Veertien jaar lang begint mijn dag met het uitlaten van mijn labrador, die ik in deze koude ochtend ver van mijn bed zou willen plaatsen. Onwillig en treutelig verruil ik mijn pyjama voor wandelkledij op een koude februari-ochtend. Ik vraag me af wat de buren van mijn outfit zullen denken. Twee dikke lange broeken, drie warme truien, een vest met een idiote puntcapuchon, een totaal uit de mode kniehoge nepbontjas. Dit alles maakt van mij een vreemdsoortige figuur die over de met rijp bedekte grond, op oude afgetrapte sportschoenen van mijn kleinzoon, achter de hond aansukkelt. Een plastieken zakje voor het kakje in aanslag. De wind bijt ongenadig in mijn neus die prompt laat voelen dat ie gesnoten wil worden. Het stuk grond waarop ik loop is het dak van 'de konijnentunnel', zoals de ondergrondse pijp wordt genoemd die Antwerpen-centrum met het buitengebeuren verbindt. Onder mijn voeten raast het verkeer in een smalle tweebaanspijp. 's Morgens verdringen de auto's zich om zich in het stadsgewoel te storten, 's avonds spuwt 'de konijnenpijp' al dat 'gespuis' weer naar buiten.
Het ruikt lekker fris, naar de geur van de Schelde, van de aarde en de bevroren regen. Ik weet : in de tunnel stinkt het van jewelste. Konijnen zouden allang hun pijp breder gemaakt hebben of verhuisd zijn naar rustiger oorden. Maar waar kan een bevolking van meer dan half miljoen mensen naar toe? Bovendien Antwerpenaren zijn trots op hun stad, het historisch erfgoed, Rubens, haven, Grote Markt met Brabo, de legendarische fontein waar iedere toerist op de foto wil. Je krijgt ze met geen stok buiten. Ik heb het geprobeerd maar was na zes maanden heimwee terug. Op Antwerpen-Linkeroever waar rust en stilte heerst tussen de moderne hoge flatgebouwen boven op de tunnel. De kak is gedraaid. Op naar koffie nu.
Raak me niet aan want ik ontdooi van ijspegel tot natte zooi streel niet mijn lenden raak me niet aan het geeft ellende laat mij hangen hier in de kou voor ik smelt tot verlangen naar jou.
Raak me niet aan want ik ontdooi van ijspegel tot natte zooi.
Woedend was ze naar het meer gefietst. Tegen het rimpelloze water, de onbeweeglijke riethalmen en de onverstoorbare eenden vertelde ze haar verdriet. De vrede van de natuur kalmeerde haar. Ze keerde terug. Maar tegen welke boom had ze haar fiets geworpen? Geen fiets te zien. Wel een wandelaar die ging meezoeken en haar thuis wilde brengen. Maar hij reed dieper het bos en begon handtastelijk te worden. Niet in paniek raken, dacht ze en begon te lachen. “Jij wilt toch niet met mij vrijen, hè? Daar is niks aan! Ik ben in de veertig en heb vier bevalllingen achter de rug.” De opdringerige mond en handen vielen stil. Ruw trapte hij haar uit de wagen. Jankend liep ze terug.
De drie Gratiën. Aglaia, de godin die schoonheid en glans vertegenwoordigt, Euphrosyne de godin die vreugde weergeeft en Thalia die de godin het opbloeiend geluk symboliseert, vormen samen “De drie Gratiën. Veel kunstenaars, onder andere Peter Paul Rubens, wiens standbeeld op de Groenplaats van Antwerpen prijkt en veelvuldig door schijtende duiven wordt bevuild, was een grote bewonderaar van dit vrouwelijk trio. Hij schilderde hen in hun pure naakte weelderige schoonheid. Ook Rafaël Santi vereeuwigde hun blanke borsten en dijen. In hun sierlijk opgeheven handen rust de appel die de eerste vrouw op aarde haar partner aanbood. De drie gratiën, wie kent ze niet? Wat maar weinig mensen weten is dat er een vierde gratie bestaat. Haar naam is Peitho. Deze godin is de verleidelijke appel in het godinnenmandje. Haar drie zusters doen alle moeite om Peitho in de vergeethoek te doen belanden. Zodra Peithon verschijnt trekt zij alle mannenogen naar haar sensueel wiegende heupen en zacht schommelende borsten. Op een dag hebben de drie gratiën er schoon genoeg van. Ze kunnen het niet meer verdragen dat mannenogen zich vergelustigen in de schoonheid van Peithon en hun gratie niet opmerken. Ze scholen zich om tot wraakgodinnen. Ze broeden een gruwelijk plan uit waarin giftige appels, blinddoeken en bezemstelen een grote rol spelen. Het is maar dat U het weet wanneer U volgend bericht onder ogen krijgt: 'Bij het uitproberen van zijn drone met ingebouwde camera ziet de boerenzoon een lijk in het korenveld. De dode man is gekleed in een smoking en hij is geblinddoekt.
De schrijfopdracht van Schrijven On Line van deze week. Schrijf een verhaal van maximum 300 woorden. De laatste alinea moet de zin zijn die wij hier laten zien. Schrijf wat eraan vooraf gegaan is.
Dit kwam er uit mijn fantasie.
De drie Gratiën.
Aglaia, de godin die schoonheid en glans vertegenwoordigt, Euphrosyne de godin die vreugde weergeeft en Thalia de godin het opbloeiend geluk symboliseert, vormen samen “De drie Gratiën. Veel kunstenaars, onder andere Peter Paul Rubens, wiens standbeeld op de Groenplaats van Antwerpen prijkt en veelvuldig door schijtende duiven wordt bevuild, was een grote bewonderaar van dit vrouwelijk trio. Hij schilderde hen in hun pure naakte weelderige schoonheid. Ook Rafaël Santi vereeuwigde hun blanke borsten en dijen. In hun sierlijk opgeheven handen rust de appel die de eerste vrouw op aarde haar partner aanbood. De drie gratiën, wie kent ze niet? Wat maar weinig mensen weten is dat er een vierde gratie bestaat. Haar naam is Peitho. Deze godin is de verleidelijke appel in het godinnenmandje. Haar drie zusters doen alle moeite om Peitho in de vergeethoek te doen belanden. Zodra Peithon verschijnt trekt zij alle mannenogen naar haar sensueel wiegende heupen en zacht schommelende borsten. Op een dag hebben de drie gratiën er schoon genoeg van. Ze kunnen het niet meer verdragen dat mannenogen zich vergelustigen in de schoonheid van Peithon en hun gratie niet opmerken. Ze scholen zich om tot wraakgodinnen. Ze broeden een gruwelijk plan uit waarin giftige appels, blinddoeken en bezemstelen een grote rol spelen. Het is maar dat U het weet wanneer U volgend bericht onder ogen krijgt:
'Bij het uitproberen van zijn drone met ingebouwde camera ziet de boerenzoon een lijk in het korenveld. De dode man is gekleed in een smoking en hij is geblinddoekt. Rondom het lijk staat alle koren nog overeind, er leidt geen spoor van platgetrapte halmen naartoe.' Aglaia, de godin die schoonheid en glans vertegenwoordigt, Euphrosyne de godin die vreugde weergeeft en Thalia de godin het opbloeiend geluk symboliseert, vormen samen “De drie Gratiën. Veel kunstenaars, onder andere Peter Paul Rubens, wiens standbeeld op de Groenplaats van Antwerpen prijkt en veelvuldig door schijtende duiven wordt bevuild, was een grote bewonderaar van dit vrouwelijk trio. Hij schilderde hen in hun pure naakte weelderige schoonheid. Ook Rafaël Santi vereeuwigde hun blanke borsten en dijen. In hun sierlijk opgeheven handen rust de appel die de eerste vrouw op aarde haar partner aanbood. De drie gratiën, wie kent ze niet? Wat maar weinig mensen weten is dat er een vierde gratie bestaat. Haar naam is Peitho. Deze godin is de verleidelijke appel in het godinnenmandje. Haar drie zusters doen alle moeite om Peitho in de vergeethoek te doen belanden. Zodra Peithon verschijnt trekt zij alle mannenogen naar haar sensueel wiegende heupen en zacht schommelende borsten. Op een dag hebben de drie gratiën er schoon genoeg van. Ze kunnen het niet meer verdragen dat mannenogen zich vergelustigen in de schoonheid van Peithon en hun gratie niet opmerken. Ze scholen zich om tot wraakgodinnen. Ze broeden een gruwelijk plan uit waarin giftige appels, blinddoeken en bezemstelen een grote rol spelen. Het is maar dat U het weet wanneer U volgend bericht onder ogen krijgt:
'Bij het uitproberen van zijn drone met ingebouwde camera ziet de boerenzoon een lijk in het korenveld. De dode man is gekleed in een smoking en hij is geblinddoekt. Rondom het lijk staat alle koren nog overeind, er leidt geen spoor van platgetrapte halmen naartoe.'
LEKKER LUI 21 juni 2017 | 120w | Marijcke Cauwe | Toevoegen aan leeslijst | Aantal waarderingen 10 |
Rosa ligt in de hangmat in de schaduw van de bomen. Ze is heerlijk ontspannen. Vandaag: niets moet, alles mag. Geen ratrace, geen file, geen zorgen voor … Het is vakantie. Ze kan doen als een luie kater. Spinnen van genot. Waarom spint een kat? De wetenschap heeft er geen verklaring voor. In een kattenkop speelt het woord Xylolatrie geen enkele rol. Tot voor kort speelde het ook geen rol in Rosa’s hoofd. Nu duikt het woord af en toe op in haar soezig hoofd. Het verstoort haar tevreden stemming. Aanbidding voor een houten afgodsbeeld, zou de verklaring zijn. Rosa draait zich om in haar hangmat waardoor er een schommeling ontstaat. Nee, ze doet deze week lekker niet mee met 120W.
Het is een dikke twee jaar geleden dat ik nog een tekst geplaatst heb hier op het blog. Het inloggen lukte niet meer. Ik werd het proberen inloggen zo moe dat ik mij op andere schrijfmodules gericht heb. Toch kan ik mijn "Mijmeringen" niet vergeten en zie met behulp van een vriendelijke persoon ben ik uiteindelijk toch weer "binnen" geraakt.
We zullen proberen de draad weer op te pakken.
Zoals U kunt lezen in mijn blog dat gestart is op 23/04/2006 verloopt mijn leven niet van een leien dakje. En het houdt niet op ondanks dat er weer wat jaartjes erbij op de teller staan. Er zijn enkele verhuizen bij gekomen, maar het heimwee naar Antwerpen maakte me zo ziek dat ik op slag en stoot terug in onze stad aan de stroom ben.
Voorlopig hebben wij, de hond Chiara en poes Vondeling en ik een warm onderkomen aangeboden gekregen bij mijn jongste dochter die op de linkeroever van de Schelde woont. Op vijf minuten wandelen kan ik aan mijn geliefde rivier staan en de magnifieke sky-lijn bewonderen. Die ondertussen net zoals ik, er anders uitziet. Het verschil zit in de hoogte. De gebouwen aan de rechterkant worden steeds hoger en ik ben een beetje gekrompen. Zodra de gelegenheid zich aanbiedt ga ik op een bankje aan het water zitten. Ik lees of zit zo maar wat te zitten. Kijken naar de voorbijgangers. Of zo maar wat dromen.
Er is namelijk een groot verschil met een paar jaar terug. Trouwe labrador Chiara is een oude dame geworden met stijve gewrichten en wil niet meer wandelen. Ik mis haar gezelschap. Het is een hele aanpassing om zo maar in je eentje naar het golvende water, de drijvende wolken en de zwemmende eendjes te kijken. Enfin, het zal wel weer wennen. Ik heb me in het leven tientallen malen moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden. Dit kan er nog wel bij.
Eén van de andere schrijfmodules die ik begerig naar me toe trek is www.120W.be. Sinds enkele weken stuur ik korte stukjes in. Het verhaal mag niet meer en niet minder dan 120 woorden tellen. Er wordt één woord opgegeven dat in de tekst moet voorkomen. Ik moet zeggen het is een nieuwe uitdaging. Ik heb de neiging om meer dan 120 woorden te schrijven. In het begin dacht ik : wat kun je nu overbrengen dat de lezers plezier doet of in spanning houdt, in zo weinig woorden. Het lukt wonderwel. Iedere week is er een winnaar die een zogenaamde digitale "beker" krijgt. De lezers kunnen een hartje geven als ze teverdeb zijn over het verhaal. In de dere week was het al raak. Ik heb een "beker" gekregen voor het verhaal : Lekker lui. Het woord dat er in verweven moest worden is, schrik niet, xylolatrie. Hieronder volgt het bewuste winnende verhaal.
De laatste tijd vraag ik mezelf dikwijls af wat het in Godsnaam is dat Europa toch zo aanlokkelijk maakt. De naam van dit op één na kleinste werelddeel schijnt afkomstig te zijn uit een Assyrische taal en betekent “zonsondergang” of “westen”. Andere bronnen vermelden dat Europa een godin was uit de Griekse mythologie. Misschien vandaar het actueel fenomeen waarin Europa Griekenland uit het financiële slijk moet trekken, dit terzijde.... Zo ver ons oog reikt in de geschiedenis is Europa altijd al een lekker hapje geweest om in te bijten. In de achtste eeuw kwamen de gevreesde Vikingen/Noormannen onze contreien al plunderen. In de wereldvermaarde stripreeks “Eric de Noorman” door de cartoonist/historicus G. Kresse, geïnspireerd op de beroemdste veroveraar uit de Scandinavische landen worden de plundertochten uitvoerig beschreven Normandië in Frankrijk draagt nog steeds de naam van deze veroveraars. In Engeland zijn er hele oorlogen uitgevochten om stukken land die de Noormannen zich hadden toegeëigend, terug bij hun Koninkrijk in te lijven. Later in de geschiedenis, in 1588 om juist te zijn, onder het bewind van de Spaanse koning Filips ll, kregen we bovenop het wrede gezag van landvoogd Alva, het onwelkome bezoek van de onoverwinnelijke vloot “De Armada”. Hier betrof het niet alleen de bezittingen van de bewoners van de lage landen, al waren die rijkdommen niet te versmaden Vooral het Katholieke geloof werd de burgers door de strot geduwd. Nog later kwam Napoleon een kijkje bij ons nemen. Ook Hitler had belangstelling. Gelukkig was er de invasie in (lach niet) Normandie¨. De zee, die Europa en zeker deze lage landen zo aantrekkelijk maakt, bracht al veel hebberige, vreemde vogels. De volgende invasie is bezig......
Brussel bij hoog en laag. In zeldzame nachten gebeuren er in Brussel wel eens zaken die heel ongeloofwaardig overkomen. Niemand gelooft mij wanneer ik vertel wat ik onlangs op de avond van een mooie lentedag meemaakte. Op die bewuste avond hing er boven Brussel een nevel waarin de geuren van bloesems vochten tegen de geur van de uitlaatgassen. Zoals gewoonlijk was de stad een broeinest van activiteiten geweest. In de tunnels had het verkeer onophoudelijk zijn geronk tegen de tunnelmuren gesmeten. Op de straten en pleinen was het een komen en gaan geweest van mensen uit ontelbare culturen en milieus, druk bezig met hun daagse handel en wandel. De gevolgen van de toren van Babel duidelijk hoorbaar in een onwaarschijnlijke kakofonie van talen. In de kantoorgebouwen en fabrieken ratelden de machines en werktuigen. In het luchtruim lieten de vliegtuigen naast een witte rookpluim een wolk van luchtvervuiling achter. Door omstandigheden gedwongen leef ik in de hoofdstad van België. Gelukkig moet ik mij niet in de wriemelende mierenhoop storten en kan ik enigszins rustig op mijn appartement de dag doorbrengen. De ventilator had de hele dag zijn lied gezongen, maar hij zorgde ervoor dat de temperatuur draaglijk bleef. Ik was niet gestoord door burenruzies of lawaaierige kinderen in het trappenhuis. Kortom, behalve het gezang van de ventilator en het eenzame gefluit van een kanarie een paar huizen verderop, was het stil gebleven. Ik doe thuiswerk en ik was goed opgeschoten. De berg van paperassen was geslonken tot een normaal peil. Tevreden had ik de laptop afgesloten. De arbeid van vandaag zat er op. Het werk van de maand Maart was tot een goed einde gebracht. Ik besloot een kleine wandeling te maken, richting Kleine Zavel. In het groen dat de groenvoorziening rond het standbeeld van de Graven Egmond en van Van Hoorne heeft aangelegd staan een paar houten bankjes. Op een van die bankjes zit ik regelmatig zo maar een beetje te zitten. Te mijmeren, te dromen, och ja, ik vind daar een stukje rust en vrede. Het stadslawaai dringt niet zo door, er komen maar weinig mensen voorbij en in de zomer geven de paars bloeiende rododendrons kleur en geur aan het pleintje. Een enkele toerist neemt wel eens een foto van het standbeeld en soms houdt er aan hun granieten voeten een koppeltje halt om elkaar lieve dingen toe te fluisteren en/of een kusje te wisselen. Ik zie dat graag. Het doet me denken aan mijn eigen jonge, verliefde jaren, lang geleden.... De twee Zuid-Nederlandse graven, Egmond en Van Hoorne staan zwijgend, versteend en imponerend op hun plek. Egmond was stadhouder van Vlaanderen en Van Hoorne zijn trouwste vriend en aanhanger. Beiden staren hooghartig over het Brussels gewemel heen. Ook in hun tijd woedden er oorlogen die als achtergrond het geloof hadden. Na de Beeldenstorm, die de Nederlanden had geteisterd in 1566, een volksopstand van de Calvinisten tegen het katholieke geloof dat Alva hen met ijzeren hand door de strot duwde, weigerden deze hoge edellieden te vluchten. Zij veroordeelden heftig de Beeldenstorm waarbij de katholieke kerken en gebouwen werden geplunderd en vernield, maar ze waren ervan overtuigd een compromis te kunnen sluiten tussen Alva, de Spaanse landvoogd en de Prins van Oranje. Het liep helemaal verkeerd. In 1567 werden zij beschuldigd van hoogverraad. In 1568 werden zij op de Grote Markt in het openbaar terechtgesteld. Onthoofd. U ziet, er is nog maar weinig veranderd in deze zogenaamde “veranderende wereld” De schemering daalt over het plein. Ik besluit een eindje verder te wandelen en neem op mijn manier afscheid van het standbeeld. Ik tik met mijn hand tegen de rand van mijn hoed en kijk op naar hun gebeeldhouwde gezichten. Dan treft mij de verrassing van mijn leven. Van Hoorne geeft me een knipoog en Egmond steekt bij wijze van groet zijn sabel in de lucht. Van verbazing plof ik terug op het bankje en knijp mijn ogen stijf dicht. Wanneer ik ze weer open doe staan de twee heren heen en weer te wiebelen op hun voetstuk. Ze houden elkaar in evenwicht, juist zoals ze tijdens hun leven deden. Elkaar steunen bij hoog en laag. Zonder er bij na te denken snel ik naar de graven toe en reik ze mijn helpende handen totdat ze zwaar ademend van de geleverde inspanning voor mij staan en mij uitvoerig bedanken2 voor mijn hulp. “Beste vriend”, zegt Graaf Egmond, “wij staan hier nu al jaren op deze van God verlaten plek te staan, zeg maar, in de vergeethoek, en wij wachtten op een persoon die ons wil helpen een diepe wens van ons te vervullen. “En zie, U bent gekomen!” De graven maken een lichte buiging voor me terwijl ze zwierig hun met pluimen versierd hoofddeksel voor me afnemen. Ik weet niet goed raad met mijn houding en tik dan nog maar eens beleefd tegen de rand van mijn hoed. Na deze plechtstatige begroeting voeren de heren mij naar het bankje en zetten zij zich naast mij. Ik zit in het midden en weet niet wat te denken van deze vreemde kennismaking. “Er is ons ten oren gekomen, in de loop der jaren”, zo begint Egmond zijn verhaal, “dat zich in deze stad een standbeeld bevindt waar mensen uit alle uithoeken van de wereld naar toe komen om het te bewonderen. U begrijpt dat wij daar enigszins afgunstig op zijn. Wat heeft deze man, wij hebben begrepen dat het om een mannelijk persoon gaat, gepresteerd, dat hij wereldberoemd is geworden? Onze kennis van de taal die in de zestiende eeuw in deze contreien werd gesproken is te beperkt om er achter te komen wie of wat deze figuur voorstelt.” Manneke” verstaan wij wel, maar wat betekent “pis?”” “Het schijnt,” zo vervolgt Graaf Egmond, “dat het beeld door drommen toeristen wordt bezocht. Op hoogtijdagen ziet het zwart van het volk en kun je over de koppen lopen. Ook heb ik horen vertellen dat “het Manneke” verschillende malen per jaar wordt gewassen en nieuwe kledij krijgt. Wij, mijn vriend en ik zouden graag willen dat U ons begeleidt naar dit fenomeen. Het is een prachtige nacht om een wandeling te doen. Niemand zal ons missen. Op dit nachtelijk uur zullen de toeristen wel in hun hotel zijn. Wilt U ons dit plezier doen?” Tja, en daar zat ik dan. Hoe kun je aan twee stijve, statige, Calvinistische graven uitleggen dat “het Manneke” inderdaad een manneke is, een kleine jongen die zonder schroom een plasje staat te doen. Een manneke dat onbeschaamd zijn piemeltje aan het volk toont. Met de onschuld eigen aan een kind. Heel lang geleden was het plassende jongetje een vertederend detail van een grote fontein die in het hart van Brussel helder klaar water in het zonlicht spoot. Onderdeel van de toenmalige watervoorziening. De fontein overleefde het oorlogsgeweld van de Tachtigjarige Oorlog niet. De plassende kleuter bleef echter ongedeerd en werd min of meer tot geluksbrenger verheven. De Brusselaars aanbaden het vrolijke kind, zette het op een verhoog en zie daar “Manneken Pis” was geboren. Calvinisten stonden bekend om hun gestrengheid. Het leven was een zeer ernstige zaak en onderwerpen zoals seksualiteit waren totaal taboe. Menig totaal onwetend bruidje is zich tijdens de huwelijksnacht een bult geschrokken alhoewel de vrijpartij zich onder de lakens afspeelde, met uitgedoofde kaars op de nachttafel. Bovendien hadden de geliefden een strijd te voeren tegen ingewikkelde hansops. 2 Ik voelde me even onwetend als de angstige bruidjes. Want hoe zouden de heren hun geslacht destijds genoemd hebben? Het woord “penis” leek me te encyclopedie-achtig en het woord “lul”durfde ik niet in de mond te nemen! Ik nam het besluit de graven mee op sleeptouw te nemen en ze voor het voldongen feit te zetten. Het was niet ver lopen naar de hoek van de Stoofstraat en de Eikstraat waar het bronzen beeldje dag en nacht staat te wateren. Dan konden ze daar met eigen ogen aanschouwen waarom hele volksstammen staan te glunderen. Dat de aristocraten er niets van zouden begrijpen interesseerde mij niet, want ook ik versta de hele heisa rond dit beeldje niet. Misschien zou ik de legende kunnen vertellen hoe in 1142 de kleine, tweejarige Duke Godfrey lll van Leuven in een mand aan een boom werd gehesen om zijn soldaten aan te moedigen en vrijmoedig de vijandelijke troepen nat pieste, waardoor hij de jongste oorlogsheld ooit werd. Een andere legende vertelt hoe een voornaam Brussels magistraat zijn zoontje tijdens straatgevechten uit het oog verloor en hem drie dagen later terugvond in de zo karakteristiek plassende houding. Uit dankbaarheid schonk hij aan de stad Brussel de kleine in brons gegoten jongen. De twee graven staarden verbouwereerd naar het plassende jongetje. De maan die het schouwspel niet wilde missen was ook van de partij en liet het kind glanzen in zijn licht. Het was stil op het plein. Je kon een speld horen vallen. De stilte werd verbroken doordat de heren elkaar bulderend van het lachen op de schouder sloegen. Daarna trokken ze hun degens en daagden elkaar uit in een speels schermgebeuren waarbij hun wapens een oorverdovend lawaai maakten. Nu was ik het die als het ware versteend stond toe te kijken. Waren de heren gek geworden? Of was ik het? In ieder geval: ze schenen het een goede grap te vinden. Even plotseling als het gelach begonnen was, stopte het. De graven trokken hun gezicht weer in de strenge plooi en liepen met hun verstijfde ledematen naar de Grote Markt. Op de grote Markt was alles rustig. De gevels baadden in het maanlicht; het stadhuis stond er onbeweeglijk in zijn grandeur. Een enkele ster flonkerde in het diepzwart van de nacht. Vermoedelijk op de plaats waar hun executie had plaatsgevonden, namen de mannen hun hoofdtooi af, legden hun wapen neer en knielden op de kasseien. Hier had ooit hun bloed gevloeid, hier waren ze samen in de dood verenigd. Zij waren hooggeplaatste staatsmannen geweest. Hun einde op het schavot een lage val die niet verdiend was. Zij waren trouw aan hun principes gebleven, trouw aan het Huis van Oranje, trouw aan hun God. Voor mijn verbaasde ogen verdween hun silhouet, loste op in de inktzwarte nacht. De maan was achter de stille, wachtende gevels gekropen. Iemand trok aan de mouw van mijn mantel. Ik keek naar beneden. Een kleine, naakte jongen trok me naar zijn standplaats. Ik tilde hem op en zette hem op zijn sokkel. “De graven hebben toch nog eens goed gelachen, hè?”, zei hij. Op weg naar huis zag ik de edellieden onbeweeglijk op hun plek staan. Ik zette mij op het bankje om te bekomen van de gebeurtenissen. Ik bleef zo lang zitten tot het licht van een nieuwe dag zich aankondigde. De eerste van de volgende maand.
Sinds een paar maanden heb ik een vriendin. Het is mijn eerste grote liefde. Voor haar heb ik wel eens voorzichtig enkele andere meisjes benaderd, maar op de één of andere manier brak de kennismaking weer af. Het deed een klein beetje pijn, maar na een paar weken was mijn liefdesverdriet weggeëbd. Maar nu heb ik dus een vaste vriendin; we hebben verkering, zoals dat benoemd wordt. Ze houdt van mij en ik ben stapel op haar. Hoewel onze liefde doorgaans als kalverliefde wordt afgeschilderd, voel ik diep van binnen dat onze liefde meer is dan dat. Hoe zou zoiets moois als nu tussen mij en mijn meisje opbloeit teniet kunnen gaan? Ik heb wel gehoord en gelezen dat liefdes bloeien, groeien en vergaan, maar ik kan dat niet aannemen. Wanneer ik in haar grote, grijze ogen kijk voel ik me helemaal verloren. Ik wil niets liever dan verdrinken in die mooie ogen. Dichters en schrijvers laten geliefden dikwijls in elkaars ogen verdrinken en ik begrijp nu wat ze bedoelen. Enkele dagen geleden was ik bij haar bezoek. Haar ouders hebben mij hartelijk ontvangen. Ik voelde me direct thuis en opgenomen in het gezin. De moeder haalde enkele fotoboeken tevoorschijn en samen bekeken we foto's van nu en van het verleden. Mijn vriendinnetje was een schattige baby, een leuke kleuter en een vrolijk kind en ze was door haar moeder op alle mogelijke momenten en feesten gefotografeerd. Op één van de foto's is ze misschien een jaar of drie en ze zit naast een klein parmantig jongetje dat haar een kusje geeft. Ik bekeek de foto eens heel goed. Wat raar! Dat jongetje kwam me bekend voor. “Kijk”, zei haar moeder, “dit is de oma van dit jongetje. Mijn moeder en de oma van dit jongetje zijn al heel lang vriendinnen. Vanaf mijn kleutertijd. Ze stonden samen aan de schoolpoort en kwamen al vlug aan de praat. Spijtig genoeg is ze verhuisd naar een andere stad en zien ze elkaar iets minder dan toen. Maar hun vriendschap is er nog steeds.” Ik keek vol verbazing naar de oma van het mij bekend voorkomende jongetje. Volgens mij zag ik mijn oma als jonge vrouw. Er was geen twijfel mogelijk. Een jongere uitgave van mijn oma keek lachend naar de camera. Stilletjes legde ik mijn arm om mijn prachtig lief en gaf haar een kus, even onschuldig, teder en behoedzaam als zeventien jaar geleden. Foto's, ja, zij leggen herinneringen vast en zorgen soms voor heel speciale effecten. Ze zijn een geschenk van het leven.
Ze herinnerde zich dat toen ze thuiskwam na haar overspel ze zichzelf uitgebreid voor de spiegel had bekeken. Een naakte jonge vrouw werd haar voorgespiegeld. Gemaakt voor het liefdesspel..... Fiere borsten, platte buik en een zwart driehoekje boven lange benen vormden een niet onaardig beeld. Zacht gefluisterde complimenten ruisten nog na in haar oren. Ze had zichzelf eigenlijk nog nooit goed bekeken. Een preutse, protestante, conservatieve opvoedingen naast een geaardheid die meer intellectueel dan lichamelijk was ingesteld hadden dit verhinderd. De echtgenoot was lichamelijker ingesteld, maar achteraf bekeken, was hij een armzalige minnaar die alleen op het eigen genot gericht was. Er viel hem echter niets te verwijten; hij wist niet beter. Door het bezoek aan een huis in Brussel waar kamers verhuurd worden om vrijlustige stellen privacy te bieden, ontdekte ze dat het zwarte driehoekje een gesloten boek was geweest, alhoewel er twee baby's uit geboren waren. Ze vormden een gelukkig gezinnetje totdat de avances van een man haar het hoofd op hol brachten. Het verblijf in het rendez-vous-huis werd een teleurstelling. Ze beefde als een riet, de hele atmosfeer was ellendig. Schuldgevoelens laaiden hoog op. Ze kon zich niet laten gaan. Ondanks de negatieve ervaring, was er wel iets met haar lichaam gebeurd. Ze kroop in bed en maakte af wat de man in gang had gezet. Daarna huilde ze een badkuip vol tranen. Nadat de tranenvloed was gestopt, nam ze een douche en begon het avondeten klaar te maken. De kinderen kwamen van school; de echtgenoot kwam van zijn werk, elk vol van zijn eigen leven en welgevulde dag. Het viel niet op dat ze was stil was. Uiterlijk was er niets aan haar veranderd. Een goed observator had wellicht de sporen van tranen opgemerkt, de droefheid in haar ogen, dat haar glimlach iets krampachtigs had.
Het spel van de moordenaar - schrijfopdracht Schrijven-on-line
“Kijk Maarten, dit is de revolver die we gaan gebruiken. Ja, kijk maar eens goed. Het is een echte browning. Geleend van een vriend. Is het geen mooi ding?”
Johan legde het wapen in de trillende handen van zijn kompaan. Die keek er naar met ogen zo groot als schoteltjes, Zijn handen gingen uiteen en de browning viel kletterend op de vloer.
“Ik moet daar niets van weten,” bracht Maarten met moeite uit en hij stopte zijn handen in zijn broekzakken.
“Het zal toch moeten, jong. Kom, doe niet zo kinderachtig. Pak hem op en bekijk hem eens goed. Ik wil dat jij hem opraapt, zo kun je vast wennen aan het gevoel van het koude metaal. Allez, vooruit.”
Maarten bukte zich met tegenzin en raapte het schiettuig voorzichtig op.
“Nou, en? Wat voor gevoel krijg je nu?”
Behoedzaam liet Maarten de revolver van zijn ene hand naar de andere glijden. Het koude metaal brandde als vuur in zijn handen. Het bracht hem nog meer van zijn stuk.
“Kijk Maarten, dit is de trekker en die moet je straks overhalen. Eerst goed richten en dan pangpang. Je komt de donker gemaakte slaapkamer binnen waar mijn vrouw en ik lekker liggen te slapen. Maar ik heb een voetenbankje in de weg gezet zodat je struikelt en een schreeuw geeft. Mijn vrouw en ik worden wakker en terwijl ik naar je toeloop om je zogezegd te overmeesteren richt je de revolver op het bed......”
“Maar Maarten, ik weet niet eens dat je getrouwd bent!”
“Ach sufferd, dat had je nog niet begrepen? Ik ben toch getrouwd met Greetje.”
“Greetje, die met die grote borsten en dikke billen, ben je daarmee getrouwd? En moet ik mijn revolver op haar richten? Man, dat is toch doodzonde! Als je haar niet meer wil, ik neem ze graag van je over, hoor! Bovendien, ik ben niet van plan om voor moordenaar te spelen, hè?!”
“Maarten, kom, doe nu niet zo vervelend. Je hebt beloofd het spel mee te spelen. Ik rekende erop dat je die rol graag wou hebben. Of moet ik soms een andere acteur gaan zoeken?"
“Wat grappig mevrouw Blavatski, dat U mij wilt interviewen. Hoe weet U dat ik kan denken? En waarom hebt U een stil vermoeden dat ik er een eigen mening op na zou kunnen houden? Zie mij hier liggen, “de Oma”, voor drie dagen een zeer populaire persoon in het gastvrije Antwerpen. Mijn bed is 8 meter lang en staat deze nacht op het Theaterplein. Het heeft meer dan een uur geduurd voordat de Lilliputters mij in bed gekregen hebben. Er kwam heel wat trek-en-sleurwerk aan te pas! Ik moet zeggen: ik heb mijn rust wel verdiend na de hele dag door de stad getrokken te zijn. Ik heb minzaam geglimlacht naar de duizenden mensen en kinderen die mij wilden zien; ik heb verhalen verteld, ik heb de Schelde bewondert, alsook de Grote Markt met Brabo, die prachtige fontein, en de gezellige Groenplaats aan de voet van de sierlijke kathedraal. Kortom het was een drukke dag met veel evenementen. Nu wil ik uitrusten. U weet net zo goed als ik dat ik een houten marionet ben, zeven meter lang. In feite toch maar een pop, alhoewel ik mij kan bewegen door de scharnieren en touwen waaraan de Lilliputters trekken. Ik geef de toeschouwers de illusie dat ik leef. Mevrouw Blavatski, ik ben te oud en te moe voor Uw vragen. Eén ding wil ik kwijt. Er is altijd gezegd dat men aan het volk brood en spelen moet geven. Door dit te doen sust men de massa in slaap. Wordt er niet aan het onheil gedacht dat boven het hoofd hangt. U weet toch zelf dat de wereld op het slappe koord danst, dat zij balanceert op het scherp van de snede.! De mannen van de IS staan in gevechtshouding aan de Turkse grens. Over heel de wereld zijn ontelbaar veel mensen op de vlucht voor het oorlogsgeweld. De flora en fauna worden bedreigd door de grote machthebbers die door het uitputten van de aarde hun rijkdom vergroten. Ach, de mensen die mij gemaakt hebben, zijn vergeten tranen in mijn ogen in te bouwen......Ik ga ze sluiten. Goedenacht.
De val van Icarus - schrijfopdracht van Schrijven-on-line
Rond mij is alles blauw. De hemel waarin ik nu een vallende ster ben, is zo blauw als de peinzende ogen van mijn liefdevolle moeder. Zij heeft mij het leven gegeven en heeft het zeker altijd al geweten dat mijn jeugdige overmoed mij fataal zou worden. Maar wat is fataal? Misschien gaat er nog een hele nieuwe wereld voor mij open als mijn val ten einde komt. De oceaan onder mij die met de seconde dichterbij komt heeft meer de kleur van de ogen van mijn avontuurlijke vader. Zoals bij hem soms de lichtjes in zijn ogen beginnen te schitteren, schittert het schuim van de golvenrij die in hun wilde dans het blonde strand begroeten. Zelfs de witglanzende veren van mijn vleugels krijgen een blauwachtig schijn. De helse hitte van de zon heeft alleen maar de staartveren verschroeid. Een sliertje donkere rook kringelt achter mij aan, volgt mij naar de diepte. Ik, jong en eigenwijs, heb de waarschuwingen van mijn vader letterlijk in de wind geworpen waardoor ik nu als een herfstblad naar mijn dood zweef. Ik ben bang, natuurlijk, heel bang, maar vooral heb ik spijt dat ik deze boeiende wereld ga verlaten. Ik zie dat de wind mij naar het strand voert. De geur van het naar het zout van de zee doordrenkte zand zal het laatste zijn wat ik zal ervaren. Mijn moeder zal één van de veren in haar haar steken. Zo draagt ze mij tot we elkaar weer zullen ontmoeten.....
Verboden vrucht - opdracht schrijf over een kind in een boom
Het kind woonde aan de rand van de heide. Ieder vrij uur speelde ze met haar kameraadjes op de naar heide geurende zandgrond. Ze speelden tikkertje, verstoppertje of klommen in bomen. Hoewel ze een meisje was klom ze even soepel als de jongens de bomen in.
Op de eerste lentedagen rende ze achter de vlinders aan of lag ze lekker lui naar het spel van de vogels te kijken.
Op warme zomerdagen zwom ze in het heldere water van het ven waarop het krinkelende, winkelende waterding zijn liefde voor God schrijft.
Op mistige herfstdagen bewonderde ze het spinrag waarin de spin op haar prooi zat te wachten.
Op koude winterdagen schaatste ze op het toegevroren ven tot de zon als een rode bol achter de horizon verdween.
Haar ouders gaven haar veel vrijheid. Voor één zaak werd ze gewaarschuwd. Ja, het werd haar zelfs verboden om op bezoek te gaan bij een buurvrouw die wat verderop in het dorp woonde. Aangezien verboden vruchten altijd het lekkerst smaken ging het kind regelmatig langs bij de buurvrouw. Daar keek ze haar ogen uit op de snuisterijen die de vrouw in haar naar kruidige wierook geurende huisje had. Een grote kristallen bol stond in het midden van de tafel te pronken. Overal stonden kaarsjes te branden. Halfedelstenen zoals amethist, tijgeroog, barnsteen en roze kwarts lagen her en derwaarts tussen boeken met vreemde tekens en symbolen. De buur vrouw was heel aardig. Het meisje begreep niet waarom haar ouders deze vriendelijke vrouw “een gevaarlijke heks” noemden.
Wat het kind wel eigenaardig vond was dat “de heks” soms op de onderste tak van een grote boom zat die haar tuin en huis met zijn bladerdak beschermde. Zoiets doen volwassenen toch niet? Op haar vraag waarom buurvrouw op die tak zat kreeg ze als antwoord dat de boom haar kracht gaf.
Die middag klom het kind in een boom.
“Ik heb niets gevoeld”, zei ze.
De vrouw bekeek het kind met een onderzoekende blik.
“Je zult een gelukkige mens worden”, was haar antwoord..
Ik zit in mijn zolderkamertje en verhit een dikke stopnaald in de vlam van een kaars. Ik haal diep adem en doorboor met de verhitte naald mijn oorlel. Ik krimp ineen van de pijn. Mijn oor bloedt.
Op de tafel ligt een doosje waarin paarlen oorbellen glanzen. De oorbellen van zijn echtgenote. Sinds kort ben ik verhuisd van de kelder naar de zolder in het grote huis van mijn meester Johannes Vermeer. Ik heb zijn vertrouwen gewonnen en in plaats van wassen en vloeren schrobben, help ik hem met het prepareren van de verf waarmee hij zijn meesterwerken schildert. Alleen ik mag het trapje gebruiken om op de zolderverdieping te komen. Ik ben daar zo blij over omdat ik hier een dagboek kan bijhouden zonder het gevaar te lopen dat één van zijn huisgenoten er in kan lezen. Lief dagboek, aan jou kan ik vertellen dat ik in het geheim voor hem poseer.
Een paar dagen geleden vroeg hij mij om mijn dienstmeisjeskap af te zetten. Ik weigerde want een fatsoenlijke vrouw bedekt haar haar. Zo ben ik opgevoed. De meester is niet gewend tegen gesproken te worden. Met grote stappen komt hij op mij af en rukt de kap af. Ik heb mooi, lang, koperkleurig haar en verrast staart hij naar de krullen die over zijn handen kringelen. De spanning die al lange tijd tussen ons heerst verdiept zich, zijn ogen vernauwen, zijn ademhaling versnelt en heel even zie ik hartstocht opvlammen. Ik deins terug, voel hoe tranen mijn ogen vullen. Mijn meester, hoe graag had ik je aanraking gevoeld, maar beneden is je vrouw die een vijfde kind verwacht....
Johannes draait zich abrupt om, graait een paar vodden waarmee hij zijn penselen afdroogt en drapeert ze rond mijn hoofd. “Doe nu de oorbel in”, commandeert hij schor. Ik gehoorzaam. Ik verbijt de pijn.
Omdat mijn hobby nu eenmaal "schrijven" is, plaats ik regelmatig korte verhalen op een site die met schrijven te maken heeft, namelijk "schrijven-on-line".
Misschien zijn er op seniorennet mensen die op het seniorennet naar leuke of interessante stukjes proza op zoek zijn.... dus heb ik het plan opgevat om regelmatig een kort verhaal te plaatsen in de hoop deze personen enkele minuten leesgenot te verschaffen en wie weet zit er een "van gedachten wisselen" in .
De korte verhalen zijn gebaseerd op een wekelijkse opdracht. In onderstaand stukje was de opdracht om iets te schrijven over de invloed van geuren op het menselijk gedrag.
Sinds enkele weken ben ik een dienstmeisje. Mensen herkennen dienstmeisjes aan de witte kap die hun haar bedekt en hun gezichtjes grotendeels verbergt. Door een ongeval is mijn vader die tegelschilder was, blind geworden. Het besluit om mij van school te halen doet mijn ouders veel verdriet, maar als de honger een metgezel aan tafel wordt, worden de kinderen ingezet als kostwinner. In onze stad Delft woont een beroemde schilder, Johannes Vermeer. Zijn meesterwerken hangen nu in musea al over de wereld en zijn miljoenen waard. In de tijd dat ik in zijn huis de nederigste positie innam, was het moeilijk voor hem om zijn groeiend gezin te onderhouden en om zijn stand op te houden. De welvarende bourgeoisie lieten hun echtgenotes door hem schilderen. Het was iedere keer weer spannend of de opdrachtgever tevreden was over het resultaat en hem de beloofde daalders uitbetaalde. Eén van mijn taken is naar de markt gaan. Om goede waren in te slaan tegen een redelijke prijs. Op mijn eerste koopdag weigerde ik de mij aangeboden producten. Ik rook eraan en constateerde dat de waren niet vers waren. De man was verbaasd over mijn gedrag want de vorige dienstmeid was niet zo kieskeurig geweest. Maar hij waardeerde mijn optreden. Met een knipoog liet hij zijn zoon betere kwaliteit brengen. Een aardige, jongeman met een gulle lach, met vriendelijke ogen, maar met handen die zijn beroep verrieden. Met mijn aangeboren gevoel voor schoonheid kijk ik liever naar de handen van mijn meester wanneer hij met zijn penselen prachtige vrouwen op het doek laat verschijnen. Mijn tweede taak is het atelier schoon houden. De laatste tijd mag ik hem helpen met het mengen van de verven. Ik houd van de geur die in het atelier hangt. Het doet mij de geur van de markt vergeten...
gebaseerd op het boek en de film “Het meisje met de paarlen oorbel”
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 87 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Ik ben Cauwe Marijcke
