Beste bloggers,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier heb zitten "mijmeren". Niet dat ik ondertussen heb stilgezeten met mijn mijmeringen, maar ik kreeg ze niet op papier, in dit geval, niet op het scherm. Er was veel te mijmeren. Ik denk dat ik redelijk "open" ben in mijn gemijmer, maar bij sommige zaken heb ik het gevoel dat er niet over gepraat mag worden. Sommige zaken liggen te gevoelig....
Wel wil ik kwijt dat het leven in de Moby verleden tijd is. Iemand anders rijdt er nu met mijn "schat".
Ik wil hierover ook niet te veel details loslaten, maar pijn doet het wel, hoor!
In heel Vlaanderen geen mens (lees man!) te vinden die met mij in het avontuur wilde trekken en aangezien mijn zoon Frank, die mijn chauffeur en technieker was, het nu te druk heeft om nog met zijn oude moeder op te trekken, zit ik weer braafjes op een appartementje, als een vogeltje in een kooi. Maar ik klaag niet, ik woon er graag, maak urenlange wandelingen met mijn hond Chiara en probeer mij weer op het schrijven en dichten toe te leggen.
Maar het was precies of ik "droog" stond. Er kwam geen letter op het scherm.
Wellicht was ik voor de zoveelste keer teleurgesteld in de mensen en moest ik dit even verwerken.
Geen enkel verwijt naar mijn zoon toe, hoor! Het is prachtig geweest en ik ben hem zeer dankbaar voor die drie aangename en avontuurlijke jaren. Er zijn mensen die het met minder aandacht en liefde moeten stellen...ik hoor en zie ze genoeg tijdens mijn consulten door de jaren heen. Sommige mensen, vooral veel vrouwen, krijgen niets van het leven. Geen man, geen kinderen, geen avontuur....Ik heb veel gekregen, veel liefde, veel aandacht, veel verrassingen, zowel mooie als moeilijke...
Veel seniorenmannen willen maar enkele dingen heb ik ondervonden: dat is praten over seks en het proberen te doen; (ze zijn gek op de Viagrapil en ik gruw daarvan!); ze houden van veel eten en kweken zodoende dikke, onsmakelijke buikjes en een veel te hoog cholesterolgehalte. Verder zitten de heren op leeftijd liefst voor de televisie! Ze friemelen graag onhandig aan je lijf in plaats van aan de knopjes in de mobilhome. Tja, dan heb ik wel andere verlangens....
De leuke mannen die wel graag avonturieren zijn blijkbaar allemaal bezet en ik heb ondervonden dat wanneer de vrouw met het getal zeventig te maken krijgt, zij precies een besmettelijke ziekte heeft opgelopen. Alsof er geen frisse, aantrekkelijke Oma´s zijn!
Maar geen gezeur; het was een mooie tijd, de mobilhome-tijd en aan alle mooie liedjes komt nu eenmaal een einde. Ik ben in de herfst van mijn leven en daarom volgend gedicht:
HERFST
Wees stil, mijn haastig hart,
want de herfst is gekomen.
Zijn vaardige vingers verven de blaren der bomen
tot opvlammend goud, geel en diep donkerrood.
Nog even blijven ze leven. Dan vallen ze neer. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart,
want de herfst en zijn makkers,
de wind en de regen, razen over weiden en akkers.
Zij kneuzen de bloemen die de zomer bood.
Nog even blijven ze leven. Dan bloeien ze uit. Ze zijn dood.
Wees stil, mijn haastig hart,
want de herfst en zijn knechten
zijn tussen de struiken hun wreedglanzend web aan het vlechten
dat insecten stiekem tot uitrusten noodt.
Nog even blijven ze leven. Dan sterven ze stil. Ze zijn dood.
Maar:
Luister, mijn haastig hart,
wanneer jouw herfst is gekomen
verven zijn vaardige vingers de diepste dromen
opnieuw van groen tot goudgeel en diepdonkerrood.
Eeuwig zullen dromen leven,
eeuwig zal de stormwind razen
eeuwig zal de schoonheid van bloem en blad de mens verbazen.
Wordt weer een nieuw en glanzend web geweven...
Kom tot rust, mijn haastig hart,
leg terzij je angst en smart.
Er is geen dood.
Het is de kringloop van het leven.
Marijcke Cauwe.
|
Ik ben Cauwe Marijcke
