Het is een dikke twee jaar geleden dat ik nog een tekst geplaatst heb hier op het blog. Het inloggen lukte niet meer. Ik werd het proberen inloggen zo moe dat ik mij op andere schrijfmodules gericht heb. Toch kan ik mijn "Mijmeringen" niet vergeten en zie met behulp van een vriendelijke persoon ben ik uiteindelijk toch weer "binnen" geraakt.

We zullen proberen de draad weer op te pakken.

Zoals U kunt lezen in mijn blog dat gestart is op 23/04/2006     verloopt mijn leven niet van een leien dakje. En het houdt niet op ondanks dat er weer wat jaartjes erbij op de teller staan. Er zijn enkele verhuizen bij gekomen, maar het heimwee naar Antwerpen maakte me zo ziek dat ik op slag en stoot terug in onze stad aan de stroom ben.

Voorlopig hebben wij, de hond Chiara en poes Vondeling en ik een warm onderkomen aangeboden gekregen bij mijn jongste dochter die op de linkeroever van de Schelde woont. Op vijf minuten wandelen kan ik aan mijn geliefde rivier staan en de magnifieke sky-lijn bewonderen. Die ondertussen net zoals ik, er anders uitziet. Het verschil zit in de hoogte. De gebouwen aan de rechterkant worden steeds hoger en ik ben een beetje gekrompen. Zodra de gelegenheid zich aanbiedt ga ik op een bankje aan het water zitten. Ik lees of zit zo maar wat te zitten. Kijken naar de voorbijgangers. Of zo maar wat dromen.

Er is namelijk een groot verschil met een paar jaar terug. Trouwe labrador Chiara is een oude dame geworden met stijve gewrichten en wil niet meer wandelen. Ik mis haar gezelschap. Het is een hele aanpassing om zo maar in je eentje naar het golvende water, de drijvende wolken en de zwemmende eendjes te kijken. Enfin, het zal wel weer wennen. Ik heb me in het leven tientallen malen moeten aanpassen aan veranderende omstandigheden. Dit kan er nog wel bij.

Eén van de andere schrijfmodules die ik begerig naar me toe trek is www.120W.be. Sinds enkele weken stuur ik korte stukjes in. Het verhaal mag niet meer en niet minder dan 120 woorden tellen. Er wordt één woord opgegeven dat in de tekst moet voorkomen. Ik moet zeggen het is een nieuwe uitdaging. Ik heb de neiging om meer dan 120 woorden te schrijven. In het begin dacht ik : wat kun je nu overbrengen dat de lezers plezier doet of in spanning houdt, in zo weinig woorden. Het lukt wonderwel. Iedere week is er een winnaar die een zogenaamde digitale "beker" krijgt. De lezers kunnen een hartje geven als ze teverdeb zijn over het verhaal. In de dere week was het al raak. Ik heb een "beker" gekregen voor het verhaal : Lekker lui. Het woord dat er in verweven moest worden is, schrik niet, xylolatrie. Hieronder volgt het bewuste winnende verhaal.