“Wat grappig mevrouw Blavatski, dat U mij wilt interviewen. Hoe weet U dat ik kan denken? En waarom hebt U een stil vermoeden dat ik er een eigen mening op na zou kunnen houden? Zie mij hier liggen, “de Oma”, voor drie dagen een zeer populaire persoon in het gastvrije Antwerpen. Mijn bed is 8 meter lang en staat deze nacht op het Theaterplein. Het heeft meer dan een uur geduurd voordat de Lilliputters mij in bed gekregen hebben. Er kwam heel wat trek-en-sleurwerk aan te pas! Ik moet zeggen: ik heb mijn rust wel verdiend na de hele dag door de stad getrokken te zijn. Ik heb minzaam geglimlacht naar de duizenden mensen en kinderen die mij wilden zien; ik heb verhalen verteld, ik heb de Schelde bewondert, alsook de Grote Markt met Brabo, die prachtige fontein, en de gezellige Groenplaats aan de voet van de sierlijke kathedraal. Kortom het was een drukke dag met veel evenementen. Nu wil ik uitrusten. U weet net zo goed als ik dat ik een houten marionet ben, zeven meter lang. In feite toch maar een pop, alhoewel ik mij kan bewegen door de scharnieren en touwen waaraan de Lilliputters trekken. Ik geef de toeschouwers de illusie dat ik leef. Mevrouw Blavatski, ik ben te oud en te moe voor Uw vragen. Eén ding wil ik kwijt. Er is altijd gezegd dat men aan het volk brood en spelen moet geven. Door dit te doen sust men de massa in slaap. Wordt er niet aan het onheil gedacht dat boven het hoofd hangt. U weet toch zelf dat de wereld op het slappe koord danst, dat zij balanceert op het scherp van de snede.! De mannen van de IS staan in gevechtshouding aan de Turkse grens. Over heel de wereld zijn ontelbaar veel mensen op de vlucht voor het oorlogsgeweld. De flora en fauna worden bedreigd door de grote machthebbers die door het uitputten van de aarde hun rijkdom vergroten. Ach, de mensen die mij gemaakt hebben, zijn vergeten tranen in mijn ogen in te bouwen......Ik ga ze sluiten. Goedenacht.