Dit stukje proza was een opdracht van "schrijvenonline.org naar aanleiding van het verdwenen vliegtuig.

Eén van de Créators zat in zijn gemakkelijke leunstoel. Voor Hem stond een welgevulde tafel. Naast Hem zat zijn beeldschone vrouw. De Créator zag er verveeld uit. Ondanks Zijn welstand scheen hij niet gelukkig te zijn. Hij knipte met de vingers en gebood zijn aansnellende bediende om het enorme flatscreen in werking te stellen.                              

"Laat mij de planeet zien die ik duizenden eonen geleden creëerde. Hoe is de naam ook al weer van dat kleine rondcirkelende bolletje?"                      

"U noemde het "de blauwe planeet", mijn Meester, ook wel "aarde".

"Juist. Ik had daar grootse plannen mee. Schiep ik ook niet een zon, een maan en miljoenen sterren en een beeld naar Mijn gelijkenis?"

"Ja Meester, U gaf hem de naam Adam en U droeg hem op de aarde met al zijn schepselen goed te verzorgen. Omdat hij zich eenzaam voelde creëerde U uit één van zijn ribben een vrouw om lief te hebben."

"Ik herinner het me", zuchtte de Créator, "Ik heb er zes dagen aan gewerkt en op de zevende dag zag ik dat het goed was en rustte ik uit. Laat mij de stand van zaken eens zien."

De aarde met al zijn wel en wee verscheen op het flatscreen.

De creator leefde op bij het zien van de prachtige natuurbeelden, bij de schoonheid van de zeven kunsten, bij het zich bewust worden van het menselijke vernuft. Hij zag ook alle wreedheid, het oorlogsgeweld, de vervuiling van de oceanen en van het luchtruim.            

"Ik begrijp het niet", zei hij verontwaardigd. "Ik heb de mens het Paradijs gegeven. Er is voedsel en plaats genoeg voor iedereen. Waarom die jalouzie omtrent andermans geloof en cultuur? Waarom moeten ze zo nodig Mijn "blauwe planeet" bezoedelen? Kijk, daar raast weer zo´n vliegend voorwerp door Mijn mooie blauwe lucht."

Zijn wijsvinger priemde richting het vliegtuig. Een grote steekvlam deed het ontploffen en in zee storten.

"Sluit het scherm", brulde hij boosaardig. "Ik zal over een aantal eonen nog eens gaan zien. Misschien zijn ze dan iets wijzer geworden."

De Creator besefte niet dat Hij zelf de aanstichter was van al dat leed. Hij had een beeld geschapen naar Zijn gelijkenis!

24-07-2014 om 00:00 geschreven door Marijcke

Sinds enkele maanden ben ik opnieuw door de schrijfmicrobe gebeten. Ik doe mee aan schrijfwedstrijden en stuur ook gedichten in. Met hier en daar een klein succesje. Het zilveren koord dat we bij onze geboorte meekrijgen en dat weer wordt afgesneden wanneer we sterven was een hele tijd verstopt. De rake meppen van het noodlot hadden me lam geslagen; het zilveren koord afgesnoerd en mijn creativiteit op nul gezet.

Maar zie, ik wandel weer met mijn trouwe labrador Chiara langs de Schelde die iedere dag haar natte zoen aan Antwerpen geeft. Soms kabbelt het water zachtjes tegen de kade. Op andere dagen beukt het in hoge, woeste golven tegen "de blauwe steen" zoals de kademuur genoemd wordt in de Antwerpse volksmond. Het is de aantrekkingskracht van de Maan, de blanke schijf die ´s nachts over het werelds gebeuren schuift, die voor de wisselende getijden verantwoordelijk is. Dezelfde Maan die volgens de astrologische leer ook voor eb en vloed in ons leven zorgt. Heel stil durf ik te fluisteren dat ik in een ebtijd van mijn leven zit. Het mag ook wel nu het einde meer en meer zichtbaar wordt.

Chiara en ik, we zijn allebei een jaartje ouder en strammer geworden. De bankjes langs de Schelde worden pleisterplaatsen waar we lekker in de zon kunnen zitten uitrusten na een korte wandeling. Het water van de Schelde stroomt voorbij juist zoals het leven voorbij stroomt. Luxe autocars glijden af en aan en laten drommen toeristen op onze stad los. Ze bewonderen de hond, geven hem koekjes en in een mengelmoes van vreemde talen voeren ze een gesprekje met me. Dan merken ze de spits van de kathedraal op die haar hoge toren trots in het blauw priemt. De oh´s en ah´s beklemtonen hun bewondering en in een lange rij verdwijnen ze in het stadsgewoel.

Ik kreeg vandaag als dagkaart "De Geliefden". Een hele mooie, liefdevolle kaart die de Liefde symboliseert. Ik kon een fijne, rustige dag verwachten en zo is het ook. Het is warm vandaag. Het is bloedheet. De thermomter in mijn appartementje staat op 30°. Te warm om veel te doen; gewoon dus rusten en lief zijn voor jezelf en je medeschepselen. De rust in je leven, in deze dag dankbaar aanvaarden. 

Jammer genoeg is er op het nieuws het drama met het neergeschoten vliegtuig. Een klein wrang gevoeletje wurmt zich tussen het behaaglijke. In het leven van heel veel mensen, zeker van heel veel Nederlanders is het nu storm, is het vloed, zijn er de beukende golven, zijn er de tranen. Een tranenvloed.

Laten we met z´n allen vragen om meer Liefde en Vrede in de wereld. Ik heb het al zo vaak gevraagd en ben zo dikwijls teleurgesteld, net zoals U....Maar laten we het opnieuw vragen en opnieuw proberen.

Net zoals ik zal proberen dit blog weer aan te pakken.

18-07-2014 om 00:00 geschreven door Marijcke