Onze Facebook groep

 

Mijn eerste roman
WELKOM, MIJMER JE EVEN MEE?
Inhoud blog
  • De moord op de kasteelheer
  • Konijnenpijp
  • IJSPEGEL
  • Ik ben je vrouw - gedicht - schrijfopdracht van Schrijven-on-line
    Foto
    Foto


    Ik zit graag met mijn neus in de boeken.
    Zoeken met Google


    Rondvraag / Poll
    zal ik in mijn mijmeringen verder gaan met astrologische sprokkels?
    heel graag
    graag
    liever niet
    liever helemaal niet
    neutraal
    bèèèèk
    Bekijk resultaat

    Nieuws GVA
  • John McFall, de paralympiër voor wie zelfs een nieuw woord moest worden uitgevonden
  • Duitse politie schiet opnieuw vermoedelijke aanvaller met mes neer
  • VC Wijnegem B sleept gelijkspel uit de brand in de uitwedstrijd tegen VC Deurne Antwerpen
  • Da Silva Neto scoort drie keer, Los Incas verslaat Maroc United Antwerp
  • Luyckx maakt twee goals voor V. Zwijndrecht B in wedstrijd tegen Mortsel OG B
  • IN BEELD. Paralympische Spelen gaan van start met spectaculaire openingsceremonie
  • FC 'T Zuid Antwerpen verliest thuis met een doelpunt verschil van FC Oxaco-Boechout
  • Sporting Club Antwerpen speelt gelijk tegen Warriors
  • FC Merksem B wint uit van Ekeren Donk B, mede dankzij twee treffers Luyten
  • Oorzaak computerstoring in Nederland was fout in softwarecode
    Foto
    Blog als favoriet !
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    wayn
    blog.seniorennet.be/wayn
    Een interessant adres?
    Foto
    de tachtigers
    een allegaartje van proza en poëzie
    10-12-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over mode - vervolg
    Dag Bloglezers,

    Hoe klein onze wereld geworden is, kun je lezen in dit blogberichtje. In een vorig artikel vertelde ik U over mijn kortstondige loopbaan als mode-schrijfster. Laat nu die bewuste mijnheer, de opdrachtgever,  toevallig op dit blogje terecht komen!
    Ik moet zeggen: deze man heeft mij weer hoop gegeven in de goedheid van de "homo sapiens", oftewel "de mens". We zijn niet met ons allen een hopeloos geval. Want soms denk ik dat wel eens.
    Mensen doen elkaar dingen aan die heel erg kunnen zijn. En als ik eerlijk ben met mezelf moet ik bekennen dat ook ik af en toe de bal goed mis sla. Doorgaans gebeurt het onbewust; soms bewust. Dan is het duiveltje in mij de baas en voer ik uit wat dit heerschap in mijn oren blaast. Toen ik een groot aantal jaren geleden tot het besef kwam dat ik een lid van de grote mensen-familie was en bovendien behept was met alle gebreken vandien, schaamde ik mij diep om tot die familie te behoren. Ik wilde er zelfs geen deel meer van uitmaken. Maar ja, hoe kom je van die bol af? Je kunt er niet van af springen! Toen ik jong was en mensen mij diep gekwetst hadden, had ik wel eens het verlangen om het leven de rug toe te keren. Gelukkig was het instinct tot overleven groter en ploeterde ik maar door. En juist zoals bij iedereen leerde het leven mij dat hoogtepunten en dieptepunten elkaar afwisselen. En dat het leven grotendeels beleefd wordt tussen die twee punten in. Ook leerde ik me erbij neer te leggen dat ik inderdaad een doorsnee mens ben met een aantal goede en een aantal minder goede eigenschappen. Het is op een gegeven moment tot mij doorgedrongen dat ik de kunst moest beoefenen om de goede eigenschappen aan te scherpen en de minder goede karaktertrekken geen kans meer te geven....Ach ja, en op de ene dag lukt het al wat beter dan op de andere. Soms denk ik wel dat ik maar de enige mens op aarde ben die zijn best doet; mijn gemaakte fouten beken en probeert goed te maken wat verprutst werd....
    Mensen maken fouten, dat is menselijk, maar wanneer er op gewezen wordt, worden ze doorgaans furieus en wentelen hun fouten af op de anderen en zo loopt de hele boel in het honderd. Een klein voorval kan dan uitgroeien tot een catastrofe. Konden we dit met z´n allen maar eens inzien. De wereld zou er veel beter uitzien.
    Vandaag heb ik dan een man ontmoet per mail die zijn fout kan erkennen en openlijk zijn excuses aanbiedt! Heerlijk toch! Mijn dag kan niet meer stuk.Er is nog een klein wondertje aan verbonden, maar dat houden we tussen ons....deze mijnheer en ik, mijn gewezen opdrachtgever.
    Een tweede mode-artikeltje wil ik U niet onthouden.
    Als het ergens een kleine glimlach oplevert, zal ik zo tevreden zijn.....U moet er wel aan denken dat dit artikeltje geschreven werd toen het volop zomer was.

    De vrouw en de mode.

    Een jonge vrouw wordt wel eens vergeleken met een bloem in de knop, een roos in de knop. Beeldschoon, vol geheimen en vol beloften. Nog wat stijfjes en onhandig koestert zij zich in de eerste zonnestralen van de mannelijke belangstelling. Vol verwondering heeft ze meegemaakt hoe haar kinderlijfje veranderde. De aankoop van haar eerste bh met bijpassend slipje is waarschijnlijk het eerste modeattribuut dat ze zich zal aanschaffen. Onzeker en ietwat schuw treedt zij de wereld van de volwassenen binnen en daarmee ook de wereld van de mode. Soms luistert ze nog naar haar moeder, maar meestal zet ze zelf de eerste wankele schreden op het modepad. Alleen, of samen met een troep giechelende vriendinnen….

    Het modepad is zoals een pad door de bergen en dalen, het kronkelt langs lage velden of door hoge bossen. De weg is lang, er komt geen eind aan….Het is bezaaid met valkuilen, greppels en struikgewas. Met af en toe een vredig plekje om uit te rusten. Soms lijkt de einder in zicht te komen, maar iedere keer verschijnt er weer een nieuw vergezicht. Moeizaam zoekt het jonge meisje zich een weg naar de volwassenheid en ja hoor, zo rond haar 30e levensjaar heeft de bloemknop zich tot een mooie, geurende roos ontwikkeld die trots haar kelkblaadjes ontvouwt en haar omgeving betovert door haar schoonheid. En zij doet wat de natuur haar gebiedt, zij verleidt. Zij geniet van haar vrouwelijkheid. De mode die aan haar zijde huppelt is haar partner in de verleidingsdans.

    Met alle mogelijke middelen probeert zij de mannelijke belangstelling te trekken. Bewust of onbewust, iedere vrouw in de bloei van haar leven, zal haar vrouwelijkheid onderstrepen. Het instinct tot vrucht dragen, drijft haar voort. En de man….ach ja, die is altijd op jacht naar veroveringen. Zijn instinct drijft hem naar de vrouw. Hij wil zaaien; hij wil planten. Hij is eeuwig en altijd op zoek naar de meest begeerlijke vrouw, naar de ideale vrouw, naar de mooiste vrouw. Het is zijn taak om de bloemen te bevruchten.

    Het schijnt te zijn dat vrouwen met brede heupen en volle borsten het meest vruchtbaar zijn. Het mannelijk oog valt dus het meeste op dat type vrouw.

    Wat is het dus heerlijk om nu in deze tijd vrouw te zijn, want het is in de mode om de meest vrouwelijke rondingen te tonen. De warme zomerdagen vragen om diep uitgesneden decolletés. De lingeriemode is nog nooit zo luxueus en verfijnd geweest. Er wordt gegoocheld met de cupmaten! Heeft een vrouw een iets te zware boezem. Er zijn bh´s te koop die de borsten een maatje kleiner maken en de push-ups toveren bij de minderbedeelden een weelderig boezem te voorschijn.

    De mode is deze zomer hypervrouwelijk. Het straatbeeld is gevuld met elegante geklede vrouwen. Meer en meer verschijnen er vrouwen in een lang, modieus kleed, in felle kleuren. Hun ruisende rokken laten geen man onberoerd…..

    De meer sportief aangelegde vrouw heeft het broekpak min of meer vaarwel gezegd. Zij paradeert in een kort rokje of shirt en toont haar lange, gebruinde benen en ook daarheen richt zich met welbehagen het mannelijk oog….

    De taille die in vroeger jaren hardvochtig door korsetten werd ingesnoerd tot de zogenaamde wespentaille, mag vrij onbelemmerd het dag licht zien. Een piercing in de navel, is de kers op de taart…..

    De modeattributen maken de vrouw mooi, zo mooi. Denk maar eens aan de modieuze zonnebrillen, de hooggehakte schoentjes, de extravagante sieraden, de ragfijne panty’s, de chique handtasjes, de geraffineerde make-upartikelen en zeker mogen de kap-en schoonheidssalons niet vergeten worden waar de eerste grijze haartjes en de eerste fijne rimpeltjes gecamoufleerd worden, waardoor de vrouw zich nog heel lang, heel jong kan voelen.

    Inderdaad, schoonheid en jeugd zijn in de mode. Het wordt soms wel eens een beetje te veel overroepen….

    Ware schoonheid zit van binnen. Dat is waar, maar het is zomer!!!

    Over enkele weken blaast de herfstwind weer over al die modieuze hoofden. De dagen worden korter, de lange, donkere avonden brengen melancholie en dwingen tot introspectie. Weemoed hangt in de lucht.

    Misschien brengt de wintermode een vleugje vreugde teweeg?

    Mode en vreugde, gaan zij niet hand in hand?



    10-12-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    31-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over Allerzielen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


    Ter gelegenheid van Allerzielen maakte ik een gedicht. De Gazet van Antwerpen kondigde aan dat men een speciale bijlage ging maken om op het eerste Novemberweekend waarin de meeste Belgen hun overledenen gedenken, te publiceren.
    Ik stuurde het gedicht in en jawel, het werd gepubliceerd.
    Na een heel leven vergeefs geprobeerd te hebben om als schrijfster door het leven te gaan, lukt het me vreemd genoeg wel met het dichten. Dichteres worden, die ambitie had ik niet. Maar het is wel leuk. Ik zeg er geen "neen" tegen...
    Vroeger maakte ik ook gedichten, maar ik liet ze altijd in de prullenmand verdwijnen. Ik schaamde mij erover. Ik wilde niet in mijn kaarten laten kijken - lees in mijn ziel kijken - die gevoelige kant hield ik angstvallig verborgen.
    Marijcke was de flinke vrouw die een moeilijk huwelijk tot een goed einde trachtte te brengen; die haar 4 kinderen zo goed en zo kwaad mogelijk opvoedde; die nooit moe mocht zijn, niet ziek, niet zwak, niet verlangend naar de schoonheid van het leven. Zij moest voetbal gaan waarderen en de Tour de France volgen en het Philomonisch Orkest waarvan zij de muziek, de dirigent en muzikanten zo bewonderde, werd genadeloos in de vergeetput van haar ziel geworpen.
    Op het dieptepunt van haar leven stond zij tot in haar enkels in de hondenstrond-en pies in een dierenasiel waar zij de koten schuurde, gaf ze de honden meer eten dan veroorloofd was en probeerde ze zoveel mogelijk het dierenleed te verzachten wanneer zij met de dierenarts moest beslissen welke hond een spuitje kreeg en welke gespaard kon worden. Na 4 uur hard werken ging ze met een paar schamele centen naar huis. Maar, ze kon onderweg aardappelen, vlees en groenten kopen voor haar gezin.
    Gelukkig werd zij goede maatjes met de beheerder van het asiel en mocht ze na enige tijd het bureauwerk gaan doen en hondjes en katjes verkopen aan de bezoekers...Het zware werk ging over in andere handen.
    Toen was er ´s avonds geen tijd om over het leven te mijmeren. Na de dagtaak had ze maar één verlangen: gaan slapen en hopen op een beter leven.
    Het beter leven kwam. In mijn roman "De oude man", kun je dit lezen. Hier ga ik er liever verder niet op in..
    Maar het leven bleef meppen en dreunen uitdelen. Meermalen lag ik uitgeteld op de vloer, maar een innerlijke kracht duwde mij weer overeind. En zo strompelde ik verder.
    Maar zie, nu heb ik tijd om te lezen, te schrijven, te mijmeren en te dichten. Ik heb een mooie oude dag. Gek genoeg voel ik me alle dagen jonger worden. Zelfs mijn zicht is verbeterd. De oogarts stond versteld.
    Mijn geheim?
    Dat vertel ik misschien nog wel eens. Nu volgt hier het gedicht

    ALLERZIELEN

    Ik weet het, mijn lief, je bent  daar  niet,
    tussen het gras van de weide.
    Toch sta ik hier met  een pot chrysanten
    omdat ik je even groeten wou.

    Ik weet nog, mijn lief, hoe het was,
    de wind speelde met je as
    en voerde je tot hoog in de bomen.
    Ik keek je na,
    mijn ogen droog,
    mijn hart gebed in tranen.
    In mij  zoveel verdriet
    omdat we moesten scheiden.

    Soms denk ik, in een stil moment,
    dat ik je voel
    dat je dicht bij me bent,
    soms kom je in mijn dromen.

    Weet jij het nu,  mijn lief,
    is er een leven na dit leven?
    Is er een hemel? Is er een God?
    Wat is het doel?
    Wat is het lot?
    Gaan  wij elkaar  weer  tegenkomen?
    Kun je mij  antwoord geven?
    Ik zit zo vol met vragen…..

    Ach, mijn lief, we zijn niet meer alleen,
    er zijn mensen om ons heen.
    Kijk hoe ze met gevoel
    hun vele bloemen dragen.

    De weide  wordt  een  bloemtapijt.

    Ik kijk toe , mijn ogen droog,
    Mijn hart gebed in tranen.
    Straks, thuis,  zal ik deemoedig knielen
    in  stille, stille  eenzaamheid…
    voor jou en alle zielen.

    Nu, mijn lief, reik ik jou
    de pot chrysanten.

    Omdat ik nog altijd van je hou!

     

    Marijcke Cauwe                             Antwerpen, 26/10/09

     


    31-10-2009 om 15:23 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over mode.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Enige tijd geleden was ik weer eens het slachtoffer van mijn naïeviteit. Eerst was ik een beetje boos en ontgoocheld, maar nu achteraf kan ik er toch wel om lachen!
    Tussen mijn berichtjes was een mail van de Koopjeskrant. Ik opende dit en zag op een gegeven ogenblik een leuke advertentie voor een bijverdienste. Aangezien mijn pensioentje maar heel bescheiden is en ik af en toe graag mijn kinderen, mijn kleinkinderen en mezelf op iets extra´s wil trakteren, dacht ik er goed aan te doen eens te solliciteren, want het was op mijn terrein, nl. kleine stukjes proza schrijven.
    Ik moest beginnen met een origineel stukje over mode te schrijven. Nu ben ik niet zo modebewust, maar ik dacht dat dat me wel zou lukken. En ja, ik kreeg de job. Ik zou 10 Euro per artikel verdienen en er werd gevraagd om zo´n 2 à 3 stukjes per week te schrijven. Ik wreef mijn handen over elkaar. Dit ging leuk en spannend worden. Ik vond het een uitdaging en het zakcentje zou goed van pas komen. Dus ik aan het werk. Ik kreeg verschillende opdrachten en schreef met veel ijver en plezier mijn artikeltjes.
    Wel, ik kreeg veel complimentjes van mijn opdrachtgever; hij was tevreden en ik mocht mijn gegevens, zoals naam, adres en bankrekening opgeven. Het e-mailadres waar ik de proza naar toe moest sturen, zag er betrouwbaar uit.
    Tot nu toe heb ik natuurlijk nog geen Euro gezien en na een vijftal opdrachten viel de correspondentie stil!
    Ik ben ergens ook een geweldige keikop; ik heb nooit een mailtje gestuurd met de vraag waarom die persoon mij zo voor de gek heeft gehouden! Ik vermoed dat het een student mode is geweest, die voor zijn eind-examen zat en op die manier een goede beurt heeft gemaakt, want het zijn ècht mooie en waardevolle artikeltjes.
    Ik ga ze hier op mijn blog Mijmeringen zetten. Geen mijmeringen dus over mijn wandelingen door Antwerpen, maar wandelingen door modeland. Wie weet heeft er nu toch iemand plezier in!


    De eerste en meest belangrijke mode-ontwerpster in de geschiedenis van de mensheid is ongetwijfeld Eva. In een ver, ver verleden wandelde zij vredig  met haar partner  in het wonderschone Paradijs.  Eva en Adam waren naakt, maar het deerde hen niet. Ze waren onschuldig en volmaakt gelukkig totdat Eva in de door de slang aangeboden zure appel beet  en erger,  ook Adam verleidde tot een beet in die verboden vrucht.

     Plotseling besefte Eva dat zij iets om het lijf moest hebben! Of zou het  Adam zijn geweest die hun beider naaktheid wilde bedekken?  Dit raadsel zal  ongetwijfeld nooit opgelost worden. Feit is dat “de mode”  haar  intrede deed.

    Hun oog viel op de bladeren van een vijgenboom en hup, het eerste kledingstuk sierde het menselijk lichaam.

    Ondanks dit gebaar, werd het ongehoorzame paar onverbiddelijk uit het Paradijs verjaagd. Weg was de onschuld; verdwenen  het geluksgevoel…..

    Sindsdien jagen hun nakomelingen tevergeefs het geluk na. Tot op de dag van vandaag  zijn zij  onophoudelijk op zoek naar  de paradijselijke toestand van onschuld, vrede, schoonheid en harmonie. In alle mogelijke vormen probeert de mens  “De Hof van Eden” naar zich toe te halen.

    In zijn kleding, in zijn kapsel,  in zijn bezittingen, in zijn leef,  denk- en geloofswereld.

    Iedere cultuur heeft/had  zo zijn mode-ontwerpers/ontwerpsters.  

    Elke  samenleving  brengt nog steeds, de eigen creatieve persoonlijkheden voort.  Mannen en vrouwen  die diep van binnen naar de teloorgegane schoonheid en harmonie  zoeken  en net dat tikkeltje extra  scheppingsdrang bezitten om  met die kunstzinnige kracht aan het werk te gaan.

    Over het  wel een wee van Eva en Adam na hun verjaging uit het Paradijs wordt in het Bijbelboek Genesis  niets  meer vermeld.  Waarschijnlijk is,  dat het vijgenblad verdorde en op de lange duur niet meer de nodige bescherming tegen de hitte van de zonnestralen bood of tegen de koude van de noordenwind.

    Met het vernuft, eigen aan de mens, werd de kledij aangepast aan de behoeften en aan het klimaat.

    De creatieve mens ontwierp kledingstukken, hoeden, schoenen, sieraden, gebruiksvoorwerpen, maar ook gebouwen om in te schuilen wanneer het donker werd en een veilige beschutting tegen de steeds wisselende weersomstandigheden.

    De kudde, de grote kudde, keek toe, zag dat het goed was en maakte gretig gebruik van de artikelen die hen een tijdelijk geluksgevoel gaven.  Schafte één van hen zich een  hoed van stro aan om zich tegen de zonnestralen te beschermen, dan volgde al vlug de rest. Het gevoel van comfort gaf een klein geluksgevoel.

    Het verschijnsel  “mode” , ooit door Eva geschapen, of door Adam?   beheerst de gehele wereld. De wereldeconomie dankt grotendeels zijn bestaan aan het vijgenblad! Van vijgenblad tot jeans. Van strohoed tot een hoed van Coco Chanel. Van sandalen gemaakt uit lapjes leer tot Nike´s. Van stukjes beril tot een bril van Armani! En ga zo maar door…..

    Ode aan de mode!  Dank zij haar ervaart de mens een kort en vluchtig geluksgevoel.

    Natuurlijk schuilt achter “de mode-facade” een harde zakenwereld. Maar zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Ying en Yang. Goed en slecht. Zoet en bitter!

    Aan  ons, de kudde, is  de keuze in hoeverre wij ons in “de mode” willen verliezen.


    16-10-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeren over ouder worden
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het is koud en nat buiten, maar niet gelukkig niet te koud. Je kunt wel aan alles  merken dat de herfst weer in het land is. In het stadspark vallen de kastanjes voor je voeten neer en ijverige tuinmannen proberen de toevloed van herfstbladeren op te ruimen. Wat een geduld dat die mannen hebben.... 
    Ik doe mijn wandeling rond de vijver en samen met mijn labrador Chiara geniet ik van het milde weer; van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herstzonnetje dat de herfstkleuren in het water doet weerspiegelen.
    Het is stil in het park. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer en de kinderen zijn terug naar school of naar de onthaalmoeders.
    Een eenzame, oudere man zit op een bankje en leest de krant. Een enkele jonge moeder haast zich door het park. Ze duwt driftig de kinderwagen over de beslijkte wandelpaden. Ze heeft kennelijk haast. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast....
    Nu, als seniorendame, kan ik op mijn dooie gemakje door het park wandelen. Mijn kinderen hebben hun eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe. Zo veel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die ik had toen ik jonger was en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan,want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... 
    Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was. Zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag. Af en toe een mooie film meepikken of een interessant programma. De GSM, tja, het heeft zo zijn voordelen, hè? En ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het lichaam verandert, dat de huid verandert, dat de jaren sporen achterlaten. Dat die prachtige machine, die toch ons lichaam is, hier en daar mankementen begint te vertonen en dat het ´s morgens uit bed komen, met steeds meer gesteun en gekreun begeleidt wordt. Als ik mezelf  ´s morgens bezig hoor, moet ik wel eens lachen. Gelukkig leef ik alleen en kan ik me dus heerlijk uitleven. Dat is dan weer één van de voordelen van het alleen-zijn. 
    Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vanmorgen door het park kuier, marcheert alles weer prima.
    Ok, de uiterlijke zintuigen zijn ook wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken op volle toeren. Geuren en kleuren worden mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat een uren om te mogen mijmeren. Gewoon over het hek leunen en naar de in de vijver spetterende eenden kijken. Naar het gehuppel van de tamme konijntjes die het stadpark (over)bevolken!
    Naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt. Naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm luidgakkend naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen.
    Ik heb daar ooit eens een gedicht over gemaakt, over die spin en haar web. Ik laat het hier volgen:
    Herfst
    Wees stil, mijn haastig hart,
    want de herfst is gekomen.
    Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen
    tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood.
    Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst en zijn makkers
    de wind en de regen, razen over weiden akkers.
    Zij kneuzen de bloem die de zomer ons bood.
    Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst en zijn knechten
    zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten
    dat insecten stiekem tot uitrusten noodt.
    Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood.
    Wees stil, mijn haastig hart
    want de herfst van je leven is gekomen....
    verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen,
    vermalen zijn al je illusies tot scherven en schroot.
    Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze zacht. Ze zijn dood.
    Maar,
    luister, mijn haastig hart,
    als die herfst is gekomen
    verven zijn vaardige vingers je diepste dromen
    opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood.
    Eeuwig zullen dromen leven,
    eeuwig zal de stormwind razen,
    zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen.
    Een nieuw en glanzend web wordt weer geweven....
    Kom tot rust, mijn haastig hart
    leg terzij je angst en smart.
    Er is geen dood.
    Er is de kringloop van het leven.




    07-10-2009 om 23:17 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    06-10-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over jaloezie
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren.
    Eén van mijn diepste ontgoochelingen op dit gebied dateert uit mijn jeugd tijdens het eerste of tweede leerjaar. Ik hield enorm veel van het vak tekenen en kon goed overweg met mijn potlood en kleurstiften. Ik was een doodnormale leerlinge. Ik kon goed leren maar was wat speels en mijn concentratievermogen was licht afgeleid. Ik kon heerlijk wegdromen.....Maar in de tekenles was ik er goed bij en ik kreeg dan ook goede punten. Ik was apentrots op mijn tekeningen.
    Op een dag kwam een klasgenootje mijn schoolbank voorbij. Het was een jongen. Zijn naam ben ik vergeten. Ik ging naar het gemengd onderwijs, een gemeenteschool in Schiedam. Dit stadje ligt vlak naast Rotterdam, waar ik geboren ben. Door het bombardement van Mei 1940 was mijn ouderlijk huis van de kaart geveegd en verbleef ik in het weeshuis van Schiedam. Aan mijn verblijf in dit tehuis, zijn alleen maar goede herinneringen verbonden. Ik was te jong om de situatie te begrijpen en iets in mijn karakter zorgt ervoor dat ik me in iedere situatie aanpas en er het beste van maak. De directeur van het weeshuis had een zoontje van mijn leeftijd die de bijnaam "Muis" had en Muis was mijn beste speelkameraadje. We hebben samen uren doorgebracht op de knieën van zijn vader die ons voorlas uit prachtige boeken waar een speciale geur uit opsteeg. Een geur die ik af en toe nog wel eens opsnuif en die mij dan direct naar mijn kinderjaren terugvoert. 
    De boeken waren kleurig geïllustreerd en tijdens de tekenles op school probeerde ik iets van die mooie prenten in mijn tekeningen te leggen. De jongen die mijn lessenaar voorbijliep, kraste ineens onverwachts met zijn potlood over mijn werkstuk. Zo driftig dat het papier scheurde en de tekening verknoeid was. Verbaasd en ontzet staarde ik naar mijn beschadigd tekenblad. Ik begreep er niets van! Waarom deed die jongen dat? Ik deed dat toch niet bij hem? Ik had hem toch niets misdaan?
    Natuurlijk, er waren al meer onaangename zaken in mijn leventje gebeurd, maar niets heeft mij zo geraakt als dit voorval. Waarschijnlijk was de jongen jaloers geweest en had hij er op die manier voor gezorgd dat zijn tekening betere punten zou krijgen. Ik maakte op een harde manier kennis met het begrip jaloezie. Gelukkig heb ik er zelf weinig last van. Het moet heel erg zijn wanneer je met deze karaktereigenschap moet leven. Het vergalt je levenskwaliteit, maar wat erger is, je vergalt er ook het leven van je medemens mee.
    Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat die jaloezie mij geen al te diepe wonden meer kan toebrengen. Het fenomeens blijft me echter verwonden en verwonderen. Ik heb ook geleerd dat niet iedere mens met fantasie en creativiteit gezegend is. Integendeel, dat er personen zijn die zeer stevig met de beide voeten op de grond staan. Persoonlijk vind ik het prachtig dat er allerlei typen van mensen zijn. Hierdoor wordt het bestaan van ieder van ons kleurrijk en afwaisselend. Samen vormen we een bont en levendig tapijt.
    Jaloezie en negatieve kritiek verlammen mij nog altijd enigszins. Mijn creativiteit rond het mijmeren op mijn blog en andere activiteiten valt stil.
    De tijd heelt alle wonden, zegt men. Ik ben van mening dat deze uitspraak niet helemaal waar is. Dit gezegde is vast uitgevonden door iemand met de pootjes stevig op de grond, want bij gevoelige mensen blijven de littekens trekken.
    De laatste tijd bekruipt me het gevoel verder te gaan met mijn blog, ondanks kritiek en negatieve opmerkingen. Er is zo veel te vertellen. Er is weer zo veel gebeurd....
    En de reacties van de mensen die met plezier mijn Mijmeringen lazen, komen misschien terug. Eigenlijk moeten wij ons verbinden met personen die positiviteit en warmte uitstralen en de rest aan onze laars lappen...
    Maar ik kan nu begrijpen waarom sommige "bloggers" het opgeven!
    Op de foto boven aan deze "Mijmering" staat een schilderij van mij afgebeeld. Gelukkig heeft niemand hier een kras over kunnen geven.....
    Ik heb dit schilderij gebruikt voor de omslag van mijn eerste roman.
    Tot slot een klein gedichtje dat ik onlangs maakte:

    Ik ben als het ranke riet,
    ik beef bij iedere tegenwind
    maar breken doe ik niet!
    Het duurt alleen een tijdje
    voor ik mijn evenwicht weer vind!
    Nog een mooie maand oktober toegewenst!

    06-10-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IJspret - het gevecht om de tak-klik op de foto voor de vergroting
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Gevecht om de buit!

    19-01-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over honden-en mannengedrag
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar.
    We hebben alle lekkere eetmalen achter de rug. Heel veel kussen uitgedeeld en ontvangen met natuurlijk hier en daar een cadeautje. De kleinzoon, heeft zijn Nieuwjaarsbrief mooi voorgelezen en als alles uitkomt wat daarin staat geschreven, dan ga ik een heel goed 2009 tegemoet.
    De jaarlijkse verkoudheid is ook weer overwonnen en dank zij een heerlijke hoestdrank is de hoest verdwenen. Maar heb ik veel geslapen door één of ander slaapverwekkend ingrediënt in die hoestsiroop. Wel, het was buiten bitter koud, dus dat kwam goed uit.
    De wandelingen met de hond werden wat ingekort. Ziek of niet ziek, ik moest ermee de vrieskou in.
    Toch waren er ook enkele fijne wandelingen door het besneeuwde stadspark. Met een zakje brood en graan hielp ik de konijntjes, de eenden en de ene gans en de ene kip met maar anderhalve poot door de kou heen. Gelukkig heb ik gezien dat er veel eten werd gestrooid...ik was niet de enige die ongehoorzaam was, want het mag eigenlijk niet....
    Ik ben blij dat er nog rebellen zijn in de wereld!
    Toen er op het ijs van de stadsvijver ijspret mocht worden beleefd kwam natuurlijk de kleinzoon met slee en die heeft zich geweldig goed geamuseerd, terwijl ik aan de kant stond te bibberen en min of meer in een ijspilaar veranderde. Gelukkig scheen de zon, maar toen die begon te verdwijnen, en mijn neus er bijna afvroor, trokken we huiswaarts, zeer tegen de zin van mijn twee kornuiten.
    Chiara, mijn labrador had eerst een paar minuten als een gek aan de rand van de ijsvloer staan blaffen. Ze  durfde geen poot op het ijs te zetten, maar even later trok ze fier de slee en genoot ze net zo hard als de kleinzoon.
    Vandaag hebben de hond en ik een eerste grote wandeling gemaakt, na de periode van de feestelijkheden, na de bittere kou, na de griep.
    Met de tram waren we binnen het kwartier een heel eind buiten Antwerpen. Het nieuwe park op de Linkeroever lag er mooi, winters en verlaten bij. Aan de oevers van de vijvers en de waterlopen lagen nog grote stukken ijs. Chiara gleed regelmatig uit en belandde dan met een plons in het water, waardoor ik iedere keer moest lachen. Ze vond het heerlijk. Op een gegeven moment kwam ze met een grote tak aandraven. Haar geliefkoosd spelletje is om die tak te gaan halen en ik probeer die dan zo ver mogelijk weg te gooien. Een tiental minuten is die tak het belangrijkste voorwerp op aarde. Ik gooi uit allemacht en zij rent door en over alles om haar buit terug te vinden. Plotseling laat ze de tak liggen en komt met een ander exemplaar naar me toe. Dan begint het spelletje opnieuw. Tot ze op een gegeven moment alle interesse voor de tak verliest en driftig in het zand begint te graven of uitgebreid aan een of ander bosje gras begint te snuffelen. Ik vergeleek onwillekeurig het hondengedrag met het gedrag van een man met de vrouw. De man doet ook alle moeite van de wereld om de uitverkoren vrouw te behagen, achter na te rennen,haar te koesteren en snel terug te halen wanneer ze eens een stapje in de wereld probeert te zetten.Tot er een nieuw exemplaar opduikt en zijn hormonen hem dwingen achter die andere, verleidelijke buit aan te rennen.Tot dan ook weer zijn interesse verflauwt en hij plotseling zijn vrienden en hobbies veel interessanter vindt!
    Achteloos wordt de tak achtergelaten; achteloos wordt de vrouw aan de kant gezet....
    Moest er een man zijn die dit blogje leest: dit slaat natuurlijk niet op U; U bent natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigd!

    19-01-2009 om 00:00 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    02-01-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijmeringen over Nieuwjaar!
    Opnieuw staan we voor een nieuw jaar!
    Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden?
    52 weken,
    366 dagen?
    Hoeveel uren zijn dat wel?
    Is het nodig dat ik al die uren tel?
    Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar,
    diep in mijn hart gedragen....
    uren van geluk en vrede
    die er waren, zomaar, zonder reden!
    Of de uren die ik deelde met een ander mens
    soms in liefde, soms in vriendschap,
    met een handdruk, soms een zoen.
    In ons ogen lag dan vaak de wens
    tot wat meer geluk en beterschap!

    Die uren zou ik nog eens willen overdoen!

    Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden
    die niet van mijn zijde weken?
    De uren van het zuchten en het klagen,
    van het aandacht vragen,
    het verdoezelen van gebreken,
    het ontbreken van de rede.....

    Is het werkelijk al een jaar geleden
    dat ik alles beter wilde doen?

    Kom, ik geef mezelf en U een zoen
    en beloof zoals verleden jaar
    alle dagen toch mijn best te doen!

    02-01-2009 om 17:07 geschreven door Marijcke

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (1)


    Archief per jaar
  • 2018
  • 2017
  • 2015
  • 2014
  • 2012
  • 2010
  • 2009
  • 2008
  • 2007
  • 2006

    http://www.schrijverspunt.nl/

    Over mijzelf
    Ik ben Cauwe Marijcke
    Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
    Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 88 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
    Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium. Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.


    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    schalulleke
    blog.seniorennet.be/schalul
    Foto


    undefined

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.



    Foto



    Ik hou van de natuur in al zijn facetten.
    Foto

    Dit is dus mijn mobilehome, mijn huisje op wielen, mijn toevluchtsoord!
    Foto

    Heerlijk grasduinen met Klaartje in de buurt van Rocanje.
    Foto

    Mijn zoon en chauffeur Frank!
    Gastenboek
  • de tachtigers
  • Beste blogmaatje
  • Een goeie warme dinsdag
  • Goeiedag Maijcke
  • verjaardag

    Reacties, vragen of commentaar?


    Blog als favoriet !


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    Foto

     

    Op Goede Vrijdag in Frankrijk. Storm aan de kust. Cape Gris Nez.

    Foto

    Dit zijn Jano, mijn jongste kleinzoon en mijn hond Klaartje in het woud van Herenthout!
    Foto

    En dit is Nicky, mijn jongste kleindochter. Ze mag er zijn, hè?
    Foto


    Foto

    forum

    Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum


    Mijn favorieten
  • www.schrijverspunt.nl

  • Willekeurig SeniorenNet Blogs
    tom
    blog.seniorennet.be/tom
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    louke1952
    blog.seniorennet.be/louke19

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!