is er per vertrek een vliegenmepper beschikbaar. Wij zijn de zwaarst bewapende woonst in het gebouw.
LM beweegt zich sluipdansgewijs en scandeert zachtjes : waar is da beesje HIÉR is da beesje
Natuurvolkeren hebben ook zulke rituelen.
MEP
Na de mep gaat de uitvaart van het beesje via het balkon vooraan of via het terras achteraan en dan klinkt de triomfantelijke brommelodie
waar gaat da beesje DÁÁR gaat da beesje
Aan zijn onderlip zie ik dan dat de oermens in hem tevreden is. Oer-tevreden.
Waarover het ging . Jantje zag eens pruimen hangen, O! als eieren zo groot. 't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken, Schoon zijn vader 't hem verbood.
Hier is, zei hij, noch mijn vader, Noch de tuinman, die het ziet: Aan een boom, zo vol geladen, Mist men vijf, zes pruimen niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen, En niet plukken; ik loop heen. Zou ik om een hand vol pruimen Ongehoorzaam wezen? Neen !
Voort ging Jantje, maar zijn vader, Die hem stil beluisterd had, Kwam hem in het lopen tegen Vooraan op het middenpad.
Kom mijn Jantje, zei de vader, Kom mijn kleine hartedief! Nu zal ik u pruimen plukken, Nu heeft vader Jantje lief. *
Daarop ging Papa aan 't schudden, Jantje raapte schielijk op. Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen, En liep heen op een galop.
Auteur: Hiëronymus van Alphen (1746 - 1803)
Hoe het verder ging
Jantje liep dus heen in een galop, hij rende zwaar beloond en beladen weg met zijn hoedje vol pruimen. Dat is al een kilo of meer. Hij heeft zich ergens in de graskant gezet en hij heeft al die pruimen opgegeten. Allemaal. Ze waren zoet en sappig, hij kon niet ophouden, die hoed moest leeg. Die avond aan tafel wou hij niet eten natuurlijk. Zijn vader dacht, van die paar pruimen kan dat toch niet zijn …
’s Nachts kreeg Jantje buikloop. Acute buikloop. Zijn moeder werd wakker van het gestommel. Ze kon al direct aan de slag met pyjama’s en beddengoed. En er waren in die tijd nog geen wasmachines hé.
Van al dat gedoe werd de vader ook wakker en toen hij zag hoe ziek zijn zoon was zei hij nadenkend : tiens, van die paar pruimkes zo ziek zijn …
Tussen twee krampaanvallen kwam aan het licht dat Jantje de pruimen niet had afgegeven in de keuken, maar dat hij ze allemaal zelf opgegeten had. Heel de hoed leeg.
De moeder trok wit weg en de vader stond er wat bedremmeld bij.
Het duurde bijna drie dagen eer de aanvallen afnamen. Ondertussen vreesde men voor Jantjes leven. Vraag maar aan de Wereldgezondheidsorganisatie hoe gevaarlijk diarree kan zijn.
Jantje heeft het overleefd, maar in die drie dagen stierf het huwelijk van zijn ouders. Zijn moeder heeft haar man nooit kunnen vergeven dat hij hun kind in levensgevaar gebracht had, met zijn pedagogische principes en praktijken, met zijn over-belonen!
Men heeft een kind niet lief omdat het braaf is. * Men heeft een kind lief omdat het ís.
En men geeft het twee pruimkes, de rest brengt men zelf naar de keuken, het kind kennende.
Een jaar later waren ze uit elkaar. Dat was een ramp, want zij waren eigenlijk allebei gezinsmensen. In zijn eentje bakte hij er niks van, hij raakte aan de drank, verloor zijn werk, werd dakloos en eindigde in anonimiteit. In haar eentje bakte zij er niks van, ze verzeilde in de armoede en is in eenzaamheid omgekomen van ontbering.
Jan onthield uit het pruimenvoorval dat hij van die boom zo volgeladen beter vijf à zes pruimpjes gepikt had ipv het modelkind uit te hangen en dat zijn braaf-zijn niets dan kommer en kwel had voortgebracht.
Kortom, door de gevolgen van zijn bravigheid raakte zijn normbesef compleet verwrongen en hij verzeilde in de criminaliteit. Hij werd neergeschoten tijdens een afrekening in het Russisch fruitmilieu.
Wanneer de natuur zich klaarmaakt om te gaan slapen word ik wakker. Al van toen ik heel jong was. Het was in de kleuterschool en er lagen herfstbladeren, zoals nu. Die bladeren konden ritselen.
In dezelfde klas zat een jongetje die een zus had ergens in een hogere klas en dat meisje had een eigen springkoord. Ik niet. Waarschijnlijk was ik nog te klein om al te kunnen touwspringen.
Ik knuffelde en kuste dat broertje zowat plat tot hij hulp ging zoeken bij zijn zus. Dan volgde ik hem aan een slip van zijn schort tot bij zijn zus. Zij verloste haar broertje van mijn attenties door mij haar springtouw te lenen en ik ging dan het touw op de speelplaats door de herfstbladeren trekken omdat ik ze wou horen ritselen.
Eigenlijk was dat gekus tegelijk stalking, gijzeling en afpersing hé. En toch hebben ze mij daar ooit losgelaten. Zou dat een procedurefout geweest zijn?
Als ik me goed herinner valt grootouderdag in de loop van het eerste schooltrimester. Maar ik heb voor 2017 geen datum kunnen vinden. Misschien varieert het van school tot school?
Of Grootouderdag de States gevierd wordt weet ik niet, maar ze hebben daar wel een klasje jong volk dat iets weet te vertellen over het wezen ‘oma’. Hier enkele fragmenten :
In hun kinderogen zijn kinderen jonge mensen tot een bepaalde leeftijd. De volwassen dochters en de zonen van de oma zijn dus geen ‘kinderen’.
Een grootmoeder is een mevrouw die zelf geen kinderen heeft en dus heel veel van kinderen van anderen houdt en een grootvader is een mannetjesgrootmoeder.
Grootmoeders hoeven eigenlijk niets te doen; ze hoeven er alleen maar altijd te zijn. Ze zijn oud, dus kunnen ze niet wild spelen of hard lopen. Het is leuk als ze ons meenemen naar de supermarkt, want daar is een neppaard en ze hebben altijd genoeg muntjes om erin te gooien.
Grootmoeders zijn meestal heel dik, maar niet te dik om je veters te strikken. Ze dragen brillen en ze kunnen hun tanden en tandvlees eruit halen! Ze hoeven niet zo slim te zijn, maar weten wel vaak het antwoord op vragen als "Waarom jagen honden op katten?" en "Waarom is God niet getrouwd" Ze praten niet als babies zoals sommige tantes doen, want dat is moeilijk te verstaan en als ze voorlezen, slaan ze nooit woorden over en ze vinden het nooit erg om altijd hetzelfde voor te lezen.
Iedereen zou een grootmoeder moeten hebben, vooral als je geen televisie hebt, want grootmoeders zijn de enige volwassen die altijd tijd hebben voor kinderen.
Mijn grootmoeder gebruikte 'de waan van de dag' om te zeggen dat iets een vluchtige mode, een rage of een trend was. Of een tijdelijke gekte.
Een gebloemd halsdoekje geknoopt in de openstaande kraag van een chemisier dragen bvb. Dat was een tijdje absoluut een must. Anders gingen wij tieners de deur niet uit. Blinkende plastieken handtassen. Die waren zeer Carnaby Street. Veel van de '60s mode was volgens haar 'de waan van de dag'. En dat was ook zo, achteraf bekeken.
Ze wist wat ze zei want in haar jonge jaren volgde ze zelf eventjes de dolle charleston-mode. Daar bestaan nog foto’s van.
'Och, 't is de waan van de dag, 't zal zijnen tijd wel hebben' zei ze wanneer mijn ma weer eens uitvloog over onze korte rokken. En ze kreeg gelijk ook. Na de mini kwam de midi-lengte. (verschrikkelijk, die kuitlengte) En daarna de maxi. (zeer onpraktisch, maar zeer elegant)
Nu kan ik de rages en de trends niet meer volgen. De verschillende modes eigenlijk ook niet meer. Ze doen maar. 't Zal zijnen tijd wel hebben.
Het traject dat ik te doen heb, van Ekeren naar Merksem-Palfijnziekenhuis, is een ritje van 20 minuten tussen woonwijken met hier en daar een veld en ook een wei of twee waarin soms vijf koeien in nat gras liggen te herkauwen. Het nat gras lijkt hen niet te deren. Vijf vredige koeien in een groene wei, met de roze zonsopgang als toemaatje.
Het is zo’n traject waarvan men denkt, hier gebeurt nooit niksni. In de eerste wijken zijn de mensen naar hun werk en in de wijken met de rieten daken zijn de mensen de beursberichten van de Tokio, Hong-Kong en Sidney aan het herkauwen, onder diezelfde roze zonsopgang.
Buiten dat sommige buschauffeurs rodeo rijden over de verkeersdrempels op de rechte stukken naast de landbouwpercelen, gebeurt daar dus weinig.
Toen ik drie uren later bij Palfijn de bus richting thuis nam, klom er voor mij een meneer naar binnen die heel snel achter de chauffeur ging zitten en toen hij gezeten was sloeg hij zeer snel en een beetje verdoken een kruis. Terwijl ik mijn betaalkaartje weg borg zag ik uit een ooghoek die beweging en zonder hem aan te kijken moet ik toch verbaasd gekeken hebben want toen ik langs hem ging keek hij me strak aan en met een rukje ging de kin omhoog. Astrant kijken, heet dat in deze contreien.
Had ik nu écht verbaasd gekeken bij dat kruisteken? In mijn koopvaardij-jaren had ik nochtans een diplomatieke pokerface. Misschien ligt astrant kijken in zijn aard, dat kan ook. Zo zijn er nog mannen de laatste decennia in deze contreien.
Toen ik op mijn favoriete zitje zat (hoog, boven het wiel) bedacht ik dat hij misschien uit een land kwam waar overgebleven christelijke stromingen altíjd een kruis slaan bij het begin van een busrit. Zo’n land waar elke weg een smalle kronkelweg is en waar aan de ene kant de scherpe rotsblokken van een steile bergwanden bijten en aan de andere kant de afgronden liggen te grijnzen.
Buiten verkeersdrempels hebben wij geen hoogteverschillen, meneer. Antwerpen en omgeving liggen in een vlakte. Een alluviale vlakte. Hier heet het al eeuwen De Lage Landen bij de Zee. Al eeuwen.
Toen we aan de rechte stukken met de verkeersdrempels kwamen gaf de chauffeur gas en begreep ik het kruisteken. Wie van een ziekenhuis komt zit niet te wachten op een rodeo.
Het Kleintje mocht voor het eerst klasgenootjes uitnodigen voor haar verjaardagsfeestje. Klasgenootjes uitnodigen begreep ze niet goed, want het was toch háár verjaardag, niet die van de andere kindjes. Haar idee van verjaardagsfeest is dat er maar 1 iemand gevierd wordt, in dit geval zijzelf. 1 jarige + 1 familie, anders was het háár feest niet meer.
Ze was duidelijk niet van plan de glorie en de aandacht te delen met andere kindjes die geeneens zelf jarig waren. Bij Oma haar verjaardag kwamen ook geen vrienden en vriendinnen. - Nóóit, gooide ze er achter, om haar punt duidelijk te maken. - Nooit? vroeg ik domweg. Nóóit vrienden en vriendinnen op de verjaardag van haar Oma? Daar kon ik anders wel wat straffe verhalen over vertellen. Om opvoedkundige redenen deed ik dat niet. ‘k Zei niks over het voltooid verleden fuifgedrag van de oma. Ook al omdat zij me dat met één duidelijke blik ontraden had.
Nu had de Mama een probleem natuurlijk, zij had al afspraken gemaakt met andere moeders en nu wilde Kleintje plots geen klasgenootjes erbij. - Wij vieren dat wél hoor Meiske, de verjaardag van Oma, zei ik. Met de vrienden en vriendinnen en uw oma is dan de enige jarige en …
Ik zocht het woord feesteling. Het woord feestvarken wou ik niet gebruiken want wie weet wat dat klein hoofdje daar weer zou van maken. De broer was het gezever beu en rondde af : - Oma is op dat feest de jarige en alle feestvierders waren de niet-jarigen, die zijn iets minder jarig.
En ineens had kleintje het begrepen. Ze liet genadig weten dat alle mínder-jarigen wel op haar feest mochten komen. En hun mama’s ook. En ik ook. Als mínder-jarigen waren we welkom.
Slimme broer, probleem opgelost, Mama opgelucht en iedereen tevreden.
De meisjes waren op weekend. Diane en Peter hielden een luie ochtend. Laat ontbijt, uitgebreid krant lezen, rondsleffen op pantoffels … Peter keek om zich heen. Hij stond op, liep traag door de kamer en bedacht dat Het Leven goed was voor hem. Heel goed. En dit alles kon zó voorbij zijn. In een vingerknip. Die gedachte was ongevraagd gekomen en nestelde zich. Hij voelde een kneepje aan zijn hart en een prik in zijn keel.
- Diane, zei hij schor, als mij iets overkomt moet ge onmiddellijk al mijn spullen wegdoen. Weggeven of verkopen. Alles weg.
Ze keek op van het zondags kruiswoordraadsel, een beetje verstoord.
- Waarom? - Ge zult willen hertrouwen en ik wil niet dat een of andere uil aan mijn spullen zit.
Haar hart smolt toen ze hem zo zag staan, met piekhaar en in pyjama. - Wie zegt dat ik een ándere uil wil? glimlachte ze. En ze legde haar potlood neer want het was tijd voor troost.
In een cursus uit een ver verleden stond ongeveer het volgende:
Een mens zou pas rond het zevende levensjaar gevoel ontwikkelen voor recht en onrecht, beginnend met zeer concrete zaken, binnen het eigen leefwereldje. Rond het vijftiende levensjaar, wanneer het abstract denken zich ontwikkelt, worden die begrippen uitgebreid naar de wereld in het algemeen.
Zo ongeveer stond dat daar. Hoe het verder ging weet ik niet meer. Misschien leert een mens gaandeweg leven met onrecht. Doorgroeien naar maturiteit en zo ...
De twee leeftijden zeven jaar en vijftien jaar heb ik onthouden omdat die twee fasen in de ontwikkeling thuis zo herkenbaar waren door de markante toestanden die ze met zich meebrachten.
'VANAF ZEVEN', zei de cursus
Onrecht voelden we zeer scherp aan en het ging dan werkelijk over zeer concrete zaken: wie haalt deze keer een mandje aardappelen uit de kelder, wie mag vandaag met de fiets naar de bakker, wie gaat ondertussen te voet naar de kruidenier. Over beurtrol, werkverdeling en privileges konden we nogal bakkeleien.
Gedurende een periode zaten wij alle drie tegelijk in die fase en we losten elkaar af. Mijn ouders en de leerkrachten hadden toen continu praktijkexamen in 'eerlijkheid'.
Want 'Dat is niet eerlijk!' was een tijdje onze strijdkreet. Naargelang de aard van de situatie werd het dat-is-niet-eerlijk gevoel heftig uitgeschreeuwd met wilde gebaren, fluisterend naar buiten gebracht met tranen in de stem, of geuit in een van de mogelijke gedragsvarianten daartussen. In gedragingen hadden wij alle drie een zeer uitgebreid gamma ter beschikking.
De ontreddering was er in alle geval, we voelden ons verraden, bekocht en in de steek gelaten wanneer de grote mensen hun eigen code met de voeten traden. Dat soort grote-mensen-wereld moesten wij later in?
'VIJFTIEN EN OUDER', vervolgde de cursus
Van de drie kinderen thuis was ik de eerste om de concrete fase te verlaten en werd het theoretisch voor 1/3de rustiger in huis. Zes jaar later zaten we met drie samen in onze abstracte fase: onrecht in-de-wereld, het schept een band. Wij gedroegen ons opnieuw zeer gelijkaardig, samenhorig bijna.
De debatten aan tafel waren op een bepaald moment zo geanimeerd dat mijn vader een spreekstop probeerde in te voeren: om wereldproblemen op te lossen moet men in de eerste plaats het warm eten opeten terwijl het nog warm is, energie opdoen, dus zwijgen en éten.
Energie hadden wij toen op overschot en die spreekstop aan tafel heeft zes minuten geduurd. Over dat record wordt op familiebijeenkomsten nu nog gesproken: 'ooit' hebben wij het gepresteerd om zes volle minuten stil te zijn aan tafel. Zés!
Verdeling van de landbouwgronden in Zuid-Amerika, analfabetisme, overbevolking ... wij zetten daar onze schouders onder, bij ons aan tafel en achteraf tijdens de afwas werd dat allemaal vrij vlot opgelost. Voor eens en voor altijd. Het was de periode van het eerste rapport van de Club van Rome.
LATER
Als het aan ons lag was er in Zuid-Amerika binnen de kortste keren geen enkel straatkind meer, laat staan hongerig of analfabeet. Want wij gingen daar gewoon iets aan doén. Niet alleen wij drie, maar ongeveer heel onze generatie. We waren met veel, er was dus hoop.
VEEL LATER
We zijn nu een veertig jaar verder en ook twee generaties verder. De beschikbare middelen zijn niet herverdeeld. Straatkinderen zijn er nog altijd. Nu overal.
Het onrecht hebben we de wereld niet uitgeholpen. Daar zijn andere machten voor nodig, weet ik nu.
Onrechtvaardigheid is al een paar keren onze kant uitgekomen. Daar leert men mee leven, weet ik nu.
Ooit, 's avonds met ons drie aan de afwas, leek het nochtans simpel.
Dit is wat somber om de dag mee te beginnen, ik weet het, maar naar aanleiding van wat Jacqueline schreef – reactie bij n°36 – moet me iets van het hart. Van het hart? Van heel mijn ribbekast. Want het bedrukt me al een paar dagen.
Een fragment uit 2006 GEERT HOSTE STAAT VERDER, zaalshow. Versluierde tekst, niks shockerend, maar het feit dat het publiek lacht … in mijn ideale wereld zou de zaal juist verstillen naarmate de tekst vordert, omdat hetgeen Hoste brengt zo grauw en goor is.
Het nummer is goed gebracht, en meesterlijk geschreven, daar niet van, maar ik was in shock toendertijd en zaterdag weer. De zaal … lácht. Het publiek lacht. Hebben die mensen een glas op?
Het was een première, de zaal zat vol met BV’s, het zou dus kunnen dat er een ontvangst vooraf ging aan de voorstelling. Met een glas. Of twee.
In beeld heb ik maar 1 persoon gezien die niet lacht. Wit hemd met ruit, bril, grijs haar. Maar één persoon die de tragiek van de tekst hoort? Of maar één persoon die niet geconditioneerd reageert?
Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal. ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal. Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan? Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?
Ach mijn fijne kinderjaren, de buurman liep af en aan. Als mijn ouders er niet waren, dan belde hij soms aan. Om mij te amuseren, verstopte hij vooraan Een knikker in zijn kleren, dan moest ik er achteraan. (gelach) herhaling: Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal. ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal. Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan? Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?
Mijn buurman kon ook goochelen, maar dat stelde niet veel voor. Dan nam hij zo’n hoge hoed, en stak er zijn hand door. Hij zette de hoed op zijn schoot, bedekte die met een doek Dan nam hij m’n handje, en zei "Zoek het konijntje, zoek!" (gelach) herhaling: (gelach blijft duren) Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal. ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal. Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan? Mijn lief klein konijntje, wat heb ik fout gedaan?
Een keertje onder ’t spelen, al bij de volle maan. Was ik ’t konijntje aan ’t strelen, maar is het fout gegaan. De buurman keek komiek, een kreetje werd geslaakt. Maar ’t konijntje dat was ziek, want ‘t had in mijn handje gebraakt. herhaling: Het konijntje was versleten, heel armoedig allemaal. ’t Had geen tandjes en geen oortjes, het pelsje bijna kaal. Mijn lief klein konijntje, hoe zou het met je gaan? Mijn lief klein konijntje, dit liedje is gedaan…
Herfst doet me denken aan een uitbundige, weerspannige kleuter die niet wil gaan slapen. Zo een waar men de handen vol aan heeft. De Natuur heeft geen zin om haar pyjamaatje aan te doen, ze moet eerst nog wat ongenoegen ventileren, bij momenten ongeremd : tranen & theater dat is regen & wind, donder & bliksem zijn lawaai & boze blikken.
En als dat allemaal lang genoeg geduurd heeft volgt de uitputting, met een paar nasnikken. Ze valt in slaap. Het is December. In de winter komen haar broodnodige dromen - wij noemen sneeuw en ijzel nachtmerries - en met de equinox van 21/03 gezond weer op, met een verlegen glimlachje.
De herfst zijn de kleuterkuren van de Natuur. Ze durft dat maar op bepaalde breedtegraden, natuurlijk. Onder andere de onze.
“ Geef niet toe aan je ongeduld, het geschikte moment zal zich wellicht vanzelf aankondigen ”van P²
Alles op tijd en stond.
Een aantal jaren geleden zat ik ’s avonds bij de gyneco, hij moest in de PC nog wat intikken en dan mocht ik betalen en kon ik weg.
Toen ging een van zijn telefoons. Hoe meer telefoons een dokter op tafel heeft liggen, hoe belangrijker hij is?
Zo te horen was het geen cliënte aan de andere kant van de lijn, maar iemand van het ziekenhuis.
"Als hij nu weggeroepen wordt voor een bevalling, zit ik tenminste geen drie uren in de wachtzaal zoals toen, want ik ben hier bijna buiten" dacht ik zeer zelfzuchtig.
Blijkbaar was het toch niet de dienst die hem opriep. Het telefoontje kwam zo te horen van een jonge collega die raad nodig had of gerustgesteld moest worden. Duidelijk allebei, want Dr DPF leunde achteruit, een teken dat hij er tijd ging voor nemen.
Hij vroeg een aantal technicaliteiten over de situatie ter plaatse en begon toen met het kalmeren van de jonge arts aan de andere kant van de lijn. Hij zei 'jongen' en 'vriend' en ik hoopte voor de vrouw in arbeid dat er een ervaren vroedvrouw en een geroutineerde verpleegkundige in de buurt waren want van dat onzeker doktoorke zou een arbeidende moeder in paniek raken.
En ik hoopte ook dat hij het gezond verstand had gehad om buiten de kamer te bellen naar Dr DPF, blijkbaar zijn mentor, steun, toeverlaat en hoop in bange dagen. Ge kunt als jonge arts niet staan bibberen waar de aanstaande moeder bij is hé.
Het gesprek bleef maar duren. Ik had mijn geld al op tafel gelegd. En naar voren geschoven. Misschien wou Dr DPF mijn briefke al telefonerend schrijven? Dan kon ik naar buiten. Naar ergens waar geen vrouwen liggen te lijden omdat ze zo nodig kinderen wouden. Of per abuus zwanger geraakt waren en een ballastkind zouden grootbrengen. Ik kreeg claustrofobie van heel die situatie want ik wilde daar weg omdat ik na een simpele routine controle niet betrokken wilde worden in het leven en lijden van andere mensen.
Gaandeweg hoorde ik Dr DPF mild-ongeduldig worden. Was hij de paniekerd aan de andere kant een beetje aan het plagen? Ineens werd het weer interessant. Hij lachte al eens en zei 'jong!' tegen de jonge collega ter plaatse.
Iets later snapte ik dat ik tussen de coulissen zat van een gebeuren. De kant die we in het echt niet of nooit te zien krijgen. DPF kwam plots recht in zijn stoel en zei zonder lachen in de foon:
- Néé, dat is nu nog geen goed idee. Daarmee komt het kind niet sneller. Zolang de moeder het aan kan, kunt gíj het ook aan. Is dat begrepen? Is dat be-gre-pen?
Ja, ík had het begrepen. Dit telefoontje was belangrijker dan ikke-betalen & ikke-weg-kunnen. Dit telefoontje moest een jong doktoorke bijsturen, omdat hij anders stommiteiten zou doen in zijn zenuwachtig ongeduld. Stond zijn wagen verkeer geparkeerd? Zat er een lief te wachten?
Na het gesprek legde DPF zijn telefoon neer en verontschuldigde zich omdat het zo lang geduurd had.
Ik antwoordde iets van 'niet nodig, dokter, een bevalling is … eh' want ik dierf niet meer denken aan wat ik tevoren in mijn ongeduld gedacht had. Na mijn ongepast ongeduld mocht ik betalen en kon ik weg.
Alles heeft zijn tijd, dat was toen zeer duidelijk.
Of de jonge dokter begrepen heeft dat moeder en kind voorrang hebben op zijn ongeduld, dat het geschikte moment zich vanzelf zou aankondigen weet ik niet. Maar ik hoop het voor hem. En ik hoop het vooral voor iedereen die zich sindsdien aan hem toevertrouwd heeft.
Voor al wie dacht dat het te laat was om nog een verjaardagkaartje te verzenden, is er goed nieuws.
Het goede nieuws is dat de datum van do-28/09 zeker mag overschreden worden want het verjaardagsfeest is gepland op zo-15/10. Dat geeft flink wat meer speling voor wie nog aan het overdenken was of voor wie wat meer tijd had gewild en ook voor wie dacht dat het te laat was om nog iets te verzenden. Niks te laat, er is nog ruim de tijd.
- Heet dit ronselen? - Ja. - Gebeurt dit vaak? - Nee. - Waarom nu wel? - Omdat 70 kaartjes me haalbaar leek en nu met die verlenging zeer zeker. - Is die mevrouw een vriendin? - Nee. - Kent ge haar? - Nee. - Waarom ronselt ge dan? - Zomaar, omdat haar broer een correspondent is. - Is ZOMAAR een reden? - Ja. - Kent ge het adres nu uit het hoofd? - Ja. - Zeg eens? - adres verwijderd 06/10 - Danku voor dit gesprek. - Graag gedaan.
Ooit kregen we als opdracht voor een schrijfwerk de titel : waarom. Zo’n vage titel verbergt een aantal voetklemmen en valkuilen.
Schrijvende begeeft men zich alras naar regionen van diepzinnigheid alwaar men verstrengeld raakt in existentiële vragen die men zich zonder die titel misschien wel stelt, maar waarop men de antwoorden altemet beter niet op schrift stelt. Beter niet. Het is soms gênant dat soort eigen schrijfsels te herlezen. Daaraan dacht ik deze voormiddag toen ik in de keuken de aroma’s van de kokerij van de benedenburen opsnoof :
Waarom ruikt het bij onze benedenburen zoveel lekkerder dan wanneer LM & ik zelf aan het koken zijn? Zij eten ’s middags warm en beginnen tamelijk vroeg aan de kokerij. Soms wervelen in de voormiddag zó’n lekkere aroma’s omhoog dat ik geneigd ben bestek en huisband te nemen en ongenood binnen te stappen bij de buren hier onder.
Waarom ruikt dat zo lekker? Voor een deel omdat zij (allebei 70++) het nog altijd doen zoals ze het thuis geleerd hebben. Zij zoals ze thuis geleerd heeft te koken en hij zoals hij thuis geleerd heeft dat lekker te vinden. Wat LM en ik opsnuiven is de Belgische Burgerkeuken zoals onze grootmoeders kookten.
Met bloem en boter en suiker en alle dingen waarvoor men later (dat is nu) pilletjes moet nemen.
Zonder andere kruiden dan peper en zout en bouquet garni. Geen pimentón of curry of sambal of pad thai. Dat smaakt en ruikt ook allemaal lekker, maar dat is nieuwer dan de kokerij uit onze kinderjaren. Dat is niet zoals vroeger.
Daarom ruikt het bij de buren beter, omdat het ruikt zoals vroeger, toen we ons bord leeg aten toen we ons over gezond niks afvroegen.
Lang geleden, toen mijn jongste zus Laura en ik in huisjes naast elkaar woonden hielden we in de vroege herfst soms samen ontbijt. Laura was tegen veel bestand, maar de vroege herfst lag haar niet.
We dronken toen nog thee. Uit bekers in aardewerk.
Bekers van verre vakanties, ongeschonden vervoerd tot thuis. Ongeschonden meegebracht in een rugzak. Sommige stukken servies in huis waren dus veel meer waard dan de verre aankoopprijs van een paar Belgische franken. Ze hadden ook spierkracht, uithoudingsvermogen en zorg gekost. Volgens Laura, toen 18, verzamelde gewoon iederéén op die manier huisraad. Met iedereen bedoelde ze toen nog mij.
In september komt de zon al later op en het daglicht begint nóg later aan zijn taak. Zo bleef bij bewolkte dagen het kunstlicht al aan tijdens het ontbijt.
Het lustertje boven de tafel was zo’n parelmoeren ding, een model dat in de ’70er jaren nogal in de mode was. Daarin had ik een spotje met vernikkelde kop gedraaid, het soort dat men al eens in glazen Tiffany-lusters gebruikt omdat het ontwerp dan zo mooi op de omgeving geprojecteerd wordt. Mijn parelmoerlustertje was geen Tiffany natuurlijk. Het kwam van de Pier-Import op het Muntplein. Maar ik was innig-tevreden met de ronde belichting boven mijn ronde tafel.
Onder dat mild diffuus licht zaten we dan een boterham te smeren en te wachten op warm water. In mijn memorie was er telkens een boterham met smeerpaté en een met abrikozenconfituur. Dat zal al wel eens geweest zijn, maar toch niet elke keer … ?
Het was al wat killer en soms ook vochtiger dus droegen we iets bij boven onze nachtkledij, een trui en wollen sokken, van die grijze dikke. Nee, geen geitenwollen, die prikken. En de gasradiator stond soms aan, die maakte een geluidje. Het was een gezellig geluidje. Een geluidje dat zei ‘seffens wordt het warmer hoor, ik doe mijn best’.
Water warmen gebeurde met een oranje moorke en wanneer dat begon te suis-fluiten was het water oké en was er bijna thee. Drie minuten trekken. Of zo.
‘lk Weet niet of het radiootje al aan stond, zo vroeg op de dag. We hadden geen boodschap aan weersberichten of verkeersberichten. In onze straat hoorden we de autobanden suizen over nat asfalt, dat betekent regen. En we hoorden in de verte op de K. Karellaan bussen remmen en optrekken, dat betekent spitsuur.
Alles was klein in onze huisjes en wij waren jong. Laura was piepjong in mijn ogen, want over die twee jaar meerderjarigheid besliste toen nog de staat. Ik was blij dat ik haar het huisje naast me had kunnen bezorgen.
Soms nam Laura na het ontbijt twee speculoosjes uit te kast. Dat waren de enige koekjes die ik me toen kon veroorloven.
- Het is er het weer voor, zei ze dan, voor thee met koekjes.
En van toen dateert de uitdrukking thee-met-koekjes. Van in die vroege herfstdagen dat haar hartje soms verkleumde. Dan waren er truien & sokken, dan waren er aan de ronde tafel van oma boterhammen in de ochtend én er was thee. Met twee koekjes om het ontbijt af te ronden en om de dag te beginnen.
Tien jaar later, in een ruime keuken aan de oostkant van het land, in ruimere omstandigheden, maar wel aan hetzelfde ronde eettafeltje van oma en onder het lustertje van toen, en met ook andere stukken van mijn gewezen huisraad zaten Laura en ik nog eens te ontbijten op een septembermorgen. In haar eethoekje.
D sliep nog, de twee jongens ook. De twee meisjes waren in die periode nog een vaag concept.
‘k Luisterde naar de autobanden op het asfalt, ik hoorde de autobussen op de Kempische Steenweg, ik keek naar de waterdruppels buiten en om haar op te fleuren vroeg ik :
- Hebt ge speculoos?
Ze bleef uit het raam staren en antwoordde afwezig
- Ja. ’t Is er ’t weer voor.
De vroege herfst lag haar niet. Nog altijd niet.
m HiH-09/2015 en ik dartel juist bij dit soort weer …
Iets deed me nadenken over het woord gezel, le compagnon de route. De mens met wie men herinneringen deelt, van wie men de voorkeuren en de pijne kantjes kent.
En het woord gezel-schap. Niet zomaar gezelschap, maar het gezel-schap. Het woord maatschap is er verwant aan, naar mijn gevoel, met de gezel verzet men bergen. Of dat hoopje tuinaarde, op onze leeftijd.
En het woord gezelligheid werd ineens gezel-igheid. Niet het opgeklopt knus gedoe van thee met appeltaart of koffie met pateekes. Dat is het afkooksel ervan.
Gezel-igheid is het diep gevoel dat men rugdekking heeft, dat de gezel er is, dat er twee koppen zijn om na te denken over welke dingen moeten gebeuren bij wat het bestaan ons nu weer aanbrengt en dat er twee lijven zijn om beslissingen te vieren. Met een glimlach of met een lachpartij. Veel is vieren met de gezel. Een gevoel van veiligheid. Veil-igheid. Dat de ene iets veil heeft voor de andere en dat het wederzijds is, ook in geval van meningsverschil of ruzie. Dat zou de gezel-igheid zijn, volgens mij.
Twee dooiers in één ei. Het ei zal nooit rond draaien, maar het is wel één geheel.
Sinds zijn pensioen, nu twee jaar geleden begeeft LM zich wat vaker aan het fornuis. Dat vind ik prima, zo heb ik soms een hele namiddag vrij. Meestal op de dagen dat ik me goed genoeg voel om zelf te staan koken. Tja. Maar daar wordt aan gewerkt, dat hij het overneemt op mijn min-dagen. Niet zozeer op de dagen met klare lucht, wanneer bij mij alles als vanouds gaat. Want dan kan ik zelf wel koken.
Het heeft ook moeite gekost om mijn dierbare aan het verstand te brengen dat er maar 1 baas in de keuken is en dat is de koelkast/diepvriezer. Zij dicteert wat er gegeten wordt. Men vertrekt van wat men in huis heeft. De koelkast, de vriezer, de kruidenkast, het groentekarretje en de fruitmanden bieden voldoende materiaal en inspiratie.
Want meneer printte niet alleen een recept uit maar ook het bijbehorend boodschappenlijstje. En met die lap A4 toog hij dan naar de winkel.
Resultaat : we hadden telkens een aantal ingrediënten dubbel, bussels te veel voor twee mensen. Krijg die overschotten maar opgewerkt hé. Na zijn kook-exploten stond ik soms anderhalve dag in de keuken om al die marchandise bereid en ingevroren te krijgen. Anderhalve dag rechtstaan voor die halve dag vrij van (eer)gisteren … Op de duur hield ik al mijn hart vast wanneer hij nog maar sprák over een gerecht.
Dat is ondertussen ook bijgestuurd. ‘k Heb efkes de hoeveelheden groenten en de rekeningetjes op het aanrecht gelegd en hij zag dat hij zijn nieuwe hobby op een andere manier moest organiseren. Ik denk dat het bedrag van de rekeningetjes beter en sneller doordrong dan het volume van de overtollige aankopen. De aankopen doe ik verdwijnen naar de diepvriezer, de rekeningetjes niet. Zo lag dat daar op het aanrecht.
De boodschap is overgekomen. Nu kijkt LM in de koelkast, ziet wat er voorhanden is, zoekt navenant een recept en koopt enkel bij wat nodig is. Zinnig keukenbeleid heet dat in De Wereld Volgens Moi.
Maar deze voormiddag kon ik het toch niet laten hem er efkes door te sleuren. Er staat in een literbeker bouillon te koelen. In die bouillon had ik drie stevige stukken bloemkool gegaard. Diepvries-bloemkool, die dient voor soep.
Die stukken zal ik wel verkleinen, met een vork of met de mixer, daar moest ik nog over nadenken, maar er is geen haast bij, die soep is pas voor morgenmiddag. De tussenliggende 24hrs dienen om de smaakverbindingen tot stand te laten komen, “L’ alliage des saveurs” noemde DR het ooit, een van mijn favoriete scheeps-chefs.
LM kwam een beetje bedremmeld/ongerust vragen, - Die witte dingen in de frigo, wat is dat?
In een zot moment zei ik : - Dat zijn lamshersens, ziet ge dat niet aan de stam? De hersenstammetjes hangen er nog aan. - Ah … en die dingen staan nu in zout water ? vroeg hij half beverig, half ongelovig. - Néé, ga nog eens goed kijken, ze staat op sterk water, op formol ! Ik ga daar een inzending over schrijven.
Dat zei ik met het idee dat hij in een lach zou schieten en dat hij niet zou gaan kijken. Want wie zet nu dingen op formol in de koelkast van de keuken. Hij kent me toch beter dan dat? Maar nee. Blijkbaar acht hij mij tot rare dingen in staat want met snelle tred ging hij kijken in de keuken.
Hij ging kijken ? ‘k Ging hem achterna om hem gerust te stellen, want dat was blijkbaar nodig : geen orgaan en geen formol, ’t is bloemkool, zotteke !
Maar toch schrijf ik deze inzending, want soms kan ik het niet laten hem er een beetje door te sleuren.
Gisteren ging ik bij de benedenburen langs. De kaartjeswolk kwam ter sprake natuurlijk. Zo ben ik nog efkes. Terwijl ik het papiertje met het adres over tafel schoof kwam een jongedame uit de nachthal. - Onze kleindochter kent ge nog? vroeg de buurvrouw. - Ik ben u eens komen interviewen voor een taak van Nederlands, hielp de jongedame. Ah! Dié kleindochter. Ze was gegroeid en ze was een en al glimlach toen we mekaar de hand schudden.
De buurvrouw vertelde over de kaartjeswolk en de kleindochter zei dat ze met de school misschien iets … - Oja, zei ik, ad valvas! - At wat? - Ad valvas, op het mededelingenbord, het prikbord. - Nu gaat dat rapper, zei ze. En op haar communicatiedoosje nam ze een digitale snelweg. - Of dat jong volk zal meedoen met kaartjes zenden weet ik niet, zei de buurvouw, maar ze hebben dan het adres toch al. - adres verwijderd 06/10, las de kleindochter van haar schermpje. En ze verzond. - JARIG DO-28/09, vervolgde de buurvrouw. De kleindochter was weer een en al glimlach. Wat een verschil met onze vorige ontmoeting, in augustus 2014 :
Vorige week was de buurman van beneden komen vragen of zijn kleindochter ons mocht interviewen. Ze had een taak voor Nederlands en daar moest komaf mee gemaakt worden want in augustus vertrok het gezin op vakantie.
Het idee om Ian Thomas te interviewen had ze al opgegeven. Wie schiet er dan over? Ja zeg, wie? Mensen die in België zijn, dan maar. Mensen die thuis zijn en opendoen wanneer men belt. Daarvoor was ze bij de buren van haar opa aan het juiste adres.
Deze voormiddag kwam het juffrouwke (14j?) ons interviewen. Het was duidelijk niet met de volle goesting dat ze een zonnige voormiddag aan twee oude mensen spendeerde. Een inleidend gesprekje was niet aan de orde, ze wou ter zake komen.
- Wanneer moet uw taak klaar zijn? vroeg ik. - Tegen september. - Dan hebt ge toch nog tijd, suste ik, onwijs en onwetend. - Nee, van mijn ouders moet het donderdag klaar zijn. - Ah, deed ik. - Want vrijdag vertrekken we op vakantie en anders … - … ? - En anders mag ik niet mee en moet ik drie weken bij Opa en Oma logeren, gooide ze er uit. - Ah. Ik zag de tactiek van haar ouders. Maar meneer en mevrouw van beneden hebben hun eigen bezigheden en bekommernissen. Dat zij een mokkende puber in huis zouden nemen -voor drie weken dan nog- dat betwijfelde ik.
Het interview was een vragenlijst, met onder elke vraag een vakje om het antwoord te noteren. Met één oog op dat vakje formuleerden LM en ik onze antwoorden zo beknopt mogelijk, maar wel in volzinnen. Ze had maar op te schrijven. Eigenlijk zat ik kant-en-klaar te dicteren, feitelijk was ik haar taak aan het maken, kermille.
Ze noteerde in telegramstijl. Ze zou het later wel 'overschrijven' We werkten de lijst af. - Ge hebt toch nog van die formulieren? vroeg ik, want ik herinnerde me ineens een gelijkaardige situatie. - Ah, nee, waarom? - Om de antwoorden in die vakjes over te schrijven, in volzinnen. ’t Is toch een taak voor Nederlands hé? Dan willen ze volzinnen. Ze wist niet goed wat ze zou doen, gewoon wegrennen of me tóch eerst wurgen.
- Mijn Ma kan formulieren bijvragen aan het secretariaat, zei ze aarzelend. - Als dat secretariaat maar open is, zo eind juli … - En anders belt ze eind augustus, besloot ze gedecideerd.
Tot slot moest ze ons geboortejaar weten. - '52, zei ik. Ze keek op van haar blad. - 52? Wat is dat nu voor een antwoord, zag ik haar denken. - 1952, verduidelijkte ik.
Ah, vorige eeuw, dat verklaarde veel volgens haar en ze noteerde voor ons allebei 1952. Na Christus, zei ik voor de volledigheid. Geen reactie.
Nee, het was geen succes. Ik hou mijn hart vast voor september.
----- De puber van toen is nu een glimlachende jongedame. De taak van toen is gisteren niet meer ter sprake gekomen. Nog efkes over een kaartjeswolk doen toekomen: geachte lezer, meedoen met zoiets mág hoor. m - EZW-07/2014 , HiH 10/2014 - bijgewerkt
Op grootouderleeftijd vinden wij verhalen over kinderen al gauw vertederend. Ze voeren ons mee naar herinneringen in een ver of recent verleden. Verhalen met dieren scoren ook hoog op de schaal van schattigheid. Wanneer die twee samenkomen in één vertelsel dan …
Er komt een klein lief meisje de dierenwinkel binnen. Zo eentje met strikken op haar schoenen en bloemenspeldjes in haar haar. Ze schuift haar geld over de toonbank en zegt met een helder stemmetje : - Een klein konijntje aub, Meneer.
De baas is helemaal vertederd, zijn dochter heeft thuis ook zo’n prinsesje lopen. - Ja hoor, een konijntje voor de juffrouw. En moet dat een lief bruin konijntje zijn of een mooi wit?
Het meisje twijfelt. Ze denkt na. En ze denkt na. - Zeg het maar Juffrouwke, een bruintje of een witje?
Ze haalt haar schoudertjes op: - Ik denk niet dat het mijn python iets kan schelen, Meneer.
Mijn nichtje Lien was hopeloos in aardrijkskunde. In samenspraak met haar moeder (mijn zus Laura) mocht ik haar een wereldkaart kadoo doen, groot genoeg en geplastificeerd. Vooral groot genoeg. Die grote kaart zou dan minstens een vol jaar op haar kamer hangen, kwestie van ze bij de hand te hebben wanneer er iets moest gezocht worden & bekeken van nabij.
Lien stemde daar vaagweg mee in, de ambetante tante verdween straks toch weer voor een volle week naar mistig-verre oorden zoals Antwerpen. Haar idoolposters waren nog efkes veilig.
De week daarop had ik door omstandigheden de wereldkaart niet bij, maar geen nood, zij kon ze zelf kopen in de winkel met schoolbenodigdheden. Dus gaf ik haar centen, genoeg voor vijf continenten en alle werelzeeën en ik verdween weer naar Antwerpen, naar het verre westen. Haar idoolposters waren weer voor even gered van een kaart vol wereldellende.
De woensdag daarop aan tafel kwam de wereldkaart ter sprake. Laura moest Lien herhaaldelijk porren om te antwoorden. De kaart was gekocht. En het was een geplastificeerde. Maar er was blijkbaar 'iets'.
- Hoe groot is Australië op die kaart? probeerde ik. Lien haalde haar schouders op. Ze wist niet hoe groot Australië was.
- Zo? probeerde ik en ik toonde met duimen en wijsvingers iets als een kleine meloen, om een idee te hebben. Met schaalverhoudingen wou ik niet beginnen, 'k kan er zelf met moeite aan uit. Lien schudde van nee, geen meloen.
- Zo dan? De grootte van een pompelmoes? Nee, schudde Lien.
- Zoals een appel? Nee.
- Een mandarine? Nu keek Lien in paniek naar Laura. Laura keek diplomatisch in haar bord. Een Moeder die verstek geeft? Dit moet zéér ernstig zijn...
- Nóg kleiner? Geen antwoord.
- Lien, vroeg ik zachtjes, hoe groot is Australië op die kaart?
- Dat kan ik niet zien, zei ze, de streepjescode plakt er nog over.
Dat is achteraf opgelost geweest, er is een groot² exemplaar gekomen. En Lien reist ondertussen de wereld rond alsof ze nooit een kaart nodig gehad heeft.
Mijn zus Tina had voor de verjaardag van haar man een Tervuurse scheper gekocht.
De doos werd in de woonkamer op de vloer gezet en iedereen wachtte tot het bolletje wol zou wakker worden. In de doos lag een warme trui en daarop sliep de pup rustig door. Wij bleven zitten kijken, heel stil, alsof het een baby was. Feitelijk was het dat ook.
"Hoe gaat hij heten?" fluisterde iemand. "Het is een zij" fluisterde mijn zus. Het bolletje wol bewoog een oor.
Daar zaten we dan op onze knieën rond de doos, zeven volwassenen en Toppie en Fanny, het dochtertje van mijn zus en een vriendinnetje. De jarige keek bedenkelijk. Hij zag zich nog niet gaan joggen met dat bolletje wol aan zijn zijde. Hij had zich een scheper struiser en vooral levendiger voorgesteld. Of op zijn minst wakker.
Het hondje bewoog weer. Wij hielden de adem in. Het geeuwde - muiltje wijd open, oogjes stijfdicht - en sliep verder.
Mijn zus had zich de intrede van het hondje ook levendiger voorgesteld. Ze klom overeind om voor de drank te zorgen en we gingen in de zetels zitten.
Alleen de meisjes bleven vlak bij de doos. Toppie praatte zachtjes in de doos en streelde de pup af en toe met een voorzichtig vingertje. Fanny zat er dromerig naar te kijken. "Vindt ge het een mooi hondje, Fanny?" vroeg iemand. Fanny knikte.
Een paar glazen later zaten we te hardop te praten, de TV stond aan en we waren allang zo stil niet meer voor het slapend hondje.
De pup werd wakker, stuntelde recht, rekte zich uit, klauterde uit de doos, drentelde naar het tapijt, deed daar een plasje en ging wat verder zitten geeuwen en verbouwereerd rondkijken. Dat alles onder de dromerige blik van Fanny, het gegiechel van Toppie en het gemopper van mijn schoonbroer.
Het plasje werd opgedept met een dweil. De volgende weken zou er nog vaak een dweil aan te pas komen. Nu het hondje wakker was moest er een naam voor gevonden worden. Al was het maar om de pup te kunnen aanspreken over dat plasje van zojuist.
We probeerden verschillende namen uit. Bijou, Bibi, Jimpy, Joy... Het hondje reageerde op geen enkele naam. Het snuffelde wat aan een tafelpoot.
Mijn zus nam de pup op de schoot. Het hondje besnuffelde haar trui en haar hals terwijl wij namen bleven uitproberen. De ene naam nu gekker dan de andere, Maria van Hongarije, Madame Curie... Het hondje besnuffelde met veel belangstelling het oor van mijn zus. Tante Sidonie, Margaret Tatcher ... evenmin reactie. We bleven de gekste namen uitkramen, het beestje reageerde toch niet. Tussen twee lachsalvo's, toen het even stil was zei Fanny voorzichtig: "Cara?" De pup draaide haar kopje naar Fanny en kwispelde. Daar werden wij op slag stil van.
Iemand probeerde ook eens "Cara" en ja, het hondje bewoog een oor. Was dat nu toeval of niet? "Fanny, kom eens hier staan. Roep het hondje nu nog eens." "Cara?" zei Fanny. En de pup draaide weer haar kopje. Ineens was Fanny de ster van de avond. Ze kreeg zoveel kusjes en schouderklopjes dat ze er verlegen van werd en ze zich ging verschuilen bij haar moeder. Maar ze bloosde wel van plezier.
"Hoe zijt ge op die naam gekomen Fanny? Omdat het hondje een caramelkleur heeft?" "Omdat ze zo lief kijkt" zei Fanny. "Omdat ze zo lief kíjkt?" "Cara betekent lieverd in het Italiaans" zei Fanny's moeder.
Maar natuurlijk! Fanny heeft een Italiaanse opa.
Cara is een levendige hond geworden. Weer of geen weer, 's morgens stond ze gereed bij de deur. Mijn schoonbroer heeft wat afgejogd met die hond.
Op de markt ging LM bij het viskraam aanschuiven en ik wandelde verder. ‘k Heb geluk gehad. Wel, eerst dacht ik niet want ik kwam maar geen bekenden tegen. En in het terugkeren zag ik de twee zussen. Ik voelde mezelf glimlachen.
- Ge zijt zo goed gezind? - Awel ja, ik ben blij dat ik ulle zie. Toen volgden de koetjes en kalfjes. Niet te lang, want zij moesten hun boodschappen nog doen en wij moesten naar huis met onze vis. Daarna had ik het efkes over de kaartjeswolk.
Een kaartje zouden ze zeker schrijven. Voor een vrouw? Iets met bloemen! Daar waren ze tamelijk categoriek in. Ik zei maar niets over mijn kaart met ruiten. En een kaartje gaan kiezen op de markt was niet nodig, ze hadden allebei thuis nog verjaardagkaarten liggen. Postzegels? Ook niet nodig, die hadden ze ook. Geroutineerde kaartjesschrijfsters, dat voelde ik, de hele uitrusting hadden ze in gereedheid. Ik zei dat ik een streefaantal van 70 voor ogen had, een wolk van kaartjes. Dat was geen probleem, 70 is haalbaar, knikten ze geruststellend. - Het adres? In mijn enthousiasme was ik bijna vergeten het adres door te geven, maar ik had te maken met veteranen en die letten op alles natuurlijk. Zij kennen de knepen van het, eh, zij kennen de knepen. Als afzender schrijven ze enkel naam en gemeente, verder niks. Dat zal ik ook zo doen.
Een papiertje gegeven met de gegevens op : adres verwijderd 06/10
- Lut? Ik ken een Lut in Nijlen! - Ik ken een familie Vanhemelrijck, maar niet in Nijlen, zei de andere. Ze keken naar mij. - Ik doe zomaar mee, zei ik. Ik correspondeer met haar broer.
ZOMAAR vonden zij een geldige reden wanneer het over de verjaardag van een dame gaat. In gedachte zeg ik al Lut hoor, ook al ken ik haar niet.
Ze zagen dat ik meer dan twee adrespapiertjes had en de ene wou er eentje voor haar dochter, de andere voor haar buurvrouw. Sommige dagen is het leven simpel hé.
Eens denken, dat zijn tot vandaag al zeven kaartjes, met de dochter en de buurvrouw + hun entourage erbij, mogelijk meer.
Aan wie dit leest: ZOMAAR is een geldige reden. En het adres hebt ge al …
Af en toe krijg ik belevenissen van Peter & C° doorgemaild. Hij en Diane en hun twee dochtertjes wonen ver weg. Wij mailen omdat Peter de taal van zijn moeder wil onderhouden. Dat is niet zijn moedertaal.
De verhalen zijn de zijne, de woorden zijn de mijne.
-----
Voor de kookcursus hadden we als huiswerk een quiche moeten maken, een variatie op de quiche die we de woensdag tevoren tijdens de les bereid hadden.
We mochten vrij kiezen en ik heb de hele week ongeveer het hele internet afgequicht, en ook gereed gemaakt zodanig dat Diane en de meisjes het eerste half jaar geen quiche meer willen zien.
Na zeven dagen oefenen, dus zeven dagen quiche als voorgerecht of als lunch had ik woensdagavond een pronkstuk gereed staan om mee te nemen naar de klas, om door de lesgeefster te laten keuren. En ook een beetje om ermee te geuren.
Ik zette de doos op de salontafel en ging in de hal mijn jas aandoen.
Toen kwam een doordringende gil uit de woonkamer. Ik stormde terug binnen, klaar om mijn vrouwvolk te redden en elke indringer definitief onschadelijk te maken.
Onze oudste dochter stond met de handen aan het hoofd te staren naar de doos met de quiche. In die korte tijd had onze hond de kans gezien het karton weg te scheuren, de helft van de quiche binnen te schrokken en de andere helft te ruïneren.
Het helpt niet dat een hond Millan of Cesar heet.
Samen keken wij naar de resten van een week studie-&-werk. - Papa? vroeg ze kleintjes. - … - Papa, ge gaat toch niet herbeginnen hé? - Herbeginnen waarmee, meiske … - Herbeginnen met een week quiche.
Ineens zag ik het gekke van de situatie, ik moest naar de les en aan de Juf vertellen dat ‘de hond mijn huiswerk opgegeten had’.
- Nee meiske, de eerste zes maanden komt er geen quiche. Beloofd. Ik hoorde haar opgelucht ademhalen. - Ik zal een foto maken, bood ze aan, dan kunt ge ‘t aan de Chef laten zien.
‘k Gaf haar mijn gsm en zonder zoeken naar knoppekes of toetsen maakte mijn flinke meid een paar foto’s van het slagveld, zodat haar stomme pa aan de Chef kon laten zien dat hij wel degelijk zijn huiswerk gemaakt had.
Toen ik het lokaal binnenkwam voelde ik me toch ongemakkelijk. Alle andere cursisten hadden een doos of een pakje bij, behalve ik. De korte pijn dan maar: ik stapte naar voor en toonde de foto’s aan de Chef.
- Oh, deed ze luchtig, dat gebeurt elk jaar minstens een keer, dat ‘de hond het huiswerk opeet’. Maar het is wel de eerste keer dat iemand foto’s meebrengt van de ravage. Breng volgende week het recept mee, dan is dat oké.
En ze ging over tot de orde van de dag.
Tijdens de koffiepauze kreeg ik een SMS van het thuisfront : “en?” “Gered dankzij foto’s” antwoordde ik. En ik dacht - dat ik hen opgelucht hoorde zuchten. Alle drie.
-----
m met dank aan Peter EZW-09/2013 – HiH-12/2014, herwerkt
Tijdens WO II werd valeriaan kruid gebruikt als kalmerend middel. Vooral bij luchtaanvallen. Het was een voorloper van onze moderne tranquilizers. -----
De dochter van LM zijn zus heeft ooit nut gehad van Valeriaan. Niet tijdens een luchtaanval, maar bij haar voorlaatste en haar laatste autorijexamen.
Het autorijexamen is ze een aantal keren moeten herbeginnen, puur door examenstress of faalangst of gelijk hoe het heet. Ze was telkens zo zenuwachtig dat op den duur zelfs de instructeurs medelijden hadden met haar.
Tijdens de zoveelste (verplichte) lessenreeks praktijk zei er eens ene : “Als ik u op het afgelopen uur zou mogen punten geven, dan waart ge met glans geslaagd.” Dat leverde hem een trieste glimlach op, DD wist allang dat ze het kon.
Maar diezelfde oefeningen tijdens het volgende examen? Dat escaleerde van een kleine aarzeling over een vergissinkje tot een berg blunders. En het examen was dan voor de zoveelste keer een fiasco.
Met haar ziel onder haar arm sleepte DD zich naar huis. Haar moeder stond 11-hoog voor het raam van de woonkamer te wachten en zag haar dochter kleintjes het plein opsjokken: - Ze is er niet door, zei ze.
DD wist dat elke herkansing een hap uit het vakantiebudget nam en ze voelde zich na elk falen dubbel zo ellendig als de keer tevoren.
- Dat kan zo niet blijven duren, zei mijn schoonzus terwijl ze naar het figuurtje beneden keek, het kind gaat eraan kapot. - Kan er iets aan gedaan worden? vroeg ik. - Ik heb Valeriaan gekocht, zei ze, maar ik weet niet hoe ik dat bij haar moet aanbrengen. Terwijl ik mijn jas aantrok vertelde ze in twee woorden wat Valeriaan is en ik was de deur uit voor DD boven kwam, want ze had haar moeder nu efkes voor zich alleen nodig.
Een aantal weken later telefoon, het was weer examendag voor DD. Dus voor het gezin. En voor de hele familie.
- 'k Heb haar die druppels Valeriaan kunnen doen nemen, zei mijn schoonzus opgelucht. - Okéé! Hoe hebt ge het gedaan gekregen? - Wel … DD had daarstraks haar bril opgezet ipv haar lenzen in te doen. - Ja? - Ze zei … - Ja? vroeg ik wat zachter. - Ze zei dat ze niet wilde dat haar lenzen na het examen nog eens 'weg dobberden' ook nog. - Ja, zei ik stil. - En toen heb ik mij kwaad gemaakt, zei mijn schoonzus. Niet op haar hoor. Niet op haar. - Dat weet ik, dat weten wij allemaal hoor, niet op haar. - Op die rotschool, op dat rot examen, op dat rotgeld...
Ja, op dat rotgeld en op die rotvakanties en op die dure rot-lenzen waar DD zich zorgen over maakt.
-stilte-
- En toen heeft ze die Valeriaan willen nemen. Misschien blijft ze nu rustig wanneer het er op aan komt. - Ja, misschien wel.
Een paar uren later telefoon, DD was wéér gebuisd. Dit keer niet van de zenuwen, maar omdat het haar allemaal niks meer kon schelen. Maar nu eens niks! Het andere uiterste.
Later hebben we vernomen wat er gebeurd was :
DD had na de druppels met haar ma achteraf nog extra druppels Valeriaan genomen, om nu eindelijk eens door dat examen te zijn. Dat had ze gedaan voor haar ouders. En voor het budget.
Die extra-druppels hadden desinteresse en achteloosheid veroorzaakt. Resultaat : gebuisd. Ze kwam onbekommerd en giechelend thuis. Maar dat was een kortstondig genoegen want de ontnuchtering volgde.
Schoonzus heeft de Valeriaan terug naar de apotheker gebracht en haar dochter doen zweren dat ze dit spul nooit nog zou aanraken. Wat DD prompt deed, zozeer was ze geschrokken van haar eigen nonchalance en zorgeloosheid.
Maar een ietske van die manier van denken of doen moet blijven hangen zijn, want de keer daarop was zij met glans en glorie geslaagd voor het autorijexamen. Gewoon : rustig gebleven. Relaxed. Zo kan het ook, dat was de revelatie voor DD.
*
Toen ze zich de herfst daarop liet inschrijven voor een langdurige studie vroeg iemand van de familie smalend : "En dié examens dan? Ook allemaal met uwe ‘variala’ zekers?" Ze glimlachte eens raadselachtig. Dat zielig hanig nonkeltje kon ze nu ook alleen aan.
*
We zijn een twintig jaar verder, en het woord Valeriaan wordt in de familie nog altijd met een Hoofdletter uitgesproken.
Het was iets dat DD overkwam. En wij voelden mee. En DD kwam eruit met een nieuw idee: rustig kan ook. En dat was het.
Het ‘variala’–nonkeltje houdt zich gedeisd. Al sinds DD een stethoscoop draagt.
Een moeilijk woord vind ik 'lullen' Het woord heeft een onverdiende connotatie, wordt gesanctioneerd en zelfs geband.
Terwijl het een onschuldige import is uit een andere taal. to lull = in slaap wiegen, zowel letterlijk als figuurlijk.
We hebben lullaby, meervoud lullabies. Een zeer bekend wiegelied is dit, klank voldoende luid zetten : https://www.youtube.com/watch?v=GcqTxDsrMyo 03min15, niet in slaap vallen
En dan is er de tweede betekenis van in slaap wiegen, overdrachtelijk ofte figuurlijk, to lull iemand verleiden tot vertrouwen / iemand al pratend er in luizen. Over iemand die geluld wordt, dit: http://www.youtube.com/watch?v=zCubUAeVuZk 04min51
Van to delete hebben we deleten. Van to bottle hebben we bottelen. Van to lull hebben we lullen. En zo zijn er nog heel veel zusterwoorden met ander talen.
Het gaat niet goed met ons supermarktje. Er loopt vanalles mis. Wat weet ik niet, maar er loopt vanalles mis.
Soms valt het me op hoe flets de kassiersters er uit zien. Staat de boel dan toch op overnemen? Komen hun jobs in gevaar? Na een overname wil de nieuwe uitbater andere kassiersters.
Deze baas staat mee rekken te vullen, daar niet van. Hij is geen kantoorbaas, hij is een echte werkbaas. Maar hij ziet er bleek uit. Te weinig daglicht. Een aantal jaren al staat hij tussen de rekken onder de TL-lampen.
Mijn hart gaat uit naar deze mensen.
-----
'k Heb lang moeten zoeken naar een woord dat bruikbaar was. Viswijf en foorwijf zijn nu totaal incorrecte woorden, al zeggen ze in hun oude betekenis wel wat ik bedoel. Ik dacht efkes aan het woord kakmadam, maar dat gaat al teveel de BCBG-kant op (bon chic bon genre).
Proleet! Dat is het juiste woord. Vorige dinsdag heb ik nog eens de proleet in mij losgelaten.
Het was vroeg, in het supermarktje ik trok een karretje achter mij voort, voor een keer eentje dat niet rammelde of ratelde. 'k Was op weg naar de tijdschriften om een programmablad te nemen. Er steekt mij een man voorbij, hij stapte met die gemaakt-atletische tred die viriliteit en vitaliteit voorwendt. Een spichtige versie van Snelle Eddy.
Bij de tijdschriften grist hij er een uit, en door zijn achteloos gebaar trekt hij er vier of vijf teveel uit het rek, die op de vloer vallen. Zonder nog een blik op de rommel die hij aangericht had draait hij terug mijn richting uit, richting kassa.
Wié zou de rommel van dat prullevent opruimen? Ineens zag ik de vermoeide trekken van de kassiersters en de bleke baas voor me.
"Ge moogt dat oprapen hoor", zei ik luid en duidelijk, terwijl ik naar de gevallen tijdschriften wees. "Zaag tegen uw eigen" siste hij toen hij me kruiste.
En toén Lieve Mensen, liet ik nog eens de proleet in mij los en zei luid iets dat ik hier liever niet herhaal.
Hij draaide zich om en keek me zo woest aan, dat ik wist dat ik raak zat. Wie had dat gedacht? Hij stampte verder naar de kassa.
De tijdschriften heb ik opgeraapt en in het rek gezet. 'k Heb mijn eigen blad genomen en breed glimlachend liep ik naar voor. Wie had gedacht dat ik het nog kon, en dat ik het nog durfde? En dat ik raak zou zitten?
Aan de kassa kwam ik vlak achter hem te staan. Nu breed grijzend. Nijdig bladerde hij door zijn TV-blad.
Terwijl hij afrekende keek ik hem recht in het gezicht en weer die ontwijkende blik.
- Gij krijgt nog eens een mes in uw rug, zei LM toen ik het hem vertelde. - Dat denk ik niet.
In 30 jaar koopvaardij met haltes in soms gore buitenlandse havenkwartieren moet ik toch iéts bijgeleerd hebben over dat soort would-be patsers. En daarbij, onder dit braaf bomma-hoedje verwacht toch niemand een proleet?
Peter en Diane waren nog niet zo lang getrouwd en Peter is een Nieuwe Man, hij doet 'zijn deel in de huishouding'.
Dit is een stukje uit een mail die ik jaren geleden ontvangen heb.
Ik heb zojuist het hele appartement gestofzuigd in iets minder dan een uur. Dat is goed doorgewerkt, er was nog tijd over om de mails na te kijken. Mét een tas koffie! Welverdiend.
Toen ik de stofzuiger wou wegzetten merkte ik dat die nog koud was. … ?
Conclusie : ik had het hele appartement gestofzuigd met een stofzuiger die niet aanstond.
Een paar huizen verder, waar de straat een lichte bocht maakt, zijn dakwerken aan de gang.
Een ladderlift brengt materiaal naar boven en ook gereedschap over-&-weer. Van uit de woonkamer stonden LM en ik er op te kijken.
Toen een grote bak alaam efkes schokte deed ik alsof ik schrok. Een beetje de clown uithangen : adem happen met de linkerhand op de boezem, dat soort schrikken, à la Pascalleke.
LM moest er mee lachen -wat de bedoeling was- vond me verschrikkelijk dom -tja- legde zijn arm om mijn schouders -aha- zei dat een ladderlift voor die mensen routine is -weet ik- dat ze hun eigen gereedschap toch niet zouden kapot racen -wéét ik!- en dat ik nog altijd een kieken ben.
Dat kan goed zijn, maar dit kieken heeft er wel een zotte knuffel aan over gehouden. Wat de bedoeling was.
Hier achter waait een zacht windje. Juist genoeg om de bladeren van al die bomen wat af te stoffen. Dat hebben bomen graag. Ze staan lichtjes te wiegen en ze vertellen mekaar ruisend en ritselend hun laatste nieuwtjes. Ze zijn daar zo genoeglijk aan het babbelen.
‘k Zit er op te kijken. En op te luisteren. En ik wou dat ik booms verstond.
Vanmorgen ging ik in alle vroegte naar het supermarktje en ik zou gelijk ook de vier verjaardagskaarten kopen, dan heb ik ze al in huis. Zeg nu nog dat ik niet georganiseerd ben.
Kermille toch hé, ik heb geen vier geschikte kaarten gevonden voor 28/09. Twee maar. LM zendt er een en ik ook een. Met die twee kaarten kunnen we beginnen, de omslagen zijn al geschreven
adres verwijderd 06/10
Voor de twee andere (die Tina en Laura haar zenden) … dat weet ik nog niet. Op de kaarten van de supermarkt staan confetti en serpentines en klinkende champagneglazen, alsof iemand die 70 wordt plots wild aan het fuiven slaat. Mag het iets rustiger? Iets met bloemen bvb. Of een mooi landschap. Of een artistieke tekening.
Die kaarten bestaan, dat weet ik. Maar niet in ons supermarktje. In de krantenwinkel wel, daar hadden ze een zeer uitgebreid gamma wenskaarten voor alle gelegenheden en in ongeveer alle stijlen. Maar die krantenwinkel is er niet meer.
In het dorp is er nog een en daar is ook een boekenwinkel.
En anders? Zelf twee kaarten knutselen? Oké, kan ik dan bij iemand een kleinkind komen lenen?
Soms ben ik ontiegelijk vroeg wakker. Op het uur dat heel het gebouw, heel de straat nog slaapt. Dan moet ik stil zijn. Dwz geen huishoudapparaten gebruiken. Er schiet niet veel over hé : typen of TV kijken. Een beetje zielig, dacht ik ooit, maar het is dát of slaappillen nemen.
Gewoonlijk begin ik met TV kijken. De nachtprogramma’s staan niet aangegeven in het programmablad. In het begin was dat vervelend en toen was het zappen op hoop van zege. Maar gaandeweg wordt men er goed in en nu kan ik gericht navigeren, op de juiste zendtijd naar de juiste zender. Slapelozen kennen de weg in de nachtprogramma's.
En zo herkennen wij mekaar, door terloopse opmerkingen in het gesprek, door de zijdelingse informatie. Wanneer iemand in het gezelschap foetert dat hij een programma gemist heeft en iemand antwoordt: "Oh, dat wordt later op de avond heruitgezonden hoor!" Waarbij 'later' een eufemisme is voor 's nachts dan weet ik dat de spreker er ook een is. Nee geen TV-junkie. Iemand van het Genootschap der Stilte. Een slapeloze ! En wij wisselen een glimlachje van verstandhouding.
Wij noemen een paar programmatitels en zenders, om mekaars voorkeuren af te tasten zoals wijnkenners chateau’s en jaartallen lanceren om mekaars gebieden te situeren.
Dr. Oz Show?…. zuinig mondje, nee dus Live at the Apollo.Soms, niet elke keer Bargain Hunt, Salvage Hunters, Antiques Roadshow?Ah! The Antiques Roadshow!
Zo vinden zusterzielen elkaar.
The Antiques Roadshow, BBC Entertainment. Bij Telenet is dat Kanaal 26. Het wordt tegen de ochtend uitgezonden. De titelmuziek op zich is al een prijs waard. De componisten zijn Paul Reade * en Tim Gibson.
Het is 46 seconden klank over belofte. Wel, dat is wat ik er van maak, belofte en hoop. En een beetje benieuwdheid, geen nieuwsgierigheid, gewoon kriebelige benieuwdheid zo ergens onder het borstbeen.
Toen ik het muziekje voor het eerst hoorde was ik direct verkocht. Het is een miniatuurtje, de beschrijving van een momentje. Maar dat momentje staat er dan ook hé.
En ik zag de sfeer van sommige zomerochtenden, ooit.
Keukendeur open zetten. Water in het keteltje, vuur eronder. De geur van de zomer komt binnen gevloeid. Ik ga in het deurgat staan. De ochtendzon geeft genoeg warmte om de geuren uit alle tuinen op te tillen. Misschien gebeurt er vandaag iets dat heel goed is, iets waar iedereen blij van wordt. Het is nog stil, nog geen verkeer. De zangvogeltjes hebben het auditorium voor zich. Het daglicht is al op volle kracht. Ik leun tegen de deurpost en wacht. Achter mij staat de waterketel te suizen. Nog efkes. En dan is er thee. De dag is begonnen. De ochtendglorie, het moment van belofte is voorbij. Vanaf nu moet ik het zelf doen.
Dat zit allemaal in dit muziekske van 46 seconden:
De kleine (8j) kan zich helemaal verliezen in zijn legobouwsels. Dan is hij meer dan geconcentreerd bezig, dan is hij opgeslorpt door de constructie, door de wording van een ding en het tapijt waarop hij zit wordt een universum. Hij is in trance, en hij vindt het er goed. Zijn wangen gloeien.
Alleen, de trance wil niet elke keer zomaar komen. Daar heeft hij uit zichzelf iets op gevonden.
- Papa, zet ge eens bommamuziek op? - De violen? - Ja, violen.
Want 'van violen' kan hij het beste bouwen.
Zes sonates, dat zijn zeer 18 korte stukjes, elk met een eigen kleur en verhaal, Rossini is zijn favoriete bommamuziek. Hij verdwijnt in de flow en op het tapijt zet hij een eigen verhaal in bouwsels. Bomma zit in de zetel en kijkt naar wat Lego en Rossini en haar kleinzoon samen doen.
Dag Mensen. Gisteren kwam er een verzoek van een correspondent. Het is een zinnig verzoek. Maar ik weet niet goed hoe ik het hier moet aanbrengen.
Het gaat over een verjaardagskaart. ‘k Vrees dat gellie nu denkt : o nee! Wacht efkes, laat mij uitpraten.
Deze correspondent (wij hebben mekaar nooit ontmoeten en dat is ook niet nodig) ligt mij om een aantal redenen nauw aan het hart.
Binnenkort wordt zijn zus -die ik niet ken- 70 jaar. Op 28/09. Dat is binnen 12 dagen. De bedoeling is dat ze kaartjes ontvangt.In gedachte zie ik 70 kaartjes want als men 70 wordt mag men evenveel maal felicitaties krijgen. Of meer.
In augustus 2014 hebben we per mail via verschillende mailgroepen 97 kaartjes bijeen geschreven voor de Pa van Peggytwo, Mr.Karel die toen 96 jaar werd.
De correspondentie over die kaartjestrein in 2014 is eigenlijk een boek op zich. Bij de mails die ik toen ontving waren zeer ontroerende reacties, ook hilarische reacties en zelfs bevreemdende mails. En levensverhalen.Dat moest allemaal kunnen, dacht ik. Het is een succes geworden dank zij het aantal mensen dat toen in gang geschoten is, onbekende vriendelijke mensen, die elk een eigen reden hadden om mee te doen.
Omdat meedoen voldoening geeft, liet iemand weten. Omdat dan iemand blij zal zijn, aan de andere kant van de postzegel. Dat laatste verstond ik niet direct, aan de andere kant van het traject misschien? bij de bestemmeling?
En nu zet ik mijn schouders onder een gelijkaardig project. Waarom weet ik eigenlijk zelf niet goed. Misschien omdat ik vind dat het moet kunnen? Misschien omdat ik denk dat het haalbaar is, 70 kaartjes.
Hieronder zijn mail.
------------------------ Van: (hem) Verzonden: 15-sep-17 12:3 Aan: (mij) Onderwerp: Verjaardagkaart
Beste
Zus LUT viert op 28 september haar 70e verjaardag. Lut schrijft al jaren met plezier een verjaardagskaart naar iedereen van wie zij het adres en de geboortedag kent. Het zal haar ongetwijfeld veel plezier doen om voor deze speciale dag zelf heel veel kaartjes te mogen ontvangen. Haal dus AUB een kaartje of maak er zelf ééntje en stuur het naar:
adres verwijderd 06/10 Trommel tegelijk alle vrienden en bekenden op en vraag hen om hetzelfde te doen. Alvast bedankt iedereen.
Dirk
------------------------
Mail naar mensen van wie ge denkt dat ze mee willen doen aan dit project. Mail uw familie, mail uw correspondenten van hier tot Jakkamakka en Canada, spreek buren aan, laat kleinkinderen een kaart tekenen … elk idee is werkbaar, elk kaartje is er een.
Het adres steek ik in mijn handtas, want woensdag is het markt, daar kom ik bekenden tegen.
Wat het resultaat is van de kaartjeswolk hoop ik u te laten weten na 28/09.
Vandaag was er zoveel administratief kluswerk/typewerk dat ik nog niet aan schrijven toegekomen ben. Daardoor waren er geen leesdingetjes deze voormiddag. Is een kijkdingetje ook goed?
Dan stel ik iets voor van Pat & Mat, als dat mag. In de Nederlandstalige versie heten ze Buurman & Buurman.
Elke ochtend, iets na 08h kijken LM en ik naar de twee afleveringetjes die NPO3 ons serveert, kanaal 102 bij Telenet.
Een aflevering duurt 7 à 8 minuten, een paar minuten van glimlachen. 't Is te zeggen, LM bewondert de volgehouden opgewektheid van die twee stuntelende klussers, ik bewonder de ontwerpers van de poppen en het animatiewerk.
Het devies van Buurman & Buurman:
"Soms gaat er eens iets fout, dan heb je een probleem, maar dat lossen wij dan simpel op"
En wanneer een van de twee zegt 'Effe tangetje erbij!' is het tijd om zich schrap te zetten, want dan volgen in enthousiast tempo de oplossingen van eigen vinding.
Toen we kind waren was er een argument dat maandenlang, misschien zelfs jarenlang heeft dienst gedaan in het gezin : "in Canada kanda" (kan dat)
Daarmee werd ons de mond gesnoerd wanneer we tegenstribbelden om een taak of een klus uit te voeren door bezwaren te opperen die geen steek hielden en die ongeveer allemaal begonnen met 'Jamaar,…'
Iets naar de kelder brengen? - Jamaar, ik was juist op weg naar boven – Maak dan rechtsomkeer, … in Canada kanda. De was helpen ophangen? - Jamaar, ik vind mijn schoenen niet – Ga ze dan zoeken, … in Canada kanda. Met de fiets een brood halen – Jamaar, mijn haar is nog nat – Dan zet ge een muts op, … in Canada kanda.
Maw, zorg dat ge het oplost zoals de mensen in Canada, want ginder krijgt iedereen allerlei moeilijke tot onmogelijke dingen voor mekaar en daar moesten wij in Zellik maar eens een voorbeeld aan nemen : 'onmogelijk' bestaat niet.
Het zinnetje verloor pas aan kracht toen we het zelf begonnen gebruiken.
Voor een of ander feest wou ik de tafel dekken maar dat zou Oma of Ma doen, want tafeldekken was die dag een job van confiëncie. Potverdekke! Een heel jaar door moest ik dag in dag uit tafeldekken (en koken), maar als er eens eer te halen viel dan mocht ik niet meedoen? - In Canada kanda hoor, foeterde ik.
Waarmee ik bedoelde dat aan de overkant van de oceaan oudste dochters wél feesttafels mochten dekken. Álle oudste dochters mochten daar feesttafels dekken en garnieren, van de Atlantische tot helemaal aan die andere oceaan!
Mijn Ma was zo verbaasd over mijn krikkele argumentatie dat ik vanaf toen de feesttafels mocht dekken. Zelfstandig. Met decoratie en al. Ziezo. Ik had een privilegie verworven.
Nog later moesten er permissies bedongen worden. Ontfutseld. 'Lichtelijk afgedwongen' is juister.
Volgens de twee gezaghebbers in huis was er geen denken aan dat ik op zaterdag een half uur later naar huis zou komen van de jeugdclub. - Jamaar! in Canada kanda zenne!
Heel Canada (en bij uitbreiding Zellik) mocht tot half elf wegblijven en ik was de enige van twee werelddelen die om tien uur thuis moest zijn.
De gezaghebbers hebben hun gezag eens onder de loep genomen en ik kreeg permissie tot half elf. Lang leve Canada!
Vanaf toen is het zinnetje langzaam in onbruik geraakt want wij, de dochters, hadden de stoplap gekaapt en er een geuzenleus van gemaakt. En dié boemerang hadden ze niet zien aankomen.
Ooit, lang geleden, in 2002 en vroeger, was ik af en toe op een chat, (niet die van SeniorenNet) en daar had ik als nick 'aze'. Van azerty. Het chatten gebeurde er in uptempo en de letters a, z & e zijn zeer snel getypt, met de linkerhand, terwijl de rechterhand vrij blijft voor andere dingen en voor de entertoets. Zelf vond ik aze een geschikte nick, vooral wanneer er vaart in chatconversaties zat.
De sfeer was er nogal, eh, Wild West. Niet echt waar ik naar op zoek was, maar in afwachting van iets anders ging ik daar al eens chatten en telkens met de nick aze. Wat niet zo gebruikelijk was, er werd daar regelmatig van nick veranderd. Dat vond ik zeer verwarrend, vooral wanneer iemand na twee lijnen bijna verontwaardigd vroeg : - Herkent gij mij niet? - Maar nee, hoe zou ik!
Op een keer vroeg iemand me waarom ik mezelf een godennaam toebedacht had. En of ik dat niet wat hoogmoedig vond. - Godennaam? - Scandinavische god.
Er ging een lichtje branden, in kruiswoordraadsels figureert al eens een Noorse godheid, ase.
Ha potverdekke, 'k zal ik wel een nick kiezen die het de mensen gemakkelijk maakt, en dan krijg ik te maken met een scherpzinnige die ergens een klok heeft horen luiden … Het is aze van azerty, niet ase. Kwispel!
'k Heb Ase nog eens opgezocht en kijk:
1) Afstammeling van Odin 2) Achtervoegsel 3) Figuur van Ibsen 4) Goden 5) Godheid 6) Kind van Odin en Friggia 7) Lichtgod 8) Noorse godheid 9) Noorse god 10) Nakomeling van Odin 11) Oud-noorse-godheid 12) Persoonsbenaming 13) Voornaam
nummerke zeven stond mij wel aan.
Maar me gaan verschuilen achter een Scandinavische mannennaam enkel omdat er wat licht mee gemoeid is, dat vond ik toch wat gek. Want ik had SeniorenNet ontdekt en daar vroegen ze ook een nick.
Deze keer wou ik iets dat geen verwarring kon veroorzaken en dat lang kon meegaan.
Dat lang meegaan is tot hiertoe gelukt. Mijn huidige nick dateert van februari 2003, toen ik een periode alleen thuis was. LM was op zee en om een of andere reden was ik vroeger afgemonsterd.
Februari is voor mij de ergste maand van het jaar. Dan heeft de winter lang genoeg geduurd.
Tijdens het registreren bij SeniorenNet werd dus een nick gevraagd en ik wist niet wat ik moest kiezen. 'k Keek naar buiten om inspiratie op te doen. Grauw en grijs, zo zag het er uit. Het weer en de lucht spanden samen om een mens in mineur te houden. 'Gelukkig is het bijna maart' dacht ik. Op min-momenten klampt een mens zich vast aan gelijk wat hé.
Et voilà. 'k Had een nick. Omdat na februari maart komt. Elk jaar. Er zijn nog zekerheden in deze wereld. Of de lente en het zonlicht dan willen meekomen is een andere kwestie natuurlijk.
Zo snel ging het, gewoon eens uit het raam kijken.
De naam maart bestaat in verkleinvorm, Maartje. Dat zou streektaal zijn voor meisje/meidje (?) Voor mezelf vind ik het wat sullig, een verkleinvorm. Vooral wanneer men 60+ is, dan hoeft dat zo niet meer. Dan is men al een hele flinke meid, vol vrolijkheid, etc. Denk ik.
De m onderaan mijn schrijfsels ? De afzender staat in het blogadres. Degene die aanklikt weet dus al van wie het schrijfsel komt. Om het einde van de tekst aan te geven volstaat dan het initiaal, een simpele m.
Liefst de kleine letter want de kleine m staat met drie pikkeltjes op de grond, de grote met slechts twee. Dus als er al eens een beentje zou gaan dartelen, kan ik niet gaan zweven, want er staan nog altijd twee beentjes stevig. Zo zit dat.
De kleine letter m is eh ..., is gewoon mijn ankertje. Beetje een domme reden hé.
Onze kalenderleeftijd wordt uitgedrukt in jaren + maanden + dagen. Waarom zo? Waarom niet enkel in dagen, bvb.
Wilt ge vandaag weten hoe oud ge zijt in dagen? Dat kan. Of is het oud van dagen? LM is vandaag 23.906 dagen oud en een beetje grijzer.
In weken? Dat kan ook. Hij is vandaag exact 3.415 weken + één dag oud, en misschien wijzer.
En in maanden. Dat zijn er 785,4 … ... wat zijn 4/10den van een maand in godesnaam?
Het aantal schrikkeldagen (29 feb) is mee ingecalculeerd. In LM zijn geval waren het er tot hiertoe zestien. Wilt ge iemand bij de volgende verjaardag gelukwensen met diens x-aantal dagen, en de andere gekke gegevens, dat kan snel & juist berekend worden via deze site: http://korn19.ch/coding/days.php
Het enige wat ge moet weten is de juistegeboortedatum, of ge valt in affronten met het rekenwerk. Zoals ik, soms.
Een mevrouw in Zweden speelde 16 jaar geleden haar trouwring kwijt. Ôoo wat had zij spijt! Ôoo wat een verdriet! Kom Meisje, huil nu niet troostte haar man, zoals alleen haar man dat kan.
Ze stopte met wenen en plantte voorts penen en sleet verdere jaren met groenten vergaren door haar moestuinderij.
Met die groenten was ze blij. Maar toch bleef het knagen, -al wou ze niet klagen- over haar ring, over dat partner-ding.
Zij bewerkte de grond, en ze leefden gezond, jaren in peis en geluk, maar er ontbrak een stuk: haar ring, haar partner-ding.
En deze week gaf de aarde het kleinood van waarde terug aan het licht. Vandaar dit gedicht.
Haar ring verscheen gepresenteerd op een peen.
Ha! ge dacht dat ik flauwekul vertelde hé! Awel neen. Niet over deze peen.
De repliek van TiTi op vorig schrijfsel bracht me naar onderstaande tekst:
Mijn Moeder en ik hebben woorden. Over leestekens. Dat ik het hoofdstuk leestekens eens moet hernemen want ik bak er niks van. Níks. En dat ik te vaak klemtoontekens gebruik.
- Dat weet ik. 'k Schrijf innerlijk luidop, vandaar. - En de dubbele punt wordt áán het woord geschreven. - Wéét ik. - Waarom doet ge dat dan niet? - 'k Vindt dat niet elke keer even mooi, 't hangt van de eindletter af. - ? verbaasde stilte - ...diplomatieke stilte
- En ge gebruikt een dubbele punt waar een puntkomma moet staan. - Puntkomma's zijn lelijke dingen. - Wabliéft? - Lelijke dingen, ik wil ze niet in mijn schrijfsels. - En waarom niet? - Omdat ik ze niet mooi vind Má! - Ge vergeet de komma. - Omdat ik ze niet mooi vind, Ma!
- En vroeger waart gij zo'n pirrekejust ... op een spijtige toon alsof ik een beloftevolle toekomst aan het vergooien ben door libertijns gebruik van leestekens - Niet voor alles, Mama. - En dan die blokjes. Dat is toch geen zicht. - Blokjes? - Die witregels tussen de alinea’s, zo geraakt gij nóóit aan een paragraaf hé! - Moet dat? - Dat zou al eens mogen ja, op uw leeftijd wordt men verondersteld een gedachte te kunnen afronden.
- Dat doet degene die leest toch? - Wat doet die? - Witregels invullen, de gedachten afronden. - Ja? En wat zegt de monitor van uw schrijfclub daarover? - Niks. - Niks? - Niks! - De andere mensen dan? - Ook niks. - Wie geeft er dan punten? - Niemand, Mama.
Einde chatsessie 't Is maar dat ze de vingergewrichtjes blijft gebruiken, ziet ge. Daarom chatten wij nu. De telefoon hier is voorlopig 'in panne'.
Teveel klemtoontekens ... Zij niét? – Dát valt mee!
m - EZW-08/2011, HiH-10/2014 herwerkt - mijn moeder is overleden 03/2017
Da's een mooi woord hé. 't Is een deftig woord ook. Kijk maar : http://www.vlaamswoordenboek.be/definities/term/eerstaanwezend%28e%29 Ik heb een eerstaanwezend lezer in huis. Dat klinkt zoveel beter dan proefkonijn. Op LM test ik al jaren de leesbaarheid van teksten uit. Ooit heb ik het een paar dagen geprobeerd zonder hem. Dat zorgde voor bijkomende onzekerheid en extra-verbeterwerk want ik zag dingen over het hoofd die hij onmiddellijk ziet staan.
Waarom eerstaanwezend lezer ipv proefkonijn? Waarom plots zo gewichtig doen? Een paar dagen geleden zag ik een interview met Bart De Pauw. 't Was op Canvas, bij die slimme jongen, bij Thomas Vanderveken. Het programma heet 'Alleen Elvis blijft bestaan'. Voor mij had die titel mogen eindigen op een vraagteken. 'k Heb iets met vraagtekens de laatste maanden.
Bart De Pauw had het over het wordingsproces van een film. Een film (hij had het over Loft) wordt in drie keer gemaakt :
1ste keer door de scenarist, die schrijft het scenario in zijn eentje 2de keer door de regisseur en de acteurs, die er samen hun eigen inbreng aan toevoegen 3de keer in de montagekamer, het knippen en plakken en durven weglaten
En ineens zag ik een parallel. Een tekst wordt hier ook in drie keer geschreven :
1ste keer door mij, in mijn eentje 2de keer door LM, zijn inbreng met bedenkingen en opmerkingen na een eerste lezing 3de keer door mij weer, maar nu als corrector: knippen & plakken en durven schrappen
Want tussen 2 en 3 gebeurt er iets zeer eigenaardigs en ik weet niet hoe ik dat moet benoemen. Terwijl LM naleest wordt de tekst steeds minder 'van mij'. Ik voel hem zelfstandig worden, hij maakt zich zachtjes los. Dat doet geen pijn hoor. Integendeel. Het is eerder een geruststelling: de tekst kan alleen verder, hij staat er min of meer. 'k Moet wel dezelfde kamer blijven terwijl LM naleest, anders ik voel het niet gebeuren.
Terwijl Bart De Pauw zijn uitleg deed zag ik dus ineens die parallel en terzelfdertijd zag ik hoe belangrijk mijn proefkonijn is. Eigenlijk is hij onmisbaar. Een onmisbare schakel. Is dat zo? Eigenlijk wel. Als kind ging ik mijn opstellen laten nalezen door mijn Ma. Ik had een eerste lezing nodig. Nog altijd blijkbaar.
Sinds een paar dagen, telkens een moment van eerste lezing er is, denk ik niet meer aan LM als proefkonijn maar als 'numero uno'. Omdat de term eerst-aan-we-zend-le-zer is me toch wat te oempf is.
Glove compartment zeggen ze aan de overkant van 't water. Ten zuiden van ons heet het le foure-tout. Twee totaal verschillende benaderingen met daartussen alle mogelijke gradaties, van gezellige lichte rommel tot schimmelige hondekoekjes.
Wat zat er bij ons zo al in? Tijd voor een verlate recapitulatie. Meedoen mag hoor. Hoe zit het met úw handschoenkastje?
Boordpapieren en schrijfgerei bij het logboekje van de tankbeurten: datum/KMstand/aantal liter/prijs/bedrag. Het logboekje was zo'n klein grijs geval met linnen kaft. Ruitjespapier. Het doosje van de radio zat ook in het kastje. Bij langparkeren en in risicozones werd de radio opgeborgen. Begaven wij ons ooit in risicozones, LM & ik? Da's durven.
En een doosje krijt zat er ook in. Voor 't geval. Dat vond ik eigenlijk luguber maar LM wou absoluut krijt in de wagen hebben. Het was niet eens het juiste krijt. Het was gewoon bordkrijt, niet de waterbestendige versie voor op wegdek en stoep. Dat doosje ging al twee wagens mee. Het was ongeveer 26j. En het was een beetje verfrommeld. Misschien was het nog ouder, misschien dateerde het van LM's allereerste wagen. Dat zou ik hem moeten vragen. De krijtjes waren nog heel. Na 26 of meer jaren. Zegt dat iets over rijkunst? Nee, het zegt enkel dat auto's van zeelieden om de zoveel tijd weer maandenlang stilstaan. De kans op gebruikte of gebroken krijtjes neemt daardoor af met 50% of meer.
Onder de zetels lag aan elke kant een fles water. Daar komt geen rechtstreeks zonlicht, daar warmt het water 't minst op. Reservebrillen en andere overlevingsspullen lagen elders in de wagen.
De handleiding van de wagen hadden we de eerste dag al nodig. Om het handschoenkastje open te krijgen, want de handleiding moest er in. En de krijtjes.
m - EZW-08/2012, herwerkt - 2017 : de wagen hebben we nu niet meer maar de krijtjes liggen hier nog wel ergens
Omdat het vandaag elf september is, hier een dosis schattigheid om de week goed te starten.
De hond is beste vriend van de mens en deze twee beginnen er jong genoeg aan. Het meisje is 8 maanden oud, de hond 2 maanden. Ze hadden kennis gemaakt in de lobby van het vakantiehotel en de vervolgontmoeting (zo heet dat) had plaats op het terras.
Voor dit soort filmpjes werd het internet oorspronkelijk ontworpen. Als deze beelden u niet doen glimlachen, dient u zich onmiddellijk te melden bij de dichtstbijzijnde hulppost.
Ooit was er een gratis kartonnen uitvouwbare plastuit bij Humo, toen nog mijn favoriet weekblad. Ik heb het jaartal van de tuit proberen te achterhalen maar 'k heb het niet gevonden, wel veel vermeldingen op 't Net, maar geen exact jaartal. Alle hulp is welkom.
Het was een gadget, een hebbeding. De tekening was van Ever Meulen, als ik me goed herinner. De tuit eens testen of gebruiken kwam niet bij me op. Dat doet men niet met grafisch werk van een gelauwerd tekenaar.
Ze heeft lang in het schuifje van het TV-kastje gelegen. Waarom daar? Weet ik niet. En daarna lag ze ergens anders en nu vind ik ze niet meer. Gisteren was dat erg, want ik wou ze inscannen. En toen herinnerde ik me de laatste episode: ze heeft ook maanden in mijn handtas gezeten. Mijn zus Tina wist niet wat een plastuit was, daarom had ik 'ons' exemplaar in mijn handtas gestoken, zodat ik ze bijhad wanneer Tina & ik mekaar nog eens zagen. Máánden heb ik de tuit zo meegedragen. Of ik ze ondertussen aan Tina getoond heb, weet ik zelfs niet meer. Enfin, het ding woonde dus in mijn tas en na verloop van tijd was ik helemaal gewend het daar te zien. Niks bijzonders, het was gewoon de Tina-tonen-tuit, tussen ander papierwerk.
Tot op de dag dat ik mijn handtas leeg laadde waar volk bij stond, ik was op zoek naar mijn klantenkaart. Het was bij VdBorre in Kapellen. De jongeman aan de balie liet me alle tijd en zei:
- Oh, dat is iets mooi. Wat is dat?
foto van 't Net
En toen wist ik dat men een plastuit niet zomaar op een toonbank legt. En ik voelde me beginnen blozen. Blozen. Ikke. Dat was in eeuwen niet meer gebeurd. De mensen die naast mij stonden grijnsden breeduit. Ook Humo-lezers waarschijnlijk.
Hoe legt men als middelbare vrouw uit aan het poppejanneke van de kassa dat het mooi stuk karton geen origami is?
Het was in de terug-naar-school periode, de tweede helft van augustus. De twee vennoten gingen op een paar kratten zitten voor een kleine pauze, de winkelinrichting was nog lang niet klaar. De deur stond open, het was er warm genoeg voor. De ene zuchtte.
- Wedden dat hier subiet een of andere nieuwsgierige bomma haar gezicht tegen de ruit houdt en dan komt vragen wat wij verkopen.
Hij had het nog niet gezegd of een oudere dame houdt halt aan het uitstalraam. Daar ziet ze enkel verpakkingen staan. Ze komt naar de deur en vraagt met belangstelling: - Heren, verkoopt u hier ook boekentassen, rugzakjes?
Een van de mannen antwoordt bot: - Wij verkopen klootzakjes.
Een kleine stilte. Geen verpinken. En mild zei ze : - Dan gaan de zaken erg goed hé, als er maar twee overblijven …
- Ja, én? Daar dienen mailbussen voor, zag ik hem denken. - Hij was gisteren al toegekomen. - Én? Kijk, daar krijg ik het van hé, van dat soort ongeduld. Ga aub eerst koffie drinken, dacht ik.
Ik heb een hartverwarmende mail ontvangen. Niet het clichématig schouderklopje, geen nietszeggende vleiende woordjes, geen stroop. Deze mail is een motiverend ruggesteuntje. Deze mail is oprechte aandacht voor een gegeven situatie.
Wat een verschil met iemand-elders-ooit, toen met haastige vier-minuten-repliekjes, wierook uit de spuitbus en prefab schouderklopjes die ze uitdeelde alsof ze het gepeupel moest mak houden met gunstjes en kunstjes.
Deze mail is een verademing. In twee lijnen staat daar hoe het er de afgelopen drie jaren uitzag. In drie lijnen staat daar dat het vanaf nu alleen maar beter kan gaan, dat er nu ademruimte en rust is. Dat staat daar allemaal in gewone woorden. Ik zat er op te kijken en ik dacht : Hoe weet zij dit allemaal? Hoe doet ze het?
LM bracht een taske koffie mee voor mij. De sloeber had zijn ongeduld goed te maken hé. Of hij was benieuwd naar die mail. Dat kan ook.
Na een slok koffie wist ik het: inlevingsvermogen. Ze heeft een carrière in het onderwijs achter de rug. Dat betekent observatie, inleving en motiveren. Daardoor weet ze het. Ze wéét het gewoon. Het gaat naturel bij haar.
En ineens zag ik de stoet kinderen die haar als Juf gehad hebben. Ooit denken ze aan haar terug en beseffen ze dat die Juf mee aan de funderingen van hun bestaan gewerkt heeft. Door oprechte aandacht & ruggesteun te geven.
Haar mail hang ik op het prikbord voor mijn neus. Of ik laat hem inkaderen. Of nee, eerst het prikbord, voor mijn neus. Dat het van nu af alleen maar beter kan gaan wil ik eerst nog een paar keer kunnen lezen.
Hier rolt al eens reclame over mijn scherm en sinds enkele dagen is dat : VIND IN DRIE STAPPEN DE PARTNER VAN UW LEVEN
In drie stappen maar? Ik heb er twintig jaar over moeten doen! Eens kijken, drie stappen ...
Wanneer ik -van waar ik zit- drie stappen naar links zou doen dan kom ik in de nachthal en zie ik de deur van de WC, de deur van de badkamer en de deur van de berging.
Niet bepaald ontmoetingsplaatsen.
Wanneer ik van op mijn stoeltje naar rechts kijk, raak ik geen drie stappen ver want LM zit in de weg. Dat is dus dik in orde. En zelfs in minder dan drie stappen.
Lang, lang geleden, toen ik nog soepel en kwiek was, las ik ergens dat jonge kinderen en oude mensen gemaakt zijn om samen te wandelen want zij stappen op het zelfde ritme. Traag. De ene is nog niet snel en de andere is niet meer snel. Toen leek me dat logisch. Nu voélt het ook logisch. Oud en pril kunnen goed samen schuifelen, laat het rondjachten en gedoe maar aan de leeftijden tussenin.
Soms is het de hond die oud is. En die hond heet Watson. Hij is 12 jaar. Het jongetje heet Artur en is veel minder oud. Watson heeft al eerder jong grut meegemaakt in zijn leven, hij weet dat hij moet waken. Verdedigen zal misschien niet meer kunnen, maar waken kan zeer zeker nog wel.
Arthur heeft geleerd dat hij met Watson voorzichtig moet zijn en de dingen zachtjes moet doen. Met Watson erbij is Arthur vanzelf rustig en beweegt hij bedachtzaam en zorgvuldig. Zoals in plassen dartelen bvb, zachtjes en niet wild. Ondertussen houdt Watson de omgeving in het oog.
Ooit werd ons gevraagd hoe we ons zouden voelen bij ex-gevangenen. Bij mijn weten ken ik geen ex-gevangenen. En na diep denken : van zodra ik zoiets zou weten ... 'k Weet niet of ik met die persoon nog vlotjes zou kunnen omgaan. Er zou zeker iets gedwongens in de contacten sluipen. Wat zeg ik, sluipen? Er zou zich van de klop een enorm ongemak neerpoten. Bij mij. En ik dacht van mezelf dat ik ruimdenkend, humaan, etcetera-blabla. Niet dus.
Mijn zus Tina heeft ooit een collega gekend die drie jaar gezeten had. De man vertelde dat tamelijk terloops, zo tussen pot & pint na het werk. Die gast had van zijn dochter (12j/13j) vernomen dat er op schoolreis al eens iemand 's avonds een poosje bij de leraar in bed 'mocht' liggen, voor een 'gesprek'. Meer zou er niet gebeurd zijn.
Daarop is die man de leraar in kwestie in de edele delen gaan schieten, met als onderliggende gedachte : die zal geen 'gesprek' meer beginnen. En alzo heeft hij komende generaties schoolmeisjes voor onheil behoed? Bijna een nobele daad dus? Of was het verhaal een fabeltje om Tina te imponeren?
De leraar zou sindsdien in een rolstoel zitten en niet meer 'herbeginnen'...
Tina had een heel ongemakkelijk gevoel bij heel het verhaal. Was de story geen verzinsel? Zat er niet iets anders achter, iets erger? Dus die collega was iemand die met wapens kon omgaan. Niet voor de sport, maar om te raken.
En als het verhaal over dochter & leraar wél waar was, hoe wist die vader dan zo snel aan een wapen te geraken en hoe wist hij waar hij moest schieten om iemand compleet en definitief buiten actie te stellen zonder dat het moord is?
Wat als hij herbegint? Wat als hij die vaardigheid en kennis nog eens gebruikt? 't Kost toch maar drie jaar.
Tina moest met die mens wel blijven omgaan op het werk. Maar daarna iets gaan drinken, dat heeft ze afgebouwd met een boekje in het bushokje.
En daarna heeft het probleem zichzelf opgelost want er diende zich een andere job aan. 't Zal toen hoogconjunctuur geweest zijn.
Jenny's huwelijksdag kwam nader en niks kon haar feestgevoel temperen, zelfs niet de vechtscheiding van haar ouders. Haar Moeder had voor zichzelf hét perfect tenueke gevonden. Zij zou de best geklede moeder-van-de-bruid van 't jaar zijn.
Een week later was Jenny in alle staten toen ze zag dat de nieuwe partner van haar vader exact dezelfde outfit had gekocht. Gedaan met het feestelijk gevoel …
Jenny vroeg, vroeg herhaaldelijk en smeekte haar zelfs het tenue te gaan omwisselen. Maar het mens weigerde : "Geen sprake van! Ik zie er magnifiek uit in dat ding en ik zal het dragen ook!"
Jenny was ongeveer in tranen toen ze het haar Moeder vertelde. De Moeder antwoordde gracieus: "Niet wenen Meiske, ik vind wel iets anders. Ik ga niet concurreren met haar. Uw trouwdag is úw dag."
En toen gingen ze winkelen en per mirakel vonden ze een andere top-magnifieke outfit voor de Moeder.
Terwijl ze zaten te lunchen vroeg Jenny : "Gaat ge dat vorig tenue niet terug binnen brengen? Er is geen reden meer om het te houden hé Ma."
De moeder glimlachte wijs en zei : "Juist wél, Meiske, juist wel. Ik zal die eerste outfit dragen op de avond vóór uw trouw, tijdens de repetities."
Vanmorgen waren de mensen van de plantsoendienst de perken hier rechtover aan het maaien. Waarschijnlijk zat het goed met de luchtkwaliteit want de geur die tijdens het maaien vrijkwam was bijna balsem.
LM en ik wonen in een appartementsgebouw (2hoog) en we zitten toevallig op de juiste plek in deze straat. Rechtover is een woonpark met volgroeide bomen en aan die straatzijde liggen ook zes ruime grasperken. Die zes werden vanmorgen gemaaid en getrimd met zo’n wendbaar wagentje.
De geur van vers gemaaid groen gras was overal. Bijna tot in de lift. Zalig. Als kind vond ik die geur al biezonder. Als die geur in een flesje zou bestaan koop ik dat met mijn ogen toe. Voor later. De prijs wil ik dan niet weten.
Wanneer vroeger thuis het gras gemaaid werd bij ons en bij de buren was dat nog met een handmaaier. Zo een ding waarbij men ritmisch chrr-chrr … chrr-chrr … chrr-chrr hoorde. Telkens het vooruit en het achteruit, veel minder lawaai dan een motorgrasmaaier en men hoorde ook dat iemand daar dapper aan het werk was.
Vervolgens moest het afgemaaide gras bijeen gerijfd worden. In zomer ’59, toen we er pas woonden, harkte mijn ma in bikini. Dat was zó’n zedig model dat het nu niet meer verkrijgbaar is. Dat heeft ze maar één keer gedaan. De bikini, niet het harken. ’s Avonds, toen de melk gekocht werd op de boerderij rechtover, werd er over die bikini gepraat. Geen woord over dat dapper maaien en rijven.
De geur van pas gemaaid groen gras. De bikini rood met witte stippen.
Bijna valavond. Hier regent een mals regentje. Zo eentje waar de bloemen blij van worden. De perken op de uiteinden van de middenberm doen hevig met hun kleuren in dit licht. Het is parelmoeren licht. De bloemen zijn lila, purper en bordeaux. Ze zijn omgeven door nat asfalt en groen gras. Zo uitbundig vandaag, het palet van de perken.
De twijgen van de struikjes en de haagjes in de voortuinen zijn versierd met druppels. Wanneer die vallen komen andere aan gegleden om af te lossen. Een overvloed aan kristallen kralen.
Door de straat stappen mensen met paraplu's in verschillende kleuren, met verschillende motiefjes. Wandelende paddestoelen. Aan de voorlopige bushalte gaan ze op een rij staan wachten. Sommige staan er roerloos, sommige wiebelen wat. Van boven gezien heel mooi, die rij blinkende plu's.
Het stof wordt uit de lucht gewassen, de plassen weerkaatsen het daglicht, de grasveldjes zien groen van contentement en ik ben terug binnen en gedroogd. Wat zou een mens klagen, er is vandaag meer kleur dan wanneer de zon schijnt.
1940 
Fred Calleri
Leonid Afremov
2009 
2009
Hij draagt de juiste naam, vind ik.
is de favoriete Njam-kok hier in huis.
Saludos Amigos!
2.
3.
5.
6.
Alli Bunchuk, 5j, prinses
Tom Ford
en
:format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-8789534-1468800899-3574.jpeg.jpg)
Jetty Gitari
Een charmezanger zal hij alleszins geweest zijn.
zo tekent men een kat 
Uninvited intrusion of Life
Sleep of forgotten things
# 1
Victorian Dance IV
1991 Gentse Feesten
2011
2014 
2016, Yongjae Kim, USA/Korea 
1654, Fabritius 
Florentina / Tina Sue, Nanjing
Gabriël I, Lothar Mann
Georges Seurat 
Van Gogh
Pablo Picasso 
Piet Mondriaan
Andy Warhol 
Jackson Pollock
(en nog meer natuurlijk...).
