Rond mij is alles blauw. De hemel waarin ik nu een vallende ster ben, is zo blauw als de peinzende ogen van mijn liefdevolle moeder. Zij heeft mij het leven gegeven en heeft het zeker altijd al geweten dat mijn jeugdige overmoed mij fataal zou worden. Maar wat is fataal? Misschien gaat er nog een hele nieuwe wereld voor mij open als mijn val ten einde komt. De oceaan onder mij die met de seconde dichterbij komt heeft meer de kleur van de ogen van mijn avontuurlijke vader. Zoals bij hem soms de lichtjes in zijn ogen beginnen te schitteren, schittert het schuim van de golvenrij die in hun wilde dans het blonde strand begroeten. Zelfs de witglanzende veren van mijn vleugels krijgen een blauwachtig schijn. De helse hitte van de zon heeft alleen maar de staartveren verschroeid. Een sliertje donkere rook kringelt achter mij aan, volgt mij naar de diepte. Ik, jong en eigenwijs, heb de waarschuwingen van mijn vader letterlijk in de wind geworpen waardoor ik nu als een herfstblad naar mijn dood zweef. Ik ben bang, natuurlijk, heel bang, maar vooral heb ik spijt dat ik deze boeiende wereld ga verlaten. Ik zie dat de wind mij naar het strand voert. De geur van het naar het zout van de zee doordrenkte zand zal het laatste zijn wat ik zal ervaren. Mijn moeder zal één van de veren in haar haar steken. Zo draagt ze mij tot we elkaar weer zullen ontmoeten.....