Het is koud en nat buiten, maar niet gelukkig niet te koud. Je kunt wel aan alles merken dat de herfst weer in het land is. In het stadspark vallen de kastanjes voor je voeten neer en ijverige tuinmannen proberen de toevloed van herfstbladeren op te ruimen. Wat een geduld dat die mannen hebben.... Ik doe mijn wandeling rond de vijver en samen met mijn labrador Chiara geniet ik van het milde weer; van de kruidige geur die onder de bomen hangt en van een dun herstzonnetje dat de herfstkleuren in het water doet weerspiegelen. Het is stil in het park. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer en de kinderen zijn terug naar school of naar de onthaalmoeders. Een eenzame, oudere man zit op een bankje en leest de krant. Een enkele jonge moeder haast zich door het park. Ze duwt driftig de kinderwagen over de beslijkte wandelpaden. Ze heeft kennelijk haast. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast.... Nu, als seniorendame, kan ik op mijn dooie gemakje door het park wandelen. Mijn kinderen hebben hun eigen leven en ik sta aan de kant en kijk toe. Zo veel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die ik had toen ik jonger was en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan,want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... Het lijkt me dat het leven vroeger toch iets rustiger was. Zonder al die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag. Af en toe een mooie film meepikken of een interessant programma. De GSM, tja, het heeft zo zijn voordelen, hè? En ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden. Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het lichaam verandert, dat de huid verandert, dat de jaren sporen achterlaten. Dat die prachtige machine, die toch ons lichaam is, hier en daar mankementen begint te vertonen en dat het ´s morgens uit bed komen, met steeds meer gesteun en gekreun begeleidt wordt. Als ik mezelf ´s morgens bezig hoor, moet ik wel eens lachen. Gelukkig leef ik alleen en kan ik me dus heerlijk uitleven. Dat is dan weer één van de voordelen van het alleen-zijn. Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vanmorgen door het park kuier, marcheert alles weer prima. Ok, de uiterlijke zintuigen zijn ook wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken op volle toeren. Geuren en kleuren worden mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat een uren om te mogen mijmeren. Gewoon over het hek leunen en naar de in de vijver spetterende eenden kijken. Naar het gehuppel van de tamme konijntjes die het stadpark (over)bevolken! Naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt. Naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm luidgakkend naar warmere landen trekken en naar een eerste spin die haar glanzend web in de zon hangt te drogen. Ik heb daar ooit eens een gedicht over gemaakt, over die spin en haar web. Ik laat het hier volgen: Herfst Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diepdonkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst en zijn makkers de wind en de regen, razen over weiden akkers. Zij kneuzen de bloem die de zomer ons bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten dat insecten stiekem tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan hangen ze stil. Ze zijn dood. Wees stil, mijn haastig hart want de herfst van je leven is gekomen.... verstoren zijn makkers en knechten je mooie dromen, vermalen zijn al je illusies tot scherven en schroot. Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze zacht. Ze zijn dood. Maar, luister, mijn haastig hart, als die herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers je diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven, eeuwig zal de stormwind razen, zal de schoonheid van een bloem de mens verbazen. Een nieuw en glanzend web wordt weer geweven.... Kom tot rust, mijn haastig hart leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Er is de kringloop van het leven.
Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren. Eén van mijn diepste ontgoochelingen op dit gebied dateert uit mijn jeugd tijdens het eerste of tweede leerjaar. Ik hield enorm veel van het vak tekenen en kon goed overweg met mijn potlood en kleurstiften. Ik was een doodnormale leerlinge. Ik kon goed leren maar was wat speels en mijn concentratievermogen was licht afgeleid. Ik kon heerlijk wegdromen.....Maar in de tekenles was ik er goed bij en ik kreeg dan ook goede punten. Ik was apentrots op mijn tekeningen. Op een dag kwam een klasgenootje mijn schoolbank voorbij. Het was een jongen. Zijn naam ben ik vergeten. Ik ging naar het gemengd onderwijs, een gemeenteschool in Schiedam. Dit stadje ligt vlak naast Rotterdam, waar ik geboren ben. Door het bombardement van Mei 1940 was mijn ouderlijk huis van de kaart geveegd en verbleef ik in het weeshuis van Schiedam. Aan mijn verblijf in dit tehuis, zijn alleen maar goede herinneringen verbonden. Ik was te jong om de situatie te begrijpen en iets in mijn karakter zorgt ervoor dat ik me in iedere situatie aanpas en er het beste van maak. De directeur van het weeshuis had een zoontje van mijn leeftijd die de bijnaam "Muis" had en Muis was mijn beste speelkameraadje. We hebben samen uren doorgebracht op de knieën van zijn vader die ons voorlas uit prachtige boeken waar een speciale geur uit opsteeg. Een geur die ik af en toe nog wel eens opsnuif en die mij dan direct naar mijn kinderjaren terugvoert. De boeken waren kleurig geïllustreerd en tijdens de tekenles op school probeerde ik iets van die mooie prenten in mijn tekeningen te leggen. De jongen die mijn lessenaar voorbijliep, kraste ineens onverwachts met zijn potlood over mijn werkstuk. Zo driftig dat het papier scheurde en de tekening verknoeid was. Verbaasd en ontzet staarde ik naar mijn beschadigd tekenblad. Ik begreep er niets van! Waarom deed die jongen dat? Ik deed dat toch niet bij hem? Ik had hem toch niets misdaan? Natuurlijk, er waren al meer onaangename zaken in mijn leventje gebeurd, maar niets heeft mij zo geraakt als dit voorval. Waarschijnlijk was de jongen jaloers geweest en had hij er op die manier voor gezorgd dat zijn tekening betere punten zou krijgen. Ik maakte op een harde manier kennis met het begrip jaloezie. Gelukkig heb ik er zelf weinig last van. Het moet heel erg zijn wanneer je met deze karaktereigenschap moet leven. Het vergalt je levenskwaliteit, maar wat erger is, je vergalt er ook het leven van je medemens mee. Ik ben nu op een leeftijd gekomen dat die jaloezie mij geen al te diepe wonden meer kan toebrengen. Het fenomeens blijft me echter verwonden en verwonderen. Ik heb ook geleerd dat niet iedere mens met fantasie en creativiteit gezegend is. Integendeel, dat er personen zijn die zeer stevig met de beide voeten op de grond staan. Persoonlijk vind ik het prachtig dat er allerlei typen van mensen zijn. Hierdoor wordt het bestaan van ieder van ons kleurrijk en afwaisselend. Samen vormen we een bont en levendig tapijt. Jaloezie en negatieve kritiek verlammen mij nog altijd enigszins. Mijn creativiteit rond het mijmeren op mijn blog en andere activiteiten valt stil. De tijd heelt alle wonden, zegt men. Ik ben van mening dat deze uitspraak niet helemaal waar is. Dit gezegde is vast uitgevonden door iemand met de pootjes stevig op de grond, want bij gevoelige mensen blijven de littekens trekken. De laatste tijd bekruipt me het gevoel verder te gaan met mijn blog, ondanks kritiek en negatieve opmerkingen. Er is zo veel te vertellen. Er is weer zo veel gebeurd.... En de reacties van de mensen die met plezier mijn Mijmeringen lazen, komen misschien terug. Eigenlijk moeten wij ons verbinden met personen die positiviteit en warmte uitstralen en de rest aan onze laars lappen... Maar ik kan nu begrijpen waarom sommige "bloggers" het opgeven! Op de foto boven aan deze "Mijmering" staat een schilderij van mij afgebeeld. Gelukkig heeft niemand hier een kras over kunnen geven..... Ik heb dit schilderij gebruikt voor de omslag van mijn eerste roman. Tot slot een klein gedichtje dat ik onlangs maakte:
Ik ben als het ranke riet, ik beef bij iedere tegenwind maar breken doe ik niet! Het duurt alleen een tijdje voor ik mijn evenwicht weer vind! Nog een mooie maand oktober toegewenst!
Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar. We hebben alle lekkere eetmalen achter de rug. Heel veel kussen uitgedeeld en ontvangen met natuurlijk hier en daar een cadeautje. De kleinzoon, heeft zijn Nieuwjaarsbrief mooi voorgelezen en als alles uitkomt wat daarin staat geschreven, dan ga ik een heel goed 2009 tegemoet. De jaarlijkse verkoudheid is ook weer overwonnen en dank zij een heerlijke hoestdrank is de hoest verdwenen. Maar heb ik veel geslapen door één of ander slaapverwekkend ingrediënt in die hoestsiroop. Wel, het was buiten bitter koud, dus dat kwam goed uit. De wandelingen met de hond werden wat ingekort. Ziek of niet ziek, ik moest ermee de vrieskou in. Toch waren er ook enkele fijne wandelingen door het besneeuwde stadspark. Met een zakje brood en graan hielp ik de konijntjes, de eenden en de ene gans en de ene kip met maar anderhalve poot door de kou heen. Gelukkig heb ik gezien dat er veel eten werd gestrooid...ik was niet de enige die ongehoorzaam was, want het mag eigenlijk niet.... Ik ben blij dat er nog rebellen zijn in de wereld! Toen er op het ijs van de stadsvijver ijspret mocht worden beleefd kwam natuurlijk de kleinzoon met slee en die heeft zich geweldig goed geamuseerd, terwijl ik aan de kant stond te bibberen en min of meer in een ijspilaar veranderde. Gelukkig scheen de zon, maar toen die begon te verdwijnen, en mijn neus er bijna afvroor, trokken we huiswaarts, zeer tegen de zin van mijn twee kornuiten. Chiara, mijn labrador had eerst een paar minuten als een gek aan de rand van de ijsvloer staan blaffen. Ze durfde geen poot op het ijs te zetten, maar even later trok ze fier de slee en genoot ze net zo hard als de kleinzoon. Vandaag hebben de hond en ik een eerste grote wandeling gemaakt, na de periode van de feestelijkheden, na de bittere kou, na de griep. Met de tram waren we binnen het kwartier een heel eind buiten Antwerpen. Het nieuwe park op de Linkeroever lag er mooi, winters en verlaten bij. Aan de oevers van de vijvers en de waterlopen lagen nog grote stukken ijs. Chiara gleed regelmatig uit en belandde dan met een plons in het water, waardoor ik iedere keer moest lachen. Ze vond het heerlijk. Op een gegeven moment kwam ze met een grote tak aandraven. Haar geliefkoosd spelletje is om die tak te gaan halen en ik probeer die dan zo ver mogelijk weg te gooien. Een tiental minuten is die tak het belangrijkste voorwerp op aarde. Ik gooi uit allemacht en zij rent door en over alles om haar buit terug te vinden. Plotseling laat ze de tak liggen en komt met een ander exemplaar naar me toe. Dan begint het spelletje opnieuw. Tot ze op een gegeven moment alle interesse voor de tak verliest en driftig in het zand begint te graven of uitgebreid aan een of ander bosje gras begint te snuffelen. Ik vergeleek onwillekeurig het hondengedrag met het gedrag van een man met de vrouw. De man doet ook alle moeite van de wereld om de uitverkoren vrouw te behagen, achter na te rennen,haar te koesteren en snel terug te halen wanneer ze eens een stapje in de wereld probeert te zetten.Tot er een nieuw exemplaar opduikt en zijn hormonen hem dwingen achter die andere, verleidelijke buit aan te rennen.Tot dan ook weer zijn interesse verflauwt en hij plotseling zijn vrienden en hobbies veel interessanter vindt! Achteloos wordt de tak achtergelaten; achteloos wordt de vrouw aan de kant gezet.... Moest er een man zijn die dit blogje leest: dit slaat natuurlijk niet op U; U bent natuurlijk de uitzondering die de regel bevestigd!
Opnieuw staan we voor een nieuw jaar! Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden? 52 weken, 366 dagen? Hoeveel uren zijn dat wel? Is het nodig dat ik al die uren tel? Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar, diep in mijn hart gedragen.... uren van geluk en vrede die er waren, zomaar, zonder reden! Of de uren die ik deelde met een ander mens soms in liefde, soms in vriendschap, met een handdruk, soms een zoen. In ons ogen lag dan vaak de wens tot wat meer geluk en beterschap!
Die uren zou ik nog eens willen overdoen!
Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden die niet van mijn zijde weken? De uren van het zuchten en het klagen, van het aandacht vragen, het verdoezelen van gebreken, het ontbreken van de rede.....
Is het werkelijk al een jaar geleden dat ik alles beter wilde doen?
Kom, ik geef mezelf en U een zoen en beloof zoals verleden jaar alle dagen toch mijn best te doen!
Wanneer ik de deur van mijn klein en warm appartementje achter mij dicht doe, begint het juist te hagelen. Ik heb veel zin om terug naar binnen te gaan en mij weer achter de laptop te nestelen. Chiara, mijn labrador, moet echter nodig haar blaas en andere organen ledigen, zodat ik er dan maar in spring. De hond hapt blij en speels naar de koude winterbolletjes. Haar speelsheid en jeugdigheid sporen mij aan om het stadpark in te duiken. De herfst, die mooie herfst, is al weer verleden tijd. Het park ligt er nat en troosteloos bij. Verleden week was het nog een schilderij. Ik verwonderde mij erover dat ik de enige bezoekster was van dit openluchtmuseum. Hier zouden drummen mensen moeten staan om met open mond van verbazing naar het kleurenpalet te kijken dat gratis werd aangeboden. Maar nee, hoor. De mensen hebben het veel te druk met andere dingen om tijd te maken dit natuurschoon te bewonderen! Spijtig voor hen, want wat missen ze veel! In de vijver paradeert een eenzame zwaan. Die is sinds kort daar aangeland. Ik ben benieuwd of er kameraden bij komen. Een paar weken geleden heeft de Joodse gemeenschap vissen in de vijver laten plaatsen. Zij stonden toen in groepjes aan de waterkant te buigen en te knikken, al biddend aan hun God of het water hun zonden mocht meenemen. Ik begrijp niets van dit ritueel, ik weet er ook niet veel van, maar ik vind het toch een veel mooier ritueel dan het biechtgebeuren. Om in een donker, slecht verlucht, klein houten hokje in één of andere kerk, je zondigheid aan een priester te vertellen, lijkt me toch minder zuiverend dan die zonden door het rimpelende vijverwater te laten meevoeren..... Ooit woonde ik hier in Antwerpen in een buurt waar veel Joden wonen en ik keek mijn ogen uit op hun wonderlijke wereld. Een buurvrouwtje kreeg nog al vlug een aantal kindertjes en soms hielp ik haar met de kinderwagen van haar klein bordesje te dragen. Ze had een horrelvoet en was lichtelijk gehandicapt. Ze bedankte me dan altijd vriendelijk. Op een dag was haar zoontje van kleutertje tot jongetje gebombardeerd. Zijn hoofdje was kaalgeschoren, er zat een klein kappeltje op en langs zijn oortjes bengelden twee lange, donkere pijpenkrullen. Het was schattig om te zien, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik vroeg aan de moeder waarom haar zoontje zo was uitgedost. Ze keek me verbaasd aan en antwoordde: "als God zegt dat dit zo hoort te geschieden, is het niet aan de mens om daar vragen over te stellen!" Ik stond perplex. Ik ben namelijk een wandelend vraagteken en wil juist graag het naadje van de kous weten. Op een dag was het moedertje haar huissleutel vergeten en omdat haar Godsdienst haar verbied om op feestdagen electrisch getinte voorwerpen aan te raken, vroeg ze mij of ik even wilde aanbellen.... De vraag: "waarom mag U op deze dag niet op de belknop drukken?", brandde natuurlijk op mijn lippen. Maar ja, de kans was groot dat ik hetzelfde antwoord zou krijgen, dus zweeg ik maar en belde voor haar aan. Vanmorgen liep ik dus in het park en ik hoorde het vertrouwde geroep van weleer. Iemand van de Joodse gemeenschap had zijn sleutel vergeten en dan maar roepen naar de familieleden in de hoop dat de deur van binnenuit wordt geopend. Ik kén dat geroep maar al te goed! Op zon-en feestdagen is het een plezier naar hen te kijken. Ze kleden zich altijd heel mooi; een beetje ouderwets, maar het heeft wel iets. In grote getale trekken ze dan naar het stadspark en keuvelen met elkaar. De echtelieden hebben veel kinderen, want ieder gezin hoopt dat "de Messias" in hun gezin geboren zal worden....Tja, hoop doet leven, nietwaar? In de dagen van het laatste warme herfstzonnetje, kwamen ook hun "oudjes" buiten. Op het grasplein, dichtbij de zandbak waarin de jeugd ravotte, een heleboel blinkende rolstoelen. Netjes op een rij. Tot op de laatste dag worden hun ouderen netjes aangekleed. Prachtig gepoetste schoenen op de treeplankjes die onder lekkere, warme plaids uitpiepen. Daarboven knikkebollende hoofden; de mannen getooid met baarden en hoeden; de vrouwen geschminkt en nog altijd met pruik. In de tijd dat ik tussen hen leefde en naar de kapper ging, zag ik dikwijls tot mijn afgrijzen, dat de dames kaal werden geschoren en dan met pruik op de kapperszaak verlieten. Ook voor dat geloof, en ja, U begrijpt het al, bij mij weer die vraag van: "waarom?" Ik wandelde de rolstoelen voorbij. Blij dat ik fit ben en nog kan genieten van de herfstgeuren-en kleuren. Blij dat mijn hoofd nooit werd kaalgeschoren en blij dat ik voorbehoedsmiddelen heb kunnen gebruiken. In ons gezin is de Messias uiteraard ook niet geboren. Maar binnenkort is het December en dan komen er toch enkele belangrijke feestdagen. Sinterklaas laat ik dit jaar voorbijgaan. Mijn koopkracht is fel verminderd en mijn kleinkinderen hebben hun geloof aan die eerbiedwaardige persoon verloren. Op 21 december zal ik heel blij zijn. Dan is het korten van de dagen afgelopen en zal het licht iedere dag een beetje meer weerkeren. Dat is Kerstmis: het vieren van het Licht dat weer terugkomt. De zon die alle dagen weer aan kracht zal toenemen. In de Christelijke leer heeft men daar de geboorte van het kindeke Jezus aan toegevoegd. Dan viert men Kerstmis met alle toeters en bellen die de mens maar kan bedenken. Met gebraden kalkoenen, (de arme beesten!), met champagne en een groots vuurwerk aan de Schelde. Wellicht vraagt er dan ergens een klein Joods meisje: "Moeder, waarom vieren zij feest en wij niet?"
De sporthal kwam mij voor als een geweldig grote mierenhoop die morgenochtend voor het krieken van de dag zijn werkmieren eruit zou werpen en door het berglandschap laat krioelen tot de volgende mierenhoop ergens in dit verdomd uitgestrekte land waar overdag de zon je huid verbrandt en ´s nachts je tenen, vingers en neus bevriezen.
Waar in plaats van gezellige tavernes en café´s, eenzame fonteinen als vijfsterrenhotels worden begroet en omarmd en waar enkele perziken als avondmaal worden verorberd als ware het gebraden duifjes en malse kippenbouten recht van het spit.
De sporthal bevond zich in een buitenwijk van Arzua, een kleine stad gelegen tussen Saria en Santiago de Compostella. Zo´n 60 kilometer van ons einddoel verwijderd. We waren naar de sporthal gestuurd door de beheerders van de refugio (gratis herberg voor pelgrims), die in het centrum van de stad gevestigd was, maar helaas totaal volzet.
Na een voettocht van plus/minus 8 uur door de brandende hitte en met benen zo zwaar als lood, waren we de koele ruimte van een refugio binnengestrompeld. Een matras was alles wat we nodig hadden. De matras hoefde niet op een bed te liggen. Op de grond was prima. Lakens hoefde niet meer en wanneer de douches geen warm water meer konden produceren, was dat ook al lang geen probleem meer.
Het sanitair mocht buiten zijn, het wc-papier op en het mechanisme om water door te spoelen hoefde niet meer te werken! Een gewone, harde, kale, liefst een niet al te vuile matras betekende voor ons nu de zevende hemel.
Maar juist zoals er een dikke 2000 jaar geleden in Betlehem geen plaats meer in de herberg was, werden we onverbiddellijk de deur gewezen. Terug de blakerende zon in. De zevende hemel zou de harde vloer van de sporthal worden die op enkele kilometers afstand gelegen was.
Kreunend legden we die laatste ellenlange kilometers af om een uur later tussen de vele honderden uitgeputte pelgrims te tuimelen. Boven ons hoofd wiegden de trapezes en de turnringen lichtjes heen en weer door het tumult onder hen. In de doelen die her en derwaarts opgesteld stonden, lagen mensen genoeglijk met hun vermoeid lijf tegen de doelpalen gevleid. Zo hadden ze nog een steuntje in de rug. In de doelnetten hing een bontgekleurde en interessante was. Damesslipjes en bustehouders hadden zich verbroederd met lange, warme mannen-onderbroeken en kletsnatte sokken. De typische geur van slechtgedroogd wasgoed hing rond de goals die op betere dagen omwolkt worden door sukses en handgeklap. Zelfs het a-hoe-geroep van een gemiste doelschop zou er beter bij passen. Maar enfin, met natte sokken loopt niemand graag. De eigenaars van de sokken keken triomphantelijk naar het neerdruppelend nat en verheugden zich op de volgende dag wanneer ze zich op droge, propere kousenvoeten over de Spaanse wegen mochten bewegen. Alles is tenslotte relatief. Hoe properder de kousen, des te minder blaren.
Een doorsnee rugzak weegt ongeveer tussen de 10 en 12 kilo. In dit martelwerktuig dat onophoudelijk zijn aanwezigheid nadrukkelijk laat voelen, steekt een heel arsenaal, zoals een zakmes, een compas, een zaklamp (plus reservebatterijen), een vork en een lepel, toiletgerief, een rol toiletpapier, wegenkaarten, regenkledij, een extra paar laarzen, een dikke trui, een (liefst volle) drinkbus, en nog zoveel andere nuttige attributen, waardoor er nog maar weinig plaats over is om genoeg sokken mee te sleuren. Gelukkig had ik me die luxe wèl gepermitteerd. Frieda en ik hebben allebei het geluk gekend om zonder één enkele blaar onze tocht te volbrengen. Behalve onze rug en schouders die murm waren van onze rugzak, hadden we een prima conditie. We hebben heel veel pelgrims zien hinken, strompelen en inéénstuiken om uiteindelijk op te geven.
In hun jeugdig enthousiasme stouwden sommige jonge pelgrims te veel kilometers per dag in hun kuiten. Met het gevolg dat ze op een gegeven moment "met de pootjes" opmhoog lagen. Wij, "oudjes", deden het wat rustiger aan, zo´n 8 à 10 kilometer per dag.
Maar deze nacht was ik aan het eindpunt van mijn latijn gekomen. Er kon geen kilometer meer bij.
Bij het eerste ochtendgloren begon het gefriemel en geritsel aan de rug-en slaapzakken. De mierenhoop kwam tot leven. Rond half vijf vertrokken de eerste pelgrims. De deuren van de sporthal gingen wijd open en het pelgrimspad lag weer te wenken. In het Spaanse landschap is men gewend aan deze ondoorbroken stroom van voortsjokkende mensen van allerlei pluimage. Uit alle hoeken van de wereld komen de pelgrims aangewaaid om in de barokke kathedraal van Santiago de Heilige Jacobus te begroeten. In de kathedraal zouden zijn laatste resten bewaard zijn. Priesters houden trouw de wacht bij deze kostbare botjes en nemen de biecht af van de boetvaardige pelgrim. Ik heb ondervonden dat deze biechtvaders in het tijdperk van voor de val van de toren van Babel zijn bleven steken. Alleen Spaanssprekende zondaars werden in de biechtstoelen toegelaten.
Vandaag dacht ik aan mijn avontuur van enkele jaren geleden, nl. mijn voettocht naar Santiago De Compostella. Omdat er dezer dagen weinig inspiratie is, leek het mij een leuk idée om onderstaand fragment op mijn blogje te plaatsen. Ik hoop dat ik U enkele minuten leesgenot kan schenken. Want daar gaat het toch om, hè?
"Fragmenten uit een pelgrimstocht"
Wat bezielt een 65-jarige vrouw om samen met een vriendin een deel van een pelgrimstocht te gaan lopen? Dat vroeg ik me af toen ik op een koude nacht op een nog koudere vloer van een enorme sporthal mezelf moeizaam vanmijn linkerzijde op mijn rechterzijde draaide. Eigenlijk had het totaal geen nut. Beide zijden waren even pijnlijk. Het liggen op de rug was geen haar beter. Om nog maar te zwijgen van "het op de buik" liggen". Ik was geradbraakt. Desporthal die als overnachtingsoord voor de toevloed van pelgrims diende, was bomvol. Van alle kanten kwam een luidgesnurk naar me toe. Hier en daar werd er gefluisterd, gehoest en met plastieken zakken geritseld. De deuren naar de wc´skletterden onophoudelijk open en dicht. Het geruis van de toiletten deed me denken aan de waterval van Coo. Een groepje mensen had de hele avond en een stuk van de nacht naar een draagbaar televisie-toestel gekeken. Eindelijk verstomde het lawaai, maar plotseling kwam de groep op het lumineuze idée om op min of meer gedempte toon een paar top-hits ten gehore te brengen. Een langdurig en irriterend gesis vanuit een tiental slaapzakken maakte gelukkig een eind aan het song-festival. Het gesjor aan de ritssluitingen van tassen en rugzakken werd met de minuut minder waardoor hetgesmak van verliefde paartjes beter hoorbaar werd.
Ik klopte voorzichtig mijn hoofdkussen, bestaande uit een buideltasje, een brillenkoker en een fototoestel, op, en ik dachtmet heimwee aan mijn heerlijk zachte bed in Antwerpen dat leeg en doelloos op me stond te wachten. Voor ik in slaap viel, jawel, ik viel in slaap, nam ik het koene besluit om de volgende ochtend voor het laatst mijn tedunne slaapzak op te rollen en mijn te zware rugzak op mijn vermoeide en pijnlijke schouders te hijsen. Ik had ergenoeg van!
Morgen neem ik een taxi naar het dichtstbijzijnde station en met mijn Visakaart in de hand zouden alle deuren voor me opengaan. De brede deuren van hotels met warm water en zalige badkuipen en de smalle deuren van de treincoupé´s. Ook die van de TGV (HTS) met zijn restauratiewagon en ondrinkbare koffie waar ik liters van naar binnen zou slurpen. Zelfs de morsige deur van het toilet op de trein dat toch af en toe een propere wc-bril lmaat zien en waar een heus kraantje is met min of meer helder water om mijn handen te wassen. Dat ik met mijn voet het mechanisme van dit fonkelende waterding in gang zou moeten trappen, leek me een zaligheid evenals het zicht op de rails die als bliksemschichten onder wc-pot zouden wegflitsen en waar alle ongerechtigheden tussen het bloeiende onkruid zouden worden geslingerd.
Tijdens de afgelopen dagen en nachten waren de sanitaire voorzieningen dusdanig geweest dat het bezoek aan het toilet op de trein een ware weldaad zou worden voor mijn lichaam en mijn geest. Om jezelf terug te vinden in het holst van de nacht tussen vochtige netels en het griezelig oehoe-geroep van een op-jacht-zijnde uil is één van de vele verrassingen die je te wachten staan in het pelgrimsgebeuren. Je leert ermee leven, maar leuk is anders!
Het voedsel dat je tot je neemt zorgt voor een bijkomende verrassing. Je spijsvertering is willoos overgeleverd aan het temperament van de Spaanse voedselindustrie.
Wanneer ik morgen zou vertrekken, letterlijk en figuurlijk met de noorderzon, zou dat natuurlijk wel jammer zijn voor mijn vriendin. Frieda zou haar wandelmaatje moeten missen. Maar ja, Frieda is een pak jonger dan ik en......ze bezit een hoofdkussen van normale proporties. Ook beschikt ze over een steviger slaapzak. Haar licht gesnurk maakt me een beetje kwaad.
Voordat we aan ons pelgrimsavontuur begonnen, hadden "routinées" ons verteld dat je op een zekere dag "één" wordt met je rugzak. Of die rugzak nu 10, 12 of 15 kilo weegt. Slimme Frieda had deze informatie goed in haar oren geknoopt. Ze stapte in Antwerpen op de trein die ons via Brussel naar Bordeaux zou brengen, met een kanjer van ruim 14 kilo. Ik had deze onzin, eigenwijs als ik ben, niet als een waarheid onderkend. Mijn rugzak was een pak lichter uitgevallen. Frieda kon nu van de warmte en zachtheid van haarslaapzak en hoofdkussen genieten, terwijl ik lag te kreunen van de ellende. Het "één-worden" met de rugzak was ons nog niet overkomen, maar het "één-worden" met een fototoestel als hoofdkussen zat er volgens mij helemaal niet in. Ik zou natuurlijk kwaad op mezelf moeten zijn, maar ja, ik ben ook maar een mens, dus richtte mijn kwaadheid zich naar mijn vriendin. Bovendien, Frieda maakte veel vlugger en beter kontakt met medepelgrims. In een mengelmoes van Vlaams, Frans en Engels, doorspekt met 2 woorden Spaans, sprak ze iedereen aan. En ze kreeg nog antwoord ook!
Ik vond de specimen die aan deze waanzinnige pelgrimage deelnamen, doorgaans nogal vreemde vogels. Mij leken ze goed gek of goed high. De pelgrimgangers waren dat geen van beide, maar ze waren wel aangestoken door het pelgrimvirus. Een virus dat tot nu toe vrolijk en wel aan mij voorbijging en zich uiteindelijk aan mij openbaarde als een soort heimwee naar Santiago de Compostella toen ik weer veilig en wel in mijn oude, vertrouwde, rustige leventje in
Dag Bloggers, Vandaag is het zondag, dus gaan we even een marktje doen hier om de hoek. Het is geen koud weer, maar een lichte mist hangt over de marktkramen. En een felle wind die af en toe eens zijn koude adem laat voelen doet de tentzeilen klapperen. Het is ongewoon druk. Ik vermoed dat alle mensen hetzelfde denken: "Nu het weer nog niet te koud en te nat is, gaan we gezellig een marktje doen!" Chiara, mijn labradorteefje, dat anders de volgzaamheid zelve is, is vandaag uit haar humeur. Ze is erg eigenzinnig en wil aandacht van iedere voorbijganger. Ik word haar getrek beu en breng haar naar huis. Aan een mevrouw waar ik bijna elke week groenten en fruit koop, doe ik mijn beklag. "Gaat ze misschien haar regels krijgen?", is haar intelligente vraag en ja, ze heeft misschien gelijk. Chiara is een èchte vrouw, voor en tijdens haar menstruatie, is ze inderdaad altijd erg lastig..... Waarom heeft de natuur dat zo ingebouwd bij de vrouwelijke schepsels? Is dat nou nodig? Ik ben gelukkig die afschuwelijke en onvoorspelbare "rotbuien" voorbij en ook de menopauze is "afgewerkt". Ouder worden is inderdaad niet leuk. Maar dit is toch één van de fijne kantjes: dat die hormoonhuishouding zo goed als op nonactief staat. Een vrouw moet wel door dit alles heenspartelen en ja, omdat ze doorgaans niet alleen leeft, wordt één en ander wel op de omgeving uitgewerkt. Ik denk dat die natuuruitbarstingen voor veel echtscheidingen zorgen! Volgens heel wijze mensen heeft alles wat in ons leven gebeurt, een zin en een doel. Tja, daar moet een mens zich dan maar bij neerleggen. Met Chiara is het gemakkelijk, ik geef haar het dagelijkse potje vlees met rijst en stuur haar naar haar nest. Verongelukt staart afwisselend over de rand van het nest naar mij en naar buiten. Ik trek me er niets van aan en ga terug naar de markt en met een mooie bloeiende flamingoplant in een glanzende, kopen pot kom ik weer thuis. De kopen pot kocht ik goedkoop op de sjacherbeurs hier ook aan het Theaterplein. Het was er warm en erg druk. Zou de crisis daar voor tussen zitten? Iedereen begint meer en meer op de Eurootjes te letten, behalve het stadsbestuur, want die gaan maar door met hun vernieuwingen. Persoonlijk vind ik het Theaterplein er niet op vooruitgegaan. De doorzichtige luifel (hoezo doorzichtig, ik zie alleen maar ijzerwerk), kan ik geen sukses vinden en de enorm lelijke trappen die bij een brand of andere ramp het publiek veilig naar beneden en naar buiten moeten loodsen, zijn monsters. En volgens mij helemaal niet veilig. Met deuren die stevig op slot zitten. Zou in een panieksitauatie er iemand aan denken om de hekken te openen en hoeveel tijd steekt daarin? Hoe lang gaat dat duren? Ondertussen vallen de mensen al als vliegen over de te lage ballustrades... Maar ja, ik ben geen expert van een peperduur architectenbureau uit Italië! Ik mag me eigenlijk geen bedenkingen maken! Ik vraag me trouwens af waarom er geen beroep gedaan is op een belgisch architectenbureau. Hier bij ons zijn er toch zeker ook knappe koppen tussen het jonge, aanstormende leger van de nieuwe architectengeneratie! Ik denk dat die belgische jongeren meer voeling hebben met wat bij ons in België functioneel is. Op de begane grond zijn er verder behoorlijk hoge traptreden, en alles in lelijk grijs/grauw beton (in de gazet lees ik "zwart beton"; nou ja, ik ben zeker een beetje kleurenblind. Alle weken tuimelen er mensen af. Vrouwen en mannen gaan de naar de markt om naar de uitgestalde koopwaren te kijken en niet om op te passen voor onverwachte hoogteverschillen. Als armtierige oplossing staan er nu hier en daar, bij de gevaarlijkste traptreden, lelijke bakken met wat armtierig groen erin. Het plein zelf is zo duur, dat er waarschijnlijk niets meer van het budget overblijft om iets originelers aan te bieden! In de gazet verscheen onlangs een artikel waarin er op onze domheid werd gewezen. De hoge traptreden zijn bedoeld om op te zitten, niet om er af te tuimelen. Fijn aanbod van het stadsbestuur. Koude, lelijke, betonnen traptreden waardoor de blaasonstekingen en reuma-aanvallen hoogtij kunnen vieren. Temeer daar de hoekige randen van ijzer zijn. Nou ja, ik vraag het je! Zitten ze ook op dit soort zetels in de vergaderzaal op "het schoon verdiep"? Nogal wiedes dat daar dan af en toe geklungeld wordt. Ik durf niet te schrijven "altijd", dat zou te scherp zijn. Enfin, voorlopig zitten ze daar "op fluweel" tot de volgende verkiezingen. Ik heb nog een laatste hoop in verband met het Theaterplein. Hopenlijk komen er houten bankjes op zonnige plekjes (houden jullie je daar aub eens mee bezig, hè?! Hoeveel bankjes verkeerd staan, daar heb je geen idée van! Op tochtige plaatsen, in de schaduw of met de zonzijde in de rug!), en......als kers op de taart, waar blijven de vuilbakken? Er is op heel dat Theaterplein geen enkele vuilbak te bespeuren en ik kan het weten want met "het kakje in het zakje", moet ik verdomd ver gaan voor ik me ervan kan verlossen.
Hongerige martktbezoekers smullen van hotdogs, frieten, en stukjes gebakken vis en hup al die vettige verpakkingen vliegen tegen de grond! Hoe krijgen ze in Antwerpen in hemelsnaam "het vuil van de straat" als ze te lamlendig zijn om overvloedig voor vuilbakken te zorgen? Desnoods voorlopig, want ik begrijp best dat het Theaterplein nog niet AF is en dat die vuilbakken er op het LAATST wel zullen komen! Maar ja, dat peperdure project, hè?! Zouden ze dan toch op de Eurootjes beginnen te passen? Het zijn tenslotte onze belasting-eurootjes, nietwaar. Vergeten jullie dat daar niet op het stadhuis? De volgende verkiezingen komen eraan, hoor! Denk aan het fluwelen zitje. Goh, wat ben ik scherp vandaag. Toch last van mijn hormonen? Mmmm, het zal de wind zijn, die maakt dier (en mens) onrustig.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heb zitten "mijmeren". Niet dat ik ondertussen heb stilgezeten met mijn mijmeringen, maar ik kreeg ze niet op papier, in dit geval, niet op het scherm. Er was veel te mijmeren. Ik denk dat ik redelijk "open" ben in mijn gemijmer, maar bij sommige zaken heb ik het gevoel dat er niet over gepraat mag worden. Sommige zaken liggen te gevoelig.... Wel wil ik kwijt dat het leven in de Moby verleden tijd is. Iemand anders rijdt er nu met mijn "schat". Ik wil hierover ook niet te veel details loslaten, maar pijn doet het wel, hoor! In heel Vlaanderen geen mens (lees man!) te vinden die met mij in het avontuur wilde trekken en aangezien mijn zoon Frank, die mijn chauffeur en technieker was, het nu te druk heeft om nog met zijn oude moeder op te trekken, zit ik weer braafjes op een appartementje, als een vogeltje in een kooi. Maar ik klaag niet, ik woon er graag, maak urenlange wandelingen met mijn hond Chiara en probeer mij weer op het schrijven en dichten toe te leggen. Maar het was precies of ik "droog" stond. Er kwam geen letter op het scherm. Wellicht was ik voor de zoveelste keer teleurgesteld in de mensen en moest ik dit even verwerken. Geen enkel verwijt naar mijn zoon toe, hoor! Het is prachtig geweest en ik ben hem zeer dankbaar voor die drie aangename en avontuurlijke jaren. Er zijn mensen die het met minder aandacht en liefde moeten stellen...ik hoor en zie ze genoeg tijdens mijn consulten door de jaren heen. Sommige mensen, vooral veel vrouwen, krijgen niets van het leven. Geen man, geen kinderen, geen avontuur....Ik heb veel gekregen, veel liefde, veel aandacht, veel verrassingen, zowel mooie als moeilijke... Veel seniorenmannen willen maar enkele dingen heb ik ondervonden: dat is praten over seks en het proberen te doen; (ze zijn gek op de Viagrapil en ik gruw daarvan!); ze houden van veel eten en kweken zodoende dikke, onsmakelijke buikjes en een veel te hoog cholesterolgehalte. Verder zitten de heren op leeftijd liefst voor de televisie! Ze friemelen graag onhandig aan je lijf in plaats van aan de knopjes in de mobilhome. Tja, dan heb ik wel andere verlangens.... De leuke mannen die wel graag avonturieren zijn blijkbaar allemaal bezet en ik heb ondervonden dat wanneer de vrouw met het getal zeventig te maken krijgt, zij precies een besmettelijke ziekte heeft opgelopen. Alsof er geen frisse, aantrekkelijke Oma´s zijn!
Maar geen gezeur; het was een mooie tijd, de mobilhome-tijd en aan alle mooie liedjes komt nu eenmaal een einde. Ik ben in de herfst van mijn leven en daarom volgend gedicht:
HERFST
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst is gekomen. Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen tot opvlammend goud, geel en diep donkerrood. Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn makkers, de wind en de regen, razen over weiden en akkers. Zij kneuzen de bloemen die de zomer bood. Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart, want de herfst en zijn knechten zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten dat insecten stiekem tot uitrusten noodt. Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze stil. Ze zijn dood.
Maar: Luister, mijn haastig hart, wanneer jouw herfst is gekomen verven zijn vaardige vingers de diepste dromen opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood. Eeuwig zullen dromen leven, eeuwig zal de stormwind razen eeuwig zal de schoonheid van bloem en blad de mens verbazen. Wordt weer een nieuw en glanzend web geweven...
Kom tot rust, mijn haastig hart, leg terzij je angst en smart. Er is geen dood. Het is de kringloop van het leven.
Ooit heeft men tegen mij eens gezegd dat de Kalmthoutse Heide op zijn mooist is op 15 Augustus. Tja, op die dag word ik gevierd voor Moederkensdag en dat laat ik mij voor niets ontnemen. Maar in mijn achterhoofd zat wel het plan om zo vlug mogelijk een keer naar die heerlijke, paarsgevlamde vlakte te gaan. Verleden week ben ik dus inderdaad per trein naar Kalmthout gespoord, samen met labrador Chiara. Als seniorendame mag ik voor 4 Euro mee en voor de hond moest ik 3,80 Euro betalen. Mijn kleinzoon, die een paar dagen later de treintickets vond, merkte terecht op, dat kinderen onder de 12 jaar gratis meemogen en waarom er voor Chiara betaald moest worden, want ze is toch nog maar 3 jaar oud! Een vraag die ik eens zal voorleggen aan de bestuurders van de NMBS. Het werd een prachtige dag. De heide bloeide volop; het paarse geweld was overweldigend aanwezig. Er waren niet veel wandelaars. Tja, het was dan ook een gewone werkdag.... Enkele oudere koppels genoten van de stralende nazomerse dag, een mijnheer sjokte langzaam voort met allerlei fotografisch apparatuur en ja, enkele personen waren ook hun hond aan het uitlaten. Chiara had het geweldig naar haar zin. Dit was nog eens wat anders dan vasthangen aan de leiband in het Stadspark! Ik had een gazet en een boek meegenomen en af en toe zette ik mij op een zacht zandheuveltje of bankje, maar lezen deed ik niet veel. De natuur was te mooi. Het eerste ven dat ik tegenkwam stond droog. Gek, hier hadden mijn kinderen en ik nog op geschaatst. Ik weet nog goed hoe ik aan de kinderen wilde laten zien hoe goed ik kon schaatsen, maar ik viel direct plat op mijn buik. Het deed geweldig veel pijn en sindsdien heb ik me niet meer aan het schaatsen gewaagd. En nogmaals, hoe gek, in de winters van mijn schooljaren schaatste ik naar school. Maar ja, dat is al een hele tijd geleden, in Schiedam, een klein stadje vlak naast Rotterdam. Ik kon de hele weg naar school via bevroren grachten en sloten afleggen. Ook zijn de winters niet meer zo koud, denk ik. We kregen wel eens ijs-vrij. Dan was het te koud in het klaslokaal. Tja, en dan maar genieten van de ijspret, hè! En ´s avonds afzien van de pijnlijke wintervingers-en tenen. Maar onze wangen gloeiden en onze ogen schitterden. Het tweede ven lag te eveneens te schitteren, in de zon. De kleur was mooi donkergroen/blauw en het duurde niet lang of Chiara verstoorde de rust door haar geplons in het koele water. Een voorbijwandelende mijnheer vertelde mij dat daar 80,-- Euro boete op stond. Dus haastte ik mij om de kletsnatte hond af te leiden door zijn balletje terug over de heide te gooien. Ze keek nog eens om naar het verfrissende bad, met een diep verlangen in haar ogen, maar toch rende ze even later uitgelaten achter haar balletje aan. Er mag eigenlijk niet veel meer, hè? Zowel voor hond als voor mens zijn er te veel reglementen en beperkingen. Ik weet het, wetten en reglementen houden de structuur van een samenleving bijeen. Maar in een samenleving waar iedere dag 7 mensen zelfmoord plegen, lijkt er mijns inziens toch het één en ander fout te lopen.... En in die' zogenaamde perfecte samenleving wordt er gevochten om een bagatel, wordt er gemoord om een MP3-speler, worden er iedere dag mensen en kinderen gedood en verminkt door het moordend verkeer en zijn de gevangenissen tot de nok gevuld. In die zogenaamde perfecte samenleving zijn de ziekenhuizen tot op het laatste bed bezet en de psychiatrische instellingen zijn overbevolkt. Tja.... Ik durf niet meer buiten zonder mijn hond nadat ik verschillende malen overvallen ben geweest. Oudere, alleenstaande dames zijn een heerlijk object om aan te vallen en te beroven. Die zogenaamde straatcriminaliteit valt wel mee? Ja, voor jonge mensen en en mannen in de bloei van hun leven. Die personen durven de straatbendes niet aan te vallen. Ik moet op mijn tanden bijten wanneer er een ijverige, jonge agent mij vriendelijk vraagt of ik plastiek zakjes bij me heb voor de kakjes. Ik denk dan: man, daar een paar meters verderop, wordt er gemoord, gedealed, verkracht en gestolen dat het een lieve lust is, en jij wordt opgeleid tot parkwachter/opzichter om hondendrollen te bekeuren. Ik vermoed dat die jonge man ook wel andere dromen had toen hij zich liet inschrijven om politie-agent te worden. Hij kan er ook niets aan doen dat dit zijn job geworden is! Enfin, na urenlang op de heide te hebben rondgedwaald liep ik terug naar het stationneke van Kalmthout. Tevreden, moe en zondoorstoven. Vlak bij het station bevindt zich het Arboretum met een zeer gezellig terrasje. De rozen rondom geurden en de kleine pizza die ik bestelde smaakte lekker. Chiara kreeg een kom fris water en wonder oh wonder, de hond mocht mee wandelen in het arboretum. Met de belofte haar kort aan de lijn te houden. Dat was niet moeilijk, want ze was net zo moe als ik. Loom slenterden we door de uitgestrekte, mooi aangelegde siertuin. Er stonden veel grote potten gevuld met rode en oranje gekleurde Oost-Indische kers. Met heel veel interessante weetjes zowel op culinair gebied als op het vlak van de geneeskunde zijn dit heel nuttige bloemen/blaren en zaden. Ik ben blij te weten dat ik er met de hond mag wandelen, want er zijn dikwijls speciale wandelingen te doen, zoals bijv. de toverhazelaars die in de winter bloeien en die ik prachtig vind. En zo moedig om in de barre koude winterdagen tot bloei te komen.... Natuurlijk vertrok ik naar huis met een plant in mijn armen. Ze staat nu in mijn living te pronken. Een herinnering aan een mooie dag op de heide. Wij leerden vroeger op school een liedje zingen: Op de grote, stille heide, dwaalt de herder eenzaam rond, wijl de witgewolde kudde trouw bewaakt wordt door de hond, en al dwalend ginds en her, denkt de herder: ach, hoe ver, hoe ver is mijn heide, mijn hei-ei-de. Pure romantiek. Ik heb er nog altijd "last" van. Mijn kleindochter is fan van "Tokio Hotel", dat is andere kost, hoor! Niks romantisch aan! Van een verlegen, blond kind veranderde zij eensklaps in een puber met zwartgeverfd haar, met haarstukjes er boven op en een gifgroen lint ergens tussen al dat haar gefriemeld. Zwartomrande oogleden in een bleek snoetje en alhoewel ze op loopafstand van de heide woont, zet ze daar geen zwartgeschoeid voetje..... Tja, het is een andere tijd.
Zondag 15 juni 2008 tot en met woensdag 15 oktober 2008
Tijd:
Dagelijks van 10 tot 17 uur.
Plaats:
Arboretum Kalmthout, Kalmthout
Prijs:
Inbegrepen in het toegangskaartje tot de arboretumtuin.
In de zomermaanden toont Arboretum Kalmthout de ongekende variatie aan Oostindische kers in één van haar plantentheaters: de wereld van Capucine.
Voor sommigen is het een te gewoon plantje, maar vergis je niet. De laatste jaren kende een rijke oogst aan nieuwe vormen met bijzondere bloemen, compacte groeiwijze en eigenzinnige bladeren. Deze zonnekloppers uit Zuid-Amerika laten je verbazen, er is niets te min aan deze veelzijdige bloem. Alle delen van de plant zijn eetbaar en menig zomerslaatje wordt gekleurd met de prachtige warm gekleurde bloempjes van de Oostindische kers.
De Capucine is voor menig tuinliefhebber niet echt 'hot', maar met dit levend overzicht willen we het tegendeel bewijzen.
Tijdens één van deze laatste zomerdagen ben ik eens met de tram naar Mortsel gereden en zijn de hond en ik in Fort IV aan de wandel geweest. Het was prachtig weer. Het zonnetje scheen lekker en het was er adembenemend mooi. Zo weer iets heel anders dan het afgeborstelde stadspark, wat zeker zijn charmes heeft, maar in het Fort is de min of meer ongebreidelde natuur nog aanwezig. Er moeten daar vroeger korenvelden geweest zijn, want er was een schat aan veldbloemen, zoals witte margrieten, rode klaprozen en blauwe korenbloemen. Het bestaat dus nog, ongerepte natuur. Op een kwartiertje rijden met de tram vanuit het centrum van Antwerpen.
Er waren maar weinig wandelaars. Een enkele hondenliefhebber die er ook met zijn beestje genoot. Er was een jonge man die stokken voor zijn hond in het water smeet en op mijn verzoek mocht Chiara mee zwemmen. Ik waagde mij niet aan de rand van het water, want de helling naar beneden was diep, steil en glibberig. Het werd een plezierig kwartiertje; moe maar tevreden liep er een kletsnatte Chiara naast me. Dat was nog eens wat anders dan haar voorzichtig pootjebaden in de fontein op de Lange Wapper.
Het fort lag er maar verlaten bij. Overblijfsel van de oorlog. Ik heb onlangs vernomen dat mijn grootvader daar nog gelegerd zou zijn geweest en sindsdien ben ik geïnteresseerd in de geschiedenis van dit Fort. En al speurende naar die geschiedenis, word ik ondertussen ook een stukje wijzer over de geschiedenis van Antwerpen.
De bijnaam van de inwoners van Antwerpen kent iedereen: de Sinjorenstad staat bekend om zijn Sinjoren.
Sinjoren komt eigenlijk van het Spaanse woord señor, want Antwerpen was vroeger één van de meest Spaans aandoende steden. Het was de schrijver Brederode die de inwoners van Antwerpen spottend "señoren" noemde, omdat ze zich zo kleurrijk in de Spaanse stijl kleedden en zich net zo arrogant gedroegen als de Spanjaarden die ooit onze Lage Landen bezetten. Antwerpen werd door de Spanjaarden gezien als een ketterbolwerk. Er leefden lutheranen, wederdopers en calvinisten. Regelmatig werden er ketters verbrand.
Enkele belangrijke gebouwen zoals het stadhuis, de beurs, de kathedraal , de kerk Carolus Borromeus en het Rubenshuis zijn stille getuigen van deze Spaanse overheersing. De kathedraal, "De Vrouwe Cerck", is de grootste gotische kathedraal van De Nederlanden. Met de bouw werd begonnen in 1352 en pas na 170 jaar, in 1521 was het kunstwerk eindelijk afgewerkt. De Antwerpse beurs is waarschijnlijkste de oudste beurs van de wereld en het stadhuis is één van de mooiste gebouwen van de Lage Landen. De eerste steen van dit statige renaissancegebouw werd gelegd in 1561 en het was 4 jaar later al af.
De Lage Landen waren in die tijd een samenraapsel van zelfstandige gewesten die onder Karel de Vijfde een eenheid probeerde te worden. Natuurlijk moest dit gebied ook verdedigd kunnen worden tegen de altijd aanwezige vijandelijke troepen van de omringende landen. Daarom besloot men een vesting te bouwen: de zogenaamde Spaanse Omwalling.
Men begon er aan in 1542 en het waren vooral de vrouwen die het zware werk moesten doen. Zij kregen 2 stuivers per dag om de aarde aan te dragen. Ook toen al werden de vrouwen onderbetaald. De Spaanse omwalling lag waar nu "de Leien" zijn.
Enfin, ik sla nu een paar eeuwen over en ik beland in 1830. Belgie werd onafhankelijk en men besliste enkele jaren later dat er een nieuwe en betere verdedigingsgordel rond Antwerpen moest komen. De bouw van de Fortengordel begon. De afstand tussen de acht forten bedroeg ongeveer 2000 meter en zij lagen enkele kilometers verder van de Spaanse Omwalling. Tussen deze Fortengordel en de Grote Omwalling bevond zich het Verschanst Kamp waarin het Belgisch veldleger veilig kon bivakkeren. De forten moesten verhinderen dat Antwerpen onmogelijk gebombardeerd kon worden. In 1859 werd het plan goedgekeurd. Jaja, hadden die heren de vijand even onderschat!
Op 4 augustus 1914 vielen de Duitsers België binnen en bleken de Forten niet bestand tegen het brute oorlogsgeweld. Op 8 oktober werden de forten totaal vernietigd. Noch de betonconstructies, noch de pantserkoepels waren bestand tegen het zware artillerievuur waarover de Duitsers beschikten. Fort 4 kreeg een voltreffer en in paniek vluchtte het garnizoen naar veiliger oorden.
Aan zijn lot overgelaten moest Antwerpen op 10 oktober capituleren.
Ik zat op een bankje tegenover de poorten van het Fort, tussen de witte margrieten, de rode klaprozen en de blauwe margrieten. Te mijmeren. Mijn grootvader moet het overleefd hebben, anders had ik hier nu niet gezeten.
De dag na het onweerwas ik al weer aan de wandel met de hond. Tja, het leven gaat door en de hond en ik hadden een frisse neus nodig. Het regende zachtjes en het gezellig marktgedoe van het afgelopen weekend was precies een fata morgana geweest.
Antwerpen bood na het oorverdovende onweer een troosteloze, desolate aanblik.Verdwenen de marktdrukte, de overvolle terrasjes, de mensen die zich koesterden in het zonnetje en/of heerlijk genoten van een hapje en snapje.
Hetfelle onweerhadgisteren al de hele dag in de lucht gehangen terwijlik een lange wandeling op Linkeroever maakte, langs het Galgenweel. Er waren maar weinig wandelaars op de been. Op het water van het Galgenweel dobberde geen zeilboten en op enkele fanatieke zonnenkloppers na, waren de grasvelden zo goed als leeg. Men kon het naderend onheil als het ware op zachte voetjes voelenaansluipen. En ja, om plus/minus 23 uur brak de hel los. Het weerlicht was niet van de lucht; knetterende blikseminslagen rondom. Een trillende Chiara drukte zich tegen mijn toch ook lichtelijk trillende benen aan en zo zaten we samen op de rand van het bed. Onder het bed kruipen gaat niet, anders hadden we het zeker gedaan.
Omdat het straatbeeld zo´n troosteloze aanblik vertoonde, ging ik voor de ochtendwandeling met de hond het Stadspark in. Maar mensen toch, het park dat de laatste maanden zo mooi was geworden, zo goed onderhouden werd, leek niet meer op het park van gisteren. Prachtige, grote bomen lagen neergebliksemd en als luciferhoutjes tegen de grond geslingerd. Afgerukte takken alom. Wat een ravage. Ook de grote, wilde kastanjeboom voor het politiebureau aan de Van Eycklei was slachtoffer geworden van het tomeloze natuurgeweld dat vannacht over het park had geraasd.
Ik hoop dat de persoon van het schoon verdiep die deze blog leest, ook dit maal weer mijn mijmeringen zal lezen en er misschien voor kan zorgen dat daar een nieuwe, groene muur van bomen wordt geplant. Een mens zou in het park moeten kunnen vertoeven zonder eraan herinnerd te worden dat daar buiten het park, de boze wereld vlakbij op de loer ligt. Men zou alleen het groen van de struiken en bomen moeten kunnen zien, de blauwe lucht met witte wolken en de vijver met eenden en die ene gans;met tussen het struikgewas een eenzame kip die daar, Joost mag weten hoe,al enkele winters heeft overleefd en overal op de gazons ravottende konijntjes die, Joost mag weten, waar vandaan komen en kweken als de konijnen!
Op zaterdagavond 26/07/08 nam ik een besluit. Of het een goed of een slecht besluit was, laat ik in het midden. Een mens weet pas achteraf of zijn besluit het juiste is. Men merkt dat aan de gevolgen. Laten we zeggen dat ik een kloek besluit nam.
Morgenochtend, bij het krieken van de nieuwe dag, een zondag dus, zou ik de vensters van mijn woonkamer wijd open zetten. Niet om met volle teugen van het daglicht te drinken, maar om bepaalde zaken op straat te zwieren, zoals een televisietoestel, een dvd-speler, een videoapparaat, een play-station nummer 2, een laptop met muis, webcam en ubsstick en een stuk of zes afstandbedieningsapparaten, enkele modems en wie weet, in mijn overmoedige bui ook nog eens even een afgedankt gsm-toestel en een gsm-toestel in gebruik. Heel die moderne apparatuur staakt voor de zoveelste keer. Ik had er genoeg van!
Weg met al die ingewikkelde rommel. Ik heb boekenkasten vol met interessante romans die ik op mijn oude dag nog eens allemaal wilde herlezen; stapels boeken over astrologie, pendelen, kaartleggen en nog veel meer van die interessante, esoterische gerichte lectuur. Verder bezit ik prachtige boeken over schilderkunst, muziek, architectuur en niet te vergeten is er een schat aan informatie hoe mooi de wereld wel is! Enkele gedichtenbundels prijken zij aan zij met de 7 Harry Potterboeken. En de stadsbibliotheek van Antwerpen, om van te smullen, is niet ver af! Ik word weer een fervente lezer!
Omdat ik geleerd heb dat een mens beter eerst een nachtje gaat slapen alvorens het besluit definitief uit te voeren, ging ik naar bed alwaar ik een gevecht aanving tegen de opkomende tranen. Op mijn leeftijd moet je alle moeite van de wereld doen om die wereld een opgeruimd en zo een rimpelloos mogelijk gezicht te vertonen, een paar opgezwollen ogen kunnen daarin gemist worden; dus slikte ik mijn tranen in.
De zondag breekt aan. De modems flikkeren nog altijd naar hartelust van rood tot groen en omgekeerd.
Voor de rest blijft de hele mikmak zwijgen. Het scherm van de laptop blijft inktzwart; het scherm van de televisie flikkert sneeuw. Ik haal diep adem. Ik open de vensters. Ik haal nog eens diep adem.
Vanuit de Vogelenmarkt klinkt er geroezemoes. Vroege vogels lopen al met hun selder, wortelen en bloemen naar huis. Mijn maag knort en ik denk aan het heerlijk bruine broodje dat daar op één van de kleurrijke kramen op mij ligt te wachten. Toch maar eerst even een marktje doen?
Onder de nieuwe, immens grote luifel heerst een gezellige drukte. Verscheidene euro´s verhuizen van eigenaar een half uurtje later zit ik tevreden te smikkelen. Een grote bos heerlijk geurende rozen staat naast mijn bord. Het broodje smaakt me.
We zijn ondertussen een week later. Het heeft vannacht geweldig geonweerd.
De laptop is nog bij de Fnac. Het is wachten op goed of slecht nieuws. Harde schijf naar de vaantjes of niet?
kZal maar vast gaan sparen!
Verder ben ik inderdaad aan het lezen geslagen. Over Lucrezia Borgia en haar beruchte familie. In de 15e eeuw. Hoe ze toen leefden zonder al onze moderne spullen. Toen was het ook al één en ander, hoor! Familie, Thuis, The bold and the beautyful zijn er niks bij!
Lucrezia was de dochter van een eerzuchtige kardinaal die er van droomde ooit tot Paus gekozen te worden. Haar moeder was één van de vele minnaressen van deze kerkelijke hoogheid die het celibaat hoog in het vaandel droeg tijdens zijn openbaar leven, maar ditzelfde celibaat deftig aan zijn laars lapte wanneer hij zijn kardinaalhoed op het nachttafeltje zette. Jaja.
Dan heb ik ook nog een stukje gelezen in "Het Vonnis", een biografie over het leven van Hildegard Knef, ooit een beroemde, Duitse filmster, die zich duidelijk niet zo goed voelde in haar overigens mooi vel. Na het verslag van de zoveelste operatie, heb ik die kommer en kwel maar naar de Kringloopwinkel gebracht. Ik werd ziek van haar ziektes en ik besef dat mijn zorgen momenteel maar heel onbenullig zijn.
De play-station is naar mijn kleinzoon verhuisd (op zijn verzoek). Het televisietoestel heeft zijn moeder (mijn dochter), weer aan de praat gekregen. De andere apparaten volharden nog in den boze. Maar ja, het nieuws kan ik straks weer bekijken. Er zal wel het één en ander over het onweer te vertellen zijn.
Redelijk veel wordt mij gevraagd hoe dat nou precies zit met die Ascendant in de astrologie. Bijna iedereen kent naast zijn zonneteken, ook zijn ascendantsteken, maar men begrijpt het verschil niet goed en men weet ook niet goed waar die Ascendant vandaan komt. In heel eenvoudige woorden tracht ik hieronder dit begrip duidelijk te maken. Veel plezier ermee en als er nog vragen zijn, laat maar weten, hoor!
De Ascendant.
De aarde waar wij op leven, heeft een plaats in het heelal.
Rond de aarde is o.a. een gordel van sterren ontstaan waarin de Maan en de planeten bewegen. Deze gordel of riem, de dierenriem, wordt door astrologen in 12 energievelden verdeeld; de zogenaamde 12 dierenriemtekens. Ieder veld heeft een speciale energie, heeft een specifieke uitwerking op het leven op aarde.
De aarde zelf is ook in beweging en draait in 24 uur om haar as.
Zo komt het dat iedere plaats op aarde om de 2 uur (plus/minus), een ander dierenriemteken aan de horizon verschijnt, want er zijn 12 dierenriemtekens.
De Zon dringt met zijn energie, zonnestralen genaamd, door tot op de aarde en brengt alles tot leven.
Het jaargetijde doet de kracht van de Zon afnemen of toenemen. Het is natuurlijk niet zo dat de stralen van de Zon minder "sterk" zijn, maar door de seizoenswisseling (andere stand van de aarde tegenover de Zon), kan de aarde de Zonne-energie tijdelijk minder goed "opvangen".
In de zomermaanden staat de Zon het hoogst aan de hemel en geeft dus de meeste energie.
In de wintermaanden komen de zonnestralen minder krachtig over.
De 12 dierenriemtekens zijn onderverdeeld in 4 seizoenen.
De lentetekens zijn Ram, Stier en Tweelingen.
De zomertekens zijn Kreeft, Leeuw en Maagd.
De herfsttekens zijn Weegschaal, Schorpioen en Boogschutter.
De wintertekens zijn Steenbok, Waterman en Vissen.
Naarmate het seizoen wordt een nieuw mensenkind geboren in één van deze tekens. Men zegt dan bijv.dat de baby geboren is met de Zon in Maagd, of met de Zon in Vissen of met de Zon in Kreeft.
Tegelijkertijd komt op het tijdstip van geboorte, samen met de zonne-energie vanuit een bepaald dierenriemteken, ook de energie naar de jonggeborene vanuit het dierenriemteken dat op het tijdstip van geboorte aan de horizon verschijnt (opkomen/rijzen/ascendre). De zonne-energie bepaalt voor een groot deel het geestelijk karakter van de nieuwe mens; de energie vanuit de Ascendant bepaalt grotendeels het lichamelijke zijn. De behoeften en vorm van het lichaam. Deze twee gegevens vormen samen het gedragspatroon.
Een lichaamsbehoefte is bijv. de behoefte aan sport, of de behoefte aan huiselijkheid, de behoefte aan veel eten, de behoefte aan stilte, de behoefte om muziek te maken of te beluisteren, de behoefte aan rust of slaap, de behoefte aan drukte en beweging, en zo zijn er nog veel meer...... Een enkele maal vallen zonneteken, de geestelijke behoeften en Ascendantsteken, de lichamelijke behoeften, samen. Men kan bijv. Zon in Waterman (behoefte aan vrijheid, gelijkheid en broederschap)hebben en Ascendant Waterman (behoefte aan vrijheid, gelijkheid en broederschap) erbij krijgen;maar doorgaans is er een verschil tussen de energie van het Zonneteken en de energie van het Ascendantsteken. Dan begint het interpreteren/uitleggen/samenvatten van de astroloog hoe die twee verschillende energieën het leven en lot van de nieuwgeborene zullen beïnvloeden. Sommige energieën kunnen goed met elkaar overweg; anderen staan min of meer neutraal tegenover elkaar en anderen zijn elkaar vijandig gezind omdat ze allebei een totaal andere inhoud vertegenwoordigen.
Als voorbeeld: de ziel kan meditatieve behoeften hebben en het lichaam wil sporten. Dan krijgt men een verstrooide tennisspeelster of een voetballer die af en toe "afwezig" rondloopt en ja, dat loopt doorgaans niet zo goed af....
Om te beginnen zijn er6 extraverte tekens en 6 introverte tekens. De 6 extraverte tekens zijn mannelijk van aard, d.w.z. naar de buitenwereld gericht,en de 6 introverte tekens zijn vrouwelijk, d.w.z. meer naar het innerlijk leven gericht. De 6 mannelijke tekens zijn actief en handelend; de vrouwelijke tekens zijn meer afwachtend.
De 6 mannelijke tekens zijn: Ram, Tweelingen, Leeuw, Weegschaal, Boogschutter en Waterman.
De 6 vrouwelijke dierenriemtekens zijn: Stier, Kreeft, Maagd, Schorpioen, Steenbok en Vissen.
In onze maatschappij is het een pluspunt om als man de Zon in een mannelijk dierenriemteken te hebben en liefst ook een mannelijk Ascendantsteken en voor de vrouw is het beter om de Zon in een vrouwelijk dierenriemteken te hebben en een vrouwelijk Ascendantsteken. Anderzijds kan kan een vermenging van de mannelijke en de vrouwelijke juist voor hele speciale effecten zorgen die zowel het positieve als het minder positieve in een karakter kunnen benadrukken.
Om een zekere beeldspraak te gebruiken kan men in een horoscoop de Zon de burcht noemen en de Ascendant de toegangsbrug/ophaalbrug tot de burcht. In de burcht zijn verschillende zalen. In de grootste en belangrijkste zaal heerst de Zon. In totaal zijn er 12 zalen. In één van die zalen of huizen staat de Zon; dit is natuurlijk de belangrijkste zaal. In deze zaal heerst het geestelijke leven. De energie van de Zon is verbonden met wilskracht en levensmoed.
De toegangsbrug (het lichaam/het gedrag), wordt aan de buitenwereld getoond; de zalen liggen verscholen in de burcht en worden goed bewaakt.
De Ascendant of toegangsbrug wordt ook wel het Eerste Huis genoemd en de andere zalen zijn de 11 huizen van de horoscoop. Iedere zaal wordt beheerst door de energie van een dierenriemteken en in sommige zalen kan men ook één of meerdere planeten aantreffen. De zaal waarin de Maan geplaatst is, is natuurlijk ook een belangrijke zaal, want haar energie bezorgt de mens zijn emotioneel leven. Ook in de eerste zaal of Ascendant kunnen de Zon, Maan of één of meerdere planeten zich bevinden tijdens de geboorte. Sommige zalen zijn leeg, sommige zalen worden bewoond door de hemellichamen. In sommige horoscopen staan de hemellichamen op een kluitje; in anderen zijn de hemellichamen verspreid over alle huizen. Iedere horoscoop geeft een uniek persoon aan. Zelfs voor twee-of drielingen.
Zeer belangrijk:Inieder horoscoopthema schuilt een zielenniveau. Dit zielenniveau bestuurt de inhoud van de geboorte-horoscoop. Een hooggestemde ziel gebruikt de krachten op een andere manier dan een minder hooggestemde ziel ..
Dit is het moeilijkste onderdeel van de astrologie. Hier moet de intuïtie van de astroloog om de hoek komen kijken om het zieleniveau enigszins te bepalen.....
Bij het verstrijken der jaren bewegen de planeten zich, ieder op zijn eigen tempo, door de geboorte-horoscoop. Sommige planeten wandelen naar het volgende huis, anderen blijven er levenslang in wonen; een enkele maal kan een planeet terugwandelen (retrograde lopen). Sommige planeten blijven levenslang in hetzelfde dierenriemtekenen in dezelfde zaal staan, anderen gaan naar het volgende dierenriemteken en/of huis, en bij het ouder worden,naar nog een volgend dierenriemteken of huis. De retrogradeplaneten kunnen naar een voorgaand dierenriemteken terugwandelen of naar een voorgaande zaal. Deze veranderingen zorgen voor een verandering in het totaal karakterbeeld en voorwijzigingen tijdens de levensreis. Hieruit is de zogenaamde voorspellende astrologie ontstaan ..
De hond en ik zijn juist terug van een wandeling door het Stadspark van Antwerpen. Chiara heeft de nodige pieskes en kakskes gedaan en ik heb ondertussen mijn batterijen opgeladen aan al dat weelderig groen. De kastanjebomen hebben hun kaarsjes al weer gedoofd en ze zijn nu beladen met kleine, groene, stekelige balletjes, die in de herfst als roodbruine kastanjes voor mijn voeten zullen vallen. Wat is de natuur toch vrijgevig en overvloedig en mooi! En wat is het prachtig om in de seniorenleeftijd te zijn om van al dat natuurschoon op je gemak te kunnen genieten. Vandaag zijn het de bloesems van de jasmijn die de show stelen. Door hun witte schoonheid en hun bedwelmende geur.
Verleden jaar heb ik hier in mijn blog "Mijmeringen" nog behoorlijk gesakkerd op het gemeentebestuur van Antwerpen omdat het Stadspark er zo desolaat bijlag. Geen water in de vijver. Dus ook geen ganzen meer. Ik zie ze zo graag, die ganzen. En ja, hoor! Sinds gisteren waggelt er weer zo´n wit gevogelte in het park en vandaag zwom ze sierlijk, bijna als een zwaan, in het midden van de vijver.
Het water in de vijver staat nog niet hoog, maar het oogt al heel wat beter dan de afgelopen jaren. IJverige werklui hebben in het vroege voorjaar het slib aan de zijkanten uitgegraven, enfin, hun graafmachines deden dat!, en de natuur doet verder de rest. Hopenlijk komen er ook weer zwanen in het nu zo verzorgde Stadspark!
In het nieuwe park dat men op Linkeroever aan het scheppen is, zag ik verleden week ook al de eerste zwaan majestieus over het water glijden. Misschien telt hier ook het spreekwoord: als er een schaap (zwaan) over de dam is, volgen er meer.......
Antwerpen bezit een schilderachtig mooi stadhuis. Als de Antwerpenaar over de mensen spreken die in het stadhuis werken, spreken ze over "die van het Schoon Verdiep".
Er moet daar iemand op dat "Schoon Verdiep" mijn blog lezen, want mijn geklaag over het Stadspark is precies niet in dovemansoren gevallen. Er zijn nieuwe banken geplaatst.
De vuilnisbakken zijn vernieuwd; de voetpaden zijn gerestaureerd en de omgeving van het standbeeld voor de gesneuvelden heeft een heel ander uitzicht dan een jaar of twee geleden.
Toen werd het misbruikt als opslagplaats voor het gerief van de werken aan de nieuwe tunnels en voor de heraanleg van een heleboel straten daar in de buurt. Het zag er verschrikkelijk uit! Maar nu is het er vredig. Ook daar staan bankjes op een mooi aangelegd plein aan de voeten van het standbeeld waarop Koning Albert 1, gezeten op een gigantisch paard zijn soldaten tot vechten aanspoort, terwijl de gesneuvelden door vrouwengestalten worden betreurd. Een oorlogsbeeld op een vredig plein. Als mens moet je toch maar leven tussen al die contrasten....
Ik heb een brochure over het Stadspark en daarin heb ik gelezen dat het Stadspark vroeger veel en veel groter was. Koning Auto, die momenteel (gelukkig) weer gedregadeerd wordt, beheerste ooit het denken en plannen van "die van het Schoon Verdiep" waardoor o.a. het Stadspark veel van zijn pluimen verloor. De leien werden "omgetoverd" tot de De Rubenslei, de Quinten Matsijslei en de Van Eijcklei waarop bouwheren hun gang konden gaan en de flats als paddenstoelen uit de grond werden gestampt.
De geschiedenis toont aan hoe het park verschillende eeuwen een versterkte en vooruitgeschoven post was in de verdedigingsgordel rond de haven. Het was ook een lusttuin voor de middenstand die toen nog geen enkele openbare tuin had. Door de lusttuin liep een zuivere (!) watergracht met gras begroeide kanten die beplant was door hoge populieren en geknotte wilgen. Waar nu de Kievitsstraat en drukke Plantin en Moretuslei bezet worden door haastige chauffeurs van auto´s en bussen, zwommen destijds ganzen, zwanen en eenden en waarschijnlijk waren er ook veel kievitten. Onvoorstelbaar eigenlijk!
De Kievitsstraat heette vroeger Nonnenstraat, want de geboorte van het Stadspark is te danken aan de komst van Vrouwe Beatrix van Everingen die in 1279 met een stuk of vier nonnen op de plaats van het huidige stadspark neerstreek. Zij mocht van de toenmalige Deken van het Antwerps kapittel, Edius van Wijneghem, (bekende naam, hè?) daar op die grond een klooster stichten: het zogenaamde "Sint-Margrietendal", dat door de Antwerpenaars al vlug werd herdoopt in "Ternonnen".
Vrouwe Beatrix en haar nonnen zijn achterhaald door de moderne tijden. Geen teer klokgelui meer voor de vespers, maar toeterende claxons en gierende banden.
Toen ik midden in het leven stond met een druk gezin en een heleboel plichten, verzuchtte ik wel eens: "Oh, ik wilde dat ik naar een klooster kon vluchten; ik wou dat ik non geworden was."
Misschien heb ik een dikke 700 jaar geleden ook naar de kastanjebomen van het Stadspark gekeken en de bedwelmende geur van de jasmijn ingeademd. Misschien heb ik toen de zwanen en ganzen op de gracht bewonderd en was ik in een vorig leven Vrouwe Beatrix of één van haar nonnen. Je weet maar nooit! Een mens mag toch dromen, hè?
Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog een mijmering heb geschreven. Ik kan het niet verklaren. Misschien zit de verhuis er tussen; de veranderingen die zo´n verandering van woonst met zich meebrengt; een ander levensritme, en dan natuurlijk de lente; het mooie terrasjesweer ..
De computertoestanden zijn een beetje op de achtergrond geschoven. Het echte leven dringt zich op boven het virtuele leven en toch ik mis het contact met het blog-gebeuren. Ik mis de groetjes en het opbeurende commentaar van mijn trouwe blogbezoekers.
Terwijl ik dwaal door de zonovergoten straten in Antwerpen, door de bloesemende parken en geniet van een plaatsje in de zon op een gezellig terrasje, verlang ik ernaar om mijn klein leventje, mijn eigen klein alledaags leventje met mijn bloggers te delen, maar wanneer ik de prachtige volzinnen die door mijn hoofd en hart schieten in het bloesemende park of op dat heerlijke terrasje, aan de toetsen van mijn laptop wil toevertrouwen, weigeren mijn hersenen en mijn vingers.
De muzen hebben mij verlaten; de inspiratie is in rook opgegaan; Mercurius met zijn gevleugelde helm en voeten vliegt mij voorbij. Mercurius, de planeet van de communicatie, de planeet van het gesproken en geschreven woord; de planeet van het dierenriemteken Tweelingen die toevallig redelijk sterk staat in mijn horoscoop, laat mij in de steek.
Ik ben bovendien aan het (leg)puzzelen geslagen. Duizend stukjes die allemaal op de juiste plaats moeten worden gelegd. Dan zou het beroemdste schilderij ter wereld, namelijk De Nachtwacht op mijn puzzelmat moeten verschijnen. Bij het laatste bezoek van mijn kleinzoon mocht hij van mij in een speelgoedwinkel een bouwdoos uitzoeken. Aangezien zijn pappa helikopterpiloot is, was het niet verwonderlijk dat er een helikopter in spé over de toonbank zoefde. Terwijl de kleinzoon zich verlustigde tussen de voor hèm interessante bouwdozen, snuffelde ik tussen de puzzels. Een hele tijd geleden puzzelde ik veel. Ik werd er rustig van en kon tegelijkertijd nadenken over een bepaalde horoscoop die op dat moment moest worden uitgelegd. Eigenlijk puzzelde ik destijds aan 2 stuks tegelijk; een puzzel die onder mijn handen groeide en een puzzel die in mijn hoofd groeide.
Toen ik mijn huis moest verkopen, geplaagd door een gruwelijk proces, verdween mijn lust tot puzzelen (en nog voor een heleboel ander dingen!). Bovendien waren er in de Moby en in mijn hart geen plekjes om in alle rust met die dingen bezig te zijn.
Ik heb het proces gewonnen; blijf wel achter als een geplukte kip, want advocaten vragen eisen geweldige sommen maar ja, zo heeft iedere mens zijn problemen, nietwaar?
Ik kreeg enkele maanden geleden een boeiend boek onder mijn ogen dat over het leven van de wereldberoemde, Hollandse schilder Rembrandt van Rijn gaat. Dat leven is nu ook niet bepaald over rozen gegaan. Saskia, zijn echtgenote, de vrouw waar Rembrandt ontzettend veel van hield, is veel te jong gestorven. Ze kon het leven aan de zijde van die geweldige man niet aan! Maar ook het feit dat verscheidene van hun kinderen kort na hun geboorte, overleden, speelde een grote rol in haar levensmoeheid
Behalve al die persoonlijke tragedies, kende Rembrandt ook grote armoede. Zijn schildertalent werd door velen geroemd, maar door nog veel meer jaloerse lieden verguisd. Men begreep niet altijd zijn werk. Zijn relatie met Hendrikje Stoffels waar hij na het overlijden van Saskia, mee samen leefde, (foei toch in die preutse tijden!), deed hem veel klanten verliezen. Uit respect en liefde voor de nagedachtenis aan zijn eerste vrouw, wilde hij niet opnieuw huwen. Hendrikje accepteerde en begreep deze beslissing
Zijn schilderijen zijn nu fortuinen waard en zeker het beroemde doek De Nachtwacht.
De mannen van de nachtelijke schutters begrepen het schilderij ook niet. Ze eisten hun geld terug en het schilderij verdween op zolder.
Er staat namelijk een vrouw tussen al dat mannelijk geweld. Een vrouwelijke dwerg. Zij is de helderste, meest verlichte gestalte op het schilderij en trekt alle aandacht naar zich toe. Dat namen de schutters niet! Bovendien hangt er een dode haan aan haar middel, waarmee zij symboliseert dat zij de mannelijke arrogantie (het haantjesgedrag) aan haar laars lapt. Tja, Rembrandt, waarom deed je zo´n dingen? Om mee te draaien in de maatschappij weet je toch dat een mens moet horen, zien en zwijgen? Allemaal zaken waar de planeet Mercurius veel mee te maken heeft. Als ik er goed over nadenk, vermoed ik dat dit gegeven, het horen, zien en zwijgen momenteel ook in mijn leven een grote rol speelt. Die Mercurius toch; speels vliegt hij boven mijn hoofd. Ik krijg hem maar moeilijk te pakken .
Als jong meisje heb ik De Nachtwacht bezocht in het Rijksmuseum van Amsterdam. Ik vond het schilderij groot, imposant, mooi van kleur, maar ik heb destijds niet begrepen waarom het doek zo beroemd is. Ik was eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld in mijn verwachtingen!
Na een heel mensenleven, zit ik als seniorendame aan De Nachtwacht te puzzelen. Er gaat geen tweede puzzel meer door mijn gedachten. Wel een heleboel andere zaken; zaken die een jong meisje niet begrijpt en dat is maar goed ook!
Hèhè, de verhuis is achter de rug. Het leven begint weer zo´n beetje zijn normale gang te gaan. Mijn nieuwe woonst is op het eerste verdiep en heel gezellig.Ik geniet ervan om alles naar mijn zin een plaatsje te geven. Chiara, mijn trouwe viervoeter heeft een geweldige plek gekregen. Ze ligt in haar nest voor het venster en ze vindt het daar zo goed dat ze ´s nachts niet meer stiekem op het voeteneinde van mijn bed kruipt. Vanuit het venster hebben we zicht op de Vogelmarkt; door de Nederlandse bezoekers Vogeltjesmarkt genoemd en erg gewaardeerd! Veel vogeltjes zijn er niet meer. Een kraam of vijf misschien waar onze kleine gevederde vriendjes zitten te pronken in de meest bonte kleuren en waar een paar kippen, eenden en een enkele haan mistroostig op een nieuwe eigenaar zitten te wachten. De jonge hondjes en poezen mogen niet meer op de markt verhandeld worden, maar er zijn enkele dierenwinkels in de buurt en ja, ik zie ieder weekend toch hoe zo´n klein diertje in de armen wordt genomen, geknuffeld en gekocht. Ik hoop dan altijd maar dat het nieuwe tehuis een goed tehuis zal zijn, want het schattig puppyke wordt niet vanzelf proper en gehoorzaam. Daar komt veel werk en geduld bij kijken. Ik woon nu nog dichter bij het Centrum en bijna dagelijks flaneer ik over de Meir en Keyzerlei. Het is daar altijd een gezellige bedoening. Antwerpen is jarenlang een grote bouwwerf geweest, maar uiteindelijk mag het resultaat gezien worden en zijn de verhoopte bezoekers, zoals kooplustige mensen en kooplustige toeristen aanwezig. Het is niet direct mijn grootste hobby om in een kooplustige massa rond te kuieren, maar het weer is zo slecht dat ik de parken vermijd en mij veilig op de trottoirs voortbeweeg. Zodra Chiara ook maar een plasje water of een hoopje modder ziet, trekt ze mij daar met alle macht naar toe. Ze moet en ze zal zich in de nattigheid wentelen!
Het is spijtig dat we niet in het park kunnen wandelen, want de natuur is haar lentekleed aan het aantrekken. De treurwilgen vind ik het mooist nu. Teergroene sliertjesversieren de takken en maken van iedere boom een schilderij. De tulpenbomen dragen hun bloesems, maar door het slechte weer komen de witroze bloemen niet tot hun volle schoonheid.
De Paasbloemen trokken zich nergens wat van aan. Die bloeiden geel/brutaal overal waar je maar keek. In de tuinen, in de parken, op de vensterbanken en ze kleurden de Vogeltjesmarkt geel!
Enkele jaren geleden maakte ik een gedichtje over de Paasbloem in mijn kleine stadstuin van 5 meter op 7. Die tuin heb ik nu niet meer, maar het gedicht nog wel. Het is nog steeds actueel en dat is heel erg .
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Het is een eeuwigheid geleden dat ik nog aan mijn "Mijmeringen" gewerkt heb. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste is het zo dat commentaar op hetgeen je schrijft en doet niet achterwege blijft. Ik heb het er als persoon nogal moeilijk mee om te ervaren dat sommige mensen alles, maar dan ook alles wat je doet afkeuren. 
Hèhe, de feestdagen zijn achter de rug. Met veel plezier heb ik begin December de kerstversiering aangebracht en vandaag heb ik weer met veel plezier alles terug opgeborgen; tot volgend jaar. 
Hallo beste bloglezers,
Dag Bloggers,
Beste bloggers,
De Nachtwacht
Ik ben Cauwe Marijcke
