|
Beste bloggers,
De hond en ik zijn juist terug van een wandeling door het Stadspark van Antwerpen. Chiara heeft de nodige pieskes en kakskes gedaan en ik heb ondertussen mijn batterijen opgeladen aan al dat weelderig groen. De kastanjebomen hebben hun kaarsjes al weer gedoofd en ze zijn nu beladen met kleine, groene, stekelige balletjes, die in de herfst als roodbruine kastanjes voor mijn voeten zullen vallen. Wat is de natuur toch vrijgevig en overvloedig en mooi! En wat is het prachtig om in de seniorenleeftijd te zijn om van al dat natuurschoon op je gemak te kunnen genieten. Vandaag zijn het de bloesems van de jasmijn die de show stelen. Door hun witte schoonheid en hun bedwelmende geur.
Verleden jaar heb ik hier in mijn blog "Mijmeringen" nog behoorlijk gesakkerd op het gemeentebestuur van Antwerpen omdat het Stadspark er zo desolaat bijlag. Geen water in de vijver. Dus ook geen ganzen meer. Ik zie ze zo graag, die ganzen. En ja, hoor! Sinds gisteren waggelt er weer zo´n wit gevogelte in het park en vandaag zwom ze sierlijk, bijna als een zwaan, in het midden van de vijver.
Het water in de vijver staat nog niet hoog, maar het oogt al heel wat beter dan de afgelopen jaren. IJverige werklui hebben in het vroege voorjaar het slib aan de zijkanten uitgegraven, enfin, hun graafmachines deden dat!, en de natuur doet verder de rest. Hopenlijk komen er ook weer zwanen in het nu zo verzorgde Stadspark!
In het nieuwe park dat men op Linkeroever aan het scheppen is, zag ik verleden week ook al de eerste zwaan majestieus over het water glijden. Misschien telt hier ook het spreekwoord: als er een schaap (zwaan) over de dam is, volgen er meer.......
Antwerpen bezit een schilderachtig mooi stadhuis. Als de Antwerpenaar over de mensen spreken die in het stadhuis werken, spreken ze over "die van het Schoon Verdiep".
Er moet daar iemand op dat "Schoon Verdiep" mijn blog lezen, want mijn geklaag over het Stadspark is precies niet in dovemansoren gevallen. Er zijn nieuwe banken geplaatst.
De vuilnisbakken zijn vernieuwd; de voetpaden zijn gerestaureerd en de omgeving van het standbeeld voor de gesneuvelden heeft een heel ander uitzicht dan een jaar of twee geleden.
Toen werd het misbruikt als opslagplaats voor het gerief van de werken aan de nieuwe tunnels en voor de heraanleg van een heleboel straten daar in de buurt. Het zag er verschrikkelijk uit! Maar nu is het er vredig. Ook daar staan bankjes op een mooi aangelegd plein aan de voeten van het standbeeld waarop Koning Albert 1, gezeten op een gigantisch paard zijn soldaten tot vechten aanspoort, terwijl de gesneuvelden door vrouwengestalten worden betreurd. Een oorlogsbeeld op een vredig plein. Als mens moet je toch maar leven tussen al die contrasten....
Ik heb een brochure over het Stadspark en daarin heb ik gelezen dat het Stadspark vroeger veel en veel groter was. Koning Auto, die momenteel (gelukkig) weer gedregadeerd wordt, beheerste ooit het denken en plannen van "die van het Schoon Verdiep" waardoor o.a. het Stadspark veel van zijn pluimen verloor. De leien werden "omgetoverd" tot de De Rubenslei, de Quinten Matsijslei en de Van Eijcklei waarop bouwheren hun gang konden gaan en de flats als paddenstoelen uit de grond werden gestampt.
De geschiedenis toont aan hoe het park verschillende eeuwen een versterkte en vooruitgeschoven post was in de verdedigingsgordel rond de haven. Het was ook een lusttuin voor de middenstand die toen nog geen enkele openbare tuin had. Door de lusttuin liep een zuivere (!) watergracht met gras begroeide kanten die beplant was door hoge populieren en geknotte wilgen. Waar nu de Kievitsstraat en drukke Plantin en Moretuslei bezet worden door haastige chauffeurs van auto´s en bussen, zwommen destijds ganzen, zwanen en eenden en waarschijnlijk waren er ook veel kievitten. Onvoorstelbaar eigenlijk!
De Kievitsstraat heette vroeger Nonnenstraat, want de geboorte van het Stadspark is te danken aan de komst van Vrouwe Beatrix van Everingen die in 1279 met een stuk of vier nonnen op de plaats van het huidige stadspark neerstreek. Zij mocht van de toenmalige Deken van het Antwerps kapittel, Edius van Wijneghem, (bekende naam, hè?) daar op die grond een klooster stichten: het zogenaamde "Sint-Margrietendal", dat door de Antwerpenaars al vlug werd herdoopt in "Ternonnen".
Vrouwe Beatrix en haar nonnen zijn achterhaald door de moderne tijden. Geen teer klokgelui meer voor de vespers, maar toeterende claxons en gierende banden.
Toen ik midden in het leven stond met een druk gezin en een heleboel plichten, verzuchtte ik wel eens: "Oh, ik wilde dat ik naar een klooster kon vluchten; ik wou dat ik non geworden was."
Misschien heb ik een dikke 700 jaar geleden ook naar de kastanjebomen van het Stadspark gekeken en de bedwelmende geur van de jasmijn ingeademd. Misschien heb ik toen de zwanen en ganzen op de gracht bewonderd en was ik in een vorig leven Vrouwe Beatrix of één van haar nonnen. Je weet maar nooit! Een mens mag toch dromen, hè?
|
Ik ben Cauwe Marijcke
